ตอนที่ 29“ ไม่ใช่! " ผมปฎิเสธออกไปก่อนจะคว้าเอาเสื้อผ้าที่กองไว้มากอด บังรอยแดงเอาไว้ให้มากที่สุด อารมณ์เดียวกับแม่จับได้ว่าพาผู้หญิงเข้าห้อง แต่ผิดประเด็นที่ กูเป็นผู้ชายไง
“ แล้วไง " ไอ้เชี้ยข้างผมตอบน้องสาวมัน ดวงตาเล็กเบิกกว้างมองมาทางผมสลับกับมันที่แค่ยื่น เกาตูด ... ให้มันได้แบบนี้ดิ น้องมึงช็อคตาตั้งแล้วรู้บ้างมั๊ยว่ะ
“ พี่ฮิม..”
“ ก็เฮอร์ไม่ให้พี่คบผู้หญิง ก็ดีแนะนำอย่างเป็นทางการเลยละกันนะ " มันกอดไหล่ผม มือผมก็ยิ่งกอดเสื้อผ้าที่อยู่ในมือนั่นแน่น " นี่ พี่หยุ่น แฟนพี่ "
โหหห มึงแนะนำเหมือนกูเป็นผู้หญิงเลยว่ะ ภูมิใจระดับนั่น ผมเดาสายตาอะไรจากน้องเฮอร์ไม่ได้ รู้แค่ว่าคงช๊อคเพราะน้องไม่เดินเข้ามาเลย ได้แต่มอง มองพวกผมสองคนนิ่งๆ จนน้ำตาไหลลงมา ไม่มีเสียงสะอื้น แต่แค่เดินผ่านพวกผม เข้าไปยังห้องของเธอ
ปัง! เสียงปิดประตูที่ผมต้องหันมองมัน แค่ยักไหล่ ก่อนจะกอดผมเดินเข้าห้องไป " ไม่ต้องไปสนใจหรอก แค่เด็กไม่รู้จักโต " มันว่าแบบนั้น แต่ผมรู้ว่าข้างในใจมันคง สั่น คนที่พยายามเข็มแข็ง ดูง่ายที่สุดก็ตอนพยายามแข็งใจ
“ มึง "
“ อะไร " ผมทักคนที่นอนอยู่บนเตียงของตัวเอง มันเหมือนจะหลับตาลงอีกครั้ง แต่ก็เหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ ไม่ไปหาเฮอร์หน่อยเหรอว่ะ " ลืมตาขึ้นมองผมเพราะได้ยินเสียงกางเกงยีนส์ที่ผมกำลังใส่
“ มึงจะไปไหน "
“ กลับหอไง น้องมึงมาแล้วอะ "
“ กูไม่ให้กลับ " ไอ้ฮิมลุกขึ้นนั่ง ดึงตะขอกางเกงของผมเข้าไปใกล้ มือจับกางเกงไว้แล้วดึงลงมา มือของผมพยายามจับไว้ให้แน่น
“ เคลียร์กับน้องมึงก่อนดิว่ะ คุยกันให้รู้เรื่อง มึงเงียบ น้องมึงก็เงียบจะไปรู้เรื่อง ห่าอะไร กูคนกลาง ทำตัวไม่ถูกนะเว้ย "
“ มึงจะสนใจอะไร เดี๋ยวมันก็ต้องกลับ กูไม่สนใจหรอก "
“ ไม่ตรงกับใจมึงนะ " ผมย่อตัวนั่งลงบนพื้น เงยหน้ามองหน้ามันที่แค่ก้มลงมองมาที่ผม " เราจะคบกันได้ไงว่ะฮิม ถ้าคนที่มึงรักกับคนที่กูรัก ไม่โอเคกับสิ่งที่เราทำ "
“ แต่กูโอเค กับสิ่งที่กูทำ ชีวิตของกู เป็นของกูบ้างได้มั๊ยว่ะ ตามใจกูบ้างได้มั๊ยว่ะ "
“ ไอ้ฮิม..”
“ อย่าพูดเหี้ยอะไรเลยได้มั๊ยว่ะ แค่มึงยืนอยู่ตรงนี้ ข้างๆกูก็พอ กูขอแค่เท่านี้ แค่มีมึงก็พอว่ะ หยุ่น "
เอื้อมมือไปจับมันไว้หลังประโยคนี้ มันก้มหน้าแค่นี้ก็รู้แล้วว่าแคร์คนข้างห้องมากแค่ไหน ลุกขึ้นยืนตบไหล่มันเบาๆก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง แต่มือที่ปล่อยเมื่อกี้เร็วกว่า คว้าเอามือของผมไว้
“ มึงจะไปไหน "
“ ไปเก็บโจ๊ก ยังไม่มีใครเก็บ "
“ จะไม่ทิ้งกูไปใช่มั๊ย " มันจ้องหน้าผม เหมือนเคล้นให้ตอบ สายตาที่กำลังเป็นกังวลของมันมองผม
“ ไม่..” ไม่ใช่ตอนนี้ " ทุกอย่างมันไม่แน่นอน มึงก็รู้นี่หว่า "
“ กูถามถึงตอนนี้ "
“ ถ้าตอนนี้คือไม่ แต่ถ้ามึงไม่ทิ้งกูไปก่อน " ปล่อยมือออกจากข้อมือของผม เดินออกไปนอกห้องถึงได้ยินเสียงร้องไห้ดังออกมาจากห้องข้างๆ หันมองแว็บเดียวก่อนจะมาสนใจกับโจ๊กที่หกเกลื่อนห้อง
คอนโดนกว้างแต่เสียงร้องไห้ที่ผมได้ยินดังก้องไปหมด เหมือนอยู่ในห้องแคบๆที่ความเจ็บปวดลอยคุ้งไปหมด แทบไม่มีบรรยากาศของความสุขหลงเหลืออยู่เลยสักนิด เดินกลับเข้าไปในห้อง ผมทนฟังเสียงร้องไห้นั่นไม่ไหว
“ มึง " เขย่าตัวมันที่กำลังนิ่ง ดูก็รู้ว่าคงเครียดกับเรื่องนี้อยู่มาก แต่เพราะอะไร ไม่เข้าใจหรอกครับ สมัยนี้ เห็นสาวๆส่วนใหญ่ก็รับกันได้ โดยเฉพาะวัยรุ่นแล้วก็ยิ่งรับได้ แต่แปลกที่น้องเฮอร์ ไม่ใช่คนคนนั้น
“ มึงรู้มั๊ย ทำไมกูถึง ไม่ถูกกับไอ้เทม "
“ หึ ไม่อะ " ส่ายหน้ามันก็หันมามอง มือของมันดึงผมให้นั่งลงใกล้ ๆ ถอนหายใจก่อนจะก้มลงมาจูบ สัมผัสริมฝีปากของผม รอยยิ้มดูเหนื่อยๆนั่นกำลังฝืนยิ้ม
“ เฮอร์เคยเป็นแฟน ไอ้เทม "
“ ห๊ะ! ” ผมอ้างปากค้างกับประโยคนี้แต่มันกลับยิ้มแล้วหันมาจ้องหน้าผม
“ สมัยกูปีหนึ่ง เฮอร์มันอยู่ม.สี่ เราไปกลับคอนโดมหาลัยพร้อมกันตลอด แต่ตอนนั้นกูติดนักบอลมหาลัย กูเลยต้องไปซ้อม มันก็ไปเฝ้า ไอ้เทมก็เป็นนักบอลเหมือนกัน สรุปว่ามันจีบน้องกู "
“ มึงไม่หวง " มันส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ หวงทำไมว่ะ ยังไงมันก็ต้องมีผัว มันชอบกันกูก็โอเค แต่พอคบไม่นาน สักหกเจ็ดเดือนมันก็เลิกกัน "
“ ทำไมว่ะ "
“ ไอ้เทมเป็นเกย์ มันนอกใจน้้องกูไปคบผู้ชายคนอื่น ก็เด็กนิเทศม.กูนี่ละ หน้าตาก็น่ารักดี มันบอกเลิกเฮอร์ แต่เฮอร์มันทำใจไม่ได้ ร้องไห้เหมือนจะตายให้ได้โชคดีที่ติดกับซัมเมอร์พอดี กูเลยส่งมันไปอยู่กับแม่ที่เมกา "
“ แค่กี่เดือน น้องมึงรักเทมขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ "
“ มันก็เหมือนกับผู้หญิงทุกคนไม่ใช่เหรอว่ะ พอเจอใครที่มันตรงใจ ทั้งหน้าตา นิสัย ฐานะ มันก็ต้องหวังอยากจะเป็นคนสุดท้าย "
“ ก็จริงนะกูว่า..”
“ แล้วมึงรู้มั๊ย ไอ้เทม ตอนนี้คิดว่าที่กูชอบมึงเพราะกูจะล้างแค้นมันที่มันทำกับน้องกู "
“ มึงคิดงั้นเหรอ " ผมถามมันก็หันมามองตาขวาง
“ หยุ่น กูเจอมึงก่อนมันอีกนะ แล้วอีกอย่างกูไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นเหี้ยอะไร ขนาดนั้น คนเรามีรักก็ต้องมีเลิก ธรรมดา " ผมพยักหน้าก็จริงของมันครับ มองหน้าที่ตอนนี้เงียบลง ยังมีเรื่องบางอย่างที่ผมสงสัยอยู่
“ ฮิมกูถามจริง น้องมึงได้กลับไอ้พี่เทมยังว่ะ " มันหันมาเหล่มองผมที่แค่หันหน้าไปอีกทาง รู้สึกเหมือนด่าแม่แม่งเลยว่ะ " คือกูหมายความว่า เสียใจระดับนี้ก็ต้องเสียอะไรไปแล้วบ้าง ก็เท่านั้น "
“ ไม่รู้ แต่เฮอร์บอกกู ว่ายัง "
ยังแล้วจะเสียใจขนาดนี้เหรอว่ะ... ได้แต่คิดครับไม่กล้าบอกออกไป ผมพยักหน้าไม่อยากจะถามมันต่อ เพราะทุกอย่างมันก็ชัดจนพอสรุปได้ เฮอร์ไม่ชอบเกย์เพราะไอ้เทมคนที่เคยเป็นแฟนกับมันทิ้งมันไปคบกับผู้ชาย แต่พี่ชายที่รักของมันดันเป็นซะเอง... ชักอยากรู้แล้วว่า ถ้าน้องรู้ว่า พี่เทมของน้องก็เคยมาดุ๊กดิ๊กกับพี่ น้องจะทำไงหว่า... จากที่อาจจะชอบพี่ได้ ผมว่าให้น้องฝังผมลงหลุมเลยครับ ง่ายกว่ามาก
“ มึงคุยกับน้องมันให้รู้เรื่องเถอะว่ะ ฮิม "
“ กูไม่คิดว่ามันจะเข้าใจว่ะ "
“ ยิ่งไม่พูดก็ยิ่งไม่เข้าใจนะกูว่า พูดๆไปเถอะ เคลียร์ๆแม่งจะได้จบๆ "
“ กูว่า กูเลี้ยงเฮอร์มา กูรู้จักนิสัยมันดีว่ะ " อ้าวไอ้เหี้ย ทำไมพูดไม่ให้กำลังใจกันเลยว่ะ " น้องกูเป็นพวกประเภท ต่อหน้ามันโอเค ลับหลังมันก็อาจจะไม่ใช่ ต่อหน้ากู มันพูดกับมึงดีๆ ลับหลังก็อีกคนนึง มันร้ายจะตาย เป็นคนร้ายลึก เฮอร์อะน่ากลัว หลายครั้งที่กูคาดไม่ถึงว่ามันจะคิดแบบ แก้แค้นคนที่ทำมันเจ็บ "
“ นี่น้องมึงเหรอว่ะ กูคิดว่า นางร้ายช่องสาม "
“ ผู้หญิงไง มึงเข้าใจคำว่าผู้หญิงมั๊ย สัด "
“ ไม่ว่ะ เพราะกูไม่ใช่ผู้หญิงนะฮ้า~ “
“ แรดว่ะ " ด่าผมแต่ก็เข้ามาหอมแก้มผม เอามืออีกข้างดึงแก้มที่ไม่ได้หอม ดึงจนเจ็บ แต่ก็ยังไม่หยุดดึง " หยุ่น..”
“ หื้ม ? “
“ รักกูมั๊ยว่ะ "
“ ถามเหี้ยอะไรแบบนั้นว่ะ " ผมหันไปอีกหลบหน้าแดงๆให้ออกห่างมัน มือมันเข้ามากอดคอผมไว้ จมูกโด่งหอมแก้ม นานจนผมนิ่งไปสักพัก ราวกับว่ามันจะหอมจนหมดลมหายใจหรือหอมเพื่อที่จะเก็บเอาไว้ให้กลิ่นติดจมูกนานๆ ดึงผมเข้ากอดไว้แล้วลูบผมนั่นเหมือนว่ากำลังลูบขนแมว
“ กูรักมึง เชื่อกูนะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป " เขินจนได้แต่ซุกลงกับอกของมัน ไม่เข้าใจคำพูดนั้น แต่ไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อย เื่องราวแย่ๆแบบนี้ ผมก็ไม่ต้องทนผ่านมันไปคนเดียว
....................................................
น้องเฮอร์กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ร้องไห้อย่างหนักในมือถือยาพ่นเอาไว้ รู้ได้ทันทีเลยว่า น้องมีโรคหอบเป็นโรคประจำตัว ฮิมคว้ามือผมไปนั่งที่โซฟาใกล้ๆส่วนมันเองก็นั่งลงบนพนักวางแขนของโซฟาตัวที่ผมนั่ง กั้นกลางระหว่างผมกับน้อง
“ เฮอร์ "
“ เฮอร์ ..เฮอร์ไม่อยากจะฟังอะไรทั้งนั้น พี่ฮิมไม่ต้องพูดหรอก " น้องว่าออกมาแบบนั้น มองจากมุมนี้น้ำหยดลงบนมือช้าๆทีละหยด ผมเบือนหน้าหนี " พี่จะเป็น ไม่เป็น หรือเป็นเพราะอะไร มันไม่เกี่ยวกับเฮอร์ "
“ ต้องเกี่ยวสิ ก็เฮอร์เป็นน้องของพี่ เป็นคนในครอบครัว "
“ คนในครอบครัวเค้าไม่ทำให้คนในครอบครัวเสียใจหรอก " น้องเงยหน้ามองหน้าพี่ชายตัวเอง เหลือบหันมามองผมเล็กน้อย หน้าบึงตึงนั้น สายตาที่กำลังเกลียด ผมไม่ได้หลบตาแต่ยิ้มให้ " ยิ้มทำไม "
“ หุบยิ้มก็ได้ครับ "
“ ใครสอนให้นิสัยแบบนี้ว่ะเฮอร์ นิสัยเสีย " ไอ้ฮิมหันไปดุน้องมันที่ยืนขึ้น จ้องมองหน้าพวกผมแบบหาเรื่อง
“ ไม่มีใครสอนทั้งนั้น พ่อแม่ก็ไม่เคยสอน พี่ชายก็ไม่เคยสอน นิสัยเลยแย่ จบมั๊ยค่ะ "
“ นั่งลง "
“ ไม่นั่ง! “ น้องเฮอร์เสียงดังกว่า แต่มีเหรอครับว่าพี่ชายมันจะยอมแพ้ มันดึงข้อมือน้องเฮฮร์ให้นั่งลง ท่าทางหงุดหงิดจนน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง " จะทำอะไร ก็เชิญเลย เฮอร์ก็แค่น้อง ไปขัดความสุขของพี่ไม่ได้หรอก คนพวกนี้เอากันมันส์เค้าก็คบกันแล้ว เฮอร์มันจะไปรู้อะไรละ แต่พี่ฮิมรู้ไว้นะ คนที่นั่งข้างๆพี่นะ สักวันพอมันเลิกกับพี่ฮิมไป มันก็ต้องไปให้คนอื่นเอาเหมือนกัน "
ทำไม เด็กตัวแค่นั้น ปากคอถึงได้จัดจ้านขนาดนั้นว่ะ แม่เป็นแม่ค้าขายของในตลาดสดรึไง รึว่ารับจ้างด่าใครเป็นงานพิเศษ สายตาที่เหมือนนางร้ายทั้งๆที่หน้าก็พอจะเป็นนางเอกได้
“ น้องรู้เหรอครับ ว่าพี่กับฮิม ทำไมเราถึงมาคบกัน ถึงตัดสินคนอื่นแบบนี้ "
“ ใครเป็นน้องมึง เสือกนะค่ะ " อ้าว กูผิดสินะ.. ผมส่ายหน้าก่อนจะหันไปทางอื่น พูดกับคนที่กำลังโมโหก็เหมือนโยนไม้ลงกองไฟนั่นละครับ มันมีแต่ลุกโชนขึ้นมา
“ ไม่รู้อะไร อย่ามาพูดนะเฮอร์พี่กับหยุ่นไม่ได้เป็นแบบนั้น แบบที่เฮอร์คิด "
“ แล้วผู้ชายคบกับผู้ชายพี่เรียกว่าอะไรละ ความรักเหรอค่ะ ? ผิดเพศ! "
เงียบสิครับ...เจอประโยคนี้ มันหันมามองหน้าผม เหมือนที่ผมก็หันมองหน้ามัน ผมเห็นมันยิ้มเป็นแค่มุมปากเล็กๆแต่ผมรู้ดีว่านั่นคือสิ่งที่มันออกมาจากใจ ที่ส่งมอบให้ผม
“ ถ้าการที่พี่รักมัน เฮอร์จะบอกว่า พี่เป็นเกย์ งั้นพี่เป็นเกย์ก็ได้ "
“ พี่ฮิม "
“ ขอแค่พี่มีมันอยู่ ต่อให้ใครเรียกพี่ว่าอะไร พี่ก็ไม่สนหรอก แค่มีมันก็พอ " มือของมันคว้ามือผมไปจับไว้ รู้มั๊ยครับว่าผมอยากจะกระโดดกอดมันมากแค่นั้น ถ้าตอนนี้ไม่มีใคร ถ้าตอนนี้หยุดเวลา หยุดสายตาของคนตรงหน้าลงได้ ผมจะกระโดดกอดมัน จับหอมแก้มซ้ายขวา แล้วบอกมันออกไปว่า ' กูเองก็คิดเหมือนมึงเลยฮิม '
“ พี่ฮิมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เฮอร์ไม่เชื่อหรอก สักวันพี่ฮิมก็เปลี่ยนใจ สักวันพี่ฮิมก็ต้องเบื่อ พี่ฮิมก็จะเลิกไปเอง สักวันนะ พี่ฮิมก็ต้องเบื่อของของมัน สักวันของของมันก็ต้องหลวม " สุดคำนี้แทบอยากจะตะโกนออกไป ... ไม่หลวมหรอกเฟ้ย!! คับมากเถอะ ขมิบทุกวันเช้าเย็นไม่มีหลวมเว้ยยย
“ หรอ " มันหันมามองหน้าผม แต่ก็ไม่ตอบอะไร อนาคตเราตอบอะไรไม่ได้ผมรู้ดี ถ้าพูดออกไปเราทำไม่ได้ จะมองหน้ากันไม่ติดเปล่าๆ ผมคิดว่ามันก็คงคิดเหมือนผม
“ สักวันพี่ฮิมก็คงคิดได้ เฮอร์เป็นน้องพี่ฮิม เฮอร์รู้ "
“ กลับบ้านกัน เดี๋ยวกูไปส่ง " ไม่ได้สนใจคำพูดนั้นของน้องสาวตัวเอง ทำได้แค่หันมาหาผม ดึงให้ลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนของมัน จัดการเก็บเสื้อผ้าของผม ใส่เป้ รวมทั้งคอมคู่ใจ
“ ฮิม มึงโอเคเปล่า " ผมถามมันที่แค่พยักหน้า มันดึงผมเข้าไปกอดแน่น
“ กูจะโอเคกว่านี้ถ้ามึงอยู่ แต่รู้ว่ามึงคงไม่มีความสุข เพราะงั้น มึงกลับบ้านไปก่อนแล้วกัน เฮอร์ย้ายไปอยู่บ้านป้าเมื่อไหร่กูจะไปหามึง "
“ อื้ออ มีอะไรโทรหากูได้ตลอดเวลานะ "
“ เห็นว่ากูสามขวบรึไงว่ะ " ผมจ้องหน้ามันเอาไว้ อยากจะบอกเหลือเกินว่า สายตาของมึงตอนนี้กูบอกได้อย่างเดียวว่า มึงเครียดแล้วก็กังวลจนห้ามอะไรไม่อยู่
“ ใช่ ถ้าด้านสมองของมึงนะ "
“ ฉลาดมากเลยสินะมึง " มันเชิดหน้าถามผมที่แค่ยักไหล่ไม่ใส่ใจพร้อมคำพูดถ่มตัวเองเสมอๆ
“ แน่น๊อนน " เสียงหัวเราะของเรา ดังก้องแค่ในห้องของเราเท่านั้น ในพื้นที่ที่เป็นของเราความสุขมันก็ยังอยู่ตรงนี้ ถ้าไม่เดินไปไหน ไม่ทำอะไรมันก็คงอยู่ได้แบบนี้เรื่อยไป แตกต่างกันตรงที่ว่า
เราต้องมีสังคม มีครอบครัว มันเป็นปัจจัยที่อยู่รอบข้างทำให้เราต้องหันกลับมาสนใจ หันกลับมาแคร์ ทั้งๆที่เราบอกว่า ไม่สนใจ ใครคิดยังไงก็ช่าง .. แต่สำหรับครอบครัว คนที่เรารักและรักเราคิดยังไง มันไม่ใช่เรื่องที่ยังไงก็ช่างอยู่แล้ว และปราการด่านแรกมันก็อยู่ตรงหน้านี้
“ สักวันพี่ฮิมก็ต้องเปลี่ยนใจ.. นายต้องเสียใจแน่ " อย่าคิดกลัวอนาคต ถ้าเรายังอยู่กับปัจจุบัน มันกระชับมือที่กุมผมไว้แน่น เดินออกจากห้องในเย็นวันที่รู้สึกว่าหัวใจกำลังนำพาความ วุ่นวาย ที่ผมเกลียดและหนี เข้ามาอีกครั้ง
..........................................................
หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91 (อ่าน 1199133 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก