ตอนที่ 17 ธันว์“เป็นคนเจ้าเสน่ห์นี่ก็น่าหนักใจเนอะ เฮ้อออ แถมผู้ชายสมัยนี้ก็หันมากินกันเองอีก ผู้หญิงที่สวยและเพียบพร้อมอย่างกูอยู่ตรงนี้ทั้งคน ทำไมนะทำไม ไม่มีผู้ชายคนไหนหันมาเหลียวแลบ้าง”
อย่าไปนึกเห็นใจหรือสงสารไอ้คนพูดเชียวนะครับ ฟังเผินๆเหมือนไอ้นลินมันกำลังตัดพ้อต่อโชคชะตาของตัวเองได้อย่างน่าสงสารก็จริง แต่คุณต้องมาเห็นสายตาแพรวพราวเจ้าเล่ห์ของมันที่กำลังจ้องผมใกล้ๆ แล้วจะรู้ว่าโคตรน่าหมั่นไส้ไอ้ผู้หญิงจอมเพี้ยนนี่มากเหอะ แถมต้นประโยคมันยังแอบเหน็บผมเข้าอีกด้วยแน่ะ
“หึ! ไอ้นลิน มึงกล้าเนอะ ที่ชมตัวเองแบบนั้น ขนาดกูที่เป็นเพื่อนสนิทของมึงยังไม่กล้าแหยม แล้วจะมีผู้ชายหน้าไหนวะกล้าแกว่งเท้าเข้าหาเสี้ยนคมๆอย่างมึงน่ะ และเพราะโลกนี้มีผู้หญิงอย่างมึงเยอะไง เราผู้ชายด้วยกันถึงหันมากินกันเองอย่างมึงว่า ใช่มั้ยฮ้าๆๆ น้องธันว์~”
ผมล่ะขำกับคำพูดเหน็บแนมและท่าทางแต๋วแตกของไอ้นนที่มีต่อนลินนักครับ แต่ไม่กล้าหลุดขำออกมา ทั้งๆที่เกร็งท้องจนปวดไปหมดแล้วแท้ๆ เพราะหน้าตาถมึงทึงแววตาเอาเรื่องของไอ้นลิน ยามมองไอ้คนที่อ้างเป็นเพื่อนสนิท ที่ดูเหมือนว่าไอ้นลินอยากจะจับไอ้นนทุ่มกับพื้นซะเดี๋ยวนี้
“ใช่ซี้ๆๆๆ กูมันเป็นผู้หญิง มึงเลยไม่เห็นความสวยและเสน่ห์ที่กูมี และระดับกูแล้วถึงมึงจะเป็นชายแท้ ผู้ชายเกรดซีลบอย่างมึงก็คงไม่ได้แอ้มกูหรอก เผลอๆไอ้พี่เบสอาจจะเริ่มเบื่อผู้ชายเกรดซีลบแบบมึงแล้วก็ได้ ถึงกล้าควงหญิงไปเที่ยวเย้ยมึงเหมือนที่ผ่านมา ฮึๆ วันไหนเมียทิ้งก็อย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งกับผู้หญิงอย่างกูก็แล้วกัน ฮึๆ”
ไอ้นนงานเข้าซะแล้วครับ ฟังคำพูดคำจาของไอ้นลินแล้ว รู้ได้เลยว่ามันไม่พอใจไอ้นนไม่มากก็น้อย แม้มันจะรู้อยู่เต็มอกแหละว่าไอ้นนมันล้อเล่น แต่วันนี้ไอ้นนคงไปสะกิดต่อมโมโหของไอ้นลินเข้าอย่างจัง หรือเพราะเป็นวันเบาๆของผู้หญิงที่ไอ้นลินมันก็มีเหมือนผู้หญิงคนอื่นก็ได้ครับ
แต่ไม่ว่าจะเกิดจากอะไร เราจะปล่อยให้เจ้าแม่เค้าโมโหไปกว่านี้ไม่ได้เป็นอันขาด เกิดไอ้นลินมันคิดอาฆาตขึ้นมา ผมว่าชีวิตรักของไอ้นนคงไม่เป็นสุขตามปากที่นลินว่าจริงๆก็ได้ เพราะเจ้าแม่นลินทำได้ทุกอย่างในยามโกรธา ผมจึงต้องรีบส่งสัญญาณด้วยการขยิบตา ให้ไอ้นนมันง้อเพื่อนสนิทของเราทันที และเริ่มสงสัยว่าประเด็นทุกข์ใจของผม ทำไมมันถึงลามไปอีกเรื่อง จนเพื่อนสนิทแทบจะโกรธกันขึ้นมาจริงๆได้ล่ะเนี่ย
เรื่องทุกข์ใจของผมมันเกี่ยวกับ ‘เสน่ห์’ ที่ไอ้นลินมันแอบเหน็บผมนั่นแหละครับ ด้วยบ่ายนี้ไอ้คุณเยี่ยเหวินเจี้ยนจะเข้าบริษัทเรา เพื่อรับทราบความคืบหน้าของการสร้างตึกที่มันเป็นเจ้าของ และผมก็มีหน้าที่นำเสนอโครงการในการประชุมครั้งนี้ด้วย เพราะอาจารย์จากมหาวิทยาลัยจะเข้ามาติดตามการฝึกงานของพวกผมในวันนี้ ว่าง่ายๆมาสอดส่องดูแลและให้คะแนนพวกเราสามคนนี่แหละครับ ผมจึงหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับมันผู้นั้นไม่ได้เลย
หากคุณยังจำกันได้จะรู้ว่าทำไม ‘เยี่ยเหวินเจี้ยน’ ถึงทำให้ผมทุกข์ใจ จะอะไรถ้าไม่ใช่เพราะเสน่ห์ผมไปกระแทกตาของไอ้คุณเยี่ยคนนี้เข้า มันเข้าหาผมอย่างโจ่งแจ้งในครั้งแรกที่เจอ แสดงออกชัดว่าสนใจผม แถมวันนั้นผมก็ชิ่งออกมาทั้งๆที่นายเยี่ยเหวินเจี้ยนไม่พอใจ ที่ผมปฏิเสธอาหารเย็นที่นายนั่นจะเลี้ยงทีมงานทั้งหมดอีกด้วย
ส่วนมิสเตอร์เฉินที่ไกล่เกลี่ยให้ก็ไม่ได้บอกถึงผลเจรจาครั้งนั้นกับผมด้วยสิ ไอ้ผมเองก็ลืมไป จนกระทั่งรู้กำหนดการของวันนี้ที่ต้องเจอมันผู้นั้นนี่แหละว่าผมยังมีคดีติดตัว ทำให้ต้องมานั่งกังวลอยู่ในห้องอาหารของบริษัท จนไอ้นลินมันแซวตามที่คุณได้ยินนั่นไง ซึ่งความกังวลที่ผมมีนั้น เกิดจากผมกลัวว่าไอ้คุณเยี่ยจะโกรธ จนมีผลต่อการนำเสนอในครั้งนี้ เพราะนั่นย่อมส่งผลถึงคะแนนของเพื่อนสนิทอีกสองคนด้วยนั่นเอง
“เลี้ยงอาหารกลางวันตลอดเดือน ตกลงกูหายเคืองมึงแล้ว ฮึๆ” ผมเหล่ตามองไอ้นลินนิด เมื่อเห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์คุ้นตาก็ให้เบาใจว่าไอ้นนมันง้อเพื่อนสนิทของเราสำเร็จ แต่กลับไม่แน่ใจว่าการที่ไอ้นลินมันโกรธนั้น จริงหรือแกล้งกันแน่
‘อะไรวะ!? คนที่โกรธมากๆเนี่ย เค้าง้อด้วยอาหารกลางวัน มันก็หายโกรธได้ง่ายขนาดนี้เชียว’
“นลิน มึงแกล้งโกรธหลอกแดกของฟรีป่ะเนี่ย” ไอ้นนมันคิดไม่ต่างจากผมครับ
“อ้าว มึงนี่ช้าเนอะ อย่างกูนี่นะจะโกรธกับเรื่องแบบนั้น แต่...มึงพูดแล้วห้ามคืนคำ ไม่งั้นกูโกรธจริง ฮ่าๆ” เอากับไอ้นลินจอมแสบสิครับ แอบหลอกกินฟรีกับเพื่อนสนิทได้ ผมได้แต่อมยิ้มส่ายหัวให้กับเรื่องป่วนๆของมันสองคน จนลืมๆสิ่งที่ต้องเจอในอีกสิบห้านาทีข้างหน้า
ผมถึงกลับแปลกใจปนโล่งใจ เมื่อสิ่งที่ผมคิดไม่เป็นตามที่ได้กังวลไว้ เพราะการนำเสนอความคืบหน้าของโครงการผ่านได้อย่างฉลุย ไอ้คุณเยี่ยผู้เป็นคนว่าจ้างก็ดูจริงจังและตั้งใจฟังสิ่งที่ผมพูด แถมยังเอ่ยชมทีมงานทุกคนที่รับผิดชอบการสร้างตึกต่อหน้าอาจารย์อีกด้วย ทำเอาผมโล่งใจที่ไม่ได้เป็นสาเหตุให้ไอ้สองเพื่อนสนิทคะแนนตก แต่ก็ยังอดระแวงสายตาจริงจังบนหน้าคมเข้มที่จ้องมองผมทุกฝีก้าวไม่ได้อยู่ดี แม้มันไม่ได้ดูน่ารังเกียจเหมือนแรกเจอ แต่ก็ทำให้ผมอึดอัดใจไม่น้อยกับแววชื่นชมในชั่วขณะที่ผมได้เห็น
“พวกคุณทำได้ดีมากนะ และขอให้รักษาคุณภาพแบบนี้ต่อไป เดือนหน้าที่ผมต้องมาประเมินอีกครั้ง พวกคุณคงไม่ทำให้ผมผิดหวังเหมือนครั้งนี้”
“ครับอาจารย์ / ค่ะอาจารย์” เราเพื่อนซี้ขานรับอาจารย์เสียงใสพร้อมรอยยิ้ม ด้วยดีใจที่ได้รับคำชมต่อหน้า หลังจากอาจารย์ได้ฟังการพรีเซนงาน และเดินชมตึกที่เป็นผลงานของเราสามคน ที่ได้ช่วยกันสร้างสรรค์ขึ้นมาพร้อมทีมงานของบริษัท
“เฮ้อออ โล่งอกไปที” หลังจากเราได้ส่งอาจารย์ขึ้นรถ ผมถึงกับถอนใจยาวด้วยความโล่งอก ก่อนหันมายิ้มให้ไอ้นลินที่เข้ามาตะปบไหล่ และอ่านสายตามันได้ว่ามันก็คิดไม่ต่างจากผม
“กูว่างานนี้เอเห็นๆ แบบนี้ต้องฉลองว่ะ ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะสะใจของไอ้นน ทำให้ผมอดที่จะหัวเราะคลอเบาๆไปกับมันไม่ได้
ผมแอบเห็นด้วยกับคำพูดมันอยู่ไม่น้อย ว่าวิชานี้เอคงไม่พ้นมือเราสามคนอย่างแน่นอน เพราะอาจารย์ที่มาดูงานของกลุ่มเรานั้น ใครๆก็ว่าเขี้ยวลากดินให้คะแนนยาก แต่ท่านกลับเอ่ยปากชมออกมาต่อหน้าเรา แปลได้ว่าผลงานเราคงถูกใจท่านมาก
“ฉลองอะไรกันครับ ขอผมไปด้วยได้มั้ย” น้ำเสียงนุ่มสบายหูดังขึ้นด้านหลัง ทำเอาผมขยับตัวแทบไม่ทัน
แม้เจ้าของมันจะไม่ได้ดูน่าเกลียดและออกจะน่าดูไม่น้อย แต่ผมก็ไม่พิสมัยจะอยู่ใกล้ ด้วยฝังใจกับเจตนาโจ่งแจ้งที่รับรู้มาแต่ต้นของการพบเจอ
“ไอ้นนมันคิดจะฉลองที่เห็นเออยู่แค่เอื้อมน่ะค่ะ แต่เรายังไม่ได้ตกลงกันว่าจะฉลองเมื่อไหร่ ดังนั้นเราต้องขอโทษคุณเยี่ยด้วย ที่ไม่สามารถเชิญมางานร่วมฉลองของเพื่อนสนิทแบบเราได้ค่ะ” ผมแทบอยากกระโดดกอดไอ้นลินด้วยตื้นตันใจในการปกป้องผมจากคำพูดของมัน
ด้วยขืนผมเอ่ยปากซะเองก็คงปฏิเสธไอ้คุณเยี่ยแบบตรงๆไม่มีอ้อม ซึ่งไอ้นลินมันยังดีที่รู้จักเลี่ยง แต่ความหมายก็สื่อชัดว่าไม่ต้องการให้ไอ้คุณเยี่ยมาร่วมฉลองกับพวกเรา
ไอ้คุณเยี่ยหุบยิ้มทันทีและมองนลินตาแข็ง ส่วนไอ้นลินสาวแกร่งก็ไม่คิดหลบตา ยังต่อตาแบบไม่นึกเกรง จนผมต้องสะกิดเอวมันเบาๆ ด้วยกลัวเรื่องจะเลยเถิด เพราะไอ้คุณเยี่ยมีสิทธิ์ปากแตกและล้มทั้งยืน จากหมัดเล็กๆที่ทรงอนุภาพของไอ้นลินก็เป็นได้
“ผมดีใจที่คุณเยี่ยเหวินเจี้ยนชอบงานของบริษัทหวางนะครับ เพราะคุณเอ่ยชม จึงทำให้อาจารย์ของเราพอใจ และคะแนนพวกเราก็คงไม่ตกแล้วล่ะครับ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกไป เพราะไม่อยากเติมเชื้อไฟให้โหมยิ่งขึ้นกว่าเดิม แต่ก็โดนไอ้นลินค้อนให้เบาๆ และยังดีที่สาวห้าวผู้ไม่ยอมใคร จะยอมสงบปากไม่ต่อคำ ตามที่ผมขอร้องผ่านสายตา
“ฮึๆ ถ้างานของพวกคุณไม่ดีจริง คำพูดผมก็คงไม่มีผลอะไร แต่ผมก็ดีใจที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้คุณธันว์มีความสุข” ผมอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกครับ ไม่รู้จะทำหน้ายังไงต่อหน้าลูกค้าของบริษัท ทั้งๆที่ในใจอึดอัดต่อคำพูดพวกนั้นมากมาย
“ผมขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวสักครู่ได้มั้ยครับ”
“ไม่ได้ครับ! / คงไม่ได้!”
ไอ้นนและไอ้นลินสวนคำปฏิเสธออกมาทันทีที่ไอ้คุณเยี่ยเอ่ยขอ เล่นเอาคนขอหน้าเหวอ ก่อนหัวคิ้วเข้มๆจะชนกัน แสดงออกถึงความไม่ชอบใจชัดเจน ผมจึงแตะข้อศอกเพื่อนสนิททั้งคู่สื่อให้พวกมันใจเย็นๆ ก่อนจะหันมาพูดกับตัวต้นเหตุแห่งความอึดอัดใจ
“ผมต้องขอโทษที่ต้องปฏิเสธ แต่ผมยินดีที่จะฟังสิ่งที่คุณจะพูดอยู่ตรงนี้ พร้อมเพื่อนสนิทของผมครับ” เอาสิวะถ้าคนตรงหน้ายังยักท่าเรื่องมาก ทั้งๆที่ผมให้โอกาสมันพูดแล้ว ผมคงไม่ยืนอยู่ตรงนี้ให้เสียอารมณ์ไปกว่านี้อย่างแน่นอน แต่ที่เห็นผมยังเฉยเพราะยังอยากให้เกียรติลูกค้าบริษัทของคนรักอยู่น่ะครับ
ไอ้คุณเยี่ยเองก็จ้องตาผมนิ่ง และผมก็แอบเห็นด้วยว่ามีแววตาดื้อดึงเล็กๆภายใต้แววตาสงบนิ่งคู่นี้ ก่อนริมฝีปากมันจะคลี่ยิ้มนิดๆพร้อมแววตาถูกใจหนักหนา จนผมชักอารมณ์บูดเมื่อรู้แน่ชัดว่าเจอคุณหนูเอาแต่ใจเข้าซะแล้ว
“ผมก็แค่อยากจะขอโทษคุณธันว์ที่ทำตัวแย่ๆกับคุณในวันนั้น” ในเมื่อไอ้คุณหนูเอาแต่ใจยอมรับผิดและเอ่ยขอโทษผมแบบนี้ ผมย่อมยินดีครับ จึงเอ่ยยกโทษให้ง่ายๆถือว่าเลิกแล้วต่อกันดีที่สุด แต่ไอ้นลินคงไม่คิดแบบผมครับ
“คนเรารู้ตัวว่าทำอะไรแย่ๆไว้ก็ดี ขอให้สำนึกจริงเถอะ” เสียงพูดลอยๆของไอ้นลินแม้จะไม่ดังมาก แต่ก็ได้ยินกันถ้วนหน้าแหละครับ
โดยเฉพาะคนที่มันจงใจกระทบกระเทียบใส่ ถึงกลับหน้าบึ้งคิ้วขมวดเป็นปมเม้มปากแน่น และจ้องหน้าคนพูดเขม็งเลยล่ะ แต่ไอ้คุณเยี่ยคงไม่กล้าต่อว่าไอ้นลินหรอก เพราะเท่ากับยอมรับในสิ่งที่ไอ้นลินพูด
ใจจริงผมนั้นนึกขำหน้าตาไอ้คุณเยี่ยตอนนี้มากเลยล่ะ แต่ต้องกลั้นขำไว้เพราะอดเห็นใจมันไม่ได้จริงๆ ด้วยขณะนี้มันกำลังโดนเพื่อนสนิทผมรุมแกล้งเข้าแล้ว ไอ้นนที่กลายมาเป็นลูกคู่ไอ้นลินนั้น มันทำหน้ายียวนอมยิ้มยักคิ้วใส่ไอ้คุณเยี่ย ก่อนหันมาแปะมือกับไอ้นลิน และหัวเราะไม่พ้นคอได้อย่างกวนบาทา ขนาดเพื่อนอย่างผมยังอดหมั่นไส้ไม่ได้ ส่วนคนที่โดนทั้งคู่กวนเข้าใส่ คงทั้งหมั่นไส้และอยากจับพวกมันปาดคออยู่ตรงนี้ล่ะนะ
ผมจึงรีบไกล่เกลี่ย ด้วยการเอ่ยขอตัวพาเพื่อนตัวแสบออกห่างไอ้คุณเยี่ยทันที แต่ก่อนที่ผมจะหมุนตัวจากไปนั้น ก็มีคำพูดจากไอ้ลูกคุณหนูดังขึ้นมา
“ผมหวังว่าคุณธันว์จะรับผมเป็นเพื่อนอีกสักคนนะครับ” แววตามุ่งมั่นจริงใจของเยี่ยเหวินเจี้ยนทำผมชะงัก และเก็บคำปฏิเสธไว้ที่ลำคอ หากจะมีเพื่อนต่างวัยเพิ่มอีกสักคนจะเป็นอะไรไป มีมิตรดีกว่าศัตรูล่ะครับ
ผมจึงแค่เอ่ยตกลงแบบง่ายๆ ทำให้ทั้งไอ้นนและไอ้นลินเรียกผมเสียงหลง ส่วนไอ้คุณเยี่ยก็ยิ้มปากฉีกตาพราวขึ้นมาเชียว
“ผมยินดีเป็นเพื่อนคุณเยี่ยเหวินเจี้ยน และเราจะเป็นเพียงเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไปครับ” หลังคำพูดผมแล้ว
ไอ้แววตายินดีที่ผมเห็นกลับหม่นแสงลงทันตา แต่มันไม่ได้ทำให้ผมใจอ่อนคืนคำ นอกจากเห็นใจและไม่คิดแสดงออกไปให้อีกฝ่ายรับรู้ ผมเอ่ยขอตัวจากมาทันทีที่พูดจบ พร้อมลากไอ้เพื่อนสนิทสองตัวติดมือมาด้วย แต่ก็ทันได้ยินเสียงพึมพำเบาๆ จากคนที่ผมทิ้งไว้เบื้องหลัง
“เป็นได้แค่เพื่อนสินะ หวางหลี่ผิงมีอะไรดีนักหนาเชียว”
ไม่รู้งานนี้ผมหาเรื่องใส่ตัวรึเปล่านะครับ เพราะจากคำพูดที่ได้ยินจากไอ้คุณเยี่ยนั้น ฟังแล้วก็ชักหนักใจและตอกย้ำว่า ผมคิดถูกกับฉายาไอ้คุณหนูเอาแต่ใจ ที่ผมแอบตั้งให้มัน ผมชักศึกเข้าบ้านรึเปล่าน้า
แม้ผมยังตอบคำถามของตัวเองไม่ได้ แต่ผมล่ะอยากจะตอบสิ่งที่ไอ้คุณเยี่ยมันสงสัยนักครับ เพราะมาเฟียรูปหล่อของผมน่ะมีดีเยอะเชียวล่ะ ถ้าให้สาธยายชั่วโมงหนึ่งก็คงไม่หมด หรือคุณจะเถียงล่ะว่าหวางหลี่ผิงไม่มีอะไรดี เพราะหากเป็นแบบนั้นจริง นายธันว์แห่งธนอรรถย์คงไม่ยอมสยบให้หรอกครับ ถึงแม้เฮียหลี่ผิงจะมีสิ่งดีๆอยู่มากมายในตัว แต่ย่อมมีบางสิ่งที่ไม่ถึงกับไม่ดีอยู่ด้วยเช่นกัน และเวลานี้ผมก็กำลังเผชิญกับสิ่งนั้นอยู่นี่ไงครับ
“เฮีย...เฮียหลี่ผิง...เฮียครับ...เฮียอ่ะ อย่างอนธันว์เลยน้า พูดอะไรกับธันว์หน่อยสิ”
ผมกระตุกชายเสื้อนอนคนที่กำลังยืนหันหลังให้เบาๆอยู่หลายที พร้อมเอ่ยงอนง้อด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ ที่รู้ว่าคนที่ยืนได้ฟังทีไรมีอันใจอ่อนทุกทีออกไป ก่อนเดินอ้อมมาด้านหน้าคนหน้านิ่งที่ไม่ยอมคุยไม่มองหน้าผมมาตั้งแต่เย็น เพื่อช้อนตาส่งสายตาเว้าวอนให้ ‘คนขี้งอน’ ได้ใจอ่อนยอมพูดด้วยสักที
ผมกำลังถูกมาเฟียรูปหล่องอนครับ สาเหตุมาจากการที่ไอ้คุณเยี่ยขอเป็นเพื่อนผมนั่นแหละ ส่วนเรื่องมาถึงหูเฮียหลี่ผิงได้ยังไงนั้น คุณคงเดาไม่ยาก จะใครถ้าไม่ใช่ไอ้นลินเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดของผม ไอ้นลินมันโทรมาฟ้องไอ้เฮียของมันทันทีที่ส่งผมขึ้นรถที่มีพี่อู๋เป็นคนขับ ผมที่ไม่ได้รู้ตัวว่าโดนเพื่อนรักรายงานความประพฤติต่อผู้ปกครองนั้นเอ๋อทันที ที่โดนเฮียหลี่ผิงปั้นปึ่งใส่ไม่พูดด้วย ยามที่เรากลับมาเจอกันในช่วงเย็น
แรกๆผมก็มึนงงกับพฤติกรรมของเฮียหลี่ผิงด้วยไม่รู้ถึงสาเหตุ ทำให้ผมเริ่มจะเปลี่ยนเป็นหงุดหงิด เมื่อชวนคุยเท่าไหร่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง จนผมทนไม่ไหวจึงหันมาฟ้องเจ๊เหมยอิงที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมา ก่อนเฮียหลี่ผิงที่นั่งเก๊กกอดอกหน้านิ่ง จะโดนน้องสาวฝาแฝดลากตัวออกไปคุยกันสองคน และทั้งๆที่ผมหงุดหงิด แต่ก็อดลุ้นให้เจ๊เหมยอิงง้างปากคนหล่อขี้งอนให้ได้ เพื่อผมจะได้รู้สักทีว่าเฮียหลี่ผิงเป็นอะไร
จนกระทั่งเจ๊เหมยอิงเดินอมยิ้มเข้ามา พร้อมมาเฟียรูปหล่อที่เดินหน้าบูดตามหลัง และผมจึงได้รู้ว่าเฮียหลี่ผิงไม่พอใจที่ผมยอมรับไอ้คุณเยี่ยมาเป็นเพื่อน ผมที่เพิ่งได้รู้ถึงสาเหตุที่มาเฟียรูปหล่อเค้างอนนั้นถึงกลับอึ้ง เพราะไม่คิดว่าไอ้นลินจะเอาเรื่องนี้มาบอกเฮียหลี่ผิงรวดเร็วขนาดนี้
ผมไม่ได้นึกโกรธมันหรอกเพราะผมรู้ว่ามันเป็นห่วงผม แต่ที่ทำผมอึ้งคือพฤติกรรมท่านมาเฟียใหญ่ต่างหาก ที่ทำตัวเยี่ยงสาวน้อยยามรู้ว่าแฟนหนุ่มมีคนมาจีบ เฮียหลี่ผิงงอนได้น่าหมั่นไส้มากเหอะ แต่ผมก็เลือกที่จะง้อเพราะรู้ตัวอยู่ว่าตัวเองนั้นเป็นสาเหตุของปัญหาระหว่างเรา คุณๆจึงได้เห็นว่าหนุ่มรูปหล่อเยี่ยงผมทำตัวออดอ้อนขอให้คนรักยอมพูดด้วยอยู่นี่ไงครับ
“เฮียอย่างอนเลยน้า มันไม่เหมาะกับคนรูปหล่ออย่างหวางหลี่ผิงสักนิด” ดูท่าการที่ผมลงทุนง้อจะเริ่มได้ผลแล้วครับ เพราะท่านมาเฟียใหญ่มุมปากกระตุกเหมือนกำลังกลั้นยิ้มแล้ว ก่อนสายตาดุๆจะตวัดลงมองหน้าผม
ระหว่างที่เราจ้องตากัน ผมก็คลี่ยิ้มที่คิดว่าดูดีที่สุดออกไป และผมก็ต้องยิ้มกว้างกว่าเดิม เมื่อหลังมืออุ่นๆถูกส่งมาไล้ข้างแก้มผมอย่างอ่อนโยน ก่อนคนรูปหล่อจะถอนใจเบาๆออกมา พร้อมจ้องตาผมและคลี่ยิ้มน้อยๆ ทำให้ผมถึงกลับตาพร่าใจกระตุก
“เฮ้อออ เพราะน้องธันว์น่ารักแบบนี้ไง ถึงมีริ้นไรมาไต่ตอมให้เฮียคอยเป็นห่วงอยู่แบบนี้ เฮียรักและเป็นห่วงน้องธันว์มากนะรู้มั้ยครับ” สายตาแสดงความห่วงใยฉายชัดเน้นย้ำคำพูดในประโยคที่เฮียหลี่ผิงเอื้อนเอ่ย ทำให้ในอกผมอุ่นวาบด้วยซึมซับถึงความอ่อนโยนของคนรักได้
ผมสวมกอดร่างแกร่งไว้เต็มอ้อมแขนพร้อมรอยยิ้มเต็มหน้า และประทับจูบที่อกซ้ายของเฮียหลี่ผิงเนิ่นนาน ซึ่งรับรู้ได้ถึงจังหวะของหัวใจที่เต้นอย่างหนักแน่นสม่ำเสมอ เหมือนพฤติกรรมและความรักของเฮียหลี่ผิงที่มีให้ผมตลอดมา เรายืนกอดกันนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ผมมีความสุขกับช่วงเวลาที่มีแค่เราแบบนี้ชะมัด
“ธันว์รู้...ว่าเฮียรักและเป็นห่วงธันว์ยิ่งกว่าใครๆ คงห้ามให้เฮียเลิกเป็นห่วงไม่ได้ และธันว์เองก็ไม่ยอมให้เฮียเลิกเป็นห่วงและเลิกรักธันว์ด้วย ห้ามเลยนะครับ!! ต้องรักธันว์คนเดียว” ผมตีหน้าขรึมสำทับคำสั่ง เพื่อย้ำกับคนตรงหน้าว่าผมจริงจัง
“ฮึๆ ครับผม หวางหลี่ผิงคนนี้จะรักน้องธันว์คนเดียว จะไม่มีใครอื่นให้คนน่ารักต้องเสียใจอย่างแน่นอน น้องธันว์ก็มีแต่สั่งให้เฮียทำตาม เราเองก็อย่าไปสนใจใครเหมือนกันนะครับ เพราะเฮียเองคงไม่กล้าสั่งธันว์หรอก ก็ได้แต่ขอร้องคนน่ารักให้เห็นใจเฮียหลี่ผิงคนนี้บ้างก็เท่านั้น”
โอ๊ย! จะมีมาเฟียที่ไหนปากหวานช่างอ้อนแบบนี้อีกมั้ยเนี่ย ฟังคำพูดของเฮียหลี่ผิงก่อนเถอะ ทำเอาผมกลายเป็นคนใจร้ายที่คอยรังแกท่านมาเฟียใหญ่เค้าเลย
“คิกๆ ธันว์ไม่สนใจใครหรอกครับ แค่มีท่านมาเฟียใหญ่คนนี้คนเดียวที่รักธันว์หมดใจก็พอแล้ว เฮียหลี่ผิงสบายใจได้ ธันว์ไม่มีใครหรอก แต่ธันว์ไปห้ามคนอื่นที่เข้ามาไม่ได้จริงๆ และอยากให้เฮียรู้ไว้ว่าธันว์ไม่เคยให้ความหวังใคร แม้แต่เยี่ยเหวินเจี้ยน ธันว์ก็ให้ได้แค่เพื่อน เพราะธันว์มีเฮียหลี่ผิงเป็นคนรักได้แค่คนเดียวนี่ครับ”
จัดไปครับจัดไป ในเมื่อมาเฟียใหญ่หวานได้หยอดได้ ก็แล้วทำไมนายธันว์คนนี้จะทำบ้างไม่ได้ ซึ่งดูท่าคำพูดของผมจะถูกใจเฮียหลี่ผิงมากซะด้วยสิ หรืออาจจะถูกใจมากเกินไปด้วยซ้ำ เพราะผมโดนกอดรัดซะแน่นแทบหายใจไม่ออก แถมด้วยจมูกโด่งๆและปากนุ่มๆที่เข้ามาฟัดหัวฟัดแก้มผมพัลวัน ก่อนผมจะโดนอุ้มและถูกโยนลงเตียง
หลังจากนั้นคงไม่ต้องบอกว่าเกิดอะไรขึ้น ให้คุณรู้แค่เพียงว่ากว่าผมจะได้นอนนั้นเพลียแสนเพลีย เพราะเสียทั้งเหงื่อทั้งน้ำในตัวไปมากมาย แถมเสียงก็แหบจนแทบไม่มีเสียงพูดในเช้าวันใหม่ เพราะได้แต่ครางไม่เป็นภาษาภายใต้ร่างแกร่งที่เจ้าของร่างไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย
.................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ตอนนี้นายเยี่ยก็ได้แค่ป่วน เจอนนกับนลินไป ทำเอาไปไม่เป็นเหมือนกันเนอะ
ถ้าได้เจอเจ้าของตัวจริงของเด็กน่ารักที่ตัวเองปรามาสไว้ คงยิ่งกว่านี้ 555
แต่ไม่ว่าใครจะเป็นยังไง หลี่ผิงกับน้องธันว์ก็หวานใส่กันไม่แคร์สื่อจริงๆว่ามั้ย
ตอนหน้าเราจะพักเรื่องมือที่สามไว้ก่อน เพราะมาเฟียรูปหล่อจะพาเด็กน่ารัก
ไปเบิกฤกษ์โรงแรมใหม่ค่ะ จะเกิดอะไรขึ้น เด็กน้อยของอาเฮียจะตื่นเต้นขนาดไหน
ติดตามได้ในวันศุกร์น้า
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
ปล.มีคนเชียร์นลินกับนายเยี่ยด้วย แต่คู่นี้จะเป็นเพียงคู่จิ้นหรือจะเป็นคู่จริง
คงต้องติดตามกันยาวๆค่ะ
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักหวานๆของมาเฟียขี้หึง} ธันว์ & หลี่ผิง...The End...[14/10/59] (อ่าน 539955 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก