หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐

[~l3aml3ery~]

3P
อุตส่าห์เค้าจิ้นนายปืนกับเด็กในไร่ นิสัยแก่นๆ
ที่ไหนได้

ยกโยให้หมอภูมิคนเดียวเถอะ

 

[shoi_toei]

กรี๊ดดดดดด หมอมะรุม พี่เสือออ ฟินนนน >.<

[บูมเบส]

อยากดูนักรักรุ่นเยาว์มากกว่า 55555

[ammamooty]

โอ๊ย ย  ยตอนต่อไปขอหวานๆนะคะ เป็นโรคขาดหวานไม่ได้(ไปกินปาร์ตี้ดิ ((เล่นเองตบเอง ห้าๆ)))



สะ สะ สะส สะ สะ สะ สามพี


กร๊าก ก ก


ปกติไม่ค่อยชอบอ่านสามพี แต่ทำไมเรื่องนี้อยากอ่านเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[aukuzt]

ในที่สุดพี่เสือก็ฟิ้นแล้ว


เห็นสปอยแล้ว ไม่อยากให้ 3p เลยอ่ะ ที่คนเขียนกลัวว่าจะไปซ้ำกับคุณข้าวปั้นนั้นก็ไม่เห็นจะจริงเลย พล็อตแบบนี้มีออกจะเกลื่อนไป (แบบพิศาล ตบๆ จูบๆ แก้แค้นไปแก้แค้นมา คนอ่านชอบแนวนี้อ่ะคะ)  มันขึ้นอยู่กับสำนวนของคนเขียนมากว่า เรารู้สึกว่าการจะเปลี่ยนให้ความโกรธ เกลียดให้เป็นความรัก มันมีเสน่ห์ของมันเอง การที่คนเขียนสามารถทำให้คนที่เกลียดกัน มารักกันชอบกัน นั้นนะเก่งมากๆ เลย ส่วน 3P เรารู้สึกว่า คนรักกันไม่ว่าจะเพศไหนก็ต้องการผัวเดียวเมียเดียวทั้งนั้น (ขอโทษนะคะที่ใช้ภาษาพ่อขุนไป) ก็เลยแบบ รักแท้ใน 3p มีด้วยเหรอ ถ้าอ่านเอาอารมณ์หื่นๆ นะได้

  ไม่ได้กดดัน หรือให้เป็นอย่างที่เราแสดงความคิดเห็นหรอกนะคะ ไม่ว่าคนเขียนจะนำเรื่องราวไปในแนวในก็ยังติดตามเรื่องนี้ต่อไปค่ะ

เพราะเราชอบนิยายเรื่องนี้มากๆ เลย ตามติดทุกสัปดาห์เลยนะ ยิ่งวันอาทิตย์นี้แบบเฝ้าตามรอ แทบจะกด f5 ทุกๆ นาทีเลยล่ะ

สุดท้าย เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ

[Vavaviz]

เสือฟื้นแล้วเย้ !!!

รอลุ้นสามพี แถมsm(?)อีกตะหาก คึคึคึึคึ

[Biwty...]

 

[libra82]

ตอนที่ ๒๔ หวานนักรักนี้


   “ไอ้เด็กอ้วนดำนี่ใคร”

   “ว่าใครดำ ลุงหน้ามืด”

   “อ้าว! ไอ้เด็กเวร เดี๋ยวพ่อตบกะโหลกแตกเลย”

   “น้ามะรุมดูลุงหน้ามืดคนนี้ซิจะตบหัวหนูอ่ะ”

   น้ามะรุมของเด็กอ้วนดำกลอกตามองฝ้าเพดานสีขาวสะอาดก่อนจะถอนหายใจด้วยความระอา ทั้งผู้ใหญ่และเด็กไม่ต่างกันสักนิดต่อปากต่อคำราวกับรุ่นราวคราวเดียวกัน มือป้อมของช้างกำกางเกงเขาแน่นทำทีเป็นฟ้องเพื่อให้เขาปกป้องแต่กลับลอยหน้าลอยตาแลบลิ้นใส่คนบนเตียง เขาเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าถ้าหากสภาพร่างกายของพศินดีกว่านี้เจ้าช้างคงโดนเตะไปหลายป้าบแน่

   “ช้าง ขอโทษคุณลุงเลย”

   “ไม่เอาอ่ะ ลุงว่าหนูก่อนยังไม่ขอโทษหนูเลย” เจ้าตัวดีย้อนกลับทำปากคว่ำ

   “แต่ลุงเขาเป็นผู้ใหญ่ แล้วเขาก็ไม่ได้ว่าช้างด้วยแค่ถามว่าช้างเป็นใคร”

   “ว่าซิ!” ช้างเถียง ปล่อยมือจากกางเกงแล้วหันมายืนจังก้าด้านหน้าแทน นิ้วสีเข้มป้อมชี้ไปที่ลุงหน้ามืด “ก็ลุงว่าหนูอ้วนดำ”

   วรทย์ปวดขมับตุบๆ รบกับพศินคนเดียวว่าแย่แล้วตอนนี้เขาได้เด็กตัวป่วนมาอีกคน ไม่คิดว่าเจ้าหลานตัวแสบจะดื้อและหัวรั้นมากขนาดนี้ เพราะตั้งแต่แต่งงานพี่มะนาวก็ย้ายไปอยู่กับสามีเขาเจอช้างค่อนข้างบ่อยก็จริงแต่ช้างก็ซนเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป แต่ไม่ใช่เจ้าเด็กปากทากเถียงคำไม่ตกฟากเช่นนี้ ที่สำคัญที่พศินเรียกว่าอ้วนดำไม่ใช่การติแต่มันความจริงต่างหาก ก็เจ้าตัวเล่นตัวใหญ่เหมือนตึกทั้งที่เพิ่งเจ็ดขวบแถมยังผิวเข้มเหมือนกาแฟอีก ตากลมพิจารณาหลานชายตัวใหญ่อีกครั้งสลับกับคนบนเตียง คุณหมอตัวเล็กอมยิ้มเมื่อมองเห็นความละม้ายคล้ายคลึงของทั้งคู่

   พศินผิวเข้มตัวใหญ่หน้าคมตามฉบับหนุ่มใต้ ขณะที่เจ้าช้างก็มีลักษณะเช่นเดียวกันทั้งที่แม่ตัวเล็กผิวขาวเหมือนเขา ส่วนพ่อผิวเข้มตัวสูงแต่ไม่ได้ใหญ่เท่าพศิน ส่วนความคมคายของใบหน้าพี่มะนาวเคยบอกกับเขาว่าน่าจะมาจากเชื้อทางปู่เพราะเจ้าช้างหน้าเหมือนปู่มากกว่าพ่อเสียอีก บางทีคู่กัดคู่ใหม่อาจจะมีเชื้อสายเชื่อมโยงกันห่างๆ ก็ได้ ถึงได้คล้ายกันเช่นนี้ เมื่อคิดดูอีกทีไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตาแต่ยังรวมไปถึงนิสัยใจคออีกด้วย พูดมาก ปากเสีย ไม่ยอมใคร ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือน

   “ขำอะไร”

   คงเป็นเพราะเขาข่มอารมณ์ไม่เก่งเลยถูกคนตัวโตจับได้ พศินทำหน้าง้ำนั่งกึ่งนอนบนเตียงขว้างตาเขียวๆ ใส่เขาก่อนจะเลยไปมองหลานชายตัวใหญ่ของเขาอีกคน เจ้าช้างก็กระไรแลบลิ้นใส่ให้ไม่หยุดไม่กลัวเสียงฮึ่มๆ ในคอของพศินสักนิด

   “หนูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วอ่ะ พิกเล็ตลงไปเล่นข้างล่างกันเถอะ”

   บุคคลที่สี่ถูกเรียกขาน เด็กชายตัวน้อยผิวขาวเหมือนหยวกกล้วยเงยหน้าจากสมุดระบายสีที่ได้ติดมือมาจากคุณหมอคนสวย แก้มขาวเปื้อนสีช็อคเป็นทางยาว

   “พิกเล็ตมาหาพ่อ พ่อจะเช็ดแก้มให้”

   “ไม่ต้องหนูเช็ดเอง”

   ช้างเดินอาดๆ ไปหาน้องชายตัวเล็ก ยกชายเสื้อยืดสีเขียวพิมพ์ลายเบนเท็นถูที่แก้มน้องแต่คงจะแรงไปหน่อยน้องเลยเบ้หน้า

   “ไอ้เด็กอ้วนดำ! เบาๆ ซิ พิกเล็ตเจ็บเห็นไหม!”

   “พิกเล็ตเจ็บหรือเปล่า”

   เด็กชายพิกเล็ตช้อนตามองพี่ชายที่เพิ่งจะสนิทกันได้ไม่ถึงสองวัน สลับกับหน้าพ่อเสือ ถึงพี่ช้างจะเช็ดแก้มให้แรงไปหน่อยแต่ก็ไม่ได้เจ็บนัก ใบหน้าขาวใสสั่นเบาๆ พอเหลือบไปเห็นตาเขียวๆ ของพ่อเสือเข้าก็ต้องหลุบตาหนี

   “เห็นไหมลุงหน้ามืด น้องไม่ได้เจ็บนักหน่อย มั่ว!”

   “เดี๋ยวเถอะไอ้เด็กตัวแสบ ออกไปห่างๆ ลูกข้าเลย!” คนบนเตียงกวักมือเรียกลูกชายตัวน้อย “พิกเล็ตมาหาพ่อ”

   พิกเล็ตอิดออดแต่ก็ยอมเดินต้อยๆ ไปหาพ่อเสือ เดินได้แค่ห้าก้าวเอวก็โดนคว้าพี่ชายตัวใหญ่กอดหมับ

   “ไม่ให้หรอก นี่น้องหนู”

   “แต่พิกเล็ตลูกข้า มะรุมดุหลานหน่อยซิ ทำไมนิสัยเสียแบบนี้วะ ไอ้เด็กอ้วนดำเอ๊ย!”

   วรทย์รู้สึกเหมือนอยู่ห้องเรียนโรงเรียนอนุบาล ตอนที่ช้างกับพิกเล็ตเถียงกันมันก็ดูน่ารักน่าชังดีอยู่หรอก แต่พอเปลี่ยนมาเป็นพศินกับช้าง เหมือนเด็กโข่งกับเด็กแก่แดดทะเลาะกัน ให้ตรวจคนไข้ร้อยคนยังดีกว่าอยู่กับพ่อสองหน่อนี่ เขาเหลือบไปเห็นพิกเล็ต สีหน้าไม่ต่างกับเขานักกลัวว่าพ่อจะดุ ไหนจะกลัวว่าพี่ช้างจะงอนอีก คุณหมอตัวเล็กเกาหัวแกรกไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่เอาเจ้าช้างมาเป็นเพื่อนเล่นพิกเล็ต แต่ดันสร้างศัตรูให้พศินเพิ่มอีกคน

   ประตูถูกเปิดเข้ามาระหว่างที่มวยต่างรุ่นกำลังเขม่นใส่กัน ผู้มาใหม่ก้มหัวเล็กน้อยทักทายเขาก่อนจะเลยไปยังคนเจ็บที่กลายเป็นเด็กเจ็ดขวบชั่วคราว

   “อาออยจ๋า”

   พิกเล็ตละทิ้งทั้งพี่ชายและผู้เป็นพ่อเข้าสู่อ้อมอกของคุณอาตัวเล็กอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด อาณกรยิ้มกว้างรับร่างน้อยไว้ในอ้อมแขน พลางช้อนตัวหลานชายสุดที่รักขึ้นหอมแก้มซ้ายสลับขวาก่อนจะจูบที่หน้านูนหนักๆ เป็นการส่งท้าย

   “คิดถึงจังเลย”

   “หนูก็คิดถึงอาออยเหมือนกัน มีช็อกโกแลตมาฝากหนูไหม” เจ้าตัวดีทวงถามหาของโปรดทันที

   “มีครับ นี่ไง”

   ทว่าคนให้คำตอบไม่ใช่อาออย แต่เป็นคุณหมอตัวสูงโปร่งที่เดินประกบแจ ซ้ำยังวางมือบนบ่าราวกับสนิทสนมอีกต่างหาก และรีบลดมือลงก่อนที่จะถูกสงสัยไปมากกว่า

   “เย้!”

   พิกเล็ตร้องดีใจ รับถุงขนมที่ผู้เป็นอาขนซื้อมาฝาก ใจหนึ่งเขาก็อยากปรามเพราะพิกเล็ตกินแต่ขนมร่างกายเลยไม่เจริญเติบโตเต็มที่ แต่พอมองไปที่เจ้าช้างเด็กอ้วนดำก็ต้องปลงตกรายนี้ก็กินขนมเป็นงานหลักเหมือนกันเลยไม่กล้าติง พอเห็นว่าน้องมีขนมช้างรีบทำหน้าที่พี่ชายที่แสนดี วิ่งปรี่ไปหายกมือไหว้อาณกรและคิมหันต์พอเป็นพิธีแล้วต้อนหน้าต้อนหลังน้องพากันไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม

   “พี่เสือเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอีกไหม”

   “ไม่เจ็บแล้วล่ะ แล้วที่ไร่เป็นยังไงบ้าง ไอ้โยล่ะ”

   “เสือ เด็กอยู่อย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้เลย” เขาปราม

   “เดี๋ยวผมจัดการเอง”

   คิมหันต์ระบายยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนจะตะล่อมพาเจ้าสองหน่อออกไปข้างนอก หอบไปทั้งขนมและสมุดภาพระบายสี

   วรทย์เบือนหน้าจากบานประตูที่ปิดสนิท เสียงฝีเท้าของทั้งสามห่างไปเรื่อยๆ ภายในห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง พศินกระแอมเบาๆ เตือนถึงสิ่งที่ถามแล้วยังไม่ได้รับคำตอบ อาณกรมองพี่ชายพลางถอนหายใจเหยียดยาว

   “ที่ไร่ไม่มีอะไร ผมจัดการเรื่องโอนที่ดินให้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ไร่ทั้งหมดเป็นของหมอภูมิแล้ว แต่รายนั้นก็รีบทำพินัยกรรมมอบให้พิกเล็ตต่อทันที เท่ากับว่าถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นไร่เคียงฟ้าก็จะเป็นของพิกเล็ต ส่วนโยธิน” อาณกรเว้นช่วงเล็กน้อย คล้ายกำลังรวบรวมคำพูด “ผมให้นายปืนจัดการ ดูเหมือนฝ่ายโน้นจะยังไม่รู้ว่าปืนเป็นคนของเรา”

   “แล้วไอ้ปืนมันจะทำอะไร”

   “ผมมอบสิทธิ์เด็ดขาดให้ปืนไปแล้ว แต่คุณภูมิก็อยากมีส่วนร่วมด้วย ผมเลยปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเอง”

   ทุกประโยคที่ได้ยินไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้กับคนฟังสักเท่าไรนัก เมื่อสองวันที่แล้วหลังจากที่พศินฟื้นเขารีบโทรบอกอาณกรทันที แทนที่จะสอบถามกันเรื่องอาการบาดเจ็บแต่พศินกลับถามถึงอดีตเพื่อนรัก เขาเลยได้รู้ว่าโยธินถูกส่งตัวกลับกรุงเทพฯ ไปแล้วส่วนเรื่องที่ก่อไว้ก็เงียบสนิทราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ทว่าโยธินไม่ได้ไปคนเดียวแต่กลับได้บอร์ดี้การ์ดตามไปด้วยอีกคน บอร์ดี้การ์ดที่จะคอยประกบเฝ้าประชิดทุกระยะทำได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ โดยมีความชั่วร้ายที่ตัวเองก่อไว้เป็นเครื่องต่อรอง แต่เขาเชื่อว่าที่โยธินยอมให้ปืนตามไปด้วยมันมีอะไรลึกลงไปกว่านั้น ทว่าสิ่งที่ทำให้เขาฉุกคิดคือคราวนี้มีชื่อของภาคภูมิหลุดเข้ามาด้วยอยากจะรู้มากกว่านี้แต่คงไม่ดีแน่หากถามออกไป

   ใช่ว่าจะเห็นดีเห็นงามกับการแก้แค้นครั้งนี้ แต่เพราะสิ่งที่โยธินมันมากเกินไปจริงๆ ทำร้ายเพื่อนได้เพียงเพราะความอิจฉา ทั้งที่พศินไม่ได้มีอะไรน่าอิจฉาสักนิดออกจะน่าสงสารมากกว่า ดังนั้นเขาเลยปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามกฎแห่งกรรม หากโยธินก่อกรรมเอาไว้ก็ควรจะได้รับการลงทัณฑ์แต่จะใครก็สุดแล้วแต่โชคชะตา

   “แล้วแพรวล่ะ”

   แม้จะรู้อยู่แล้วว่าคนถามอาจจะไม่คิดอะไร ทว่าเขาไม่อาจห้ามความรู้สึกของตัวเองได้ เขาก้มหน้าต่ำแต่จิตใจพะวงอยู่กับทั้งคำถามและคำตอบ เขารู้เรื่องโยธินแต่สำหรับปารินเขาไม่รู้อะไรเลย นับตั้งแต่เกิดเรื่องทุกคนเลี่ยงที่จะพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเพราะเกรงว่าพิกเล็ตจะมาได้ยิน

   “ตอนนี้อยู่ที่อินโด ทำงานอยู่ในรีสอร์ทเพื่อนของอาปยุต”

   เขาห้ามไม่ให้ตัวเองมองหน้าพศินได้ เขาอยากรู้เหลือเกินอดีตสามีของปารินจะทำหน้าหรือแสดงความรู้สึกอย่างไรเมื่อได้รู้ว่าผู้หญิงที่เคยรักหมดหัวใจไปอยู่ในอีกที ซ้ำยังไม่ได้สุขสบายอีกด้วย พศินไม่ได้สีหน้าหรือทีท่าอะไรทว่ามันไม่ได้ทำให้จิตใจฟุ้งซ่านของเขาสงบลงได้ มันช่วยไม่ได้ที่จะคิดว่าบางทีพศินอาจจะยังอาลัยอาวรณ์ปารินอยู่ก็เป็นได้ ถึงเธอจะเคยทำชั่วไว้แค่ไหนแต่ก็เป็นแม่ของพิกเล็ตเป็นผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งที่พศินยกให้เป็นภรรยา มันไม่แปลกเลยถ้าหากจะเหลือเยื่อใยให้ เขาต่างหากที่มาใหม่เส้นใยอะไรก็เพิ่งจะสร้างแค่สะลัดเบาๆ อาจจะขาดเลยก็ได้

   “ผมลงไปดูเด็กๆ ดีกว่า อ้อ! อายุตบอกว่าพรุ่งนี้จะย้ายพี่กับนครฯ นะ”

   อาณกรออกไปแล้ว ในห้องเหลือเขากับพศินเท่านั้น ไม่ว่าไม่เคยอยู่ด้วยกันตามลำพังแต่เพราะความรู้สึกในตอนนี้มันต่างกับที่ผ่านมา เขามันพวกคิดมาก คิดเยอะและคิดไปเอง ถ้าไม่ได้รับการอธิบายไขกระจ่างก็จะปล่อยความคิดให้จมจ่ออยู่อย่างนั้น จะเรียกว่าหมกมุ่นฟุ้งซ่านก็ไม่ผิดนัก ถ้าหากพศินจะเบื่อเขาในเร็ววันมันก็ไม่น่าแปลกอะไร…ก็เขามันน่าเบื่อจริงๆ

   “เป็นอะไร”

   เสียงทุ้มต่ำติดแหบถามทำลายความเงียบ เขาทำแค่สั่นหัว นอกจากจะเป็นพวกคิดมากแล้วยังปากแข็งอีกด้วย ทั้งที่น้อยใจเต็มกำลังแต่กลับทำท่าเหมือนไม่มีอะไร อยากจะอ้อนเก่งเหมือนปารินแต่เขาทำไม่เป็น ที่ทำได้คือแค่ทำเหมือนไม่เป็นอะไรเท่านั้น

   “มานี่ซิ”

   มือใหญ่กวักเรียก เขามองอยู่ชั่วอึดใจแต่ก็ยอมเดินเข้าไปใกล้ พออยู่ในระยะเอื้อมได้คนตัวใหญ่ก็คว้าข้อมือกระตุกจนตัวเขาหล่นไปอยู่บนอก ตากลมของคนขี้ใจน้อยช้อนมองใบหน้าคมสัน พศินผงกหัวมองเขาอยู่พอดี ในตาสีสนิมคู่นั้นไม่ได้ราบเรียบเหมือนคราแรกแล้วอีกแล้ว แต่กลับทอประกายบางอย่างที่บอกให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายจับความรู้สึกของเขาได้ มือแกร่งโอบรอบแผ่นหลังลูบขึ้นลูบลงแผ่วคล้ายปลอบใจ

