หัวข้อ: "Yes,I love him"

[fangkao]

เง้อไม่อยากคิดตอนต่อไปเลย เข้มข้นขึ้นแน่ๆ ตอนนี้ไม่เดาแล้ว รออ่านอย่างเดียวจร้า เดาไม่เคยถูกเลย

[skynotebook]

เอาแล้วไง งานเข้าวันชาติเต็มๆเลย ทีนี้จะเอาไงละเนี่ย
แล้วแบบนี้พี่ตาลกะฟางก็งานเข้าด้วยอะดิ
คิดแล้วปวดหัวแทนเลย

[=นีรนาคา=]

แอบสงสารเดลจัง ตอนวันชาติปล่อยมืออ่านแล้วเจ็บแทนเลย
เฮ้อออ เครียดๆๆๆๆ

[Gokusan]

เห็นด้วยกับเดล...
การกระทำสำคัญกว่า...ยิ่งโลเลยิ่งแย่
ถ้ายังไม่แน่ใจ...ต่อให้บอกว่าตัดใจจบก็ยังไม่มีใครเชื่อได้
เมื่อเลือกแล้วควรแสดงออกให้ชัด...ไม่ใช่แสดงออกแล้วขัดกับคำพูด

ตาลกะฟางเลยโดนสอบปากคำจากแม่ใหญ่แทน
แต่บางคำพูดที่แม่บอก อาจทำให้หมี่ตัดใจได้นะ...ก็แม่ไม่เห็นด้วยอ่ะ

เป็นเรื่องที่ต้องแสดงให้ที่บ้านเห็นว่า เรามีความสุขที่จะมีคนนี้มากกว่าคนอื่น ^^V

[iforgive]

ผู้ชายบ้านนี้  เอาทำพันธุ์ไม่ได้ซักคน  ช่างซับซ้อนจริง ๆ

[fangkao]

แอบมาดันจร้า

[@PurPle SuN@]

ชอบไอ้ประโยคสุดท้ายเนี่ย "...คนโลเลไม่แน่นอนแบบนี้ ไม่ต้องเป็นคนรักหรอก ให้เป็นเพื่อนยังมีแต่เรื่องหนักใจ"

จริงที่สุด ให้เดลมันตัดใจซะวันนี้ ก่่อนจะลึกซึ้งไปมากกว่านี้แล้วจะเจ็บหนัก

ว่าแต่คู่หลักที่กำลังเริ่มโตนั่นน่ะ แม่ออกตัวซะขนาดนี้ ฟางมันจะกล้าไปต่อเร้อออ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 15 

ย้ำกันอีกครั้ง ว่าสิ่งที่บอกกับพี่ชายไปเมื่อวานนี้ คือสิ่งที่ตรงกับใจที่สุดแล้ว เพราะนายวันชาติมองไม่เห็นว่าจะมีใครอยู่เคียงข้างในอนาคต คืออยากมีคนรักน่ะใช่ แต่ไม่อยากผูกพัน ไม่อยากต้องรับผิดชอบชีวิตใคร ถึงได้พาเรื่องออกนอกทางจนถึงขนาดนี้

....นี่ไม่มีใครรู้เลยหรือไง ว่าไอ้ประโยคที่ว่า "ฝากชีวิตไว้ในมือพี่" น่ะมันน่ากลัวขนาดไหน....

“ฉันจะทำให้พี่กับฟางเดือดร้อนมั้ย”
ถึงจะเหลวไหลยังไง ก็ยังเป็นห่วงพี่ชายอยู่ดี

...เพราะชีวิตเขาไม่ได้อยู่ในมือกู แต่ถ้าเขาสุขสบาย กูก็จะสบายไปด้วย....
 
...และที่ต้องย้ำนักย้ำหนากับตัวเอง ก็คือ เรื่องฟางน่ะ มีแต่กูที่เพ้อเจ้อไปคนเดียว..เดลมันอาจสงสัย ก็อย่าให้มันแน่ใจ อย่าให้ใครรู้...

พี่ชายส่ายหน้า ยิ้มที่มุมปาก “ห่วงตัวมึงเถอะ เพราะกูน่ะพิจารณาแค่ใจกูกับฟาง แต่มึงน่ะพาคนเข้ามาเกี่ยวข้องหลายคน แต่ละคนเขาก็ลูกมีพ่อมีแม่ เจ็บเป็น โกรธก็เป็นเหมือนกัน”
วันชาติหันไปมองคนที่กำลังช่วยแม่ทำงานอยู่ที่ลานบ้าน
ตั้งแต่เมื่อคืนที่คุยกับแม่ จนถึงเช้านี้ที่เดลมาพร้อมกับฟาง หนุ่มเหนือคนนี้ยังไม่ยอมพูดด้วยสักคำ
“ที่พี่ถามฉันเมื่อคืน ว่าฉันเห็นใครในอนาคต จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ แต่ที่รู้ก็คือไอ้เด็กเวรนี่เวลามันเงียบแล้วน่ากลัวกว่าเวลามันจะเอาไม้ฟาดกบาลฉัน”
พี่ชายพูดอย่างระมัดระวังที่จะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของน้องชายมากนัก
“เดลทำให้มึงอยากเป็นคนดีหรือเปล่า”
วันชาติพูดอย่างแน่ใจ “คนที่ทำให้ฉันอยากเป็นคนดี คือพี่ ไม่ใช่มัน ฉันเห็นพี่ซวยแล้วซวยอีก แต่พี่ยังมีไอ้ฟางอยู่ด้วยเสมอ ฉันก็คิดว่าเออ นี่แหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ คือพี่อาจจะต้องการเวลาให้แน่ใจอะไรของพี่น่ะนะ แต่สำหรับคนนอกอย่างฉัน ฉันกลับมาคิดว่า เพราะพี่เป็นคนดี ถ้าวันหนึ่งฉันต้องเจออะไรแบบพี่ ฉันจะเหลือใครบ้าง โรจน์เขาคงไม่อยู่กับฉันแน่ เพราะเขามีคนนั้น ถึงเมื่อคืน เขาจะมาบอกว่า เขาเลิกกับทางนั้นแล้วก็เหอะ”

“ตอนนี้โรจน์ไม่มีใครแล้ว และมึงก็ตัดเขาไม่ขาด มึงจะปล่อยเดลไปได้มั้ย”

คำตอบของวันชาติคือความเงียบ
พี่ชายกอดไหล่กว้างโยกเบา ๆ “อย่าเอาอารมณ์เป็นตัวตั้ง มึงมีประสบการณ์เรื่องนี้มากกว่ากู มึงรู้ดี ว่าถ้าใช้อารมณ์มึงจะมีแค่คนในคืนนี้ แต่ไม่ใช่ในวันที่มึงอายุ 60 ปี”

วันชาติถอนหายใจหนัก ๆ “ท่าทางฉันคงต้องแก่ตายคาไร่นี่ไปคนเดียวแน่ ๆ”
“มึงก็เป็นเสียอย่างนี้ เขาว่า ความรักนี่มันยากก็ตรงที่ ยิ่งวิ่งตามมันก็ยิ่งวิ่งหนี อยู่เฉย ๆดีกว่า”
“พี่ก็พูดได้สิ พี่มันหล่อเลือกได้นี่หว่า”
......พี่อยู่เฉย ๆไอ้คนดีนั่นก็ยกให้พี่ทั้งตัวและหัวใจ......
“กูเลือกที่ไหน” พี่ชายปาดเหม่งน้องชายไปที
“แหม เปรียบเทียบหรอก” น้องชายแก้ไข
“มันเป็นเรื่องในใจมึง ที่กูไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว เพราะกูรู้นิสัยมึงดี แต่มึงลองทบทวนดูให้ดี มึงไปหาใครต่อใครหลายคนไม่ได้นาน ครั้ง 2 ครั้งมึงก็ห่าง อ้างเหตุผลสารพัด แต่กับโรจน์ทั้งที่เขามีคนอื่นอยู่ มึงก็ยังยอม ทั้งพยายามเก็บเป็นความลับ ส่วนเดลทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้สนใจมึง มึงก็ยังไปวุ่นวายกับเขา แล้วก็ไปบอกเลิกโรจน์” พี่ชายพูดเรื่อยๆ “คนอื่นอาจมองว่า มึงตัดใจจากโรจน์เพราะวันนี้มึงมีเดล แต่จากที่กูเห็นเองเมื่อคืน จากที่เดลบอกกับกูและแม่ใหญ่ มันเป็นอีกเรื่อง กูอยากให้มึงคิดดูว่า ระหว่างโรจน์กับเดล ใครคือคนที่มึงไม่อยากทำให้เขาเสียใจ”
“แล้วพี่ล่ะ ระหว่างพี่บุ๋มกับฟาง ใครคือคนที่พี่ไม่อยากให้เสียใจ” น้องชายย้อนถาม
“บุ๋ม” ตาลาไตตอบทันที
น้องชายท้วงทันที  “แล้วไอ้ฟางล่ะ”
“กูกำลังคิดอยู่ไง”
“ไม่ยุติธรรมสำหรับมันเลย ต่อให้ตอนนี้พี่บุ๋มตายไปแล้วก็เหอะ”
“มันซับซ้อนกว่านั้น เพราะที่ผ่านมา บุ๋มบอกกับกูตลอดเวลาว่าต้องเป็นฟาง พอวันนี้ไม่มีบุ๋ม กูถึงต้องดูให้ดี ว่า ที่กูสนใจมันมาก แคร์มันมาก เพราะกูทำตามที่บุ๋มพูดหรือเปล่า”

น้องชายหัวเราะหึหึ ในลำคอ
....พี่บุ๋มอะไร ตัวเองน่ะแหละที่เห็นมันเป็นคนสำคัญมาตลอด แต่ที่เป็นอย่างนี้ ก็เพราะพี่ชายไม่ยอมรับที่ตัวเองชอบเด็กผู้ชายที่เห็นมันมาตั้งแต่มันเกิดต่างหาก....
.....เรื่องของเขารู้แจ้งมองทะลุ แต่เรื่องตัวเอง จะไปทางไหนยังไม่รู้เลย คุยกับพี่ชายก็อย่างที่รู้กัน เขาไม่ตัดสินใจแทนใครอยู่แล้ว ก็โต ๆ กันแล้วนี่หว่าคิดเองได้ ....
.....สมองของกูคิดว่าใครสำคัญ หัวใจกูอยู่ที่คนไหน....ไม่รู้จริง ๆ..
.....หรือที่จริง กูแค่อยากมีใครสักคน
....แต่ไม่มีใครสักคนที่รักกูจริง และกูเอง..ที่เป็นคนที่ไม่ได้รักใครเลย....   
...ลองโยนระเบิดใส่บ้านพี่ชายสักทีดีมั้ย...
...ก่อนจะโยนระเบิด สารภาพกันตามตรงเลยว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับฟางมันค่อยจางลงไปเรื่อย ๆ ตั้งแต่ตอนที่เจอกับโรจน์ที่ห้างสรรพสินค้าในเมือง... จนกระทั่งพี่ชายตั้งคำถามระหว่างโรจน์กับเดล ...ภาพในสมองของกูมันก็ค่อย ๆชัดขึ้นมา
....เออ เพราะกูก็เป็นคนอย่างนี้แหละ...ถึงได้ก่อเรื่องยุ่ง ในเวลาที่ไม่ควรจะมีเรื่องยุ่งนี่ไง...

“ถ้าเกิด...คนที่ฉันชอบเป็นไอ้ฟางล่ะ พี่จะว่าไง”
...สีหน้าแบบนั้นเรียกว่าอึ้งได้หรือเปล่านะ รู้แต่ว่าพี่ชายเงียบ และเงียบ...
...กูนี่มันปากหมาอย่างที่เด็กเวรมันพูดจริง ๆ...
...นาทีนี้กูเหลือแค่เดล กับโรจน์ไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมถึงไปพูดชื่อนั้นขึ้นมาอีกล่ะ...

“ฉันแค่พูดเล่น ๆ น่ะ ก็พี่บอกเองว่า ยังไม่รู้ว่า ชอบมันเองหรือเพราะพี่บุ๋มชี้นำ”
พี่ชายพยักหน้าพลางพูดหนัก ๆ “ใช่ ตอนนี้กูยังไม่รู้ เพราะฉะนั้นเรื่องของมึงกับฟาง ก็ต้องแล้วแต่ฟาง แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่กูแน่ใจ ว่าทั้งหมดเพราะใจกูเอง ถึงมึงจะเป็นน้องชาย กูก็ไม่มีวันปล่อยฟางให้มึง”

วันชาติผ่อนลมหายใจ เปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะโดนพี่ชายจับหักคอ
“น่า ฉันรู้หรอกน่าว่าควรทำยังไง” ไหน ๆ ก็ไหน ๆแล้วนะ “เมื่อคืนนี้ ถึงแม่จะยอมตามน้ำเรื่องที่ฉันจะคบกับผู้ชายเหมือนกัน แต่สำหรับพี่ ฉันว่ายาก ท่าทางแม่ยังอยากให้พี่มีเมีย มีลูกอยู่ดี”
“กูรู้” พี่ชายพูดเสียงหนัก ๆ “กูถึงเตือนตัวเองอยู่เสมอ ความรักมันเป็นอารมณ์ เป็นเรื่องของหัวใจก็จริง แต่ถ้าทำให้ทุกคนต้องเป็นทุกข์...”
“เฮ้ยยยยยย” น้องชายร้องเสียงดังจนคนที่กำลังช่วยแม่ทำงานอยู่หันมามอง “มันจะเป็นเหตุเป็นผลอะไรกันนักหนา”
....เหตุผลเยอะอย่างนี้นี่เอง ผ่านไปเป็นปี ๆ เรื่องของฟางมันถึงได้ไม่คืบหน้าไปไหนเลย...
....หรือที่ผ่านมา เขามีความหวังดีกับฟางเป็นตัวตั้ง แล้วมาเจอกับพี่บุ๋ม คบกันเพราะอยากมีครอบครัวอย่างที่เขาบอก แต่พี่บุ๋มนอกจากจะไม่ยอมแต่งงานด้วย ยังพูดอยู่เรื่อย ๆว่า พี่ตาลชอบฟาง ดีเอ็นเอดื้อรั้นมันก็เลยเข้ามาบดบังความรู้สึกที่แท้จริง...
....เออ...มันก็คิดได้ว่า เสี้ยวหนึ่งในสมองของพี่ชายคือความเกลียดตัวเอง ที่คบพี่บุ๋มเพื่อหนีตัวเอง.....
วันชาติตบหน้าผากตัวเองไปที
เริ่มเข้าใจความคิดของพี่ชายอย่างเลือนราง
....ปัญหาของเขาคล้ายของกู
.....แต่เขาพยายามทำให้มันชัดเจน ทำทุกอย่างดว้ยความแน่ใจ
.....ส่วนกูทำอะไร กูยังคงสร้างแต่ปัญหา....แต่ก็กูกำลังพยายามอยู่นะ พยายามอยู่....

....ตลอดชีวิตที่ผ่านมา กูเคยฟังเสียงใครที่ไหน มีแต่ตามใจตัวกูเองมาตลอด พอมาให้คิดตอนนี้ กูถึงได้มึนงงไปแปดตลบอยู่นี่ไง...

“พี่อยู่กรุงเทพ ฯ ไม่ได้เป็นคนที่ต้องเจอกับแม่ หรือต้องฟังเสียงชาวบ้านนินทา จะพิจารณาอะไรเยอะแยะ”

“ไม่ได้หรอก เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกนี่หว่า”
“ได้สิ นั่นคือความสุขของพี่ คนที่จะอยู่กับพี่ในวันที่พี่อายุ 60 ปีไง” น้องชายบ่นแล้วส่ายหน้า “พี่น่ะคิดแบบพี่ชายคนโต ใช้ชีวิตอยู่ในกรอบมากไปปะ พี่ไม่ได้อยู่โรงเรียนนายร้อยแล้วนะ พี่มันโฮโมมือใหม่นี่หว่า”
พี่ชายหมั่นไส้ หันมาปาดเหม่งน้องชายอีกที “กูแค่ไม่อยากทำให้ใครเสียใจ เพราะความไม่แน่ใจของกูต่างหาก เกิดวันหนึ่ง กูรู้ตัวว่า.....”
“ชอบผู้หญิง ทั้งที่คบกับฟางอยู่”
พี่ชายถอนหายใจหนัก ๆ “นั่นล่ะ”
“พี่เป็นคนอย่างนั้นเหรอ” น้องชายพูดพลางจ้องหน้า
....ปล่อยให้เขาคิดเอง
....เรื่องของกู เขายังให้กูคิดเอง แล้วกูจะไปชี้นำเขาทำไมนักหนา ...กูจะไปเดินตามรอยพี่บุ๋มทำไม
.....อาจมีหลายเรื่องที่กูไม่แน่ใจ แต่ที่กูแน่ใจ พี่ชายไม่ใช่คนโลเล
.....ที่เป็นอย่างนี้ เพราะที่ผ่านมาพี่บุ๋มพูดไว้เยอะแยะ พูดในสิ่งที่พี่ชายไม่เคยฟัง แล้วก็ทะเลาะกันตลอด พอมาตอนนี้พี่บุ๋มตาย พี่ชายถึงได้กลับมาทบทวนเรื่องที่พี่บุ๋มพูด แล้วก็ฝังตัวเองลงไปในคำพูดพวกนั้น อาการเดียวกันกับการฝังตัวเองลงไปในคำถามเรื่องที่ทำให้ต้องออกจากงาน....
...เขาเป็นแบบนี้ ถ้าคิดอะไรไม่ตก เขาจะฝังตัวเองจมลึกลงไปในเรื่องนั้น...

หมี่ ฝุ่น กับฝ้าย ขี่จักรยานตามกันมา ท้ายรถมีของแห้งและผักที่จะให้ตาลาไตเอากลับไปกรุงเทพ ฯ
แม่ใหญ่จัดของลงตะกร้า ขณะที่ฟางทำกับข้าวมื้อเที่ยงเสร็จก็เรียกทุกคนมากินข้าวพร้อมหน้า
ฟางตักข้าวราดน้ำพริกผัก แยกไปนั่งกินกับน้องชายน้องสาวที่ขั้นบันได
“แล้วพี่จะกลับมาอีกเมื่อไหร่” ฝ้ายถาม
“ปิดเทอม”
“ฉันอยากได้ดินสอกับสมุดสวย ๆ เที่ยวหน้าพี่กลับมาบ้านซื้อมาฝากฉันนะ”
พอได้ยินฝ้ายสั่งซื้อของ หมี่ก็ร้องว่าอยากได้บ้าง ฝุ่นที่ปกติไม่ค่อยมีอาการอยากได้ก็พลอยอยากได้เหมือนกัน
“เออ แล้วจะซื้อมาฝาก” ฟางบอก

ก่อนจะขึ้นรถ พ่อใหญ่ก็คุยเบา ๆ กับตาลาไต “เที่ยวนี้หมี่ไม่ค่อยตามมึงสักเท่าไหร่ คงเพราะมันเข้ากับฝุ่นกับฝ้ายได้ดีขึ้น”
“คงเพราะมันเป็นวัยรุ่นด้วยน่ะแหละ ช่วงนี้ติดเพื่อน พ่อเหนื่อยหน่อยนะ”
“ติดเพื่อนแล้วพากันทำงานแบบนี้กูไม่กลัว กลัวแต่จะติดยาหรือพากันขี่รถออกไปข้างนอกนั่นมากกว่า” 
“แล้ว มันพูดถึงพ่อมันบ้างหรือเปล่า”
ตาลาไตถามถึงพ่อที่แท้จริงของหมี่ ที่เสียชีวิตไปหลายปีแล้ว
“ไม่หรอก แต่เมื่อวันครบรอบวันตายของเขา กูพามันไปทำสังฆทานที่วัดนะ มันก็ยังย้ำอยู่ว่า มันจะไม่มีวันเดินทางเดียวกับพ่อมัน เพราะมันสัญญากับมึงไว้”
พ่อใหญ่ถามต่อ “มึงเอง เมื่อตัดสินใจที่จะเลิกเป็นตำรวจทั้งที่มึงใฝ่ฝันมาตลอด พยายามจนเข้าโรงเรียนนายร้อยได้ พ่อก็เข้าใจเหตุผล แต่อย่าลืมว่าเราไม่ได้เป็นหมาจนตรอก ยังไงมึงก็ยังมีพ่อมีแม่ มีไอ้วันชาติอยู่ที่นี่”
ตาลาไตพูดยิ้ม ๆ “พ่อพูดอย่างกับฉันจะฆ่าตัวตาย”
“กูก็พูดเผื่อไว้ เพราะเรื่องร้าย ๆมันเกิดขึ้นติด ๆกันแบบนี้ แล้วถ้าต้องกลับไปอยู่คนเดียว มึงอาจทำอะไรลงไปก็ได้”
“ฉันไม่คิดสั้นหรอก”
“เออ ดีแล้ว กูน่ะเห็นมึงแล้วนึกถึงดาบเกียรติที่แกฆ่าตัวตายหลังจากที่เกษียณออกมาได้ไม่ถึงปี” พ่อพูดถึงตำรวจอาวุโส ในละแวกบ้าน
“เขาก็มีเหตุผลของเขา”
“เหตุผลยังไง ก็ต้องไม่ยอมแพ้ด้วยการฆ่าตัวตาย” พ่อพูดเน้นเสียง
ตาลาไตมองพ่ออย่างเข้าใจ แล้วไหว้ลาพ่อกับแม่

ฟางนั่งที่นั่งข้างคนขับ หันกลับไปมองเดลเป็นระยะ แต่เดลกลับมองออกไปนอกหน้าต่างเกือบตลอดทาง ภายในรถเงียบจนกระทั่งฟางหันกลับไปเห็นว่าเดลหลับไปแล้ว
“วันนี้จะกลับไปนอนหอ หรือจะกลับบ้าน” ตาลาไตถามเพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ ที่ส่วนใหญ่แล้วฟางจะกลับไปหอ หลังจากที่ทำงานบ้านเสร็จ
“หอครับ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอเลยแล้วกัน”
ฟางขอบคุณด้วยเสียงที่จมอยู่ในคอ “พี่ครับ เรื่องที่ฉันพูดน่ะ พี่ลืมมันไปก็ได้นะครับ”
ตาลาไตเข้าใจคำพูดของฟาง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม “ทำไมล่ะ”
“พี่มีเรื่องเยอะแยะ แต่ฉันกลับพูดมันไปโดยที่ไม่ได้ดูกาละเทศะ ฉันเอ่อ....”
“พูดว่าอะไร”
“ก็...ที่พูดว่า....” ฟางเหลือบตามองคนที่กำลังขับรถ จากฝั่งที่ฟางอยู่ เห็นเพียงสีหน้านิ่ง ๆ เหมือนเคย “ก็ที่บอกว่า ฉันชอบพี่”
ฟางพูดคำว่าชอบอีกครั้ง ด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว
“คือ ฉันรู้ว่าพี่ใจดีกับฉัน แต่พี่ชอบผู้หญิง แล้วฉันพูดไปอย่างนั้นก็กังวลว่าพี่จะเกลียดฉันมั้ย”
ตาลาไตคิดตาม
....ไม่ได้รู้สึกเกลียดเลยสักนิด หรือ เพราะเป็นคนนิ่ง ๆ เกินไป ทำให้ฟางคิดว่าเกลียด...
“คือเรื่องของพี่เอง ของพี่วันชาติมันก็ยุ่งมากอยู่แล้ว ฉันยังพูดเหมือนบังคับให้พี่ชอบฉันเสียอีก”
“เหรอ”
คงเพราะคำขานรับมันยังคงสั้นและห้วนเกินไป ทำให้ฟางก้มหน้ามองมือตัวเอง
“ฉันขอโทษ”
“ขอโทษเรื่องอะไรล่ะ”
“ก็ขอโทษที่..บอกว่าชอบพี่ไง”

การที่ฟางเป็นคนใจเย็น ส่วนตาลาไตก็ถามเหมือนไม่ได้ฟังว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ดีที่รู้จักกันมานาน ก็ทำให้พอจะรู้ว่า เขาเป็นคนอย่างนี้ แต่เดลที่นั่งฟังอยู่ที่เบาะหลัง ไม่ได้รู้จักตาลาไตมากพอที่จะรู้ว่า นี่เป็นบทสนทนาตามปกติ ก็เลยรู้สึกขัดใจ

“พี่ตาลชอบฟางหรือเปล่า”
ฟางหันมามองหน้าเพื่อนทันที “อ้าว ไม่ได้หลับเหรอ”
“รถคันเท่านี้ คุยกันยังไงก็ได้ยิน” เดลเถียงเพื่อน แล้วขยับตัวหันมาหาตาลาไต “ไง พี่ชอบมันหรือเปล่า”
ตาลาไตไม่ตอบคำถาม เพียงยกยิ้มมุมปาก แล้วเอื้อมมือไปจับศีรษะของฟางโยกเบา ๆ
เดลส่งเสียงในลำคอ แล้วเอนพิงพนัก
บทสนทนาสั้น ๆ ของ 3 คนมีแค่นั้นจนถึงหอพัก

จนกระทั่งถือกระเป๋าเข้ามาในหอ ฟางถึงได้พูดกับเพื่อน “ทำไมมึงถามพี่ตาลแบบนั้นล่ะ”
“แล้วทำไมจะถามไม่ได้ ก็แค่พูดให้มันตรงกับใจ ยากตรงไหน”
“ที่กูเก็บไว้ในใจมาตลอด ก็เพราะกูไม่อยากให้เขาเกลียดกู แล้วเขาเองก็มีเรื่องที่ต้องคิดมากกว่าวัยรุ่นแบบเราด้วย”
“เรื่องที่เขาคิดน่ะ มันไม่สาหัสเท่าที่พ่อแม่เขายกให้เขาให้เป็นพี่คนโตผู้สมบูรณ์แบบนั่นหรอก”
ฟางพยักหน้า “มึงดูออกด้วยเหรอ”
“ดูออกสิ จะยุคไหนสมัยไหน บ้านนอกหรือในเมืองก็ไม่ต่างกัน กูยังจำได้ว่า ตอนกูเด็ก ๆ มีพี่ชายข้างบ้านแก่กว่ากูสักปี มันต้องเลี้ยงน้องน้อยด้วยไง วันหนึ่งพ่อมันกลับมาจากทำงาน เห็นมันเล่นขายของอยู่กับน้องน้อย พ่อมันจับตีซะอย่างกับจะฆ่าลูก พวกแม่ ๆ ต้องมาช่วยกันห้าม” เดลออกท่าออกทางสมจริง จนฟางหน้าแหย “ตอนนั้นมันยังไม่ 10 ขวบเลยมั๊ง แล้วที่จริงตอนนั้น มันกำลังเล่นกับน้องไปพร้อม ๆกับเล่นลูกหินกับพวกกูเนี่ยแหละ แต่พ่อมันมา ไม่ฟังอะไรเลย”
“โหยยย แล้วพี่เขาเป็นตุ๊ดหรือเปล่า”
“เปล่า ก็บอกว่า มันต้องเลี้ยงน้อง แล้วน้องมันอยากเล่นขายของ พ่อมันประสาทแดก หรืออาจเก็บกดอะไรมาจากไหนไม่รู้ แต่เราเป็นเด็กไง ก็กลัวกันหัวหดไม่กล้าบอก ดีที่แม่มาห้าม”
“แล้วทำไมมึงไม่ไปเล่นกับน้องน้อยล่ะ”
“ที่จริงกูก็เล่นด้วยนะ แต่จังหวะนั้น มันถึงตาที่กูดีดลูกหินพอดีไง” เดลเล่าแล้วหันมาถาม “บ้านมึงเป็นงี้มั้ย”
ฟางส่ายหน้า “ไม่มีนะ แล้วที่ผ่านมา เรื่องที่พี่วันชาติไปหากะเทยแถวโรงสีอีกอำเภอ ก็เคยได้ยิน แต่เขาไม่พูดแล้วก็ไม่มีใครถาม ถึงหมี่ก็ชอบพูดว่าจะมาอยู่กับพี่ตาล ก็ไม่เคยเห็นพ่อใหญ่ แม่ใหญ่ตีพี่วันชาติ หรือหมี่สักครั้ง”
เดลเกาหน้าผากตัวเอง “คงยอมรับในแบบของเขาเอง เพราะคนหนึ่งเป็นคนเล็ก ส่วนอีกคนก็รับมาเลี้ยง แต่พี่ตาลเขาคนโตไง”
พอมาถึงหน้าห้อง ฟางก็หันมาถาม “มึงอยากพูดอะไรกับกูหรือเปล่า”
หนุ่มเหนือทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ “ก็แค่อยากย้ำว่า คบกับกูดีกว่าคบกับคนที่มึงรู้อยู่แก่ใจ ว่าสักวันเขาจะต้องไป”
“แล้วเรื่องพี่วันชาติว่าไง”
“ไม่ว่าไง เพราะมันแค่เอากูมาบังหน้านิสัยแย่ ๆของมัน เชื่อเหอะ พอเรากลับมา ขี้คร้านคืนนี้มันก็จะแล่นไปหาคนนั้น”
ถึงจะรู้ว่าคนนั้นชื่ออะไร แต่มันก็ยากที่จะพูดชื่อของเขาออกมา
“มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ”
“จะให้รู้สึกอะไร กูน่ะรักก็คือรัก กูรักได้ทีละคน แล้วก็ไม่ใช่ว่าสักแต่เป็นผู้ชายหน้าตาดีแล้วเดินผ่านกูจะหลงรักไปเสียทั้งหมด....” เดลหยุดพูดแล้วมองสบตาเพื่อน “มึงเองก็เป็นอย่างนั้นใช่มั้ย”
ฟางตอบช้า ๆ “ทั้งชีวิตที่ผ่านมากูรักคนเพียงคนเดียว แล้วก็ไม่เคยมีเงื่อนไขว่าอยากให้เขาหันมามองกูบ้างอะไรแบบนั้น กูรู้แต่ว่า กูจะเป็นคนดี ไม่ทำให้เขาผิดหวังเท่านั้นเอง”

---------จบตอนที่ 15--------

ตอนปกติมาวันอาทิตย์
ส่วนตอนพิเศษมา วันศุกร์
ขอบคุณทุกความเห็น ขอบคุณทุกอาการ "อิน" เวลาพี่ตาลโดนด่าคนเขียนตอนพิเศษจะมีความสุขมาก
ขอบคุณครับ
ไจฟ์กับที

[KaorPaor]

มาแล้ว

[--รมยกร--]

เท่าทีจำๆได้ คนเขียนเคยบอกว่า เดลไม่ใช่นายเอกใช่ไหม....
แต่ก็ยังยืนยันว่าเราชอบเดล...เพราะคนแบบวันชาติมันต้องคู่กับเดล นี่แหละ ถึงแม้เจ้าตัวจะปากแข็ง แต่อาการที่แสดงออก ทั้งไม่ยอมพูดจา และเงียบขรึมผิดวิสัยของเดล ก็น่าเป็นคำตอบได้ดีว่า แอบมีใจให้วันชาติไม่น้อยนั่นแหละ

เอ...ทำไมเราเบนจุดสนใจไปที่คู่รองหว่า...ก็คู่หลักน่ะ มันชัวร์อยู่แล้ว เพียงแต่รอพ่อคุณยอดชาย ตาลาไลเปิดใจตัวเองเท่านั้น

เอิ่ม...บางทีเราว่าคนเขียนโรคจิตไม่หยอก ที่พระเอกโดนด่าเท่าไหร่ ยิ่งมีความสุข555+++

[maemix]

อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ได้อารมณ์พี่คนโต ที่มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ เป็นความหวังของครอบครัว
ส่วนพี่วันชาติทำตัวได้สมเป็นน้องคนเล็ก
เมื่อไรจะออกจากหมอกสักที อึมครึมจริงๆ
ตั้งตารอตอนพิเศษ อ่านแล้วหายใจโล่งกว่าเยอะ

ขอบคุณไจฟ์กับที กดบวกกดเป็ด เป็นกำลังใจ
 

[uknowvry]

สงสารคนที่โดนตี.... เด็กๆ มักไม่คิดอะไร มีแต่ผู้ใหญ่ชอบเอากรอบของตัวเองไปครอบไว้

[puppyluv]

ย้ำกันอีกที...ใช่ ประโยคสุดท้ายจากปากของฟาง
สมเป็นนายเอกของพี่ตาล
ไม่ใช่คนนี้พี่ตาลก็ไม่ใช่พระเอกแล้ว
แต่เค้าชอบเดลลลลลลลลลล 555
(เขี่ยพี่ต่อไปอยู่ในหลุมกับโรจน์ไปเลยปะ)
บวกและเป็ดอยากถึงตอนพิเศษใจจะขาด

[MiSS-U]

   ช้าแต่ชัวร์สินะ ไอ้นายพี่ตาล

ฟางก็แสนดีจริงๆ รักมาตลอดก็แค่คนนี้คนเดียวนี่เนอะ

ส่วนเดลกับวันชาติสงสัยจะเป็นแค่คู่จิ้นรึเปล่า

บวกเป็ด

[love2y]

พรุ่งนี้วันศุกร์!!! แอบหวังว่าตอนพิเศษจะเป็นของวันชาติ แหะๆ

ดูเหมือน 2 พี่น้อง เขายังจัดระเบียบความคิดตัวเองไม่ลงล็อกซะทีเนอะ รอๆๆๆ

[nongrak]

ตาลคิดเยอะเกินไปเปล่า ชักสงสารฟาง
เดลนี่พูดตรงดีและเข้าใจเรื่องเร็วดี ชอบ
แต่วันชาติเนี่ยยังคิดไม่ตกอีกเหรอ

[indy❣zaka]

เดล-ฟาง   เดล-ฟาง   เดล-ฟาง   เดล-ฟาง   เดล-ฟาง   
 

เพราะณ จุดนี้ หมั่นไส้ อิสองคนพี่น้อง ต.เต่า มากกกกกกกกกก 

[aehJTS]

ตาลเนิบได้อีก
ระหว่างรอตาลเนิบ ลุ้นวันชาติก่อนละกัน

  คะ

[Zinub]

ฟางเป็นเด็กดีจริงๆ
พี่ตาลกลับมาแก้ปัญหาที่ถูกใส่ความเถอะ
  รอคนชั่วถูกลงโทษ

[yaninjinna]

เบื่อพี่ตาล

รอตอนต่อไปค่ะ

[daboo]

คู่รองนี่  มันส์มาก  ๕๕

[mystery Y]

รักแบบฟางก็ดีเนอะ...

[=นีรนาคา=]

รู้นะว่าพี่ตาลต้องใช้เวลาถามใจตัวเองให้แน่นอน
แต่พี่คะในขณะที่พี่กำลังถามใจตัวเอง ช่วยดูแลหัวใจฟางนิดนึงก็ได้ สงสารฟางจัง

[fuku]

มันก็ยากจะพูดจริงๆนะ เพราะตามนิสัยตาลเป็นพวกไม่พูด ทำให้ดูอย่างเดียว
แล้วที่เหลือรอบตัวเป็นพวกพูดตลอดเวลา แบบวันชาติกับเดลคงไม่เข้าใจ

ส่วนฟาง....นี่ก็พูดน้อยพอกัน มันต้องมีอะไรแรงๆมากระทบไม่งั้นเรื่องไม่เดินหน้าแน่เลย

ไม่มีอะไรจะด่าตาลแฮะ แต่ด่าวันชาติแทนได้มะ
ไปสงบสติอารมณ์ ปิดมือถือ ไม่เจอใครซัก 10 วัน
ลองดูว่าคิดถึงใครบ่อยสุด น่าจะได้คำตอบ
ถ้าคิดถึงพอๆ กันถามคู่กรณีก่อนว่าเค้าจะโอเคมั้ย

[lizzii]

ถอนหายใจดังๆ
เรื่องนี้มันซับซ้อนใสความรู้สึกของ 2 พี่น้องจริงๆ

[Yukisae]

ลูกชายบ้านนี้มึนดีจริงๆ
ไม่รู้เป็นไง อ่านตอนนี้แล้วอยากร้องไห้
อินเกิน เบื่อตาลาไต เชอะๆ
หมี่โตไวๆนะ 55555
++จ้า

[Aoya]

น้องฟาง 

[jira]

กอด  2 หนุ่มแน่น ๆ ค่ะ
ไม่ได้ตามอ่านงานเขียนของคุณไจฟ์กับคุณน้ำชามา..นานเหมือนกันแฮะ  ตั้งแต่เรื่องมาแนวสืบสวนที่จิโง่มาก  จิเลยไม่ค่อยได้ตามอ่าน  จำได้ว่า  2  หนุ่มหายไปช่วงหนึ่งด้วย (พอๆ กับที่จิหายหัว555)  ดูแล้วเรื่องนี้ก็น่าจะสืบสวนเพราะพระเอกเป็น ตร.
อ่านได้  2  บทแล้วค่ะ  จะพยายามตามอ่านเรื่อย ๆ ถ้าจิอ่านข้ามตอนที่เริ่มมีฉากสืบสวน..อย่าตำหนิจินะคะ  มันไม่ใช่แนวอ่ะ -///////-
โดยรวมแล้วน้องหมี่น่าสงสาร  แต่ไม่มากพอจะให้ ตร.หันมารักจนกลายเป็นอมตะ(กินเด็กเป็นอมตะ)  น้องฟางสินะคะที่เป็นนายเอก  อ่านช่วงทอล์คที่บอกว่ามี  25  ตอนจบ  นี่ปาไป  15  ตอนแล้ว  อีก  10  ตอนก็จบแล้ว  จิตามอ่านสบายมวก
นอกเรื่องนิดค่ะ  ตาลาไต  ทำให้จินึกถึงนายเอกเรื่องหนึ่งค่ะ  ไตติลา  เรื่องนั้นดราม่ามากมาย  แต่ก็นะ..ทำให้เราจดจำได้ตลอดเลยล่ะค่ะ
จิ้มบวกกดเป็ดค่ะ   

[Gokusan]

ตอนนี้เดลดูเข้าใจสังคมมาก
เห็นทั้งในเมืองทั้งบ้านนอก
แล้วยังยอมรับตัวเองว่าชอบผู้ชาย...เจ๋งอ่ะ

ตาลยังคงเป็นตาล ฟางยังคงเป็นฟาง...ทุกอย่างคิดเพื่อคนรอบข้าง
แต่นั่นแหละ...คนที่จะอยู่กับเราคือคนที่เรามีความสุขที่จะอยู่ด้วย
และเพราะพ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอด เราจึงควรเลือกคนที่อยู่กันด้วยความสุข

ดูพ่อแม่ยอมรับเรื่องวันชาติ...แต่ตัวเองก็ลังเล
ระวังเถอะ มัวแต่งง...พอหันมาแล้วเขาไม่อยู่กับเรา
ก็จะไม่มีใครช่วยได้...ก็เราทำตัวเองนี่นะ - -"

รอความสบายในตอนพิเศษ...หวังว่านะ ^^V

[skynotebook]

โอ๊ะ!??! เรื่องน่าปวดหัวเข้าไปอีกเนอะ