ตอนที่ 33ธันว์ “ใช้สองมือประคองปืนไว้ ยืดแขนให้สุด ลำตัวตรง กางขาออกนิดครับ แบบนั้นแหละ...มองตรงไปข้างหน้า เล็งจุดตายไว้ แล้วยิง.....” ผมกลั้นลมหายใจนิด ตาล็อกไว้ที่เป้าหมาย ก่อนลั่นไกปืนในมือตามคำสั่งของอาจารย์พิเศษข้างตัว
“ปังๆ ปังๆ ปัง” สิ้นเสียงปืนที่ทำเอาหัวใจเต้นผิดจังหวะ ผมก็เผลอพ่นลมหายใจยาวออกทางปาก และลดปืนในมือลง ก่อนหันมาลุ้นผลกับเป้ากระดาษที่เคลื่อนมาตรงหน้า และผมก็ต้องฉีกยิ้มอย่างดีใจ เมื่อรูกระสุนบนเป้ากระดาษรูปคนนั้น ถูกจุดสำคัญแทบทั้งสิ้น
“เก่งนี่เรา ใช้ได้ ขนาดว่าเพิ่งเริ่มวันแรกนะเนี่ย ฮึๆ” ฝ่ามืออบอุ่นของอาเจ็กธัชยื่นมาโยกหัวผมเบาๆ พร้อมเสียงหัวเราะทุ้มกังวานด้วยความพอใจ ส่วนแววตาที่จ้องมายังผมก็ฉายแววอ่อนโยนจนผมรู้สึกอุ่นใจ
“ธันว์มีอาจารย์ดีนี่ครับ ขืนยิงพลาดเป้าก็เสียชื่ออาเจ็กแย่สิ” หลังจบประโยคชมเชย ผมจงใจคลี่ยิ้มอ้อนๆให้คนเป็นอา ทำให้อาเจ็กรูปหล่อของผมถึงกลับกลั้วหัวเราะตายิบหยี และฉีกยิ้มเต็มหน้าด้วยความถูกใจ
ส่วนสิ่งที่ผมพูดไม่ได้เกินความจริงสักนิดครับ ดูได้จากผลงานที่เป้ากระดาษซะก่อนเถอะ หากเป็นคนจริงคงขาดใจตายไปตั้งแต่สองนัดแรกแล้ว
“ว่าไงครับอาหลาน หัวเราะถูกใจอะไรกัน” เจ้าของคำถามไม่รอคำตอบ
หากแต่อาตี้หลงเดินเข้าซ้อนหลังอาธัชที่กำลังฉีกยิ้ม ก่อนรั้งเอวคุณอาของผมเข้าหาตัวด้วยความนุ่มนวล และชะโงกหน้าข้ามไหล่เพื่อรอคำตอบ แถมด้วยการส่งสายตาหวานๆเข้าใส่คู่ชีวิต
ส่วนคนที่เป็นคู่ชีวิตอย่างอาธัชเอง ก็ได้แต่ระบายยิ้มไม่มีเก้อเขิน ยามอาตี้หลงแสดงความใกล้ชิดต่อหน้าหลานชายเยี่ยงผม แต่อาเจ็กกลับพยักพเยิดมาทางผม และยกเป้ากระดาษในมือขึ้นโชว์ ด้วยเป็นผลงานการยิงปืนครั้งแรกของผมให้อาตี้หลงดูเป็นคำตอบ
“ฮ้า! ฝีมือน้องธันว์เหรอครับ ยิงแม่นเหมือนกันนะเรา...หลี่ผิงระวังตัวให้ดีเถอะ อย่าคิดจะทำให้น้องธันว์โกรธเข้าล่ะ ดูท่านัดเดียวก็จอดแล้ว ฮึๆ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองคนที่มาถึงตัวก็โอบเอวผมไว้ทันที ซึ่งเฮียหลี่ผิงเองก็แค่อมยิ้มใส่ตาผมนิด หรี่ตาดูผลงานของผมหน่อย และหันกลับมาแสร้งทำตาโตใส่ได้อย่างน่าหมั่นไส้
“แง่ง!......อื้อออ เฮียอ่ะ รัดไมเล่า ไม่เอา อื้ออออ” ผมที่แยกเขี้ยวเข้าใส่มาเฟียขี้แกล้ง และเตรียมพุ่งเข้าหาต้นแขนแน่นๆที่อยู่ตรงหน้านั้น กลับต้องเป็นฝ่ายที่ร้องโวยวายออกมา เมื่ออาเฮียขี้แกล้งดันรู้ทันรวบกอดผมไว้จนแน่น ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุด
“ลิงน้อยคิดจะทำร้ายพญามังกรรึเรา เป็นเด็กเกเรต้องโดนลงโทษนะรู้มั้ย ฮึๆ” เสียงหัวเราะทุ้มหูด้วยความถูกใจดังชิดข้างแก้ม ก่อนผมจะสัมผัสได้ถึงริมฝีปากหยุ่นๆที่แตะเปะปะไปมาทั่วใบหน้า และยิ่งผมดิ้นมากเท่าไหร่ ริมฝีปากร้ายๆนี้ก็ยิ่งไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงโทษกันง่ายๆ
“ไม่เอาแล้ว อื้อออ ธันว์ยอมแล้ว” ผมกุมแก้มทั้งสองข้างไว้ ก่อนเงยหน้าสบสายตาแพรวพราวของอาเฮียขี้แกล้ง
แม้จะไม่พอใจนิดหน่อย แต่ผมก็ต้องพูดด้วยเสียงอ้อนๆ แถมด้วยการทำปากยื่นๆเข้าใส่ หากงานนี้เฮียหลี่ผิงยังไม่เลิกแกล้งผมล่ะก็ ลิงน้อยอย่างผมที่แหละจะกระโดดงับใบหูแดงๆนั่นให้ขาดเลย เอาเซ่!
“ฮึๆ ไม่แกล้งแล้วครับ...จุ๊บ...เก่งมาก คนเก่งของเฮีย”
‘ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลัง ด้วยการจุ๊บปลายจมูก พร้อมคำชมและรอยยิ้มหล่อๆนี่เลยนะ‘
ผมแสร้งเบือนหน้าหนีมาเฟียรูปหล่อ และเอาขมับโขกเบาๆเข้ากับอกแข็งๆซะเลย แต่การกระทำของผมกลับสร้างความถูกใจให้คนขี้แกล้งได้ยิ่งหัวเราะชอบใจ และกอดผมไว้หลวมๆ พร้อมลูบหัวลูบหลังผมเป็นการใหญ่ ไม่รู้เฮียหลี่ผิงจะถูกใจอะไรนักหนา กับการได้แกล้งผมให้ได้ฮึดฮัดขัดใจใส่เนี่ย ไม่มีวันไหนหรอกที่จะไม่แกล้งกัน ชิ!
ส่วนอาตี้หลงและอาเจ็กธัชเองก็ไม่ได้สนใจเราทั้งคู่นัก ด้วยกำลังสร้างโลกส่วนตัวข้างสนามยิงปืนเช่นกัน จากสายตาผมดูเหมือนว่าอาตี้หลงกำลังง้ออะไรอาเจ็กสักอย่าง เพราะมียื่นหน้าไปกระซิบกระซาบข้างแก้มขาวๆ ด้วยสีหน้าร้อนรน และลูบหลังมือของอาเจ็กธัชไปพร้อมกันด้วย
ซึ่งคุณอาของผมเองก็ค่อยๆคลายหัวคิ้วที่ขมวดแน่นลง ก่อนยอมพยักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับ แต่กิริยาเพียงเท่านั้น กลับทำให้คุณอามาเฟียหน้าเข้มของผมฉีกยิ้มเต็มหน้า ก่อนฉกจมูกเร็วๆไปที่แก้มของอาเจ็ก จนคุณอาของผมถึงกลับถอนใจเบาๆส่ายหน้าน้อยๆออกมาเชียวล่ะ
แต่ถ้าตาผมไม่ฝาด ผมเห็นอาเจ็กธัชกระตุกยิ้มนิดๆด้วยน้า ทำเอาผมต้องกลั้นยิ้มแทบแย่ เมื่ออาเจ็กตวัดสายตามาทางผมและเฮียหลี่ผิงที่แอบมองอยู่ จนผมต้องเสหลบตาคมๆนั่น ด้วยการเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้คนของตัวเองแทน ซึ่งเฮียหลี่ผิงเองก็แสนรู้ใจ ระบายยิ้มอ่อนๆกลับคืน พร้อมลงมือโยกหัวผมเบาๆไปด้วย
“คุณธัชพักกันก่อนนะครับ ผมให้เด็กเตรียมของว่างให้แล้ว...น้องธันว์ หลี่ผิง อากงรอทานของว่างพร้อมเราทั้งคู่อยู่ เข้าบ้านกันก่อน” ผมรับคำอาตี้หลงเบาๆพร้อมรอยยิ้มหวานๆ และจงใจมอบรอยยิ้มนี้ เผื่อแผ่ให้คุณอาตาดุของผมด้วย
ก็แหม...เจ็กธัชของผมอายแล้ว ชอบทำหน้าโหดใส่หลานชายที่น่ารักอย่างผมนี่ครับ ผมจึงต้องเอาใจคุณอารูปหล่อซะหน่อย ซึ่งอาเจ็กธัชเองเมื่อเห็นรอยยิ้มของผมเข้า ก็ได้แต่ส่ายหน้าและคลี่ยิ้มให้ผมได้ในที่สุด ก่อนเดินนำหน้าพวกเราเข้าบ้านโดยไม่บอกกล่าว จนอาตี้หลงถึงกลับเรียกอาเจ็กเสียงหลง พร้อมก้าวขายาวๆตามคู่ชีวิต จนตามกันทันที่หน้าประตูทางออก ก่อนอาตี้หลงจะตวัดแขนโอบรอบเอวอาธัช และพากันเดินจนพ้นสายตาผมไป
“เราก็ไปกันบ้างครับ เดี๋ยวอากงไป๋หลงรอนาน” ท่านมาเฟียใหญ่พูดจบก็จูงข้อมือผม ให้เดินไปทางเดียวกับคู่ใหญ่ที่เพิ่งเดินลับสายตาไป
ผมเป็นอะไรไม่รู้ครับหุบยิ้มไม่ลงสักที ยิ่งเงยหน้าแล้วได้สบตาคนที่เดินเคียงข้างด้วยแล้ว มันยิ่งยากที่จะห้ามใจไม่ให้ส่งยิ้มหวานๆตอบกลับสายตาอบอุ่นคู่นั้น
บางคนอาจจะไม่ชอบให้แฟนเกาะติด ทั้งๆที่ปากก็บอกว่าชอบว่ารัก แต่กลับอ้างว่าอยากมีเวลาส่วนตัว ทำนู่นนี่นั่นคนเดียวบ้าง จนพาลให้เกิดปัญหาของชีวิตรักขึ้นมา
แต่สำหรับผมกลับชอบนะ ที่มีท่านมาเฟียใหญ่กลายเป็นเงาตามตัวเช่นทุกวันนี้ เพราะไม่ว่าผมจะไปไหนหรืออยู่ที่ใด น้อยครั้งมากที่จะไม่มีเฮียหลี่ผิงอยู่ข้างกาย ด้วยเฮียหลี่ผิงนั้นคอยตามใจและเอาใจใส่ผมไม่ห่าง แม้บางครั้งจะมากไปนิด แต่ผมก็รู้ว่ามาเฟียรูปหล่อทำไปเพราะรักและหวังดีกับผมจริงๆ ผมจึงไม่เคยนึกรำคาญหรือโกรธเฮียหลี่จริงจังสักครั้ง แค่ง้อผมด้วยเสียงนุ่มๆยิ้มหวานๆลิงน้อยตัวนี้ ก็พร้อมอภัยให้ท่านพญามังกรผู้ยิ่งใหญ่แล้วครับ
ส่วนคำว่า ‘เวลาส่วนตัว’ ที่ใครๆอยากมีนักหนา แต่สำหรับผมมันกลายเป็น ‘เวลาของเรา’ ที่ผมอยากให้มีช่วงเวลานี้ยาวนานตลอดไปมากกว่า เพราะการได้ใช้เวลาทุกนาทีกับคนที่เรารัก มันช่างก่อเกิดความสุขใจได้อย่างมากมาย
แม้บางครั้งช่วง ‘เวลาของเรา’ จะทำให้ผมโกรธ จนแทบอยากขบหัวท่านพญามังกรใหญ่ให้ขาด หรือบางครั้งช่วง ‘เวลาของเรา’ จะทำให้ผมว้าวุ่นใจแทบคลั่ง หากมีใครสักคนมาให้ความสนใจมาเฟียรูปหล่อของผมต่อหน้าต่อตา แต่ส่วนใหญ่แล้วช่วง ‘เวลาของเรา’ มักจะสร้างความสุข จนก่อเกิดเป็นรอยยิ้มให้แก่ผม ซะจนผมปวดแก้มมากกว่า เพราะผมไม่สามารถฝืนหุบยิ้มลงได้จริงๆ เหมือนอย่างช่วงเวลานี้ที่ผมกำลังเป็นอยู่อย่างไรล่ะครับ