   “ยังคิดเรื่องแพรวอยู่ใช่ไหม ก็บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ได้รักแพรวอีกแล้ว”

(มีต่อ)

[libra82]

เปลือกตาบางกระพริบถี่เมื่อได้ยินสรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองเปลี่ยนไป พวงแก้มร้อนขึ้นอีกนิดแต่ก็ยังทำทีเป็นนิ่งเฉยรอให้อีกฝ่ายพูดต่อ

    “พี่แค่อยากรู้ว่าออยมันจะไม่หาคุกมาให้”

   พอได้ยินประโยคนี้เขาถึงได้เฉลียวใจ กรณีของโยธินคงมีความลับระหว่างกันเลยทำให้ไม่มีข่าวคราวหลุดไปถึงตำรวจ เพราะเขาเชื่อว่าคนอย่างโยธินหากคิดจะเล่นงานกลับคงทำได้ไม่ยาก ทว่ามันต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ปืนถึงยังประกบติดได้โดยไม่มีใครสงสัย แต่ของปารินจู่ๆ การที่ผู้หญิงคนหนึ่งหายตัวไปมันไม่ใช่เรื่องปกติ เขาลืมคิดถึงประเด็นนี้ไปได้อย่างไร วรทย์เม้มปากแน่นนึกเกลียดในความงี่เง่าของตัวเองที่มัวแต่น้อยใจจนลืมเรื่องสำคัญไปเสียได้

   “แล้ว ไม่มีใครสงสัยอะไรใช่ไหม”

   “คิดว่าไม่นะ จากที่ออยบอก แพรวไปทำงานที่อินโดฯ เป็นรีสอร์ทของเพื่อนอายุตด้วยคงมีหลักฐานการเดินทางชัดเจน แพรวเป็นคนฉลาด เลือกที่จะรักตัวเองมากกว่าคนอื่น ถึงไม่มีพี่ไม่มีไอ้โยเขาก็อยู่ได้ เคยได้ยินไหมผู้หญิงไม้เลื้อยน่ะ”

   “เขามีแต่ผู้ชายไม้เลื้อย” คนเก่งภาษาไทยแย้ง

   “จะผู้หญิงหรือผู้ชายถ้าไม่รู้จักพอคำไหนก็ใช้ได้เหมือนกัน” พศินบอกเสียงนุ่มกว่าเคย

   คุณหมอตัวน้อยฟังแล้วก็ชักจะเคลิ้ม เสียงเพราะขนาดนี้แต่กลับไม่เคยใช้หัวที่ยกเริ่มจะเอนต่ำลง จนที่สุดก็วางลงบนแผ่นอกอุ่นแก้มสัมผัสกับตำแหน่งที่หัวใจทำงานมันเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ไม่ได้รัวเร็วเหมือนคนที่กำลังโกหก มือสากยังวนอยู่ที่แผ่นหลังบางจังหวะแตะต้องโดนผิวกายเพราะชายเสื้อมันร่นขึ้นมา

   “ห้ามคิดว่าพี่จะกลับไปหาแพรวอีกนะ ถึงพี่จะโง่แต่พี่ก็รู้จักเข็ด รู้จักจำ ใครจะอยากกลับไปหาเปลือกทุเรียนในเมื่อมีขนมปังหอมๆ อยู่ตรงหน้า”

   “อะไรคือเปลือกทุเรียน อะไรคือขนมปัง” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นพึมพำถามอยู่กับหน้าอกของคนตัวใหญ่

   “เปลือกทุเรียนมันกินไม่ได้จับก็เจ็บ แต่ขนมปังทั้งนุ่มทั้งหอมกินเท่าไรก็ไม่รู้จักอิ่ม”

   คราวนี้คนขี้สงสัยยกหน้าขึ้นเพราะไม่ได้กระจ่างไปกว่าเดิมสักเท่าไร “ไม่เข้าใจ”

   “จบหมอมาได้ยังไงวะ” พศินพูดเหน็บ แต่ดวงตาเป็นประกายวาววับ “แพรวเหมือนเปลือกทุเรียนกินไม่ได้ต้องโยนทิ้งไปไกลๆ ส่วนมะรุมเหมือนขนมปังยิ่งกินก็ยิ่งติดใจอยากจะกินต่อไปเรื่อยๆ เข้าใจหรือยังครับเด็กโง่”

   “ไอ้คนบ้า!” คนที่ถูกเปรียบว่าเป็นขนมปังหน้าแดงซ่าน ซ่อนความอายด้วยแก้มที่พองกลมน่ารักจนอดใจไม่ไหวต้องรั้งดวงหน้ามนขึ้นมา แล้วกดปากลงบนกลีบปากแดงเรื่อหนักๆ

   “ผมไม่ใช่คนบ้านะครับ แต่ผมเป็นคนขี้เมา เมาความน่ารักของคุณหมอครับ”

   แค่ขยับปากจะต่อว่าคนที่ทั้งเมาทั้งบ้าปากก็โดนรุกรานซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น กำปั้นน้อยตามรูปร่างไม่กล้าทุบไปที่หน้าอกเพราะเกรงว่าแผลที่เพิ่งจะดีขึ้นจะช้ำ เลยเลื่อนมาหยิกที่หน้าท้องแข็งๆ แทน

   “พี่เจ็บนะ”

    นายเสือครวญ แต่จมูกกับปากยังวนเวียนอยู่แถวแก้มซ้ำมือยังเลยไปที่แผ่นหลังตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้ตัวอีกทีปลายนิ้วสากๆ ก็แตะกับบั้นเอวเข้าเสียแล้ว

   “พอเลย! นี่มันโรงพยาบาลนะเดี๋ยวมีคนเห็น”

   “ก็ล็อกห้องซิ มะรุมตัวหอมจังเลย”

   “ไอ้บ้า อื้อ..”

   ถ้อยคำตัดพ้อดังอึกอักอยู่ในคอ ริมฝีปากหยักลึกกดปิดแนบแน่นคราวนี้ไม่ใช่มันเขี้ยวแต่ด้วยกระแสพิศวาส อารมณ์แบบหนุ่มวัยฉกรรจ์มันทำงานพุ่งพล่าน เลือดในกายร้อนขึ้นหลายองศา รู้ทั้งรู้ว่าทั้งสถานที่ร่างกายไม่ใคร่จะอำนวยเสียเท่าไรแต่เพราะต้องอดกลั้นมานานหลายวันซ้ำยังมีผิวกายหอมๆ นุ่มๆ มาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ หลายวันเข้าก็สะสม อยากจะระบายอาการกลัดมันตั้งแต่วันแรกๆ ที่ฟื้นด้วยซ้ำทว่าทั้งลูกชายและไอ้เจ้าเด็กอ้วนดำมันป้วนเปี้ยนไม่ห่างเลยไม่มีโอกาสได้ทำตามใจ แม้แต่จะขโมยหอมแก้มยังทำไม่ได้

   แต่วันนี้เหมือนสวรรค์จะเปิดทางไอ้ขี้เมาคนนี้ เขาขอบคุณอาณกรที่มาเยี่ยมได้ถูกเวลา สภาพร่างกายดีขึ้นเล็กน้อยไม่ได้เจ็บแปลบเมื่อต้องยกแขนอีกแล้วอาจจะไม่ถึงขั้นจับคนตัวเล็กพลิกลงให้อยู่ใต้ร่างได้และก็ยินดีที่จะถูกอีกฝ่ายควบคุม ลิ้นร้อนสอดไล้เกี่ยวพันโรมรันในโพรงปากอบอุ่น เสียงชื้นแฉะในปากยิ่งเรียกให้หัวใจหนุ่มเต้นรัวยิ่งกว่าเดิม พศินกดมือดันหลังของวรทย์ลงเล็กน้อย แม้จะต่อว่าในคราแรกแต่พอโดนเขารุกไล่ก็ยอมปีนขึ้นมาบนเตียง ขาเรียวกางคร่อมมือน้อยลูบๆ คลำๆ อยู่แถวหน้าท้องทำท่าจะเลยขึ้นมาที่หน้าอกแต่คงนึกได้ว่าเขายังบาดเจ็บอยู่ก็หยุดมือไว้แค่นั้น

   “อื้อ”

   คนบนอกดิ้นอึกอักคงเพราะเริ่มจะขาดอากาศหายใจ เขาละริมฝีปากจากกลีบนุ่มแสนหอมแค่เสี้ยวนาทีเท่านั้นก็วกกลับมาอีก วรทย์กับขนมปังต่างกันนิดหน่อย ขนมปังกินแล้วหมดแต่วรทย์กินเท่าไรก็ไม่หมดแถมยิ่งกินก็ยิ่งติดใจ เขาหยุดการเปรียบเทียบปล้นจูบต่ออย่างไม่คิดจะห้ามใจ มือสอดไล้เข้าไปในชายเสื้อผิวกายนิ่มนวลอยู่ใต้ฝ่ามือ เขาเลิกเสื้อตัวโคร่งขึ้นจนถึงสะบักไหล่ แล้วลากต่ำไปที่เนินสะโพกวรทย์ขืนกายเบาๆ บิดสะโพกหนีบางส่วนที่ดุนดันชนกับหน้าท้องบาง

   “ช่วยพี่หน่อยนะ สัญญาว่าหายเมื่อไรพี่จะช่วยมะรุมตอบแทน”

   ตาโตค้อนขวับ ปากอิ่มบวมเจ่อสร้างความน่าเสน่หาให้มากเป็นเท่าตัว แม้จะทำเหมือนไม่เต็มใจแต่ใบหน้าน่ารักก็ลดต่ำลง วรทย์กระถดตัวถอยลงไปนั่งทับอยู่หน้าขา มือน้อยนุ่มนิ่มจับๆ ต้องๆ อยู่ที่หน้าท้อง บางจังหวะที่ปลายนิ้วเกลี่ยโดนผิวกายที่ชายเสื้อเปิดขึ้นเขาแทบจะหลุดคราง ร่างกายตึงเครียดไปหมดความต้องการพากันไปอัดรวมอยู่ที่ส่วนกลางลำตัวจนมันอวดโฉมเป็นรูปร่างดันกางเกงสีเขียวของโรงพยาบาลออกมา

   “ไอ้หื่น!”

   คนด้านบนต่อว่า แต่มือก็เคลื่อนต่ำไปลงไปสัมผัสเจ้าเสือ(ไม่)น้อย ฝ่ามือนุ่มอุ่นลูบขึ้นลงหนักๆ จนเขาสะดุ้ง เพียงชั่วประเดี๋ยวก็ผ่อนน้ำหนักมือลงเปลี่ยนเป็นแค่ไล้แผ่วๆ เขาเกร็งหน้าท้องแน่นกัดฟันห้ามไม่ให้ตัวเองปลดปล่อยก่อนเวลาอันควร วรทย์ดึงกางเกงยางยืดลงมันติดเจ้าเสือตัวเขื่องเล็กน้อย แต่พอได้ออกมาได้ดูโลกเต็มตา ก็ผงาดล้ำที่จริงวรทย์แทบไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำแค่เห็นหน้าหวานๆ เขาก็พร้อมเสียยิ่งกว่าพร้อม ชายหนุ่มครางในคอเบาๆ เมื่อมืออุ่นแตะต้องตัวตนเต็มที่

   มือเล็กรูดขึ้นลงช้าๆ จากนั้นก็เพิ่มความเร็ว เขาสูดปากไม่อาจหยุดยั้งเสียงตัวเองได้อีกต่อไป วรทย์ทำให้เขาคลั่งกว่าเดิมด้วยการใช้โพรงปากครอบครองตัวตนของเขา ลิ้นสีสดแสนนุ่มตวัดลิ้มชิมส่วนปลายรอบรอยหยัก ลากลงไปถึงส่วนโคนแล้ววกกลับสู่ที่เดิมก่อนจะดูดดุนทำราวกับที่อยู่ในมือและปากเป็นไอศกรีมก็ไม่ปาน พศินรับรู้ถึงความต้องการที่เดินทางมาจนเกือบแตะจุดสูงสุด แม้จะอยากปลดปล่อยแค่ไหนแต่ก็ต้องระงับเอาไว้ เขายังอยากให้ที่อุ่นร้อนมากกว่านี้

   “พะ พอก่อนครับ”

   ดวงหน้าอ่อนใสเงยจากสะโพกของเขา ริมฝีปากชุ่มฉ่ำทั้งจากน้ำลายและหยาดน้ำจากสัดส่วนร้อนจ้ดของเขา คุณหมอคนเก่งใช้หลังปาดน้ำพวกนั้นออกใช้สายตาถามซักข้อสงสัย แต่พอเห็นความปรารถนาอันแรงกล้าในดวงตาของเขาก็พอจะเข้าใจ พวงแก้มนุ่มซับสีเลือดขึ้น หัวคิ้วขมวดหันหน้าไปมองที่ประตูก่อนจะปีนลงจากเตียงแล้วจ้ดการล็อกห้องตามที่เขาบอกไว้ตั้งแต่แรก เพียงเท่านั้นเขาก็รู้ตัวเองกำลังจะสมหวังในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

   คุณหมอสุดที่รักของเขากลับมาอีกครั้ง มือเรียวปลดตะขอกางเกงสแล็คสีเทาของตัวเองออก หนุ่มบ้านไร่กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากเย็น เขารักเรียวขาขาวยาวกำลังดีนี่จริงๆ มันสวยไม่ต่างจากของผู้หญิง ตาคมจ้องมองกางเกงที่เลื่อนไถลลงไปตามแนวขาสวยและลงไปกองบนพื้น ชายหนุ่มตวัดตาขึ้นมองสัดส่วนน่ารักที่ขยายขนาดฟ้องความต้องการของเจ้าตัว ชั้นในสีขาวสะอาดมีน้ำซึมออกมาเล็กน้อยอาจจะไม่มากเท่าเขาแต่วรทย์ก็คงรู้สึกไม่ต่างกับเขานัก พศินไม่อาจฝืนทนมองร่างกายที่กำลังจะเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย ตัดสินใจหลับตาแล้วเฝ้ารอด้วยใจระทึก ไม่ถึงนาทีร่างน้อยก็กลับขึ้นมาบนกายอีกครั้งแต่คราวนี้เขาไม่ได้สบตากลม ที่เห็นคือบั้นท้ายขาวเนียนแทน

   “ชะ..ช่วยหน่อย มันยังเข้าไม่ได้”

   ชายหนุ่มไม่รีรอให้เสียเวลา มือกร้านขย้ำเนื้อขาวที่ก้นกลมบอกให้คนด้านบนขยับขึ้นสูงอีกนิด ก่อนจะฝังจมูกลงบนเนื้อนุ่มขาวจัด บนร่างกายนี้มันหอมไปหมดทุกสัดส่วน เขาไม่สนใจว่าเป็นเพราะเครื่องปรุงกลิ่นชนิดใดหรือเพราะผิวกายแท้ๆ ที่ทำให้ลุ่มหลงได้ถึงเพียงนี้ ถ้าทำได้เขาอยากจะกลืนกินคนๆ นี้เข้าไปทั้งหมด จมูกและปากร้อนๆ ไล่งับผิวนุ่มจนแดงเห่อ ไหนจะมือที่ขย้ำขยี้ด้วยมันเขี้ยว วรทย์เงยหน้าครางฮือมือที่ยันกายไว้อ่อนลงเพราะโดนคลื่นความเสียวซ่านเข้าพัดใส่ ร่างน้อนสะดุ้งโหยงเมื่อโดนลิ้นร้อนแตะลงในส่วนลึกลับ พศินกวาดลิ้นไปรอบๆ จีบสีสด ทางที่ปิดสนิทค่อยๆ คลายตัวออก นิ้วใหญ่ยาวสอดเข้าไปหมุนควานวนตามใจเรียกให้เจ้าของทางเล็กคับแคบร้องครางดังกว่าเดิม

   “อ๊า อ๊ะ”

   แต่ไม่มีเสียงห้าม ชายหนุ่มย่ามใจเพิ่มจำนวนนิ้วลงไปอีก ปลายนิ้วกลางแสนยาวจะสะกิดโดนจุดที่ทำให้คุณหมอหวีดร้องได้ สะโพกมนยกขึ้นส่ายไปมาด้วยความเสียวเสียด สัดส่วนน่ารักถูไถที่หน้าอกเขาไม่รู้จักเจ็บสักแต่จักจี้มากกว่า พศินสอดนิ้วนางเข้าไปช่วยขยายทางเล็กอีกนิ้ว ไอร้อนโอบรอบนิ้วมันแน่นจวนเจียนจะทนไม่ไหวอยู่รอมร่อในจะสะโพกกลมที่ลอยวนอยู่ติดหน้านั่นอีก อดใจไม่ไหวต้องใช้ลิ้นลิ้มลองความหนั่นแน่นบนเนื้อกลมไม่ได้

   “อือ ไม่เอานิ้ว”

   คนด้านบนร้องบอก พศินยกยิ้มยิ่งกว่ายินดีเขาถอดนิ้วทั้งสามออก มองสะโพกกลมที่ห่างออกไปเรื่อยๆ ด้วยใจที่เต้นโครมคราม วรทย์หมุนกายกลับมาหันหน้าประจัญกับเขา ใบหน้าน่ารักแดงเรื่อดวงตาหรี่ปรือเต็มไปด้วยความปรารถนา ริมฝีปากอิ่มถูกขบเม้มขณะที่มือพยายามจะจับเอาเจ้าเสือโคร่งเข้าถ้ำ ทางเล็กยังคับแคบเกินไปสำหรับความโหญ่โตตามรูปร่างของเขา คุณหมอตัวเล็กกัดฟันแน่นพยายามกดกายเข้าหาเขาอย่างยากลำบากเพียงแค่ส่วนปลายเท่านั้นคนพยายามอวดเก่งก็ครางฮือ น้ำตาเม็ดเล็ดผุดที่หางตาแต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ละความพยายาม ขาเรียวอ้ากว้างสีหน้าของวรทย์เต็มไปด้วยความทรมานจนน่าสงสาร เขาสอดมือผ่านชายเสื้อคลึงหน้าอกบางช่วยเพิ่มอีกอารมณ์เพื่อให้อีกฝ่ายทุเลาความเจ็บปวดลง ปลายนิ้วขยี้กับยอดติ่งจนมันแข็งขืนขึ้นแล้วส่งมืออีกข้างลงไปหยอกล้อกับมะรุมน้อย ใช้ความอดทนบวกกับแรงอารมณ์ไม่นานวรทย์ก็สามารถกลืนกินเขาไปได้จนหมด

   ร่างน้อยนั่งกดทับอยู่อย่างนั้น เปลือกตาบางปิดแน่นมือยันอยู่ที่หน้าท้องของเขารอจนปรับกายได้สะโพกมนถึงได้ยกขึ้น แม้จังหวะจะช้าเนิบนาบทว่ามันล้ำลึกทุกครั้งที่กดลงมา ชายหนุ่มคำรามในคอเขารักผนังอ่อนนุ่มที่รัดรอบกาย วรทย์เพิ่มความเร็วขึ้นหลังจากความหนืดแน่นคลายตัวลง ใบหน้าเนียนจิ้มลิ้มพราวไปด้วยหยาดเหงื่อมันแหงนขึ้น ร่างบางเคลื่อนไหวอย่างน่ามองบนตัวของเขา เส้นผมสีเข้มชื้นเหงื่อ เขาเลิกเสื้อยืดตัวโคร่งขึ้นเปิดให้เห็นยอดอกที่ตั้งชันด้วยแรงอารมณ์ เสียงครางหวานๆ กับท่วงท่าเร้าใจทำให้เขาช่วยเร่งสะโพกสวนกลับเข้าไป จังหวะรักร้อนแรงขึ้นตามลำดับ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้อง เตียงขยับโยกอย่างไม่กลัวจะพังครืนลงมา

   เขาหลับตาแน่นส่งสะโพกเข้าหาความอบอุ่นรัวเร็วหนักแน่นและล้ำลึก คนด้านคนครางกระเส่าเขาเร่งรูดรั้งแกนกายไม่ถึงนาทีน้ำอุ่นๆ สีขาวก็พวยพุ่งจนเปื้อนหน้าท้อง วรทย์หวีดร้องลั่นทางรักหดเกร็งรัดแน่นกว่าเดิมก่อนที่จะซวนซบลงบนอกของเขา พศินเร่งตัวเองเพิ่มอีกจนร่างเล็กคลอนไปหมดชายหนุ่มคำรามเหมือนสัตว์ป่าปลดปล่อยความต้องการสู่ผนังเนื้อร้อนตอดรัดอย่างบ้าคลั่ง สายธารอุ่นร้อนพุ่งทะลักร่างน้อยสะดุ้งอีกรอบผวาเข้ากอดเขาแน่นไม่ต่างจากลูกลิง ลมหายใจร้อนระอุเป่ารดที่ซอกคอ

   เขาจูบที่ขมับบางเบาๆ เป็นการตอบแทนในความน่ารัก ใจจริงอยากจะต่ออีกสักรอบแต่เพราะร่างกายยังเต็มร้อยดี เลยต้องออมแรงเอาไว้ รอให้หายดีเมื่อไร่คงจะต้องจัดชุดใหญ่ชนิดสามวันสามคืนไม่ห่างจากเตียงเลยแม้แต่วินาทีเดียว…
…………………………..


    “ครูอุ้มบอกว่าหนูขาดเรียนไปหลายวัน เรียนไม่ทันเพื่อน เลยให้หนูอยู่เรียนพิเศษตอนเย็นสองอาทิตย์”

   “หนูเอาการบ้านมาให้พิกเล็ตด้วย”

   “ขอบใจมากกิ่งแก้ว แล้วเมี่ยงล่ะเป็นยังไงบ้าง”

   เด็กหญิงกิ่งแก้วยิ้มกว้าง ชี้นิ้วไปที่ครัว “ทำกับข้าวอยู่กับแม่กลอยจ้ะ”

   วรทย์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตั้งแต่เกิดเรื่องเขากับเมี่ยงไม่ได้คุยกันเลยถึงจะไม่มีใครได้รับอันตรายแต่ทางจิตใจเขาไม่รู้ว่าเมี่ยงเป็นอย่างไร ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่เกือบเสียตัวให้ไอ้พวกนั้น เมี่ยงก็เหมือนกันเด็กสาวคนตกใจไม่ต่างกันกับเขาโชคดีที่คืนนั้นน้ากลอยกับกิ่งแก้วไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัดไม่อย่างนั้นสองแม่ลูกจะได้เจอเรื่องเลวร้ายไปด้วย

   คุณหมอตัวเล็กปล่อยให้เพื่อนทั้งสองช่วยกันทำการบ้าน แล้วเดินเลี่ยงเข้ามาในครัว เมี่ยงอยู่กับน้ากลอยจริงๆ เด็กสาวกำลังง่วนอยู่กับการหั่นผักเห็นว่าวันนี้จะมีสุกี้เพราะคนป่วยอยากจะกินอะไรร้อนๆ ขึ้นมา แต่ก็เบื่อข้าวต้มเขาเลยเสนอเมนูที่ได้สารอาหารครบให้ เด็กสาวเงยหน้ามองเขาพร้อมรอยยิ้มเช่นเดิม ในดวงตาคู่โตใหญ่ไม่มีวี่แววความหวาดกลัวให้เห็น

   “คุณหมอจะเอาหรือคะเดี๋ยวหนูหาให้”

   เขาผ่อนลมหายใจเล็กน้อย ยกมือแตะที่หัวไหล่เล็กเบาๆ ถ่ายทอดความห่วงใยผ่านสายตา “เมี่ยงไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม”

   เมี่ยงชะงักไปเล็กน้อยตาไหวกระตุกแต่แค่ชั่ววินาทีก็กลับมาสดใสเช่นเดิม

   “ไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ” มือสีน้ำผึ้งเข้มหยุดวางมีดในมือลง ก่อนจะยกขึ้นประนมที่หน้าอกศีรษะก้มต่ำ “หนูขอบคุณคุณหมอมากเลยนะคะ ถ้าไม่ได้คุณหมอป่านนี้คงจะ..” เมี่ยงหยุดพูด เขาจับความตื่นกลัวในน้ำเสียงได้ “แล้วคุณหมอล่ะคะเป็นยังไงบ้าง”

   “พี่ไม่เป็นอะไร” เขายิ้มให้เด็กสาว รวบมือที่ประนมไว้แล้วจับมันลดลง “พวกเราคงทำบุญร่วมกันมาเมื่อชาติที่แล้ว เลยอยู่รอดปลอดภัยด้วยกันทั้งคู่”

   “ค่ะ ชาตินี้หนูก็จะทำอีก เผื่อว่าชาติหน้าหนูจะได้คุณหมอเป็นเนื้อคู่”

   “ฝันกลางวันอยู่หรือไง รีบๆ หั่นผักไปเลย เดี๋ยวถ้านายโมโหหิวขึ้นมาเอ็งจะได้โดนด่าแน่”

   น้ากลอยที่ผละจากหน้าเตาหันมาเตือน วรทย์ยกยิ้มพยักหน้าให้เมี่ยงกลับไปทำหน้าที่ตามเดิม เมี่ยงปลอดภัยทั้งกายและใจ ถึงจะยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่อีกไม่นานเรื่องร้ายๆ คงจะจางหายไปได้อย่างแน่นอน

   คุณหมอตัวเล็กเดินกลับจากห้องครัว เห็นเด็กสองคนยังง่วนอยู่กับการบ้านแล้วอดคิดถึงเจ้าเด็กอ้วนดำอีกคนไม่ได้ ช้างถูกส่งตัวกลับบ้านในวันที่พศินถูกส่งตัวกลับมาที่นี่ พิกเล็ตร้องไห้โยเยไม่ยอมปล่อยมือพี่ชายขณะที่เจ้าช้างเองก็โวยวายยินดีจะขาดเรียนเพิ่มแต่พี่สาวของเขาไม่ยอมเพราะช้างเรียนชั้นประถมแล้วขาดเรียนมากจะไม่ดี ไม่เหมือนพิกเล็ตที่ขาดหลายวันได้เพราะยังอยู่แค่ชั้นอนุบาล ต้องให้คำสัญญาว่าถ้าหากปิดเทอมเมื่อไรพี่ชายตัวใหญ่จะลงมาหาน้องชายตัวเล็กทันทีและอยู่ตลอดจนกว่าจะโรงเรียนจะเปิด ถึงได้ยอมจากกันโดยดี พิกเล็ตหูตาแฉะได้ไม่นานพอเจอหน้ากิ่งแก้วก็หายกลับมาเจื้อยแจ้วคุยไม่หยุดเป็นนกขุนทองเหมือนเดิม

   เดินเลยออกมานิดก็ถึงระเบียงบ้าน ลมเย็นๆ ด้านนอกพัดชวนให้ผ่อนคลาย หลังจากผ่านเหตุร้ายทุกอย่างกลับมาสงบเงียบอีกครั้ง ไม่ใช่ซิ..ต้องเรียกว่าดีกว่าเดิมดูเหมือนหมอกสีเทาที่ปกคลุมไร่เคียงฟ้ามันหายไปหมด เรื่องค้างคาต่างๆ ถูกสะสาง คนผิดได้รับผลกรรมไปตามสมควร ขณะผู้ถูกกระทำก็กำลังฟื้นฟูทั้งร่างกายและจิตใจ มือเล็กเกาะขอบระเบียงไม้เนื้อเย็นทอดมองภูเขาที่เรียงตัวซ้อนกัน เมฆสีขาวลอยเอื่อยเฉื่อยล้อทิวเขา สวยจนนึกชื่นชมไม่ได้ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมโยธินถึงได้อยากได้เคียงฟ้านัก เพราะถ้าหากเปลี่ยนจากไร่ปาล์มเป็นรีสอร์ทความงามของธรรมชาติจะเรียกเงินได้อย่ามหาศาลเลยทีเดียว แต่เขาเห็นด้วยกับความคิดของพศิน ความสวยงามเช่นนี้ควรเก็บเอาไว้ให้ลูกหลานดูน่าจะดีกว่า

   “แล้วแต่นายก็แล้วกัน ฝากบอกหมอภูมิด้วยว่าให้เพลามือหน่อย แล้วก็กลับมาทำงานเสียบ้าง แค่นี้ก่อน อ๊ะ เปล่า ฉันสบายดี นายเองก็ดูแลตัวเองด้วย…ทำบ้าอะไรเดี๋ยวคนเห็น ไหนว่าตกลงกันแล้วไง”

(มีต่อ)

[libra82]

   “ก็คุณคุยนานผมไม่ชอบ”

   “ไม่ชอบก็เรื่องของคุณ”

   “แต่ผมชอบ”

   “ชอบบ้าอะไร!”

   “ชอบเสือกเรื่องของคุณไง”

   “ไอ้…พอเลย แล้วก็เอามือออกไปจากเอวด้วย อื้อ! บอกให้ปล่อยไง”

   บทสนทนาจากน้ำเสียงที่คุ้นเคยหยุดการชื่นชมธรรมชาติของเขา ดวงตากลมเหมือนลูกแก้วกวาดหาที่มา ที่หลังพุ่มเฟื่องฟ้าสามสีห่างไปสามสี่เมตรเขาเห็นแผ่นหลังของคนตัวสูงคุ้นตากำลังกอดก่ายใครบางคนอยู่ เสี้ยวหน้าและทรงผมที่ช่วงหัวไหล่บังไว้ไม่หมดหลุดมาให้เห็น เจ้าของแผ่นหลังกว้างนั่นเป็นของคิมหันต์อย่างแน่นอนส่วนเรือนผมสีเข้มนั่นคงเป็นอาณกร ถ้าหากเป็นการพูดคุยด้วยการทักทายหรือถามไถ่กันตามปกติคงไม่น่าสงสัยเช่นนี้ วรทย์เคลื่อนกายใช้เสาต้นใหญ่บังกายเอาไว้กลายเป็นคนเสียมารยาททั้งแอบฟังและแอบดูในคราวเดียวเพราะรู้สึกถึงความลับระหว่างคนทั้งคู่

   “ผมคิดถึงคุณ”

   “เราตกลงกันแล้ว! แค่คืนเดียวจบ ทำไมถึงงี่เง่าแบบนี้นะ อื้อ ปล่อยซิ”

   กลีบปากนุ่มถูกครอบครองปิดกันถ้อยคำต่อว่าต่อขาน วงแขนสอดเข้ารัดเอวบางดึงร่างเล็กเข้าประชิดกาย หนุ่มตัวสูงบดเบียดริมฝีปากกดย้ำราวกับจะทำให้ช้ำ พออีกฝ่ายขยับอ้าหมายจะคว้าอากาศเข้าปอดก็ใช้โอกาสนั้นสอดลิ้นเข้าไปโรมรัน เพียงไม่นานหลังจากรุกรานล้ำลึกร่างน้อยที่ดิ้นขัดขืนก็อ่อนระทวย ยกมือขึ้นคล้องคอปล่อยให้โดนปล้นจูบได้เต็มที่

   คนเสียมารยาทเบิกตาโพลงจากมุมนี้เขาเห็นทุกอย่างเต็มตามันชัดยิ่งกว่าหนังสี่มิติเสียอีก ถ้าไม่เห็นกับตาเขาไม่มีทางเชื่อเป็นแน่ คิมหันต์กับอาณกร สองคนนั่นไปสปาร์คกันตอนไหน ถ้าแค่คนรู้จักไม่น่าจะจูบกันดูดดื่มเช่นนี้ คุณหมอตัวน้อยยกมือขึ้นปิดปากเคลื่อนกายถอยกลับเข้าบ้านอย่างเงียบเชียบ ทว่าแผ่นหลังกลับสัมผัสกับความแข็งแกร่งของบางสิ่ง ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกหมุนกายกลับทันควันแต่กลายเป็นว่าตอนนี้เขาตกอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคนเข้าเสียแล้ว

   “นะ นายเสือ” วรทย์อุทานเสียงเบา ถึงจะตกใจแต่ก็มีสติมากพอ ดวงตาคมทอดมองที่เขาสลับกับคู่รัก? ที่พุ่มเฟื่องฟ้า “เข้าบ้านกันเถอะ”

   ไม่รอให้อีกฝ่ายได้เปิดปากถามหาความอะไร มือเล็กคว้าเอาข้อมือแข็งแล้วบังคับให้ตามกันไป แต่ยังไม่ถึงห้องโถงพ่อคนตัวใหญ่ก็หยุดเดินดื้อๆ พอยักษ์ปักหลั่นไม่ยอมเดินมดตะนอยอย่างเขาจะไปลากไหวได้อย่างไร วรทย์หันหน้ามองไม่แปลกใจเลยที่จะเห็นอดีตเจ้าของไร่เคียงฟ้าทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าใครสักคน

   “ไอ้หมอหน้าขาวมันจูบออย”

   “………………”

   “สองคนนั่นมันคบกันหรือไง”

   “………………”

   “เป็นได้ยังไงวะ ไอ้คีย์มันชอบมะรุมไม่ใช่หรือไง”

   คราวนี้เป็นเขาเสียเองที่แปลกใจ ไม่ใช่แค่ได้ยินพศินเรียกชื่อเล่นของคิมหันต์แต่ยังรวมไปถึงเรื่องความรู้สึกที่คุณหมอรุ่นพี่มีให้กับเขาอีกด้วย

   “นายว่าอะไรนะ”

   ร่างสูงยืดแผ่นหลังตั้งตรงเพิ่มความสูงให้ห่างจากเขาไปอีกหลายเซน พลิกข้อมือมาเป็นฝ่ายจับมือเขาไว้แทน

   “มันชอบมะรุมนะไอ้คีย์น่ะ ผู้ชายด้วยกันมันดูออก”

   “แล้วฉันไม่ใช่ผู้ชายหรือไง!” ผู้ชายตัวเล็กย้อน ถึงจะไม่สูงตัวเล็ก ผิวขาว แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชาย ทว่าเขากลับไม่เคยรู้ว่าคิมหันต์ชอบเขา

   “พวกความรู้สึกช้าก็อย่างนี้และ จะโดนปล้ำอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก”

   “ใครจะปล้ำฉัน นอกจากนายก็ไม่มีใครหื่นเท่าอีกแล้วล่ะ” วรทย์ทำหน้าง้ำใส่ เผลอทำแก้มพองโดยไม่รู้ตัว คนที่เป็นผู้ชายมากกว่าเลยดึงแก้มนวลเสียยืด “โอ๊ย! มันเจ็บนะ”

   พศินไม่สนใจตาเขียวๆ ที่ตวัดค้อนใส่ “ไอ้คีย์น่ะมันชอบมะรุม ชอบก่อนพี่ด้วยซ้ำแต่พี่มันใจเร็วด่วนได้ ชอบก็เอาเลยไม่แทงกั๊ก”

   “มั่ว! หมอคีย์จะชอบฉันได้ยังไง แล้วถ้าชอบฉันเขาไปจะจูบกับคุณออยทำไม”

   “ก็นั่นแหละที่สงสัย ชอบมะรุมแต่ไปจูบกับออย เรื่องนี้มันต้องมีอะไรอยู่ในกอไพ่แน่ๆ”

   คุณหมอตัวเล็กสอดส่ายสายตากลับไปที่พุ่มเฟื่องฟ้าสามสีอีกครั้ง ทว่ากลับไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว เขาไม่อยากเดาให้งงมากกว่านี้คงต้องใช้วิชามารแอบถามจากคิมหันต์อีกทีว่าไปจีบกันตอนไหนแถมความสัมพันธ์ยังล้ำหน้าไปไกลจนน่าตกใจอีกด้วย หัวไหล่โดนโอบหันเหความสนใจ สายตาเลยเปลี่ยนจากดอกเฟื่องฟ้าเป็นแผ่นอกแกร่งสีน้ำผึ้งแทน เพิ่งสังเกตว่าคนเพิ่งหายป่วยไม่ได้สวมเสื้อแถมตะขอกางเกงยังไม่ติดอีกด้วย ทำแค่รูดซิปลวกๆ เท่านั้นไม่รู้ว่าจงใจจะอวดสรีระตัวเองให้เขาอิจฉาเล่นหรือเปล่า

   “โกนหนวดให้หน่อยซิ”

   “โกนเองไม่เป็นหรือไง”

   “โกนได้แต่อยากให้เมียโกนมากกว่า”

   หน้าเขาร้อนเห่อเมื่อถูกเรียกว่า ‘เมีย’ แต่พอมองสภาพใบหน้าที่รกครึ้มไปด้วยหนวดเคราก็อดสมเพชไม่ได้ คนอะไรนอนโรงพยาบาลแค่สองสัปดาห์หนวดขึ้นหยั่งกับฤๅษีชีพราหมณ์ ผิดกับเขาที่นานๆ หนวดจะโผล่มาฟ้องความเป็นชายสักเส้น ไม่ใช่แค่หนวดผมของพศินยังยาวมากอีกด้วย มันเลยต้นคอละหัวไหล่แล้วด้วยซ้ำแถมยังหยาบกระด้างไร้การบำรุงรวมๆ แล้ว อดีตเจ้าของไร่เคียงฟ้าก็ไม่ต่างจากโจรเสียเท่าไร

   เขาจูงเด็กตัวโตเข้าห้องน้ำในห้องพักส่วนตัว จัดการเปิดน้ำเต็มอ่างใหญ่ฟองหอมๆ ลอยเหนือน้ำเดาจากความเอี่ยมอ่องคิดว่าเจ้าของคงไม่เคยย่างกรายลงไปนอนแช่ เขาพันขากางเกงขึ้นเลยหัวเข่าขึ้นมาเล็กน้อย หย่อนขาลงไปสำรวจความอุ่นของน้ำก่อน แล้วค่อยวางสะโพกนั่งลงที่ขอบอ่างแล้วค่อยกวักมืออีกคนให้ก้าวลงมา พศินเหลือเพียงแค่ชั้นในตัวเองหย่อนกายลงในอ่างน้ำอุ่น แทรกกายลงระหว่างขาของเขากางข้อศอกวางทับที่หน้าขาของเขาพลางเงยหน้าเอนศีรษะพิงกับหน้าท้องของเขาอีกที

   วรทย์ป้ายครีมฟองฟูนุ่มบนคางยาวก่อนจะตวัดใบมีดโกนคมกริบตามแนวขากรรไกรกวาดเอาทั้งฟองครีมและเส้นขนหนาใหญ่ติดออก ทำซ้ำสลับซ้ายขวาอยู่หลายทีกว่าหนวดเคราของจอมโจรปล้นสวาทจะหลุดออกหมด พอกวักน้ำล้างเอาเศษขนออกถึงได้เห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลาคมสันสะอาดสะอ้าน เส้นผมสีดำสนิทเปียกน้ำถูกเสยอวดความเหล่อเหลาให้ชัดเจนขึ้น ตาคมช้อนมองทั้งที่ยังแหงนหน้าอยู่อย่างนั้น หัวหนักๆ วางพาดอยู่หน้าขาพักใหญ่แล้ว กางเกงผ้าของเขาเปียกน้ำไปหมด

   “หล่อแล้ว” เขาชม จากใจจริงเสียด้วยเพราะนายเสือหล่อขึ้นอีกสองระดับ ใบหน้าที่ไร้หนวดเคราเรียวได้รูป ริมฝีปากหยักลึกสีเข้มลูกคางแข็งแรง จนอดเผลอลูกเล่นไม่ได้

   มือเรียวถูกคว้าไปจูบเอาใจ พศินคลี่นิ้วแล้วกดปากไล่พรมจูบทีละนิ้วบางจังหวะก็ดูดดุนเรียกเสียงครางแผ่วๆ จากเจ้าของได้

   “อาบน้ำกันไหม”

   “นายก็อาบคนเดียวซิ เดี๋ยวฉันจะลงไปดูเด็กๆ อ๊ะ”

   เพียงแค่ปฏิเสธทั้งร่างก็ถูกดึงให้ลงไปนั่งในอ่างด้วยกัน ฟองเริ่มจางลงจนมองเห็นท่อนขาเปลือยรางเลือนในสายน้ำ หน้าเขาร้อนผ่าวช้อนตามองอีกฝ่าย ดวงตาดำขลับคู่นั้นเต็มไปด้วยความต้องการและขอร้องไม่ต่างจากวันนั้นที่โรงพยาบาล พศินขยับตัวในผืนน้ำยื่นหน้าไร้หนวดน่ารำคาญเข้ามาใกล้ก่อนจะเบียดริมฝีปากเข้ามาเคล้าคลึงแผ่วเบาเหมือนปีกผีเสื้อและเพิ่มน้ำหนักขึ้นจนกลีบปากประชิดกันแนบแน่น ลิ้นร้อนสอดเข้าเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกับลิ้นน้อย วรทย์เรียนรู้วิธีการจูบจากคนบ้ากามมาหลายครั้งเลยตอบโต้กลับไปได้บ้าง แม้จะไม่เชี่ยวชาญเท่าแต่ก็เรียกครางในคอจากคนตัวใหญ่ได้เป็นอย่างดี

   ร่างน้อยผ่อนกายลงในอ้อมแขน เสื้อยืดตัวบางถูกดึงให้พ้นศีรษะอย่างรวดเร็ว สองร่างผวาเข้าหากันมีแค่สายน้ำกับฟองสบู่หอมๆ กั้นกลางเท่านั้น ฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างนุ่มนิ่ม หยุดทักทายเม็ดทับทิมน้อยทั้งสองบีบเคล้นจนมันตั้งชัน พอสมใจก็เลื่อนมือต่ำไปที่หน้าท้องแบนราบขัดใจกับกางเกงผ้าเนื้อนิ่มต้องใช้ความสามารถอยากจะถอดมันมันออกได้ ทุลักทุเลพอเรียกเหงื่อแต่สุดท้ายร่างของคุณหมอก็เปลือยเปล่าสมใจ

   พศินกรีดนิ้วไปตามแนวยาวของกายเล็กสีสด วรทย์ครางใส่ปากของเขาสะโพกลอยด้วยน้ำที่ช่วยพยุงอีกที ขาเรียวกางแยกเปิดทางให้เขาเต็มทีขณะที่สองแขนเหนี่ยวคอของเขาไว้ แค่แกล้งกดนิ้วที่รอยหยักเจ้าตัวก็หวีดร้องกอดเขากว่าเดิมอีก พอเลื่อนนิ้วต่ำไปที่ด้านหลังมันก็แห้งสนิทเสียจนแค่ปลายนิ้วเข้าไปสำรวจไม่ได้

   “ยืนหน่อยซิคนดี”

   คนที่อยู่ในห้วงเสน่หายอมทำตามอย่างง่ายดาย วรทย์ทรงกายขึ้นเขากดแผ่นหลังบางลงอีกฝ่ายรู้หน้าที่ของตัวเองดีใช้มือจับที่ขอบอ่างยกสะโพกให้เขาเชยชมเต็มที่ ก้นกลมลอยเด่นตรงหน้าหยดน้ำเกาะพราวทางสีสวยยังปิดสนิทรอให้เขาเบิกทางอยู่อย่างนั้น นิ้วอุ่นร้อนกดย้ำๆ รอบจีบสีสด แต่ดูเหมือนว่าเท่านั้นจะยังไม่เพียงพอเขาอยากจะกลืนกินคนๆ นี้ไปหมดทั้งตัว ชายหนุ่มย่อกายลง ระดับใบหน้าเท่ากับสะโพกกลมมือแกร่งจับก้นนุ่มแยกจากกันก่อนจะส่งลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปลิ้มรสความหวาน

   “อื้อ อ๊ะ”

   คุณหมอตัวเล็กครางฮือ แผ่นหลังแอ่นโค้งขาสั่นราวกับจะพยุงตัวไม่อยู่ พศินกดลิ้นจนรอบจีบสีสดอ่อนตัวลง ชายหนุ่มถอนใบหน้าห่างแต่ยังไม่วายขย้ำก้อนเนื้อกลมๆ อีกสองสามทีด้วยอดหมันเขี้ยวไม่ได้ นิ้วเรียวยาวลอดสอดนำทางเข้าไปก่อน เสียงครางแหลมสูงมากกว่าเดิมคนตัวโตได้ใจควานไปรอบในความอบอุ่น จากนิ้วเดียวเพิ่มเป็นสองและสาม บางจังหวะปลายนิ้วสะกิดโดนจุดกระสัน ร่างน้อยแอ่นโค้งกว่าเดิมเนื้อตัวสั่นระริก อีกฝ่ายได้ใจชอบแกล้งเป็นทุนเดิมเลยกดจุดนั้นซ้ำๆ จนแกนอันน้อยน่ารักกระตุกขยายขนาดอวดโฉม

   เจ้าเสือน้อยตื่นตัวเต็มที่ กลิ่นกายหอมนุ่มเหมือนขนมปังติดอยู่ที่ปลายลิ้นเขาพรมจูบบนแผ่นหลังเนียนระหว่างที่ประคองกายจดจ่ออยู่กับปากทางเล็กและคับแคบใช้ส่วนปลายเกลี่ยทักทายเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าเขากำลังจะบุกล้ำเข้าไป เขาเห็นมือเรียววางเกร็งบนผนังห้องน้ำ เขาเรียวกางมากกว่าเดิม ดวงหน้าเนียนแดงซ่านด้วยแรงอารมณ์

   “อย่าเกร็งนะ เดี๋ยวพี่หัก”

   เขากระซิบบอก เจ้าตัวหันมาค้อนทั้งที่หน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึง แต่ก็ให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่เมื่อเขาดันสัดส่วนร้อนแข็งจัดเข้าไปหาความอบอุ่น ทันที่แทรกกายเข้าไปผนังเนื้อร้อนก็โอบล้อมเขาไว้มันตอดรัดจนแทบจะขยับไม่ได้ เขาสูดหายใจแรงระงับความต้องการที่จะระเบิดแตกในนาทีนั้นเอาไว้ สองมือประคองสะโพกมนกัดฟันดันตัวเข้าไปทีละนิดอย่างใจเย็น ทางคับแคบค่อยๆ ขยายออกตามกลไกลของร่างกาย พศินแช่กายอยู่อย่างนั้นเมื่อเข้ามาจนสุดรอให้ฝ่ายรองรับปรับตัวได้และอาการตอดรัดทุเลาลง

   “พี่ ขยับได้หรือยัง”

   “อื้อ ขะ..ขยับซิ” เสียงหวานบอกระโหย

   สะโพกแกร่งดันเข้าชิดก้มกลมขาวจัดมากกว่าเดิมอีกนิดก่อนจะสาวตัวออกจนเกือบสุดและดันเข้าไปใหม่ จังหวะช้าเนิบนาบทว่าล้ำลึกเสียจนเจ้าของร่างเล็กรองครวญคราง ทุกครั้งที่จากไปและกลับเข้ามาใหม่ดูเหมือนว่ามันจะลึกและหนักแน่นกว่าเดิม แข้งขาเริ่มจะอ่อนแรงลงความเจ็บแน่นเสียดเพลาลงเรื่อยๆ ขณะที่ความเสียวกระสันทำงานหนักมากขึ้น เขารับรู้ถึงกายร้อนแกร่งเต็มไปด้วยเลือดเนื้อที่ผ่านเข้าออกในร่างกาย วรทย์ปล่อยเสียงครางอย่างลืมอาย หน้าท้องเกร็งแน่นด้วยความต้องการที่พุ่งสูงขึ้นทุกขณะ ร่างกายร้อนผ่าวราวกับโดนพิษไข้รุมเร้า

   จังหวะรักเชื่องช้าเร็วขึ้นตามลำดับ ร่างเล็กสั่นคลอนไปตามการเคลื่อนไหวของคนตัวใหญ่ เสียงเนื้อกระทบเนื้อสะท้อนกับผนังสีสวย วรทย์เงยหน้ารู้สึกว่าเริ่มจะหายใจไม่ทัน ฉับพลันขาเรียวข้างซ้ายก็ถูกยกขึ้นเขาหวีดร้องด้วยความตกใจคิดว่าจะล้มลงเสียแล้ว ทว่าอ้อมแขนแข็งแรงสอดรัดเอวไว้ได้ทัน กายแกร่งกระแทกเข้ามาอย่างต่อเนื่องและไม่ชาดช่วง มือที่ยันผนังห้องน้ำอ่อนแรงขึ้นทุกที ความเสียวเสียดเข้าครอบงำไปทั่วสรรพางค์ คุณหมอตัวเล็กพลิกกายใช้มือโอบรอบลำคอแกร่ง ใช้ร่างกายที่แข็งแรงกว่าตัวเองหลายเท่าเป็นที่พึ่งพิงขณะที่ส่วนล่างยังคงโดนรุกรานไม่หยุด

   ขาเรียวเกี่ยวสะโพกสอบเอาไว้ ริมฝีปากอิ่มช้ำครางครวญระบายความร้อนระอุที่เกิดจากพลางเร่งตัวเร็วขึ้น ไอร้อนในร่างทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ด้านหน้าของเขาตั้งชันทั้งที่ไม่มีใครแตะต้องเพราะกายแกร่งของคนตัวโตกดย้ำโดนจุดกระสันหลายต่อหลายครั้ง เขาเบียดร่างเข้าหาเรือนกายแข็งแกร่งแนบแน่น กล้ามเนื้อได้รูปสวยชิดติดกับผิวเนื้อเนียนลื่นของตัวเอง ห้องน้ำที่เย็นฉ่ำร้อนระอุขึ้นทันที วรทย์ครางเสียงสูงเมื่อพศินอำนวยมือปรนเปรอด้านหน้า มืออุ่นสากรูดรั้งพลางใช้ปลายนิ้วกดย้ำที่ส่วนยอด

   “อื้อ อ๊ะ ยะ..อย่า อ๊ะ”

   คุณหมอตัวเล็กหวีดร้อง เกร็งร่างเมื่อจุดสูงสุดมาเยือนไอร้อนพุ่งใส่ฝ่ามืออุ่นที่รองรับ ภายในกายบีบรัดสัดส่วนแข็งกร้าวของพศินแน่นกว่าเดิม จนชายหนุ่มตัวใหญ่คำรามเสียงต่ำ กดจูบลงบนกระหม่อมเล็กก่อนจะโหมสะโพกใส่ร่างเล็กเต็มกำลังอย่างไม่กลัวว่าอีกคนจะล้มพับไปเพราะความแข็งแรงของตัวเอง ขนอ่อนในร่างกายลุกชันเขาดันกายเข้าไปจนหมดอีกสองสามครั้งในที่สุดการตอดรัดรัวถี่ของวรทย์ก็บีบเค้นเอาสายธารสีขุ่นจากตัวเขาไปจนได้

   “อา...อืม”

   ชายหนุ่มอ้าปากครางเสียงต่ำ ปลดปล่อยความต้องการสู่กายอันอ่อนนุ่ม มันยาวนานและมากล้น น้ำสีขุ่นไหลย้อนลงเปื้อนต้นขาขาว แม้จะผ่านศึกรบบนเตียงมาไม่น้อยแต่ไม่เคยมีหญิงใดถึงใจเขาได้เท่ากับวรทย์ ร่างกายอ่อนนุ่มเหมือนตุ๊กตา ตอบสนองเขาอย่างน่ารัก พศินมอบจุมพิตแสนหวนบนกลีบปากนุ่มอีกครั้งแล้วจึงค่อยถอดถอนตัวเองออกจากความอบอุ่นร้อนชื้นนั้น

   “อ๊ะ”

   ร่างน้อยครางผะแผ่วเมื่อเขาดึงเจ้าเสือตัวเบ้งจากเรือนกาย น้ำที่เขาทิ้งไว้ไหลตามออกมา วรทย์ตัวสั่นผวากอดเขาไว้อีกครั้งร่างนุ่มนิ่มราวกับจะทรงตัวด้วยตัวเองไม่ได้ คนเพิ่งหายป่วยแต่ร่างกายแข็งแรงยิ่งกว่าช้างตวัดแขนช้อนร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน

   “เดี๋ยวพี่อาบน้ำให้ จะเอาให้สะอาดทุกซอกทุกมุมเลย”

   คุณหมอหนุ่มหน้าแดงก่ำ เข้าใจคำว่า ‘ทุกซอกทุกมุม’ เป็นอย่างดี คราวหน้าเขาจะไม่ใจอ่อนยอมอาบน้ำให้คนเจ้าเล่ห์นี่อีก อยู่ด้วยกันตามลำพังทีไรได้เรื่องทุกทีซิน่า...

……………………

ก็บอกแล้วว่าเก่งฉากบู๊บนเตียง
หลังจากแต่งเสร็จแล้วถึงได้รู้ว่ามี nc สองฉากในตอนเดียว 
ตอนนี่ยาวกว่าปกติตั้งสองหน้าเพราะ nc นี่แหละ
แต่งไปแต่งมาก็เพิ่งสำเหนียกได้ว่า เนื้อเรื่องมันขาดๆ เกินๆ ไม่สมบูรณ์เอาซะเลย
จะว่าไปแล้ว เมารัก เป็นนิยายวายเรื่องแรกของชีวิต (ไม่รวมฟิค เทมป์จี (TOP x G-dragon) และนิยายปกติของข้าพเจ้า)
เนื้อเรื่องมันเลยเว้าแหว่งไม่สมประกอบเท่าไร กอปรกับงานราษฎร์งานหลวงตีกันยุ่งเหยิงไปหมด เมารัก เลยพาทั้งคนแต่งคนอ่านเมาไปด้วย ก๊ากกกก
แต่ถึงจะขาดๆ เกินๆ อย่างไร ในที่สุดก็ดั้นด้นแต่งจนจบ (ซึ่งก็เหลืออีกไม่กี่ตอนเท่านั้น)
การรวมเล่มมีแน่นอนค่ะ (มีตอนพิเศษของอาออยด้วยนะน่าจะประมาณสามถึงสี่ตอนอยู่ในระหว่างการแต่งค่ะ)
เรื่องนี้อาจทำได้ไม่ดีนัก แต่ขอสัญญาด้วยเกียรติของป้าคนนี้ว่าเรื่องหน้าและเรื่องต่อๆ ไปจะทำให้ดีกว่าเดิม (มั้ง) แน่นอนค่ะ
 
ป.ล. สำหรับผู้ที่ห่วงว่า สามพีของ ปืน หมอภูมิ และโยธิน นั้นจะเต็มไปด้วย nc ไม่จริ๊ง (เสียงสูง) ต้องมีเนื้อเรื่องด้วยน้า ส่วน nc ก็ต้องมีอยู่แล้วเพื่อความฟินส่วนตัวของอิฉันเอง
พล็อตเรื่องคร่าวๆ ร่างไว้ในหัวแล้วค่ะ การแก้แค้น ลงโทษมีตามท้องเรื่องทั่วไป ส่วนหัวใจค่อยเพิ่มเติมไปทีหลัง (เน่าสนิท) รออีกหน่อยนะคะ ขอเคลียร์โปรเจ็คพิเศษก่อนจะดำเนินการแต่งต่ออย่างเร่งด่วนทันทีเลยค่ะ
ป.ล. อีกรอบ ป้าไม่ได้เป็นแฟนคลับ exo นะ แค่เป็นติ่งเท่านั้นเอง 


[attachment deleted by admin]

[narunarutoboyz]

จิ้มไว้ก่อนน้าาาาาาา

[michiri.sama]

อื้อหือ ตอนนี้เน้นฉากถนัดของคนเขียนอย่างเดียวเลย 55555
โอ๊ยยย เราชอบจังค่ะ *โปรยหัวใจให้*
อยากให้หวานกันแบบนี้เรื่อยๆจุงเบย
แต่อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้ว รู้สึกใจหายเหมือนกันนะคะ ;___;

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งได้ภาษาดีมาก ลื่นไหล มีปมทำให้ไม่น่าเบื่อ แถมฉากอัศจันรอหันยอการันต์ก็แอดวานซ์เลือดลมพุ่งพล่านเหลือเกิน
เมะก็หล่อเถื่อน เคะก็น่ารักน่าจับกด อ๊างงง ปลื้มค่ะ ขอสมัครตัวเป็นแฟนคลับได้ป๊าว 5555

มะรุมกับพี่เสือก็เคลียร์ เหลือแค่อีก2คู่รุ่นใหญ่รุ่นเล็กที่เหลือและอีก1คี่
*{}*

[Baruda]

 

[Eliz]

อ่านแล้วได้เลือดกันเลยทีเดียว  ยังไม่อยากให้จบเลยค่า รู้สึกว่าพระ-นายเขายังหวานกันได้อีกนะ ขอยืดตอนจบได้ไหมคะ ชอบหมอมะรุมมากๆ เลย หมอเข้มแข็งและรักนายเสือมากๆ ฟินนนน

สำหรับคู่ของปืนกับโยธินและหมอภูมิ มันจะออกมาเป็นยังไงน้า แอบกลัวที่จะอ่านเพราะโดยส่วนตัวคิดว่าความรักเป็นเรื่องของคนสองคน จะมีใครที่ทนเห็นคนรักตัวเองนอนกับคนอื่นได้จริงๆ นะหรือ?? กลัวเศร้านะคะ แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ จะรออ่านตอนพิเศษอาออยกับหมอคีย์ค่ะ  เป็น FC คู่นี้ค่า 

[mild-dy]

หมอมะรุมกับพี่เสือหวานมากกกกกก

ไม่อยากให้จบเบยยยย

[วัวพันปี]

รออ่านความรักของสามคนค่ะ

[yuyie]

รออ่าน 3 พีค่ะ 

[IIIA]

เรื่องร้ายผ่านไปอะไรๆก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง แต่จะจบแล้วววหรอยัวสนุกอยู่เลยค่ะ 

แอบรอเรื่องของพิกเล็ตกับอิพี่ช้าง 

[RELAXED]

 
 อยากให้ทำหนังสือจัง  ชอบอ่ะ

[Gemm]

ขอกร๊ดสักทีก่อนอ่าน ^^

[saotome]

อยากอ่านของออย กับ คีย์
ขอบคุณคนเขียนมากๆ

[keinoo]

เมา NC คร่ะ     ขอสลบแปบ...
ปล.เชื่อแบบหมดใจเรยคร่ะว่าคนเขียนถนัดฉากบู๊บนเตียงจริงๆๆ กรีสสส
ปล.2  อันที่จริงชอบเรื่องหลักๆของเมารักมากๆเลย แล้วขอสารภาพว่าไม่ค่อยสนคู่ หมอคีย์กะออย หรือ 3pในอนาคตของน้องโย เท่าไหร่ค่ะ แต่เราเชื่อว่าคนเขียนจะเขียนออกมาดีมากแน่ๆ เพียงแต่ถ้าแยกออกไปอีกเรื่องเลยเราว่าก้อดีน้า แบบว่าพอขึ้นว่าเมารักนี่นึกถึงเสือหื่นคนเดียวเลยอ่ะคร่ะ 

[moodyfairy]

มันเริ่ดตรงคุณหมอออนท็อปเนี่ยแหละเจ้าค้ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด


แต่ยังรออีกทางฝั่งคู่ของหมอคีย์กับคุณออยนะคะ แล้วก้อบทสรุปของอิตาโยด้วย (แอบทวง)
รอเจ้าค่ะะ

[Nus@nT@R@]

พี่เสือ.....หายดีแล้วเหรอ 55555

อยากแอบดูคู่อาออย 5555

[พลอยสวย]

  ติ่งฮุนฮานเหมือนเค้าเลยยยย

[NOoTuNE]

 


พอหาย ก็หื่นเต็มพิกัดเลยนะ

[shoi_toei]

 

[Zelsy]

2 ฉากติดๆ อะหือออ

[Ta_ii]

  

ขอเลือดสำรองด่วน!!!
คนแต่งเก่งมากค่ะ สองฉากในตอนเดียว
ทำเอาคนอ่านจุใจเลย เราช้อบบ..ชอบบบ!

เชื่อแล้วว่าแต่งฉากบู๊บนเตียงเก่ง แต่นี่มีแอบบู๊ในห้องน้ำด้วยนะ ฮ่าาๆๆ

ล่อซะคุณหมอแทบหมดแรงกันเลยทีเดียว 

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ๊ะ
และรอติดตามเรื่องต่อๆไปด้วย คึคึ
3P ของ ปืน โย ภูมืิ ก็น่าสนใจมาก เอิ๊กๆ

และเพิ่งรู้ว่าคนเขียนแต่งฟิค เทมจี ด้วย อร๊าายยย~ เราคอเดียวกันเลย ฮ่าาๆ

[Dezzerr]

อ๊ายยยยย เขินอ่ะ (ปิดหน้า แต่เบิกตากว้าง อ่านด้วยความฟิน 5555)

หนูติ่ง exo เพราะป้าเลยค่ะ 555 จริงๆ รู้จักลู่หานจากคนเขียน แต่ไปรู้จัก exo จากเพื่อน

เลยพบรักใหม่ที่ชื่อว่าซิ่วหมินค่ะ ฮาาา จิ้น ลู่หมินมากๆ อ่ะ พี่ลู่แกเวลาแมนก็หล่อบาดใจ คริๆ