ตอนที่ 6 เหมือนตกอยู่ในกรงที่มองไม่เห็น กักขังไว้ทั้งตัวและหัวใจ ได้ยินแต่เสียงของบุ๋มวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา เหมือนคำที่ด่าตัวเอง
เพราะกูเอง ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย
กูคือคนที่ฆ่าบุ๋ม
กูมันเห็นแก่ตัว
ตาลาไตนอนเหยียดยาวอยู่กลางบ้าน ลืมตามองเพดานนิ่งๆ รู้สึกตัวเมื่อฉลอง เพื่อนตำรวจเตะเข้าที่ซี่โครง
“ห่า ตาล มึงนอนนิ่งๆ จนกูเข้ามาถึงตัวแบบนี้กูคิดว่ามึงตายไปแล้วซะอีก”
“ยัง” คนที่นอนอยู่ตอบสั้นๆ
“แล้วมึงเป็นอะไร ถึงไม่ไปทำงาน 3 วันแล้วกูโทรตามก็ไม่รับสาย”
“.....”
ฉลองนั่งลงข้างๆ คนที่นอนนิ่ง
“พออยู่คนเดียวแล้วจิตตกหรือมึง”
“.....”
“งั้นกูมีเรื่องให้มึงจิตตกกว่าเดิม”
ตาลาไตเพียงแค่เบนสายตามามองเพื่อน
“นายเรียกประชุมทั้งชุด เพราะของกลางหายอีกแล้ว”
ฉลองพูดเหมือนคนที่ไม่รับรู้สภาพของตาลาไตที่นอนหมดสภาพอยู่กับพื้นบ้าน หนวดเคราครึ้ม ทั้งยังเหมือนไม่ได้อาบน้ำและไม่ได้กินข้าว
ตาลาไตเพียงแค่ส่งเสียงรับรู้ที่จมอยู่ในคอ แต่ยังไม่ยอมขยับตัว ฉลองก็เลยดึงมือให้ลุกขึ้น
“ลุกไปอาบน้ำ โกนหนวดโกนเครา แดกข้าว แล้วไปหาเจ้านาย บุ๋มตายไปแล้ว มึงจะทรมานตัวเองอดข้าวให้ตายตามเขาไป เขาก็ไม่ฟื้นขึ้นมาได้อีกหรอก”
“กูฆ่าบุ๋ม”
ฉลองทำเสียงสูง ขณะที่ทั้งดึงทั้งลากคนตัวโตเข้าไปในห้องน้ำ
“บุ๋มรถคว่ำ ขณะที่มึงกำลังทำงาน มึงไม่ได้ฆ่าเขา”
“กูฆ่าเขา ทั้งที่เขาพูดเป็นสิบๆ ครั้ง ว่าเขาจะอยู่ไม่ถึงวันแต่งงาน แต่กูก็ยังดึงดันจะแต่งกับเขาให้ได้”
“แล้วถ้าไม่แต่งเขาจะไม่ตายหรือไง” ฉลองย้อนให้ “จะบุ๋ม จะมึง หรือกูยังไงสักวันก็ต้องตาย เลิกคิดคร่ำครวญเป็นละครโทรทัศน์ แล้วไปรายงานตัวดีกว่า ห่า หายไป 3 วันติดต่อไม่ได้แบบนี้ มึงโดนพักราชการแน่ๆ ทั้งของกลางหาย ทั้งหายหัว”
เพราะนอนนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นข้ามวันข้ามคืน พอขยับลุกขึ้นก็เวียนหัว ตามมาด้วยอาการต่างๆ ที่ฟ้องว่าไม่มีแรง สมองมึนงง แต่ยังได้ยินเสียงบ่นของเพื่อนที่หน้าห้องน้ำ กับเสียงปิดเปิดประตูห้องออกไป
พอบอกกับตัวเองว่าเรายังมีงานหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบอยู่ ร่างกายมันก็เคลื่อนไหวไปได้เอง
แต่ถามว่าสมองยังคิดอยู่มั้ย ตอบว่ายังคิดอยู่ และยังไม่ให้อภัยตัวเอง
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฟาง
ไม่รู้ ไม่อยากคิด ไม่อยากหาคำตอบ
....ทำไมถึงต้องเป็นฟาง...
ตาลาไตเคาะหน้าผากตัวเองแรงๆ เรียกสติกลับคืนมา
“เป็นอะไร ของมึง” ฉลองที่กำลังขับรถหันมาถาม
“ไม่รู้”
ตาลาไตตอบสั้นๆ เหมือนเดิม แต่ฉลองพยักหน้าเข้าใจ เท่าที่เคยพบเจอมา หลายคนที่สูญเสียคนรักกะทันหัน ก็จะมีอาการแบบตาลาไต
ช่วงงานศพพบเจอคนมากมายจะสามารถจัดการงานต่างๆ ให้ผ่านไปด้วยดี แต่เมื่อต้องกลับบ้านไปอยู่คนเดียวตามลำพังก็จะรู้สึกเหงา และคิดโทษตัวเอง
“กูว่ามึงไม่ควรอยู่คนเดียว เพราะเวลาที่มึงอยู่คนเดียวแล้วมึงจะเป็นบ้า”
ตาลาไตเองก็ยอมรับ ว่าการอยู่คนเดียวทำให้วนเวียนอยู่กับการโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ให้กูมาอยู่เป็นเพื่อนสักวันสองวันมั้ย”
ตาลาไตส่ายหน้า ฉลองก็ยื่นข้อเสนอใหม่
“แล้วน้องชายมึงกับเด็กคนที่ไปวิ่งช่วยงานบุ๋มล่ะ”
“กูไม่ใช่เด็กๆ แล้ว วันชาติมันต้องทำสวน ส่วนฟางมันคงมาตอนเสาร์อาทิตย์”
“เพราะมึงไม่ใช่เด็กๆ ไง แล้วทุกคนก็ประมาทคิดว่ามึงทำได้ ลืมไปว่ามึงกำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้ว แล้วพอเขาจากไปแบบฉับพลัน มึงถึงได้มาโทษตัวเองเวลาที่อยู่คนเดียว”
ตาลาไตหลับตาแล้วลูบหน้าตัวเองแรงๆ
พยายามสลัดความคิดวกวนแล้วเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเข้าไปคุยกับหัวหน้างาน
วันที่เลวร้ายยังคงไม่ผ่านไปง่ายๆ เพราะของกลางที่หายไปในครั้งนี้ คือเงินสด 2 แสนบาทที่ยึดจากบ้านของผู้ต้องหา
เป็นครั้งที่ 3 แล้วที่ของกลางที่เป็นเงินสดหายไป
“กูทำตามระเบียบคือต้องพักงานรอสอบสวนกันทั้งชุด” หัวหน้าบอกลูกน้องทุกคนแต่หยุดมองตาลาไตนิ่งๆ “ตาล กูรู้ว่ามึงเพิ่งเสียแฟนไป แต่มึงก็กลับมาทำงานได้ดี แล้วมึงก็กลับไปแย่กว่าเดิม อย่างที่ฉลองบอกกู ขอให้รู้ว่ากูและทุกคนเป็นห่วงมึงมาก ช่วงที่พักงาน กูอยากให้มึงกลับไปอยู่บ้าน”
ตาลาไตได้แต่รับคำสั่ง ขณะที่ฉลองตบไหล่เบาๆ ให้กำลังใจ “มึงจะกลับบ้านวันไหน”
“อีกสัก 2-3 วัน”
ก่อนที่จะเดินออกจากห้องประชุม เพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งพูดขึ้นมาลอย ๆ
“เวลาแบบนี้กูนึกอยากติดต่อกลุ่มตำรวจเก่าจริง ๆ”
“ตำรวจเก่าไหน” ฉลองหันไปถาม
นายตำรวจคนแรกตอบด้วยน้ำเสียงกระซิบ “ก็ที่เขาเล่าว่าทำงานอาสาช่วยหลวงอยู่นี่ไง ให้เขามาตรวจสอบลับ ๆว่าใครเอาเงินไป”
“เพ้อเจ้อ” ฉลองเหยียดปาก “เรื่องเล่าเหลวไหล ตำรวจแก่ ๆไม่ตับแข็ง ก็เป็นมะเร็งปอดจะเอาเรี่ยวแรง เอาสมองที่ไหนมาช่วยงานหลวงได้อีก”
ตาลาไตได้ยินบทสนทนา แต่ก็แค่ฟังผ่านไป อย่างที่ฉลองบอกน่ะแหละ คนวัยเกษียณที่ไหนจะอยากมาทำงานกินอุดมการณ์แบบนี้อยู่อีก เงินก็ไม่ได้ทั้งยังต้องเสี่ยงภัย นี่เป็นเพียงเรื่องเล่าเหลวไหลจริง ๆ
นอกจากนี้ในใจของตาลาไต ยังไม่คิดที่จะกลับบ้านเลยสักนิด
กลับไปเพื่อบอกกับพ่อและแม่ว่ากูอ่อนแอขนาดไหนน่ะหรือ
ไม่มีทาง....
แต่ในวันถัดมาคนที่ขับรถมาจอดหน้าบ้านคือวันชาติ
“ใครเป็นอะไรมาไม่บอกกันก่อน” พี่ชายทักขณะที่เปิดประตูบ้านให้น้องชาย
“มารับกลับบ้านน่ะสิ”
พี่ชายมองหน้าน้องชายนิ่งๆ คิดในใจว่า ฉลองคงโทรไปบอกกัน
“กูไม่ใช่เด็กๆ จะได้มารับกลับบ้าน”
“เออ รู้แล้วน่า” วันชาติบอกผ่านๆ แล้วก็เข้าเรื่องทันที “ไหนๆ ก็พักงานแล้ว กลับบ้านไปช่วยฉันเก็บผักเก็บผลไม้ขายดีกว่า”
“กูไม่ได้เกี่ยงเรื่องทำงานสวน งานไร่ แต่กูยังมีเรื่องต้องจัดการทางนี้อยู่อีก”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“มีเพื่อนชวนไปสอนหนังสือ กูยังคิดไม่ตกว่าจะออกจากตำรวจแล้วไปสอนหนังสือเลยดีมั้ย”
“ห๊ะ” วันชาติทำตาโต “ไม่มีดาวบนบ่า พ่อใหญ่ได้เอาไม้ตะพดฟาดหัวแตก พี่แค่โดนพักงานไม่ใช่หรือไง เขายังไม่ได้บอกว่าพี่ทำผิดนี่"
“กูก็รู้” ตาลาไตเปิดตู้เย็นรินน้ำให้น้องชาย
......ยังไงวันชาติก็ยังเป็นคนที่คุยกันได้สะดวกใจ สบายปากมากที่สุด ที่สำคัญ...ความช่างซักช่างคุยของวันชาติทำให้ความคิดวกวนเรื่องบุ๋มจางลงไป กลายเป็นเรื่องที่คิดจะทำในอนาคต
“แต่เพื่อนชวนไว้ช่วงเดือนก่อน แล้วว่าที่จริงกูเพิ่งคิดเรื่องนี้ได้ตอนที่มึงเดินเข้าบ้านมานี่แหละ”
น้องชายพยักหน้าเข้าใจแต่เหมือนกำลังโยกตัวมากกว่าพยักหน้า
“เปลี่ยนงาน แล้วพี่อยากขายบ้านด้วยมั้ย ดูบ้านที่มันมีบริเวณ ไม่ใช่ทาวน์เฮ้าส์น่ะ”
พี่ชายส่ายหน้า “ไกลไปหรือเปล่า ก็กูเพิ่งบอกมึงว่ากูยังไม่ได้ตัดสินใจเรื่องเปลี่ยนงาน บางทีเขาอาจได้คนแล้ว”
“สำคัญกว่านั้นคือพ่อใหญ่”
“นั่นแหละ”
มีเสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน คนที่มาคือฉลองที่แวะมาหา
“ดูดีกว่าเมื่อวานนี่หว่า” ฉลองแซว “กูบอกแล้วว่า มึงต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อน”
“มึงโทรหาวันชาติหรือ”
“เออ กูค้นเบอร์จากโทรศัพท์มึงเมื่อวาน ตอนที่มึงเข้าห้องน้ำไง” ฉลองบอกโดยไม่สะทกสะท้าน “แล้วตกลงจะกลับบ้านเมื่อไหร่”
“อีกสักวันสองวัน ยังไม่แน่”
“อ้าว” ฉลองหันมาหาวันชาติ “ปล่อยมันอยู่คนเดียว เกิดมันเป็นมนุษย์ผักขึ้นมาอีก ไม่มีใครอยู่ด้วยได้แห้งตายคาบ้าน แล้วนี่เอ็งหนีพ่อมาได้กี่วันล่ะ”
วันชาติขำสำนวนเพื่อนพี่ชาย “2 วัน บอกเขาไว้ว่าพรุ่งนี้จะกลับ”
ฉลองหันไปมองหน้าเพื่อน ยังไม่ทันจะถามตาลาไตก็ชิงถามก่อน “แล้วมึงล่ะ”
“ยังไม่ได้คิด”
ฉลองตอบขณะที่หันไปมองทางอื่น ทำให้ตาลาไตรู้ว่าเพื่อนมีแผนการณ์เกี่ยวกับอนาคตของตัวเองอยู่แล้ว แต่คงเพราะเป็นห่วงกัน ก็เลยพักแผนไว้ก่อน
“มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก เราก็แค่พักงานในระหว่างรอการสอบสวน ยังไม่ได้ให้ออกจากราชการนี่หว่า”
ฉลองยิ้มมุมปาก “แล้วถ้ายังไม่กลับบ้าน ยังไม่เก็บของ พวกมึงจะออกไปไหนกันหรือเปล่า”
“ฉันเพิ่งเข้าบ้านมาก่อนพี่นิดเดียวเอง”
“แดกเหล้ากันดีกว่า”
ฉลองชวนทันที ทำเอาตาลาไตถึงกับหันไปมองนาฬิกาที่ฝาผนัง ยังไม่สิบโมงเช้าเลย ตาลาไตไม่เคยกินเหล้าในเวลานี้ แต่ฉลองสามารถกินได้ทุกเมื่อที่อยากกิน
วันชาติเดินเข้าครัวแล้วหันมามองพี่ชายที่นั่งคุยอยู่กับฉลอง
...ทำไมเวลาอย่างนี้กูถึงอยากให้ไอ้ฟางมันเป็นคนที่อยู่ตรงนี้ ทั้งที่หน้าที่นี้มันหน้าที่น้องชายอย่างกู...
...ที่จริงก็โทรหามันตั้งแต่เช้าแล้ว ทั้งที่รู้อีกเหมือนกันน่ะแหละ ว่าวันนี้มันมีเรียน....
วันชาติส่ายหน้าให้ตัวเอง...
...กูนี่สันดานเสีย ใช้ให้ฟางดูแลพี่ชายจนทำเองไม่เป็นเสียแล้ว....
...โทษไอ้คนดีนั่นก็แล้วกันที่มันชอบตามใจ...
ฟางกดวางสายโทรศัพท์จากวันชาติ แล้วหยิบหนังสือเรียนเดินออกมาจากห้องพัก เจอเดลที่กำลังเดินมาพอดี
“อ้าวกูกำลังจะเดินมาตามมึง”
“กูเพิ่งคุยโทรศัพท์กับพี่วันชาติน่ะ” ฟางตอบแล้วเดินกลับมาด้วยกัน
“ใครเป็นอะไรอีกหรือไง”
เดลทบทวนในใจ ที่เจอกันวันก่อนในงานศพ
ฟางเล่าว่า พี่ตาลที่เป็นเจ้านาย เป็นลูกชายคนโต ส่วนพี่วันชาติเนี่ย ฟางบอกว่าเป็นพี่ งั้นก็แสดงว่าพี่วันชาติต้องเป็นคนที่น่าคบหามากกว่าแน่ๆ
“วันนี้เลิกเรียนมึงไปไหนหรือเปล่า”
ฟางหันมาถาม
“เปล่า”
“งั้นไปบ้านเจ้านายกูเป็นเพื่อนกันหน่อย”
เดลเลิกคิ้วสูง “ไปก็ได้ จะให้กูไปช่วยล้างบ้านหรือไง”
“ไม่หรอก เผื่อต้องช่วยกันเก็บของน่ะ เพราะพี่วันชาติบอกว่า งานของพี่ตาลมีปัญหาจะมารับกลับบ้าน”
ปากบอกกับเพื่อนว่าให้ไปช่วยกันเก็บของ แต่ในใจกลับรู้สึกเป็นกังวลหากจะต้องอยู่ด้วยกันตามลำพัง
ไม่ใช่ว่าจะหวงตัวหรือเล่นตัว
เพราะใจน่ะมันยกให้เขาไปนานแล้ว ทั้งที่พยายามดึงมันกลับมา สุดท้ายก็ยังคงคิดถึงแต่เขา
คิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืนนั้น...
เรื่องที่ทำให้คิดเข้าข้างตัวเอง ว่าคือคนที่เขาต้องการ
และเป็นเรื่องที่ทำให้ต้องบอกตัวเองว่าสมควรไปให้ไกล เพราะเราก็เป็นได้แค่ตุ๊กตายาง
และยังมีเรื่องของพี่บุ๋ม....
ตอนที่พี่บุ๋มอยู่ เขาคือคู่รักที่กำลังจะแต่งงานกัน
ถึงแม้ว่าวันนี้พี่บุ๋มจะไม่อยู่แล้ว แต่มันสมควรแล้วหรือที่จะเข้าไปเสนอหน้า ฉวยโอกาสในวันที่เขาพบกับความสูญเสีย
เลวได้ขนาดนั้นเชียวหรือ
ที่ควรทำคือช่วยปลอบใจ
ไม่ใช่สวมรอย...
แต่เพราะตาลาไตยังไม่กลับบ้าน ตอนที่สองหนุ่มมาที่บ้านถึงได้เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ 3 คนล้อมวงดื่มเหล้ากันอยู่ที่ในบ้าน
ฟางเดินเข้าบ้านพร้อมกับแนะนำเดลให้ฉลองรู้จัก แล้วก็พากันเลี่ยงเข้าไปในครัวทันที
“ไม่เห็นมีท่าทีว่าจะกลับบ้านเลยนี่หว่า” เดลถามเพื่อนที่เริ่มงานล้างเครื่องครัวที่พี่วันชาติทิ้งไว้ทันที
“เดี๋ยวรอถามพี่วันชาติ”
ฟางบอกสั้นๆ แล้วหันมาบอกเพื่อน “มึงดูในตู้เย็น มีพวกเครื่องต้มยำมั้ย”
เดลก้มหาของในตู้เย็น คนรูปร่างสูงใหญ่ก็ก้าวเข้ามาครัว
“ทำไมมาวันธรรมดาได้”
“พี่วันชาติโทรไปบอกเมื่อเช้าว่าเลิกเรียนให้ฉันมาช่วยเก็บของเก็บบ้าน เพราะพี่อาจต้องกลับชัยนาทน่ะครับ”
“ยังหรอก ยังมีเรื่องต้องจัดการก่อน”
ตาลาไตคุยกับฟาง หันไปมองหนุ่มอีกคน แล้วก็หันกลับมาหาฟางเหมือนเดิม
...คนที่ยืนรอรับคำสั่งเหมือนที่ผ่านมา
ยิ้มเล็กๆ ปรากฏที่มุมปาก “ค้างหรือเปล่า”
ฟางหันไปหาเพื่อน “ว่าไง”
“มึงมีเสื้อนอนให้กูยืมมั้ยล่ะ”
“มีสิ อยู่ข้างบน”
ตาลาไตพยักหน้า “ไปเปลี่ยนเสื้อเสียก่อน แล้วค่อยลงมากินข้าว”
ฟางเปลี่ยนเสื้อเสร็จก็ขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนของตาลาไตที่ชั้น 3 ส่วนเดลลงมาที่ครัว
พอเห็นว่าเดลลงมาคนเดียว ตาลาไตก็ลุกจากวงเหล้า เดินขึ้นบ้านไปหาคนที่ไม่ได้ลงมาด้วย
“ขอบใจที่มา”
ฟางหันมาทำหน้าตางงๆ แล้วคลี่ยิ้มกว้าง
“ที่จริงถ้าไอ้เดลไม่มาด้วย ฉันคงโทรมาบอกพี่วันชาติว่ามาไม่ได้”
“พี่น่ากลัวขนาดนั้น”
ฟางไม่ตอบคำ ทั้งก้มหน้ามองไม้กวาดในมือ
ตาลาไตเดินช้าๆ เข้าไปหา “พี่ขอโทษ”
“พี่ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก พี่ก็แค่ล้อเล่น”
“พี่ไม่เคยล้อเล่นกับฟาง ฟางน่าจะรู้ดีที่สุด ว่าตลอดมาพี่พยายามควบคุมตัวเองเวลาที่อยู่กับฟางมากขนาดไหน และพี่ก็รู้ดีว่า การที่กอดฟางแบบนั้น แล้วผละทิ้งไปง่ายๆ แบบนั้นมันเลวที่สุด พี่ขอโทษที่ทำไม่ดีกับฟางครั้งแล้วครั้งเล่า”
คนตัวใหญ่ก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างหน้า
“เดลมัน....เดลมันทำครัวไม่เป็น ฉันลงไปช่วยมันดีกว่า”
ตาลาไตหัวเราะเสียงจมอยู่ในคอเมื่อฟางลุกลนเปลี่ยนเรื่องคุย
“เดลคือคนที่โทรมาชวนกินเหล้าหรือเรื่องทำรายงานนะ”
“กินเหล้าครับ”
“อ้อ.....” ตาลาไตลากเสียงยาว และคาดว่าจะแสดงอาการหรี่ตา พร้อมกับกอดอก ทำให้ฟางเกาหน้าผากตัวเอง
“ฉันก็ไม่ได้ไปกับมันหรอก เพราะไม่มีตังค์ กินฟรีเกรงใจมัน”
“แต่ตอนนั้นบอกว่าเคยไป”
“เคยไป 2 ครั้งแล้วก็ไม่ได้ไปอีก”
คำถาม คำตอบ ลักษณะการพูดคุยเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมาไม่มีผิดเพี้ยน เว้นแต่เสียงในหัวใจที่บอกว่าให้รออีกนิด
......ให้เรามั่นใจตัวเองอีกนิด ว่าความรู้สึกนี้ไม่ได้เกิดจากการที่บุ๋มพูดอยู่ทุกวัน ว่าต้องเป็นคนนี้
ตาลาไตบอกให้ฟางทำงานต่อ แต่ก่อนที่จะก้าวออกจากห้องก็บอกอีกครั้ง
“ขอบใจที่มา”
เวลาที่รู้สึกเหมือนชีวิตกำลังดิ่งลงเหว แต่ยังมีน้อง มีเพื่อน และมี....คนนี้อยู่ด้วยทำให้รู้สึกว่า การดิ่งลงครั้งนี้มันไม่ได้รุนแรงมากนัก
ยังพอมีกิ่งไม้ให้โหน แล้วเหนี่ยวให้กลับขึ้นมายืนใหม่ได้ไม่ยากนัก
วันชาติเดินเข้ามาทักทายหนุ่มเหนือที่ก้มๆ เงยๆ อยู่ในครัว
“เรียนคณะเดียวกับฟางหรือไงเรา”
“ครับ”
“เออ ไว้วันหยุดกลับไปเที่ยวบ้านสวนกัน”
“แล้วไว้วันสงกรานต์พี่ไปเล่นน้ำปี๋ใหม่เมืองบ้านผมปะล่ะ”
“มึงคนเชียงใหม่หรือ”
“ถูกต้องแล้วเจ้า”
“คนเชียงใหม่ที่กูรู้จักกินเหล้าเก่งเป็นน้ำ”
เดลส่ายหน้า “ผมไม่เก่งขนาดนั้นหรอกพี่ ว่าแต่พี่เหอะ กินตั้งแต่กี่โมงเนี่ย”
“ตั้งวง ตั้งกะก่อนเที่ยง”
หนุ่มเหนือทำตาโต “โห แล้วนี่เย็นแล้ว พี่แต่ละคนยังดูเฉยๆ กันอยู่เลย”
ฉลองหัวเราะเสียงดังขณะที่ลุกตามมาในครัว
“แทบจะไม่ได้กินน่ะสิ คุยกันตั้งแต่เรื่องการเมืองยันละคร”
เดลยิ้มยิงฟัน “งั้นผมไปซื้อน้ำแข็งให้นะ”
“เออ” ฉลองบอกแล้วส่งเงินให้
ส่วนวันชาติเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบนแล้วบอกกับเดล
“มึงไปกับกูเหอะ อยากกินกระเพราไข่เยี่ยวม้า ไอ้ฟางมันทำอร่อย”
“ผมละไม่ได้เรื่องเลยเรื่องทำกับข้าวเนี่ย” เดลบอกขณะที่เดินตามวันชาติออกไปนอกบ้าน
เมื่ออยู่ตามลำพัง ฉลองเดินออกไปที่รถของตัวเอง เปิดท้ายรถ แล้วหยิบกระเป๋าใบขนาดย่อมออกมา……
......จบตอนที่ 6 .......ใครๆ ก็รักพระเอกเรื่องนี้เนอะ 
ช่างน่าภูมิใจยิ่งนัก
อะนั่นแน่ กำลังคิดว่าเรื่องนี้มีแต่คนร้ายอยู่หรือเปล่า ถ้าไม่คิดก็ผ่านไป แต่ถ้ากำลังคิดอยู่ละก็ถั่วต้มแล้วคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ
เราทุกคนต่างก็มีตัวตนร้าย ๆซุกซ่อนอยู่ด้วยกันทั้งนั้น อยู่ที่ว่าเขาหลับหรือตื่นอยู่เท่านั้นเอง
พบกันวันอังคารนะครับ
พี่ไจฟ์กับนายน้ำชา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
