หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91

[Yunatsu]

โอ้ยยย ตาย ถ้าเทมได้ก่าหยุ่น
ไฟต้องได้อ่าฮิมปะ

เทมม ยังไม่ตัดใจอีกหรออออ

[toshika]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก  เทมหยุ่นพี่รับไม่ได้อ่ะน้องหนม

 

อยากให้เฮอร์ยอมรับฮิมที่เป็นแบบนี้สักที่เถอะ


มันหน่วงงงงงงงง  สงสารหยุ่น สงสารฮิม 

[B52]

  โอ้ยอ่านตอนนี้แล้วหายใจไม่ออกทันทีเลย

[NUTSANAN]

ยังคงหน่วงต่อไปเรื่อยๆ รอพี่ฮิม มาเคลียกะหนูหยุ่น

[ชางหลง]

ไม่เข้าใจหยุ่น ทั้งที่รู้เรื่องไฟ แต่กลับเหมือนจะจับปลาสองมือ

เป็นเพื่อนกันจริงหรือเปล่า ถ้าเราเป็นไฟเราคงเลิกครบ

หรือถ้าเป็นฮิม ก็ต้องคุยให้รู้เรื่อง ทำแบบนี้ทำไมแทนที่จะดีขึ้น

คงใด้เลิกกันจริง ๆ

[kokoro]

น้องหยุ่น รู้อะไรมากขึ้นละ
คราวหลังหนูก็แอบเป็นแบ็คอัพให้เทม-ไฟด้วยนะคะ
ตอนนี้พี่เทมคงชัดเจนแล้วว่า ยังไงก็ไม่มีความหวังกับหยุนแน่
จากที่แค่สปาร์คๆกับไฟ คราวนี้คงเริ่มมองมุมใหม่ๆแล้วเนอะ

ส่วนเรื่องปัญหาครั้งนี้ ใจเย็นๆแล้วค่อยๆแก้ไขไปนะจ๊ะหยุ่น
ระวังพิษรักแรงหึงพี่ฮิมด้วยค่ะ เดี๋ยวน้องจะสะบักสะบอมนะคะ เหอๆ

[na-au]

อยากรู้จัง ความหมายประโยคสุดท้ายของหลานฮิม

คนแก่คิดไม่ออก เป็นปริศนาอีกแล้ว

คนแ่ก่เครียด 

 

[Love U All]

ไม่เข้าใจ  ทำไมหยุ่นถึงไปขอความช่วยเหลือจากเทม  ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าฮิมกับเทมมีปัญหากัน
ถ้าฮิมรู้เรื่องที่หยุ่นทำ  แล้วจะโกรธหยุ่น  เราว่าไม่แปลกนะ หยุ่นเตรียมรับผลที่ตัวเองทำเลย
แล้วอีกอย่าง รู้ว่าไฟกับเทมมีอะไร ๆ กันอยู่  แล้วไปสนิทกะเทม  จนไฟต้องชิ่งไป
คือแบบบางทีก็เซ็งที่หยุ่นเหมือนมองโลกในแง่ดีเกินไปนะ

ส่วนเทม  ตอนนี้ติดลบอย่างจัง  อะไรคือการที่เหมือนแคร์ไฟ
แต่พอใกล้หยุ่น กลับบอกว่ามีความสุข  ขอให้ได้รับบทเรียนจากไฟอย่างสาสมนะ
ตอนนี้คิดถึงฮิมอ่ะ  โผล่มาแต่เสียง   

[ka[ze]na]

อยากเจอฮิมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดถึงอ่ะ................

[Arancia]

โอย ตอนนี้มันช่างหลากหลายอารมณ์ คู่เทมไฟ ก็เหมือนจะดราม่าซะงั้น ไฟหนีไปร้องไห้เร็วพี่เทม ปลอบด่วนเลยค่าาาาาาา

ฮิมหยุ่น สู้ๆ ชอบน้องแทมและเทอม น่ารักอะ

รออ่านนะคะ

[KilGharRah]

ทำแบบนี้ไม่ดีนะหนูหยุ่น พี่ฮิมต้องเสียใจแน่ๆ
รีบๆคุยกันซักทีนะ 

[minenat]

สงสารไฟ

[A-J.seiya*]

ไม่ชอบนิสัยหยุ่น
ไม่ผิดเลยย
แค่เป็นคนยังไงก็ได้ ชิวๆ หรืออะไรเทือกนี้
ให้ความรู้สึกว่า นายก็ทำแบบนี้กะทุกคน
...

[thaitanoi]

ยังคงความคลุมเครือ ไม่รู้จะออกมาเป็นแบบไหน

[pimBNY]

 
รอรอรอ

[helios-ag]

 ทำไทต้องไปนอนคอนโดเทม คิดถึงฮิมแล้วทำไมต้องจูบเทม
เทมไฟเกิดอะไรขึ้น  ให้ดิ้นตายยยยยยย

[JustWait]

พี่เทมไม่ชัดเจนเลยค่ะ

สงสารไฟ

[u_cosmos]

อ่านจบตอนดวยอาการเหนื่อยหอบ 
ในเมื่อหยุ่นก็ชัดเจนมาตั้งแต่คบกันแล้วว่าต้องเป็นฮิม
แล้วจูบนี้หยุ่นยังต้องการชัดเจนในเรื่องอะไร ให้เทมตัดใจอย่างงั้นเหรอ เหมือนมันจะไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่เลย
สงสารไฟนิดหน่อยนะ เหมือนโดนตอกย้ำ เหมือนเป็นตัวแทน(อะไรประมาณนั้น) 
แต่ก็ชอบดราม่าแบบนี้ ><

[patwo]

ตอนที่ 33

ครืน ครืน ครืนนนนน


มือถือสั่นอยู่หัวเตียง สั่นจนรำคาญ หันตัวลืมตาตื่นขึ้นดูทั้งที่ยากเหลือเกินอยากจะนอนต่อใจจะขาด  ตอนนี้ก็คงจะสักตีสองแล้วครับ ใครมันช่างโทรมาหากูตอนนี้กันว่ะ เบอร์ที่ไม่มีชื่อ เป็นแค่รูปคลื่น ตามอีโมที่ผมตั้งไว้ ขมวดคิ้วมองนาฬิกาให้แน่ใจว่าใช่ตีสองอย่างที่คิดจริงๆรึเปล่า


“ ตีสองจะครึ่งแล้วนี่หว่า " ถอนหายใจก่อนจะกดรับ " ว่าไง "


“ ลงมาหากูหน่อย กูรออยู่หน้าบ้าน "


“ ไม่อ่านหนังสือสอบรึไงว่ะ กูจะนอน "


“ อ่านแล้ว ช่วงนี้มันเวลาพักผ่อน "


“ พักผ่อนก็ขับรถไป มึงมาทำไมบ้านกู "


“ อยากพักผ่อนกับมึง ลงมา อย่าให้กูพูดมาก เพราะเดี๋ยวกูจะปีนขึ้นไปเอง "  ผมหัวเราะในคอกับความเอาแต่ใจเอาแต่ได้ของมัน ก่อนจะกดตัดสาย ลงจากเตียงแบบไม่ค่อยอยากจะลงเท่าไหร่ เปิดหน้าต่างดูก็มีจริงๆครับ รถพอร์ชคันเดิมที่พักหลังๆผมเองก็เริ่มจะจำป้ายทะเบียนนี้ได้แล้ว


จัดการตัวเองเล็กน้อย อย่างน้อยก็แปรงฟัน ไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดนอนครับ ยังไงก็ต้องขึ้นมานอนต่อ บ้านช่องเงียบเชียบไม่มีใครอยู่แล้ว มีแค่ไฟไม่กี่ดวงที่เปิดเอาไว้นำทาง เดินออกจากประตูหน้าบ้านก็เจอกับยามใจดี ลุงปันคนเก่าคนแก่ของบ้านผม เมื่อก่อนแกเป็นคนขับรถให้พ่อครับ ตอนนี้ย้ายมาเป็นยามให้ลูกชายแกขับแทน  แกแก่แล้วต้องพักผ่อน แต่ยังไงก็ขอทำหน้าที่ยาม เพราะแกอ้างว่า ยังไงกลางวันแกก็นอนทั้งวันอยู่แล้ว แต่เห็นแก่ขนาดนี้ก็แข็งแรงมากนะครับวิ่งจับโจรสบาย


“ คุณไฟ ลงมาทำไมดึกๆครับ "


“ เพื่อนมาหาครับลุง ลุงเปิดประตูให้ไฟหน่อย "


“ ยั่วกูขนาดนี้เลยเหรอว่ะ " ยังไม่ทันที่ก้นจะสัมผัสกับเบาะมันก็ยื่นตัวเข้ามากอดผมไว้แล้วครับ  พยายามดึงตัวมันออกไม่รอดครับ โดนหอมแก้มไปสองทีติด


“ มีอะไรเดี๋ยวกูจะขึ้นไปนอนต่อ "


“ ไปนอนบ้านกูดีกว่า " มันเอามือมาลูบแก้มผม ทำเหมือนผมเป็นหมา เกลียดตัวเองในเวลาแบบนี้ ผมแพ้คนอ่อนโยนที่ชอบส่งมือมาจับผมเอาไว้ ลูบๆ แบบคนที่ชอบใส่ใจผมมากๆ " มึงไม่ชอบทำบนรถไม่ใช่รึไง ไหนบอกว่าเจ็บหลัง "


“ ไอ้หยุ่นละว่ะ  "


“ นอนแล้วมั้ง กูไปส่งมันที่คอนโดกูตั้งแต่ สองทุ่ม "


“ แล้วมึงไปอ่านหนังสือที่ไหนมา ไม่ได้อ่านที่คอนโดมึงรึไง " ผมถามแต่มันกลับพิงเบาะกับตัวเองลงไปนั่งเซงสักพัก


“ ไม่อะ กูกลับมาอ่านที่บ้าน หยุ่นอยู่ กูอ่านหนังสือไม่ค่อยจะรู้เรื่อง " 


“ ขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ " หันไปยิ้มให้มัน  รถถูกขับออกไปเรื่อยๆ แต่อยู่ๆเสียงของผมก็เงียบลงไปท้องถนนเงียบไม่มีอะไรที่น่าสนใจนัก มีแต่แสงไฟข้างทางซึ่งก็ติดบ้างดับบ้าง นั่งกุมมือตัวเอง มองข้างทางไปเรื่อย " มึง "


