หัวข้อ: "Yes,I love him"

[MiSS-U]

 

ดีใจกับตาลด้วยในที่สุดนายก็รู้ใจตัวเอง
ได้อยู่กับคนที่รักและรู้ตัวว่าเรารักคนๆนั้นมันช่าง....... 

บวกเป็ด รอวันอังคารค่ะ

 

[route rover]

พี่ตาล ช้าไปหรือป่าวเพิ่งจะบอกรักฟางเนี่ย

[-west-]

กรองนี่ไม่หยุดใช่มั้ย? -_-

[malula]

“จะต้องให้พูดกันอีกกี่ครั้งว่าตาลไม่ใช่คนรับใช้ พี่ไม่ใช่เจ้านาย ฟางไม่ใช่ลูกน้อง”..........ฟาง

ยัยกรองนี่ชักวุ่นวายใหญ่แล้ว ดีที่ครั้งนี้มีแบงค์ช่วย คราวหน้าพี่ตาลต้องเด็ดขาดแล้วนะ

[aehJTS]

นะกว่าจะรู้ตัวว่ายังไม่ได้บอกรักต้องให้น้องทวง
แต่พูดไปก็นะมันดูน่ารักในแบบตาล

  คะ

[=นีรนาคา=]

เออเนอะ พี่ตาลยังไม่เคยได้บอกรักฟางซักที

ลืมเรื่องที่แม่ใหญ่เคยพูดไปเลย แอบกังวลเบาเบา

[CarToonMiZa]

รู้สึกว่าตอนนี้จะหวานกว่าตอน
หลักของทุกตอนนะเนี่ย

[Yukisae]

การกระทำกับคำพูดสำคัญทั้งคู่ ไม่ต้องพูดบ่อย แต่บอกบ้างก็ดีนะตาล
กรองรุกหนักจริงๆ รีบจัดการเลย เดี๋ยวน้องคิดมากอีก
++จ้า

[teatimes]

คำพูดและการกระทำต้องไปด้วยกันนะ  ทำอย่างเดียวไม่พูดคนอื่นไม่เข้าใจ

พูดอย่างเดียวไม่ทำใครเขาจะเชื่อใจ

พี่ตาลทำดีมาก ยอมพูดออกมาซะที 

ทั้งสองคนน่ารักที่สุดเลยค่ะ

[TIKA_n]

เฮ้อ ยัยกรอง ผู้หญิงอะไรอย่างนี้เนี่ย เชื่อเลย แต่อะไรก็ไม่น่าเกลียดเท่า
ครอบครัวยัยกรอง กับครอบครัวบุ๋ม ที่สนับสนุน ให้ลูกสาวมาตามจับผู้ชายนี่ ยิ่งกว่าซะอีก
ทำเป็นอ้างหาที่ปรึกษา แล้วบอกมีแฟนแล้ว รักเค้า แล้วมาตื้อพี่ตาล หมายความว่าไง
คุยโทรศัพท์ไม่เหมาะ แต่มาหาผู้ชายถึงที่ทำงานเค้า เหมาะมากเลยนะ
ครูแบงค์สุดยอดมากเลย เอาซะยัยกรองไปไม่เป็น สมน้ำหน้า
รู้สึกว่าแบบยัยกรองนี่ ให้เจอกับหมี่ซักรอบน่าจะมันส์ แต่หมี่ห้ามทำอะไรน้องฟางนะ
ชอบพี่ตาลจัง ที่อยากให้เกียรติฟาง ไม่อยากให้ใคร ๆ มองว่าฟางเป็นเด็กรับใช้
ไม่อยากให้ฟางดูถูกตัวเอง แต่ก็เข้าใจฟางนะ ถูกปลูกฝังให้ถ่อมตัวมาตั้งแต่เด็กนี่นะ
แถมยังเรื่องแม่ใหญ่อีก จะว่ากังวล ก็กังวล แต่รู้สึกว่า พี่ตาล น่าจะทำให้แม่ใหญ่เข้าใจได้
ผู้ชายส่วนใหญ่ มักขาดความละเอียดอ่อน คิดว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด แม้บางเรื่องจะจริง
แต่บางเรื่อง แค่การกระทำมันไม่พอ โดยเฉพาะเรื่องความรัก ยิ่งคนรักที่ชอบดูถูกตัวเองอย่างน้องฟางด้วย
อะไรที่จะทำให้น้องมั่นใจได้ พี่ตาลก็ควรทำทั้งหมด ถึงคำบอกรักของพี่ตาล
จะมาช้า แต่ถ้ามาพร้อมความมั่นใจ มั่นคง จริงใจแล้ว ก็น่าดีใจ กว่าคนที่บอกรักพร่ำเพรื่อแหละนะ
ชอบตรงนี้จัง  ....นี่คือคนที่เรารัก....คนๆเดียวที่รักมาตลอดชีวิต   
ดีใจกับน้องฟางจริง ๆ เลย ตอนนี้น่ารักมาก ๆ ทั้งคู่เลย
ขอบคุณไจฟ์กับทีค่ะ 

[omuya]

 

[maemix]

พี่ตาลปล่อยให้ฟางรอตั้งนาน กว่าจะบอกรักได้
ยายกรอง เริ่มเยอะแระ

ขอบคุณไจฟ์กับที

[PAAPAENG~]

ฮืออออออออออ
อ่านแล้วร้องไห้ ดีใจกับฟางจริงๆนะ TwT
กว่าจะพูดออกมานะพี่ตาลลลลลลล
นึกถึงครูบุ๋ม แล้วรู้สึกเคารพครูบุ๋มจัง...
จะมีสักกี่คนที่ดีเท่าครูบุ๋มหนอ

รู้ใจตัวเองเสียทีนะพี่ตาล
ต่อไปนี้ก็รักและดูแลฟางดีๆนะพี่นะ
เครียดเรื่องแม่ใหญ่ จะมีมาม่าไหมหนอ TwT

[cinquain]

กว่าจะพูดคำว่ารักออกมาได้ ... เนาะ!

"และคำถามที่ว่า เวลาหลายปีที่ผ่านมา นายตาลาไตมัวแต่ทำอะไรอยู่ "
นั่นสิ!?!   

ชอบมากๆที่เพื่อนของตาลช่วยเขี่ยอิหนูกรองออกไป -- ไงก็มาใช้บริการ
พี่แบงค์ใหม่นะคะ ^^

[lizzii]

อั๊ยยะ พี่ตาลน่ารักนะเนี่ยย

[why yyy]

ก็ยังดีที่บอกว่ารัก!!

[skynotebook]

อะไรเนี่ย พี่ตาลช้าตลอดเลยนะ กว่าจะทำให้น้องฟางมั่นใจได้ คนอ่านก็ลุ้นแล้วลุ้นอีก
ตอนนี้จะมีอะไรให้ฟางคิดมากอีกหรือป่าวคะเนีย

[Zinub]

พี่ตาลบอกรักน้องแล้วดีใจกับฟางด้วย
แต่จะมีอุปสรรคอะไรที่เกี่ยวกับกรองมั๊ยเนี่ย... ..เธอน่ากลัวมาก

[kyoya11]

รักกันๆ

[Gokusan]

พอเข้าใจกันก็น่ารักขึ้นมากทีเดียว
เหมือนตาลเพิ่งได้สำรวจน้องชัดๆ
ซึ่งมันก็ทำให้รู้ว่า...เรารักคนนี้แน่ๆ

ส่วนเรื่องหลานสาวบุ๋ม...ต้องทำความเข้าใจกันใหม่
ทั้งเด็กและผู้ใหญ่...เพราะไม่มีใครจะมาแทนที่ใครได้ ตั้งใจเกินไป
ทุกคนมีตัวเลือกและกฏของตัวเอง...และที่จริงตาลเป็นคนอื่นของบ้านนั้นแล้ว

ฟางยิ่งน่ารักมากขึ้นทุกที เพราะนิสัยที่ห่วงความรู้สึกคนที่เรารักเสมอนี่แหละ ^^

[m_pop91]

หวานกนแบบนี้ตลอดนะครับ ชอบๆๆ

[natalee22]

กว่าจะพูดได้นะพี่ตาล ให้ลุ้นกันจนตัวโก่ง

[MooMiew]

เหม่ พี่ตาลไม่รออีก3ปี ค่อยบอกเลยละ

วันเสาร์ของฟาง คือ วันอังคารของเราใช่มั้ย?
รอ รอ รอ รอ

[MooMiew]

เหม่ พี่ตาลไม่รออีก3ปี ค่อยบอกเลยละ

วันเสาร์ของฟาง คือ วันอังคารของเราใช่มั้ย?
รอ รอ รอ รอ

[puppyluv]

 
น้ำตาจิไหลพรากๆ
ในที่สุด...
พี่ตาาลลลลลลลลล
บวกและเป็ดให้เพื่อนอาจารย์
ใช่เลย จับปรับกับสั่งขัง ใช่สุดๆ

[nongrak]

เขาไม่ยุ่งด้วยยังอุตส่าห์มาหาถึงที่ทำงานของตาล
รีบๆ บอกไปเลยว่ามีแฟนแล้วอย่ามาทำอย่างนี้

[@PurPle SuN@]

แล้วฟางก็สมหวัง ได้ยินคำที่รอคอยมานาน

เวลาฟางมันอ้อนแบบไม่รู้ตัวนี่มันน่ารักแฮะ 55

 เฮ้อออ คุณกรองนี่เธอรุกหนักนะเนี่ย

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 27
 
เลิกเรียนวันศุกร์ฟางรีบเร่งกลับไปที่หอพัก
รีบมากจนเดลสงสัย
“อะไรของมึงเนี่ย รีบอย่างกับมีไฟไหม้ที่ไหน”
“ไม่มีไฟไหม้หรอกต้องรีบไปบ้านพี่น่ะ พรุ่งนี้จะไปทะเลกัน”
ฟางยิ้มทั้งใบหน้า จนเดลต้องจับศีรษะเล็กๆโยก “หน้าบานเชียวนะมึง”
“แหงสิ กูไม่เคยไปเที่ยวกับพี่ 2 คนเลยนะ”
เดลทำหน้าตาไม่เชื่อ “อะไรของมึงวะ คบกันมาตั้งนาน”
“ก็...กูไม่เคยบอก เขาก็ไม่รู้ พอบอกเขาก็พาไปเลย”
“อ้อ.....คนรักตามสั่งนี่เอง” เดลแซวทำให้ฟางซัดหลังมือเข้าที่ต้นแขน เพื่อนที่ยังคงนิสัยปากไวได้อย่างคงเส้นคงวา
“มึงนี่”

“เออ ไม่ว่าก็ได้ งั้นกูจะบอกมึงด้วยว่า เทอมหน้ากูจะคืนหอ ไปอยู่คอนโด ฯแล้ว”
“อ้าว...”
ฟางทำหน้าตาเหรอหรา ขณะที่เดลชี้หน้า “มึงเองก็ควรคืนหอด้วย คนที่เขาไม่มีที่พักจะได้พัก มึงมีบ้านอยู่แล้ว”
“ก็จริงนะ” ฟางพยักหน้า “ใช่ว่ากูไม่อยากย้ายออก แต่กูไม่อยากให้เขาคิดว่ากูไปเกาะเขาเต็มตัว เพราะตอนนี้ทุกอย่างในชีวิตกูก็ขึ้นอยู่กับเขาทั้งนั้น”
“แล้วเขาชวนมั้ย”
ฟางพยักหน้า เดลเลยรีบบอก “งั้นไว้วันจันทร์หน้าก็ได้ ไปแจ้งเรื่องคืนหอด้วยกัน”
หนุ่มเหนือคุยกับเพื่อนแต่หันไปมอง หนุ่มตัวเล็กกว่าฟางที่เดินมามองเดลอยู่ห่างๆ
“นั่นไม่ใช่เด็กคณะเรานี่”
“เปล่า ชื่อกุ้งเด็กบริหารปี 1น่ะ”
ฟางหันมามองเดลด้วยดวงตาพราว “ดีใจด้วย”
“ดีใจอะไร เห็นมันตัวเล็กกว่ามึงอย่างนั้นนะ แต่มันขึ้นขี่กูตั้งแต่ไปดูหนังด้วยกัน 2 ครั้ง”
 “สัดเดล พูดเสียงดัง” ฟางหันไปมองรอบ ๆ
เดลยิ้ม ๆ ”กูยังคิดว่าถ้ากูอยู่คอนโดฯ มันต้องย้ายออกจากบ้านมันไปอยู่กับกูแน่ๆ”
ยิ้มของฟางกว้างกว่า “กูดีใจที่มึงเจอคนที่มึงรัก”
หนุ่มเหนือก้มหน้ามองพื้น “บอกกับมึงตามตรง บางทีกูก็ไม่รู้ว่ารักมันหรือเปล่า มันเหมือนเพราะกูอกหักจากมึง แล้วพอมีมันมาวิ่งตาม กูก็ไปกับมัน แล้วก็ปล่อยให้เรื่องมันเดินหน้าไปเอง”
“เดล...เวลาที่มึงอยู่กับกุ้งมึงมีความสุขมั้ย”
“แน่นอน เพราะเราเจอกันแค่นี้ แต่ตอนที่กูไปดูคอนโดฯแล้วมันเริ่มพูดเรื่องแผนการในอนาคตที่มีมันกับกู กูก็เริ่มมีคำถาม เริ่มกลัว”
“กลัวอะไร”
“กลัวว่า ถ้าอยู่ด้วยกันแล้ว ชีวิตจะไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่กุ้งมันคิดไว้น่ะสิ เริ่มรู้สึกว่าการอยู่กับใครสักคนมันน่ากลัวงี้วะ”
“ห่าเดล” ฟางคิดถึงคำพูดของตาลาไต “มึงคุยกับกุ้งว่า เรายังมีเรื่องที่ต้องศึกษากันและกัน หลาย ๆเรื่องก็ต้องบอกอีกคนว่าต้องการอะไร คุยกัน ไม่ใช่คำสั่ง ไม่ใช่การบังคับให้ทำตาม”
เดลพยักหน้าล้อเลียน “เหมือนที่มึงบอกพี่ พี่ก็เลยพามึงไปเที่ยวใช่มั้ย”
“ฮื่อ” ฟางหันไปยิ้มให้กุ้ง ที่ส่งยิ้มตอบมาทันที “ทำไมน้องไม่เดินเข้ามาทักล่ะ”
“กูบอกไว้น่ะ ว่าถ้ากูคุยกับมึงอย่าเข้ามายุ่งวุ่นวาย”
“เผด็จการ” ฟางดุตามตรง “แล้วเราจะรู้จักกันได้ยังไง ถ้ามึงกันพื้นที่ส่วนตัวไว้กว้างขนาดนี้” หนุ่มคนซื่อหันไปโบกมือทักทายกับกุ้งอีกต่างหาก
ท่าทีเป็นมิตรจนเดลยังสงสัย เพราะที่ผ่านมาอย่างมากฟางก็ยิ้มทักเท่านั้น
“มึงก็เฟรนด์ลี่ผิดปกติว่ะ แค่จะได้ไปเที่ยวทำให้มึงอารมณ์ดีได้ขนาดนี้เชียว”
“กุ้งเป็นแฟนมึงนะ ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่มาด้อมๆมองๆ ขโมยของนักศึกษา จนขนาดนี้แล้วมึงจะกลัวอะไร ถ้ามึงไม่มีใจให้มัน มึงจะยอมมันเหรอ” ฟางบอก และก่อนที่จะแยกย้ายก็ยังหันไปบอกเดลอีกครั้ง “คุยกัน ทำความรู้จักกัน จะได้รู้จักกันและกันมากขึ้น ไม่ใช่แค่มุมที่มึงหรือเขาอยากให้อีกฝ่ายรู้จัก”

/*/*/*/*/

บ้านพักครูในเย็นวันศุกร์เงียบเหงา เพราะอาจารย์ทั้งโรงเรียนไปงานเลี้ยงที่ตัวจังหวัด ยังไม่กลับมา ส่วนโรจน์ติดสอนพิเศษนักเรียนชั้น ป.6 ก็เลยไม่ได้ไป หลังจากที่ปิดห้องเรียน ก็เดินมาบอกลุงภารโรงของโรงเรียน แล้วกลับมาอุ่นอาหารเย็น ที่เมียของครูใหญ่มีน้ำใจเอามาให้ตั้งแต่เมื่อบ่าย เพราะเห็นว่าต้องอยู่เฝ้าโรงเรียนคนเดียว
อุ่นกับข้าวเสร็จ กำลังจะนั่งลงกินข้าว รถกระบะคันเก่าก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่โรงรถ
“อ้าว วันนี้วันศุกร์ไม่ไปกินเหล้าที่บ้านใครหรือ”
โรจน์ทักทาย แต่วันชาติส่ายหน้า แล้วเดินเข้ามาในบ้าน
“กำลังจะกินข้าวหรือ”
“อือ ต่อกินพร้อมกันสิ”
“โรจน์ กินข้าวแล้วกลับบ้านเราเถอะ”
โรจน์มีรอยยิ้มจางๆที่วันชาติเรียนรู้แล้วว่า รอยยิ้มแบบนี้ไม่ได้แปลว่าตามใจหรืออย่างไรก็ได้อีกต่อไป
“ต่อรีบกินข้าวดีกว่า ต้องขับรถกลับบ้านมืดๆมันอันตราย”
“โรจน์ กลับบ้านเถอะนะ”

สีหน้าของโรจน์ยังคงเหมือนเดิม ขณะที่นั่งลงตรงข้าม “กับข้าววันนี้เมียครูใหญ่แกทำมาให้ตั้งแต่บ่าย เพราะเขาจะไปงานที่ตัวจังหวัดกัน ต่อลองชิมดูสิอร่อยนะ”
“โรจน์ ผมขอโทษ”
คำขอโทษจากใจ เหมือนคำสารภาพทุกการกระทำที่ทำให้โรจน์กลับมาบ้านพักครูอีกครั้ง
“กินข้าวเถอะ”

วันชาติ ก้มหน้ากินข้าวด้วยความรู้สึกฝืน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ใช้อารมณ์นำเหตุผล โรจน์ไม่เคยโกรธ เว้นแต่ครั้งนี้
บางทีโรจน์อาจสะสมความไม่พอใจไว้ จนกระทั่งมันหนักเกินกว่าจะทนไหว
วันชาติถอนหายใจยาว .......
เรื่องราวทุกอย่างเดินหน้าไปแล้ว แต่ความสัมพันธ์กลับต้องถอยหลังกลับไปอยู่ที่เดิม เพราะนิสัยทำอะไรไม่รู้จักคิดให้ดี
.....ว่าที่จริง ตอนยังแยกกันอยู่มันก็ดีสำหรับนิสัยแบบวันชาติ แต่จู่ๆ ก็กลับคิดอยากให้โรจน์ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ไปขอพ่อกับแม่ กลับมาอ้อนวอนให้โรจน์ยอมย้ายไปอยู่ด้วย ใช้เวลานานหลายเดือน
แต่พอไปอยู่ด้วยกันไม่ถึงเดือน นายวันชาติก็สร้างเรื่องจนครูโรจน์ต้องกลับมาอยู่บ้านพักครูตามเดิม.....
โทษใครไม่ได้เลยนอกจากตัวเอง...

รอจนกินข้าวล้างจานเสร็จ วันชาติก็พยายามอีกครั้ง
“โรจน์ คุยกับผมหน่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นผมคงต้องย้ายมาอยู่กับโรจน์แล้ว”
“ไม่” โรจน์พูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา ขณะที่นั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม “จะอยู่ด้วยกัน หรือแยกกันอยู่มันก็ไม่ได้ต่างกันหรอก”
“ไม่หรอก นะโรจน์ให้โอกาสผมได้เปลี่ยนตัวเองเถอะนะ”
โรจน์ยิ้มแบบคนที่เข้าใจอีกฝ่ายเป็นอย่างดี “โรจน์ไม่ได้อยากให้ต่อถึงขนาดที่จะต้องเปลี่ยนตัวเอง แต่ถ้าโรจน์ต้องกลายเป็นคนที่ถูกมองข้ามความรู้สึกแบบนี้ ก็ขออยู่ห่างกันเหมือนเดิมดีกว่า ถ้าต่อจะมากินข้าวเย็นด้วยกันก็มา”
“ผมขอโทษ”
“คำว่าขอโทษมันแสดงความรู้สึกรับผิดในสิ่งที่ทำลงไป แต่มันไม่ได้รับประกันว่าจะไม่ทำผิดซ้ำ”
“แล้วโรจน์อยากให้ผมทำยังไง ผมไม่อยากให้โรจน์กลับมาอยู่บ้านพักครูอีก”
“บ้านพักครูมีอะไรเสียหาย ก็อยู่มาตั้งหลายปีแล้ว เวลาเด็กๆ หรือพ่อแม่เขามีปัญหาเขาก็มาหาได้ง่ายๆ”
“ข้อนั้นผมก็รู้ แต่ตอนนี้ผมอยากให้โรจน์ไปอยู่บ้านเรา อยากให้ลาออก แล้วไปทำสวนด้วยกัน”

รอยยิ้มหายไปทันที จนวันชาติยิ่งรู้ตัวว่าพูดผิดไป

“ไม่ต้องลาออกหรอก ผมแค่พูดไป”
“แต่คือสิ่งที่อยู่ในใจของต่อใช่มั้ย” โรจน์ที่เคยเป็นครูใจดี แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นครูดุประจำฝ่ายปกครอง “เราคุยกันแล้ว ว่าโรจน์ไม่ลาออก ไม่อย่างนั้นโรจน์กลับไปอยู่กรุงเทพฯ ดีกว่า แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นมันก็ทำให้โรจน์มั่นใจว่า สิ่งที่โรจน์คิดไว้มันถูกต้อง”
“โรจน์ ผมขอโทษ ที่ทำอะไรไม่รู้จักคิด”
โรจน์พยักหน้ารับรู้ว่าวันชาติเป็นอย่างนั้น
“เวลาที่คน 2 คนอยู่ด้วยกันถึงเราจะคุยกัน แชร์กันทุกเรื่อง แต่ที่จริงมันยังมีบางเรื่องที่ยอมไม่ได้ ตอนนี้ที่ต่อไม่อยากให้โรจน์อยู่ก็เพราะกลัวว่าคนนั้นจะกลับมา ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ต่อยอมไม่ได้”

วันชาติก้มหน้ายอมรับว่าสิ่งที่โรจน์พูดมาคือความจริง ขณะที่โรจน์พูดต่อไป

“โรจน์เองก็มีเรื่องที่ยอมไม่ได้เหมือนกัน”
“ผมก็แค่ไปหาพี่ตาลที่กรุงเทพ ฯ ทำไมโรจน์ต้องโกรธขนาดนี้” 
รอยยิ้มเย็นกลับมาอีกครั้ง “เพราะฟางโทรมาคุยกับหมี่ ต่อก็นอนไม่หลับรีบออกจากบ้านตั้งแต่กลางดึก เพื่อไปหาฟางที่กรุงเทพฯ แล้วถึงได้ไปคุยกับพี่ตาล มันเรื่องอะไรที่ทำให้ต่อเห็นว่ามันเป็นเรื่องด่วนเรื่องร้อนขนาดนั้น เขาเป็นคนรักกันที่มีนิสัยเงียบๆ คล้ายกัน ให้อย่างไรเขาก็มีวิธีที่จะทำความเข้าใจกัน ขอเพียงไม่มีคนอื่นเข้าไปแทรก”
โรจน์เน้นคำว่าคนอื่นจนวันชาติถึงกับกุมขมับ “ผมเสียใจ แต่ผมก็เล่าให้โรจน์ฟังทุกอย่างแล้วไง”

เรื่องที่วันชาติลุกจากที่นอนออกไปกลางดึก ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก เพราะตั้งแต่ตอนที่ยังลอบคบกัน วันชาติก็เป็นอย่างนั้น นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป โรจน์ได้แต่ยอมรับเพราะตัวเองก็คบกับคนอื่นอยู่อีกคน จนถึงในคืนที่วันชาติผลุนผลันไปกรุงเทพฯ โรจน์ยังคิดว่า วันชาติอาจออกไปหาใครสักคนในเมือง จนกระทั่งมารู้ในตอนที่วันชาติกลับมา ว่าไปกรุงเทพ ฯ
ในชั่ววินาทีแรกก็คิดว่าไปหาเดล ที่ใจคิดระแวงมาโดยตลอด
แต่ไม่ใช่.......

“โรจน์ก็เสียใจ ที่เชื่อใจต่อมาตลอด ว่าเป็นคนรักพี่รักน้อง ห่วงใยทุกคนที่อยู่ในบ้าน แต่ไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักยั้งคิด ถึงกับไปยุ่งกับคนรักของพี่ชาย”
“แต่ผมก็สารภาพทุกอย่างแล้วไง ทำไมต้องโกรธ”
“โรจน์ไม่ได้โกรธ แต่โรจน์ได้คำตอบแล้วว่า ต่อคิดกับโรจน์ยังไง และรู้ว่าโรจน์ควรถอยออกมา”

คนตัวหนาไม่เคยพูดว่าคิดอย่างไรกับฟาง แต่เพียงแค่เปิดปากสารภาพว่าไปกรุงเทพฯ โรจน์ก็คาดเดาเรื่องได้ตลอด จนตัดสินใจกลับมาอยู่ที่บ้านพักครูเหมือนเดิม
โชคดีที่ครูใหญ่ยังไม่ได้จัดการให้มีครูคนอื่นเข้ามาพัก เพราะต่างก็เป็นคนในพื้นที่ทั้งนั้น

วันชาติหันหน้าหนีไปทางอื่น ขณะที่หยดน้ำตาเอ่อล้น “ผมถามตัวเอง ตอบตัวเอง ด่าตัวเองไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ว่าไม่ควรคิดกับฟางแบบนั้น แต่ผมก็ไม่เคยผิดหวังหรือเสียใจที่ฟางเลือกพี่ตาล เพราะผมมีโรจน์อยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนั้น ผมรู้สึกร้อนใจ”
“ก็เลยต้องไปหา เพื่อทำให้เรื่องมันยุ่งยากขึ้น” สีหน้าท่าทางของโรจน์ไม่ได้ต่างอะไรกับการพูดกับนักเรียนดื้อๆ คนหนึ่ง “ถึงต่อจะมองข้ามความรู้สึกของโรจน์ ถึงได้ลุกออกเตียงไปกลางดึก แต่อีกคนคือพี่ตาลนะ เขาเป็นพี่ชายของต่อ แล้วเขาต้องรู้แน่ๆ ว่าต่อคิดอะไรอยู่ แล้วเขาก็ต้องไปคุยกับฟางเพราะเขาอยู่ด้วยกัน คนรักกันจะทะเลาะกันก็เพราะความไม่ยั้งคิดของต่อ แล้วฟางคนที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับใครเขาเลยน่ะคือคนที่จะเดือดร้อน” ครูหนุ่มเอื้อมมือมาจับมือของวันชาติไว้ “โรจน์รู้ดีว่าความรู้สึกหวาดระแวงแบบนั้นมันทรมานยังไง ต่อเองก็รู้ แต่ก็ยังทำกับพี่ชายของต่อเอง” โรจน์พูดช้าๆ เพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าจะไม่มีการพูดเรื่องนี้ซ้ำอีก “ขอโทษนะต่อ ถึงโรจน์จะรักต่อมากขนาดไหน แต่คนที่ข้ามเส้นไปวุ่นวายกับคนรักของพี่น้องตัวองแบบนี้ โรจน์ก็ขอเลือกที่จะอยู่ให้ห่างดีกว่า”
โรจน์พูดแล้วลุกขึ้น เดินตรงไปที่ประตู “ต่อกลับบ้านเถอะ” ครูหนุ่มบอกวันชาติ ขณะที่หันไปมองรถของครูที่อยู่บ้านติดกันเลี้ยวเข้าเขตรั้วบ้าน
หันมาเห็นวันชาติลุกขึ้นอย่างหมดแรง แล้วเดินมาคุกเข่าลงข้างหน้า
“ขอร้อง....กลับไปอยู่ด้วยกันเถอะนะ ผมรู้ตัวแล้วว่าผมเลวขนาดไหน แต่ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีโรจน์ ผมรักโรจน์นะ ได้โปรดกลับไปกับผม” คนตัวหนากอดขาอีกคนไว้แน่น
“อยู่ได้สิ ก่อนที่เราจะรู้จักกันต่อใช้ชีวิตอย่างไร ก็ทำอย่างนั้น”
“โรจน์ ได้โปรด...ได้โปรดให้อภัย ผมจะไม่ไปวุ่นวายกับเขาอีก ผมจะมีโรจน์เพียงคนเดียว โรจน์ไม่รักผมสักนิดเลยหรือไง”
“คำสัญญารับรองอะไรไม่ได้หรอกต่อ ที่ผ่านมาเราต่างก็เคยชินกับการทำอะไรตามใจตัวเอง จนทำให้ใครหลายคนเสียใจ ตัวเราเองก็เสียใจ ถึงโรจน์จะรักต่อมากขนาดไหน แต่ถ้าต่อยังไม่รู้จักคำว่าความเหมาะสม ก็อย่าให้โรจน์ต้องเข้าไปรับรู้อะไรด้วยเลยดีกว่า”
“ผมรักโรจน์นะ ผมรักโรจน์คนเดียว เรื่องของฟางน่ะมันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น”
“โรจน์อยากให้ต่อกลับไปคิดให้ดี ว่าที่ต่อบอกว่ารักโรจน์น่ะ เพราะรัก หรือไม่อยากแพ้ หรือเพราะแค่อยากมีใครสักคน”
“ไม่! ผมรักโรจน์ รักมากที่สุด ไม่ว่าที่ผ่านมาผมจะทำให้โรจน์เสียใจขนาดไหน หรือมองผมเป็นคนไม่ดียังไง แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า คนที่ผมรักคือโรจน์คนเดียวเท่านั้น ผมไม่สนใจหรอกว่า พี่ตาลกับฟางจะทะเลาะกันยังไง จะรักกันดีหรือเลิกกันแล้ว ผมรู้แต่ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีโรจน์”

โรจน์นั่งลงข้างหน้าวันชาติ ค่อยๆ พูดให้ใจเย็น “ต่อกลับบ้านนะ กลับไปคิดให้ดี อย่าวู่วามคิดแต่ว่าทุกอย่างจะต้องเป็นไปอย่างที่ต่อต้องการให้เป็น โรจน์อยู่ที่นี่และไม่ได้ห้ามถ้าต่ออยากมาหา แล้วถ้าต่ออยากจะไปหาใครก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอกกัน”
“โรจน์ ให้อภัยผมเถอะนะ”
“โรจน์ไม่ได้โกรธต่อเลยสักนิด แล้วเรื่องระหว่างเรา มันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าโรจน์จะให้อภัยหรือเปล่า แต่มันขึ้นอยู่กับตัวของต่อเองที่จะต้องรู้จักเรียนรู้ที่จะไม่ใช้แต่อารมณ์”

วันชาติสวมกอดโรจน์ไว้แน่น
....ตลอดชีวิตที่ผ่านมา บอกกับตัวเองว่าใครจะเข้ามาหรือใครจะออกไปจากชีวิตไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะตัวกูของกู ถึงตอนที่ไปหาฟางถึงกรุงเทพฯก็คิดแค่ว่า กูต้องไปรู้ไปได้ยิน และต้องไปเห็นกับตาตัวเอง ว่าเขามีปัญหากันจริงหรือเปล่า....
....ความคิดร้ายๆ เกิดขึ้น...บางทีนี่อาจเป็นโอกาสที่กูจะได้เป็นคนที่ได้กลับมาเป็นคนที่ดูแลฟางเหมือนตลอดเวลาที่ผ่านมา เป็นคนที่ฟางคุยด้วยเสมอ ไม่ใช่พี่ตาลคนที่นาน ๆครั้งถึงจะกลับบ้าน แต่กลับกลายเป็นคนที่ฟางรักมาตลอด
...และเพราะฟางมีพี่ตาล ฟางถึงได้หายไปจากชีวิตของกูอย่างสิ้นเชิง..
แต่มันคนละความรู้สึกกับการที่โรจน์นิ่งเงียบไปเมื่อรู้เรื่อง แล้วกลับมาอยู่ที่บ้านพักครูเหมือนเดิม
ความรู้สึกในตอนแรกก็คือ ทำไมโรจน์ต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะคิดว่าเขาไม่รู้ว่าในใจของกูคิดอะไร แต่พอเขาพูดออกมาว่าเขารู้ว่ากูคิดอะไรอยู่…
ทั้งเจ็บ ทั้งหมดแรง ทั้งเสียใจ อยากร้องตะโกน อยากร่ำร้องขอโทษจนหมดแรงขอเพียงให้โรจน์กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม
มาถึงตอนนี้ รู้แล้วว่าไม่มีใครที่ไหนที่สำคัญไปกว่าคนๆนี้อีกแล้ว....

“ผม...มาหาโรจน์ได้ใช่มั้ย” วันชาติพูดทั้งน้ำตา
“ได้สิ”
“เรายังไม่ได้เลิกกันใช่มั้ย”
โรจน์ยิ้มเย็นขณะที่ส่ายหน้า
“ถ้าผม...พิสูจน์ให้โรจน์เชื่อว่า นับจากนี้โรจน์คือคนที่สำคัญที่สุดของผม เราจะกลับมาเหมือนเดิมใช่มั้ย”
“ไม่สิ ต่อต้องพิสูจน์ตัวเอง ว่าต่อเป็นผู้ใหญ่ และรู้ผิดชอบชั่วดี”
วันชาติพยักหน้า แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น “พรุ่งนี้ผมจะมาหา”
โรจน์หันไปมองบ้านข้างๆ “พรุ่งนี้ตอนเช้ามีนักเรียนมาติว แล้วบ่ายต้องไปโรงเรียนประจำจังหวัด ช่วยครูวิทยาพานักเรียนไปเตะบอลโกลด์หนู”
“งั้น....ตอนบ่าย ผมไปรับที่โรงเรียนประจำจังหวัดนะ”
โรจน์พยักหน้า แล้วเดินนำมาส่งที่รถ “ขับรถกลับบ้านดีๆนะ”

เมื่อวันชาติถอยรถออกไป ครูสาวที่อยู่บ้านติดกันเดินมาเกาะรั้วคุย
“โรจน์ใจแข็งมากเลย เป็นพี่นะพี่ตามกลับไปตั้งนานแล้ว”
โรจน์ส่ายหน้า “ผมก็ไม่ได้ใจแข็งหรอกครับ แต่ให้บทเรียนเขาแล้ว ผมก็ต้องให้บทเรียนตัวเองเหมือนกัน”

......เราเองก็ไม่ใช่คนดี คนบริสุทธิ์อะไร ทั้งที่คิดว่าทำทุกอย่างด้วยความรอบคอบแล้ว แต่สุดท้ายก็กลับยังเป็นคนที่ถูกมองข้ามความรู้สึกไปอย่างง่ายดาย....
ถึงเวลาที่จะต้องกลับมาทบทวนตัวเอง ว่า เราคือคนสำคัญของเขา และเขาคือคนสำคัญของเราจริงๆหรือเปล่า

*-*จบตอนที่ 27*-*

มีเด็กตั้งชื่อตอนนี้ว่า "Clear"
ขออภัยหากตอนนี้ยังไม่ได้ไปทะเล
ตอนต่อไป วันพฤหัสบดีนะครับ
ขอบคุณมากครับ
ไจฟ์กับที
PS. "มันขึ้นขี่กูตั้งแต่ไปดูหนังด้วยกัน 2 ครั้ง" แปลว่า กุ้ง on top ดังนั้นกุ้งจึงลุกขึ้นมานั่งทับ เพื่อให้เดลเสียบ โอปะ 5555
เรื่องของเดลกับกุ้งมีประปราย ไม่ได้เล่าอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเลย เพราะตัวละครจะเยอะเกิน จุดประสงค์ของเรื่องก็คือ ขณะที่คนหนึ่งเริ่มรักครั้งใหม่
อีกคนก็ต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่เท่านั้นเองครับ

[maemix]

พี่วันชาติจะพิสูจน์ตัวเองได้ไหม ถ้าเป็นเหมืนเดิม
คนที่อยู่ด้วยคงไม่เป็นสุข ทุกคนมีคนมีเห็นแก่ตัว
อยู่แล้วจะมากจะน้อยก็ว่ากันไป ตอนนี้เห็นใจครูโรจน์
เจอผู้ชายแบบวันชาติ เหนื่อยใจแทน

รอพี่ตาลกะฟางไปทะเลลลลล 

ขอบคุณไจฟ์กับที กดบวกกดเป็ดให้เป็นกำลังใจ

[fuku]

นับถือโรจน์สุดๆ เลย

รู้สึกเลยว่ารักมากแต่ชีวิตไม่ได้มีแค่รัก ต้องอดทน แต่ต้องเดินไปข้างหน้าด้วยกัน