หัวข้อ: "Yes,I love him"

[puppyluv]

เค้าชอบเดลลลลลลลลล!!!
กุ้งด้วย (น้องไหน?)
    อาหารเป็นพิษ...คุ้นเคยกันดี แค่ทอดมันก็ขึ้นแล้ว
น้ำหวาน 2 ขวดแบบ JUICE ตีกันเองก็บ่อย 
เข้าใจคำว่าเหงื่อกาฬแตก ธาตุเข้าแทรกอย่างที่ยายเคยบอกก็จากที่กินเข้าไปนี่ล่ะ
ล้วงคออ้วกก่อน จากนั้นก็นอนแบ่บ
ถ้าปล่อยไว้แบบฟาง ปางตาย ฟางทนได้ไง
ดีแล้วมีพี่ตาลคอยดูแล...ซึ้ง   

[PAAPAENG~]

เดี๋ยวนะคะนะ!
กุ้ง...กุ้งไหนอ่ะ กุ้งมาไงอ่ะะะะะ
คือ...ตอนพิเศษนี้สปอยตอนในอนาคตป่ะ ๕๕๕
สรุปเดลก็ยังคงเป็นเมะสินะ หึหึ

ชอบตอนพิเศษอ่ะ
แบบฟางมันดูน่ารักขึ้นเป็นกอง
ตลกตอนที่ฟางถามเรื่องนั้น...ทะลึ่งนะเด็กคนนี้ หึหึ

รอตอนต่อไปค่า ^^

[uknowvry]

โอ๊ย.... อาการอาหารเป็นพิษแบบใช่อ่ะ!!! นึกๆ แล้วสยอง

[toshika]

 

ตอนพิเศษนี่ ฟางทั้งดื้อทั้งแสบเลยอ่ะ

สาคูไส้พริก คงอร่อยน่าดูเลยพี่ตาลลลลล 55555555

รอตอนหน้านะ 

[Zam_Zammy]

 
อ่านทันเเล้ววว เม้นท์ได้เเล้ว
น้องฟางน่ารัก แต่ทำไมวันอาทิตย์มันเป็นตอนจบแล้ว 

[fangkao]

หวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นานๆเ็ห็นมุมดื้อๆ ของฟาง ใช่ย่อยเลย

[TIKA_n]

น่ารักจังเลย  น้องฟางที่ดื้อ ช่างอ้อน ยอกย้อน เอาแต่ใจ ขี้แกล้งเนี่ย ถูกใจสุด ๆ ชักเริ่มสงสารพี่ตาลแฮะ ฮะๆ
น้องเดล สุดท้ายก็หาตัวจริงของตัวเองพบแล้วสินะ ดีใจจัง น้องกุ้งใครกันน้า แต่รู้สึก น้องเดลจะได้เป็นเมะสมใจใช่มั้ย อิอิ
น้องฟางกินของแปลก อาหารเป็นพิษเลยน่าสงสาร เราเ้ข้าใจเลยนะ เพราะเคยเป็นเหมือนกัน ทรมานสุด ๆ
พี่ตาลดูแลน้องดีมาก ๆ  แต่เด็กดื้อก็ช่างเถียงจริงจริ๊ง เพิ่งรู้ว่าไม่ใช่แค่พี่ตาลที่หื่น น้องฟางแอบหื่นนะเนี่ย 
ชอบจังเลยตอนพิเศษ อ่านเสร็จแล้ว ก็ต้องปรับอารมณ์เพื่อรอรับตอนหลักต่อ เมื่อไหร่จะหายหน่วงซะทีน้า
อีกตอนเดียวก็จบภาคแรกแล้ว ขอให้แฮบปี้ ๆ ที่เท้อออ
รอวันอาทิตย์นะคะ ขอบคุณค่า 
 

[-west-]

อ่านทันแล้ววว
อยากรู้เรื่องเดลแฮะ

[B52]

หวานแบบเรื่อยๆดี ชอบ

[m_pop91]

อ่านวันเดียวจบเลย สนุกมากครับ ติดตามผลงานสองคนนี้ตลอด ขอบคุณมากๆนะครับ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 19

คนที่นอนหนุนแขนอยู่พลิกตัวตื่นก่อนนาฬิกาปลุก ตาลาไตหันไปมองนาฬิกา
“ยังไม่ 6 โมงเช้าเลยฟาง”
แขนใหญ่กลับมาม้วนกอดคนที่กำลังจะลุกจากที่นอนให้กลับมานอนเหมือนเดิม
“ผมจะไปเตรียมอาหารเช้าก่อนพี่ไปทำงานไงครับ”
“เดี๋ยวก็ได้”
“ผมปวดฉี่”
ตาลาไตก้มลงจูบหน้าผากแล้วถึงได้ปล่อยให้ฟางลุกไปจัดการธุระส่วนตัว
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวชุดทำงานเสร็จ ฟางก็อยู่ในเครื่องแบบนักศึกษา แล้วเหมือนกัน
“ทำกับข้าวไปอาบน้ำไปหรือไง”
ตาลาไตถาม ขณะที่มองอาหารมื้อเช้าที่มีไข่เจียวกับแกงจืดวุ้นเส้น
“ผมหุงข้าว กับแช่วุ้นเส้น ทำน้ำแกงจืดไว้ แล้วก็ขึ้นไปอาบน้ำ ลงมาก็แค่ใส่ผักกับวุ้นเส้นเท่านั้นเอง” ฟางพาซื่อตอบตามขั้นตอน
ตาลาไตยิ้มขำ “แล้วกินพร้อมพี่”
ฟางส่ายหน้าทันที “ไม่ครับ พ่อไม่ให้กินพร้อมเจ้านาย”
“งั้นเจ้านายสั่งให้กินพร้อมกัน แล้วเจ้านายจะไปส่งที่มหาวิทยาลัย”
ฟางทำตาโตทันที “มหา’ลัยผมรถติดจะตาย ผมไปรถเมล์ดีกว่า”
“ฟาง” ตาลาไตทำเสียงเข้ม
“งั้น” ฟางทำหน้ายุ่ง “ผมกินข้าวพร้อมพี่ แต่ผมติดรถพี่ไปลงป้ายรถเมล์”
คนตัวโตแกล้งถอนหายใจเสียงดัง “ไอ้คนขี้อ้อนเมื่อคืนหายไปไหนแล้ววะ”
“ก็แหม....”

....เออ...เพิ่งรู้ว่าเขาชอบคนขี้อ้อน แล้วเราขี้อ้อนมั้ย...ไม่เลย ห่างไกลเหมือนโลกกับพลูโต
หมี่ขี้อ้อนมั้ย ...แน่นอน คนนั้นน่ะ อยู่ใกล้ชิดน้าตาลตลอดเวลา

ฟางขึ้นไปเอาหนังสือที่หอแล้วมาที่ตึกเรียน เจอกับเดลที่เดินเข้ามานั่งข้าง ๆ
“ไง ตอนนี้ไปบ้านนั้นได้โดยที่ไม่ชวนกูแล้วใช่มั้ย”
ฟางมองหนังสือเรียนแล้วตอบไปตรง ๆ “กูไม่อยากให้มึงไม่สบายใจน่ะ”
“อย่างกับการที่มึงไปค้างคืนกับเขาแล้วกูจะสบายใจงั้นแหละ”
ฟางลุกจากเก้าอี้ คว้าหนังสือเรียนย้ายไปนั่งที่อื่น เพราะไม่อยากตอบคำถามนี้ ทั้งรีบออกมาจากห้องเรียนก่อนเดลเมื่อหมดชั่วโมงเรียน พักเที่ยง จนถึงเรียนภาคบ่ายก็หนีหน้าตลอด
แต่เดลกลับตามมาเจอที่ห้องพักที่หอ
เพื่อนร่วมห้องยังไม่กลับมา คาดว่าจะเป็นกิจกรรมยามเย็นตามเคย ฟางเก็บหนังสือเรียน แล้วเตรียมหนังสือที่จะไปทำรายงานต่อ
“กูจี้ใจดำมึงมากนักหรือไง ถึงต้องหนีกันขนาดนี้”
“เพราะกูไม่อยากคุยเรื่องนี้กับมึงแล้วต่างหาก ถ้าไม่มีเรื่องอื่นคุย ก็อย่าคุยกันเลยดีกว่า”
เมื่อเห็นว่าฟางโกรธจริง เดลก็ยอมอ่อน
“กูขอโทษ กูแค่เป็นห่วงมึง ไม่อยากให้มึงเป็นของเล่นของเขา”
“กูบอกแล้วว่ากูไม่พูดกับมึงเรื่องนี้”
“เออ ๆ” เดลยอมแพ้ “แล้วนี่มึงจะไปบ้านนั้นอีกแล้วหรือ”
“เออ” ฟางตอบสั้น ๆ หยิบหนังสือใส่กระเป๋าแล้วสะพายหลัง
“ทำไมไปทุกวันล่ะ เมื่อคืนก็ไป เขามีเรื่องอะไรอีกแล้วหรือไง”
ฟางไม่ตอบคำถาม “รับเงินเดือนจากเขา ก็ต้องทำงานให้เขาสิ”
เดลยิ้มมุมปาก “กูจำได้นะ ที่มึงบอกว่า มึงขอแค่ให้ได้รักเขา แล้วมึงก็ยอมรับหากวันหนึ่งเขาจะแต่งงานมีครอบครัวของเขาเอง”
“กูจำเรื่องที่กูพูดได้” ฟางบอก
“แต่ใจของมึงตอนนี้ ต้องการมากกว่าแต่ขอให้ได้รัก” เดลพูดต่อ “เพราะตอนนี้เขาไม่มีใคร มีเขาเพียงคนเดียวที่บ้านนั้น และทำให้มึงต้องการให้เขาเป็นของมึงเพียงคนเดียว”
ฟางดันแขนผอม ๆของเดลให้หลบ แล้วเดินผ่านออกมา
“ไม่เห็นต้องโกรธ นี่เป็นความรู้สึกของคนปกติทั่วไป คนมีความรักน่ะไม่รู้จักคำว่าพอหรอก มีแต่อยากได้มากขึ้นเรื่อย ๆต่อให้บอกตัวเองว่าต้องเตรียมตัวเตรียมใจหากจะต้องโดนทิ้ง แต่มันก็ยังคงหวังว่าเขาจะไม่ทิ้งอยู่ดี เขาชอบผู้หญิง ไม่ได้ชอบผู้ชายนะฟาง มึงทำให้เขามีความสุขอย่างที่ผู้หญิงทำให้เขาไม่ได้หรอก”

เมื่อพ้นจากหอพัก ฟางต้องเคาะหน้าผากตัวเองเบา ๆ
ตื่นเช้ามาด้วยความรู้สึกที่ยังเหมือนอยู่ในความฝัน แต่เมื่อเจอเดลความเป็นจริงมันก็กลับมาย้ำเตือน
เข้าใจทุกคำที่เดลพูด เพราะมันคือคำปฏิเสธของพี่เมื่อคืนนี้
ตอนที่เขาสับสนเขาแสดงว่าเขาต้องการก็จริง แต่มันก็หยุดลงทันทีที่มีงานเข้ามา
มาตอนที่มีสติสมบูรณ์ดี ที่เขาทำให้ก็เพราะเราร้องขอ
ตอนที่พี่บุ๋มยังอยู่ ไม่เคยคิดอะไรมากมายขนาดนี้เลย
แต่ตอนนี้กลับคิดวุ่นวายไม่แน่ใจ ทั้งยังคิดเข้าข้างตัวเองด้วยการซื้อของที่พี่บอกว่าไม่มีอยู่ในบ้านกลับมาด้วย
เก็บผ้าไปซัก กวาดบ้านถูบ้านแล้วต้องนั่งถอนหายใจแรง ๆ เอาหน้าผากแนบลงกับโต๊ะกินข้าว
...หน้าด้านไปแล้วฟาง...
ทำงานเสร็จหันไปมองรอบบ้าน รู้สึกอายตัวเองจนต้องกลับไปนอนหอ
“พี่ ผมทำกับข้าวเสร็จแล้วอยู่ในตู้นะครับ” ฟางโทรศัพท์ไปบอกตาลาไต
“อ้าว วันนี้รีบกลับหรือ”
“ครับ” ฟางตอบสั้น ๆแล้วปิดบ้าน เดินมาเรียกรถมอเตอร์ไซค์ไปหน้าปากซอย

รถยนต์คันหนึ่งจอดซุ่มอยู่ไม่ไกล

ตาลาไตกลับเข้าบ้านในตอนตอนเกือบสามทุ่ม รอยพื้นรองเท้าจากประตูหน้าบ้านทำให้ตาลาไตหยุดชะงัก มือใหญ่แตะที่เอวด้วยความเคยชินแล้วพบแต่ความว่างเปล่า
แต่สองตายังคงกวาดมองไปรอบ ๆ เงี่ยหูฟังเสียงการเคลื่อนไหว

คนตัวโตก้าวเข้าบ้านช้า ๆ  2 ตามองไปทั่วบ้าน แต่เสียงฝีเท้ากลับดังมาจากทางด้านหลัง เมื่อหันไปมอง.....
ร.ต.ต.ฉลอง ถืออาวุธปืนเล็งอยู่
“ยกมือขึ้นไว้ท้ายทอย แล้วคุกเข่าลง”
ตาลาไตยยกยิ้มมุมปาก
“กูไม่มีปืน”
“ถึงไม่มีปืนมึงก็ยังสามารถฆ่าคนได้ด้วยมือเปล่า กูจำได้” ฉลองพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างจากเมื่อครั้งที่พบในงานศพของดาบมงคล
ตาลาไตยกมือขึ้น แล้วย่อตัวลงนั่งคุกเข่า
ฉลองตามเข้ามาเอาปืนจ่อที่ศีรษะ ขณะที่กวาดตามองไปรอบบ้าน
“มึงต้องการอะไรอีก”
“กูเห็นมึงคุยกับไอ้พวกดาบแก่พวกนั้น” ฉลองตอบด้วยน้ำเสียงลนลาน
“แค่คุยกับพวกพี่ ๆ ก็ทำให้มึงร้อนใจได้ขนาดนี้เชียว” ตาลาไตพูดเหมือนไม่ได้รับรู้ว่ามีปืนจ่ออยู่ที่ศีรษะ
“กูรู้นะว่ามันมาดึงมึงเข้าพวก”
ฉลองยังคงเหลียวมองซ้ายขวา ท่าทางลนลานจนตาลาไตคิดทบทวนสิ่งที่ตำรวจอาวุโสบอกเป็นนัย
“เขาไม่ได้ดึงกูไปเข้าพวก”
“ไม่จริง มึงมีทั้งสมองทั้งความกล้า ไอ้ตำรวจแก่ ๆรอวันตายพวกนั้นต้องการมือดีอย่างมึง”
“กูไม่เคยโกหก แต่กูมีคำถาม”
“คำถามอะไร”
ฉลองจ้องมองตาลาไต คนที่เงยหน้าขึ้นสบตาตรง ๆอย่างไม่เกรงกลัว
ท่าทีแบบนี้ ความมั่นใจแบบนี้ของตาลาไตที่หยุดคนร้ายมานับไม่ถ้วน
และมันกำลังทำให้ฉลองรู้สึกตัวว่าเป็นคนร้าย
“ทำไมต้องเป็นกู”
ฉลองหายใจเข้าอย่างยากลำบาก “กูเคยบอกมึงไปแล้ว”
“อะไร”
“เพราะมึงมีคุณสมบัติทุกอย่างพร้อม มึงต้องใช้เงินแต่งงาน มึงมีงานดี ๆรออยู่ ต่อให้ต้องออกจากราชการมึงก็ยังมีทางเลือก และมึงจะไม่มีทางซัดทอดไปหาคนอื่น ทำไมมึงถึงลาออกไป แล้วใช้ชีวิตอย่างเงียบ ๆอย่างคนอื่นไม่ได้ ทำไมมึงต้องคุยกับไอ้ดาบแก่พวกนั้น”

....มันคือเหตุผลที่ฉลองเคยพูดไว้จริง ๆ....เหตุผลที่ตาลาไตไม่เคยเชื่อ....

“มึงเอาเงินมากมายไปทำอะไร” ตาลาไตลุกขึ้นยืนช้า ๆ แต่ยังประสานมือไว้ท้ายทอย
“เรื่องของกู!” ฉลองพูดพลางก้าวถอยหลัง
ตาลาไตก้าวเท้าเข้าหาฉลองช้า ๆ และทำให้ฉลองยิ่งก้าวถอยไปทางประตูหน้าบ้าน
“อุดมคติของตำรวจคืออะไร กูจะท่องให้มึงฟังอีกครั้ง
  เคารพเอื้อเฟื้อต่อหน้าที่

กรุณาปราณีต่อประชาชน

อดทนต่อความเจ็บใจ

ไม่หวั่นไหวต่อความยากลำบาก

ไม่มักมากในลาภผล

มุ่งบำเพ็ญตนให้เป็นประโยชน์ต่อปวงชน

ดำรงตนในยุติธรรม

กระทำการด้วยปัญญา

รักษาความไม่ประมาทเสมอชีวิต
มึงจำได้มั้ย”
“อุดมคติแล้วไง เพื่อที่จะถูกเหยื่อด่าถูกคนร้ายประนามโดนญาติเขาสาปแช่ง แล้วก็ไปอดตายตอนแก่”
“แต่มึงสาบานตนไว้แล้ว ต่อหน้าพระแก้วมรกต มึงเป็นตำรวจนะฉลอง”
“หยุดพูด!” ฉลองตวาดแล้วหยุดชะงักเมื่อรู้สึกถึงความเย็นของโลหะที่แนบชิดหลังศีรษะ
“ส่งอาวุธมา แล้วประสานมือไว้ท้ายทอย”
น้ำเสียงเฉียบขาดของคนที่ถืออาวุธอยู่ทำให้ฉลองได้แต่ยกมือขึ้นแล้วส่งมอบอาวุธให้

ตาลาไตกลับเข้ามาที่สำนักงานอีกครั้ง โดยมีหัวหน้าชุดรออยู่พร้อมกับอ้อมกอด
“กูรู้ว่ามึงต้องทำได้”
ตาลาไตเพียงส่ายหน้า หันไปหานายตำรวจอาวุโส “ผมไม่ได้ทำอะไรเลย พวกพี่ ๆต่างหากที่เป็นคนจัดการ”

เช้าวันที่วันชาติไปรับออกมาจากกองปราบ หัวหน้าชุดโอบไหล่ตาลาไตขณะที่เดินออกมาจากห้องสอบสวน ตรงไปยังห้องโถง
บนทางยาวที่คุ้นเคย หัวหน้าชุดกระซิบเบา ๆ “อดทน ไม่หวั่นไหว จะมีคนไปหามึง พามึงกลับมา”

ในระหว่างบทสนทนาเรื่องพระเครื่องในงานศพของดาบมงคล กลุ่มนายดาบตำรวจเตือนให้ตาลาไตเก็บปืนไว้กับตัว
แต่ตาลาไตไม่เคยทำ ปืนประจำตัวยังอยู่ในห้องนอน
เว้นเพียงคำเตือนว่าคำตอบจะมาหาเองที่ยังก้องอยู่ในหู ที่ทำให้นึกถึงเรื่องเล่าวงในของตำรวจ เกี่ยวกับกลุ่มของนายตำรวจที่เกษียณอายุราชการไปแล้ว รวมกลุ่มกันทำหน้าที่ช่วยเหลือราชการอย่างลับ ๆ
เรื่องเล่าที่ฉลองเคยบอกว่ามันคือเรื่องเพ้อเจ้อเหลวไหล

กลุ่มนายดาบตำรวจที่ทำงานภาคสนามมาตลอดชีวิต คนที่ได้รับเสียงชื่นชมน้อยกว่าเสียงสาบแช่งและความเกลียดชัง ยืนอยู่ห่าง ๆ

ตาลาไตเดินเข้าไปหาแล้วยกมือไหว้ เพื่อขอบคุณ
“ผู้กองจะกลับไปรับราชการเหมือนเดิมมั้ย”
เมื่อนายดาบตำรวจอาวุโสถาม หัวหน้าชุดก็รีบบอก “กูจะรีบทำเรื่องให้มึงกลับมา”
“ไม่ครับ” ตาลาไตตอบด้วยความมั่นใจทำให้ทุกคนหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย
“ทำไมล่ะ มึงรักการเป็นตำรวจไม่ใช่หรือไง”
“ครับ ตั้งแต่จำความได้ ผมก็อยากเป็นตำรวจมาตลอด อยากทำให้ทุกคนใช้ชีวิตด้วยความปลอดภัย แต่ในช่วงหลายเดือนมานี้ ผมรู้ตัวแล้วว่า ผมไม่เหมาะที่จะเป็นตำรวจ ขอบคุณพี่ ๆ ขอบคุณหัวหน้าที่เชื่อมั่นผม และให้กำลังใจ แต่ผมเพิ่งรู้ตัวจริง ๆว่าผมเป็นคนที่หมกมุ่นขนาดไหน นิสัยแบบนี้ วันหนึ่งข้างหน้าผมอาจกลายเป็นคนที่ทำให้ทุกคนในทีมตกอยู่ในอันตราย”
“นั่นเพราะทุก ๆเรื่องประดังเข้ามาหามึงพร้อมกัน เป็นใครก็ต้องแย่ด้วยกันทั้งนั้น”
หัวหน้าบอกอย่างคนที่รับรู้เรื่องทุกอย่างมาโดยตลอด
“มันก็จริงครับ แต่คนที่เป็นตำรวจต้องแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเหตุการณ์เฉพาะหน้าได้ ผมติดอยู่กับคำถามตลอดเวลา จนกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว ขอบคุณที่ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองครับ”

และตอนนี้ตาลาไตก็กำลังกลับไปติดอยู่กับคำพูดของฉลองที่ว่า เพราะเป็นคนที่มีทุกอย่างพร้อม
เพียงเพราะมีครอบครัวที่ดี มีทางเลือกในสายงานอาชีพอื่น ก็ทำให้กลายเป็นเหยื่อของการใส่ร้ายได้
“ผมไม่อยากเชื่อจริง ๆว่าคนที่ฝึกหนักมาด้วยกัน ผ่านความยากลำบากมาด้วยกัน จะใส่ร้ายกันได้ด้วยเหตุผลเพียงเท่านี้”
ตาลาไตยังคงปฏิเสธการทำงานร่วมกับกลุ่มนายตำรวจอาวุโสเช่นกัน
“ขอบคุณที่เชื่อใจผมครับ ผมรู้ว่าสัญชาตญาณของตำรวจยังมีอยู่ในตัวผม ผมไม่ได้หมดศรัทธา เพราะทุกคนให้ความช่วยเหลือผม แต่เพราะนิสัยของผมเอง ผมไม่ควรทำให้ทุกคนในทีมเดือดร้อน”

เมื่อขับรถกลับบ้าน ในเวลาที่ใกล้สว่าง ตาลาไตกดโทร ฯออก
“ครับพี่ มีอะไรหรือครับ” เสียงผ่านโทรศัพท์ยังงัวเงีย
ตาลาไตยิ้มให้กับท้องถนน
“วันนี้เลิกเรียนแล้วกลับบ้านเรานะ พี่มีเรื่องสำคัญจะบอก”

...........จบตอนที่ 19.............
(จบภาคแรก)

ภาคต่อไป "Yes.I love him.too" จะอัพต่อจากเรื่องนี้ และจะมาวันอาทิตย์หน้านะครับ
ขอบคุณทุกคำแนะนำและคำติชมครับ

ไจฟ์กับที

[fangkao]

อ่ะ ตัดฉับ เรื่องอะไร แต่โล่งใจฉลองโดนจับแล้ว ตั้งแต่อ่านมาเดาถูกเรื่องเดียวคือฉลองเป็นคนร้าย เฮอะๆๆๆๆๆ รอภาค2 จร้า

[MiSS-U]

คนร้ายตัวจริงก็ได้รับโทษสักที

แต่ชีวิตจริงตาลคงไม่มีโอกาสแบบนี้ 

จบให้ได้จิ้นไปไกลมากค่ะ ตาลจะบอกไรฟางน้า

บวกเป็ดและรอภาคต่อ

 

[KaorPaor]

รอภาค 2 ต่อ

[toshika]

พี่ตาลจะพาฟางไปเปิดตัวกับแม่ใหญ่หรือไร
รอลุ้นมาก. ตัวโกงโดนจับซะที เรื่องร้ายผ่านไปแล้ว
 

[-west-]

แหน่ะ จะบอกอะไร อยากรู้ด้วยคน ฉับเฉยเลยย
รอตอนต่อไปจ้า

[ï_Kiss_U♥]

รอค่ะ สนุกน่าติดตามจริงๆ ชอบฟางงง

[uknowvry]

ว้าวๆๆ.... มีทงมีทู.... รับรักเค้าแล้วอะดิ๊

[malula]

ผู้ร้ายร้อนตัวออกมาให้จับจนได้

พึ่งสังเกตว่าฟางไม่แทนตัวว่าฉันแล้ว...

[lizzii]

ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าฉลองทำไปเพื่ออะไร
รอภาคหน้า หุหุ

[yayee2]

เห็นฟ้าสีทองผ่องอำไพ เมื่อตาลาไตพ้นมลทิน
จะว่าไปก็มีทุกวงการนะ ที่ใช้เล่ห์เลวทรามปัดแข้งปัดขาเหยียบหัวเหยียบบ่า"เพื่อน"
เพื่อการก้าวขึ้นสู่ที่สูงขึ้นๆ หรือเพื่อสร้างความั่งคั่งให้ตัวเองน่ะ

[TIKA_n]

เข้าใจจิตใจน้องฟางเลย ในเมื่อพี่ตาล ยังไม่ชัดเจนอย่างนี้ มันก็ต้องสับสนเป็นธรรมดา
พี่ตาลทำกับน้องฟางอย่างนั้น จะทำให้มีความหวังขึ้นมาก็ไม่แปลก
แต่ที่เดลพูดก็คือเรื่องจริง ที่ฟางรับรู้มาตลอด น่าอึดอัดแทน จะสุข ก็สุขได้ไม่เต็มที่

ในที่สุด ความจริงก็เปิดเผย พี่ฉลองเสร็จจนได้ ดีใจที่สุดเลย พี่ตาลตอนนี้เท่ห์จัง
แต่ที่เท่ห์มากกว่า คือกลุ่มนายตำรวจที่เกษียณอายุแล้วนี่แหละ สุดยอด เหมือนฮีโร่เลย

แม้เรื่องนั้นจะเคลียร์ แต่เรื่องน้องฟางนี่สิ พี่ตาล ตัดสินใจได้แล้วใช่มั้ย
ต้องเตรียมดีใจกับน้องฟาง  แต่คงต้องเตรียมรับดราม่าที่จะตามมาด้วยสินะ
ทั้งแม่ใหญ่ ทั้งครอบครัวน้องฟางโดยเฉพาะพ่อน้องฟางที่แม้แต่กินข้าวยังไม่ให้กินพร้อมเจ้านาย
แล้วอย่างนี้พ่อน้องฟางจะยอมเหรอ  แต่ที่น่าจะเป็นตัวปัญหาให้หนักใจที่สุดเลยก็คือ หมี่
ที่บอกว่าหมี่จะร้ายแบบอัพเลเวลในภาคสอง คงทำให้พี่ตาลกับน้องฟางมีปัญหากันไม่น้อยเลยล่ะ
ถ้าจะให้ดี หาคู่มาปราบพยศน้องหมี่ก็ดีนะเนี่ย จะได้เลิกคิดเป็นเมียพี่ตาลซะที
รอ "Yes.I love him.too"  นะคะ ขอบคุณไจฟ์กับที ค่ะ 

[maemix]

พี่ตาลพ้นมลทินแล้ว
เหลือแค่เรื่องพี่ตาลกับฟางแล้วจะเอาไง อุปสรรครออยู่ข้างหน้า

ขอบคุณไจฟ์กับที กดบวกเป็นกำลังใจ

[Yukisae]

คนมีความผิดติดตัวมักจะอยู่ไม่สุขสินะ
ใครทำอะไรก็ร้อนตัวไปหมด แต่ว่าฉลองทำไปทำไมเนี่ย
ตัดฉับอ่ะ กำลังลุ้น น้องกำลังคิดมาก แต่อาทิตย์หน้าคงได้คำตอบ
++จ้า

[Gohan]

เฮ้อ ฉลองเลวจริง คิดจะเก็บเำืพื่อนได้ลงคอ
แบบนี้สมควรตายในคุกล่ะ
พี่ตาลเป็นผู้บริสุทธิ์ 100 % ดีใจที่ตาลไม่คิดจะกลับไปเป็นตำรวจอีก
เป็นอาจารย์ก็ทำประโยชน์ให้ประเทศชาติได้เหมือนกัน

รออ่านภาค 2 ว่าความรักของพี่กับน้องจะลงตัวแบบไหน
ขอบคุณครับ

[Anyann]

เย้ ฉลองโดนจับแล้ว คราวนี้พี่ตาลก็สบายใจสักที

แต่ว่าเพิ่งได้อ่านตอนพิเศษค่ะ สรุปว่าคู่เดลกับวันชาตินี่จิ้นไม่ขึ้นหรอนี่ นึกภาพเดลกับผู้ชายตัวเล็กขี้อ้อน อืมม มันคงเป็นคู่ไซส์มินิน่ารักๆสินะ 

[Aoya]

เบื่อเดลอ่ะ คอยแต่จะยุแหย่ใส่ไฟพี่ตาล หาโอกาสให้ตัวเองอยู่นั่นแหละ น่ารำคาญ
คนเขาไม่ชอบก็รู้อยู่แล้ว ยังจะทู่ซี้อยู่ได้

ส่วนฉลองเอาเงินไปอะไร แล้วที่ให้ร้ายพี่ตาลเพราะอิจฉาเหรอ
พี่เขามีพร้อมทุกอย่างแล้วไม่จำเป็นต้องยักยอกหรอก

[Zinub]

 ...ตามไปแอบฟังพี่ตาลดีกว่า
จะบอกอะไรน้องฟางน๊าา.....

[Gokusan]

เฮ้อ...ได้ตัวคนร้ายซะที
ไม่ใช่แค่พ้นจากคำครหา แต่ว่าจับเขาได้ด้วย
ดีที่เขาไม่จับคนของเราไว้เป็นตัวประกันอีกทีอ่ะ

เรื่องคลี่คลายทั้งส่วนตัวและงาน แต่ยังไม่ทั้งหมด
เลยต้องตามต่อไปในอีกภาค...เนอะๆ ^^V

เตรียมตัวกับภาคต่อในอาทิตย์หน้าค่ะ ^^

[indy❣zaka]

ภาคสอง กลัวหมี่จะมาทำให้วุ่นวายจัง
ขอภาคสองหวานๆจนน้ำตาลอายเลย ได้มั๊ยจ๊ะ