“อาธันว์ฝึกยิงปืนเป็นยังไงบ้าง เข้าเป้าบ้างมั้ย”
โหย! นี่ดีนะเป็นอากงไป๋หลงที่เป็นคนถาม เพราะหากเป็นคนอื่นน้องธันว์ไม่ยอมนะครับ เพราะถือว่าดูถูกอย่างแรง และทำให้ผมถูกหัวเราะใส่ด้วยอ่ะ ดูสีหน้าแย้มยิ้มถูกใจของแต่ละคนซะก่อนเถอะ ตั้งใจหยอกเย้าผมชัดๆ แต่ผมอภัยให้ได้เพราะคนเหล่านั้นเป็นผู้ใหญ่ที่ผมเคารพทั้งสิ้น
“อากงอ่ะ ธันว์ยิงเข้าเป้าทุกนัดเลยต่างหาก เจ็กธัช อาตี้หลง เฮียหลี่ผิงก็เห็นแล้วนี่ครับ” ผมจ้องตาอาเจ๊กธัช อาตี้หลง และจบที่เฮียหลี่ผิงรายคน
แม้น้องธันว์ของทุกคนจะไม่ถือโทษโกรธที่หัวเราะใส่ แต่ผมก็ไม่ยอมหรอกนะหากไม่ใช่เรื่องจริง แล้วยิ่งกับคนที่ตามใจผมมาตลอดแบบเฮียหลี่ผิงด้วยแล้ว ผมจึงถลึงตาใส่ดวงตาแพรวพราวคู่นั้นอย่างเอาแต่ใจ เพื่อให้ได้คำตอบที่ต้องการ
“ฮึๆ ครับๆ น้องธันว์ยิงเข้าเป้าทุกนัดเลยครับ ผมเห็นแล้วยังทึ่งกับฝีมือหลายชายคนโปรดของอากงเลยนะครับเนี่ย” ผมพยักหน้าฉีกยิ้มใส่เฮียหลี่ผิงด้วยความพอใจ ก่อนหันไปกอดอกยืดตัวและอมยิ้มอย่างอวดๆกับผู้ใหญ่ทั้งสาม
พวกท่านก็ฮาครืนกับท่าทางล้นๆที่ผมตั้งใจทำ ซึ่งครั้งนี้น้องธันว์ของทุกคนไม่ติดใจแล้วครับ ด้วยผมตั้งใจทำให้รอบตัวมีแต่เสียงหัวเราะ ก่อนจะมีมือเหี่ยวย่นแต่แสนอบอุ่นวางแหมะบนหัวและโยกเบาๆ ให้ผมต้องเหลียวกลับมามอง
“ดีแล้ว อาธันว์ต้องรู้จักใช้ปืนเอาไว้บ้าง ต่อจากนี้คงต้องเรียนรู้และฝึกศิลปะการป้องกันตัวไว้ด้วย เพราะที่ผ่านมาอาหลี่ผิงเฝ้าทะนุถนอมหลานจนเกินไป พอเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินขึ้น อาธันว์จึงช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย และคนที่เฝ้าฟูมฟักก็ต้องมานั่งไม่ติดซะเอง ใช่มั้ยอาหลี่ผิง”
สายตาอ่อนโยนที่อากงไป๋หลงใช้มองผมเมื่อครู่ กลับแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งสนิท ชนิดที่ว่าหากลิงน้อยอย่างผมโดนพญามังกรขาวใช้มันจ้องเข้าล่ะก็ ผมคงได้นั่งร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆเป็นแน่ นี่ขนาดสายตาคู่นั้นไม่ได้มองมาที่ผม ผมยังใจเสียเลยครับ เพราะคนที่โดนอากงใช้สายตาเย็นๆกดดันคือสุดที่รักของผมเอง
ผมจึงเป็นฝ่ายรั้งฝ่ามือที่อยู่บนหัวมากุมไว้ และออกแรงบีบเบาๆ แต่อากงไป๋หลงที่ดูใจดีกับหลานนอกไส้แบบผมมาตลอดก็ไม่มีสนใจ เพราะท่านยังคงจ้องตาหลานชายสุดที่รักแน่วแน่ ผมจึงหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือ จากคุณอารูปหล่อทั้งสองที่นั่งตรงข้าม
อาตี้หลงรูปหล่อที่เคยใจดีในสายตาผม กลับนั่งกอดอกนิ่งไม่เหลือบแลมองผมสักนิด เพราะยังคงมองไปทางสองตาหลานไม่กระพริบ ส่วนอาเจ็กธัชตี๋หล่อของผมทำเพียงระบายยิ้มอ่อนๆ มองมาทางผมอย่างเข้าใจ และส่ายหน้าน้อยๆส่งสัญญาณให้ผมได้นิ่งเฉยไว้
ผมจึงหันมามองเฮียหลี่ผิงทีมองอากงไป๋หลงที อย่างไม่รู้จะทำอะไรได้มากไปกว่านั้น และผมต้องสะดุ้งโหยง เมื่ออยู่ๆอากงไป๋หลงก็เหลือบมองมาทางผม
“อาธันว์ หลานกลัวมั้ย ที่ต้องยืนอยู่ตรงนี้ เพราะในอนาคตหลานคงได้เจอคนอย่างจ้าวเพ่ยซานอีกนับไม่ถ้วน ซึ่งหลานอาจจะไม่โชคดีเหมือนที่ผ่านมา” สายตาจริงจังกับน้ำเสียงแหบแต่ทรงพลังของอากงไป๋หลง ทำเอาคนโดนถามอย่างผมหวาดหวั่นไม่น้อย
แต่ผมพอหันกลับมาเห็นสายตา ที่มีรอยเศร้าสร้อยจางๆของคนรักเข้า ลิงน้อยอย่างผมจึงต้องฮึดสู้ เพื่อปกป้องความรู้สึกของพญามังกรที่รักบ้างแล้ว ผมจึงบรรจงคลี่ยิ้มหวานๆใส่ตาเฮียหลี่ผิง ก่อนหันมากระชับฝ่ามือเหี่ยวย่นในมือ และเริ่มต้นพูดในสิ่งที่ตัวเองรู้สึกออกไป
“ธันว์จะไม่โกหกอากงไป๋หลงว่าธันว์ไม่กลัวกับเหตุการณ์ของจ้าวเพ่ยซาน แต่เหตุการณ์นี้ก็ทำให้ธันว์เรียนรู้ที่จะหาหนทาง เพื่อยืนเคียงข้างเฮียหลี่ผิงอย่างมั่นคงกว่าที่ผ่านมา หากกลับกัน ถ้าธันว์ไม่ได้อยู่ข้างๆเฮียหลี่ผิง คงไม่ใช่แค่ความกลัวที่จะเกิดขึ้นกับธันว์ แต่ธันว์คงไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไงมากกว่า...เพราะเฮียหลี่ผิงเลย ตามใจจนธันว์เคยตัว จนธันว์คิดว่าชีวิตนี้ขาดเฮียหลี่ผิงไม่ได้แน่ๆ”
ประโยคหลังนี้ผมจงใจหันมาพูดใส่หน้าคนช่างเอาใจโดยเฉพาะครับ เพราะดูท่ามาเฟียรูปหล่อของผมสติหลุดลอยไปไกลแล้ว ด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่คลี่ยิ้มแบบไม่เกรงใจใคร พร้อมแววตาหยาดเยิ้มจ้องสบตาผมไม่กระพริบ
นานๆทีเฮียหลี่ผิงจะได้ฟังอะไรซึ้งๆจากผมก็เป็นแบบนี้แหละ ก็ให้อาเฮียเค้าได้รู้บ้างว่า ไม่ใช่แค่เฮียหลี่ผิงเท่านั้นที่พูดอะไรซึ้งๆเป็นคนเดียว เพราะผมมันเด็กหัวไว สามารถเรียนรู้และถ่ายทอดได้ไม่แพ้คนข้างตัวหรอกครับ ผมกระตุกยิ้มยักคิ้วให้มาเฟียรูปหล่อซะเลย เมื่อเห็นว่าในดวงตาคู่คมที่จ้องผมนั้น ไร้แววเศร้าสร้อยดังเคยแล้ว
“อาธันว์ หลานเข้มแข็งกว่าที่อากงคิดไว้เยอะเชียว ฮึๆ ดีแล้ว ตี้หลงจัดการติดต่ออาไท่ให้มาเป็นครูฝึกให้อาธันว์ได้เลย เพราะอากงไม่เห็นด้วยที่อาหลี่ผิงจะฝึกให้น้องเอง เดี๋ยวก็เหมือนครั้งอาธัชตอนนั้น ที่ลูกศิษย์แทบจะตีหัวครูฝึกส่วนตัวซะเอง ฮ่าๆๆ”
หลังเสียงหัวเราะถูกใจของอากงไป๋หลง กลับมีเสียงตัดพ้อเบาๆจากอดีตลูกศิษย์อาตี้หลงขึ้นมา ดูท่าอาเจ็กธัชคงเคยตกอยู่ในสถานการณ์ไม่ต่างจากผมมาก่อน และครูฝึกส่วนตัวที่อากงว่าไว้ คงไม่พ้นอาตี้หลงที่นั่งก้มหน้าอมยิ้มแก้มตุ่ย เพื่อหลบสายตาวาวๆของอาเจ็กอยู่ตอนนี้
เมื่อเหตุการณ์กลับสู่ภาวะปกติ ไม่มีอะไรมากดดันให้ลิงน้อยอย่างผมต้องใจหายใจคว่ำได้อีก ผมจึงมีเวลาหันมาสบสายตาอ่อนหวานที่ฉายแววชื่นชมของเฮียหลี่ผิง แต่ก็ทำเอาอายม้วนไปเหมือนกัน ผมรู้ตัวอ่ะนะว่าตัวเองหล่อและดูดี ทำม้ายทำไม เฮียหลี่ผิงต้องขยันส่งสายตาชื่นชมแบบนี้บ่อยๆ ให้ผมได้หน้าร้อนด้วยก็ไม่รู้ น้องธันว์ของทุกคนอายอ่ะครับ
“ตกลงหลี่จวินตัดสินใจยังไงกับเรื่องของจ้าวเพ่ยซาน” คำถามใหม่ของอากงไป๋หลง ทำเอาบรรยากาศวิ้งๆสีชมพูอมม่วงในห้องพักผ่อนจางลง และกลับมาเป็นงานเป็นการอีกครั้ง แต่ผมก็ยังแอบเห็นนะครับ ว่าอาตี้หลงไม่ยอมปล่อยเอวอาธัชของผมเลยล่ะ
นี่ยังดีนะที่สองแฝดไม่อยู่ เพราะทั้งคู่ถูกส่งไปเรียนพิเศษข้างนอก ไม่เช่นนั้นน้องเหม่ยเทียนคนสวยได้มีแซวปาปาให้ปะป๋าตัวเองต้องได้อายแน่ๆเหอะ
ส่วนคนที่ตอบคำถามก็คือเฮียหลี่ผิงครับ ซึ่งอาเฮียก็ถ่ายทอดคำพูดปาปาหลี่จวินในห้องรับรองวันนั้นให้อากงฟัง ว่าแก๊งหวางคงเข้ายึดกิจการในเครือของแก๊งจ้าวทั้งหมด โดยอาศัยอำนาจในมือที่เหนือกว่า บีบลูกน้องทางนั้นให้ยอม และกวาดต้อนลูกน้องแก๊งจ้าวมาไว้แก๊งหวาง หากใครไม่เต็มใจก็ไม่บังคับ แต่คนๆนั้นคงไม่สามารถอยู่วงการมาเฟียฮ่องกงได้อีก นอกจากออกไปทำงานอื่นๆแทน
แม้จะดูโหดร้ายไปนิดแต่ปาปาหลี่จวินก็ว่ามันสมเหตุสมผลแล้ว ซึ่งทางองกงไป๋หลงและอาตี้หลงก็เห็นด้วยกับการตัดสินใจในครั้งนี้ แต่เมื่อทั้งคู่ได้รู้ว่าปาปาหลี่จวินยอมให้จ้าวเพ่ยซาน ได้กลับไปใช้ชีวิตที่คฤหาสน์ตัวเองตามเดิม หลังจากก่อเรื่องวุ่นวายและทำให้ผมเสี่ยงอันตรายเกือบถึงชีวิตมาแล้ว ท่านทั้งคู่ไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจครั้งนี้ของปาปาหลี่จวินนัก
“แต่ตอนนี้จ้าวเพ่ยซานคงไม่สามารถกลับมาทำร้ายใครได้อีกแล้วครับ เพราะจิตใจเธอไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน หลังจากฟื้นขึ้นมา เธอได้แต่เพ้อถึงแต่ลูกชายที่ตายไปแล้ว และมีบ้างที่ต่อว่าอาฆาตแค้นจ้าวฟุฉินครับ...แต่มีเพียงคนๆเดียวที่ทำให้จ้าวเพ่ยซานกลับมาอยู่กับปัจจุบัน....”
ทุกสายตาจับจ้องมายังผม เมื่อเฮียหลี่ผิงทิ้งท้ายประโยคด้วยความเงียบ ก่อนหันมามองผมยิ้มๆ เหมือนเป็นการบอกกลายๆว่าบุคคลที่ว่านั้นคือใคร
เมื่อสองวันก่อนผมออดอ้อนมาเฟียรูปหล่อขอไปเยี่ยมจ้าวเพ่ยซานจนได้ เพราะรู้มาว่าเธอฟื้นจากอาการโคม่าแล้ว บวกกับประวัติที่ได้รู้และพฤติกรรมที่เธอปฏิบัติต่อผม ยามที่จับตัวผมไปไม่ได้เลวร้ายนัก ผมจึงอยากไปเยี่ยมและให้กำลังใจเธอบ้าง แต่เมื่อไปถึงแพทย์ประจำตัวก็แจ้งว่าเธอมีจิตใจที่ไม่ปกติดังเดิม และดูเหมือนว่าในหัวเธอเฝ้าวนเวียนถึงแต่เหตุการณ์เลวร้ายในอดีต
ยามที่ผมเจอหน้าเธอ จ้าวเพ่ยซานถึงกลับน้ำตาไหลพรากและเรียกผมว่าถิงอิน ก่อนดิ้นรนโวยวายทั้งๆที่นอนแหม่บอยู่บนเตียง เพียงเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดผม จนผมทนสงสารไม่ไหวและอ้อนขอเฮียหลี่ผิงเพื่อเดินไปหาเธอใกล้ๆ ซึ่งเธอก็กอดผมไว้จนแน่นพร้อมเรียกผมว่าถิงอินไม่ขาดปาก จนเธอสงบลงนั่นแหละ ผมถึงมีโอกาสยืนดีๆข้างเตียง
ยิ่งได้เห็นใบหน้าซีดเซียวดวงตาบวมช้ำและริมฝีปากที่แห้งแตก ไม่เหลือเค้านางจิ้งจอกแสนสวยพันปีแล้วนั้น ผมยิ่งนึกสงสารเธอจับใจ แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธอมากนัก ด้วยรู้ว่าถึงพูดไปเธอคงไม่รับรู้อะไรแล้วนั่นเอง
แต่ก่อนผมจะกลับจ้าวเพ่ยซานก็ทำผมแปลกใจ เมื่อเธอเอ่ยขอโทษเบาๆออกมา แถมดวงตาที่เคยเคว้งคว้างกลับจับจ้องมายังผมเขม็ง ก่อนดวงตาคู่เดี๋ยวกันนี้จะเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ทำเอาผมน้ำตาซึมกับภาพตรงหน้าเลยล่ะ ก่อนผมจะเอ่ยตอบรับคำขอโทษนั้นทั้งน้ำตา
“เอาเถอะ ในเมื่อเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ ก็ให้เป็นไปตามที่หลี่จวินตัดสินใจก็แล้วกัน แต่ยังไงต้องให้คนของเราควบคุมดูแลอย่างใกล้ชิดด้วย” เมื่ออากงไป๋หลงสรุปเช่นนั้น จึงไม่มีใครคิดจะแย้งอีกต่อไป
หลังจากนั้นเวลาน้ำชายามบ่ายก็สมกับเป็นช่วงเวลาสบายๆอย่างแท้จริง แต่อากงไป๋หลงเองยังย้ำให้เฮียหลี่ผิงพาผมมาฝึกศิลปะป้องกันตัวกับครูฝึกของแก๊งหยางให้ได้ และห้ามผมอู้อย่างเด็ดขาดด้วย ผมจึงรับคำอย่างแข็งขันให้ท่านได้สบายใจ และท่านยังถามไถ่ถึงเรื่องเรียนของผมด้วย เพราะท่านรู้มาจากอาเจ็กธัชว่าผมฝึกงานจบแล้ว เหลือแค่การนำเสนอที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันนี้ และเหลือวิชาที่ต้องสอบอีกไม่กี่ตัว ผมก็จะได้เป็นบัณฑิตสมใจ ซึ่งผมก็บอกท่านว่าไม่ต้องเป็นห่วง และแอบโม้นิดๆว่าจะเอาเกียรตินิยมมาให้ท่านชื่นชมด้วย ทำเอาอากงหัวเราะชอบใจใหญ่ และบอกว่าถ้าผมทำได้จริง จะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้ผมด้วย
เมื่อได้รู้แบบนี้แล้ว หลานธันว์ที่น่ารักคนนี้สู้ขาดใจเลยล่ะครับ แต่ประโยคต่อมาของอากงไป๋หลงนี่สิ ทำให้ผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“ถ้าอาธันว์เรียนจบ อากงคงต้องเตรียมตัวครั้งใหญ่เพื่อเดินทางไปเมืองไทย เพราะครั้งนี้อากงจะไม่ยอมให้ทางธนอรรถย์ปฏิเสธของรับไหว้สะใภ้จากอากงอีกแล้ว ครั้งอาธัชอากงใจอ่อนไปหน่อย แต่ครั้งนี้การจะรับตัวอาธันว์มาเป็นหลานสะใภ้ คงต้องสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย จริงมั้ยอาหลี่ผิง”
“จริงครับ อากง” ทำไมเฮียหลี่ผิงต้องตอบรับอากงไป๋หลงเสียงดังขนาดนั้นด้วย พวกเราห้าคนก็ออกจะนั่งใกล้กันซะขนาดนี้ ไหนจะสายตาตื่นเต้นที่ส่งมาให้ผมอย่างออกนอกหน้านี่อีกล่ะ
‘วุ้ย! เล่นเอาคนหล่อเขินหมด’ ผมไม่กล้าสบตาระยิบระยับหยอกเย้าของคุณตาคุณหลานแห่งตระกูลหยางและตระกูลหวางเลยครับ แต่ยังแอบดีใจนิดๆที่อย่างน้อยคำพูดของอากงไป๋หลง ยังมีอีกคนที่เขินเป็นเพื่อน จะใครถ้าไม่ใช่คุณอาหน้าตี๋อย่างอาเจ็กธัชของผม ที่โดนหางเลขกับเค้าด้วยเหมือนกัน
แม้อาธัชจะไม่ออกอาการนั่งม้วนบิดไปมาอย่างที่ผมเป็น แต่ผมเห็นนะว่าแก้มขาวๆของคุณอากลับเจือไปด้วยสีชมพูอ่อนๆ ทั้งๆที่อาธัชก้มหน้าจิบชาร้อนในมือ โดยมีสายตาอ่อนเชื่อมของอาตี้หลงจับจ้องไม่วางตา ทำให้ผมเห็นภาพตัวเองในอนาคตได้ลางๆ ผ่านอาเจ็กธัชขณะนี้ได้อย่างดีเชียวล่ะ
......................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ช่วยกันตัดสินหน่อยนะคะว่าคู่ใหญ่หรือคู่เล็กที่หวานกว่ากัน
หวังว่าคุณผู้อ่านที่คิดถึงธัชชี่กับตี้หลงจะอิชชี่เบาๆและมีความสุข
ไปกับคู่นี้น้า ส่วนคู่เล็กเราเชื่อว่าเค้าทำให้คุณยิ้มได้ไม่เปลี่ยนใช่ม้า
ส่วนตอนหน้ามาติดตามคู่หลักเค้า ‘กุ๊กกิ๊กดุ๊กดิ๊ก’ กันน้า
ก็เรื่องนี้ไม่มีอะไรมาก นอกจากหวานปนหื่นไปตามประสา
เจอกันอีกทีวันศุกร์นะคะ
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
ปล.ของแถมแบบพิเศษวันนี้ไม่มีน้า ช่วงนี้ยุ่งจนหัวปั่น
แต่ถ้ามีเวลาจะพาเด็กน่ารักกับคุณแม่ตัวแสบมาอีกนะคะ
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักหวานๆของมาเฟียขี้หึง} ธันว์ & หลี่ผิง...The End...[14/10/59] (อ่าน 539645 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก