ตอนที่ 37หวางหลี่ผิง “ฉันต้องขอโทษนายด้วย ที่เอาเด็กนายมาเล่นซะเละ ทำเอาเสียงานเสียการ” ผมสบตาโจเซฟตรงๆไม่มีหลบ ด้วยกำลังรู้สึกตามที่พูดจริงๆ และรู้ด้วยว่าการกระทำของตัวเองได้สร้างความเสียหาย ไม่เฉพาะแก่เพื่อนหน้าคมตรงหน้าเท่านั้น แต่ยังมีผลต่อบริษัทของเพื่อนด้วย
“อืม เอาเถอะเรื่องมันเกิดไปแล้ว อย่าคิดมาก แถมเรื่องที่นายรับรู้มาก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก และฉันก็มีส่วนเกี่ยวข้องให้มันเกิดขึ้นด้วย แต่ยังดีที่เป็นเรื่องเข้าใจผิด และน้องนลินมาเจออเล็กซ์แทนที่จะเป็นคนอื่น ไม่อย่างนั้น...ฉันคงรู้สึกผิดไปจนตาย” ผมเข้าใจความรู้สึกไอ้โจเซฟเป็นอย่างดี และนึกขอบคุณมันไม่น้อยที่เข้าใจในการกระทำของผม
“ขอบใจว่ะเพื่อน” ผมส่งยิ้มบางเบาใส่ตาเพื่อนสนิทพร้อมคำพูด
“เออ แล้วหาตัวการที่วางยาน้องนลินได้รึยังวะ มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย” เพื่อนก็ยังเป็นเพื่อน คนที่ยื่นมือเข้าช่วยโดยที่ผมไม่ต้องร้องขอ
“และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่ง ที่ทำให้ฉันมาหานายวันนี้”
ใช่แล้วครับ วันนี้ที่ผมพาตัวเองมาพบหน้าเพื่อนสนิทอย่างไอ้โจเซฟถึงบริษัทค่ายเพลงของมัน นอกจากจะตั้งใจมาขอโทษเรื่องเข้าใจผิด ที่ลากนายอเล็กซ์นั่นไปซ้อมซะหน้าเละ ทำให้มันต้องหยุดงานกะทันหัน มีผลกระทบต่อคนทั้งวงและบริษัทของไอ้โจเซฟไม่น้อยแล้ว ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่สำคัญไม่แพ้กัน และเป็นคำตอบของคำถามที่ไอ้โจเซฟมันถามผมด้วย
“นายไม่ต้องเสียแรงมาช่วยหาตัวการแล้ว เพราะฉันรู้แล้วว่ามันเป็นใคร แต่เรื่องนี้มันคงทำให้นายวุ่นวายมากกว่าเรื่องนายอเล็กซ์......ซีอาร์ มันเป็นคนวางยาน้องนลิน” หลังจากผมหยุดพูดและจ้องตาโจเซฟนิ่งๆอยู่พักหนึ่งแล้ว ผมจึงค่อยหลุดชื่อตัวการออกไป
โจเซฟถึงกับอึ้งก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีหมดแรง แต่ใบหน้ากลับฉาบไปด้วยความเคร่งเครียด
“หลี่ผิง นายเล่าให้ฉันฟังทีว่าเหตุการณ์เป็นมายังไง” ผมพยักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับเพื่อนสนิท เพราะตั้งใจมาเล่าเรื่องนี้ให้มันได้รับรู้อยู่แล้ว
การที่ผมสามารถพูดได้เต็มปากว่านายซีอาร์แห่งวง Chic เป็นตัวการวางยาน้องนลิน เป็นเพราะได้เห็นภาพจากกล้องวงจรปิดในโรงแรมที่บริษัทไอ้โจเซฟใช้จัดมีทติ้ง ซึ่งไอ้ซีอาร์มันไม่ได้เป็นคนลงมือเอง แต่จากภาพมันกลับใช้บริกรในงานเลี้ยงหย่อนยาใส่แก้ว เพื่อให้น้องนลินได้ดื่ม ผมได้เห็นทั้งภาพที่มันแอบกระซิบกระซาบกับบริกรที่ลงมือ พร้อมยื่นอะไรบางอย่างไปให้ และภาพที่ไอ้บริกรนั่นแอบหย่อนยาลงในแก้ว ก่อนส่งแก้วนั้นให้น้องนลินที่กำลังสนุกสนาน ทำให้น้องที่ไม่ทันระวังตัวได้ดื่ม จนเกิดเรื่องตามที่เราได้รู้กัน
ในตอนนี้ผมไม่ได้มีแค่ภาพจากกล้องวงจรปิดเหล่านั้น มาเป็นหลักฐานให้โจเซฟดูเท่านั้น แต่ผมยังมีคลิปคำสารภาพจากบริกรที่ถูกไอ้ซีอาร์นั่นใช้งานด้วย และตอนนี้ทั้งหมดก็อยู่ในมือไอ้โจเซฟแล้ว สีหน้าสีตาที่แสดงถึงความหนักใจของเพื่อนสนิท ทำให้ผมเห็นใจมันไม่น้อย เหตุเพราะนักร้องในสังกัดก่อเรื่องใหญ่ โดยไม่คิดถึงผลกระทบต่อตัวเองและบริษัทที่ตัวเองสังกัดเลยสักนิด
งานนี้ไม่แน่วง Chic อาจจะไม่มีนายซีอาร์เป็นสมาชิกของวงอีกต่อไปก็เป็นได้ ด้วยผมรู้นิสัยตรงไปตรงมาของโจเซฟเป็นอย่างดี ร่วมกับหากเรื่องเป็นไปตามแผนที่ไอ้ซีอาร์มันวางไว้ ไอ้โจเซฟมันคงรู้สึกผิดต่อน้องนลินไปจนตาย อย่างที่มันเอ่ยไว้แต่ต้นนั่นเอง ดังนั้นบทลงโทษที่ไอ้ซีอาร์จะได้รับ คงไม่น้อยไปกว่าที่ผมคิดไว้
“ทำไมซีอาร์ต้องวางยาน้องนลินด้วยวะ” ไอ้โจเซฟใช้เวลาพักใหญ่ในการดูหลักฐานจากแท็บเล็ตในมือ ก่อนมันจะเงยหน้าขึ้นด้วยหัวคิ้วขมวดมุ่น พร้อมหลุดคำถามออกมา
ผมเองได้แต่ถอนใจก่อนส่ายหน้าเบาๆ และเลือกที่จะตอบในสิ่งที่คาดเดาไว้
“ฉันก็ไม่รู้เหตุผลที่แท้จริง แต่ถ้าให้เดา คงไม่พ้นเรื่องของฉันกับน้องธันว์ น้องนลินคงเป็นแค่เครื่องมือของมันที่ใช้ทำร้ายเรา” พูดมาถึงตรงนี้ผมนึกโมโหไอ้ซีอาร์ไม่ได้จริงๆ
หากมันเป็นตามที่ผมคิด และเกิดเรื่องกับน้องนลินขึ้นมาจริงๆ ทั้งผมและน้องธันว์คงรู้สึกผิดและเสียใจมากมายอย่างแน่นอน ด้วยเราคงไม่รู้จะชดใช้ให้น้องนลินได้อย่างไร ให้สมกับสิ่งที่น้องต้องพบเจอ ซึ่งเรื่องมันเกิดเพียงเพราะไอ้นักร้องโรคจิต ที่คิดถึงแต่ความแค้นส่วนตัวเท่านั้น
“เอาเถอะ เรื่องนี้ฉันขอจัดการเอง ภายในวันนี้เราจะได้รู้เหตุผลของไอ้ตัวก่อเรื่องกัน แล้ว...น้องนลินว่าไงบ้าง” หน้าตาเคร่งเครียดและแววตาดุดันของโจเซฟ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นอ่อนลงยามเอ่ยถึงน้องนลิน
ผมจึงได้แต่บอกมันไปว่าเรื่องทั้งหมดนี้ ผมกับน้องธันว์แอบทำลับๆไม่ให้น้องนลินรู้ เพราะเจ้าตัวเอ่ยปากหนักแน่นว่าไม่อยากรื้อฟื้น ด้วยเข้าใจว่าตัวเองโดนข่มขืนและอยากลืม มากกว่าจะเอาเรื่องใคร แต่ผมก็คิดไว้แล้วว่าหากมีหลักฐานการสารภาพของไอ้ซีอาร์อีกสักชิ้น ผมจะเป็นฝ่ายไปบอกเรื่องจริงพร้อมหลักฐานทั้งหมด เพื่อแก้ไขความเข้าใจผิดของน้องนลิน และเพื่อช่วยคนน่ารักได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับนายอเล็กซ์ด้วย ผมจึงถือโอกาสให้เพื่อนสนิทอัดคลิปคำสารภาพของไอ้ซีอาร์ให้ด้วยซะเลย ซึ่งไอ้โจเซฟก็ยินดีช่วยอย่างเต็มใจ
หลังจากนั้นผมก็เอ่ยขอตัวกับเพื่อนสนิท เพื่อไปรับคนรักตัวน้อยที่มหาวิทยาลัย ด้วยถึงเวลาที่น้องธันว์สอบวิชาภาคบ่ายเสร็จพอดี ซึ่งไอ้โจเซฟเองก็ไม่ได้รั้งไว้ แถมยังฝากขอโทษน้องนลินกับผมด้วย และก่อนออกจากห้องมัน ผมยังทันได้ยินโจเซฟสั่งเลขาหน้าห้อง ให้ตามไอ้ซีอาร์คนก่อเรื่องเข้าพบด่วนอีกต่างหาก
......................................
มาแล้วครับคนน่ารักของผม น้องธันว์เดินลงบันไดตึกมาโดยมีน้องนลินและนายนนขนาบข้างน้องไว้ แต่ดูท่าหัวข้อสนทนาคงอยู่ที่สาวเดียวในกลุ่มมากกว่า เพราะทั้งคู่ต่างให้ความสนใจไปยังน้องนลิน ที่กำลังพูดอยู่ด้วยใบหน้านิ่งสนิทในแบบที่ผมไม่ค่อยได้เห็นนัก
ผมจึงเลือกที่จะยืนรอกลุ่มเพื่อนรักอยู่ที่เดิม จนกระทั่งคนตรงกลางหันมาเจอผมเข้า ใบหน้าของน้องธันว์ที่กำลังเคร่งเครียด พลันกระจ่างขึ้นทันตาด้วยรอยยิ้มสดใสที่น้องตั้งใจส่งให้ผม แต่น้องก็ยังทำเพียงการเดินเรื่อยๆในจังหวะความเร็วเท่าเดิม มายังทิศทางที่ผมยืนรอน้องอยู่ ก่อนทั้งกลุ่มจะมายืนต่อหน้าผม ผมจึงยื่นมือไปตรงหน้าเด็กน่ารัก พร้อมส่งยิ้มน้อยๆให้น้องด้วย
“เป็นไงครับ ทำข้อสอบได้มั้ย” ฝ่ามือน้อยๆบรรจงวางลงบนมือผม ก่อนน้องจะตอบคำถามผมด้วยท่าทางภาคภูมิใจ พร้อมรอยยิ้มกว้างขวางพาให้บรรยากาศรอบตัวสดใสขึ้นมาทันตา
“ระดับนี้แล้วไม่มีพลาด” ผมจึงถือโอกาสดึงเจ้าของมือนุ่มที่กำลังเผลอเข้าหาตัวอย่างช้าๆ จนได้คนน่ารักมายืนกุมมืออยู่เคียงข้าง ก่อนผมจะหันไปให้ความสนใจเพื่อนสนิทของน้อง ด้วยการส่งคำถามเดิม
นายนนตอบคำถามผมด้วยน้ำเสียงออดอ่อย ตรงข้ามกับน้องธันว์อย่างสิ้นเชิง แต่แววตาของนายนนไม่ได้เหมือนท่าทีที่แสดงออกมาสักนิด ส่วนน้องนลินกลับคลี่ยิ้มอ่อนๆ และตอบผมเพียงสั้นๆว่าทำได้ ไม่มีท่าทางร่าเริงช่างพูดดังเคย ทำเอาผมเพิ่งเข้าใจในสิ่งที่น้องธันว์ระบายให้ฟังมาตลอด ถึงอาการของเพื่อนสนิท ในทุกวันที่เรากลับมาเจอหน้ากัน
ผมลอบสบตากับอีกสองคนที่เหลือ ซึ่งได้พบว่าทั้งนายนนและน้องธันว์มีสีหน้าเป็นห่วงน้องนลินไม่ต่างกันเลย
“น้องนลิน นน ไปทานขนมเป็นเพื่อนน้องธันว์กันก่อนนะครับ วันนี้เหมยอิงฝากชวนเราทั้งคู่ด้วย” หลังคำพูดผมแล้ว
น้องธันว์รีบสนับสนุนด้วยเสียงใสๆท่าทางกระตือรือร้น ท่าทีของคนน่ารักตอนนี้ ส่งผลให้น้องนลินคลี่ยิ้มกว้างกว่าเดิม และหลุดหัวเราะน้อยๆให้พวกเราได้พลอยยิ้มตาม ก่อนเพื่อนของน้องธันว์ทั้งคู่จะตอบตกลงในเวลาต่อมา
หลังจากนั้นผมจึงนัดแนะนายนน ให้ไปเจอกันที่ร้านเบเกอรี่สาขาแรกของเหมยอิง ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยทันที ซึ่งนายนนเองก็ขอไปช้าหน่อย เพราะจะกลับไปรับนายเบสที่รออยู่ที่คอนโดก่อน ถึงจะตามเราไป น้องธันว์จึงขอร้องกึ่งบังคับน้องนลินให้ไปรถคันเดียวกับเรา ซึ่งน้องนลินเองมีท่าทางเกรงใจผม ผมจึงรีบเอ่ยปากชวนให้เธอไปด้วยกัน จนน้องนลินตกลงตามใจเด็กน่ารักของผมในที่สุด
ระหว่างทางน้องธันว์ที่นั่งคั่นกลางผมและน้องนลินนั้น ชวนเพื่อนสนิทคุยจ้อไม่ขาดปาก แต่เสียงส่วนใหญ่ที่ผมได้ยินก็ยังคงเป็นเสียงของคนน่ารัก ซึ่งน้องนลินเองแม้ไม่ช่างพูดดั่งเคย แต่สีหน้าเธอก็สดใสกว่ายามที่ผมเจอเมื่อครู่นัก
จนเรามาถึงร้านเบเกอรี่เล็กๆที่ถูกตกแต่งบรรยากาศให้ดูอบอุ่น เหมือนเราได้เข้ามาอยู่ในบ้านแถวชานเมืองของอังกฤษ ซึ่งมีเจ้าของร้านที่ยิ้มได้หวานที่สุด ยืนรอรับพวกเราอยู่เคียงข้างไอ้ลูกครึ่งผมทองตาฟ้า
ผมพ่นลมหายใจผ่านจมูกแรงๆ และแสยะยิ้มใส่ตาไอ้ไรอัน ก่อนยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูมันด้วยเสียงรอดไรฟัน
“มาได้ไงวะ จำคำพูดปาปาไม่ได้รึไงไรอัน!” ไอ้ไรอันมันทำเพียงอมยิ้มใส่ตาผม ก่อนยื่นหน้ามากระซิบด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า
“จำได้ แต่นี่มันที่ร้าน ไม่ใช่ที่บ้านนี่หว่า...เฮ้ย! ใจเย็นดิเพื่อน เฮ้อออ เกือบได้กินหมัดนายแล้ว...ฉันขออนุญาตปาปาหลี่จวินแล้ว ไม่งั้นใครจะกล้ามาวะ”
ผมเลิกคิ้วใส่ไอ้ไรอัน และจ้องตามันหาความผิดปกติในคำพูด ก่อนจะค่อยๆลดมือที่กำหมัดลง เมื่อแน่ใจแล้วว่าแววตาจริงจังที่ผมได้สบ เจ้าของมันไม่ได้พูดโกหกกันสักนิด
เรื่องเหมยอิงกับไรอันคงมีความคืบหน้าในส่วนที่ผมยังไม่รู้เป็นแน่ เพราะไอ้ไรอันถึงขั้นกล้าเอ่ยปากขอปาปาเพื่อพบน้องสาวฝาแฝดของผม แถมท่านยังอนุญาตด้วยนี่สิ แต่เมื่อผ่านปาปามาได้ ผมก็จะปล่อยผ่านไม่คาดคั้นมันต่อ เดี๋ยวค่อยไปสอบถามจากปาปาอีกทีคงได้รายละเอียดแบบเจาะลึก
ผมจึงเลือกที่จะตะปบไหล่ไอ้ไรอันแรงๆ จนมันทำหน้าเบี้ยวและหรี่ตาใส่ผม อ่านได้ว่าแค้นนี้ฝากไว้ก่อน ซึ่งผมทำเพียงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลากคอมันให้เดินไปยังโต๊ะริมระเบียงข้างสวนสวย ที่มีน้องธันว์ เหมยอิง และน้องนลินนั่งกันอยู่ก่อนแล้ว ผมทันได้ยินเหมยอิงชวนให้สองเพื่อนซี้ได้ทานขนมที่น้องสาวผมเตรียมไว้ให้ ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา ว่าใครจะเป็นคนแรกที่รีบคว้าส้อมจิ้มเอแคลร์นมสดเข้าปาก
น้องธันว์เคี้ยวแก้มตุ่ยและเงยหน้าขึ้น เพื่อส่งยิ้มตาหยีมาให้ผมทันทีที่ผมเดินประชิดตัวน้อง ผมเห็นคนน่ารักยิ้มได้แบบนี้ก็ค่อยเบาใจหน่อย เพราะช่วงสองสามวันที่ผ่านมานั้น ถึงน้องจะยิ้มได้แต่ก็ยิ้มได้ไม่เต็มหน้านัก จนผมเองยังอดกังวลไปด้วยไม่ได้เลย ซึ่งสาเหตุคงมาจากทั้งเรื่องสอบและเรื่องเพื่อนสนิทนั่นเอง ผมหวังว่าไม่เกินสองวันเรื่องที่ทำให้น้องกังวลจะถูกคลี่คลายได้ในที่สุด
หลังจากพวกเรานั่งกันไม่นาน นายนนก็พานายเบสมาถึงร้าน ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะผ่อนคลายยิ่งขึ้นไปอีก ด้วยทุกคนล้วนตั้งใจเอาใจน้องนลินกันยกใหญ่ ทำให้น้องนลินเองกลับมาสดใสเกือบเหมือนเก่า จนพวกเราที่ลอบสบตากันต่างระบายยิ้มด้วยความโล่งใจ ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ไรอันที่ไม่ได้รู้เรื่องราว ก็พลอยฉีกยิ้มเต็มหน้าไปกับคนอื่นด้วย ผมว่าไอ้ไรอันเองก็คงผิดสังเกตกับอาการของน้องนลินอยู่เหมือนกัน แต่มันก็ไม่คิดจะถามออกมาให้เราต้องลำบากใจ
แต่เอ...เหตุผลที่มันฉีกยิ้มตาพราว อาจจะเป็นเพราะน้องสาวคนสวยของผมก็ได้ แต่เอาเถอะครับ ผมจะพยายามทำเป็นมองไม่เห็นว่าไอ้ไรอันจ้องเหมยอิงไม่วางตา ตั้งแต่เรานั่งบนโต๊ะด้วยกันแล้ว
เรื่องที่เกิดกับน้องนลินนั้นมีไม่กี่คนที่รู้เรื่อง ด้วยเป็นเรื่องที่เสี่ยงต่อการเสียชื่อเสียงไม่น้อย แม้เหตุการณ์จริงตามที่เรารู้ จะไม่เป็นไปตามที่เจ้าของเรื่องคิดว่าเป็นก็ตาม ทำให้กับเพื่อนสนิทอย่างไอ้ไรอันและไอ้พอล ผมจึงไม่คิดจะบอกพวกมัน นอกจากไอ้โจเซฟผู้ที่เป็นเจ้านายของไอ้คนก่อเรื่องโดยตรงเท่านั้น
ส่วนเหมยอิงได้รับรู้เพราะอาการของพี่สะใภ้เป็นเหตุ ด้วยน้องธันว์เคร่งเครียดไม่ร่าเริงเหมือนเคย ฝาแฝดคนสวยจึงมาคาดคั้นเอากับผม เพราะคิดว่าผมกับน้องทะเลาะกัน ครั้นจะไม่เล่าผมก็ใจไม่แข็งพอ กับแววตาน้อยอกน้อยใจกล่าวหาว่าพี่ชายอย่างผมไม่รักน้อง จึงเป็นเหตุให้เราทั้งหมดได้มารวมตัวในตอนนี้ เพราะเหมยอิงอยากปลอบใจน้องนลินด้วยของหวานที่เจ้าตัวโปรดปราน
“กูรักมึงนะนลิน...วันสองวันนี้ทุกอย่างจะดีขึ้น เชื่อกู” น้องธันว์ลดมือลงจากแผ่นหลังน้องนลิน หลังจากที่น้องดึงเพื่อนสนิทเข้ามากอดพร้อมคำพูดให้กำลังใจ
แต่คำพูดนั้นคงทำให้น้องนลินฉุกใจไม่น้อย เพราะเธอขมวดคิ้วและเตรียมอ้าปากถามน้องธันว์ แต่นายนนที่สตาร์ทรถรออยู่นั้น ฉวยจังหวะเรียกน้องนลินขึ้นรถ ช่วยน้องธันว์ได้ทันเวลา
หลังจากส่งสองหนุ่มหนึ่งสาวขึ้นรถแล้ว ผมก็หันมาจูงมือคนรักและน้องสาวขึ้นรถบ้าง แต่คนที่ผมแกล้งลืมและจงใจไม่ล่ำลา ดันถลาตามมาส่งน้องสาวฝาแฝดของผมถึงรถ แถมไอ้ไรอันยังทำเสียงอ่อนเสียงหวานเอ่ยลาเหมยอิง พร้อมทอดสายตาเชื่อมอ่อนจนผมอดขัดใจขึ้นมาไม่ได้
“คืนนี้ไรอันขอโทรหาเหมยอิงหน่อยนะคะ ไรอันอยากได้กำลังใจ เพราะพรุ่งนี้ไม่รู้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง”
ผมเลิกคิ้วพร้อมเหล่หางตามองไอ้คนพูดประโยคออดอ้อนนี้ เพราะติดใจในประโยคสุดท้ายของมัน ทั้งๆที่ตั้งใจจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วเชียว ด้วยกลัวอดใจไม่อยู่ที่จะเตะเพื่อนสนิทเข้าสักป้าบ
“เฮียหลี่ผิงครับ เราเข้าไปรอเจ๊เหมยอิงในรถก่อนดีกว่าน้า นะครับ” เสียงออดอ้อนไม่แพ้หน้าตาของน้องธันว์ ทำให้ผมต้องชั่งใจว่าจะปล่อยโอกาสให้ไอ้ไรอันได้คุยกับเหมยอิง ตามความตั้งใจที่จะเปิดโอกาสของคนรักตัวน้อยดีมั้ย
แต่เพราะมือน้อยๆที่ยกขึ้นมาลูบแก้มผม พร้อมรอยยิ้มหวานๆของน้อง ทำเอาผมใจอ่อนยอมแพ้ให้กับความน่ารักช่างเอาใจ ก่อนจะยอมให้น้องได้จูงข้อมือผมขึ้นรถ
ไม่ใช่ว่าผมหลงในความน่ารักของน้องธันว์ จนลืมน้องสาวฝาแฝดนะครับ แต่เพราะยังเห็นแก่ความเป็นเพื่อนระหว่างผมกับไอ้ไรอันอยู่ ผมจึงยอมให้มันได้ล่ำลาเหมยอิงที่ไม่ได้เจอหน้าร่วมอาทิตย์ แม้ผมจะเข้ามาอยู่ในรถและไม่ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ แต่สายตาผมก็ยังคงจับจ้องไม่วางตา จนมีมือน้อยๆเข้ามาประกบข้างแก้ม พร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก ทำให้ผมต้องหันมาให้ความสนใจกับเด็กข้างตัวแทน
“คิกๆ คิก มาเฟียขี้หวง เปิดโอกาสให้เพื่อนกับน้องสาวบ้างสิครับ ไม่อยากให้ทั้งคู่มีความสุขเหมือนเราเหรอ” ฟังคำพูดคำจาของเด็กน่ารักเค้าเถอะครับ แล้วผมจะกล้าขัดขืนได้ยังไงกัน
เมื่อรู้ดีแก่ใจว่าการมีคนรักอยู่ข้างกายนั้น ทำให้ผมมีความสุขในแบบที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูกเชียวล่ะ ที่สำคัญยิ่งได้รู้ว่าคนรักมีความสุขที่ได้อยู่ข้างกันด้วยแล้ว ผมยิ่งสุขมากกว่าเก่าเป็นเท่าทวี
ผมถอนใจพร้อมยิ้มใส่ดวงตาคู่ระยับที่แฝงแววหยอกเย้าในที ก่อนคว้าตัวเจ้าของมันมากอดจนเต็มอ้อมแขน ซึ่งน้องธันว์เองก็โอบวงแขนรอบเอวผมเช่นกัน
“อะไรกันคะเนี่ย กอดกันกลมเชียว อาเป๋าจ๊ะ รีบตรงกลับบ้านเลยนะ เหมยอิงไม่อยากเป็นตากุ้งยิงอ่ะ คิกๆ” คนสวยเข้ามานั่งในรถได้ก็ออกปากแซวกันเลยเชียว
สีหน้าสดใสและเสียงหัวเราะคิกคักของเหมยอิง ทำให้ผมกับเด็กในอ้อมกอดไม่คิดจะต่อคำ ก่อนผมจะปล่อยให้เด็กน่ารักของตัวเอง เข้าไปกอดเอาใจน้องสาวคนสวยบ้าง
“ขอบคุณเจ๊เหมยอิงนะครับ วันนี้ไอ้นลินยิ้มกว้างกว่าทุกวันเลย” คงไม่ใช่แค่ผมที่รักที่หลงเด็กน่ารัก แต่เหมยอิงก็คงทั้งรักทั้งหลงเด็กคนนี้ไม่ต่างจากผมนักหรอก
ดูท่าทางออดอ้อนช่างพูดที่น้องธันว์ทำซะก่อนเถอะครับ ใครไม่หลงรักก็บ้าแล้ว แต่ผมขอสงวนสิทธิ์ไว้แค่คนในครอบครัว
เท่านั้นนะ ที่จะมาหลงมารักคนของผมได้
“ไม่เป็นไรจ้ะ เหมยอิงก็อยากให้น้องนลินยิ้มได้เหมือนกัน ที่สำคัญธันว์ก็ต้องยิ้มไว้นะจ๊ะ ห้ามทำหน้าเศร้าเหมือนที่ผ่านมา เพราะมันทำให้ทุกคนรอบตัวธันว์พลอยหม่นหมองไปด้วย โดยเฉพาะพี่ชายฝาแฝดของเหมยอิง สองสามวันนี้ลูกน้องกลัวกันหัวหดแล้ว จริงมั้ยคะเฮียหลี่ผิง คิกๆ”
ผมก้มลงสบตาและส่งยิ้มให้เจ้าของแววตาแป๋วแหวว ที่ส่งคำถามผ่านดวงตามาให้ และไม่คิดจะตอบคำถามที่เหมยอิงทิ้งไว้ ด้วยมันเป็นไปตามที่น้องสาวคนสวยพูดไว้ทุกประการ แต่ผมเลือกที่จะทำเพียงลูบหัวคนน่ารัก ก่อนจะรั้งน้องให้เอนหัวซบกับแผงอก และส่งสายตาดุๆเข้าปรามคนสวยช่างพูด แต่เหมยอิงที่ไม่เคยกลัวพี่ชายอย่างผมอยู่แล้ว ก็ยังคงหัวเราะคิกคักด้วยความถูกใจ จนผมต้องละมือจากเส้นผมนิ่มๆที่ละไปกับหน้าอกและปลายคาง เพื่อไปยีหัวน้องสาวตัวแสบ ให้ได้โวยวายและยู่หน้าเข้าใส่ ก่อนผมและน้องธันว์จะเป็นฝ่ายหัวเราะขึ้นมาบ้าง
“หึ! หัวเราะกันให้พอ อย่าหยุดนะ...แต่เหมยอิงยอมก็ได้ เพราะเหมยอิงชอบรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่บ่งบอกถึงความสุขมากกว่า” เหมยอิงพูดจบก็คลายหัวคิ้วลง ก่อนริมฝีปากสีสดจะค่อยๆแย้มยิ้มอย่างอ่อนหวาน
ผมและน้องธันว์สบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนเราจะคลี่ยิ้มให้กันและกัน
นั่นสิครับ ความสุขไม่ได้หายากเลย แค่เราส่งยิ้มให้กันสักนิดโดยไม่ต้องพูดอะไร สิ่งที่เรียกว่าความสุขก็ฉาบไล้ไปทั้งหัวใจแล้ว เหมือนกับพวกเราสามคนในตอนนี้อย่างไรล่ะครับ แล้วคุณล่ะ...วันนี้ยิ้มให้คนที่คุณรักรึยัง
...............................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มที่คุณมีให้กับทุกตัวละคร
ของเรื่องนี้นะคะ รักทุกคนจัง
ตอนหน้าเรามาตามดูค่ะว่านายซีอาร์ตัวการของเรื่องวุ่นๆ
จะแก้ตัวยังไง และจะได้รับโทษกับสิ่งที่ทำอย่างไรบ้าง
ส่วนเด็กน่ารักของมาเฟียจะได้รับบทลงโทษแสนหวาน
บทไหนจากมาเฟียใหญ่ ต้องติดตามกันต่อในวันศุกร์ค่ะ
+1และเป็ดน้อยให้ทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักหวานๆของมาเฟียขี้หึง} ธันว์ & หลี่ผิง...The End...[14/10/59] (อ่าน 539608 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก