ตอนที่ 40ธันว์ “เฮียธันว์! หวัดดีค่า โอ้ยยยย ไม่เจอกันหลายเดือน ธารณ์คิดถึงเฮียจังเลย....สวัสดีค่ะเฮียหลี่ผิง อ๊ายยย เจ๊เหมยอิงคนสวยของธารณ์ก็มา สวัสดีค่ะ”
ผมได้แต่ส่ายหน้าพร้อมอมยิ้มกับกิริยาเยี่ยงเด็กน้อยของน้องสาวคนกลางอย่างยัยธารณ์ เพียงแค่ผมก้าวลงจากรถเท่านั้น น้องสาวของผมก็ตะโกนเรียกชื่อผมซะบ้านแทบแตก ทั้งๆที่ผมยังไม่เห็นเจ้าของเสียง ก่อนที่ยัยธารณ์จะโผล่พรวดมาถึงตัว และยกมือไหว้ผมจนนิ้วแทบทิ่มหน้า ตามมาด้วยอ้อมกอดแน่นๆและคำคิดถึงที่ทำให้ผมหุบยิ้มไม่ลงจนถึงตอนนี้ ก่อนแม่น้องสาวตัวดีจะทำกิริยาเดียวกันนี้กับเฮียหลี่ผิงและเจ๊เหมยอิง ที่เดินทางมาเมืองไทยพร้อมผมในครั้งนี้ด้วย ยามที่เจ้าตัวหันไปเห็นทั้งคู่ก้าวลงจากรถตามผมมา
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับเฮียธันว์ สวัสดีครับเฮียหลี่ผิง เจ๊เหมยอิง” ผมเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจกับถ้อยคำเป็นทางการที่ได้ยิน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างและส่งมือไปลูบหัวคนพูด เมื่อหันกลับมาและได้รู้ว่าเป็นตาธรณ์น้องชายคนเล็กของผม
ระยะเวลาไม่กี่เดือนสามารถเปลี่ยนน้องชายตัวเล็กให้กลายเป็นหนุ่มน้อยในพริบตา ด้วยความสูงของตาธรณ์ที่ทำท่าจะสูงกว่าผมที่เป็นพี่ชาย แถมเสียงที่เคยใสก็เริ่มแหบห้าวแตกเนื้อหนุ่ม
ผมมองหน้าน้องสาวและน้องชายสลับไปมา ทำให้รู้ว่าทั้งคู่เปลี่ยนแปลงไปมาก อย่างยัยธารณ์ก็สวยสะพรั่งผิวพรรณดูเปล่งปลั่งสมกับสาวน้อยวัยสิบเก้า บวกใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักเข้าไปอีก เชื่อได้ว่าน้องสาวผมคงเนื้อหอมน่าดู แต่ในตัวธารณ์มีสิ่งหนึ่งที่ผมดูแล้วไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย คือแววตาคู่ซุกซนที่ส่องแสงระยิบระยับขี้เล่นของน้องนั่นเอง
ส่วนตาธรณ์อย่างที่บอกไป น้องเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นทำให้ร่างกายชักจะโตเร็วเกินหน้าพี่ชายอย่างผม และความเปลี่ยนแปลงที่ผมเห็นได้ชัดอีกอย่างคือ ท่าทางและการพูดจาที่นิ่งสุขุมเกินเด็กมอต้นของน้อง
นี่ถ้าคนที่ไม่รู้จักทั้งคู่มาก่อน และได้มีโอกาสมาพูดคุยโดยไม่เห็นตัว คงคิดว่าตาธรณ์เป็นพี่ชายของยัยธารณ์อย่างแน่นอน หากคุณฟังจากคำทักทายของทั้งคู่ก็คงจะรู้ ว่าผมไม่ได้พูดเกินจริงสักนิด
เมื่อได้มายืนเห็นหน้ากันชัดๆแบบนี้ ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าคิดถึงคนทั้งคู่มาก ทั้งๆที่เราก็คุยกันตลอด แต่พอได้เห็นหน้าเห็นตัวแบบจับต้องได้ ผมอดไม่ได้จริงๆที่จะน้ำตาซึม ทำให้ยัยธารณ์ถึงกลับส่งยิ้มล้อเลียนมาให้ และทำให้ตาธรณ์เลิกคิ้วมองผมอย่างแปลกใจเลยทีเดียว ก่อนผมจะรวบกอดน้องทั้งคู่ไว้จนเต็มอ้อมแขน
“แสบเล็กแสบใหญ่ คิดถึงจัง” หลังคำพูดของผมแล้ว ทั้งยัยธารณ์และตาธรณ์ต่างก็ยกมือขึ้นกอดผม และกระซิบถ้อยคำไม่ต่างกันออกมา
ผมจึงได้รู้ว่าแม้เราสามคนพี่น้องตัวจะห่างกันสักแค่ไหน แต่หัวใจนั้นกลับอยู่ใกล้กันนิดเดียว เพราะมันถูกถักทอไว้ด้วยคำว่าความผูกพันแห่งสายเลือด
“อ้าว สามพี่น้องมายืนกอดกันอะไรตรงนี้ น้องธารณ์ หม่าม้าให้เรามาพาพี่ๆเข้าบ้านนี่คะ ทำไมมายืนร้องไห้ขี้มูกโป่งได้ล่ะ” ถ้อยคำต่อว่าไม่จริงจังนักของคนที่เดินเข้ามาใหม่ ทำให้ผมผละจากร่างของน้องๆ และสวมกอดเธอคนนี้ทันที
“หม่าม้า ธันว์คิดถึงหม่าม้าจังเลย” อ้อมกอดของหม่าม้านิรชาของผมยังคงอบอุ่นไม่เปลี่ยนแปลง แถมแก้มท่านก็ยังนุ่มและหอมเหมือนทุกครั้งที่ผมได้สัมผัสด้วยสิ
จนผมไม่อยากผละจากอ้อมกอดนี้นัก ในยามที่หม่าม้าละมือจากการลูบแผ่นหลัง แล้วมาดันไหล่ผมออกอย่างช้าๆ เมื่อผมได้เห็นใบหน้าหม่าม้านิรชาที่กำลังยิ้มละไมชัดๆ ผมจึงรีบยกมือทำความเคารพอย่างที่ควรทำแต่แรก ก่อนจะรู้สึกถึงไออุ่นของผิวกายใครอีกคนที่ข้างตัว
เมื่อหันกลับมาเจอเจ้าของไออุ่นที่เข้ามายืนเคียงข้าง ผมก็เกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กๆ ด้วยผมลืมคนรักรูปหล่อไปชั่วขณะ เพียงเพราะได้เจอน้องๆและหม่าม้า แต่รอยยิ้มอบอุ่นและแววตาเอื้อเอ็นดูของเฮียหลี่ผิง ยามจับจ้องมายังผมนั้น ทำให้ผมเลิกรู้สึกผิดไปเลย แถมด้วยยังรู้สึกรักผู้ชายคนนี้ยิ่งขึ้นไปอีก
หลังจากที่เราแอบส่งยิ้มให้กันแล้ว มาเฟียรูปหล่อของผมและเจ๊เหมยอิงก็ยกมือทำความเคารพหม่าม้าแบบไทยๆได้อย่างไม่เคอะเขิน ซึ่งหม่าม้าเองก็รับไหว้ด้วยรอยยิ้ม และเข้าไปสวมกอดทั้งคู่ พร้อมถามสารทุกข์สุขดิบกันพอหอมปากหอมคอ ก่อนจะชักชวนพวกเราทั้งห้าคนให้เดินเข้าบ้าน
โดยมีตาธรณ์ประคองหม่าม้าเดินนำหน้าเข้าบ้าน ตามมาด้วยเจ๊เหมยอิงที่มียัยธารณ์คอยชวนคุยงุ้งงิ้งไปขาดปาก และปิดท้ายด้วยผมที่มีท่านมาเฟียใหญ่กุมมือให้ออกเดินไปพร้อมกัน ด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่ยกยิ้มน้อยๆตลอดเวลา
วันนี้ผมคงได้ใช้คำว่าคิดถึงมากกว่าวันไหนๆ ก็ในเมื่อยังมีคนอีกหลายคนที่ผมอยากจะเอ่ยคำนี้ด้วย เพราะมันเหมาะที่จะแทนความรู้สึกของผมที่เป็นอยู่ในขณะนี้ ทั้งอากงเจียงหรง อาม่าเหมยฮัว และปาป๊าธนิต ซึ่งพวกท่านนั่งรอผมอยู่ก่อนแล้ว ในห้องรับแขกของบ้านใหญ่
ผมและเฮียหลี่ผิงยกมือไหว้ทำความเคารพทั้งสาม ตามอย่างเจ๊เหมยอิงที่เข้ามาก่อนหน้า ก่อนผมจะปรี่เข้าไปกอดพวกท่านแน่นๆรายคน พร้อมคำว่าคิดถึงและมาจบที่อาม่าเหมยฮัว ผู้ใหญ่ใจดีที่หนึ่งของผม
“ธันว์กลับมาแล้วครับ ธันว์คิดถึงอาม่าที่สุดเลย” ผมกอดเอวหนาของอาม่าเหมยฮัวแน่นๆ ก่อนจะเงยหน้าส่งยิ้มกว้างขวางให้ท่าน ซึ่งกิริยาผมคงถูกใจอาม่าล่ะครับ เพราะท่านหัวเราะเสียงดัง ลูบหัวผมเป็นการใหญ่ ก่อนท่านจะยื่นหน้ามากดจมูกหอมแก้มผมไปหลายฟอด
“ฮ่าๆ อาธันว์ปากหวานช่างเอาใจคนแก่ แต่อาม่าก็ดีใจที่ได้เจออาธันว์เหมือนกัน เรียนจบแล้วก็กลับมาอยู่บ้านเราสักทีหน่า อาหลี่ผิงคงเหนื่อยแย่แล้วม้าง ที่ต้องดูแลอาธันว์ตั้งหลายปี พอสอบเสร็จถึงรีบพามาคืนแบบนี้” ผมชะงักยิ้มนิดหน่อย ก่อนเหลือบมองไปทางเฮียหลี่ผิง ที่นั่งตรงโซฟาข้างอากงเจียงหรง
เฮียหลี่ผิงที่มองมาทางผมอยู่ก่อนแล้ว ยังคงระบายยิ้มไม่เปลี่ยน และไม่มีทีท่าว่าจะแก้ไขความเข้าใจผิดของอาม่าสักนิด ซึ่งการได้เห็นรอยยิ้มของอาเฮียยามนี้ กลับทำให้ผมเริ่มน้อยใจ ไม่ใช่อาการหัวใจฟูฟ่องยามได้เห็นรอยยิ้มนี้แบบทุกครั้ง ด้วยเท่ากับอาเฮียยอมรับในคำพูดของอาม่า ที่ว่าเหนื่อยด้วยต้องดูแลผมมาตลอดสี่ปีที่ผมอยู่ฮ่องกง จนรีบอยากพาผมมาส่งคืน ไม่ใช่อยากจะมาขอผมไปอยู่ด้วย เหมือนที่ได้บอกกับผมยามที่เราได้คุยกันไว้เมื่อคืนนี้
ผมจึงสะบัดหน้าหนีเจ้าของรอยยิ้มอ่อนโยน และหันมากอดเอวอาม่า พร้อมซุกใบหน้าเข้ากับตักอุ่นๆ เพื่อซ่อนหัวตาที่เริ่มร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่ไว้ แต่ก่อนที่ผมจะคิดไปไกลกว่านี้ อากงเจียงหรงก็พูดบางประโยคออกมา ทำให้น้ำตาไหลย้อนกลับไปในอกแทบไม่ทัน
“อาเหมยฮัว ลื้อนี่หน่า ยังขี้แกล้งไม่เปลี่ยน ดูสิน่ะ ทำเอาหลานชายคนโตของอั๊วหุบยิ้ม น้ำตาปริ่มจะหยดแหล่มิหยดแหล่ ไหนจะอาหลี่ผิงที่ทำหน้าซีด นั่งไม่ติดที่แล้วนั่น เฮ้อออ” ผมเหลือบตาขึ้นมองอาม่า ทำให้เจอเข้ากับรอยยิ้มล้อเลียนไม่แพ้แววตา
ผมจึงได้รู้ว่าตัวเองโดนแกล้งเข้าแล้ว บวกเสียงหัวเราะเบาๆของคนในครอบครัวที่ดังขึ้นอีก ทำเอาผมทำหน้าไม่ถูก แต่พอเหลือบตามองไปทางคนที่อากงว่านั่งหน้าซีด ผมก็ต้องยู่หน้ายื่นปากเข้าใส่ ก่อนจะแกล้งเบือนหน้าหนี เพราะผมไม่เห็นว่าเฮียหลี่ผิงจะหน้าซีดตรงไหน ด้วยท่านมาเฟียใหญ่ยังยิ้มหน้าระรื่นได้อยู่
“เจ๊เหมยอิงดูสิคะ เฮียหลี่ผิงโดนเฮียธันว์งอนใส่แล้ว ฮิๆ” ผมหันไปถลึงตาใส่น้องสาวตัวแสบทันทีที่โดนแซว พร้อมเสียงหัวเราะคิกคักถูกใจของน้อง
สำหรับอาเจ๊คนสวยที่หัวเราะเสียงพลิ้วหวานตามยัยตัวแสบ ผมทำได้แค่ส่งค้อนเล็กๆให้เท่านั้น ซึ่งการกระทำของผมไม่ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงสักนิด เพราะคนสวยทั้งคู่ยังคงหัวเราะล้อเลียนผมอยู่ แถมหม่าม้าก็ยังเป็นไปด้วยนี่สิ ‘เฮ้อออ ธันว์อย่างเซ็งอ่ะ’ และก่อนที่ผมจะเริ่มงอนขึ้นมาจริงๆ อาม่าใช้ฝ่ามือประคองแก้มผมขึ้น ก่อนจะลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน ทำให้ผมเริ่มจะยิ้มออก
“เพราะอาธันว์เป็นแบบนี้ไง อาม่าเลยอดแกล้งไม่ได้ แถมเร็วๆนี้อาม่าก็จะโดนอาหลี่ผิงแย่งอาธันว์ไปแล้ว อาม่าก็ต้องแกล้งตุนไว้ก่อน เพราะแกล้งใครก็ไม่สนุกเท่าหลานชายคนโต ใช่มั้ยหลานรัก ฮ่าๆ” จะให้ผมตอบท่านว่าอะไรล่ะครับ ในเมื่ออาม่าพูดมาซะขนาดนี้
เอาน่า! อย่างน้อยผมก็เป็นหลานรักที่อาม่าแกล้งได้สนุกที่สุดนี่หน่า แถมผมจะไม่ได้อยู่ให้ท่านได้แกล้งเหมือนอย่างตอนนี้แล้วสิ เพราะฉะนั้นผมยอม!
“คร้าบบบ เพราะธันว์รักอาม่าน้า ธันว์ยอมให้แกล้งก็ได้” อย่าว่าผมประจบเลยครับ เพราะพูดจบประโยคผมก็ฉีกยิ้มอย่างกว้าง และซบหน้าลงกับตักอุ่นๆอีกครั้ง ก่อนจะมีเสียงยัยธารณ์ดังขึ้นแสดงถึงความน้อยอกน้อยใจ ว่าอาม่ารักผมมากกว่าหลานสาวคนเดียวอย่างน้อง
ผมจึงได้โอกาสส่งยิ้มหยิ่งๆ พร้อมยักคิ้วใส่แสบใหญ่ซะเลย จนยัยธารณ์แกล้งทำแก้มป่อง และแกล้งพ่นลมออกจมูกเบาๆ
“หึ! ปาป๊า เฮียธันว์แกล้งน้อง” นั่นยัยน้องสาวตัวแสบมีฟ้องป๊าธนิตครับ แถมยังเลียนแบบผมด้วยการเดินเข้าหาปาป๊า ก่อนย่อตัวลงและโอบเอวท่านไว้ พร้อมซบหน้าลงตักไม่ต่างจากที่ผมทำอยู่สักนิด
เหตุผลที่ยัยธารณ์เลือกอ้อนปาป๊ามากกว่าหม่าม้า เพราะป๊าธนิตนั้นตามใจยัยธารณ์มากกว่าพี่น้องทุกคนครับ ด้วยน้องนั้นเป็นลูกสาวคนเดียว บวกยัยธารณ์ยังเป็นเด็กขี้อ้อนด้วย ปาป๊าเลยเอ็นดูน้องเป็นพิเศษ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมกับตาธรณ์จะถูกละเลยนะครับ เพราะท่านออกจะใส่ใจ และแสดงให้รู้เสมอว่ารักเราสองคนไม่ต่างจากยัยธารณ์
เพียงแต่การแสดงออกของพ่อที่มีต่อลูกสาว ย่อมอ่อนโยนกว่าผู้ชายด้วยกัน ซึ่งผมและน้องชายก็ไม่ได้ติดใจอะไร ออกจะเข้าใจด้วยซ้ำครับ อย่างในขณะนี้ผมกับตาธรณ์ก็สบตากันยิ้มๆ กับลูกอ้อนของลูกสาวคนเดียวของปาป๊า แต่ดูท่าวันนี้ลูกสาวสุดที่รักจะโอเวอร์แอคติ้งมากไปหน่อย จนปาป๊าเอ็นดูเป็นพิเศษด้วยการเขกหัวเบาๆ
“นี่แน่ะ! ใครกันแน่ที่แกล้งเฮียเค้าก่อน” เท่านั้นแหละครับ ยัยธารณ์ร้องซะดังและคลำหัวป้อยๆ เหมือนเจ็บหนักเชียวล่ะครับ แต่ก็ทำเอาทุกคนฮาครืนกับสาวแสบของทุกคน สุดท้ายเจ้าตัวก็หัวเราะตามทุกคนไปด้วย
หลังจากนั้นอาม่าส่งยิ้มให้ผมพร้อมลูบหัวไปด้วย ก่อนจะให้ผมลุกไปนั่งข้างเฮียหลี่ผิงบนโซฟาด้วยกันดีๆ ตัวที่ทุกคนจงใจเว้นที่ไว้ให้ พอผมนั่งลงปุ๊บ เฮียหลี่ผิงก็คว้ามือผมไปกุมทันทีเหมือนกัน ส่วนผมก็ไม่ได้คิดจะดึงมือออกจากอุ้งมืออบอุ่นข้างนี้ ด้วยเฮียหลี่ผิงทำไปแบบไม่รู้ตัวและผมเองก็เคยชินไปซะแล้ว เพราะยามใดที่เราอยู่ใกล้กันจะต้องมีส่วนหนึ่งส่วนใดของร่างกายที่สัมผัสกันเสมอ
อย่างที่ผมบอกว่าเราทำแบบไม่รู้ตัว ดังนั้นช่วงแรกๆผมจึงโดนยัยธารณ์แซวซะไปไม่เป็น ได้แต่รีบดึงมือออกจากอุ้งมือใหญ่และนั่งตัวแดง พูดไม่ออกเถียงไม่ได้ ทำเอายัยธารณ์ยิ่งได้ใจแซวไม่เลิกเชียวล่ะ แต่วันนี้ต่างจากวันแรกครับ เพราะทั้งคนเคยโดนแซวและคนเคยแซว ต่างแค่มองกันยิ้มๆ ด้วยถึงยัยธารณ์แซวมา ผมก็ไม่มีทางดึงมือตัวเองออกจากอุ้งมืออุ่นๆนี้หรอก แต่จะแถมด้วยการเอามืออีกข้าง ไปกุมทับหลังมือใหญ่ไว้ซะด้วยซ้ำ
“พี่น้องคู่นี้นี่น้า ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ไม่อายตาธรณ์เลยรึไงจ๊ะ” เสียงเตือนหวานๆของหม่าม้า ทำเอาทั้งผมและยัยธารณ์ต่างส่งยิ้มแหยๆให้ท่าน เพราะถึงแม้หม่าม้าจะใจดี แต่ถึงคราวเอาจริงก็ดุยิ่งกว่าใครเชียวล่ะ
‘น้องธันว์เกรงใจหม่าม้าคนนี้ที่สุดคร้าบ’
“ฮึๆ คิดถึงตอนหลานเป็นเด็กๆนะ อาเจียงหรงนะ เหมือนเวลาผ่านไปไม่เท่าไหร่ แต่ดูสิ เดี๋ยวนี้โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้ว” อาม่ายิ้มละไมและกวาดตามองหลานๆทุกคน ในแววตาของท่านผมอ่านออกว่าท่านนั้น ภูมิใจใจตัวพวกเราทุกคนมาก ไม่เว้นแม้แต่กับเฮียหลี่ผิงและเจ๊เหมยอิง
“อาหลี่ผิง อาเหมยอิง...อาไป๋หลงกับปาปามามาของลื้อสบายดีมั้ย” หลังจากอากงเจียงหรงพยักหน้าให้กับความเห็นของคู่ชีวิตแล้ว ท่านก็เอ่ยถามลูกหลานตระกูลหวางถึงผู้ใหญ่ของทั้งคู่
ผมหันมามองเฮียหลี่ผิงตามสายตาของทุกคนในห้อง เมื่อคนตอบคำถามคือมาเฟียรูปหล่อของผม
“ทั้งสามท่านสบายดีครับอากง และฝากทักทายทุกคนมาด้วยครับ” ไม่ใช่แค่คำทักทายนะครับที่อากงและปาปามามาฝากมาให้ทางครอบครัวผม แต่ยังมีของฝากที่เป็นทั้งของบำรุง และพวกยาจีนเสริมกำลังต่างๆส่งมาให้เพียบ จนห้องเก็บของบนเครื่องบินแทบทะลัก
ยังดีที่เฮียหลี่ผิงเอาเครื่องบินมาเอง และพาพี่ๆบอดี้การ์ดมาด้วย ไม่งั้นผมคงต้องกล้ามขึ้นกว่าจะมาถึงบ้านเป็นแน่ เพราะคงทนวางเฉยไม่ไหว ด้วยต้องช่วยขนของขึ้นลงเครื่อง
“อากงไป๋หลงฝากข้อความมากับเหมยอิง ให้มาบอกอากงเจียงหรงและอาม่าเหมยฮัวด้วยค่ะ ว่าขอเวลาให้ตระกูลหยางและตระกูลหวางเตรียมสินสอดสักนิด และพวกท่านจะรีบบินตามมาในอีกหนึ่งอาทิตย์ค่ะ เพราะอากงไป๋หลงกลัวว่า หากทางธนอรรถย์เรียกค่าสินสอดของธันว์มาเยอะ ถ้าทางเราเตรียมมาไม่พอ กลัวว่าจะไม่ได้สะใภ้ตระกูลหวางกลับไปค่ะ คิกๆ...ใช่มั้ยคะเฮียหลี่ผิง”
ประโยคยาวๆของเจ๊เหมยอิง แรกๆผมก็ฟังเพลิน และคอยส่งยิ้มให้อาเจ๊คนสวยที่มองมาทางผมเป็นระยะ ด้วยยังไม่นึกเอะใจกับสายตาล้อเลียนที่ได้เห็น แต่พอผมได้ฟังเหตุผลของอากงไป๋หลงที่ออกมาจากปากอาเจ๊ ซึ่งขัดกับความเป็นจริงที่รับรู้มาแล้วนั้น ทำให้ผมถึงกลับเหวอ ก่อนหน้าจะร้อนแทบระเบิดและไม่สามารถสบตาใครได้ โดยเฉพาะกับคนที่โดนเจ๊เหมยอิงกระเซ้าถามในท้ายประโยค เพราะดวงตาอ่อนเชื่อมของเฮียหลี่ผิงที่ใช้จับจ้องมายังผม ยามที่ผมช้อนตามองขอความช่วยเหลือนั่นเอง
“ฮ่าๆ อาเฮีย อาธนิต สงสัยงานนี้เราคงต้องเรียกสินสอดเต็มที่ซะแล้ว จะได้ไม่ขัดความตั้งใจของอาไป๋หลง ใช่มั้ยอาธันว์ ฮึๆ” จะให้ผมตอบอาม่ายังไงดีล่ะครับเนี่ย แค่จะเงยหน้าขึ้นจากอกผมยังไม่มีปัญญาเลย
ผมจึงได้แต่ก้มหน้าซ่อนแก้มแดงๆและหลบตาทุกคนในห้องเท่านั้น ทั้งๆที่อายแสนอายแต่ผมไม่สามารถหุบยิ้มได้จริงๆนะ
หลังจากทุกคนแซวผมจนพอใจแล้ว อาม่าและอากงก็มีถามหาครอบครัวของอาตี้หลงและอาเจ็กธัชอีกนิดหน่อย ว่าทั้งหมดจะมาถึงเมื่อไหร่ ซึ่งเฮียหลี่ผิงที่นั่งกุมมือผมไม่ห่างนั้นก็เป็นคนตอบขึ้นมาว่า ครอบครัวหยางรวมทั้งอากงไป๋หลงจะมาพร้อมครอบครัวหวางเลย ด้วยต้องรอน้องฝาแฝดอย่างเทียนหลงและเหม่ยเทียนสอบเสร็จ บวกกับอาตี้หลงและปาปาหลี่จวินขอเคลียร์งานก่อนถึงจะตามมาได้
เหตุผลเหล่านี้ต่างหากที่เป็นเหตุผลที่แท้จริง ที่ทำให้ทุกคนไม่สามารถเดินทางมาพร้อมเราสามคนได้ในวันนี้ ไม่ใช่ว่าต้องเตรียมสินสอดมาขอผมตามที่เจ๊เหมยอิงอ้างซะหน่อย
“เอาล่ะ ทั้งสามคนไปพักกันก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยลงมาทานข้าวเย็นพร้อมกัน อานิรชา ลื้อจัดห้องให้เด็กๆแล้วใช่มั้ย” อากงเจียงหรงหันมาถามกับหม่าม้า ที่มียัยธารณ์นั่งกอดเอวท่านไม่ห่าง
“ค่ะอาเตี่ย หนูจัดให้เหมยอิงนอนที่ตึกหน้า ส่วนตาหลี่ผิงให้นอนที่นี่ค่ะ” ผมเงยหน้ามองเฮียหลี่ผิงนิดหน่อย ด้วยรู้แก่ใจแล้วว่าตลอดที่เราอยู่ไทยนั้น เราสองคนต้องนอนแยกกัน
ตามที่หม่าม้าพูดนั่นหมายความว่าเฮียหลี่ผิงต้องนอนที่ตึกใหญ่บ้านอากงอาม่า เพราะหม่าม้าคงยกห้องที่เฮียหลี่ผิงใช้นอนประจำ ยามมาเมืองไทยพร้อมผม ให้แก่เจ๊เหมยอิงไปแล้ว ส่วนผมคงต้องกลับไปนอนที่ห้องตัวเองที่ตึกหน้าเหมือนทุกครั้ง
ครั้งก่อนๆแม้หม่าม้าจะจัดห้องให้เป็นสัดส่วน แต่ตกดึกอาเฮียมักจะย่องเข้าหาผมที่เป็นลูกชายเจ้าของบ้านทุกคืน และกลับออกไปในช่วงเช้ามืดของทุกวัน พอครั้งนี้ต้องแยกกันนอนแถมอยู่คนละตึก คงเป็นการยากที่เฮียหลี่ผิงจะย่องหาผมน่ะสิครับ
ผมมองตาเฮียหลี่ผิงแวบเดียวก็อ่านออกแล้ว ว่าท่านมาเฟียใหญ่เริ่มเครียดกับการจัดห้องครั้งนี้ แต่ผมขัดผู้ใหญ่ไม่ได้นี่ครับ หม่าม้าว่ายังไงผมคงต้องว่าตามนั้น แม้จะเสี่ยงต่อการนอนไม่หลับก็เถอะ แต่แล้วเฮียหลี่ผิงก็ทำในสิ่งที่ผมคิดไม่ถึง
“หม่าม้าครับ ผมขอนอนห้องเดียวกับน้องธันว์ได้มั้ยครับ”
“เฮียหลี่ผิง!” ‘มายก๊อดดดด! มาเฟียใหญ่ช่างกล้า’ ผมใจหายแวบทันทีกับประโยคนี้ของเฮียหลี่ผิง ที่กล้าขอนอนห้องเดียวกับผมต่อหน้าผู้ใหญ่ทุกคน
แล้วดูสิครับอาเฮียยังคงทำหน้านิ่งมีแววตามุ่งมั่น เหมือนว่าเจ้าตัวไม่ขอรับคำปฏิเสธจากหม่าม้า นอกจากท่านต้องเอ่ยคำว่าตกลงเท่านั้น ผมกระตุกมือเฮียหลี่ผิงเบาๆ แต่อาเฮียก็ไม่มีเหลือบแลมามองกัน เพราะยังคงมองตรงไปทางหม่าม้าอย่างรอคอย ซึ่งทุกสรรพเสียงในห้องก็เงียบลง ตั้งแต่ผมหลุดเสียงเรียกเฮียหลี่ผิงออกไปแล้ว
ผมเหลือบมองไปยังผู้ใหญ่คนอื่นๆต่างก็อมยิ้ม แต่ไม่มีใครคิดจะต่อว่าหรือสนับสนุนคำขอของเฮียหลี่ผิงสักนิด คงอยากให้หม่าม้าเป็นคนตัดสินใจเอง ซึ่งหม่าม้านิรชาของผมก็กำลังจ้องตากับเฮียหลี่ผิงเขม็งเช่นกัน เห็นแล้วผมถึงกลับหนาวยะเยือก แอบหวั่นใจว่าท่านจะว้ากเพ้ยใส่เฮียหลี่ผิงซะก่อน พาลจะส่งผลให้แผนที่วางไว้ในอีกหนึ่งอาทิตย์ล่มไม่เป็นท่า ไม่แน่ท่านอาจจะไม่ยอมยกผมให้เฮียหลี่ผิงก็ได้ แต่ก่อนที่ผมจะจิตตกไปกว่านั้น หม่าม้าก็ถอนใจยาวเหยียดออกมา
“เฮ้อออ นี่ถ้าไม่ใช่หลี่ผิงนะ หม่าม้าไม่ยอมจริงๆด้วย เอาเถอะ ไหนๆหม่าม้าก็ยกตาธันว์ให้หลี่ผิงไปตั้งนานแล้ว ขอแค่นี้ทำไมหม่าม้าจะให้ไม่ได้...หม่าม้าก็แค่อยากจะรู้ว่า ถ้าต้องนอนคนละตึก หลี่ผิงจะย่องเข้าบ้านหม่าม้า เพื่อเข้าหาตาธันว์เหมือนทุกครั้งมั้ย...ก็เท่านั้น”
“หม่าม้า!” ผมหลุดเสียงออกไปได้เท่านั้นจริงๆครับ
ผมเพิ่งรู้จริงๆก็วันนี้ว่า ไม่มีสิ่งใดพ้นหูพ้นตาของหม่าม้าไปสักเรื่อง ตอนนี้เรียกได้ว่าทั้งตกใจและอับอายอย่างที่สุด ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เมื่อครอบครัวได้รู้ว่าผมปล่อยให้เฮียหลี่ผิงลอบเข้าหา
“อ้าว ลูกชายฉันตกใจหน้าซีดไปซะแล้ว...หม่าม้าคะ แกล้งใครก็ไม่สนุกเท่าแกล้งตาธันว์เลยจริงๆค่ะ คิกๆ ตาธันว์ เรื่องนี้ทุกคนเค้ารู้กันตั้งนานแล้วลูก แต่ไม่มีใครว่าลูกสองคนหรอกครับ เพราะอย่างที่หม่าม้าบอกว่าพวกเรายกลูกให้ตาหลี่ผิงไปตั้งนานแล้ว กับเรื่องแค่นี้หม่าม้าชิว”
ตกลงผมใจเสียฟรีใช่มั้ยครับเนี่ย แล้วดูหม่าม้านิรชาของผมซะก่อน หลังจากปาระเบิดใส่ลูกชายอย่างผมแล้ว ก็หันไปหัวเราะคิกคักกับยัยธารณ์หน้าตาเฉย แถมคนที่เหลือก็ต่างส่งยิ้มล้อเลียนให้ผมอีก ไม่เว้นแม้แต่ปาป๊าที่ความจริงต้องมีหวงลูกชายบ้างไรบ้าง แต่ผมก็ไม่เห็นอาการเหล่านั้นสักนิด นี่ผมแกล้งได้สนุกขนาดนั้นเชียว
ระหว่างที่ผมจับต้นชนปลายไม่ถูก นั่งเอ๋อมองคนโน้นทีคนนี้ทีอยู่นั้น ผมก็รู้สึกถึงฝ่ามืออุ่นๆที่ลูบหัวผมไปมา เมื่อเงยหน้าขึ้นสบตาเจ้าของมืออุ่นนั้น ก็ให้คลายใจ ก่อนผมจะค่อยๆระบายยิ้มออกมา ตามอย่างรอยยิ้มเจิดจ้าของมาเฟียรูปหล่อของผม
เอาน่ะ! แม้จะโดนแกล้งจนใจหาย แต่ไม่มีอะไรเลวร้ายสักนิด แถมทุกอย่างก็ลงตัวสุดๆ ผมจะมีอะไรต้องกังวลอีกล่ะครับ แต่ผมก็เพิ่งรู้ตัวนี่แหละว่าถูกคนทั้งครอบครัวยกให้มาเฟียใหญ่ข้างตัวไปตั้งนานแล้ว รู้งี้วิวาห์เหาะซะก็หมดเรื่อง ฮ่าๆ
.............................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
น้องธันว์ไวไฟ เด็กน้อยไม่ธรรมดาเนอะ
ตอนนี้เจอธนอรรถน์ไม่ครบทุกคน แต่ตอนหน้า
น้องธันว์และหลี่ผิงจะพาไปเยี่ยมเหล่าอาโกวอาเจ็กจนครบค่ะ
และขาดไม่ได้กับเจ็กธีกับอาหมอรูปหล่อ ใครคิดถึงห้ามพลาดจ้า
เจอกันวันสุข(ศุกร์)แห่งชาติน้า
ฝากติดตามด้วยน้า เหลืออีก 3 ตอนเท่านั้นก็จบแล้วววว
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักหวานๆของมาเฟียขี้หึง} ธันว์ & หลี่ผิง...The End...[14/10/59] (อ่าน 540070 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก