หัวข้อ: "Yes,I love him"

[malula]

ยัยกรองบื้อ นี่มันยุคไหนแล้วจะมาอ้างว่าท้องกับใครมั่ว ๆ เลียนแบบดาราหรือไง
ลำพังฟางคนเดียวต้องตกเป็นเหยื่อแม่นั่นแน่ ๆ ดีที่มีเดลกับกุ้งคอยเตือนสติ
รักกันเงียบ ๆ สองคนยังมีเรื่องให้ปวดหัว

น้องทีเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วนะจ๊ะ คนอ่านมิได้รังเกียจฉากสยิวกิ้วแต่ประการใด
จะบอกว่าชอบก็กระดาก เอาเป็นว่าที่มีก็ดีอยู่แล้วอย่าไปตัดออกเลย เสียดาย...คิคิ

[fangkao]

เป็นโชคดีของฟาง คนเราจะมีเพื่อนที่ดีได้สักกี่คน แถมฉลาดแบบเดลนี่หายห่วงฟางเลย เรื่องฉากเลิฟๆที่น้องทีว่า พี่ว่ามันก็เป็นเรื่องธรรมชาติของคนรักกันนะ เหมือนที่น้องทีว่าใครจะไม่อยาก สัมผัสคนที่เรารัก แต่ก็เคารพในสื่งที่น้องทีกับไจฟ์เขียนจร้า เพื่อให้เป็นไปตามเจตนารมย์ ของทั้งคู่ที่อยากจะให้เป็นไปตาม โครงเรื่องที่วางไว้ 
ช่วงนี้อ่าน เพอร์ซีย์ แจ๊คสันเหรอจ๊ะ

[indy❣zaka]

ผู้หญิงบางคน ชอบเอาเรื่องเกี่ยวกับเพศมาอ้าง เพื่อความเห็นแก่ตัวของตัวเอง   ไม่ว่าจะเรื่องด่ากัน ทะเลาะกัน มีเรื่องกัน ชอบคิดว่าไม่มีใครหรือผู้ชายคนไหนกล้าทำอะไรตัวเอง เพราะตัวเองเป็นเพศแม่  ทั้งๆที่ทำตัวไม่น่าเคารพให้เหมาะสมกับคำว่า"แม่"เลย

และเรื่องท้องนี่ คนที่ทำมันก็ตัวเองอ่ะ  แต่ทำไมต้องโวยวายให้คนอื่นเขามายุ่ง ทั้งๆที่เขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย

เวลาทำไม่คิด  แต่พอเรื่องเกิด กลับไม่แก้  แต่ดันดึงให้คนอื่นมามีปัญหาไปกับตัวเองด้วย


พูดแล้วก็น่าเศร้าเนอะ  ที่สมัยนี้คนประเภทนี้เยอะขึ้นทุกวัน 
เฮ้อ... โลกเราช่างอยู่ยากจริงๆ

[Whatever it is]

กรองก็ทุ่มสุดตัวเหมือนกัน ท่าทางจะท้องจริง

[ชางหลง]

น้องที คนที่อ่านเวปนี้เขาไม่คิดมากเรื่องนั้นหลอกจ้า มันเป็นเรื่องธรรมชาติ

ของคนรักกันนะ มีแต่อ่านไปยิ้มไป เรื่องข้องพวกน้องไม่ ใช่เน้นเรื่องนั้นสักหน่อย

เราว่าน่ารักออก เป็นการแสดงออกของความรัก

แล้วก็เห็นด้วยกับเรื่องมาม่านะ ว่าต้องให้ฟาง อยู่เหนือทุกอย่าง 555

จะจบแล้วเหรอ ยังอยากอ่านอยู่เลยอะ

แล้วพวกน้องจะแต่งเรื่องอะไรต่ออะ  ชอบเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องสอบสวนและผี ๆ อะ

แต่งอีกนะ ชอบ ๆ กับไปอ่านมา 5 -6 เที่ยวแล้ว

[m_pop91]

ตอนนี้ยกความดีให้เดล555

[Gohan]

งานนี้เดลเจ๋งมาก ช่างสังเกตและรู้เท่าทันผู้หญิงอย่างกรอง
นี่ถ้าฟางไปคนเดียว สงสัยกลับมาพร้อมตัววุ่นวายวิ่งวนเต็มหัว
พี่ตาลจะเคลียร์ปัญหาโลกแตกนี้ยังไง คงต้องลุ้นกัน
ไม่ใช่ว่าเคลียร์เสร็จ นางกระโดดมาเกาะเดลนะ คงได้มีการบู๊นองเลือดแน่นอน 55

สำหรับฉากพระนาย โดยส่วนตัวแล้วคิดว่า ก็ไม่ได้เยอะแต่ประการใด
นานๆ มีฉากหวานบ้าง ก็ทำให้คึกคักดีไม่หยอก 
อยากให้เอากลับมาเหมือนเดิมนะ เพราะอีกสองตอนก็จบแล้ว
แต่ก็แล้วแต่เพอร์ซี่สุดหล่อจะเ้ห็นสมควรละกัน

ขอบคุณสองหนุ่มครับ

[@PurPle SuN@]

เฮ้ออออ เจอหน้ากันนับครั้งได้ จะไปท้องกันตอนไหน แปลกคนจริง

ดีนะที่ฟางมันไม่คิดมาก และถามพี่ก่อน ไม่งั้นคงยุ่งกว่านี้

อะไร 2 ตอนจะจบแล้วเหรอ กำลังเพลินเลยเชียว

ปล.ขอบคุณป๋าไจฟ์ และ เพอร์ซี่ แจ็คสัน คนหล่อนะจ๊ะ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 30

ผู้หญิงคนนั้นจะโทรศัพท์มาหาพี่อีกหรือเปล่าฟางไม่รู้ ทั้งไม่รู้ว่าพี่จัดการเรื่องของผู้หญิงคนนั้นอย่างไร ที่รู้ก็คือไม่มีโทรศัพท์มาอีกทั้งที่บ้านและมือถือของพี่
จนกระทั่งหมี่ปิดเทอมแล้วมาเรียนพิเศษที่สถาบันกวดวิชาที่กรุงเทพ ฯ
ฟางกลับมานอนที่ห้องนอนเล็กของตัวเองที่ชั้น 2 ส่วนหมี่นอนห้องของวันชาติ ด้วยเหตุผลที่ว่า หมี่โตแล้ว
และแม้จะเป็นช่วงที่ฟางยังไม่ปิดเทอมแต่ก็ทำหน้าที่รับส่งหมี่โดยไม่ต้องรอให้ตาลาไตบอก
บางวันก็จะมีเดลกับกุ้งแวะไปหาที่สถาบันกวดวิชา แล้วก็พากันไปเที่ยวต่อ
ฟาง เดล กุ้งและหมี่ เข้ากันได้ดีอย่างเหลือเชื่อ โดยเฉพาะการที่กุ้งขับรถพาเที่ยวใกล้ๆ
“นี่ถ้าหมี่ไม่มากรุงเทพฯ กูก็คงไม่ได้มาพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์แน่ๆ” เดลทำหน้าตาทึ่งเมื่อเห็นอาคารรูปทรงลูกบาศก์
กุ้งหันมาทำหน้าล้อเลียนกับหมี่ แล้วหันไปบอกเดล “รุ่นนี้จะมาหาความรู้นอกห้องเรียนทำอะไร มีหน้าที่จ่ายเงินก็จ่ายซะ”
“หน้าที่อันทรงเกียรติ” เดลบ่นแล้วเดินนำเข้าข้างใน
ส่วนฟางได้แต่เดินยิ้มตามเข้าไปในพิพิธภัณฑ์

บ่ายวันเสาร์สุดท้ายก่อนที่หมี่จะกลับบ้านชัยนาท เมื่อทั้ง 4 คนกลับมาถึงบ้านมีรถคันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้าน และมีตาลาไตทำหน้าที่รับแขก
หมี่หันมาถามฟาง “ไม่เห็นน้าตาลบอกว่า วันนี้จะมีใครมา”
“นั่นสิ จะได้ให้ฟางอยู่บ้าน แล้วเราไปเที่ยวกันต่อเนอะ” กุ้งหันมายิ้มหน้าบานกับหมี่ ที่รีบพยักหน้ารับ เลยโดนเดลดุทั้งคู่
“น้องมาติว เรานี่ก็ชวนเที่ยวตลอด”
“แหม นิดๆหน่อยๆเอง”
กุ้งไม่ได้สนใจคำพูดของเดลเลยสักนิด
คนที่มาบ้านคือแม่ของบุ๋ม กับ ชายหญิงสูงวัย และกรอง
ทั้ง 4 คนยกมือไหว้ทุกคน แล้วก็พากันเลี่ยงเข้าไปอยู่ในครัว ฟางรีบไปทำผลไม้ยกมาให้แขก
ดูท่าทั้ง 5 คนรวมถึงตาลาไตยังคุยเรื่องบางอย่างกันอยู่ และเด็กๆไม่ควรรับฟัง เดลก็เลยพาหมี่ กับ กุ้งออกไปนั่งเล่นที่นอกบ้าน เหลือเพียงฟางที่ยังอยู่ในครัว
แต่เพราะนี่คือบ้านทาวน์เฮ้าส์ แล้วคนที่มาก็เป็นคนต่างจังหวัดพูดเสียงดังฟังชัด ให้ลดเสียงลงมาเพราะเรื่องที่คุยเป็นความลับ ยังไงคนที่อยู่นอกบ้านก็ได้ยิน ถึงจะไม่ครบถ้วนทุกถ้อยคำก็เถอะ
“แม่รู้ว่า ตาลลำบากใจ แต่แม่ก็ไม่อยากให้กรองอยู่คนเดียวที่หอพักอีก”
ฟางหันไปมองหน้าตาลาไตที่นิ่งเฉย
“อีกไม่เท่าไหร่กรองก็จะเรียนจบ ก็อยากขอฝากแค่เรียนจบเท่านั้น หอพักนั่นมันมีแต่คนไม่ดี”
ตาลาไตยังคงเงียบ
ความเงียบแบบนี้มันคือคำว่า “ไม่” อย่างชัดถ้อยชัดคำที่ทุกคนรู้ดี
“เห็นกรองบอกว่า ที่ผ่านมา ที่เคยบอกฝากพ่อตาลให้ช่วยดูแลน้อง แต่พ่อตาลก็ไม่ว่างตลอด”

กุ้งที่อยู่ด้านนอกหันมาหาเดล “ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่บอกว่าท้องกับพี่ตาลใช่มั้ย กุ้งว่าแล้วว่าหน้าตาคุ้นๆ แล้วตั้งนานแล้วทำไมท้องไม่ใหญ่ล่ะ”
เดลตบปากตัวเองเพื่อไม่ให้พูดว่า –คงเอาเด็กออกไปแล้ว- หรือไม่ก็-ตอแหล-
“เป็นไร” กุ้งถาม
“ก็มันหน้าด้านกันทั้งตระกูลไง” เดลเปลี่ยนคำที่อยากพูด “เกิดมากูเพิ่งเคยเจอ เอาลูกสาวมาส่งให้ถึงที่แบบนี้”
“ก็พี่ตาลรวยนี่” กุ้งหันมาหาหมี่
สีหน้าแววตาของหมี่ทำให้กุ้งกลืนคำพูดที่จะพูดต่อ “ทำไมหมี่ทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้น”
“พวกมันคิดจับน้าตาล” หมี่พูดด้วยดวงตาแข็งกร้าว
เดลที่มองหมี่ออกมาตั้งแต่แรก กระทุ้งข้อศอกใส่กุ้ง “พี่ตาลเขาไม่เอาน่ะ ยิ่งทำอะไรแบบนี้ ยิ่งแย่ลงไปอีก น้าตาลของหมี่ไม่โง่ถึงขนาดจะเอาคนแบบนี้หรอกน่า”
กุ้งมองสีหน้าหมี่แล้วรู้ตัว เลยไม่ได้แสดงความเห็นต่อ แต่กลับไปตั้งใจฟังเสียงจากในบ้าน
ไม่ได้ยินเสียงตาลาไตพูดอะไรเลย นอกจากเสียงของแม่ของผู้หญิงที่บอกถึงความจำเป็นที่จะต้องย้ายออกจากหอพัก มาขอพักที่บ้านนี้

ครู่หนึ่งฟางก็เดินออกมาสมทบกลุ่ม
“น้าตาลเป็นไงมั่ง” หมี่ถามทันที
“เครียดน่ะ ท่าทางเหมือนใกล้จะระเบิดเต็มที” ฟางบอก แล้วหันไปโอบไหล่หมี่ไว้ “เดี๋ยวพอพวกเขาไป หมี่ก็ไปชวนน้าตาลคุยเรื่องตลกๆ ให้หายเครียดแล้วกัน”
หมี่คลี่ยิ้ม “สบายมาก”
“ถ้าแม่กุ้งทำแบบนี้ กุ้งคงอายเอาปี๊บคลุมหัวเดินแล้ว” กุ้งอดปากไม่ไหว
เดลหันมาชวนคุยต่อเพื่อไม่ให้ทุกคนคอยฟังเสียงพูดจากในบ้าน “เขาอาจมีความจำเป็น ถึงต้องทำอย่างนี้ เพราะนี่มันด้านจนผิดปกติ”
“นั่นสิ แบบนี้มันไม่ใช่แค่การแนะนำให้รู้จักกันแบบพ่อสื่อแม่สื่อแล้ว” กุ้งยังคงแสดงความเห็น “แม่สื่อแถวบ้านเป็นไง”
“เอารูปมาให้แม่กูเลือก แล้วกูก็เสือกบอกไม่” เดลบอกแล้วหัวเราะร่วน
“เหมือนจะดีนะเนี่ย แต่ประโยคมันพิกล” กุ้งหันมาบ่นกับอีก 2 คน
ฟางหันมาชวนหมี่ “ไปตลาดกันมั้ย นั่งฟังอยู่อย่างนี้ น้าตาลจะยิ่งลำบากใจเปล่า ๆ”
สำหรับหมี่แล้ว ยินดีที่จะทำเรื่องที่จะทำให้ตาลาไตพอใจเสมอ “ไปสิ ซื้อเบียร์มาฝากน้าตาลกัน”
“ยังไม่ 5 โมงเลย เขาไม่ขายหรอกหมี่” เดลท้วง
“ไร’กัน แถวบ้านน่ะขายกันทั้งวันทั้งคืนแหละ” หมี่เถียงด้วยน้ำเสียงที่ไม่เบาเลย

คาดว่าในบ้านก็จะได้ยินเหมือนกัน เพราะเสียงพูดเงียบไปทันที จากนั้นก็ได้ยินเสียงต่ำๆ ของตาลาไตที่ฟังไม่ชัดเจน แล้วทุกคนในบ้านก็เดินออกมา
...กรองร้องไห้...ส่วนผู้ใหญ่หน้าเสียไปตาม ๆกัน....
หนุ่ม 4 คนที่อยู่นอกบ้านยกมือไหว้ลาแขกที่หันมารับไหว้ด้วยท่าทีเจื่อนๆแล้วก็จากไป
ต้องหันมาเห็นสีหน้าของตาลาไต ถึงจะเดาได้ว่า ทั้ง 4 คนต้องโดนคำพูดตรงๆ หลังการนิ่งฟังมานานแน่นอน
หมี่เดินเข้าไปกอดแขนตาลาไตไว้
“น้าตาล...เขามากวนใจน้าตาลหรือ ให้หมี่จัดการมั้ย”
ตาลาไตหันมาโยกศีรษะเล็กๆของหมี่ “ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้น้าจัดการเองได้”
“น้าตาลมีความอดทนมากเลย เป็นหมี่นะด่ากระเจิงตั้งแต่หน้าบ้าน ไม่ยอมให้เข้าบ้านหรอก”
ตาลาไตยิ้มเหนื่อยๆ ไม่ได้บอกว่า ทำมาแล้วทุกวิธี เห็นเงียบหายไปคิดว่าเรื่องจะจบ ที่ยอมให้เข้าบ้านก็เพราะมีแม่ของบุ๋มมาด้วย แล้วเขาก็เริ่มต้นด้วยความจำเป็นของผู้หญิงตัวคนเดียวในเมืองใหญ่
แต่เพราะตาลาไตรู้ทันความคิด และฝ่ายนั้นเองยิ่งพูดก็ยิ่งเผยสิ่งที่อยู่ในใจ จนต้องพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออกไป และหวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้พบกับครอบครัวนี้
“ถามได้มั้ยว่าน้าตาลบอกกับเขาว่าอะไร” หมี่อ้อนถาม
ตาลาไตหันมามองทุกคนแล้วเรียกเข้าไปพูดกันในบ้าน
“ครั้งก่อนที่เขาโกหกเรื่องจะฆ่าตัวตาย แล้วที่ฟาง เดล กับกุ้งไปหาเขาที่หอพัก”
ทั้ง 3 คนที่ถูกพูดถึงพยักหน้าจำได้
“แล้วเดลทักเรื่องที่เขามีรองเท้าผู้ชายอยู่ด้วย น้าก็เลยฝากสายแถวนั้นให้ช่วยดูให้”
เล่าแค่นี้ทุกคนก็ร้องอ๋อ และเข้าใจเรื่องทั้งหมด
“แล้วพ่อแม่เขาไม่รู้เรื่องลูกสาวเลยหรือ” หมี่ถาม
ตาลาไตสายหน้า “อาจรู้หรือไม่รู้ แต่เขาคิดว่าน้าไม่รู้”
“เขาลืมไปว่าน้าตาลเป็นตำรวจเก่า ก็เลยหน้าหงายเงิบกลับไป”
กุ้งพูดเปรย “เขาบังคับให้พี่ต้องพูดตัดขาดแท้ๆ ถ้าอยู่เฉยๆทำตัวเป็นกุลสตรียังพอจะได้คะแนนสงสาร เดือดร้อนอะไรมาพี่ก็ยังพอจะช่วยได้”
ฟางพูดเบาๆ แสดงความเห็นด้วย “นั่นสิ”
หมี่หันมาชี้ฟาง “เข้าใจอะไรกับเขาหรือเปล่าเนี่ย พวกเชยๆไม่ทันคนอย่างฟางต้องศึกษาอีกเยอะ”
“เรานี่มัน” ตาลาไตกอดคอหมี่ไว้ “ไปอาบน้ำไป กลับมาร้อนๆ แทนที่จะได้นั่งนอนสบายในบ้าน กลับต้องออกอยู่ข้างนอกกันหมด”
“กรุงเทพฯมันร้อนแบบหายใจไม่ออกจริงด้วยแหละ” หมี่ยอมรับแล้วหันมาเรียกฟาง “ไปด้วยกันดิ”
พอ 2 คนคล้อยหลังขึ้นบ้านไป ตาลาไตก็หันมาถามเดลกับกุ้ง “เมื่อกี้จะออกไปซื้ออะไรกัน”
“ฟางมันจะหาเรื่องพาน้องออกไปข้างนอกน่ะพี่ คงไม่อยากให้ฟัง เพราะหมี่ท่าทางเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน”
ตาลาไตพยักหน้า “งั้นพี่ออกไปซื้อของเอง จะเอาเหล้าใช่มั้ย”
“มันยังไม่ 5 โมงเย็นพี่” เดลท้วง
“ก็ซื้อร้านเล็กๆสิวะ” ตาลาไตบอกขำๆแล้วเรียกให้ออกไปเปิดประตูบ้านให้

เมื่อปิดประตูบ้านเสร็จ เดินกลับเข้ามา กุ้งหันมาถามเดล
“หมี่ไม่รู้เรื่องพี่ตาลคบกับพี่ฟางหรือ”
“เออ แล้วก็อย่าให้รู้เชียว หมี่มันประกาศว่ามันจะเป็นเมียพี่ตาลมาตั้งแต่มันจำความได้เลยมั้ง”
กุ้งพ่นลมหายใจจากจมูก “พี่เดลเว่อร์”
“เอ้าจริงจริ๊ง” เดลทำเสียงสูง “แล้ว พ่อแม่พี่ตาลเขาก็ไม่ยอมรับด้วยถ้าพี่ตาลจะมีเมียเป็นผู้ชาย เขาถึงได้อยู่กันเงียบ ๆอย่างนี้ไง กุ้งก็อย่าพูดล่ะ หมี่มันฆ่าไอ้ฟางตายแน่ ๆ”
กุ้งพยักหน้าหงึกหงักเมื่อนึกถึงสีหน้าของหมี่เมื่อครู่

หมี่ได้ยินเสียงเปิดประตูบ้าน และเสียงรถของตาลาไต ก็เลยจะมาถามเดลกับกุ้ง ว่าน้าตาลไปไหน แต่กลับยืนอยู่ที่บันไดขั้นบนสุดฟังคนคุยกันที่ชั้นล่าง แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องด้วยฝีเท้าเงียบกริบ

ฟางเตรียมเสื้อผ้ากับจัดของในห้องนอนของวันชาติที่กลายเป็นของหมี่ เสร็จแล้วก็เดินสวนออกมา “น้าตาลไปไหน”
“ไม่รู้” หมี่ตอบสั้น ๆ
สายตาที่มองฟางเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ฟางไม่รู้ว่าหมี่โกรธใคร 
“หมี่ เป็นอะไร โกรธใคร”
หมี่ยังคงจ้องหน้าฟางนิ่ง ๆ
“หมี่..”
“ฟางมีเรื่องปิดบังหมี่อยู่หรือเปล่า”
ฟางส่ายหน้า เพราะไม่ได้คิดว่ากำลังปิดบังเรื่องที่อยู่กับตาลาไต เพียงคิดว่าสักวันตาลาไตก็คงจะบอกหมี่เอง
หมี่ยิ้มเย็น ดวงตาแข็งกร้าวยังไม่ละไปจากคนตรงหน้า
“ตอนหมี่กลับบ้าน ฟางไปส่งหมี่ด้วยนะ มีที่ที่หมี่อยากพาฟางไป”
ฟางพยักหน้ารับรู้แล้วเดินออกมาจากห้อง
สีหน้าท่าทางของหมี่ทำให้คิดไปถึงความเป็นมาของหมี่ แล้วก็ต้องบ่นว่าตัวเองที่อ่านข่าวมากไปจนกลายเป็นมองน้องในแง่ไม่ดี

เมื่อตาลาไตกลับมา หมี่ถึงได้ลงมาจากห้องกอดแขนออเซาะตลอดเวลา ส่วนฟางรับของไปจัดการในครัว มีกุ้งเป็นลูกมือ ส่วนเดลรับหน้าที่คุยเรื่องหนัง เรื่องฟุตบอลกับตาลาไต ทำให้เรื่องของคนที่มาหาตาลาไตเมื่อช่วงบ่าย กลายเป็นความหลังที่ไม่มีใครอยากพูดถึง
แต่ตลอดเวลาหมี่ไม่ได้ห่างจากตาลาเกินกว่าหนึ่งฟุต จนกุ้งที่ช่วยฟางอยู่ในครัวยังหันมานินทากับเดล
“หมี่ตอนที่อยู่กับพี่ตาลนี่มันคนละคนกับเวลาอยู่กับเราจริง ๆ”

ฟางแค่หันมายิ้มแล้วก็ทำงานต่อ เพราะตอนที่ไปรับ-ส่งหมี่ที่สถาบันกวดวิชา หมี่ก็เป็นวัยรุ่นร่าเริงที่อยากรู้อยากเห็นทั่วไป แต่ตอนนี้ หมี่กลับเกาะติดอยู่กับตาลาไต และพูดจาออดอ้อนอยู่ตลอดเวลา
ถ้ามองจากท่าทีของตาลาไต หมี่เป็นลูกชายคนโปรด
แต่มองจากท่าทีของหมี่แล้วไม่ใช่.....

วันที่หมี่กลับบ้าน ตาลาไตเป็นคนขับ และแน่นอนว่ามีฟางกลับมาด้วย
วันชาติไม่ได้เข้าสวนเข้าไร่ไปกับพ่อใหญ่ แต่รออยู่บ้าน ประโยคแรกที่พูดก็คือถามฟางทันทีที่ก้าวลงจากรถว่า เดลไม่มาด้วยหรือ ฟางก็บอกไปว่าไม่มาหรอก
“ว่าแต่พี่น่ะเป็นไงบ้าง”
“เรื่อยๆ ว่ะ”
ยังคุยกันไม่รู้เรื่องว่าไอ้คำว่าเรื่อยๆ ของวันชาติคืออะไร เรื่องครูโรจน์คืบหน้าไปถึงไหน ก็ได้ยินเสียงหมี่หันไปสั่งฝ้าย น้องสาวคนเล็กของฟาง ที่มารอพี่ชายคนโต
“เอาของหมี่ไปจัดการให้หน่อย แล้วฟางมากับหมี่”
หมี่ดึงมือฟางให้เดินตามมา ส่วนวันชาติได้แต่ส่ายหน้า
“ไอ้คนนี้ ไม่ต้องบอกกูก็รู้ว่ามันเรียกใช้ไอ้ฟางตั้งแต่ชัยนาทยันกรุงเทพ ฯ”

“หมี่ไม่กินน้ำ ไม่ล้างมือล้างหน้าก่อนเหรอ”
ฟางถามแต่ขาก็ยังก้าวตามมา ส่วนหมี่เพียงแต่ส่ายหน้า
ยังได้ยินเสียงวันชาติห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งไม่ได้ยินเสียงใครอีก หมี่ก็ปล่อยมือจากฟางแล้วเดินนำฟางไปเรื่อย ๆ

....ความแน่ใจกับความไม่แน่ใจ ความโกรธกับความเสียใจ ผิดหวัง และคำถามมากมายที่มันเกิดขึ้นมานับตั้งแต่ได้ยินที่เดลพูดกับกุ้ง และฟางไม่ยอมรับ
....ภาพเก่า ๆเมื่อครั้งวัยเยาว์ ห้วงเวลาที่ยังเล็กจนใครก็คิดประมาทไปว่า หมี่จะลืมมันไปในสักวัน
....พ่อที่พยายามพาลูกชายตัวเล็กให้รอดพ้นจากความโหดร้าย และได้แต่หวังว่าสักวันจะพ้นไปจากวังวนชีวิตแบบนี้
....คำสัญญากับตาลาไต คำสัญญากับพ่อที่จะเป็นคนดียังคงถ่วงรั้งหัวใจไว้ให้หยุดทำในสิ่งที่กำลังคิด
....แต่สิ่งที่คิดอยู่ในสมองกลับย้ำความจำเป็นที่จะต้องลงมือ!
                                                                          (มีต่อ)

[MyTeaMeJive]

(ต่อ)


เพราะเป็นบ้านของเราเอง ฟางถึงได้เดินตามไปจนกระทั่งไปถึงละแวกท้ายสวนที่ไม่มีคนงานอยู่ รอบตัวมีทั้งเศษไม้และกองใบไม้รอเผา
ฟางนึกแปลกใจที่หมี่มาเที่ยวถึงตรงนี้ แต่กลับโทษน้องชายน้องสาวตัวเองที่พาหมี่มาในที่ๆอาจมีสัตว์มีพิษ ทั้งงู หนู ไปจนถึงแมงป่อง
หมี่เดินไปตรงกองไม้ ฟางก็บอกให้ระวัง
“หมี่หาอะไร ฟางเอาให้ดีกว่า เกิดมีตัวอะไรมันอยู่”

หนุ่มตัวเล็กหัวเราะเสียงจมอยู่ในคอขณะที่ก้มลงเก็บเห็ดสีสวยที่มีอยู่ 5 ดอกใส่ห่อผ้าแล้วหันมาหาฟาง
“ได้ละ ฟางก่อกองไฟเล็ก ๆให้หน่อยสิ หมี่อยากกินเห็ดย่าง”
“กินตรงนี้น่ะหรือ” ฟางถามขณะที่หันไปมองรอบตัว “ไม่มีไม้ขีด”
“มี” หมี่ล้วงหยิบไฟแช็คจากกระเป๋ากางเกงส่งให้ ฟางก็รับมา
“อยากกินขนาดนี้เลยหรือ กลับไปทำที่บ้านก็ได้ ฟางทำให้แป๊บเดียว”
“ทำเดี๋ยวนี้ ถ้าอยากกินที่บ้าน จะพามาถึงตรงนี้ทำไม”

ฟางไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ แต่เพราะว่านี่คือหมี่ เด็กที่ทุกคนตามใจกันอยู่ตลอดเวลา ก็เลยหันไปหากิ่งไม้แห้ง กับก้อนหินมาก่อเตาแบบง่าย ๆ
ระหว่างรอไฟที่ลุกโชนเริ่มหรี่ลง ฟางเตรียมไม้แหลม แล้วหันไปรับเห็ดจากหมี่
“เห็ดอะไรน่ะ หมี่เคยกินเหรอ”

ฟางมองดูเห็ดสีสวยดอกใหญ่ที่รับมา ถึงจะเป็นเด็กบ้านสวน และผู้ใหญ่ก็มักจะเตือนว่า อย่าเที่ยวเก็บของป่าที่ไม่รู้จักมากินสุ่มสี่สุ่มห้า แต่เพราะคนที่ส่งให้คือหมี่ คนที่ดูท่าจะคุ้นเคยกับที่ตรงนี้เป็นอย่างดี ฟางก็กลับไม่แน่ใจว่ามันจะกินได้หรือไม่
“ไม่ แต่เคยเห็นคนกิน”
“เหรอ” ฟางพิจารณาของในมือ “ฟางว่า เราเอากลับไปถามพ่อใหญ่ก่อนดีมั้ย ว่ากินได้หรือเปล่า”
หมี่ตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ บอกถึงความไม่แน่ใจ “หมี่เปลี่ยนใจแล้ว หมี่จะให้ฟางกินเห็ดนี่”
ได้ยินเสียงกรอบแกรบจากทางด้านหลัง ยังไม่ทันจะหันไปมอง มือใหญ่ก็คว้าของจากในมือ
“พี่”
“น้าตาล!”
ดวงตาของตาลาไตที่มองมาเต็มไปด้วยความโกรธ “ใครเก็บเห็ดนี่มา”
“อะ เอ่อ...” ฟางชี้ไปที่หมี่ ที่ยืนหน้าซีด
“ฟางไปอยู่กับวันชาติก่อน พี่มีเรื่องต้องคุยกับหมี่”

ห่างออกไปไม่ถึง 5 ก้าว คือวันชาติที่ยืนอยู่ สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ไม่ต่างจากฟางสักเท่าไหร่

พอฟางห่างออกไปตาลาไตถึงได้หันมาหาหมี่
...ไม่ต้องถามว่าหมี่รู้หรือไม่ว่าเห็ดนี่คือเห็ดพิษ เพราะการแสดงออกมันชัดเจนว่าหมี่รู้ดี..
“ทำไมทำอย่างนี้”
หมี่หันไปมองทางอื่น สีหน้าท่าทางดื้อรั้น และไม่พอใจอย่างชัดเจน
“ทำไมทำอย่างนี้!” เสียงของตาลาไตดังชัดเจน จนฟางจะก้าวเข้ามาหาหมี่ แต่วันชาติคว้าแขนไว้เพราะแม้จะไม่เคยเห็นพี่ชายโกรธมากขนาดนี้ แต่มองจากที่ยืนอยู่ ยังเห็นว่าที่พี่ชายถืออยู่มันคือเห็ดพิษ
ฟางอาจไม่รู้จักหรือไม่แน่ใจว่าใช่หรือไม่ใช่
แต่ตาลาไตรู้จัก วันชาติก็รู้จัก และแน่นอนว่าหมี่ก็ต้องรู้จักมันเหมือนกัน
...นี่มันคือพยายามฆ่า!...
“น้าตาลต่างหาก ทำไมทำแบบนี้”
“น้าทำอะไร”
“น้าคบกับฟาง น้าทำให้หมี่ไม่มีทางเลือกอื่น”
ตาลาไตลดเสียงพูดลง แต่ยังคงเต็มไปด้วยความโกรธ “น้ากับฟางรักกัน แต่มันไม่ใช่เหตุผลที่หมี่จะต้องฆ่าฟาง”
หมี่หันกลับมาทันที “หมี่รักน้าตาล ฟางก็รู้ว่าหมี่รักน้าตาล แต่มันก็ยังแย่งน้าตาลไปจากหมี่ มันต้องตาย!”
ตาลาไตเงื้อมือขึ้นสูงแล้วชะงักค้าง
“น้าตาลฆ่าหมี่ให้ตายตรงนี้เลยนะ! ไม่อย่างนั้นหมี่ก็จะต้องฆ่าฟางให้ได้! มันคือคนทรยศ”
…หมี่พูดคำว่าฆ่าให้ตายอย่างง่ายดาย จนทำให้ตาลาไตคิดได้ว่าหมี่ต้องเคยพบเห็นเรื่องแบบนี้มาก่อน...
“ฟางไม่ได้ทรยศใคร”
“ทรยศสิ มันคือคนเนรคุณ คนเลว คนโกหก!”
“อย่าเรียกฟางแบบนั้นนะ เพราะฟางไม่ได้โกหก”
“หยุดแก้ตัวให้ฟางสักทีเถอะ!” หมี่ตวาดกลับ “หมี่ถามมัน มันบอกว่าไม่มีเรื่องปิดบังหมี่อยู่ ทั้งที่หมี่ได้ยินที่เพื่อนของมันพูดกัน”
“เพราะน้าเห็นว่าสิ่งสำคัญคือน้ารักฟาง และน้าต้องการอยู่กับฟางตลอดไป มันเป็นเรื่องส่วนตัวของน้ากับฟาง” ตาลาไตเค้นคำพูด และบอกตัวเองให้ใจเย็น อย่าใช้กำลังกับคนที่พร้อมจะฆ่าคนโดยไม่ลังเลแบบหมี่  “ถ้าหมี่ฆ่าฟาง หมี่จะไม่ได้เจอกับน้าอีกตลอดไป”
“น้าตาล!” หมี่โผเข้ามากอดตาลาไตไว้แน่น “ไม่นะ น้าตาลอย่ารักฟางนะ ฟางมันทั้งโง่ ทั้งเชย มันไม่มีอะไรดีสักอย่าง น้ารักมันทำไม”
“เพราะฟางไม่เคยคิดร้ายกับใคร ไม่พูดถึงใครในแง่ที่ไม่ดี เวลาที่น้าหลงทางน้ามีแต่ฟางคนเดียวที่พาน้ากลับมา” ตาลาไตแน่ใจว่า ทั้งฟางและวันชาติได้ยินทุกคำพูด
คำที่เก็บไว้ในใจมาตลอด..
“แต่หมี่รักน้าตาล”
“น้าก็รักหมี่ และอยากให้หมี่เป็นคนดี น้าถึงพาหมี่มาที่นี่” ตาลาไตได้ยินเสียงสะอื้นจากคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง “เพื่อให้ความรักและความเข้าใจจากครอบครัว ทำให้หมี่เป็นคนดี”
“หมี่อยากเป็นคนดี แต่หมี่รักน้าตาล ไม่อยากให้น้าตาลรักฟาง”
“แต่น้ารักฟาง” ตาลาไตก้มลงมองหนุ่มตัวเล็ก ที่เอาแต่ร้องไห้เหมือนในวันที่ไปรับมาจากบ้านเด็กฯ

“เมื่อหลายปีก่อน มีเด็กคนหนึ่งให้สัญญากับน้าไว้ว่า จะไม่เป็นงูเห่าที่แว้งกัดชาวนา และไม่ทำความผิดอย่างที่พ่อของเขาทำ”
หมี่ร้องไห้โฮเสียงดัง
“แต่น้าสัญญาแล้วว่า จะพาหมี่ไปอยู่ด้วย”
“ข้อตกลงของเราคืออะไร หมี่ต้องสอบให้ได้แล้วพวกเราจะได้อยู่ด้วยกัน”

....หมี่กัดปากสะอื้น ที่จริงตาลาไตจะพาไปอยู่ด้วยหากเข้ามหาวิทยาลัย แต่ก็พาไปสอบเข้าชั้นมัธยมฯ โรงเรียนที่กรุงเทพฯมาตลอด เราต่างหากกลับสอบไม่ได้เอง....
...แต่มันไม่เกี่ยวกับการที่จะต้องกำจัดฟางไปให้พ้นทาง
คนหน้าซื่อ ที่รู้ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ก็ยังกล้าแย่งน้าตาลไปจากหมี่!......

“ถ้าหมี่ทำร้ายฟาง ก็เท่ากับหมี่ทรยศต่อน้าตาล เป็นงูเห่าที่หันมาแว้งกัดชาวนา เพราะฟางคือคนสำคัญของน้าตาล”
“ไม่!”
ตาลาไตพูดย้ำอีกครั้ง “น้ารักฟาง และถ้าหมี่ไม่ยอมรับความจริงข้อนี้ เราก็ไม่มีเรื่องที่จะต้องพูดกันอีก”
คนตัวโตบอกแล้วแกะมือที่กอดอยู่ หันหลังให้แล้วเดินมาหาอีกคนที่กำลังยืนร้องไห้
“พี่ หมี่ร้องไห้” ฟางบอกทั้งสะอื้น จะเดินเข้าไปปลอบหมี่เหมือนเคย แต่วันชาติจับไหล่ไว้
“มึงดูพี่ตาล กูดูไอ้หมี่เอง”

วันชาติเดินสวนพี่ชายเข้าไปกอดหมี่ไว้แน่น
“ร้องเสียให้พอ กูเข้าใจว่ารักคนที่เขาไม่รักเรามันเป็นยังไง แต่การฆ่าคนไม่ได้ทำให้ความรักของมึงสมหวังขึ้นมาได้หรอก”
“หมี่รักน้าตาล น้าตาลอย่าทิ้งหมี่”
ตาลาไตขยับจะเดินหนี แต่ฟางกลับดึงไว้ “พี่ คุยกับหมี่ก่อน อย่าทิ้งหมี่ไว้แบบนี้”
คนตัวโตหันมามองฟางและน้องชาย หากเดินหนีไปตอนนี้ เท่ากับโยนปัญหาของหมี่ไว้ให้กับทุกคนที่นี่
การใช้ไม้แข็งไม่สามารถแก้ไขปัญหาของหมี่
หมี่รู้เรื่องที่ตาลาไตคบกับฟาง ก็คิดวางแผนฆ่า และลงมือในทันที ความคิดแบบนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
แม้จะเคยพบเห็นเรื่องแบบนี้มามาก และบางครั้งก็กล่าวโทษเรื่องเชื้อชาติ และสภาพแวดล้อม แต่ในส่วนลึกตาลาไตยังคงเชื่อเสมอว่า การเลี้ยงดูสามารถเปลี่ยนคนได้ ถึงได้พาหมี่มาที่นี่

ตาลาไตหันกลับไปหาหมี่อีกครั้ง แล้วหยุดยืนอยู่ข้างหน้า

“ทั้งที่รู้ว่างานที่น้าทำอยู่มันเสี่ยง เห็นอยู่ทุกวันว่าสังคมมันน่าอยู่น้อยลง แต่น้าก็ฝันอยากสร้างครอบครัว ทั้งที่ครูบุ๋มไม่พร้อม แต่น้าก็ยังต้องการให้หมี่มาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เพราะน้าเชื่อว่าหมี่จะต้องเป็นคนดี ทั้งที่ครูบุ๋มและทุกคนเตือนน้าหลายครั้งว่าการเลี้ยงดูเด็กให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี คือการให้เวลากับเขามากกว่าให้เงิน น้าถึงให้หมี่มาอยู่ที่นี่ เพราะนี่คือที่ ๆ หมี่จะได้เรียนรู้ว่าทุกคนรักและหวังดีกับหมี่อย่างแท้จริง ไม่ว่าหมี่จะเป็นใคร ผ่านเรื่องเลวร้ายอะไรมา เคยเห็นอะไรมา แต่สิ่งสำคัญที่สุดก็คือการที่หมี่ได้เรียนรู้ความรักจากทุกคน น้าเชื่อว่า หมี่สามารถแยกแยะได้ สามารถเลือกทางที่ดีได้ด้วยตัวเอง ที่น้าปล่อยให้ทุกคนพูดว่าหมี่คือลูกของน้า นั่นก็เพราะน้าต้องการให้หมี่คิดอย่างนั้นเหมือนกัน อยากให้รู้ว่าเราคือครอบครัวเดียวกัน อยากให้หมี่ยอมรับสิ่งนี้ด้วยตัวเอง ใช้หัวใจของหมี่ยอมรับความรักของทุกคน ไม่ใช่เพราะน้าบอกให้ทำ”

จากประสบการณ์ที่พบเจอมา ทำให้หมี่รู้ดีว่าตาลาไตกำลังพยายามเลี่ยงที่จะพูดเรื่องสัญชาติของแม่ที่แท้จริง และสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงก่อนที่จะพบกับตาลาไต

“สัญญาข้อแรกและข้อเดียวระหว่างเรา คือการที่น้าขอว่า หมี่จะต้องไม่เป็นงูเห่าที่แว้งกัดชาวนา ไม่เดินทางเดียวกับที่พ่อของหมี่เดิน”
สีหน้าและแววตาของหมี่อ่อนลงไปมาก แต่ยังคงร้องไห้ “พ่อไม่เคยฆ่าใคร แต่หมี่เห็นคนงานมันกินแล้วลงไปชักน้ำลายฟูมปาก พ่อบอกว่ามันคือเห็ดพิษ หมี่เห็นมันมีอยู่ที่นี่ ทีแรกคิดว่าวันนี้จะไม่เจอ”
วันชาติอดปากไม่ได้ที่จะถาม “ถ้าไม่เจอคิดว่าจะทำอะไร”
“ไม่” หมี่หันไปมองฟาง “ถ้าไม่มี หมี่ก็ปล่อยฟางไป”
ทั้งที่เป็นคนที่ถูกปองร้าย แต่ฟางกลับไม่ได้โกรธหมี่เลยสักนิด เพราะรู้มาตลอดว่าตาลาไตรักหมี่มาก
“ทำไมถึงคิดว่าชีวิตคนอื่นเป็นผักปลาได้อย่างนี้นะ” วันชาติพูดให้เรื่องผ่อนคลายลง “พี่ ฉันขอโทษที่เลี้ยงมันไม่ดีพอ มัวแต่วุ่นวายแต่เรื่องของตัวเอง”
“กูเองก็ไม่ดี ที่ทำให้หมี่รู้สึกว่ากูรักเขาน้อยกว่าฟาง”
หมี่สะอื้นจนตัวโยนเมื่อตาลาไตพูดต่อ
“น้าขอโทษ”
หมี่ส่ายหน้า “หมี่รักน้าตาล”
ตาลาไตกอดหมี่ไว้ “น้าก็รักหมี่นะ และคิดว่าที่นี่คือที่ที่ดีที่สุดสำหรับหมี่”
“หมี่รู้ แต่หมี่ก็กลัวว่าน้าตาลจะทิ้งหมี่ไป”
“น้าจะทำอย่างนั้นได้ไง”
หมี่พยักหน้าเข้าใจ พนมมือไหว้ตาลาไต “น้าตาลหมี่ขอโทษที่คิดร้าย ฟาง...ยกโทษให้หมี่นะ”
ฟางพยักหน้าทั้งที่น้ำตานอง “ลืมมันไปเถอะ เรื่องที่มันเกิดขึ้นที่นี่ ก็ทิ้งมันไว้ที่นี่เถอะนะ”

แม้ฟางจะบอกให้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ แต่ทั้งตาลาไต และวันชาติต่างก็รู้ดีว่า ยังมีเรื่องที่จะต้องทำอีกมาก เพื่อให้มั่นใจว่าหมี่จะไม่คิดฆ่าใครอีก
โพล้เพล้ใกล้ค่ำ ตาลาไตเดินคู่กับฟางกลับบ้าน ตามมาด้วยวันชาติที่ให้หมี่ขี่หลัง

....สิ่งที่พี่บอกกับหมี่ ถึงจะยังไม่รู้ว่าหมี่เป็นลูกของใคร และมาจากไหน แต่ที่ๆ หมี่จากมามันต้องไม่สวยงามนัก มันคือที่ๆ คนฆ่ากันได้ง่ายดาย ที่สำคัญคือพี่คาดหวังให้กูเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ดี ให้ห่างไกลจากความเลวร้ายที่เด็กเคยพบเจอมา
แล้วที่ผ่านมากูทำอะไร
เลี้ยงหมาไว้เฝ้าสวน เลี้ยงไก่ไว้กินไข่ กูยังดูแลดีกว่าเด็กคนนี้เสียอีก
วันๆกูได้แต่สร้างเรื่องไม่หยุดหย่อน
...กูยังคงทำตัวเป็นน้องคนเล็ก ไม่เคยเป็นผู้ใหญ่อย่างที่โรจน์ว่า
แล้วถ้ากูยังไม่ยอมเป็นผู้ใหญ่ ไม่ยอมหยุดสร้างเรื่อง กูก็จะเป็นคนที่ทำลายพี่กับฟาง เหมือนอย่างที่ไอ้เดลมันทำนายไว้จริงๆ
ทุกคนรู้ว่ากูมันเหลวไหล แต่กูกลับดันทุรังบอกกับทุกคนว่ากูคือผู้นำ
...ยอมรับ แล้วแก้ไข แล้วเดินไปข้างหน้าแบบคนที่เป็นผู้ใหญ่ที่แท้จริงเขาทำกัน...
กูต้องทำได้!

ก่อนจะเข้าเขตรั้วบ้าน วันชาติบอกกับพี่ชาย
“ฉันขอโทษที่เลี้ยงลูกของพี่ได้ไม่ดี ทั้งที่พี่ไว้ใจให้ฉันดูแล”
“อย่าโทษตัวเองเลย ทุกคนมีส่วนผิดในเรื่องนี้ด้วยกันทั้งนั้น เลี้ยงเด็กไม่ง่ายอย่างที่คิด และถ้ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับฟาง กูจะไม่ให้อภัยตัวกูเองตลอดชีวิต”
“ฉันขอโทษ” วันชาติพูดอีกครั้ง ตาลาไตหันมาตบไหล่น้องชายเบา ๆ
“จะพูดอะไรก็ระวังด้วย กูไม่อยากให้ใครกลัวหมี่”
หมี่สูดจมูกร้องไห้กับแผ่นหลังของวันชาติ
“หมี่เป็นเด็กไม่ดี”
“กูก็คนไม่ดี คนไม่ดี 2 คนต้องช่วยเตือนกันและกันให้เป็นคนดี โอ’ปะ” วันชาติพูดตลกเรียกรอยยิ้มจากทุกคนก่อนก้าวเท้าเข้าเขตรั้วบ้าน
 
พ่อใหญ่กับแม่ใหญ่มองดูท่าทีของทั้ง 4 คนพอจะเดาได้ว่า หมี่ต้องทำอะไรผิด แล้วโดนตาลาไตดุแรง ๆ กลับมา
แม่ใหญ่เตรียมพร้อมที่จะเข้าข้างหมี่เหมือนที่ผ่านมา แต่พ่อใหญ่ยกมือห้ามไว้ก่อน
แต่จนแล้วจนรอด ทั้ง 4 คนก็ไม่ได้เล่าว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จนกระทั่งทุกคนกินข้าวเสร็จ ตาลาไตถึงได้แยกไปคุยกับพ่อแถวโรงปุ๋ย
“มันอะไรกัน”
แม่ใหญ่หันมาถามวันชาติ ที่โยนให้พ่อเป็นคนตอบเสียดื้อ ๆ
“แม่รอถามจากพ่อเองแล้วกัน ฉันไม่รู้จะเล่าให้แม่ฟังยังไง”
“ข้าโง่ขนาดนั้นเลยหรือไง”
“ฉันไม่ได้พูดสักคำ แต่ที่ผ่านมาฉันมันคนสร้างเรื่องไม่หยุดหย่อน เกิดพูดอะไรที่มันไม่ชัดเจน เรื่องมันจะยิ่งไปกันใหญ่”
....ที่จริง กลัวจะหลุดปากความจริงที่ว่า หมี่รู้เรื่องที่พี่ตาลคบกับฟางจริงจัง ก็เลยคิดฆ่าฟางด้วยการให้กินเห็ดพิษ แต่ถ้าพูดแบบนี้ คงไม่แคล้วที่จะกลายเป็นเรื่องใหญ่....
....พี่ตาลคุยกับพ่อแล้ว แล้วพ่อเล่าให้แม่ฟังยังไง ก็ตามนั้นแหละ.....

เมื่อพ่อเดินกลับมาหาแม่กับวันชาติ ก็กลับหันไปพยักหน้าคุยกับลูกชายคนเล็ก
“พรุ่งนี้ พ่อจะพาหมี่ไปหาหลวงพ่อที่วัด คงต้องฝากให้ท่านช่วยสอนธรรมะให้มันตอนวันเสาร์ ส่วนวันอื่น ก็ให้มันเรียนพิเศษอะไรของมันไปตามเรื่อง เพราะมันจะต้องสอบเข้าโรงเรียนที่กรุงเทพ ฯ”
“น้าตาล...” หมี่ร้องไห้โฮ โผเข้าไปกอดตาลาไตไว้แน่น
ตาลาไตลูบหลังหมี่ “น้าอยากให้หมี่เรียนรู้ว่าทุกชีวิตมีค่า การเป็นคนดีคือการยึดมั่นว่าเราจะทำความดี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม จบม.6 เราจะได้ไปอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพ ฯ”
แม่ใหญ่มองอย่างไม่เข้าใจว่าสาเหตุคืออะไร แต่เรื่องให้ไปเรียนธรรมะกับหลวงพ่อเป็นเรื่องดีกว่าการปล่อยให้วิ่งเล่นอยู่ในสวนอยู่แล้ว
“มันไปยิงนกตกปลา ทรมานสัตว์ที่ไหนหรือไง”

ไม่มีใครตอบแม่ใหญ่ แม่ใหญ่ก็ไม่ได้ถามต่อเพราะรู้ว่านี่ต้องเป็นเรื่องร้ายแรง แล้วพ่อใหญ่ก็ตัดสินเรื่องไปแล้ว จนกระทั่งรถมอเตอร์ไซค์ของโรจน์เข้ามาจอด ในเวลาเดียวกับที่จักรยานของฝุ่น กับฝ้ายเข้ามา ครูหนุ่มยกมือไหว้พ่อกับแม่ แล้วหันไปทำหน้าตามีเครื่องหมายคำถามกับวันชาติ
“ทีแรกฉันคิดว่าจะฝากให้โรจน์ช่วยดู” วันชาติแก้ตัวเก้อ ๆ หันไปหาหมี่ “เพราะน้ามันไม่ได้ความ”
“หมี่ทำให้ทุกคนเดือดร้อนกันไปหมดเลย”
ฝ้ายไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาสักนิด แต่ก็พูดขึ้นลอย ๆ “น้าวันชาติหาเรื่องให้ครูมาหาล่ะสิ”
“อย่ามารู้ทันกูนะ” วันชาติรีบสวมรอย ทั้งที่ใจจริงคิดแต่ว่าโรจน์เป็นครูที่ใจเย็น แล้วก็พบเจอเด็กนักเรียนเกเรมาบ้าง อาจรู้วิธีสอนเด็กแบบหมี่ได้
แม่ใหญ่หันไปบ่นกับฝ้าย
“น้ามึงจะเป็นลูกคนเล็กตลอดชาติ”
เด็กสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มยิ้มขำ เดินมาหาหมี่
“หมี่ร้องไห้ทำไม หิวข้าวหรือยัง กินข้าวกันเหอะ”
หมี่พยักหน้าง่าย ๆ เดินตามฝ้ายกับฝุ่นเข้าไปในครัว
โรจน์เดินเข้ามาหาวันชาติ “เกิดอะไรขึ้น”
หนุ่มตัวหนาหันมาหาพ่อ ที่ยังคงรับหน้าที่เก็บความลับของลูกหลานไว้
“มันใจร้อน เล่นแรง ไม่อยากให้มันเตลิดเลือกทางเดินที่ผิดบาป ก็เลยจะฝากเรียนธรรมะกับหลวงพ่อตอนวันเสาร์”
“เดิมหมี่ต้องเรียนพิเศษวันเสาร์-อาทิตย์ที่บ้านอาจารย์ นี่พ่อ” โรจน์ท้วง
“ก็ลดลงเหลือสักวันหนึ่ง ตาลมันบอกแล้วว่า พอถึงตอนนั้นถึงสอบเข้าของรัฐไม่ได้ ก็ยังพอหาที่เรียนเอกชนได้ เพราะไม่ได้เป็นตำรวจแล้ว มีเวลาดูลูกมันเอง แล้วฟางมันก็เรียนจบแล้ว คงหางานทำที่กรุงเทพ ฯ”

ฟางหันไปมองตาลาไตแล้วคลี่ยิ้ม ขณะที่พ่อพูดต่อ

“แต่ใจพ่อน่ะ พ่อไม่ค่อยอยากให้ไปกรุงเทพฯเลย ไอ้ตาลไปกรุงเทพฯ ก็หาย ไอ้ฟางไปเรียนก็กลายเป็นคนกรุงเทพฯ ไปอีกคน”
หมี่หันไปมองทุกคนที่หน้าครัว ความทุกข์และความกังวลจากความคิดครอบครองของเราปรากฏอยู่ในสีหน้าของทุกคน
โดยที่ไมได้หยุดคิดแม้แต่วินาทีเดียว หมี่หันไปหาฝ้าย
“ฝ้าย จบม.6 แล้วเราแต่งงานกัน”
“ห๊ะ” ฝ้ายที่กำลังจัดผักใส่จาน ทำตาโต “ฝ้ายแก่กว่าหมี่นะ”
“แก่กว่าแล้วไง ฝ้ายเชื่องช้าไม่ต่างจากฟางเลยสักนิด จะเป็นคนงานในสวนไปตลอดชาติหรือไง แต่งกับหมี่น่ะ ได้เป็นเจ้าของสวนเห็น ๆ น้าตาลเป็นอาจารย์อยู่กรุงเทพ ฯ น้าวันชาติก็ไม่มีลูก ยังไงที่นี่ก็เป็นของหมี่อยู่แล้ว”
ฝ้ายได้แต่มองหน้าหมี่งง ๆ แล้วหันมาหาพี่ชายคนโต เชิงขอความเห็น แต่ฟางก็ได้แต่ยิ้ม

“โห....ลูกพี่ตาล แม่งคิดได้ว่ะ” วันชาติเปรยให้ได้ยินกันทุกคน
หมี่หันมาบอกกับตาลาไต น้ำตาไหลอาบแก้ม “พ่อ...หมี่ไม่ไปอยู่กับพ่อแล้วนะ หมี่จะอยู่ที่นี่ หมี่จะเป็นคนดี ดูแลปู่กับย่า และทุกคนที่นี่เอง”
ตาลาไตเดินเข้าไปกอดหมี่ไว้แน่น น้ำตาลูกผู้ชายไหลเป็นครั้งแรก
เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ชีวิตตกต่ำจนถึงขีดสุด คน ๆ นี้ก็ไม่เคยร้องไห้
แต่ตอนนี้น้ำตากำลังอาบหน้า และไม่มีคำพูด มีแต่อ้อมกอดกระชับหนุ่มตัวเล็กไว้
“พ่อ....หมี่รักพ่อนะครับ”

*-*-*จบตอนที่  30*-*-*

วันพฤหัสบดีนี้จบแล้วครับ
ไจฟ์กับที

[mystery Y]

ทุกอย่างจบลงด้วยดี ความรักมันทำให้คนทำได้ทุกอย่างจริงๆ...

[ao16]

 

[--รมยกร--]

ทุกอย่างน่าจะลงตัว รอบทสรุปค่ะ แลัวรอตอนพิเศษหวานๆ ด้วย อิอิ

ส่วนตอนไปทะเล ฉากแบบนั้นไม่ถือว่าเยอะนะคะ มันก็แค่การแสดงความรักต่อกันเท่านั้นเอง
เราเองยังเคยว่าตาลาไลตายด้านเลย เพราะอยู่ด้วยกันทุกวันคนรักกันขนาดนั้นห้ามใจที่สัมผัสกันไม่ได้หรอกค่ะ
เรื่องธรรมชาติเนอะๆ 

[Yarkrak]

หมี่กลับตัวกลับใจแน่นะ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีใจด้วยที่จะมีลูกหลานไว้สืบทอดมรดกต่อไป ฮ่า ฮ่า

[เฉาก๊วย]

เด็กร้าย เพราะรักมากและกลัวถูกทอดทิ้ง
แต่เพราะการเลี้ยงดูที่ดีจากคนรอบข้าง ทำให้เขาคิดได้ในที่สุด

ความคิดชั่ววูบนี่ก็น่ากลัวจริงๆ แฮะ  เกือบไปแล้ว 


ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า 

[kannooh]

ตอนนี้เป็นสุดยอดแห่งความเครียด
ชื่นชมนักเขียนทั้ง 2 คน

[mayohouang]

ขอบอกว่าอ่านตอนนี้ช่วงที่สองแล้วน้ำตาไหลพรากๆ เลย มันโดนอะ มันให้ความรู้สึกว่าเป็นครอบครัวกันได้ซักที ฝ้ายยอมรับที่จะแต่งงานกับหมี่ง่ายๆ อย่างนี้เลยเรอะ แต่ที่แน่ๆดีใจด้วยอะได้ลูกชายทำหน้าที่แทนพ่อแน่แล้ว

[daboo]

ซึ้งเลยอ่ะ   ครั้งแรกที่หมีเรียกตาลว่าพ่อ   

[puppyluv]

แรกว่าสนุกเพราะได้ไปท้องฟ้าจำลองตอนโตเพราะมีเด็กๆ มาเที่ยวเหมือนกัน
ตอนกรองร้องไห้ออกมากับผู้ใหญ่หน้าเสียน่ะ 555 สะใจอยู่ลึกๆ
แต่เงิบตรงหมี่ร้ายยะเเยือกตรงจะฆ่าฟางนี่ล่ะ
แต่ยาวได้ใจมาก
สะอื้นกับประโยคสุดท้ายตรงเรียกว่า 'พ่อ'
งูทำได้ดังเคยว่าไว้ จะไม่กัดชาวนาชื่อตาล
 
น้ำตาซึมกับตอนนี้
ขอบคุณ บวกและเป็ด
มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน
อีกตอนเดียวจบ
อันนี้แอบ...

[Infinity 888]

โห ซึ้งแทนพี่ตาลเลย ในที่สุดการที่เราพยายามที่จะทำให้ใครสักคนได้ดี แล้วเค้าพยายามที่จะดีตอบแทน มันคงตื้นตันใจมาก
ดีจังที่ มี่ยังไม่ฆ่าฟาง ไม่งั้นทุกคนคงทุกข์กันหมด
เหลืออีกตอนจะจบแล้ว สนุกมากๆชอบจ้ะ

[malula]

เป็นตอนที่มีเรื่องให้ตื่นเต้นและลุ้นตลอดเวลาว่าจะลงเอยยังไง
หมี่นี่ก็สุดโต่งไปซะทุกเรื่องจริง ๆ ทั้งเรื่องคิดจะฆ่าฟาง ทั้งเรื่องชวนฝ้ายแต่งงาน
ส่วนวันชาติยังมีถามถึงเดลอีกนะ ยังไม่เข็ด
อันที่จริงหมี่ต้องเอาเห็ดให้กรองกินนะไม่ใช่ให้ฟาง คนอะไรเหนียวเป็นตุ๊กแก

[aehJTS]

อ๊ะ ทำไมตอนท้ายอ่านแล้วทำให้เราน้ำตาจะไหลละ

  คะ

[zeazaiz]

ฟางแสนดีขนาดนี้ หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
หมี่คิดจะทำร้ายกันได้ลงคอ 
แต่ทุกวันนี้ชีวิตคนมีค่าน้อยลงจริงนั่นแหละ จะฆ่าจะแกงกันง่ายดายเหลือเกิน
หมดเรื่องของหมี่แล้ว  แล้วแม่ใหญ่ล่ะ ถ้ารู้ว่าตาลกับฟางคบกันจะเป็นยังไง
รออ่านตอนจบค่ะ  ขอบคุณไจฟ์ที

[=นีรนาคา=]

โอ๊ยยย มาน้ำตาไหลพรากตอนย่อหน้าสุดท้ายนี่แหละค่าาาา 

[Zinub]

ภูมิใจแทนพี่ตาล ได้ลูกชายที่ดีกลับมา
“พ่อ....หมี่รักพ่อนะครับ” ซึ้งอ่ะ

[why yyy]

ความรักชนะเรื่องร้ายๆได้!!

[MiSS-U]

ตอนนี้หลากหลายอารมณ์มาก ใจกระตุก 

แต่จบตอนด้วยรอยยิ้ม ชอบจัง

บวกเป็ด

 

[lizzii]

น้ำตาไหลตามเลย

[TIKA_n]

มาอ่าน มาเม้นท์ 2 ตอนค่ะ

ชอบน้องกุ้งจังเลย นิสัยอย่างนี้ คงอยู่กับเดลได้ยืด คนพูดตรง ๆ อย่างเดล ก็คงต้องได้คนที่รักมากมายอย่างกุ้งนี่แหละเนอะ
อา... หน้าเบื่อกับผู้หญิงคนนี้จริง ๆ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาใช้เลยจริง ๆ แล้วคนที่ดีแสนดีแบบน้องฟาง ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่ทำแบบนี้
ตอนนี้ ทั้งเดล ทั้งกุ้ง ถือเป็นที่พึ่งที่ดีได้สำหรับฟางจริง ๆ โดยเฉพาะเดล ฉลาด ทันคน ถ้าน้องฟางไม่มีสองคนนี้คงแย่แน่ ๆ
ถึงขนาดบอกว่าตัวเองท้องกับพี่ตาล ทั้งที่บอกพี่ตาลว่ามีแฟนอยู่แล้วเนี่ยนะ เชื่อเขาเลย แต่ดีใจที่น้องฟางเชื่อใจพี่ตาลมาก ๆ
พี่ตาล กับ น้องฟาง ค่อย ๆ คุยกันจนเข้าใจ ด้วยความเชื่อใจ มันดูอบอุ่นดีจัง ถ้าทุกครอบครัวทำได้แบบนี้ ปัญหาคงไม่เกิด

อา... ในที่สุด หมี่ก็รู้เรื่องพี่ตาลกับฟางจนได้ น่ากลัวจริง ๆ ขนาดจะฆ่าฟางได้ จิตใจโหดเหี้ยมเกินเด็กไปแล้ว
ดีนะที่พี่ตาลมาทัน แต่ฟางก็ยังเป็นฟางที่ไม่เคยโกรธเกลียดใครเลยและพร้อมจะให้อภัยเสมอ ต่างกันสุดขั้วจริง ๆ สองคนนี้
ความรัก ความเข้าใจของทุกคน ทำให้หมี่สำนึกได้จริง ๆ ยอมรับ และกลับมาเป็นลูกที่ดีของพี่ตาลได้จริง ๆ สินะ น่าดีใจกับพี่ตาลด้วย
แต่สรุป หมี่คู่กับฝ้ายงั้นเหรอเนี่ย โธ่ ๆ อุตส่าห์ลุ้นให้เป็นฝุ่นนะเนี่ย เสียดายจัง
ตอนหน้าจบแล้วเหรอเนี่ย จะเป็นปัญหาสุดท้าย คือแม่ใหญ่รึเปล่านะ ยังไงก็เอาใจช่วยพี่ตาลกับน้องฟางเสมอ ๆ นะจ้ะ
ขอบคุณไจฟ์กับทีค่ะ 

[yayee2]

น้องไจฟ์กับน้องทีนี่สุดยอดของความเจ๋งจริงๆ
ในการถ่ายทอดบรรยากาศและความรู้สึกนึกคิดของตัวละครได้อย่างแจ่มชัด
ทำให้คนอ่านอินเน่อร์มากๆ ราวกับว่าได้อยู่ร่วมรับรู้เหตุการณ์นั้นๆกับตัวละครด้วย
และที่สำคัญ ทุกเรื่องที่ได้ติดตามงานเขียนของน้องทั้งสอง
น้องไม่ได้ให้แค่ความบันเทิง หรือแค่ให้ได้ปลดปล่อยอารมณ์เท่านั้น
แต่น้องยังให้แง่คิดดีๆอะไรๆตั้งหลายอย่าง
และที่สำคัญน้องไม่ลืมที่จะชี้ให้เห็นว่า คุณธรรมคือสิ่งที่ดีงามในสังคม ที่เราทุกคนควรตระหนักให้มาก
อยากบอกว่า ชอบแนวคิดและการดำเนินชีวิตของบุคคลในครอบครัวของตาลาไตทุกคน
อย่างวันชาติ แม้จะเป็น"น้องคนเล็ก"ตาล้อด แต่เมื่อวันชาติเป็นลูกของพ่อใหญ่แม่ใหญ่(ชอบจริงๆสองคนนี้)
มีรึที่จะไม้รู้คิด มีรึที่จะไม่ระลึกได้เมื่อตัวเองทำอะไรๆพลาดไป
สรุปว่าสถาบันครอบครัว ครอบครัวนี้ ที่มีพ่อใหญ่เป็นหัวหน้าครอบครัว เป็นครอบครัวที่เข้มแข็ง
ที่นำพาสมาชิกในครอบครัว ทั้งสมาชิกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขจริงๆ และสมาชิกนอกสายเลือด
ให้เดินทางไปตามครรลองที่ถูกต้อง แม้จะมีอุบัติเหตุระหว่างทางให้ได้รับบาดเจ็บกันบ้าง แต่ทุกคนก็ไปในทางที่ไม่มืดน่ะ
จบล่ะ ยาวไปไหมจ๊ะ แต่ก็จากใจ จากความรู้สึกจริง หลังจากอ่านเรื่องนี้มาตลอดจ้ะ