หัวข้อ: "Yes,I love him"

[Yukisae]

คืบหน้าไปอีกนิด
น้องอ่ะไม่ลังเลอยู่แล้ว ก็รักคนเดียวมาตลอด
ตาลไม่ได้ลังเล แต่ยังไม่มั่นใจ 100%
รอลุ้นตอนพิเศษ
++จ้า

[Zinub]

   ช้าดีนักน้องฟางรุกเองก็ด๊ายย~

[Gokusan]

ฟางอยู่เพราะรู้ว่าพี่จะรู้สึกแย่...
แค่อยากเห็นและให้พี่รู้ว่ามีคนคอยอยู่ข้างๆ
และก็นั่นแหละ...ฟางรู้ด้วยว่าจะทำให้พี่หายกังวลยังไง ^^

พี่ไม่เริ่มซักที...ฟางนี่แหละจะเริ่ม ฮ่าๆ

[CarToonMiZa]

ฟางนายช่างแสนดีจริงๆ

[toshika]

ชอบน้องฟางตอนนี้จัง

แอบรุกพี่ตาลเบาๆ แซะแอบค้างอ่ะ อยากได้ncกร๊ากกก(โดนพี่ไจฟ์พี่ทีถีบ)

รอตอนพิเศษคร๊าบ.....

[kyoya11]

ฟางบุกเลยสินะ

[yayee2]

ตาลตอนนี้น่ารักถูกใจริงๆ
ฟางคงทั้ง ทั้งสุขล่ะ
คนอ่านก็ จ้ะ

[PAAPAENG~]

โอยยยยย
น้ำมูกไหล เอ้ย กำเดาไหล!
ฟางรุกนะนั่น ฟางรุกกกกกกก
หุหุ
รู้สึกชอบจริงๆเลยนะตอนนี้

พรุ่งนี้ตอนพิเศษ
เย้!
รอค่ะรอ

[zombi]

ขัดใจ พ่อพระนัก

แต่ส่วนหนึ่งดีใจนะที่ไม่ทำให้เรื่องคลุมเครือมากไปกว่านี้ รู้ใจตัวเองแล้วค่อยรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว ก็ยังไม่สาย

[@PurPle SuN@]

ในที่สุดฟางก็ต้องลุยก่อน 55  ขืนรออิพี่ตาลไม่รู้ว่าอีกซักปีจะคืบหน้ารึเปล่าเหอะ ชริ

รออ่านตอนพิเศษของคนหล่อดีกว่า อิอิ

[puppyluv]

อ่านอีกรอบเพราะชอบฟางตอนนี้ที่ซู๊ดดดดด
มิน่าถึงกล้าใส่ชุดคอสเพลย์วันเกิด อุอุ
บวกได้ล่ะ>>> 

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ JUICE.


หนังสือที่จะใช้อ้างอิงเขียนรายงานวางเรียงเต็มโต๊ะกินข้าว สมุดเขียนรายงาน ปากกาสารพัดสี และกระดาษโน้ตวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ
ตรงข้ามกับคนที่กำลังก้มหน้าอ่านหนังสือที่กำลังทำหน้าตายุ่ง ๆคิ้วคมขมวดแน่นไม่ยอมคลาย
ท่าทางเครียดจนคนที่กำลังทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังเกรงใจ
“พี่ ทาม็อก คืออะไร” จู่ ๆคนเครียดก็ถามทำลายความเงียบ
“ภาษาอะไร บอกที่มามันสักนิดสิฟาง”
“อียิปต์”
“อ๋อ...” คนหน้าคอมพิวเตอร์ ลากเสียง “ทามาร็อต แปลว่ากบฎ เป็นกลุ่มของศาล ตำรวจ สื่อ นักวิชาการ นักการเมืองฝ่ายค้านที่เคลื่อนไหวต่อต้านรัฐบาลน่ะ”
“มิน่าถึงหาไม่เจอ” ฟางหันไปรื้อกองหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนพื้น
พี่ลุกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เดินมาหา “ฟางมาใช้คอมพ์หาข้อมูลมั้ย หาในหนังสือ บางทีก็ไม่มีพวกศัพท์ใหม่ ๆหรอก”
ฟางส่ายหน้า “ไม่อะ ทำในนั้นมันก็จะก๊อปมาแปะ ๆลงไปไม่ได้อ่าน ไม่มีประโยชน์”
“คนอื่น เขาพิมพ์คอมพ์กันหมดแล้ว แต่นักศึกษาคนนี้ยังเขียนอยู่เลย”
“อาจารย์บอกว่า เขียนก็ได้พิมพ์ก็ได้ฟางก็เลยเขียน แต่บางวิชาเขาให้พิมพ์ก็ต้องพิมพ์”
“แล้วไปพิมพ์งานที่ไหน”
“ที่ห้องสมุด” ฟางตอบทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่กับกองหนังสือพิมพ์
“อ้าว...” ตาลาไตลากเสียงยาวอีกครั้ง “นี่พี่เข้าใจผิดมาตลอดเลยหรือ พี่คิดว่าฟางพิมพ์ที่คอมพ์ตัวนี้เสียอีก”
“เปล่า พี่ใช้งานอยู่นี่”
“ถอยโน้ตบุ๊คอีกตัวดีมั้ย”
“ไม่ดี” ฟางตอบทันที หันไปมองคอมพ์พิวเตอร์ของพี่ ถึงมันจะเป็นคอมพิวเตอร์แบบตั้งโต๊ะ ที่ดูภายนอกมันก็คอมพิวเตอร์จอแบน ขนาด 19 นิ้ว ตามมาตรฐานทั่วไป แต่เนื้อในมันมีประสิทธิภาพเกินการใช้งานไปหลายเท่า
ไม่เห็นพี่ทำอะไรนอกจากพิมพ์ดีด กับพวกค้นหาข้อมูล
แต่ส่วนใหญ่เขาจะอ่านหนังสือมากกว่าการค้นหาจากอินเทอร์เน็ต
สรุปก็คือมันเป็นคอมพิวเตอร์ที่น่าสงสาร เพราะใช้งานไม่ถึง 1 ใน 10 ของความสามารถที่แท้จริง

“พวกผู้ชายนี่ชอบเทคโนโลยีกันจริง ซื้อมาแต่ไม่ได้ใช้งาน”
“อ้อ เหรอ ฟางไม่ใช่ผู้ชายหรือไง” พี่ย้อนยิ้ม ๆ
“เหรอ ฟางคิดว่าฟางเป็นฟางเสียอีก”
มือใหญ่บีบจมูกคนช่างย้อนทันที เจ็บจนน้ำตาซึม แต่พี่ไม่ยักสงสาร กลับยืนหัวเราะอยู่นั่นแหละ
“เจ็บจริง ๆนะเนี่ย”
“ก็มันช่างยอกย้อน มาใช้คอมพ์พี่หาข้อมูล แล้วจะเขียนอะไรก็ตามใจ พี่จะออกไปตลาดนัด”
“อ้าว” ฟางทำตาโต “ซื้ออะไร”
“อยากกินยำแหนมว่ะ”
“งั้นไปด้วย”

ฟางรีบเก็บหนังสือบนโต๊ะ พี่ก็หันไปปิดคอมพิวเตอร์แล้ว ปิดบ้าน เดินมาตลาดนัดใกล้บ้าน
ปกติฟางจะขี่จักรยานมา แต่วันนี้กลับอยากเดินมาตลาดด้วยกัน
นอกจากแหนมกับหอมหัวใหญ่ที่จะมาทำยำแล้ว พี่ยังได้ของสด ของแห้งอีกหลายอย่าง ขณะที่ฟางมาหยุดยืนที่แผงขายน้ำผลไม้ในขวดเล็ก ๆ
แม่ค้าหน้าใหม่ที่เพิ่งมาขายวันแรก แนะนำน้ำผลไม้หลายอย่างที่ฟางได้แต่ยืนเกาหน้าผากตัวเอง

...เคยกินแต่พวกน้ำใบบัวบก น้ำเก๊กฮวย ไม่ก็ลำใย มะนาว ไม่เห็นเคยกินไอ้พวกนี้ แคนตาลูป กีวี่ อะโวคาโด้ แครอท รสชาติมันเป็นยังไง....
พอหยุดยืนมองเกิน 1 นาทีแม่ค้าก็เริ่มลดแลกแจกแถม
3 ขวด 20 บาท
เอาก็เอาวะ!

ยังไม่พ้นตลาดเจอสาคูไส้หมู ซื้อกลับมาฝากพี่ พร้อมกับแผนชั่วร้ายในใจ

“ฟางซื้ออะไรมา” พี่ถาม ขณะที่สายตามองมาที่ถุงน้ำขวดเล็กๆ
“กีวี่ กับอะโวคาโด้ ผสมน้ำผึ้ง มะนาว”
“เคยกินหรือไง” พี่เดินนำกลับมาบ้าน
“ไม่หรอก ลองดู”
พี่หันมามองหน้า “ไม่เคยกินเดี๋ยวก็ท้องเสียหรอก”
“โหย..” หนุ่มตัวผอมทำหน้าตาเกินบรรยาย “ฟางไม่ได้อ่อนขนาดนั้นหรอกน่า แค่น้ำผลไม้”
“เออ ไม่ได้อ่อน ถ้าท้องเสียไม่ต้องมาบ่นเลยนะ”
“แค่ท้องเสีย” ฟางยังคงเถียงไปเรื่อย ๆจนถึงบ้าน

ฟางทำหน้าตานิ่งเฉยอย่างที่สุดเมื่อวางสาคูไส้หมูบนบนโต๊ะกินข้าว
“จะกินเลยหรือ” พี่ถาม
“เปล่า” ฟางจิ้มสาคูวางในผักกาดหอม “อะอ้าม ฟางป้อน”
พี่หดคอหนี “อะไรวะ”
ฟางทำหน้ายักษ์ทันที “จะกินไม่กิน”
“กินก็ได้ แต่เกิดอะไรขึ้นจะมาป้อนเนี่ย”
“ทำไมต้องเกิดอะไร อ้าปากเดี๋ยวนี้!”
พี่ทำหน้าตาสงสัยเมื่อกินสาคูจากมือของฟาง แล้วทำตาเหลือก รีบหันไปคายทิ้งลงถึงขยะทันที
มีแต่ฟางที่ยืนเท้าเอวหัวเราะร่วน
“อร่อยมั้ย สาคูใส้พริก”
“อร่อยอะไรเล่า” พี่หันไปคว้าน้ำดื่ม “ใส่พริกเข้าไปกี่เม็ดเนี่ย”
“ไม่รู้เหมือนกัน มันยัดได้เท่าไหร่ก็เท่านั้นแหละ”

พี่มองดูสาคูที่เหลืออยู่ในกล่องดูไม่มีอะไรผิดปกติ  คาดว่าไอ้อันที่พี่กินฟางจะเด็ดพริกขี้หนูเม็ดเล็กยัดลงไปแทนใส้  แล้วเจ้าตัวก็ผักห่อให้เสร็จ ทีแรกคิดค่าวางข้าง ๆเสียอีก ยังสงสัยว่าใส่ตอนไหน ก็ตอนที่วางลงไปพี่ก็ยืนอยู่ตรงนี้นี่หว่า

“แสบนะ” พี่ชี้หน้าอาฆาต ฟางโบกมือไล่
“ออกไปจากครัวได้แล้ว ทำเสร็จเมื่อไหร่จะเรียก”
“แล้วจะมีเมนูพิเศษอีกมั้ยเนี่ย”
“ขอนึกก่อนนะ”
“อะไรวะ” พี่บ่นขณะหันไปเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์กระป๋อง “แล้วใครจะกล้ากินเนี่ย”
“บ่น’ไร ไปนั่งรอดี ๆเลย”
พี่จิบเบียร์อึกใหญ่ดับความเผ็ดร้อนในปาก “ดีอยู่แล้ว ฟางน่ะแหละ อยู่ดี ๆก็เกเร ยัดพริกลงไปตอนไหนวะเนี่ย”
ฟางหัวเราะตามหลังพี่ออกมาจากครัว
“เห็นตอนที่เขาทำที่ตลาดไง อยู่ดี ๆก็ปิ๊งไอเดีย ไม่ต้องมีสาเหตุหรอก แค่อยากลองเมนูใหม่”
พี่ยืนพิงกรอบประตูครัว ฟางหันมาชี้บอก
“นี่เขตของฟางนะ”
“อะไร ตรงนี้ยืนได้” พี่เถียง
“เดี๋ยวโดนอีก”
“ไม่กลัวหรอก คราวนี้รู้แล้วว่าต้องดูให้ดี”
หนุ่มตัวเล็กหัวเราะเสียงดัง เมื่อพี่ได้แต่ยืนชี้หน้า ปากแดงหน้าแดงด้วยความเผ็ดร้อน
“พี่ว่าพี่กินเผ็ดแล้วนะ คราวนี้ไม่ไหวว่ะ เผ็ดจนเสียฟอร์ม”
คนตัวผอมในครัวทำเป็นส่ายก้นดุ๊กดิ๊กล้อเลียน หันไปทำยำแหนม แล้วหันมาวางบนโต๊ะ
“อะ เชิญก่อนเลยครับ แกงจืดต้องรอสักครูให้น้ำมันหวานอีกนิด”
“ให้เข้าครัวได้หรือยัง”
ตอนนี้พี่ไม่ได้เผ็ดแล้ว เพราะเบียร์ผ่านไปครึ่งกระป๋อง แต่เห็นฟางอารมณ์ดีที่แกล้งพี่ได้สำเร็จก็ยิ่งทำให้อารมณ์ดี
“กินสาคูอีกคำก่อน”
ฟางหันไปจิ้มสาคูอีกลูกใส่ผักกาดหอม
พี่ทำหน้าตาไม่ไว้วางใจ “ Declare ก่อน”
“ห๊ะ อะไรนะ” ฟางงงทันที ที่พี่ใช้ภาษาอังกฤษ พี่ก็เลยพูดใหม่
“แกะให้ดูก่อน ถ้าไส้พริกล้วนไม่กินนะ”
ฟางยิ้มกว้าง “ไม่มีหรอก อันนี้หมูจริง ๆนะ”
แต่พี่ยังจับข้อมือไว้ ฟางก็เลยงับสาคูกินเอง
“กินเองก็ได้ อะโจ่ ขี้กลัวนี่หว่า”
ฟางเคี้ยวหน้าตาเฉย พี่เลยหันไปดูที่กล่อง ไม่มีสาคูไส้พิเศษแล้ว
“อ้อที่แท้ทำไว้อันเดียว”
“อันเดียวก็พอแล้ว” ฟางทำอีกคำให้พี่ แล้วหันไปปิดแก๊ส ตักแกงให้พี่
“ที่จริงถ้ามันมีหมูมีถั่วสักหน่อยมันจะไม่โหดขนาดนี้หรอก นี่มันเหลือแต่เม็ดสาคูกับพริก เคี้ยวเข้าไปเต็ม ๆ”
พี่บ่นขณะที่ตักยำแหนม
ฟางตามมือ เข้าใจที่พี่บอก เพราะไอ้ยำแหนมที่พี่กำลังตักอยู่มันก็เผ็ดน้อยเหมือนกัน แต่ที่กินได้ก็เพราะรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่ามันจะเผ็ด
“แล้วพี่จะกินเบียร์อีกกระป๋องหรือหมดกระป๋องนี้กินข้าว”
“หมดนี่แล้วค่อยกิน”
ฟางพยักหน้าหันไปหยิบน้ำผลไม้จากในตู้เย็นมาเปิดดื่ม
“เขาใส่น้ำผึ้งด้วย พี่กินมั้ย”
“ฟางกินเถอะ”

กินข้าวเย็นเสร็จ เดลก็โทรมาหา
“รู้เวลาจริงนะ” พี่แกล้งส่งเสียงให้คนที่อยู่อีกทางได้ยิน
ไอ้คนที่อยู่ปลายสายก็เลยบอกให้ฟางเปิดแฮนด์ฟรี คนซื่อคิดไม่ทันก็ทำตามคำสั่ง
เดลพูดทันที “เอาฟางไปกกไว้ทั้งวันทั้งคืนตลอดเสาร์อาทิตย์ เดี๋ยวคอยดูวันจันทร์เจอกันที่มหาลัยจะจับฟัดให้จมเขี้ยว”
พี่ไม่ต้องตอบโต้ เพราะมีเสียงเด็กหนุ่มอีกคนโวยวายเข้ามาให้ได้ยิน
“พี่เดล! อยากตายใช่มั้ย!”
“กล้า ๆหน่อยเดล กล้า ๆหน่อยขอร้อง” พี่หัวเราะร่วน
เสียงที่แทรกเข้ามาคาดว่าเดลจะโดนทุบ โดนหยิกเข้าให้
“ตกลงโทรมาเนี่ย มีอะไรหรือ”
“จะถามว่าหนังสือจิตวิทยาที่ยืมมาจากห้องสมุด อยู่กับมึงหรือเปล่า”
ฟางหันไปมองตั้งหนังสือบนโต๊ะในครัว
“ไม่มี ไปถามไอ้หยอดดูสิ”
“อ้าวสัด” เดลด่าตามนิสัย แต่ยังไม่วายแกล้งตาลาไตอีกหน่อย “รับรองวันจันทร์ไม่พลาด โอ้ย!”
เดลร้องทันที แล้วตามมาด้วยเสียงเล็ก ๆ ที่ร้องบอกสวัสดีตาลาไตกับฟาง

“นี่มันทะเลาะกันทั้งวันเลยหรือไงเนี่ย” ฟางบ่นกับโทรศัพท์ แต่พี่หัวเราะ หันไปเปิดเบียร์อีกกระป๋อง
“ทีแรกยังคิดว่ามันจะคบกันไม่เกิน 3 เดือนเสียอีกนี่ก็อยู่ด้วยกันนานกว่าปีแล้วนี่นะ”
ฟางเก็บโต๊ะกินข้าว ทำความสะอาดครัว
“กุ้งมันขี้อ้อนน่ะ ใคร ๆก็ชอบคนขี้อ้อนทั้งนั้นแหละ”
“เหรอ”
พี่รับรู้ด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆไม่ยอมดราม่าตาม ฟางคว้าส้มได้เลยเขวี้ยงใส่ พี่ก็หัวเราะร่วน
“ตลอด”
“เอามาทำไมเนี่ยส้ม ส่งเบียร์มาก็ว่าไปอย่าง” พี่ยังคงทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง
ฟางเลยชี้บอก “ถอยออกไปจากครัว แล้วไปอาบน้ำเลย”
“รออาบพร้อมกันสิ ประหยัด”
“อย่ามาทะลึ่ง ไปอาบก่อนเลย” ฟางสั่งแล้วหยิบหนังสือเรียนมาเตรียมเขียนรายงานต่อ
แต่ตอนที่พี่ลงมาอาบน้ำฟางก็สวนขึ้นไปพร้อมกับยื่นกระดาษโน้ตแผ่นเล็ก ๆให้
“พี่หาศัพท์การเมืองพวกนี้ให้หน่อยดิ เดี๋ยวฟางอาบน้ำเสร็จจะลงมาเอา”
พี่ดูโน้ตในมือ
“ดูมา คือสภาของรัสเซียไง ส่วนคเนสเซ็ทเป็นชื่อสภาของอิสราเอล แต่คองเกรสเนี่ยเป็นชื่อของสภาอเมริกัน แต่พรรคการเมืองใหญ่ของอินเดียก็ชื่อนี้เหมือนกัน”
“เขียนไว้ ๆ เดี๋ยวลงมาพรุ่งนี้จะไปหาที่หอสมุดต่อ”
“นี่ตกลงโกหกพี่ว่าเรียนมนุษย์ แต่ที่จริงเรียนรัฐศาสตร์ใช่มั้ยเนี่ย” พี่แกล้งตะโกนตามหลัง
ระหว่างรอก็หาข้อมูลตามที่ฟางบอกเสร็จแล้วสั่งพิมพ์เอามาวางไว้ที่โต๊ะทำการบ้านของฟาง พลิก ๆดูรายงานที่ฟางเขียน
แบบนี้เขาเรียกว่าคัดลายมือ ไม่ใช่แค่เขียน
“มิน่าเล่มหนึ่งถึงได้ใช้เวลานานนัก บอกให้พิมพ์ก็ไม่ฟัง นี่ถ้าต้องทำวิทยานิพนธ์ แล้วเขาบอกให้เขียนได้ คงเขียนเป็นเดือน”

พอฟางลงมาก็เข้าประจำที่เขียนรายงาน พี่ก็กลับไปอ่านหนังสือของตัวเองต่อ หันไปมองนาฬิกาอีกที 4 ทุ่มแล้ว ฟางเก็บหนังสือแล้วมาเรียก
“พี่ 4 ทุ่มแล้วนอนเหอะ”
ยืนอยู่ในห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ฟางหันมาหาพี่
“ท้องไม่ค่อยดีเลยอะ เพราะผมทำบาปแกล้งพี่แหง ๆ”
“เพราะน้ำขวดนั่นต่างหาก” พี่บอกแล้วลงไปที่ห้องครัวชั้นล่าง หยิบยาธาตุขึ้นมาให้
แต่พอกินยาเสร็จล้มตัวนอนไม่ถึง 5 นาทีฟางก็บ่น
“เหมือนมีภูเขาไฟในนี้เลย”
ท้องไส้ปั่นป่วนแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต ก็ไอ้ฟางมันเด็กบ้านนอก เรื่องแพ้อาหารอะไรแบบนี้ไม่รู้จักหรอก
อาการต่อมาคือเหงื่อแตกพลั่ก ๆ มือเย็นเฉียบ
วิ่งเข้าห้องน้ำ ทั้งอ้วก ทั้งท้องเสีย แล้วออกมานอนหมดแรง
“เป็นการปวดท้องที่ทรมานมาก”
พี่ลงไปห้องครัวอีกรอบชงเกลือแร่เอาขึ้นมาส่งให้ แต่ไม่ถึง 5 นาทีฟางก็วิ่งเข้าห้องน้ำ
ถึงจะรู้ว่าอาการของคนที่อาหารเป็นพิษเป็นยังไง ถ้าเป็นคนอื่น ก็จะบอกว่าถ่ายให้หมด แล้วมาดื่มเครื่องดื่มเกลือแร่ก็พอ
แต่พอเป็นคนของเราเอง ฟางวิ่งเข้าห้องน้ำครั้งที่ 3 พี่ก็ลุกมาเปลี่ยนเป็นกางเกงยีน เตรียมกุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์ไว้พร้อม

“ไปหาหมอกัน”
ฟางอยากอิดออดแต่ ไม่มีแรง ทั้งท้องไส้ยังปั่นป่วน มือที่เกาะแขนพี่ลงมาจากบ้านยังเย็นเฉียบ
“เดินช้า ๆนะ” พี่หันมาบอก
ฟางพยักหน้า แต่พอลงมาถึงข้างล่างจะเดินไปเปิดประตูบ้านเหมือนเคยพี่ก็ดุ
“นั่งคอยก่อน”
“แค่เปิดประตูเอง”
“ไม่เถียงสักเรื่องได้มั้ยเนี่ย” พี่ดุ
คราวนี้ดุจริง ไม่ใช้แกล้งดุเหมือนเคย
ฟางได้แต่เงียบรอจนพี่กลับมาที่รถถึงได้เดินตามเข้าไปนั่ง แล้วหลับตามาจนกระทั่งถึงโรงพยาบาล

พี่เดินนำน้องก็เดินตาม ไปทางไหนก็ทางนั้นจนมานั่งรอแพทย์ ได้ครู่เดียวฟางก็หันมองซ้ายขวา
พี่เดินไปหาพยาบาลแล้ว จับมือฟางไปห้องน้ำ
กลับมานั่งดูโทรทัศน์ระหว่างรอ
พบแพทย์ 5 นาทีไม่ขาดไม่เกินก็ออกมานั่งรอจ่ายเงิน
เป็นการรอคอยที่ยาวนานอย่างไม่น่าเชื่อ
“พี่ ฟางจะเป็นลมอะ”
“นอนโรงพยาบาลมั้ยล่ะ”
“ไม่เอา หมอสั่งยาแล้วนี่”
“สั่งก็นอนได้ เมื่อกี้หมอก็ถามว่าจะนอนมั้ย ฟางบอกว่าไหว”
“ตอนนั้นไหว แต่ตอนนี้จะเป็นลม กลับไปนอนบ้านดีกว่า ไม่เสียตังค์”
“งั้นไปนอนที่แถวข้างหลัง” พี่ชี้บอกไปที่แถวเก้าอี้ด้านหลัง
เวลาที่พูดกับฟาง ท่าทางพี่ดูใจเย็น รู้ขั้นตอนทุกอย่างเป็นอย่างดี แต่ในใจกำลังเดือดปุด ๆ
อะไรจะรอนานขนาดนี้วะ!
นี่มันจะเที่ยงคืนอยู่แล้วนะโว้ย!
ที่ห้องตรวจมีคนไข้หลังจากฟางแค่คนเดียว ส่วนที่ห้องยาไม่มีคนไข้รออยู่สักคน
แล้วกูนั่งรออะไรอยู่เนี่ย!
กูเดินกลับไปเอาเล่มที่ห้องแพทย์เองดีมั้ย!
“คุณครับ ค่าใช้จ่ายของพนามาหรือยัง” ตาลาไตเดินไปที่เคาท์เตอร์ “นานเกินกว่า 15 นาทีแล้วนะครับ”
เจ้าหน้าที่ยิ้มสู้ บอกให้รอสักครู่ อีก 2 นาทีถัดมา ถึงได้เรียกชื่อให้จ่ายเงินและรับยา
...ที่แท้ก็รอให้ญาติผู้ป่วยไปโวยวายถึงจะเคลื่อนไหวร่างกายได้...
เสร็จแล้วถึงได้เดินกลับมาหาคนที่นอนหน้าซีด ริมปากกลายเป็นสีม่วง มือเย็นเฉียบ
“ไหวมั้ยฟาง”
ฟางลืมตา แล้วลุกขึ้นยืน
“อย่าไปโกรธเขาเลย มันดึกแล้ว เขาลดคนประหยัดรายจ่ายไง”
พี่ส่ายหน้าพาเดินกลับไปที่รถ “ไม่เห็นเขาจะลดราคาค่าหมอค่ายาให้เราสักนิด”
 
ฟางหลับมาตลอดทางจนกระทั่งพี่ปลุก บอกว่าถึงบ้านแล้ว
ก่อนขึ้นไปห้องนอนพี่ให้ดื่มเกลือแร่อีกแก้ว
“เดี๋ยวก็อ้วกอีก”
“อ้วกก็วิ่งไปห้องน้ำ จบ”
ฟางทำหน้าย่น “อ้วกจนเจ็บคอ ในท้องก็ยังมีภูเขาไฟ”
“เพราะเรามันดื้อไง” พี่ว่าตรง ๆแล้วไล่ให้ขึ้นไปนอน ส่วนตัวเองเดินมาดูประตูหน้าบ้านอีกครั้ง แล้วเดินตามขึ้นมา ฟางยังอยู่ในห้องน้ำ
“พรุ่งนี้ไม่ต้องตื่นเช้าเลยนะ หยุดเรียนไปเลย แล้วพี่จะรีบกลับมา”

ฟางรับปากพี่ แต่บ่ายเศษ ๆพี่กลับมาบ้านพร้อมราดหน้าไม่ใส่ผัก ปรากฎว่าบ้านปิดเงียบ เดินไปดูที่ชั้นวางรองเท้า ไม่มีรองเท้านักศึกษา
“ให้มันได้อย่างนี้สิ ย้ำแล้วย้ำอีกให้หยุดเรียนยังไปเรียนเสียอีก”
ที่จริงโทรไปโวยคนดื้อก็ทำได้ แต่ตาลาไตกลับอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอ
เกือบบ่าย 3 ฟางเดินเข้าบ้านด้วยใบหน้าซีดเซียว
“หายดีแล้วหรือไง ถ้าไปปวดท้อง หรือไปอ้วกกลางทางทำไงห๊ะ!”
พี่ใส่ทันทีจนคนที่เดินเข้าบ้านมาหน้าซีดกว่าเดิม
“ขอนั่งก่อนนะ”
“เออ” พี่ชี้ให้ฟางนั่งที่โซฟา แต่ฟางล้มตัวลงนอนทันที “มันน่าสงสารมั้ยเนี่ย บอกให้นอนพักอยู่บ้าน ยังจะออกไปเรียนจนได้”

ฟางหลับตาท่าทางเพลียจริงจังจนพี่ต้องเดินไปเปิดตู้เย็นเปิดกระป๋องสไปรท์มาส่งให้
“แล้วทำไมกลับมาเอง”
“คนอื่นยังเรียนกันอยู่” ฟางลุกขึ้นนั่งรับกระป๋องเครื่องดื่ม “ขอบคุณครับ”
พี่ส่ายหน้า “งั้นนอนไป พี่อุ่นราดหน้าให้”
ฟางหันไปมองตามคนที่เดินเข้าครัว

“เมื่อเช้าตื่นมากินข้าวต้มที่พี่ทำให้แล้วก็กินยา แล้วก็เขียนรายงานต่อจนเสร็จ มันไม่ได้เข้าห้องน้ำ ไม่อ้วกแล้วเที่ยงกินข้าวกินยาเสร็จก็เลยเอางานไปส่งอาจารย์ กับเอาหนังสือไปคืนห้องสมุด แล้วก็กลับบ้าน”
พี่หันไปมองนาฬิกา แล้วพยักหน้าเชื่อว่าฟางแค่แวะไปส่งงานกับคืนหนังสือจริง ๆ
ฟางไม่ใช่คนโกหก แต่เรื่องดื้อเนี่ย มันอีกเรื่องหนึ่ง...

“งั้นมาก่อนราดหน้าแล้วไปนอนต่อ”
“นอนอะไรเยอะแยะ” ฟางเถียงทันที แล้วกลายเป็นหน้าจ๋อยหนักเมื่อโดนดุ
“ครับ พูดเป็นมั้ย”
“ครับ”
“เออ” พี่กระแทกเสียงใส่
ฟางมองราดหน้าที่พี่ซื้อมาฝาก ไม่อยากสารภาพว่า ไอ้ที่กินไปตอนเที่ยงก่อนออกจากบ้าน มันไปหมดที่มหาวิทยาลัย ดังนั้นตอนนี้มันก็ควรหิว แต่กลับรู้สึกขยาดกับอาการปวดท้อง
พี่ยังคงอ่านใจได้เหมือนเคย
“กินสักคำสองคำก็ได้ ไม่กินอะไรเลยก็ยิ่งเพลีย”
“ไม่มีผัก”
“ไม่มี กินได้แล้ว โยกโย้อยู่นั่นแหละ”
“แล้วพี่ล่ะ”
พี่ส่ายหน้า “กินก่อนออกจากมหาวิทยาลัยมาแล้ว นี่สั่งร้านที่มหาวิทยาลัยมาให้”
“พี่มาตั้งแต่เที่ยงเลยเหรอ”
“เออ”

ฟางนั่งลงเขี่ย ๆ ราดหน้าในจาน “กินราดหน้าไม่มีผักนี่มันแปลก ๆเนอะ”
พี่ยิ้มขำ คนชอบกินผักพอไม่มีผักในจานอาหารจะรู้สึกแปลก ๆอย่างนี้แหละ
“ที่จริงถ้าเป็นข้าวโพดอ่อน หรือดอกกะหล่ำมันก็คงได้ เพราะย่อยง่ายเหมือนกัน แต่เมื่อคืนฟางอ้วกจนเจ็บคอใช่มั้ย พี่ก็เลยบอกแม่ค้าว่าไม่ต้องใส่ผัก เขายังทักว่าราดหน้าเด็ก”
“มันเละ ๆเหมือนอาหารหมู”
“เออ พูดไปแล้วจะกินลงมั้ยน่ะ”
ฟางหัวเราะแห้ง ๆ แล้วกินเอาใจคนซื้อมาจนหมด ขึ้นบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับลงมาใหม่
“อ้าว ทำไมไม่นอน”
“พี่อะ จะให้นอนอะไรนักหนา แค่อาหารเป็นพิษ”

...ไม่รู้เหมือนกัน ตัวกูเองก็ไม่เคยเป็น แต่เห็นคนที่เป็นถึงขนาดต้องนอนโรงพยาบาล ร้องโอดโอยทั้งวัน ไอ้คนนั้นมันสำออย หรือฟางมันอึดเกินวะ...

“ก็เมื่อกี้กลับมายังหน้าซีดอยู่”
“หน้าซีดแล้วต้องนอนพักเหรอ” ฟางมองพี่ที่กำลังชี้หน้าแล้ว รีบไปคว้าหมอน “งั้นขอนอนหน้าทีวีได้มั้ย พี่จะทำงานใช่มั้ยล่ะ”
“เออ นอนนี่ก็ได้”
 
พี่หันไปเปิดคอมพิวเตอร์ เปิดแฟ้มงานที่หอบกลับมาบ้าน ยังไม่ทันจะได้ทำงานหันไปมองคนที่เอาหมอนมานอนอยู่ข้างหลังปรากฏว่าหลับไปแล้ว
เดินกลับขึ้นไปที่ห้องนอนหยิบผ้าแพรมาห่มให้คนป่วย
“ขอบคุณครับ ฟางรักพี่จัง”
พี่ยิ้มกว้างเป็นครั้งแรกในรอบวัน
“ไอ้ดื้อ นอนไปเลย” พี่สั่งขำ ๆ “ไม่สบายนี่พูดเก่งจริง”
“เออใช่” ฟางทำเสียงเพิ่งนึกอะไรออก
“ใช่อะไร”
“ถ่ายท้องขนาดนี้ แล้วจะทำไง”
“ทำไง อะไร” พี่คิดตามไม่ทัน แต่พอฟางหัวเราะคิกคักหน้าแดง ก็เลยลุกมาดีดหน้าผาก “ยังจะคิดเรื่องนั้นอยู่อีก ให้หายดีก่อนเถอะ”
“พี่ไม่คิดเลยเหรอ”
“คิดแต่เราน่ะดื้อ ของไม่เคยกินก็ยังจะกิน แล้วก็ไม่แน่ว่าที่อาหารเป็นพิษนี่เพราะเขาทำไม่สะอาดด้วย”
“คิดทุกเรื่องยกเว้น....” ฟางพูดแล้วเงียบ
“ไม่สบาย ใครเขาจะคิดเรื่องนั้นกัน”
“แล้วถ้าหายดีล่ะ ซักอีก 2-3 วันน่ะ”
พี่หันไปมองปฏิทิน “2-3 วันเหรอ มีกิจกรรมอะไรหรือเปล่าหว่า”
“ตลอด ๆไม่ทำงานก็กินเหล้าตลอด”
พี่ยังคงยิ้มขำ “เออน่า ถึงมีกิจกรรมก็จะรีบกลับบ้านก่อน 2 ทุ่มแต่พี่ว่า ให้หายดี รอสักอาทิตย์จะดีกว่า หลังหมอนัดดูอาการวันอาทิตย์หน้า”
“โหย.....” ฟางโอดครวญ
“จะมาโหยทำไม เตือนแล้วไม่ฟัง”
ฟางจับมือพี่ไว้ ขณะที่หลับตาลง
“ฟังสิ แต่ไม่เคยเป็นไอ้โรคแบบนี้มาก่อนนี่นา...ฟางรักพี่”
“หลับได้แล้ว เย็นตื่นมากินข้าวต้ม”
“ไม่เอาข้าวต้ม จะเอาผัดพริกผักบุ้ง”
“กินในฝันไปก่อนแล้วกัน แหม จะกินผัดพริกผักบุ้ง”
ฟางหัวเราะขำน้ำเสียงของพี่ แล้วหลับตาลง
“ฟาง...”
“พี่รักฟาง ดูแลตัวเองให้ดี”
ฟางลืมตายิ้มหวานให้พี่ “ครับ”

*-*-*จบตอนพิเศษ*-*-*
พบกับตอนจบวันอาทิตย์นะครับ

[--รมยกร--]

อยากจะกรี๊ด กับตอนพิเศษจริงๆ โอยยย มันจะน่ารักไปแล้ว อ่านไปยิ้มไป เหมือนตัวเองบ้าเลย
ขอนิยายสักเรื่องที่เนื้อหาเป็นแบบนี้ได้ไหมคะ ไม่เอาอึนๆ น่ะ คงจะอ่านแล้วมีความสุข ยิ้มได้ทั้งวันแน่ๆ
เอิ่ม เราว่าฟางมันแอบหื่นนะนั่น 555+++ ขอบคุณทั้งสองคนที่สร้างสรรค์ตัวอักษรออกมาแล้วทำให้เรามีความสุขในการอ่าน 

[mystery Y]

ชอบตอนพิเศษ~ ฟางตอนพิเศษกับตอนปกติดูไม่เหมือนกันเลยเนอะ ฮ่ะๆ

[malula]

เป็นตอนที่ฟางดื้อที่สุดแล้วมั้งนี่

[sukie_moo]

โอ้ย อีพี่ตาล แต่ให้ฟางรุกก่อน 

ตอนพิเศษนี่ฟางกับพี่ตาลดูน่ารักเป็นธรรมชาติไม่เกร็งๆอึนๆดีชอบจัง

[maemix]

พี่ตาลดูแลฟางดีจริงๆ
 
ขอบคุณไจฟ์กับที กดบวกเป็นกำลังใจ

[MiSS-U]

ฟางหื่น ไม่น่าเชื่อ 

เอาน่ะหนูอดใจไว้ อาทิตย์เดียวเชื่อพี่ตาลนะ 555

ชอบตอนพิเศษที่มีแค่สองเราแบบนี้จัง

บวกเป็ด

[aehJTS]

ตอนท้ายเค้าตามสองคนนี้ไม่ทันเค้าคิดถึงเรื่องไรกันอะ

  คะ

[daboo]

ตาลเจอมาแบบผมเปี๊ยบเลย


แรกๆ ตอนยังไม่ได้คบกันนะ   อะไรก้ได้  ตามใจเราทุกอย่าง  ไม่มีดื้อ  เชื่อฟังตลอด


พอได้มาเป็นเมีย    เท่านั้นหล่ะ   ออกฤทธิ์


ข่ม   ดื้อ    โหด     

[Zinub]

งุ้งงิ้งๆ กันสองคนน่าร๊ากกก
   ฟางเอ๊ย หนูข่มพี่ตาลไม่ลงหรอก

[=นีรนาคา=]

โอ๊ยยยย อ่านไปยิ้มไป ฟางดื้อจริงๆเลยนะเนี่ย
แถมรุกพี่ก่อนตลอด แอบหื่นนะเนี่ยเราน่ะ 

[Gokusan]

อั๊ยย่ะ ป่วยแล้วอ้อนนนน
มันน่านักเนาะ ^^
แอบอยากเห็นพี่ป่วยบ้าง...
จะอ้อนน้องยังไงหว่า ฮ่าๆ

ตอนพิเศษเติมน้ำตาล...คนอ่านชื่นใจ

อ่อ คนของเดลเด็กกว่า...น่ารักเนาะ ^^

[nongrak]

แบบน่ารักๆ หนิต้องเหมาะกับที่เป็นตอนพิเศษจริงๆ
ปกติจะไม่เจอหรอกฟางในโหมดนี้ ชอบบบบบ

[yayee2]

สมกับเป็นตอนพิเศษจริงๆ ชอบแบบนี้แหละ
ชอบให้ฟางเป็นแบบนี้กับพี่ตาล แบบต่อปากต่อคำ กล้าแกล้งกล้าอะไรๆแบบนี้แหละ

[lizzii]

ฟางเอ้ยยยย
น่ารักแบบนี้จะไม่ให้รักให้หลงได้ไงเนี่ยยย

[Yukisae]

ชอบจริงๆเลย ฟางแสบๆดื้อๆเนี่ย 5555
ตาลแพ้ทางน้องแล้ว
มีเปิดตัวตัวจริงของเดลด้วยอ่ะ
น้องกุ้งเป็นครายยยย หุหุ
++จ้า

[EoBen]

ตามทันแล้วจ๊าาา

เรื่อฃนี้เหมือนคนน้องจะเด่นกว่า ตัวพี่ช้าตล๊อดดด

แอบหวั่นใจกับเดล เหมือนมายั่วให้อยาก แล้วก็จากไปเลยอะ

ถ้าเกิดเดลชอบ ต่อ ขึ้นมาจริงๆจะทำไง

ตอนนี้ก็เหมือนมันแสดงให้เห็นแล้วนิว่า เลือกครูโรจน์

[cinquain]

อ่านคร่าวๆแล้วค่ะ ชอบตอนพิเศษเพราะสองคนนี้เขาสวีทกัน ^ ^

กลับบ้านค่อยตามอ่านตอนที่แล้วด้วยนะคะ 

.................
ตอนที่ 18 ถูกใจประโยคนี้มาก "คนเรามันต้องมีวิวัฒนาการ"
เฮี้ยวพอกันทั้งคู่ ^^

ตอนพิเศษ อ่านซ้ำอีกทีก็ชอบเคมีของทั้งสองคนที่เข้ากันได้ดีทุกเรื่อง
แต่ ... ขนาดไม่สบายฟางยังนึกถึง ... ได้ไง >_< ทำเอาคนอ่านคิดตาม
ว่ามันคืออะไรแล้วก็ต้องร้อง ... อ๋อออออ 

[CarToonMiZa]

ดูแลกันดีจริงๆ