“ อะไร "


“ เสื้อตัวนั้น  กูไม่เอาแล้วนะ "


“ ทำไม " จอดรถทันทีเร็วจนตัวผมโยแล้วหันมาถาม  ทุกอย่างที่เป็นชื่อนี้ หรือเกี่ยวกับคนคนนี้ คงมีอิทธิพลอะไรกับมึงมากสินะ ผมเลือกที่จะไม่ตอบไม่มีใครพูดอะไรต่อจากนั้น


                            มันเข้ามาใกล้ หน้าของมันอยู่ใกล้ผมแค่นี้ แต่กลับปล่อยให้ร่างกายโดนสัมผัสอย่างจาบจ้วง ทั้งที่ไม่อยากแต่ปากก็ไม่ได้ห้าม ผมอาจจะชอบพอ ตั้งแต่อยู่กับมัน ทุกครั้งที่มีอะไรด้วยกัน ผมคิดสั้นๆแค่ว่า มันคือการปลดปล่อยความทุกข์ของผม เวลามีอะไรกัน ผมรู้สึกเหมือนสมองกำลังเสพย์ยาบ้าชนิดรุนแรง ทั้งล่องลอยและต้องการ  ไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้


                           ทั้งนี้มันก็เหมือนกัน พอทุกอย่างหมดฤทธิ์มันก็เหมือนเดิม กลับสู่จุดเริ่มของวังวนเดิมๆ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ทุกอย่างผมยินยอมเพื่อที่ให้ตัวเองลืมทุกอย่าง ให้ริมฝีปากนี้ดูดกลืนความเสียใจของผม ให้ส่วนกลางนั้นย้ำลงร่างกายให้ลืมเรื่องทุกเรื่อง  เพราะนั่นคือผม คนที่ไม่ว่าใครหน้าไหน ก็ไม่เข้าใจส่วนลึกในใจของผมได้ จริงๆ เป็นคนที่ไม่บอก ว่าต้องการอะไร อยากให้คนอื่นรู้ได้เอง แต่น่าแปลก ที่ผมไม่เคยเจอคนประเภทนั้น ในชีวิต


                        ผมปล่อยให้ทุกอย่างของผมกำลังจมดิ่งลงไปในที่ที่ลึกมากๆ คาดว่าน่าจะเป็น มหาสมุทร ... ได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรง แม้แต่เหงื่อที่ไหลอาบกาย เสียงที่ครางไม่เป็นภาษา แรงกายที่โหมเข้าใส่ พื้นที่ที่ลึกเกินการหยั่งรู้ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามการควบคุมของอีกคน มีหน้าที่แค่คล้อยตาม อย่างว่าง่าย


“ ทำไมมึงไม่เอาเสื้อตัวนั้นแล้ว มันก็แค่ยืมใส่ เดี๋ยวกูซักให้ " ถามหลังจากดึงตัวเองออกจากร่างของผม หายถี่ก่อนจะพยายามนั่งให้ดีอีกครั้งทั้งๆที่มันก็พยายามจะกอดผมเอาไว้


“ กูไม่ใส่ ถึงมึงจะเอามาให้ กูก็จะเอาไปทิ้ง " ผมใส่เสื้อผ้าจัดทุกอย่างให้เข้าที่ มีถุงยางสองชิ้นที่ใช้แล้ว หล่นอยู่บนพื้นที่วางเท้า เทมย้ายที่ไปนั่งตรงคนขับ มันกำลังสูบบุหรี่และไม่ได้ใส่เสื้อ กางเกงก็ยังไม่ได้รูดซิปอะไร  ขับรถออกไปคิดว่ามันน่าจะวนรถกลับไปส่งผมที่บ้านเราไม่ได้ขับรถออกมาไกลนัก อย่างน้อยก็อยู่ในบริเวณใกล้หมู่บ้านผม


“ ไฟ มีเหตุผลหน่อย นั่นเพื่อนมึง "


“ มึงเอากูได้เทม แต่มึงไม่สิทธิเอาของของกูไปให้ใคร แล้วเลิกยุ่งกับกูเถอะ กูว่ามันไม่เวิร์ค แล้วว่ะ " มือของผมกำลังจะดึงประตูเปิดออกจากรถ มือที่คว้าแขนผมเอาไว้แน่นพอที่จะทำให้ทุกการกระทำของผมช้าลง  " มึงรักไอ้หยุ่น กูพูดถูกมั๊ย แล้วมึงมาเอากูแก้ขัด มันทำให้มึงได้ไอ้หยุ่นเหรอว่ะ แฟร์หน่อยๆ ทำให้เค้าเลือกมึงสิ โอกาสก็มาถึงแล้ว "


“ มึงก็รู้ เค้าไม่เลือกกูหรอก "


“ มึงพยายามพอแล้วเหรอ ใส่ใจมันพอรึยัง มึงทำทุกอย่างตามความสบายของมึง กูไม่เห็นมึงจะพยายามอะไร เอาแต่บอกว่า เค้าไม่เลือกมึง แล้วทำไมมันเลือกพี่ฮิมว่ะ เพราะพี่เค้าพยายามมากกว่ามึงไม่ใช่รึไง "  หันมามองหน้าผม ไม่มีคำตอบให้หรอกครับ ผมไม่ได้เก่งถึงขนาดขั้นที่รู้ว่ามันต้องการอะไร หรือไม่ต้องการอะไร


ส่วนตัวในความคิดผม ผมว่า ผมมีอะไรกับมันแก้เหงา และมันก็มีอะไรกับผมแค่เป็นตัวแทนของเพื่อนผม เราต่างฝ่ายต่างไม่ได้รักกัน แค่บางทีก็ผูกผันกันเกินกว่าคู่นอนทั่วไป ที่ความความหวั่นไหวมันสอนให้จำว่า อย่าง่าย ก็เท่านั้น   " เวลาที่มึงพยายาม มันจะบอกมึงเองเหละ ว่าตอนไหนที่มึงควรจะยอมแพ้ สู้เค้าดิว่ะ มาเอากูแบบนี้ แก้ได้แค่ เลิกเงี่ยนไปวันๆหรอก "


“ กูไม่ได้เอามึง แทนไอ้หยุ่น กูมีอะไรกับมึงเพราะกูอยากมีอะไรกับมึง กูมาหาเพราะกูอยากมา อย่าเหมารวม "


“ ขอบใจนะที่ยังคิดกับกูแบบนั้น "


“ ไฟ .. “ มันจับมือผมที่กำลังจะออกจากรถไว้


“ วันนี้กูจะไปจากมึงหรือพรุ่งนี้กูจะไปจากมึงต่างอะไรกันว่ะ ถ้ามึงอยากจะมีอะไรกับใคร คนแบบมึงใครๆก็เข้าหา  " 


“ ก็ไม่ใช่ทุกคนที่กูอยากจะมีอะไรด้วย แบบนี้ " มองหน้าผมเหมือนอยากจะพูดอะไรเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่พูด ถอนหายใจมองออกไปนอกรถ " มึงอาจไม่รู้นะ ไฟ แต่กูว่าตอนนี้พอมีมึงเข้ามา กูว่ามัน ต่างกัน แล้วว่ะ "


ผมไม่เข้าใจประโยคนั้นที่ผมได้ยิน เหมือนมันกำลังสับสน แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องสนใจ ผมมีทางของผม เทมก็มีทางออกของมัน ทางที่บางทีมันชอบเก็บไว้ ด้านนึงมันมีนิสัยเหมือนผม ความกลัวที่จะเดินซ้ำสิ่งที่เคยก้าวผิด มันมักจะไม่ทำ  หลังจากที่ประตูนั่นปิดลง ผมเดินเข้าไปบ้านพอถึงด้านในหันกลับไปมองรถก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างเร็ว เสียงเร่งเครื่องดังจนน่าตกใจจากรถราคาแพง ที่คนขับคงอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ


ผมว่าบางที ความรู้สึกที่เราพูดไม่ออก ไม่ใช่เพราะเราไม่อยากพูด ไม่ใช่เพราะไม่อยากแสดง แต่เพราะไม่รู้จะแสดงออกไปทำไม หรือ เพื่ออะไร มันก็เท่านั้น   ผมว่า ผมกับมันเหมือนกันที่ตรงนี้อีกข้อนึง สินะ

...........................................

“ เราจะไปไหนกันว่ะพี่ " ผมหันถามคนขับรถที่ลากผมออกจากห้องแบบหน้าตายังคงงัวเงีย  เมื่อคืนกว่าจะนอนดึกมากครับ เพราะมัวแต่เล่นเกมส์ เกมส์มันเป็นอะไรที่พอเราลองเริ่มแล้วจะจบยากครับ เป็นเหมือนกันในทุกเกมส์ ไม่ว่าจะเป็นเกมส์ในคอมหรือเกมส์ในชีวิต เหมือนเกมส์ของผมตอนนี้โคตรจะจบยาก มึนงงสับสน และโคตรจะงง กับทางออก


“ บ้านกู "


“ อ้าว น้องเทอมเลือกผมเหรอ " เมื่อวานจำได้ว่ามันจะให้น้องสาวมันเลือกครับว่าอยากจะให้ใครมา ระหว่างผมกับไอ้ไฟ  แต่น้องเลือกผมเหรอ ไม่เอาน่า..ไม่น่าจะใช่ ท่าทางเมื่อคืนเหมือนน้องก็บอกผมว่า ชอบไอ้ไฟมากกว่า


“ เปล่า แต่อีกคนเค้ามาไม่ได้แล้ว เค้าคงไม่อยากมาแล้ว " ทำไมมันถึงดูเศร้าขนาดนี้ว่ะ ท่าทางที่ไม่ได้พูดอะไร แล้วขับรถไปเรื่อยๆ เสียงของมันเงียบลง เสียงเพลงก็เลยดังมากขึ้น วันนี้ขึ้นรถมันครั้งแรก ผมแอบเห็นถุงยางใช้แล้วอีกแล้วครับ สองถุง แหม..มึงก็ชอบในที่แคบจริงๆเลยว่ะ ไม่เจ็บหลัง เจ็บตัวบ้างรึไงว่ะ ต้องงอตัวเอากัน เป็นกูคงโอดควรญทั้งวัน แค่ผมกับไอ้ฮิมยืนทำ คือกว่าจะเสร็จ  ผมบ่นเป็นวันครับ เมื่อยขามาก


“ ทำไมว่ะ เกิดอะไร ขึ้นทะเลาะกันเหรอว่ะ "


“ ทะเลาะ ? เปล่า ทำไมต้องทะเลาะเป็นอะไรกัน " หันมาถามผมเหมือนจะให้ผมตอบว่ามันกับไอ้ไฟเป็นอะไรกัน มึงยังไม่รู้ กูจะไปตอบได้ไงว่ะ ความสัมพันธ์พวกมึงถึงขั้นไหนกูยังไม่รู้เลย ได้แต่มโนเองว่าไอ้เศษซากอารยธรรมในรถ จะเป็นของไอ้ไฟ ผมไม่ค่อยปลื้มเกย์ที่คั่วไม่เลือกครับ แค่เมื่อวานกูเผลอจูบมึงไป กูยังไม่จินตนาการถึงหน้าไอ้ฮิมเลย แค่คิดก็รู้สึกว่าตัวเองเลว
 

“ พี่ยังไม่รู้แล้วผมจะตอบได้ไงว่ะ "


                         ตัวบ้านยังคงเหมือนเดิม แตกต่างก็ตรงที่ทุกอย่างมันดูคึกครื้นไม่เหมือนวันก่อน คนงาน คนสวนเหมือนเดินกันให้วุ่นไปหมดทั้งบ้าน แปลกตาจากครั้งแรกที่มา ตอนนั้นทุกอย่างโคตรจะเงียบ


“ คุณแม่ มา "


“ ห๊ะ ? แม่พี่ แม่พี่นะเหรอ " มันพยักหน้า ผมก็หน้าถอดสีทันทีแล้วครับ คือกูเพิ่งเจอการพบปะผู้ใหญ่ที่ยอดจะแย่มาไม่ถึงอาทิตย์ นี่กูต้องมาเจออีกแล้วเหรอว่ะ


“ ไม่ต้องกลัวหรอก แม่กูไม่เหมือนแม่ไอ้ฮิม "


“ ผมก็ขอให้เป็นแบบนั้น "  ถึงเราจะไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่การที่ผมมีแฟนเป็นคนเพศเดียวกัน ในสายตาผู้ใหญ่คือมันก็ดูแย่อยู่แล้วละครับ


“ พี่เทมมาแล้ว พี่เทมมาแล้วว พี่เทมพาพี่ไฟมาแล้ว " เสียงใสๆของเจ้าหญิงตัวน้อยในชุดกระโปรงสีชมพูฟู ก็อารมณ์เจ้าหญิงละครับ ยืนดีใจอยู่หน้าบ้าน ข้างๆกันน่าจะเป็นพี่เลี้ยงที่ก็ออกมายืนอยู่ไม่ห่างกลัวว่าน้องเทอมจะวิ่งออกมา  แต่เหมือนรอยยิ้มนั่นจะเงียบลง พร้อมเสียงที่เรียกชื่อผม   " พี่หยุ่น..”


“ เสียใจเหรอครับ น้องเทอม ที่เป็นพี่นะ " น้องส่ายหน้าก่อนจะยิ้มกว้าง แล้วหันไปมองพี่ชายตัวดีที่เข้าไปอุ้ม


“ น้องเทอมบอกพี่เทมว่า น้องเทอมอยากจะให้พี่ไฟ วาดรูปให้น้องเทอมอีก "


“ ภาพพี่หยุ่นก็วาดได้ " มันบอกก่อนจะหันมาถามผม " ใช่มั๊ย ? “


“ ภาพไรว่ะ " มองหน้ามันที่ส่งสายตาขู่ให้ผมพยักหน้า  " คะ ครับ วาดได้ วาดได้หมดเลย " ก่อนที่พี่ชายน้องจะฆ่าพี่ พี่ก็วาดได้หมดเหละครับ


“ พี่หยุ่น สวัสดีค่ะ " น้องแทมวิ่งเข้าหา ยกมือไหว้ทั้งผมทั้งพี่เทม มันก็พยักหน้าให้น้องก่อนจะนำผมเดินเข้าบ้าน  บ้านที่ตอนนี้กำลังวุ่นวาย


“ มีอะไรกันเหรอครับ ทำไมดูวุ่นวาย "


“ อ๋อ คุณแม่กลับบ้านค่ะ เวลาคุณแม่กลับ คุณแม่ชอบให้ แม่บ้านทุกคนทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่แบบนี้ละค่ะ บ้านก็เลยวุ่นวาย "


“ พี่เทม " น้องเทอมบนไหล่กอดพี่ชายตัวเองไว้แน่นครับ อ้อนได้น่ารักมากๆ ท่าทางงอแง ผมก็ไม่ทราบหรอกครับว่าทำไม


“ น้องเทอม ไปซื้อสีมาเยอะเลยค่ะ เมื่อเช้าก็ไปซื้อสมุดวาดรูปหลายเล่ม ก็พี่เทมบอกว่าจะพาพี่ไฟมา "


“ หยุ่นมันก็วาดรูปเป็น เก่งกว่าไฟอีก งอแงแบบนี้ไม่น่ารักนะ เทอม "


“ กลับมาแล้วเหรอลูก เทม " ผู้หญิงสูงวัยที่ยังดูสง่า สมกับตำแหน่งคุณหญิง คิดว่าแม่ไอ้ไฟคงอารมณ์นี้ แบบชุดสวยๆเครื่องเพชรชุดกลาง แหวนสองสามวง ผมม้วนๆทรงสวมมงกุฎ เธอเดินเข้ามาหาพวกผม ที่รอยยิ้มของเธอค่อยๆหดหายลงไปเรื่อยๆ เมื่อเห็นหน้าผม  เป็นเหมือนเหตุการณ์เดิมๆที่กำลังจะเกิดขึ้น  กูว่านี่อาจจะเป็นเดจาวู


“ คุณแม่ นี่ หยุ่นครับ เพื่อนผม "


“ สวัสดีครับ " ยกมือขึ้นไหว้ได้รับการตอบรับด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย ตามมารยาท


“ ไหนน้องเทอมบอกคุณแม่ว่า เทมจะพาไฟมาละ "


“ แล้วทำไมต้องชวนมาละครับ เค้าเป็นอะไรกับผม" ท่าทางโกรธๆเหมือนใครเอ่ยชื่อ ไอ้ไฟ ไม่ได้ มันวางน้องเทอมที่หน้างอลงบนพื้น หันไปจ้องหน้าแม่ของตัวเองแบบจริงจัง " คุณแม่คิดอะไรอยู่กันแน่ ชอบให้ผมชวนไอ้ไฟมา ชอบให้ผมไปซื้อขนมที่ร้านคุณหญิงป้า  คุณแม่คิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าคุณแม่คิดอะไร แต่คุณแม่คิดว่าผมจะสนเหรอครับ ถ้าผมจะรักใคร ผมไม่ดูความเหมาะสมอะไรนั่นหรอกนะครับ ขอให้คุณแม่คิดไปเองคนเดียวดีกว่า  "


“ เทม.. " แม่มันขึ้นเสียงดุ เดี๋ยวนะ นี่มึงไปหาเรื่องแม่มึงทำไมว่ะ ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย.. นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ว่ะระหว่างมึงกับไอ้ไฟ  แต่ตอนนี้ได้โปรดอย่าเอากูเข้าไปเกี่ยวได้มั๊ย   แม่ไอ้พี่เทมมองหน้าผมที่มันก็จับมือของผมไว้แน่น ความรู้สึกที่กูไม่ต้องการ โปรดช่วยปล่อยมือของกูลงเถอะครับ พยายามเอามือออกแต่รัดแน่นเกินไป ทุกคนกำลังเข้าใจผมผิด  " นี่แค่เพื่อนเหรอ "


“ ครับ แค่เพื่อนครับ "  ผมย้ำ แต่ทว่า


“ แล้วแต่คุณแม่จะคิดครับ หยุ่นมันเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ได้รวยเหมือน บ้านธรรมมาติกรวัฒน์ หรอกครับ แม่มันก็คนธรรมดา ไม่ใช่คุณหญิง เหมือนที่คุณแม่บอกผมว่าอยากจะได้ "


“ คุณแม่ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ เทม ลูกเป็นอะไรรึเปล่า "  แม่มันเดินเข้ามาใกล้ แต่มันกลับเดินถอยหลังออกไป มือของผมถูกมันจูงเอาไว้ สีตาจิกกัดแบบผู้ดีถูกส่งมาให้ผม   "  แม่ไม่เคยว่าเทม ไม่เคยห้ามถ้าเทมจะเป็นยังไง ยังไงเทมก็ลูกแม่ แม่ขอเทมอย่างเดียว ว่าคนที่เทมเลือก ขอให้เป็นคนที่เหมาะสมกับเทม แม่ไม่ได้บอกว่าต้องเป็นน้องไฟ แต่ก็เห็นลูกพาน้องไฟมาที่บ้าน เพราะลูกไม่เคยพาใครมา มันก็เท่านั้น  เป็นอะไรรึเปล่า ทะเลาะกับน้องไฟรึไง "


“ เปล่าครับ ทำไมต้องทะเลาะ ผมมีความสำคัญกับมันขนาดนั้นเหรอ " มองหน้าแม่มัน แต่ไม่มีเสียงตอบรับ แม่มันเลยหันมามองผม


“ หยุ่นเค้ารู้ตัวเองละ ว่าเค้าไม่เหมาะสมกับเทม เค้าไม่กล้าคิดอะไรกับเทม มากกว่าเพื่อนหรอก " เจ็บกว่าด่าแม่กูอีกครับ ผมถอนหายใจปลงๆกับเรื่องซ้ำซากที่เกิดขึ้น พยักหน้าให้แม่ของคนตรงหน้า เห็นด้วยครับผมไม่ได้คิดอะไรกับไอ้เทมมากว่าเพื่อน เพราะไม่ชอบตั้งแต่แรกมากกว่า ไม่ใช่ว่า ไม่เหมาะสมอะไรหรอก เรื่องแบบนั้นผมไม่เคยคิด เพราะคิดมาเสมอว่า คนทั้งดลกมันก็เท่าเทียมกัน


“  ผมเป็นเพื่อนกับไฟครับ พี่เทมเลยรู้จักกับไฟ พวกเราก็เลยเป็นเพื่อนกัน ส่วนตัวผมก็มีแฟนแล้วครับ คุณอาไม่ต้องกังวลใจอะไรหรอกครับ "


“ อ๋อเหรอจ๊ะ..”


“ ครับ เพราะงั้นผมก็ขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับ กลัวว่าอยู่นาน คุณอาจะเข้าใจผมผิด "


“ ไอ้หยุ่น " มันบีบมือผมเอาไว้แน่น ถอนหายใจแล้วพูดกับมันออกไปตรงๆ


" พี่เข้าใจผมนะ มันพอแล้วว่ะ ถ้าเริ่มมีปัญหาจะฐานะอะไรก็พอเถอะว่ะ เพื่อนกันผมก็แม่งไม่เอาหรอก เรื่องเดิมๆ เหนื่อยว่ะ แค่เรื่องไอ้ฮิม ก็เหนื่อยมากพอแล้ว เห็นใจผมเถอะนะ ให้ผมมีเรื่องหนักใจแค่เรื่องไอ้ฮิมคนเดียวก็พอ "


“  เดี๋ยวกูไปส่ง "


“ ไม่ต้องอะ ผมกลับแท็กซี่เอง "  ยกมือไหว้ลาคุณหญิง ก่อนจะก้มลงย่อตัวพูดกับน้องเทอมที่หน้างอหนัก " น้องเทอม พี่หยุ่นไปก่อนนะ "


“ พี่หยุ่นเป็นเพื่อนพี่ไฟ บอกพี่ไฟมาหาน้องเทอมด้วยนะ " น้องจับมือผมแน่น ทำได้แต่พยักหน้า แต่ดูท่าทางว่าคนบางคนจะอยากให้มีสงครามน้ำตา


“ ไม่ต้อง! "


“ พี่เทม ใจร้าย อึก ฮือๆ น้องเทอมคิดถึงพี่ไฟนิ น้องเทอมไม่อยากคุยกับพี่เทมแล้ว " น้องวิ่งออกไปแล้วครับ ผมคงทำได้แค่ยืนถอนหายใจ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า พี่เทมมันหงุดหงิดเรื่องอะไร เพราะอะไร ผมไม่รู้เรื่องเลยครับแต่คิดว่าเรื่องทั้งหมดคงมาจากไอ้ไฟ  ยิ้มให้น้องแทมที่ยิ้มแห้งๆกลับมาให้ผม เดินออกมาจากบ้านที่ดูน่าวุ่นวาย ขึ้นเท็กซี่หน้าหมู่บ้าน ไม่มีที่จะไปจริงๆแล้วครับ 


รถมาส่งผมหน้าหอพักตัวเอง มองไปรอบๆมีแต่ความเบื่อหน่าย ผมรู้แล้วละครับ ว่าการหนีปัญหาไม่ได้มีอะไรดีเลย มันยิ่งแต่ทำให้เรายุ่งยากมากขึ้นเรื่อยๆ ประตูห้องที่ไม่ได้เปิดนาน ไขประตูเข้าห้อง เดินก้าวเข้าไปทั้งๆที่เห็นรองเท้าคู่โปรดของใครวางอยู่ตรงชั้นวาง


“ กลับมาได้แล้วเหรอว่ะ "


“ ฮิม..” ผมถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ทุกอย่างในห้องดูเรียบร้อยเหมือนวันแรกที่ผมเดินไป มันเดินเข้ามาใกล้ผม จับมือแล้วดึงให้เข้ามากอด กอดแน่นๆของมันทำเอาผมหลับตาตัวเองไว้แน่น


“ มึงไปไหนมา บ้านไอ้บอทบ้านไอ้ไฟมึงก็ไม่ได้ไป บ้านไอ้เหมือนไอ้เนียก็ไม่ มึงไปนอนไหนมาหยุ่น หอเบลล์ หอไอ้เชนไอ้ปอ "  ทุกตัวเลือกที่ผมส่ายหน้า มันได้แต่มองหน้าผมแล้วจับแขนของผมไว้แน่น แน่นจนเจ็บ.. " แล้วมึงไปนอนไหน "


“ คอนโดไอ้พี่เทม "


“ ห๊ะ ? นี่มึง.. มึงไปนอนกับมัน“ มือที่บีบแขนผมแน่น ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับการยืนรอคำพิพากษาจากนรก มันปล่อยแขนลงแล้วถอยตัวออกห่าง รู้สึกมีอาหาศหายใจขึ้นมาอีกครั้งแต่อาจจะไม่ใช่ในแบบที่ผมต้องการ ในนาทีที่มันเดินไปยังริมระเบียงคงจะไปสงบสติอารมณ์ ไม่งั้นมันต้องพลั้งมือต่อยปากหรือกระทืบผมแน่ คิดว่าคงเป็นแบบนี้น


ผมเดินไปนั่งอยู่บนโต๊ะ นั่งห้อยขาลงมาเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี  พูดไปก็เหมือนแก้ตัว มันเป็นความรู้สึกที่พูดยาก มาคิดตอนนี้ผมว่าตัวเองก็คิดอะไรง่ายไปหน่อย ไปนอนห้องไอ้เทมทั้งๆที่รู้ว่ามันสองคนไม่ถูกกัน แต่ความรู้สึกตอนนั้นยอมรับว่าไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ ขอให้กูได้หนีก่อนแล้วตอนจบค่อยว่ากัน  ผมก้มหน้าลงต่ำยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองผิด ไหนจะจูบนั่นอีก เห็นเงามันเดินเข้ามาใกล้ วางมือสองข้างเอาไว้ข้างตัวผม ล๊อคไว้ไม่ให้ไปไหน


ทุกอย่างเงียบ ได้ยินแต่เสียงของลมหายใจ ใกล้กันแค่นี้แต่ปากของผมกลับพูดอะไรออกไปไม่ได้เลย เงียบเกือบยี่สิบนาทีแล้ว ค้างในท่านั้นนานจนรู้สึกอีกทีก็ตอนที่ปากของมันสัมผัสเข้ากับปากของผมไม่แม้จะเอาลิ้นเข้ามาเป็นการจูบเพียงเพื่อแค่ให้ผมได้รู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่าง ในใจที่กำลังตั้งคำถามมากมายของมัน


“ ยังเป็นของกูอยู่ใช่มั๊ย ใจของมึง "


“ ฮิม สามวันก่อน เฮอร์มาหากูที่มหาลัย มากับแม่มึง " คิดว่าต้องพูดแล้วครับคำถามที่มันถามผมไม่ใช่คำถามที่ผมต้องตอบ แต่เป็นคำถามที่ไม่น่าถามด้วยซ้ำ คำถามที่ไม่เชื่อใจ คำถามที่เหมือนเป็นคำพูดที่บอกใบ้ได้ว่า มันกำลังคิดอะไรอยู่


“ แม่กู ? " ทวนเสียงเหมือนไม่ค่อยเชื่อ


“ อื้อ เค้ามาบอกให้กูเลิกยุ่งกับมึง เค้าด่ากูด้วย " ผมมองตามันที่ตอนนี้เหมือนคนกำลังใช้ความคิด " เค้าด่ากูเยอะเลย เค้าด่าว่ากูทำให้มึงเสีย เค้าด่าถึงพ่อแม่กู พ่อแม่กูไม่รู้เรื่อง กูเอามึงเอง เค้ายังไม่รู้เลยว่ากูเอากับมึง แต่แม่มึงมาว่า พ่อแม่กู แถมน้องมึงก็มาด่ากู ขนาดไอ้เนียมันฟังมันยังโกรธจนจะตบน้องมึงเลย ถ้ากูไม่เข้าไปขวางไว้ น้องมึงดั้งหักแล้ว กูบอกไว้ "


“ เดี๋ยวนะ นี่มึงช่วยเฮอร์ เฮอร์ไปด้วย ? " ผมพยักหน้าก่อนที่มันจะใช้ความคิด คิดอยู่นานก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโชว์ภาพของผู้หญิงคนนั้นที่ผมยังจำได้ดี " คนนี้รึเปล่า ที่มึงบอกว่า แม่กู "


“ เออดิ คนนี้เหละ "


“ กูว่าแล้ว " มันถอนหายใจก่อนจะวางมือถือไว้ข้างๆ " ฟังกูนะ นั่นป้ากู ไม่ใช่แม่กู แม่กูอยู่อเมริกาเมื่อคืนเค้ายังคุยกับกูอยู่เลย  มึงโดนเฮอร์หลอกแล้วละ "


“ ห๊ะ..” เดี๋ยวครับผมยังงง ขอจูนเดี๋ยว ..นั่นไม่ใช่แม่มึง ทำไมผมไม่เอ๊ะใจตั้งแต่แรกครับ เพราะหน้าก็ไม่ได้คล้ายเลย อาจเพราะตื่นเต้น เลยทำให้ตอนนั้นผมถึงลืมคิดถึงทุกอย่าง 


“ กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้เฮอร์มันจะร้ายขนาดนี้ กูบอกมึงแล้วใช่มั๊ย ว่ามันแผนสูง  กูบอกมึงแล้วใช่มั๊ยว่า มันร้าย.. แล้วมึงก็ยังจะไม่เล่าเหี้ยอะไรให้กูฟัง แถมยังไปนอนห้องไอ้เทม ให้กูทำยังไงดีว่ะ ต่อยมึงดีมั๊ย หื้มม รึไง  ทำอะไรกับมึงดี ให้สมกับที่กูกำลังโกรธ " มือมันจับไหล่ผมไว้แน่นถอนหายใจออกมา บอกไม่ถูกเลยว่าโล่งอกหรือหนักใจมากขึ้น


“ ฮิม..แต่กูจะเจ็บนะ ”


“ ตอนนี้กูก็เจ็บ " ผมก้มหน้าสายตาของมันเหมือนเป็นเข็มที่ทิ่มร่างของผมทั้งร่าง


" พ่อแม่กูรู้เรื่องมึงกับกูมาตั้งนานแล้ว เค้าไม่แคร์อะไรหรอก พ่อแม่กูอยู่เมกานะ ความคิดความอ่านเค้าไม่ได้หัวโบราณ เหมือนป้ากูหรอก "


“ แล้วทำไม น้องเฮอร์ถึง ทำแบบนี้ว่ะ "


“ คนที่เค้าไม่ชอบเค้าทำได้ทุกอย่างละ ไม่งั้นกูจะบอกมึงรึไง ว่าเฮอร์เป็นแบบไหน ถ้ากูไม่รู้ว่าเฮอร์เป็นยังไง กูเลี้ยงมันมา กูรู้ดี มีแต่มึงนั่นละ ที่ยอมบอกอะไรกู แถมยัง.."


“ แล้วการที่เรารักกัน แต่น้องสาวมึงไม่ชอบกูแบบนี้ เราจะรักกันได้ไงว่ะ " ถามพร้อมกับจ้องตา ไม่เคยคิดว่าต้องปวดใจขนาดนี้ ความรู้สึกที่เรามีของบางอย่างที่อยากจะครอบครองมากๆ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง เหมือนมีของชิ้นนึงที่อยากจะซื้อแต่รอบข้างกลับบอกว่า ไม่เหมาะกับเราเลยสักนิด


“ เรารักกันก็มีแต่มึงกับกูไม่ใช่เหรอว่ะ แล้วทำไมต้องสนคนอื่น จะสุขจะทุกข์ก็มีแค่เรา ทำไมกูต้องสนใจคนอื่น ชีวิตกูตอนนี้ กูมีแค่มึงก็พอแล้ว " ปากมันก้มลงหอมแก้มผมเป็นจุดหมายของมัน ก่อนจะตามมาด้วยปากและซอกคอ ความรู้สึกที่ผมล่องลอย หาไม่ได้แม้คำตอบสักคำที่จะเอ่ยออกมา


ชีวิตมันมีแค่เรา น่าแปลกที่ใครหลายคนมักชอบคิดถึงคนอื่น ชอบคิดถึงคนที่ไม่ได้มาทุกข์ร้อนอะไรในชีวิตของเรา คนที่เดินเข้ามา และเดินจากไป แต่น่าแปลกที่เรากลับแคร์คนพวกนั้น มากกว่าคนที่รักเราเสียอีก แคร์ว่าเค้าจะคิดยังไง จะรู้สึกยังไง ทั้งๆที่เวลาที่เราเจ็บปวดกับความรัก ก็มีแค่เราเท่านั้นที่ต้องคอยแก้ปัญหา


“ ฮิม.. มึงจะไม่ทิ้งกูไปใช่มั๊ย กูว่า กูชักจะกลัว "


เพราะผมทิ้งมันไปแล้ว สักวันมันก็ต้องเอาคืน ฟังดูอาจเห็นแก่ตัว แต่นี่คือผม กลัวแค่ว่าถ้าวันนึงกูไม่มีมึง มันจะเป็นยังไงว่ะ ชีวิตที่กูเคยอยู่ได้ เมื่อก่อนเป็นยังไงกูแทบจะลืมไปหมดแล้วตั้งแต่มีมึงอยู่ตรงนี้ อ้อมกอดที่รัดแน่นของมึง ความรู้สึกที่เราเป็นของกันและกัน ความรู้สึกที่บอกกูข้างหูทุกวัน ว่าเราเป็นของกันในยามหลับหรือตื่น ถ้าไม่มีมัน สักวัน กูจะอยู่ได้มั๊ยว่ะ


เป็นคนเห็นแก่ตัวคนนึงที่เอาแต่ได้ คิดว่าตัวเองยังเป็นแบบนั้น เหมือนเด็กที่เอาแต่กลัว ส่ายหน้าและวิ่งหนี แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมากอดพ่อตัวเองเพราะไม่มีทางจะไปไหน


“ ทั้งๆที่มึงเลือกไปอยู่กับไอ้เทม แล้วยังกลับมาถามคำถามนี้กับกูอีกเหรอว่ะ "


“ หมายความว่าไงว่ะ " ผมผลักมันออก แต่อกของมันก็ยังดึงดันจะเข้ามาหอมมากอดตัวผม มันหลบการจ้องหน้า แปลกที่มันจะเอาแต่กอดจูบผมไปทั้งร่างแบบนี้ " ตอนนั้นกูก็แค่ไม่รู้จะไปไหน ไอ้ไฟไอ้บอทไอ้เหมือนไอ้เนียกูก็ไปบ้านพวกมันไม่ได้ กูเลยต้องไปบ้านไอ้พี่เทม มึงคิดอะไรอยู่ฮิม  "


“ เสร็จมันยัง "


“ ไอ้เหี้ย  มึงพอเลยนะ " ผมลุกจากเค้าเตอร์ที่ตัวเองนั่ง หงุดงหงิดจนอยากจะเดินออกจากห้องแล้วไปไหนให้ไกล แต่ช้าไปที่มันกลับกอดผมเอาไว้แน่นจากด้านหลัง ทุกอย่างเงียบลงได้ยินแต่เสียงลมหายใจที่กำลังหอมแก้มผมอยู่เป็นระยะ " มึงคิดแบบนั้น จริงๆเหรอว่ะ มึงคิดว่ากูกับพี่เทมจะทำแบบนั้นเหรอว่ะ "


คนที่เคยชอบกัน อยู่ด้วยกันสองต่อสอง แม้ความจริงผมแทบจะไม่ได้อยู่กับมันเลยก็ตาม แต่ภายนอกมองเข้ามาก็รู้แค่ว่าผมอยู่กับมันครับทั้งตลอดสองคืน ลองมาได้ยินว่าไอ้ฮิมอยู่กับพี่เฟย์เป็นผม ผมก็คิดครับใครมันจะไม่คิด แต่แปลก ที่ผม เอาคำว่า ทำไมไม่เชื่อใจกัน มาเป็นข้ออ้างในเวลาที่ตัวเองกำลังผิด เห็นแก่ตัวอีกแล้วสินะ


“ อะไรที่ทำให้กูไม่คิดว่ะ หยุ่น กูถามจริงๆเถอะ มันเคยชอบมึง "


“ มันเคยชอบกู ไม่เกี่ยวกับที่กูต้องไปนอนให้มันเอาได้ตามสบายเพื่อแลกกับที่พัก มันก็มีคนที่มันจะเอา ไม่จำเป็นต้องมีกู "


“ ไอ้ไฟ " มันถามผมที่ทำได้แค่พยักหน้า


“ ถ้ารักกูแล้วคิดว่ากูจะไปนอนกับคนอื่น อย่ารักกูเลย "  ผมดึงมันออกจากเอว แต่มันก็กลับมากอดเอาไว้แน่นอีก " เชื่อใจกูหน่อดิว่ะ "


“ กูเชื่อมึงแต่กูไม่เชื่อมัน "

[patwo]

“ มึงไม่เชื่อใจกูตังหาก ไม่งั้นมึงจะถามกูทำไม  " ผมจ้องหน้ามันความรู้สึกที่เราจะมีแค่เสียงของลมหายใจทุกอย่างดูสับสน แม้จะเข้าใจแต่ผมก็ยังหงุดหงิด มันจับผมให้เข้าไปใกล้ กอดเอวไว้แน่น เหมือนอยากจะพูดทุกอย่างที่ใจของมันรู้สึก


“ กูเชื่อใจมึง แต่กูหยุดความคิดของตัวเองไม่ได้ แค่กูคิดว่ามึงกับมันใกล้กัน ใจกูมันก็เจ็บไปทั้งใจแล้วว่ะ หยุ่น มึงก็รู้ กูรักมึงมาก "


“ แล้วมึงคิดว่า การที่กูต้องอยู่ไกลมึง กูจะไม่เจ็บรึไงว่ะ "

ร่างกายของเรากอดรัดเป็นความรู้สึกทุกอย่างที่โหยหา เริ่มที่จูบ ต่อด้วยกอด ผลักลงเตียง ถอดเสื้อผ้า ร่างกายเปลือยเปล่าของเราที่กำลังบดเบียดแม้จะร้อนจนรู้สึกอึดอัดกับเหงื่อที่ไหลซึมไปทั้งร่างก็ยังไม่มีใครละออกจากกัน ขาของผมเกี่ยวเอวที่สอดตัวถี่ยิบเข้ามาในร่าง มันทั้งอุ่นและใหญ่โต มือถูกตึงเอาไว้บนหัวไม่มีความรู้สึกอะไรจะทรมาณไปกว่านี้อีกแล้ว นมโดนกัดจนแดงจากปากเหมือนมันกำลังทำโทษที่ผม เผลอไปอยู่ที่อื่นเสียนาน  มันคงคิดถึง ผมเองก็ไม่ต่าง ไม่มีเสียงร้องห้ามสักคำ แม้จะเป็นการสอดใส่โดยไร้ถุงยาง แต่ผมว่านี้เหละ.. ดีที่สุดแล้ว


“ อ๊า พี่ฮิม แรงอีกหน่อยสิ อ๊ะ อ๊ะ หยุ่นจะถึงแล้ว " ก้มลงหอมแก้มผม แล้วทำตามที่ร้องขอ ทุกอย่างเป็นไปตามจังหวะ  เสียงโทรศัพท์ใกล้หัวของผมดัง ได้ยินเสียงจิ๊ปากของคนที่กำลังค้ำตัวเองกับเตียงดันตัวเองเข้ามาแบบเต็มกำลัง


“ ใครว่ะ "  หงุดหงิดแทนเลยต้องเอื้อมมือไปเอามารับให้


“ เฮอร์ " ภาพหน้าจอบอกผม ยื่นให้มันที่จิ๊ปากขึ้นทันที ก่อนจะกดรับ


“ โทรมาก็ดี จะได้รู้สักที ว่าอะไรเป็นอะไร "  วางโทรศัพท์นั้นมันลงข้างๆตัวผม จับขาของผมให้ถนัดขึ้น ก่อนจะยัดความเป็นชายของมันเข้ามาเต็มแรง แรงกว่าทุกครั้งที่เคยสอดใส่เข้ามา


