ตอนที่ 29กลับมาจากไปเที่ยวทะเลด้วยกัน ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูราบรื่นมากกว่าเคย ฟางกับเดลไปแจ้งคืนหอพักของมหาวิทยาลัย เพราะฟางจะย้ายมาอยู่บ้านตาลาไต ส่วนเดลจะไปอยู่คอนโดฯ ที่เจ้าตัววางแผนจะให้เช่าต่อเมื่อเรียนจบ
วงสนทนาในโรงอาหารยามบ่าย มีนักศึกษาอยู่บางตา อาหารและเครื่องดื่มที่วางอยู่บนโต๊ะนี้ก็มีแค่มะม่วงถุงเดียว เดลแทะเม็ด ฟางกินมะม่วง ส่วนกุ้งละเลียดกินพริกกับเกลือ
“กูวางแผนไว้ว่าจะให้เช่าก็จริง แต่อาจอยู่เองถ้าได้งานทำที่นี่ แต่เรื่องมันยังอีกหลายปีขอตัดสินใจอีกที ว่าชีวิตในกรุงเทพฯ มันเหมาะกับกูมั้ย”
“อ้าว แล้วกุ้งล่ะ” หนุ่มตัวเล็กท้วง
เดลหันไปมองหน้า “ถึงตอนนั้นมึงจะยังอยู่กับกูอีกหรือไง”
“พี่เดลอะ ชอบพูดงี้ตลอด” กุ้งทำหน้าคว่ำ แต่คนที่ฟาดหลังมือเข้าต้นแขนของเดลคือฟาง
“มึงนี่ปากเสีย” ฟางบอกแล้วหันมาหากุ้ง “ลองไม่สนใจมันบ้างเหอะ”
กุ้งหันไปส่งค้อนให้กับเดล ที่หันมาบ่นเพื่อน “ยุอะไรไม่รู้ กูก็พูดเผื่อไว้ ใครจะไปรู้อนาคต”
“พี่ฟาง ศุกร์นี้มากินข้าวที่คอนโดฯ พี่เดลมั้ย อาจารย์ไม่อยู่ไม่ใช่หรือ” หนุ่มกุ้งหมายถึงตาลาไต ไม่ได้หมายถึงอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย
“อือ เขาไปสัมมนาต่างจังหวัด แต่เดี๋ยวดูก่อนนะ แล้วจะบอก”
“แปลว่าไม่มา” เดลบอกทันที “ฟางมันเป็นโรคเกรงใจ รักษาไม่หาย ไม่เหมือนมึงหรอก”
ฟางได้แต่ส่ายหน้า “มึงนี่เคยตัวแล้ว ขึ้นต้นอะไรก็ได้ สุดท้ายหันไปแขวะกุ้งซะทุกครั้งไป”
กุ้งทำหน้าตาน่าสงสารขอความเห็นใจจากฟาง แต่พอเดลหันไปหยิกแก้ม กุ้งก็ยิ้มแป้นได้ทันที จนฟางขำ
“กุ้งนี่มันน่ารักดีเนอะ”
“มึงน่ารักกว่า” เดลพูดทันที
ฟางก็สวนทันทีเหมือนกัน “กุ้งตบมันเลย ปากแบบนี้”
“ไม่อะ” กุ้งบอกด้วยความมั่นใจ “แต่คืนนี้จะมีคนเจ็บแน่นอน”
จนถึงคืนวันศุกร์ฟางกินข้าวเย็นคนเดียวเสร็จกำลังจะทำรายงาน เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น
ปกติคนที่โทรมาเบอร์บ้านคือแม่ใหญ่ ฟางรีบวิ่งไปรับสายทันที
แต่คนที่โทรมาไม่ใช่แม่ใหญ่
-พี่ตาลอยู่มั้ย-
“ไม่อยู่ครับ พี่ตาลไปต่างจังหวัด”
-ไปกับใคร จังหวัดไหน กลับเมื่อไหร่-
“เอ่อ...ไปสัมมนาของมหาวิทยาลัยที่ระยองน่ะครับ กลับเย็น ๆวันอาทิตย์ มีเรื่องด่วนหรือเปล่าครับ โทรเข้ามือถือเขาก็ได้ครับ”
-โทรแล้ว เขาไม่รับสาย-
พอได้ยินคำว่าเขาไม่รับสาย ฟางก็คิดถึงคนที่โทรมาหาตาลาไตเป็นระยะ แต่ตาลาไตมักจะกดปิดเสียง ไม่รับสาย
“มีธุระด่วนหรือเปล่าครับ”
ปลายสายนิ่งไปชั่วครู่หนึ่ง แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
-เธอเป็นใคร-
“ผมเป็น...เอ่อ คนรับใช้น่ะครับ แม่ใหญ่ให้ผมมารับใช้พี่ตาล”
-มาจากบ้านที่ชัยนาทน่ะหรือ-
“ครับ”
-พี่ตาลเขาไม่มาหาฉันเลย เขามีคนอื่นแล้วใช่มั้ย”
ฟางขมวดคิ้วแน่น นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย ไม่รู้เรื่องคนอื่นที่คนๆนี้กำลังพูดถึงและไม่รู้ว่าเขาเคยไปหาใคร
.....ไม่รู้อะไรสักอย่าง.....
“ผมไม่รู้หรอกครับ ผมอยู่แต่บ้านนี้”
-บอกเขาให้มาหาฉัน ไม่งั้นฉันจะฆ่าตัวตาย-
“อย่าทำอย่างนั้นเลยครับ ถ้าคุณติดต่อพี่ไม่ได้ ผมก็คงทำไม่ได้เหมือนกัน”
มีเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นมาตามสาย กับเสียงพรรณาถึงความรักของเธอกับพี่
ฟางไม่รู้จักเธอ และไม่คิดว่าพี่จะโกหก แต่การคร่ำครวญแบบนี้มันทำให้ไม่มีความกล้าที่จะวางสาย
หลังจากที่ปล่อยให้เธอพูดไปเกือบครึ่งชั่วโมง เธอก็พูดอีกครั้งว่า ให้ฟางติดต่อตาลาไตให้โทรมาหา ไม่อย่างนั้นเธอจะฆ่าตัวตาย
คนแรกที่ฟางคิดถึงคือเดล
“อย่างนี้ได้มั้ยครับ คุณอย่าเพิ่งคิดสั้น ผมจะพยายามติดต่อกับพี่ แล้วผมก็จะไปหาคุณ คุยกันว่าพอจะมีอะไรที่ผมทำได้ คุณอยู่แถวไหน ขอเบอร์โทรศัพท์คุณได้มั้ยครับ”
ทันทีที่วางสายจากหญิงสาวปริศนา ฟางก็โทรหาเดล
“แล้วทำไมมึงต้องไปหา”
“ก็เขาจะฆ่าตัวตาย”
“มันไม่ฆ่าตัวตายหรอก”
“ใครจะไปรู้ อารมณ์คนที่อยากเอาชนะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น กูจะออกไปรอมึงที่หน้าปากซอยมึงแวะมารับกูไปที กูไปไม่ถูก”
ได้ยินเสียงเดลหันไปคุยกับกุ้ง แล้วก็หันมาบอก “อีกครึ่งชั่วโมง ให้กุ้งไปรับมึงที่หน้าปากซอย”
เวลาครึ่งชั่วโมงที่เดลบอกมันช่างเนิ่นนาน
และเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงที่ฟางไม่กล้าโทรไปหาตาลาไต เพื่อถามให้แน่ชัด
รู้แต่อยากรู้ด้วยตัวเอง อยากรู้จักกับผู้หญิงคนนี้ด้วยตัวเอง
กุ้งเป็นคนขับรถมารับ โดยมีเดลนั่งมาด้วย
“เชื่อกูเหอะ มันไม่ได้จะฆ่าตัวตายหรอก มันจะให้มึงเป็นพวกเดียวกับมันน่ะ” เดลพูดอีกครั้งเมื่อฟางขึ้นรถ
เมื่อไปถึงหอพัก กุ้งคือคนที่จับมือฟางไว้
“พี่ตาลเป็นแฟนพี่ พี่ต้องฟังเขามากกว่าคนแปลกหน้านะ”
“อือ” ฟางรับคำ ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะมีความหนักแน่น อย่างที่รับคำไปหรือเปล่า
....ทำไมผู้หญิงคนหนึ่งถึงต้องทำขนาดนี้ หากพี่ตาลไม่เคยมีท่าทีใดๆ....
ฟางเคาะประตูห้องพัก ประตูก็เปิดออกแทบจะในทันที
หญิงสาวคนที่มาเปิดประตูมีผมยาว ยุ่งเหยิง ดวงตาแดงช้ำอย่างคนที่ร้องไห้มาอย่างหนัก
“ผมเป็นคนที่บ้านพี่ตาล”
“คนรับใช้พี่ตาลหรือ ทำไมเขาไม่มาล่ะ”
ฟางส่ายหน้า หญิงสาวก้าวถอยเข้าไปในห้องแล้วทรุดตัวลงนั่งร้องไห้
“พี่ตาลไม่รับผิดชอบกรองได้ยังไง”
เดลกับกุ้งก้าวตามฟางเข้าไปในห้อง ขณะที่ฟางนั่งฟังเธอพูดคร่ำครวญ และมีกุ้งเข้าไปช่วยปลอบให้ใจเย็น ส่วนเดลคือคนที่กอดอกยืนมอง
....ลูกไม้ตื้นๆ ...ปัญหาคือเล่นลูกไม้ตื้นกับไอ้คนดี ที่ถึงมันจะเชื่อใจพี่ แต่มันก็ยังสงสารเขานี่แหละ...
เดลนับหนึ่งถึงหมื่นบอกตัวเองว่า กูมีหน้าที่แค่พามาส่ง แล้วเกิดพูดอะไรออกไปแล้วมันจะฆ่าตัวตายจริงๆเพราะอยากเอาชนะอย่างที่ฟางบอก มันจะกลายเป็นบาปติดตัว
กุ้งหันมามองหน้าเดลที่ยืนหน้าเครียด ท่าทางฮึดฮัดคับข้องใจแล้วต้องลุกมาหา เดลกระซิบแผนการบางอย่างกับกุ้ง กุ้งก็รีบรับมาพูดกับกรอง
“อย่างนี้นะครับ เท่าที่เราเห็นก็คือพี่ตาลเขาไม่ได้มีผู้หญิงที่ไหน เขาวุ่นวายกับเรื่องเรียนเพราะเขาต้องทำผลงาน ต้องทำอีกปริญญา แล้วก็อะไรเยอะแยะ พี่ลองหยุดไม่ตามเขาสักพัก เขาอาจจะดีขึ้น”
“เขาไม่โทรกลับพี่เลย” กรองคร่ำครวญ “เขาทิ้งพี่แล้วแน่ๆ” หญิงสาวหันไปบอกกับฟางให้โทรหาตาลาไตให้อีกครั้ง
“ผมโทรไปแล้ว แต่เขายังไม่โทรกลับเหมือนกัน อาจจะคุยอยู่กับเพื่อนก็ได้”
“ฟางต้องช่วยพี่นะ” หญิงสาวจับมือฟางไว้แน่น “พี่ท้อง”
ฟางเหมือนโดนน็อคกลางอากาศ กุ้งเองได้ยินประโยคนี้ก็ทำอะไรไม่ถูก มีแต่เดลที่หันไปมองรอบห้องอีกครั้ง
“เขารู้หรือเปล่าว่าพี่ท้อง” กุ้งเป็นคนถาม หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าร้องไห้คร่ำครวญ
“เราจะบอกกับเขาให้ ตอนที่เขากลับมา แต่ตอนนี้พี่ต้องดูแลตัวเองให้ดี” หนุ่มเหนือพูดขึ้นเป็นครั้งแรก และเป็นครั้งแรกที่กรองหันมามองเดลตรง ๆ
เห็นตั้งแต่แรกว่า คนนี้หน้าตาดีที่สุดในกลุ่ม 3 คน แต่พอมองตรงๆ ก็ต้องยอมรับว่า คนนี้เข้าขั้นหล่อมาก จะมีข้อด้อยกว่าตาลาไตก็ตรงที่ตาลาไตเป็นผู้ใหญ่ และมีรูปร่างสูงใหญ่แข็งแรงกว่า ส่วนคนที่บอกว่า เป็นคนรับใช้ของตาลาไต ดูหน้าตาซื่อๆ อีกคนเหมือนนักเรียนมัธยม
“พี่...”
“เท่าที่รู้จักกันมา พี่ตาลไม่ใช่คนไม่รับผิดชอบ ถ้าเขารู้ว่าพี่ท้องกับเขา” เดลเน้นเสียง “เขาต้องรับผิดชอบ แต่ตอนนี้ดึกแล้ว ยังไงเราก็ผู้ชาย ไม่ควรอยู่ที่นี่นานๆ”
ทั้งท่าทาง น้ำเสียง ไปจนถึงประโยคที่พูดบ่งบอกว่า เดลเป็นคนเด็ดขาดผิดกับหนุ่มอีก 2 คน คนที่หน้าเด็กกว่าเพื่อนแสดงออกชัดเจนว่าเป็นคนใจอ่อน ส่วนอีกคนดูเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรมากนัก แต่ทั้งคู่จะต้องกลับไปเล่าเรื่องให้ตาลาไตฟังแน่นอน
“อย่าคิดสั้น แล้วเราจะบอกกับเขาเอง” เดลย้ำอีกครั้งแล้วดึงมือของฟางให้ออกมา
แต่เมื่อออกมาถึงชั้นล่าง เดลก็หันมาหาฟาง
“มึงมีรูปพี่หรือเปล่า”
ฟางส่ายหน้า เดลก็เลยถอนหายใจหนักๆเดินมาจนถึงรถ
“ถ้ามีรูปก็พอจะเอาให้ยามหรือแม่บ้านที่หอพักดู”
“เขาอาจไปทำกันข้างนอกหอพักก็ได้” กุ้งเถียงเบาๆ จนกระทั่งมาถึงรถ พอสตาร์ทรถก็หันมาหาเดล “พี่เกิดเขา....”
“เขาอาจท้องจริงๆ ก็ได้ ใครเขาจะโกหกเรื่องแบบนั้น แต่คนนั้นไม่ใช่พี่ตาลหรอก”
“รู้ได้ไง”
“กูเห็นรองเท้าแตะอีกคู่ที่ห้อง ดูไซค์แล้วเล็กกว่าพี่ตาลของมึงแน่ๆ” เดลหันมาหาคนที่นั่งหน้าซีดอยู่ที่เบาะหลัง “อย่าคิดไปล่วงหน้า กูไม่รู้หรอกนะ ว่ามันยังไงกัน แต่มันต้องมีสาเหตุที่อีชะนีตัวนี้จะจับให้พี่ตาลเป็นพ่อของลูกมัน”
“กูก็ไม่คิดว่าพี่ตาลจะมีอะไรกับเขา แต่ทำไมเขาต้องทำอย่างนี้”
“เพราะมันโง่ไง กูเองก็เคยทำเรื่องโง่ๆมาแล้วเหมือนกัน” เดลหันมามองเพื่อนเต็มตา
เดลเคยโกหกว่าโดนวันชาติบังคับ แต่ก็โดนจับได้ในทันที
“คนที่มันจะเอาน่ะ มันไม่ได้คิดไปไกลเกินกว่า กูจะเอาให้ได้ มึงเองเวลาที่คุยกับพี่ ก็ต้องรู้จักใช้คำพูดให้ดี อย่าให้เขาคิดว่ามึงไม่เชื่อใจเขา”
“กูเชื่อเขา”
“กูรู้” เดลพูดแล้วหันกลับไปมองรถคันอื่นบนท้องถนน
เย็นวันอาทิตย์ ตาลาไตเข้าบ้าน โดยมีฟางยืนยิ้มกว้างรอรับอยู่เหมือนเคย
“เหนื่อยมั้ย”
“ไม่หรอก” พี่บอกขณะที่ส่งกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กให้ “ไม่ต้องขับรถเอง ขากลับหลับมาตลอดทาง”
“พี่อาบน้ำแล้วพักก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวฟางทำข้าวเย็นเสร็จจะไปเรียก”
“ครับ”
ก่อนที่จะก้าวขึ้นบันไดไปชั้นบน ตาลาไตหันกลับมาจูบปากฟาง “คิดถึง”
ฟางหัวเราะคิก “หวานตลอด”
“คนมันหวานเป็นนิสัยพื้นฐาน แต่ไม่กล้าแสดงออกน่ะ”
“เหรอ...” ฟางหันมางับต้นแขนพี่แล้วดันหลังให้ขึ้นไปอาบน้ำ
รอจนพี่อิ่มข้าว แล้วนั่งดูซีรีย์โทรทัศน์ ฟางทำงานบ้านเสร็จก็เดินมานั่งข้าง ๆ นึกถึงคำเตือนของเดลที่จะไม่ทำให้พี่คิดว่าเราไม่เชื่อคำพูดของพี่
“พี่ คนที่โทรมาบ่อยๆแต่พี่ไม่รับสายน่ะ พี่สนิทกับเขามั้ย”
“ไม่หรอก” ตาลาไตตอบสั้นๆ แต่ละสายตาจากหน้าจอโทรทัศน์ “เขาโทรมาตอนที่พี่ไม่อยู่หรือ”
ฟางพยักหน้า
“เขาพูดอะไร”
“เขาบอกว่าเขาจะฆ่าตัวตาย”
“ทำไม”
“เขาบอกว่าเขาท้อง”
ตาลาไตถามต่อ “แล้วฟางทำยังไง”
“ฟาง กับเดล แล้วก็กุ้งไปหาเขาที่หอพัก”
ตาลาไตถอนหายใจแรงๆดึงฟางให้ซบไหล่
“พี่...”
“อือ..”
“ทำไมเขาถึงต้องทำขนาดนั้น”
“คนล้านคนก็มีล้านแบบ เขาก็แค่เป็นอีกแบบหนึ่ง ที่เราควรอยู่ห่างๆ”
“พี่จะไปคุยกับเขามั้ย อย่างน้อยเขาก็เป็นญาติกับพี่บุ๋ม”
“ไม่ดีกว่า อยู่ให้ห่าง”
ฟางขยับตัว หันหน้าเข้ามาหาตาลาไต “ที่ผ่านมา ฟางก็เห็นอยู่ว่าพี่ไม่ติดต่อกับเขา แต่เขาก็ยังโทรมาหาแล้วนี่เขาถึงกับพูดเรื่องท้อง ถ้าเกิดเขาเอาไปบอกคนอื่น...”
“ว่าเป็นลูกพี่” ตาลาไตต่อประโยคของฟางด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก
....ถึงพี่จะไม่ค่อยได้เล่าอะไรให้ฟางฟัง เพราะกลัวจะเก็บไปคิดกังวล แต่อีกฝ่ายคงเล่าเรื่องอะไรที่มันไม่มีความจริงสักนิดเดียวให้ฟางกับเพื่อนฟัง...ก็ยังดีที่ไม่โวยวาย รอจนพี่กลับมาแล้วค่อยชวนคุย...
ฟางยอมรับกับพี่ “พ่อแม่ทางฝั่งเขาคงโวยวาย แล้วมันก็ไม่ดีกับพี่เลย”
“มันก็เป็นไปได้”
ยิ่งเมื่อคิดถึงท่าทีของผู้ใหญ่ฝั่งนั้น กับสิ่งที่เพื่อนอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยบอกไว้ ทำให้ตาลาไตคิดว่า พวกเขาสามารถทำได้ทุกอย่าง
“แล้วพี่จะทำยังไง”
“ถ้าเขาท้องจริง ก็รอให้คลอด เราพิสูจน์จากดีเอ็นเอได้”
“แต่บาปไปตกอยู่กับเด็กที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย”
“เพราะผู้ใหญ่ทำอะไรไม่คิดให้รอบคอบไง”
“ฟางคิดอย่างนี้นะ” ฟางก้มหน้ามองมือตัวเอง “เด็กในท้องของคนนั้น จะเหมือนหมี่มั้ยครับ”
พี่ดึงฟางเข้ามาหอมหน้าผาก “ไม่หรอก อยากรู้เรื่องของหมี่หรือ”
“อยากมั่งไม่อยากมั่ง พ่อบอกว่า อดีตมันไม่สำคัญเท่ากับวันนี้เราดีต่อกัน”
พ่อของฟางเป็นผู้ใหญ่ที่มีคำสอนดีๆเสมอ แล้วฟางก็รับมาทำตามอย่างเคร่งครัด
ตาลาไตคิดว่าถึงเวลาที่ควรจะบอกกับฟาง
“หมี่เป็นลูกของผู้ต้องหาคดียาเสพติด”
ฟางอึ้ง เพราะความจริงของหมี่ ผิดจากที่ทุกคนคิดไปไกล
“แม่เป็นพม่า พอคลอดลูกก็หายไป พ่อเขาเลยไปขอให้คนงานที่ไร่อ้อยช่วยรับเป็นลูก คนงานน่ะนะจะท้องจะคลอด เขาก็ไม่ได้ไปโรงพยาบาลอยู่แล้ว แค่อุ้มเด็กไปอำเภอหมี่ก็ได้สัญชาติไทย แต่พ่อของหมี่ก็ย้ายงานไปเรื่อยจนมาถูกจับที่โรงงานในเมืองกาญจน์ เราแยกหมี่มาฝากไว้ที่บ้านเด็กฯของบุ๋ม แล้วพี่ก็ทำเรื่องขอรับเลี้ยง”
“คนพูดเรื่องหมี่เยอะแยะ แต่ไม่มีเรื่องแบบนี้เลย”
“แล้วฟางคิดยังไง”
“คิดว่าหมี่โชคดีมากที่เจอตำรวจใจดีแบบพี่”
“มีแต่ฟางนี่แหละที่บอกว่าพี่ใจดี”
ฟางยิ้มหวาน ขณะที่ส่ายหน้า “พี่ใจดีมาก ยิ่งกบในกะลาแบบฟางด้วยแล้ว”
“จะไม่ใจดี เพราะฟางชอบเรียกตัวเองแบบนี้แหละ” ตาลาไตสวนทันที จนคนที่ยิ้มหวานกลายเป็นยิ้มแหย
“ก็จริงนี่นา พอออกจากบ้านมาอยู่กรุงเทพฯ เจอแต่คนที่ทำอะไรแปลกๆ ตั้งแต่ไอ้เดล จนมาถึงคนที่บอกว่าเป็นญาติพี่บุ๋มเนี่ย ตอนที่เขาพูดคำแรกว่าเขาท้อง ฟางก็มั่นใจว่าไม่ใช่พี่ เพราะพี่อยู่กับพี่บุ๋มตั้งนาน พี่บุ๋มยังไม่ท้องเลย พี่ต้องรู้วิธีคุมกำเนิด”
ตาลาไตรู้สึกสะดุดหู “ไม่ได้คิดว่าพี่จะไม่มีวันนอนกับเขาหรือ”
“นี่คือความคิดแวบแรกไง ฟางน่ะเชื่อใจพี่ แต่พอเขาพูด ก็คิดว่า เอ๊ะ หรือเป็นเหมือนในละคร แล้วก็คิดอยู่ตลอดว่าเขาทำแบบนี้ทำไม แล้วก็เป็นห่วงเด็กด้วย”
“ห่วงเขาด้วยใช่มั้ย”
“เขาบอกว่าเขาจะฆ่าตัวตาย ถ้าพี่ไม่ไปหาเขา”
“เหรอ...” น้ำเสียงของตาลาไตจมลงไปอยู่ในคอ
“แต่แบบนี้ถ้าพี่ไปหาเรื่องคงไม่จบ”
“อือ”
“ไม่ไปหาก็ขู่ ไปหาก็ยิ่งไปกันใหญ่ พี่จะทำยังไงต่อไปครับ”
“เดลมันเจอเขาแล้ว มันว่าไง” พี่ย้อนถาม
“มันบอกเขาไม่ฆ่าตัวตายหรอก แล้วมันก็ว่า ที่ห้องเขามีรองเท้าอีกคู่ เป็นของผู้ชาย”
มือใหญ่ดึงคนใจดีเข้ามากอดไว้
“ฟางเชื่อพี่ใช่มั้ย”
“เชื่อสิ ที่ฟางกลัวก็คือ กลัวว่าพี่คิดว่าฟางไม่เชื่อพี่ต่างหาก”
“งั้นก็ดี พี่จะจัดการเรื่องนี้เอง แล้วต่อไปถ้าเขาโทรมาอีก ก็บอกกับเขาไปว่า พี่ฝากบอกว่าอย่าทำอะไรที่จะทำให้ตัวเองต้องอับอาย” ตาลาไตดันคางให้ฟางเงยหน้าขึ้นมามองสบตา “พูดได้มั้ย”
“ได้ครับ” ฟางรับคำพี่พร้อมกับรอยยิ้ม ขยับตัวนั่งพิงอกกว้างดูซีรีย์ต่อไปด้วยกัน
*-*-*จบตอนที่ 29*-*-*มันเป็นเรื่องชวนปวดกบาลจริงๆ เวลาเจอผู้หญิงใช้มุก "ฉันกำลังตั้งท้อง" แล้วให้เราเติมคำเอาเองว่า ท้องกับใคร ต่อให้เชื่อใจยังไงมันก็จะมีรอยร้าวเล็กๆ เกิดขึ้นเสมอ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับข้อเท็จจริง ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เขาบอก แต่มันขึ้นอยู่กับใจเราเองว่าจะเชื่อแบบไหน
หลักการดราม่า คือคนมาก่อนต้องไป แต่คนเขียนดราม่าคนนี้ไม่ยอม 
ดังนั้นฟางจึงต้องเหนือกว่าทุกคนในทุกรณี 
สำหรับคุณที่แสดงความเห็นเรื่อง "หื่น" หรืออีโมนองเลือดนี่แสดงว่าไม่ชอบฉากนี้ใช่มั้ยครับ สบายใจได้ เพราะผมดีลีทที่เหลืออยู่ทั้งหมดออกไปแล้ว โปรดอ่านอย่างสบายใจ
และขออภัยหากการปล่อยฉากนั้น ในวันฮันนีมูนแล้วทำให้คุณเข้าใจผิด
และผมคือคนที่ทำเรื่องทั้งเรื่องเสียหายด้วยการปล่อยฉากนั้นในเวลาเพียง 1 ตอน
เพราะ คู่รักคู่นี้ "ไม่หื่น" เป็นความต้องการทางเพศกับคนที่รักเพียงคนเดียว และอยู่ในระดับน้อยนิด ถ้าคุณสามารถอยู่ใกล้คนที่อยากกอดมากที่สุดเป็นเวลา 1 ปีแล้วคุณสามารถบังคับตัวเองไม่ให้ "สัมผัส" เขาได้ ผมว่าต้องไปหาคุณหมอแล้วหล่ะ แต่ไอ้คู่นี้มันทำได้
และเพื่อให้การเดินเรื่องตามแนวทางเดิมอย่างที่มันควรจะเป็น ผมจึงลบฉากนั้นออก และขอให้พี่ไจฟ์แก้ไขตอนที่เหลือ
ย้ำอีกครั้ง โปรดอ่านด้วยความสบายใจ ผมจะไม่รบกวนสายตาคุณด้วยฉากนั้นอีกแล้วจริงๆ
และขออภัยอีกครั้งหากการเล่าเรื่องที่ผ่านมาเกิดความผิดพลาดจนทำให้คุณมองเรื่องทั้งเรื่องไปในทางอื่น
ผม นายน้ำชา ในฐานะคนอ่านคนสุดท้ายก่อนโพสต์ ขอรับผิดไว้ทุกกรณี
อีก 2 ตอนจบแล้วครับ
พบกันวันอังคารนะครับ
ขอบคุณที่สุดสามในโลก
พี่ไจฟ์กับนายน้ำชา (แต่ช่วงนี้จะเรียกผมว่า เพอร์ซี่ แจ็คสันก็ได้นะครับ ไม่ว่ากัน) 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
