ผมเดินออกมาพร้อมไอ้ไฟ คนเยอะมากแม้จะไม่ใช่คนในมหาลัยของมันก็ยังเยอะ เลือกที่นั่งที่ว่างและเหมาะสมที่สุด ผมกับไอ้ไฟพกขนมมาเต็มครับ กับน้ำคนละขวด นัดกันว่าจะกินน้ำให้น้อยที่สุดจะได้ไม่ต้องลุกไปฉี่
“ สวยว่ะ " ผมถ่ายภาพไม่ได้เยอะ เพราะมัวแต่ดู ช่างเป็นงานที่ยิ่งใหญ่จริงๆ ทุกคนดูแข็งขันแล้วก็ซีเรียส
และในที่สุดเวลาของการแข่งขันประจำปีก็มาถึง ทั้งสองทีมเดินออกมา เสียงเชียร์ดังมากจะหูแทบจะแตก หัวใจของผมเต้น ไม่รู้ไอ้ไฟจะเป็นเหมือนกันรึเปล่าแต่ว่ามันเงียบไปแล้ว
“ ตื่นเต้นว่ะ "
“ ตื่นเต้นเหี้ยไรว่ะ " ผมถามมันที่เหมือนจะเผลอพูดออกมา
“ กลัวแม่งไม่ชนะ "
“ แต่เกมส์ก็มีแพ้มีชนะนะมึง "
“ ไอ้เทม มักจริงจังกับเรื่องทุกเรื่องตลอดเลย แข่งคราวนี้มันตั้งใจมาก กูก็แค่อยากให้มันสมหวัง " มันพูดแบบนั้นก่อนจะกำมือไว้แน่น ไอ้ไฟหลับตาลง
“ กูก็อยากจะให้มันชนะเหมือนกัน " ไอ้ฮิมเป็นคนที่ไม่พูดอะไรมาก ถ้ามันตั้งใจจะทำอะไรสักอย่างมันจะอยู่เฉยๆแต่ใจจริงของมันก็พุ่งไปตรงนั้น ตั้งใจและจดจ่อ แข่งคราวนี้มันไม่พูดอะไรเลย แต่กลับตั้งใจซ้อมทุกวัน
เวลาผ่านไปสักพักยังไม่มีใครทำคะแนนนำได้เลยสักลูก ผลัดกันครองบอลจนผมเริ่มใจเสีย หมดเวลาในครึ่งแรก
“ กูเกร็งจนปวดฉี่ไปหมดแล้วไอ้สัด "
“ มึงปวดเหรอว่ะ "
“ เปล่า แต่กูตื่นเต้น " ผมตอบไอ้ไฟที่ถอนหายใจออกมา
เริ่มต้นครึ่งหลังด้วยมหาลัยคู่แข่งที่ได้ครองบอลมากกว่า ไอ้พี่เทมที่กำลังจะเข้าไปแย่งถูกดักล้มลงจนกลิ้ง ไอ้ไฟลุกขึ้นยืนทันทีในตอนนั้น พี่เทมจับเข่าตัวเองดิ้นไปดิ้นมาอยู่กลางสนาม
“ เชี้ย ขัดขาชัดๆเลยไอ้สัด "
“ ใจเย็นน่ามึงเข้าไปห้ามได้ไงว่ะ " ผมบอกมันก่อนจะฉุดให้นั่งลง มันทำหน้าเซงๆแต่ก็นั่งดูบอลต่อ มือไอ้ไฟกำเข้าหากันแน่น
บอลเริ่มเล่นต่อเพราะดูเหมือนพี่เทมจะไม่ได้เป็นอะไรมาก ลูกบอลเข้ามาหาเท้าไอ้ฮิมโดยการส่งต่อ มันหมุนตัวเลี้ยงลูกประคองบอลไปให้ไกลที่สุด และช่วงจังหวะที่ผมแทบหยุดหาใจ ฝ่ายตรงข้ามเข้ามาเสียบลูกบอลออกจากขามัน ไอ้ฮิมล้มกลิ้งไปกับสนาม
“ ไอ้เหี้ย ทำแบบนี้ได้ไงว่ะ สัด "
“ มึงใจเย็น ไอ้เหี้ย ไหนบอกกูให้ใจเย็นๆ ไงว่ะ "
“ ก็แม่ง เล่นเหี้ยว่ะ " ผมนั่งลงตามแรงดึงของมัน ลมหายใจติดขัดมันลุ้นไปหมด ไอ้ฮิมได้ลูกแตะมุม มันส่งต่อให้พี่เทม ที่ส่งต่อให้รุ่นพี่อีกคนนึง และจังหวะที่เค้ายิงเข้าไปในนั้น มันดันชนคาน
“ สาด อีกนิดเดียวเอง โว๊ยยยย เข้าๆสักทีสิว่ะ "
สิบนาทีสุดท้ายที่ทั้งสองทีมกำลังขับเคี่ยวไอ้ฮิมได้ครองบอลอีกครั้ง มันส่งไปให้เพื่อนในทีม ก่อนที่เค้าจะส่งไปให้พี่เทม ไอ้ฮิมวิ่งขึ้นนำไปใกล้ประตู พี่เทมส่งลูกให้มัน และในที่สุด ไอ้ฮิมก็ซัดลูกนั้นเข้าไปจนตุงตาข่าย มันยกมือวิ่งเข้ามาหาพี่เทม กับเพื่อนที่รุมกอดมัน เสียงเชียร์สนั่นหวั่นไหว ผมก็ด้วย
“ เย้!!!!! เข้าแล้วเว้ย! "
“ กูคิดว่าชาตินี้จะไม่เข้าซะแล้วไอ้สัด " ไอ้ไฟกอดผม บอกตรงๆว่าโคตรจะโล่ง เรานั่งลงที่เดิม เริ่มกินขนมอีกครั้ง ไม่มีอะไรให้เครียดแล้ว เหลืออีกแค่หนึ่งนาทีสุดท้ายเท่านั้น
ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ด.. หมดเวลาการแข่งขัน ทุกคนเฮลั่นออกมาทั้งสนาม เหล่านักบอลกอดกันกลมอยู่กลางสนาม อีกสักพักก็คงจะเป็นพิธีมอบเหรียญ ทุกอย่างดำเนินตามงานของมันก่อนที่ทุกอย่างจะจบ ก็เป็นแค่การฉลองความสำเร็จของเหล่านิสิตและเพื่อนๆ
“ ไป ลงไปข้างล่าง " ไอ้ไฟคว้ามือผม มันลากลงไปข้างล่าง มีแต่ความวุ่นวาย นักบอลคนเก่งถูกขอถ่ายรูปเยอะมากๆแทบไม่มีที่ให้แทรกตัวเข้าไป
“ หยุ่น " ผมหันไปตามเสียง คนที่วิ่งเข้ามาใกล้ เค้าส่งยิ้มให้ผม
“ ไอ้คีน "
“ รีบไปเถอะว่ะ ถ้าพี่ฮิมเจอ มึงมีปัญหาแน่ " ไอ้ไฟบอก คีนหันไปมองไอ้ไฟที่พูดแบบนั้น แต่มันก็มองไปทางอื่นแบบไม่สนใจ ไอ้ไฟพูดถูก ถ้าไอ้ฮิมเจอกูมีปัญหาแน่
“ มึงมาด้วยเหรอว่ะ "
“ เออดิ ก็ไอ้ฮิมแข่งบอล "
“ มึงจะบอกกูว่ามึงมาเชียร์แฟนมึงใช่มั๊ย "
“ ใช่ " ผมตอบออกไปไอ้คีนก็ยิ้ม มือมันเอื้อมจะมาจับไหล่ผมแต่ผมเบี่ยงหลบ มือนั้นกำก่อนจะวางลงข้างลำตัวของมัน " เอ่อคือ..”
“ เรื่องที่ผ่านมากูขอโทษ จริงๆแล้วกูน่าจะเก็บ ความรู้สึกที่มีต่อมึงไว้ อย่างน้อยก็ยังได้อยู่ใกล้ๆ ในฐานะเพื่อน "
“ ตอนนี้กูก็ยังเป็นเพื่อนมึง " ปากพูดออกไปทั้งๆที่ในใจไม่ได้คิดแบบนั้น ไอ้คีนหัวเราะ มันเอื้อมมือมาขยี้หัวผม
“ ขอบใจนะ "
เบื้องหลังที่เดินจากไปไอ้ไฟถอนหายใจออกมา " ถ้ามึงแอบชอบเพื่อนสนิท มึงจะบอกรึเปล่าว่ะ "
“ คงไม่ " นั่นคือความจริงในใจของผม " ถ้ากูแอบรักเพื่อนสนิทจริงๆ กูต้องไม่คิดอยากจะเป็นเพื่อนกับมันแล้ว กูถึงบอก แต่ถ้าคิดว่ายังอยากเป็นเพื่อนกันอยู่ ก็คงไม่บอก "
“ จริงของมึงนะ "
“ ถ้าไม่อยากเสียเพื่อนไปก็อย่าบอกเลย ถ้าบอกไปจะเป็นเหมือนกูกับไอ้คีนนี่เหละ มันต่อเข้าหากันไม่ได้แล้วว่ะ "
“ แต่นานไปใครจะรู้ว่ะ จริงมั๊ย " ไอ้ไฟตบไหล่ผมถอนหายใจออกมามันยิ้มกว้าง " นู้น พี่ฮิมเดินมาหามึงอะ "
“ กลับบ้านกัน " คนดังประจำงานบอลปีนี้เดินเข้ามาหาผม ไอ้ไฟแยกตัวออกไปหาพี่เทม ที่เดินเข้ามากอดคอมันเหมือนกัน ได้ยินเสียงแว่วๆดังอยู่ตรงนั้น
“ กูเก่งมั๊ย โยนลูกให้ไอ้ฮิมโคตรแม่นเลย " พี่เทมว่าแบบนั้นตอนที่ไอ้ไฟส่ายหน้า
“ เก่งยังไงมึงยิงไม่เข้าสักหน่อย "
“ นั่นสินะ ใครๆมันก็สนใจแต่คนยิงประตู คนส่งลูกไปให้มันยิง ใครมันจะสนใจว่ะ " พี่เทมบ่นติดงอนไอ้ไฟหัวเราะเสียงดัง มือมันกอดเอวพี่เทมไว้
“ แต่มึงเก่งสำหรับกูอยู่แล้ว "
“ โอเค แค่นี้ก็พอแล้วละ " มือหนาของพี่เทมยกขึ้นลูบหัวมัน เค้าหอมลงบนผมของไอ้ไฟ
“ เสือกเรื่องของคนอื่นเสร็จยัง " ไอ้ฮิมถามผม มันเอาผ้าขนหนูของมันมาคลุมหน้าผมไว้ มือที่จับหน้าของผม รอยยิ้มที่มีความสุขนั่น " ชนะหนนี้กูให้มึง "
“ ทำไมต้องให้กูด้วยว่ะ " ผมดึงผ้าขนหนูออก ไอ้ฮิมยิ้ม
“ เพราะมึงคือคนที่ทำให้กูอยากจะเอาชนะให้ได้ อยากเห็นมึงยิ้ม แล้วตะโกนออกมาว่า ฮิมมึงแม่ง เก่งสุดๆเลย "
“ แค่นั้นเอง " ผมถาม มันก็พยักหน้า เรายิ้มให้กัน ผมสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะตะโกนออกมา
“ ฮิมของกูแม่ง เก่งที่สุดเลย "
“ ฮ่าๆ " มือที่ยกขึ้นขยี้ผม ผมดึงตัวของมันเข้ามากอดเอาไว้ หลับตาลงไม่สนใจคนอื่นที่มองมา ทำไปเพราะอยากจะกอดมันมากๆก็เท่านั้น " มีอะไรครับ "
“ กูเคยบอกมึงไปรึยังว่ะฮิม ว่ากูนะ รักมึงมาก "
“ ไม่เคยนะ "
“ งั้นก็รู้ไว้แล้วกัน "
ผมเป็นคนนึง ที่ถูกความรักของใครบางคนเปลี่ยนแปลงไป เข้าใจถึงคำว่า เพื่ออีกคนแล้วเราจะยอมทำทุกอย่างเพื่อเค้า ยอมทิ้งเพื่อนบางคนเพื่อเค้า หรือแม้ยอมสูญเสียความเป็นตัวเอง เพื่อได้รักกับใครคนนี้
ความรักจริงๆ มันคือแบบนี้นี่เองหรือว่ะ มันไม่ใช่ว่าเค้าหล่อแค่ไหน นิสัยดีมากเท่าไหร่ แต่มันอยู่ที่ว่า เราเองรับข้อเสียของเค้าได้มากน้อยแค่ไหนตังหาก นั่นจึงถูกเรียกว่ารัก
ผมยังจำครั้งแรกที่เจอกับมันได้ ชายที่วิ่งเข้ามาในรถไฟด้วยท่าทางเหนื่อยๆ คนที่ช่วยพาผมไปหาเพื่อนที่มหาลัย คนที่เข้ามาบอกว่าชอบ แล้วไม่ยอมถอยไปไหน จนกว่าผมจะตอบตกลง ชายที่เข้ามาซื้อขาเขียวให้ผมในวันนั้น
" กลับบ้านกันเถอะ " มือของเราสวมกอดเข้าหากัน ผมพยักหน้าให้มันที่ยิ้มกว้าง
ขอบคุณโลกใบเล็กๆของผม ที่ทำให้ได้เจอใครบางคนคนนี้
ขอบคุณที่สร้าง ฮิม ผู้ชายที่เป็นของเขา มาให้เป็นของของผม
“ อะไรนะ อยู่ไหนนะ " ผมกรอกสายไปตามสายโทรศัพท์ ไอ้ฮิมโทรนัดผมออกไปกินข้าวก่อนจะกลับคอนโด ตอนนี้ผมอยู่ข้างนอกออกมาตั้งแต่หมดคาบเที่ยง ไอ้ไฟเลี้ยงข้าวทุกคน เพราะวันนี้คะแนนวิชากฏหมายออกมาแล้วครับ ไอ้ไฟได้ท๊อปของทั้งภาควิชากฏหมายมันได้ไป 98 คะแนนเต็มร้อยผมแพ้มันไป 4 คะแนน มันผิดแค่สองข้อ ไอ้เนียยกความดีความชอบให้พี่เทมที่สามารถพามันมาถึงจุดนี้ได้
“ อยู่สยาม มึงอยู่ไหน "
“ อยู่ชิดลม งั้นเดี๋ยวนั่ง บีทีเอสไปหา รอก่อน " บอกลาทุกคนที่ยกมือลาแบบไม่ใส่ใจ ทุกคนยังคงช๊อปปิ้งกันอยู่แต่ช่างเถอะ ได้เสื้อมาตัวนึงก็โอเคแล้วสำหรับผม เดินขึ้นบีทีเอสที่สถานีชิดลม ผมเดินผ่านร้านขายน้ำชาไข่มุกสีแดง ไม่ได้ซื่้อหรอกครับ เพราะในตู้เย็นก็ยังมีอยู่
“ ฮิม "
“ ว่า "
“ จะให้ไปรอตรงไหน "
“ มึงออกจากบีทีเอส มึงเจอกูเลย ขึ้นประตูสุดท้ายนะ กูรออยู่ ประตูเปิดด้านขวานะเว้ย "
“ รู้น่าาา " ผมวางสายโทรศัพท์ แนบบัตรลงกับเครื่องก่อนจะเข้าไป คนบนบีทีเอสวันนี้ไม่เยอะเท่าไหร่ อาจเพราะยังไม่ใช่เวลาเลิกงานหรือเลิกเรียน
สถานีต่อไป .. สยาม Next Station สยาม
โดยประตูรถจะเปิดทางด้านขวา
ประตูที่เลื่อนออก มีคนเดินออกไปมากมายเพื่อเปลี่ยนสถานี ผมเป็นหนึ่งคนในนั้นที่เดินออกไป เบื้องหน้าที่มองเห็นชัดผมเจอผู้ชายคนนึงที่ยืนรอผมอยู่ในมือของมัน ถือชาเขียวไข่มุกร้านนั้นที่ผมไม่ได้ซื้อมา เดินเข้าไปหา ผมยิ้มให้มันแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป ไอ้ฮิมก็เหมือนกัน ฮิมเคยเล่า ว่ามันตกหลุมรักผมที่สถานีนี้ สถานีที่มีคนเข้าออกเยอะที่สุด แต่น่าแปลกที่เราเจอกัน
บางทีสำหรับผม สถานีที่อยู่ถัดจากชิดลมแห่งนี้ อาจจะไม่ใช่สยาม
แต่มันคือสถานีรัก สถานีที่ทำให้เกิดความรัก ของเรา
.........................................................................
จบแล้วคร่าาาาาาาาาาาาา
ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ จากที่เคยเขียนฟิคมาก่อน พอมาเริ่มเขียนนิยายวายครั้งแรก ก็รู้สึกไม่มั่นใจ
คิดมาตลอดว่า ต้องไม่จบแน่ๆ แต่มันก็จบ เหมือนตัวเองกำลังถอนหายใจออกไปแบบโล่งๆ ยิ้มกว้างๆออกมา
สวัสดีจ้า เราชื่อขนมนะ แต่ทุกคนคงสงสัยว่าแต่เอ๊ะ ? ทำไมชื่อยูสปลาทู ง่ายมากเพราะเราเอายูสของเพื่อนมาลงนิยาย
ขนมสมัครเล้าไม่ได้คะ เพื่อนเลยให้ยืมมา (นอกเรื่องไปเยอะ )
ก่อนอื่นขอบคุณคนที่เข้ามาอ่าน เข้ามาคอมเม้นท์ ตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนนี้
ขอบคุณทุกความอิน ขอบคุณทุกความรู้สึกที่มีส่วนร่วม ไม่ว่าคอมเม้นท์นั้นจะยาว จะสั้น จะมีแค่อีโม
จะมาจากแท็กในทวิตหรือเฟส ทุกคอมเม้นท์ขนมอ่านทั้งหมด
และยังคงพยายามปรับปรุงตัวเอง จากคอมเม้นท์ของทุกคน
ขอบคุณคนอ่านในเล้าเป็ด ขอบคุณคนอ่านที่มาจากเด็กดี (แม้จะโดนแบนไปแต่ก็ยังตามมาอ่าน ) คนอ่านในทวิตเตอร์ คนอ่านในเฟส ขอบคุณจริงๆจ้า
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณบุคคลพิเศษ นั่นคือ ตัวละคร และอิมเมจที่เสียสละมาให้ขนมจิ้นและปรุงแต่งออกมาเป็นเรื่องราว
ขอบคุณคนที่แนะนำอิมเมจทุกคน ขอบคุณเทมไฟฮิมหยุ่น และเหล่าเพื่อนสมาชิก
ต่อจากนี้ไป #BTSสถานีรัก ยังมีตอนพิเศษ อยู่อีก อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหน เน้ออ
อ่านตอนพิเศษกันก่อนจะอัพบ่อยเหมือนเรื่องหลักเลยจ้าไม่ต้องห่วง
และแน่นอนว่า มีเนื้อเรื่องนี้จะมี การรวมเล่มแน่นอน แต่รอหน่อยนะคะ
ตอนนี้กำลังดำเนินงานจ้า ขนมจะแจ้งในภายหลังนะคะ
ป.ล.ตอนพิเศษเยอะมาจริงๆ อ่านแบบจุใจอิ่มพุงกาง
ฝากแท็ก #BTSสถานีรัก ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ป.ล.ล. เรืองต่อไป สถานีต่อขยาย พี่ไฟท์หมออิน มาในชื่อเรื่อง Choice รักที่ต้องเลือก
#เริ่มอัพหลังจบตอนพิเศษของ BTSสถานีรัก ยังไงก็ ฝากด้วยนะคร่า
หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91 (อ่าน 1198340 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก