ตอนที่ 39ธันว์ “ก็ตามที่น้องนลินได้ดู คนผิดตัวจริงก็ได้รับโทษตามสมควร และเฮียขอแก้ตัวแทนทุกคนที่แอบสืบเรื่องนี้ลับหลัง ทั้งๆที่นลินไม่อยากรื้อฟื้นมัน แต่เพราะพวกเราหวังดีกับน้องนลินจริงๆ เรื่องจึงมาถึงขั้นนี้ และมันก็ทำให้รู้ว่าเรื่องร้ายๆทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับน้องนลิน มันเป็นเพราะเฮียเอง...เฮียต้องขอโทษด้วยนะครับ”
ถ้อยคำขอโทษอย่างจริงใจจากมาเฟียใหญ่ของผม ถูกถ่ายทอดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สามารถเรียกความสนใจของนลิน ทำให้มันเงยหน้าและละสายตาจากแท็บเล็ตในมือได้ ทั้งๆที่เมื่อครู่ไอ้นลินยังคงนั่งก้มหน้านิ่งไม่ขยับ แม้คลิปจะจบไปนานแล้วก็ตาม
“มันไม่ใช่ความผิดของเฮียหลี่ผิงทั้งหมด กูก็ผิดด้วย กูขอโทษนะนลิน อย่าโกรธพวกกูเลยนะ...นลินมึงอย่าเงียบดิ” ผมยื่นมือไปจับท่อนแขนเรียวของไอ้นลินและเขย่า พร้อมประโยคสุดท้ายที่หลุดไป เมื่อเห็นว่ามันไม่มีปฏิกิริยาต่อคำพูดผมสักนิด
จากแววตาเลื่อนลอยเหมือนคนที่จิตใจไม่อยู่กับตัวของนลิน ทำเอาผมเป็นกังวล ไอ้ที่กลัวว่าเพื่อนจะโกรธก็กลัว แต่ผมกลัวว่ามันจะเป็นอะไรไปมากกว่า จากความจริงที่เพิ่งได้รับรู้
ผมเหลือบตามองคนอื่นๆที่เหลือ ซึ่งทั้งไอ้นนและไอ้พี่เบสก็มีใบหน้าและแววตาติดกังวลไม่ต่างจากผมนัก แต่สำหรับเฮียหลี่ผิงกลับทำหน้านิ่งจ้องไอ้นลินไม่วางตา เหมือนว่าอาเฮียกำลังเฝ้าระวังอาการของไอ้นลินที่จะเกิดต่อจากนี้
แต่ผมต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่ออยู่ๆไอ้นลินก็ถอนใจเฮือกใหญ่ และทำท่าหมดแรงทิ้งตัวพิงพนักโซฟา จนไอ้นนที่นั่งใกล้ขยับไปจับใบหน้ามันพลิกไปมา
“เฮ้อออ....ไอ้นน! กูยังไม่ตาย ไม่ต้องพลิกศพพิสูจน์กันตอนนี้” ผมถึงกลับถอนใจยาวเหยียดและคลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
หากเป็นแต่ก่อนได้ยินไอ้นลินมันโวยวายเสียงแหลมแบบนี้ ผมคงแอบเหน็บมันกลับไปบ้าง แต่ตอนนี้ผมกลับดีใจและโล่งใจเป็นที่สุด ที่ได้ยินเสียงแหลมๆโวยวายออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิดของมัน เพราะเท่ากับเป็นสัญญาณดีๆว่าพวกเราได้ไอ้นลินคนเดิมกลับมาแล้ว
ผมจึงรีบส่งยิ้มอ้อนๆใส่ตาไอ้นลินทันที ที่เห็นว่ามันตวัดสายตามามองกัน และผมก็ต้องฉีกยิ้มเต็มหน้า ก่อนเผื่อแผ่ไปให้คนข้างตัว ด้วยอดใจไม่อยู่ที่เห็นเพื่อนสนิทอย่างนลินส่งยิ้มมาให้ ซึ่งเฮียหลี่ผิงเองก็เหมือนรออยู่แล้ว เพราะทันทีที่ผมสบตาด้วย คนรูปหล่อของผมก็โปรยยิ้มใส่ซะจนใจสั่น
“ครั้งนี้กูจะไม่ตอบโต้มึงนะนลิน อยากจะจิกจะกัดกูยังไงก็ได้...ดีใจว่ะที่เห็นมึงยิ้มได้แบบนี้ ตกลงไม่โกรธพวกกูนะ” ไอ้นนหยอดใส่ไอ้นลินด้วยหน้ายิ้มๆ แต่แอบยักคิ้วอย่างกวนๆไปด้วย
“โกรธ!” คำๆเดียวพาเอาเงียบทั้งกลุ่ม บวกสีหน้าจริงจังของคนพูดไปด้วย ทำเอาผมใจหายไปเลย
“โกรธ...ที่พวกมึงไม่ยอมให้กูเป็นนักสืบด้วยต่างหากล่ะ ไรว้าๆ มีไรสนุกๆไม่บอกกันเลย” ผมถึงกลับโล่งใจ ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปสวมกอดผู้หญิงบ้าที่รัก
“ดีใจที่มึงกลับมาเป็นไอ้นลินคนเดิมสักที กูบอกแล้วว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย...เชื่อกูยังอ่ะ” ผมคลายอ้อมกอดลง ก่อนจะยักคิ้วส่งไปพร้อมคำถาม แต่ผมต้องเอียงหัวหลบแทบไม่ทัน เมื่อไอ้นลินยื่นมือมายีหัวผมเล่น
ไม่รู้ทำไมทั้งเฮียหลี่ผิงและไอ้ผู้หญิงบ้าถึงชอบขยี้หัวผมนัก แถมพอเห็นผมทำหน้าบึ้งยื่นปากเข้าใส่ ทั้งคู่ดันหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันซะได้ ซึ่งไอ้นนและไอ้พี่เบสเองก็ดันบ้าจี้หัวเราะตาม จนผมนึกว่าตัวเองกำลังแสดงตลกให้ทั้งกลุ่มดูอยู่เลยเชียวล่ะ
“ธันว์ นน ขอบใจสำหรับทุกสิ่งที่ทำเพื่อกู กูรักมึงสองคนนะเพื่อน...พี่เบส เฮียหลี่ผิง นลินขอบคุณค่ะ ที่พี่ทั้งสองคน รักและดูแลเพื่อนสนิทของนลินอย่างดี จนนลินพลอยได้รับอานิสงส์แห่งความหวังดีนั้นมาด้วย นลินฝากไอ้นนกับไอ้ธันว์ด้วยนะคะ”
อ้าว!? ทำไมเหตุการณ์ถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะเนี่ย ไอ้ผู้หญิงบ้าที่ทำซึ้งกอดกันกลมสามคนอยู่ดีๆ ถึงหันไปฝากฝังผมและไอ้นน ไว้กับพี่เบสและเฮียหลี่ผิงได้
ผมหันไปสบตาคนที่โดนไอ้นลินฝากฝังตัวเองไว้ ก็ให้อมยิ้มทั้งๆที่ผิวแก้มเริ่มร้อน เพราะสายตาอ่อนเชื่อมบนใบหน้าที่กำลังประดับยิ้มของเฮียหลี่ผิง อ่านได้ว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้น ยินดีรับฝากผมอย่างไม่มีข้อแม้ และก่อนที่ผมจะละลายกลายเป็นวุ้น ไอ้นลินก็ดันหลังผมเบาๆ ให้กลับไปนั่งข้างเฮียหลี่ผิงดังเดิม
เมื่อเหลือบมองไปทางอีกคู่ ก็ให้นึกขำเพราะคนโดนฝากฝังอย่างไอ้นน กลับไม่มีท่าทางเช่นผมสักนิด ด้วยมันกำลังฉีกยิ้มเต็มหน้าตาวาวอย่างถูกใจ ส่งให้ไอ้พี่เบสที่นั่งหน้านิ่ง เบือนสายตาหลบทั้งๆที่แก้มแดง ทำเหมือนไม่รับรู้สิ่งที่ไอ้นลินพูด
ส่วนไอ้นลินเองหลังจากทุกอย่างคลี่คลาย และเข้าใจเรื่องทั้งหมดดีแล้ว ก็นั่งยิ้มแป้นดวงตาวิบวับเจ้าเล่ห์ดังเดิม ผมเห็นมันแล้วก็ให้โล่งอกที่เพื่อนจะกลับมามีความสุขได้เหมือนเดิม
“น้องนลินอยากแจ้งความเอาเรื่องนายซีอาร์นั่นมั้ย” อยู่ๆเฮียหลี่ผิงก็ส่งคำถามที่ผมลืมไปแล้วออกมา ซึ่งคนโดนถามเองก็หุบยิ้มและมีสีหน้าครุ่นคิด
สำหรับผมนั้นไม่ว่าเพื่อนจะตัดสินใจอย่างไร ผมก็จะอยู่เคียงข้างและช่วยมันให้ถึงที่สุด
ไอ้นลินเงียบไปพักเดียวก็ถอนใจหนักๆออกมา ก่อนจะบอกว่ามันจะไม่เอาเรื่อง เพราะถือว่าตัวมันเองไม่ได้เสียหายอะไร แถมนายซีอาร์นั่นก็ได้รับบทลงโทษจากเฮียโจเซฟแล้ว ซึ่งค่อนข้างหนักอยู่เหมือนกัน เพราะนักร้องที่ไม่มีผลงานหรือการโชว์ตัวที่ไหน ก็คงไม่ต่างจากดาวตก ที่มีแสงวูบวาบเพียงนิดก่อนจะหายไปจากฟากฟ้า และอีกไม่นานทุกคนก็คงจะลืม
เมื่อพูดถึงนายซีอาร์ผมก็คิดถึงหัวหน้าวง Chic ขึ้นมาได้ และที่สำคัญผมดันตกปากรับคำกับนายอเล็กซ์ไว้ด้วย แต่บรรยากาศกำลังดี ผมจึงไม่อยากให้ไอ้นลินต้องอารมณ์เสีย เพียงแค่ได้ยินชื่อของนายอเล็กซ์น่ะสิ และมีคนเพียงคนเดียวที่เป็นความหวังของผม ซึ่งเฮียหลี่ผิงเองก็รู้ใจผมไปซะทุกเรื่อง เพียงแค่ผมเงยหน้าสบตาด้วยทีท่าไม่สบายใจ อาเฮียที่รักก็คลี่ยิ้มอ่อนโยนพร้อมลูบหัวผมเบาๆ ก่อนยื่นหน้ามากระซิบข้างหู
“เดี๋ยวเฮียพูดเองครับ....น้องนลิน จากเหตุการณ์นี้ มีคนๆหนึ่งอยากขอโทษนลินด้วยตัวเอง น้องนลินจะให้เค้าคนนั้นมาพบได้มั้ย” ไม่เฉพาะไอ้นลินที่แสดงท่าเหมือนชิสุงง เพราะทั้งไอ้นนและไอ้พี่เบสก็หันมามองเฮียหลี่ผิง ด้วยท่าทางไม่ต่างกัน และทั้งสามคนแอบมีเหล่มาขอคำตอบจากผมด้วยว่าเค้าคนนั้นคือใคร
ผมจึงกระตุกชายเสื้อส่งสัญญาณให้เฮียหลี่ผิงเป็นคนตอบ ก่อนตัวเองจะส่งยิ้มใสซื่อให้คนที่เหลือแทน ก็ใครจะกล้าเสี่ยงต่ออาการพิโรธของเจ้าแม่นลินล่ะ ให้เฮียของมันพูดเองแล้วกัน เพราะผมเชื่อว่าไอ้นลินจะฟังเฮียหลี่ผิงมากกว่า และคงยอมให้นายอเล็กซ์มาเจอเพื่อขอโทษด้วยตัวเอง
“อเล็กซ์อยากขอโทษน้องนลินด้วยตัวเอง เฮียว่าให้โอกาสนายนี่หน่อยเถอะ ทั้งๆที่นายอเล็กซ์ไม่จำเป็นต้องขอโทษนลินด้วยซ้ำ เพราะไม่ใช่คนผิด แต่นายอเล็กซ์ก็ยังเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะเอ่ยขอโทษก่อน” ผมล่ะภูมิใจในแฟนตัวเองชะมัด คนอะไรพูดได้ดีไม่แพ้หน้าตา หากอยู่กันสองคนผมคงมอบรางวัลให้ ด้วยการหอมแก้มแรงๆสักฟอดสองฟอดแล้ว
เมื่อผมส่งยิ้มกว้างแสดงความถูกใจ ให้มาเฟียรูปหล่อที่พูดโดนใจแล้ว ผมจึงหันกลับมาจ้องรอคำตอบจากไอ้นลิน ซึ่งมันเองมีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังไม่มีคำปฏิเสธออกมาให้ผมต้องใจแป้ว ด้วยไม่อยากผิดคำพูดกับสิ่งที่ได้รับปากไว้ เชื่อเถอะว่าถ้าเป็นผมพูดเอง มันคงเอ่ยปฏิเสธตั้งแต่ผมพูดไม่จบประโยคอย่างแน่นอน แต่นี่เป็นเพราะเฮียของมันพูดเหอะ ถึงได้นิ่งคิดและชั่งใจอยู่แบบนี้
“น้องนลินครับ พี่ว่าให้นายอเล็กซ์นั่นมาเจอเถอะ จะได้ถือโอกาสขอโทษนายนั่นไปด้วยเลย ต่อไปจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันอีก” เสียงนุ่มน่าฟังบวกสีหน้าอ่อนโยนของไอ้พี่เบส ทำให้ไอ้นลินถอนใจเบาๆ ก่อนมันจะเหลือบตามองไอ้นน ที่ก็พยักหน้าให้เบาๆอย่างเห็นด้วย และผมเองก็ทำกิริยาไม่ต่างจากไอ้นนนัก ยามนลินส่งสายตาขอความคิดเห็นมาให้กัน
“ก็ได้ค่ะเฮีย แต่ไม่อยากเลยอ่ะ ทำกับนายนั่นไว้ซะเยอะ...กูอายว่ะ” ไอ้นลินทำหน้าลำบากใจทั้งๆที่แก้มขึ้นสี และหันมาบ่นกับผมเบาๆ ทำเอาผมต้องกลั้นยิ้มสุดกำลัง เพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นหญิงซ่าเขินจนแก้มแดงแบบนี้
ไอ้นลินมันก็ดูน่ารักไม่แพ้ผู้หญิงคนไหนเหมือนกันนะเนี่ย ซึ่งคงไม่ใช่แค่ผมที่รู้สึกแบบนั้น เพราะทุกคนที่เหลือต่างก็มองไอ้นลินยิ้มๆ ด้วยสายตาชื่นชมปนเอ็นดูเช่นกัน แต่ไม่มีใครคิดจะแซวหญิงเดียวในห้องออกมา ให้พวกเราต้องลำบากหูสักนิด
ผมเชื่อว่าหากมีผู้ชายอื่นได้มาเห็นมุมน่ารักๆแบบนี้ของไอ้นลินเข้า ด้วยใบหน้าสวยหวานที่มีผิวแก้มแดงระเรื่อพร้อมอาการหลบตา ผู้ชายคนนั้นคงตกหลุมเสน่ห์มันได้ไม่ยากหรอก แต่ในความเป็นจริงโอกาสแบบนั้น ช่างมีน้อยแสนน้อย ด้วยเพื่อนสนิทผมคนนี้มันแสบซ่าและห้าวเกินกว่าผู้หญิงคนไหนๆ ซึ่งอาการสะเทิ้นอายเหมือนที่มันกำลังเป็น หาดูได้ยากนัก และคงยากยิ่งกว่าที่จะมีผู้ชายดีๆที่ใจกล้าเข้ามาเสี่ยงตายจีบไอ้นลิน ซึ่งเสน่ห์ของมันนี้ก็คงจะมีแค่เฉพาะคนที่มันสนิทด้วยเท่านั้นที่จะได้ยล ผมจึงมองไม่เห็นทางว่าไอ้นลินจะลงจากคานได้อย่างไร
แต่ผมไม่รู้เลยว่าในอนาคตอันใกล้นี้จะมีผู้ชายใจกล้าเสี่ยงตาย เข้ามาฉุดไอ้นลินลงจากคานได้สำเร็จ!?
.....................................
“เฮ้อออ ในที่สุดทุกอย่างก็เรียบร้อย เหลือก็แต่สอบ...เฮียหลี่ผิง ธันว์ไม่อยากให้สอบเสร็จเลย เพราะไอ้นนไอ้นลินต้องเดินทางกลับไทยอ่ะ มาอีกทีก็งานรับปริญญา ธันว์ต้องเหงาแน่ๆ” แค่คิดว่าต้องห่างเพื่อนสนิทในอีกไม่ถึงอาทิตย์ผมก็ใจหายแล้ว
“ถ้าถึงเวลานั้นจริง เดี๋ยวเฮียพากลับไทยไปเยี่ยมทั้งคู่ดีมั้ย” ข้อเสนอนี้ก็ดูน่าสนใจดี ผมจึงพยักหน้าเบาๆกับไหล่กว้างที่ผมซ่อนใบหน้าหงอยๆอยู่ ก่อนเฮียหลี่ผิงจะเชยคางผมขึ้นเพื่อสบตา
“แต่เอาแบบนี้ดีกว่า น้องธันว์สอบเสร็จเราไปเมืองไทยกัน กลับไปหาปาป๊าหม่าม้าและทุกคน และถือโอกาสไปส่งน้องนลินกับนายนนด้วยเลย ดีมั้ยครับ” รู้ตัวเลยครับว่าตัวเองนั้นฉีกยิ้มจนกว้าง เรียกว่าปากแทบฉีกเลยล่ะ กับข้อเสนอสุดพิเศษนี้ ด้วยผมไม่ได้เจอหน้าคนในครอบครัวที่เมืองไทยร่วมสี่เดือนแล้ว ตั้งแต่ก่อนฝึกงานนั่นแหละ ซึ่งผมได้แต่คุยกับทุกคนผ่านโทรศัพท์เท่านั้น
พวกคุณรู้มั้ยว่าตั้งแต่ผมมาเรียนที่ฮ่องกง ผมแทบนับครั้งของการกลับเมืองไทยได้เลยล่ะ แม้ระยะทางไม่ไกลและใช้เวลาในการเดินทางไม่เท่าไหร่ก็เถอะ แต่การกลับบ้านของผมไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น เพราะเฮียหลี่ผิงไม่ปล่อยให้ผมได้เดินทางคนเดียว ซึ่งตัวเฮียเองนั้นก็ยุ่งแสนยุ่งทั้งเรื่องเรียนและเรื่องงาน ยิ่งปีที่ผ่านมายิ่งยุ่งเพราะเริ่มทำงานเป็นปีแรก แถมผมเองก็เรียนเป็นปีสุดท้าย จึงเป็นเรื่องยากที่เราจะได้เดินทางกลับเมืองไทย
ถึงแม้ผมจะไม่ค่อยได้กลับไทยตามเหตุผลที่ว่าไป แต่ทางบรรดาผู้ใหญ่ที่ไทยนั้น กลับไม่แสดงอาการเป็นห่วงผมสักนิด จะเพราะอะไรถ้าไม่ใช่เพราะมาเฟียใหญ่ข้างตัว ที่โทรข้ามประเทศไปรายงานความประพฤติของผม ให้ทางผู้ใหญ่ทราบทุกอาทิตย์ไม่มีขาด บวกพฤติกรรมในการดูแลผมของเฮียหลี่ผิง ตลอดหลายปีที่ผมอยู่ฮ่องกงด้วยแล้ว ผู้ใหญ่ที่เมืองไทยจึงไว้ใจเฮียหลี่ผิงมาก ถึงขั้นเปิดไฟเขียวให้เฮียหลี่ผิงตัดสินใจแทนพวกท่านได้เลย ไม่จำเป็นต้องโทรไปขอความคิดเห็น หากเฮียหลี่ผิงเห็นว่าสิ่งเหล่านั้น มันดีมันเหมาะสำหรับผมแล้วจริงๆ
ประหนึ่งว่าเฮียหลี่ผิงเป็นผู้ปกครองของผมกลายๆ และเหมือนว่าทั้งอากงอาม่ากับบุพการีทั้งคู่ของผมนั้น ได้ยกผมให้เป็นคนของตระกูลหวางไปแล้วด้วยซ้ำ
“ถูกใจล่ะสิเรา ยิ้มกว้างจนตาหยีเชียว ฮึๆ” เจ้าของเสียงหัวเราะทุ้มหูน่าฟัง ยื่นปลายนิ้วมาไล้ใต้ดวงตาผมเบาๆ ก่อนจะวางแนบที่ข้างแก้ม
แม้ผมจะยิ้มจนตาแทบปิด ซึ่งเป็นไปตามที่เฮียหลี่ผิงว่าไว้ แต่ผมก็ยังเห็นได้ชัดว่าดวงตาคู่คมที่จ้องมองผมนั้น ฉายแววถูกใจและรักใคร่ในตัวผมเพียงใด ซึ่งผมเองก็ยอมรับแบบไม่มีข้อแม้ล่ะว่าถูกใจ จึงพยักหน้ารัวๆและยกมุมปากยิ้มมากขึ้นไปอีก แต่ผมต้องค่อยๆหุบยิ้มและเริ่มทำหน้าไม่ถูก ในประโยคต่อมาของท่านมาเฟียใหญ่
“เอาแบบนี้ดีกว่า ไหนๆน้องธันว์ก็เรียนจบแล้ว ให้ปาปามามาไปขอน้องธันว์มาเป็นลูกสะใภ้อย่างเป็นทางการเลยซะทีเดียว ไม่ว่าปาป๊าธนิตกับหม่าม้านิรชาจะเรียกสินสอดเท่าไหร่ หวางหย่งกังก็ยอมทุ่มหมดตัว ขอแค่ได้หนุ่มน้อยหน้ามนแห่งธนอรรย์คนนี้มาเป็นนายหญิงคนต่อไปก็พอ”
เฮียหลี่ผิงนี่ยังไง พูดอย่างเดียวก็ได้ ทำไมต้องส่งสายตาหวานๆ ที่ทำเอาผมแทบละลายคาเบาะรถมาให้ด้วยก็ไม่รู้ และไอ้มือเจ้ากรรมนี่ก็ช่างน่าเกะกะนัก จนเจ้าของอย่างผมไม่รู้ว่าจะเอามันไปไว้ตรงไหน จึงได้แต่จับชายเสื้อสูทของเฮียหลี่ผิงบิดไปมาแทนซะเลย ก่อนผมจะหนีสายตาหวานๆ ด้วยการโฟกัสเพียงแค่กระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดที่สองบนอกแน่นๆ แต่เฮียหลี่ผิงก็ช่างใจร้ายที่ไม่ยอมให้หัวใจผมได้พัก เพราะอาเฮียกุมทับหลังมือผม ก่อนเชยคางผมขึ้นเพื่อสบตาอีกครั้ง และเคลื่อนริมฝีปากแดงๆที่กำลังยกยิ้มเข้าหา เพื่อมอบจูบอ่อนหวานที่ทำผมสติหลุดลอย วิญญาณแทบหลุดจากร่าง ก่อนกระซิบข้างหูด้วยเสียงออดอ้อนพาใจอ่อนยวบ
“น้องธันว์แต่งงานกับเฮียนะครับ” สายตาอ่อนโยนที่จับจ้องผม ไม่มีแววคาดคั้นให้ผมต้องอึดอัดแม้แต่น้อย ซึ่งดวงตาคู่นี้ก็เปี่ยมไปด้วยความรักและความหวังดีที่ผมไม่อาจปฏิเสธได้ เรียกได้ว่าผมไม่คิดจะปฏิเสธจะถูกกว่า
แต่ยามนี้ผมดันมีอาการลำคอตีบตัน และขอบตาร้อนผ่าวขึ้นกะทันหัน จึงได้แต่พยักหน้าใส่ตาเฮียหลี่ผิง พร้อมๆกับหยดน้ำร้อนไหลรินอาบแก้มอย่างช้าๆ ก่อนจะโผเข้ากอดคอเฮียหลี่ผิงที่กำลังฉีกยิ้มเต็มหน้าไว้ และตอบรับคำขอแต่งงานของอาเฮียที่รักด้วยเสียงสั่นๆข้างหู ด้วยหัวใจที่ฟูฟ่องคับอก
“ครับ...ธันว์จะแต่งงานกับเฮีย” สิ้นคำตอบรับของผม เฮียหลี่ผิงยกแขนขึ้นกอดรัดร่างผมจนแน่น และเอ่ยขอบคุณอยู่หลายครั้ง
ผมเองถึงกลับอมยิ้ม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยๆ และกว้างขึ้นเรื่อยๆทั้งคราบน้ำตา จนเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ เพราะนึกขำ!?
จะไม่ให้ผมคิดแบบนั้นได้อย่างไร ในเมื่อผมถูกขอแต่งงานบนรถระหว่างทางกลับบ้าน และไม่มีแม้แต่แหวนแทนใจหรือดอกไม้สักดอก แต่ผมสามารถตอบรับคำขอแต่งงานโดยไม่ลังเล เพียงเพราะคนขอเป็นคนที่ผมรักและเขาก็รักผมเท่านั้นเอง
หลังจากนั้นเราสองคนนั่งกอดกันเงียบๆมาตลอดทาง จนกระทั่งถึงคฤหาสน์ตระกูลหวาง ก่อนเฮียหลี่ผิงจะจูงมือผมเข้าบ้าน และพาผมไปยังห้องส่วนตัวของปาปามามาทันที ซึ่งผมก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมอาเฮียถึงอยากพบท่านทั้งคู่ในเวลาพักผ่อนมากขนาดนี้ แต่ในเวลาต่อมา ผมก็ได้รู้ว่าเพราะอะไร ด้วยประโยคแรกที่เฮียหลี่ผิงพูดกับท่านทั้งคู่ ทันทีที่เราเผชิญหน้ากับปาปาหลี่จวินและมามาเฟิงหวง
“ผมจะแต่งงานกับน้องธันว์ครับ ปาปามามาช่วยไปขอน้อง จากผู้ใหญ่ทางธนอรรถย์ให้ผมที”
มาเฟียใหญ่ของผมนอกจากจะขี้หึงในแบบที่หาใครมาต่อกรได้ยากแล้ว แต่ยังใจร้อนในแบบที่ไม่มีใครเทียบชั้นติดอีกด้วยสิ
................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ไม่ต้องสร้างสถานการณ์หวานใดๆ หรือแม้แต่ของแทนใจอะไร
แต่เป็นการขอแต่งงานที่เรียบง่ายของคนสองคนที่รักกันเท่านั้น
ตอนหน้าเราจะตามคู่รักรุ่นเล็กคู่นี้กลับไทยกันค่ะ มาดูลีลา
การแกล้งหลานชายคนโปรดกันเนอะ ว่าอากงเจียงหรงกับอาหม่าเหมยฮัว
จะมีวิธีแกล้งน้องธันว์ยังไง และหลี่ผิงจะสมใจกับสิ่งที่หวังรึเปล่า
เจอกันอีกทีวันสีชมพู
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
ปล.ดีใจที่วันนี้ยังมีโอกาสได้กลับมาอัพนิยายต่อ เพราะเพียงเสี้ยววินาที
ก็สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตเราได้ อะไรๆก็ไม่แน่นอน...แม้แต่ชีวิต!?
และมีแค่ความดีเท่านั้นที่สามารถติดตัวเราไป
จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด และมีความสุขในการใช้ชีวิตในทุกวินาที
...รักคนอ่านทุกคนนะคะ
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักหวานๆของมาเฟียขี้หึง} ธันว์ & หลี่ผิง...The End...[14/10/59] (อ่าน 540164 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก