หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91

[thaitanoi]

ไฟนี่แอบร้ายไม่เบานะเนี่ย

[greensnake]

นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ที่ทำงานนะ จะลงไปกลิ้งสักสามตลบ
น่ารักมุ้งมิ้ง เทมภูมิใจเสียเถิดไฟทำอย่างนี้กับเทมเท่านั้นแหละ
ทั้งไม่มีเหตุผล ทั้งเอาแต่ใจ ทั้งหมดทั้งมวลมาจากเรื่องของเทมทั้งนั้น
สักวันเทมคงได้จับเด็กดื้อมาตีก้นเป็นแน่
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ 
+1และเป็ดให้กับคู่แฟนหมาดๆ

[quiicheh.]

ถึงไฟจะยังดื้อแล้วก็ไม่มีเหตุผลแต่มันก็หึงเทมน่าดูเลยอ้ะ
ไปตั้งมือถือเค้าเป็นรูปตัวเองแล้วมือถือตัวเองตั้งเป็นรูปพี่เทมยัง
โอ้ยยยยยยยน่ารัก เทมตามใจมากเลยอ้ะ เขิน

[Gutjang]

ไฟ นี่แบบ ของของกูห้ามยุ่ง กูหวง กูหึง ทุกสิ่งของกูหมด น่ารักอ่ะ

[ลิงภูเขา]

 

[p.spring]

ไฟน่ารักมากๆ 

ไม่ชอการปฏิเสธของเทมเลย ทำไมไม่บอกไปว่าไม่ว่างมากินข้าวกับเมีย
แค่นี้มันก็จบ การที่เทมบอกไปว่าอยู่ห้อง  มันกธต้องมีคราวหน้าที่แม่หญิงคนนั้นมาตอแยอีก
การที่ไฟจะไม่เชื่อคนอย่างเทมไม่ใช่เรื่องแปลก ทำตัวให้เชื่อยากเอง

แต่ประโยคสุดท้ายยย!  พระเอกไปปะ ชอบบบ กรี๊ดเทมม (เอาไงกันแน่55)

[Kaame]

มันน่ารักมุ้งมิ้งเหลือเกินนนน น้องเล็กเอาแต่ใจของบ้านเนี้ย 555555555
เทมก็ขยันตามใจ ไฟมันขี้หวงงง 

[minenat]

เอาอีกกๆๆ 
ไฟน่ารักนะเนี่ย55555 เทมไปจัดการให้หมดนะ

[helios-ag]

อยากให้หวานกันกว่านี้อ่าา
อันนี้แป๊ปๆก็ทะเลาะ แป๊ปๆไฟก็หงุดหงิด เงียบ
เหนื่อยแทนเฮียเทมเลย 555555
ปล.อยากให้สองคนนี้เปิดตัวกับเหล่าผองเพื่อนอย่างเป็นทางการ กรี๊ดดดดดด
 

[NUTSANAN]

เทมไฟน่ารักมุ้งมิ้งมากกก ชอบชอบชอบ น้องไฟแอบงอแงขี้หึง พี่เทมระวังไว้เลยนะ โดนแน่ถ้านอกใจอ่ะ 55555

[na-au]

เทมจะค่อยลงให้ไฟหรือยังน่ะ

 

[KilGharRah]

ให้มันได้แบบนี้สิไฟ ก็เค้าเลือกเราแล้ว เราก็มีสิทธิ์หึงเนอะ 
พี่เทมอย่าทำไฟเสียใจนะ

[why yyy]

ชอบอะ หลายอารมณ์ดี!! 

[Arancia]

กรี๊ดดดดดดดด ชอบมากกกกกก

ตอนหน้ายังเปนเทมไฟอยู่ด้วย อร๊ายยยยยยย

ก็อย่างนี้แหละค่อยๆปรับตัวเข้าหากันนะจ๊ะ นัองไฟเค้าลุูกคนเล็ก ก็เอาแต่ใจเปนธรรมดา พี่่เทมต้องเข้าใจนะเคอะ แต่ขี้อ้อนและขี้งอนมากนะตัวเธอ

รออ่านตอนต่อไป ยังไงก็ชอบคู่นี้

[aeiou_376]

นี่แบบว่า นั่งอ่านแล้วก็นั่งจิกหมอน จิกผ้าห่ม อ่านไปเขินไป แบบน่ารักมากกกกกกกกกกก  ไม่ว่าจะฮิมหยุ่น หรือ เทมไฟ
โดยเฉพาะเทมไฟพาสล่าสุด นี่น่ารักไม่ทนจริงจังนะค่ะ แบบว่ากรี๊ดมากกกกก น่ารักกันเกินไปแล้ว

เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะค่ะ สู้ๆ

[maemix]

มารอหยุ่นพาพี่ฮิมไปพบครอบครัว
รอ รอ รอ

[mooping-7]

หายไปไหนน้ออออ คิดถึงแล้วอะ

[Fish129]

ชอบเทมไฟ  ชอบเทม เชียรมานาน อุอิ

[ka[ze]na]

น่ารักน่ากัดจริงๆน้องไฟ อิๆๆๆๆ

[lillapinn]

มาเม้นในเล้าบ้าง ปกติเม้นแต่ในทวิต

น้องไฟขาน่ารักมากง่อออออออ
จัดหนักๆเลยค่ะลูก อีพี่เทมมันลวดลายค่ะ 5555 ---> เครื่องโล่งเลย 55
ได้รักมาแล้วก็กอดไว้ดีๆนะคะลูก 

รักพี่หนม 

[patwo]

ตอนที่ 40


เช้าที่ร่างกายยังคงหลับลึก ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ไม่ได้ปิดเสียงดังอยู่ไม่ไกล หันตัวออกจากหมอนข้างมีชีวิตทั้งๆที่อากาศแบบนี้ก็อยากจะซุกตัวเข้าไปหาอีกสักหน่อย ช่วยไม่ได้ต้องรีบรับโทรศัพท์ก่อนหมอนข้างที่กำลังกอดผมไว้นั่นจะตื่น


“ ครับ.” รับสาย กรอกเสียงลงไปแค่นั้นเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรมา พี่มู่ลี่ พี่พนักงานใหม่ของสำนักพิมพ์ที่ถูกส่งมาให้ดูแลผมกับไอ้หยุ่น เริ่มทำงานได้เดือนกว่าแล้วครับ


“ น้องไฟจ๋า ตื่นรึยังเอ๋ย "


“ ยังครับ " ก็จริงนิ กูไม่ได้ตอแหลทำไมพี่ต้องถอนหายใจใส่ผม


“ แต่นี่มันจะเที่ยงแล้วนะคะ ตื่นได้แล้ว ตื่นๆ " ส่งเสียงมาปลุกผมทำได้แค่หันไปอีกทาง ยังอยากจะนอนต่ออยู่เลยครับ ไม่อยากจะตื่นเลยสักนิด " น้องไฟ "


“ นี่มันปิดเทอมนี่ครับ ผมก็นอนสิ แล้วพี่มู่ลี่มีอะไรละครับ "


“ แหมมมม นึกว่าน้องไฟจะไม่ถามพี่ซะแล้วนะคะ เนี้ยยยยยย " ลากเสียงยาวมาพร้อมกับมือหนาที่ดึงเอวผมเข้าไปกอด


“ มึงคุยกับใครตั้งแต่เช้าว่ะ "  ดึงโทรศัพท์ให้ห่างจากหู พี่มู่ลี่เงียบไปสักพัก


“ คุยงาน มึงนอนไปเถอะ "


“ นั่นเสียงผู้ชายนี่คะ น้องไฟ อยู่ไหนเนี้ย "


“ พี่มู่ลี่มีอะไรครับ " ถามเข้าเรื่อง รู้สึกจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของกูมากเกินไปละครับ พี่


“ คะๆ คือว่านะ พี่อยากเจอเราอะ ขอเวลาให้พี่สักชั่วโมงได้ไหมค่ะ ที่ไหนก็ได้เดี๋ยวพี่ไปหา " งานใหม่แน่ครับไม่ต้องห่วง เป็นงานยากๆที่ตอนนี้ไอ้หยุ่นมันคงไม่รับทำเพราะมัวแต่เที่ยวอยู่กับพี่ฮิม เลยต้องถูกโยนมาให้ผม  ถอนหายใจมองนาฬิกาที่ตอนนี้ก็บอกเวลาเกือบเที่ยงแล้วครับ สิบเอ็ดโมงกว่าๆ


“ พี่มู่ลี่ครับ คือว่านะ "


“ น้องไฟขา อย่าเกริ่นกับพี่แบบนั้น หนูเป็นความหวังเดียวของพี่แล้วนะคร่า ออกมาหาพี่เถอะ พี่ขอร้อง พี่ยอมทุ่มหมดตัวเลยคะ เพื่อน้องไฟ นะคะ น้องไฟ " อยากบอกว่า ไม่เอา นี่แรงไปมั๊ยครับ ได้แต่เงียบ ผมแพ้พวกลูกอ้อนสาวๆที่ไม่เห็นหน้าครับ คือเสียงงุ้งงิ้ง อดใจไม่ไหว


“ สักบ่ายสามได้มั๊ยครับ ไฟไม่อยากออกไปไหนตอนเที่ยง ไฟร้อน "


“ ชื่อไฟ กลัวร้อนได้ไงเรา โอเคๆคะ ยังไงก็ได้ งั้นเจอกันที่พารากอน เวลาบ่ายสามโมง  พี่นัดเราที่ร้านสตาร์บั๊คชั้นห้านะคะ เดี๋ยวส่งข้อความไปบอกอีกทีเดี๋ยวหนูลืมโน๊ะ ..โอเค เจอกันจ๊ะ สุดหล่อ "


วางสายไปก็ได้แต่ถอนหายใจตามวางมือถือไว้บนโต๊ะข้างเตียงก็รู้สึกถึงร่างที่นอนนิ่งนั้นจะขยับตัวขึ้นคร่อมทับผม เทมลืมตาขึ้นมันมองหน้าผมเหมือนจะถาม เอามือปิดปากมันไว้


“ ไม่ต้องพูดกูเหม็นปากกูจะนอนต่อ "


“ มึงจะไปไหน " ถามออกมาจนได้ ไม่ได้เหม็นอะไรมากครับ ใช้เดนทิเด้


“ พารากอนบ่ายสาม "


“ นัดกับใคร " ยังไม่หมดความสงสัยผมก็ยังหลับตาไม่ได้ เอามือมาปิดหน้าพยายามดึงผ้าห่มคลุมโปรงตัวเอง กูแค่อยากนอนต่ออีกสักหน่อย เท่านั้นเอง มึงจะถามเหี้ยอะไรมากมายนักว่ะ


“ กับพี่มู่ลี่ มึงจะถามกูใช่มั๊ยว่าแม่งเป็นใคร คือพี่มู่ลี่เป็นพี่กองบก.ที่ดูแลนักวาดการ์ตูนฟรีแลนซ์ ก็คือกูกับไอ้หยุ่น พอใจยัง วันนี้กูนัดกับเค้าที่พารากอนบ่ายสาม มึงไปส่งกูด้วย แต่ตอนนี้กูขอนอนต่อ โอเคนะ " บอกจบมันก็ไม่ถามอะไรหลับตาลงอีกครั้ง หลับลึกไปพร้อมความเงียบและอากาศเย็นๆของเครื่องปรับอากาศ


.................................................


ช่วงปิดเทอมที่ทั้งห้างจะเต็มไปด้วยเด็กวัยรุ่น บ้างก็เรียนพิเศษ และก็มีที่แค่มาตากแอร์พลาญเงินของพ่อแม่แบบไม่รู้จะทำอะไร ผมมาถึงช้ากว่าปกติเพราะรถติดมาก ไอ้เทมหัวเสียเพราะเหมือนมอเตอร์ไซต์จะขับเบียดรถของมันมากไป เลยเอาแต่บ่นแล้วดูรถรอบคัน กว่าจะได้ขึ้นมาก็ช้าไปกันใหญ่


“ กูช้ามายี่สิบนาทีแล้วเทม " ผมบอกมันที่ยังคงเดินดูของ กูไม่ได้ชวนมึงมาเดินช๊อปปิ้งไงสัด


“ เออๆ กูทราบครับ " แต่ก็ไม่ได้เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น


ผมรีบเดินนำจนเกือบจะวิ่งปล่อยมันทิ้งไว้ด้านหลังเพราะรู้สึกเหมือนมันจะหายเข้าไปในร้านหนังสือแถวนั้น พอถึงหน้าร้านพี่มู่ลี่ก็กวักมือเรียกผมแบบเร็วๆแล้วละครับ พี่มู่ลี่เป็นสาวตัวเล็กที่ค่อนข้างทะมัดทะแมง  ใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์แบบสบายๆเพราะสำนักพิมพ์ที่ผมทำงานด้วยอยู่ไกลมากครับ สุดสายบีทีเอสวงเวียนใหญ่แถมยังต่อรถไปอีกแถวๆนู้นเลย ไกลโคตร


“ สวัสดีครับพี่มู่ลี่ ขอโทษทีครับที่ไฟช้า พอดีรถติด " แถมคนขับรถยังเสือกหวงรถตรวจอยู่อีกเกือบครึ่งชั่วโมง


“ ไม่เป็นไรคร่า เรานั่งก่อน สั่งอะไรมั๊ย พี่สั่งให้ "


“ อื้อออ กรีนทีปั่นแล้วกันครับ "


                 พี่มู่ลี่จัดการเดินออกไปสั่งก่อนจะเดินกลับมานั่งตรงหน้าผม ท่าทางเอาใจแบบนี้ไม่พ้นว่า ว่าคงมีเรื่องให้ผมลำบากอยู่ไม่น้อยแน่ๆครับ


“ เข้าเรื่องเลยนะค่ะ น้องไฟ "


“ ครับ "


“ คือว่า เรื่องมันมีอยู่ว่าแบบนี้นะจ๊ะ นักเขียนของทางเราจะออกหนังสือเล่มใหม่ค่ะ แต่ว่าพระเอกนางเอกของตัวเองเรื่องเนี้ย มันไม่เด่นชัด เค้าอยากให้นักวาดช่วยออกแบบพระเอกนางเอกให้เค้าหน่อยนะคะ น้องไฟ.. พอทำได้ไหมจ๊ะ "


“ ออกแบบ คือยังไงอะ ให้ผมออกแบบตัวละครให้เค้านะเหรอ ทำไมเค้าไม่จินตนาการเอาละครับว่า พระเอกนางเอกของเค้าหน้าตาเป็นยังไง แบบนี้เค้าเขียนนิยายได้ไงครับพี่มู่ลี่ "


“ นั่นนะสิค่ะ น้องไฟ.. ” พี่มู่ลี่เงียบ มองหน้าผมแบบงงๆ


“ ผมจะทำได้ไงครับ พี่มู่ลี่ ผมงง " ใช่ จะให้กูทำยังไง มึงให้กูออกแบบตัวละครให้ แล้วตอนแต่งมึงจินตนาการเป็นใคร พ่อแม่มึงเหรอ กูถามหน่อย


“ คืองี้นะ พี่มีบทตอนแรกที่พระนางเจอกันมาให้น้องไฟค่ะ มันจะเป็นในรูปแบบนี้ ถ้าน้องไฟวาดไม่ได้ น้องไฟก็วาดมาตามที่เค้าบรรยายตัวละครนะคะ พล๊อตเรื่องนี้ดีมากเลย แต่คนแต่งแม่ง.. นั่นละคะ อยู่ๆก็บอกว่า เค้าจินตนาการตัวเอกของเค้าไม่ออกแล้ว เค้าเขียนไม่ได้ ทางเราเลยคิดว่าถ้าได้ ภาพการ์ตูนที่แทรกในตัวเรื่องให้เค้าดู เค้าอาจจะนะ.. อาจจะเขียนมันจนจบได้ "


“ ทำไมไม่ให้ไอ้หยุ่นครับ มันถนัดงานพวกนี้มากกว่าผมอีก "  หยุ่นเป็นพนักงานเบอร์หนึ่งของฟรีแล็นซ์ที่นี่เลยครับมันได้ภาพนึงตก ห้าพันต่อภาพซึ่งสูงมากๆเมื่อเทียบกับเด็กฟรีแลนซ์สำนักพิมพ์อื่นๆ ส่วนผมสี่พันครับเป็นแค่มือใหม่ แต่ไอ้หยุ่นเก่งพอๆกับพนักงานประจำ ฝีมือนี่ขายเป็นเบสเซ็นเลอร์เกือบทุกเล่ม


“ ก็น้องหยุ่นลาพักร้อนนิคะ ปิดเทอมกลับบ้าน " 

 
“ แต่ว่าผม..” ทำไม่ได้แน่ครับ แค่ให้อ่านบทเดียวจะทำได้ไง ปกติ นักเขียนยังต้องโทรมาอธิบายกับผมเลยว่าพระเอกหน้าตายังไง แล้วนี่เหมือนให้ผม มโน จินตนาการขึ้นมาเอง ..กูจะสามารถขนาดนั้นเหรอ


“ น้องไฟขา น้องไฟของพี่มู่ลี่..” สองมือที่ยื่นมาจับมือผมบีบแน่น สายตาที่ส่งมาจ้องหน้าผม กำลังจะร้องไห้.. แต่ขอเรียกว่า การแสดงฉากบีบน้ำตาดีกว่าครับ


“ ไอ้ไฟ " หันไปตามเสียงบึ้งตึงที่เรียกผม ไอ้เทมมือนึงถือเครื่องดื่มร้อนที่ไม่ทราบว่าเป็นอะไร กับบลูเบอรี่ชีสเค้กในมือ  มันส่งเค้กมาให้ผม ที่ตอนนี้มือถูกมัดไว้กับพี่มู่ลี่ตรงหน้า " ถือ "


“ คือ.. ใครค่ะ เนี้ย " มองหน้าไอ้เทม สายตาเพ้อๆมากกว่าจะสงสัยในตัวมัน ปล่อยมือข้างนึงจากพี่เค้าไปรับเค้กจากมันมา


“ สองมือ รับของต้องใช้สองมือ " อ๋อเหรอ ?.. กูเพิ่งรู้ ไม่อยากเถียงว่าเค้กมึงไม่ได้หนักเท่าไหร่ทำไมต้องสองมือ แต่เปล่าประโยชน์ด้วยประการทั้งปวงครับ ปล่อยมือจากพี่มู่ลี่ รับเค้กมาจากมัน


“ เอ่อ คนนี้ พี่ชายผมครับ ชื่อเทม "


“ แหม หล่อนะคะ " ยิ้มสวยงามแต่ไอ้เทมแค่ขมวดคิ้ว มันนั่งลงข้างผม ไม่ได้สนใจหญิงสาวตรงหน้า อยากจะช่วยเก็บเศษหน้าของเจ๊ แต่ไม่ไหวครับกลั้นขำอยู่
 

“ เทม นี่พี่มู่ลี่ พี่ที่ดูแลไอ้หยุ่นกับกูที่สำนักพิมพ์ " มันพยักหน้า ก่อนจะพิงหลังกับเก้าอี้อ่านหนังสือในมือที่เหมือนจะซื้อมาก่อนหน้านี้


“ เข้าเรื่องจ๊ะ เข้าเรื่อง นะคะ น้องไฟ น้องไฟเก่งจะตายแค่นี้พี่ว่าน้องไฟทำได้ น๊าา น้องไฟ น๊าาา " คว้ามือผมไปจับอีก ลูบๆเหมือนอ้อนๆ ผมก็ผู้ชายนะครับ  หวิวบ้างละ


“ กินเค้กดิ " เสียงไอ้เทม ผมหันมองมันที่ตอนนี้กำลังจ้องผม


“ กูไม่กิน "


“ กินก่อน " พี่มู่ลี่ปล่อยมือจากผม มันถึงจะยอมกลับไปอ่านหนังสือตามเดิม อะไรหนักหนาว่ะ ตักเค้กมากินคำนึง


“ ผมกลัวทำได้ไม่ดีครับ "


“ น้องไฟมีพรสวรรค์จะตายคร๊าาาาาาา เชื่อพี่ นะๆ ทำเถอะ งานนี้บริษัทเราทุ่มเลยนะ เพิ่มค่าวาดให้อีกพันนึง..” เป็นการทุ่มทุนสร้างจริงๆครับ ได้แต่ก้มหน้า คือจะว่าอะไรกูมั๊ยถ้าบอกว่า แม่กูให้กูเยอะกว่านี้อีก  " น้องไฟ.. น้องไฟขาาา "


“ ครับๆ ทำก็ทำ แต่ถ้าผมทำไม่ได้ พี่ยกงานผมให้ไอ้หยุ่นทำเลยนะ "


“ ได้คร่าาาาา ถ้าน้องหยุ่นกลับมาแล้ว น้องไฟยังไม่เสร็จ พี่จะโยนงานให้น้องหยุ่นทันทีค่ะ ไม่ต้องห่วงๆ "


“ ว่าแต่ เพื่อนน้องไฟนี่..” เหมือนอยากจะรู้อะไรเกี่ยวกับคนที่นั่งข้างผม ผมไม่ทราบว่ามันจะไม่ชอบคนอื่นที่มันไม่รู้จัก ไม่สนิทด้วยแต่ทำตัวสนิทๆแบบพี่มู่ลี่รึเปล่า ผมไม่เคยเห็นด้านนั้นของมัน แต่เท่าที่เห็น มันก็เข้ากับคนอื่นๆได้ง่าย แต่พี่มู่ลี่นี่ทำไมกันครับ ผมเองยังไม่เข้าใจ


“  เสร็จแล้ว ใช่มั๊ย งานมึง งั้นกลับ " มันลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยังไม่ทันฟังคำพูดของพี่มู่ลี่จบเลยครับ พี่แกอ้าปากเหวอๆแบบงงๆ ตอนนั้นผมโดนดึงให้ลุกออกจากที่นั่งแล้วครับ


“ น้องไฟ "


“ เหี้ยเทม กูยังคุยงานไม่เสร็จมึงจะรีบไปไหนว่ะ " หันหน้าไปบอกมันที่ก็หันไปถามพี่มู่ลี่แทนที่จะสนใจกับคำพูดของผม ดึงมือมันออก วุ่นวายจริงมึง


“ งานเสร็จรึยังครับ "


“ สะ เสร็จแล้วคะ เชิญคะ..” ก็ถ้ามึงจะขู่เค้าด้วยสายตาขนาดนั้นใครมันจะบอกว่าไม่เสร็จว่ะ ควายยย " งั้นพี่ค่อยโทรหาเราก็ได้จ๊ะ เราสงสัยอะไรก็โทรมาละกัน "


ผมพยักหน้า สังเกตเห็นมันไม่ค่อยสบอารมณ์กับพี่มู่ลี่เลยครับ พี่แกก็ผู้หญิงธรรมดาครับ แค่ชอบแทะเล็มผู้ชายด้วยสายตาหื่นๆแบบต้องการเป็นอย่างมากก็เท่านั้น ก็แปลกที่ไอ้เทมมันไม่ชอบ ไอ้เนียไอ้เหมือนส่งสายตาแบบนี้หามันบ่อยจะตายครับ  เดินตามแรงลากที่ดึงต้นแขนของผม พอถึงที่คนเยอะมันก็ปล่อยผมให้้เป็นอิสระ


“ เทมกูจะกลับบ้าน มึงจะเดินไปไหน "


“ พามึงไปกินข้าว มานี่ดิ " กวักมือเรียกผมกางแขนออกกว้าง สัญญาณที่บอกให้ผมมุดหัวเข้าไปในช่องว่างนั้น แต่ใครจะทำครับคนเยอะแยะ ผมเดินเข้าไปยืนข้างมันนิ่ง เทมหันมายิ้มให้ผม " อายเหรอ "


“ หน้ากูด้านไม่พอ "


“ หึ " กลายเป็นมันที่ต้องกางมือเข้ามากอดคอผมไว้ เดินไปด้วยกันตามทางเดินของห้าง ลงไปถึงชั้นล่าง ทั้งๆที่ยังไม่มีการแยกออกจากกัน " กินไรดี "


“ อยากกินซูซิ เออกิน กริลล์ โตเกียว "


“ เอาดิ ไป " มันเป็นร้านที่ไอ้หยุ่นเคยมากินแล้วบอกผมว่าอร่อยครับ วันนี้เลยอยากจะมาชิม เพราะปกติผมพวกชอบกินอาหารญี่ปุ่นอยู่แล้วครับ


ร้านอาหารแบบสองชั้น คือมีด้านล่างกับมีด้านบน ได้ที่นั่งด้านบนครับ อาจเพราะมากันสองคน รึเปล่าก็ไม่ทราบได้ มองลงไปมีแต่คนมากันแบบเยอะๆนั่งในคอกที่มีมุ้งกั้น เลือกอาหารที่เป็นชุดครับ ก่อนผู้จัดการร้านจะนำพวกสัตว์สดๆนานาชนิดมาแนะนำให้พวกผม เผื่ออยากกินเมนูพิเศษ ผมสั่งไปสองสามอย่างไอ้เทมด้วยครับ


“ ไฟ วันไหนจะมานอนคอนโดกูอีก "


“ ไม่รู้ คงไม่ใช่เร็วๆนี้ เพราะกูต้องทำงานส่งพี่มู่ลี่ " บอกมันก่อนเริ่มกินอาหารที่ก็ถูกทยอย ยกมาให้กิน " อื้ออ อร่อยดีเว้ย อันนี้อร่อย " ยื่นชาชิมิแซลมอนให้มัน มันก็ยกจานหลบ


“ อ้าาา " อ้าปากกว้างให้ผม ก็เลยจับยัดไปทั้งคำ มันยักคิ้ว ก่อนจะเอาตะเกียบชี้อีก " เอาอีกคำ "


“ หยิบเองดิว่ะ ตะเกียบมึงก็มี " บอกมันแต่มันก็นิ่ง ยกคิ้วให้ผม ก่อนจะตั้งตะเกียบไว้บนโซฟา ข้างๆตัวมัน ยกมือโบ๋เบ๋มาให้ผม ... มึงจะกวนตีนกูมากไปแล้วนะครับ สัด


“ ไม่มี "


“ ไอ้เทม " ถึงพูดแบบนั้นแต่ผมก็ต้องป้อน กินกันอยู่แบบนั้น มันอยากจะกินอะไรมันก็ชี้ ผมมีหน้าที่คีบแล้วก็ส่งเข้าปากคุณชาย แล้วก็ปากตัวเอง หลังๆชักมีชวนมันชิมแบบไม่ต้องร้องขอ กูแค่เคยชินครับ


“ พรุ่งนี้กูไปรับมึงที่บ้าน กูให้มึงนอนที่บ้านคืนนึง "


“ ไม่เอาอะ กูไม่อยากให้พ่อกับไฟท์รู้  "


“ ทำไม " ชักสีหน้าถามผม จะให้ตอบยังไงละ ผมไม่อยากจะตอบด้วยว่าความสัมพันธ์ของผมกับพ่อไม่ดีขนาดไหน มันไม่ใช่คนที่ผมต้องบอก.. ในสายตาคนนอกผมไม่รู้เค้ามองดูยังไง จะรู้อะไรบ้างเกี่ยวกับครอบครัวของผม  ผมรู้สึกแค่เค้ามักไม่ค่อยชอบสิ่งที่ผมทำเสมอ มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างเวลาที่เค้ามองผมกับไฟท์ แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง


“ เสือก " ตัดจบบทปัญหาก่อนจะยัดหอยเซลล์ผัดเนยเข้าปากมัน " อร่อย กินเข้าไป "


“ ไฟ "


“ มึงอย่าถามกูเลย กูไม่อยากตอบ "


“ งั้นก็จริงอย่างที่ใครๆว่ามึง " เงยหน้ามองมันที่พูดประโยคนี้ " มึงมันเด็กชอบทำตัวมีปัญหาจริงๆ "


คำพูดเหี้ยๆหลุดออกมาจากปากมันจนได้ครับ พยายามมองหน้ามันให้มันรู้ว่าผมไม่พอใจ ขาที่ลุกออกจากที่นั่ง จนมันต้องลุกตาม สาบานได้เลยว่า ถ้าผมวิ่ง มันต้องวิ่งตามแน่นอน  สายตาของผม กำลังตั้งคำถามกับคนตรงหน้า มันเป็นความรู้สึกที่อยากตะโกนใส่หน้า


“ มึงเป็นกูเหรอ รู้ได้ไง เสือกเรื่องชาวบ้าน พูดตามคนอื่น รู้จักคนแบบกูดีแค่ไหน " น่าแปลกที่ความคิดของผมดังขนาดนั้น..ดังจนมันได้ยิน ...ครับ มันปิดไม่มิดแล้ว


“ แล้วมึงมีปัญหาอะไร อะไรที่เก็บไว้ จะหนีไปไหน มึงหนีมันไม่พ้นหรอก อ่อนว่ะ "


“ เทม! ” ผมเน้นเสียงมองมันที่แค่มองผมกลับแบบนิ่งๆ " ถ้ามึงอยากให้กูนั่งกับมึงตรงนี้ มึงอย่าเสือกเรื่องพ่อกู "


มันเงียบ เหมือนผมที่เงียบลงไป นั่งกินอาการเงียบๆ ผมคิดว่ามันคงรู้สึกอยากจะตบปากตัวเองเพราะคำพูดนั่นของมัน เราออกจากห้างหลังกินข้าวเสร็จ ขับรถไปเรื่อยๆไม่มีใครคุยอะไรกัน ไม่ได้งอน ถ้าถามก็ยังตอบอยู่ แต่เป็นความรู้สึกที่ตกอยู่ในความคิดของตัวเองมากกว่า ผมคิดว่ามันคงหวังดี และมันเองคงคิดว่าไม่น่าถามคำถามนั้น ตกอยู่ในความคิดจนรถจอดสนิทเลยเงยหน้าขึ้นมามอง ถึงบ้านผมแล้วครับ มองไปก็รู้ว่าตอนนี้คงไม่มีใครอยู่


“ ไฟ..” เสียงเรียกเบาที่ผมหันไปมองมันที่กำลังนิ่ง นิ่งอยู่หน้าพวงมาลัยของมัน " ขอโทษ แต่กูแค่อยากให้มึง มีความสุขกว่านี้ กับชีวิตของมึง  "


“ มึงไม่ต้องห่วง เพราะตอนนี้กูก็มีมันแล้ว ไอ้ความสุขนั่นที่มึงว่านะ " มันหันกลับมามองผม สายตาที่เหมือนอยากรู้ ..ผมทำได้แค่ถอนหายใจเหลือบตามองไปทางอื่น " ก็เพราะกูมีมึง "


เป็นเหมือนแหล่งน้ำเล็กๆที่ผมพบในทะเลทรายที่กว้างใหญ่นี้.. เทมส์นธี นั่นคือชื่อ ความสุข ของผมครับ

.................................................................


“ อ้าว ไฟ " หันไปตามเสียงเรียกนั้น.. คนที่ไม่คิดว่าจะอยู่ เค้ากับอยู่ ชื่อที่ผมเพิ่งมีปากเสียงกับคนขับรถส่วนตัว ยกมือไหว้ พ่อก็พยักหน้า เดินเข้ามาใกล้ ถอยห่างออกไปก้าวนึง พ่อถอนหายใจ " ไปไหนมาทำไมเมื่อคืนไม่นอนที่บ้าน "



“ นอนบ้านเพื่อน " ตอบไปสั้นๆ กำลังจะเดินหันหลังกลับขึ้นชั้นบน



“ นอนบ้านเพื่อน ไปทำอะไรกัน อย่าทำอะไรไม่ดีนะไฟ " กูทำอะไรว่ะ หันไปหาเค้าที่จ้องมองหน้าผม  ตัดสินใจจะก้าวเท้าเดินหนี อยากรู้ว่าในสมองของเค้า หรือในหัวใจของเค้า เคยมองว่าผมดีรึเปล่า อยากรู้ว่าจริงๆแล้วเค้ามองผมว่าผมเป็นใครกัน เป็นลูกรึเปล่า กลับกันในคำถามนี้ ถ้าไฟท์นอนบ้านเพื่อนพ่อคงจะพูดว่า ' ติวหนังสือเหรอ? ทำให้ดีที่สุดละ ' 



บางทีก็ลืมไป นี่มันผม ไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรให้เค้ามองว่าผมดูดี เพราะมันไม่มีอะไรดีให้ดู


“ พ่อยังพูดไม่จบ จะไปไหน "


“ ครับ " หันกลับไปหยุดอยู่ตรงหน้าเค้า หันไปหันกลับอยู่แบบนี้ " พ่อมีอะไรอีก "


“ เมื่อคืนไปไหนมา นอนบ้านเพื่อนที่ไหน แล้วเพื่อนเป็นใคร "


“ บอกไปพ่อก็ไม่รู้จัก  พ่อจะรู้ไปทำไม " บอกไปแล้วพ่อช๊อคผมจะทำยังไง.. เหลือบตาเหมือนรำคาญเลยโดนจ้องหน้าใหญ่ การกระทำที่พ่อมักไม่ชอบเวลาพูดกับผม


“ เพราะฉันเป็นพ่อแกไง "


“ เหอะ.. เหรอครับ ถ้าพ่อไม่บอก ผมก็คงลืมไปแล้วละ "


“ ไฟ.. เมื่อไหร่แกจะทำตัวให้มันเหมือนพี่ชายแก ให้มันเหมือนคนอื่นๆเค้าบ้าง แกมัวแต่ร่อนไปร่อนมา เรียนหนังสือไม่ได้เรื่อง ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง แกจะเป็นแบบนี้ไปอีกเท่านั้น ห๊ะ ไฟ! แกเอาดีอะไรไม่ได้สักอย่าง แล้วนี่อะไร วันๆเอาแต่วาดรูปการ์ตูนเด็กอนุบาล "


และนี่คือผม ... นี่คือชีวิตของผม หลายครั้งที่ถามตัวเองซ้ำๆว่าเราเกิดมาทำไม ทั้งๆที่ปากผมก็ยังเงียบอยู่แบบนี้ไม่เคยคิดเถียงหรืออธิบายคนตรงหน้า มองหน้าคนที่กำลังต่อว่า ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมด ผมไม่ได้ทำ  คนที่คิดเองเออเองว่าผมต้องเป็นแบบนั้น ต้องเป็นแบบนี้ คนที่ไม่เคยมองผม ที่เป็นผม คนที่มองผมเป็นแค่ หนึ่งในสมาชิกของธรรมมาติกรวัฒน์   ที่สมควรทำตัวให้สมกับความยิ่งใหญ่ของมัน


“ แล้วเมื่อไหร่จะไปเรียนซัมเมอร์ภาษาที่เมืองนอกสักที ฉันบอกแกว่าปิดเทอมให้แกไป เมื่อไหร่แกจะไป แกทำแค่นี้ให้ฉัน แกยังทำไม่ได้เลย แกจะให้อาย จะให้แม่แกอายไปถึงเมื่อไหร่ แกไม่สงสารฉัน ไม่สงสารแม่แกบ้างเหรอ ที่วันๆต้องนั่งตอบคำถามคนอื่นในเรื่องเดิมๆของแก เรื่องที่ฉันกับแม่แกก็ไม่รู้จะพูดเรื่องไหนดี เพราะมันไม่มีอะไรจะให้พูด ฉันถามหน่อยว่าแกเคยคิดสงสารคนในครอบ.."


“ แล้วพ่อเคยสงสารไฟมั๊ยครับ "


นั่นอาจเป็นคำถามเดียวที่ผมอยากรู้มาทั้งชีวิต.. เดินหันหลังกลับ ใจของผมมันชาจนไม่สามารถหลั่งน้ำตาออกมาได้อีกแล้วกับเรื่องพวกนี้ กำมือของตัวเองแน่น เดินขึ้นห้องของตัวเอง ไม่ได้ฟังเสียงเรียก ไม่ได้สนใจมันอีกแล้ว.. ผมหนีความเป็นตัวเองไม่ได้ แต่ผมก็ไม่เคยกล้าชนกับมัน


อย่างที่มันบอกไว้... คิดถึงคนที่มักจะบอกให้ผมชนกับปัญหา คนที่คอยอยู่ข้างหลังผม ผลักผมไปข้างหน้า บอกให้ผมกล้า ทำให้สิ่งที่ผมไม่เคยคิดจะทำ


น่าแปลกที่ตอนนี้หัวใจผมกับร่ำร้องว่าต้องการมันเหลือเกิน อยากมีมันอยู่ใกล้ๆ แค่ได้นั่งเงียบๆข้างๆกัน ผมก็อยากจะมีมันอยู่ แค่มีมันอยู่เท่านั้น  ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยอยากจะมี แต่พอมีแล้ว ก็ไม่อยากจะให้ทิ้งไปไหน


“ จะไปไหนอีก "


“ ไปหาเพื่อน " กระชับกระเป๋าเป้ ตอบคำถามตามเสียงนั้น


“ เมื่อไหร่แกจะทำตัวเองให้มันมีประโยชน์ จะให้ฉันตายก่อนรึไง "  ไม่มีคำตอบจากผม เดินออกมาจากบ้าน มุ่งตรงไปที่รถ ขับออกไปด้วยความเร็ว ทิ้งทุกอย่างไว้ที่ปลายเท้าเหยียบคันเร่งให้เร็วที่สุด ทั้งๆที่ตรงหน้าคือรถที่จอดติดไฟแดง สมควรจะเหยียบเบรคแต่ไม่ทำ มีคำถามเดียวที่ผมคิดตอนนี้ ' ถ้าผมตายไปก็คงดี อย่างน้อยพ่อแม่ก็ไม่ต้องอายคนอื่น '


เหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น ทุกอย่างตรงหน้าใกล้เข้ามาแล้ว เท้าที่กดทุกอย่างจนจมมิด  ในช่วงเวลานั้น รอยยิ้มนึงเข้ามาในสมองของผม ในหัวของผม คำพูดที่มาพร้อมรอยยิ้มนึงที่ผมรัก ' แม่อยากให้ไฟรู้ไว้นะ ว่าแม่รักไฟ ไม่ว่าจะยังไง ก็รัก ... '


เอี๊ยดดดดดด !


“ เอ้ยย จะรีบไปตายที่ไหนว่ะ " หายใจแรงจนตัวโย ไม่ได้สนใจเสียงของมอเตอร์ไซค์ที่กร่อนด่า


ครืนน ครืนนนน หันไปดูโทรศัพท์เป็นเธอคนนั้นที่โทรศัพท์เข้ามาหาผม มองแล้วถอนหายใจแรงๆ ทำทุกอย่างให้ปกติก่อนจะกดรับสายนั้น


“ ครับ แม่ "


“ น้องไฟ ลูกอยู่ไหนนะ " ผมเงียบลงเมื่อได้ยินเสียงนี้ มันเป็นความรู้สึกอึดอัดที่อัดแน่น เพียงแค่ไม่กี่วินาทีที่ผมมีความสุข และไม่กี่วินาทีที่ผมยิ้ม หลายวินาทีที่ผ่านมาที่ผมความรู้สึกเสียใจ และไม่กี่วินาทีต่อจากนี้ที่ผม อยากจะร้องไห้


“ แม่ ไฟ..กลับไปบ้านมา ”


“ แล้วลูกนี่อยู่ไหน ขับรถอยู่รึเปล่า ไฟ..” เสียงของแม่ร้อนรนถามผมเหมือนจะไม่เป็นคำพูด แม่รู้นิสัยผมดี เป็นคนที่ทำอะไรแบบไม่ค่อยคิดถ้าจะทำผมใช้เวลาตัดสินใจผิดแค่แปปเดียวเท่านั้น 


“ เดี๋ยวไฟจะไปหาแม่ " ผมกดวางสาย ใจของแม่คงเป็นห่วงผมแย่แล้ว ไม่น่าเลยว่ะ กูคิดอะไรแบบนั้นได้ยังไงว่ะ ถ้ากูตายไป.. เธอคนนี้ไงที่ต้องร้องไห้จนเป็นบ้า


ขับรถเร็วแต่มีสติ จอดรถตรงหน้าร้านก็มีคนคนนึงออกมายืนรออยู่แล้ว แม่เดินเข้ามาหา แต่กลับเป็นผมที่วิ่งเข้าไป ให้ความรู้สึกเหมือนตัวเองกลับกลายเป็นเด็กอีกครั้ง ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็คงดี แต่มันไม่ใช่.. มือนุ่มๆลูบหัวผม


“ เป็นอะไรลูก ทะเลาะกับพ่ออีกใช่มั๊ย " ผมพยักหน้าคราวนี้แม่ก็ยิ้มอ่อนๆ คงรู้ว่าวันนี้พ่อไม่ได้ไปทำงาน " แม่ไม่รู้ว่าไฟจะจะกลับเลยไม่ได้บอกว่า พ่อเค้าหยุดงาน พ่อเค้าไม่สบายนะ อารมณ์เลยไม่ค่อยดี "


“ ช้าไปแล้วครับ "


“ ช่างมันเถอะนะ " จับหน้าผมด้วยสองมือ หอมแก้มทั้งสองข้าง " ลืมมันไปเถอะ เราทำให้ดีที่สุดในแบบของเราก็พอ " ความคิดนี้อาจจะมีแค่แม่คนเดียวที่คิด  ผมพยักหน้า รู้ว่าวันนี้แม่ต้องพูดกับพ่อเรื่องที่มาว่าผมอีกแน่ แล้วคนที่ผิดก็มักจะเป็นแม่ ด้วยเหตุผลเดิมๆคือ เพราะแม่ตามใจผมมากเกินไป


แม่เคยทะเลาะกับพ่อในเรื่องของผม ตอนที่ผมสอบเข้ามหาลัยไม่ติด .. ความจริงพ่อควรจะรู้ตั้งแต่ดูเกรดจบเทอมของผมแล้ว ผมเรียนแค่โรงเรียนเอกชนชายล้วนแถวบางรักก็เรียนที่นั่นมาตั้งแต่ประถมครับ แตกต่างจากไฟท์ ไฟท์สอบโรงเรียนที่มีแต่เด็กม.ปลายได้ โรงเรียนที่ว่ากันว่าสอบเข้ายากสุดๆ พอมามหาลัยก็สอบได้ที่ดีที่สุดอีก ส่วนผมเหรอ ไม่มีอะไรพวกนั้นหรอก พ่อยึดติดกับเรื่องนี้ อาจเพราะทุกคนเรียนที่นั่น ลูกหลานทุกคนจบจากที่นั่น แบบนี้แม่เลยทะเลาะกับพ่อแรงมาก ถึงขั้นจะขอหย่า
 

ในนาทีนั้นผมรู้แค่ว่า พ่อรักแม่มาก ก็วันที่แม่พูดขึ้นมาว่า ' ถ้าคุณไม่เข้าใจลูก ก็เหมือนกับคุณไม่ใช่พ่อเค้า งั้นเราก็แยกกัน ฉันจะเป็นพ่อกับแม่ให้ไฟเอง คุณก็เอาไฟท์ไปแล้วกัน ' ในอีกด้านแม่ของผมเป็นคนเด็ดขาด พ่อเข้ามากอดแม่ไว้ พูดแค่ว่า ' อย่าไป ' กับ ' ผมขอโทษ '  ตอนนั้นผมรู้ว่าแม่รักผมมากแค่ไหน.. เธอเสียสละได้ทุกอย่างเพื่อเติมเต็ม คนแบบผม คนที่ไม่ค่อยเอาไหน


“ ไฟรักแม่  "


“ แม่ก็รักไฟ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คิดแค่ว่าแม่รักไฟมาก แม่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีไฟนะ "  ครับ..ผมจะจำเอาไว้ให้ขึ้นใจ


.................................................................

[patwo]

กลับมาที่คอนโดด้วยความรวดเร็ว หลังจากอ่านข้อความไลน์ที่ส่งมาตั้งแต่หกโมงว่า วันนี้คนที่ผมเพิ่งไปส่งที่บ้านจะกลับมานอนกับผมอีก.. ไม่ทราบว่าทำไม แต่คิดว่าคงมีปัญหากับที่บ้าน บึ่งรถกลับมาด้วยความเร็ว ตอนนี้เกือบสองทุ่มแล้ว เพราะผมเพิ่งได้อ่านข้อความ


รีบวิ่งขึ้นตึก ใจของผมกลัวว่ามันจะมาคอยอยู่นานแล้วรู้แบบนี้ให้กุญแจมันไปแต่แรกก็สิ้นเรื่อง และมันก็เป็นแบบนั้น ไอ้ไฟนั่งอยู่หน้าห้องของผม นั่งก้มหน้าแอบเห็นสายยาวๆ อาจกำลังฟังเพลงอยู่ เดินเข้าไปย่อตัวอยู่ตรงหน้ามัน มันก็เงยหน้าขึ้นมามอง ทุกอย่างเงียบในจังหวะที่ผมกำลังจะยืนขึ้น แต่มันกลับโน้มตัวเองเข้ามามากอดคอผมไว้แน่น..


“ ไฟ..” ผมเรียกมันแต่มันก็ยังนิ่ง กอดของมันแน่นอยู่ที่หลังคอ ได้กลิ่นหอมอ่อนๆของมันชัด ทำได้แค่ค้ำมือไว้กับกำแพงกลัวจะล้มตัวไปใส่มัน " เป็นอะไร ใครทำมึง "


“ มีแล้วกันละ " บอกแบบนั้นแต่ก็ไม่ยอมปล่อยผม ออกแรงยกตัวมันขึ้น มันก็ลุกขึ้น เหมือนเด็กตัวเล็ก น่ารักดี


พามันเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยสภาพเหมือนมีลูกลิงห้อยมา มันไม่ยอมปล่อยมือจากตัวผมเลย แทบไม่เดินเองด้วยซ้ำต้องอาศัยแรงผมลากมา พอถึงโซฟามันก็ทรุดตัวลงนอน เป็นผมอีกที่ต้องไปขนกระเป๋ามาให้มัน


“ มึงเอาอะไรมาว่ะ หนักๆ " คิดว่าคงไม่ได้มีแต่เสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางหลุยส์ของมัน


“ คอมกู แล้วก็นู้นนี่นั่น " อะไรคือนู้นนี่นั่น หัวเราะกับคำพูดของมันเบาๆ เป็นคนชอบพูดอะไรแล้วผมไม่เข้าใจเป็นภาษาที่เหมือนคิดขึ้นเอง ไม่ได้เปิดของมันดูแค่ตั้งเอาไว้ ย้ายตัวเองมานั่งอยู่บนหัวมัน มันก็กระดึ๊บตัวเข้ามาหนุนตักผมเอาหน้าซุกกับขา
 

“ เทม พ่อด่ากู "


“ มึงไปพูดอะไรกวนตีนละ "


“ กูไม่ได้พูด " เงียบแล้วก็เอาแต่ก้มหน้ากับกางเกงผม บี้หน้าลงไปแล้วส่ายแรงๆ พยายามลูบหัวให้มันหยุด กลัวมันจะเจ็บหน้า ผมใส่กางเกงยีนส์ " พอกูทะเลาะกับพ่อ กูก็ไปหาแม่ เห็นแม่แล้วกูเสียใจที่ทำให้เค้าลำบากใจว่ะ กูเลยมานอนกับมึง "


“ เห็นกูเป็นทางเลือกสุดท้าย "


“ ใช่ " ยอมรับหน้าตาเฉย ก่อนจะเอียงหน้ามาทางผม " กูคิดงานของพี่มู่ลี่ไม่ออกเลย กูส่งแบบร่างตัวละครไปสองรอบแล้วตอนอยู่ที่ร้าน แต่มันก็ไม่ผ่าน "


“ เดี๋ยวก็คิดออก "


“ ไม่คิดแล้ว กูเบื่อ " ทุกอย่างเงียบลง มองลงไปมันหลับตาแน่นเหมือนไม่อยากจะทำจริงๆ  “ พี่มู่ลี่บอกว่าให้กู วาดภาพผู้ชายที่หล่อในสายตากู กูวาดตัวเองไป แต่ทำไมไม่ให้กูผ่านว่ะ "


“ หึ  "  ก็มึงน่ารัก ใครมันจะให้ผ่านว่ะกูถามหน่อย


" เทม หิว "


“ สั่งอะไรกิน มึงอยากจะกินอะไร  "


“ อยากกินไข่เจียว " ผมกดโทรศัพท์สั่งร้านด้านล่างคอนโดทันที ท่าทางของมันเหนื่อยๆ ผมเองก็อยากจะให้มันได้พัก ได้กินอะไรที่มันชอบ รอสายนาน ไม่มีใครรับสาย.. ท่าจะไม่ใช่ข่าวดี


" กูว่าร้านคงปิดว่ะ "


“ งั้นมึงก็ทำสิ " พูดเหมือนง่ายผมเองเข้าครัวนับครั้งได้ในชีวิต แม้ในคอนโดจะพอมีของทำครัวบ้าง ก็ได้มาตั้งแต่ตกแต่งคอนโด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำเป็น อย่างเก่งก็แค่ต้มม่าม่า


“ กูทำเป็นที่ไหน " มันลุกขึ้นจากตักผมหันมามองหน้า ส่งสายตาจ้องมองผมเหมือนว่า ' กูหิวนะ มึงไม่สงสารกูรึไง กูเหนื่อย กูท้อด้วย ' แต่จะให้ผมทำไงครับ กูหุงข้าวยังต้องคิดเลยว่าทำยังไง ถึงจะถูกใจมึงนะ ไอ้คุณชายเล็ก


“ ในห้องมึงมีข้าวอยู่ มึงก็หุง ในตู้เย็นก็มีของอยู่ มึงก็ทำ แค่ไข่เจียว ง่ายจะตาย "


“ มึงทำเป็น ? “


“ ไม่ " ส่ายหน้ารัว  เอาไงดีละว่ะ ผมลุกจากโซฟามันก็เดินตาม เช็ดดูของในครัว มีแค่ไม่กี่อย่างครับ ข้าว ที่ไม่รู้ซื้อไว้เมื่อไหร่ กับไข่เป็นแพ็คที่ไม่เคยมีโอกาสได้ทำ ไส้กรอกอีกสองสามถุงที่สามารถเวฟแดกได้เลย


“ เออ เดี๋ยวลองดู "


“ เย้ ! ไอ้เทมจะทำกับข้าวเว้ยยย คอนโดจะถล่มแล้ว สัด " มันร้องเสียงดัง หยิบมือถือขึ้นมา ถ่ายภาพผมจากเบื้องหลัง ไม่ทราบว่าทำอะไร แต่น่าจะเดาไม่พลาด คืออัพเดทภาพลง ig


เล่นมือถือสักพัก ไอ้ไฟเดินเข้ามาใกล้ มองดูผมซาวข้าวในหม้อหุง มันดูแบบงงๆ หันมองหน้าผม ก้มลงดูข้าว แบบนี้สองสามครั้ง " ทำไม "


“ ต้องรินน้ำออกด้วยเหรอ แม่กูบอกว่าน้ำข้าวมีประโยชน์ "


“ งั้นก็ไม่ต้องรินเหรอว่ะ " ผมถามมันที่ก็ส่ายหน้า เรานิ่งมองหน้ากัน " แล้วจะให้กูทำยังไง "


“ เดี๋ยวกูถามเพื่อนกู " มันบอกก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา กดกิ๊กๆอยู่สองสามที ก้มหน้าลงไปดู มันมีเพื่อนคนเดียวกับผมเลยครับ google 


“ เพื่อนมึงบอกว่าไง "


“ มันบอกว่า ให้มึงเทน้ำทิ้งแล้วใส่น้ำลงไปหนึ่งข้อนิ้วมึง แล้วก็หุง " ก็ทำตามที่มันบอก จัดการหุงข้าว กดเริ่ม รู้สึกเหนื่อยตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มทำของยาก ไอ้ไฟแกะถุงไส้กรอกกระจายไปคนละทิศ เพราะมันฉีกไม่ได้ตัด


“ เทม กินไส้กรอกทอด " สั่งเหมือนกูทำได้ทุกอย่าง ทำไม่เป็นหรอกครับ พอแกะถุงมาก็เอาออกมาหั่นๆเฉือนๆให้เป็นรอยๆ เคยเห็นป้าแม่บ้านทำ ก็ทำๆเอาไว้ เอาน้ำมันใส่กระทะ ใส่แม่งเกือบครึ่งกระทะ ก่อนจะเปิดแก๊ส


“ กูไปก่อนนะ " พอน้ำมันเริ่มร้อนมันก็พูดแบบนั้นขึ้นมาทันที ขาที่ก้าวถอยหลัง คิดว่าจะรอดเหรอครับ กูจับแม่งไว้แน่นเลย มาตายด้วยกันเดี๋ยวนี้ ใส่ไส้กรอกลงไป กูคิดว่าระเบิดลงฮิโรชิม่าครับ เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ในกระทะ ไส้กรอกดูน่ากินแต่น้ำมันที่กระเด็นนี่คือ ผมกับไอ้ไฟ ห่างกันอยู่คนละทางไปแล้ว


“ มึงเข้าไปดิ เดี๋ยวมันไหม้ " ไอ้ไฟตะโกนมาหาผม


“ มึงนั่นละเข้าไป "


“ เหี้ยไรมึง ไม่มีความเป็นผู้นำเลยว่ะ " สาบานว่ากูกำลังเถียงกับมันแค่เรื่องเอาไส้กรอกออกจากกระทะ จำใจเดินไปก่อนเพราะผมเห็นควันลอยขึ้นมาเยอะเกินไปแล้ว ไส้กรอกลอยตัวขึ้นมาจากน้ำมัน รีบตักใส่จานที่มันก็เอามาตั้งไว้ให้ใกล้ๆกระทะ


“ น่ากินดีเว้ย "


“ หิวแล้ว มึงทอดไข่เจียวได้แล้ว แล้วไอ้เหี้ยข้าวนี่จะหอมไปไหนว่ะ " หันไปด่าหม้อหุงข้าว " ไม่ต้องมายั่วกู รีบๆสุกสิมึง " ตบๆหม้อหุงข้าว เห็นแล้วยังต้องขำ


รอจนข้าวสุกผมเทน้ำมันออกจากกระทะไปครึ่งนึง ตอกไข่ใส่ถ้วยใส่ไข่ไปห้าใบ ใส่แฮมหั่นไปทั้งห่อ คนๆให้มันเข้ากัน ถอดหายใจสามครั้ง ไอ้ไฟก็เดินมาหลบอยู่หลังผม เป็นการช่วยผมได้มากครับ ช่วยเป็นภาระ


ฉ่าด.. ไข่ลงนอนฟูอยู่ในกระทะ มันก็มุดหน้าโผล่มาจากไหล่ของผม เห็นรอยยิ้มของมันแล้ว อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มครับ จมูกของผมก้มลงหอมแก้มมันนิ่งเงียบไปสักพัก ไม่ได้พูดอะไร แต่เดินไปตักข้าวมาสองจาน เอาไปตั้งไว้บนโต๊ะ คงโดนโกรธอีกแน่ครับ


“ รีบกิน มึงจะได้ทำงาน " มันพยักหน้า ผมรู้ว่าตัวเองไม่ควรถึงเนื้อถึงตัวมันมาก เพราะมันไม่ใช่คนแบบที่ชอบการสัมผัสอะไรมากมายครับ ต้องรอให้มันทำก่อน มันถึงจะโอเค


ไข่เจียวแฮมของผม หน้าตาโคตรอุบาท เหมือนซากวิญญาณของสิ่งมีชีวิตอะไรสักอย่าง ที่ไม่เป็นรูปเป็นร่างแถมยังหนาๆ ไอ้ไฟชิมเป็นคนแรก มันราดซอสมะเขือเทศลงไปกินเข้าไปคำโต เคี้ยวแบบเต็มปากก่อนจะยกนิ้วโป้งให้ผม


“ อร่อยยย " ยิ้มให้เป็นกรจบคำพูดนั้น ไฟไม่ใช่คนที่ชอบยิ้มมันเลยเป็นสิ่งที่หาดูได้ยากสำหรับผม แตกต่างจากไอ้หยุ่นที่มีมันตลอดเวลา แต่แปลก วันนี้ของหายากนั่นกลับทำให้ผมรู้สึกว่า การทำอาหาร นี่มันก็ดีเหมือนกันนะ


“ กินเยอะๆ "


“ กูให้ " เอาไส้กรอกจิ้มซอสมาใส่ไว้ในจานของผม " ยิ้มอยู่ได้พอกูบอกว่า อร่อยลอยได้รึไงมึง "


ก็มันเป็นไข่เจียวจานแรกของกู มีคนชมว่ามันอร่อยกูก็ดีใจ ทั้งๆที่มันก็ไข่เจียวดูหน้าตาแย่ๆ ผมก้มลงเล่นมือถือ กินไส้หรอกที่มันให้ กดดูภาพใน ig มีภาพสองภาพขึ้นมาใหม่ ภาพนึงเป็นภาพเบื้องหลังของผมใน ig ของมันเขียนใต้ภาพว่า ' start cook! ' มีคนมาเม้นท์เยอะเลยครับ อาจเพราะมันเป็นที่รู้จักอยู่แล้ว แต่ภาพต่อมา เป็นภาพที่ผมขำพรวดออกมาเสียงดัง


“ อะไรของมึง "


“ มึงนั่นละ อะไรของมึงว่ะ นี่เหี้ยอะไร " ยกหน้าจอมือถือให้มันดู เป็นภาพไข่เจียวก่อนที่มันจะถูกกินครับ ใต้ภาพบรรยายได้ตรงความหมายมากครับ ' ไข่ไอ้เทม '


“ ก็ไข่มึง "


“ ที่มึงบอกว่า อร่อยมากใช่มั๊ย ? “ ทำหน้าตาบึงตึงใส่ผม


“ กูบอกว่า อร่อย " 


ยิ้มให้มันก็หลบหน้าเอาแต่ก้มหน้ากิน น่าแปลกที่เรื่องง่ายๆจะทำให้ผมมีความสุขมากมายขนาดนี้ ทั้งๆที่เป็นเรื่องง่ายๆของชีวิตที่แทบจะไม่มีอะไรเลย อยากรู้ครับ ว่ามันจะคิดเหมือนผมรึเปล่า จะมีความสุขกับเรื่องเล็กๆของเราบ้างมั๊ย


จานทั้งหมดถูกเก็บล้างโดยตัวผมเอง ถอนหายใจแต่มันก็บอกแค่ว่า มันต้องทำงาน ก็ถูกของมันครับ เห็นสายพี่มูลี่โทรมาเร่งตลอดเวลา แต่มันกลับชิว นั่งวาดรูปของตัวเองด้วยความใจเย็น น่าแปลกที่ผมรู้สึกว่าภาพนั่นมันมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก คนตัวเล็กๆนั่งอยู่บนพื้นกับโต๊ะตัวเดียวในห้องนั่งเล่น บรรจงวาดภาพด้วยความตั้งใจ ปากแดงๆของมันอ้าออกน้อยๆ อาจเพราะตั้งใจทำมากๆ


ผ่านไปสองชั่วโมงที่ผมนั่งอ่านหนังสือของตัวเองเงียบๆ ก็ได้ยินเสียงนี้ผ่านเข้าโสตประสาทหู เสียงดังลั่นที่มาจากคนที่นั่งทำงานหลังแข็งอยู่บนพื้น


“ เสร็จแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยย " มันถอนหายใจก่อนจะกดโทรศัพท์ โทรออกแล้วเดินออกไปคุยในห้องนอน ได้ยินเสียงแว่วๆ  " พี่มู่ลี่ ไฟทำเสร็จแล้วละ พระเอกคนนี้ต้องผ่านแน่ แม่งหล่อสุดๆ  "


อ้อมตัวเดินมาดูภาพที่มันวาด ... ผู้ชายที่หล่อในความคิดมัน พระเอกในภาพเป็นชายที่กำลังยืนทอดไข่เจียวอยู่  ข้างกายเค้ามีนางเอกผมยาวยืนอยู่ใกล้ๆไม่เห็นหน้านางเอก แต่คิดว่าคงน่ารักน่าดู ฉากที่พระเอกกำลังก้มลงมาหอมแก้มนางเอกคนนั้น.. เหมือนผมกับมันไม่มีผิดเลยครับ ผู้ชายที่หล่อในความคิดของมัน..แค่เห็นหน้ากูก็รู้แล้วว่าเป็นใคร.. แอบยิ้มคนเดียวก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิมทำเป็นเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไร เอาหนังสือขึ้นมาปิดหน้า หัวใจเต้นแรง บรรยายถึงความรู้สึกตอนนี้ไม่ออกเลยจริงๆ


ผมว่า..ผมรู้คำตอบ สำหรับคำถามที่ผมค้างคาใจก่อนหน้านี้

 
............................................................


มันมุ้งมิ้งจริงๆเว้ยยย มึงจะน่าอิจฉาไปแล้วนะไฟ #เหล่มอง เดี๋ยวเถอะ.. หึหึ 
ตอนหน้า ไปเที่ยวภูเก็ตกันนะคะ.. พาพี่ฮิมไปหาพ่อตาแม่ยาย เอิ้กกกกก 
ใครมีทวิตเตอร์หนมฝากแท็ก #BTS #สถานีรัก (ต้องติดสองตัวคู่กันนะจ๊ะ ) ฝากด้วยจ้า   

[maemix]

แอบมาเมียงมอง ยังไม่มา
รอต่อไป
................................
ดันมาทวงตอนเขาลงเรื่องพอดี
กลับขึ้นไปอ่าน
..................................
ยังมีแม่ที่เข้าใจ
ชอบจังตอนอยู่ด้วยกัน น่ารักมุ้งมิ้งกันสองคน
ไฟมีความสุขขึ้นเยอะเลย เทมไฟคงได้หวานแข่งฮิมหยุ่นแน่ๆ

[p.spring]

ตอนนี้จะน่ารักไปไหน  ไม่รู้จะเขินแทนใครดี

อย่างน้อยไฟก็ยังมีแม่ที่เข้าใจเนอะ แม่น้องไฟน่ารักมากๆ

[KilGharRah]

น้องไฟน่าร๊ากกกกกกกก แบบนี้พี่เทมรักตายเลย
พี่เทมก็อย่าหาเรื่องให้ไฟโกรธอีกนะ เรื่องครอบครัวนี่อ่อนไหวมาก 

[mooping-7]

  อุ๊แหมม เขาก็มีฉากหวานๆๆกับเขามั่งเน๊อะน้องไฟ

[lizzii]

น่ารักมาก หวานมาก และเขินมากกกกกกก
 

[B52]

เฮ้ย เขาหวานกันด้วย มีความสุขซะทีนะไฟ

[Takarajung_TK]

กรี๊ดดด คู่เทมไฟนี่
บทจะหวานก็หวานจนน้ำตาลละลาย

อ่านไปจิกหมอนไป งื้ออออ น่ารักอ่ะ

[Still_14OC]

อย่าไปสนใจเลยน้องไฟ คิดมากปวดหัวอยู่กับผัวดีกว่า