ตอนที่ 41หวางหลี่ผิง วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ผมตื่นมาพร้อมกับความสุข เมื่อสัมผัสแรกที่ผมรู้สึกยามลืมตาตื่นเสมอคือ อุณหภูมิอุ่นๆของร่างกายของคนรักตัวน้อย ที่นอนหนุนแขนผมต่างหมอน ก่ายกอดร่างกายผมไว้อย่างแนบชิด ไร้ซึ่งสิ่งกีดขวางระหว่างกัน และความสุขอย่างง่ายๆแต่ขาดไม่ได้แบบนี้ มันช่างคุ้มแสนคุ้มกับสิ่งที่ผมเสี่ยงทำไป อย่างการขอนอนห้องเดียวกับน้องธันว์ ต่อหน้าผู้ใหญ่ของธนอรรถย์
“น้องธันว์ ธันว์ครับ...ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วคนเก่ง” หลังจากผมนอนมองใบหน้าน่าเอ็นดูของคนในอ้อมกอดจนเต็มอิ่ม พร้อมการหาเศษหาเลยจากน้อง อย่างการหอมแก้มใสนิด ลูบสะโพกเนียนๆหน่อย ผมจึงปลุกน้องด้วยการยื่นหน้ากระซิบข้างหู พร้อมลูบผิวแก้มเนียนเบาๆให้น้องได้ค่อยๆรู้สึกตัว
“อื้อออ อืม” เสียงครางเครือดังขึ้นข้างหู จากเจ้าของแก้มเนียนที่ผมจงใจฝังจมูกสูดกลิ่นหนุ่มน้อย แต่เจ้าของแก้มอย่างน้องธันว์ยังคงหลับตาพริ้ม และซุกหน้าเข้าหาอกผมมากกว่าเดิม
การกระทำของน้องกลับเป็นใจให้ผมได้รั้งแผ่นหลังเนียนเข้าหาตัว ทำให้ส่วนหน้าที่เปลือยเปล่าของเราทั้งคู่แนบชิดกันยิ่งกว่าเดิม จนแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศแทรกผ่าน ก่อนท่อนแขนเรียวจะยกขึ้นมาคล้องคอผมไว้ แต่คนรักตัวน้อยในอ้อมกอดก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นจากนิทรา
ผมจึงพรมจูบไปตามท่อนแขนเรียวขึ้นไปหาต้นแขนขาวๆ และแกล้งงับเนื้อนุ่มเบาๆด้วยความมันเขี้ยว ก่อนเลียผิวอ่อนที่ขึ้นสีแดงจางๆของรอยฟัน ทำเอาเจ้าของต้นแขนเริ่มครางประท้วงออกมา แต่น้องก็ยังไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมาอยู่ดี ผมจึงแกล้งเอาคางที่มีไรเคราหยาบๆ ถูไปมาแถวลาดไหล่ที่ประปรายไปด้วยรอยจูบสีชมพูระเรื่อ จากบทรักแสนอ่อนหวานเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา
“น้องธันว์ ถ้าไม่ตื่น โดนเฮียจับกินไม่รู้ด้วยนะ” ใจจริงผมอยากจะจับลิงน้อยขี้เซาตัวนี้กินรับอรุณเป็นที่สุด แต่ด้วยใกล้เวลาอาหารเช้าของบ้านธนอรรถย์แล้ว ผมจึงต้องหักห้ามใจไว้
ทั้งๆที่ส่วนกลางลำตัวนั้น ตื่นตัวพร้อมรักน้องเต็มที่ ตั้งแต่ผมได้สัมผัสกับผิวเนื้อเนียนๆของน้อง ที่ขยับตัวบดเบียดร่างกายมาแนบชิดด้วยแล้ว แต่หากผมจะจูบปากอิ่มแดงคู่นี้ซะหน่อย มันคงไม่เสียเวลาไปสักเท่าไหร่นักหรอกมั้งครับ
“อื้อออ....เฮือก ฮะ เฮียหลี่ผิง~ แกล้งธันว์” ลิงน้องขี้เซาตื่นเต็มตาได้ก็ต่อว่าผมทันที แต่ใครจะนึกกลัวน้องตอนนี้กันครับ
ในเมื่อคนช่างกล่าวหานอนเปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่าง ทั้งๆที่ตัวแดงเถือก ยอดอกชูชัน ดวงตาปรือปรอยติดเคลิบเคลิ้มกับรสจูบ แถมริมฝีปากที่ผมเพิ่งผละห่าง ก็เจ่อบวมและกำลังเผยอน้อยๆ เรียกร้องให้ผมอยากกดจูบซ้ำๆได้ขนาดนั้น
“เป็นวิธีปลุกลิงน้อยขี้เซาต่างหาก เฮียไม่ได้แกล้งสักหน่อย น้องธันว์ตื่นได้แล้วนะ ขืนลงไปช้า ว่าที่ลูกเขยคนนี้ได้โดนเขม่นแย่ เกิดหม่าม้าหมั่นไส้เฮียขึ้นมาทำไงล่ะ เผลอๆคืนนี้คงได้ไล่เฮียไปนอนตึกใหญ่ ไม่สงสารเฮียรึไงครับ” ผมจ้องตาน้องอย่างอ้อนๆให้สมกับคำพูด
น้องธันว์เองกลับมองผมด้วยความหมั่นไส้ ก่อนน้องจะย่นจมูกใส่กันได้อย่างน่ารัก เด็กอะไรไม่คิดจะเห็นใจสามีคนนี้เลย ผมจึงก้มหน้าลงงับจมูกโด่งรั้นเบาๆเป็นการทำโทษลูกลิงตัวแสบ
“อ๊ะ!...งับจมูกทำไม เฮียอ่ะ ธันว์จะช้าเพราะเฮียนี่แหละ ไม่เอาแล้ว ธันว์อาบน้ำก่อนดีกว่า” น้องธันว์ผลักอกผมออกจากตัวด้วยหน้ามุ่ยๆ และทำท่าว่าจะก้าวลงจากเตียง หลังจากตวัดผ้าห่มออกจากตัว แต่น้องคงลืมไปว่าทั้งตัวไม่มีเสื้อผ้าติดกายสักชิ้น
“เฮ้ยยย” น้องร้องเสียงหลงตามที่ผมคิด ก่อนกระโจนกลับลงเตียงตามเดิม และเตรียมคว้าผ้าห่มไปห่อตัว แต่ผมเร็วกว่าตวัดผ้าทั้งผืนมากอดไว้ซะเอง
“ไม่ให้ จะเอาผ้าห่มไปทำไมครับ ไหนว่าจะไปอาบน้ำไงคนเก่ง เร็วเข้าจะได้เวลาอาหารเช้าแล้วนะ” ผมยักคิ้วหลิ่วตาใส่เด็กหน้าบึ้ง ที่นั่งกอดเข่าจ้องผมตาวาว ทั้งๆที่หน้าแดงหูแดงอยู่บนเตียง ก่อนผมจะแกล้งเลื่อนสายตาลงต่ำให้น้องยิ่งหวาดระแวง ตอบสนองด้วยการกอดเข่า และกระชับท่อนขาเข้าหาตัวมากขึ้น เพื่อปิดบังเนื้อตัวออกจากสายตาผม
“เฮียหลี่ผิงแกล้งธันว์อีกแล้วนะ เอาผ้าห่มมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นคืนนี้ธันว์จะหนีไปนอนกับตาธรณ์นะ” น้องแบมือมาตรงหน้า พร้อมคำขู่ที่แสนน่ากลัว แต่ผมก็กลัวจริงๆนะครับ เพราะหากน้องธันว์หนีไปนอนที่อื่นตามปากว่า ผมคงทุรนทุรายนอนไม่หลับทั้งคืนอย่างแน่นอน แถมการที่ผมเสี่ยงตายขอหม่าม้านิรชานอนห้องเดียวกับน้องเมื่อวานนี้คงเปล่าประโยชน์
ผมจึงรีบส่งผ้าห่มคืนเด็กน่ารักทันที ทำเอาน้องระบายยิ้มกว้างเชิดหน้าอย่างถูกใจ เมื่อรู้ตัวว่าเหนือกว่าผมเข้าแล้ว พร้อมยื่นมือมาดึงผ้าห่มกลับคืนอย่างไว แต่ระหว่างที่น้องวุ่นวายห่อตัวด้วยผ้าห่มอยู่นั้น ผมก็ขยับตัวเข้าหาลิงน้อยน่ารักอย่างช้าๆ เพราะเล็งไว้ที่แก้มใสๆหวังหอมแก้มน้องอีกสักฟอด แต่อยู่ๆดวงตากลมๆก็ตวัดมามองกัน เหมือนเจ้าของมันจะรู้ว่าโดนผมจ้องขโมยจูบอยู่
“เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ เฮียแค่จะลูบผมให้ เห็นหัวน้องธันว์ยุ่งๆ” ผมลูบหัวทุยเบาๆพร้อมส่งยิ้มจริงใจเป็นทัพหน้า เพื่อสู้แววตารู้เท่าทันของน้อง ก่อนลดมือลงและขยับตัวกลับมานั่งพิงหัวเตียงตามเดิม
ผมเองก็ลืมไปว่าทั้งตัวไม่มีเสื้อผ้าปกปิดร่างกายสักชิ้น ทำเอาเด็กน่ารักที่ลุกขึ้นยืนข้างเตียงแล้ว ชะงักจ้องผมตาค้าง ก่อนผิวแก้มใสจะเริ่มขึ้นสีระเรื่อ และแดงก่ำในเวลาต่อมา แถมจุดสายตาที่น้องจับจ้องดันเป็นกึ่งกลางลำตัว ที่มังกรน้อยกำลังชูคอทักทายยามเช้าซะด้วย
ผมจึงแกล้งนั่งนิ่งๆ ปล่อยให้น้องได้สำรวจอย่างเต็มที่ ซึ่งมังกรน้อยนั้นยิ่งดีใจเติบใหญ่ในพริบตา เมื่อรู้ว่าเจ้าของที่แท้จริงให้ความสนใจมันอยู่ ก่อนน้องจะเบือนสายตาขึ้นสบตากัน ด้วยสีหน้าตกอกตกใจที่รู้ว่าผมจับตามองน้องอยู่
“อ๊ะ...ธันว์อาบน้ำก่อนนะ” ดักแด้ตัวโตวิ่งดุกดิกไปทางห้องน้ำทันที ที่พูดงึมงำอย่างเก้อๆจบ ผมก็ได้แต่หัวเราะคลอเบาๆด้วยความเอ็นดูตามหลัง และไม่คิดตอแยให้เด็กน้อยต้องตกใจไปมากกว่าเดิม
หลังจากนั้นผมก็ลุกจากเตียง เพื่อหาผ้าเช็ดตัวมาพันเอวไว้ และเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีมายังตู้เสื้อผ้า ด้วยคิดจะเตรียมชุดให้คนรักตัวน้อยได้ใส่ในวันนี้ แต่ผมก็ต้องหนักใจเมื่อตัดสินใจเลือกไม่ได้ เพราะชุดไหนๆมันก็ดูดีไปซะหมด ยามผมได้จินตนาการไปว่ามันได้อยู่บนตัวน้อง แต่ผมก็ตัดสินใจเลือกเสื้อยืดเนื้อบางคอวีลายขวางสีเทาสลับฟ้า พร้อมเสื้อคลุมพอดีตัวสีเทาเข้ม กับกางเกงเนื้อยีนขาเดฟให้น้อง เพื่อเข้าคู่กับผมด้วยเสื้อยืดเนื้อหนาสีฟ้าเข้มแขนยาวคอวี และยีนพอดีตัวที่ผมไม่ได้ใส่มานาน
วันนี้เรามีโปรแกรมตระเวนเยี่ยมบรรดาอาเจ็กอาโกวของน้องธันว์กันครับ ผมจึงคิดที่จะเลือกเสื้อผ้าที่ดูไม่เป็นทางการมากนัก แต่ก็ต้องเรียบร้อยสักนิดหนึ่ง ด้วยการไปครั้งนี้เหมือนเป็นการบอกข่าวการสู่ขอ พร้อมงานหมั้นของเราไปในตัวนั่นเอง คิดมาถึงตรงนี้ผมก็หุบยิ้มไม่ได้จริงๆ ด้วยฝันผมจะเป็นจริง เมื่อผมจะได้ครอบครองเป็นเจ้าของน้องธันว์อย่างเป็นทางการ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว
“เฮียหลี่ผิงยิ้มอะไรอยู่คนเดียว...ฮั่นแน่ มีเตรียมชุดให้ธันว์ด้วย แฟนใครน่ารักจัง” เจ้าของอ้อมกอดน้อยๆ มาพร้อมกลิ่นกรุ่นของครีมอาบน้ำ
น้องธันว์เดินอ้อมมาด้านหน้าผมทันที ยามน้องชะโงกหน้ามาข้างตัวผม และได้เห็นชุดของเราที่ผมเลือกไว้วางอยู่บนเตียง ก่อนรอยยิ้มสดใสจะถูกส่งมาให้ ยามน้องเงยหน้าขึ้นหลังจากชื่นชมผมด้วยคำพูดน่ารักๆแล้ว
เมื่อลิงน้อยเดินเข้าหากับดักด้วยตัวเอง แล้วมีรึนายพรานเยี่ยงผมจะปล่อยให้หลุดมือ ผมรวบเอวคนน่ารักที่กำลังยิ้มหวานเข้าหาตัว ก่อนฝังจมูกเข้าที่ซอกคอหอมๆเป็นที่แรก ตามมาด้วยแก้มใสๆ และจบที่ริมฝีปากช่างเจรจาเป็นที่สุดท้าย จนร่างน้อยที่ขัดขืนแต่แรกอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอด แต่ผมก็ต้องตัดใจ ก่อนที่จะปล่อยตัวเลยเถิดไปกับผิวนุ่มๆกลิ่นหอมๆของเด็กน่ารักคนนี้
“งั้นก็รักให้มากๆนะครับ...รีบแต่งตัวเข้านะคนเก่ง ถ้าเฮียออกมาแล้วน้องธันว์ยังโป๊อยู่แบบนี้ วันนี้เราคงต้องยกเลิกกำหนดการทั้งหมด ไม่ต้องไปไหน อยู่แต่บนห้องนี่แหละ ฮึๆ” ก่อนเดินจากมา ผมแอบบีบก้นกลมใต้ฝ่ามือแรงๆ เพื่อเรียกสติที่หลุดลอยไปไกลของเด็กน่ารักซะเลย
“อ๊ะ!...เฮียหลี่ผิง! แกล้งธันว์อีกแล้วนะ! ฮึ้ยยยย”
เป็นจริงตามที่หม่าม้านิรชาว่าไว้จริงๆครับ ไม่มีใครจะแกล้งได้สนุกเท่ากับน้องธันว์อีกแล้ว เด็กอะไรขนาดโมโหแล้วทำหน้าบึ้งตาดุ ถึงยังน่ารักน่าฟัดได้อยู่ ฮึๆ นี่ถ้าไม่มีภารกิจสำคัญรออยู่ ตอนนี้น้องธันว์คงได้นอนดิ้นพ่าน เร่งเร้าผมให้ตอบสนองเหมือนเมื่อคืนแน่ๆครับ
...................................
“งานหมั้นจะถูกจัดขึ้นในวันอังคารหน้าครับ ผมกับน้องธันว์เชิญอานัชด้วยนะครับ”
“เฮ้อออ ไม่น่าเชื่อว่าหลานโกวจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว เหมือนว่าไม่กี่วันนี้เองที่หลี่ผิงกับน้องธันว์ยังวิ่งเล่นด้วยกันในบ้านอยู่เลย...โกวนัชยินดีด้วยนะครับหลานรัก” หลังถ้อยคำแสดงความยินดีของอาหมอนัช คนข้างกายผมโผเข้าหาคุณอาคนสวยที่เปิดวงแขนรอรับหลานรักอยู่ก่อนแล้วทันที
น้องธันว์โดนท่านสวมกอดไว้จนแน่น ก่อนจะถูกฟัดแก้มไปหลายที ซึ่งผมก็มองสองอาหลานแสดงความรักต่อกันด้วยรอยยิ้ม และคงต้องกลายเป็นผู้ฟังที่ดีเหมือนตลอดเช้าที่ผ่านมา ยามที่เราตระเวนพบญาติๆของน้อง เพราะคนที่เป็นผู้ผูกขาดบทสนทนา และตัวขโมยซีนคือว่าที่เจ้าสาวของผมนั่นเอง ด้วยน้องธันว์คุยจ้อเล่านู่นนี่ไม่มีเบื่อ แม้จะต้องตอบคำถามเดิมซ้ำๆ อย่างเรื่องเรียน เรื่องงาน แผนอนาคต หรือแม้แต่กำหนดงานหมั้นงานแต่ง ซึ่งหัวข้อสุดท้ายนั้น น้องมีท่าทางอึกอักแก้มแดงอย่างเห็นได้ชัด แถมแอบสบตาผมเหมือนอยากให้ผมเป็นฝ่ายตอบ แต่ผมก็แกล้งน้องด้วยการปิดปากเงียบ อมยิ้มและจ้องตาเด็กน่ารักเล่น เพราะอยากเห็นน้องธันว์เขินแก้มแดงนานๆ
ทางผู้ใหญ่ก็เหมือนรู้ใจผม แกล้งเร่งน้องให้ตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ ทำเอาคนเก่งของผมอายจัด นั่งก้มหน้าเม้มปากตัวแดงเป็นกุ้ง เล่นเอาผมต้องกลั้นยิ้มสุดกำลังกับท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของน้อง และสุดท้ายผมก็ต้องเป็นฝ่ายตอบถึงกำหนดการ เหมือนอย่างที่คุณๆได้ยินไปซะทุกครั้ง ด้วยกลัวว่าแก้มของเด็กขี้อายจะระเบิดซะก่อน
เราสองคนออกจากบ้านธนอรรถย์ทันที หลังจากทานอาหารเช้าพร้อมหน้าคนในครอบครัว ส่วนเหมยอิงที่ทีแรกจะตามมาด้วย กลับโดนน้องธารณ์อ้อนใส่ และยึดตัวไปเป็นเพื่อนช้อปปิ้ง น้องธารณ์ให้เหตุผลว่าปล่อยให้ว่าที่บ่าวสาวไปแจ้งข่าวดีแค่สองคนจะเหมาะกว่า และให้เหมยอิงรอพบญาติๆในวันอาทิตย์ทีเดียวจะได้ไม่เหนื่อย พร้อมให้เหตุผลสำคัญว่าน้องธารณ์ฝันอยากมีพี่สาวเดินซื้อของด้วยกันมานานแล้ว ด้วยสีหน้าท่าทางออดอ้อนเต็มกำลัง
ตอนนั้นผมเห็นน้องธารณ์แล้วก็ให้นึกถึงคนเป็นพี่ เพราะถึงคราวที่น้องธันว์ทำสีหน้าออดอ้อนคล้ายๆกันนี้ทีไร ผมน่ะใจอ่อนซะทุกที ซึ่งน้องธารณ์ก็ทำได้ดีไม่ต่างจากพี่ชายอย่างน้องธันว์นัก ด้วยเหมยอิงเองยอมตามใจน้องธารณ์ไม่มีอิดออด
ผมจึงได้ออกตระเวนเยี่ยมเยียนและบอกข่าวแก่ผู้ใหญ่ของธนอรรถย์พร้อมน้องธันว์แค่สองคน ซึ่งก่อนหน้านี้เราไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ที่เป็นพี่ๆน้องๆของอากงเจียงหรงกับอาม่าเหมยฮัวมาสามบ้าน และไปหาอาณิชผู้เป็นพี่สาวฝาแฝดของอาหมอนัชที่บ้านท่านมาแล้ว ซึ่งท่านก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงหลานชายคนโตด้วยความรักและคิดถึง ไม่ต่างจากน้องสาวฝาแฝดที่กำลังทำกับน้องธันว์ตอนนี้สักนิด
“ไปเจอโกวณิชกับเจ็กภานุมาแล้วใช่มั้ยครับ”
“ครับ แต่เสียดายที่ไม่ได้เจอน้องๆ ไปเรียนกันซะหมด แต่วันอาทิตย์โกวนัชอย่าลืมพาน้องนีซน้องนอร์ทไปทานข้าวที่บ้านนะครับ ธันว์อยากเจอน้อง”
ไม่มีใครปฏิเสธเด็กน่ารักของผมได้ลงคอสักรายครับ แม้แต่อาหมอนัชคนสวย เพราะท่านตอบรับหลานชายคนโตด้วยยิ้มเต็มหน้า และยื่นหน้ามาหอมแก้มน้องธันว์ฟอดใหญ่
“ได้สิครับ นีซกับนอร์ทบ่นคิดถึงเฮียธันว์ตลอดเลยน้า อืม...หลี่ผิงกับน้องธันว์เข้ามาที่นี่ได้เจออาหมอภีมรึยังจ๊ะ”
‘ที่นี่’ ที่อานัชพูดถึงคือโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังกลางกรุง ซึ่งเจ้าของโรงพยาบาลคือคนที่อานัชเอ่ยถึงนั่นเองครับ และอาหมอภีมคนนี้แม้ไม่ได้เกี่ยวพันทางสายเลือดกับน้องธันว์ แต่ก็มีศักดิ์เป็นอาเขยหรือเป็นคนรักของอาเจ็กธี ผู้ที่เป็นน้องชายของปาป๊าธนิตกับอาธัชนั่นเอง
คุณจะเห็นได้ว่าผมกับน้องธันว์มีสายสัมพันธ์ถักทอไว้หลายชั้น ไม่ใช่มีเพียงสายสัมพันธ์แห่งรักของสองเราเท่านั้นที่ยึดเราทั้งคู่ให้อยู่ด้วยกัน แต่ยังมีสายสัมพันธ์แห่งครอบครัวที่ถักทอห่อหุ้มความรักของเราไว้อีกชั้นด้วย ซึ่งคงเป็นการยากนักที่ใครหรืออะไร จะมาทำลายความรักของผมและน้องธันว์ได้
“ยังเลยครับ เราตรงมาหาโกวนัชก่อนเลย เพราะธันว์คิดถึงโกวนัช”
คุณคิดว่าคุณอาคนสวยจะว่าอย่างไรครับ กับคำพูดของเด็กน่ารักที่ช่างเอาใจ
“ฟอดดดด...น้องธันว์ช่างเอาใจไม่เปลี่ยนเลยนะครับ น้องนีซยังสู้เราไม่ได้เลยนะเนี่ย คิกๆ” ผมว่าวันนี้แฟนผมคงถูกขโมยหอมแก้มจากอาๆอีกหลายฟอดล่ะครับ
เด็กอะไรน่ารักเกินไปแล้ว ซึ่งวันนี้เจ้าของเด็กน่ารักอย่างผมใจป้ำพอครับ ที่จะแบ่งปันแก้มหอมๆให้บรรดาอาๆของน้องได้ชื่นชมเต็มที่ แต่ขอกาดอกจันตัวโตๆนะครับ ว่าผมใจป้ำเฉพาะกับบรรดาญาติๆของน้องธันว์เท่านั้นนะ เพราะคนอื่นผมไม่อนุญาตเด็ดขาด
หลังจากนั้นอาหมอนัชได้โทรติดต่อภายในไปหาพยาบาลหน้าห้องของอาภีม ได้ความว่าอาหมอภีมออกไปรับอาธีที่โรงงานเพื่อทานกลางวันด้วยกัน อานัชเลยรีบโทรเข้าเบอร์ส่วนตัวอาธีทันที เพื่อชวนท่านทั้งคู่กลับมาทานอาหารที่โรงพยาบาล ด้วยอาหมออยากทานอาหารกับหลานชายคนโปรด แต่ติดผ่าคลอดในช่วงบ่าย ท่านจึงออกไปทานที่อื่นไม่สะดวกนัก ด้วยกลัวจะกลับมาไม่ทันนั่นเอง
ทำให้ในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา เราจึงได้พบกับคุณอาทั้งคู่ที่ห้องอาหารของโรงพยาบาล หลังจากเราทักทายกันแล้ว คุณอาอารมณ์ดีผู้ที่มีใบหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลา ก็เข้ามาสวมกอดหลานชายคนโตซะแน่น ก่อนอาธีจะผละกอดพร้อมจับไหล่หลานชายไว้ และจ้องสำรวจน้องธันว์ ด้วยรอยยิ้มเต็มหน้าและแววตาฉายชัดถึงความภูมิใจ แต่คำพูดที่ออกมาจากอาธีนี่สิครับ ทำเอาเด็กน่ารักที่กำลังยิ้มตาหยี หน้าบูดเบี้ยวขึ้นมาทันตา
“ไม่โตขึ้นเลยนี่หว่าไอ้หลานชาย ฮึๆ ทำหน้าบึ้งทำไมตาธันว์ โอ๋ๆ...มานี่มา” อาธียิ้มตาหยีไม่ต่างจากหลานรัก ก่อนดึงตัวน้องธันว์เข้าหาอกและลูบหัวเบาๆ ด้วยท่าทางขี้เล่นอารมณ์ดี จนคนเป็นหลานยอมยิ้มให้ในที่สุด
ทำให้ตอนนี้ในห้องอาหารเหมือนมีดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้าถึงสองดวง เล่นเอาคนมองอย่างผมยิ้มค้างมองเพลินเลยทีเดียว และนึกไปไกลว่าอีกยี่สิบปีข้างหน้า น้องธันว์คงมีบุคลิกหน้าตาไม่ต่างจากอาธีตอนนี้นัก ด้วยลูกชายหลานชายของธนอรรถย์ มีคุณสมบัติโดดเด่นในเรื่องความอ่อนเยาว์ของใบหน้า
เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ ในสายตาของผมนั้น อาธีหรือแม้แต่อาธัชก็ยังดูดีเหมือนสมัยหนุ่มๆไม่มีผิด ที่สำคัญดวงตาสุกใสบนใบหน้าสว่างของหนุ่มๆธนอรรถย์จะยิ่งเปล่งประกายแห่งความสุขยิ่งขึ้น ยามที่ดวงตาเหล่านั้นสะท้อนภาพของผู้ชายอันเป็นที่รัก เหมือนอย่างตอนนี้ที่น้องธันว์หันมามองผมด้วยสีหน้าเบิกบาน
“ธี แกล้งหลานทำไมครับ” ผมละสายตาจากดวงตาคู่สวย ไปยังเจ้าของเสียงทุ้มหูที่ทอดอ่อนท้ายประโยคได้อย่างน่าฟัง
หลังจากผมได้คนของตัวเองมายืนเคียงข้าง จึงทันได้เห็นอาหมอภีมจ้องตาอาธีด้วยสายตารักใคร่ ซึ่งอาธีเองยังหัวเราะได้เต็มหน้า ต่อคำต่อว่าไม่จริงจังของคนรัก
“ฮ่าๆ เฮียดูดิ ตาธันว์แกล้งสนุกออก ใครจะอดใจไหว” อาหมอภีมส่ายหัวน้อยๆพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ก่อนโอบเอวอาธีพามานั่งตรงข้ามกับหลานชายคนโปรด
“เจ็กธีอ่ะ” น้องธันว์เรียกอาธีด้วยน้ำเสียงตัดพ้อเบาๆ จนคนเป็นอาละความสนใจจากคนรัก กลับมาที่หลานชายตัวเอง
“รักหรอกไอ้หลาน ไม่งั้นไม่แกล้งนะเนี่ย ฮึๆ เอางี้...เดี๋ยวเจ็กชดเชยให้ คืนนี้พาเด็กน้อยเปิดหูเปิดตาหน่อยดีกว่า ดูท่าอยู่โน่นจะอยู่แต่ในกรงทอง ไปมั้ยหลานรัก” ดูเหมือนงานจะเข้าผมอย่างไม่ทันตั้งตัวซะแล้วครับ
“ไปครับ” เห็นมั้ยครับ คนโดนชวนตอบเสียงใสหน้าบานเป็นจานดาวเทียมเลย
“ธี!” ดูท่าผมจะมีตัวช่วยนะครับ เพราะทันทีที่ชื่ออาธีหลุดมาด้วยเสียงเข้มๆ เจ้าของชื่อถึงกลับหุบยิ้มและหันไปเหล่อาหมอภีมทีเดียว
ส่วนเด็กน้อยที่ตอบรับเสียงใสเมื่อครู่ ถึงกลับผลุบหัวลงและเอนตัวเข้าหาผมด้วยสีหน้าหวาดๆ ผมจึงได้โอกาสกุมมือน้อยไว้ และส่งยิ้มปลอบประโลมไปให้ น้องธันว์เงยหน้ามองผมด้วยรอยยิ้มเหยๆ ก่อนเราจะหันไปให้ความสนใจคู่รักตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อมีเสียงประท้วงเบาๆของอาธีหลุดออกมา
“โห เฮียภีมเสียงเข้มไปไหนครับ หลานตกใจหมดแล้วนั่น อย่าเครียดสิครับ คืนนี้ถ้าผมจะไป ยังไงก็ต้องพาคุณหมอรูปหล่อของผมไปเป็นเจ้ามือด้วยอยู่แล้วครับ เฮียก็ไม่รู้จะจริงจังทำไม อายุขนาดนี้แล้วไม่มีใครมาสนใจผมหรอก รุ่นนี้ไม่ต้องหวงแล้วครับ ฮ่าๆ” อาธีหลิ่วตาล้อเลียนใส่อาหมอภีมอย่างกวน ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะถูกใจออกมา
ส่วนคนเป็นหลานชายถึงกลับถอนใจเฮือก เมื่อรู้ชัดแล้วว่าสถานการณ์ไม่ได้ตึงเครียดอย่างที่คิด
“ฮึๆ ใครว่าไม่มี แต่มีจนกีดกันไม่หวาดไม่ไหวซะมากกว่า...หนุ่มๆธนอรรถย์นี่ยังไง ไม่รู้ตัวเลยรึไงว่าเสน่ห์แรง” แม้อาหมอภีมจะหลุดหัวเราะตามคู่ชีวิต แต่ทั้งน้ำเสียงและแววตายืนยันได้ว่าท่านไม่ได้พูดเล่น จนอาธีที่กำลังยิ้มร่าทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันที เพราะอาธีอึกอักพูดไม่ออก จะยิ้มก็ไม่ใช่จะหน้าบึ้งก็ไม่เชิง
ส่วนท้ายประโยคที่อาหมอจงใจพูดเสียงเบา พร้อมหันมาสบตากับผม เหมือนท่านกำลังขอเสียงสนับสนุนจากผมนั้น ขอบอกเลยว่าผมเห็นด้วยอย่างที่สุด ถึงกลับเผลอพยักหน้าให้อาหมอภีมทันที ด้วยผมนั้นเข้าใจถึงหัวอกผู้เป็นเจ้าของคนเสน่ห์แรงแต่ไม่รู้ตัว อย่างคนหลานแห่งธนอรรถย์
ถ้าวันนี้มีอาตี้หลงอยู่ด้วยอีกคน ผมเชื่อว่าท่านคงสนับสนุนคำพูดของอาหมอภีมอย่างไม่มีข้อแม้ หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่แห่งธนอรรถย์เสน่ห์แรงขนาดนี้ จะไม่ให้ผู้เป็นเจ้าของหวงได้ยังไงกันครับจริงมั้ย
ผมผินหน้ามามองน้องธันว์ เพื่อให้น้องรู้ว่าผมเห็นด้วยกับสิ่งที่อาหมอพูด จนน้องยิ้มแหยๆและทำทีหันไปส่งยิ้มให้คุณอาของตัวเอง
“อ้าว ทำไมยังไม่ทานกันคะ นัชขอโทษค่ะเฮีย ติดเคสด่วน มาค่ะเฮียภีมเฮียธีทานเลย น้องธันว์ หลี่ผิงหิวแย่แล้วมั้ง ทานเลยครับ” เสียงสดใสของอาหมอนัชมาก่อนตัว ทำเอาบรรยากาศบนโต๊ะเริ่มกลับมาสดใสอีกครั้ง
“นั่นสิ เฮียภีม ผัดบร็อคโคลี่ของโปรดนะครับ ผมตักให้” อาธีเอาใจอาภีมด้วยการตักของโปรดให้ถึงจาน จนอาภีมกระตุกยิ้มเล็กๆออกมา ก่อนท่านจะเป่าลมออกทางปากเหมือนโล่งอก และหันมาขยิบตาใส่น้องธันว์ พร้อมพยักพเยิดมาทางผม มันคือการส่งสัญญาณอะไรบางอย่างของอาหลานเค้าใช่มั้ยครับ
“อ่ะ...ใช่ เฮียหลี่ผิงครับ ต้มยำกุ้งของโปรดครับ ธันว์ชิมแล้วไม่เผ็ดมาก แต่ถ้าเผ็ดไปเดี๋ยวธันว์สั่งให้ใหม่เนอะ”
ทำไมผมต้องยกยิ้มให้กับการเอาใจของคนรักตัวน้อยด้วยก็ไม่รู้ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่ามันคือการหลอกล่อให้ลืมประเด็นร้อนของคู่อาหลานแห่งธนอรรถย์!!
................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
น่าเห็นใจเจ้าของหนุ่มๆธนอรรถย์เนอะ ได้เป็นเจ้าของคนเจ้าเสน่ห์
ทั้งทีก็คงได้แต่ทำใจ
และหวังว่าใครที่ถามหาธีภีมจะถูกใจกับตอนนี้นะคะ
ส่วนตอนหน้าเราจะตามหนุ่มๆสาวๆเค้าไปดินเนอร์กันในบรรยากาศสบายๆค่ะ
และเพื่อนเลิฟอย่างน้องธันว์กับนายนน เตรียมเซอร์ไพร์สสาวซ่านลินไว้ด้วย
แต่จะเรื่องอะไร ต้องติดตามในวันอังคารจ้า
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ และขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
ปล.สำหรับน้อง Naenprin ที่อยากรู้คู่เหมยอิงไรอันนั้น อดใจอีกนิดนะคะ
เพราะตั้งใจให้รับรู้ความคืบหน้าในความรักของคู่นี้ ผ่านตัวละครคู่อื่นๆ
หลังจากคู่นี้ค่ะ ซึ่งคู่ต่อไปบอกตรงนี้เลย
ว่าเลือกนนเบสมาแต่งก่อนค่ะ
ส่วนชื่อเรื่องจะมาบอกอีกทีน้า
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักหวานๆของมาเฟียขี้หึง} ธันว์ & หลี่ผิง...The End...[14/10/59] (อ่าน 540098 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก