ตอนที่ 23หวางหลี่ผิง“นายน้อยครับ ทางกงอินแจ้งมาว่าตอนนี้คุมเพลิงไว้ได้แล้วครับ แต่ยังไม่ได้ประเมินว่าเกิดความเสียหายตรงส่วนไหนบ้าง”
ผมรับคำอาเป๋าด้วยการส่งเสียงออกมาแค่ลำคอ ก่อนจะปิดเปลือกตาลง เพื่อรวบรวมสติให้พร้อมเผชิญหน้าต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ในความมืดมิดกลับปรากฏใบหน้าสดใสของคนรักตัวน้อย พร้อมคำพูดจริงจังของน้องธันว์ก่อนที่เราจะแยกจากกัน
ถ้อยคำเอื้ออาทรแฝงการบอกรักของน้องที่มีต่อผม ทำให้ความคิดว้าวุ่นสับสนในหัวค่อยๆจางหาย เหลือเพียงความว่างเปล่าและความสงบ ก่อนผมจะเริ่มลำดับความคิดถึงสิ่งที่ต้องทำเมื่อไปถึงกงอิน ไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่ประโยคเดียวของน้องธันว์ จะเป็นแรงใจสนับสนุนให้ผมได้จัดการเรื่องยุ่งๆของคืนนี้ได้อย่างมีสติ จนทุกอย่างเรียบร้อยพร้อมรายงานปาปาและมามา แถมผมยังคิดวิธีเอาคืนแก๊งจ้าวไว้แล้วด้วย
นี่สินะเค้าถึงว่าการมีหลังบ้านที่ดี คอยเป็นกำลังใจและให้การสนับสนุนนั้น จะทำให้หน้าบ้านดูน่าเชื่อถือและแข็งแกร่งยิ่งขึ้น ซึ่งน้องธันว์ก็ถือเป็นหลังบ้านที่ดีตามที่เค้าเปรียบเปรยไว้ หากวันนี้ผมไม่มีน้องธันว์อยู่เคียงข้าง ผมยังไม่รู้เลยว่าจะจัดการกับปัญหานี้ได้ดีเท่าตอนนี้มั้ย
“อาสือ เร่งจัดการตามที่ฉันบอกให้เรียบร้อยอย่างเร็วที่สุด และแจ้งความคืบหน้าให้ฉันรู้เป็นระยะด้วย อาเป๋า นายให้คนไปตามความเคลื่อนไหวของแก๊งจ้าวไว้ ถ้ามีความผิดปกติให้รีบรายงาน และเตรียมคนให้พร้อมสำหรับการเอาคืน”
“ครับนาย!!” สิ้นคำของลูกน้องทั้งคู่พร้อมการก้มหัวรับคำสั่ง
ผมจึงหมุนตัวกลับมาดูความเสียหายบริเวณชั้นหนึ่งของตัวอาคาร ที่กินบริเวณเกือบครึ่งของพื้นที่ ร่วมกับสวนสวยฝั่งเดียวกันก็ถูกเผาจนเหลือแต่ซากสีดำ
ยังดีที่บริเวณที่โดนวางเพลิง กินความเสียหายแค่ส่วนของลอบบี้ ที่สามารถแก้ไขปรับปรุงได้ไม่ยุ่งยาก และไฟไม่ได้สร้างความเสียหายกินบริเวณกว้างกว่านั้น เพราะหากจุดเกิดเหตุเป็นส่วนของครัวที่ถูกวางท่อแก๊สท่อน้ำร้อนไว้แล้วล่ะก็ ความเสียหายของโรงแรมคงมีมากกว่านี้หลายเท่านัก ด้วยคงเกิดการระเบิดจากท่อแก๊สกับท่อน้ำร้อนที่ถูกฝังไว้ตามผนังและตามใต้ดินอย่างแน่นอน เผลอๆโครงสร้างของตึกอาจเกิดปัญหาก็ได้
ส่วนตัวต้นเหตุของเรื่องวุ่นๆในคืนนี้คือพวกแก๊งจ้าวครับ การที่ผมมั่นใจได้แบบนี้ เป็นเพราะคนของผมเกือบจะจับไอ้คนวางเพลิงได้ คุณคงคิดแล้วล่ะสิว่า ‘อ้าว มันหนีไปได้ แล้วเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าเป็นแก๊งนี้กัน ขืนมั่ว จะพาซวยกันทั้งแก๊ง’ ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะครับ
แต่สิ่งที่ทำให้ผมมั่นใจว่าเป็นแก๊งจ้าว เพราะคนของผมเห็นรอยสักรูปปะการังที่ข้อมือของพวกมัน ด้วยลูกน้องของแก๊งจ้าวต้องสักรูปปะการังซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของแก๊งนี้ไว้ที่ข้อมือด้านในทุกคน แต่เพื่อความแน่ใจผมสั่งให้ลูกน้องไปแอบสืบยังสถานที่ตั้งแก๊งพวกมันมาแล้ว และที่แก๊งมันก็ดูวุ่นวายพลุกพล่านไปด้วยผู้คน เหมือนว่าพวกมันเตรียมกำลังคนเพื่อรักษาความปลอดภัย หลังจากก่อความวุ่นวายไว้ ซึ่งคงหนีไม่พ้นการวางเพลิงโรงแรมของผม
สำหรับความเป็นมาของแก๊งจ้าวนั้น เริ่มก่อตั้งมาก่อนหน้านี้สักสิบปี โดยปัจจุบันมี ‘จ้าวเพ่ยซาน’ เป็นหัวหน้าแก๊ง และเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในฮ่องกงที่อยู่ในตำแหน่งนี้ คุณคงจินตนาการไปไกลแล้วว่าจ้าวเพ่ยซานนั้น ต้องเป็นผู้หญิงที่มีอายุอานามไม่มากไม่น้อยไปกว่าอากงไป๋หลง เพราะการที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะขึ้นมายืนถึงจุดนี้คงต้องผ่านอะไรๆมามากมาย และคงต้องใช้เวลามากกว่าหัวหน้าแก๊งคนอื่นๆ
สิ่งที่คุณคิดนั้นถูกแล้ว แต่คุณจะแปลกใจมากเชียวล่ะ หากได้เห็นตัวจริงของจ้าวเพ่ยซานที่ยังสาวกว่าอายุจริงมากนัก ผมเองยังไม่เคยเห็นจ้าวเพ่ยซานชัดๆ เคยเห็นก็แต่ในภาพข่าวงานสังคมเท่านั้น และต้องยอมรับในสิ่งที่ผู้คนพูดกัน ว่าเวลานั้นไม่สามารถพรากความสวยของจ้าวเพ่ยซานไปได้ มีข่าวลือถึงขั้นว่าเธออาจมีสูตรยาอายุวัฒนะ ที่ผลิตจากรกเด็กผสมสมุนไพรจีน โดยสืบทอดมาจากต้นตระกูล ทำให้คงสภาพร่างกายภายนอกไว้ได้
แก๊งจ้าวที่มีจ้าวเพ่ยซานเป็นผู้กุมบังเหียนนั้น โตเร็วมากในช่วงสามปีที่ผ่านมา ด้วยเธอได้รวบรวมผู้คนไว้ในแก๊งเป็นจำนวนมาก โดยการหว่านเม็ดเงินเพื่อชักจูงผู้คนให้มาเป็นฐานกำลัง ซึ่งเงินเหล่านั้นได้มาอย่างไม่ชอบธรรมนัก จากการยึดที่ดินของผู้คนที่นำมาจำนอง เพื่อแลกกับเงินจำนวนไม่มากเมื่อเทียบกับมูลค่าของที่ดิน เพียงเพราะติดหนี้พนันในบ่อนของแก๊งจ้าว และจ้าวเพ่ยซานก็คิดดอกเบี้ยมหาโหด จนเจ้าของไม่มีปัญญาจ่าย จึงต้องให้ที่ดินนั้นหลุดจำนอง ก่อนเธอจะขายทอดตลาดและได้เงินกลับมามากกว่าที่เสียไป
ผมรู้ว่าการที่แก๊งจ้าวลอบวางเพลิงโรงแรมที่กงอิน ไม่ใช่แค่การก่อกวนธรรมดา หากแต่มีสาเหตุมาจากการล้างแค้นเป็นหลัก ด้วยที่ดินผืนที่ผมสร้างโรงแรมนั้น เคยติดจำนองกับจ้าวเพ่ยซาน แต่มามาเฟิงหวงที่ได้ไปเห็นที่ดินที่เราใช้สร้างโรงแรมผืนนี้เข้าในครั้งแรก ก็ถึงขั้นถูกใจกับฮวงจุ้ยอันเป็นมงคล ด้วยด้านหน้าติดอ่าวฮ่องกงช่วยเสริมทรัพย์และเพิ่มโชคลาภ ส่วนด้านหลังมีภูเขาเสริมความมั่งคั่งและฐานอำนาจของผู้เป็นเจ้าของ ทำให้ท่านอยากได้มาครอบครอง เพราะมองการณ์ไกลว่าอยากมอบมันให้ผมในโอกาสจบการศึกษา และหมายมั่นว่าผมจะได้ใช้มันเป็นเครื่องมือพิสูจน์ความสามารถให้ประจักษ์ต่อผู้คนในแก๊ง
มามาได้ที่ดินมาครองด้วยความช่วยเหลือจากปาปาของไอ้พอลที่เป็นเจ้าพ่ออสังหา ปาปาโจวฟู่สือช่วยสืบเสาะหาเจ้าของที่ดินจนเจอ ก่อนจะติดต่อให้เจ้าของเดิมนั้นได้คุยกับมามา ทำให้มามาได้รู้ความเป็นไปของที่ดินว่าติดจำนองกับจ้าวเพ่ยซาน ท่านจึงยื่นข้อเสนอโดยการให้จำนวนเงินที่สูงกว่ามูลค่าของที่ดิน ด้วยอยากช่วยเจ้าของที่ดินได้ปลดหนี้ และเหลือเงินก้อนจำนวนหนึ่งได้ใช้ดำเนินชีวิตต่อ ซึ่งเหตุนี้ทำให้จ้าวเพ่ยซานอาฆาตแค้นตระกูลหวางของเรา เพราะคิดว่ามามาเฟิงหวงตัดหน้าขโมยเงินก้อนโตออกจากกระเป๋า จึงทำให้เกิดเหตุการณ์ในคืนนี้ขึ้น
คนที่เฝ้าระวังเป็นฝ่ายตั้งรับ ย่อมเสียเปรียบฝ่ายที่จ้องทำลายล้างอยู่วันยังค่ำ ซึ่งมามาเองก็เล่าเรื่องนี้ให้ผมรับรู้ตั้งแต่มอบที่ดินให้ผมแล้ว และท่านได้เตือนให้ระวังพวกแก๊งจ้าวเป็นพิเศษ แต่ก็เกิดเหตุจนได้ ซึ่งผมก็ว่าดีที่เกิดเหตุก่อนที่เราจะเปิดตัวโรงแรม เพราะถึงตอนนั้นความเสียหายคงไม่ได้มีแค่ทรัพย์สิน แต่คงรวมถึงชื่อเสียงที่ต้องเสียไปด้วย
“เฮ้อออ” ผมถอนใจยาวด้วยอยากทิ้งความไม่สบายใจไว้นอกบ้าน
ด้วยไม่อยากทำให้ใครอีกคนต้องคอยกังวลไปด้วย ก่อนลืมตาขึ้นและก้าวลงจากรถที่ได้อาเป๋าเปิดรออยู่แล้ว แต่ผมกลับต้องเร่งฝีเท้าเข้าบ้าน เมื่อได้รับรายงานจากพ่อบ้านใหญ่ ว่าคนรักตัวน้อยนั่งรอการกลับมาของผมอยู่ที่ห้องรับรอง
ผมผ่อนฝีเท้าลงก่อนจะค่อยๆก้าวเข้าห้องรับรองด้วยย่างก้าวที่มั่นคง เมื่อเห็นคนที่ผมคิดว่านั่งรออยู่นั้นหลับปุ๋ยคาโซฟา จากร่างกายที่อ่อนล้าและหัวใจที่เหน็ดเหนื่อย อาการเหล่านั้นค่อยๆปลิวหาย เพียงแค่รู้ว่ามีคนรอการกลับมาของผมอยู่ แถมคนที่รอยังเป็นคนที่ผมรักมากซะด้วยสิ
ร่างน้อยเอนกายนอนตะแคงไปกับความยาวของโซฟา หลับตาพริ้มด้วยลมหายใจสม่ำเสมอ และปากอิ่มที่เผยอน้อยๆ โดยมีปลายแขนข้างหนึ่งห้อยตกออกมา แต่หัวคิ้วเรียวกลับขมวดเป็นปม เหมือนว่าเจ้าของกำลังกังวลกับอะไรบางอย่าง
ภาพร่างที่น่าดูของน้องธันว์ ทำให้ผมระบายยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะค่อยๆย่อตัวลงนั่ง และจับมือน้อยข้างที่ห้อยตกนั้นขึ้นประทับจูบ แต่สัมผัสบางเบาของผม กลับทำให้แพขนตาหนาขยับไหว ก่อนฝ่ามือน้อยในอุ้งมือผมจะกระชับขึ้น พร้อมเสียงใสๆที่เปล่งออกมา
“เฮียหลี่ผิง...ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ” ถ้อยคำอ่อนหวานของคนน่ารักช่างเอาใจ มาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่ถูกส่งตรงมา ทำให้คนที่จับจ้องอย่างผม ได้ทำกิริยาไม่ต่างกันออกไป ด้วยหัวใจที่อบอุ่น
ณ เวลานี้ผมเปรียบเสมือนมังกรพลัดถิ่นที่ได้กลับมาสู่แหล่งพักพิงที่แสนอบอุ่นดังเดิม
“ทำไมมานอนตรงนี้ครับคนเก่ง” ผมรั้งเอวคนที่ลุกขึ้นนั่งด้วยหัวฟูฟ่อง ให้ลงมานั่งคร่อมตักผมที่นั่งอยู่บนพื้นพรม
คนตัวเล็กก็ช่างน่ารัก ยอมตามใจผมอย่างไม่มีอิดออด แถมตวัดวงแขนขาวเข้ากับรอบคอผมด้วย ก่อนน้องจะตอบด้วยเสียงงึมงำเบาๆข้างหู ทำให้ผมต้องโอบกระชับร่างน้อยเข้าหาอกแน่นกว่าด้วย พร้อมรอยยิ้มเต็มหน้าด้วยความชื่นใจ
“ธันว์บอกว่าจะ ‘รอ’ ก็หมายความว่ารอจริงๆ ถ้าขึ้นไปนอนข้างบนใครเค้าเรียกว่ารอล่ะ” ผมกลั้วหัวเราะเบาๆและพรมจูบไปทั่วหลังคอขาว ด้วยถูกใจกับคำพูดของเด็กน่ารัก
“นั่นสินะ น้องธันว์บอกว่าจะรอเฮียนี่เนอะ แต่นอนรอจนหลับปุ๋ยเชียวน้า ฮึๆ”
“เฮียอ่ะ!”
“ล้อเล่นครับ เฮียล้อเล่น” ผมกอบกุมใบหน้ามู่ทู่ไว้ และจ้องตาวาวหวานพร้อมรอยยิ้ม ก่อนเอ่ยถ้อยคำที่อยู่ในใจออกไป
“น้องธันว์รู้มั้ย แค่เฮียเดินเข้าบ้านและรู้ว่าน้องธันว์รออยู่ จากที่เหนื่อยๆกลับหายเป็นปลิดทิ้ง และเฮียเชื่อแล้วว่าไม่ว่าเราจะเหนื่อยแค่ไหน แต่ถ้าได้เหลียวกลับมามองข้างหลัง แล้วพบว่าคนที่เรารักและรักเรารออยู่ มันทำให้แรงใจแรงกายที่เหือดหาย กลับทวีความฮึกเหิมได้อีกครั้ง และพร้อมที่จะฝ่าฟันอุปสรรคเล็กใหญ่ตรงหน้า...ขอบคุณนะครับที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอด”
ดวงตาอ่อนหวานที่ผมได้สบ ค่อยๆทวีความหวานซึ้งขึ้นเรื่อยๆ เมื่อผมเอ่ยจบประโยค วงหน้าใสที่เคยบูดบึ้งกลับแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มละมุนหวานได้ไม่แพ้แววตา ก่อนน้องธันว์จะทำกิริยาไม่ต่างจากผม เมื่อมือนุ่มๆเข้ากอบกุมแก้มทั้งสองของผมเฉกเช่นเดียวกัน
“ธันว์ก็ต้องขอบคุณเฮียหลี่ผิงเหมือนกัน ที่ดูแลธันว์และปกป้องธันว์มาตลอด...จุ๊บ!...เป็นรางวัลนะครับ” คนที่ให้รางวัลผมด้วยการจุ๊บปากเบาๆ ยิ้มตาหยีและฉีกยิ้มกว้างทำให้เห็นฟันสวยเกือบทุกซี่
แต่ผมมันโลภครับ รางวัลแค่นั้นจะไปพออะไร จึงยื่นหน้าประกบจูบปากสีสดยั่วตาซะเลย และเจ้าของรางวัลก็แสนใจดี ยินยอมพร้อมใจเปิดปากต้อนรับเรียวลิ้นของผม ให้ตักตวงความหอมหวานอย่างเต็มที่ จนผมเห็นว่าน้องใกล้หมดลม จึงยอมปล่อยปากนุ่มให้เจ้าของได้สูดอากาศเข้าปอด แต่ผมขอกอบโกยกลิ่นหอมอ่อนๆของแก้มนิ่มและซอกคอขาวๆอีกหน่อย
“ฮะ เฮีย...เฮียหลี่ผิง พอก่อน...หึ้ย! เฮียอ่ะ!...เฮียหิวมั้ย” น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นห้ามปราม มาพร้อมฝ่ามือที่ดันใบหน้าผมออกจากซอกคอหอมๆ
ผมจึงฝังปากและจมูกเข้าที่กลางฝ่ามือน้อยซะเลย ทำเอาเจ้าของชักมือกลับแทบไม่ทัน ก่อนคำถามจะถูกส่งมาให้ผมได้เลิกคิ้วใส่เด็กแก้มป่องด้วยความแปลกใจ แต่สีหน้าจริงจังอย่างรอคอยของน้องธันว์ ทำให้ผมต้องพยักหน้าและยกยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของน้อง ที่ยังมีแก่ใจไถ่ถาม ด้วยเวลานี้ก็ใกล้เช้าวันใหม่เต็มทีแล้ว
เมื่อน้องธันว์ได้คำตอบแล้ว คนน่ารักของผมก็ลุกขึ้นจากหน้าตัก ก่อนจะยื่นมือเล็กมาตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มเชื้อเชิญ ให้ผมได้วางมือใส่ในอุ้งมือเล็กๆอันอบอุ่นของน้อง และผมเองก็ไม่ลังเลที่จะวางมือของตัวเองลงไป เพื่อให้คนน่ารักได้ฉุดรั้งและเป็นฝ่ายจับจูง พาผมที่เดินตามน้องต้อยๆไปยังห้องครัว
จนกระทั่งเจ้าของแผ่นหลังบางที่อยู่ในสายตาผมตลอดเวลา ได้พาเดินมาหยุดที่โต๊ะเล็กๆในครัว ก่อนน้องธันว์จะหมุนร่างกลับมาด้วยสีหน้าหนักใจเล็กน้อย
“มื้อเช้าเป็นโจ๊กรวมมิตรนะครับ” ผมกลั้นขำสุดกำลัง ก่อนจะพยักหน้าให้คนที่เสนอเมนูยามเช้าอันสร้างสรรค์ และคว้าเอวบางไว้ก่อนที่น้องจะหมุนตัวกลับไป
เมื่อเราได้สบตากัน ผมจึงเกลี่ยหน้าผากมนด้วยปลายนิ้ว ก่อนเสยเส้นผมยุ่งๆให้เข้าทรง และจุมพิตที่หน้าผากเนียนหนักๆ พร้อมคำขอบคุณคนน่ารักเบาๆ น้องธันว์หน้าแดงแปร๊ดไม่กล้าสบตากัน ก่อนหมุนตัวออกจากอ้อมกอดผมเร็วๆ และเดินไปที่ชั้นวางของเหนือศีรษะ ทำท่าวุ่นวายหาของด้วยท่าทางรนๆ แต่มีเหลือบมองผ่านเงาสะท้อนของแผ่นกระจกลอบสังเกตอาการของผมด้วย
ผมจึงส่งยิ้มอย่างหล่อให้น้องยิ่งได้อาย จนน้องหลบตาแทบไม่ทัน ก็ไม่รู้โจ๊กรวมมิตรที่น้องเสนอตัวทำให้ผมทาน จะออกมามีหน้าตาและรสชาติเป็นอย่างไรเหมือนกัน แม้คนน่ารักของผมจะดูคล่องแคล่วไปซะทุกด้าน แต่กลับมีข้อด้อยอยู่หนึ่งอย่าง นั่นคือเรื่องฝีมือการทำอาหารนี่แหละครับ
ใจจริงผมอยากเสนอน้องให้เรียกคุณพ่อบ้านใหญ่ ที่แอบเมียงมองรอรับคำสั่งหลังบานประตูครัว เข้ามาสั่งงานเป็นเมนูอาหารเช้าแทนด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อน้องธันว์อยากแสดงฝีมือให้ผมกิน ผมจึงไม่อยากขัดและไม่ว่ารสชาติจะออกมาเป็นอย่างไร ผมก็จะกินมันจนหมดชามอย่างแน่นอน เพราะรู้ว่าโจ๊กมื้อนี้นั้น มันเต็มไปด้วยความรักและความใส่ใจของคนรักของผมนี่ครับ
“โจ๊กรวมมิตรครับ คือ...หน้าตามันอาจจะแปลกๆไปหน่อย แต่ธันว์ว่ารสชาติมันคงไม่แย่หรอก...มั้งนะ แหะๆ” สีหน้าไม่มั่นใจและรอยยิ้มแหยๆของคนน่ารัก ที่มีเหงื่อเกาะพราวเต็มหน้าผากกับปลายจมูก ทำให้ผมยิ่งเอ็นดูน้องธันว์จับใจ
ผมจึงเลื่อนชามโจ๊กที่มีสารพัดเนื้อและผัก พร้อมไข่เกือบสุก(!?)มาไว้ตรงหน้า ก่อนยืดตัวไปจูบหน้าผากมนของน้องหนึ่งที น้องธันว์ผงะออกนิดและเงยหน้าขึ้นสบตาผมหน่อย มีแววตาแปลกใจฉายชัด ผมจึงขยับปากขอบคุณพร้อมคำบอกรักเบาๆ ให้เราได้ยินกันสองคน ทำเอาคนน่ารักเค้าอมยิ้มและหัวเราะคลอเบาๆออกมา ผมจึงเลือกที่จะส่งยิ้มให้น้อง และประทับจูบที่ปลายจมูกแหลมตามด้วยคางมน ก่อนจบที่ริมฝีปากนุ่มที่กำลังอมยิ้มน้อยๆตรงหน้า
แต่ผมต้องรีบผละห่างเพราะขืนค้างนาน คงมีอันได้หลงใหลไปกับเสน่ห์ที่หอมหวานของคนรักตัวน้อยอย่างแน่นอน และโจ๊กที่รวมความรักของน้อง คงต้องมีอันถูกลืม ผมจึงกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม และคว้าช้อนตักโจ๊กขึ้นชิม โดยมีน้องธันว์ที่นั่งท้าวคาง จ้องมาที่ผมอย่างลุ้นๆไปด้วย
“เป็นไงครับ...มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” แววตาที่เคยสดใสกลับหม่นหมองจนผมใจหาย ทำให้ผมต้องรีบส่ายหน้าปฏิเสธคำพูดเมื่อครู่ทันที พร้อมฉีกยิ้มให้กำลังใจคนหน้าหงอยให้ได้สดชื่นอีกครั้ง แต่น้องธันว์ก็แค่ขมวดคิ้วใส่ผมอย่างไม่แน่ใจในคำตอบ
“มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นครับ คนอื่นจะว่ายังไงไม่รู้นะ แต่โจ๊กชามนี้สำหรับเฮียมันอร่อยมาก เพราะรู้ว่าน้องธันว์ตั้งใจทำมันเพื่อเฮีย และเฮียจะทานให้หมดชามเลย” ผมตักโจ๊กจืดๆที่มีกลิ่นผักคละคลุ้งเข้าปากพร้อมยิ้มเต็มหน้า
แม้รสชาติที่ลิ้นสัมผัสได้จะไม่ได้อร่อยนัก แต่รสสัมผัสแห่งรักของน้องธันว์ที่ผมรับรู้ได้ กลับส่งกลิ่นหอมฟุ้งชวนลิ้มลองนัก
ผมตักโจ๊กเข้าปากเรื่อยๆ โดยมีคนรักตัวน้อยนั่งส่งยิ้มน่ารักเป็นกำลังใจให้ จนกระทั่งส่งคำสุดท้ายเข้าปาก แก้วน้ำเย็นก็ถูกยื่นส่งมาตรงหน้า ให้ผมรับรู้ถึงความเอาใจใส่ของน้องที่มีต่อผม เมื่อรับมาดื่มแล้วผมจึงได้รอยยิ้มหวานๆเป็นการปิดท้าย ก่อนคำถามที่เป็นสิ่งคาใจของน้องธันว์มาตลอด ตั้งแต่ผมกลับมาก็ถูกเอ่ยขึ้น
“โรงแรมที่กงอินเป็นยังไงบ้างครับ แล้วเฮียรู้รึยังว่าใครทำ” ผมจับจ้องใบหน้าจริงจังที่แฝงความกังวลไว้เต็มหน่วยตา แล้วก็ให้เห็นใจเจ้าของมันนัก
น้องธันว์คงกังวลมาตลอดตั้งแต่รู้ข่าว แต่น้องก็เลือกที่จะอดทนและรอจนกระทั่งเห็นว่าผมพร้อมที่จะให้ข้อมูลน้องได้ ผมลุกจากเก้าอี้และเข้ามากอบกุมมือบางของน้องธันว์ไว้ ก่อนพาน้องเดินออกจากห้องครัว คนน่ารักของผมทำเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองและก้าวเท้าตาม
จนมาถึงห้องนอนของเราแล้ว ผมจึงพาน้องมานั่งด้วยกันที่ปลายเตียง โดยจับคนน่ารักขึ้นนั่งซ้อนตักและรวบเอวบางเข้าหาตัว จนแผ่นหลังน้องแนบสนิทไปกับแผ่นอกของผม ก่อนจะเริ่มเล่าถึงสิ่งที่ผมรู้ทั้งหมดให้น้องฟัง ซึ่งคู่รักบางคู่อาจจะคิดว่าไม่มีความจำเป็น ที่ต้องบอกเล่าสิ่งที่เรารู้อยู่แล้วว่าหากบอกไป ต้องสร้างความกังวลให้คนรักอย่างแน่นอน
สำหรับผมแม้ไม่อยากสร้างความทุกข์ใจให้คนรักตัวน้อยสักนิด แต่การที่ผมได้เล่าได้บอกถึงปัญหาที่พบเจอแก่น้อง ก็เหมือนเราได้ร่วมแบ่งปันช่วงเวลาที่มีแต่เรา ซึ่งไม่เฉพาะต้องเป็นแต่เรื่องดีๆเท่านั้น เพราะหากเป็นเรื่องที่สร้างความทุกข์แก่ผม ผมเชื่อว่าน้องก็อยากแบ่งเบาความทุกข์จากใจผม เหมือนที่ผมจะไม่มีทางปล่อยให้น้องต้องเผชิญความทุกข์ด้วยตัวคนเดียวอย่างแน่นอน
ผมเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้ทำให้ผมและน้องธันว์ เข้าใจและเห็นใจกันมากขึ้นด้วยซ้ำ ที่สำคัญคงทำให้เราทั้งคู่ได้เข้าถึงคำว่าคู่ชีวิตอย่างแท้จริงด้วย และเราจะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน
.....................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ตอนนี้เหมือนจะเครียด แต่คงไม่มากมั้งคะ 555
เพราะคู่หวานได้ทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์
ด้วยการเติมน้ำตาลใส่เกือบท่วมจอ
และคงได้รู้แล้วเนอะว่าตัวการวางเพลิงเป็นใคร
‘จ้าวเพ่ยซาน’ จะเป็นอีกหนึ่งตัวละครที่จะมีบทบาท
ในอีกหลายตอนต่อจากนี้ค่ะ จับตานางไว้ให้ดี
ตอนหน้าเราจะมาคลายเครียดจากตอนนี้กันค่ะ
(ช่วยเครียดหน่อยนะคะ เดี๋ยวน้องธันว์ไม่กล้าปลอบใจอาเฮียสุดหล่อ
)
หากใครมีภูมิคุ้มกันดีก็จะพอให้เลือดสูบฉีด แต่ถ้าใครภูมิน้อยกว่าเค้า
ก็คงจะเสียเลือดแบบพอกรุบกริบ
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
เจอกันวันศุกร์นะคะ
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักหวานๆของมาเฟียขี้หึง} ธันว์ & หลี่ผิง...The End...[14/10/59] (อ่าน 539668 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก