หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91

[minenat]

อ่านไปใจสั่นไป
ในที่สุดก็เข้าใจกันสักทีนะเทมไฟ

[why yyy]

ในที่สุดไฟก็กล้าพอซะที!!

[Arancia]

กรี๊ดดดดดดดดด คู่นี้อ่านไงก็ฟินอะ ดีใจที่มาอัพเร็ว

น้องไฟ ยื่นมือมาแล้วสินะลูก ก็เข้าใจประเด็นที่ต้องการจะสื่อนะคะว่าความรักต้องกล้า ก็คิดว่าตอนนั้นมันก็แอบผิดที่ไฟไปขอเลิกกับเทมแต่ สถานการณ์ตอนนั้น มันไม่มีความมั่นคง หรือพี่เทมไม่ได้สร้างความมั่นใจให้กับไฟ เท่าที่ควรเพราะก็ยังดูชอบหยุ่นอยู่ เป็นไฟก็ต้องขอเลิกอะ เพราะอยากจะมีคนของตัวเอง แล้วยิ่งมาเจอกรณีที่เขย่าซะหัวสั่นคลอน ยิ่งไปกันใหญ่ เอาจริงๆถ้าเราเป็นไฟ เราก็ยิ่งไม่กล้ายื่นมืออกไปนะ มันเหมือนคนๆนี้เคยโยนหนามลงมาพร้อมกับเชือก มาช่วยพร้อมกับทำร้ายปมด้อยไปในตัว แต่ก็เป็นอีกปมนึงที่พี่เทมเคยผิดหวังจากหยุ่นมาแล้ว ซึ่งตอนนั้นเราคิดว่าพี่เทมดูไม่ค่อยลึกซึ้งอะ เอาตามความรู้สึกนะ ก็ชอบแหละ แต่ก็ดูไม่ได้อินขนาดนี้ เลยเป็นสองคนที่ไม่กล้ากับไม่กล้า แต่ร้อนแรงกันตลอดเวลา มาเจอกัน แต่ยังไงก็ยังไม่เข้าใจที่เพื่อนและฮิมพยายามผลักดันให้ไฟกล้าอยู่ดีอะ เราแค่รู้สึกว่าไฟไม่ได้เป็นคนผิดขนาดนั้น ทำไมหละ เอ๊ะหรืออินจัดเข้าข้าง ลูกไฟไปแล้วเรียบร้อย โถๆๆ
 
รออ่านความหวานของคู่นี้ต่อนะคะ ดีใจที่ปรับความเข้าใจกันได้แล้ว อย่าให้เกิดเรื่องซ้ำอีก
พี่เทมน่ารักนะมาซื้อเค้กทุกวันเลย แต่คุยซักหน่อยก็ไม่ได้ ต้องให้น้องเทอมช่วยตลอด ให้รางวัลเด็กดีเด่นไปเลยคะ อิอิอิ

[NUTSANAN]

โอ้ยย ย และแล้วก้ดีกันซะที รอมานานมาก ดีใจอ่ะบอกเลย

[ice_spok]

ตกลงกันแล้วว

วุ้ววว ดีจายย

[mooping-7]

 ::อิอิ เป็นแฟนกันซักกกกกกกทีหลังจากที่หน่วงมานาน ไฟมีความสุขกับพี่เทมนะ รอตอนหน้าขอหวานแบบมดขึ้นจอไปเลยนะ

[evilheart]

ในที่สุดมาม่าของน้องไฟกับพี่เทม ก็หมดชามซะที
รอกินขนมหวานต่อไปนะ
แต่ของหยุ่นกับพี่ฮิม มันจะเป็นซุปเปอร์มาม่าหรือเปล่า
พ่อกับแม่หยุ่นจะว่าอย่างไร ตอนต่อไปเหมือนกัน

[greensnake]

อ่านไปก็ลุ้นไป มันไม่ใช่นิยายระทึกใจไม่ใช่เรอะ
เหมือน เทม-ไฟ จะทำให้เราคลั่งได้ไม่แพ้ ฮิม-หยุ่น เลยล่ะ
ในที่สุดไฟก็ยอมเดินออกมาและยื่นมือไปให้เทมจับจนได้
อีกคนไม่กล้า อีกคนก็กลัว คงถึงเวลาที่ต้องพิสูจน์กันและกัน
หวังว่าพี่เทมเองก็จะทำใจเรื่องหยุ่นได้เด็ดขาดเสียทีนะจ๊ะ
ไฟที่มอดไปกว่าสองเดือน จะได้กลับมาให้ความอบอุ่นอีกครั้ง
แต่ถ้าหากว่าพี่เทมทำอะไรไม่ถูกใจมีสิทธิ์โดนไฟลวกได้นะเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[thaitanoi]

กว่าจะรักกันได้ก็ลุ้นกันเหนื่อยเลย เทมกับไฟ

[B52]

คงจะมีความสุขอย่างเต็มหัวใจได้ซักทีนะไฟ
รอดูหยุ่นกับฮิมต่อ

[ลิงภูเขา]

 

[Yunatsu]

โอ้ยยยยย ในที่สุดดดดดดดดด
 

เลิฟฟฟเยิ้ฟฟฟฟ

แล้วหยุ่นจะเปนยังไงเนี่ยย กลับบ้านนนนนน

[na-au]

เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามีปริศนาซ่อนอยู่ในเรื่อง

คนแก่กลับเข้าใจว่า "ไฟ" อย่างไง ๆ ก็ต้องแพ้ "พ่อน้ำ(เทม)" อยู่แล้วหล่ะ

ถึงว่าคุยกับเด็ก ๆ ไม่ค่อยจะรู้เรื่อง

 

[Theznux]

เทมไฟน่ารักมากก หลังจากทำเป็นไม่รู้ใจตัวเองอยู่นานนน

[วัวพันปี]

เขาตกหลุมเดียวกันใช่ไหม

[CanonDNattari]

เข้ามาร่วมติดตามจ้า กำลังอ่านตอนแรก ๆ คาดว่าคืนนี้คงตามทัน

[patwo]

ตอนที่ 39


สุดท้ายก็ต้องกลับมาที่คอนโด ไม่รู้จะไปไหนจริงๆครับ ห้องเงียบเชียบไม่มีแสงอะไรลอดเข้ามาทั้งนั้น เพราะปิดม่านไว้ทั้งหมด เวลาบ่ายสองโมงแล้ว ท้องผมเริ่มร้องยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า  เปิดตู้เย็นมันดู อยากจะหา นมสักกล่องแต่ก็ว่างเปล่าครับ ไม่มีอะไรอยู่ในนั้น
 

“ หิวเหรอว่ะ "


“ เปล่า " ตอบแต่ตาก็ยังหาของที่พอจะกินได้ในตู้เย็น ไม่มีอะไรนอกจากน้ำเปล่าแล้วก็ของจิปาถะที่ผมทำไม่เป็น ถอนหายใจก่อนจะพาตัวเองมาดูทีวีหน้าโซฟา กดหาช่องการ์ตูนดูไปเรื่อย


“ งั้นกูสั่งข้าวกิน ถ้ามึงไม่กินกูไม่สั่งเผื่อ " 


“ กินข้าวผัด "  ตอบมันแต่มันกลับยิ้ม กลั้นหัวเราะหันไปทางอื่น ตลกนักรึไงว่ะ


“ ข้าวผัดอะไร "


“ ปู ใส่ปูเยอะๆ ไม่เอาวิญญาณปู " ผมบอกก่อนจะกดดูทีวีต่อ มีการ์ตูนวันพีชฉายอยู่ในหน้าจอพอดีครับ  แต่ว่า มันไม่มีเสียง “ ทีวีมึงพัง "


“ อะไรพัง "


“ การ์ตูนที่กูจะดูมันไม่มีเสียง " ยื่นรีโมตให้มันก็เข้ามานั่งใกล้ๆ เอามือมากอดไหล่ของผม เป็นผู้ชายที่ชอบถึงเนื้อถึงตัวกันตลอด เวลาอยู่กันตามลำพัง มันกดทีวีสองสามครั้งแต่ก็ยังไม่มีเสียง


“ ช่องนี้เสียมั้ง "


“ ทีวีมึงห่วย "


“ ทีวีกูไม่ได้ห่วยเคเบิ้ลแม่งไม่ดี  "


“ เคเบิ้ลที่ไหนมันก็เหมือนๆกัน ทีวีมึงนั่นละ ไม่ดี "


“ เถียงเก่งนะมึง " มันหันหน้ามาเอามือบีบปากผม ปีบจนมันจู๋ เห็นมันยกยิ้มชอบใจ  อยากจะสะบัดหน้าออก แต่มันไม่ปล่อยง่ายๆ


“ เจบบ อื้ออ อ๋อย "


“ จะอ๋อยอะไรกู "  มันยิ้มเห็นแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด


“ อ๋อยเอ้ยยยยย " ยังไม่ทันสะบัดหน้าออก มันก้มลงมาจะจูบผม จ้องหน้ามันนิ่งๆ ปากนั้นก็แนบสนิทกับปากของผม  มันคลายมือที่บีบคางผม เปลี่ยนเป็นค้ำตัวเองกับโซฟา เลื่อนตัวเข้ามาใกล้ คร่อมทับกันเสียแล้ว


ใช้ลิ้นแทรกตัวเข้ามาปาก เหล่มองทีวีที่ยังคงฉายการ์ตูนที่ผมชอบแต่ไม่มีเสียง รู้ว่ามันแก้ได้แค่ไม่ทำให้ผมเท่านั้นเอง อารมณ์ผู้ชายคงอยากจะทำอะไรอย่างอื่นมากกว่า.. คิดว่าเราคงคิดแบบเดียวกัน


มือมันเริ่มมาใกล้ กอดเอวของผมไว้ ตัวมันก็เริ่มเข้ามาคร่อมทับบนร่างผมกอดกันแน่นขึ้น กลิ่นที่คุ้นเคยรู้สึกเหมือนวันเก่าๆ กลิ่นที่หัวใจของผมจดจำ มันเต้นรัวอยู่ในหน้าอกหน้าซ้ายตรงนี้ อารมณ์เริ่มก่อตัวส่วนกลางก็เริ่มพองตัว ผมอยากครับ ไม่อายที่จะพูดแบบนี้ อยากจริงๆเหมือนอัดอั้นมานานแล้ว  จูบเนิ่นนานของเรา หลงระเริงไปเหมือนคนไม่มีสติก่อนทุกอย่างจะหยุดลง ไม่ใช่ผมที่หยุด แต่เป็นมัน


“ กินข้าวผัดปูใช่มั๊ย "


“ อะ เออ " ได้สติว่ามันถามอะไร ก็พยักหน้าให้มัน ที่ก็ลูบหน้าลูบตาแล้วยกตัวเองออกจากร่างของผม มองมันแบบไม่เข้าใจ ก็ถ้าจะทำก็ได้อยู่แล้ว ไม่มีปัญหาอะไร อยากมากกว่าหิวทุกอย่างมันครอบงำผมหมดแล้วครับ ทั้งๆที่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ว่าทำไมมันถึงชั่งใจ


“ กินข้าวก่อนแล้วกัน เย็นๆกูพาไปส่งบ้าน "


“ เออ " หยิบหมอนข้างตัวขึ้นมากอด หันไปมองทีวีไม่มีเสียงแบบจริงจัง อยู่ๆก็หงุดหงิดขึ้นมา อย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้ทำไม ถึงเป็นแบบนั้น หยิบรีโมตขึ้นมากด ปุ่มนู้นปุ่มนี้มั่วไปหมด ได้ยินเสียงมันสั่งข้าวจากตรงนี้ ไม่อยากจะกินขึ้นมากระทันหัน อยากจะทำอย่างอื่น  " กูไม่กินแล้ว กูจะกลับบ้านเลย "


“ อะไรของมึง " มันเอามือถือห่างหู หันมาพูดกับผม แต่สุดท้ายก็สั่งอาหารออกไป สั่งข้าวผัดปูพิเศษปูมาสองจาน


“ มึงสั่งมาสองจานก็แดกเองกูไม่แดก "


“ ต้องแดกเพราะกูสั่งมาแล้ว " หันมาบอกผม ชักสีหน้าใส่มัน กูไม่กินใครมันจะทำอะไรกูได้ว่ะ หันมากดทีวีพยายามเปิดเสียงกดปุ่มนู้นปุ่มนี้ แต่มีมีวี่แววว่ามันจะมีเสียงขึ้นมา


“ เว้ยย เชี่ยนี่ก็ไม่ติดสักที " โยนรีโมตทีวีลงกับพื้นถ่านออกกระเด็นออกมากระจาย แยกร่าง ลุกขึ้นยืน ทำไมอะไรๆมันต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยว่ะ มองหน้ามันที่เงยหน้ามองก็ยิ่งหงุดหงิด


ใจผมตะโกน กูอยากเว้ย มาจูบกูให้มีอารมณ์แล้วมึงก็หยุด ไอ้เชี่ยเอ้ย ถอนหายใจแล้วมองไปทางอื่น เดินผ่านมันไปอยากจะกลับบ้าน กลับแม่งตอนนี้เลย ไวเท่าใจคิด ขากำลังจะเดินผ่านมันไป มันก็จับแขนผมไว้


“ มึงจะไปไหน "


“ กลับบ้าน กูจะกลับไปดูการ์ตูนที่บ้าน "


“ ดูที่นี่ก็ได้ มากูเปิดให้ " มันพาผมกลับมานั่งที่เดิม กอดคอผมไว้เอาหน้ามาใกล้ต้นคอ เปิดทีวีแล้วก็เปิดเสียง ปุ่มไม่รู้ แต่พอมันตั้งใจจะกดให้ผมดู มันก็ติดขึ้นมาจริงๆ แล้วทำไม เมื่อกี้มึงไม่กดให้มันติดๆไปตั้งแต่แรกว่ะ


“ เมื่อกี้มึงทำแล้วทำไมไม่ติด "


“ แกล้งเด็ก " พูดเหมือนไม่สนใจ ผมลุกขึ้นจากโซฟา มันจะคว้ามือเอาไว้ ใช้มือสองข้างมาจับแขนสองข้างของผมให้เผชิญหน้ากับมัน " เป็นอะไร มึงหงุดหงิดกูเรื่องอะไร "


“ ไม่รู้ ก็เรื่องของมึง "


“  ไฟ " ชอบขู่ผมด้วยเสียงแบบนี้ ไม่พูดซะอย่างใครจะทำอะไรกู ผมหันไปมองทางอื่นถอนหายใจแต่มันก็ไม่ยอมปล่อย


“ กูถามว่าเรื่องอะไร "


“ มึงจูบกูทำไม ให้มีอารมณ์แล้วไม่ต่อ "  ไม่ได้มองหน้ามันแต่มองแค่หางตาก็รู้ว่ามันกำลังยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ผมอยากจะช็อกหน้ามันให้หงายหลัง แต่ทำไม่ได้ มันยึดมือผมไว้ทั้งสองข้าง


“ หึ .. แค่นั้น " ดึงผมให้นั่งลงบนโซฟาตามเดิมพยายามจะสบตาแต่ผมหลบ กูอาย มึงอย่าได้หวังจะได้มองตากูเลย


“ เออ ! แล้วไงปล่อยกูเชี้ย กูจะกลับบ้าน ”


“ กลับไปชักว่าวรึไง "


“ ก็เรื่องของกู "


“ ไม่คิดว่า กูคบกับมึงเพื่อจะเอามึงเหรอ ไม่คิดว่าที่วันนี้กูไปหามึง ไปขอโทษมึง เพื่อเอามึงกลับคอนโดมาเพื่อเอากัน ไม่คิดแบบนั้นรึไง "


“ มึงคิด " ผมเงยหน้าถามทำที่แววตาของมันก็ตอบผมแบบนั้น เทมไม่ตอบมันยิ้ม ลุกขึ้นจากพื้นทันทีที่รู้ว่าเพราะอะไรมันถึงหยุด เหตุผลปัญญาอ่อน ไอ้ปัญญาอ่อน


“ คิดเยอะ มากมายว่ะ กูไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้น สักหน่อย"   


“ ดีใจที่รู้แบบนี้ " ลุกขึ้นมากอดผม จมูกคมของมันก้มลงหอมแก้ม จมูกโด่งสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด ทั้งซ้ายทั้งขวา ผมยืนนิ่งมองหน้ามันที่ตอนนี้กำลังหอมแก้มผมไปทั่วดันให้ผมลงนอนบนโซฟา ปากก็กำลังดูดดื่มอยู่กับปากของผม ดึงกางเกงที่ผมสวมออก ร่อนออกมาพร้อมกางเกงใน ส่วนกลางที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น มันยิ้ม ก่อนจะก้มลงจูบ


หน้าแดงมาถึงหู พยายามดึงหน้ามันออก พอรู้ว่ามันคงเหม็น เล่นมึงอยู่ในนี่ทั้งวัน แต่มันไม่ฟัง ยังคงจูง ใช้มือจับมันขึ้นมาให้ตั้งตรง เอาเข้าไปทั้งปากแล้ว ผมบิดตัว ความอุ่นผสมความเนียวกอดรัดความเป็นผมที่กำลังแข็งชันขึ้นทุกขณะ กางขาออกกว้างตามใจอยาก มือที่ว่างจิกหัวของมัน  ที่กำลังดูดท่อกลางลำตัวของผมขึ้นลงเหมือนไอติมแท่งโปรด


ไส้กรอกชีสที่ถูกอบด้วยริมฝีปากจนชีสปริ่มส่วนปลาย มันเป็นแบบนั้นในจังหวะที่มันเร่งความเร็วของริมฝีปาก ทุกอย่างมันกำลังถึงสวรรค์ มือของมันลุบไปทั่วร่าง จับติ่งกลางอกของผมได้มันก็บีบแน่น  เงยหน้ารับความทรมาณที่ไม่สามารถ่อต้านอะไรได้ ผมแพ้ เป็นไฟที่อ่อนที่โดนน้ำแค่ไม่กี่หยดก็ดับลงได้ง่ายในวเลาแบบนี้


“ อย่าเพิ่งแตก.. “ เสียงแห่บพล่าแบบนั้นตอนที่มันเงยขึ้นมาจากส่วนกลางของผม ได้ยินเสียงดูดดังป๊อกจากปาก จนร่างทั้งร่างสะท้านขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้


อ้อมกอดนั้นรัดแน่นไม่ยอมปล่อยมันดึงผมขึ้นจากโซฟา มือนั้นกอดอยู่ที่เอวผม ส่วนล่างนั้นว่างเปล่า  จูบกันตั้งแต่โซฟาในห้องนั่งเล่น มาจนถึงเตียงนอน เสื้อโดนถอดเป็นชิ้นต่อมาตรงริมทางเดิน ล้มตัวลงเตียงก็มันก็ปลดเข็มขัดแล้วกางเกงก็ถูกดึงลงมา ร่างของผมเปลือยเปล่าแล้วก่อนหน้านั้น  คลานขึ้นมาบนเตียงคร่อมทับผมไว้


ปากเราจูบกันหลอมละลายร่างกายชาจนไม่รู้สึก น้ำลายที่เราดูดกลืนกันนัวเนียในช่องปากก่อนจะละออกจากกันแล้วใช้จมูกไซร์ไปตามคอ ลงต่ำมาเรื่อย มือไม่อยู่นิ่งลูบไปตามร่างกายของผม คลึงเคล้นทุกส่วนในแข็งชันทั้งๆที่มันก็ไม่สงบอยู่แล้ว นอนในแนวราบผมเห็นส่วนกลางที่เด้งตั้งขึ้นนิดหน่อย .. ยอมรับว่าอยาก มันเป็นความต้องการที่ฝังอยู่ในใจของผมลึกๆ ต้องการจะปลดปล่อย ทำได้คงชักว่าวให้เสร็จๆไปในตอนนี้


ปล่อยร่างกายตามหัวใจ นิ้วที่เริ่มสอดเข้าไปในตัวผม หลับแน่นเพราะความแน่น อาจเพราะไม่ได้มีอะไรกันมานาน หดตัวหนี แต่มันก็ดันเข้ามาอีกนิ้ว และอีกนิ้ว สอดเข้าและออกช้าๆ รู้สึกเสียวจนขาฉีกออกกว้าง มันหมุนนิ้วตัวเองไปรอบๆ กดย้ำลงบางจุดที่ไม่แน่ชัดว่าเป็นอะไร เหมือนปุ่มที่ทำให้ร่างสั่นสะท้านและมีความต้องการ


“ อ๊า..เทม ตรงนั้นกูเสียว " ยิ่งบอกก็เหมือนยิ่งย้ำ เป็นคนที่ยิ่งห้ามก็ยิ่งยุ  มันย้ำถี่ๆจนร่างผมสั่นพยายามดิ้นตัวหนี จิกมือลงกับผ้าห่ม ไม่มีทาง เหมือนน้ำมันจะแตกทั้งๆที่เมื่อกี้ก็จะแตกอยู่แล้วด้วยปากของมัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่  มันเร่งนิ้วกดย้ำถี่จนต้องร่อนร่างขึ้นไปด้านบน ส่ายหน้าไปมาทุกอย่างทรมาณอย่างไร้ทางออก  ไม่อยากแตกด้วยนิ้ว   " เทม ใส่มาดิว่ะ พร้อมยัง ใส่ถุงยางด้วย อื้อ ไม่เอานิ้ว กูยังไม่อยากแตก "


“ แตกด้วยนิ้ว อายรึไง "


“ อื้ออ ไม่แตกด้วยนิ้ว เอาออกไป " พยายามคว้าเปิดลิ้นชักของมัน ในนั้นมีถุงยางหลายๆแบบ มันชอบแกะแล้วเทมาไว้รวมกัน  หยิบทีก็เหมือนจับฉลากว่าจะดวงดีหรือดวงซวย " เอาไป ..ใส่เร็วๆ "


โยนถุงยางให้เห็นมันยิ้มมุมปากจากตรงนี้ ทำไมกัน ผมไม่ทราบ นิ้วมันยังไม่เอาออกอุดช่องทางหลังองผมไว้ พยายามดันให้เข้ามาลึก ผมมีหน้าที่ฉีกขาให้กว้างแล้วกัดปากแน่น  มันใช้ปากกัดฉีกถุงยางแล้วสวมของของมัน นิ้วโดนย้ำที่จุดจนร่างสะท้านอีกครั้งก่อนมันจะดึงออก แท่งหนาจ่อช่องทางหลังให้ความรู้สึกพิเศษ ยอมรับว่าไม่ชอบแบบใส่ถุงยาง แต่ไม่ได้มีอะไรกับมันมานาน กลัวครับ เพราะมันก็ร่านใช่ย่อย


ส่วนนั้นเริ่มแทรกลงมา ความรู้สึกของผมที่เบิกตากว้างจนต้องจิกนิ้วไปตามเนื้อของมัน ทุกอย่างในร่างตอดตุบๆ มันยกตัวผมให้ขึ้นมานั่งทับบนตัวมัน กัดปากแน่นตอนที่ส่วนกลางกำลังฝังลงไปจนมิดด้าม  รู้เหตุผลที่มันยกยิ้มก่อนหน้านี้


“ ไอ้เหี้ยเทม! “


“ มึงหยิบมาเองนะช่วยไม่ได้ "  ใช้มือกำผมมันไว้เต็มมือ ถุงยางแบบขรุขระเป็นปุ่มอยู่ทั่วอันทิ่มแทงทั้งผนังด้านในของผม เสียวจนผมอยากจะร้องไห้น้ำตามันไหลออกมาเพราะความเสียวของปุ่มเล็กๆที่นูนขูดผนังช่องทางหลังของผม


“ หยุด ห้ามขยับ อย่านะมึง " ผมจ้องหน้ามัน น้ำตายิ่งไหลลงข้างตา กูเสียวครับ ทั้งเสียวทั้งเจ็บ อยากให้โยกอยู่หรอกคงแตกได้แบบแค่โยกไม่กี่วิ อายครับ ขอทำใจ ผมก้มหน้าซบลงตรงบ่ามันอย่างช่วยไม่ได้ " เทม กูเสียว " แค่มันเคลื่อนตัวนิดเดียวแต่ผมอ้าปากค้างแล้วละครับ กัดปากตัวเองแน่น  พยายามยกตัวเองขึ้นตามทุกจังหวะของมัน ไม่เร่งเร้าแถมยังบางเบาแต่ไม่ว่ายังไงส่วนขรุขระที่สอดเสียดไปกับช่องทางหลังของผมทุกอย่างมันก็ยังทรมาณ


เป็นความรู้สึกที่เหมือนเอานิ้วเล็กๆสอดเข้ามากดทุกปุ่มความอยากของผม  มองหน้ามันไม่รู้ว่าสายตาของผมเป็นแบบไหน รู้แค่ตอนนี้มันกำลังยกมือขึ้นทัดผมของผมเข้ากับใบหู เช็ดน้ำตาที่หางตาให้ เสียงทุ้มกระซิบลงข้างหู ใจผมสั่น


“ โอเคขึ้นบ้างไหม "


“ กูไม่โอเค เหี้ย " มันหัวเราะยังคงสุขใจที่เห็นผมทรมาณ จากที่ต้องนั่งแช่มันก็โน้มร่างผมลงนอน ใช้หมอนสอดใต้ก้นให้ยกสูงแต่เราก็ไม่ปล่อยให้ส่วนเชื่อมต่อหลุดจากกัน ดึงตัวเองออกน้อยๆแล้วยัดกลับเข้ามาในจังหวะที่ผมพอรับได้ ขาของผมฉีกกว้าง ผ่อนลมหายใจตามจังหวะที่มันสอดใส่ เหมือนน้ำเหนียวๆสอดอยู่ในรู ได้ยินเสียง ฉึกเป็นระยะ เสียวที่สุดในชีวิตผมพูดได้แค่นี้ สาบานว่าถ้ากูมีชีวิตรอดกลับไปกูจะเอาไปทิ้งทั้งลิ้นชัก


“ เทม..เบาๆนะ กูเจ็บ "


เทมโน้มหน้าลงจูบผม พยายามชักเข้าและออกให้เร็วขึ้น มันคงสงสารตัวผมสะท้านทุกครั้งที่มันเอาเข้าและออก จูบที่พยายามทำให้ผมลืม ผมรู้แต่ยังไงก็ทำไม่ได้ พยายามดื่มด่ำไปกับการจูบกอดมันให้แน่นเท่าที่จะกอดได้ เกี่ยวขาเข้ากับเอวเผื่อทุกอย่างมันจะดีขึ้น ไม่ได้มีอะไรกันมานาน ผมไม่อยากให้มันเซง ผมเข้าใจมันคงไม่ได้รู้สึกดีเท่าไหร่ มันโยกตัวแรงขึ้นพยายามอดทนกับสิ่งตรงหน้า ด้วยการร้องให้ดังที่สุด ปุ่มเสียวทุกปุ่มสีด้านในของผมจนร้อน


“ อ๊า เทม อื้ออ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ กูทรมาณว่ะ มึง "


“ จะให้เร็วหรือช้า " บอกผมพร้อมกับจูบซอกคอ ไล้ลงมาเป็นหัวนมที่มันชอบ


“ เร็ว จะ.. จะได้เสร็จ เร็วๆ เลย อ๊ะ " ได้ทุกอย่างตามคำขอ พอมันเร่งเครื่องของทุกอย่างก็เหมือนหลุดจากพันธะ ไม่มีการจูบไม่มีการกอดรัด ใส่ใจแค่ส่วนที่ยึดติด สวมสอดให้แรง แรงขึ้น และแรงขึ้นอยู่แบบนั้น 


" แน่นว่ะ..  อื้อ มึงเป็นของกูคนเดียวสินะ ไฟ  " คำพูดที่เหมือนจะลอยได้ การกระทำทุกอย่างที่ทำให้สมองเบลอ ความทรมาณที่กลายเป็นความสุขสม สุขสมเสียจนเสียงในลำคอของผมแห้งผาก


“ อื้ออ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ เทม กู อื้ออ อ๊า อ๊าห์ แฮ่กๆ " เด้งตัวถี่ในจังหวะสุดท้ายพร้อมให้ลมหายใจหอบแรงระส่ำ เสียงหอบหายใจแรงของผมหมดแรงลงกับพื้นเตียง ผมปล่อยมือจากผ้าปูที่กำมือ เช่นกันที่มันโน้มลงมาซบลงอกของผม ส่วนกลางที่ยังไม่ถูกดึงแต่มันกลับดูดนมของผมได้ยินเสียงจ๊วบจ๊าบมาถึงตรงนี้ ส่วนกลางของมันเริ่มหดผมรู้สึกได้ ใช้แรงที่มีผลักตัวมันออก ถ้าขามีแรงมากกว่านี้คงจะถีบมันออกไป


“ ทำไมแค่นี้รังเกียจเหรอ "


“ มาก " ผมย้ำคำ มันดึงตัวเองออกมันขมิบถี่ตอดมันตุบๆ ยกยิ้มให้ผม มันถอดถุงยางออกก่อนจะโน้มตัวมากอดผมเอาไว้ ร่างเปลือยเปล่าของเราเสียดสี จ้องหน้ากันและกันก่อนที่ปากจะแนบสนิท มันจุ๊ฟลงเบาๆที่ปากของผมได้ยินเสียงดังชัดทั้งห้อง ย้ายไปที่แก้มสองข้างก่อนจะย้ายลงต่ำ  " เทม "


“ หื้ม " ดื่มด่ำอยู่กับรูปนมของผม ใช้ลิ้นวนไปวนมากับหัวนมสีดำนั้น เป็นความรู้สึกที่ผมอยากรู้


“ มึงหิวนมเหรอ "


“ หึ ..” หัวเราะแต่ใช้ปากเม้มนมของผมแรงๆจนต้องย่นอก " ชอบ มันเล็กๆดี น่ารัก เวลามันตั้งชัน นุ่มๆนิ่มๆ มันน่ากัด "


“ กูเจ็บ " พยายามดึงนมออกจากปากมัน เจ็บจริงครับ มันเป็นพวกให้ทำเพลินๆแล้วจะลืมตัว ใส่ไม่ยั้งทั้งกัดทั้งขบ บางทีก็ดึง หัวนมกูครับ ไม่ใช่ตุ๊กตายางให้มึงเคี้ยวเล่นได้เวลาเหงาปาก


“ ไฟ..”  เรียกผมแต่ก้มลงหอมบนหัวนม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหาผม


“ อะไร "


“ เปล่า " ไม่พูดแค่มองหน้า มันยิ้ม ผมไม่ทราบถึงความหมายนั่น มือที่กอดเอวของผมไว้ ตอนนี้เหมือนลืมไปแล้วเลยว่า ฐานะของเรามันถูกเปลี่ยนไปแล้ว ผมไม่เคยรู้เลยว่าต้องทำตัวยังไง ต้องใส่ใจมันมากแค่ไหน อยากรักกันมากๆแบบไอ้หยุ่นพี่ฮิมต้องทำยังไง ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น  มองหน้ากันมันยิ้มดึงตัวขึ้นมาหอมแก้มผม " กลัวใช่ไหม "


“ คงงั้นมั้ง " แต่เรียกให้ถูกผมว่า อาจจะไม่ชินมากกว่า บางทีก็เคอะๆเขินๆ ไม่รู้จะทำตัวยังไง ในช่วงเวลาแบบนี้


“ กูเชื่ออยู่อย่างนึง "


“ ถ้ารักษามันดีที่สุด มันก็อยู่กับเรานานที่สุด " ยิ้มให้ผมเป็นความรู้สึกที่อุ่นใจขึ้น มองหน้ามัน ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าข้างหน้าจะเป็นยังไง รู้แค่ว่าผมกลัว ไม่ชิน และไม่รู้ เกลียดความรู้สึกที่ต้องเดินไปในทางมืดๆที่ไม่รู้ข้างหน้าจะเป็นยังไง แน่นอนว่ามันมีความสุขรออยู่เช่นกันที่ความทุกข์คงรออยู่ไม่ไกล " กูไม่รู้จะทำไงให้คนขี้กลัวแบบมึง เชื่อกู "


“ ให้กูเชื่อมึง " คนอย่างมึงนะเหรอ จะจับมือกันเดินไปกูยังไม่อยากจะทำเลย


“ งั้นก็อย่าเชื่อ แค่เราเดินข้างกันแบบไม่ต้องจับมือกัน แค่ไหล่สีกัน มึงก็รู้แล้วใช่ไหม ว่ากูอยู่กับมึง "


“ กูไม่ได้โง่นิ " ผมหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมต้องเอื้อมตัวลงมากอดมัน หอมแก้มมันในตอนนี้ อาจเพราะใจอยากเหมือนเกิน  เป็นนาทีที่ใจอยากจะอยู่ใกล้มันเป็นความรู้สึกในแบบที่มันบอกผมจริงๆ


แฟนกันมันไม่ได้จำเป็นว่าเราต้องแสดงออกให้ใครเห็นตลอดเวลา แต่รู้อยู่แล้วในใจว่ามีกันอยู่ เป็นความรู้สึกที่เรามีใครบางคนไว้คอยอยู่ข้างๆ คอยรัก ดูแล เป็นห่วงและคิดถึง  ผมไม่รู้ว่าในความคิดของมันกับผมรักแบบนี้มันจะเวิร์ครึเปล่า แต่การที่เรามีกันและกันแบบนี้  ผมว่านี่มันวิเศษที่สุดแล้ว


“ เทม จูบกู..หน่อย "


“ เป็นอะไรขึ้นมาอีกว่ะ " ถึงจะว่าแบบนั้นมันก็เงยหน้าขึ้นมาจูบผม


ความรู้สึกอุ่นที่ปากของเราแนบกัน หลับตานึกถึงความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจนี้  การที่วันนี้มีมันอยู่ตรงนี้ เพราะแบบนี้วันนี้จึงมีความหมายมากกว่าทุกวันครับ



............................................................

[patwo]

                                  ข้าวผัดปูที่สั่งเอาไว้ เสียครับ โดนแขวนหน้าห้องจนไม่สามารถแดกได้ เพราะไม่มีใครออกไปรับอาหาร โดนจ่ายเงินฟรีๆ แต่ไม่ใช่เงินผมหรอกครับไม่สะเทือนเท่าไหร่ อยู่ด้วยกันจนถึงค่ำบนเตียงที่ไม่มีอะไรมากมาย ก็เรื่องที่รู้ๆกันอยู่  ทำกันจนลืมเวลา ท้องร้องขึ้นมาก็ต้องออกมากินข้าว ทดแทนทุกมื้อในมื้อเดียวนี้คือมื้อดึก เวลาใกล้ทุ่มรถติดพอๆกับเที่ยงวัน


“ กินร้านนี้ " ผมชี้เข้าไปในร้านที่คนค่อนข้างน้อย เป็นกึ่งผับกึ่งร้านอาหาร บรรยาการศดูดีครับ อยู่แถวๆเอกมัย ไม่ไกลจากคอนโด


“ เออ ร้านนี้อร่อย " มันเลี้ยวรถเข้าที่จอด เป็นร้านสไตส์อิตาเลียนชื่อดัง ร้านที่บ่งบอกว่าคืนนี้ของดีแบบไวน์รสเริ่ดๆต้องเคลื่อนลงคอของผมแน่นอนครับ ก็มันขึ้นต้นชื่อร้านด้วยคำว่า wine


“ จองไว้รึเปล่าคะ " พนักงานหันมาถามผมสองคนที่พร้อมใจกันส่ายหน้า เธอยิ้มก่อนจะเดินนำมานั่งที่โต๊ะตรงชั้นสอง เป็นโต๊ะนั่งด้านนอกเหมือนริมระเบียงของร้าน ได้ที่นั่งชั้นบน เมนูน่ากินมีภาพให้ดูสองสามอย่าง ผมสั่งปลาแซลมอนครับแล้วก็ของทานเล่น สปาเก็ตตี้ สั่งทุกอย่างที่อยากจะกิน สั่งแบบไม่เปิดโอหาสให้คนตรงหน้าสั่ง


“ มึงกินให้หมดนะ "


“ มึงสิกินให้หมด " ก้มลงมองเลือกเมนูไวน์ เลือกไวน์แดงจากฝรั่งเศสที่ค่อนข้างแพงครับ เหล่ราคาก็หลายตังค์อยู่ ก็มีคนเลี้ยงกลัวอะไรครับ จะกินซะอย่าง  " เท่านี้ละครับ "


“ สักครู่นะคะ "


“ ถ้ากูตังค์ไม่พอจะทิ้งมึงไว้ล้างจานที่นี่ " มันยิ้ม ไม่คิดว่าต้องทำแบบนั้นครับ ผมลุกเดินจากที่นั่งไปมองวิวริมระเบียง ตอนนี้อยู่ที่ชั้นสองครับ บรรยากาศรอบตัวก็เงียบดี คนไม่เยอะอย่างที่คิดด้วยทั้งๆที่ร้านมันก็ค่อนข้างดังในย่านนี้


“ มึงชอบอะไรแบบนี้ด้วย "


“ เออดิ "


“ ดูอะไรนู้นดิ " มองไปตามมือที่มันชี้ ชายหญิงสองคนที่กำลังกอดกันกลมอยู่หน้าร้าน ผู้ชายคนนั้นก้มลงมาจูบเธอเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นมากครับ ผมยิ้มตามภาพที่มันให้ดู ก่อนเสียงที่ดังขึ้นจะทำให้เราเบนสายตาไปมอง อีกคู่ที่ทะเลาะกัน เสียงดังกลบความสุขของสองคู่รักนั้นที่เลิกจูบกันแล้วเดินเข้าร้านทันที 


“ เหอะ นิสัยเสียว่ะ ทะเลาะเหี้ยไร ไปไกลๆดิสัด คนเค้าหมดอารมณ์ "


“ เรื่องของเค้า  " มันหันมากอดคอผมลากเข้าไปใกล้ตัวมัน " ความรักมันก็อย่างที่มึงเห็น มีสุข มีทุกข์ "


“ มึงไปบวชไป สัด " มุดหัวออกจากอ้อมกอด เดินไปที่โต๊ะ อาหารมาแล้วในบางอย่าง ไวน์ก็มาแล้วครับ บริกรยืนรอพวกผมอยู่ เตรียมพร้อมจะเปิดแล้วรินให้ เพราะมันค่อนข้างมีราคาทุกอย่างเลยถูกจัดการมาอย่างดี แก้วถูกวางลงข้างหน้า  มองดูไวน์ที่รินลงมาจนถึงครึ่งแก้ว  หยิบขึ้นมาตรงหน้า มองตาคนที่กำลังมองผม


กริ้ง. เสียงขอบที่ชนกัน มันยกขึ้นชิมพร้อมๆกับผม เป็นรสชาติที่กลมกล่อมดีครับเข้ากันดีในปาก ผมยิ้มแต่มันกลับหัวเราะ ก้มลงกินอาหารกันแบบเงียบๆ รสชาติอาหารก็อร่อยครับ กินกันแบบชิวๆ ง่ายๆ


“ กูไม่กินแล้ว เอาไป " ตักปอเปี๊ยะแฮมชีสให้มันครับเพราะผมกินไปเกือบจะหมดแล้ว  " เอานี้ไปด้วย " ก็ตักให้มันหลายๆอย่าง จนเต็มจานมัน  เทมเป็นคนกินอาหารช้าครับ มันจะค่อยๆกินของมันเรื่อยๆ ชอบเล่นมือถือตอนกินข้าวสนใจหน้าจอมากกว่าข้าวเสียอีก  " ไอ้เทม "


“ อะไร " มันจิ้มอาหารไว้ในมือจะกินสักทีก็ช้าเหลือเกินครับ ปอเปี๊ยะชิ้นนั้น ค้างอยู่ที่ส้อมนานเป็นชาติ


“ เอามือถือมึงมา "


“ เรื่องไร " มันเก็บมือถือใส่กระเป๋า หันมาตั้งใจกินอาหารเหมือนเดิม " ไหนมึงตักอะไรให้กูบ้าง มีแต่ของเหลือๆที่มึงไม่แดกทั้งนั้นเลย  "


“ ก็มึง แดกช้า กูจะรอเหี้ยไร " 


หันมาสนใจอาหาร ไม่ต่างอะไรกับเด็ก มันเหล่มือถือในกระเป๋า พอผมมองหน้ามันก็สนใจกิน  อาหารเริ่มหมด อาจเพราะรสชาติที่ดีเพลงที่เพราะด้วยมั้งครับ มันถึงยิ้มขนาดนี้   ตักปลาชิ้นสุดท้ายในจานผมให้มัน


“ กินให้หมด "


“ ป้อนดิ "


“ เรื่อง "


“ มึงสั่งไม่ใช่รึไง ไม่กิน แต่ให้กูกินก็ป้อนกูหน่อย สักคำยังดี " บ่นแบบลากเสียงยาวน่ารำคาญ ไม่รู้ว่าแบบนี้คนทั่วไปเรียกว่า อ้อนรึเปล่า เลยตัดใจป้อนๆมันไปให้สิ้นเรื่อง โชคดีที่ไม่มีใครมอง เอาแต่ใจตัวเอง ควายอ่อนเอ้ย


นั่งมองมันกิน มันเคี้ยวของมันไปเรื่อยๆ มองไปรอบๆก่อนจะหันกลับมามองผม ตาโตเหมือนกับเห็นผี หรือตัวอะไร  แต่ไม่ต้องถามอะไรให้มาก มันยืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว


“ อ้าว เทมคะ  ไหนบอกว่า อยู่คอนโด ไม่ออกมาข้างนอกไง " เสียงที่ทำให้ผมต้องจ้องหน้ามันที่ก็เหงยหน้าขึ้นมองผมแบบ เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง พี่เซียครับ วันนี้สวยมากแถมมากับเพื่อนผู้หญิงอีก  ท่าทางจะเป็นเพื่อนร่วมคณะ แต่ที่ผมสนใจไม่ใช่เธอหรอกครับ ประโยคของเธอมากกว่า


“ ก็นะ..” มันตอบแต่มองหน้าผม


“ มากับ... “ เธอมองหน้าผม เหมือนพยายามจะคิดชื่อให้ออก เลิกคิ้วมองเธอก่อนจะยืนขึ้น


“ เอ้ย ! มึงเดี๋ยว " มันจับแขนผมไว้ ออกแรงรั้งไว้ไม่ให้เดินออกมาจากโต๊ะ ยังกินไวน์ไม่หมดแม้จะอยากกินอีก รู้สึกอยากจะอ้วกทั้งหมดออกมาด้วยซ้ำถ้าทำได้  มันเดินตรงมาที่พนักงาน พยายามหยุดขาของผมที่กำลังเดินออก  " เช็คบิล เร็วๆ "


การ์ดถูกยื่นให้ มันพยายามจับมือของผที่กำลังเดินออกไปนอกร้านให้หยุดนิ่ง ได้ยินเสียงหัวเราะ หันไปมองด้วยหางตาเป็นบทสนทนาที่กำลังพูดถึงผม ว่ากันว่าการศึกษาดีก็ไม่อาจพัฒนาสันดานคนได้ ก็อาจจะจริง หันกลับมาสนใจไอ้เทม มันยืนเซ็นบิลให้กับพนักงาน พอเสร็จก็ดึงแขนผมออกจากร้าน


“ ปล่อยกู " มันทำตามที่บอกแต่ในรูปแบบที่เปิดประตูแล้วดันผมเข้าไปในรถ ปิดประตูเสียงดัง ไม่ได้แคร์เลยว่ารถมึง คันละกี่บาท
 

“ ไฟ "


เสียงทุ้มที่เรียกผม หันมองนอกหน้าต่างทันที รู้สึกหงุดหงิด อย่างบอกไม่ถูก ผมเกลียดสายตาแบบนั้นของผู้หญิงสวย ที่มองผมเป็นศัตรู เป็นแบบเดียวกับสิ่งที่เธอเป็น มองเป็นคู่แข่งที่เท่าเทียม ทั้งๆที่ผม ไม่ได้มีอะไรเทียบเธอได้สักอย่าง บางทีมันน่าหงุดหงิดตัวเองมากกว่าที่ต้องเป็นรองแต่ได้อยู่เหนือกว่า


“ หันมานี่ " ดึงหน้าผมมาให้สบตามัน จ้องหน้ามันอย่างที่มันอยากได้ มือมันเริ่มลงน้ำหนักมือที่บีบหน้าของผม อยากรู้นักถ้าเป็นไอ้หยุ่นมึงจะกล้าทำอะไรแบบนี้ไหม " พูดมา หงุดหงิดอะไรกู "


“ มึงถามโง่ๆว่ะ ควายเท่านั้น ที่จะกล้าถามคำถามนี้ "


“ ไอ้ไฟ "


“ เซียเดินเข้ามา ถามมึงว่า ไหนบอกว่าอยู่คอนโด หมายความว่าไง ยังจะให้กูต้องอธิบายเหี้ยอะไรอีกเหรอว่ะ มึงโง่เหรอ ไม่รู้เหรอ เข้าข้างตัวเองป่ะสัด " สะบัดหน้าแรงๆออกจากมือมัน หันไปมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม   ทุกอย่างเงียบ เงียบจนได้ยินแต่เสียงของลมหายใจ แอร์เย็นๆต้องหน้าผม


เพิ่งรู้ว่า หัวใจคนมันอ่อนไหว ขนาดนี้.. เพิ่งรู้ตอนนี้ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเหมือนล้มลง เจ็บจนพูดไม่ออก ทั้งๆที่เมื่อกี้ ก็เพิ่งดีใจแบบสุดๆ ยังยิ้มดีใจไม่หุบอยู่เลย แต่เหี้ยนี่คืออะไรกัน กูปรับตัวทันที่ไหน


“ กูรู้ แต่แค่อยากให้มึงพูด มึงชอบไม่พอใจแล้วเงียบ มองออกไปนอกหน้าต่าง หนีแล้วได้เหี้ยอะไรว่ะ หลบแล้วได้เหี้ยอะไรว่ะ เจ็บไหม ทรมาณรึเปล่า อยากรู้เหี้ยไรทำไมไม่ถามกู.. “ มันหยุดนิ่งไปทั้งๆที่ยังพูดไม่จบ 


“ อย่า..ตอแหลกูอีก ” มือของผมกำอยู่ที่ผมของมันเต็มทั้งกำมือไม่รู้ว่าเอื้อมไปเมื่อไหร่แต่ไปตามอารมณ์ที่คุอยู่ในใจตอนนี้  รู้ครับว่ามันเจ็บแต่ผมแค่หยุดไม่ได้ สายตาของผมสั่น ผมรู้ มีพลังงานบางอย่างที่ทำให้ หัวใจผมหวิวจนแทบจะลอย ผมก็รู้ สิ่งที่อยู่เหนือการควบคุม เป็นความรู้สึกที่มีให้กับคนตรงหน้า


โกรธ ไม่อยากจะพูด แต่อยากจะเคลียร์ อยากจะพูดทุกคำพูดที่พูดออกไปไม่ได้  ' อย่าโกหกกู อย่าตอแหลกูอีก อย่ายุ่งกับคนอื่น ถ้ามึงจะคบกันกู มึมีกูได้แค่คนเดียวเท่านั้น กูขี้หึง กูขี้หวง ของของกู กูไม่ให้ใคร อย่าทำให้กูโกรธ อย่าทำให้กูเกลียด อย่าทำให้กูหมดรัก อย่าทำแบบนั้นกับคนอย่างกู ' 


“ กูไม่ได้ตั้งใจจะโกหกมึง มึงฟังกูก่อน " เอื้อมมือมาจับหน้าของผมเกลียดช่วงเวลาแบบนี้มันทำให้มือของผมอ่อนลงแค่วินาทีเดียวเท่านั้นที่ความโกรธลดลงจนแทบไม่มีอะไรเหลือ  หลบตามันแล้วก้มลงต่ำอยากฟังแต่ต้องทำเหมือนไม่อยากฟัง  " เซียถามกูว่าอยู่ไหน เค้าจะชวนกูออกมาเที่ยว แต่กูขี้เกียจคุยกับเค้านาน ก็เลยบอกไปว่าอยู่คอนโด ส่วนที่เค้ามาที่นี่ มันแค่บังเอิญ "


ผมเงียบ มันมีหน้าที่อธิบาย ผมมีหน้าที่ฟัง แต่ฟังแล้วจะเชื่อรึเปล่า นั่นก็อยู่ที่ผม มองตามันที่ไม่มีอะไรอยู่ในนั้น ปล่อยมือจากผมของมันช้าๆ วางไว้บนไหล่


“ ไฟ กูรู้ว่ามึงเชื่อกูยาก กูรู้ว่ามึงไม่เคยมองเหี้ยอะไรในตัวกูดีสักอย่าง แต่มึง ควรมีเหตุผล "


“ กูไม่มีวันเชื่อคนอย่างมึง ถ้ามึงทำให้คนอย่างกูเชื่อมึงไม่ได้ "


                          เป็นคนที่ต้องทำให้เห็นก่อนถึงจะยอม เหมือนว่าถ้าบอกว่า กระโดดลงไปไม่เจ็บหรอก ก็ต้องกระโดนให้ดูก่อน นั่นคือสิ่งที่คุณจะบอกให้คนแบบผม เชื่อ 


“ กูให้เวลามึงคิด กูรู้ว่ากูผิด แต่ที่กูให้มึงคิด คือ ตัวเองควรมีเหตุผลมากกว่านี้รึเปล่า " พูดแค่นั้น แล้วหันไปสตาร์ทรถออกจากร้าน คุณเคยฟังเรื่องของความรักรึเปล่า มันเป็นจิตวิทยาของการเข้ากันได้และเข้ากันไม่ได้  พี่ชายคนโตของบ้านมีความเป็นผู้นำ กับน้องเล็กคนสุดท้องที่เอาแต่ใจ ไม่ว่าในนิยายมึงจะไปกันรอดได้มากแค่ไหน แต่กูไม่เห็นทางใดๆ ในความเป็นจริง ตอนนี้


......................................................



ปล่อยให้รถเงียบเชียบจนมาถึงคอนโด มันเอื้อมมือจะเปิดเพลงทุกสามทีเลยโดนตีมือแล้วบอกว่าให้มันใช้ความคิดไม่ได้ให้ฟังเพลง ฟังเสียงหมีบ่นมาตลอดทางอดทนมาจนถึงคอนโด ก็โดนปิดประตูใส่รถเสียงดัง คิดว่าถ้ารถธรรมดาคงพังไปแล้ว แต่โชคดีที่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น เดินขึ้นห้องนำเจ้าของห้องทั้งๆที่กุญแจก็อยู่กับผม


เดินทอดน่องช้าๆ อยากแกล้งคนให้รอ เป็นลูกคุณหนูคนเล็กที่ถูกเอาใจจนเคยตัว ไม่รู้จะโทษใคร คงได้แต่ยิ้มขำๆไปเท่านั้น พอถึงลิฟท์ก็เห็นใครบางคนนั่งขัดสมาธิอยู่ห้องแล้ว มันไม่ได้มองมาที่ผม เอาแต่นั่งก้มหน้า ย่อตัวลงตรงหน้ามัน เผลอยิ้มออกมากับลูกชายของเล็กของธรรมมาติกรวัฒน์ 


จะว่าน่ารักก็น่ารักอยู่ จะว่าน่าตีก็น่าตีใช่ย่อย ปากน่าจูบของมันสวยเพราะได้มาจากแม่ ดวงตาที่เหมือนเกลียดผมซะมากมาย แต่รู้ว่ามันไม่ได้เป็นแบบนั้น


“ เข้าห้อง " ขยี้หัวมันแต่มันก็ไม่ขยับ ยังคงนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น " เข้ามาดิ " เอาตีนเขี่ย แต่ก็ยั่งนั่งนิ่ง ย่อตัวลงพูดกับมันอีกที " เป็นอะไร "


“ เอามือถือมึงมา " แบมือมาตรงหน้าผม ส่งไปให้มัน มันก็กอดคอผมค้ำยันแล้วถึงยอมลุกขึ้นยืน เดินเข้าห้องล้มตัวลงนั่งที่โซฟา " มึงล๊อครหัส "


“ กันเด็กมือคัน "


“ บอกรหัสกูมา "


“ เอามากูกดให้ " มันส่ายหน้า จ้องมองที่หน้าผม


“ บอกกูมากูกดเอง กูมีมือ " ยังไม่ยอมแพ้เลยบอกรหัสมันไป ง่ายๆสำหรับมันคือทะเบียนรถตัวเอง มันยิ้มก่อนจะเปิดกดอะไรสองสามอย่าง ก่อนจะตั้งไว้บนโซฟา รีบคว้ามันมาดูกลัวมันรีบูทเครื่องหรือว่าทำอะไร มากมายกว่านั้น มีอะไรหลายอย่างในเครื่องที่ผมคงเสียดายถ้าหายไป แต่เปล่าครับ มันทำไว้แสบกว่านั้นมาก  หันมองที่ห้องนอนได้ยินเสียงมันอาบน้ำแบบสบายใจ เสียงฮัมเพลงเบาๆ


" ให้มันได้แบบนี้สิมึง " อดสถบไม่ได้ ก็เล่นเปลี่ยนรหัสล๊อคเครื่องของผมเป็นรหัสของมันที่มันรู้แค่คนเดียว แล้วแบบนี้กูจะเข้าไปลบข้อความเก่าๆที่เซียแล้วก็คนอื่นๆ ส่งมาให้กูได้ไงว่ะ สัดเอ้ยย แสบนะมึง


ออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนของผมดูตัวโคร่งๆแต่ผมกลับยกยิ้ม ตัวหอมฟุ้งมานั่งใกล้ผมที่กำลังหัวเสีย กดมือถือตัวเองที่ไม่ทราบแม้คำใบ้ใด เหมือนเดินหลงอยู่ในเขาวงกต  มันหยิบออกไป ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน ไม่มีสิทธิจะทำอะไรได้ทั้งนั้น ยกเว้นเดินตาม


“ ไฟ "


“ ทำไม มึงมีอะไรซ่อนไว้ "


“ อดีต " บอกแค่นี้มันก็ไม่สนใจกดจิ้มรหัสก่อนจะล้มตัวลงนอน  เปล่าประโยชน์จะนั่งดูมันรื้อค้น หยิบผ้าขนหนูเดินเข้าไปอาบน้ำต่อจากมัน " อย่าเสือกคิดมากแล้วกันมึง "


อดีตของผม ผมมีภาพไอ้หยุ่นครับ  นั่นคือสิ่งที่ผมคิดว่าเป็นอดีตที่มันไม่ควรรู้  มีข้อความของคนอื่นที่ส่งเข้ามาหาผม ประวัติไลน์ที่ยังไม่ได้ลบ มีทุกอย่าง แม้กระทั้งการคุยกับไอ้ฮิมตั้งแต่สองเดือนก่อนที่ไอ้ฮิมสั่งให้ผมไปรับมันที่คอนโดเพราะมันไปทำให้ไอ้หยุ่นของไอ้ฮิมคิดมาก อดีตของผมมีบางอย่างที่มันรู้แล้วก็ดี และบางอย่างที่ไม่รู้ก็น่าจะดีกว่า


อาบน้ำนานกว่าทุกที อยากจะแช่น้ำให้หัวมันโล่งเหมือนกำลังรับมือกับเด็กเล็กที่ไม่รู้จักโต เดินออกมาจากห้องน้ำ มันก็ยังนอนอยู่ที่เดิม ในท่าทางเดิมๆของมันนอนคว้ำเอาหมอนมากอดไว้ กดๆจิ้มๆมือถือ ขึ้นเตียงไปนั่งใกล้ๆ หยิบมือถือของมันขึ้นมา ล๊อครหัสเหมือนกันกับของผม


“ รหัสอะไร "


“ เรื่องอะไรกูจะโง่บอกมึง "


“ กูยังบอกมึงเลย บอกมา " เอามือถือสะกิดแขนมันก็ยังนิ่ง  เสื้อมันร่อนขึ้นมาเห็นขอบบล๊อคเซอร์เลยดึงปิดๆมันไว้ให้


“ แล้วมึง เสือกบอกกูเองทำไม "


“ ไอ้ไฟ "


“ กูไม่บอก " ยังคงกดมือถือของผมอยู่แบบนั้น มันลุกขึ้นจากหัวเตียงตอนที่ผมแค่ก้มหน้าวางมือถือมันไว้ข้างตัว ไม่รู้จะทำอะไร รู้สึกเหมือนมันลุกขึ้นมานั่ง มือของมันคว้าแขนของผมเอาไว้ หันไปดู มันกำลังดูภาพอยู่ในอัลบั้ม เป็นของไอ้หยุ่นที่ได้จากเฟสของเจ้าของภาพซะส่วนใหญ่  " เทม "


“ หื้ม " เอาหน้าเข้ามาใกล้ผม ไม่ได้กอดแค่เอาหน้าผากมาซบไว้ที่ไหล่  ยกมือถือของผมให้เห็นภาพหน้าจอนั่นชัดขึ้น ภาพที่ไอ้หยุ่นกำลังยิ้ม ที่แค่เห็นแล้วยังต้องยกยิ้มตาม


“ มึงเปลี่ยนใจยังทันนะ "  แต่ผมว่ามันเองคงไม่ทันแล้ว ดึงมือถือออกจากมือของมันเอามาโขกลงบนหัวของมันที่เอาแต่คิดอะไรสักอย่างถึงเรื่องของอนาคต อนาคตที่อาจจะเปลี่ยนแปลงไป อนาคตที่ยังมาไม่ถึง แต่กังวลไปก่อน


“ ไม่ต้องมาตัดสินใจแทนกู " บอกแค่นั้นก่อนที่มันจะเงยขึ้นจากไหล่ของผม มองลึกลงในตาของผม ดวงตาของลูกชายคนเล็ก .. หัวใจผมสั่น  มันน่ารักดี


“ กูจะเป็นแบบนี้นะ " หมายความว่าจะไม่เปลี่ยนอะไรทั้งนั้น ทั้งเรื่องที่บอกให้มีเหตุผลนั่นก็ด้วย


“ นั่นมันเรื่องของมึง " ส่วนเรื่องที่กูรู้สึกยังไงกับมึง กูว่า นั่นมันก็เรื่องของกูเหมือนกัน  มึงไม่มีสิทธิมาตัดใจแทนกู กูเลือกแล้วคือกูเลือกมึงแล้ว..  นั่นคือสิ่งที่กูจะพยายามทำมันให้ดีที่สุด ในอนาคตที่กูวางไว้ คือ มึง... ไฟ


              สุดท้ายสภาพโทรศัพท์ของผมตอนได้คืนมาจากมัน คือทุกอย่างเหมือนเครื่องเพิ่งออกจากศูนย์ ไม่ผิดเพี้ยนเลยครับ..มันลบทุกอย่าง ออกไปจากเครื่องของผม แต่ผมกลับยิ้ม ไม่ได้รู้สึกเสียดาย..ของทุกอย่างนั้น  หน้าจอมือถือของผม..เป็นภาพของคนที่กำลังนอนอยู่ใกล้ๆผม  คนที่กำลังจ้องมองผมอยู่ในหน้าจอ บอกใบ้ให้ผมรู้ว่า.. ต่อไปนี้ ผมต้องมีแค่มัน เท่านั้น  ไม่ผิดจากที่ผมตั้งใจ


............................................................

บ้า บ้า บ้า !!!! อยากตะโกนใส่ เทมไฟสักร้อยที # วิ่งปิดหน้าไปทั่ว 
เขินเว้ยยย เขินแบบเทมไฟ น่ารักมุ้งมิ้ง 
ตอนหน้าก็เทมไฟอยู่นะจ๊ะ หุหุหุ
ใครมีทวิตหนมฝากแท็ก #BTS #สถานีรัก ด้วยนะจ๊ะ ขอบคุณจ้า   
 

[ice_spok]

เร่าร้อนจริง ๆ ไฟ เทมม

เลิฟ เลิฟ อีกคู่

[mooping-7]

น้องไฟน่ารักอะ รู้สึกว่าพี่เทมนี่ตามใจน้องไฟทุ๊กกกกอย่างเลยอะ อ่านไปเขิลไป จะน่ารักกันไปไหนเนี่ย แต่แหมมมมมมน้องไฟขี้หึงใช่ย่อยน้า แต่หึงแล้วอย่าเงียบดิแสดงให้เห็นเลยเนี่ยสามีหนู555555

[Donaldye]

เอาอีกเอาอีกเอาอีกเอาอีกกกกกกกกกกกกกกกก

[lizzii]

น่ารักสุดใจขาดดิ้นนนน

[beautifuldead]

น้องไฟแสบมากกก แต่น่ารักมุ้งมิ้งให้อภัย ><~~~~~~~~~

[Aoya]

ตอนนี้หลากหลายอารมณ์มาก
ปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน

ไอ้พี่เทมปฏิเสธการไปเทียวกับเฟย์โดยการบอกว่าอยู่คอนโดไม่ได้ออกไปไหน
แล้วทำไมต้องโกหกแบบนั้นด้วยล่ะ ทำไมไม่บอกว่าไปไม่ได้ ต้องไปกินข้าวกับแฟน
หรือจริงๆ ก็ยังคิดเก็บเฟย์แล้วก็คนอื่นๆ ไว้ เผื่อวันไหนอยากเปลี่ยนบรรยากาศ
ที่ไฟโกรธ ไฟไม่ได้เป็นคนไม่มีเหตุผลหรอก เป็นใครใครก็โกรธทั้งนั้น
แอบสะใจหน่อยๆ ตอนที่ไฟด่าไอ้พี่เทมว่า ตอแหล
แต่แปลกใจว่าไฟทำไมหายโกรธง่ายจัง จริงๆ น่าจะตบสักทีสองที
เพิ่งเริ่มคบก็เห็นลายละ

[mingmingzz]

  อร๊ายยยยไฟ น่ารักมาก อยากชักดิ้นชักงอ
เฮียเทมก็เจ๋งมากกกก

[Yunatsu]

 

ว๊ายยยยยยย เขินนนนนนน
ไฟสุดยอดมากกกกก

พี่เทมก้น่ารักก โอ้ยยย เขินนจุง

[u_cosmos]

อารมณ์ที่แตกต่าง จะหวานกันมันก็ยังแตกต่าง
รลูกคนเล็กเด็กเอาแต่ใจคนนี้คุณพี่เทมช่วยตามใจนานๆเลยนะคะ
พาร์ทของเทมทำให้เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเจ้าตัวไปบ้างเลยนะ
เลือกแล้วก็คือเลือกแล้ว โอ๊ย พูดกับน้องไปเลยเถอะคำเนี้ย ><

[DTR]

น่ารักอ่าา

[whitefang]

ประโยคสุดท้ายพระเอกจริงๆเทม น่ารักอ่ะ

[evilheart]

ไฟมันน่ารัก  เทมต้องเคลียร์โจทย์เก่าด้วยนะ