หัวข้อ: "Yes,I love him"

[aehJTS]

หมีกับเดลเอาใจไปเลยตอนนี้

  คะ

[toshika]

หมี่โตขึ้นมาก ให้คำปรึกษาได้มีสาระจริงๆ

ฟางก็คิดเยอะ

รอติดตามค่า 

[m_pop91]

หมี่กับเดลชนะเลิศตอนนี้

[kyoya11]

หมี่คือคนที่เตือนสติฟาง ส่วนเกลคือคนที่เตือนสติวันชาติ

[malula]

ปัญหาของฟางทำท่าจะเล็กลงไปเลยเมื่อเทียบกับความสับสนของวันชาติ ป่านนี้แล้วยังไม่นิ่งอีก
แหม่ ๆๆ น้องหมี่ของเรากลายเป็นผู้เชี่ยวชาญปัญหาหัวใจซะและ
ยังอยากให้เดลเป็นคู่กัดกับวันชาติ แต่ก็ไม่อยากให้ทิ้งโรจน์ (คนอ่านหลายใจพอกัน)

[river]

หึๆ ศิราณีหมี่ ให้คำปรึกษาได้ตรงมาก

[MooMiew]

ฟางมันช้าหรือหมี่มันเร็วฟะเนี่ย

[sweetbasil]

ฟางปรึกษาถูกคนมาก ตอนนี้หมี่ได้ใจ

วันชาติเหมาะกับเดลอ่ะ อยากให้คู่กัน

[omuya]

เอ่อออ เอิ่มมมม บางที หมี่ก็ดูมีความคิดมากกว่าชาตินะ

[nongrak]

ยังวุ่นวายจริงๆ นั่นแหละ จริงของเดลวันชาติจะมาเองทำไม

[--รมยกร--]

แหม่ ถ้าจับเดลคู่กับวันชาติ คงสนุกรู้ทันกันซะ ยกโป้งให้เจ้าหมี่เลยตอนนี้

สนับสนุนหนึ่งเสียง 555++ แม้นรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ก็ตาม ไม่รู็สิคู่นี้เราว่าเคมีมันให้นะ เจอกันทีไรมันทุกทีสิ มันมีสีสันกลบความมึนอึนของคู่หลักขึ้นมาทันที

เข้าใจความรู้สึกฟางนะ ตาลเคยบอกอะไรน้องตรงๆ แบบชัดเจนบ้างหรือยัง    ไม่เคย...เลยสักครั้ง ถึงจะอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่ดูมีกำแพงขวางไว้ ไม่แปลกอะไรถ้าฟางเริ่มกลัว...ยังคงเหนื่อยใจ  กับความหวานเย็นของพระเอกเหมือนเดิม

การที่เรารักใครสักคน เราอยากอยู่ใกล้ๆ เขาอยากทำอะไรให้เขา หรือแม้แต่การสัมผัสทางร่างกาย แต่...ตาลาไลมันตายด้านมาก ทุกเรื่องต้องให้น้องเอ่ยปากก่อนตลอดๆๆๆ ขัดใจๆๆๆ *** ตอนนี้แอบชอบความแก่แดดของหมี่เบาๆ

[@PurPle SuN@]

ตั้งแต่อ่านมาเนี่ย เพิ่งเห็นว่าตอนนี้แหละที่ความแก่แดดของหมี่มันก็มีมุมมองที่น่ารักดีนะ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 24

วันชาติยังไม่กลับบ้าน แต่ขับรถมารอพี่ชายอยู่ที่มหาวิทยาลัยที่ตาลาไตสอนอยู่ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงตาลาไตก็มาถึง แล้วชวนไปกินข้าวเช้าด้วยกัน
“เล่าได้หรือยังมึงเป็นอะไรของมึง”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่รู้สึกเป็นห่วง”
“ห่วงอะไร”
วันชาติคิดว่ายังไงพี่ชายก็ต้องรู้เรื่องที่ฟางโทรหาหมี่อยู่ดี
“พี่กับฟางเป็นยังไงบ้าง มีเรื่องอะไรกันฟางถึงได้โทรหาหมี่”
“หือ” ตาลาไตทำเสียงสูง “ทำไมฟางโทรหาหมี่”
ที่จริงก็รู้อยู่ว่า บางทีฟางก็โทรศัพท์คุยกับหมี่ แต่มันมีประเด็นสำคัญอะไรหรือไง
“ก็นั่นแหละ ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า” วันชาติถามซ้ำ
“จะทะเลาะกันเรื่องอะไร ไม่ได้เจอกันมาหลายวันแล้ว”
“พี่ไม่ห่วงมันบ้างหรือ”
“ห่วงสิ” ตาลาไตตอบแล้วย้อนถามน้องชาย “แต่เขาก็มีชีวิตของเขาเหมือนกัน มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย”
“ฉันก็แค่....” วันชาติอึกอัก “ฟางมันไม่เคยพูดเรื่องปัญหาของมัน แล้วมันยังวัยรุ่น มีเรื่องอะไรก็คุยกับเพื่อนก่อนใครอยู่แล้ว แต่นี่มันกลับมาคุยกับหมี่ ฉันก็เลย....”
ตาลาไตจ้องมองน้องชายนิ่ง ๆแล้วพยักหน้า “แล้วกูจะคุยกับฟางเอง ขอบใจมากที่มาถึงที่นี่”
วันชาติพลอยพยักหน้าตามพี่ชาย แล้วเปลี่ยนไปชวนคุยเรื่องราคาพืชผักไปเรื่อย จนกระทั่งกินข้าวเสร็จ พี่ชายเดินมาส่งถึงรถ มีโทรศัพท์เข้ามา พี่ชายกดรับแล้วขมวดคิ้วแน่น
“ผมไม่ว่าง ขอโทษนะครับผมมีงานต้องทำอีก”
พูดเสร็จตาลาไตก็กดวางสายไปทันที ทำให้น้องชายเดา
“คนที่โทรมาวันก่อนโน้นแล้วหมี่กดรับหรือเปล่า”
“เออ เอาโทรศัพท์ใครไม่รู้โทรมา”
“ว่ากันว่า คนเราเนี่ยมักจะมีเซ้นส์เรื่องมือที่ 3 แรงมาก”

สายตาที่ตาลาไตมองกลับมา กลับทำให้วันชาติรู้สึกหนาวจนไม่กล้าสบตา
สิ่งที่ทำให้ฟางไม่สบายใจ มันกำลังเกิดขึ้นกับพี่เช่นกัน โดยเฉพาะจากคนที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน...ที่ยืนอยู่ตรงหน้าในเวลานี้

“ถ้ากูจะผิดพลาด ก็เพราะกูเป็นคนมั่นใจในตัวเองมาก ว่าฟางรักกูคนเดียว” น้ำเสียงของพี่ชายหนักแน่น จนวันชาติรู้สึกหายใจไม่ออก “แต่ถ้ามึงจะเป็นห่วงเรื่องมือที่ 3 ไม่ว่าจะฝ่ายฟางหรือกูก็ตาม มึงเลิกคิดได้ เพราะกูบอกมึงแล้ว ว่าเมื่อไหร่ที่กูมั่นใจ ใครก็แยกเราไม่ได้”
วันชาติหันไปมองทางอื่น ขณะที่บอกกับพี่ชาย “ฉันแค่ไม่อยากให้พี่หรือฟางต้องเสียใจ”
“ขอบใจที่หวังดี กูรับไว้และจะเตือนตัวเองให้มากขึ้น มึงขับรถกลับบ้านดี ๆก็แล้วกัน กลับไปอยู่กับคนของมึง”
“พี่ ฉันไม่ได้..” วันชาติอยากอธิบายกับพี่ชาย ติดที่สายตารู้ทันที่ทำให้ได้แต่ก้มหน้า
“ไม่ต้องบอกกับกูว่ามึงคิดอะไร เพราะกูดูคนที่การกระทำ กลับบ้านเถอะ”

เดินกลับขึ้นมาที่ห้องทำงานด้วยคำถามเกี่ยวกับคนที่ไม่เคยแสดงออกว่ามีความกังวล มองนาฬิกาคิดว่า ตอนนี้ไม่น่าจะอยู่ในห้องเรียน 
..มั่นใจมาก ว่าฟางรักกูคนเดียว แต่กูก็ต้องทำให้เขามั่นใจเหมือนกัน ว่ากูมีแต่เขาคนเดียว..
“เย็นนี้มีกิจกรรมอะไรหรือเปล่า”
“มีเชียร์ครับ”
“งั้นเสร็จแล้วก็กลับบ้านนะ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
“พี่ครับ คือฟาง....”
“กลับไปคุยกันที่บ้าน”
ตาลาไตถอนหายใจแรง ๆเมื่อนั่งลงที่โต๊ะทำงาน
....แทนที่เมื่อเวลาผ่านไป ทุกสิ่งทุกอย่างจะชัดเจนด้วยตัวของมันเอง แต่มันกลับกลายเป็นช่องว่างที่ทำให้ใครต่อใครถือเป็นโอกาสที่จะท้าทาย....แม้แต่น้องชายของตัวเอง....
และต่อให้รีบเร่งอย่างไร ก็ยังคงกลับบ้านหลังฟางอยู่เหมือนเดิม
ปกติฟางก็มักจะก้มหน้าเป็นนิสัยอยู่แล้ว มาวันนี้ยิ่งก้มหน้างุดๆ หนักไปกว่าเดิม
“ฟาง”
“ครับ”
“กลับมานานหรือยัง”
“ก่อนพี่สักครึ่งชั่วโมงครับ”

ตาลาไตมองคนที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาแล้วคว้าข้อมือเดินเข้าบ้าน บอกกับตัวเองว่า ต้องใจเย็นกว่าเดิม
เหตุผลเดียวที่ฟางไม่พูดเรื่องในใจกับพี่ ก็เพราะคิดว่า คุยไปพี่ก็ไม่เข้าใจ...
...ฟางไว้ใจคนอื่นมากกว่าพี่!.....น้อยใจว่ะ!......

“แล้ววันนี้ทำอะไรกินกัน”
“มีต้มยำไก่ กับผัดคะน้า พี่กินเลยมั้ย”
ยิ้มซื่อๆ ของฟาง ทำให้ความตึงเครียดผ่อนคลาย 
“ขอล้างหน้าล้างมือก่อน ฟางกินพร้อมกับพี่นะ”
ฟางมองซ้ายมองขวาเหมือนมีคนอื่นอยู่ด้วย แล้วก็พยักหน้า
“ฟางตักข้าวนะครับ”   

ถามตัวเองว่าเคยมีความรู้สึกอะไรกับท่าทีแบบนี้ของฟางมั้ย
คำตอบก็คือไม่
....ทุกอย่างที่ฟางทำ พี่มองว่ามันคือฟาง คือเรื่องปกติธรรมดา
แล้วถ้าเมื่อไหร่ถามไปแล้วฟางตอบกลับมาทันทีด้วยความมั่นใจ ถึงจะเรียกว่าแปลก
ปัญหาก็คือพอพี่เงียบ ฟางก็จะเงียบตามไปด้วย
จนกระทั่งกินข้าวอิ่ม แล้วตาลาไตลุกมารับโทรศัพท์
เสียงของคนที่โทรมา ทำให้อารมณ์เริ่มขุ่นมัว
“ถ้าคุณจะคุยกับผมเรื่องเรียน ผมยินดี แต่อาจารย์แต่ละคนมีวิธีการสอนที่ต่างกัน ลองปรึกษาท่านดูก่อนนะครับ ขอโทษด้วย ผมมีงานที่ต้องทำ”
ตาลาไตถอนหายใจแรง ๆเมื่อกดวางสาย
....เปลี่ยนเบอร์โทรเข้ามาตลอด ทำให้ต้องกดรับสายได้ตลอด เพราะคิดว่าเป็นนักศึกษา หรือเพื่อนอาจารย์ในมหาวิทยาลัย แล้วแต่ละครั้งก็มีเหตุมีผลต่างๆ นานาให้ต้องโทรมา....
...เป็นความกล้าที่ทำให้รู้สึกหงุดหงิด....
ฟางเดินเข้ามายืนข้าง ๆ รอจนตาลาไตหันมา แต่ยังไม่ทันจะพูดกัน คราวนี้โทรศัพท์ของฟางดังขึ้น
คนที่โทรมา คือเดล
“กูฝากหนังสือไว้กับไอ้หม่องแล้ว เออนั่นแหละ”
เพียงประโยคเดียวแล้ววางสาย ฟางหันมายิ้มแห้ง ๆ กับตาลาไต “เดลครับ”
มือใหญ่จับที่ศีรษะเล็ก ๆ
“เพื่อนโทรมาเช็คล่ะสิ”
“ไม่หรอกครับ” ฟางตอบขณะที่ก้มลงมองพื้น
“ฟางไว้ใจพี่มั้ย”
ฟางพยักหน้า
“แล้วทำไม เวลาที่ฟางไม่สบายใจ พี่ถึงรู้เป็นคนสุดท้าย”
มั่นใจว่าน้ำเสียงที่ใช้ ไม่มีแววของความดุเลยแม้แต่น้อย ค่อนไปทางน้อยใจด้วยซ้ำ แต่ฟางกลับนิ่งเงียบ
“ฟาง...”
ฟางจับข้อมือพี่ไว้ คล้ายกำลังบอกกับตัวเอง ว่าต้องพูดกับพี่ให้เข้าใจ ไม่ใช่กลัวว่าพี่จะเดินหนี
“ฟางเห็นว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ”
“ไร้สาระยังไง”
“ก็....” ฟางอึกอัก “ฟางกลัวพี่จะรำคาญ”
“ทำไมถึงคิดว่าพี่จะรำคาญล่ะ” ก็คิดว่าจะไม่ใช้นิสัยซักถามแบบสอบปากคำผู้ต้องหา แต่สุดท้ายก็ยังยังคำถามต่อเนื่องอยู่เหมือนเดิม “ลองพูดให้พี่ฟังสิ”
“พี่จะรำคาญมั้ย”
“ถ้ารำคาญแล้วจะบอก”
“แล้วพี่จะโกรธมั้ย”
“ลองเล่ามาก่อน ถ้าโกรธหรือรำคาญจะบอก”
“ฟางนิสัยไม่ดี ทั้งไม่น่ารักด้วย”
“พี่ไม่เห็นเข้าใจสิ่งที่ฟางพูดเลย ฟางนิสัยไม่ดียังไง ไม่น่ารักยังไง แล้วมันจะทำให้พี่รำคาญยังไง”
ฟางยังคงก้มหน้า “ฟางรักพี่ แต่พี่ชอบคนอ้อน เอาใจแต่ก็มีความมั่นใจในตัวเองด้วย”
“เหรอ” ตาลาไตคิดตาม
...พี่ชอบคนอ้อนหรือ...
“พี่ครับ ฟางก็แค่กลัวว่าพี่จะชอบคนอื่นมากกว่าฟาง”
“คนอื่นที่ไหนล่ะ วันนี้ทั้งวันพี่พยายามคิดว่า พี่ทำอะไรให้ฟางไม่ไว้ใจพี่ หรือพี่มัวแต่ทำงาน ทำให้ฟางต้องโทรไปคุยเรื่องของเรากับหมี่ แล้วก็ทำให้วันชาติมันอยู่ไม่ติด แล้วเมื่อกี้อีก ที่เดลมันต้องโทรมาเช็คด้วยน่ะ”
“เดลมันถามเรื่องหนังสือของมันต่างหาก” ฟางเถียงเสียงอ่อย
“ก็ได้ หนังสือก็หนังสือ แล้วเรื่องที่ฟางโทรไปปรึกษากับหมี่ล่ะ เกิดอะไรขึ้น”
ฟางเหลือบตามองพี่แล้วหันไปมองทางอื่น “ฟางแค่ไม่อยากทำตัวให้พี่รำคาญ”
“พี่ไม่เคยรำคาญ หรือพี่เคยทำอะไรให้ฟางคิดว่าพี่รำคาญ”

...บอกตามตรง ว่า ยิ่งคุยกันยิ่งไม่เข้าใจว่าฟางคิดอะไรอยู่...แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฟางกลัวว่าพี่จะรำคาญ หรือเราแสดงออกแบบนั้นบ่อย ๆจนฟางกลัว...

“ก็ฟางไม่เหมือนพี่บุ๋ม”
“หือ” ตาลาไตขมวดคิ้วแน่น “ทำไมต้องเหมือน”
“พี่กับพี่บุ๋มคบกันตั้งนาน ก็เพราะพี่บุ๋มไม่วุ่นวายกับพี่ใช่มั้ยล่ะ แต่ฟางน่ะ ฟาง ฟาง...”
...มันก็ใช่นะ บุ๋มอยากมาก็มา ไม่อยากมาก็บอกว่าไม่มา เป็นการคบกันแบบห่าง ๆ จนเหมือนเพื่อนมากกว่าคนรัก....
“ฟางอยากทำนั่นนี่ให้พี่ อยากอยู่ใกล้ ๆก็กลัวว่าพี่จะรำคาญ”
“ฟางก็คือฟาง ทำไมต้องเปรียบเทียบกับบุ๋ม ฟาง...พี่เคยแสดงท่าที หรือทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า ฟางถึงคิดว่าพี่รำคาญน่ะ”
มือผอมที่จับข้อมือพี่อยู่เพิ่มแรงขึ้น
“พี่ไม่ได้ทำไม่ดี ที่จริง เพราะพี่นิ่งเฉยต่างหาก ที่ทำให้ฟางกลัว”
ตาลาไตหลังตรง จ้องหน้าคนที่เงยหน้าขึ้นมามองพี่
“นิ่งเฉยหรือ”
...ก็นิ่งๆ อย่างนี้มาตลอด คิดอยู่เหมือนกันว่า มันทำให้เรายิ่งเหินห่าง...
“ที่ผ่านมาพี่ดีกับฟาง ตอนพี่บุ๋มยังอยู่ พี่กอดฟาง วันที่พี่บุ๋มจากไปพี่กอดฟาง วันที่มีคนอยู่เต็มบ้านพี่จูบฟาง แต่ในวันที่เราอยู่กัน 2 คนพี่กลับบอกว่า พี่ไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย แต่ฟางทำความสะอาดห้องของพี่ ทำความสะอาดบ้านนี้มาเป็นปี พี่ก็ไม่เคยซื้อมา แล้ว...แล้ว...” น้ำตามันเริ่มเอ่อล้นออกมาเอง ขณะที่ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ “ใครก็รู้ว่า ถ้าจะทำ ทำไมจะทำไม่ได้ แต่เพราะพี่ไม่เคยต้องการฟางจริงๆ ต่างหาก พี่บอกว่า พี่ไม่ใช่เจ้านาย แต่พี่ก็ไม่เคยวางตัวอย่างอื่นนอกจากการเป็นเจ้านาย...ฟางรักพี่ ฟางรักพี่มากขึ้นเรื่อยๆ รักจนปวดใจ แต่ทำไมพี่ไม่รักฟางสักที"
ตาลาไตจะกอดคนที่กำลังร้องไห้ แต่ฟางปัดมือหนาออกทันที
“รักฟางสักนิดไม่ได้หรือไง”
“ก็ฟางเป็นคนบอกพี่เอง ว่าอย่าทำเป็นเล่นกับฟาง แล้วฟางก็ไม่ชอบที่พี่กอดฟาง ทุกครั้งฟางจะหนีกลับหอพัก จะร้องไห้เสียใจ ส่วนเรื่องบ้านนี้น่ะพี่บอกกับฟางตั้งแต่แรกว่าที่นี่คือบ้านของฟาง ไม่อยากให้ฟางกลับไปอยู่หอ”
……ตามใจ ไม่บังคับ แล้วทำไมฟางยังคิดกลัวอยู่ตลอดเวลา....
“จะอยู่ทำไม ยังไงก็ต้องนอนคนเดียว พี่ไปเที่ยวกับเพื่อน กินเหล้า แล้วก็กลับมาอ่านหนังสือ....” หนุ่มตัวผอมสะอื้นจนตัวโยน “ฟางเป็นคนน่ารำคาญ ไม่เจียมตัว คิดว่าขอแค่รักข้างเดียวก็ได้ แต่กลับยังรักมากขึ้นเรื่อยๆ รักจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร อยู่ใกล้ก็ปวดใจ อยู่ห่างก็คิดถึง”
“ฟาง...”
ตาลาไตจะสวมกอด แต่ฟางกลับสะบัดมือพี่ออก ทั้งก้าวถอยหลัง
“ฟางเป็นคนน่ารำคาญ ไม่น่ารัก ไม่ขี้อ้อน ไม่เจียมตัว”
มือใหญ่กระชากต้นแขนผอมๆเข้ามาหา จนอกบางกระแทกเข้าจังๆ
“หยุดพูดแบบนี้นะ!”
“ก็พี่บอกให้ฟางพูด” ฟางสะอื้นอยู่กับอกพี่ “พอพูดแล้วมันหยุดไม่ได้ ฟางน่ารำคาญ ฟางเป็นคนน่าเบื่อ”
“พี่ต้องทำยังไง ฟางถึงจะเลิกคิดว่าพี่เบื่อ หรือพี่รำคาญฟาง”

ตาลาไตลูบแผ่นหลังบาง แล้วดึงมานั่งกอดไว้ที่โซฟา คงต้องค่อยๆทำความเข้าใจกันอีกครั้ง
“พี่เข้าใจความกลัวของฟางนะ”

ฟางสูดจมูกแรง ๆขณะที่ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
...ตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่เคยเห็นว่างอแง หรือดื้อพูดกันไม่รู้เรื่องอย่างนี้เลยสักครั้ง...

“พี่เข้าใจ และก็ขอว่า อย่ากลัวว่าพี่จะคิดกับฟางแบบนั้น” ตาลาไตค่อยๆอธิบายอย่างใจเย็น “เรารู้จักกันมานาน เห็นกันมาหลายปี จนทำให้พี่คิดว่าเราเข้าใจกันดี ทั้งที่เราต่างก็พบเจอคนมากมาย มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นแล้วอีกคนไม่รู้ แต่พี่ขอให้ฟางคิดว่า มันคือเรื่องที่เราจะเรียนรู้ไปด้วยกัน ไม่ใช่ตั้งแง่ไว้ก่อนว่าพี่จะไม่ชอบ”
ฟางยังมีท่าทีไม่ค่อยเชื่อที่ตาลาไตพูดสักเท่าไหร่

“ทีละเรื่องนะ” ตาลาไตมองดวงตาชุ่มน้ำ “เรื่องที่เปรียบเทียบตัวเองกับบุ๋มก่อน ไม่ว่าบุ๋มจะทำหรือไม่ทำอะไร นั่นเป็นคนละคนกับฟาง พี่รักบุ๋มแต่ไม่เคยอยากให้ฟางมาแทนที่หรือเหมือนกับบุ๋ม และแน่นอนว่าพี่ชอบเวลาที่ฟางบอกกับพี่ตามตรงว่าฟางต้องการให้พี่อะไร ที่พี่ยอมให้ฟางไปนอนหอพัก หรือไม่กอดฟางอีกก็เพราะพี่คิดว่าฟางไม่พร้อม ไม่ต้องการพี่ แล้วพี่เองไม่อยากให้ฟางคิดว่าพี่เป็นคนฉวยโอกาส ไม่อยากให้ฟางไม่ไว้ใจ”
ฟางเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม
“ฟางเคยคิดอย่างนั้น ก็เลยบอกกับพี่ไปว่าอย่าล้อเล่นกับฟาง แต่ตอนนี้พี่บุ๋มไม่อยู่แล้ว ทั้งที่พี่ดีกับฟางมาก มากกว่าที่ผ่านมา ฟางก็กลับสงสัยว่า ทำไมพี่ไม่กอดฟางอีกเลย พอคิดอย่างนี้ก็ยิ่งรู้สึกสับสน ยิ่งเกลียดตัวเอง”
ตาลาไตหันไปมองรูปของบุ๋มที่ยังคงวางอยู่บนโต๊ะเล็กติดผนังเหมือนเดิม
คล้ายได้ยินเสียงของบุ๋มดังอยู่ใกล้ ๆ
.....เมื่อวันเวลาผ่านไป ตาลจะรู้ว่าบุ๋มคือคนที่เห็นแก่ตัวที่สุด....
“บุ๋มตัดสินเรื่องของเราไม่ได้หรอก เขาเพียงชี้ให้เห็นว่า เราคิดอะไร แต่เราจะหยุดแค่นี้ หรือจะเดินไปด้วยกันมันขึ้นอยู่กับเราเอง”
“ไม่นะ” ฟางโผเข้ามากอดไว้แน่น “ฟางรักพี่ พี่อย่าทิ้งฟางนะ”
ตาลาไตแตะที่ผมนิ่ม “พี่ยังไม่ได้พูดคำนั้นสักคำ แล้วก็ไม่เคยคิดด้วย พี่ถามฟางว่า อยากเดินไปด้วยกันกับพี่หรือเปล่า”
ฟางพยักหน้าเร็วๆจนตาลาไตต้องยิ้มกว้าง “ถ้าอยากเดินไปด้วยกัน ก็ควรเลิกเดาเรื่องร้ายๆ ขอให้ถามพี่ตามตรงได้มั้ย ส่วนตัวพี่เองก็ชอบคิดเอาเองว่า ฟางไม่มีปัญหาอะไร ก็ต้องปรับปรุงตัวเองเหมือนกัน”
“ฟางคิดเพราะ...”
“เพราะพี่ไม่กอดฟาง ไม่ตื้อไม่เคยพูดหรือทำอะไรที่แสดงให้เห็นว่า อยากให้ฟางอยู่กับพี่ อันที่จริง....” ตาลาไตพูดช้า ๆ “พี่เองก็กังวล ว่าวันหนึ่งฟางอาจพบคนที่ดีกว่าพี่ พี่ไม่อยากให้ฟางเสียใจในภายหลัง”
ฟางมองตอบ
....สิ่งที่พี่พูดคล้ายกับที่พี่บอกกับหมี่ก่อนหน้านี้...
“ในวันที่ฟางพบคนที่ดี พี่ไม่อยากให้เรื่องของเราทำให้กลายเป็นเรื่องที่ทำให้ฟางต้องลำบากใจในเวลาที่อยู่กับคนนั้น”
“ไม่มีคนนั้นคนไหนหรอก มีแต่พี่คนเดียวตลอดมา แล้วก็ตลอดไปด้วย”
ตาลาไตกอดฟางไว้
“ขอบใจมาก”
“ฟางรักพี่นะ รักพี่ที่สุด” น้ำตาที่เหือดหายไปแล้ว กลับเอ่อล้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

*-*-จบตอนที่24*-*

ฟางกับทีไม่มีอะไรเหมือนกันหรอกครับ เพราะทีไม่เก็บความสงสัยหรือความไม่สบายใจไว้กับตัวเองแบบนี้ ถ้าเขามีปัญหาเขาถามทันที บอกว่าถ้าเก็บไว้ เดี๋ยวความสงสัยมันจะงอก แล้วเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องมันก็จะกลายเป็นเรื่องขึ้นมาจนได้

ตอนต่อไปมาวันพฤหัสบดีนะครับ
ขอบคุณที่ติดตาม
ไจฟ์กับทีครับ

[daboo]

ฟางชอบคิดเองเออเองเหมือนผมเลย   


คิดมากแล้วก้เครียดเอง

[mystery Y]

อึ้งอยู่พักหนึ่งก่อนจะเม้นท์ได้ ฟางเหมือนระเบิดเวลาเนอะ ฮ่ะๆ

[--รมยกร--]

กว่าจะ ง้างปากพ่อคุณ พ่อทูนหัวตาลาไลออกมาได้ เฮ้อ...เล่นลุ้นซะเหนื่อย แต่ก็ยังไม่ยอมพูดอยู่ดีว่า "รัก"  พูดยากขนาดนั้นเลยเหรอพ่อคู้นนน แง่ง...
ไม่กล้าทำอะไรด้วยเพราะเผื่อน้องเจอคนที่ดีกว่า โอ้ยยย น้องแสดงออกขนาดนั้นว่ามันรักจนไม่มีตาจะมองใครแล้ว ยังจะรออะไรอีกล่ะเนี่ย สงสารฟางจริงๆ น้องมันน้อยใจจนกลายเป็นคนเก็บกดแล้วนั่น ใส่ใจดูแลน้องหน่อยเถอะพ่อตาลาไลที่รัก...

[TIKA_n]

เฮ้อ พี่วันชาติ เดลพูดขนาดนั้น เหมือนจะไม่ทำให้คิดอะไรได้ขึ้นเลยนะ
พี่ตาลรู้จนได้ พี่ชายตัวเองแท้ ๆ น่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่าพี่ตาลไม่โง่ เล่นแสดงออกซะขนาดนี้
ชอบคำพูดพี่ตาลนะ หนักแน่น มั่นคงดี พี่วันชาติ กลับไปอยู่กับคนของพี่เถอะ ละอายใจซะมั่งนะ
น้องชายที่ไว้ใจ ยังเริ่มจะไว้ใจไม่ได้ น่าเหนื่อยใจแทนพี่ตาลจริง ๆ สงสารครูโรจน์ด้วย
แต่จะว่าไปก็ีดีเหมือนกัน ทำให้พี่ตาลใส่ใจความรู้สึกฟางมากกว่าเดิม ทำให้ฟางมั่นใจ
น้องฟางระเบิดแล้วสิ ดี พูดกับเจ้าตัวให้รู้เรื่องนี่แหละดี ไม่ต้องคิดไปเอง แล้วก็กลัวเอง กังวลเอง
พี่ตาลค่อย ๆ อธิบายกับฟางได้ดีเลยนะ สรุปก็คือ ต้องปรับปรุงนิสัยคิดกันไปเอง เข้าใจกันไปเองทั้งคู่นั่นแหละ
เรื่องไม่น่าจะปัญหา มีปัญหาขึ้นมา ก็เพราะไม่คุยกันให้รู้เรื่องเนี่ยแหละน้า
เคลียร์กันเข้าใจแล้วคงจะเพิ่มความมั่นใจให้ฟางได้มากขึ้นล่ะนะ ตอนนี้คนนอกอย่ามาวุ่นวายให้มากก็แ้ล้วกัน
ขอบคุณไจฟ์กับทีค่ะ 

[sukie_moo]

ความกลัวมันสะสมจนถึงจุดระเบิดแล้วซินะฟาง  ก็ดีนะจะได้เข้าใจกันมากๆ
พี่ตาลถ้าไม่มี ต่อมากระตุ้นจะคิดทำอะไรไหมเนี่ย

[Yukisae]

ก็นะ ต่างคนต่างคิดคนละแบบ ความเข้าใจเลยไม่ตรงกัน
ยิ่งไม่พูดความกลัวความกังวลมันก็มากขึ้น
ฟางก็มีความรักแค่ครั้งเดียวเลยไม่รู้ต้องทำยังไง
++จ้า ดีแล้วน้องทีสงสัยก็ถาม เงียบเองคิดเองเรื่องมันจะไกลไปนู้นนนนนน

[maemix]

ฟางคิดไปล่วงหน้า พี่ตาลคิดว่าฟางเข้าใจ
แล้วมันจะเข้าใจกันไหม
ได้เปิดใจกันตรงๆสักที อมพนำอึมครึม มานานแล้ว
ส่วนพี่วันชาติ ไม่ไหวจะเคลียร์

ขอบคุณไจฟ์กับที

[punchnaja]

ชอบเวลาคนเคลียร์กันจริงๆ มันได้เปิดอกคุยกันน่ะ

[aehJTS]

เข้าใจฟาง เข้าใจมากด้วย
อ่านไปอ่านมานี่เราอ่านเรื่องตัวเองอยู่ปะวะ  :

  คะ

[MiSS-U]

แอบเครียดเบาๆกับตอนนี้

ดีแล้วที่จับเข่าคุยกันให้รู้เรื่อง

บวกเป็ด

[lizzii]

ใตที่สุดเราก็เข้าใจฟาง
คิดมากจริงๆ เลยน๊า

[Gokusan]

เฮ้ออออ กว่าจะได้พูดกันให้เข้าใจ
ต้องให้มีคนแสดงตัวอยากเข้าแทรกสิน่า

เริ่มเคลียร์แล้ว...และต้องสร้างความมั่นใจกันต่อไป
ต่างคนต่างมั่นคง แต่ไม่พูดความคิด...ไม่มีใครรู้ชัดหรอกว่าเราคิดอะไร

แอบสมน้ำหน้าวันชาติเบาๆ...เข้าผิดเวลาไปนิดนะ หุหุ

[Zinub]

 ....ความคิดของผู้ใหญ่กับเด็กมันต่างกันนะ
ตาลคงคิดว่าไม่ต้องพูดหรือแสดงออกอะไรมากมายยังไงก็คือรัก
แต่เด็กที่คิดว่าตัวต่ำต้อยอย่างฟางขาดความมั่นใจ และต้องการความชัดเจน
น่าเห็นใจฟางนะ เข้าใจน้องหน่อยนะพี่ตาล.......

[=นีรนาคา=]

และแล้วก็ได้เวลาคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวซะที

[puppyluv]

          สองตอนแล้ว อืมมมมม...
คนคิดมากน วนในหัว ห้ามกันไม่ได้
รักด้วยแล้วยิ่งกลัวไม่รักตอบ
ยิ่งพายเรือในอ่างกังวลเข้าไปใหญ่
แต่ชอบฟางที่เป็นแบบนี้
ไม่งั้นพี่ก็ไม่หยุดหวานเย็นสักที 555
         ยังชอบเดลที่สุด
กระหน่ำบวกให้เดล

ปล. มีน้องรู้จักอ่านวันชาติตั้งแต่ตอนโน้น (ฟางโดนกอดในครัวแล้วแกล้งไม่แล)
มันบอกว่า 'ถ้าเป็นผมนะ ผมจะมีกิ๊กเป็นผู้ชาย
ไว้ซ้อม ไว้กันใจตัวเองไม่ให้น้องรู้
แล้วพัวพันกับกิ๊กจน...ไม่อยากก้าวเท้าไปไหน ขี้เกียจด้วยล่ะ'
ตอนนั้นก็อ้าว จริงดิ ไม่มั้ง คนอย่างวันชาติน่ะนะ
พอตอนครูโรจน์ออก เฮ้ยทันที
...เล่าให้ฟัง

[teatimes]

การคิดไปเองเนี่ยน่ากลัวที่สุดแล้ว 

ถึงจะกลัวแค่ไหนแต่การพูดกันให้เข้าใจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเลยนะ  แม้ว่าอาจจะเสี่ยงต่อการทะเลาะกันบ้างแต่มันก็ดีกว่าเงียบแล้วคิดไปเองจนเข้าใจไปคนละทางเลยนะ

ดีใจที่คุยกันได้ซักทีแถมคุยกันรู้เรื่องด้วย  ดีใจด้วยน้า~

[malula]

ทั้งสองฝ่ายได้เปิดอกพูดคุยกัน ทำความเข้าใจกัน แม้จะเคลียร์ไม่เต็มร้อย
แต่อย่างน้อยปัญหาก็ไม่พอกพูน และลดระยะห่างของช่องว่างเข้ามา

ยัยกรองชักจะเยอะขึ้นทุกวัน เดี๋ยวส่งหมี่ไปจัดการ