“ ฮิม กูเจ็บ อ๊ะ ฮิม กู อ๊ะ อ๊ะ มึง อื้ออ อย่า เบาหน่อย  " ผมพยายามปิดปากให้เสียงลอดออกไปน้อยๆ แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ มันดึงตัวผมให้ขึ้นมานั่งบนตัวมัน มือสองข้างจับก้นของผมแล้วบีบไว้ บังคับให้ผมขึ้นสูงจนเกือบสุดด้ามของมันแล้วปล่อยลงมาแบบหลายทีติด " อ๊า อ๊าา ฮิม "


“ ร้องอีก ร้องดังๆ จะได้ฟังเอาไว้ ว่ากูกับมึงเป็นอะไรกัน ยังไงก็กูไม่ยอมเลิกกับมึงหรอก มึงเป็นของกู กูได้มึงแล้วกูไม่มีวันปล่อยหรอก  "


“ อ๊าห์~ แตกแล้ว ฮิม หยุดดิว่ะ  " ทุกอย่างยังคงต่อเนื่อง แรงของผมเริ่มหมดเพราะปล่อยไปแล้วหนึ่งรอบ กอดคอมันไว้แน่น หอมแก้มที่เหงื่อกำลังโทรมหน้า เราจูบกันหลายครั้งจูบจนผมเองยังรู้สึกเจ็บปาก มันละออกจากปากผม ไล้ลงไปเป็นหัวนม ดูดดึงอยู่แบบนั้น ก่อนจะวนกลับมาที่ปากอีกครั้ง


“ ยังไงซะ ยังไงซะก็ต้องเป็นมึง.. หยุ่น  ไม่ว่ายังไงกูก็จะรักมึงเท่านั้น มึงเท่านั้นที่เป็นของกู "


“ ฮิม มึง.. อ๊าห์..” ผมถอนหายใจก่อนจะปล่อยน้ำขุ่นออกมาเต็มหน้าท้องในจังหวะเดียวกันที่มันก็ปล่อยแบบเต็มสูบเข้ามาในร่างกายของผม  ทรุดลงบนเตียงมันก็ตามลงมาจูบ ทั้งหน้าและซอกคอ บนร่างของผมมีร่องรอยของมันเต็มไปหมด ร่องรอยที่แสดงว่าผมเป็นของมันนั่นก็ด้วย


ได้ยินเสียงร้องไห้ ไม่รู้มาจากไหนแต่เดาได้ไม่อยาก โทรศัพท์มือถือถูกเปิดลำโพง ตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่ทราบ รู้แค่ได้ยินเสียงร้องไห้มาจากในนั้น ไอ้ฮิมก้มลงจูบปากผมพร้อมกับมือถือที่เอามาแนบข้างหู ได้ยินเสียงน้ำลายที่ดูดกลืนกันชัด คิดว่าปลายสายที่กำลังคว่ำครวญนั้นก็คงได้ยิน


“ ร้องไห้ให้ตาย ยังไงพี่หยุ่นก็คือแฟนพี่.. เฮอร์เอามันไปจากพี่ไม่ได้หรอก เฮอร์ไม่มีวันเอาหัวใจพี่ไปจากพี่ได้ จำไว้ละกัน อย่ามาเล่นแง่กับของของพี่ "


.......................................................


หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมไม่รู้ รู้แค่ว่าทุกอย่างในฝันช่างเป็นอะไรที่วิเศษที่สุด ตื่นขึ้นมาได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ที่ไม่ได้ดูเคร่งเครียดอะไรอยู่ข้างเตียงกับบุหรี่มวนนึงที่ถูกจุดควันลอยเป็นทางยาวดูสวยดีในช่วงเวลาที่ผมยังไม่ตื่นดีแบบนี้


“ ครับแม่ มันตื่นแล้วฮิมจะพาไป "


ได้ยินเสียงแว่วๆข้างหู พลิกหันหลังหนีก็รู้สึกมีมือมากอดไว้เป็นข้างที่คีบบุหรี่ เสียวจะโดนแขน ผมกลัวทุกอย่างที่เป็นไฟ ยกเว้นไอ้ไฟที่ไม่กลัว จับมือมันเอาออกไปมันก็กลับเอามาตั้งไว้อีก หันไปมอง มันก็ถลึงตาใส่เหมือนจะถามว่า ทำไม


“ กูกลัว ร้อนนะเว้ย  " นั่นละถึงยอมเอาบุหรี่ไปคีบไว้อีกมือ แล้วก็เอามือเดิมมากอดผมไว้ ดันตัวผมให้เข้าใกล้มัน หอมแก้ม มันชอบหอมแก้มผม หอมนักเหรอ กูอยากรู้ หอมอยู่ได้


“ ครับ เจอกันครับ สวัสดีครับ " วางสายลงดับบุหรี่เรียบร้อยคราวนี้ทั้งสองมือก็ดึงตัวผมเข้าไปกอด ยังอยากจะนอนอยู่เลยครับ ทั้งๆที่ตอนนี้ก็เพิ่งจะหกโมงเย็นเอง เมื่อเที่ยงกี่รอบผมไม่ได้นับ รู้แค่ว่ายิงยาวจนเย็น แล้วมาตื่นเอาตอนนี้  " หยุ่น แม่กูโทรมา แม่กูมาจากเมกาแล้ว "


“ แล้วไงว่ะ  มึงก็ไปหาแม่มึงดิ "


“ แม่กูอยากเจอมึง " ผมลืมตาตื่นขึ้นในประโยคนี้ ก่อนจะหันหน้าไปมองมัน ใบหน้าของมันนิ่ง ไม่ได้มีความรู้สึกวิตกกังวลหรืออะไรทั้งนั้น แตกต่างกับตอนที่เป็นน้องเฮอร์ ด้วยซ้ำไป


“ ไม่เอาอะ มึงไปเถอะ "  ถอนหายใจจนมันสงสัย จะเป็นอะไรรึเปล่า ถ้าผมจะบอกว่าผมเกลียดการเข้าหาผู้ใหญ่ไปแล้วตอนนี้  ตั้งแต่เจอป้าที่คิดว่าตอนแรกเป็นแม่ไอ้ฮิมคนนั้น มาเป็นแม่พี่เทม ตอนนี้ก็แม่ของไอ้ฮิมตัวจริง คือผมขยาดและเกลียดการเข้าหาผู้ใหญ่ไปแล้วครับ ได้แต่นอนหลับตา ไม่อยากจะคิดอะไร


“ แม่กูมาจากเมกาเพื่อเจอมึง "


“ ยุ่งยาก ทำไมต้องเป็นกูว่ะ กูว่านะเว้ย ฮิม เรา. เล.อื้ออ " เสียงของผมหายไปแล้ว ร่างหนานั้นขึ้นมาคร่อมตัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่ทราบ รู้แค่ว่าตอนนี้มันกำลังจูบผมแบบลุกล้ำ มือของมันดึงผ้านวมที่คุมตัวผมอยู่ ภายใต้นั้น ร่างของผมเปลือยเปล่า  ชันขาของผมขึ้น มือมันก็มาวนแถวๆก้นของผม นิ้วหนึ่งพร้อมดันมันเข้ามาในร่างผม ลืมตากว้างเพราะมีบางอย่างค้างอยู่ด้านใน ของเหนียวที่ทำให้ทุกอย่างเคลื่อนไหวได้ง่าย แค่จะพูดว่า เราเลือกที่จะอยู่แบบนี้ไม่ได้เหรอ เหมือนเมื่อก่อนที่ไม่มีใครรู้เรื่องของเรา   แต่ผมไม่รู้ว่ามันคิดแบบนี้รึเปล่า  ฮิมกำลังจริงจังกับคนแบบผม นั่นคือคำตอบของปัญหารอบตัวผมที่เกิดขึ้น


“ อย่าพูดคำนั้นกับกู ไอ้หยุ่น ถ้ามึงแค่จะหนีปัญหา " ย้ำจุดในร่างของผม พร้อมคำพูดนั้น ทรมาณจนร่างสั่นสะท้าน ผมบิดตัวไปมา มันยิ่งพยายามเอานิ้วเข้ามาในร่างของผม จากหนึ่งกลายเป็นสองและสามในที่สุด


“ เหี้ยฮิม ตรงนั้น ปล่อยกู อื้อออ อย่าย้ำ " มือของผมจับมือของมันพยายามดึงให้เอาออก ขากางออกกว้าง มันก็ยิ่งดันนิ้วตัวเองเข้ามาลึก


“ อย่าพูดคำนั้น อย่าพูดว่าไม่รักกู อย่า.. อย่าพูด "  กูไม่ได้พูดสักหน่อย  อยากจะตะโกนคำนี้แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับหยุดนิ่ง


 หยดน้ำไหลลงเลอะหน้าผม ในนาทีนั้นที่ผมลืมตา คนเบื้องบนผมที่กำลังทรมาณผมนั้น เค้ากำลังร้องไห้ ขอบตามันแดงจ้องหน้าผมด้วยสายตาเจ็บปวดเหมือนมีดเล่มบางกรีดลงกลางใจของผม ดูเหมือนไม่เจ็บแต่นั่นละครับ ที่เจ็บที่สุด เพราะมันทั้งเจ็บ ทั้งแสบ แถมยังฝากรอยแผลเป็น เพียงเพราะนิสัยชอบปัดความยุ่งยากของผม


“ ฮิม กูขอโทษ " ผมปล่อยมือออกจากมัน ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่กำลังไหล ในวินาทีเดียวกันที่มันก็ดึงนิ้วของตัวเองออก สอดแกนกลางใหญ่ของมันเข้ามาแทนที่ ผมกอดมันไว้แน่น น้ำตาของมันหยดลงและไหลผ่านร่างของผมรู้สึกเหมือนทุกส่วนของร่างกายแทบจะขาด " มึง กูไม่ได้ตั้งใจจะคิดหรือพูดแบบนั้น  "


“ อย่าแม้แต่จะคิด เพราะแม้แต่ความคิดของมึง กูก็เจ็บ "


“ อื้อ กูรู้แล้ว แต่ทำไมต้องเป็นกูว่ะ ฮิม ทำไมต้องเป็นคนแบบกูว่ะ  " คำถามที่มาพร้อมจังหวะที่แทรกตัวเข้ามาลึก ไม่ได้เร็วหรือถี่ยิบ แต่เป็นอะไรที่ค่อยเป็นค่อยไป ช้าๆ อย่างอยากจะให้ย้ำลึก ลึกลงไปในความรู้สึกของกันและกัน


“ กูไม่รู้หรอกว่ะ " มันจับมือของมันมาวางไว้ที่อก หัวใจของมันกำลังเต้น แรงพอๆกับหัวใจของผม  " กูรู้แค่ว่า ทั้งหมดนี้มันเป็นของมึง "


“ ฮิม..”


ผมกอดมันไว้แน่น ทำไมถึงรู้สึกเจ็บขนาดนี้กันว่ะ ผมทำให้ผู้ชายคนนึงรักผมมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน ผมกำลังจะพูดคำนั้นออกไปได้ยังไงกันคำที่เหมือนปัดความรับผิดชอบ ทำไมถึงคิดจะไป ทำไมถึงทนไม่ได้ ทั้งๆที่มีใครอีกคนกำลังทนมากกว่า ทำไมถึงเห็นแก่ตัว กี่ครั้งกี่หนแล้ว ที่ทำแบบนี้  ทำไมไม่คิดถึงใจคนอื่น เหมือนที่คนอื่นเค้าคิดถึงตัวเราบ้าง


“ กูรักมึงมาก อย่าคิดจะพูดกับกูแบบนั้นอีก เพราะครั้งหน้ากูอาจจะไม่ใจดีแบบนี้ "


“ ฮิม  กูขอโทษ " เอื้อมตัวขึ้นไปนั่งทับ เป็นคนบังคับจังหวะเอง..  ไถ่โทษทุกอย่างที่ผมเป็นกระทำให้มันเจ็บด้วยร่างกายของผม
 

..................................................


“ เทม  แม่ถามจริงๆ เทมกับหยุ่น ชอบพอกันเหรอ ? " เสียงต่ำเอ่ยถาม ใบหน้าคมพยักหน้า ยอมรับทุกอย่างก่อนจะก้มหน้าลงต่ำ " แล้วน้องไฟ "


“ ผม....” ชะงักกับคำถามนี้  ชะงักกับความรู้สึกของตัวเอง ถามใจตัวเอง ก็คงมีแต่ความว่างเปล่า ไม่รู้ ไม่รู้ใจตัวเองเลย ทุกวันนี้ที่ชอบไปหา ไปรับไปส่ง ก็ยังไม่รู้เลยว่าเพราะอะไร เป็นความรู้สึกหลายๆอย่างที่ปะปนอยู่ในใจสำหรับใครคนนั้น  " ผมชอบหยุ่น ชอบมานานแล้ว  "


“ แล้ว กับน้องไฟ ตอบคุณแม่สิเทม คุณแม่ไม่ได้ต้องการรู้ว่าลูกรักหยุ่นมั๊ย แต่อยากรู้ว่าลูกรู้สึกยังไงกับน้องไฟมากกว่า "


“ ทำไมครับ ถามจริงๆ เถอะว่า ทำไมต้องเป็นไฟ ทำไมถึงเป็นคนแบบไอ้หยุ่น ไม่ได้ คนแบบหยุ่นทำไมคุณแม่จะไม่สนใจ "


“ เทม.. ลูกไม่ได้เกิดมาเป็นคนธรรมดานะ เรามีฐานะ พ่อ พี่ทาม ก็เป็นคนมีหน้ามีตา เทมต้องเข้าใจนะ เพราะแม่ เพราะเราทุกคนยังเข้าใจที่เทมเป็นแบบนี้ เทมก็ต้องเข้าใจแม่ด้วย "  แม่เดินเข้ามาใกล้ ท่าทางที่ขอร้องให้ผมทำตามที่เธอต้องการ " แม่ไม่ได้บอกว่า ต้องเป็นน้องไฟ แม่ขอให้เป็นใครก็ได้ คนที่เหมาะสมกับเรา ก็ขอแค่เท่านี้ "


“ ต่อให้เป็นคนที่ผมรัก คุณแม่ก็ไม่สน ใช่มั๊ยครับ " กำมือของตัวเองแน่น น่าแปลก ที่ความรักของผมไม่มีค่าเลย หน้าตาและฐานะคือสิ่งที่อยู่เหนือทุกสิ่งมาเสมอ กี่ครั้งที่ต้องทำตัวให้สมกับเป็นลูกของคุณหญิง บางทีที่อ่านหนังสือเพื่อสอบเข้าคณะที่ไม่ชอบ เรียนคณะที่ไม่อยากเรียน เพราะทุกคนต่างบอกว่า ต้องเหมือนพ่อ ต้องเดินตามรอยตระกูลของเรา ต้นตระกูลที่ไม่เคยถามว่าชอบอะไร แต่ทำไปตามสิ่งที่ทุกคนต้องทำ 


“ เทม..บางทีความรักของคนบางคนก็ต้องมีมากกว่าคำว่า ความรักนะลูก ” มือของแม่เอื้อมมาจับไหล่ของผม บีบไว้แน่น เหมือนจะบอกให้ทำใจ ทุกอย่างไม่ว่ายังไงก็ต้องเกิดขึ้น


“ แต่ผมไม่ต้องการอะไรมากกว่า ความรัก กับคนที่รัก ที่ตัวผมเป็นผม " ดึงตัวเองออกจากมือนั่น หันหลังเดินออกจากบ้านที่น่าเบื่อ อย่างน้อยคอนโดก็เป็นสถานที่เดียวที่สบายใจที่สุด ที่ที่แม้จะเหงา แต่ก็ได้อยู่อย่างสบายใจ


“ คุณหญิงคะ คุณไฟเอาขนมมาส่งแล้วคะ จะให้ตั้งไว้ตรงไหนคะ " แม่บ้านเดินเข้ามานั่งบนพื้น เงยหน้าถามแม่ที่หันมามองหน้าผม


“ เทม " เพราะรู้ว่าผมกำลังโมโหเลยเลือกที่จะเรียกผมไว้ มือของแม่คว้าผมเอาไว้แต่ไม่ทันถึงตัวผม ช้ากว่าเพราะผมเดินเข้ามาถึงตัวคนที่เข้ามาใหม่ในบ้านแล้ว หน้าตายังคงไม่รู้เรื่อง ท่าทางที่เหมือนไม่เข้าใจอะไร ความดื้อด้านที่ยิ่งเห็นก็ยิ่งหงุดหงิด ไหนจะเหตุการณ์ในคืนนั้น คืนที่บอกให้เลิกยุ่งกัน ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งหงุดหงิด


“ มึงมานี่เลย " กำมือมันไว้แน่น ลากขึ้นห้องไม่สนใจมือที่คอยบิดหนีออก เสียงเรียกของแม่ก็ไม่สนใจ  ยิ่งบีบแน่นเหมือนลงความโกรธทุกอย่างใส่ลงไป เหมือนจะเจ็บมันเลยนิ่ง เป็นนิสัยส่วนตัวของมัน


“ กูเจ็บนะไอ้เชี่ย " พอถึงห้องมันก็ผลักอกผม แต่มือยังไม่ละออกจากกัน  จ้องหน้ากันแบบนี้ ยิ่งเห็นก็ยิ่งหงุดหงิด ดึงมันมาเผชิญหน้า จับแขนไว้ทั้งสองข้าง บีบลงไปจนมันยู้หน้าขมวดคิ้ว ไม่ได้รู้สึกหายโกรธลงเลย แต่ยิ่งเห็นหน้า ก็ยิ่งรู้สึกโกรธ " ไอ้เทม..”


“ ทำไมว่ะ ทำไมต้องเป็นมึงว่ะ  บอกกูหน่อยว่าทำไม  ทำไมต้องเป็นมึงว่ะ ทำไมถึงเป็นไอ้หยุ่นไม่ได้ " เขย่าแขนมัน อยากรู้นักทำไมอะไรอะไรก็ต้องเป็นมัน ทำไมใครๆก็ต้องบอกว่าดี ดีแบบนั้น เหมาะสมแบบนี้


“ อะไรของมึง ปล่อยกู กูเจ็บ! ”


“ นามสกุลมึงมันมีดีอะไรว่ะ เหมาะสมคืออะไร ทำไมไม่มองบ้างว่ากูรักใคร กูอยากได้ใคร จะให้กูเอาแค่นามสกุลดีๆ ถามกูมั๊ยว่ะ ว่ารักใคร โธ่เว้ย!! ไอ้เหี้ย " เหวี่ยงมันลงเตียง ไม่รู้ว่ามันเจ็บรึเปล่า ไม่ได้สนใจ ทรุดลงจับตู้ เหมือนหมาบ้าที่ตอนนี้กวาดข้าวของทุกอย่างลงกับพื้น ควบคุมความเสียใจของตัวเองไม่อยู่แล้ว


“ เพราะกูเกิดมาเป็น ลูกท่านทูต เพราะกูเกิดมาในตระกูลทูต เพราะกูเป็น อิศวะเหม ทำไมว่ะ! ทำไมถึงรักคนที่อยากจะรักไม่ได้ “
 

“ มึง..”  มันเลื่อนเข้ามาใกล้ นั่งลงข้างๆ ผมคว้ามันเอาไว้ เห็นตัวมันสั่น คงจะกลัว แขนที่ผมจับมันลากมาแดงไปหมด


“ ทำไมมึงถึงไม่เป็นหยุ่นว่ะ .. ทำไมต้องเป็นมึงว่ะไฟ ทำไมไม่เป็นคนที่กูรักว่ะ " ดึงมันเข้ามากอด กลิ่นที่ดมแล้วรู้สึกหงุดหงิด ฝังรอยจูบไปบนคอ รอยแล้วรอยเล่าไม่สนว่ามันจะเจ็บไม่สนว่ามันจะอาย กัดจนเป็นรอยชัดจนเป็นสีม่วง มือก็ลูบไปตามสัดส่วนของมัน ทั้งกอดทั้งรัดทั้งบีบเนื้อมันจนแน่น นานจะรู้สึกความแค้นจะฝังลงไปในร่างกาย ในนาทีที่รู้สึกว่าหลังเปียก ถึงได้หยุดทุกอย่างลงได้   " ไฟ..”


ดึงคนที่ตัวเองกอดไว้แน่น ออกมาดู ลืมอะไรไปรึเปล่า ? มันไม่ได้รัก ไม่ชอบในนามสกุลนั้นอยู่แล้ว ไม่เคยมองว่าตัวเองดี  แล้วผมเองก็เป็นคนสัญญาว่าจะมองเห็น แต่วันนี้ เพิ่งรู้ว่าความจริง ผมก็ไม่เคยมองเห็นอะไรในตัวมันเลย ความโกรธที่บังตามผม ทำให้ผมพลั้งทำบางอย่างลงไปแล้ว


มันไม่เคยเป็นที่ต้องการของใครในความคิดของตัวเอง และวันนี้ผมกำลังเป็นหนึ่งคนในความคิดของมัน นั่นคือสำหรับมันที่ไม่เป็นที่ต้องการของผม


“ มึง..” เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลอย่างหนัก มันเป็นคนที่ชอบร้องไห้เงียบๆ เจ็บเท่าไหร่ก็ยิ่งเงียบเท่านั้น  เบือนหน้าหนี เช็ดออกเองด้วยหลังฝ่ามือ


“ คิดเหรอว่ะ ว่ากูอยากจะเป็นแบบนี้ มึงคิดเหรอ ว่ากูมีความสุขที่เป็นแบบนี้ " ก้มหน้าลงต่ำ น้ำตามันไหลลงมา มองจากตรงนี้ก็ยังเห็นชัด  " มานอนเอากับคนที่ไม่ได้รัก เอากันไปวันๆ เพื่ออะไรกูก็ไม่รู้ บางครั้งที่มึงเรียกชื่อเพื่อนกู ทั้งที่กูนอนอยู่ คิดว่ากูอยากเป็นเหรอว่ะ หื้ม ? มึงคิดว่าคนที่ไม่มีใครต้องการแบบกู จะอยากทนอยู่ในที่  อึก..แบบนั้น เหรอว่ะ  เทม..มึงรู้มั๊ย ถ้ากูแลกความเป็นธรรมมาติกรวัฒน์ กับไอ้หยุ่นได้ กูคงให้มันไปแล้ว  ถ้ากูสามารถแลกกับมันได้ กูคงแลกให้มึงไปแล้ว แต่โทษทีที่กูทำไม่ได้ กูเป็นไอ้หยุ่นไม่ได้ กูเป็นคนที่มึงรัก กูเป็นคนที่มึงต้องการไม่ได้ เพราะกูเอง ก็ไม่ใช่คนที่ใครจะต้องการเหมือนกัน โดยเฉพาะมึง "


“ ไฟ เดี๋ยว " พยายามดึงมันเอาไว้ แต่มันก็เอาแต่ก้มหน้า " หมายความว่าไง ทำไมมึงพูดแบบนี้  "


“ ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น กูจะรู้สึกยังไง มันไม่สำคัญหรอก " หงุดหงิดใบหน้าที่ก้มอยู่แบบนั้น น้ำตาหยดลงบนพื้นกี่สิบหยดกันแล้ว แต่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองผมเลย


“ มึงรักกู ชอบกูเหรอว่ะ "


“ มึงบอกว่า มึงจะมองเห็นกู มึงบอกกูแบบนั้น " ปล่อยมือออกจากแขนมัน จับปลายคางที่ก้มอยู่นั้นให้เงยขึ้นมามองผม เกลียดน้ำตาอยากให้หายไปจากใบหน้า ที่ตอนนี้แดงกล่ำไปหมดแล้ว " ไฟคิดว่าพี่เทมจะเห็น แต่เปล่า พี่เทม ไม่เคยมองเห็นไฟเลย "


“ แล้วบอกให้กูเลิกยุ่งกับมึงทำไม ทำไมไม่บอกกูตั้งแต่แรกว่าคิดยังไง มึงเอาแต่เงียบกูจะไปรู้เหรอ "


" ยังไงสำหรับมึงก็มีแต่ไอ้หยุ่นแยู่แล้ว กูพูดถูกมั๊ย นานไปก็ถลำลึก. พอเถอะว่ะ  "


“ มึงไม่เจ็บรึไง  "


“ ต่างอะไรกันว่ะ สายตาที่มึงมองกูแต่ไม่มีกู ก็ไม่ต่างอะไรกัน กูเคยชินกับความเจ็บปวดอยู่แล้ว ความเจ็บปวดที่ไม่มีใครต้องการ กูชินแล้วละ " ร่างนั้นเดินผ่านตัวไปเมื่อพูดประโยคนั้นจบลง ขาที่ก้าวออกไปไกลตัวผม คว้ามือนั้นเอาไว้ไม่มีใครมองกัน  กำมือกันและกันไว้แน่นอีกครั้ง เอ่ยคำพูดบางคำออกไป ก่อนจะปล่อยมือออกจากกัน


“  ที่ผ่านมา.. กูขอโทษ "



..............................................

ดราม่า สามคู่ติด.. ผสมความหื่นของ ฮิมหยุ่น.. ที่เหมือนจะไม่ช่วยลดอะไรลงไปเลย 
หลายคนอาจมองว่า หยุ่นไม่ดี เห็นแก่ตัว แต่หนมคิดว่า คนเรามันเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นละ ถ้าลองมองดีๆ สี่คนในตอนนี้ ไม่มีใครไม่เห็นแก่ตัวเลย แต่ความจริงมันก็แบบนี้ละ อาจจะมากกว่านี้ด้วยซ้ำ ไป 
อินเกิน TT สงสารเทมไฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ เว้ยยย แม่งงง 
ใครมีทวิตเตอร์หนมฝาก แท็ก #BTS #สถานีรัก ด้วยนะคะ 

[Donaldye]

ไม่เคลียกับความรู้สึกพี่เทม
เหมือนจะชอบหยุ่น  แต่ก็เหมือนจะชอบไฟ แต่ก็เหมือนไม่
หรือจะชอบไฟ แค่เพราะคำว่าเหมาะสมทำให้โกรธ
แล้วมาลงที่ไฟกันแน่ โว้ยยย
อยากเห็นคู่นี้มุ้งมิ้ง

[namngern]

เทมแม่งงี่เง่าว่ะ โมโหขนาดนั้นแค่ที่อีกคนบอกให้เลิกยุ่งกัน นี่มันจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับไฟได้ไง
อีกอย่างนะ จะโง่ไปไหน หลายครั้งแล้วที่น้องไฟบอกอ้อมๆผ่านการกระทำแล้วก็คำพูดแล้วว่า ไม่อยากซ้ำรอยใคร
นี่มันคิดไม่ได้เลยหรอไง ว่าไฟรู้สึกยังไงกับแกน่ะห๊ะ!!!!
สงสารไฟมาก  เกลียดเทมมากเลยตอนนี้
รออ่านตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้นะคะ

[quiicheh.]

สงสารไฟยิ่งประโยคสุดท้ายนี่แบบจะสื่ออะไร ขอโทษแล้วมันหายเจ็บมั้ย?
เนอะไฟ....
ใครไม่รักไม่ชอบก็บ้าแล้วววววลากเค้าไปปึ๊ดๆตั้งกี่ครั้ง
โอ้ยแม่งเบิร์ดกระโหลกเทมทีนึง
การศึกษาดีไม่ได้ทำให้คนใช้ชีวิตรอดนี่ถือว่าจริง ดูได้จากไอ้พี่เทมกร้ากกกกก
ฮิมหยุ่นก็ดีกันไปละเหลือแต่เทมไฟเนี่ยยยยยย หยุดสาดอารมณ์ใส่กันได้แล้วโว้ย

[~มือวางอันดับ1~]

 :fire:ไฟ ลูกแม่

[pemiko2012]

 

แอร๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก
สงสารไฟมาก ณ จุดนี้
กะไว้แล้วเชียววาไฟต้องู้สึกดีกะเทมเข้าสักวัน แล้วก็เป็นแบบนั้น
แต่เทมนี่สิ ยังไม่เข้าใจตัวเองสักที เลิกสับสนได้แล้วพี่เทม!!!!
สงสารไฟนะ คิดว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่มีใครเห็นค่า
แล้วพี่เทมยังจะมาตอกย้ำอีก ฮืออออออ ดราม่า
ปรับความเข้าใจกันไวๆนะ
ไฟจะงอนจะโกรธพี่เทมยังไงก็ได้ แต่อย่าเพิ่งตัดใจนะ
พี่เทมแค่ยังไม่รู้ใจตัวเอง 

ฮิมหยุ่นดีกันแล้วก็ดีแล้ว
พอมีเรื่องเฮอร์เข้ามาก็ทำมห่รูตัวว่ารักกันแค่ไหน
ขาดกันไม่ได้แล้วนะคู้นี้ 

[vava violet]

  อ่านแล้วเพลีย

เจ็บหนึบๆ ไม่ชอบหยุ่นแล้วนะทำฮิมเสียใจ คิดได้ไงจะเลิกกับฮิมเพียงเพราะกลัว ความยุ่งยาก แล้วยังจูบกับเทมมาอีก ไม่ปลื้มอ่ะ

ถึงคิวอิลูกเขยชั่ว  พูดไม่คิดว่าลูกไฟชั้นได้ยังไง ลูกไฟยิ่งคิดว่าตัวเองไม่มีค่าอยู่แล้ว ยังมาตอกย้ำกันอีก ยิ่งตอนบอกว่าทำไมไม่ใช่หยุ่นนี้ แทบอยากจะเข้าไปกระชาก กล้าดียังไงมาทำลูกชั้นเสียน้ำตาย

โอ้ย เครียดด มาต่อด่วนเลยค่ะไม่เคลียอย่างแรง

[ice_spok]

โห!!! เทม-ไฟ มาม่าเต็มสตรีมเลยนะครับ

หึหึ

น้องเฮอร์นี่ก็แรงนะเนี่ยยยย

ให้เนียจัดสักทีไหม

[thaitanoi]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกหน่วงๆ ยังไงไม่รู้ ทั้งคู่ของหยุ่นกับฮิมดูเหมือนจะไปกันไปราบรื่นเท่าไหร่ ส่วนคู่ของเทมกับไฟกว่าจะเข้าใจกันคงอีกนาน

[Yunatsu]

 

สงสารไฟที่สุดดดดด

หวังว่า ตอนหน้า ทุกอย่างจะดีขึ้น
แคเราไม่หนีปัญหา

[Aoya]

เออ สมน้ำหน้าไอ้พี่เทมจริงๆ