หัวข้อ: "Yes,I love him"

[nongrak]

ยัยกรองนี่ร้ายจัง ท้องกับคนอื่นจะมาอ้างตาล
ดีนะที่ฟางชวนเดลไปด้วย ไม่งั้นคงเชื่อเขาแน่

[CarToonMiZa]

คำว่าครอบครัว
เป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่จริงๆ

[kyoya11]

ยังดีที่หมี่กลับตัวกลับใจได้
ส่วนเรื่องกรอง อยากรู้ว่าคุยอะไรกัน แต่แค่นี้ก็สะใจละ

[PAAPAENG~]

โอ้ยยยยยยย
ร้องไห้ TwT
เซนซิทีฟมากเรื่องครอบครัว โหวววววว
ตอนแรกไม่ร้องนะ ไม่ร้องเลยสักฉาก
ขนาดตอนหมี่คิดฆ่าฟาง ยังร้องแค่เฮ้ย! แล้วบ่นพึมพำว่ากูว่าแล้วๆๆๆๆซ้ำๆ
แต่พอหมี่เรียกน้าตาลว่าพ่อ...ร้องไห้เลออออออ TwT

หมี่น่ารัก
แต่บางครั้งอาจจะอารมณ์ชั่ววูบไปหน่อย
สุดท้ายแล้วหมี่ก็ยังน่ารักอยู่ดี TwT
ฮือออออ มันตื้นตันง่ะ!

ปล.ตกลงว่าร้องไห้เพราะหมี่เรียกน้าตาลว่าพ่อ หรือร้องไห้เพราะวันพฤหัสตอนจบแล้วกันแน่ ฮือออออออออ

[Aoya]

ตอนแรกคิดว่าหมี่คงกลับใจไม่ได้หรอก
คงคิดหาทางทำร้ายฟางลับหลังแน่ๆ
แต่พอถึงตอนท้ายๆ ที่หมี่จะไม่ไปอยู่กับตาลที่กรุงเทพ
แล้วเรียกตาลว่าพ่อก็เลยรู้ว่าเด็กคนนี้กลับตัวได้จริงๆ
แต่ค่อยคิดเรื่องแต่งงานทีหลังไหมลูก
กลัวว่าพ่อใหญ่แม่ใหญ่จะไม่มีลูกหลานไว้สืบสกุลถึงขนาดต้องรีบจองฝ้ายตอนนี้เชียว

[maemix]

พื้นฐานของครอบครัวสำคัญที่สุด
ที่เมื่อเจอปัญหาก็ค่อยๆแก้ไขให้ผ่านพ้น
ดีใจที่หมี่คิดได้และไม่มีใครเพิ่มรอยร้าว
ให้กว้างไปกว่านี้กลับช่วยสมานให้ดีดังเดิม
ซึ้งมากที่หมี่เรียกพี่ตาลว่าพ่อ มันทำให้รู้สึก
อบอุ่นในใจ

ขอบคุณไจฟ์กับน้องที

[B52]

รออีกตอน เพื่อรอดูบทสรุปของคนแต่ละคนว่าจะมีทิศทางของชีวิตเป็นอย่างไร

[Gokusan]

น้ำตาจะไหลตาม...กว่าจะได้เป็นพ่อ
มันอาจเป็นเพราะคาดหวังว่าเขาจะได้อย่างใจเรา
พอเกิดเรื่อง(เกือบ)ร้ายแรง...เลยเพิ่งเข้าใจว่า คาดหวังอย่างเดียวไม่ได้ ต้องอยู่กับเขาด้วย

กว่าวันชาติจะคิดได้...ก็หาเรื่องเข้าบ้านไปหลายแล้ว ^^"
คำสอนของตาลยังคงได้ผลเสมอ...ทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็ก
และฟางยังคงเป็นฟางที่...จิตใจดีตลอดเวลา

ใกล้หมดเวลาเรื่องนี้...เหมือนหมดเวลามีนัดประจำเลยแฮะ ^^V

[love2y]

ดีที่หมี่ยังเป็นเด็ก เลยทำอะไรแบบไม่วางแผนมาก ถ้าโตกว่านี้...... ฟางคงแย่แน่เลย

รอลุ้นตอนสุดท้าย ขอบคุณค่ะ

[indy❣zaka]

สงสารหมี่อ่ะ   ถึงหมี่มันจะร้ายก็เถอะ   ต่อไปนี้ก็คิดอะไรให้ดีก่อนทำนะลูก     
หมี่เอ๊ย เด็กๆเวลาทำผิดใครก็ให้อภัย  แต่ถ้าโตเมื่อไหร่ ผิดก็คือผิดนะหนู ไม่มีใครมาคอยบอกคอยเตือนแบบนี้อีกนะหมี่

[river]

ตอนนี้อ่านแล้วนึกถึง 2 ประโยคคำพังเพยนี้เลย
ไม่มีความลับในโลก กะ หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง

หมี่แรงตลอด
แอบใจหายตอนเข้าป่าเหมือนกัน

[cinquain]

โอย แค่เรียกน้าตาลว่าพ่อดิฉันก็น้ำตาซึมแล้ว 
ขอให้เป็นคนดีนะหม่ี ป้าเอาใจช่วย

[Yukisae]

ในหลายๆตอนก่อนหน้า ดูหมี่เป็นเด็กฉลาด ช่างคิด ช่างพูด
จนลืมไปว่ายังไง หมี่ก็ยังเป็นเด็ก บางครั้งก็ทำอะไรไปโดยไม่ทันยั้งคิด
หมี่ได้มีครอบครัวที่ดี ที่พร้อมจะพากลับมาเมื่อหลงทาง
ตอนหน้าจะจบแล้วสิ เฮ้ออ เร็วอ่ะ
++จ้า

[fangkao]

ความรักของครอบครัวนี่ยิ่งใหญ่จริงๆเลยนะ มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องของ ไจฟ์กับน้องที จะรอตอบจบนะจ๊ะ

[@PurPle SuN@]

แล้ววันนี้หมี่ก็โตขึ้นอีกเลเวลแล้ว รับรู้ถึงความรักความผูกพันแบบครอบครัว ทำผิดแล้วรู้จักขอโทษ

พี่ตาลก็พยายามแสดงออกให้เห็นว่า รักหมี่เหมือนลูกจริงๆ รัก หวังดี และหวังให้หม่ีเป็นคนดีที่สุด

ส่วนฟางเนี่ยไม่ต้องพูดถึง มันเป็นคนซื่อแบบที่ไม่รู้ว่าปัจจุบันมีคนแบบนี้อยู่ซักเท่าไหร่

ครอบครัวพี่ตาลและครอบครัวฟางเค้าน่ารักมากกกกก รัก ผูกพัน เป็นห่วงเป็นใย ดูแลกันตลอด ผิดก็สั่งสอนและไม่ซ้ำเติม

แค่ตอนนี้ตอนเดียวก็ปริ่มเปรมทุกอย่าง แต่มันจะจบแล้วเหรอ น่าเสียดายอ่ะ

ขอบคุณป๋าไจฟ์และนายน้ำชาสุดหล่อ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 31

ตลอดทางกลับจากชัยนาทจนถึงบ้านที่กรุงเทพฯ ตาลาไตกับฟางไม่ได้พูดกันสักคำ ทั้งที่มีเรื่องให้พูดคุยกันมากมาย และเป็นอีกครั้งที่คนพูดน้อย 2 คนได้แต่พูดคุยกับตัวเอง ทั้งที่นั่งอยู่ข้างกัน
เมื่อวางของที่แม่ใหญ่ฝากมาลงที่โต๊ะในครัว ฟางก็มองหน้าตาลาไต สีหน้าคล้ายจะร้องไห้จนตาลาไตต้องจับมือให้นั่งลง
“เรื่องไหนก่อนดี”
“ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าอยากร้องไห้” ฟางสารภาพ
“งั้น พี่พูดก่อนนะ”
ฟางพยักหน้า
“เรื่องแรก พี่ขอบใจมากที่ฟางไม่บอกใครเรื่องที่มาของหมี่”
รู้ว่าเรื่องนี้มันอาจไม่ใช่เรื่องที่ควรพูดเป็นเรื่องแรก แต่มันคือความรู้สึกอยากขอบคุณคนๆ นี้จากหัวใจ
เพราะถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ให้อภัยในสิ่งที่หมี่ทำ และอาจร้องบอกใครต่อใครว่าหมี่เป็นใครมาจากไหน

เมื่อพี่เริ่มเรื่องขึ้นก่อน ประโยคต่อๆ ไปก็ตามมาเอง
“พี่เคยพูดว่ามันเป็นเรื่องในอดีต แล้วถ้าพี่ไม่พูด ฟางจะพูดไปทำไม มันไม่ดีกับตัวหมี่เอง”
พี่คลี่ยิ้มแล้วจูบหน้าผากเบา ๆ “ฟางเป็นคนดี”
ฟางส่ายหน้า “ไม่หรอก ฟางได้แต่ทำตามคำสั่ง น่ารำคาญออก”
“ขอได้มั้ย ไอ้คำพูดดูถูกตัวเองแบบนี้น่ะ” พี่จับมือผอมไว้ “เพราะฟางเป็นคนดี ทุกคนถึงได้รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ พอเห็นว่าหมี่พาฟางไปไหนไม่รู้”
“หรือครับ ฟางไม่รู้เลย”
“ตอนที่จะเข้าบ้านไปไหว้พ่อกับแม่ ยังเห็นฟางยังคุยกับวันชาติอยู่ แต่วันชาติกับไอ้ฝุ่นกลับมาตามพี่บอกว่า หมี่พาฟางไปไหนไม่รู้ สีหน้าหมี่ดูไม่ค่อยดี”
ฟางทำหน้านึก “ตอนนั้นฟางไม่เห็นฝุ่น”
“ฝุ่นมันเจอทั้ง 2 คนระหว่างทางน่ะ จะเรียกก็เรียกไม่ทัน เลยมาถามวันชาติ” ตาลาไตถามต่อ “รู้มั้ยว่าเห็ดนั่นคืออะไร”
ฟางพยักหน้า “ฟางไม่แน่ใจหรอกว่ามันเป็นเห็ดพิษหรือเปล่า รู้แต่พ่อไม่ให้เก็บเห็ดสีสวยๆ หรือที่รูปร่างแปลกๆ มากินก็เลยถามหมี่ แล้วพี่ก็มาพอดี”
ตาลาไตบอกอย่างโล่งใจ ”ดีที่ฟางซักถามหมี่ก่อนลงมือย่างเห็ดพวกนั้น เพราะถ้ามันเปลี่ยนรูปไปแล้ว ก็คงดูยากขึ้นว่าเป็นพิษหรือแค่ของป่า”
ฟางส่ายหน้าเหนื่อยใจกับตัวเอง “ทุกคนเห็นปุ๊บก็รู้ทันที มีแต่ฟางที่โง่”
“ฟางไม่ได้โง่ แต่คิดไม่ถึงว่าหมี่จะคิดร้ายกับฟาง”

ฟางได้แต่คิดในใจ ยังไงก็โง่นั่นแหละ ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าหมี่เกลียดเราถึงขนาดอยากฆ่าให้ตาย .....
ตอนที่อยู่ท้ายสวน ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่า ไม่อยากให้พี่ลงโทษหมี่
จากนั้นก็รู้สึกโล่งอกที่เรื่องคลี่คลายลงและทุกคนเข้าใจกัน
แต่ตอนนี้ กลับรู้สึกกลัว...

“กลัวหมี่ใช่มั้ย”
พี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ ฟางยอมรับ
“รู้สึกว่าประหลาดแล้วก็แย่มากเลยนะ ที่กลัวน้องตอนนี้ ทั้งที่ตอนนั้นกลัวแต่พี่จะลงโทษน้อง”
“แต่เป็นความกลัวที่เข้าใจได้ และทุกคนก็กลัว แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องทำให้หมี่ที่ต้องยอมรับว่าเขาทำเรื่องไม่ดี และจะต้องไม่ทำมันอีก พ่อใหญ่ถึงได้ส่งหมี่ไปเรียนธรรมะกับหลวงตาที่วัด เพราะหลักธรรมข้อแรกที่หมี่จะต้องเรียนรู้และเข้าใจก็คือ ทุกชีวิตล้วนมีค่าเท่ากัน และต่อให้เขาฆ่าฟางได้สำเร็จ ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่จะอยู่กับหมี่”
ตาลาไตหยุดมองฟางครู่หนึ่ง
“พี่ต้องขอฟาง ว่าวันหยุดอย่านั่งรถทัวร์กลับบ้านตามลำพัง ถ้าจะกลับบ้านต้องกลับพร้อมกัน”

เวลาที่ผ่านมาจะเป็นอย่างนั้น เพราะตาลาไตมักจะติดงานหรือมีธุระอื่น ส่วนฟางมีแต่เรียนกับการทำงานบ้านนี้ ไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมกับคณะหรือที่มหาวิทยาลัยมากนัก พอวันหยุดก็มักจะนั่งรถทัวร์กลับบ้านคนเดียว
พอตาลาไตห้ามกันแบบนี้ ฟางก็เลยยิ่งลำบากใจ “ฟางกลัวหมี่ก็จริง แต่ถ้าทำอย่างนั้น หมี่ก็จะยิ่งวางตัวลำบาก”
“พี่ไม่ได้ห้ามฟางกลับบ้านนะ แค่ขอว่ารอกลับบ้านพร้อมกัน แล้วเราก็ต้องทิ้งเวลาให้หมี่พิจารณาตัวเอง ถ้าอาทิตย์นี้มีเรื่อง อาทิตย์หน้าเราไปหาเขาทันทีมันก็ไม่ถูก หรือห่างหายไปเลยไม่กลับบ้านอีกเลย มันก็ไม่ใช่ พ่อแม่พี่น้องเราอยู่ที่นั่น”
ฟางพยักหน้ายอมรับทั้งน้ำตาคลอ
“ตอนนี้หมี่หันไปหาฝ้ายแล้ว”
“ไม่วางใจใช่มั้ย”
“ครับ ตอนแรกก็ว่าดี เพราะถ้าอยู่กับฝ้าย ไอ้ฝุ่นก็อยู่ด้วย ไอ้ฝุ่นอยู่พี่วันชาติก็อยู่ แล้วก็มีครูโรจน์ด้วย แต่พอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกเหลวไหลคิดอะไรร้ายๆ ไปเรื่อยเปื่อย ยิ่งรู้สึกรำคาญตัวเอง”
“พี่ก็ไม่ไว้ใจ แล้วก็รู้ว่าผิดที่ทิ้งปัญหาทิ้งภาระให้พ่อกับวันชาติคอยดูแล พวกเขาเองก็รู้สึกแย่เหมือนกันที่ปล่อยปละละเลยหมี่จนเกิดเรื่อง แต่วันชาติมันให้คำมั่นไว้แล้วว่า จะใกล้ชิดกับหมี่ให้มากขึ้น ไม่ทิ้งขว้างเหมือนที่ผ่านมา”
“หมี่เรียกพี่ว่าพ่อ พี่เองก็ต้องดูแลเขาให้มากเหมือนกัน”
ตาลาไตยิ้มรับ “นั่นแน่นอนอยู่แล้ว ตั้งแต่เจอหมี่ที่โรงงานยาบ้า ที่ก็อยากพาเขากลับบ้านที่ชัยนาทมาตลอด อยากให้เขาวิ่งเล่นอยู่ในสวน เติบโตมากับเด็กๆ ในวัยเดียวกัน เรียนรู้ที่จะไม่ทำร้ายคนอื่น” คนตัวโตนิ่งไปอึดใจ “แต่ปรากฎว่าคนแรกที่เขาคิดร้ายคือคนที่พี่รัก”
ฟางยิ้มเศร้า “ผมขอพี่แล้ว ว่าให้ทิ้งเรื่องนั้นไว้ที่ท้ายสวน”
“ไม่พูดถึงน่ะได้ แต่ไม่คิดไม่ได้ เพราะพี่เชื่อมาตลอดว่าคนจะดีหรือเลวขึ้นอยู่กับตัวของเขาเอง ไม่ใช่สายเลือด”
“เขาไม่ได้คิดฆ่าฟางเพราะสายเลือดหรอก แต่เพราะฟางไปแย่งคนรักของเขา แล้วเขาก็คิดง่ายๆ เหมือนเด็กๆ ว่าถ้าลบฟางออกไปได้ พี่ก็จะเป็นของเขา”
แม้ทุกคำพูดของฟาง จะเข้าข้างหมี่ แต่ตาลาไตยังเห็นด้วย “เขาคิดแบบสิ่งที่เขาเจอมา ความโหดร้ายที่มันฝังอยู่ในใจ พ่อใหญ่ถึงได้ต้องพยายามปลูกฝังความคิดที่ดีให้กับหมี่”
ฟางคิดตาม “ทั้งหมดก็เพราะไม่มีใครรู้ที่มาของหมี่ ไม่มีใครรู้ว่าหมี่เจออะไรมา ก็เลยไม่ได้ระวัง”
“พ่อใหญ่รู้” ตาลาไตบอก “แต่พ่อก็เหมือนเรา คือรู้ว่าหมี่อาจพบเจอเรื่องไม่ดีมา แล้วก็เชื่อเหมือนพี่ว่า สิ่งแวดล้อมที่ดีจะทำให้เขาเติบโตเป็นคนดี ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะลอกการกระทำของคนเลว แต่พี่ก็ยังเชื่ออยู่เหมือนเดิมนะ ว่าหมี่จะต้องเป็นคนดีได้”
ทั้งตาลาไตและฟางต่างก็รู้สึกไม่ดีที่ยิ่งคุยกัน เหมือนยิ่งประณามหมี่ ทั้งที่ทุกคนต่างก็มีส่วนผิดที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น แล้วสุดท้ายก็กลับมาที่ความเชื่อเหมือนเดิมที่ว่า การเติบโตในสิ่งแวดล้อมที่ดีจะทำให้หมี่เป็นคนดี

“พ่อใหญ่รู้มั้ย ว่าที่หมี่คิดฆ่าฟางก็เพราะเราอยู่ด้วยกัน”
“พี่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพ่อจะเข้าใจยังไง เพราะพี่บอกพ่อว่า หมี่ได้ยินเพื่อนของฟางคุยกัน แล้วก็คิดว่าพี่รักฟางมากกว่าหมี่ทำให้หมี่โกรธฟาง”
คิ้วคมขมวดแน่น “มันแปลความหมายได้หลายทาง”
“ใช่” ตาลาไตยอมรับ “พี่จำได้ว่าแม่ไม่ยอมรับหากพี่จะชอบผู้ชาย ก็เลยอยากให้เขาเข้าใจว่า พี่จะอยู่อย่างนี้ไปจนแก่ เพราะ ถ้าบอกไปตามตรงว่า เราอยู่ด้วยกันแล้ว พี่ก็เดาไม่ออกเหมือนกัน ว่าพ่อจะคิดยังไง แล้วแม่จะผิดหวังขนาดไหน เพราะพวกเขาอยู่ด้วยกันตลอดเวลา”
เมื่อฟางเงียบฟัง ตาลาไตก็ถาม “เสียใจหรือเปล่า ที่พี่บอกแบบนั้น”
“ไม่หรอกครับ ฟางว่าดีแล้ว เพราะพ่อกับแม่ฟางก็คงลำบากใจเหมือนกันถ้ารู้เรื่องนี้” ฟางหันไปมองนอกหน้าต่าง “ฟางไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยนะ ตลอดเวลารู้แต่ว่า อยากอยู่กับพี่ ไม่เคยคิดตั้งคำถามว่า ถ้าพ่อกับแม่รู้จะเป็นยังไง”
ตาลาไตเองก็ยอมรับ “พี่เอง ตอนที่อยู่ที่นี่ ก็ไม่ได้คิดถึงพ่อกับแม่เหมือนกัน รู้แต่เพียงว่าอยู่กัน 2 คนดีกว่าอยู่คนเดียว”
ฟางยิ้มกว้าง “จริงเหรอ”
มือใหญ่บีบจมูก “อือ แล้วถ้าจะมองในแง่ดี หมี่ทำให้พี่รู้ตัวว่ามองข้ามอะไรไปหลายเรื่อง”
ฟางพยักหน้า “ฟางก็เหมือนกัน แต่ฟางเชื่อว่า เมื่อเรากลับบ้านไปอีกครั้ง หมี่จะเป็นลูกชายที่น่ารักของพ่อตาล”
ตาลาไตเองก็เห็นด้วย “คิดต่อไปอีกนิด ถ้าทุกคนรู้เรื่องของเรา ฟางจะทำยังไง”
ฟางส่ายหน้า น้ำใสหยดลงแก้ม “ไม่ทำไงก็รักไปแล้วนี่ ถ้าวันพรุ่งนี้เขามาลากฟางกลับบ้าน ฟางก็เลิกรักพี่ไม่ได้หรอก”
“เรานี่มัน...” ตาลาไตดึงคนตัวผอมเข้ามากอด หยดน้ำตาเปียกเสื้อพี่จนชุ่ม
“คิดว่าพี่รักคนอื่นมากกว่า มันยังเจ็บน้อยกว่า วันเวลาที่ต้องอยู่โดยไม่มีพี่”
“เราจะอยู่ด้วยกัน”
“ฟางรักพี่นะ ฟางรักพี่” ฟางสะอื้น กอดพี่ไว้แน่น
ตาลาไตกระชับอ้อมแขนตอบ รับรู้ว่าคำว่ารักของฟาง มีความหมายมากกว่าคำพูดที่บอกพี่เช้าเย็น คำว่ารักของฟางยิ่งใหญ่กว่านั้น มันคือทุกสิ่งทุกอย่างที่ฟางมี
“ขอบคุณ ขอบคุณมาก พี่รักฟาง”

บนเส้นทางของความรักที่เริ่มมาตั้งแต่จำความได้ จากความหวังดีที่มีให้กันและกันมาตลอดเวลาที่ยาวนาน มีทางเลี้ยวทางแยกและเส้นทางที่ตัดผ่านมากมาย
แต่คนๆ หนึ่งยังคงเดินอยู่บนเส้นทางเดิมอย่างมั่นคง
กับอีกคนที่ยอมรับเพียงแค่ความปรารถนาดีที่มีให้กัน เดินทางอ้อมไปไกลเพียงเพื่อที่จะกลับมาพบกับคนเดิมที่ยังคงหยุดรอ
“พี่รักฟาง และพี่อยากบอกกับทุกคนว่าพี่รักฟาง”
ฟางพยักหน้า ยังจำคืนที่ไปเที่ยวทะเลด้วยกันได้เป็นอย่างดี และก็รู้มาตลอดว่าพี่อยากเปิดเผยความรักของเรา แต่ก็ไม่อยากทำให้ครอบครัวเสียใจเช่นกัน
“ต้องมีสักวันที่พี่จะบอกกับพ่อแม่ของพวกเราให้รับรู้”
“ฟางก็อยากให้เขารู้ว่าฟางมีความสุขที่ได้อยู่กับพี่ คนที่ฟางรักมาตลอด แต่ถ้าจะทำให้พวกเขาเสียใจ ฟางอยู่แบบนี้ก็ไม่เป็นไร ปีหนึ่งเราอยู่ด้วยกันมากกว่าชัยนาทอยู่แล้ว เวลาที่กลับบ้านแค่ไม่กี่ชั่วโมง ถ้าจะห่างกันบ้างมันเรื่องเล็กน้อย” ฟางสูดจมูก “ขอแค่ให้ได้อยู่กับพี่เท่านั้น”
นิ่วมือใหญ่เกลี่ยน้ำตาที่แก้ม แล้วก้มลงจูบริมฝีปากแดง “คนดีของพี่”
......
......
ฝนตกพรำมาตลอดทั้งคืนทำให้อากาศยามเช้าเย็นชื่นใจ หยดน้ำที่ยอดหญ้ายังสะท้อนแสง รถคันเดิมจอดที่ลานดินใต้ร่มไม้หน้าบ้านหลังใหญ่
คนนั่งข้างคนขับก้าวลงมาก่อน แล้วรีบไปหยิบของจากท้ายรถ คนขับรถถึงได้เดินตามลงมา
“ฝนตกพากันนอนสบายเลยหรือไง” คนขับรถบ่นยิ้มๆ แล้วก็ตอบตัวเองเสร็จ “ไม่แน่ ป่านนี้พ่ออาจอยู่ในสวนแล้วก็ได้ ฟางเก็บของเข้าบ้านนะ พี่จะไปหาพ่อที่แปลงผัก”

อย่างที่คาดพ่อใหญ่ วันชาติ หมี่ และฝุ่นอยู่ที่แปลงผักแล้ว
ขณะที่หมี่กำลังช่วยพ่อแยกต้นที่พอเก็บขายได้ วันชาติกลับกำลังตื่นเต้นกับปลาตัวใหญ่ที่ฝุ่นปักเบ็ดไว้ตั้งแต่เมื่อคืน

“ว่าแล้ว ว่าฝนตกดินนุ่มต้องมีคนอยู่แถวแปลงผัก”
“พ่อมา!” หมี่ร้องตะโกนแล้ววิ่งเข้ามาหาตาลาไต ที่กำลังยกมือไหว้พ่อใหญ่เหมือนกัน
ส่วนฝุ่นรีบเก็บปลาใส่ถังแล้วปิดฝา “ร้องซะได้ยินไปถึงอีกอำเภอ”
วันชาติเขกหัวไปที แล้วไล่ให้เอาปลาไปใส่โอ่งที่หน้าครัว รอให้แม่ใหญ่ทำแกง
“พี่ฟางมามั้ยพี่ตาล”
“มาสิ อยู่กับแม่ใหญ่มั๊ง”

ตาลาไตมองหมี่ที่กำลังวิ่งเลาะแปลงผักเข้ามาหา เวลาที่เดินหน้าไปเรื่อย เปลี่ยนหมี่จากเด็กน้อยท่าทางแข็งกระด้างที่โรงงานยาบ้า กลายเป็นเด็กน้อยหวาดกลัวจากบ้านเด็กฯ  เป็นวัยรุ่นตอนต้นที่แสนจะแก่แดด และกลายเป็นหนุ่มน้อยร่าเริง.

“ไม่เห็นพ่อบอกว่าจะมา”
“เซอร์ไพร้ซ์ไง” ตาลาไตหันไปมองพ่อใหญ่ “หมี่ช่วยปู่ทำอะไรอยู่”
“เก็บคะน้าต้นใหญ่ เดี๋ยวสายๆ จะเอาไปขายที่แผงหน้าบ้าน”
“ความคิดใคร”
วันชาติรีบยกมือจนสุดแขน “ความคิดดีๆ แบบนี้ต้องฉันเท่านั้น”
หมี่ทำหน้าล้อเลียนกับตาลาไตที่ได้แต่ยิ้มขำ ฟังทุกคนแย่งกันพูด
“แม่ไอ้สามฝาเขาจะขายกล้วยแขกด้วย กล้วยก็ในสวนเรานี่แหละ ก็เลยให้นั่งขายเป็นเพื่อนกัน” พ่อใหญ่บอก “ขายของกันเหมือนเล่น ยังไม่ทันสิบเอ็ดโมงมันก็เก็บของเข้าบ้านกันแล้ว”
“เก็บอะไร ขายหมดแล้ว ขายหมด พ่อนี่ไม่เข้าใจซะเลย” วันชาติเถียงพ่อใหญ่ ขณะที่รับตะกร้าผักมาถือเอง แล้วเดินนำกลับบ้าน
“สตุ้งสตางค์ก็ไม่ได้มากกมายอะไรหรอกพี่ แต่มันทำให้เด็กๆ เห็นค่าของเงิน ไอ้ฝุ่นนั่นเรียนช่างยังไม่จบ ก็มีคนมาตามมันไปซ่อมรถ ซ่อมเครื่องแล้ว” 
ตาลาไตหันมากอดไหล่หมี่เดินตามวันชาติกลับบ้าน “ว่าไงเปลี่ยนใจจะไปอยู่กรุงเทพฯ มั้ย”
หมี่ยิ้มพลางส่ายหน้า “ไม่ละ หมี่รักที่นี่”
ตาลาไตหันไปมองพ่อใหญ่ น้ำตามันรื้นขึ้นมาเอง
“หมี่รู้แล้วว่าทำไมพ่อถึงอยากให้หมี่อยู่ที่นี่ จะบอกให้ว่าตอนนี้น้าวันชาติตกกระป๋องไปละ”
“เออ กูมันเด็กเก็บมาเลี้ยง” วันชาติหันมาทำเสียงน้อยใจจนพ่อใหญ่ยังขำ
“มึงนี่มันเดี๋ยวเป็นลูกพี่เดี๋ยวเป็นลูกน้อง”
“อ้าวก็ตอนนี้ลูกพี่ใหญ่เขามาฉันก็ขอเป็นน้องมั่งสิ”
“กูละเหนื่อยกับเด็กโข่งอย่างมึงจริงๆ” พ่อใหญ่เดินบ่นตามหลังมา

เมื่อเข้าบ้านฟางรีบเอาน้ำดื่มมาให้พ่อใหญ่ พูดคุยทักทายกับหมี่แล้วก็เลี่ยงไปช่วยแม่ใหญ่ยกของไปเตรียมใส่บาตร
หมี่เดินคู่อยู่กับตาลาไต แต่ไม่ได้กอดแขนเหมือนที่ผ่านมา
ไม่ได้ต้องใช้ความพยายาม หรือต้องเตือนตัวเองอะไร เพียงแต่ความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของมันจางลงไปเรื่อยๆ นับตั้งแต่ปู่หรือพ่อใหญ่ของคนทั้งบ้าน พาหมี่ไปฝากหลวงตาไว้ที่วัด มีเรื่องเล่าและคำสอนมากมายที่ในเวลานั้นคิดแต่ว่า หลวงตาสอนอะไรมากมายจนจำไม่หมด
แต่พอกลับมาบ้าน ไม่ว่าจะทำอะไร คำสอนของหลวงตาก็กลับมาย้ำเตือนไม่ให้ประมาท และไม่คิดร้ายต่อใคร
ไม่มีใครหรือสิ่งใด ที่จะเป็นของเราไปตลอดกาล.....

เสร็จจากงานบ้านใหญ่ ฟางขอตัวกลับไปกินข้าวเช้ากับแม่ที่บ้าน
ตาลาไตเดินตามมาด้วย อ้างว่า ไม่มีอะไรทำแล้วเหมือนกัน แน่นอนว่าหมี่ก็เดินตามมาด้วย
เห็นชายคากลุ่มบ้านพักท้ายสวนอยู่ไม่ไกล หมี่หันมาบอก “ไม่มีใครรู้เรื่องพ่อกับฟางหรอก เหมือนกับที่ไม่มีใครรู้เรื่องที่มาของหมี่ ปู่น่ะเป็นคนที่ทำให้หมี่ได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง ว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควรพูด” หนุ่มน้อยเล่าไปเรื่อยๆ แล้วจู่ๆ ก็ถามฟาง  “ฟางรักพ่อหรือเปล่า”
ฟางเหลือบตามองตาลาไตแล้วพยักหน้า หมี่เลยถามซ้ำ
“รักสิ”
หมี่ก็หันไปถามตาลาไต “แล้วพ่อล่ะ”
“พ่อก็รักฟางเหมือนกัน”
“ดีเนอะ” หมี่ตอบยิ้มๆ “รักกันแล้วได้อยู่ด้วยกัน”
“หมี่เองก็จะพบคนนั้นในสักวัน”
“ไอ้ฝ้ายไง” หมี่บอก “มันทำมาหากินคล่องดี ตอนนี้กำลังจะคิดทำห่อหมก แล้วก็มีนึ่งขนมห่าอะไรของมันไม่รู้ ต้องมาทนกินของมันอยู่เนี่ย”
ตาลาไตหันมามองใบหน้าของหนุ่มตัวเล็ก ดวงตาที่มองกลับมายังคงแววตาของคนที่โตเกินกว่าวัย และเห็นอะไรมามากกว่าที่ทุกคนจะคาดคิด
“ฝ้ายมันเป็นคนดีนะพ่อ”
“ใช่ หมี่เองก็เป็นคนดีเหมือนกัน”
“ไม่หรอก”
“คนที่รู้ผิด รู้แก้ไข มั่นใจที่จะทำในสิ่งที่ดี แม้ว่ามันจะทำให้เราดูเป็นคนโง่ นั่นแหละที่เรียกว่าดี”
หมี่ยกยิ้มมุมปาก สีหน้าท่าทางเหมือนตาลาไตเวลากำลังคิดวางแผนบางอย่างในใจไม่มีผิด
เหมือนจนฟางต้องหัวเราะขำ
“หมี่เหมือนพี่มากเลย”
“ก็เขาเป็นพ่อลูกกัน ฉลาดเหมือนกัน”
ฟางพยักหน้ายอมรับด้วยใจจริง “ใช่”
“เราก็เลยต้องเลือกคนดีๆ ไว้ใกล้ตัวเหมือนกันไง”
ตาลาไตหัวเราะกอดคอหมี่เดินเข้าเขตรั้วบ้าน มีฟางเดินยิ้มตามมา
...เป็นเช้าที่ดีจริงๆ ไม่ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร พบเจออุปสรรคอะไรมา ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน ได้ยิ้ม และหัวเราะด้วยกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันเท่านั้นเอง......

*-*-*จบบริบูรณ์*-*-*

มีตอนพิเศษ อยู่หน้า 41 นะครับ

เรื่องนี้มีจุดเริ่มมาจากการที่เพื่อนคนหนึ่งของพี่ไจฟ์มีเมียเป็นน้อง..เอ่อ..พี่เต้ย (ถ้าคุณไม่เข้าใจคำนี้โปรดกลับไปอ่านเรื่อง Snatch) อยู่ด้วยกันประมาณ 2 ปี มีเมียใหม่ก็ยังเป็นพี่เต้ยอยู่เช่นเดิม แต่ยืนยันว่า ตัวเองไม่ใช่เกย์ พี่ไจฟ์เคย "พยายาม" คุยกับเขาว่า มีเมียเป็นเต้ยแล้วไม่เรียกเกย์ เรียกว่าอะไร เขาก็ยืนยันคำเดิมว่าเขาไม่ใช่เกย์ แค่มีเมียเป็นเต้ย และรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องยากเกินกำลังเวลาที่ต้องไปดูหนังฟังเพลงกับ "หญิง"
ผมฟังๆ แล้วก็อืม....มันเป็นเรื่องที่ยากเกินกำลังสมองของผม
ผ่านไปพักใหญ่พล็อต 1 หน้าของเรื่องนี้ก็ออกมา แต่พอมาขยายเรื่องมันก็เปลี่ยนไป เพราะพล็อตเดิมมันเป็นปัญหาของเขาที่เราเข้าไม่ถึง และขี้เกียจจะไปทำความเข้าใจกับมัน (อันนี้สำคัญสุด)
พี่ไจฟ์มีนิสัยชอบจดๆๆๆๆ ข้อความจากหนังสือ หรือเวลาคุยกับใครมีวรรคทองก็จดมา เรื่องนี้เขาใช้ทรัพยากรที่จดมาไปเกือบหมด (น่าสงสารเนอะ) แต่จะทำตามหรือเปล่ามันอีกเรื่อง...ก็นั่นแหละนะ ผมเองก็เหมือนกันแหละ

เรื่องต่อไปจะเป็นอย่างไร ไม่รู้เหมือนกัน มีหรือเปล่า ก็คงมีมั๊ง ไม่รู้ตอบไม่ได้ แต่ก็เห็นว่ามีพล็อต 1 หน้าเรื่องใหม่แล้ว เขียนแล้ว แต่ก็บ่นๆ อยู่ว่า แนวนี้มันซ้ำ ต้องหาอะไรใหม่ๆ มาแทรก "ใช้" ให้ผมไปหาการ์ตูนวายมาอ่าน โพไซดอนช่วยเหอะ การ์ตูนเหรอ ไอ้ที่อ่านๆ อยู่ทุกวันนี้มันยังเยอะไม่พอหรือไงป๋า
ดังนั้นผมจึงไม่สัญญา และไม่ขอให้คุณรอ เอาเป็นว่า คิดอะไรใหม่ๆได้ และเขียนจบแล้วเราจะมา
แน่นอน เขียนไปอัพไปมันปวดหัวใจน่ะ

ส่วนเรื่องนี้จบแล้ว และไม่มีตอนพิเศษ ด้วยสาเหตุคือ บอกในสิ่งที่อยากบอก เล่าในเรื่องที่อยากเล่าไปหมดแล้ว

ขอบคุณเหลือเกินที่แวะมาอ่าน แวะมาแสดงความเห็น แวะมาตักเตือน แวะมาบอกสิ่งดีๆ ต่อกัน (ทำไมผมรู้สึกคล้ายตัวเองเป็นผู้หญิงหน้าบานคนนั้นยังไงไม่รู้)
 
ขอบคุณมากครับ
พี่ไจฟ์กับนายน้ำชา

[--รมยกร--]

ขอบคุณ ไจฟ์กับน้ำชา  ด้วยเหมือนกันค่ะ

จะรอติดตามในเรื่องต่อๆ ไปนะ แต่...อยากอ่านตอนพิเศษจัง 

[puppyluv]

บวกและเป็ดตอนเช้า
ขออ่านแป๊บ (อย่างช้าๆ ทีละตัว)

ขอบคุณมาก เป็นตอนที่อ่านแล้ว...
มีความสุข
    หมี่ดูผ่อนคลายขึ้น
พ่อตาลกอดคอหมี่ได้สบายใจมากกว่าเก่า
ฟางก็อดทนมากจริงๆ
ชอบตอนที่ฟางบอกรักพี่
มักจะบอกมากกว่า 1 ครั้ง
"รักพี่...ฟางรักพี่"
เหมือนคนอ่านถูกบอกรักย้ำๆ ซ้ำๆ จนอิ่มตามไปด้วย
    ชอบนิสัยจดวรรคทองแฮะ อยู่ในวงเหล้าก็ล้วงมาเขียนยิกๆ
แค่นึกภาพตามยังยิ้มกว้างเลย

[mystery Y]

ขอบคุณเช่นกันที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้(ถึงตอนแรกจะอ่านไปขมวดคิ้วไปก็เถอะ) จบแบบไม่มีอะไรค้างคาถึงยังไม่ได้บอกพ่อแม่ก็ตาม

[indy❣zaka]

ขอบคุณ คุณไจฟ์และน้องที เช่นเดียวกันค่ะ   

ที่สร้างสรรค์งานออกมาให้ได้อ่านกันหลากหลายเรื่อง หลากหลายอารมณ์ 
ลงเร็ว มีพล็อตตายตัว มีแพลนจบแน่นอน  ไม่ยืดเรื่องจนเกินงาม 

ต้องบอกว่า  นักเขียนแบบนี้เนี่ย เป็นนักเขียนในฝันของคนอ่านเลยค่ะ     

เลิฟมากมายจ้ะ 

[=นีรนาคา=]

จบแล้ว
ขอบคุณมากมาย ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวดีๆ
 

[malula]

ขอบคุณไจฟ์ทีที่นำเสนอเรื่องราวสนุก ๆ พร้อมทั้งมีสาระให้ได้ขบคิด
มาถึงตอนนี้ปัญหาต่าง ๆ ก็คลี่คลายไปพอสมควร และก็น่าจะเป็นไปในทิศทางที่ดี
จะรอติดตามเรื่องใหม่นะจ๊ะ

[ชางหลง]

   ชอบมากจ้า  ชอบแนวคิดของตัวระครในเรื่องคะ ถึงจะเป็นการจดมาก็เถอะนะ

เราเองก็ทำไม่ได้ทุกอย่างหลอกนะ แต่เวลามีเรื่องเราก็จะรู้จักห้ามใจ ตัวเองบ้างไม่ปล่อยตามอารมณ์เกินไป

จะรอเรื่องต่อไปนะ สวัสดี พี่ใจฟ์ น้องที จ้า

[aehJTS]

ขอบคุณมากสำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่มีมาให้เราอ่านเสมอ 

ปล.อ่านตอนจบแล้วชอบประโยคนี้มากคะ "ไม่มีใครหรือสิ่งใด ที่จะเป็นของเราไปตลอดกาล"

  คะ

[lizzii]

จบแบบละมุน น่ารักจริงๆ
ขอบคุณคุณไจฟกับน้องทีนะคะ ที่มาเรื่องดีๆมาให้อ่าน ^^

[TIKA_n]

หมี่ กลับตัวกลับใจได้จริง ๆ แล้ว อยู่ในสถานะ ลูก ของพี่ตาลอย่างที่ควรจะเป็น น่าตื้นตันใจแทนพี่ตาลจริง ๆ
เวลาเรียกพี่ตาลว่า พ่อ อย่างเต็มปากเต็มคำ ไม่มีขัดเขิน อ่านแล้วมันรู้สึกดีจริง ๆ
สรุปหมี่ กับ ฝ้าย คู่กันแน่ ๆ สินะ แล้วพี่วันชาติ กับ ครูโรจน์ เป็นยังไง
ณ ปัจจุบัน แม่ใหญ่ ก็ยังไม่รู้เรื่องของพี่ตาลกับฟาง ทุกเรื่อง เป็นเรื่องของอนาคต
จะเกิดอะไรในภายหน้าก็ตาม ณ ตอนนี้ ถือว่าทุกคนมีความสุข มีแต่สิ่งดี ๆ คนที่รักอยู่รอบตัว ก็ทำให้สุขใจแล้ว
ขอบคุณไจฟ์กับที สำหรับเรื่องดี ๆ ที่ทำให้อ่านไป รู้สึกตามไปได้อย่างหลากหลายอารมณ์มาก ๆ
บางครั้งอาจเมนท์รุนแรงไปบ้าง จากที่อินมากไปหน่อย ก็ขอโทษด้วยนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ 

[punchnaja]

สรุปช่วงจบดี ชอบๆ
ส่วนหวานเย็น หลังๆค่อยเป็นรถด่วนขึ้นมาหน่อย อันนี้ถูกใจ^^

[B52]

จบแล้วทุกคนเข้าใจกัน ถึงแม้ว่าเรื่องความรักของตาลกับฟางจะเป็นความลับกับพ่อแม่ก็คงไม่เป็นไรหรอก เพื่อความสุขความสบายใจของท่านที่ไม่ได้อยู่กับเรานานจนตลอดชีวิต เพราะทั้งคู่เองชีวิตส่วนใหญ่ก็อยู่ที่กรุงเทพมีเวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าอีก ส่วนหมี่เองได้ว่าตัวนั้นโชคดีกว่าใครที่ได้อยู่กับครอบครัวแบบนี้ที่ให้ทั้งความรักและการดูแลที่เอาใจใส่อยู่ตลอดเวลา ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆ มาให้อ่านนะคะ

[Zinub]

จบแล้ววว อบอุ่นจังเลยค่ะ 
เราเห็นด้วยนะคะว่าคนจะดีอยู่ที่สิ่งแวดล้อมที่ดี
มีผิดมีอภัย และอบรมสั่งสอน นำไปในทางที่ดี
ตาลาไตคิดถูกแล้วที่เอาหมี่มาไว้บ้านสวนที่อบอุ่นของตัวเอง
จบอย่างไม่ติดค้างเลยค่ะ รอเรื่องใหม่ของคุณไจฟ์กับน้องทีนะคะ

           

[MiSS-U]

 

สำหรับเรื่องนี้ค่ะ จบได้ดีจัง
เรื่องนี้ไม่หวาน แต่ได้แง่คิดเยอะเชียว
จะรอเรื่องต่อไปนะคะ

 

+1และเป็ด