หัวข้อ: "Yes,I love him"

[boboaje]

นิยายของไจฟ์ที ยังคงความอึนของตัวเอกไว้ครบถ้วน ปวดหัว ปวกใจหนึบหนับ ตอนอ่านอ่ะค่ะ

[yayee2]

"โปรดอย่าจิ้น พี่ไจฟ์ไม่เคยผิดนัดวันสำคัญเพราะเขาจะกินเหล้าที่บ้านน่ะ
ผมหรือพี่ไจฟ์ไม่มีไอ้ของ 3 ชิ้นนั่น ผมมั่วเอง....."

น้องทีจ๋า  โปรดอย่าห้ามจินตนาการของผู้อ่านเขาเลย
เพราะเขาจิ้นไปเรียบร้อยแล้วจ้ะ 

ตอนพิเศษเป็นอะไรที่พิเศษจริงๆ ฟางน่ารักซะ

[kyoya11]

เขินนนนน
กระต่ายฟางโดนเสื้อตาลขย้ำแล้ว

[Takarajung_TK]

ไม่มีของสามชิ้น แสดงว่ามีผ้ากันเปื้อนใช่ป่ะ

[cinquain]

โธ่ถัง! อ่านซาบซึ้งอยู่ดีๆทำเอาขำก๊าก ปิดปากแทบไม่ทันแน่ะค่ะ 555
เหมือนๆกับที่เคยอ่านการ์ตูนเรื่องสองเรื่องนี่ล่ะค่ะ ทั้งหางทั้งหูทั้งผ้ากันเปื้อน   
(ใน spectrum nexus ^^)

ชอบประโยคนี้ด้วย "พี่ไจฟ์ไม่เคยผิดนัดสำคัญเพราะเขาจะกินเหล้าอยู่ที่บ้าน" 
น่ารักเนาะ ^^

[skynotebook]

ถึงน้องทีจะบอกว่าไม่มีของแบบนี้แต่พี่ก็แอาคิดว่าสักวันหนึ่งต้องได้ใสแน่นอน อิอิ

ฟางน่ารักเนอะ บอกรักพี่ตลอดเวลาเลย แถมยังทำตัวน่ารักน่ากอดแบบนี้
ถ้าวันหลังพี่ตาลนิสัยไม่ดีอีกน้องฟางทำโทษเลย เช่นขึงไว้บนเตียงแล้วเอาแส้ฟาด 55+

[hpsky]

อ่านสองตอนรวดดด
 ตอนนี้นั่งจิ้นน้ำชาใส่ผ้ากันเปื้อน จีสตริงหางฟู หูกระต่าย 555 น่ารักดี
 

[PAAPAENG~]

ไปบีบคอขอฉากนั้นจากคุณไจฟ์เลยค่ะคุณที
ฮาาาาาาา
ชอบตอนพิเศษจริงๆนะ
ฟางดูน่ารักน่ากอดมากอ่ะ >///<

[tuek]

กระต่ายน้อยน่ารักจริงๆ

[zombi]

 

[little_nok]

ตอนแรกก็เคืองตาลเหมือนกันนะ
รับปากนัดกันไว้ดิบดี ลืมเฉยเลย
แบบนี้มันน่างอนนานๆ หน่อย
มารอตอนปกติด้วย ต้องมาวันเสาร์นี่หน่า

[CarToonMiZa]

ตอนพิเศษอะไรๆก็พิเศษ 

[Anyann]

เป็นไงล่ะพี่ตาล มาลืมน้องฟางได้ไง

พี่ตาลเวอร์ชันนี้ก็น่ารักดีนะคะ 5555

[akiko]

ฟางเป็นน้องกระต่ายที่น่าัรักที่สุดเลย
อิจฉา เสือตาลได้หม่ำน้องกระต่ายฟางๆๆ
 

[Gohan]

ภาคพิเศษตอนนี้อ่านไปขำไป
ชอบฟางที่ต่อล้อต่อเถียงพี่ได้ไม่ตกฟากจริงๆ
"วันเกิดพี่ พี่ต้องตามใจฟาง"  ฮ่าๆๆ ตกลงวันเกิดใครกันแน่ฟระ
แต่งานนี้เคืองอิพี่ตาลแหะ น้องอุตส่าห์ตั้งใจจะหวาน
ไม่อยากโทร ส่ง Message ก็ได้นี่นา เล่นหายไปแบบนี้ มันน่า...
เป็นชีวิตจริง คงโดนงอนสามวันกับเชอะอีกแปดกระบุง กร้ากกกก
ถึงป๋าจะไม่เติมบทนั้น แต่คนอ่านก็จิ้นไปเรียบร้อยละว่ากระต่ายฟางโดนเสือตาลใจโฉดกินหมดตัวแหงมๆ 55

ขอบคุณสองหนุ่มครับ รออ่านตอนพิเศษตอนต่อไป
ปล. เรื่องก็ไม่มั่วนะ ภาคพิเศษมันก็ต้องพิเศษแบบนี้ล่ะ ^^

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 16

อากาศยามเช้าเย็นสบายจนอยากนอนต่อ ติดที่คนที่นอนข้าง ๆขยับตัวลุกขึ้น ทำให้ต้องลืมตาตื่น
“ต่อนอนเถอะ เดี๋ยวโรจน์เตรียมอาหารเช้าไว้ให้ ก่อนไปโรงเรียน”
วันชาติขยับตัวลุกนั่ง พลางลูบหน้าแรง ๆ
“ผมก็ต้องกลับบ้านเหมือนกัน”
....กูจะโดนแม่ใหญ่ ตีหัวมั้ยเนี่ย...
ไม่อยากสารภาพเลยว่า ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยใจล้วน ๆ ไม่มีการใช้สมองตรึกตรองหรือหยุดคิดแม้แต่วินาทีเดียว

เมื่อค่ำลง นัดกับเพื่อนว่าจะออกมากินเหล้าที่ร้านใกล้ตลาด แต่ก็กลับกลายเป็นขับรถต่อมาจนถึงบ้านพักครู
ไม่ได้แม้แต่จะมองว่า มีรถคันอื่นจอดอยู่หรือไม่ จนกระทั่งเจ้าของบ้านเปิดประตูออกมารับ แล้วก็เดินตามเข้าบ้าน
วินาทีที่เห็นสมุดการบ้านเด็กนักเรียนอยู่บนโต๊ะกินข้าว กลับคิดได้….
“โรจน์อยู่คนเดียวหรือ”
โรจน์พยักหน้า ยิ้มอ่อน ๆ “กำลังตรวจการบ้านเด็กนักเรียนอยู่”
“ดึกแล้ว” วันชาติบอกขณะที่ดวงตาสีเข้มยังหยุดอยู่ที่กองสมุดนักเรียน และขาก็ยังตรึงอยู่ที่เดิม
“ตรวจการบ้านไปเรื่อย ๆน่ะ ต่อหิวมั้ย มีมะม่วงพิมเสนมันอยู่นะ โรจน์ทำให้”

เพราะโรจน์เป็นคนช่างเอาใจ และไม่พูดเรื่องอะไรก็ตาม ที่จะทำให้ไม่สบายใจ กลายเป็นข้อดีที่ทำให้วันชาติค่อย ๆห่างจากคนอื่นที่คุยด้วยไปทีละคน ๆ
แต่หากจะเปรียบเทียบกัน เวลาที่อยู่กับเดลมีสีสันมากกว่าเยอะ
เพียงแต่ตอนนี้ไม่ได้คิดถึงเดล
ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่า
....ที่นี่ มีแต่กูกับโรจน์....
วันชาตินั่งกินมะม่วงขณะที่ดูโรจน์ตรวจการบ้านนักเรียนไปเรื่อย ๆ
“ต้องอ่านทุกตัวอักษร ใช้ปากกาแดงแก้ทุกตัวอักษรกันขนาดนั้นเลยหรือ”
“ต้องทำอย่างนี้สิ เขาจะได้รู้ว่าที่เขียนมามันผิด แล้วที่ถูกเป็นยังไง”
วันชาตินิ่วหน้า
“ตอนผมเด็ก ๆมีแต่ครูแก่ ๆที่ทำอย่างนี้”
โรจน์ตีที่แขนหนาเบา ๆ “ว่าโรจน์แก่หรือ”
“เปล่านะ” วันชาติหัวเราะร่วน “แค่พูดถึงเท่านั้นเอง”
“แล้ว ครูที่โรงเรียนหมี่ ลูกชายพี่ตาลล่ะ เขาไม่ทำหรือไง”
“ไม่รู้” วันชาติส่ายหน้า เป็นวินาทีแรกที่คิดได้ว่า โลกนี้ไม่ได้มีแค่เรา 2 คน “ไม่เคยดูสมุดมันสักที เพราะให้เป็นหน้าที่ของแม่ใหญ่ กับคณะพี่เลี้ยงมัน”
โรจน์ส่ายหน้าแล้วทำงานต่อ ไม่ถึง 5 นาทีก็เสร็จ
“ต่อ โรจน์ปรึกษาอะไรหน่อยได้มั้ย”
“ครับ” วันชาติประสานมือวางบนโต๊ะ ทำท่าเลียนแบบนักวิชาการ จนโรจน์ต้องตีที่แขนหนาเบา ๆ อีกครั้ง
“มีญาติชวนกลับไปทำงานบริษัทส่งออกที่กรุงเทพ ฯ”
วันชาติหูผึ่งทันที แต่โรจน์พูดต่อไป
“เป็นบริษัทเล็ก ๆ เงินดี แต่ก็มีเพื่อนครูใหญ่ ชวนให้ไปสอบงานที่ศาลาว่าการจังหวัด ต่อคิดว่าไง”
วันชาติเกาหน้าผากแกรก ๆ
....ถ้าเอาเรื่องเงินเป็นที่ตั้ง ต้องบอกว่า กลับกรุงเทพ ฯสิ...เพราะงานที่นี่ยังต้องสอบนี่นา....
“ลองสอบที่นี่ก่อน ถ้าไม่ได้ค่อยไปกรุงเทพ ฯได้มั้ย”
โรจน์ส่ายหน้า “ถ้างานที่กรุงเทพ ฯ ต้องไปคุยกับเขาอาทิตย์หน้า อาจได้เริ่มงานเดือนหน้าเลย แต่สอบน่ะ อีก 2 เดือน”
“ทำไมเร็ว”
โรจน์พยักหน้ายอมรับ “งานในกรุงเทพ ฯก็อย่างนี้แหละ คนตกงานเป็นล้าน ๆคน โรจน์น่ะ เรียนจบสอบได้เขาให้ไปไหนก็ไป พอมาตอนนี้ตัดสินใจไม่ถูก”
 
วันชาติมองมือของโรจน์ที่จับมือของหนาของตัวเอง สีผิวของ 2 คนตัดกันชัดเจน

“ถ้าเกิดผมไม่มาหาโรจน์ โรจน์จะทำยังไง”
โรจน์ก้มหน้า “ไม่รู้เหมือนกัน อาจกลับกรุงเทพ ฯมั๊ง”
วันชาติยิ้มอ่อน ดึงให้โรจน์ขยับมานั่งตัก
“กลับกรุงเทพ ฯเพราะผมหรือไง”
โรจน์ยอมรับ
“โรจน์คิดว่า ถ้าต้องเดินเข้าโรงเรียนไปโดยที่ในสมองยังคิดแต่เรื่องของตัวเอง มากกว่าหน้าที่ความรับผิดชอบของครู มันก็ไม่ถูกต้อง”
“ผมคิดว่าโรจน์เป็นครูที่ดี แต่ก็อยากให้โรจน์ไปทำงานที่กรุงเทพ ฯ อาทิตย์หน้าลองไปคุยกับเขาดูก่อน ว่างานที่ทำมีอะไรบ้าง เงินเดือนเท่าไหร่ สวัสดิการเป็นยังไง แล้วค่อยกลับมาตัดสินใจ”
ครูหนุ่มก้มหน้าใช้หน้าผากแตะที่คางสาก “ต่ออยากให้โรจน์กลับกรุงเทพ ฯเหรอ”
“บ้านของโรจน์อยู่ที่นั่น เพื่อน ๆก็อยู่กรุงเทพ  ฯ งานดี เงินดี แต่......”
โรจน์ขยับตัว กะพริบตามอง รอให้วันชาติพูดต่อ
“แต่ถ้าถามใจผม ผมอยากให้โรจน์อยู่ที่นี่ แต่ไปลองดูก็ไม่มีอะไรเสียหาย โรจน์ยังมีอีกทางเลือกที่ศาลาว่าการ ฯไม่ใช่เหรอ”
“ก็จริง”
“ทั้งหมดนี้ ถ้าโรจน์ยังรักงานสอนมันก็อีกเรื่องหนึ่งนะ”
“โรจน์ชอบสอนหนังสือนะ แต่มันจะมีช่วงที่ได้คุยกับเพื่อนที่จบมาพร้อมกัน ก็มักจะถามว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ เรามีความสุขกับชีวิตแบบนี้ก็จริง แต่มันไม่ได้ก้าวหน้าไปไหนเลย แต่ก็นั่นแหละ ใจของโรจน์เองที่ชอบงานสอนมากกว่า พอเลิกคุยกับเพื่อนผ่านมาอีก 5 นาที 10 นาทีก็เลิกคิดถามตัวเองแล้ว”
“งั้นก็ลองไปคุยกับเขาดู ลองไปสอบ ทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เลิกตั้งคำถามกับตัวเอง เดี๋ยวไปกรุงเทพ ฯ ผมขับรถไปให้”
โรจน์ยิ้มหวานขอบคุณ

“ผมค้างที่นี่ได้มั้ย”

ยิ้มอ่อนหวานของโรจน์ยังไม่เปลี่ยนแปลง เมื่อลุกจากตักแล้วเดินไปปิดบ้าน ปิดไฟ แล้วจูงมือเข้าห้องนอน

ตื่นเช้า วันชาติยังคงเป็นฝ่ายที่เดินตามเข้ามาในห้องน้ำ กินอาหารเช้าด้วยกัน แล้วก็เดินออกมาจากบ้านพักครูพร้อมกัน
“อย่าขับรถเร็วนะต่อ”
โรจน์บอกเสียงอ่อน ๆ ขณะที่วันชาติพยักหน้ารับ
“ถ้าตกลงจะไปกรุงเทพ ฯ วันไหนโทรบอกผมนะ”
ครูหนุ่มตัวบางพยักหน้ารับ กับรอยยิ้มอ่อน ๆ เหมือนเดิม
ไม่มีคำถาม ไม่มีความอยากรู้ ว่าใครที่ไหน เป็นอย่างไร
มีแต่เรื่องของคน 2 คน ที่บอกกับตัวเองว่ามันคือความสุข
แต่ที่จริง มันกำลังกลายเป็นกำแพงของความกลัว และความหวาดระแวง

วันชาติกำลังกลัวว่า ใครอีกคนอาจมาหาโรจน์ในเวลาที่ตัวเองไม่อยู่
โรจน์เองก็ระแวงว่า วันชาติอาจไปหาเดล ในเวลาที่ห่างกัน

เลี้ยวรถเข้าบ้าน แม่ใหญ่ที่กำลังเตรียมพื้นที่สำหรับทำงานสานกับแม่ของฟาง หันมาส่งค้อนให้ลูกชายคนเล็ก ส่วนพ่อใหญ่ถอนหายใจแรง ๆ
“ตามกูมาที่สวน”
“เดี๋ยวนะพ่อ ขอเปลี่ยนเสื้อก่อน”
วันชาติรีบเร่งเปลี่ยนเสื้อแล้ววิ่งตามพ่อเข้าไปในสวน
หลังจากที่พ่อชวนคุยอ้อมไปอ้อมมาได้พักใหญ่ ถึงได้เข้าเรื่อง
“เมื่อคืนมึงอยู่บ้านใคร”
“บ้านโรจน์”
“ครูที่มาเมื่อวันก่อนใช่มั้ย”
วันชาติสารภาพตามตรง
“งั้นกูขอ กูขอมึงตรง ๆว่าหยุดที่คนนี้ได้มั้ย กูกับแม่มึง พอจะรับได้เรื่องที่มึงจะมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่รับไม่ไหวแล้ว เรื่องที่มึงไปบ้านคนนั้น คนนี้แล้วบอกว่าโสดน่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะพ่อ”
“เพราะมาถึงวันนี้ กูไม่อายที่มึงจะเป็นอะไร แต่กูอายที่คนเขาไปพูดกันว่า มึงน่ะสักแต่ว่าไม่มีหางมึงเอาได้หมด”
“อ้าววววววว พูดงี้สวยสิ!”
เมื่อวันชาติทำท่าถลกแขนเสื้อพ่อก็ชี้ปราม “ถามตัวมึงก่อนว่า มึงทำอะไรไว้ ให้คนเขาพูดกัน พวกหลานเอ็ง ลูกวิภานั่นเขาก็โตเป็นหนุ่มเป็นสาว มันก็จะถูกเหมารวมไปว่านิสัยมันเหมือนน้า”
พ่อหมายถึงพี่วิภาที่เป็นพี่สาวคนรองต่อจากตาลาไต ซึ่งแต่งงานและแยกครอบครัวไปตั้งแต่ก่อนที่จะรับหมี่มาเลี้ยง
“เหมารวมได้ไง เรื่องของใครก็ของคนนั้นสิ” วันชาติยังหงุดหงิด
พ่อเหนื่อยใจ และยอมรับว่า ที่ผ่านมาไม่เคยพูดคุยเรื่องนี้กับลูกชายคนเล็กอย่างจริงจังเลยสักครั้ง มีแต่ตามใจ เพราะเห็นว่า วันชาติคือคนที่อยู่บ้านไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างยังอยู่ในสายตาของพ่อกับแม่
จะไปกินเหล้า จะไปเจ้าชู้ หรือจะไปมีเรื่องกับใคร ก็คิดว่ายังดูแลกันได้
แต่พอมาถึงตอนนี้ เรื่องมันทำท่าจะบานปลาย
“มึงอย่าคิดอะไรที่เอาตัวเองเป็นใหญ่  มึงคิดว่ามึงแก้ปัญหาได้ แต่ทุกการกระทำของมึงจะมีคนที่เขาได้รับผลกระทบไปด้วยทั้งนั้น”
“พี่วิภาบอกอะไรพ่อมาหรือไง”
“วิภาบอกกูมานาน เพราะเขากลัวเวรกรรมมันจะมาถึงตัวเขา ถึงลูกหลานเขา เพราะมันเป็นเมียเป็นแม่คนแล้ว แล้วถ้าวันหนึ่งผัวมันคิดเหมือนที่มึงคิด หรือผู้ชายคนอื่นคิดกับลูกมันอย่างที่มึงคิด มันจะเกิดอะไรขึ้น”
วันชาติทำหน้าย่น “คิดอะไรเยอะแยะ”
“คิดสิ เพราะเขาเป็นแม่คนแล้ว กูผิดที่ไม่เคยสอนมึง คิดเอาเองว่า ถ้ามึงได้เห็นกูกับแม่มึง เห็นพี่ ๆของมึง แล้วมึงจะคิดได้เอง แต่ยิ่งนานยิ่งไปกันใหญ่ จนมึงหายไปเมื่อคืน ก็คุยกับแม่มึงว่า คงต้องถึงเวลาคุยกับมึงสักที ถ้ามึงยังรั้น คบคนนั้น คุยคนนี้ ไม่รับผิดชอบ ก็สุดแต่เวรกรรมแล้ว”
“ฉันไปหาโรจน์”
“เออ ยังไงก็ได้ ขอแค่หยุดที่ใครสักคน”
พ่อพูดขณะที่สังเกตสีหน้าลูกชายคนเล็ก
มีแต่คำว่าดื้อรั้นอยู่เต็มใบหน้า
....ไม่พูดไม่สอนก็ว่ากูไม่พูดไม่สอนลูก
....แล้วพอสอน พอพูด มันก็ตั้งท่าจะยิ่งดันทุรัง ยิ่งประชดทำเรื่องไม่ดีต่อไปอีก
“กูขอละนะมึงจะคบกับผู้ชายด้วยกันกูก็ยอมมึงแล้ว ขอแค่หยุด ก่อนที่จะมีใครสักคนตามมาถอนหงอกกูกับแม่มึงถึงบ้าน”
พ่อย้ำอีกครั้ง จนบ่ายจัด ฝุ่น ฝ้ายและหมี่กลับมาบ้านพร้อมกัน เห็นฝุ่นเดินไปคุยกับวันชาติ ขณะที่ฝ้ายไปทำการบ้านกับหมี่พ่อถึงได้คิด
.....กูนี่หนอ มีไอ้คนรู้มากอยู่ใกล้ ๆอีกคนดันมองข้ามมัน เพราะเห็นว่ามันเป็นเด็ก ที่แท้มันคือคนที่รู้เยอะกว่าใคร

ทำไม่รู้ไม่ชี้เดินไปคุยกับพ่อไอ้พี่น้องสามฝา ก็ทำท่าจะไม่ได้ความ
หรือคนเป็นพ่อมันไม่เหมาะกับงานสอดแนมลูก ต้องให้แม่เขาจัดการท่าทางจะได้ความมากกว่าหรือไงวะ

สุดท้ายแม่ใหญ่คือคนที่เรียกฝุ่นมาคุย มันเองก็ไม่ค่อยอยากจะเล่าอยากจะบอกสักเท่าไหร่
“ทำไมแม่ใหญ่ไม่ถามพี่วันชาติเขาเองล่ะ อยู่บ้านเดียวกัน เจอกันทุกวันแท้ ๆ”
“กูก็แค่อยากรู้ว่า ไอ้คนที่วันชาติมันไปหาเขาน่ะ มีใครที่เขาอาฆาตแค้นมั้ย กูมองผ่านเรื่องนี้มานาน”
“ก็แค่รถไฟชนกัน” ฝุ่นทำท่ารู้ดี
“ห๊ะ ทำไมกูไม่เคยรู้เรื่อง”
“รู้สิ ก็ที่ชนกันที่บ้านนี่ไง ครูโรจน์ชนโครมกับพี่เดล”
แม่อยากยกเท้าถีบไอ้เด็กม.ปลายตัวแสบ หมี่ที่กำลังทำการบ้านอยู่กับฝ้ายเลยต้องช่วย
“อันนั้นแม่ใหญ่รู้แล้ว บอกอันที่ไม่รู้สิ”
“แล้วเอ็งรู้กับเขาหรือเปล่า” แม่ใหญ่หันมาหาหมี่
หนุ่มตัวผอมส่ายหน้า “ไม่รู้หรอก ฉันอยู่แต่ในโรงเรียนแล้วก็บ้าน จะไปรู้ได้ไง”
“ถามพี่ฝุ่นน่ะแหละแม่ใหญ่ หนูเห็นพี่วันชาติเรียกใช้บ่อย ๆ” ฝ้ายชี้ไปที่พี่ชาย
“แต่ละตัว” ฝุ่นบ่นพึม “นอกบ้านก็มี......”
แต่ละชื่อที่บอกมา แม่ใหญ่รู้จักบ้างไม่รู้จักบ้าง หลายคนเคยพบเจอเวลาไปวัด แต่ก็ไม่เคยเข้ามาแนะนำตัวหรือพูดอะไร
“มันคงไม่ถึงขนาดนอนกับทุกคนที่เอ็งพูดมาหรอกนะ”
....ก็ถ้าถึงขนาดนอนด้วยกัน พ่อแม่เขา ตัวเขาคงไม่ทำเฉย ๆเวลาเจอข้าหรอก....
ปากคนมักจะพูดต่อ ๆกันไปขยายเรื่องให้ใหญ่โตเข้าไว้ ส่วนความจริงจะเป็นอย่างไร สุดท้ายก็มีแต่ตัวเองเท่านั้นที่รู้

“อันนี้ไม่รู้ เพราะฉันไม่ได้ตามเข้าไปในห้องนอน แต่มันก็มีบางคนที่พี่วันชาติใช้ฉันซื้อขนมไปส่งให้ครั้งสองครั้ง แล้วก็ไม่พูดถึงอีก”
แม่ใหญ่หันไปหาหมี่ “อีแบบนี้มันคงไม่เข้าเค้าว่าจีบ หรือชอบอะไรหรอก มันคงแค่หยอดไปเรื่อย”
ฝุ่นทำหน้าเหมือนจะบอกว่า ...แม่ใหญ่เข้าข้างพี่วันชาติอีกแล้ว...
“แต่ผู้หญิงเขาคิดน่ะสิแม่ มีลูกเศรษฐีบ้านสวนส่งขนมมาให้ ไปหาถึงบ้าน ถึงจะเงียบจ้อยภายใน 3 ครั้งก็เหอะ” ฝุ่นหันไปถามฝ้าย “เป็นมึง มึงโกรธมั้ย”
ฝ้ายส่ายหน้าทันที “ไม่อะ ของกินฉันไม่เกี่ยงอยู่แล้ว”
“กูละเบื่อ” ฝุ่นบ่นอีกที “ทีนี้ปัญหาก็คือ ผู้ชายที่มันจีบผู้หญิงที่พี่วันชาติไปป้อไว้ เขาก็จะจำไว้ไง ว่าหญิงคนนี้ พี่วันชาติเคยส่งขนมให้ แล้วเขาก็อาจ” ฝุ่นเน้นเสียงที่คำว่า อาจ “คิดว่ามีอะไรกันแล้ว อย่างที่แม่คิดก็ได้ แล้วคนก็พูดกันไป ผู้หญิงเขาเสียหาย”
แม่ยอมรับ “ก็นั่นแหละที่ข้าหนักใจ ปากคนมันร้ายกว่าปากกา ก่อนนี้ก็คิดกับพ่อเอ็งว่า ใคร ๆก็รู้ว่าวันชาติมันรักอิสระ จนกระทั่งเดลกับโรจน์มาเจอกันที่นี่ ก็คิดว่า แล้วเกิดไอ้หนุ่ม หรือสาวคนอื่นมันแค้นขึ้นมา”
“เพิ่งมาหนักใจอะไรตอนนี้” ฝุ่นลากเสียง
“เพราะข้าเพิ่งรู้ว่ามีผู้ชายด้วยน่ะสิ มีมาก่อนโรจน์นี่เสียอีก ข้าทั้งกลัวไอ้วันชาติมันติดเอดส์ ทั้งกลัวว่าเขาจะแค้น”
“ถ้าพี่วันชาติเป็นตัวพ่อ เขาจะไม่รู้จักป้องกันตัวเองหรือแม่ใหญ่”
“ใครจะไปรู้” แม่บอก “แล้วโรจน์นี่เขาคนกรุงเทพ ฯใช่มั้ย”
“พี่เดลคนเชียงใหม่” หมี่ช่วยเสริม “แม่ใหญ่พาพี่วันชาติไปตรวจเอดส์สิ”
“ข้าอคติเกินไปหรือเปล่า แต่พอรู้เรื่องอย่างนี้ ข้าก็คิดต่อไปว่า ถ้าเกิดมันติดมาจากใครสักคน มันจะกลายเป็นคนที่แพร่เชื้อไปทั่ว”
หมี่ทำท่าแก่แดดเกินวัยอย่างที่ไม่ได้เห็นมานาน
แขนผอม ๆกอดอกแน่น หลังตรง ดวงตาหรี่ลง และพูดช้าๆ พลางพยักหน้า “เพราะว่าพี่วันชาติทำให้มันเป็นเรื่องลึกลับส่วนตัวของเขาที่ไม่อยากให้ใครรู้ด้วยใช่มั้ย แม่ถึงได้เป็นกังวลอยู่เนี่ย”
“เออ น่ะสิ” แม่ตบเข่าฉาด “เพราะจู่ ๆข้าก็ได้บัญชีรายชื่อว่าที่สะใภ้คนเล็กมาเป็นเล่มแบบนี้ คนไหนจริง คนไหนแค่เดินผ่านยังแยกไม่ออก”
“แต่ที่เห็นและรู้ ก็มีครูโรจน์นี่แหละที่เขาไปมาหาสู่สม่ำเสมอ” ฝุ่นบอก
หมี่ยังคงวางฟอร์มเดิม “งั้นก็แสดงว่ามีแต่ครูโรจน์คนเดียวมาตลอดนี่แหละ คนอื่นน่ะ แค่บินผ่านหน้าบ้านเท่านั้น”
“แต่เขาเคยไปตีกะหรี่นะ” ฝุ่นวกกลับมาประเด็นที่ทำให้แม่เครียดอีกรอบ
หมี่หันมาบอกแม่เหมือนเดิม
“พาไปตรวจเหอะแม่ แม่จะได้เลิกคิดกลัวไปเรื่อยเปื่อย ถ้าไม่เป็นแม่ก็เลิกกลัว หรือถ้าเป็น มันก็มียาที่ต่อชีวิตไปได้ แล้วเราก็ป้องกันได้”
“เอ็งมันก็พูดง่าย” แม่หันมาส่งค้อนให้ลูกหลานที่นั่งเรียงหน้ากันสลอน “ข้าเป็นแม่นะ ต้องมาดูลูกตายไปช้า ๆ”
“อะ อะ อะ” หมี่ทัก “แม่กำลังคิดเองอีกแล้วใช่มั้ย พี่วันชาติยังไม่ได้เป็นเอดส์ ยังไม่มีใครแสดงท่าทีโกรธแค้น ไม่มีอะไรเลย จะคนเก่าเมื่อปีไหนก็ตาม ไม่มีอะไรมาเข้าหู หรือผ่านตาแม่เลย นอกจากรถไฟครูโรจน์กับพี่เดลมาชนกันที่บ้านนี้ แล้วแม่ก็คิดๆๆๆๆๆ แล้วพระท่านก็สอนไว้ ไม่แน่ว่าพ่อแม่ต้องตายก่อนลูกเสมอไป คนเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายยังอยู่ได้นาน กว่าคนแข็งแรงที่ประมาท”
แม่ยอมรับ “เออ มันก็จริง”
“เพราะฉะนั้น หยุดคิด เดี๋ยวพี่วันชาติกลับมาจากสวน แม่บอกเขาว่าแม่กังวลอะไร และเขาเห็นควรยังไง แค่นั้น จบ”
แม่ถึงกับยิ้มขำ “เอ็งนี่มันลูกไอ้ตาลจริง ๆ”
หมี่ทำปากยื่น
.......เป็นอย่างอื่นได้มั้ยแม่ใหญ่....

-----จบตอนที่ 16----

พบกันวันอังคารนะครับ

ขอบคุณที่ติดตามครับ
ไจฟ์ กับที

[cinquain]

นี่คือตัวจริงอย่างที่ว่าใช่ไหมคะ พูดกันไม่กี่คำก็เข้าใจกัน

ชอบแม่ใหญ่ค่ะ ^^ มีลูกสมุนเยอะดี ให้คำแนะนำดีๆได้ด้วย
พ่อใหญ่ก็ช่างสังเกตเหมือนกัน ยิ่งอ่านยิ่งรักครอบครัวนี้ค่ะ

มารอวันอังคารกันเถอะ 

[KaorPaor]

เยอะระต่อนี้

[fuku]

งงแทนคนรอบตัววันชาติ
แต่เจ้าตัวเองยังงง คนดูจะทำอะไรได้เนี่ย?
ตกลงคุณท่านชอบใครกันแน่เนี่ย
มีทั้งรัก หลง บังหน้า
กรรมของคนรอบตัวจริงๆ

[malula]

โรจน์ก็เหมาะกับวันชาติดี ถ้าทั้งคู่หยุดเจ้าชู้ได้นะ
หมี่ดูโตเป็นผู้ใหญ่เชียว

[MiSS-U]

 

ตอนนี้หมี่เหมือนฮีโร่เนอะ  แต่แก่แดดไปนะหนู   

หมี่ผ่านอะไรมเยอะเลยมีบุคลิกแบบนี้

ส่วนวันชาติ  คงได้แต่เฝ้าดูว่าเฮียแกจะเลือกทางไหน

จะว่าไปไม่ต่างจากพี่ชายเนอะ  เพราะพี่ชายก็รอให้มั่นใจ

ส่วนคนน้องที่รีๆรอๆเพราะไม่มั่นใจ   

บวกเป็ด  รอวันอังคารค่ะ

ปล.ตอนนี้เลิฟแม่ใหญ่จัง

[indy❣zaka]

หัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่อ่ะเนอะ   มันต้องกังวลสารพัดเรื่องของลูกแหละ
คนเป็นลูก เวลาเห็นมีอิสระ จะทำอะไรก็ได้  บางทีก็ไม่ค่อยคิดถึงผลที่จะตามมากัน 
ถึงไม่ใช่ผลเสียโดยตรง แต่มันก็มีผลต่อจิตใจพ่อแม่ทุกเรื่องแหละ

[Yukisae]

กลายเป็นคนที่ดึงคนรอบข้างเข้ามาพัวพันในปัญหาของตัวเอง
ตัดสินใจไม่เด็ดขาดซักที ครูโรจน์เองก็ไม่ผิดถ้าจะมีอีกคน
สงสารเดล ถ้าเป็นแม่ใหญ่นะ ดีหัวแตกเลย
++ จ้า

[daboo]

หมี่จ้องแต่จะเปนเมียนะ

[PAAPAENG~]

ตอนนี้หมี่น่ารัก
จนกระทั่งประโยคสุดท้าย!
เป็นเมียพี่ฝุ่นแทนเถอะน้องหมี่ ๕๕๕

วันชาติหนอวันชาติ
อะไรของพี่เขาวะนั่น!
รอติดตามค่ะ

[yayee2]

ตอนนี้ชอบเจ้าหมี่อ้ะ โตแล้วซินะ ความคิดความอ่าน คำพูดคำจา...

[yeyong]

ไม่ได้ตามอ่านมานาน อ่านอีกที วันชาติมีอะไรเยอะมาก
นี่ถ้าแม่บอกให้ไปตรวจเอดส์ วันชาติคงเงิบ

[toshika]

    วันชาตืเหมือนจะชัดเจนกับครูโรจน์ แล้วเดลอ่ะ หมี่น่าจะมองคนอื่นแทนพี่ตาลเถอะเด็กอะไรแก่แดดจริง รอตอนต่อไปค่ะ

[Zinub]

ครอบครัวนี้อบอุ่นดีจริงๆ
ชอบพ่อใหญ่แม่ใหญ่คุยปรึกษากับลูกๆหลานๆ
ออกความเห็นกันได้อย่างประชาธิปไตยมาก
รับฟังความคิดแบบไม่ถือเด็กหรือผู้ใหญ่ บรรยากาศอบอุ่นดี
แต่เจ้าหมี่มันจะแก่แดดไปไหน

[=นีรนาคา=]

เริ่มเครียดกับพี่วันชาติ ยังไงๆเอาให้แน่
เลือกซักคน

หมี่ดูเป็นผู้ใหญ่มาก น่ากลัว ประโยคสุดท้าย อิอิ