หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91

[litlittledragon]

ค่อยๆ อ่าน มาเรื่อยๆ ชอบคู่หยุ่นฮิมมากที่สุด ตอนไฟลังเลเป็นตอนที่ไม่ชอบไฟมากที่สุด เห็นคอมเมนต์ของหลายๆ คนที่เขียนเข้าข้างให้เหตุผลกับการกระทำของไฟแล้ว ก็รู้สึกว่า มันคงขึ้นอยู่กับมุมมองและประสบการณ์ของแต่ละคน ถ้าใครเคยโดนโดยตรงหรือคนที่สนิทโดยละก็ ไม่มีใครเห็นด้วยกับการกระทำของไฟหรอก แต่พูดตรงๆ ตอนที่ไฟเริ่มรู้สึกตัว รู้ว่าตัวเองทำไม่ดี และตัดพ้อใครๆ ที่ไม่เข้าใจตัวเอง รู้สึกเห็นใจไฟนะ แต่ก็จริงที่ว่าทำตัวเอง การกระทำของเราเมื่อเราทำลงไปแล้วมันย้อนเวลากลับไปเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ในเมื่อตัดสินใจที่จะทำลงไป ก็ต้องยอมรับผลของการกระทำของตัวเองให้ได้ ดีที่เทมเปิดใจยอมให้เจ๊ากันไป แต่จะบอกว่ามีอีกหลายคนนะที่ไม่ให้อภัย และกลายเป็นอดีตกันไป ถึงแม่้จะเข้าใจที่เหมือนฝันพูดนะ ว่าก็ยังมีสิทธิเลือก ถ้าใครเข้ามาก็จะคุยดูๆ ไปก่อน แต่พูดกันตามตรง ถ้าคุณคบใครสักคน แต่ยังดูๆ คนอื่นไป มีตัวเลือกไว้หลายๆ คน แล้วเขาเองก็ทำอย่างนั้นกับคุณ คุณยอมได้เหรอ ไม่มีใครอยากเป็นแค่หนึ่งในตัวเลือกหรอก อยากเป็นแค่หนึ่งเดียวเท่านั้นกันทั้งนั้น....
ชักจะอินมากไป แต่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
นอกเรื่องจากพล็อตบ้าง เกี่ยวกับเรื่องการเป็นทูต มีผิดจากความเป็นจริง ยกตัวอย่างเรื่องไฟท์ที่ทำงานสถานทูตสวิส หมายถึงสถานทูตสวิสที่ประจำประเทศไทย ดังนั้น ไฟท์ไม่มีทางได้เป็นทูตประจำด้วยวิธีนี้เด็ดขาด ยกเว้นทูตพิเศษ ที่ทางสวิสตกแต่งให้เป็นตัวแทนในประเทศนั้นๆ แต่มีอำนาจไม่เท่าทูตประจำสถานทูต
ประเทศไทยมีข้อจำกัดเรื่องการเป็นทูตไม่เหมือนอเมริกา ที่ทูตเป็นอาชีพ ที่ทางประธานาธิบดีสามารถแต่งตั้งได้ ของไทยต้องเป็นข้าราชการกระทรวงต่างประเทศเท่านั้น พูดตามตรงของสวิสนี้ไม่แน่ใจ แต่ที่มั่นใจอย่างหนึ่งคือ จะเป็นทูตประจำสถานทูตได้คุณต้องมีสัญชาติของชาตินั้น (ไม่ได้หมายถึงทูตพิเศษ ทูตพาณิชย์นะคะ)
สำหรับคนอื่นอยากไม่รู้สึกอะไร ก็นิยาย จะเอาอะไรมาก แต่เพราะเป็นคนหนึ่งที่เคยพยายามเข้าไปสายงานนี้แล้วไม่สำเร็จเลยรู้สึกอยากให้ผู้เขียนไม่ว่าจะเขียนถึงสายอาชีพอะไร อยากให้ศึกษาให้มากกว่านี้ คิดว่าไม่ว่าใครก็คงไม่อยากให้สายงานตัวเองหรือที่เคยฝัน บิดเบือนไป แต่อีกใจหนึ่งก็เข้าใจว่า นี่มันงานเขียนให้อ่านฟรีนะ ไม่ได้เงิน อย่ามาเรื่องมาก ถ้าคิดกันเช่นนั้นก็ไม่ต้องสนใจคอมเม้นต์ของผมกันก็ได้ มองข้ามๆ ไป แต่ขออย่ามาดราม่าใส่ผมด้วยแล้วกันนะ

[DREAM COME TRUE]

ชอบเรื่องนี้มากครับ สนุกสุดๆไปเลย ขอบคุณคนแต่งนะครับ

[ReiiHarem]

อร๊าย มุ้งมิ้งๆ

[wawa_piya]

ชอบเรื่องนี้จ เดี๋ยวไปอ่านของพี่ไฟท์ต่อ

[POPEA]

ชอบพี่ฮิมกับหยุ่นที่ซู๊ดดดดด
แรกๆ สงสารไฟนะ แต่มาตอนหลังที่พี่เมทน่าสงสารกว่ามากๆ T^T'

[patwo]

ตอนพิเศษ : มาม่ามหาสมุทร

   บางทีผมก็สงสัยว่า  หนึ่งวันที่แสนสั้นของผม ช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน  ผ่านไปจนไม่รู้สึกเลยว่า ผมกับไอ้ฮิมคบกันมาเกือบจะสี่ปีแล้ว คบกันนานจนกลายเป็นว่ามันคือชีวิตประจำวันของผม และผมก็คือชีวิตประจำวันของมัน  เรามีชีวิตที่แตกต่างจากเมื่อก่อนอยู่บ้างคือ ฮิมต้องตื่นเช้ากว่าผมทุกวัน จันทร์ถึงศุกร์ไม่เคยว่าง มันตื่นเช้าออกไปทำงานกลับมาก็ตอนเย็น บางทีก็ไปต่างจังหวัดต้องไปดูไซน์งาน มันได้งานหลังเรียบจบ เป็นงานที่เดียวกับพี่เต๋อ นั่นคือวิศวะกรโยธาประจำบริษัทสร้างบ้านหมู่บ้านดัง ที่มีสาขาไปทั้งประเทศ งานหนักเงินดี เพราะงั้นพอวันหยุดเมื่อไหร่ มันก็ไม่ต่างอะไรกับการชาร์ตแบท

   แต่กูแค่สงสัยว่าทำไมต้องชาร์ทกับกู มองแผ่นหลังของมันที่มีแต่รอยข่วนจากฝีมือของผม เมื่อคืนผ่านสงครามมาหนัก เหมือนกับว่าถ้าไม่ตายกันไปข้างก็ไม่มีใครหยุด ตอนตีสามที่ผมได้สติตื่นขึ้นมามันยังจูบผมคาปากอยู่เลยครับ แม้จะรู้สึกดีแต่เพื่อการนอนที่สบายของมันก็ต้องดึงปากตัวเองออก

   ตอนนี้ผมเรียนปีสุดท้ายแล้ว แต่ก็ใช่ว่างานจะน้อย มันทั้งหนักและเครียด ทำงานตีสามตีสี่เพื่อส่งโปรเจ็คบางทีไม่ได้นอนเลยก็มี มีทั้งงานที่มหาลัย จ๊อบพิเศษยุ่งวุ่นวายที่สุด แบบนั้นพอวันหยุดกว่าผมจะตื่น กว่าจะอาบน้ำ บางทีก็ปาไปเกือบจะครึ่งวันแล้ว ทั้งๆที่ตั้งใจจะทำอะไรพิเศษๆในวันหยุดกับเค้าบ้าง แบบตามประสามันกับผม ก็กลายเป็นว่า ไม่ได้ทำ  ลืมตาตื่นขึ้นมาจากความคิด เช้าวันอาทิตย์ ในเวลาสิบโมง  เอาว่ะ.. กูจะได้ทำมันก็วันนี้ละ !

“ อื้อ " เสียงครางจากคนข้างๆตัวผม ไอ้ฮิมยังคงหลับอยู่เป็นคนหลับลึก หน้ามันเปลี่ยนไปนิดหน่อย เพราะหนวดเพิ่งขึ้น เรื่องตลกที่ผมหยุดขำไม่ได้ไปทั้งเดือนที่ผ่านมาคือ ไอ้ฮิมต้องโกนหนวดเพื่อเข้าพิธีรับปริญญาบัตร ตอนนั้นผมเลยเชื่อแล้วว่า หนวดที่มันมีเสริมสร้างความหน้าตาดีให้กับมันจริงๆ

   ตอนนั้นที่บ้านผมก็มางานของมันด้วย ตอนที่ม๊าเห็น ม๊าบอกมันว่ามันดูเด็กลงไปสิบปี กลายเป็นว่าหัวเราะกันใหญ่  มันเปลี่ยนไปขนาดที่ว่า พี่เทมยังบอกเลยว่า จากเดือนคณะกลายเป็นคนธรรมดา  วันรับปริญญาของมันทั้งสองวันเป็นอะไรที่เหนื่อยที่สุดในชีวิตของผม ทั้งแบกของที่เพื่อนๆพี่ๆน้องๆมันให้ ยังจะต้องเป็นตากล้องให้อีก โชคดีได้น้องเฮอร์มาช่วย  กลายเป็นว่าหลังงานนั้น ป๊าม๊าผมชวนพ่อแม่ไอ้ฮิมลงไปเที่ยวภูเก็ต ติดใจจนอยู่กันเป็นอาทิตย์ และตอนนี้ พ่อแม่ผมก็ฮันนีมูนรอบที่ร้อยอยู่ที่อเมริกาไปเกือบจะอาทิตย์แล้ว

“ กูให้เวลานอนอีก ยี่สิบนาทีนะ " ผมบอกมันแต่ไม่มีเสียงตอบรับ คว้ามือถือข้างตัวขึ้นมาเช็ค เฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์ ต้องเช็คทุกเช้า ยิ้มกับภาพของน้องเฮอร์ที่เพิ่งอัพเข้ามาใหม่ ตอนนี้เฮอร์เรียนอยู่ที่อเมริกา แล้วก็มีแฟนแล้ว สวีทสุดๆอัพภาพกันแทบทุกวันไอ้ฮิมคลั่งจนหลังๆนี่คงชิน มันชอบบ่นว่าน้องมันแรด

“ ทำไมต้องยี่สิบนาที สามชั่วโมงได้มั๊ยว่ะ " มันพูดเสียงเบาๆทั้งที่ตาก็ยังไม่ลืมมองผมเลย ลุกออกจากเตียงไปอาบน้ำ วันนี้ตั้งใจจะเข้าครัว จริงๆก็เข้ามานานแล้วครับ อาหารที่ถนัดคือ มาม่าต้ม

   เปิดตู้เย็นออกมา หยิบกุ้ง เห็ดเข็มทอง ไข่ไก่ ผักชี ต้นหอม มาม่ารสต้มยำกุ้งน้ำข้นแบบบิ๊กแพ็ค จัดการหั่นล้างทุกอย่างเอาไว้ ผมตั้งหม้อใส่น้ำแล้วก็เปิดแก๊ส   ลวกมาม่าก่อนหนึ่งครั้ง ก่อนจะเทน้ำทิ้งแล้วต้มน้ำอีกที ใส่ทุกอย่างที่เตรียมไว้ลงไป แล้วก็รอเดือด ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดผมหันไปดู ไอ้ฮิมยังไม่อาบน้ำ มันเดินตรงเข้ามาหาผม

“ หอมว่ะ " สูดหายใจเข้าไปเต็มปอดตรงแก้มกูนี่เหละ มันกอดเอวผมเอาคางมันตั้งไว้บนไหล่ " มึงทำเหี้ยไรว่ะ "

“ ทำมาม่าให้มึงกิน "  มันหันมามองหน้า ผมก็พยักหน้า ใช้ตะเกียบคนเส้นมาม่าที่อยู่หม้อ " มึงไปแปรงฟันเถอะ กูเหม็นขี้ฟันว่ะ จะได้กินมาม่าด้วย เร็วๆ สุกแล้ว  "

“ หื้อออ ทำเป็นรังเกียจ " มันหอมแก้มผม ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตามที่ผมบอก เทมาม่าจากหม้อใส่ถ้วยใบใหญ่ วางไว้ที่โต๊ะ ผมไม่กินครับ จะกินขนมปัง ไอ้ฮิมเดินออกจากห้องมันนั่งลงตรงหน้าผม " โหห ถ้วยใหญ่สัด มาม่าเหี้ยไรเนี้ย "

“ มาม่ามหาสมุทร "

“ เออ เข้าท่า มึงยกมาทั้งมหาสมุทรจริงๆ" มันมาก่อนจะสูดลมหายใจแล้วก็กิน ผมใส่น้ำเยอะไปหน่อย แต่มันก็ไม่ว่าอะไร กุ้งที่ไม่แกะหัว แต่มันก็กินเข้าไป " มึงไม่กินเหรอ "

“ ไม่อะ กูไม่อยากกิน ช่วงนี้กูกินเกือบทุกวัน " อย่างที่บอกมันตั้งแต่ฮิมทำงาน ผมพึ่งพามันบ่อยขึ้นถึงห้างจะอยู่ใกล้แค่นี้แต่ก็ขี้เกียจอาบน้ำแต่งตัวออกไปมากครับเลยกินมาม่าประทังชีวิต

“ วันนี้อยากจะกินอะไร "

“ อยากกิน ข้าวผัดปู ต้มยำทะเลน้ำข้น แล้วก็ กุ้งชุบแป้งทอด ถามไมว่ะ "

“ จะทำให้กินมื้อเย็น " มันบอกผมก็ตาโตขึ้น " หรือมึงอยากจะออกไปไหน "

“ ไม่อะ อยากอยู่กับมึงมากกว่า " ผมเดินเอาแก้วไปเก็บที่ล้างจาน ก็อย่างที่ผมบอกมัน ผมอยากจะอยู่กับมันมากกว่า เวลาที่เรามีให้กันน้อยลงไปเยอะมาก เพราะงั้นถ้ามีเวลาว่างพร้อมกันให้ผมเลือกไปเดินห้างตากแอร์คนเยอะๆผมยอมอยู่บ้านนั่งดูหนังลาโรงกับมันดีกว่า

   เดินไปนั่งที่โซฟาใส่แผ่นหนังรอไว้ สักพักไอ้ฮิมก็นั่งตามลงมา มันยื่นมือมากอดไหล่ผมไว้ กดเพลย์แต่เลือกที่จะกดปิดเสียงในช่วงโฆษณาไว้ก่อน

“ มึงเหงามั๊ย ถามจริง "

“ ก็เหงา แต่มันต้องมีการเปลี่ยนแปลงเปล่าว่ะ " ผมคิดแบบนี้มาตลอดเลยรู้สึกเข้าใจในสิ่งที่มันกำลังทำอยู่ เมื่อก่อนเราเรียน มีเรียนเช้าบ้างไม่มีเรียนเช้าบ้าง บางทีก็หยุด บางทีก็โดด  มีเวลาอยู่ด้วยกันเยอะ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร ไม่ต้องรับจ้างขอเงินใครแต่มีเงินเดือนใช้ไม่ขาดมือ 

   แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เมื่อเรียนจบเราก็ต้องทำงาน ฮิมมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายในคอนโด เรื่องส่วนตัวของมัน งานก็เยอะบางทีก็ต้องออกต่างจังหวัดเป็นอาทิตย์ๆ ถามว่าผมเหงามั๊ย ผมก็เหงาแต่เป็นความเหงาที่คิดถึงช่วงเวลาสนุกๆเหล่านั้นมากกว่า อาจเพราะมันเพิ่งผ่านไปไม่นาน

“ นั่นนะสินะ ปีหน้ามึงก็เรียนจบแล้ว "

“ อยู่ๆก็ไม่อยากจบเลยว่ะ กูไม่อยากอยู่ในช่วงวัยทำงาน แบบต้องไปทำงานตั้งแต่แปดโมงทุกวัน โดนดุโดนว่า แลกกับเงินเดือนที่ไม่รู้จะคุ้มรึเปล่า "

“ แล้วจะเอาอะไรกิน ให้กูเลี้ยงเหรอ " มันถาม ผมก็หัวเราะ

“ เป็นความคิดที่ดีว่ะ กูทำงานอดิเรกวาดภาพขายอยู่บ้าน โอเคมั๊ย "

“ ทำงานเถอะ ค่าใช้จ่ายมึงก็ใช่ว่าจะน้อย " ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ผมรู้ว่าถ้าผมเอาจริงขึ้นมา มันก็เลี้ยงไหว  " กูจะทำงานพรีแล๊นซ์นะ กูอยากอยู่บ้าน ไม่อยากตื่นเร็วๆ "

“ ก็ตามใจมึงเถอะ แต่ทำไมไม่อยากออกจากบ้านละ  "

“ ถ้ากูทำงานอีกคน มึงกลับบ้านมาอาจจะไม่เจอใครเลยก็ได้นะเว้ย แต่ถ้ากูทำงานที่บ้าน มึงกลับบ้านตอนไหน มึงก็ยังจะเห็นกูรออยู่ ที่บ้าน "

“ โหห มึงอินละครช่องไหนอยู่ช่วงนี้ กูสัมผัสได้ถึงความน้ำเน่าผ่านวาจาของมึง "

“ ไอ้สัด  กูคิดอย่างงั้นจริงๆเว้ยแต่ก็ไม่แน่หรอก ใจจริงก็อยากทำงานสักสองปีแล้วค่อยออกมาทำพรีแล๊นซ์ " ผมถอนหายใจมันก็ดึงผมมากอดไว้ หนังถึงนานแล้วแต่ไม่มีใครเปิดเสียง

“ ขอบใจนะ ที่มึงคิดถึงกูเสมอ "

“ มึงก็คอยคิดถึงกูเหมือนกันไม่ใช่เหรอว่ะ กูรู้น่า มึงทำงานหนักเพราะอะไร " มันยกยิ้มขยี้หัวผมจนยุ่งไปหมด

   ทุกวันนี้ที่ฮิมทำงานหนัก ไม่่ใช่เพราะว่ามันมีค่าใช้จ่ายเรื่องบ้านอย่างเดียว เพราะมันรวมถึงค่าใช้จ่ายส่วนตัวของผมด้วย ค่าโทรศัพท์ ค่าเน็ต หรือบางทีก็ของใช้ที่ผมใช้ประจำ ถ้าไปซื้อของกับมันแล้วผมถูกใจอะไรขึ้นมา บางทีมันก็ซื้อให้ คนอื่นอาจดูเป็นเรื่องธรรมดา แต่ผมคิดว่า มันกำลังพยายามทำงานหนักเพื่อให้ผมสบาย เพื่อให้ผมรู้สึกว่า มันคือคนที่ผมจะพึ่งพาได้ด้วยสองมือของมัน ไม่ใช่แบบแต่ก่อนที่มันยังคงใช้เงินของพ่อแม่

“ ทำไมมันดูดราม่าช่องเจ็ดจังว่ะ นี่มันวันพักผ่อนนะเว้ย "

“ ใครเริ่มก่อนว่ะ " มันมองผมที่ยิ้มแห้งๆ เอื้อมไปหยิบรีโมตทีวีที่ตั้งเอาไว้บนโต๊ะ  ผมเปิดเสียงทีวี หนังยิงกันสนั่นจอ ผมไม่ค่อยชอบหนังแนวนี้เท่าไหร่แต่ไอ้ฮิมชอบมาก " ขยับไปหน่อย " ใช้มือดันตัวผมจนสุดโซฟา ก่อนที่ไอ้ฮิมจะโน้มตัวลงมานอนตักผม " กูแม่งโคตรชอบพระเอกคนนี้เลย แม่งเท่ห์สัด "

“ ฮิม ขี้หูมึงโคตรเยอะ " ถามว่าสนใจหนังมั๊ย คำตอบคือไม่ ผมพลิกหูมันดูสองสามหน ข้างในหูมีแต่ขี้หู " ลุกๆ "

“ มึงจะไปไหน " เงยหน้าขึ้นมองผม

“ ไปเอาไม้เขี่ยหู เอาขี้หูออกให้มึง " เดินไปเอาคัตเตอร์บัทออกมามันก็ยกหัวขึ้นให้นั่งลงที่เดิม  สอดไม้เข้าไปผมปั่นช้าๆ ไอ้ฮิมกลืนน้ำลายซี๊ดซ๊าด

“ ซี๊ดดด โอยย เสียวหู "

“ มึงนิ่งๆ ไอ้ฮิม กูมองไม่ค่อยเห็น ดูหนังมึงไป โสโครกสัด " ดึงออกมามีแต่สีเหลือง " มึงอยู่ไปได้ไง หูไม่เคยปั่น "

“ กูไม่ปั่น กูกลัวหูเบา กูกลัวกูเชื่อคนง่ายๆ "

“ ใครคิดตระกะนี้ มึงตอบกู กูจะไปต่อยมัน "

“ กู " มันชี้หน้าตัวเองก่อนจะหันมามองผม " ต่อยดิ "

“ นี่มึงท้า " ผมกำหมัดยกขึ้น ทำเหมือนต่อยแต่แนบจมูกลงไปบนหน้าแทน " ต่อยเลย หึ.. มึงเอียงมาอีกข้าง "

“ แล้วกูจะดูหนังยังไง " ถามแบบนั้นแต่ก็หันมา มือมันกอดเอวผมไว้ ซุกหน้ากับท้องของผม ได้ยินเสียงมันสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด

“ มึงจะดูหนังก่อนมั๊ยละ "

“ ไม่อะ มึงปั่นเหอะ กูกำลังเพลิน "

“ งั้นกูกดพักหนังไว้ก่อนนะ " ไอ้ฮิมพยักหน้า ปั่นหูให้มันต่อ ขี้หูเยอะจริงอะไรจริง ผมปั่นให้มันข้างละสามอัน แต่ละอันเหลืองอ่อย
ปั่นอยู่สักพัก รู้สึกถึงเสียงหายใจสม่ำเสมอของมัน ท่านชายเคลิ้มหลับไปแล้ว 

...................................................

   บ่ายสามที่คอนโดเริ่มมีกลิ่นอาหาร ไอ้ฮิมลงมือทำอาหารที่ผมบ่นว่าอยากกิน เป็นอาหารจานเล็กๆที่กินกันแค่สองคนในหนึ่งมื้อ ผมนั่งเล่นเกมส์ที่โต๊ะ คิดว่าถ้าเสร็จก็จะได้กินเลย ท้องว่างจนเป็นหลุมแล้ว หิวสุดๆ

“ เสร็จละ ไปตักข้าวในกะทะมา " ผมพยักหน้าวางเกมส์ไว้บนเก้าอี้ ตักข้าวผัดปูสองจาน มาไว้ตรงหน้ามันแล้วก็ผม ข้าวหอมๆกับต้มยำแซ่บๆ แล้วก็กุ้งชุปแป้งทอด อร่อยมากจริงๆ

“ อร่อย "

“ กินเยอะๆ ช่วงนี้มึงชักจะผอมไปละ "

“ ผอมเหรอว่ะ " แต่กางเกงก็ยังเท่าเดิมนะ ไม่มีการเปลี่ยนไซส์ใดๆ

“ เอากันที เหมือนเอาไข่สอดกระดูกเลย ไม่มีน้ำไม่มีนวล ไม่น่าคลำเลย " ผมจ้องหน้ามัน ไอ้ฮิมก็เงยขึ้นมามองหน้าผม " ทำไม "
“ ไม่น่าคลำก็ไม่ต้องคลำดิ " มึงชอบแบบไหนก็เชิญไปหาแบบนั้นเถอะครับ " แต่กูว่ากูก็ไม่ได้ผอมลงนะ "

“ มึงจะรู้ไง ถามกูนี่ กูจับทุกวัน กูต้องรู้ ส่วนไหนผิดแปลกไป จริงๆขนาดตูดมึงแค่นี้ใช่มั๊ย ตอนนี้แค่เท่านี้ละ "  มันทำมือบอกขนาด ข้าวกูแทบพุ่ง ไอ้ฮิมหัวเราะ " กินเยอะๆ วันนี้กูทำสุดฝีมือเลย "

“ งั้นมึงก็ไม่ต้องแดก กูแดกเอง " ผมบอกมันก็ทำตาโตใส่ ก้มมองดูตัวเอง กูผอมเหรอว่ะ หรือผอมอยู่แล้วเลยสังเกตอะไรไม่ค่อยจะออกอย่างที่มันบอกจริงๆ  " กูผอมลงไปจริงๆเหรอว่ะ "

“ ก็หน่อยนึง ช่วงนี้กินแต่มาม่าไม่ใช่รึไง "

“ กูต้องหากิ๊กแล้วมั้ง มึงไม่อยู่แบบนี้หลังเลิกเรียนกูไปเตร่ห้างกับกิ๊ก เผื่อจะอ้วนขึ้น "

“ ตลกละมึง แดกซะ " ตักกุ้งชุปแป้งทอดให้อีกสองชิ้น มื้อนี้ผมกินข้าวไปประมาณสามจาน ต่อด้วยพุตดิ้งอีกถ้วยนึง อิ่มจนต้องนั่งนิ่งๆ

“ อิ่มว่ะ ปวดท้อง "

“ เอาจานมาเก็บ " ไอ้ฮิมตะโกนจากที่ล้างจาน ผมนั่งอยู่พักพักก่อนจะลุกขึ้นยืน กินข้าวมากไปหน่อย นานๆทีจะมีของที่ชอบเลยจัดเต็ม " กูล้างเองๆ"

“ ไม่ต้องหรอก ใบสุดท้ายละ กูล้างเอง " มันเอาจานผมไปล้างยืนอยู่ใกล้ ไม่ได้ขยับไปไหน มองดูมันล้างจานให้ ไอ้ฮิมล้างจานเสร็จมันเช็ดมือ ก่อนจะเดินไปเอาแก้วมาชงอีโนส่งให้ผม " แดกซะ  "

“ อื้อ "

   ดื่มจนหมดแก้วผมพาตัวเองมานั่งพักที่โซฟา บริหารปากด้วยการเคี้ยวหมากฝรั่ง เป่าออกมาเป็นลูกโป่ง เป็นกลไกการช่วยย่อยของผม

“ ดูๆ" ผมบอกไอ้ฮิมที่เดินอยู่แถวๆนั้น ลูกโป่งหมากฝรั่งพองออกมาเท่าปลายจมูก มันเดินเข้ามาใกล้ ช่วงจังหวะที่มันสามารถพองลมออกมาได้อีก ไอ้ฮิมจู่โจมจูบผมลูกโป่งแตกทันที " ไอ้สัดฮิม มึงแม่ง "

“ ฮ่าๆ " ดึงปากตัวเองออก มันช่วยดึงคราบหมากฝรั่งที่ติดอยู่บนปากผม

“ นิสัยว่ะ แกล้งกู " ผมคายหมากฝรั่งทิ้ง

“ นี่มึงเอาจริงเหรอ "

“ เรื่อง ? “ ผมเงยหน้าถามมันที่จ้องตาผม

“ เปล่า " ตัดความสงสัยของกูซะงั้น " เออ มึง พรุ่งนี้ กูไปดูงานต่างจังหวัดนะ  "

“ กี่วันว่ะ " ดูงานต่างจังหวัดทีไร ผมละเบื่อทุกที ไม่ชอบเวลามันไปหลายวัน เหงา 

“ นอนนู้นคืนนึง "

“ อื้ม โอเค งั้นพรุ่งนี้กูไปส่งเปล่า " ผมขับรถได้แล้ว ตอนนี้ก็มีบัตรขับขี่เรียบร้อยแล้ว ไอ้ฮิมนี่เหละครับเป็นคนสอน ขับเป็นเมื่อปีที่แล้ว " ตื่นไหวเหรอวะ ตีห้านะ " ผมพยักหน้ามันก็ตอบตกลง ลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็น รู้สึกอยากจะกินอะไรหวานๆอีก

“ กินคิทแคทชาเขียวดีกว่า "

“ ไหนมึงบอกว่าอิ่ม "

“ แล้วไหนมึงบอกว่ากูผอม " หันไปเถียงมัน ไอ้ฮิมยิ้ม ได้ยินเสียงมันลุกเดินขึ้นมา มือมันกอดเอวผม ขยำพุงที่ยื่นออกมานิดหน่อยหลังกินข้าวเสร็จ

“ กูมีวิธีทำให้มึงดูมีน้ำมีนวลขึ้น แบบทันตาเลย " พูดชิบริมใบหูแบบนี้ กัดติ่งหูผมแบบนี้ กอดเอวแน่นแบบนี้ ดึงผมให้หันไปมองหน้ามันแบบนี้ ดันตัวผมให้นั่งลงแบบนี้ แล้วถอดกางเกงของมันลงแบบนี้แล้วละก็

“ กูอิ่มว่ะ " จะให้กูกินอะไรอีก กูกินไม่ไหวแล้ว

“ ก็ไม่เห็นต้องกินหมดเลยนี่หว่า " มันบีบแก้มผมปากก็อ้าออกส่วนกลางของมันถูกสอดเข้ามามันเด้งตัวเองสองสามครั้ง ก็ถ้าเป็นแบบนี้ อีกแล้วละก็..

" อื้อออ " กูว่า..กูยอมผอมแห้งๆแบบนี้ก็ท่าจะดี


   ยังไหวอยู่ ผมบอกกับตัวเองแบบนั้นตอนได้ยินเสียงมันใส่เสื้อผ้าอยู่ข้างๆหู เสียงสะบัดเจ็คเก็ตของมัน ผมพลิกตัวกลับไปอีกทาง ผมรู้สึกอุ่นที่ข้างแก้มตอนที่เตียงยวบลงไป ลืมตาขึ้นมองก่อนจะพลิกตัวกลับมา ตอนนั้นฮิมจูบผมแล้ว

“ จะไปแล้วเหรอว่ะ " มันพยักหน้า เมื่อคืนที่กำลังทำกิจกรรมบนเตียง มีสายโทรศัพท์นึงโทรเข้ามาแต่ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ใจความสรุปว่า ผมไม่ต้องไปส่งมันแล้ว มันจะไปกับเพื่อนของมัน เค้าจะมารับที่คอนโด

“ อื้ม มึงนอนเถอะ "

“ ไม่อะ กูจะไปส่ง " บอกก่อนจะลุกขึ้นนั่ง มองดูตัวเองที่ไม่ใส่เสื้อผ้า เกาหัวนมที่ตอนนี้แดงจัดและมีรอยฟัน หยิบบ๊อกเซอร์ขึ้นมาใส่กับเสื้อบอลตัวใหญ่จนเหมือนกูใส่เสื้อตัวเดียว " เพื่อนมึงมายัง "

“ ยัง ยังมาไม่ถึง " มันดึงผมมากอดไว้ ผมเกลียดจังช่วงเวลาแบบนี้ มันชอบกอดผมตอนที่กำลังง่วง กอดกูทีไรกูอยากหลับต่อทันที อ้อมกอดมึงนี่อุ่นเกินไปนะ " ขามึงถ่างไปนะ "

“ ไอ้หมาตัวไหนทำว่ะ " ไอ้ฮิมกอดตัวของผมแน่นขึ้น

“ กินข้าวบ้างละมึง ถ้ากูกลับมาพบว่า สองวันนี้มึงแดกมาม่ากูจะขนมันไปทิ้ง "

“ เออน่า " ผมตัดประโยคที่มันกำลังจะบ่น เสียงโทรศัพท์ของมันดังขึ้น " เพื่อนมึงมาแล้ว "

“ งั้นกูไปละ มาจูบที " แนบปากลงมาจูบส่งลิ้นเข้ามา มันดูดลิ้นผมแรงๆก่อนจะปล่อย ฮิมเดินออกจากห้องไป พร้อมกระเป๋าเป้ทำงาน

“ โชคดีๆ " มันพยักหน้าประตูคอนโดนั้นปิดลง หันตัวกลับจะเข้าไปนอนต่อเตียงตอนนี้คงอุ่นน่าดู แต่สายตาผมกลับเหลียวไปมองที่โต๊ะ มีแผนเอกสารอะไรสักอย่างม้วนวางไว้อยู่ เดินไปหยิบออกมากางดู แบบแปลนอะไรสักอย่างที่ผมดูไม่ค่อยออก " ไอ้แก่ขี้ลืมเอ้ย "

   ใส่กางเกงบอลอีกตัวลวกๆ ผมรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง คิดว่าตอนนี้ถ้าที่ลานจอดรถก็คงจะทัน  ประตูลิฟท์เปิดออก ผมเห็นเบื้องหลังของมัน โชคดีจริงๆที่มาทัน ผมที่กำลังอ้าปากตะโกนเรียก  แต่รถ BMW X1 สีดำดันเข้ามาจอดตรงหน้ามันซะก่อน  คิดว่าคงเป็นเพื่อนมัน

“ โทษๆที เฟย์สายไปหน่อย " เสียงของผู้หญิงคนนั้นทำให้ผมหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอเดินตรงเข้ามาหามัน ไอ้ฮิมก็ส่ายหน้า

“ ไม่เป็นไรอะ ไปเถอะ ออกสายรถติด "

“ แล้วแปลนงานละ " เธอถามไอ้ฮิมก็ก้มลงมองดูตัวเอง

“ เชี้ยกูลืม แปปๆ เดี๋ยวฮิมวิ่งขึ้นไปเอาก่อน " มันที่กำลังหันกลับมา แต่ก็ต้องชะงักไป มันเจอผมเข้าซะก่อน " ไอ้หยุ่น "

“ กูเอาของที่มึงลืมมาให้ " ผมพูดเสียงเบาๆ ก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นนั้นไปให้ ไอ้ฮิมเงียบมันคงรู้ตัวว่าผมรู้สึกยังไง เรื่องของพี่เฟย์ ผมไม่เคยรู้ ไม่เคยรู้ว่ามันสองคนทำงานที่เดียวกัน มันไม่เคยบอก และคิดว่ามันคงไม่คิดจะบอกผมเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ น้องหยุ่นสวัสดีจ๊ะ "

“ สวัสดีครับ " ยกมือไหว้เธอ พี่เฟย์ยิ้มก่อนจะหัวเราะ ผมก้มลงมองด้วยเอง อื้ม เพราะกูรีบไปสินะเลยใส่กางเกงผิดด้าน

“ ใส่กางเกงผิดด้านแนะ คงรีบวิ่งลงมาใช่มั๊ย " ผมหัวเราะแห้งๆเกาหัวตัวเองก่อนจะถอยหลัง กูไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย กูเกลียดการที่ใครๆจะมาหัวเราะเยาะเวลาที่กูทำอะไรโง่ๆออกไป

“ ผมไปนะครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ "

“ จ้า พี่จะดูแลฮิมให้เป็นอย่างดีไม่ต้องเป็นห่วง " ผมมองหน้ามัน ที่มองหน้าผมอยู่ เหมือนมันจะเอ่ยอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่อยากฟังแล้วครับ ขาผมพาตัวเองหันหลังกลับ แล้ววิ่งสุดฝีเท้าไปที่ลิฟท์ทันที

[patwo]

    ภายในลิฟท์ที่เงียบนั้น สมองของผมเอาแต่คิดแค่ว่าทำไมมันไม่เคยบอกอะไรกับผมเลย ทำไมต้องปิดบัง เรื่องที่พี่เฟย์ทำงานที่เดียวกับมัน ผมไม่เคยรู้ ไม่เคยรู้เลยว่าตลอดเวลาที่มันออกงานต่างจังหวัดมันไปกับใคร และคงจะไม่รู้ต่อไป ถ้าวันนี้ไม่ได้วิ่งลงมาเจอ  ลงมาเจอมันที่ต้องไปกับเค้า  คนที่หัวเราะเยาะผมด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติ  มันดูน่ารัก เพราะเธอเป็นคนสวย เป็นคนสวยที่นิสัยดี มีเหตุผล ฉลาด แล้วก็เป็นผู้กญิง สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดคือ ไม่ว่าเราจะพยายามมากเท่าไหร่ เราจะไม่สามารถดีได้เท่าเค้าคนนั้น อีกครั้งที่สมองผมเกิดคำถามที่ว่า ถ้ามันบริสุทธิ์ใจกับพี่เฟย์จริง ทำไมต้องปิดบัง

“  กูว่ามันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะเว้ย มึงคิดมากไปเองนั่นละ " ไอ้ไฟพูดขึ้นตอนที่ผมเล่าเรื่องนี้ให้มันฟัง วันนี้มันขับรถมาส่งผมแต่ก่อนจะส่งมันชวนไปเดินห้างก่อน

“ แล้วมึงจะไปซื้ออะไรวะ "

“ เนคไท "

“ เนคไท " ผมทวนคำพูดของมัน ไอ้ไฟพยักหน้าลง " มึงใช้ด้วยเหรอว่ะ หรือว่ามึงจะไปงานกับคุณหญิงแม่ของมึง "

“ กูไม่ได้ซื้อใช้เอง " มันบอกตอนที่เอาท้ายรถเข้าจอดในล๊อค

“ แล้วซื้อให้ใครว่ะ พี่เทม " มันพยักหน้า ไอ้ไฟหันมามองผม

“ มันสมัครงานที่สถานทูตอเมริกาได้แล้ว " ผมเห็นรอยยิ้มในแววตาของมันตอนที่พูดถึงเรื่องนี้ มันคงดีใจไม่แพ้คนที่ได้งาน แต่ว่า..
“ พี่เทมก็ทำงานสถานทูตอยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่ะ "

“ ก็ใช่ แต่ตอนนั้นมันทำที่สถานทูตอังกฤษ คือมึงเข้าใจมั๊ย พ่อมันเป็นท่านทูตประจำอังกฤษคนเค้าก็เลยมองว่า มันได้เส้น มันเลยอยากพิสูจน์ตัวเองมั้ง  กูก็ไม่รู้หรอก มันเรื่องภายใน อีกอย่างเทมมันไม่ค่อยเอาเรื่องงานกลับมาบ้านว่ะ คือพอเข้าห้องมันจะไม่เอ่ยเรื่องงานให้กูได้รู้เลย "

“ ก็ดีนะมึง ไอ้ฮิมก็ไม่พูด แต่เพราะมันเหนื่อยจนพูดไม่ออก "

“ ปีหน้าก็จบแล้ว มึงคิดว่าจะทำอะไร " ไอ้ไฟหันมาถาม ผมมองกระเป๋าของตัวเอง มีเอกสารบางอย่างอยู่ในนั้น

“ ไฟ มึงไปสอบชิงทุนไปเรียนต่อโทกับกูมั๊ย "

“ ฮ่าๆๆๆ ไอ้เหี้ย มึงมาชวนใครเนี้ยไอ้หยุ่น มึงมาชวนกูเหรอ กูเนี้ยอะนะ " มันชี้หน้าเข้าหาตัวเอง " ลำพังไอ้ที่เรียนอยู่ยังไม่รอดเลย "
 
“ แต่เท่าที่กูดูมันก็สอบง่ายนะมึง อาจารย์เรียกกูไปคุยวันนี้ถามว่าสนใจมั๊ย เกรดมึงก็สูงขึ้นมากเลยนะ ก็ถึงขั้นต่ำที่เค้าให้สอบ " เป็นทุนเรียนต่อปริญญาโทที่ญี่ปุ่น เกี่ยวกับด้านการทำอนิเมชั่นเป็นมหาลัยที่เปิดสอนเกี่ยวกับด้านนี้โดยเฉพาะ และมีแค่ไม่กี่คนที่จะสอบผ่าน

“ แล้วมันสอบอะไรบ้างว่ะ "

“ สอบวาดรูป แล้วก็พื้นฐานอนิเมชั่น ภาษาอังกฤษ แค่นั้นอะ " มันพยักหน้า ผมยื่นใบสมัครกับข้อมูลให้มัน " กูขออาจารย์มาเผื่อมึงด้วย ถ้ามึงจะสอบ พรุ่งนี้กรอกแล้วไปส่งพร้อมกู "

“ มึงจะไปเหรอว่ะ " ผมพยักหน้า " ไม่ใช่ว่าโกรธพี่ฮิมแล้วจะไปนะมึง ไอ้หยุ่น  "

“ ไม่ใช่ โกรธเดี๋ยวก็ดีกัน แต่กูอยากเรียนต่อเพราะชอบจริงๆ ถ้าไม่ได้ทุนก็ก็ตั้งใจจะไปอยู่แล้ว "  มันพยักหน้าครั้งสุดท้ายเราลงจากรถ  เดินเข้าห้างที่ในทุกวันคนมันก็ยังเยอะเหมือนเดิม

“ งั้นกูจะไปสอบด้วยแล้วกัน แต่ถ้ากูได้มึงไม่ได้นี่ มีฮานะ "

“ กูว่ายากว่ะ สอบกันตั้งกี่คน "

“ แล้วถ้าไม่ได้มึงคิดจะเรียนต่อรึเปล่า " ผมพยักหน้า บอกแล้วว่าเรียนเพราะชอบยังไงก็อยากจะเรียนต่ออยู่แล้ว อยากไปเมืองนอกด้วย " กูเคยคุยกับไอ้ฮิมไว้ ว่าจะไปเรียนต่ออเมริกาด้วยกัน มันเองก็จะไปเรียนโทวิศวะต่อ "

“ ดีนะ..กูก็อยากเรียนต่อ แต่กูยังไม่รู้เลยว่ะ ว่าจะได้จับดินสอวาดรูปที่กูรักไปอีกนานแค่ไหน "

“ ทำไมมึงพูดแบบนั้นว่ะ จะตายรึไงว่ะ "

“ พ่อกูก็แก่ลงทุกวันมึง แล้วบริษัทใครจะทำต่อว่ะ ไฟท์แม่งก็แต่งงานเป็นท่านทูตที่สวิซไปแล้ว มันคงไม่กลับมาแล้วละ งั้นใครจะดูแลว่ะ ถ้าไม่ใช่กู "

“ ก็จริงของมึงนะ คนเรามีภาระหน้าที่แตกต่างกันว่ะ " มองดูมันเป็นแล้วก็นึกย้อนมองตัวเอง ผมมีโชคดีในความโชคร้าย โชคดีคือสามารถทำงานที่ตัวเองรักได้แต่ต้องดิ้นรนหาเงินเอง สร้างฐานะเอง  ต่างกับมันที่มีฐานะดีอยู่แล้ว ไม่ต้องดิ้นรนหาเงินเอง แต่ไม่สามารถทำงานที่ตัวเองรักได้

