หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91

[why yyy]

ตั้งใจทำขนาดนี้คนรับจะไม่ดีใจได้ไงเนอะ!

[ทานตะวัน]

ค้างเทมไฟ อย่าเพิ่งมาคั่นจิ
เอาให้เคลียร์ที่ละคู่ 555
อยากได้นาฬิกาบ้าง

[Mrl●]

เทมชัดเจนหน่อยสิ
เข้าใจไฟอ่ะ ฮือออออ
ค้างๆๆๆ

[white choc~]

อู๊ยยยยยย อ่านมาอาทิตย์นึงกว่าจะตามทัน #ปาดเหงื่อ#
สนุกอ่ะ ชอบๆ
ไว้จะติดตามตอนต่อๆๆๆๆ ไปเรื่อยๆ นะค่ะ 

[NUTSANAN]

สงสารไฟ สงสารมากกว่าพี่ฮิมอีก
เทมควรห่างกะไฟสักพักป่ะ ไปทบทวนตัวเองก่อนดีไม๊

[minenat]

สงสารทั้งไฟทั้งฮิม

[Moonmaid]

รอรอรรอรอรอออรรอรอรอรอรอ

[hotoil]

อยากตบอิพี่เทม หนูไฟอย่าคิดมากนะลูก...
พี่ฮิมมั่นใจในตัวเองหน่อย ถึงของจะราคาไม่แพงแต่พี่ตั้งใจทำ
ไอหยุ่นก็ดีใจแล้ววเห็นมะ แอบอิจฉาหยุ่นนิดๆ
แฟนนายดีอ่ะ เทคแคร์เหลือเกินน..

[patwo]

ตอนที่ 47


งานเริ่มกร่อย มันเป็นความรู้สึกที่ผมสัมผัสได้พอมองไปรอบๆงาน เกิดขึ้นจากอะไรตัวผมไม่ทราบเหตุผลนั่นแน่ชัด ไอ้ไฟยังคงนั่งอยู่ข้างๆผม มันกดโทรศัพท์ก้มหน้าอยู่แบบนั้น ไม่รู้ว่ามันมีอะไรน่าสนใจ ไม่มีใครสนใจกัน เป็นงานปาร์ตี้ที่โคตรเงียบเหงา

“ พี่เทม เค้ก กินเปล่า "  ไอ้หยุ่นครับ มันยื่นเค้กมาให้ผม ยิ้มก่อนจะรับมาถือไว้ มันก็เดินไปหาไอ้ฮิม ตัวติดกันตลอด แต่ผมไม่ทราบเหตุผลว่าทำไม ไม่มีใครกินเค้ก ทุกคนได้รับ แต่ทุกคนตั้งไว้ ไม่แดกแล้วจะตัดทำไมว่ะ

“ ไฟ " ผมเรียกมัน เห็นคิ้วมันยกขึ้นจากมุมนี้  " มึงทำอะไร "

“ ดูเฟสไปเรื่อย " มันตอบก่อนจะกดล๊อคโทรศัพท์แล้วหันไปสนใจเค้ก ผมได้ยินน้องเหมือนฝันกับอาเนียกำลังนินทาใครสักคนที่ผมไม่รู้จัก " มึงไม่กินเหรอ "

“ กูไม่ชอบกินเค้ก "

“ กูก็ไม่ชอบกิน " มันตอบก่อนจะหันมองหน้าผมแล้วก็มองไปรอบๆห้อง ผมมองตาม ทำไมทุกอย่างมันถึงดูสีหม่นขนาดนี้ มีคนหัวเราะอยู่แค่ไม่กี่คน ไอ้เต๋อกับไอ้บิน มันเล่นมุกจนไอ้หยุ่นขำหัวสั่น ขำจนไอ้ฮิมต้องลูบหลัง ผมมองภาพนั้นแล้วยิ้ม มันเป็นความรักที่ดู ห่วงใยกันตลอดดีครับ  ไอ้หยุ่นมันโชคดีแล้วละ ผมว่า

“ กลับกันเถอะวะ กูง่วงนอน "

“ ง่วงแล้ว " ผมมองนาฬิกาข้อมือของมัน เพิ่งจากสี่ทุ่มกว่าเองครับ ปกติมันยังนั่งดูการ์ตูนของมันอยู่เลย " ตอแหล "

“ ไม่เชื่อก็เรื่องของมึง " ไอ้ไฟยืนขึ้น มันเดินเข้าไปหาไอ้หยุ่น บอกอะไรสักอย่างไอ้หยุ่นก็ยิ้มๆ เดินกลับมาที่โต๊ะ " พวกมึงกูกลับแล้วนะ กูง่วง "

“ อะไร ง่วงแล้ว ยังไม่ทันจะทำอะไร "

“ แล้วมีใครคุยอะไรกับกูบ้างวะ ให้นั่งเฉยๆ เพื่อ ? “ เพื่อนมันหัวเราะ ตัวมันเองก็เดินหันหลังจะกลับออกไป ผมคว้ามันเอาไว้

“ งั้นพี่กลับแล้วนะ " ผมบอกสาวๆแล้วก็น้องบอทที่พยักหน้า หันไปหาพวกไอ้ฮิมกับไอ้หยุ่น " กูกลับแล้วนะ "

“ โชคดีมึง "

“ ขอบคุณครับพี่ " ไอ้หยุ่นยกมือไหว้ผม พยักหน้าให้มันก่อนจะเดินตามแรงเดินที่ก้าวขาออกไปแบบไม่รอผม ไอ้ไฟเริ่มเร่งฝีเท้าผมไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น มือมันเอื้อมไปกดลิฟท์ ผมปล่อยมือมันที่ตอนนี้ยืนนิ่งๆรอลิฟท์ขึ้นมารับ

“ เป็นอะไร " ผมถาม มันก็หันมามองผม ยักไหล่แล้วส่ายหน้า

“ เปล่า กูแค่รู้สึกว่า ง่ายมันกร่อยกูเลยกลับบ้าน ไม่เห็นจะสนุก "

“ เพราะอะไรวะ "

“ กูไม่คิดว่ามึงโง่ขนาดนั้นว่ะ " มันบอกผม ไม่เข้าใจที่มันพูดเลยมองหน้ามัน มันก็ยิ้ม “ กูไม่คิดว่ามึงจะไม่รู้วะ เทม "

“ มึงจะหมายถึงของขวัญของกู " ไฟพยักหน้า " กูไม่ได้คิดอะไรนะ " กลัวมันเข้าใจผิดผมไปอีกคนตอนนี้เลยจับมือมันไว้แน่น ไฟเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม มันถอนหายใจ

“ กูเข้าใจมึงนะเทม " มือของมันที่เล็กกว่ามือของผมบีบนิ้วของผมไว้แน่น เหมือนมันกำลังกัดฟัน หันมองมันที่ไม่ได้มองหน้าผม ไฟมันจ้องไปข้างหน้า มันกำลังจะอ้าปากพูดสิ่งที่มันต้องพูด แต่มันกลับเงียบลงแล้วถอนหายใจออกมา คงไม่อยากจะพูด ผมเดา และคิดว่าคงไม่เดาไม่พลาด " ก็มึงรักหยุ่นมาตั้งนาน จะให้เลิกกันเพราะมีกูมันก็ไม่ใช่ กูเข้าใจว่าทุกอย่างมันต้องใช้เวลา มันต้องค่อยเป็นค่อยไป  "

“ มึงคิดแบบนั้นเหรอ ? “  บอกตรงๆว่าผมไม่เชื่อ แม้ตอนนี้มันจะพยักหน้า พูดจาเหมือนเข้าใจผม แต่ผมรู้ว่าข้างในนั้นไม่ใช่แบบนั้น  บางที ผมเองก็ลืมคิดไปว่าหัวใจของไอ้ไฟเปราะบางเกินกว่าที่ผมจะทำอะไรแบบนี้ลงไปโดยไม่คิด

“ กูคิดแบบนั้น " ตอบแบบนั้นแต่ยิ่งพูดมือนั้นก็ยิ่งกำมือของผมไว้แน่น

“ ฟังกูนะไฟ..” ผมกำลังอ้าปากพูด แต่เสียงตึ่งของลิฟท์ที่เปิดขึ้นมันขัดขึ้นมาก่อน ผมกับมันเดินเข้ามาในลิฟท์ทุกอย่างในตู้แก้วนั่นเงียบ ผมถอนหายใจ รู้สึกตัวเอง เหนื่อยขึ้นมาซะอย่างงั้น มือของเราจับกัน แต่ตัวผมกับพิงกับตู้ลิฟท์เหมือนคนไม่มีแรง ไอ้ไฟยืนนิ่งสักพักก่อนมันจะหันมามอง

“ เจ็บ " ผมเอื้อมมือบีบจมูกของมันครับ  ยกยิ้มให้มันก็หันกลับไปมองประตูลิฟท์เหมือนเดิม

กูจะทำไงดีว่ะ จะทำไงให้คนแบบมึงมีความสุข จากคนแบบกูดีวะ คนที่มันไม่ค่อยคิดอะไรแบบกู  คนที่คิดแค่เรื่องจะทำ มากกว่าสิ่งรอบตัว ปล่อยมือกันพอได้ยินเสียงประตูเปิด ผมกอดคอมัน เราเดินกันไปขึ้นรถ

“ เทม .. แม่กูบอกว่าให้กลับบ้านวะ " ไอ้ไฟมันหันมาบอกผม ตอนที่ผมเข้ามาในรถ มันก้มมองดูมือถือของมันสักพัก " แม่บอกว่าพรุ่งนี้จะให้กูพาไปทำธุระ " 

“ เดี๋ยวกูพาไปส่งที่บ้านตอนเช้า "

“ กูต้องไปทำธุระกับแม่แต่เช้า ไอ้เทม พากูไปส่งบ้าน " มันหันหน้ามาบอกผม กูยังไม่ทันจะอธิบายเหี้ยอะไรเลย มึงจะชิ่งกูว่างั้น ผมจ้องหน้ามัน มันก็จ้องหน้าผม  " พากูกลับบ้าน "

“ เออ " ในที่สุดผมก็ต้องยอม ขับรถมาส่งมาเงียบๆ ในรถผมแทบพูดอะไรไม่ออกคือตอนนี้แค่อยากจะนั่ง แล้วจับมันมาพูดตรงหน้าพูดให้รู้เรื่อง ไม่ใช่การขับรถไปพูดไป ไอ้ไฟมันฟังที่ไหนละแบบนั้น

“ ไฟ.. “ ผมเรียกมันเอาไว้ก่อนที่มันจะลงจากรถ  จับแขนของมันที่ตอนนี้หันมมองผม " นั่งก่อน กูมีอะไรจะพูดด้วย "

“ อะไร "

“ เรื่องของขวัญวันเกิดไอ้หยุ่น " มันนิ่งก่อนจะถอนหายใจแล้วพิงตัวเข้ากับเบาะรถ มันหันไปอีกทาง ด้านนอกเป็นวิวของบ้านมัน  จับหน้ามันให้หันมาทางผม ไอ้ไฟหน้านิ่ง

“ จะพูดก็รีบๆพูด กูง่วง กูอยากจะนอน " จะหนีมากกว่า ผมยิ้มแต่มันขมวดคิ้วใส่

“ เรื่องของขวัญไอ้หยุ่นนะ ที่กูซื้อนาฬิกาเรือนนั้นให้มัน กูไม่ได้นึกถึงราคานะ  แค่เห็นว่ามันสวย กูเลยซื้อให้ เอาตรงๆเลย คือกูเห็นว่ามันเหมาะกับ ข้อมือของมันกูเลยซื้อให้  " ไอ้ไฟมองผมด้วยหางตามันถอนหายใจ ยกยิ้มมองผม

“ แต่มันก็เหมาะกับข้อมือกูเหมือนกัน มึงอย่าพูดเหี้ยอะไรเลยดีกว่า ถ้าจะพูดแบบนี้ ยิ่งพูด กูก็ยิ่งแย่ว่ะ มึงออกมาได้ไงว่ะเทม ซื้อเพราะเหมาะสมกับไอ้หยุ่น เหี้ยย มึงเคยคิดถึงกูบ้างรึเปล่าว่ะ กูแฟนมึงนะเว้ย มึงถามตัวเองดิ มึงใส่ใจกูได้เท่าที่มึงใส่ใจไอ้หยุ่นรึเปล่า แต่กูรู้คำตอบ " มันเว้นเสียงก่อนจะเคล้นเสียงหัวเราะออกมา " จากนาฬิกาเรือนเดียว กูก็รู้แล้ว ว่ามึงไม่ได้ใส่ใจอะไรกูเลย "

“ ไฟ "

“ อย่าพยายามคบกันเลยว่ะ แค่คู่นอน มึงกับกูก็หรูแล้ว เอากันตามความต้องการ แล้วมึงจะไปใส่ใจใคร ก็เรื่องของมึง "

“ โกรธแล้วพาลว่ะ "

“ เทม " เสียงของมันเบาเสียงหายใจที่กัดฟันกันจนแน่น " ถ้ากูพาล กูต่อยมึงไปแล้ว นี่เป็นครั้งแรก ที่กูเจ็บ จนร้องไห้ไม่ออก กูไม่ได้ช็อค แต่กูเหมือนโดนต่อยจนหน้าชา ของขวัญที่มึงให้ไอ้หยุ่น เคยสนใจบ้างรึเปล่าว่ากูอยากได้ ถามจริงๆเถอะว่ะ ในหัวใจของมึง ในสมองของมึง เคยมีคนที่ชื่อไฟอยู่รึเปล่าว่ะ หรือว่าว่ามันมีอยู่แค่ที่Kมึงอย่างเดียว "

มันเปิดประตูรถปิดลงเสียงดัง เดินเข้าไปบ้านแบบไม่หันกลับมามองผมเลยสักนิด ผมปล่อยลูกเสือเข้าถ้ำไปแล้ว จะตามกลับมาขย้ำก็คงสาย ถอนหายใจขยี้หัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

“ โธ่เว้ย ! กูว่าแล้ว " ตบมือเข้ากับพวกมาลัยรถถอนหายใจกับความรู้สึกของตัวเอง ผมไม่ได้คิดอะไรในของขวัญชิ้นนั้น นั่นคือความสัจจริง ถึงอาจจะมีความรู้สึกที่ อยากซื้อให้เป็นตัวนำมากไปหน่อยแต่ผมก็ไม่ได้คิดว่า  ถ้าซื้อให้แพง ต้องซื้อให้ดีมากกว่าใคร ไม่ได้หวังจะเอาไปข่มใคร แค่ซื้อเพราะเห็นว่าสวย เห็นว่าเหมาะ มันก็เท่านั้น  อาจจะใช้ความใส่ใจมากแต่ไม่เคยคิดว่าจะใส่ใจมากกว่าไอ้ไฟ แต่พูดไปก็เท่านั้น ตอนกูเลวไม่มีใครมองเห็นความดีที่ผ่านมาของกูหรอก ความเลวก็คงกลบจนหมดสิ้น

แต่ผมว่าบางทีความรู้สึกของไอ้ไฟ มันก็เปราะบางเกินไป กว่าที่ผมจะทำอะไรตามใจโดยไม่คิด มันไม่ใช่คนที่จะตะโกนด่าผม แต่เป็นคนที่เงียบแล้วจมกับความเสียใจนั่น เบื้องหลังที่มันเดินจากผมไป เสียใจเท่าไหร่ผมไม่รู้ แต่รู้ว่ามันไม่น้อยแน่นอน เพราะไม่ว่า ผมจะดีเท่าไหร่ รักมันมากแค่ไหน หรือทำอะไรผิดใจลงไป ผมมีโทษสถานเดียวเท่านั้น  ' โทษที่อดีตของผม ผมเคยรักใครบางคน คนที่ไม่ใช่มัน.. ' บางทีถึงแม้ว่าผมจะซื้อขนมสักถุงให้ไอ้หยุ่นวันเกิด ผมว่า นั่นก็ผิดแล้ว

อดีตที่ผมแก้ไขไม่ได้ ทำยังไง ผมถึงจะทำให้คนในปัจจุบันเค้ายอมรับ.. คำถามนี้ ยาก สำหรับผมที่จะหาคำตอบ 


.................................................

