หัวข้อ: "Yes,I love him"

[nongrak]

เราว่าวันชาติเป็นคนดีนะ เพราะเขาทำเพื่อพี่แล้วยังไม่ได้ทำผิดร้ายแรงอะไร
แค่แกล้งเดลแค่นี้ แต่เดลนี่ดื้อเหมือนที่วันชาติว่าจริงๆ
ดีนะที่ฟางไม่เชื่อ คนนี้ก็ดีจริงอะไรจริง 

[Aoya]

อย่าทำให้ฟางเสียใจไปมากกว่านี้เลย 

[aehJTS]

อย่าบอกว่าคนที่เกรินว่าจะร้ายที่สุดออกมาแล้วนั่นหมายถึงวันชาตินะ
โอ้ววววว....... ไม่นะไม่ ๆ

  คะ

[Gokusan]

หลายตอนผ่านไป...
ยังไงๆ ฟางก็โคตรน่าสงสาร T^T

เหมือนทุกคนรู้ว่าฟางเป็นยังไง คิดอะไร
แต่ก็ยังสร้างเรื่อง มีปัญหาให้ฟางตลอด...นี่รักกันจริง??
แถมน้องก็มีความคิดอ่านมากพอที่จะเชื่อพี่ๆ มากกว่าคนที่เพิ่งรู้จักกัน

วันชาติมิใช่พระเอก แต่เป็นพระรองที่มีอยู่ในละครทั่วไป
รักนางเอก เทิดทูนพระเอก...อะไรก็ได้ ให้เขามีความสุข แต่...
ทุกอย่างที่ทำส่งผลทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าร้ายรึดี...ต้องยอมรับผลที่เราทำไว้ให้ได้

รักหลายซับหลายซ้อน...พูดกันไม่หมดใจ อะไรก็ไม่แน่นอนนะ - -"

[tuek]

สุดยอดมากๆวันชาติ 

[sukie_moo]

จะดีเหรอวันชาติที่พูดกะเดลอย่างนั้น จะรักจะชอบเดลมันรึก็ยังไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆแค่อยากเอาชนะแค่นั้น
ถ้าเดลมันรักวันชาติขึ้นมาจริงๆจะทำยังไง  รับผิดชอบความรู้สึกไหวไหมเนี่ย

[CarToonMiZa]

วันชาตินายแน่มากตรงสุดสุด
+1และเป็ด

[kyoya11]

เรื่องพระเอกนี่ไม่คิดแล้ว...ตอนนี้สนเรื่องคู่จิ้นว่าจะสู้ยังไงกันต่อ

[cinquain]

เอิ้ว ชักเริ่มสับสนงงงวย 
แต่ที่แน่ๆ ... ตาลยังทำให้ฟางน้ำตาตกอีกเช่นเคย เฮ้อ
และยังคงไม่ชอบเดลเหมียนเดิม ^^

[PAAPAENG~]

พออ่านตอนนี้แล้วจะโกรธใครดีฟ๊ะ!
555555555555555555555
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รักฟางที่สุดแระ
คนอื่นนะ เจ้าเล่ห์ แสนกลทั้งเพเลย!
วันชาติหนอวันชาติ
เด็กมันรักมันหลงจริงขึ้นมาล่ะเรื่องใหญ่แน่นแน่!

[Yukisae]

โว้ยยยย อิตาพี่ตาลนิ เอาไงเนี่ย จะเชียร์เดลแล้วนะ 555555
เดลกับวันชาติตีกันต่อไปเถอะ สนุกดี
สงสารฟางอ่ะ ร้องไห้ไปหลายรอบแล้ว
++จ้า ยังรอความคืบหน้าของคดีอยู่

[momokaii]

ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป 
แค่จับมือเดินไปด้วยกัน ไม่ทิ้งกันระหว่างทาง ก็มีความสุขได้ในทุกๆก้าวที่มีกันและกัน
 

[ormn]

  :เฮ้อ:อิลุงตุงนัง

[lizzii]

โอ้ยยย แต่ละคน
ตอนนี้ที่รู้สึกคือชัดเจนในความรู้สึกของฟาง
แต่กับอีกสามคนนี่เห้ออออออ

[indy❣zaka]

ขอสวนกระแส เชียร์ เดล-ฟาง เลยได้มั๊ยเนี่ย

หมั่นไส้วันชาติ  จีบยังงั้นใครเขาจะเอา
เบื่อ&เซ็ง อิพี่ตาล  โลเลอีกละ  บอกว่าอยากทำตัวให้แน่นอนเพราะกลัวทำผิดแบบคราวก่อน  คือ  นี่มันคือทำตัวโลเลอย่างที่เคยทำมาก่อนเลยนะ  ไม่ได้ดีขึ้นสักนิด แย่ลงยิ่งกว่าตอนคบกับบุ๋มอีกอ่ะ  เฮ้อ

[CarToonMiZa]

 

[KURATA]

FC พี่วันชาติ อิอิ 

[from_mars]

ทำไมดูเหมือนกลับตาละปัด ก้าว ไม่ก้าว บางคนเหมือนจะไม่ยอมก้าว ก็วิ่ง บางคนดันถอยหลัง
เขียนไรไม่รู้ งงตัวเอง 555
รออ่านต่อนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ทุกคู่จ้า

[@PurPle SuN@]

ฟางมันน่าสงสารแฮะ ในที่สุดก็ต้องยอมบอกรักเค้าก่อน แถมยังไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าอิพี่ตาลมันจะตกลงใจยังไง

ส่วนคู่จิ้นนั่นก็ เฮ้ออออ พอกันทั้งคู่จริงๆ

[pochu52]

ไม่เคยจะเดาตัวละครของไจฟ์กับทีออกซักกะเรื่อง ^^ รู้แต่ว่าตอนนี้เบื่ออิพี่ตาลที่สุดแล้ว สงสารน้องฟาง

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 12

เรื่องของพี่ชายมันยังไม่เรียบร้อยหรอก แต่เขาก็ไม่ใช่เด็ก ๆเล็กที่ต้องการคนช่วยตัดสินใจ เขารู้ดีว่าเขาต้องการอะไร เพียงแต่มันช้าไม่ทันใจน้องชายคนเล็กอย่างวันชาติ
นอกจากนี้วันชาติเองก็ยังมีเรื่องที่สวนที่ไร่ให้ต้องกลับมาจัดการเหมือนกัน สถานการณ์มันก็เหมือนกับของตาลาไตน่ะแหละ คือพ่อกับแม่และทุกคนที่บ้านสามารถจัดการได้
แต่นายวันชาติไม่วางใจ

จอดรถคันเดิมไว้เทียบบันไดหน้าบ้าน พ่อก็เดินออกมาจากโรงเก็บปุ๋ย
“อ้าว มาคนเดียวหรือ พี่เอ็งเป็นไงบ้าง”
“ตัดสินใจไปสอนหนังสือที่มหาลัยเอกชน”
“เออ”
พ่อรับรู้ด้วยน้ำเสียงหนักๆ พยักหน้าเรียกมานั่งคุยกันที่แคร่ไม้ใต้ถุนบ้าน แล้วพอแม่มา วันชาติก็เล่าเรื่องใหม่ตั้งแต่ต้น
“ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้เลยนะ เขาจะนิ่งเก็บกดทุกเรื่องไว้ในใจ ดูภายนอกจะคิดว่าเขาไม่ได้คิด”
“แต่มันคิด” พ่อบอก “มันกำลังหาทางออกของมันเอง เรามีหน้าที่รอว่าเขาจะไปทางไหนเท่านั้น”
“พ่อว่า เขาจะล้างแค้นคนที่มันยัดข้อหาเขามั้ย”
วันชาติถามพ่อ แต่แม่ชี้หน้า “นั่นมันเอ็ง เรื่องล้างแค้นไล่ตีไล่ต่อยคนอื่นน่ะเอ็ง”
ลูกชายคนเล็กยอมรับ “มันก็จริง ฉันถึงอึดอัดมากไง เขาจะเอาไงก็ไม่บอก แต่พอชวนคุยเรื่องงานใหม่ ถึงได้แง้มมานิดนึงว่าจะคุยกับเพื่อนก่อนว่ายังต้องการอาจารย์อยู่หรือเปล่า”
“อ้าว นี่เอ็งกลับมาทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเขาได้งานหรือเปล่าเนี่ยนะ”
“เขาไม่ใช่เด็กแล้วนะแม่ เขาเรียนมาตั้งมาก เขารู้หรอกว่าเขาจะทำอะไร แต่ที่กลับมาก็เพราะเขาไล่กลับมาหรอก บอกว่า เดี๋ยววันสองวันเขาจะตามกลับมาเอง”
“แค่นี้เหรอ เอ็งไปกรุงเทพ ฯ ตั้งหลายวัน พี่เอ็งมีเรื่องจนต้องออกจากงาน มึงสรุปเรื่องให้ข้ากับพ่อเอ็งฟังได้แค่นี้เองเหรอ” แม่ชักโมโห
“เรื่องหลัก ๆมันก็มีเท่านี้แหละ”
“แสดงว่ามีเรื่องรอง” แม่สวนทันที
“ก็....” วันชาติอึกอักนึกหาทางเล่าเรื่องที่ให้ห่างจากฟางให้มากที่สุด
.....ก็มันเรื่องส่วนตัวของ 2 คนนั่นที่ยังอยู่ในระยะแรกเองนี่นา ขืนพูดไปมันอาจส่งผลเสียมากกว่าผลดี....
“ก็อะไรเล่า” แม่เร่ง
“ดูเหมือนว่าที่ผ่านมาพี่บุ๋มจะพูดอะไรไว้เยอะ ที่เขาบอกว่าไม่เคยสนใจ แล้วก็ทะเลาะกัน อย่างที่เขาเคยบอกเราน่ะนะ”
.....ฉันเองก็เล่าให้พ่อกับแม่ฟังมาไม่ต่ำกว่า 100 ครั้งแล้วเหมือนกัน....
“เขาก็เก็บเอามาโทษตัวเองว่าพี่บุ๋มตายเพราะเขา แล้วบางเรื่องก็เอามาคิด มาย้ำว่าใช่ ไม่ใช่ วนไปเวียนมา”

พ่อบอกด้วยท่าทีเคร่งขรึม แบบเดียวกับที่ตาลาไตมักจะทำแบบนี้อยู่เสมอ “ข้าถึงอยากให้พี่เอ็งกลับมาบ้าน ทำสวนทำไร่ ไม่ก็บวชสักเดือน ให้ใจมันนิ่ง ไม่ผูกติดอยู่กับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว แล้วก็ไม่มีใครย้อนอดีตกลับไปแก้ไขได้”
“ฉันก็บอกเขาไปอย่างที่พ่อบอก แต่เขาก็มีทางที่เขาคิดไว้แล้ว อย่างกะบอกแล้วเขาจะทำตามงั้นแหละ”
แม่ถอนหายใจแรงๆ “สรุปคือต้องรอจนกว่ามันจะกลับมาบ้านสินะ”
คุยๆ กันอยู่หมี่ก็กลับมาบ้าน คำถามของหมี่ไม่มีอะไรมากไปกว่า
“เดี๋ยวหมี่ก็จะได้ไปอยู่กับน้าตาลแล้ว แล้วเขามีแฟนใหม่หรือยัง”
“ใจดำไปหรือเปล่าหมี่ ครูบุ๋มเพิ่งตายไปไม่เท่าไหร่ แล้วเขาก็มีปัญหาเยอะแยะ แทนที่เอ็งจะสนใจว่าเขาเครียดมั้ย จะอยู่ยังไงคนเดียว เอ็งกลับคิดแต่เรื่องที่จะไปอยู่กับเขา” แม่ดุตรงๆ ทำให้หมี่ทำปากยื่น

วันชาติเห็นเจ้าฝุ่นกับฝ้ายเลียบเคียงเข้ามามองๆ แล้วถามถึงพี่ชาย
“เรื่องเรียนน่ะไม่มีปัญหาอะไรหรอก มีแต่เพื่อนมันน่ะแหละงุ้งงิ้งงี่เง่า”
“เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย” แม่ถาม “ถึงได้งี่เง่า”
“ผู้ชาย” วันชาติหยุดปากตัวเองแทบไม่ทัน เกือบพูดหมดว่าเดลงี่เง่าแบบไหนบ้าง
“คนต่างจังหวัดเหมือนกันหรือเปล่า” พ่อถาม “บางคนที่มันเป็นอย่างนั้นก็เพราะมันแปลกถิ่นแปลกที่ เจอเพื่อนที่คุยกันได้ มันก็เกาะติดแบบนั้นแหละ อย่าไปรำคาญเขา” พ่อสอนอย่างใจเย็น

หลังอาหารค่ำวันชาติก็เตรียมตัวออกไปข้างนอก แต่ฝุ่นกับฝ้ายขี่จักรยานมารออยู่ที่ข้างรถปิกอัพ
“พี่จะเข้าเมืองเหรอ”
“เออ จะไปหาครูโรจน์ มึง 2 คนมีอะไร” วันชาติตอบพลางส่งสัญญาณทางสายตากับฝุ่น
เพราะครูโรจน์เป็นครูผู้ชายที่ไม่ได้เป็นแค่เพื่อนของวันชาติ
และก็มีแค่ฝุ่นนี่แหละที่พอจะรู้อะไรมากกว่าคนอื่นๆ
“ฝ้ายขึ้นไปดูจัดตารางสอนให้หมี่ที” ฝุ่นบอกน้องสาว ที่รีบขึ้นไปบนเรือนทันที พอน้องสาวคล้อยหลังไป ฝุ่นก็บอกกับวันชาติ “พี่ ไอ้หมี่มันอาการหนัก”
“พอจะมองออกเหมือนกัน ถึงขนาดที่ไม่สนใจเรื่องครูบุ๋มเลยแบบนี้ มันเหมือนกูเลี้ยงลูกเขาไม่ดีพอ”
“มันพร่ำเพ้อว่าโตขึ้นมันจะทำหน้าที่เมียที่ดีของพี่ตาล ฉันฟังแล้วขนลุก”
วันชาติเองก็รู้สึกขนลุกเหมือนกัน แต่พอนึกไปถึงพี่ชายเวลาที่อยู่กับฟางที่อยู่กรุงเทพ ฯแล้วก็ได้แต่ยิ้ม ๆ
พร้อมไปกับบอกกับตัวเองว่า รอให้เขาพูดก่อน
เรามันแค่กองเชียร์
“มึงชวนมันคุยเรื่องอื่น ทำเรื่องอื่นไป อย่าให้มันหมกมุ่นอยู่กับเรื่องพี่ตาล ด้วยวัยของมัน ความสนใจของมันจะเปลี่ยนไปตามวัย”
ฝุ่นพยักหน้ารับคำสั่ง
“แล้วพี่จะไปหาครูโรจน์ จะกลับเช้าหรือเปล่า”
...บอกแล้วว่าไอ้ฝุ่นมันรู้ รู้มากกว่าพี่ชายของมันเสียอีก....
“ดูก่อน”
“แล้วพี่สวยที่ตลาดล่ะ”
วันชาติส่ายหน้า “ไม่ได้ไปหานานแล้ว เขาเองก็ไม่ได้โทรหากูแล้ว ก็...จบแล้วละ”
“หล่อเลือกได้ แต่มาหยุดที่ครูตุ๊ด” ฝุ่นลากเสียงล้อเลียน
วันชาติปาดเหม่งไปที “กูไม่หยุดง่ายๆ หรอกน่า แล้วอย่าเรียกครูแบบนั้น บาปนะมึง โรจน์เองก็ใช่ว่าจะมีแต่กูคนเดียว อย่าบอกนะว่ามึงไม่รู้”
“โลกของผู้ใหญ่ ที่เด็กอย่างฉันไม่มีวันเข้าใจ”
“มึงน่ะเหรอไม่เข้าใจ” วันชาติบอกพลางเปิดประตูรถ “รู้มากอย่างมึงเนี่ยนะ แต่ด้วยความหวังดี กูก็ไม่อยากให้มึงเป็นอย่างกูหรอก สนุกไปวันๆ คบไปวันๆ บอกตัวเองว่านี่คือชีวิตที่กูเลือกเอง แต่พอมาวันหนึ่งเหลียวมองไปรอบตัว ถึงได้รู้ตัวว่ากูอยู่ตัวคนเดียวนี่หว่า”
ฝุ่นมองหน้าวันชาติเหมือนไม่เชื่อว่านี่คือคำพูดของวันชาติ
“อย่าทึ่งกู กูเองก็เพิ่งคิดได้ตอนที่พี่ตาลเกิดเรื่องนี่แหละ ว่าการที่มีใครสักคนที่พร้อมจะอยู่ข้าง ๆกันน่ะมันดีขนาดไหน”

ความคิดแบบนี้มันค่อย ๆไหลซึมเข้ามาสู่สมอง จากการที่วางตัวอยู่ในฐานะคนนอกที่มีหน้าที่เพียง “มองเห็น” ความสัมพันธ์ระหว่างตาลาไตกับฟางที่ค่อย ๆเปลี่ยนไปตามกาลเวลา และผู้คนรอบด้าน

บ้านพักครูเป็นบ้านไม้กึ่งปูน ความสูง 2 ชั้นปลูกเรียงราย 5 หลังอยู่ด้านหลังโรงเรียน บ้านหลังแรกของครูใหญ่มีต้นไม้ครึ้ม แสดงให้เห็นว่าอยู่มานาน ส่วนอีก 4 หลังถัดไปคนที่มาอยู่ผลัดเปลี่ยนกันไปเรื่อย ๆรวมถึงหลังที่ 4 ที่เป็นของครูโรจน์ที่เพิ่งย้ายมาได้ปีเศษ ๆ
มีรถจักรยานยนต์คันหนึ่งถอยออกมาจากบ้าน แล้วก็แล่นสวนออกมา
...ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าความจริงคืออะไร แต่วันชาติ คนร่าเริง ก็ยังคอแข็ง ดวงตาแข็งกร้าวมองตรงไปข้างหน้า
เลี้ยวรถจอดข้างรถมอเตอร์ไซค์ของครู แล้วหยิบถุงของฝากก้าวเข้าไปในบ้าน
“กลับมาแล้วหรือ”
ครูหนุ่มรูปร่างผอมบางทักทาย พร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน ที่มันจะไม่มีวันปรากฎเมื่ออยู่นอกบ้าน
“อือ”
วันชาติมองไปที่แก้วน้ำ 2 ใบที่วางอยู่บนโต๊ะทานอาหาร กับจานผลไม้
ครูโรจน์หันไปหยิบจาน เทผลไม้ที่เหลือลงถังขยะ แล้วล้างแก้วน้ำท่าทางเรียบเรื่อยเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
“พี่ตาลเป็นไงบ้าง”
“ก็เครียดกับเครียด เมียเพิ่งตายแล้วก็จะต้องเปลี่ยนงาน”
“อ้าว...” ครูโรจน์หันมาทำตาโต “ทำไมพี่ตาลต้องเปลี่ยนงานล่ะต่อ”
ครูโรจน์เรียกชื่อเล่นของวันชาติ ที่ทุกคนพากันลืมไปแล้ว
วันชาติยักไหล่ เดินกลับมาวางถุงของฝากไว้ที่โต๊ะเตี้ยหน้าโทรทัศน์ แล้วนั่งพาดขาลงบนโต๊ะ ตัดสินใจไม่เล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับพี่ชายให้ครูโรจน์ฟัง
ครูหนุ่มหน้าหวานเดินตามมาเปิดถุงของฝาก ยิ้มสดใสเมื่อเห็นกระเป๋าหนังเนื้อดี ของฝากราคาแพง
“สวยจัง ขอบคุณมากนะ”

วันชาติมองใบหน้าด้านข้างของคนที่ “อาจ” เรียกได้ว่าเป็นคนรัก แต่ขณะเดียวกันรถมอเตอร์ไซค์คันที่แล่นสวนออกไป กับภาพใบหน้าดื้อดึงของเดล และ....รอยยิ้มของฟางก็กลับเข้ามาทับซ้อนแล้วพาลปะปนกัน

คำพูดและความตั้งใจทั้งหมดถูกกลืนลงคอ

“วันนี้ต่อดูแปลกไป คิดอะไรอยู่น่ะ เล่าให้โรจน์ฟังได้นะ”
วันชาติยิ้มมุมปาก ใช้ข้อนิ้วเกลี่ยแก้มใส
....แก้มใส....ไม่เหมือนกัน....
...ทำไมจู่ๆ ก็คิดถึงแก้มใสที่เจือน้ำตาของไอ้เด็กเวรนั่นได้วะ...
“ต่อ...เป็นอาราย..” เสียงหวาน ๆแบบนี้ กับลักษณะเรียบเรื่อยแบบนี้ที่ทำให้วันชาติชอบตั้งแต่แรกเห็น
และยังไม่สามารถตัดใจได้ต่อให้รู้ว่า คนที่มาหาครูโรจน์ที่บ้าน ไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียว
...ยังมีอีกคนที่ไม่ได้พูดจาเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนี้ แต่คน ๆนั้นมีนิสัยเรียบเรื่อย หัวอ่อน และยิ้มง่าย...
คนที่จู่ ๆ ก็ทำให้รู้สึกปวดใจ เมื่อรู้ว่า เขาไม่เคยมองเรามากไปกว่าพี่ชาย

“ตอนผมไม่อยู่ คงมีคนมาหาโรจน์”
โรจน์กะพริบตามองแล้วพยักหน้ายอมรับ
“เขาเพิ่งออกไปตอนที่ผมมา”
โรจน์พยักหน้ายอมรับอีกครั้ง
“ผม...ชอบโรจน์มากนะ แล้วมันก็คงเห็นแก่ตัวถ้าผมขอให้โรจน์ต้องเลือก ว่าผมหรือเขา”
โรจน์หันไปมองทางอื่น
“โรจน์รักเขาใช่มั้ย”
หนุ่มหน้าหวานส่ายหน้า “ไม่หรอก”
“เพราะมาอยู่คนเดียวห่างบ้าน ก็เลยเหงาสินะ”
“ต่อ อย่าคิดอะไรแบบนี้สิ ต่อรู้เรื่องทุกอย่างมาตั้งแต่แรก”
“แล้วจนถึงวันนี้ เขารู้เรื่องของผมหรือยัง เขาเคยถามถึงผมมั้ย หรือแกล้งทำเป็นไม่รับรู้ เหมือนที่ผมทำเป็นไม่รับรู้ว่ามีโรจน์เขาอีกคน”
โรจน์หันไปมองในครัว
“วันนี้โรจน์หัดทำบัวลอย จะเอามาให้กินนะ”
โรจน์ลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว วันชาติได้แต่เดินตามเข้ามา แล้วคว้าข้อมือให้หันมาหา
“ต่อ อย่าคิดมากสิ กินบัวลอยดีกว่านะ”
วันชาติก้มลงจูบที่ริมฝีปากสวย ค่อย ๆ บดคลึง มือใหญ่ช้อนเอวบางเข้ามาแนบชิด รู้สึกถึงมือผอมบางที่ยกขึ้นกอดไหล่หนา
จูบย้ำที่แก้มใส แล้วกลับมาจูบปาก
“ผมคงมาที่หาโรจน์ไม่ได้แล้ว”
“ทำไมล่ะต่อ”
ดวงตาคู่หวานสั่นไหว
วันชาติได้แต่ส่ายหน้า
“เกิดอะไรขึ้น เขาไปคุยกับต่อหรือ”
“ไม่หรอก ทั้งเขาและผมต่างคนต่างอยู่ เขาไม่มีตัวตนสำหรับผมอยู่แล้ว เพราะผมชอบโรจน์เกินกว่าจะห้ามใจตัวเอง"
“แล้วทำไม ต่อถึงจะไม่มาหาโรจน์แล้วล่ะ”
โรจน์ฝืนยิ้มแห้งแล้ง “ดูแลตัวเองนะโรจน์”

คนตัวหนาขับรถออกมาจากบ้านพักครู แล้วจอดรถดับเครื่องยนต์อยู่ที่หน้าปากทางเข้าสวนของตัวเอง
....กูมันก็แค่คนวุ่นวาย..
....กูมันก็แค่ปากเก่ง สักแต่พูดอะไรก็ได้ คิดอะไรก็ได้ที่มันเข้าข้างตัวเอง ทำให้ตัวเองดูดี วิเศษกว่าคนอื่น
....กูมันก็แค่คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าชอบคนรักของพี่ชายกูเอง
....ใช่...กูแห้วมาจากไอ้ฟาง แต่กูพาลไอ้เดล แล้วกูก็มาหาเรื่องโรจน์อีกคน...

เห็นไอ้ฟางมาตั้งแต่มันเกิด เล่นมาด้วยกัน ทำงานมาด้วยกัน เห็นอยู่ว่ามันมองแต่พี่ตาล คนเพียงคนเดียวที่มันมองมาตลอดชีวิตของมัน
...แต่กูกลับไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้
จนกระทั่งเห็นว่า พี่ชายกอดมัน ใจก็เริ่มร้องทักท้วง
จนกระทั่งยอมรับว่า พี่ชายลุกขึ้นมาได้ใหม่ และก้าวไปข้างหน้าได้ก็เพราะมีมันยืนอยู่ข้างๆ

แล้วกูก็ยังเก็บเงาของฟาง เข้าไปซ้อนกับครูโรจน์
ตั้งแต่พบกับโรจน์ครั้งแรก ก็ติดใจในนิสัยช่างเอาใจ และรับฟัง...เหมือนใคร...เหมือนฟางน่ะสิ
กูทำทุกอย่าง ตามแต่ใจของตัวเอง จนไม่รู้ว่าใจของตัวเองรู้สึกอย่างไรกับใครกันแน่
มาถึงตอนนี้ จากที่ไม่เคยคิด ก็กลับคิดอยู่ตลอดเวลา
เรื่องทั้งหมด กูคิด กูพูด กูทำอยู่คนเดียว

....และเพราะการไปกรุงเทพ ฯครั้งนี้ กูได้รู้แน่ชัดว่า ในใจฟางไม่มีที่เหลือไว้ให้ใครอีก นอกจากพี่ตาลคนเดียว กูถึงได้ไปลงกับเดลแบบนั้น...
....เด็กเวรนั้น ใจคิดยังไง ก็พูดไปอย่างนั้น ที่มันดื้อ มันดันทุรัง ก็เพราะว่ามันชอบฟาง...
....ตรงข้ามกับกูอย่างสิ้นเชิง...
....และเพราะกูเป็นแบบนี้ กูถึงไม่มีหน้าไปหาครูโรจน์ คนที่ทุกคนบอกว่า กูหลงเขาจนหัวปักหัวปำมานาน....
....กูควรสารภาพเรื่องที่อยู่ในใจกูให้พี่ตาลฟังมั้ย...
.....ไม่...จะเลวขนาดไหน ก็ต้องรู้ว่าอะไรควรไม่ควร...

แต่ทั้งที่คิดแบบนั้น มือก็ยังไปกดปุ่มโทรศัพท์หาพี่ชายเข้าให้ รีบกดตัดสายมือไม้สั่น ก่อนที่พี่ชายจะกดรับ
แต่ในนาทีถัดมา พี่ชายก็โทรกลับ
“เกิดอะไรขึ้น”
“มือฉันพลาดไปโดน กดตัดไปแล้ว พี่โทรกลับมาทำไม”
ได้ยินเสียงหึของพี่ชายมาอย่างชัดเจน “เกิดอะไรขึ้นวันชาติ ใครเป็นอะไร”
“ใครที่ไหนจะเป็นอะไร นอกจากฉันเอง”
วันชาติตอบพี่ชายแล้วกดปิดเครื่อง ขับรถกลับบ้าน

---จบตอนที่ 12---

อะอาอิอีอุอู แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์...(ผมจะโดนครูภาษาไทยตีมั้ยเนี่ย) ไม่เข้าใจวันชาติอย่างแรงใช่มั้ย ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ก็อยากรู้ว่า แล้วพี่ตาลเอสเปรสโซ่ จะจัดการเรื่องนี้ยังไง อยากรู้ตามมาอ่านวันอาทิตย์นะครับ ถูกแล้วครับ คุณอ่านไม่ผิดหรอก วันอาทิตย์ ไม่ใช่วันเสาร์ จะมาลงก่อนตั้งแต่วันศุกร์ก็ไม่ได้
คือผมรู้ว่า มันจะอะไรนักหนา เขียนจบแล้วนี่นา ก็แต่เอามาแปะ ๆ มันลงไป แต่มันไม่ได้อ่ะ มันไม่ด๊ายยยยย  ต้องอ่านทวนอีกสัก 3 รอบก่อนที่จะโพสต์ เพราะขนาดอย่างนี้ยังมีผิดพลาดเลย ดังนั้น
วันอาทิตย์ นะครับ

ขอบคุณที่คุณชอบเรื่องนี้ ขอบคุณมากครับ
พี่ไจฟ์กับนายน้ำชา
 

[puppyluv]

 
ตูว่าแล้วว่าเฮียต่อนี่มันมากกว่าโบรแมนซ์
นึกสงสัยตั้งแต่เห็นกอดในครัวแล้วรีบพูดกับพี่ชายซะ...กร้าวเชียว
เดลๆๆๆๆๆๆ
วันชาติๆๆๆๆๆๆ
เฮียยังเป็นพระเอกที่สุดของที่สุดอยู่ดี 555
ลืมพี่ตาลไปเลย ชิชะ

กดบวกและเป็ดให้โรจน์
ขอให้มีความสุขนะ
ขอบคุณมาก

[nongrak]

นึกไม่ถึงว่าวันชาติจะชอบฟางด้วย เรื่องมันวุ่นจริงๆ
แต่ดีแล้วที่ไม่คิดจะแย่งฟางมาจากตาลและรู้ด้วยว่าฟางชอบตาล
ไปชอบเดลเถอะวันชาติ

[uknowvry]

วันชาติ.... ซับซ้อนนะ

[=นีรนาคา=]

ว่าแล้วววววววววว
ตอนนี้ก็ขอแค่อย่าให้พี่ตาลรู้ก็พอเพราะไม่งั้นพี่แกไม่เลือกฟางแหงๆ เท่าที่เป็นอยู่ก็สงสารฟางมากพอแล้ว

[love2y]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก วันชาติ!!!!!!!!!

หรือคนที่จะร้ายคือ...... วันชาติ ????



นิยายคุณไจฟ์กับคุณที เป็นนิยายที่พี่คาดเดาตอนต่อไปไม่ค่อยจะถูกเลย แต่ก็ดีค่ะ ลุ้นดีค่ะ 5555+

[MiSS-U]

วันชาติช่าง.....
 

แตก็มีสีสันและได้ใจเราไปไม่น้อย

เพิ่งเข้าใจในการกระทำทั้งหมดของเฮียวัน 

บวกเป็ดและรอวันอาทิตย์

[--รมยกร--]

ไม่แปลกแฮะที่วันชาติมีใจให้ฟาง เพราะคิดไว้แล้ว
แต่ที่น่าลุ้นน่าคือ วันชาติคิดจะทำยังไงกับหััวใจตัวเองในครั้งนี้
จะถอยห่าง หรือชนเข้าใส่ด้วยการหักหลังพี่ตัวเอง
หึหึ แล้วถ้าวันชาติจะเข้าชนจริงๆ เราเชียร์นะ เพราะบางที พระเอกเอสเปรสโซ่เย็นๆ จะได้กลายเป็น มอคค่าร้อนๆ มั่ง 



คือบางทีคนอ่านก็อยากเปลี่ยนรสชาติบ้าง ไรบ้างงี้...

[aehJTS]

ตาลคงต้องไปทำบุญแล้วละ งานเข้าเยอะเหลือเกิน

  คะ

[lizzii]

เอิ่มมมมมมมมมมมมมมมม !!!!
อะไรกันเนี่ย