หัวข้อ: หรือจะให้เป็นแค่ความทรงจำ โดย ภัคD เพิ่มตอนพิเศษในรวมเล่ม P.14

[ladypenelopy]

เกลียดๆๆอารมณ์ตัวเองที่อยู่ๆก็อยากอ่านนิยายดราม่านํ้าตาแตกแล้วก็เลยคลิ๊กเข้าไปในกระทู้นิยายแนะนําต้องอ่านแล้วก็ไปเจอเรื่องนี้จากคนที่เข้ามาแนะนําแล้วบอกว่าเป็นนิยายเศร้ามากเลยกดเข้ามาอ่านพออ่านแล้วแทบจะกรีดร้องเป็นสายเลือดเกลียดอีทอมมากถึงมากที่สุดแต่ก็ไม่เกินไปกว่าที่คิดเพราะรสนิยมของคนต่างชาติเป็นเช่นนี้หลายคนแต่ประเด็นคือทําไมต้องเอาเด็กเข้ามาเกี่ยวด้วย???อ่านตั้งแต่ตอนเอกทําครั้งแรกเราพึมพําในใจว่าเค้ายังเด็กครั้งต่อมาที่ทําไปเรื่อยๆถี่ๆขึ้นเราก็ยังคงกรีดร้องในใจว่าเค้ายังเด็กถ้าอีทอมไม่เปิดประตูบ้านทิ้งไว้เอกก็คงจะไม่ทําอีกแต่มันก็ทําโทษอีทอมคนเดียวและถึงตอนที่เอกพาคนมารุมและด่าเหยาว่าสําส่อนเรากรีดร้องออกมาดังว่าเค้ายังเด็ก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!กรี้สสสสสสสสสสสสสสสสสสTTสุดท้ายเกลียดเหยากับความคิดปัญญาอ่อนที่บอกว่าจะแก้แค้น???เธอจะแก้แค้นอารายยยยยยยยยยของเธอTTเพลียจิตเว่อๆๆแต่ช่างเถอะเกลียดอีทอมคนเดียวจิงๆพาเหยาไปขายบริการตั้งแต่เด็กพาลูกเค้ามาทําอย่างนี้ทําถูกแล้วใช่มั้ย??ต้องให้รีดยางออกจากหน้ามั้ย??ฮุ้ย!!!!!!อารมณ์เสีย!!!เบื่อจะคิดเพลียจะพูดเอาเ่็นว่าแต่งดีคะจบขอบคุณคะ

[ts00709771]

ชอบมากเลยครับ
กินใจมาก
ขอบคุณ คุณ ภัคD มากเลยครับ ที่สรรสร้างวรรณกรรมดีๆแบบนี้ขึ้นมาครับ

[pure_ka]

อ่านตอนพิเศษจบ ขอลุกขึ้นปรบมือดังๆ ให้วรรณกรรมชั้นเลิศเรื่องนี้
ขอบคุณจริงๆนะค่ะ ที่มีตอนพิเศษสวยหรู ตอนนี้ขึ้นมาให้คนอ่านยิ้มออกได้อย่างเต็มที่

อ่านแล้วยังคงเจ็บปวดแต่มีความสุขปนเหมือนเช่นทุกตอนที่ผ่านมา  เพียงแต่ว่าตอนนี้
ความสุขมันล้นออกมาจนแทบจะหุบยิ้มไม่ได้  ดีใจจริงๆ ค่ะที่ได้รู้จักเรื่องนี้

รักเอก+จีเหยา ^^

[Niinuii]

+1คะ

ตอนเริ่มอ่านก็ไม่รู้ว่าจะเป็นไง
ตอนนี้รู้แล้วว่านั่งอ่านไม่ลุกไปไหนมันเมื่อยอย่างนี้นี่เอง5555
สนุกๆไม่บีบถึงร้องไห้แต่ทำยังไงก็วางไม่ลง
 

[aeaeja]

สมัครมาเพื่อเม้นเรื่องนี้เลยนะคะ
ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้ค่ะ
แต่งได้ดีมากๆ บีบหัวใจมาก
ขอบคุณจริงๆค่ะ

 

[heLLangeL]

ตอนแรกเห็นเพื่อนทวิตว่า แม้กำลังจะสอบแต่ก็รู้สึกว่าต้องอ่านเรื่องนี้ มันได้อะไรๆเยอะมาก เลยต้องอ่านต่อไป
เฮ้ยย มันขนาดนั้นเลยหรอ ขอชื่อเรื่องมาหาอ่านมั่ง เอาชื่อเรื่องเสริชในกูเกิ้ลหา แล้วปรากฏว่ามีให้โหลดใน4shared ด้วย คนแต่งใจดีมากเลยค่ะ ><!

พออ่านแล้วก็ไม่ผิดหวังเลย เกินคาดมากอีกต่างหาก มันเป็นเนื้อเรื่องที่ทำให้ได้อะไรเยอะมากๆ
ภาษาเขียนก็ดีกว่าหนังสือบางเล่มที่ขายอีก ไม่มีคำไหนอ่านแล้วรู้สึกขัดเลย
อ่านจบมาสองวันแล้ว ยังมีความรู้สึกร่วมอยู่เลย ทั้งสงสาร เจ็บแค้น มีความสุข
คำต่างๆในเรื่องเป้นอะไรที่สะท้อนชีวิตจริงมาก เด็กที่ถูกผู้ใหญ่ริเริ่มในสิ่งผิดๆให้ ตัญหาที่ไม่เข้าใครออกใคร
ความขลาด ความคะนองของวัยที่ทำไปแล้วต้องมาเสียใจภายหลัง ฯลฯ
เหนืออื่นใด ฮือออ ความรัก ความผูกพันธ์ของคนสองคน เจ็บเพราะอีกคนมามากเท่าไร แต่ก็ยังยอมอยู่ดี
"การคิดถึงมันทำให้ผมเจ็บปวด...
หากแต่ผมกลัว...ว่าวันหนึ่งผมจะเลิกคิดถึง...
ทั้งที่การเลิกคิดถึงอาจทำให้ผมมีความสุข...
หากแต่ถ้าเลือกได้ ณ เวลานี้ แม้เจ็บปวด แต่ผมไม่อยากลืม" มันจี๊ดมากเลยTT_____TT
อีกคนที่เป็นฝ่ายถูกทำเจ็บตลอดก็ยังยอมเพราะรัก TT_______________TT


ดีใจที่จบอย่างมีความสุข ^^
ขอบคุณมากๆๆๆๆ...ๆๆค่ะ ที่นำเรื่องราวดีๆอย่างนี้แบ่งปันกัน >/\<

"สิ่งที่ดีที่สุดของมนุษย์คือความทรงจำ
     ไม่ว่าสุข หรือ ทุกข์
     เมื่อเวลาผ่านไป
     สิ่งเหล่านั้นจะกลายเป็นความทรงจำ
     ยามนึกถึงความสุขจะอิ่มเอม
     ยามนึกถึงความทุกข์ก็ทำให้ดื่มด่ำ"
ขอบคุณที่เข้ามาเป็นหนึ่งในการทรงความทรงจำที่ดีให้แก่เราน้าา  ขอบคุณมากๆค่ะ >/\<

[ื0856777433nu]

อ่านเรื่องนี้แบบว่า จะเกิดขึ้นจิงกะตัวคงจะฆ่าตัวเองตายไปแล้วหล่ะครับ อ่านแล้วปวดใจมากเหมือนเข้าไปอยู่ในสถานการณ์นั้นจิืง ๆ ๆ อ่านแล้วนอนร้องไห้ทั่งคืนเลย พอตื่นเช้ามาไข้รับประทานเรียบร้อยไปแล้ว บอกตรงเลยนะครับ เศร้าสุด ๆ ๆ 

[MADWHALE]

หน่วง...

เป็นความรู้สึกตั้งแต่เริ่มเรื่อง

อ่านแล้วมันเจ็บตาม

ความรักของเอก มีทั้งความสุข ความเศร้า มีเรื่องดีๆ ร้ายๆ เกิดขึ้นมากมาย

ถ้าเราเป็นเอก เราคงยอมแพ้ตั้งแต่ต้น แต่เอกไม่ยอม เอกพยายาม จนความรักของตัวเองประสบผลสำเร็จ

ขอบคุณ คุณภัคD นะคะ ที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน

[tiktok]

ตอนแรกไม่กล้าอ่านเลย
แต่พออ่านจบแล้วมันเต็มอิ่มมาก
แอบคิดว่าชีวิตจริงจะมีแบบเหยารึเปล่า คงน่าสงสารน่าดู

[kungfoopungpon]

รัก พี่เหยามากกกกๆ ทำไงดีต้องเข้า facebook ของคุณ ภัก D เพื่อดูรูปเอกกับจึเหยาทุกวันเลย แอบกด save ด้วยแหละ
ทรมาณอะ มันคิดถึง ทำไงดีอยากให้มีภาคต่อเอาแบบ ดราม่านิดๆก็ได้แต่จบแบบ happy มุมมองของพี่ จึเหยา ด้วยยิ่งดี
เอาจบแบบตอนแก่ตอนเฒ่าด้วยยิ่งดี จะได้รู้ว่าอุปสรรคทั้งหมดย่อมน้อยลงหรือหมดไปอะไรประมาณนี้
สุดท้าย อยากตะโกนดัง ๆ ว่า หลงรักพี่จึเหยาโครต ๆ เฮ้อยิ่งรู้ว่าตัวละครจึเหยา กับ ทอม นั้นอิมเมจมาจากคนที่มีอยู่จริง(แว็บไรเนี้ยแหละเห็นคนเขียน ๆ ไว้และเพ้อถึงความหน้ารัก(หน้าตา) นิสัยอาจตรงกันข้ามคือคนจริงๆ ห้ามๆ ไปนิดแต่คนเขียนได้บอกว่ารู้สึกสงสัยฝรั่ง ซึงเป็นครูสอน Eng กับ ผู้ชายคนนั้นที่เป็นอิมเมจจึเหงาว่าต้องมีอะไรมากกว่าที่เป็็นครูสอนEng ยิ่ง โฮฮฮ อยากร้องให้เกียจครูEngคนนั้นซึ่งจริงๆอาจเป็นญาติก็ได้หรือน้าเขยไรมาณเนี้ยเดา)ยิ่งอยากเจอ


  อะให้ พี่จึเหยา        
 

[b.bobeau]

อ่านหนังสือจบไปอีกรอบนึงแล้วคิดถึงเรื่องนี้มากๆ เลยมาเปิดดูเล่นๆ
เฮ้อ นิยายบ้าอะไรก็ไม่รู้ เล่นหลอนประสาทเราไปหลายเดือนเลยตอนอ่านจบใหม่ๆ
แต่เป็นอะไรที่อ่านแล้วรู้สึกเต็มอย่างประหลาด
มันสัมผัสได้ถึงความสมจริงของตัวละคร เหมือนทุกๆ คนในเรื่องนี้มีกันอยู่จริงๆ
ยิ่งอ่านช่วงที่เอกไปบ้านพี่เหยา แล้วที่ดูรูปพี่เหยาสมัยเด็กนะ
เป็นฉากที่แบบว่า มันเศร้ายิ่งกว่าเวลาที่พี่เหยาโดนทอมทำร้ายอีก ไม่รู้สิ
เฮ้ออ มาเขียนเอาไว้เผื่อคุณภัคD จะได้เข้ามาอ่าน
รักนิยายของคุณมากนะคะ
คิดถึงจึเหยาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[love2you]

เคยอ่านเรื่องนี้เมื่อนานมาแล้วค่ะ ตอนนั้นตั้งใจไว้ว่าให้ตายก็จะไม่กลับมาอ่านอีกเป็นครั้งที่สองเพราะแค่ตอนนั้นก็ทำเอาเราจิตตกไปเป็นอาทิตย์เลย TT..TT

สำหรับเราแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่โหดร้ายมากๆ มันเหมือนทุกคนในเรื่องมีตัวตนอยู่จริง เขียนได้ดีมากจริงๆ ค่ะ พี่เหยาถือเป็นตำนานที่เศร้าที่สุด และตอนจบก็ทำให้เราอิ่มใจที่สุดเช่นกัน

ขอบคุณมากๆ ค่ะ ^^

[snowboxs]

อ่านจบแล้ว เป็นความรักหลายมุมมองจริง
มีแต่ความบังเอิญ แต่เป็นความบังเอิญที่เป็นลบ
ขนาดจบด้วยความสุข แต่ก็ยังจำช่วงเศร้าได้ชัดเจน
อ่านแล้วร้องไห้ตาบวม แสบตา ตื่นมาต้องใช้น้ำแข็งประคบ

เขียนได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ ถึงจะได้อ่านช้า แต่ก็โชคดีที่ยังได้อ่าน

[yisren.]

เรื่องนี้สุดยอดมากๆ  ขอบคุณที่เอามาลงนะคะ ขอบคุณคนเขียนด้วย 

[Zeitkey]

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเกิดอารมณ์มากมายแต่ไม่มีน้ำตา

มันอัดอั้นมาก แบบเป็นความรู้สึกที่บีบอยู่ข้างในอก

สงสารพี่เหยา รู้สึกแย่กับเอก และเกลียดทอม

เรื่องนี้แสดงให้เห็นถึงการเติบโตของตัวละครที่ดีมากคะ อยากรู้สึกถึงเรื่องที่พี่เหยาเก็บเอาไว้ ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง แม้แต่เอก

อยากรับฟังเรื่องของผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ฝ่าฟันอะไรมามากมายจริงๆคะ

รักงานเขียนของคุณภัคดีมาก  จะติดตามต่อไปนะคะ

[VICcy]

อ่านแล้วร้องไห้ จิตตกไปหลายวันเลยT^T
ไม่เคยอ่านนิยายแล้วรู้สึกหน่วงขนาดนี้มาก่อนเลยยยยย
ขอบคุณคุณภัคDมากๆเลยที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านกันนะครับ

[kinly]

ขอบคุณครับ อ่านมาสนุกดีครับถึงจะค่อนข้างเศร้าเกือบตลอดทั้งเรื่องก็ตามแต่ก็สนุกมากๆครับ

[babimild1985]

เอ่อ ..... จะบอกว่า อ่านมาเรื่อย ๆ แล้วจิตตกอ่ะ
อ่านแล้วรู้สีกว่ามันบีบคั้นความรู้สึกเกินไป   
ยอมรับนะคะว่าคุณ  ภัคD  เขียนได้ดีมาก
แต่ถ้ามีเรื่องแนวดราม่าขนาดนี้อีก ขอผ่านยาว ๆ เลยล่ะกัน
เป็นนิยายเรื่องแรกทีีอ่านแล้วเครียด
อ่านนิยายมาตั้งแต่ 15 ปี จนตอนนี้ 30 แล้ว เป็นเรื่องแรกจริง ๆ
ที่สามารถทำให้จิตตกได้ขนาดนี้ 

[up2goo]

อ่านเรื่องนี้แล้วบอกได้คำเดียวว่า
"จิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง"

มืด สว่าง เทา ปนเปกันไปหมด
บางทีก็ไม่ต้องการเหตุผลมารองรับในการกระทำนั้นหรอก
เพียงแค่คิดว่าจิตใจต้องการก็จะทำ ฉันก็จะทำ ในเมื่อนี่มันชีวิตฉันนี่

สงสารทุกตัวเอกในเรื่องเลย เพราะต่างคนต่างมีปมในใจ
และคอยสร้างเหตุผลให้กับตัวเอง เพื่ออ้างในการกระทำบางอย่าง

ขอชื่นชมคุณภักD แต่งได้เก่งมากๆ บทบรรยาย ถ้อยคำทั้งหมด
อ่านแล้วมันเข้าถึงจิตใจของตัวละครทุกตัวเลยจริงๆ

และขอบคุณคนนำมาโพสต์ด้วยค๊าฟฟฟ

ปล. ตอนพิเศษ น่ารักมากก อย่างกะคนละเรื่องกันเลย 555+
พยายามอ่านตอนพิเศษหลายรอบมากเลย เอามาลบล้างความหน่วงจากเนื้อเรื่องหลัก น่ารักจริงๆ

[inspyme.glamour]

ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง
สุดยอดเกินบรรยาย เกินจะหาคำไหนมาชื่นชมจริงๆ นิยายแบบนี้แหละที่เรียกว่า นิยายดี เป็นนิยายที่ดีที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาจริงๆ
ยกให้เป็นหนึ่งแบบไม่มีตัวเลือกอื่นเลย ดีทั้งภาษา ทั้งอารมณ์ที่ถ่ายทอดมาถึงคนอ่าน แทบหลุดเข้าไปในโลกของคุณภัคD อ่านไปก็มโนไปว่าตัวเองอยู่เชียงใหม่ รู้สึกเหมือนลมหนาวเชียงใหม่พัดรอบตัวแล้วค่ะ555555
อ่านจบแล้วรู้สึกว่าโชคดีที่ได้เจอและเข้ามาอ่าน อีกใจก็รู้สึกว่าโชคร้ายจังที่เจอนิยายสนุกขนาดล่อลวงให้ติดขนาดนี้ อ่านจบไปแค่ตอนเดียวแต่เหมือนจะตามไปในหัวใจ เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านนานนนนนนนนสุดๆ(สามเดือน) เพราะอ่านไปก็พักไป หายหน่วงแล้วกลับมาอ่านต่อ ยากกว่าตอนอ่านหนังสือสอบอีกนะคะนี่
กอดคนเขียนค่ะ

[saisrara]

รู้จักเรื่องนี้ได้เพราะทำรายงาน แล้วค้นหาคำว่า "อาหรับราตรี" จาก Google ค่ะ
แล้วก็ได้คลิกเข้าไปในเรื่องสั้น "อาหรับราตรี" ของคุณภัคD
พออ่านเพื่อที่จะทำความเข้าใจว่า เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ต้องทำรายงานบ้างหรือเปล่านะ
ก็ไม่เกี่ยวโดยตรง แม้จะอ้างอิงในตอนท้ายของเรื่องอยู่บ้าง
แต่พออ่านไปเรื่อยๆ ก็หยุดอ่านไม่ได้ และอ่านไปจนจบ
รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก และชอบสำนวนภาษาของคุณภัคD มาก
ภาษาของคุณช่างสละสลวยจริงๆ

ขอสารภาพว่า รายงานที่กำลังทำอยู่หายไปจากหัวสมองอย่างสิ้นเชิง
เมื่อได้อ่านเรื่องของคุณ
และเมื่อเลื่อนลงไปอ่านความคิดเห็นที่มีต่อเรื่องของคุณ
จึงพบกับคำชื่นชมคุณเกี่ยวกับเรื่องนั้น และเรื่อง "หรือจะให้เป็นแค่ความทรงจำ"
แค่เห็นชื่อเรื่องก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาแล้ว แต่ก็อยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นยังไง จึงลองค้นหาในเล้าแห่งนี้ดู

แค่เกริ่นนำก็ทำให้เศร้า และคิดว่าตอนจบก็อาจจะเศร้าเหมือนเรื่องที่แล้ว
แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด และเมื่อถึงตอนที่เอกตั้งใจนำกระเป๋าสตางค์ไปคืนให้จึเหยา
ได้เห็น และได้เข้าร่วมเหตุการณ์นั้นก็รู้สึกบีบคั้นจิตใจมาก
กรีดร้อง และร้องไห้ออกมาจริงๆ รู้สึกแย่มากจริงๆ

พอเรื่องดำเนินมาจนถึงที่จึเหยาเล่าเรื่องในอดีตในฟัง หลังจากนั่งรถไฟไปหาเอก
แล้วเอกบอกว่ารู้ในเวลาต่อมาว่า มันคือคำสารภาพที่มีคำร้องขออยู่ด้วย
ตอนนั้นก็คิดนะ... ว่าจึเหยาจะเลือกทางไหน เพราะเขาเอาแต่ร้องไห้

ทอม...ที่ตัดไม่ขาดซักที ที่เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว
เอก...ที่รัก แต่ก็ให้ความรู้สึกที่ไม่มั่นคงเลย และไม่ว่าเอกจะทำให้เจ็บช้ำแค่ไหน ก็ยังรัก
หรือว่า...จะไม่เลือกใครเลย

เมื่ออ่านมาจนจบ และแถมด้วยตอนพิเศษอีกหลายตอน
ก็รู้สึกอิ่มเอมใจนะคะที่เอกและจึเหยามีความสุข ช่วยกันประคับประคองความรัก
สนใจแต่ปัจจุบันที่ได้มีกันและกัน เข้าอกเข้าใจกัน

ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าเรื่องจะจบแบบ Happy
เพราะเตรียมใจไว้ตั้งแต่แรกที่เห็นชื่อเรื่องแล้วว่า ต้องจบเศร้าแน่เลย
และยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อได้อ่านเกริ่นนำ

แม้ความสุขและอิ่มเอมใจเมื่ออ่านจบจะมีมากมาย
แต่ก็ไม่ลืมว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมามันโศกเศร้ามากแค่ไหน
และเมื่อคิดได้อย่างนั้น ก็ยิ่งดีใจที่เหตุการณ์ร้ายๆ เหล่านั้น
กลับทำให้เอกและจึเหยามีวันที่สวยงามได้ค่ะ

ขอบคุณคุณ ภัคD ที่สร้างสรรค์ผลงานอันเยี่ยมยอดเช่นนี้ให้ได้อ่านกันนะคะ
ขอบคุณที่ทำให้ทั้งสุขและทุกข์ไปพร้อมๆ กัน
ขอบคุณที่ทำให้เห็นความรู็สึกนึกคิดและพัฒนาการของตัวละคร
พวกเขาเหมือนคนที่มีชีวิตอยู่จริงๆ มากกว่าแค่ตัวละครในนิยาย

ขอบคุณคุณ THIP ที่โพสต์เรื่องให้ได้อ่านกันนะคะ

รักเรื่องนี้มาก รักคนแต่ง รักคนโพสต์ รักเอกและจึเหยา และขอให้ทั้งคู่รักกันตลอดไปค่ะ

[pammii]

  รักจีหยงที่สุดเลยยยยย ขอให้จีหยงกับเอ็กรักกันตลอดไปนะ ขอบคุณ คุณภัคD ที่แต่งนิยาย ดีๆ มาให้อ่านนะคะ อยากบอกว่า ไม่เคยอ่านนิยายเรื่องไหนแล้ว รู้สึกอึดอัด หน่วง อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ทั้งโกรธ เกลียด ไม่เข้าใจในเหตุผลของตัวละคร แต่ละตัวเลย ทั้งลุ้นว่า ตอนจบจะออกมาแบบไหน เฮ้อออ กว่าจะอ่านถึงตอนจบ แทบบ้าตายยย ลุกไปไหนไม่ได้เลยอ่ะ

[Yundori]

ได้ยินชื่อเสียงของเรื่องนี้มานานค่ะ
แต่ก็ไม่เคยอยากจะลองอ่านสักที จนกระทั่งไม่มีอะไรทำขึ้นมาจริงๆเลยอ่าน
ตั้งแต่เมื่อวาน จนถึงวันนี้ที่พิมพ์อยู่ ยังรู้สึกหน่วงไม่หาย
นอนไม่หลับ ถ้าไม่ได้อ่านจนจบ
ถึงอ่านจบแล้ว ก็ยังหน่วง ก็ยังมีความรู้สึกในคิดก่อนหลับอยู่ดี
ทั้งความรักของทั้งสามคน ที่มาในรูปแบบนี้
ยิ่งอ่านไป ยิ่งรู้สึกอินมากขึ้น จนกลายเป็นว่า
รู้สึกสงสาร และรู้สึกว่าโลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมกับเหยา
แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้เข้าถึงตัวละครได้อย่างแท้จริงๆ เหมือนชีวิตจริง
ที่ไม่ใช่ว่าพระเอกจะทำทุกอย่างได้ และนายเอกจะรอดพ้นจากอันตราย
อะไรที่เหยาผ่านมา รวมถึงตอนพิเศษ ทำให้รู้สึกเกลียดทอมมากขึ้น
และยิ่งสะใจ ที่ทอมต้องมีจุดจบของตัวเองแบบนั้น
แต้ในระหว่างที่อ่าน ก็รู้สึกว่าบางทีเอกก็ใช้อารมณ์เกินไป
เอกก็ยังไม่เข้าใจเหยา ยังทำร้ายเหยา แต่พออ่านจบ ก็รู้สึกรักเอกขึ้นมา รักตัวละครทุกตัว
ที่คุณภัคดีสรรสร้าง ขอบคุณสำหรับความเสียสละในการแต่งเรื่องนี้นะคะ
มีค่ามากจริงๆที่จะอ่าน แม้จะทำให้นอนไม่หลับ ก็ไม่รู้สึกว่าเสียเวลา หรือเสียดายน้ำตาที่เสียไปเลย
ทุกอย่างมีเหตุ มีผลของการกระทำ คุณภัคดีแต่งเรื่องนี้ได้ดีมาก จนไม่รู้จะกล่าวชมยังไงแล้ว
ขอบคุณทั้งคุณทิพย์ที่แบ่งปัน และขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับคุณภัคดีนะคะ

[airgear]

อ่านจบแล้วครับ ช้าไปไหมก็ไม่รู้ เพิ่งจะได้เข้ามาเป็นสมาชิก 
เป็นเรื่องที่เนื้อหาปวดใจมาก มีทุกอารมณ์ ทุกความรู้สึก เนื้อเรื่องและตัวละครที่ดำเนินเรื่องทั้งหมด เกิดจากการไม่พูด เวลาพอมีโอกาสพูดก็ทำลายมันไปด้วยน้ำมือตนเอง ด้วยความโกรธ ทำให้ทุกอย่างพัง แต่สุดท้ายจบลงด้วยดีก็ดีแล้วแหะๆๆ

ชอบที่สุดก็คงเป็นคืนลอยกระทง บรรยายกาศ การกระทำของตัวละคร ถึงจะหนาวแต่ก็รู้สึกอุ่นได้  แต่หลังจากนั้นรับไม่ได้ 5555 

[whitepinkgirl]

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เห็นหลายๆคนแนะนำให้อ่าน  แต่ก็ยังรีรอเพราะเห็นเขาบอกว่ามันเศร้ามาก

แต่พออ่านจบแล้วรู้สึกดีใจมากที่ตัดสินใจอ่าน  และยกขึ้นแท่นเรื่องในดวงใจทันที

ถึงแม้เรื่องมันจะเครียดมาก  แต่เพราะในชีวิตจริงเราก็เป็นกันบ่อยๆ ที่เราไม่สามารถหาคำตอบให้กับการกระทำของเราได้ว่าเราทำไปเพราะอะไร 

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้เราได้รู้จักชีวิตมากขึ้น  และได้อะไรดีๆ ที่เตือนสติและเป็นแนวคิดได้ไม่เว้นแต่ละตอน

และเห็นด้วยกับความคิดที่ว่า ความทรงจำไม่ว่าจะดีหรือเลวร้ายอย่างไร  แต่ก็เป็นสิ่งสร้างให้เราเป็นเราอย่างทุกวันนี้

ขอบคุณ คุณTHIP ที่นำเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
ขอบคุณ คุณ ภัคD ที่แต่งเรื่องราวดีๆ แบบนี้ให้ได้สัมผัส  คุณแต่งเรื่องได้ดีมาก อินมาก จนบางครั้งเวลาอ่านเราลืมไปว่าเรื่องนี้คือนิยาย อ่านรวดเดียวจบจนไม่ยอมทำอะไร 

ปล. เดี๋ยวรอให้หายเครียดก่อนจะมานั่งอ่านอีกรอบ พร้อมกับจดสิ่งที่ได้ไว้เตือนใจ

[tsundere]

เคยอ่านครั้งหนึ่ง ขอสารภาพว่าอ่านข้ามบ้างเพราะอยากให้ถึงตอนจบไวๆ
แต่พอมาอ่านอีกรอบหลังจากโตขึ้นก็เข้าใจอะไรเยอะพอควรจากที่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
รู้สึกเสียดายกับคำว่า "ถ้าคิดสักนิด" ของเอก ไม่น่าเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง
แรก ๆโกรธเหยามาก ประมาณเข้าข้างเอกสุด ๆเพราะเหมือนเข้าใจความมืดมนของเอก
ความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ที่พยายามผลักคนอื่นเพื่อให้ตัวเองดูดีขึ้นในสายตาตัวเอง
แต่หลังจากนั้นรักเหยามาก น่ารักค่ะ เอกนี่โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลยนะ
ไม่ใช่โตแต่ตัวแต่เป็นทางความคิดและมุมมอง ยังคงไม่เข้าใจคำตอบเหยาที่
เอกถามว่า เต็มใจ  แล้วเหยาตอบไม่ เหยาหมายถึงใคร (แอบสงสารเอกอ่ะตอนนั้น)
 อย่างคนที่มันคิดเองหรือคนที่ทอมพามาวะข๊าาา แต่อ่านกี่รอบความรู้สึกเดิมคือเกลียดทอม
และยิ่งเกลียดแทนเอกด้วย เมื่อเหยาพยายามปกป้องทอมจากคำพูดเอก 
แล้วที่เอกจะบอกว่าเหตุการณ์ที่มันพาแขกไปรุมเหยา มันคร่ำครวญจากใจจริง
แต่ก็มันนั่นแหละที่เป็นคนนั่งสบายอารมณ์อยู่ในรถรอเอกออกมา แต่เหยาก็เชื่อมัน
 ยังตอแหลทำร้ายตัวเองได้อีก (ขอหยาบหน่อยเถอะ) ไม่เคยจะเห็นความดีมันเลย
(ถ้าไม่นับเรื่องที่ทำให้เอกกับเหยาเริ่มสัมพันธ์เกินเลยกัน)
เปลี่ยนอารมณ์กันดีกว่า แต่ละคนบอกว่าเรื่องนี้มันโศก ก็จริงนะ แต่ฉากสบาย ๆ
อ่านแล้วมันรู้สึกหวาน ๆ เขิน ๆ ไงก็ไม่รู้
 อยากรู้จริงว่าเหยามีความรู้สึกกับเอกเกินน้องตั้งแต่เมื่อไหร่
(มโนเองว่าตั้งแต่เอกพาเพื่อนไปรุมข่มขืน//นี่ก็คิดได้ว่ะ)
แต่เอกนี่คงตั้งแต่เหยาเรียกชื่อที่คุยกันในรถวันฝนกตกหลังจากเข้าหน้ากันไม่ติดหรือเปล่า
 หรือเป็นตอนที่รู้ว่าเหยาขัดขืนไม่ได้ตอนพาเพื่อนไปข่มขืน(มันเป็นอะไรกับฉากนี้วะ)
หรือสะสมมาตั้งแต่เด็ก(ว่ะ)คะ เพราะที่เห็นเล่ามาเอาใจใส่เหยาตลอด
 เหยารื้อผ้าปูที่นอนไม่เคยบ่นแถมลองทำตามอีก (เป็นฉันอารมณ์เสียแล้วค่ะ ต้องมาปูที่นอนใหม่เนี่ย)
หรือตอนเปลี่ยนพฤติกรรมการใช่ไม้บรรทัด อุแหม่ เอกนี่ช่างสังเกตเหยาจริงนะ
แล้วอีกตอนที่เอกชมเก้าแล้วไม่ละสายตาจากเก้าเลยด้วยความตื่นเต้น "เพิ่งรู้ว่าพี่เก้ารำเป็นด้วย"
 เหยาตอบ "ก็ได้เท่าที่เห็นนั่นแหละ" แบบเหวี่ยงๆ นี่ เหยาหึงเหรอคะ
หึงใช่มั้ยนี่ น่ารักที่สุด ยิ่งตอนที่เอกมันให้ดอกไม้(ไฟ)เหยาเป็นครั้งแรกนะ
 จะว่าโรแมนติกก็โรแมนติคเลยนะ มันให้ปะทัด
เป็นดอกไม้จีบค่ะ ไอ้เอก น่ารักไหนข๊าาาาาาาาา อ่านแล้วลืมเกลียดทอมเลยนะ
ติดตามผลงานนะคะ (แต่คงต้องรอให้แต่งจบก่อนนะ ไม่งั้นขาดใจตายเลย)
อยากเม้นให้เลยมาสมัครเลยนะ

[society-x]

สนุกมากๆค่ะ อ่านครั้งแรกเมื่อนานมาแล้ว(ตอนนั้นยังไม่ได้สมัคร) จำได้ว่าอ่านตอนนั้นแล้วแอบงงนิดๆ ว่าสรุปแล้ว พี่เหยานี่ไม่ได้ให้อภัยทอมใช่มั้ย พอมาอ่านอีกครั้งก็เข้าใจแล้วว่าพี่เหยาทั้งเคารพทอมที่ช่วยครอบครัวและก็เกลียดทอมจนให้อภัยทอมไม่ได้

ในเรื่องนี่ชอบฟง ชอบวิทย์ พี่เก้า พี่นัทมากๆ คือเป็นคนที่คิดแก้ปัญหาต่างๆได้ดีมาก ถ้าไม่มีพวกนี้ คิดว่าเอกกับเหยานี่ไม่ได้ลงเอยกันแน่ๆ ส่วนพี่เหยานี่ชอบมากที่สุด และสงสารพี่แกที่สุดแล้ว โดนกระทำตลอด อยากให้พี่เหยาลั่นไกตอนนั้นมาก อยากให้ทั้งเอกและทอมรู้ถึงความสูญเสียบ้าง

เอาจริงๆเลยว่าไม่ชอบนิสัยเอก เจ้านี่ชอบหนีปัญหาจริงๆอย่างที่เจ้าตัวคิด แล้วก็เอาแต่ใจและชอบทำให้คนที่รักตัวเองเสียใจ ทั้งที่บ้าน ครอบครัวและเพื่อน(พี่โอ๋กับวิทย์) เหมือนจะเป็นจุดเริ่มต้นของปัญหาหลายๆอย่างเลยนะคะ ถ้าไม่นับทอม

อยากบอกคนเขียนมากนับถือมากจริงๆ บทบรรยายแต่ละตอนนี่ทำเอาอินตลอด สนุกมาก และเป็นนิยายที่ชอบมากๆจริงๆค่ะ ถ้านับในเรื่องของความดราม่าแล้วยกเรื่องนี้ให้เป็นที่สุดเลย เก่งมากๆค่ะ

แล้วก็ขอบคุณคนโพสต์ด้วยค่ะ ที่นำนิยายสนุกๆ ดีๆ ให้แง่คิดแบบนี้มาให้อ่าน ขอบคุณมากๆค่ะ 

[one]

  อ่านเรื่องนี้เหมือนจะซาดิสต์ทำร้ายจิตใจตัวเองกว่าจะอ่านจบ    แต่ก็อ่านจนจบ  ขอบคุณมากคะ 

[RnSoMzZ9]

โอ๊ยยยยยยยยย มันเป็นอะไรที่สุดยอดที่สุดเลยค่ะ

ตอนอ่านไปแรกๆก็คิดว่าคงจะเป็นนิยายน้ำเน่าทั่วไป

แต่นี่มันอะไรรรรรรรรรรรรรรรรร?!! ตัวละครมันจริงมากๆ

แถมทุกอย่าง ความรู้สึก มันมีมิติเหมือนกับว่ามันคือสิ่งที่เป็นจริง

เป็นนิยายที่ควรค่าแก่การอ่านที่สุด มันสะท้อนดีกรีของความรักความเจ็บปวดได้ทุกระดับเลย

ชอบมาก ยอมรับว่าอ่านผ่านในช่วงแรกๆ เพราะจะดูเนื้อเรื่อง

แต่พอกลับมาอ่านอีกที มันไม่ใช่แล้ว

ตอนแรกคิดว่าคงทำใจอ่านไม่จบด้วยซ้ำ เพราะมันปวดจี๊ด กลัวว่าสองคนนั้นต้องเสียใจตลอดไป

แต่อ่านจนจบแล้ว มันสุดยอดมากค่ะ มันที่สุดจริงๆ

ขอบคุณมากนะคะ

[Ojarumaru]

ทุกคนต่างบอกว่าชอบเรื่องนี้
แต่มดบอกเลยว่ามดเกลียดเรื่องนี้

มันทำร้ายจิตใจสุดๆ เราร้องไห้ทุกครั้งที่อ่านฉากที่เหยาถูกกระทำ
แม้เนื้อเรื่องจะเป็นการดำเนินเรื่องโดยมีเอกเป็นคนเล่า
แต่ถ้าเรื่องนี้เหยาเป็นคนเล่า....T_T
ถึงแม้จะเกลียดแต่เราก้อ่านจนจบ

เราเคยดูหนังสาระคดีของญี่ปุ่นเรื่องนึง
เราไม่รู้ว่าชื่อเรื่องว่าอะไร เพราะพี่ที่เป็นล่ามญี่ปุ่นเอามาให้ดู
เป็นเรื่องของเด็กที่ถูกขายบริการในไทย
นักท่องเที่ยวต่างชาติจะเอาเด็ก ใส่ในกระเป๋าเดินทาง
แล้วพาเข้าโรงแรมไปมีอะไรกัน
แม้จะบอกว่าเด็กสมยอม แต่....เด็กไม่มีปากเสียงT_T. ฮือๆๆ
เราดูไม่จบ เพราะทนดูต่อไม่ไหว
แล้วพอมาอ่านเรื่องนี้ เราหยุดอ่านไม่ได้เพราะมันรบกวนหัวใจ
อ่านไปก็ร้องไป ไม่เข้าใจใครสักคน
ถ้าเราเป็นเหยา เราคงฆ่าตัวตาย

ฉากที่สะเทือนใจเราที่สุดคือการที่ทอมพาเหยาไปเร่ขายบริการ
คำถามมันขึ้นมาทันทีว่า จิตใจมึงทำด่วยอะไร แล้วเหยาผิดอะไร
รู้นะว่าแค่นิยาย แต่ก้ทำใจไม่ได้สักที

พี่ภัคD เขียนได้ทรมานใจกันที่สุด
สับสน และเจ็บปวด แต่หยุดอ่านไม่ได้ เพราะหวังไว้ว่าให้happy ending
แม่จะไม่สวยหรู แต่ก้งดงาม แต่ก้ยังเจ็บปวดอยู่ดี

ฮือๆๆๆๆๆๆ เกลียดเรื่องนี้จริงๆ