ตื่นออกจากบ้านตั้งแต่เช้านอนไม่หลับเลย โทรศัพท์ไปหามันก็ไม่ยอมรับ เป็นการกระทำที่โคตรไม่บอกเลยว่า งอนอยู่  เดี๋ยวนี้ถ้าไอ้ไฟไม่อยู่ ผมเองก็ไม่ค่อยอยากจะนอนคอนโด รู้สึกว่ามันกว้างไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แทบจะไม่ทันสังเกต รอบๆข้างของผมก็เปลี่ยนไป ภาพหลายภาพในกรอบรูปเริ่มมีมากขึ้น อาหารให้ตู้เย็นก็เหมือนกัน แม้แต่หนังสือทำอาหาร ตอนนี้ก็มีวางอยู่ในชั้น เกี่ยวกับประวัติของประเทศต่างๆที่ผมชอบอ่าน

“ สวัสดีคะ คุณเทม "  แม่บ้านเดินเข้ามาทัก ผมยิ้ม ก่อนจะเชิดหน้าไปหา พี่ไฟท์ คงกำลังจะออกไปทำงาน

“ กำลังจะออกไปทำงานเหรอครับ "

“ อื้ม แล้วนี่มาหา ไฟ " ผมพยักหน้า พี่ไฟท์มันก็ทำหน้างง

“ มึงไปสนิทกับน้องกูได้ไง กูอยากจะรู้ " ได้แต่หัวเราะ หันไปมองทางอื่นก่อนยกมือขึ้นไหว้

“ สวัสดีครับ คุณหญิงป้า "

“ สวัสดีครับเทม " ยิ้มให้ผมก่อนจะหันไปจัดเนคไทของลูกชายให้เข้าที่  " ไปกันได้แล้วไฟท์ เดี๋ยวลูกจะสายนะ  ส่วนเทม น้องไฟอยู่บนห้อง ขึ้นไปเลยก็ได้ "

“ หื้ม ? “ พี่ไฟท์ขมวดคิ้ว คุณหญิงป้าก็ดึงแขนให้ออกจากบ้านไป คุณลุงคงออกไปทำงานแล้วก่อนหน้า มองเบื้องหลังเธอที่เดินออกไป ไม่่ต่างอะไรจากแม่ผมเลยครับ ถ้าทำได้ตอนนี้คงยกขันหมากมาขอไอ้ไฟแล้วไม่ได้แสดงถึงความอยากได้ไอ้ไฟเท่าไหร่

บ้านธรรมมาติกรวัฒน์ เป็นตระกูลดังแล้วมีชื่อเสียงมาก มีทั้งบริษัทขนส่งสินค้าและท่าเรือเป็นของตัวเอง มีทั้งบริษัทสินค้าอิเล็กทรอนิค และเจ้าของผลิตภัณท์อาหาร เป็นตระกูลที่มีความสำคัญในเชิงธุรกิจ สามคนพี่น้องของธรรมมาติกรวัฒน์ พ่อของไอ้ไฟเป็นคนที่รวยที่สุดแล้วครับ เพราะเป็นเจ้าของบริษัทขนส่งมีอู่ต่อเรือมีท่าเทียบเรือมีเรือเป็นร้อยๆลำ มีเงินเข้าออกต่อปีเป็นหมื่นๆล้าน เท่าที่ฟังแม่เล่า พี่ไฟท์มันไม่จับงานธุรกิจอยู่แล้วครับ เพราะอยากจะเป็นทูต .. แล้วบริษัทจะไปตกที่ใคร ถ้าไม่ใช่ไอ้ไฟ เข้าข่ายคอนเซป เรือล่มในหนองทองมันจะไปไหน

แต่ไอ้ไฟ นะเหรอครับ จะมารับช่วงต่อ ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่ ผมคิดว่าพ่อมันขายบริษัทซะยังจะดีกว่า ถ้าในลูกชายคนเล็กบริหารงานคงมีแต่ล่มจมอย่างเดียว แถมทุกวันนี้มันก็ไม่ถูกกับพ่อของตัวเองขนาดนั้น ผมไม่เห็นจะมีวี่แววอะไรเลย ส่วนตัวผมไม่สนฐานะของมันอยู่แล้ว เพราะทุกวันที่อยู่ด้วยกัน มันแทบไม่เคยออกอะไรครับ จะกินอะไรยังแบมือของเงินผม บ้านนี้เค้าไม่เว่อร์ ไม่อวด ลูกชายขับรถแพงสุดแค่ไม่กี่ล้าน เปรียบเทียบง่ายๆ รถไอ้ไฟกับรถผมแล้วกัน.. ก็น่าจะเห็นภาพ  นี่เหละครับคำถามที่ว่า ทำไมแม่ผมถึงอยากจะให้คบกับไอ้ไฟนัก มันก็เหมือนกับว่า

' ลูกชายคุณหญิงเป็นเกย์เหรอคะ ' พร้อมสายตาเยียดๆในวงไฮโซ แต่แม่ผมจะยิ้มแล้วตอบออกไปอย่างภาคภูมิใจเลยว่า ' ใช่ค่ะ ตอนนี้ก็คบกับลูกชายคนเล็กของธรรมมาติกรวัฒน์อยู่ ลูกชายของคุณหญิงวิจิตรตรีไง ' คือคนฟังคงจะ ช๊อค จากไม่ชอบก็อาจเป็นความอิจฉาได้ แตกต่างจากแม่ไอ้ไฟครับ คุณหญิงป้าเป็นผู้ดีเก่าเวลาแม่พูดอะไร หรือใครถามอะไรก็จะแค่ยิ้มๆ

“ ห้องนี้เลยคะ " แม่บ้านผายมือให้ผม ตอนนี้ยืนอยู่หน้าห้องไอ้ไฟแล้วครับ เปิดประตูเข้าไปผมไม่เคาะหรอก ล๊อคประตูให้เรียบร้อย มองไปรอบๆ ห้องมึงจะกว้างไปไหน

บนเตียงกว้างของมันมีเด็กโข่งกำลังนอนซุกตัวอยู่เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะนั่งลงบนเตียง แต่ไอ้ไฟก็ยังนิ่ง ผมร่อนผ้าห่มลงมันออก แทบจะหลุดขำกับชุดนอนของมัน คือท่อนบนเป็นเสื้อนอนคุณหนูครับพวกลายสก๊อต แต่ด้านล่างพี่แกใส่บ๊อกเซอร์สีฟ้าแสด เอากับมัน

ผมขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวมัน ใช้ขาล๊อคมันจะไม่ได้ดิ้นไปไหน ก้มลงไปใกล้พิจารณารูปหน้าก่อนจะหอมแก้ม ถึงตอนนี้ไอ้ไฟเริ่มขับมันหันไปอีกทางผมก็หอมแก้มอีกฝั่ง  นอนหน้าตรงผมก็จูบลงบนริมฝีปาก จูบเบาๆเหมือนนวด มันก็ลืมตาตื่นขึ้น ขมวดคิ้วเหมือนสงสัยว่าผมเป็นใครก่อนจะออกแรงตกใจดึงตัวเองออก ช้าไปครับมันไม่มีทางดิ้นหลุดจากตัวของผม

“ ไอ้เทม "

“ อรุณสวัสดิ์ " หอมแก้มมันที่ตอนนี้ยังงง ไอ้ไฟเงียบมันไม่ได้พูดอะไร ช่วงจังหวะดีๆแบบนี้ผมดึงมือเข้าไปลูบใต้ก้นของมัน จับกางเกงให้ถอดออก

“ เอ้ยๆ ไม่เอากูไม่เล่น " พร้อมจะดึงกางเกงไว้แต่ถอนพ้นข้อขาแล้ว จับสองข้างของมันฉีกออกมาตั้งพักไว้บนขาของผม ไอ้ไฟเริ่มเงียบ ตอนเช้าเป็นช่วงเวลาที่ติดง่ายที่สุดแล้วครับ

มือลูบที่ก้นของมัน ผมหอมแก้มไอ้ไฟก็เริ่มผ่อนลมหายใจ จูบไปตามซอกคอ ดึงมือที่ลูบมันตรงก้นมาปลดเสื้อให้หมด ไม่ได้ถอดเสื้อครับแต่ปลดกระดุมของมันทุกเม็ด เอามือกลับมาลูบก้นของมันเหมือเดิม ผมก้มจูบจากคอไล้ลงมาเป็นปาก จูบเรื่อยมาจนถึงหัวนม ไอ้ไฟเด้งตัว มันรู้งานของมัน ผมยกยิ้ม ใช้ปากเม้มก่อนจะดึงมันขึ้นมาทั้งสองข้าง ส่วนกลางของมันเริ่มพองตัวผมเอื้อมตัวไปกระซิบ

“ ไหนบอกว่าไปทำธุระกับแม่  "

“ ก็แม่ไม่ไปแล้ว " เสียงมันเบา มึงงอนกูขนาดนี้ยังมีหน้ามาโกหกกูต่ออีก  ใช้มือยกก้นของตัวมันให้นั่งบนขาของผม ช่องทางหลังนั้นเปิดกว้าง สองนิ้วของผมลูบปากมันที่ตอนนี้ทำหน้างอนแล้วเอียงหลบ เรื่องเซ็กส์ไฟไม่เคยขัดขืนมันชอบเรื่องแบบนี้สอดนิ้วชี้เข้าไปในปากของมันพร้อมนิ้วนาง มันไม่งับ ในสายตาของมันลังเลเหมือนจะกัด

“ ถ้ามึงกัดรับรองว่าไม่เสียวไม่แน่ " ผ่อนลมออกจากจมูกพอได้ยินคำพูดของผม คงขัดใจผมดึงนิ้วเข้าออกจากปากของมัน ไอ้ไฟเริ่มหลับตา ใช้มืออีกข้างคลึงหัวนม มันเอียงตัวไปมาคงกำลังจินตนาการถึงอะไรสักอย่าง ผมเอานิ้วออก ใช้มือข้างที่บีบหัวนมประคองหลังของมัน

นิ้วเลื้อยลงด้านล่างถูไปตามรอบช่องทางหลัง มันเกร็งตัวมือสองข้างนั้นจับไหล่ของผมไว้เด้งตัวขึ้นมาตอนผมสอดนิ้วเข้าไปในร่างของมัน ช่องทางที่ขมิบถี่ ทำเอาผมกดย้ำไปที่จุดใดจุดนึงในร่าง ไอ้ไฟสะท้าน

“ เทม ..” กูชอบจังเลยวะ เวลามึงเรียกชื่อกูแบบนี้ นิ้วของผมเริ่มขยับ มันดึงเข้าและออก กดย้ำจุดกระสันภายในร่างกายของผม หมุนวนไปทั่ว ไอ้ไฟตัวสั่น มันหลับตาแน่น มือนั่นก็จับไหล่ของผม " เทม.. ตรงนั้นเทม "

“ ไหนบอกว่าไปธุระกับแม่ " ผมถามระหว่างที่สอดนิ้วเข้าลงกับช่องทางหลังของมัน " ทำไมไม่ไป "

“ ก็บอกว่าแม่ไม่ไปแล้ว อ๊า ลึก ไปแล้ว พอ  "

“ แม่ไม่ไปแล้วหรือว่าแม่ไม่ไปตั้งแต่แรกกันแน่ " ย้ำถามมันก็เอาแต่กัดปาก คงจะทรมาณ " มึงงอนกู แล้วหนีมากกว่า ทำไมกูจะรู้ "

“ ไม่ใช่ " มันเถียงผมถลำนิ้วให้ลึกเข้าไปอีกมันก็อ้าปากค้าง " อ๊า.. ไม่ใช่เว้ย "

“ ไม่ใช่ มึงแน่ใจ งั้นวันนี้กูไปซื้อนาฬิกาให้ไอ้หยุ่นอีกเรือนดีกว่า  Tag Heuer เพิ่งออกใหม่ล่าสุดวันนี้ " ผมบอกมันก็เงียบ กัดปากแล้วกำมือกับเสื้อของผมแน่น มึงก็เป็นซะแบบนี้ ไม่เคยคิดจะยอมรับอะไร รู้สึกหงุดหงิดที่มันเป็นแบบนี้ มันจะชอบทำเป็นลืมแล้วเจ็บอยู่คนเดียว ไม่ตอบโต้อะมากมาย แค่งอน งอนในแบบของมันคือเงียบ ผมกดนิ้วในร่างมันถี่ๆจนมันต้องดิ้นตัวออก

“ ปล่อยกู " มันบอกแล้วพยายามดิ้น ผมจับมันที่กำลังลุกเอาไว้ ไอ้ไฟกลับตัวจะเอาตัวเองออกจากนิ้วผมให้ได้ ผมจับไหล่มันไว้ได้ ตอนนี้มันอยู่ในท่าคลานเข่า  ผมลุกขึ้นนั่งคุกเข่า ท่านี้มึงจะเสียวกว่าท่าที่แล้วอีก กูจะบอกไว้

ผมสอดนิ้วเข้าไป ไอ้ไฟก็เอื้อมมือไปจับหัวเตียงไว้แน่น มันกำมือในช่วงจังหวะที่ผมสอดนิ้วเข้าไปในร่าง  ซอยนิ้วถี่ๆเข้าไปไอ้ไฟกัดปาก มันร้องแทบไม่เป็นภาษา

“ เทม กูไม่เอานิ้ว ปล่อยกู กูไม่ชอบ " ไม่ชอบแต่ตอดนิ้วผมแน่น มันคงเสียวและตอนนี้ก็คงอยากจะปลดปล่อย เต็มที่ ผมเพิ่มแรงนิ้วไอ้ไฟหลับตาแน่น มันตอดนิ้วผม ตอนจนรู้สึกว่าอีกไม่นานมันคงใกล้ถึง

“ กูไม่ได้คิดอะไรเรื่องไอ้หยุ่นจริงๆ กูยอมรับกับมึงก็ได้ ว่ากูผิดที่ไปจริงจังเรื่องของขวัญของมันมากเกินไป แต่มึงเองก็ต้องยอมรับด้วยว่าโกรธกู ว่างอนกู มันก็แค่นี้ โกรธก็บอก ทำไมมึงต้องพูดเหมือนมึงเข้าใจ แต่ในใจของมึงมันไม่ใช่ หัดใส่หน้ากากแต่เล็กจนชินรึไง ถ้ามึงบอกว่าไม่เป็นอะไร กูจะง้อมึงยังไงกันว่ะ " กดจุดในร่างของมัน ไอ้ไฟครางออกมาเสียงดังลั่น จับไหล่มันกดดันร่างให้จมลงมากับนิ้ว ไอ้ไฟคราง ครางจนขาสั่น

“ เทม ปล่อยกู ปล่อยกูนะ ไอ้เหี้ย "

“ กูไม่ปล่อยจนกว่ามึงจะยอมรับ ยอมรับว่าโกรธกู โกรธกูเพราะเรื่องไอ้หยุ่น มึงต้องหัดยอมรับความจริง หัดยอมรับใจของมึงเองบ้าง ไม่ใช่มึงเอาแต่บอกว่า เข้าใจ ไม่เป็นไร ไม่โกรธ กูจะบอกไว้ถ้ามึงเข้าใจมึงไม่เป็นแบบนี้ มึงมีหนีกูมา จะให้กูอธิบายสักคำก็ไม่ได้  ไม่รับฟังอะไร บอกแค่ว่าเข้าใจอย่างเดียว กูผิดกูมาขอโทษ มึงละโกรธกู เคยยอมรับบ้างมั๊ย " 

“ อ๊า.. จะเสร็จแล้ว ไม่เอา ไม่เอานิ้ว ปล่อยกู กูไม่ได้โกรธ กูไม่ได้โกรธมึงเว้ย อย่า..อย่าเห็นตัวเองสำคัญไปหน่อยเลย กะ กูจะงอนมึงทำไม กู อ๊า ปล่อยกู   " แต่นี่เหละที่เรียกว่างอน มันพยายามหลบแต่ผมก็กระแทกร่างของมันลงมาให้จมนิ้ว ไอ้ไฟขมิบถี่ ผมเองก็ขยับนิ้วถี่

“ กูไม่ปล่อยจนกว่ามึงจะยอมรับ ถ้ามึงไม่ยอม ก็เสร็จด้วยนิ้วกูนี่เหละ " ผมใส่ให้แรงขึ้นและลึกขึ้น ดันร่างของมันจนตัวโยไปข้างด้าน ไอ้ไฟกำลังทรมาณ มันพยายามเอามือที่จับหัวเตียงมาจับไข่ตัวเอง มันกำลังจะชักว่าว อย่างน้อยก็เหมือนบอกใจตัวเองเสร็จเพราะชักว่าว  " ไม่เอาน่า แค่มึงยอมรับ "

ผมจับมือมันทั้งสองข้างล๊อคไว้ด้านหลัง ไอ้ไฟหน้าแนบบี้ลงกับหมอน ผมดันนิ้วของตัวเองสอดใส่เข้ากับร่างของมันแรงและเร็วขึ้น มันซุกหน้ากับหมอน ครางกระเส่าเหมือนคนทรมาณ

“ ไฟครับ.. ไม่เอาน่า มึงจะดื้อกับกูไปถึงไหน " ผมพยายามสงบตัวเอง ไอ้ไฟเอียงหน้าออกจากหมอน ผมใช้นิ้วขยับเร็วขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย มันตอดนิ้วของผมแน่น

“ เออ กะ กูโกรธ ก็ ก็มึงเห็นไอ้หยุ่นสำคัญกว่ากู ของ ของที่กูชอบมึงเอาไปให้มัน ใส่มันมากกว่ากู ก็กูแฟนมึงนี่หว่า ไม่หึงมึงจะให้ไปดึงหมารึไง แค่นี้ แค่นี้ก็ไม่รู้  แล้วดูมึงง้อกู ไอ้สัดเอ้ย  ..อื้ออ ไอ้เหี้ยเทม " กูไม่รู้ กูรู้ไงเลยรับบึ้งมาหามึงแต่เช้า มันถอนหายใจแรงออกมาทางปาก นอนหมดแรงหลังปล่อยน้ำนั้นออกมาเต็มเตียงนอน ผมปล่อยทุกอย่างให้ช้าลง ไอ้ไฟนอนหายใจหอบ ก้มหน้าลงหอมแก้มมัน

“ ก็แค่นี้ ทีหลังโกรธก็บอกกู ใช่ว่ากูไม่เห็นมึงสำคัญที่ไหน มึงต้องมาก่อนไอ้หยุ่นอยู่แล้ว ไฟ " หอมแก้มมันอีกครั้ง ผมถอดกางเกงพลิกตัวมันให้เผชิญหน้ากับผม

“ ทำให้กูเห็นก่อนที่มึงจะพูดเถอะ "

“ ทำไปมึงก็ไม่เคยเห็น มองแต่อดีตของกูสำคัญกว่าปัจจุบันซะอีก ถึงเมื่อวานกูไม่ได้ซื้ออะไร แต่แค่ไปงานวันเกิด มึงก็คงโกรธแล้ว "  ผมว่าไอ้ไฟยังหายใจหอบ  " แต่เรื่องวาน กูผิด ผิดที่ซื้อนาฬิกาไปให้ไอ้หยุ่น ผิดที่ใส่ใจของขวัญของไอ้หยุ่นมากเกินไป ผิดที่ซื้อของแพง ผิดทุกอย่างที่เกียวกับไอ้หยุ่น ผิดไปหมด โทษที "

“ มึงแม่ง "

ก็กูน้อยใจนี่หว่า กูผิดกูรู้ไอ้เหี้ย แต่กูทำเหี้ยอะไรได้บ้าง อยู่เฉยๆ ถอนหายใจออกมาเป็นชื่อไอ้หยุ่นก็ผิดแล้วมั้ง มึงมัวแต่จมกับอดีตของกูแบบนี้ สักวันกูคงต้องตาย

“ ขอโทษ กูขอโทษ .. มึงไม่จำเป็นต้องเชื่อใจกูก็ได้ แค่ไม่ไหนก็พอ เพราะกูยังเชื่อ ว่าสักวัน เวลาจะตอบมันทุกอย่างเอง ถ้ากูเลวสำหรับมึงมาก เวลาก็จะทำให้มึงทนไม่ไหวเองนั่นละ มึงไม่ต้องกลัวหรอก " ดันขามันให้กว้างขึ้น

“ ใส่ถุงยางก่อน " มันบอกเสียงอ่อนแต่นั่นช้าไปแล้วเมื่อมือของผมรองไว้ที่หลังของมัน ดันตัวมันให้ขึ้นสูงขึ้น สอดแท่งหนาของผมที่เข้าไปในร่างของมัน  ไอ้ไฟอยู่บนตัวผม ผมขยับตัวมันก็จิกมือเข้ากับเสื้อของผม

“ ง้อมึงยังไงดีละว่ะ " มันจ้องหน้าผมตอนที่ผมถามคำถามนี้  มันหน้าแดง ไอ้ไฟเป็นคนที่แก้มจะแดงเวลาเขิน คือมันหายากมากพอๆกับเวลาที่มันยิ้มให้ผมนั่นละ

“ ไม่รู้ แล้วแต่มึง " มันขยับตัวช้าๆ ผมก็เอาแต่ยิ้ม ดึงตัวมันให้นอนราบลงกับพื้น จูบไปทั่วไปหน้าเน้นปากกับแก้มเป็นพิเศษ พอแบบนี้ไอ้ไฟมันก็ยิ่งเขิน

“ เขินอะไรกูไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย "

“ กูไม่ได้เขิน สัด กูร้อน " ห้องมึงหนาวจับใจกูขนาดนี้ยังบอกว่าร้อน มันเอื้อมตัวขึ้นกอดผมในนาทีที่ผมเองก็มีแต่รอยยิ้ม ไอ้ไฟซุกหน้าเข้ากับซอกคอ เพราะมันเขินเลยไม่อยากให้ผมเห็นหน้า เมื่อกี้โกรธตอนนี้เขิน อะไรของมึงกันแน่ว่ะ มันได้แต่กอดผมไว้แบบนี้แล้วให้สอดใส่ได้อย่างตามใจชอบ

“ งั้นออกไปเที่ยวห้างกัน "

“ เอากูให้เสร็จก่อนเถอะน่า มึงช้า กูจะหายอยากแล้ว " ทุบหลังผมดังอั๊ก ได้แต่หัวเราะ พยายามซอยตัวให้ถี่ขึ้น ผมมองดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่หัวเตียง อะไรกันนี่เพิ่งจะเก้าโมง ห้างเปิดสิบโมง

“ สักบ่ายค่อยไปแล้วกัน "

“ เสร็จแล้วก็ออกไปเลย ทำไมต้องบ่าย " เถียงผมเสียงเข้ม

“ กูจะกินข้าวเช้าก่อน "

“ ข้าวเช้า " มันทำเสียงงงๆ ละอ้อมกอดมามองหน้าผม

“ ก็นี่ไง กำลังกินอยู่ " สอดตัวเข้ากับตัวมัน มันก็อ้าปากค้าง กอดผมอีกครั้งเพื่อหลบหน้าแดงๆของมัน " กูอิ่มข้าวเช้าเมื่อไหร่ มึงค่อยกินข้าวเที่ยงแล้วกัน

“ คนอย่างมึงอิ่มยาก! “

“ รู้ตัวก็ดีนี่ "  ดันส่วนกลางให้เข้าไปลึกขึ้น สอดแกนกายถี่ยิบกับช่องทางหลัง

“ อ๊า~..ไอ้เทม แรงไปแล้วนะเว้ย   "  ก็อย่างที่มันพูดครับ ผมมันอิ่มยาก

............................................

[patwo]

ออกจากบ้านไอ้ไฟสายกว่าที่คิด ตอนนี้เกือบบ่ายสองแล้วครับ ไอ้คุณชายเริ่มมีอาการหิวแต่ผมก็สั่งห้ามให้มันกินข้าวที่บ้านครับ จะพามันออกไปกินข้าวข้างนอก คราวนี้ก็ยิ่งหงุดหงิดใหญ่ครับ เพราะรถมันติด  มันนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง คืองอนครับ แค่นี้เหละอาการ  ลองเอื้อมมือไปลูบหัวมันก็นิ่ง

“ อีกสิบนาทีน่าจะถึง "

“ ไม่มีทางอีกครึ่งชั่วโมงแน่ " มันหันมาบอกผม " รถติดยังกับเหี้ยมึงก็ไม่ยอมให้กูกินข้าวอีก สัด นิสัยวะ "

“ ก็กูจะพามึงไปกินข้าว ไม่กินเหรอ ซูชิมาสะ นะ " เหล่มันก็ถอนหายใจนิ่ง

“ กูจะแดกให้มึงจนเลยคอยดู "  ผมหัวเราะมันก็มองออกไปนอกหน้าต่างถอนหายใจ เห็นแล้วตลกครับ ไอ้ไฟชอบกินซูชิตับห่านมาก มันกินทีนึงสี่ห้าคำ ก็จนแล้วครับเวลาพามันไป มึงเล่นกินชิ้นละ 450 ตลอดแบบนี้ ผมพามันไปบ่อยครับกับไอ้ไฟแม่ออกให้ ใช้จ่ายได้ไม่อั้น บอกแล้วว่าแม่รักมันมากกว่าผมซะอีก ทีพาสาวคนอื่นไป ไม่เห็นเคยออกให้ขนาดนี้ แต่ผมก็ไม่ค่อยใช้เงินแม่หรอกครับ ผมมีหุ้นที่ตัวเองเล่นอยู่ ก็มีเงินจากส่วนนั้นมาใช้ซะส่วนใหญ่เวลา ไปไหนมาไหนกับมัน

“ อย่างอนกูน่า เรื่องแค่นี้ งอนหลายเรื่องกูง้อไม่ถูก "

“ ก็เรื่องของมึง  โอ๊ย เจ็บนะไอ้เหี้ย! " ผมเอื้อมมือไปหยิกปากล่างของมัน กูหมั่นใส้นัก คำตอบของมึงเนี้ย แล้วแต่ เรื่องของมึง คิดเองดิ  ไอ้เหี้ย กวนตีนกูมากไปแล้วครับเมีย  “ ไอ้เชี้ยเทม " ถอนหายใจใส่ผม มันจ้องหน้าโคตรหาเรื่องครับ คือถ้าผมจอดติดไฟแดงเมื่อไหร่คงโดนมันต่อยแน่นอน

“ ใจเย็นๆ " ผมจับมือมันที่ง้างเอาไว้ เข้าเกียร์ล๊อคจอด ไอ้ไฟฟึดฟัดใหญ่ ไม่ต่างจากกระทิงเห็นผ้าแดงครับผมว่า

“ มึงแม่ง !  “ หงุดหงิดอะไรกูนักหนา เข้าใจว่า โมโหหิว โมโหเรื่องไอ้หยุ่น โมโหเรื่องกูทำร้ายปากมึง แต่ใจเย็นหน่อย

“ โอเคๆ มึงจะให้กูทำไง มึงถึงอารมณ์ดี บอกกูมา กูทำทุกอย่างเลย กูยอม "  ยกมือสองข้างท่ายอมใส่มัน มันก็พิงเบาะของตัวเองสักพักก่อนจะยื่นมือมาหาผม

“ เอามือถือมึงมา " ก็ยื่นให้พี่เค้าไปครับ ไอ้ไฟกดเข้ารหัสสองสามที มันโทรออก

“ สวัสดีครับ ฝ่ายขายของ  Tag Heuer  ผมจะสั่งซื้อนาฬิกา " เดี๋ยวนะเดี๋ยว ผมกำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่มันคุยออก แต่มันเบี่ยงตัวหลบครับ " เอารุ่นใหม่ล่าสุดที่ออกวันนี้นะครับ เข้าไทยรึยัง เข้าแล้วเหรอครับ ผมเอาเรือนนึง จองไว้เดี๋ยวเข้าไปเอา ชื่อ นายเทมส์นธี  อิศวะเหม ครับ  จ่ายเป็นบัตรเครดิตครับ หนึ่งแสนสี่หมื่น โอเคครับ เดี๋ยวอีกสองชั่วโมงผมเข้าไปเอาครับ สวัสดีครับ " 

กดวางสายส่งโทรศัพท์มือให้ผม ผมนิ่งอยู่แบบนั้น ตอนนี้ไม่ได้สนใจ ไฟเขียวไฟแดงไฟเหลืองอะไรใดๆทั้งสิ้น เอาแต่มองหน้ามัน ไอ้ไฟยักคิ้วใส่ มันยิ้มมุมปาก กูทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่หันหน้าไปอีกทางของรถ ผ่อนลมหายใจออกมา พยายามไม่ให้ตัวเองเดือดไปมากกว่านี้  กับเสียงนึงลอยเข้าหูผมมา

“ มึงบอกกูเองนะ.. ว่ามึงยอมกู ทุกอย่างเลย "

ก็ใช่.. แต่มันไม่ได้หมายความว่าแบบนี้ไง ไอ้เหี้ยไฟ !!

“ งั้นก็แสดงว่ามึงแคร์ เรื่องนาฬิกาจริงๆ " หันไปถามมันตอนที่อารมณ์เริ่มเข้าจุดปกติ กระเป๋ากูแฟบเลยทีเดียว เงินที่หามาได้ หมดไปแค่ไม่กี่วินาที

“ กูเปล่า "  ปากแข็ง ผมกอดคอมันดึงเข้ามาใกล้ จ้องหน้ามัน รู้สึกอยากจะจูบขึ้นมาเลยโน้มหน้าลงไปจูบปากนั้น ไอ้ไฟหลับตา " แต่คราวหลัง มึงอย่าซื้อให้มันอีก "

“ วันเกิด ? “

“ กูไม่ชอบจริงๆว่ะ กูอยากบอกให้มึงรู้ไว้เลยนะเทม กูชอบนาฬิกามาก แว๊บแรกที่กูรู้ว่ามึงให้ไอ้หยุ่นเป็นของขวัญ มีคำถามเดียวในหัวกู คือทำไมมันไม่ใช่ของกู  อย่าทำให้กูรู้สึกแบบนี้เลยวะ  กูคันในอก คันมากด้วย กูไม่ชอบเลย " มันก้มหน้า เหลือบตามองผมแล้วก็มองออกไปข้างหน้า

“ คันในอก "

“ กูหึงมึง.. โคตรจะหึงเลย กูจะบอกไว้ ถึงกูจะรู้ว่าต่อให้พี่ฮิมตายมึงก็ไม่อยู่ในสายตาของไอ้หยุ่นก็เถอะ แต่กูก็ยังหึง เพราะเป็นมึง กูจะบอกไว้  "

" ขอโทษ .. “

" ไม่ต้องขอโทษ พูดไปก็เปลืองน้ำลาย ต่อให้กูรู้หรือไม่รู้ว่าเบื้องหลังนาฬิกานั้นเป็นยังไง มึงใส่ใจหรือไม่ใส่ใจ หรือไม่ นั้นไม่สำคัญหรอก เพราะต่อให้มึงไม่ใส่ใจไอ้หยุ่น กูก็เป็นแบบนี้ อาจเพราะเป็นไอ้หยุ่น เป็นคนที่มึงเคยชอบ กูก็เเป็นแบบนี้ละ คิดมาก ขี้หึง เกลียดจริงๆแบบนี้ แม่ง " มองหน้าผมมันชักสายตากัดฟันกำหมัดแล้วถอดหายใจ

“ อะไร "

“ นิ่งๆ " จ้องหน้ามันไอ้ไฟง้ามือที่กำหมัดนั้นขึ้นสูง ช่วงเวลาที่ผมกำลังจะเอื้อมมือไปจับมือนั้น  แต่ช้าไป ...

ผลั๊ก! เข้าหน้ากูไปเต็มหมัดหน้าผมเอียงไปจนคอแทบหัก ได้ยินแต่เสียงหายใจถี่ๆของมัน 

" ไอ้เหี้ยไฟ กูเจ็บนะ " เลือดของผมไหล หมัดแม่งแรงใช่ย่อยกดปากของตัวเองไว้ " เกลียดตัวเองแบบไหนมึงมาลงหมัดใส่กูขนาดนี้ " 

" แบบที่กูจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ทั้งๆที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ทั้งๆที่รู้ความรู้สึกของไอ้หยุ่นที่มีกับมึงดีกว่าใครด้วยซ้ำ แต่กูก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ กู.. คงกำลังมีความรักมั้ง "

" ไอ้ไฟ "

" คิดว่ากูไม่ได้พูดแล้วกัน "  รู้สึกเป็นคนสำคัญของมันขึ้นมาทันที   ผมยิ้มก้มลงจูบปากมันอีกครั้ง มันก้มหน้าลงแก้มของแดงรื้อขึ้นช้าๆไอ้ไฟตอบรับรูปปากของผม ซี๊ดปากเป็นระยะเพราะความเจ็บ แต่ผมก็ไม่สน เหมือนกันตอนที่ไฟเขียวเริ่มเปิด เอื้อมมือไปกดไฟขอทางฉุกเฉิน ขอโทษครับผู้ร่วมเส้นทางทุกท่าน แต่ผมไม่อยากให้มันผ่านไปจริงๆ

............................................................

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า อาจไม่ตรงใจแม่ยกน้องไฟเท่าไหร่ ที่ไฟมันโกรธแค่นั้น
แต่นี่เหละ เทมไฟ .. นี่เหละ เวลาไฟโกรธ นิ่งๆ ปากบอกไม่แต่ใจโกรธ เป็นตอนที่เขียนโคตรยาก เรพาะนั่งคิดมาตลอดว่า
กูจะเขียนไงให้ มันคือ ไฟ ดีว่ะ  ไฟคนที่เขียนตั้งแต่เริ่มต้น ควรจะโกรธยังไง เลยย้อนกลับไปตอนนั้น มันโกรธแบบเงียบหายลงหลุมไปเลย แล้วคิดว่า เออในเมื่อพี่เทมมาเป็นแฟนแล้ว ก็ควรไปง้อ แล้วพอง้อ ก็เป็นแบบนี้เหละ   

เราเชื่อว่า ความรู้สึก เสียใจ สำหรับบางคน ถึงแผลมันจะตกสะเก็ตแล้วแต่ถ้าสะกิดเลือดก็คงไหล คำกล่าวนี้ไม่ต่างอะไรจาก เทมไฟ

มีคนถามว่า เมื่อไหร่เทมไฟจะมีความสุข .. สงครามยังไม่จบอย่างเพิ่งนับศพทหาร
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ จ้า 
ใครมีทวิตขนมฝากแท็ก #BTSสถานีรัก ด้วยจ้า 

[NOoTuNE]

เราโอเคกับตอนนี้ ที่เค้าดีกัน คืออ่านไปก็เข้าใจ คนรักกันนะ โกรธกันมากเท่าไหร่ก็สามารถอภัยได้ง่ายๆเท่านั้น

แต่เราก็เชื่อว่า มันยังไม่จบเพราะว่าไฟก็ยังไม่สามารถเชื่อเทมได้เต็ม 100% แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีทาง เวลาจะช่วยเยียวยา ทดสอบ ถ้าทั้งคู่ปรับตัวจับมือเข้าหากันได้ วันนั้นความสุขคงมาถึง แล้วเราก็เชื่อว่าความรักของคู่นี้น่าอิจฉาไม่แพ้ฮิมหยุ่น

ขอบคุณมากค่ะ ขอให้ความสุขของเทมไฟมาถึงเร็วๆ

[Eliz]

เกลียดไอ้พี่เทมสุดๆๆๆๆๆๆๆ  เอาแต่ให้ไฟยอมรับว่าโกรธ  ว่างอนเรื่องหยุ่น ทั้งๆ ที่ตัวเองก็รู้ว่าน้องโกรธ แต่เคยคิดที่จะแก้ไขอะไรไหม??? ทำเหมือนเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้  มีเหตุผลเข้าข้างตัวเองตลอด แล้วชอบถามตัวเองว่า 'หรือจะให้ความสำคัญกับหยุ่นมากไป'  รู้สึกแบบว่า โอ้คุณพระ!!! นี่นายแกล้งโง่หรือเปล่า....

ถ้ารักไฟจริงอย่างปากว่า ช่วยใส่ใจเขาอีกนิดหนึ่งเถอะ 

[Donaldye]

ถ้าฮิมหยุ่นเป็นBTS เทมไฟคงเป็นcar
จะรักจะโกรธจะหึงจะเซ็กส์ก็ในรถทั้งน้านนน

[maemix]

แฟนเราใส่ใจคนที่เคยชอบ มันคันหัวใจจริงๆ ไม่ว่าในฐานะใด

อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์ไฟนะ
พี่เทมทำอะไรใส่ใจความรู้สึกแฟนตัวเองมากๆนะ
ไฟยิ่งอ่อนไหวง่ายอยู่

[lizzii]

มันคงเป็นสไตล์ของเทมไฟ ที่ออกมารูปแบบนี้

[mooping-7]

อ่านไปนั่งด่าอิพี่เทมตลอด ถึงจะบอกว่าไม่ได้คิดอะไรแต่ แต่ไม่รู้ดิ ยังรู้สึกขัดใจกับพฤติกรรมพิเทมอยู่ดี
เฮ้ออออออออ่านไปหน่วงจิตไป เครียดอะ ถึงไฟจะหายโกรธแถมตอนท้ายยังบอกรักพี่เทมอีก แต่เราในฐานะแฟนคลับไฟ เรายังไม่พอใจคุณอยู่ดี
เพราะฉะนั้น กรุณาแสดงว่าคุณรักไฟมากกว่าที่คุณทำอยู่ ตอนหน้าแสดงบทที่หวานมากกว่านี้หน่อยยยยยย 555

[whitefang]

เราเข้าใจเทมนะ เพราะเราก็เป็นคนไม่คิดอะไร อยากทำเพราะอย่างงี้อย่างงั้นเฉยๆอ่ะ เเล้วบางทีคนใกล้ตัวมากๆ เราก็จะรู้สึกเหมือนเป็นคนๆเดียวกับเราอ่ะ ทำให้บางทีก็เผลอมองข้ามอะไรไปเเบบไม่ตั้งใจ เคยเกิดเหตุการณ์คล้ายๆเทมอยู่เหมือนกัน ๕๕๕
ว่าเเต่ เทมตามไปปรับความเข้าใจ(?)ได้เเบบ.....

[toou]

ง้องอนกันรุนแรงดีวุ้ยคู่นี้   แต่น่ารักนะเออ อิอิ
ไฟยอมรับแบบนี้ โคตรเท่ห์เลยว่ะ
โดนต่อยไป สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[punomenon]

บังไงก็สงสารไฟอยู่ดี  เทมมาง้อได้แบบ .... นั่นเรียกง้อเหรอเทม?

[lonesomeness]

นึกว่าจะมีดราม่ามากมายซะอีกค่ะ
แอบเสียใจหน่อยๆ ปกติไม่ชอบอ่านดราม่าแต่ครั้งนี่อยากอ่านมากๆค่ะ
หมั่นไส้พี่เทมสุดๆ 55 แต่ดีกันแล้วก็ดีค่ะ คนอ่านแฮปปี้
แหมแต่พี่เทมนี่ง้อน้องไฟได้หวิวมากเลยนะคะ 55

[seaz]

คือเทมไม่ยอมตัดใจว่างั้น? รักกันกับไฟแน่หรือ? สงสารไฟเหมือนกันนะ เศร้าไปกับไฟด้วยจริงๆ รู้เลยอารมณ์นี้เป็นอย่างไร มันแบบ "เฮ้ย...กูแฟนมึงนะเว้ย ใส่ใจกูบ้างสิ ใส่ใจคนอื่นเกินไปไหม?" อะไรแบบนี้ ถึงตอนที่ซื้อให้จะไม่ได้คิดอะไรก็เถอะ ถ้าจะเป็นแบบนี้อีกต่อไป เราก็ขอให้ไฟมีคนใหม่ที่ดีกว่าเทมเถอะ ไม่ชอบเลย!!!

[BojaeHeenim]

วิธีง้อของพี่เทมนี่แหวกแนวขั้นสุดอ่ะ
แต่ก็ชอบวิธีนี่นะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ >.,<
ตอนนี้เหมือนเป็นตอนแก้ตัวของพี่เทมเลย
คือชอบที่พี่เทมพยามยามที่จะง้อไฟแบบนี้
เพราะอย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่าจริงๆแล้วพี่เทมก็แคร์ไฟมากๆเหมือนกัน

ส่วนไฟ..เราชอบเวลาไฟหึงและยอมรับความรู้สึกของตัวเองนะ
เพราะว่าได้รู้ถึงรู้สึกของไฟว่ารู้สึกยังไงบ้าง
มันเลยทำให้เข้าใจอารมณ์ของไฟมากขึ้น
ยิ่งตอนที่บอกว่า รู้สึกคันในอก นี่ใช่เลย! เข้าใจไฟสุดๆอ่ะ 5555

[Aoya]

ถึงจะชดใช้อะไรให้ไฟมากมายแค่ไหน ก็ยังเกลียดอิเทมอยู่ดี

[KilGharRah]

น้องไฟมันงอนแรงจริงอะไรจริง เล่นพี่เทมซะเป็นแสนเลย 
แต่เพื่อง้อเมีย แค่นี้ขนหน้าแข้งพี่เทมไม่ร่วงหรอก 

[quiicheh.]

อื้มมมเข้าใจไฟเนอะก็คนมันรักนิกร้ากกกกก
คงไม่ชอบใจอะที่แฟนตัวเองยังอะไรๆกับคนที่เคยชอบ
แต่ก็อยากให้ไฟแบบถามเทมตรงๆ
คือถ้าคนไม่ได้รู้สึกอะไรแต่ซื้อของให้กันแล้วเป็นงี้ในชีวิตจริงไม่มีใครทนได้เนอะ U_U

ขอนับถือเทมที่หาวิธีง้อได้สะพรึงมาก555555555555555555
เป็นไงล่ะหมัดไฟ เจ็บนี้อีกนานนนนนเจ็บนี้ไม่ลืม
แต่ตลกตรงไฟสั่งนาฬิกา555555 โอ้ยงิดขรับเทม งิดเลยขรั่บ

[BlueAngel]

อ่านตอนนี้แล้วแบบ โอ๊ยยยยย มันไม่สุดอ่ะ ยังเจ็บแปล๊บๆแทนน้องไฟอยู่

เหมือนพี่เทมไม่ใส่ใจไฟเลย พอพี่เทมมาง้อเลยคิดว่าไฟโกรธน้อยไปมั้ย เหอเหอ

แต่ก็นะ น้องไฟก็เอาคืนพี่เทมแบบใช้ได้ ยอมๆๆละกัน

ปล. แต่เรื่องของขวัญ มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนจริงๆนะ ยิ่งเป็นของที่เราอยากได้ แต่แฟนดันซื้อให้คนที่เคยชอบ

แค่นึกตามก็เจ็บปวดละ 

[NUTSANAN]

เรารุ้สึกว่า เทมด้ยังไม่รุ้ตัวเองอยุ่ดีป่ะ ว่าตัวเองผิด อย่าว่าแต่ไฟเลย เปนใตร ใครก้หน่วงที่แฟนตัวเอาของขวัญวันเกิดไปให้คนที่ชอบ แถมยังเปนของที่เรากำลังอยากได้ ของที่เราก้ชอบเหมือนกัน เทมลองมองกลับดูว่าถ้าไฟทำแบบนั้นบ้าง จะยังใจเยนอยุ่ได้ไม๊ จะยังคิดอยุ้รึเปล่าว่าไฟมัวมองแต่อดีต ไม่มีใครอยากคิดถึง อดีตหรอกนะ ไฟก้ไม่อยากเปนแบบนั้น คงไม่อยากดูงี่เง่าในสายตาใครหรอก
เราอยากให้เทมมันสำนึกสักทีอ่ะ จิงๆนะ อยากให้ลองมีคนดีๆมาจีบไฟ คนที่เข้าใจและรักไฟในแบบที่ไฟเป็น เอาให้อีพี่เทมมันหัดหึงซะบ้าง จะได้รุ้ว่าคนอื่นเค้าคิดยังไงเวลาที่ตัวเองทำแบบนี้ 

[Fish129]

ไฟมันน่ารัก

พี่เทม ใส่ใจไฟเยอะๆเลยนะ

[kokoro]

ถึงเทมจะไม่ได้คิดกับหยุ่นแบบเดิม
แต่ก็ยังเอ็นดูอยู่ใช่มั้ย เวลาซื้อของก็เลยเลือกที่คิดว่าเหมาะกับน้อง
แต่เทมก็คงได้บทเรียนแล้วซินะ
ถึงแม้จะไม่ได้คิดอะไร แต่ไฟมันมีปมค่ะขุ่นพี่
น้องก็หึงดะอยู่แล้ว น้อยใจอีก ปากแข็งอีก งานหนักเลยซินะคุณ　

แต่ชอบที่เทมพยายามบังคับให้ไฟพูดนะ
ในความคิดเรา ถ้าคบกันไปเรื่อยๆแล้วไฟยังเอาแต่เงียบ ไม่บอกอะไรบ้าง
ถ้าเทมเดาใจไม่ถูก หรือไม่ได้ถามถึงจุดเคลียร์
ก็อาจจะทำให้เลิกรากันได้ในที่สุด
หวานทีหลังดีกว่าเนอะ

ปล.หมัดน้องหนักมั้ย 　

[hotoil]

อ่านไปอ่านมา เราเข้าใจความรู้สึกไฟนะ
ถ้าเรามีแฟนแล้วเป็นแบบพี่เทม เราก็เจ็บ
ในเมื่อแฟนเราก็รู้ว่าเราอ่ะชอบของสิ่งนั้นมากๆ แต่ดันซื้อไปให้คนที่เขาเคยจีบ/รัก
เป็นเรา เราก็คิดมาก แม้จะพยายามเท่าไร ก็คิดอยู่แบบนั้น
พี่เทมทีนี้รู้ตัวแล้วอย่าทำแบบนี้อีกนะค่ะ น้องไฟไม่ปลื้ม (ฮ่าๆ)
ปล.นี่รึป่าวที่ว่าเรื่องของสามีภรรยา แม้จะโกรธกัน แต่ก็ง้อกันได้ ด้วยวิธีที่เด็กๆ(อ่อนต่อโลก)ไม่ควรรู้ ฮ่าๆ 
ปล.๒ เรายังไม่มีแฟน แต่มันอินค่ะ ฮ่าๆ