หัวข้อ: "Yes,I love him"

[CarToonMiZa]

ฟางมั่นอย่างแรง

[TIKA_n]

อา... ในที่สุด ก็ถึงตอนนี้ซะที    ดีใจจริงเลย 
เหมือนจะต้องขอบคุณพี่วันชาติรึเปล่านะ ตัวกระตุ้นพี่ตาลอย่างดีเชียว
ฟางเป็นของที่ตาลโดยสมบูรณ์แล้ว ให้พี่วันชาติรู้ซักหน่อยก็ดีนะ จะได้ตัดใจซะที
พี่ตาลน้องฟาง หื่นทั้งคู่ แต่ก็น่ารักทั้งคู่เลยตอนนี้ ชอบ ๆ
เข้่าใจกันแล้วก็อย่าให้มีใครมาทำให้สั่นครอนอีกก็แล้วกัน
ทั้งหมี่ ทั้งแม่ใหญ่ ยังเป็นปัญหาที่ต้องฝ่าฝันอีกแหละเนาะ
แต่มั่นใจว่าพี่ตาลปกป้องน้องฟางได้แน่ ๆ ล่ะ
ขอบคุณค่ะ 

[sukie_moo]

พี่ไม่ต้อง น้องเองป่ะฟาง 
พี่ตาลก็ไม่บอกรักน้องซะที มีแต่ฟางพูดอยู่คนเดียว ชิ!!!

[MooMiew]

ฟางคนเก่ง...

เหอ เหอ เหอ 

[boboaje]

ตอนนี้ที่รอคอย

[indy❣zaka]

ฟาง แอบหื่นใช่เล่นนะหนู   
หนูฟางรู้หมด ว่าต้องใช้อะไร ทำยังไงบ้าง  หุหุ   

[Gohan]

ยิ่งคิดเยอะ ยิ่งอึดอัดใจนะฟาง (คนอ่านก็อึดอัดตามไปด้วย)
คุยให้เข้าใจกันทั้งภาษากายและภาษาใจนั่นล่ะดีแล้ว
หึงหวงกันบ้าง พอให้จิตใจกระชุ่มกระชวย อิอิ
วันชาติเองก็อย่านอกหน้ามากนักนะ จะรักจะห่วงยังไง ก็ให้รู้บ้างว่าตัวเองมีครอบครัวแล้ว 
ร้าวฉานขึ้นมา ไม่มีใครเป็นพวกนะเฟ้ย
ชอบหมี่ในตอนก่อนหน้า สอนจนลืมไปเลยว่านั่นคือเด็กม.ต้น

ขอบคุณมากครับ

[natalee22]

ชอบตอนนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รู้สึกว่าต่างคนต่างปล่อยความต้องการของตัวเองออกมาเต็มที่ ไม่ต้องเหนียมไม่ต้องเกร็ง

ว่าแต่ว่า ฟางนี่หื่นกว่าที่คิดนะ อิอิอิ

[lizzii]

ฟางงงงงง ไม่ได้กล้า แค่เตรียมพร้อมแค่นั้นเอง 55555

[nokkaling]

 

[kyoya11]

ฟาง หนูอ้อน และยั่วมาก

[PAAPAENG~]

#อดใจไม่ไหว #ขอใช้อีโม

       

เขา 'รัก' กันแล้ววววววววว
แอร๊ยยยยยยยยยย
ชอบฝุดๆ ชอบทุกฉาก ทุกตอน
ชอบที่สุดตอนฟางบอกมีเจลอยู่ในตู้ ๕๕๕

เด็กคนนี้กำลังคิดอะไร
พร้อมเชียว!

รอตอนต่อไปมากๆ
อยากรู้ว่าจะยังไงต่อไป
ฟางเป็นเมียพี่เต็มตัวแล้วนะ
ทำอะไรๆให้น้องมันมั่นใจกว่านี้อีกหน่อยเถอะ

[cinquain]

น้องเตรียมพร้อมเสียขนาดนี้พี่ต้องให้รางวัล! 
น่าจะพอมั่นใจได้ทั้งสองคน หลังจากนี้ก็คุยกันเยอะๆดีสุด

น้องทีสู้นะคะ ขอให้ผ่านความเครียดไปโดยเร็วค่ะ 
(ช่วงนี้น่าจะสอบกลางภาคกันอยู่)

[Zinub]

ฟางนี่มีอะไรที่คาดไม่ถึงจริงๆ
น่ารักจนพี่ตาลต้องรีบครอบครอง... ..กลัวโดนแย่ง

[little_nok]

เหมือนฟางจะเรียกร้องเพื่อการนี้หรือเปล่า
การแสดงออกของความรัก ไม่เห็นต้องทำแบบนี้ไปซะหมด
แต่ที่ผ่านมา ตาลไม่ได้แสดงออกเท่าไร จะรัก จะห่วงอะไรก็ดูมันเรื่อยๆ คนไม่รู้ก็มองไม่ออกหรอกน่ะว่าคบกัึนอยู่
แต่พอตาลจับน้องเป็นเมียแล้วแบบนี้ (เอ๊ะหรือฟางจับพี่เป็นสามีั) ต่อไปตาลจะดูแลฟางมากกว่าเดิมหรือเปล่า
เรื่องนี้เหมือนพระเอกจะรักนายเอกน้อยกว่าหรือเปล่า พี่ชอบแบบพระเอกชัดเจน เดินหน้าลุยทุกสถานการณ์ เหมือนเฮียชาโต้

[m_pop91]

เลือดหมดตัวเลย แฮ่ๆๆ

[toshika]

 


ฟางน่ารักจัง อยากเห็นฟางอ้อนพี่ตาลมากกว่านี้อ่า..........

[fangkao]

อ๊าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เจ้าฟาง กล้าเกินไปแล้ว แบบนี้เข้ข่ายปากแข็งนะเนี่ย แอบซื้อของแบบนี้ไว้ที่แท้หวังเหมือนกัน 555 ความขี้อายหายไปไหนเนี่ย ขอแบบนี้อีกนะไจฟ์น้องที ใครเป็นคนเขียนพล็อตนี้เนี่ย ขอเลือดด่วน

[nongrak]

ฟางเตรียมพร้อมสำหรับเสียตัวใช่ป่ะ 5555

[Yukisae]

คนรักกันแต่แสดงออกต่างกัน ก็เลยกังวลกันคนละเรื่อง
ฟางกับตาลเหมือนจะเคลียร์กันแล้ว แต่นึกถึงเรื่องแม่ใหญ่แล้วเครียด เหอะๆ
วันชาติไปเคลียร์ตัวเองด่วน ไม่งั้นคนที่อยู่ข้างตัวก็จะเสียใจ
++จ้า

[river]

ยิ้มแก้มปริไปเลย

พี่ไม่ต้องน้องเตรียมเอง

[zombi]

ปรัความเข้าใจ แบบนี้มีบ่อยๆก็ดีนะ ^^

[hobazaki]

ฮืออออออออออออออออออ เบาหวานขึ้นตา 

[skynotebook]

บทจะร้องไห้ก็ร้องไห้ตามฟางเลยอะ อินสุดๆไปเลย สงสารฟาง น้ำตาไหลจริงๆเลยนะค่ะ
บทจะอ่อน จะอ้อนก็เล่นซะหวานน้ำตาลเรียกพี่กันเลยเนอะๆ

[CarToonMiZa]

ย่องมา+1

[@PurPle SuN@]

ในที่สุด ในที่สุด กรี๊ดดดดด

ว่าแต่ฟาง หนูเตรียมพร้อมไปนะลูก 55

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 26

ตาลาไตสอนภาคบ่ายเสร็จ เดินออกมาจากห้องเรียนเป็นคนสุดท้าย มีนักศึกษาสาวยืนรออยู่
“พี่ตาล กรองมารอ”

ตาลาไตพยักหน้า กรองคือหญิงสาวที่ญาติผู้ใหญ่ทางฝ่ายบุ๋มแนะนำให้
ขณะที่ตาลาไตพยายามตัดการติดต่อ แต่หญิงสาวกับทางครอบครัวกลับพยายามติดต่อจนตาลาไตรู้สึกอึดอัดใจ

“มีธุระอะไร”
กรองเหลียวมองซ้ายขวา แล้วเดินเข้ามาใกล้
“กรองมีปัญหาทั้งเรื่องเรียน เรื่องแฟนน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครดี” แล้วหญิงสาวก็พูดไปเรื่อยเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา “กรองไม่ได้อยากมารบกวนพี่ถึงที่มหาวิทยาลัย แต่คุยทางโทรศัพท์ก็ไม่เหมาะ”

ตาลาไตรู้ตัวว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของนักศึกษาที่เดินผ่านไปมา เพราะแม้กรองจะสวมเครื่องแบบนักศึกษา แต่ก็ยังดูแตกต่างจากคนอื่น ทั้งยังเป็นคนแปลกหน้าด้วย ชายหนุ่มก็เลยบอกให้ไปคุยต่อที่ห้องพักของอาจารย์ ที่เป็นห้องพักรวม
ด้านหนึ่งของห้อง มีอาจารย์สาว 2 คนนั่งคุยกันอยู่ ขณะที่เพื่อนของตาลาไต ที่ชวนให้มาทำงานสอนด้วยกันยังไม่เข้ามา
ตาลาไต เดินไปที่โต๊ะทำงาน แล้วบอกให้กรองนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม
“พี่ตาลมีสอนต่อหรือคะ”
ตาลาไตพยักหน้า “เรื่องเรียนมีปัญหาอะไร”
กรองทำหน้าตาอิดออด ก่อนที่จะเริ่มเรื่อง
“เรื่องภาษาอังกฤษน่ะค่ะ แรกๆ ก็ไม่เท่าไหร่ แต่พอมาถึง ปี2 เนี่ยอาจารย์พูดไทยคำอังกฤษคำกันแทบทุกคน”
ไม่ต้องหันไปมอง ตาลาไตก็รู้ว่า อาจารย์สาว 2 คนที่อยู่อีกด้านของห้องหันมามอง
“ผมก็ใช้แบบนั้นเหมือนกัน” ตาลาไต พูดเสียงหนัก ๆ “มันเกิดจากอาจารย์เขาใช้หนังสือภาษาอังกฤษประกอบการสอน เขาถึงพูดภาษาอังกฤษคำไทยคำ คุณต้องฝึกให้คุ้นชิน แล้วได้คุยกับอาจารย์แล้วหรือยัง”
กรองส่ายหน้า นึกดีใจที่ตาลาไต ยอมให้คำปรึกษาหลังจากที่โดนวางสายโทรศัพท์มาตลอด
“ยังเลยค่ะ ไม่กล้าหรอก เดี๋ยวเขาว่าสอบเข้ามาได้ยังไง”
“คุณยังไม่ได้คุยเลย” ตาลาไตตอบกรองขณะที่หันไปพยักหน้าให้กับเพื่อนที่เดินเข้ามาในห้องแล้วนั่งลงที่โต๊ะทำงานใกล้กัน 
“กลับไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาของคุณนะ”
เมื่อตาลาไตทำท่าจะตัดบทการสนทนาเหมือนทุกครั้ง กรองก็ขยับเข้ามาใกล้
“ที่จริง ตอนนี้กรองก็เบื่อ ๆมหาวิทยาลัยด้วย”
ตาลาไตนิ่งฟัง เช่นเดียวกับเพื่อนอาจารย์ที่ให้ความสนใจถึงกับหมุนเก้าอี้หันมาหา
“แฟนกรองน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าจะคอยเฝ้าอะไรนักหนา กรองโทรหาใครก็คอยเช็คตลอด แต่กรองก็รู้มาว่าเขาไปเที่ยวกับคนอื่นเหมือนกัน เลยทำให้กรองพาลเบื่อมหาวิทยาลัยไปด้วย”
ชายหนุ่มหันไปมองเพื่อนด้วยความรู้สึกลำบากใจที่จะต้องเป็นที่ปรึกษาเรื่องความรัก
“แล้ววันนี้เขามาด้วยหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ พอพักเที่ยงกรองก็ออกมาเลย”
“อย่างนี้นะ ตอนนี้กรองมีหน้าที่เรียนเป็นเรื่องหลัก ถ้าเขาวุ่นวายกับเรามาก แต่เขายังไปเที่ยวกับคนอื่น กรองก็ปล่อย ๆเขาไป ไม่ตามไป ไม่สนใจ เดี๋ยวเขาก็จะห่างเราออกไปเอง”
“แต่กรองรักเขานี่คะ”

....นี่แหละประโยคที่กลัวที่สุด....

ตาลาไตหันไปยิ้มขำกับเพื่อนที่มีสีหน้าไม่แตกต่างกัน
“รักแล้วจะเอายังไงกับชีวิตล่ะคะ” เพื่อนอาจารย์ ที่เป็นชายแท้ช่วยเสริม “หนูอึดอัดคับข้องใจเรื่องเรียน และรักในเวลาเดียวกัน แล้วเราก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญทั้ง 2 เรื่อง ดังนั้นเราก็จัดการเรื่องง่ายก่อนดีมั้ยคะ ผู้ชายน่ะค่ะ ถ้าหนูไล่ตาม เขาจะยิ่งหนี หนูอยู่เฉย ๆเขาจะเช็คโทรศัพท์หนู หนูก็ปล่อยให้เขาเช็คไป เราไม่มีความลับอะไรในนั้น เขาจะไปเที่ยวกับใครก็ตามใจ ไม่ต้องรายงานเรา ถ้าเขาเห็นเราเป็นคนสำคัญเขาก็จะรู้ตัวเองว่าควรทำยังไง”
กรองหันมามองตาลาไต เพราะคำตอบจากเพื่อนอาจารย์ของตาลาไตไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ
“หนูอยากขอพี่ตาล......”
“อย่าคิดอะไรที่มันเป็นพล็อตนิยายเลยค่ะ อาจารย์ตาลาไตแกเล่นละครไม่เก่ง ชีวิตนี้แกรู้จักแต่สีขาวกับสีดำ นักศึกษาทำผิด ส่งงานไม่ตรงเวลา เข้าห้องเรียนสาย แกก็รู้แต่จะส่งเข้าห้องขังหรือไม่ก็เสียค่าปรับ มีอยู่เท่านี้แหละค่ะ”

เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดเตรียมไว้ล้วนถูกปฏิเสธ สุดท้าย กรองก็ต้องยกมือไหว้ลาตาลาไต “แล้วหนูจะโทรหาพี่ตาลนะคะ”
เมื่อกรองเดินออกไป ตาลาไตก็หันมาหาเพื่อน “ร้ายกาจมากแบงค์”
“อะ อะ อย่ามาเสียดายนะโว้ย” เพื่อทำยักคิ้ว หลิ่วตา
“ไม่หรอก” ตาลาไตหันมาหาอาจารย์สาว 2 คนที่ขยับเข้ามาสมทบ “ว่าแต่ผมรู้จักแต่จับนักศึกษาเข้าห้องขังกับเสียค่าปรับจริง ๆหรือเนี่ย”
“จริงน่ะสิ” อาจารย์สาวหันไปหัวเราะให้กัน “ให้ยังไงตาลก็ยังดูเป็นคนในเครื่องแบบมากกว่าอาจารย์อยู่ดี จะยืนจะเดินหลังตรงเป๊ะ แล้วก็ไม่ค่อยยิ้ม”
ตาลาไตทำหน้าเคร่ง “ตำรวจก็ยิ้มเป็น แล้วก็รู้จักสั่งให้วิ่งรอบเสาธงหรือไปล้างห้องน้ำ ไม่ใช่แค่เอาเข้าห้องขังกับเสียค่าปรับ” 
อาจารย์ทั้ง 3 คนพากันหัวเราะให้กับอารมณ์ขันของตาลาไต จนเมื่ออาจารย์สาวแยกกลับไป แบงค์ก็ลดเสียงพูดคุย
“รู้จักกับนักศึกษาคนนั้นได้ยังไง”
“หลานของแฟนน่ะ”
“ครูบุ๋มน่ะหรือ”
ตาลาไตพยักหน้า “ตอนบุ๋มยังอยู่ก็เคยคุยกันครั้ง 2 ครั้งเพราะผมไม่ค่อยได้ไปบ้านบุ๋มสักเท่าไหร่ แต่ตอนที่ทำบุญครบปี พ่อแม่บุ๋มกลับแนะนำคนนี้ให้”
“เขาเห็นว่าตาลมีเงินล่ะสิ” แบงค์พูดตรง ๆ อย่างคนที่รู้จักประวัติกันดี “ไม่ใช่ว่าดูถูกกันนะ เพราะผมก็ไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว แต่บางครอบครัวเขาก็เป็นอย่างนี้ แต่ก็คงบังคับไม่ได้ถ้าเด็กมันไม่สนใจ”
“พ่อแม่บุ๋มยังเคยโทรมาหาผม ถามถึงกรองว่าเป็นยังไงบ้าง ผมก็บอกไปว่า ผมไม่รู้เพราะไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก แล้วก็คงทำให้เขาต้องมาหาถึงมหาวิทยาลัย”
“กล้าว่ะ” แบงค์ยักไหล่ “พยายามมองว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ของสังคมตอนนี้ เขาทำเพื่ออนาคตของเขาเอง ตาลน่ะแหละที่ต้องระวังตัวให้มาก ทางที่ดีหาแฟนใหม่ เป็นตัวเป็นตนให้เขารู้ตัวว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับเขา”
ตาลาไตยกยิ้มมุมปากทันที จนแบงค์หันมาชี้หน้า “มีแล้วนี่หว่า งั้นบอกคนนี้ไปเลยเพื่อน พี่มีแฟนแล้ว อย่าโทรมาอีก ไม่ก็ใช้มุกให้แฟนรับสายแล้วบอกว่า พี่ตาลกำลังอาบน้ำค่ะ”

คนตัวโตได้แต่ส่ายหน้าขำเพื่อนอารมณ์ดี และยิ่งดีกว่าเดิมเมื่อกลับมาบ้านแล้วเห็นฟางอาบน้ำเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นรออยู่
“กลับมานานแล้วหรือ”
ฟางยิ้มกว้าง ขณะที่พยักหน้า “เลิกเรียน ช่วยงานที่คณะเสร็จก็มาครับ”
“เออดี”
ยังไม่ทันจะคุยกัน คุณป้าหน้าบ้านก็มาเรียก
“ตาล ป้าเอาแคนตาลูปมาฝาก” ฟางยกมือไหว้แล้วรับผลไม้เข้าไปในบ้าน ขณะที่ตาลาไตพูดขอบคุณ
“ไปเที่ยวที่ไหนมาหรือครับ”
“ไปเชียงรายมา กลับมาเมื่อบ่าย แต่เด็กที่ทำงานบ้านไม่อยู่ ออกไปซื้อกับข้าวมั๊ง ป้าเลยลืม จนเห็นรถตาลกลับมาก็รีบเอามาให้เดี๋ยวจะลืมไปเสียอีก”

คำว่าเด็กที่ทำงานบ้านเหมือนก้อนหินที่โยนลงไปในน้ำที่ทำให้เกิดแรงกระเพื่อมเล็ก ๆ ตาลาไตส่งยิ้มกว้าง ขณะที่บอก
“ฟางเป็นน้องผมครับ ไม่ใช่เด็กทำงานบ้าน”
“อ้าว ขอโทษที ป้าเห็นมาทีไร เขาก็ทำโน่นทำนี่ เคยฝากเขาออกไปซื้อของให้ก็มีน้ำใจ”
“เขาเป็นอย่างนั้นแหละครับ” ตาลาไตยังคงรอยยิ้มไว้ แล้วพูดขอบคุณอีกครั้ง
พอเข้ามาในบ้าน ฟางกำลังจัดแคนตาลูปลงในจาน
“เอาแช่ตู้เย็นก่อนมั้ยพี่”
ตาลาไตกอดอกมองด้านหลังคนที่ทำโน่นนี่ไม่หยุด
“ไปเดินห้างแถวนี้กันมั้ย”
“ห๊ะ ไปทำไม” ฟางทำหน้าตาเหรอหรา มองนาฬิกาที่บอกว่าเป็นเวลาหกโมงเย็นกว่า ๆ
“ไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่”
ฟางก้มลงมองเสื้อย้วยตัวเก่งกับกางเกงขาสั้น ขณะที่ตาลาไตพูดต่อ
“ว่าจะซื้อให้ใหม่ตั้งแต่นานแล้ว แต่ก็ไม่มีเวลาไปด้วยกันสักที ไปเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า”
“ทำไมล่ะ เสื้อกางเกงชุดนี้ซื้อที่กรุงเทพฯ นะพี่ไม่ใช่ตัวที่เอามาจากบ้าน”

ก็รู้ว่า ที่คนมองไม่ใช่เพราะแต่ฟางใส่เสื้อผ้าเก่าๆหรอก แต่เพราะความขยันเกินเหตุของเจ้าตัวด้วยที่ทำให้คนอื่นเห็นอย่างนั้น

ฟางพูดต่อ “แล้วเดี๋ยว เราก็จะไปทะเลกันพี่ยังต้องใช้เงิน”
“เฮ้ย” ตาลาไตเดินมาล้างมือ แล้วนั่งที่โต๊ะกินข้าว “พี่ไม่ได้ขัดสนขนาดนั้น” คนตัวโตหันมามองคนที่กำลังตักข้าว “แล้วพี่ว่าฟางต้องบอกกับใครด้วยแน่ๆ ว่าเป็นคนรับใช้ เมื่อครู่ป้าแกถึงได้เรียกฟางแบบนั้น”
ฟางเหลือบตามองพี่
“ว่าแล้ว” ตาลาไตเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ “จะต้องให้พูดกันอีกกี่ครั้งว่าฟางไม่ใช่คนรับใช้ พี่ไม่ใช่เจ้านาย ฟางไม่ใช่ลูกน้อง”
“คนที่ร้านค้า เขาเคยถามตั้งนานมาแล้ว แล้วเขาก็ไม่เห็นจะอะไรกับฟาง”
“คนแถวนี้เขาฝากซื้อของด้วยใช่มั้ย”
“ฟางกำลังจะออกไปซื้อกับข้าวให้พี่เหมือนกัน เขาก็ฝาก ไม่เห็นจะเป็นไรเลย เนี่ยเขายังเอาแคนตาลูปมาฝากพี่เลย แค่นี้ก็โกรธ”
ตาลาไตได้แต่ส่ายหน้า “ไม่ได้โกรธ แค่ไม่ชอบที่ฟางบอกคนอื่นว่าเป็นคนรับใช้ พูดตั้งหลายครั้งแล้วด้วย พี่เลยบอกเขาไปว่า ฟางเป็นน้อง”
ฟางพยักหน้ายอมรับง่าย ๆ ง่ายจนตาลาไตไม่แน่ใจ
“ต่อไปบอกกับคนอื่นอย่างนี้ได้มั้ย”
“ได้สิ  ขอแค่อย่าบอกว่าฟางเป็นแฟนพี่ก็พอ”
“อ้าว....”
ฟางตักชิ้นหมูในต้มยำตักใส่จานของตาลาไต “คุณป้า คุณตาแถวนี้แกดูคร่ำเคร่งจะตาย พี่เองก็เป็นอาจารย์ ยังไงนี่มันก็เรื่องส่วนตัวของเรา”
“กลัวหรือ”
ฟางเหลือบตามองพี่แล้วพยักหน้า “แม่ใหญ่ยอมรับพี่วันชาติ แต่เขาขอเรื่องพี่ไว้ ถ้าเกิดวันหนึ่งแม่ใหญ่มาที่นี่ แล้วมีใครพูดถึง..ฟางไม่อยากให้แม่ใหญ่เสียใจ”

ตาลาไตจับมือผอม ๆไว้ ยอมรับว่า เมื่อออกมาจากบ้านก็หลงลืมคำพูดของแม่ไปเสียสนิท

“ฟางขอแค่ได้อยู่กับพี่ แล้วถ้าเก็บเป็นความลับจะทำให้ได้อยู่กับพี่ มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่เลยสักนิด”
ตาลาไตกลับเป็นคนที่ยิ่งรู้สึกลำบากใจ
“ขอบใจมาก”
“ขอบใจทำไม” ฟางยิ้มขำ “ฟางมีแต่ได้กับได้”
คนตัวโตแกล้งคิดตามไม่ทัน “ยังไง”
“ก็.........” ฟางหยุดพูดใบหน้าแดงจัด
“อะไร พูดมาครึ่ง ๆกลาง ๆ”
“ก็ฟางได้อยู่กับพี่อย่างนี้ มันก็ต้องได้กับได้อยู่แล้ว”
แต่ตาลาไตส่ายหน้า “เรานี่ พอโดนซักยิ่งอึกอักไปกันใหญ่”
“ก็ฟางจะมีอะไรอีกล่ะ” ฟางเปลี่ยนเรื่อง “พี่น่ะชอบคิดเยอะ กินข้าวเถอะ เดี๋ยวจะได้อาบน้ำ วันนี้ไม่ต้องอ่านหนังสือหรือไง”
ฟางอ้อมแอ้มพูดต่อ
“ปกติพี่ก็ส่งฟางเรียนอยู่แล้ว ฟางรักพี่มาตั้งนาน แล้ว...พี่ก็ตามใจจนขนาดนี้ ไม่เรียกว่ามีแต่ได้กับได้ ได้ยังไง”
ตาลาไตบีบจมูกเล็กๆของฟาง “เราน่ะมันถ่อมตัว จนจะกลายเป็นมองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง ทั้งที่จริงทุกครั้งที่พี่ล้มลง พี่ก็มีแต่ฟางที่ดึงพี่ขึ้นมา”

ฟางยิ้มกว้าง ที่ทำให้ตาลาไตขยับตัวเข้าหาจูบริมฝีปากเบา ๆ แล้วนั่งลงกินข้าวต่อ
กินข้าวอาบน้ำเสร็จลงมาอ่านหนังสือด้วยกันจน 4 ทุ่มตาลาไตก็ลุกมาปิดประตูบ้าน ทำให้ฟางสงสัย แต่ตาลาไตก็แค่เดินมาจูงมือให้ลุกขึ้น
“คืนนี้นอนห้องพี่นะ”
ฟางยิ้มเขินแล้วพยักหน้า “เดี๋ยวตามไป”
ตาลาไตอาบน้ำเสร็จก็ไม่ได้รอให้ฟางขึ้นมาหา แต่เดินลงมาตามฟางที่ห้องนอน
“พี่ว่า ฟางย้ายของไปห้องพี่เลยดีกว่า ไปใช้ห้องน้ำห้องหนึ่ง แล้วมาเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกห้อง นอนอีกห้อง มันยุ่งยากเกินไป”
ฟางหันมาทำหน้าตาล้อเลียนรู้ทัน “ฟางใช้ห้องน้ำข้างล่างต่างหาก ไม่ได้ใช้ที่ห้องพี่วันชาติ อาบน้ำเสร็จก็ปิดบ้านแล้วเดินขึ้นมาเลย”
ตาลาไตได้แต่ส่ายหน้าให้กับตัวเองอย่างเหนื่อยใจ แต่คนที่สงสัยคือฟาง
“ทำไมล่ะ”
“2-3 วันมานี่มีอะไรหลายอย่างที่ชี้ว่า พี่เป็นคนรักที่แย่ที่สุดในโลก”
เมื่อวานนี้ ฟางคงลงไปอาบน้ำข้างล่างตอนที่เราเดินออกไปดูหน้าบ้าน วันนี้ก็เหมือนกัน...
ฟางเขินอย่างจริงจัง “ไม่ใช่สักหน่อย พี่ก็เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว”
“งั้นก็แสดงว่าพี่แย่มากมาตลอดงั้นสิ”
“ไม่ใช่...” ฟางพยายามจะอธิบายจนตาลาไตขำ คนตัวเล็กต้องขอให้พี่ฟังให้จบก่อน
“พี่ฟังฟางก่อนนะ ฟางแค่จะบอกว่า พี่เป็นแบบจะวางกรอบไว้ไง คือขอแค่เป็นคนดี ไม่ยุ่งกับยา ไม่หาเรื่องกับใคร ไม่เอาเรื่องข้างนอกเข้าบ้าน แต่ไอ้เรื่องที่ฟางจะแต่งตัวยังไง จะทำอะไร ไปกิจกรรมที่ไหน แบบนี้พี่จะปล่อย ๆไง ไม่ได้แปลว่าพี่ไม่ดี”
“แล้วถ้าเกิดพี่จัดการให้ฟางซื้อเสื้อผ้าใหม่ ฟางจะรู้สึกว่าพี่วุ่นวายมั้ย”
“ไม่หรอก” ฟางขำ “ก็มันเงินพี่ ใครที่ไหนจะตัดสินว่าใครดีหรือแย่ เพราะการที่เขาจะซื้อเสื้อให้เรา แล้วที่จริง....พี่เพิ่งจะรับรักฟางเมื่อวานนี้เอง ไม่รู้สึกว่าวุ่นวายหรอก”
ตาลาไตทำหน้าแปลก ๆ “เมื่อวานนี้...”

....ฟางบอกว่ารักเราตั้งแต่เมื่อปีที่แล้วไม่ใช่หรือ.......
ฟางยิ้มซื่อ ๆจนตาลาไตรู้ตัว
......ฟางบอกรักพี่ครั้งแล้วครั้งเล่า ทำทุกอย่างเพื่อพี่มาตลอด...
.....แต่พี่ไม่เคยบอกว่ารักฟางเลยสักครั้ง...
.....มีแต่กำแพงสูงที่ยกขึ้นมากั้นขวางไว้ ปล่อยเวลาให้ผ่านไปจนใครต่อใครเข้ามา.....
“ฟาง...”
“แต่งตัวเสร็จแล้ว” คนตัวเล็กพูดอีกครั้งขณะที่จับข้อมือพี่เดินออกมาจากห้อง 
“ฟางเดี๋ยว...พี่....”
“ครับ” ฟางหันมามองแล้วยิ้มเต็มใบหน้า “ฟางรอได้”
ตาลาไตสวมกอดฟางไว้แน่น “ไม่ต้องรอ...พี่รักฟาง...”
แขนผอม ๆที่กอดตอบพี่สั่นไหว รู้สึกถึงหยาดน้ำตาที่ไหล่พี่
“ขอบคุณครับ ฟางรักพี่ รักพี่มากที่สุด ขอบคุณครับ”
“ฟาง..ขอโทษที่ให้ทำให้ต้องรอ ทั้งที่พี่ควรพูดคำนี้นานแล้ว แต่เพราะพี่คิดว่า การกระทำมันสำคัญกว่าคำพูด”
ฟางพยักหน้ากับไหล่หนา “แต่ที่จริงพูดก็ดีนะ ฟางชอบฟัง”
“นั่นสิ รู้แล้วว่า คำพูดสำคัญมาก เพราะที่ผ่านมาพี่คิดว่าการกระทำสำคัญกว่า ไม่อยากให้ฟางคิดว่าพี่สักแต่พูดไป หรือชอบบังคับ แต่จะว่าไปพี่ก็ไม่เคยทำอะไรให้ฟางอย่างที่คนอื่นเขาทำให้กันด้วย ทำให้ฟางคิดว่าพี่ไม่รัก”
“ฟางรู้ว่าพี่ดีกับฟาง แต่ก็เคยคิดเล่นๆนะว่า ถ้าในวันวาเลนไทน์ พี่เอาของขวัญมายื่นให้ มันคงเป็นของที่นักศึกษาให้พี่ มากกว่าจะเป็นของพี่ที่ซื้อให้ฟาง”
ตาลาไตถึงกับตีหน้าผากตัวเอง “พี่นี่มันแย่จริง ๆ”
“ไม่ได้แย่นะ” ฟางเงยหน้าขึ้นหา ทั้งที่น้ำตายังเปียกแก้ม “ก็บอกแล้วว่า แบบนี้แหละคือพี่ ไม่เหมือนใครดีออก”
“ดีจริงเหรอ”
“ครับ” ฟางก้มหน้าลงอีกครั้งขณะที่พูดเสียงอ้อมแอ้ม “อยากให้ถึงวันเสาร์เร็ว ๆจัง”
“พรุ่งนี้ก็วันศุกร์แล้ว” ตาลาไตก้มลงหอมผมนิ่ม “ขึ้นห้องเถอะ”
เมื่อประสานมือผอมๆไว้
มือของฟางไม่ได้นุ่มนิ่ม ในทางตรงข้ามมันคือมือของคนทำงานหนัก
เมื่อก้มลงหอมแก้ม ที่ไม่ได้หอมเหมือนดอกไม้หรือน้ำหอม ในทางตรงข้ามมันมีกลิ่นแป้งเด็กเจือด้วยกลิ่นเนื้อหนุ่ม
เมื่อสัมผัสที่ผิวกาย มันไม่ได้นุ่มนิ่ม แต่มันคือกล้ามเนื้อแข็งแรง
และเมื่อริมฝีปากสัมผัสริมฝีปาก
เมื่อลมหายใจร้อนขึ้น
เมื่อกอดไว้ในอ้อมแขน....นี่คือคนที่เรารัก....
คนๆเดียวที่รักมาตลอดชีวิต
และคำถามที่ว่า เวลาหลายปีที่ผ่านมา นายตาลาไตมัวแต่ทำอะไรอยู่

*-*-*จบตอนที่ 26*-*-*

ตอบข้อสงสัยดังนี้

เรื่องนี้พี่ไจฟ์เขียนดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกพล็อตมันจึงเป็นแผน เอ๊ยไม่ใช่ ความคิดของพี่ไจฟ์
ฟางไม่ได้เพิ่งเตรียมการ เขาเตรียมมาตั้งแต่ภาคแรกแล้วครับ

พบกันวันอังคารนะครับ

ขอบคุณทุกคะแนน ทุกเป็ด ทุกความเห็น ขอบคุณที่สุดในโลกครับ
พี่ไจฟ์กับนายน้ำชา
- แก้ไขคำผิดแล้วครับ ขอบคุณครับ

[fangkao]

ในที่สุดก็รู้ใจตัวเอง อย่างที่บุ๋มบอก ขอถอนคำพูดว่าเคยเกลียดบุ๋ม แต่วันนี้ต้องขอบคุณบุ๋มนะเนี่ย ยังไงก็ต้องเคลียร์เรื่องหนูกรองนะ

[Aoya]

กรองเริ่มเยอะขึ้นทุกวัน
ไม่ใช่ว่าจะกล้าบุกมาถึงบ้านหรอกนะในเมื่อบุกไปถึงมหาลัยแล้วไม่ได้เรื่อง
พ่อกับแม่ครูบุ๋มก็เหมือนกัน เข้าใจว่าเห็นว่าตาลเป็นคนดีก็เลยอยากดองกันเอาไว้
แต่นั่นคืออดีตแฟนของลูกสาวนะ ถึงลูกตัวเองจะตายไปแล้วแต่ไม่รู้สึกแปลกๆ บ้างเหรอ
อีกอย่างแค่แนะนำก็พอมั้ง ไม่ต้องถึงขนาดชี้แนะหรอก
ยังไงเรื่องแบบนี้มันก็อยู่ที่ความพอใจทั้งสองฝ่ายนะ แล้วยิ่งฝ่ายตัวเองเป็นผู้หญิงด้วย
ทำอะไรเกินไปมันจะดูไม่งามเอานะ

ฟางเริ่มมีพัฒนาการ 

[mystery Y]

โห พี่ตาลพึ่งคิดได้ว่าต้องบอกรักฟาง...