ตอนที่ 24หวางหลี่ผิง“จ้าวเพ่ยซานนี่ร้ายจัง ทำไมถึงกล้ามามีเรื่องกับหวางหย่งกังนะ เฮ้อออ แต่ก็ดีแล้วที่ไม่มีใครบาดเจ็บ ถ้าแค่สถานที่ที่โดนเผา เราก็แค่ซ่อมแซม แล้ว...เฮียมีแผนยังไงต่อครับ” ดวงตาแป๋วแหววฉายชัดถึงความอยากรู้ น้องธันว์จ้องมาที่ผมเขม็งได้อย่างน่าดู
ผมจึงบีบจมูกแหลมนั่นเบาๆด้วยความมันเขี้ยว ทำเอาคนน่ารักร้องประท้วงออกมา
“แผนน่ะมีแล้วครับ แต่คนเก่งของเฮียอย่าเพิ่งรู้เลย ให้เรื่องทุกอย่างจบลงก่อน เฮียสัญญาว่าจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง น้องธันว์เข้าใจเฮียนะครับ” คนที่ทำท่าว่าจะงอนพอเจอผมอ้อนใส่ ด้วยเสียงอ่อนๆพร้อมสวมกอดร่างน้อยและโยกไปมาแล้ว
น้องธันว์จึงหันหน้ากลับมาสบตาด้วยแก้มพองๆปากยื่นๆ แต่ก็พยักหน้าให้อย่างยินยอม
“เฮียพูดซะขนาดนั้น ธันว์ไม่อยากเข้าใจก็ต้องทำเป็นเข้าใจล่ะ” ผมฉกจมูกขโมยกลิ่นแก้มหอมๆของคนช่างประชดซะหนึ่งที ก่อนกระชับอ้อมกอดรั้งร่างน้อยแนบอก
“ฮึๆ ต้องแบบนี้สิคนเก่ง...น้องธันว์ต้องเข้าใจนะ ไม่ใช่ว่าเฮียไม่อยากเล่า แต่ถ้าเล่าไปตอนนี้ เฮียกลัวว่าเราจะรับไม่ได้ พาลจะใจอ่อนมาทำตาโศกหน้าเศร้าใส่เฮียน่ะสิ และเฮียจะกลายเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดเลยนะ” สิ้นเสียงหยอกเย้าของผมแล้ว
น้องธันว์หันขวับมามองกันด้วยหน้ายุ่งๆทันที และมีบ่นเบาๆให้ได้ยิน
“เหอะ! นึกว่าเป็นห่วงเรา ที่แท้ก็ห่วงตัวเอง”
ผมก้มลงฟัดแก้มพองๆสองข้างอย่างใจคิด และออกแรงรัดร่างน้อยที่เริ่มดิ้น พร้อมแก้ไขความเข้าใจผิดของน้องว่าคนที่ผมเป็นห่วงมากกว่าตัวเองนั่นคือใคร
“ธันว์รู้หรอกน่า ก็แค่แกล้งเฮียเล่นเท่านั้น...เฮียเหนื่อยมั้ย ไปอาบน้ำแล้วมานอนเถอะนะ” ฝ่ามืออุ่นๆที่ลูบข้างแก้ม พร้อมแววตาที่ฉายชัดถึงความห่วงใยของน้องธันว์ ทำให้ผมได้แต่พยักหน้ายินยอมและทำตามที่น้องต้องการ
หลังจากที่ได้อาบน้ำอุ่นและสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่คนรักเตรียมไว้ให้แล้ว ผมที่นอนอยู่บนเตียงกลับตาแข็งหลับไม่ลง เพราะมีความเคลื่อนไหวของอีกคนที่อยู่ร่วมห้อง น้องธันว์ที่เดินไปมาจัดนู่นจัดนี่ในห้องของเรา กลับดึงดูดความสนใจของผมไว้ที่น้องได้มากกว่า
ผมคิดเล่นๆว่าหากไม่มีน้องในวันนี้ ห้องๆนี้คงดูอึมครึมและเงียบเหงาน่าดู รวมถึงตัวผมเองด้วยที่ไม่รู้ว่าจะกลายเป็นผู้ชายแบบไหน จะเหี้ยมโหดแข็งกร้าวไร้ความปรานีต่อศัตรูมากกว่านี้รึเปล่า แต่ตัวผมที่มีน้องธันว์อยู่เคียงข้าง สิ่งแรกที่ผมคิดถึงคือความสุขของน้อง ทำให้การตัดสินใจทุกอย่างในชีวิตของผมนั้น ต้องคำนึงถึงน้องธันว์เป็นอันดับแรก
หากผมไม่มีน้องเวลานี้ผมอาจจะกำลังถล่มแก๊งจ้าวอยู่ก็ได้ แต่เพราะน้องทำให้ผมคิดอย่างถี่ถ้วนและใช้ชีวิตได้รอบครอบขึ้น ด้วยกลัวว่าหากผมเป็นอะไรไป คนที่รอคงทุกข์แสนสาหัส ซึ่งผมไม่มีวันยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นอย่างแน่นอน
“อ้าว ทำไมยังไม่นอนล่ะครับ ธันว์ทำเสียงดังเหรอ ธันว์ว่าจะเตรียมของไว้ให้เฮียก่อนน่ะ เพราะเดี๋ยวเฮียตื่นมา ธันว์คงไปฝึกงานแล้ว” ผมกวักมือเรียกเด็กน่ารักให้เดินเข้ามาหา
เมื่อน้องมายืนอยู่ข้างเตียงแล้ว ผมจึงแบมือเพื่อขอมือน้อง น้องธันว์เลิกคิ้วมองตาผมนิด ก่อนจะวางมือนุ่มลงมาตามที่ผมต้องการ ผมจึงได้โอกาสกระตุกมือนุ่มรั้งร่างน้อยเข้าหาอก
“นอนไม่หลับครับ ไม่มีคนให้กอดนอน” เมื่อส่งเสียงอ้อนๆข้างหูหอมๆแล้ว
ผมโอบเจ้าของแผ่นหลังบางเข้าหาตัว และรั้งต้นคอขาวให้ใบหน้าน้องซุกแนบอก ก่อนระบายลมหายใจออกมายาวเหยียด น้องธันว์เองก็ไม่มีดิ้นแถมยังส่งมือข้ามตัวผมไปลูบหลังให้ เหมือนว่าน้องต้องการกล่อมผมนอนอีกด้วย
ผมที่ควรจะนอนได้สักที เพราะมีหมอนข้างมีชีวิตที่หอมสุดๆมาให้นอนกอดแล้ว แต่ก็เพราะสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในอกนี่แหละ ที่ทำให้ผมหลับตาไม่ลง และไม่ใช่แค่ผมที่ตื่น แต่อะไรๆที่อยู่ด้านล่างก็เริ่มตื่นขึ้นทักทายร่างนิ่มๆแล้วด้วย
“เฮีย!...นอนสิ เดี๋ยวก็ต้องตื่นแล้ว คนเราหื่นตลอดเหอะ!” เสียงต่อว่าที่ดังขึ้นเบาๆกับอก ไม่ได้ทำให้ผมสำนึกสักนิด
ผมกลับถูกใจกับน้ำเสียงเหวี่ยงๆ และท่วงท่าเขินอายของเด็กช่างต่อว่ามากกว่า ด้วยน้องธันว์ต่อว่าผมก็จริงแต่ดันซุกหน้าเข้าหาอกผมมากกว่าเดิม และลงมือด้วยการทุบเบาๆบนแผ่นหลังผมแก้เขิน
“ยังพอมีเวลา น้องธันว์เหนื่อยมั้ย หืม ช่วยเฮียหลี่ผิงหน่อยได้มั้ย...นะครับ” ผมก้มกระซิบอ้อนขอชิดใบหูแดงๆของน้อง และกลั้นใจรอคนน่ารักเค้าได้เห็นใจ
หากน้องปฏิเสธผมคงไม่ฝืนใจ แต่คงนอนตาแข็งอารมณ์ค้างคนเดียวแน่นอน แต่แล้วผมก็แทบโห่ร้องด้วยความดีใจ เมื่อน้องธันว์พยักหน้าน้อยๆกับอกผม ผมจึงเตรียมตะครุบลิงน้อยเพื่อกลืนกิน แต่ก็ต้องชะงักค้างอยู่กับที่ เมื่อน้องธันว์ออกคำสั่งไม่ต่างจากการกระซิบออกมา
“หลับตา...เฮียหลี่ผิงหลับตาก่อน แล้วธันว์จะ...ช่วย” ผมก้มหน้าเพื่อจ้องแววตาไหวระริกแต่แฝงแววมุ่งมั่นน้อยๆ
พอคำว่า ‘ช่วย’ หลุดออกมาจากปากสีสด หัวใจในอกก็เต้นกระหน่ำ ริมฝีปากก็ฉีกยิ้ม แต่พอเห็นว่าคิ้วเข้มของน้องเริ่มขมวดปม ดูเป็นลางไม่ดีนัก ผมจึงก้มแตะปากนุ่มเร็วๆ ก่อนปิดตาตามที่คนน่ารักต้องการ
“เหอะ!”
“ฮึๆๆ” ผมหลุดขำกับเสียงพ่นจมูกเบาๆที่อก ทำเอาเด็กน้อยสบถชื่อผมออกมาทันที
“เฮียหลี่ผิง!...อื้อออ”
แต่ผมก็ฉวยโอกาสที่น้องไม่ทันระวังตัว ลืมตาพรึบและคว้าร่างบางขึ้นมาเกยบนตัว ก่อนรั้งต้นคอขาวขึ้นเพื่อประทับจูบ จะว่าผมใจร้อนก็ได้ครับ แต่ขืนชักช้ากว่านี้ จะเป็นผมนี่แหละ ที่จะอดใจไม่ไหวเริ่มก่อน และหักโหมเอาแต่ใจกับน้อง
ผลของจูบเร่าร้อนที่ผมบรรจงป้อนให้น้องธันว์ ทำให้ร่างน้อยหอบตัวโยน ระทดระทวยทาบทับนอนหมดแรง ผมจึงได้โอกาสสอดมือเข้าชายเสื้อนอนตัวโคร่งและลูบไล้ผิวเนียน จากข้างเอวขึ้นไปจนถึงแผ่นหลัง พร้อมสูดกลิ่นข้างแก้มกับซอกคอ และแอบสร้างรอยจางๆบนหลังคอขาวที่เริ่มชื้นเหงื่อ
ผมที่กำลังเพลินกับร่างน้อยที่น่าหลงใหลก็ต้องสะดุ้ง เมื่ออยู่ๆคนแก้มแดงนั้น ลุกขึ้นนั่งทับบนหน้าท้องของผม แก้มแดงๆปากเจ่อๆลอยไปมายั่วสายตา ผมพยายามที่จะรั้งร่างน้อยกลับมาประทับจูบอีกครั้ง แต่ก็โดนคนตัวเล็กเค้าดุเบาๆให้ต้องละมือ และยอมปิดตาอีกครั้งตามคำสั่งของน้อง
ผมขนลุกซู่ทั่วร่างเมื่อมือน้อยที่เย็นเฉียบสอดเข้ามาที่ชายเสื้อ และไล้วนเบาๆแถวหน้าท้อง ก่อนจะลูบขึ้นสูงจนสัมผัสกับตุ่มไตบนหน้าอก ทำเอาผมหลุดครางและอยากกระชากร่างน้อยให้กลับมาอยู่ใต้ร่าง ก่อนเริ่มทำอะไรๆอย่างที่ใจคิด แต่ผมก็ต้องร้องเสียงหลง เมื่อเสื้อนอนที่ถูกถอดพ้นศีรษะแล้ว น้องกลับใช้มันมัดข้อมือผมไว้ ซึ่งสายตาดุๆพร้อมคำสั่งจากน้องธันว์ ทำให้ผมต้องยอมนอนนิ่งๆและปิดตาลงอีกครั้ง
“นอนนิ่งๆเลยนะครับ ไม่งั้นธันว์ไม่ ‘ช่วย’ นะ” ผมอดไม่ได้จริงๆที่จะไม่ฉีกยิ้มกับคำสั่งที่แสนน่ารักมากกว่าน่ากลัวของน้อง แต่ผมก็ต้องร้องลั่นคาปากคนน่ารัก เพราะน้องธันว์ลงโทษผมด้วยการกัดริมฝีปากล่างของผมไม่เบานัก
“โอ๊ยยย...อืมมม” ความเจ็บปวดถูกแทนที่ด้วยความหวานจากจูบอ่อนโยน
จนผมเคลิ้มและเผลอยกวงแขนที่ข้อมือถูกมัดไว้ คล้องเข้ากับต้นคอน้อง เพื่อรั้งใบหน้าน้องไว้ไม่ให้ผละห่าง แต่จูบหวานๆที่ทำผมเคลิ้มก็หลุดลอยเมื่อน้องละจูบ จนผมส่งเสียงจิ๊จ๊ะแสดงถึงความขัดใจออกไป แต่คงถูกใจน้องธันว์ล่ะครับ เพราะน้องหัวเราะเสียงใสออกมาเชียว
“คิกๆ ใจเย็นๆสิครับ” ผมสะกดกลั้นไม่ให้ตัวเองต้องกดน้องลงกับเตียง เพื่อปล่อยให้น้องได้ ‘ช่วย’ ตามที่เอ่ยไว้
ความช่วยเหลือของน้องแทบทำให้ผมแดดิ้นด้วยความทรมาน จากจมูกที่ฟอนเฟ้นไปบนผิวกาย ริมฝีปากที่ประทับจูบและดูดดึงไปทั่ว และเรียวลิ้นอุ่นร้อนที่ตวัดเลียไปตามจุดอ่อนไหวต่างๆบนเรือนกาย ผมจึงได้แต่ดิ้นพล่านร้องครางไม่เป็นภาษา
ครั้นจะรั้งร่างน้อยมาฝากฝังมังกรร้าย ที่กำลังร่ำร้องต้องการที่พักพิงก็ไม่สามารถทำได้ เพราะน้องส่งเสียงขู่ผมทุกครั้ง ที่ผมทำท่าจะกดน้องลงกับเตียง ไอ้ผมก็เกรงใจเมียอยู่แล้ว ถึงได้ไม่กล้าหือและยอมนอนทรมานให้น้องได้ลงทัณฑ์อยู่แบบนั้น
“ซี้ดดด อ่าๆๆ น้อง...ธันว์~” ผมสูดปากครางลั่นและผวาลุกจากเตียง
เมื่ออยู่ๆความอุ่นชื้นก็เข้าครอบครองมังกรร้ายกลางตัว ศีรษะกลมที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมนุ่มมือกำลังเคลื่อนไหวอยู่กลางตัวผม พร้อมความเสียวซ่านที่ผมได้รับ
ผมลูบหัวกลมอย่างเบามือ และอ้าขากว้างเปิดทางให้ร่างน้อยได้ปฏิบัติภารกิจได้อย่างเต็มที่ แม้ปากจะครางเป็นระยะ จากการปรนเปรอที่แสนน่ารักของคนรักตัวน้อย กลับทำให้ผมฉีกยิ้มได้กว้าง และหัวใจในอกก็ฟูฟ่องแทบระเบิดออกมา ด้วยสุขใจกับการปรนนิบัติของน้อง
น้องธันว์ยอมตามใจผมไม่เคยอิดออด ไม่มีสักครั้งที่น้องจะละเลยหน้าที่ของคนรัก และทุกครั้งน้องก็ทำมันได้ดี ซึ่งรวมครั้งนี้ด้วย เพราะผมปลดปล่อยคาปากสีสด ความสุขฉาบไล้ไปทั่วร่าง ไม่ใช่เพราะน้องเก่งกาจมากมายอะไร แต่เป็นเพราะผมรู้ว่าที่น้องทำให้ผมนั้นมาจากรักล้วนๆ
“แค่กๆ แค่ก” เสียงสำลักของน้องธันว์ ทำให้ผมกระวีกระวาดรั้งไหล่มนของคนตรงหน้าเข้าหาตัว ใบหน้าขาวๆแดงก่ำและไอตัวโยน
แม้ผมจะสงสารน้องแต่ปากมันอดที่จะฉีกยิ้มไม่ได้จริงๆ ‘สุขใจชะมัด’ ผมลูบแผ่นหลังเนียนภายใต้เสื้อนอนเนื้อนุ่ม ก่อนใช้มือประกบแก้มใสไว้ และใช้ปลายนิ้วไล้เกลี่ยคราบขาวขุ่นที่มุมปาก พร้อมส่งยิ้มขอบคุณจากใจให้คนน่ารักได้ยิ่งแก้มแดง ทำเอาผมอดใจไม่ไหวจึงกัดแก้มกลมเบาๆ และจูบปากสีสดหนักๆ
น้องธันว์ถึงกับบ่นงุ้งงิ้งคาปาก แต่ผมจับใจความไม่ได้ว่าน้องพูดอะไร แต่นาทีนี้ผมไม่สนล่ะครับ เพราะผิวเนียนๆใต้ฝ่ามือนั้นน่าสนใจกว่ากัน แต่คนน่ารักกลับปัดมือผมออกและตีหน้ายุ่งเข้าใส่ ทำเอาผมต้องเลิกคิ้วอมยิ้มให้น้อง
“ไม่ต้องยิ้มเลย พอแล้ว นอนได้แล้ว จะเช้าแล้วเนี่ย” คนน่ารักบ่นไปก็ก้มหน้าก้มตาแกะเสื้อที่ข้อมือให้ผมไปด้วย ก่อนจะตวัดฝ่ามือเข้าใส่หัวไหล่ผมจนขึ้นรอยแดง เมื่อผมเผลอใช้มือที่เป็นอิสระบีบก้นแน่นๆที่อยู่ใกล้มือ
“เพียะ!...รีบแต่งตัวและนอนเลยนะ! ถ้าธันว์ออกมาแล้วเฮียยังไม่นอน ธันว์จะไล่ไปนอนนอกห้อง” คนน่ารักชี้นิ้วขาวๆใส่หน้าผมสำทับคำสั่ง ด้วยแก้มแดงก่ำตาวาววับ
ทำเอาผมต้องย่นคอหนี รีบคว้าเสื้อผ้าบนเตียงมาสวมอย่างลนลาน ก่อนจะล้มตัวนอน ทำให้เด็กน่ารักได้ยืนกอดอกอมยิ้มมองผมด้วยความถูกใจ ทั้งๆที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยน่าจับกดสักรอบ
ไม่ใช่ว่าพญามังกรอย่างผมจะกลัวลิงตัวน้อยๆที่น่ารักน่าฟัดตัวนี้นะครับ แต่ที่ผมรีบทำตามคำสั่งน้องเป็นเพราะผมเกรงใจในคำขู่มากกว่า ขืนได้นอนนอกห้องขึ้นมาจริงๆล่ะก็ หวางหลี่ผิงได้แดดิ้นตายด้วยความทรมานอย่างแน่นอน
ไม่นานน้องธันว์ก็กลับออกมาจากห้องน้ำด้วยตัวที่หอมฟุ้ง และล้มตัวนอนเคียงข้างกัน ผมที่แม้จะแกล้งหลับตาด้วย ‘เกรง’ ในคำสั่ง รีบคว้าตัวน้องธันว์เข้าซุกอก ทำเอากำปั้นน้อยๆทุบลงมาที่อกผมทันที แต่ผมไม่ยอมปล่อยคนน่ารักให้หลุดลอยไปง่ายๆหรอกครับ จึงรัดวงแขนกักขังน้องแน่นกว่าเดิม พร้อมฟัดหัวกลมๆเพื่อสูดกลิ่นน้องเข้าเต็มปอด หวังใช้สัมผัสและกลิ่นกายน้องเป็นกำลังใจ เพื่อสะสางเรื่องยุ่งๆที่เกิดขึ้น
“รีบนอนกันดีกว่านะ ถ้าเช้าแล้วตื่นไม่ไหวก็ไม่ต้องไปนะครับ” ผมอดห่วงน้องไม่ได้จริงๆ ถ้าจะขาดฝึกงานสักวันคงไม่เป็นไร แต่คนเก่งของผมก็ยังเป็นคนเก่งอยู่วันยังค่ำ
เมื่อผมตื่นนอนขึ้นมาก็ไร้ร่างน้อยอยู่เคียงข้าง แม้จะรู้ว่าน้องไปไหนแต่อดใจหายไม่ได้จริงๆ เพราะทุกครั้งที่ผมลืมตา สิ่งแรกที่ผมเห็นคือใบหน้าของน้องธันว์ ซึ่งวันนี้กลับต่างออกไป แต่ผมก็ต้องยิ้มได้เต็มหน้า
เมื่อได้อ่านข้อความสั้นๆจากกระดาษใบน้อยที่วางอยู่บนหัวเตียง ‘อรุณสวัสดิ์ครับ ธันว์ไปฝึกงานแล้วน้า รีบอาบน้ำแปรงฟันเร็ว!’
อีกใบใต้ด้ามแปรงสีฟันที่มียาสีฟันบีบไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ‘แปรงฟันให้สะอาดนะครับ ระวังฟันผุหมดหล่อ ธันว์ไม่สนใจจริงๆด้วย ฮิๆ’
อีกใบจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตที่ถูกแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า ‘ใส่เสื้อตัวนี้นะครับ เพราะวันนี้เป็นวันสีเขียว เฮียจะได้สดใสทั้งวัน’
ใบสุดท้ายถูกแปะอยู่หน้ากระจกในห้องแต่งตัว ซึ่งกระดาษใบสุดท้ายนี่แหละทำให้ผมยิ้มกว้างกว่าเดิม อาจจะเกิดจากความรู้สึกที่ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว แต่เหมือนมีคนรักตัวน้อยอยู่ด้วยตลอดตั้งแต่ลืมตาตื่นมา หรืออาจจะเป็นเพราะคำสั่งในแผ่นกระดาษด้วยก็เป็นได้ ‘ว้าว...เฮียหลี่ผิงของธันว์หล่อที่สุด ยิ้มให้ธันว์หน่อยน้า ^___^’
“ฮึๆ ฮ่าๆ...น้องธันว์จะทำให้เฮียหลี่ผิงคนนี้หลงในตัวเราไปถึงไหนกันครับ” ใบหน้าที่สะท้อนออกมาจากกระจกของผมยามนี้สว่างไสวนัก ด้วยแววตาระยับพราวและริมฝีปากที่ฉีกยิ้มเต็มหน้า เป็นไปตามความต้องการของเจ้าของกระดาษแผ่นน้อยๆในมือ
แม้สายตาจะสะท้อนภาพของตัวเองที่กำลังฉีกยิ้ม แต่ในสมองของผมกลับเต็มไปด้วยใบหน้าของแฟนตัวน้อยที่ส่งยิ้มน่ารักกลับมาให้ เหมือนยามที่เจ้าตัวเค้าถูกใจเมื่อผมยอมทำตามใจน้อง คอยดูเถอะ ถ้าวันนี้กลับมาเมื่อไหร่จะฟัดให้น่วมทั้งตัวเลย ข้อหาทำตัวน่ารักน่าฟัดแต่เช้า
“ลงมาได้สักทีนะครับ มานั่งนี่เลย เล่าให้มามาฟังทั้งหมด ห้ามปิดสักเรื่องเชียวนะครับ...หวางหลี่ผิง!”
เอาล่ะสิครับ คงถึงเวลาเล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานสักที หากผมยังโยกโย้มีหวังพญาหงส์แห่งหวางหย่งกังได้พิโรธ เพราะแค่นี้ตาคู่สวยที่จ้องผมก็วาววับอย่างน่ากลัวแล้วครับ
เมื่อเหลือบมองไปทางปาปาหลี่จวินที่นั่งบนโซฟาและโอบเอวมามาอยู่นั้น ทำให้ผมต้องรีบนั่งลงบนโซฟาตัวที่อยู่ข้างท่านทั้งคู่ และเอ่ยปากเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน รวมถึงแผนการที่ผมวางแผนไว้ให้พวกท่านรับรู้ทันที ก่อนจะแอบถอนใจเบาๆ เมื่อได้เห็นสีหน้าที่แสดงถึงความพอใจของปาปา แม้มามาเฟิงหวงจะมีสีหน้าครุ่นคิดและแววตาที่แฝงความกังวลอยู่ก็ตาม แต่ผมเชื่อว่าแผนการที่ผมวางไว้คงเป็นที่พอใจของมามาไม่น้อย ไม่เช่นนั้นคนสวยของคนทั้งบ้านคงเอ่ยปากห้ามมาแล้วล่ะครับ
“ครั้งนี้มามาจะไม่ว่าอะไรหลี่ผิงนะครับ เพราะถือว่าหลี่ผิงจัดการได้ดี แถมยังรู้จักคิดไม่ทำอะไรหุนหันให้มามาต้องเป็นกังวล ส่วนแผนการที่วางไว้ ผลของมันก็สมน้ำสมเนื้อกับสิ่งที่แก๊งจ้าวก่อไว้ แต่...ถ้ามีครั้งหน้าอีก หลี่ผิงต้องรีบบอกปาปามามานะครับ หากเกิดอะไรขึ้นกับ ‘ลูก’ มามาคง...” ผมใจหายวาบเมื่อได้เห็นแววตาสั่นระริกแฝงแววหวาดกลัวของมามาเข้า
“มามา...ผมไม่ยอมเป็นอะไรง่ายๆหรอกครับ มามาอย่าห่วงเลย” หลังผมหายจากอาการตกตะลึง ผมจึงรีบเข้าไปนั่งข้างมามาพร้อมคว้ามือนุ่มที่อุ้มชูผมมาแต่เด็กมากอบกุมไว้ แต่ดูท่าคำปลอบที่ผมพูดออกไปจะไม่ได้ผลนัก เพราะตาคู่สวยยังคงไหวระริกไม่คลายความกังวลลงสักนิด
“เฟิงหวง หลี่ผิงโตแล้วนะครับ และเท่าที่ฟัง ลูกก็จัดการอะไรๆได้ดี เฟิงหวงอย่ากังวลไปเลยนะ” ผมพยักหน้าพร้อมส่งยิ้มให้มามา เพื่อยืนยันในคำพูดของปาปาทันที ก่อนแอบสบตากับปาปาเพื่อให้ท่านดึงความสนใจของมามาไปเรื่องอื่น
ปาปาเองก็เหมือนจะเข้าใจ เพราะท่านรวบกอดคู่ชีวิตเข้าหาอก และจูบข้างแก้มนวลต่อหน้าต่อตาผมเชียวล่ะ แต่ดูท่าจะได้ผลดีเพราะมามาแสดงอาการตกใจ ด้วยการฟาดฝ่ามือไปที่แผ่นอกของปาปา พร้อมส่งค้อนน้อยๆทั้งๆที่แก้มแดงระเรื่อ ผมที่กำลังอมยิ้มถูกใจในวิธีการเบี่ยงเบนความสนใจของปาปาก็ต้องเหวอ เมื่อใบหน้าสวยหวานตวัดสายตามามองผมเหมือนรู้ทัน
“ปาปากับลูกชายเข้ากันได้ดีเกินไปแล้วนะครับ แต่เอาเถอะ ในเมื่อหลี่ผิงรับปากว่าจะไม่ยอมเป็นอะไรง่ายๆ มามาจะพยายามเชื่อ แต่ถ้าจะห้ามไม่ให้มามาเป็นห่วงคงห้ามไม่ได้นะครับ มามาเลี้ยงหลี่ผิงมาจะไม่ให้ห่วงได้ยังไง” ผมสวมกอดมามาและซบหน้าลงกับอกอุ่นเหมือนยามเด็กที่ผมชอบทำ
ซึ่งร่างกายของมามายังคงให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยไม่เปลี่ยน ก่อนผมจะรู้สึกถึงฝ่ามือนุ่มที่ลูบหัวและแผ่นหลัง ให้ความรู้สึกเหมือนว่าผมย้อนเวลากลับไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว
เมื่อผมเหลือบตาขึ้นมอง จึงได้พบกับสายตาอบอุ่นอ่อนหวานของมามาเหมือนที่คิดไว้ไม่มีผิด แต่ผมต้องรีบคลายวงแขนพร้อมยิ้มเต็มหน้า เมื่อได้ยินเสียงกระแอมไอของปาปา ที่มาพร้อมแรงสะกิดที่ท่อนแขน ก่อนปาปาจะทำเนียนรั้งร่างมามาไปสวมกอดซะเอง จนคนสวยของเราถลึงตาดุใส่รายคน
หลังจากนั้นเหตุการณ์ก็กลับสู่ภาวะปกติ ทั้งปาปามามากำชับให้ผมทำทุกอย่างให้รอบคอบ และไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยตามคำขอของผมในการเอาคืนครั้งนี้ ด้วยผมถือว่าโรงแรมในกงอินนั้นเป็นความรับผิดชอบของผมโดยตรง ผมอยากจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยด้วยตัวเอง แต่ท่านก็ย้ำว่าหากไม่เป็นไปตามแผนและดูท่าว่าจะเกินกำลัง ผมต้องรีบรายงานและต้องพร้อมรับความช่วยเหลือจากท่านทั้งคู่ ก่อนจบด้วยเรื่องความปลอดภัยของน้องธันว์ เพราะท่านเชื่อว่าหากพวกแก๊งจ้าวคิดไม่ซื่ออยากเอาคืน คนที่โดนเล็งเป็นอันดับแรกคงหนีไม่พ้นน้องธันว์
เรื่องนี้ผมคิดไว้อยู่แล้ว จึงบอกท่านให้สบายใจว่า ผมส่งคนติดตามน้องเพิ่มอย่างลับๆไปแล้ว และลูกน้องที่ผมส่งไปก็เริ่มปฏิบัติตามคำสั่งของผมตั้งแต่วันนี้แล้วล่ะครับ ไม่เช่นนั้นเมื่อเช้าผมจะกล้านอนได้อย่างไรกัน และนี่ก็ได้เวลาที่พวกมันต้องติดต่อกลับถึงผม เพื่อรายงานความเคลื่อนไหวของคนรักตัวน้อยแล้ว
งานนี้ผมต้องปิดจ๊อบให้เร็วที่สุด เพื่อความปลอดภัยของน้องธันว์และครอบครัวที่ผมรัก
.............................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ลงทัณฑ์กันพอกรุบกริบให้เลือดลมเดินคล่องเนอะ
ส่วนตัวชอบตอนนี้ค่ะ อยากเป็นหลี่ผิงขึ้นมาทันทีเลย
แม้ตื่นมาไม่เห็นหน้าเจ้า แต่มีข้อความแสดงความห่วงใย
แทนตัวแบบนี้ หลี่ผิงคงยิ่งรักยิ่งหลงน้องธันว์มากกว่าเดิม
ตอนหน้ามาเติมน้ำตาลในเลือดกันต่อ
ในงานวันเกิดนลินจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เพราะช่วงนี้ทะเลคลื่นลมยังสงบ รอเวลาพายุก่อตัวนิด
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
เจอกันกันอังคารสีชมพูน้า
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักหวานๆของมาเฟียขี้หึง} ธันว์ & หลี่ผิง...The End...[14/10/59] (อ่าน 540057 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก