ตอนพิเศษ 1 ... ลงโทษเด็กดื้อหวางหลี่ผิง “ว่าไงนะ!!! น้องธันว์อยู่โรงพยาบาล เกิดอะไรขึ้น!...ไม่ต้องพูดแล้ว เฮียจะไปเดี๋ยวนี้!” ผมตัดสายน้องสาวฝาแฝดที่กำลังอึกอักให้คำตอบไม่ได้ดั่งใจทันที ก่อนถลาไปยังประตูที่อยู่อีกฝั่งของห้องทำงาน เรียกได้ว่าแทบจะเหาะมากกว่าเดิน และไม่คิดจะเสียเวลาตอบคำถามของเลขาหน้าห้องอย่างฝูหรงสักนิด
เพราะหลังจากเปิดประตูมาได้ ผมก็สั่งการให้ฝูหรงตามอาเป๋าให้เตรียมรถไว้ทันที ก่อนตัวผมจะได้เข้ามาอยู่ในลิฟต์ และทำตัวเป็นคนย้ำคิดย้ำทำกดตัวเลขเดิมซ้ำๆ ทั้งๆที่มันไม่ได้ทำให้ลิฟต์เคลื่อนลงได้เร็วขึ้นสักนิด แต่หัวใจที่ร้อนรุ่มจนแทบมอดไหม้ หลังจากรู้ข่าวว่าว่าที่เจ้าสาวของผมเข้าโรงพยาบาล ทำให้ผมแทบคลุ้มคลั่งและควบคุมสติไม่ได้ดีดังเคย ไม่เหลือคราบนายน้อยหวางหลี่ผิงที่แสนสุขุมสักนิด
เงาสะท้อนภาพใบหน้าตัวเองจากกระจกในลิฟต์ ทำให้ผมต้องลูบหน้าตัวเองแรงๆ ก่อนถอนใจเฮือกใหญ่ เพื่อปรับสีหน้าซีดๆแววตาวูบไหวให้กลับมาเหมือนเดิมให้มากที่สุด เดี๋ยวลูกน้องคนอื่นจะแตกตื่นและหมดศรัทธาในตัวผมไปซะก่อน แต่ภายในใจที่เป็นกังวลและเป็นห่วงน้องธันว์นั้น ผมไม่อาจทำให้มันทุเลาลงได้เลย
มันเกิดอะไรขึ้น ในเมื่อน้องธันว์ไปเตรียมสถานที่สำหรับงานแต่งที่โรงแรมในกงอิน พร้อมเหมยอิงและน้องธารณ์ที่บินมาช่วยเตรียมงานแต่งพี่ชายโดยเฉพาะ ไหนจะอาอู๋และบอดี้การ์ดอีกสามคน ที่ผมส่งไปดูแลความปลอดภัยให้คนรักและน้องสาวทั้งสอง
ผมห่างกับน้องไม่ถึงวัน เจ้าตัวถึงกลับเข้าโรงพยาบาล แล้วแบบนี้ผมจะไว้ใจใครให้ดูแลน้องได้อีก ต่อไปมิต้องให้น้องธันว์อยู่ในสายตาตลอดเลยรึไงกัน เพราะแค่รู้ว่าน้องอยู่โรงพยาบาล ใจผมก็จะขาดรอนๆอยู่แล้ว
“น้องธันว์!!” ตอนนี้ผมได้เจ้าของชื่อมาอยู่ในอ้อมกอดแล้วครับ
“อื้อออ...เฮียหลี่ผิง ธันว์หายใจไม่ออก...แหะๆ”
หลังจากโดนประท้วงด้วยน้ำเสียงที่ดังอู้อี้กับอก ผมจึงคลายแรงกอดรัดร่างน้อยลง ก่อนผละห่างเพื่อจ้องสำรวจหาความเสียหายไปตามร่างน้องธันว์ จนไม่ทันสังเกตว่ามีใครอยู่ในห้องบ้าง เพราะตอนมาถึงผมก็รีบร้อนพุ่งหาน้องที่นอนบนเตียงก่อนเลย พอได้ยินเสียงหัวเราะแห้งๆของน้อง ผมจึงได้โอกาสเหลือบตาขึ้นมองเด็กน่ารักที่กำลังส่งยิ้มแหยๆมาให้ ก่อนน้องจะหลบตากันดื้อๆ เล่นเอาผมงงไปเลย
แต่จากการประเมินด้วยสายตา น้องธันว์ดูปกติดี ไม่ได้เป็นไปตามความคิดร้ายๆของผมก่อนหน้า ผมก็เบาใจแล้วล่ะครับ และไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรที่ทำให้น้องต้องมาอยู่ที่นี่ ผมคิดว่ามันคงไม่ได้เลวร้ายไปกว่าความรู้สึกของผมที่ผ่านมาก่อนหน้านี้นักหรอก
“เอ่อ...เฮียหลี่ผิงคะ” ผมหันมาตามเสียงเรียก จึงเพิ่งเห็นว่ามีเหมยอิงและน้องธารณ์อยู่ในห้องนี้ด้วย
ท่าทางรู้สึกผิดของทั้งคู่ที่กำลังยืนข้างเตียงต่อหน้าผมนั้น ทำให้ผมยิ่งสงสัยหนักว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ความเป็นห่วงน้องสาวทั้งสองนั้นมีมากกว่า เพราะหน้าซีดๆตาหงอยๆคูณสองที่ได้เห็น
“เหมยอิง น้องธารณ์เป็นอะไรครับ ทำไมทำหน้าแบบนั้น น้องธันว์เกิดอะไรขึ้น แล้วตกลงน้องธันว์เป็นอะไรถึงมาโรงพยาบาล” ผมมองหน้าทั้งสามสลับไปมาพร้อมส่งคำถามคาใจไปให้
ส่วนคนที่เป็นคนตอบคือคนที่นอนบนเตียง ซึ่งก่อนตอบน้องธันว์ก็ยึดมือผมไปกุมไว้ พร้อมช้อนตามองมายิ้มๆ ผมถึงกลับต้องกัดริมฝีปากไว้ เพื่อกลั้นยิ้มกับท่าทางออดอ้อนของน้อง และฝืนทำหน้าตาจริงจังรอคำตอบ
“เฮียหลี่ผิง~ คือ...ธันว์ก็แค่เป็นลม แต่เจ๊เหมยอิงกับยัยธารณ์ตกใจมากไปหน่อย ตอนมาเห็นธันว์นอนหมดสติกับพื้น เลยรีบพามาส่งโรงพยาบาล แต่ๆ...พอมาถึง หมอยังไม่ได้ทำอะไรหรอก ธันว์ก็รู้สึกตัวแล้ว...อ่ะ”
เสียงใสๆดังขึ้นอย่างกับปืนกลรัวใส่ผมไม่ยั้ง ด้วยน้องคงกลัวไม่ได้อธิบายจนจบ แต่มีติดขัดกลางประโยคนิดหน่อย เมื่อผมตากระตุกขมวดคิ้วใส่คนพูด และจบประโยคด้วยเสียงอ่อยๆ แถมออฟชั่นเสริมด้วยการเขย่ามือผมไปด้วย
แม้ผมจะเห็นว่าน้องไม่เป็นอะไรแล้ว แต่พอได้รู้ว่าคนรักหมดสตินอนกับพื้นโดยไม่มีใครเห็น ผมก็อดจะขัดใจไม่ได้ แต่ก่อนที่ผมจะซักเด็กน่ารักตรงหน้าต่อ ถึงสาเหตุที่ทำให้เป็นลม ก็มีเสียงใสๆของน้องธารณ์ดังขึ้น จนผมต้องหันไปให้ความสนใจ แต่ก็รับรู้ได้ว่าลิงน้อยข้างตัวนั้น ได้สอดแขนเข้ามาโอบรอบเอวผมไว้ ก่อนเอนหัวซบเข้ากับอกผม ด้วยท่าทางออดอ้อนเต็มกำลัง
“ธารณ์ต้องขอโทษเฮียหลี่ผิงด้วยค่ะ เพราะธารณ์ขี้โวยวายไปหน่อย เลยทำให้ทุกคนตกใจ รีบพาเฮียธันว์ส่งโรงพยาบาลทันที ทั้งๆที่น่าจะปฐมพยาบาลกันดูก่อน แหะๆ ขอโทษนะคะที่ทำให้เฮียหลี่ผิงวุ่นวาย” น้องสาวของคนรักยกมือไหว้ผมด้วยท่าทางอ่อนช้อย พร้อมสีหน้าแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ผมจึงรีบบอกน้องธารณ์ว่าผมไม่ถือสาสักนิด จนน้องยิ้มกว้างตายิบหยีได้อีกครั้ง แต่คนเป็นพี่ชายของน้องธารณ์ดูท่าจะลุ้นไปพร้อมน้องสาว เพราะผมรู้สึกได้ว่าน้องธันว์พรูลมหายใจออกมาเบาๆด้วยความโล่งอก คงกลัวน้องสาวโดนผมดุอยู่ล่ะสิ ‘เด็กหนอเด็ก’ ผมก้มหน้าซ่อนยิ้มจากสายตาสองสาว ด้วยการกดจูบลงบนกลุ่มผมหอมๆ แต่รีบผละห่างเพื่อแกล้งหลบตาเด็กน้อยที่เงยหน้าขึ้นมองกัน
“เหมยอิงก็ต้องขอโทษเฮียหลี่ผิงเหมือนกัน ที่พูดจาไม่รู้เรื่อง ทำให้เฮียต้องทิ้งงานมาถึงนี่ เหมยอิงไม่น่าโทรไปเลย แต่ที่โทรไปตั้งใจจะบอกว่าธันว์ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ยังไม่ทันพูด เฮียก็ตัดสายไปก่อน แล้วเหมยอิงก็ไม่กล้าโทรไปอีก” ผมละมือข้างหนึ่งจากการโอบกอดร่างน้อย เพื่อกุมมือน้องสาวฝาแฝดไว้แทน
“เหมยอิงทำถูกแล้วที่โทรหาเฮีย เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับน้องธันว์ เฮียสมควรรู้ก่อนใคร ไม่ว่าเรื่องจะเล็กจะใหญ่แค่ไหนก็ตาม เหมยอิงไม่ต้องกังวล เฮียไม่โกรธสักนิด ดีซะอีก เฮียจะได้มารับน้องสาวกลับบ้านด้วยตัวเองไงครับ” จบประโยคผมแล้ว เหมยอิงตอบรับเสียงใสพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวานทันที ก่อนน้องจะกุมทับหลังมือผมไว้ ตามมาด้วยคำขอบคุณและท่าทางที่สดชื่น จนผมยังนึกขำกับความกังวลเกินเหตุของน้องๆ
สองสาวคงคิดกันไปไกลว่าผมต้องโกรธมาก หากผมมาถึงแล้วและรู้ว่าน้องธันว์ไม่ได้เป็นอะไร ตามที่ผมได้เข้าใจไปเองก่อนหน้า และคงไม่ใช่เพียงสองสาวเท่านั้นที่คิดแบบนี้ เพราะคนในอ้อมกอดผมคงคิดไม่ต่างกัน ทำให้เมื่อแรกเจอน้องธันว์มีสีหน้าสำนึกผิด แล้วไหนจะท่าทางออดอ้อนเข้ามากอดเข้ามาซบต่อหน้าบุคคลที่สามและสี่นี่อีกล่ะ ที่ยืนยันได้ว่าตัวต้นเหตุของเรื่องวุ่นๆนั้น เค้ากลัวผมโกรธ
แต่ในความเป็นจริง กลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง เพราะผมคิดตามที่ผมบอกเหมยอิงไปจริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่แค่ไหน หากเกี่ยวกับคนรักตัวน้อยคนนี้แล้ว ผมสมควรรู้เป็นคนแรกๆ เพราะถ้าได้รู้ทีหลังคนอื่น ผมคงได้โกรธคนที่คิดปิดบังกันซะมากกว่า
“นั่นสิเนอะ เฮียหลี่ผิงของธันว์ใจดีอยู่แล้ว”
ผมละสายตาจากรอยยิ้มของน้องสาวทั้งคู่ เพื่อก้มมองเจ้าของรอยยิ้มเจิดจ้า ที่เงยหน้าบรรจงคลี่ยิ้มมอบให้ผมอย่างตั้งใจ จนใบหน้าน่ารักของน้องธันว์สว่างไสว ด้วยเผยให้เห็นฟันขาวซี่เล็กๆเรียงตัวสวย พร้อมดวงตายิบหยีอย่างน่าดู ทำให้ผมเกือบหลุดยิ้มออกไป ให้ผิดจากความตั้งใจ
“ไม่ต้องมานงมาเนอะเลย ไหนบอกเฮียมาสิว่าทำไมอยู่ๆน้องธันว์ถึงเป็นลม” ผมข่มใจไม่ให้เผลอตัวเข้าไปโอ๋เด็กน้อย ที่ทำหน้าหงอยอย่างน่าสงสารขึ้นมาทันตา หลังจากผมถามหาสาเหตุด้วยสีหน้านิ่งๆ
การที่ผมทำท่าทางขึงขัง ไม่ใช่ว่าผมโกรธคนป่วยตัวน้อยนะครับ แต่อยากรู้สาเหตุที่แท้จริงมากกว่า ว่าเป็นเพราะอะไร น้องธันว์ถึงเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมา ด้วยอาการนี้ไม่ใช่จะเกิดขึ้นกันง่ายๆ หากร่างกายแข็งแรงเพียงพอ นอกเสียจากน้องจะฝืนทำจนร่างกายเกินจะรับไหว
หากเป็นอย่างที่ผมคิด ลิงน้อยที่รักคงต้องโดนผมดุบ้างแล้วล่ะครับงานนี้ เพราะผมเตือนน้องธันว์มาตลอด ตั้งแต่น้องเริ่มเตรียมงานแต่งของเราแล้ว ว่าอย่าฝืนทำจนเกินกำลัง เพราะหากเกิดอะไรขึ้นกับน้องแล้วมันไม่คุ้มสักนิด จากอาการหลบตาและซบหน้าผากลงกับอกผมของน้องธันว์ เดาได้ไม่ยากว่าวันนี้ต้องมีคนโดนดุแน่ๆ
“เฮียอ่ะ” ผมถอนใจเบาๆทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงออดอ่อยของเด็กดื้อ ก่อนจะพยักหน้าอนุญาตให้สองสาวได้หลบออกจากห้องไปก่อน เมื่อเห็นเหมยอิงชี้ไม้ชี้มือไปทางประตู
แต่ก่อนออกไปเหมยอิงยังอดเป็นห่วงน้องธันว์ไม่ได้ มีขยับปากบอกผมเบาๆว่า ‘อย่าดุน้องเลย’ เหมยอิงแสดงอาการปกป้องพี่สะใภ้อย่างออกนอกหน้ามาก ผมจึงส่งยิ้มพร้อมพยักหน้าน้อยๆเป็นการรับปากแทน และเผื่อแผ่รอยยิ้มให้น้องธารณ์ที่ยืนส่งยิ้มล้อเลียนมาให้ผมด้วย
เมื่อได้อยู่ตามลำพังกับเด็กดื้อที่น่ารักแล้ว ผมดันไหล่น้องออกช้าๆ ก่อนเชยปลายคางของคนที่ก้มหน้าหลบตาขึ้น เพื่อจ้องตารอคำตอบ พอน้องธันว์เห็นว่าผมเอาจริง เด็กดื้อกลับทำปากยื่นใส่อย่างงอนๆ ทีแรกผมนึกว่าต้องกลายเป็นฝ่ายง้อน้องซะแล้ว ที่ไหนได้น้องกลับโผเข้าคล้องคอผมไว้ และเอ่ยขอโทษผมด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย ที่ทำให้ผมกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่อีกต่อไปออกมา ก่อนผมจะใจอ่อนวาดวงแขนโอบจนรอบแผ่นหลังบาง และหลุดเสียงหัวเราะเบาๆออกมาด้วยความถูกใจ ในกิริยาน่ารักขี้อ้อนของลูกลิงตัวน้อย
“ธันว์ขอโทษครับ ธันว์รู้ว่าทำให้เฮียเป็นห่วง แต่อยากให้งานแต่งของเราออกมาดีอ่ะ เลย...ฝืนไปหน่อย วันนี้เป็นไรไม่รู้เนอะ แดดจ๊าจ้า อากาศก็ร้อนกว่าทุกวันด้วย แต่ธันว์เดินออกไปคุมงานแป๊บเดียวจริงๆนะ รู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่นี่แล้ว แหะๆ...เฮียหลี่ผิงยกโทษให้ธันว์เนอะ น้า~ ต่อไปธันว์สัญญาจะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ นะครับ”
ผมยอมตั้งแต่น้องธันว์เอ่ยขอโทษต้นประโยคแล้วครับ แถมยังมีประโยคสำนึกผิดและปิดท้ายด้วยการให้สัญญาอีก แล้วไหนจะน้ำเสียงออดอ้อนที่น้องตั้งใจใช้กับผมด้วย ที่สำคัญเสียงเล็กๆมันดังอยู่ข้างหูด้วยนี่สิ ทำเอาผมใจละลาย ตอนนี้หากน้องจะขอมากกว่าการยกโทษ บอกคำเดียวว่า...‘ยอม’
ผมแตะริมฝีปากไปตามกลุ่มผมหอมๆ ไล่มายังข้างขมับ ก่อนเคลื่อนไปยังหลังใบหูสีอ่อนที่กรุ่นกลิ่นกายน้อง และเลาะเล็มมาตามแก้มใสที่ขึ้นสีระเรื่อคาตา สุดท้ายแตะจูบนิ่งๆยังมุมปากสีสดที่กำลังยกยิ้มด้วยความยินดี เมื่อได้สบดวงตาแวววาวสุกใสของน้อง ผมก็นึกโล่งใจจริงๆก็ตอนนี้ ว่าคนรักตัวน้อยปลอดภัยอยู่ภายในอ้อมกอดของผมแล้ว
“น้องธันว์รู้ว่าเฮียเป็นห่วง เพราะฉะนั้นต่อไปต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ น้องธันว์ทำเพื่อเฮียได้มั้ยครับคนเก่ง” คนเก่งของผมตอบรับเสียงใสทันที ก่อนจะเป็นฝ่ายแตะจูบที่ริมฝีปากผมซ้ำๆพร้อมคำขอบคุณ ด้วยสีหน้าท่าทางรื่นเริง
สุดท้ายคนน่ารักก็ลอยนวลไม่โดนผมดุ สมกับความช่างอ้อนที่เค้ามีล่ะครับ ฮึๆ
ระหว่างที่คนน่ารักกำลังยิ้มกว้างตาปิดอย่างน่าดูอยู่นั้น ผมจึงได้โอกาสรั้งเอวบางเข้าหาตัว ก่อนประกบจูบริมฝีปากที่กำลังฉีกยิ้มเป็นการปิดท้าย เพื่อทำโทษกรณีที่น้องทำผมใจหาย แรกๆคนน่ารักมีอึกอักต่อต้านผลักไส แต่เมื่อเจอผมหลอกล่อตวัดดูดลิ้นเข้าหน่อย น้องก็เริ่มเคลิ้มโอบแขนเข้ากับรอบคอ และเป็นฝ่ายรั้งใบหน้าผมให้แนบชิดขึ้น พร้อมตวัดดูดลิ้นผมเข้าสู่โพรงปากตัวเอง
เราจูบกันจนกระทั่งน้องเริ่มหมดลมหายใจและทุบเข้าที่แผ่นหลัง ผมจึงต้องตัดใจจากจูบหวานๆที่เราร่วมกันปลุกปั่น มายังพวงแก้มใสเพื่อสูดกลิ่นหอมๆ และรับรู้ถึงลมหายใจร้อนถี่กระชั้นข้างหู พาลให้ฝ่ามืออยู่ไม่สุขสอดผ่านสาบเสื้อคนไข้ที่ถูกกระตุกปมเชือกไปแล้ว เพื่อสัมผัสผิวหน้าอกเนียนมือและยอดอกที่ขึ้นปุ่มไต แต่แล้วข้อมือผมก็ถูกยึดไว้ พร้อมการห้ามปรามจากเสียงแหบพร่า ที่พอได้ยินทำเอาผมไม่อยากหยุดสักนิด
“เฮีย อ่า~ หยุดเถอะครับ ที่นี่โรงพยาบาล...พากลับบ้านหน่อยครับ ธันว์อยากกลับบ้านแล้ว” แล้วดูเด็กน่ารักที่อ้อนให้ผมหยุด และอ้างว่าอยากกลับบ้านสิครับ มันช่างน่าให้ผมทำตรงข้ามซะจริง อย่างการกดน้องบนเตียงคนไข้อะไรแบบนั้น
จากภาพที่ผมเห็นคือคนรักตัวน้อยนอนระทวยหัวยุ่งอยู่กับเตียง สาบเสื้อหลุดลุ่ยโชว์แผ่นอกขาวพร้อมยอดอกสีฉ่ำและหน้าท้องเนียนน่าแนบชิด ไหนจะพวงแก้มใสที่ผมเพิ่งสูดดมกลับขึ้นสีระเรื่อน่ากิน พร้อมริมฝีปากบางที่เคยห้ามปราม กลับบวมเจ่อเพราะฤทธิ์จูบให้อยากดูดกลืนซ้ำๆ แถมดวงตาที่ผมหลงใหลกลับหยาดเยิ้ม เรียกร้องให้ผมเดินหน้าต่อ มากกว่าจะหยุดเพียงแค่การจ้องมอง และหักห้ามใจอย่างยากลำบากอยู่ตรงนี้
แต่สุดท้ายผมก็สามารถตัดใจจากภาพร่างน่ากินของคนรักตัวน้อยได้สำเร็จ แม้จะแอบมีมือสั่นใจแกว่งไปบ้าง ตอนผูกปมเชือกเสื้อคนไข้ให้เด็กน่ารัก ที่นอนอมยิ้มหลบตาอยู่บนเตียง และเป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูถูกเคาะ ก่อนที่จะถูกเปิดเข้ามา ผมจึงตวัดร่างน้อยเข้าหาอก และเหลือบมองไปยังผู้เข้ามาใหม่ ทำให้พบกับคุณหมอผู้หญิงสูงอายุหน้าตาใจดีเข้า
“สวัสดียามบ่ายค่ะ ขอหมอตรวจร่างกายมิสเตอร์ธนอรรถย์หน่อยนะคะ ดูสิว่าหนุ่มน้อยของเรา พร้อมจะกลับบ้านรึยัง”
ผมก้มหัวให้คุณหมอท่าทางใจดี ก่อนคลายกอดเพื่อปล่อยร่างน้องให้อยู่ในความดูแลของหมอ และถอยออกมายืนใกล้เหมยอิงกับน้องธารณ์ ที่เดินตามหมอและพยาบาลเข้ามาในห้อง
หลังจากหมอตรวจน้องธันว์ไม่นาน ก็หันมาส่งยิ้มให้เราสามคน ก่อนจะอนุญาตให้ผมพาน้องกลับบ้านได้ แต่มีย้ำเรื่องการดูแลสุขภาพ และไม่ให้น้องฝืนร่างกายทำอะไรเกินกำลังอีก ผมจึงหันมาส่งสายตามองน้อง สื่อให้รู้ว่าต้องฟังคำที่คุณหมอเตือนด้วย เล่นเอาคนเก่งส่งยิ้มแหยๆให้ผม ก่อนหันไปรับคำคุณหมอเสียงใสพร้อมคำขอบคุณ จากนั้นไม่นานเด็กน่ารักก็พร้อมออกจากโรงพยาบาล
“ธันว์ไม่เป็นอะไรแล้ว เดินเองได้ อ๊ะ!...เฮียอ่ะ” ผมไม่คิดจะฟังเด็กดื้อสักนิด และตัดสินใจช้อนขาช้อนหลังเพื่ออุ้มน้องจากเตียงลงนั่งรถเข็น ที่บุรุษพยาบาลเข็นมารอพร้อมแล้ว แน่ะ! เด็กดื้อมีทำปากยื่นตาวาวมองผมอย่างขัดใจอีก
ผมจึงอาศัยจังหวะที่ก้มวางร่างน้อยบนรถเข็น จุ๊บปากยื่นๆไปหนึ่งที ทำเอาคนเก่งปิดปากเงียบกริบ นั่งแก้มแดงก่ำตลอดทางที่ผมเข็นรถให้น้องนั่งเลยทีเดียว
พอถึงรถทั้งเหมยอิงและน้องธารณ์ขอแยกไปนั่งรถคันเดิม ทำให้ตอนหลังรถในขณะนี้ ผมมีลิงน้อยแสนน่ารักนั่งคร่อมอยู่บนตักกอดคอกันไม่ห่าง ทำเอาผู้เป็นเจ้าของความน่ารักช่างอ้อนอย่างผม หุบยิ้มไม่ลงเลยทีเดียว และได้แต่กอดร่างอุ่นบนตักไว้หลวมๆ พร้อมเฝ้าวนเวียนสูดกลิ่นแก้มสลับสูดกลิ่นกลุ่มผมหอมของน้องไปมา ซึ่งเจ้าของก็ไม่มีขัดขืน ยอมให้ผมได้ทำตามใจชอบ
มีบ้างที่น้องประท้วงและเบี่ยงหลบ เมื่อผมจงใจใช้เคราสากไซ้ไปตามแก้ม และซอกคอน้องด้วยความมันเขี้ยว พอน้องธันว์เริ่มส่งสายตาเขียวๆมาให้ ผมจึงเปลี่ยนมาส่งยิ้มหวานใส่ตา ให้น้องได้ตะลึงค้างและแก้มแดงเล่น ก่อนผมจะรีบขโมยจูบหวานๆจากริมฝีปากที่เผยอน้อยๆตรงหน้า ทำเอาลิงน้อยนั่งระทวยหอบตัวโยนอยู่บนตัก สิ้นฤทธิ์ของเด็กดื้ออย่างสมบูรณ์กันเลยทีเดียว
หลังจากนั้นผมจึงถือโอกาสเลื่อนมือจากแผ่นหลังเนียน วนมาด้านหน้าเพื่อลูบไล้ผิวอ่อนตรงหน้าท้อง คนเก่งที่นั่งซบหน้าหอบน้อยๆกับบ่า ถึงกลับเงยหน้าขึ้นมองผมตาโต ปากเจ่อๆเตรียมอ้าประท้วง มือน้อยแตะเข้าที่ข้อมือ เมื่อน้องอ่านสายตาผมออกว่าผมคิดจะทำอะไร แต่ผมไม่ยอมให้น้องได้ประท้วง เพราะจัดการก้มปิดปากส่งจูบหวานๆให้น้องได้เคลิ้มอีกครั้ง และลงมือปลดตะขอรูดซิบกางเกงตัวน้อย ก่อนจะล้วงมือเข้าไปทักทายธันว์น้อยที่ยังหลับใหล พร้อมปลุกปั่นธันว์น้อยให้ตื่นเต็มตัว ด้วยไม่ต้องการให้เสียเวลา มอบบทลงโทษแสนหวานให้แก่เด็กดื้อ
การกระทำของผมทำเอาคนบนตักครางหวิวคาปาก ก่อนเกี่ยวลิ้นตอบโต้ผมอย่างไม่ยอมแพ้ มีขยับสะโพกสวนมือ เมื่ออารมณ์น้องไต่ระดับตามการปลุกปั่นของผม ก่อนน้องจะถอนจูบและเป็นฝ่ายเร่งเร้าให้ผมได้เร่งจังหวะเร็วขึ้น แต่ผมกลับหยุดมือไม่คิดจะทำตามคำขอของน้อง เด็กดื้อที่แสนยั่วยวนถึงกลับเม้มปากน้ำตาคลอ ส่งสายตาตัดพ้อให้ผมกันเลยล่ะ แต่ผมต้องทำใจแข็งส่ายหน้า พร้อมส่งยิ้มยั่วเย้าให้น้อง ก่อนจะชี้มาที่ปากตัวเอง
เด็กหัวไวก็ประกบจูบบดเบียดริมฝีปากเข้ากับผมทันที และเป็นฝ่ายเกี่ยวลิ้นผมไปดูดดุนซะเอง แถมมือน้อยก็แตะเข้าที่หลังมือผม ส่งสัญญาณให้ผมได้ขยับส่งอารมณ์รักให้น้องต่อจากเมื่อครู่ แต่ผมยังไม่ยอมตามใจเด็กดื้อตอนนี้หรอกครับ จนน้องสะบัดจูบกลับมามองผมอย่างออดอ้อน พร้อมน้ำตาใสๆไหลจากหางตามาตามแก้มเนียน ก่อนจะร้องขอผมได้อย่างน่าสงสาร
“เฮีย ฮึกๆ ช่วยธันว์นะครับ ฮึกๆ ธันว์ไม่ไหว ฮื่อๆๆ” พอแล้วครับสำหรับบทลงโทษเด็กดื้อในแบบฉบับของผม
“ต่อไปถ้าน้องธันว์ยังดื้อไม่ยอมฟังเฮีย น้องธันว์จะโดนยิ่งกว่านี้นะครับ รู้มั้ยคนเก่ง” ผมแตะจูบเบาๆที่ริมฝีปากสีสดที่ตอบรับผมทันควัน เมื่อผมเริ่มขยับมือปลอบโยนธันว์น้อยที่ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ ไม่ต่างจากเจ้าของที่สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลพรากอยู่ตอนนี้
ผมขยับมือบริการน้องพร้อมซับน้ำตาที่แก้มใสด้วยริมฝีปาก แต่อดอมยิ้มด้วยความถูกใจไม่ได้ เมื่อเด็กขี้แยที่แก้มยังหมาดด้วยคราบน้ำตา กลับครางหวิวด้วยแรงอารมณ์ และมีสั่งผมให้เพิ่มความเร็วขึ้น เมื่อเจ้าตัวใกล้ถึงจุดหมาย ก่อนผมจะเป็นฝ่ายประกบจูบปิดกลั้นเสียงครางสุดท้ายของน้องไว้ ตามมาด้วยความอุ่นร้อนเต็มหลังมือ
ผมเฝ้าคลอเคลียแก้มและริมฝีปากเด็กดื้อที่แสนน่ารักอยู่สักพัก เพื่อรอน้องได้ปรับอารมณ์และร่างกายให้คืนกลับสู่ภาวะปกติ เมื่อลมหายใจที่เคยหอบกระชั้นอยู่ในจังหวะปกติแล้ว ผมจึงเชยคางมนขึ้น ก่อนจ้องดวงตาวาวรื้นที่ยังมีประกายแห่งความเย้ายวนอยู่จางๆ
“นับจากนี้ต้องเชื่อฟังสามีให้มากเข้าไว้นะครับ คุณภรรยาที่รัก” คุณภรรยาที่รักของผมตะลึงอึ้งค้างไปแล้ว ผมจึงต้องเรียกสติคุณภรรยา ด้วยการฟัดแก้มแดงๆไปสองฟอดใหญ่ แต่ในเวลาต่อมาผมก็ต้องหูอื้อแก้วหูลั่นเปรี๊ยะทีเดียว
“เฮียหลี่ผิง!!!”
ดูท่าน้องธันว์จะยังไม่เข็ดกับบทลงโทษนะครับนั่น ถึงกล้าตะคอกใส่สามีอย่างผม แต่ตอนนี้ผมคงต้องเลิกสวมบทสามีจอมโหด(ไม่ใช่สามีจอมหื่นหรา!?) และกลับมาง้อเมียขี้งอนก่อนแล้วล่ะครับ ไม่เช่นนั้นคืนนี้มีหวังได้กลายเป็นมังกรเดียวดายนอนเหงาอยู่นอกห้องแน่ๆ ดูได้จากใบหน้าบูดบึ้งของคุณภรรยาที่รักตอนนี้ มาเฟียใหญ่อย่างผมก็ใจแกว่งทำอะไรไม่ถูกแล้ว
................................
หวังว่าจะถูกใจกับ SP.1 ใน “ลงโทษเด็กดื้อ” ตอนนี้นะคะ
ฮุๆ เด็กดื้อที่แสนน่ารักต้องโดนลงโทษแบบนี้ล่ะน้า
แต่ไม่รู้จะเข็ดมั้ยนี่สิ รึไม่แน่น้องธันว์อาจจะชอบก็ได้เนอะ
ส่วน SP.2 จะมาในตอน “งานแต่งแสนหวาน” บอกคำเดียวว่าห้ามพลาด!!
เพราะรวมทุกตัวละครมาส่งท้ายให้คู่หวานกันค่ะ เจอกันอีกทีศุกร์หน้าน้า
+1และเป็ดให้ทุกเม้นท์เช่นเดิม ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
แบบนี้จะมีหนังสือมั้ยค๊าา อิอิ
มีแน่นอนค่ะ แต่ไม่ใช่เร็วๆนี้ เพราะจะรอตีพิมพ์ออกมาเป็นชุดเช่นเดิมค่ะ
ต้องรออีกสองคู่หลังจากนี้ ถ้ามีเมื่อไหร่จะแจ้งให้ทราบนะคะ
ขอบคุณที่ถาม ปลื้มปริ่มที่มีคนสนใจค่ะ
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักหวานๆของมาเฟียขี้หึง} ธันว์ & หลี่ผิง...The End...[14/10/59] (อ่าน 540061 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก