หัวข้อ: "Yes,I love him"

[jiki]

อ่านตอนที่11 คู่หลัก ยังคงเนิบนาบ เดินเล่นรอบเขาต่อไป (ขนาดหนังอินเดียเค้ายังวิ่งตามนะ อันนี้ช้ามาก)
เรื่องหลักยังไม่มีอะไรคืบหน้า เค้าว่าวันชาติ เป็นคนมีเบื้องหลังเอง
คู่รอง กระโดดไปไกลแล้ว เริ่มฟัดกันแล้ว // ชูป้ายไฟ

ตอนที่12 คู่หลักกระดึ๊บไปได้อีกนิดนึง
คู่รอง วิ่งเร็ว แต่ผลัดกัขัดแข้งขัดขากันอยู่นั่นแหละ
แต่อย่าลืมว่า สองคู่นี้สตาร์ทที่จุดเริ่มต้นต่างกัน คู่หลักน่ะ เริ่มต้นตรงที่ห่างจากเส้นขัยไม่เท่าไหร่เองนะ แค่ว่า...จะสตาร์ท จะวิ่ง จะมองทิศทางยังไง เค้าไม่รู้แค่นั้นแหละ XD

ตอน13 ถูก!!! วันชาติ คิดทุกอย่างที่ทำที่พูด แต่ไม่ต้องพูดทุกอย่างที่ทำที่คิด ถูกเลย

ส่วนหมี่ ......อาการหนักจริงๆอ่ะ

[yaninjinna]

อัลไลกันว้าาาาาาา

ปวดหัวกะผู้ชายเรื่องนี้ 

รอตอนต่อไป

[B52]

เราเป็นคนนอกที่เห็นถึงความคิดความอ่านของเหล่าตัวละคร สับสนวุ่นวายจริงจิตใจมนุษย์ ชอบวันชาติมากเลยนะ

[Anyann]

โหยยยย ไม่คิดว่าวันชาติจะแอบรักฟางนะเนี่ย ฟางของเรานี่นิ่งๆเรียบๆแต่เสน่ห์แรงจริงๆ

พี่ตาลจะทำยังไงต่อเนี่ย จะช่วยน้องชายแก้ปัญหายังไง

[sukie_moo]

งูกินหางแล้วเนาะ

[Yukisae]

Whattttt !!!!!!!!
วันชาติมายังไงเนี่ย ตาลชักช้า งานเข้าเลย
หมี่นี่ก็ หนักแน่นจริง ไหนว่าจะมาเป็นตัวชงไง
++จ้า

[maemix]

พี่วันชาติก็เผยความในใจออกมาแล้ว จะทำไงต่อไป
คนที่เป็นเงาคนอื่นครู้สึกไม่ดี ไม่มีใครแทนใครได้หรอก

[PAAPAENG~]

จุดจุดจุด
แดกจุด เงิบจุด ซดจุด
พี่วันชาติ...
เอาแล้วเหวย... เอาแหล่ววววววววว

แต่เชื่อว่าพี่วันชาติเป็นน้องที่ดี...
ต้องไม่ทำให้น้าตาลหนักใจ...มั้งนะ TwT
อิจฉาฟาง คนรักเยอะแยะเชียว
ยกเว้นหมี่...ถ้ารู้ความจริงป่ะวะ
เห้อ...

วันอาทิตย์มันนานไปนะคะนะ TwT

[Zinub]

เอาแล้วงัย ทั้งพี่ต่อ ทั้งพี่ตาลรักน้องฟางซะงั้น
เป็นทั้งคู่ แล้วบ้านนี้จะมีผู้สืบสกุลมั๊ยน้อออ......

[Gokusan]

สารภาพตามตรง...หลังอ่านทอล์คท้ายเรื่อง เข้าใจว่าอยากให้ออกมาดี
นั่งทำใจกับการ-ตั้งใจ-อ่านในแต่ละตอนนานมาก...เกือบทุกตอนทีเดียวเชียว ^^"
ไม่ใช่ไม่อยากอ่าน แต่อารมณ์เรื่องหน่วงจนต้องทำตัวเองให้นิ่งก่อนอ่าน...เดี๋ยวเหวี่ยงกว่าเดิม อินเกิน

แต่ละคนมีเหตุผลและทางเลือกของตัวเอง...
บางครั้งก็จำเป็นต้องเลือกเพื่อให้ชีวิตเราเดินต่อไปได้
ที่น่ากลัวตอนนี้คือเรื่องหมี่...ถ้าเพ้อแบบที่ฝุ่นว่า ดูจิตแบบอ่อนๆ แฮะ
แต่คิดอีกทางก็คือ...กำลังสะกดจิตตัวเองให้ยึดตาลไว้ ไม่งั้นอาจทำเรื่องไม่ดีได้ง่าย

หน่วง...แต่อ่านนะ ^^V
ใจสู้เพราะอยากรู้อยากเห็น อิอิ

[mystery Y]

พี่วันชาติรักทุกโค๊นนนน~ ฮ่ะๆ

[cho_co_late]

แอบอยากเชียร์วันชาติให้เป็นพระเอกเหมือนกันนะ
เหมือนว่าวันชาติจะกลายเป็นพระเอกที่แท้จริง ฮ่าๆๆ
หมี่อาการหนักอ่ะ กลัวว่าโตขึ้นไปจะเป็นหนักกว่านี้จนเป็นโรคจิตไปนี่สิ

[Aoya]

แค่สะกิดใจนิดๆ แต่ไม่คิดว่าพี่วันชาติจะคิดกับฟางแบบนั้น

เฮ้อ ชีวิตของพี่ตาลนี่ยังวุ่นวายไม่พอใช่ไหม แล้วไหนจะหมี่อีก
ไม่รู้ว่าหมี่จะยังจำได้มั๊ย ว่าเคยพูดว่าจะไม่แว้งกัดพี่ตาล 

[from_mars]

อื้อหือ นิสัยต่างกันคนละเรื่องเลยนะพ่อ...กรี้ดดด
ฟางคนดี มีแต่คนหลงรัก
อิจฉาซะดีไหมน้า...555 รออ่านจ้า

[ormn]

 

[takara]

งืม พี่วันชาติชอบฟางอีกคนแล้วแฮะ เอาไปเอามา ฟางนี่เสน่ห์แรงจริงจริง

[indy❣zaka]

ฟางสเน่ห์แรงมากอ่ะ  ใครเห็นใครชอบ 
คิดดูเหอะ ขนาดหมี่ที่ไม่เอาใครเลยแบบนั้น  ฟางยังเอาอยู่อ่ะ

แต่นับวัน หมี่มันยิ่งน่ากลัวขึ้นเนอะ  ขนาดเป็นเด็กเป็นเล็กแบบนี้ ยังคิดถึงเรื่องไปเป็นเมียที่ดีได้ซะงั้น

[tuek]

วันชาติชอบฟางซะงั้น
ถ้ฟางรู้มันจะรู้สึกยังไงเนี่ย

[hpsky]

ผิดคาดกับวันชาติอีกแล้ว ไม่เคยคิดเลยนะเรื่องวันชาติชอบฟาง
จะมีอะไรที่้เรายังไม่รู้เกี่ยวกับวันชาติอีกมั๊ยเนี่ย

[skynotebook]

มาอ่าน4ตอนรวด
อยากถามมากอะว่าแต่งได้ไงเนี่ย อย่างกะเอาชีวิตจริงมาเล่าเลย
ดูทุกอย่างมีเหตุมีผล มีที่มาที่ไป

เรื่องวันชาติเดาไว้แต่แรกแล้ว แต่ก็มีหลายช่วงที่ทำให้คิดว่าคิดผิด แต่อ่านมาถึงตอนนี้ รู้แล้วว่าคิดไม่ผิด
เพราะเรื่องนี้มักจะมีอะไรให้คิดหลายขั้นตอนมากกก

มีความสุขกับการอ่านเรื่องนี้มากมาย

[MyTeaMeJive]

ภาคพิเศษ (Our Simply Sunday)

   สาบานได้ว่า ถึงตอนนี้จะไม่ได้เป็นตำรวจแล้ว แต่สัญชาติญาณระวังภัยหลายอย่างยังคงอยู่ เว้นแต่เช้านี้ตื่นมาแล้วคนที่นอนอยู่ข้าง ๆหายไปไหนไม่รู้
“ไปไหนแต่เช้า”
หลังจากที่เดินดูทั่วบ้าน คิดว่า ไม่น่าจะออกไปไหนไกล แต่ที่มันน่าหงุดหงิดก็คือ เขาลุกออกไปจากเตียงตอนไหนทำไมไม่รู้
แล้วนี่ถ้ามีขโมยเข้าบ้าน กูก็คงนอนสบายจนขโมยเลือกของถูกใจในบ้านกูไปจนหมด หันไปมองนาฬิกาอีกที เพิ่ง 7 โมงกว่า ๆ ก็เลยออกมารดน้ำต้นไม้ที่หน้าบ้าน
นั่นไง ขี่จักรยานเลี้ยวเข้าซอยมาแล้ว ตะกร้าหน้ารถมีถุงพลาสสติกวางอยู่ ที่แฮนด์ทั้งซ้ายขวาก็มีถุงพลาสติกห้อยอยู่
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะ” ตาลาไตยักไหล่ “คิดจะทำเมนูพิเศษอะไรของเขาอีกล่ะสิ”
ฟางเบรคจักรยานคันเดิมที่หน้าบ้าน เตะขาตั้ง แล้วถือถุงข้าวของไปที่บ้านฝั่งตรงข้าม
อ่านไม่ผิดหรอกครับ
...บ้านตรงข้าม...
คุณป้าใจดีรีบออกมารับของ
“ขอบใจจ้ะฟาง ของได้ครบมั้ย”
“ครบครับ” ฟางตอบพลางหยิบเงินทอนให้
“เก็บเงินทอนไว้เถอะจ้ะ” คุณป้าดันมือผอม ๆ แต่ฟางส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ต้องไปตลาดอยู่แล้ว”
“ขอบใจนะจ้ะ” คุณป้ายิ้มกว้างแล้วเดินเข้าบ้าน ไม่ได้พยายามจะให้เงินทอนที่เหลือให้ฟางเลยสักนิด

“กลัวฟางจะเปลี่ยนใจรับเงินสิท่า” คนตัวโตฝั่งนี้ยืนเท้าแขนลงกับประตู เก๊กท่าหล่อแต่บ่นอยู่คนเดียว

เสร็จจากบ้านตรงข้าม ฟางเดินไปที่บ้านข้าง ๆเด็กน้อยยืนรอปาท่องโก๋ แต่ฟางแถมโอวัลตินกล่องให้ด้วย
“อันนี้หนูไม่ได้ฝากซื้อนะ”
“เออ อันนี้ซื้อมาฝาก กินนมทุกวันจะได้ตัวสูง ๆ” ฟางบอก
“สูงอย่างน้าตาลปะ” เด็กน้อยหันมาร้องถาม คนที่ยืนยิ้มอยู่อีกฝั่ง
“เออ กินเยอะ ๆ” คนฝั่งนี้ร้องบอก มองตามฟางที่เอาถุงโจ๊กมาส่งให้บ้านติดกันทางฝั่งนี้
“ขอบใจนะฟาง” เพื่อนบ้านวัยอ่อนกว่าแม่ที่บ้านชัยนาทไม่มากนักพูดขอบใจแล้วก็เดินเข้าบ้านทันที

ฟางยังแจกของซื้อมาไม่เสร็จ ตาลาไตก็เปิดประตูบ้านเข็นรถจักรยานเข้าบ้าน หันมาฟางกำลังรีบวิ่งตามมาปิดประตู
“ออกไปตอนไหน”
“ตอนหกโมงกว่า ๆพี่ยังหลับสบายอยู่เลย”
“นั่นสิ ไม่รู้เรื่องเลย” ตาลาไตถือของมาวางของลงบนโต๊ะกินข้าวในครัว “นึกไงถึงออกไปซื้อโจ้กเนี่ย”
“พี่กลับดึกมา 2 คืนติดแล้ว เช้านี้กินโจ้กดีกว่า แฮ้งค์หรือเปล่าพี่” ฟางเปิดตู้เย็นหยิบเครื่องดื่มขวดเล็กมาส่งให้
ตาลาไตรับมา “ไม่ได้ถึงขนาดต้องกินไอ้ขวดนี้หรอกน่า”
“เอ้า งั้นเก็บ”  ฟางแย่งจากมือ เก็บเข้าตู้เย็นทันที
“ขอเปลี่ยนเป็นกาแฟได้มั้ย”
“ด้าย....” ฟางลากเสียง หันไปเสียบกระติกน้ำร้อนทันที “ว่าแต่ต้องกินกาแฟแก้เมาก่อนกินโจ้ก หรือหลังกินโจ้กล่ะ”
ตาลาไตเทโจ้กใส่ถ้วย
“โจ้กพร้อมแล้ว กาแฟยังไม่พร้อม เราก็กินโจ้กก่อนเถอะ”
ฟางยิ้มขำ แต่พอจะเดินไปทางอื่น ตาลาไตก็เรียกไว้
“จะไปไหนอีกล่ะ กินพร้อมกัน”
ฟางส่ายหน้า “พี่กินก่อนสิ ฟางจะไปซักผ้า”
ตาลาไตดึงข้อมือให้นั่งลง
“ก็แค่กินข้าวพร้อมกัน มันจะอะไรนักหนานะฟาง”
ฟางหน้าม่อย “พ่อไม่ชอบให้ผมกินข้าวพร้อมเจ้า.............”
คนตัวผอมหยุดปาก เมื่อตาลาไตจ้องหน้า
...ก็นี่มันคำที่พี่เกลียดที่สุด แต่เราก็ไม่เคยหยุดคิดถึงมันได้สักที...
“นั่งลง แล้วกิน”
....คิดแล้วเชียว ไอ้ประโยคคำสั่งแบบนี้ต้องมาจนได้ เรามันก็อย่างนี้ทุกที เขาอารมณ์ดีอยู่แล้วเชียว เราก็ยังชอบคิดชอบทำว่าเขาเป็นเจ้านายตลอดเวลา
....พี่ไม่ชอบให้คิดแบบนี้ เขาว่า มันคือการดูถูกตัวเอง กดตัวเองไว้จนมองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง
...แล้วไอ้ฟางมันมีคุณค่าตรงไหนเหรอ
ทั้งเชย ทั้งจืด ตัวก็ผอมก้าง ผิวก็ไม่ขาวอย่างเดล พูดก็ไม่เก่งอย่างหมี่
นิ้วใหญ่ดีดเข้าที่หน้าผากจนสะดุ้ง
“กินโจ้ก ไม่ได้ให้มานั่งมอง”
ฟางกินทันที ตาลาไตหยิบปาท่องโก๋วางในถ้วย
“บอกแต่ไอ้ตัวเล็กบ้านตรงข้ามว่าให้กินเยอะ ๆเราก็กินเยอะ ๆด้วยสิ”
“ฟางผอมไปเหรอ”
“บอกว่าให้กินเยอะ ๆไม่ได้พูดสักคำเรื่องผอมเรื่องอ้วน”
ฟางเหลือบตามอง
....ยังอารมณ์ไม่ดี ท่าทางจะต้องรอให้กินอิ่มก่อน อารมณ์จะดีขึ้น....

ยังไม่ทันจะกินอิ่ม ฟางก็ลุกไปชงกาแฟสีดำเข้มแล้วบีบมะนาวลงไปครึ่งซีก มาวางให้
พี่ก็ลุกมาชงโอวัลตินวางให้ฟาง
จากที่หน้าจ๋อย ก็กลายเป็นยิ้มกว้างที่ค่อยคลี่ออก
“ถ้าฟางพูดคำนั้นอีกพี่จะหักเงินเดือน”
“โห....” ฟางร้องแล้วก็พยักหน้ายอมรับ
กินเสร็จพี่ไล่ให้ไปซักผ้า ส่วนตัวเองล้างถ้วยชาม กับล้างแก้วกาแฟ เสร็จแล้วออกมายืนมองคนทำงาน
“อยู่กัน 2 คน ซักอะไรไม่รู้ทุกวัน”
“ซักผ้าไง” ฟางเถียงซื่อ ๆ จนตาลาไตได้แต่ส่ายหน้าแล้วหลุดขำพรืด
“ก็แค่เอาใส่เครื่อง แล้วก็รอเอาไปตาก” ฟางเถียงต่อ
“ระหว่างรอตากก็ยังสรรหานั่นนี่มาทำได้ไม่หยุด”
ฟางหันมามองหน้า “ไม่มีหนังสือต้องอ่านหรือไงอาจารย์ ไปอ่านหนังสือไป”
“โห ไล่นะ” ตาลาไตชี้หน้า
“ให้ไวเลย อย่ามาบ่นแถวนี้ อยู่บ้านแล้วเป็นอะไรไม่รู้บ่นได้ทั้งวัน”
“รู้เหมือนกันนี่หว่าว่าเราอยู่บ้าน แล้วกลับทำอะไรไม่รู้ตลอดเวลา”
ฟางเกาต้นคอตัวเอง “ทำอะไรตลอดเวลาได้ไง นี่มันเพิ่ง 9 โมงเอง พี่น่ะบ่นเรื่อยเปื่อย”
ตาลาไตคว้าข้อมือที่กำลังเกาต้นคอตัวเอง
“เป็นรอยเล็บแล้ว”
“เป็นได้ไง ฟางไม่ได้ผิวบางขนาดนั้นนะ”
“ไอ้นี่ก็เถียงจริงโว้ย”
ตาลาไตดึงมือกลับเข้ามาส่องกระจกที่ห้องน้ำ ฟางทำตาโตเมื่อมองเห็นรอยเล็บจาง ๆที่ต้นคอ
“เออ จริงด้วย”
“ก็เออ จริงน่ะสิ” ตาลาไตเลียนแบบคำพูด
“เอาน้ำล้างก็หาย”
“คนบ้านไหนวะ เป็นแผลแล้วเอาน้ำล้างก็หาย” มือใหญ่ผลักศีรษะเล็ก ๆจนหัวทิ่ม แล้วก็ต้องคว้าเอวไว้ เพราะฟางทำท่าจะเสียหลักล้มลงไปจริง ๆ
“บ้านเดียวกับพี่แหละ” ฟางเปิดก๊อกน้ำล้างแผลที่คอ

พอขึ้นไปเก็บห้องนอนทำความสะอาด พี่ก็เดินตามมายืนบ่นต่อ
“เมื่อไหร่ฟางจะอยู่เฉย ๆ”
“ก็ฟางยังทำความสะอาดบ้านไม่เสร็จนี่ พี่ลงไปอ่านหนังสือเถอะ อีกสักครึ่งชั่วโมง ฟางก็จะลงไปทำการบ้านเหมือนกัน”
“ครึ่งชั่วโมงนะ”
ตาลาไตย้ำ ฟางก็พยักหน้า
แต่เก็บห้องนอน 3 ห้องกับทำความสะอาดมันต้องใช้เวลานานกว่าครึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว แถมเจ้าตัวยังอาบน้ำก่อนจะหยิบหนังสือเรียนลงไปที่ชั้นล่างเสียอีก
ตาลาไตบ่นจากโต๊ะทำงานมาให้ได้ยิน “นาฬิกาข้างบนคงเสีย”
ฟางวางหนังสือลงบนโต๊ะกินข้าวในครัวแล้วเดินมาหอมแก้ม
“เลิกบ่น เลิกหงุดหงิดได้แล้วครับคุณ งานภาคเช้าเสร็จแล้ว”
“เดี๋ยวก็มีงานภาคบ่ายอีก”
“อันนั้นมันแน่นอน” ฟางบอกแล้วก้มลงจูบที่คอพี่ “ไม่โกรธนะ”
“ยังไม่หายโกรธง่าย ๆหรอก”
ตาลาไตหันมาคว้าเอวบางเข้ามากอด ดึงชายเสื้อขึ้นแล้วจูบที่หน้าท้อง
“ไปทำการบ้านไป แล้วเที่ยงจะกินอะไรพี่ทำให้”
“นั่นมันหน้าที่ฟาง ห้ามล้ำเส้น”
“เฮ้ย อะไรวะเนี่ย มีเส้นด้วย”
“มีสิ” ฟางก้าวถอยมายืนอยู่ตรงช่องประตูครัว “เนี่ย ๆอาณาจักรของฟาง ตรงเครื่องซักผ้านั่นก็ใช่”
“มีอีกที่”
“ที่ไหน ห้องนอนเล็กของฟางเหรอ” ฟางทำหน้าตาเหรอหรา
....เรากำลังเถียงไร้สาระ เรื่องทำงานอยู่ใช่มั้ย....
“เข้ามาใกล้ ๆแล้วจะบอก”
เพราะพี่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ ฟางก็เลยส่ายหน้า หันกลับไปนั่งทำการบ้านที่โต๊ะกินข้าวในครัว
“ไม่เห็นอยากรู้”
“ชักรู้ทันนะเราเนี่ย” ตาลาไตขำคนรู้ทัน แล้วหันมาอ่านหนังสือของตัวเอง

ต่างคนต่างอยู่กันเงียบ ๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องขายต้นไม้ กระถางต้นไม้จากรถขายของที่แล่นเข้ามาใกล้หน้าบ้าน ตาลาไตก็วางหนังสือแล้วเดินออกไปดู
ได้ดิน 5 ถุงกับกระถางเปล่าใบใหญ่ และมะลิซ้อนสูง 2 คืบมาอีกต้น

ตาลาไตเปลี่ยนดินใส่กระถางใบใหม่ยังไม่เสร็จ ฟางก็เดินออกมาเรียก
“พี่ เที่ยงแล้ว กินราดหน้ากัน”
“เที่ยงแล้วเหรอ ไวจริง”
ตาลาไตหันไปล้างมือ ล้างเท้าแล้วเดินเข้าบ้าน
ฟางหันมาส่งยิ้มกว้าง
....เรามักจะเป็นอย่างนี้ ถ้าลองได้อ่านหนังสือ จะต่างคนต่างจมอยู่กับโลกของตัวเอง จนลืมเวลา ฟางเอง ถ้าพี่ไม่ลุกออกไปซื้อของ ก็คงไม่ลุกขึ้นมาทำมื้อเที่ยงเหมือนกัน...

“เย็นออกไปกินข้างนอกมั้ย”
ฟางส่ายหน้าทันที “ฟางซื้อของมา จะทำยำหมูย่างกับต้มโคล้งปลาสลิด”
“ซื้อตอนไหน เมื่อเช้าเห็นแต่ถุงโจ้กกับปาท่องโก๋”
“ตั้งแต่เมื่อวันศุกร์ แต่พี่ไม่ได้กลับมากินข้าวเย็น 2 วันแล้ว ฟางก็เลยไม่ได้ทำ กินคนเดียว ก็ทำแค่น้ำพริกผัก”
“อ้อ......” พี่ทำเสียงเข้าใจ “ขอโทษที่ไม่ได้กลับมากินข้าวเย็นด้วยกัน”
“ไม่เป็นไร” ฟางพูดสั้น ๆ ที่ทำให้ตาลาไตร้อนตัว
“คิดอยู่ใช่มั้ย”
ฟางพยักหน้ายอมรับ
“ฟาง.....”
“กินเถอะครับ ฟางก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะแหละ พี่ไม่ต้องสนใจหรอก”
“งั้นถ้าวันศุกร์หน้า เพื่อน ๆ เขาชวนอีก ฟางก็ไปกับพี่นะ”
“ไม่ครับ” ฟางตอบทันที
ตาลาไตวางช้อน ดื่มน้ำ แล้วลุกไปหยิบหนังสือจากโต๊ะทำงาน เหยียดขานั่งอ่านที่โซฟาตัวยาว
ฟางตามมากอดแขนใหญ่ไว้
“พี่ครับ ไม่โกรธนะ กลับมากินก่อนนะ”
ตาลาไตไม่ยอมขยับตัว ดวงตาที่จ้องมองหนังสือในมือมีแต่ความไม่พอใจ จนฟางต้องแย่งหนังสือไปวางไว้ที่ตะตัวเล็ก “นะ ฟางขอโทษที่พูดไม่ดี ทำให้พี่โกรธ แต่พี่ลุกมากินก่อนนะ”
คนตัวโตยังไม่ยอมขยับตัว จนฟางต้องนั่งลงที่พื้นข้างโซฟา
“ขอโทษ”
“เมื่อไหร่กฎกติกาพวกนี้มันถึงจะหมดไป นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ พี่ต้องสั่ง ต้องบังคับพี่ถึงจะได้ เมื่อไหร่ฟางจะเดินข้ามกติกาพวกนี้แล้วมาหาพี่ด้วยความเต็มใจ”
ฟางขยับตัวกอดเอวหนาซุกหน้าลงกับอกกว้าง ไม่ตอบคำถามของพี่
“ขอโทษ”
“คำว่าขอโทษของฟางมันไม่ได้ทำให้เราเข้าใจกันดีขึ้นหรอกฟาง”
“ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ” ยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหล
ตาลาไตขยับตัวลุกนั่ง เช็ดน้ำตาให้ฟาง ถอนหายใจให้กับคนที่ไม่เลิกนิสัยดูถูกตัวเอง
“ฟางไม่ใช่เด็กท้ายสวน ไม่ใช่คนรับใช้ ฟางเป็นคนรักของพี่นะ หยุดมองตัวเองว่าด้อยกว่าคนอื่น”
“ขอโทษ”
ฟางพูดคำเดิมแล้ว โผกอดพี่ไว้แน่น “พี่...ฟางขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษแล้ว”
“ฟางขอโทษ ฟางขอโทษ ฟางขอโทษ” ฟางร้องขอโทษทั้งสะอื้นแรงขึ้น จนตาลาไตต้องยอมแพ้
“โอเค จะรออยู่ที่บ้านก็ตามใจ แต่อย่าคิดมาก ถ้ายังคิดมากต้องไปด้วยกัน”
ริมฝีปากบางจูบพี่ “รักฟางหรือเปล่า”
“รักสิ”
“รักคนเดียวใช่มั้ย”
“ใช่”
“ฟางรักพี่นะ รักมากที่สุด”
มือใหญ่โอบกอดแล้วลูบหลังลูบไหล่
.....รู้ว่าฟางรักพี่มากขนาดไหน แล้วที่คิดมาก ไม่ยอมไปไหนกับพี่ก็เพราะกลัวว่าถ้าใครรู้ว่าพี่มีคนรักเป็นผู้ชายแล้วเขาจะรังเกียจ...ไม่อยากเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่มีปัญหา..
....อย่างกับพี่จะกลัวไอ้สารพัดปัญหาที่ฟางกลัว..
....นี่มันปี พ.ศ.อะไร แต่ถ้าพี่อธิบายสิ่งที่พี่คิด ก็ไม่แคล้วที่ฟางจะต้องร้องไห้ อีกหน
“ไม่ร้องไห้แล้วนะ พี่ไปกินต่อก็ได้ แล้วฟางจะกั้นพื้นที่ในครัว หรือแถวเครื่องซักผ้าอีกก็ตามใจ แต่อย่าร้องไห้”
คนตัวโตลุกขึ้น พลางดึงมือให้ฟางลุกตามเข้ามาด้วย
“ฟางรู้ว่าพี่ไปกับเพื่อนหลายคน แต่บางทีก็กลัว”
“พี่ถึงได้บอกว่า ไปรู้จักกันไว้ จะได้ไม่ต้องกลัว”
“ฟางแค่อยากอยู่กับพี่ 2 คน”
“เออ 2 คนก็ 2 คนอย่าร้องไห้อีกนะ” ตาลาไตส่ายหน้า
ปากบอกว่าไม่อยากไป อยากอยู่กับพี่ 2 คน แต่ถ้าพี่ไปงานเลี้ยงติดกันหลายคืนจะมีคนน้ำตาท่วมทุกที 
“พี่...”
“เออ”
“ทำไมรักแล้วต้องกลัว คนอื่นที่มีความรักเขากลัวอย่างฟางมั้ย แล้วทำไมพี่ถึงไม่เห็นจะกลัวอะไรเลย พี่เคยกลัวว่าฟางจะไปจากพี่บ้างมั้ย” ฟางหยุดพูดแล้วทำหน้านิ่ว “พูดไปได้ไงเนี่ย ประสาทแท้ ๆ”
“พี่ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไง” ตาลาไตเช็ดน้ำตา “พี่ไม่ได้กลัวว่าฟางจะไปจากพี่ แต่พี่กลัวว่าฟางอยู่กับพี่แล้วฟางจะไม่มีความสุขต่างหาก”
“ความสุขของฟางคือการได้อยู่กับพี่”
“แล้วทำไมมีคนร้องไห้”
“ก็พี่....” ฟางหันมากอดพี่ไว้แน่น “รักพี่นะครับ รักที่สุด รักมาก ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันเท่านี้จริง  ๆ แล้วใครที่ไหนจะมองว่าฟางเป็นยังไงก็ช่างเขา เพราะฟางรักพี่ ฟางทนไม่ได้ถ้าจะมีใครไม่ชอบพี่ เพราะการที่เราอยู่ด้วยกัน”
“พี่รักฟาง แล้วพี่ก็ไม่เห็นจะสนใจว่าใครจะมองยังไง พี่อยากให้ทุกคนรู้ว่าเรารักกัน ฟางเป็นคนรักที่พี่ภูมิใจ”
ฟางคลี่ยิ้มกว้าง แล้วหุบยิ้มลงทันทีที่พี่พูดต่อ
“วันอังคารเพื่อนพี่แต่งงาน เราไปงานด้วยกันนะ”
“ไม่”
“ฟาง”
“ไม่ ๆๆๆๆ” น้ำตาที่มันหยุดไหลไปแล้ว หลากท่วมอีกครั้ง
“เออ ก็ได้ ๆหยุดร้องไห้เหอะ พี่รู้แล้วว่าพี่กลัวน้ำตาของฟางน่ะแหละ”

...เกิดมาไอ้ตาลไม่เคยกลัวอะไร กลับมากลัวไอ้คนนี้ร้องไห้เสียได้...แล้วนี่ก็กลายเป็นคนน้ำตาสั่งได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่รู้ก็คือ พอเขาร้องไห้ เราก็ต้องยอมตามใจกันไปเสียทุกที....

พอนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ฟางก็ตักชิ้นกุ้งวางให้พี่
ตาลาไตจับมือผอม ๆไว้ “เสาร์หน้าไปดูหนังกัน”
“เสาร์หน้าเหรอ ไม่รู้อาจารย์นัดหรือเปล่า”
“นัดก็นัดเช้าน่ะแหละ” ตาลาไตบอกแบบรู้ดี “เพราะพี่ก็นัดคุยกลุ่มนักศึกษาไว้เหมือนกัน ถ้าฟางคุยเสร็จแล้วโทรเรียกพี่ พี่จะมารับ”
ฟางดูลังเล เพราะไอ้ตรงที่พี่บอกว่าจะมารับ ก็มหาวิทยาลัยพี่กับของฟางอยู่ห่างกันตั้งไกล
“งั้นครึ่งทาง ไม่ก็ไปดูคืนนี้เลย กินข้าวเสร็จออกไปดูรอบสุดท้ายก็ยังทัน”
“โห....”
“ว่าไง จะเลือกหรือให้พี่ต้องบังคับ”
“เสาร์หน้าครับ” ฟางเสียงอ่อย
กินเสร็จแยกย้ายกันไปที่มุมของตัวเอง  แต่แดดยามเที่ยงมันช่างร้อนเหลือใจ ฟางเอาน้ำเย็นใส่กระติกออกมาวางให้พี่ ที่จากตั้งใจจะย้ายกระถางต้นไม้เพียงต้นเดียว กลายเป็นเปลี่ยนดิน สลับกระถางหลายต้น กำจัดวัชพืช กว่าจะเสร็จก็บ่ายคล้อย เดินขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ย้ายที่อ่านหนังสือเป็นนั่งพื้นเหยียดขา
ฟางเดินมานั่งข้าง ๆ “ฟางเปิดโทรทัศน์ได้มั้ย”
“ได้สิ” พี่ตอบโดยที่ยังไม่ละสายตาจากหนังสือ
ฟางเลือกดูภาพยนตร์สำหรับครอบครัว แล้วขยับตัวให้พี่โอบเอวไว้ พิงศีรษะลงกับอกกว้าง
“หอมจัง”
“หือ”
พี่ละสายตาจากหนังสือ มาสบสายตาที่ช้อนมอง
“อะไรนะ”
“บอกว่าหอมดี กลิ่นสบู่หลังอาบน้ำเนี่ย”
“มันก็กลิ่นเดิม แล้วก็กลิ่นเดียวกับฟางน่ะแหละ”
“โอ้ย...พี่นะ” ฟางโวยวาย “คนเขาจะอ้อน ก็รับมุกหน่อยไม่ได้หรือไงเนี่ย”
ตาลาไตหัวเราะร่วน แล้วหอมแก้มคนโวยวาย
“รับแล้ว ๆหอมแล้วไงครับ”
“ไม่รู้ หมดลม ดูหนังดีกว่า”
ตาลาไตหัวเราะหึหึเมื่อฟางจัดท่านั่งดูหนังเหมือนเดิม
จมูกคมก้มลงหอมหน้าผาก จูบตามแนวสันจมูกแล้วหยุดนิ่งที่ริมฝีปาก
“ที่รัก”
ฟางลุกขึ้นโผกอดแบบที่ทิ้งน้ำหนักลงมาทั้งตัว จนกลายเป็นฟางคร่อมตัวอยู่บนตัวตาลาไตที่กลายลงไปนอนอยู่กับพื้น “พูดอีก”
“ที่รักของพี่ตาล”
หยดน้ำตาไหลลงมาตามแนวจมูก ฟางทิ้งตัวลงนอนกอดพี่
“พูดอีก พูดเยอะ ๆ ฟางรักพี่ ฟางรักพี่ ขอเพียงแค่ได้อยู่ด้วยกัน ฟางก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
“ครับ ที่รักของพี่ตาล อยากให้พี่ทำอะไรบอกมาได้เลย”
ฟางกำลังจะพูดความในใจ แต่พอยกตัวขึ้นมองสบตาพี่ก็กลับหยุด
“พี่คิดทะลึ่งอยู่”
“เปล่านะ”
“นั่นสิ มู้ดมันไม่ได้ ก็เรากำลังบอกรักกันอยู่ไม่ใช่หรือ แล้วไอ้นี่น่ะมันยังไง” ฟางชี้ไปที่ความโป่งนูนส่วนกลางของพี่
“ก็...ฟางนัวเนียแบบนี้ มันก็...เป็นไปเองตามธรรมชาติ”
ฟางส่ายหน้าแล้วลุกหนี กลับมาที่ครัว
“อะไรของเขาเนี่ย กลางวันแสก ๆ”
“จะหนีไปไหน มารับผิดชอบเลย เดี๋ยวกอด เดี๋ยวจูบจนมันขึ้นแล้วเดินหนีนะ”
ตาลาไตเดินตามมากอดฟางไว้หลวม ๆ
“ไม่เอา เพิ่ง 3 โมงกว่า ๆเอง” ฟางเบี่ยงตัวหนี
“งั้น คืนนี้เข้านอนเร็วนะ”
ฟางทำหน้าตาล้อเลียน “สั่งตัวเองเหอะ เดี๋ยวพออ่านหนังสือก็ลืมเวลาอีกน่ะแหละ”
ฟางก้มลงจูบแก้มที่ยังคงเบี่ยงหนี “ที่รักของพี่ตาล”
คนตัวผอมหันมากอดพี่ไว้แน่น ไม่มีคำพูด มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรงแล้วผ่อนลง
มือใหญ่ประคองใบหน้าใสซื่อไว้
“ที่รักของพี่ตาล  ถ้ารักพี่ก็อย่ากลัว กว่าที่เราจะมีกันและกันได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย อย่ามองตัวเองด้อยค่ากว่าใคร เพราะสำหรับพี่ตาลแล้ว ฟางคือของล้ำค่าที่สุดในชีวิต และรักที่สุดในชีวิต”
ฟางพยักหน้า แล้วกอดพี่ไว้แน่น ฟังคำหวานที่ข้างหู
“ที่รักของพี่ตาล...”

*-*-*จบ  ภาคพิเศษ (Our Simply Sunday)*-*-*

[--รมยกร--]

 หวานมาก เขินๆ ชอบตาลน่ารักๆ แบบนี้อ่าาาา

ไม่เอาตอนพิเศษได้ไหม เอาแบบนี้ในเรื่องได้ป่าว 555++

เหมือนเอาใจคนอ่านด้วยการแต่งตอนพิเศษ
มากลบความหน่วง หรือไม่เพื่อกลบกระแสต่่อต้านพระเอกเอสเปรสโซ่ในเรื่องป่าวเนี่ย...ตอนนี้ตาลน่ารักมาก 555+++

[TIKA_n]

ว้ายยยย  ทำไมตอนพิเศษมันน่ารักได้มากขนาดนี้เนี่ย พี่ตาลน้องฟาง น่ารักสุด ๆ ไปเลยจ้า 
เมื่อไหร่ตอนหลักมันจะมาถึงตอนนี้ล่ะเนี่ย กว่าจะรักกันได้ขนาดนี้ อุปสรรคยังอีกเยอะสิน้า
แต่มีตอนนี้ดีมากเลยจ้ะ จะได้รู้ว่าน้องฟางได้สมหวังกับพี่ตาลสุดที่รักแน่ ๆ ค่อยมีกำลังใจอ่านตอนหลักหน่อย
พี่ตาลดีเวอร์ ๆ อ่ะ อย่างกับคนละคนกับตอนหลักเลย ด่าพี่ตาลไปเยอะจนอยากให้เปลี่ยนพระเอกเลยด้วยซ้ำ
พี่ตาลไม่เป็นตำรวจแล้วก็ดีอย่างนี้แหละเนอะ ได้มีเวลาอยู่บ้านกับฟางเยอะแยะ ชอบที่พี่ตาลไม่แคร์สายตาที่คนอื่นมองเนี่ยแหละ
น้องฟาง แม้จะยังถ่อมตัว ดูถูกตัวเองเหมือนเดิม นิสัยนั้นคงแก้ยากซะแล้ว แต่ที่ชอบมากคือ มีการต่อปากต่อคำพี่ตาลมากขึ้้น
ไม่เหมือนตอนหลัก ที่พี่ตาลบอกอะไรน้องฟางพยักหน้าทำตามอย่างเดียวเลย อย่างนี้มันค่อยเหมือนคู่รักกันหน่อย
พี่ตาลแพ้น้ำตาน้องฟาง ดีมากๆ แพ้เยอะ ๆ ไปเลย จะได้ยอมสยบให้น้องฟางบ้าง ทำน้องเสียใจมาเยอะแล้วนิ
"ที่รักของพี่ตาล" ชอบคำนี้ที่สุด เมื่อไหร่ตอนหลักน้องฟางจะได้ยินคำนี้น้า เพราะเรารักน้องฟางที่สุด
ขอบคุณคนเขียนค่ะ อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขที่สุดตั้งแต่อ่านตอนแรกถึงตอนล่าสุดเลยนะเนี่ย 

[MiSS-U]

เซอร์ไพร์สกับตอนพิเศษนี้อ่ะ 

หวานมาก งอนง้อ อ้อนกันไปมา ฟืน

บวกเป็ด

 

[=นีรนาคา=]

โอ๊ยยย อ่านแล้วเขิน หวานละมุนมาก 
ยังไงๆ ฟางก็คือฟางอยู่วันยังค่ำเนอะ

[KaorPaor]

ชอบบบบบบบบบบบมาก น่ารักทั้งคู่เลย

[Gokusan]

โอย...ต้องใช้เวลาแค่ไหน
ในการจะเดินมาถึงตอนนี้จริงๆ เนี่ย

ตาลมั่นใจมากกกก แต่น้องไม่มั่นใจ...
คำรักจึงต้องพูดบ่อยๆ ให้ได้ยิน ^^

กิจกรรมธรรมดา ทว่า...พ่อบ้านแม่บ้านมาก
คนนึงทำสวน อีกคนนึงทำบ้าน...เพราะมันคือ-บ้าน-ของ-เรา-

ส่งอนาคตมาให้รู้ว่า...ยังไงเขาก็ต้องอยู่ด้วยกัน ^^V

[aehJTS]

เหมือนรถน้ำตาลมาคว่ำหน้าบ้าน  ชอบอ่ะ

  คะ

[konnarak]

หวานนนนนนนนนนมากกกกกกกก

[love2y]

ที่รักของพี่ตาล โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

“ไม่รู้ หมดลม ดูหนังดีกว่า”  น่าจะเป็น หมด'รมณ์ มากกว่านะ