“ เอาเหอะ กูก็ไปสอบเล่นๆ ไม่ได้หรอก โง่ๆอย่างกู "

   ทำไมมันถึงชอบดูถูกตัวเองนักว่ะ ทั้งๆที่ตัวมันก็โคตรจะเก่ง จากคนที่เรียนไม่เก่งเลย แต่มันความขยันบวกด้วยความใส่ใจที่พี่เทมคอยจี้มันตลอดเข้าไปจากเกรดหนึ่งที่เกือบถูกรีทาย ตอนนี้มันได้เกรดสามกว่าเข้าไปแล้ว

“ มึงสีอะไรดีว่ะ " ไฟถามผมออกมาตอนที่มองไปมันมีให้เลือกเป็นร้อย

“ ไม่ทราบว่าซื้อใช้เองรึเปล่าครับ " พนักงานผู้ชายถามมันที่ส่ายหน้า

“ ซื้อให้พ่อครับ " ผมหลุดขำกับคำตอบของมัน " แต่ว่าพ่อผมยังวัยรุ่นนะ "

“ สีแดงมั๊ยมึง แดงเลือดหมู แดงเข้มๆออกน้ำตาลๆ หรือไม่สีน้ำเงิน มันเข้ากับสูทสีดำได้ง่ายนะ "

“ งั้นเอาสองเส้น เส้นสีแดงนี้ กับสีนำ้เงินอันนี้ครับ " สวยทั้งสองสีเลยครับ สีแดงเลือดหมูกับสีน้ำเงินเข้ม " ห่อให้ด้วยนะครับ "
“ พ่อมึงนี่ หน้าเด็กดีนะ " มันยักคิ้ว

“ มึงเดี๋ยวแดกข้าวกันก่อนนะ เดี๋ยวกูไปส่ง ยังไง พี่ฮิมก็ไม่อยู่ห้องใช้มั๊ยละ " ผมพยักหน้า ถอนหายใจออกมาก็กอดคอ " มึงแม่ง พอมึงเศร้านี่โคตรจะไม่ใช่มึงเลยอะ "

“ กูไม่ได้เศร้า "

“ แต่ก็กำลังคิดมากอยู่ "  ไอ้ไฟบอก ผมถอนหายใจออก

“ มันมีเหตุผลอะไรที่ต้องโกหกกูว่ะมึง หรือว่ามันจะคบกับพี่เฟย์อยู่ " นั่นคือสิ่งที่ผมคิดจริงๆ ดูงี่เง่าก็จริง แต่ก็อดคิดไม่ได้
“ มึงคิดมากว่ะ ถามเลยจะได้รู้เรื่อง "

“ เป็นมึง มึงถามเหรอว่ะ " ไอ้ไฟเงียบมันเกาหัวตัวเอง

" ก็ไม่ใช่กูด้วยอะนะ พูดยากว่ะ ว่าถ้าเกิดกับกู กูจะทำไง "

“ แย่นะมึง ว่ามั๊ย เวลาที่กูหึงมันกับพี่เฟย์กูรู้สึกว่าตัวเองโคตรแย่ กูมีเหี้ยอะไรดีว่ะ กูเทียบกับพี่เฟย์ไม่ติดเลย ยิ่งกูคิดว่า เค้าดีมากเท่าไหร่ เหมาะสมกับไอ้ฮิมเท่าไหร่ กูก็ยิ่งรู้สึกแย่  กูมีอะไรดีว่ะ  "

“ กูว่ามึงต้องมีเหละ  แค่มึงไม่รู้ " มันตบไหล่ผมเบาๆ " คิดมากๆ แดกข้าวกัน ข้าวแกงกระหรี่มั๊ยมึง หรือฟูจิ "

“ มึงอยากแดกไร " ผมถามมันที่หันซ้ายทีขวาที กับสองร้านที่อยู่ตรงข้ามกัน

“ ข้าวแกงกระหรี่แล้วกัน กูไม่ค่อยได้แดก "

   นั่งกินข้าวกันจนอิ่ม ก่อนจะกลับบ้านไอ้ไฟมาส่งผมที่คอนโด ระหว่างทางหรือว่าทั้งวันของวันนี้ไม่มีเสียงโทรศัพท์หรือไลน์สักข้อความจากไอ้ฮิม น่าแปลกที่มันไม่คิดจะโทร ทั้งๆที่ปกติมันคงเคลียร์กับผมก่อนไปด้วยซ้ำ  เดินมาถึงห้องเห็นไฟเปิดสว่างอยู่ ผมขมวดคิ้ว

“ ก่อนออกก็เปิดแล้วนี่หว่า " ไขกุญแจเข้าไป ผมถอนหายใจกับคนที่ยืนอยู่ในห้อง เจ้าของห้องที่วันนี้ไม่โทรมาหาผมสักสาย " ไหนว่ากลับพรุ่งนี้ไงว่ะ "

“ ไปไหนมา ทำไมมึงถึงกลับเอาป่านนี้ "

“ ไปซื้อของเป็นเพื่อนไอ้ไฟ " ผมบอกมันก็เดินเข้ามาใกล้

“ กูโทรไปถามไอ้ไฟนะ " พยักหน้าลงอีกครั้ง

“ เชิญเลย " ยื่นโทรศัพท์ให้มัน " กูไม่ปิดบังเรื่องไร้สาระพันนี้หรอก เพราะกูไม่ใช่มึง "

“ นี่ เรื่องของเฟย์นะ " ผมยกมือขึ้นห้ามมัน ไอ้ฮิมมีสีหน้าหนักใจอยู่ในแววตานั้น

“ ทำไมมึงปิดกูว่ะ "

“ กูไม่อยากให้มึงคิดมาก ว่ากูทำงานที่เดียวกับมัน กูไม่อยากให้มึงกังวล แต่กูก็ไม่ได้คิดว่าจะไม่บอก กูจะบอกแต่ยังไม่ได้บอก "
“ แล้วมึงรออะไรอยู่ว่ะ รอให้กูเห็นเองเหรอ " จ้องหน้ามัน ไอ้ฮิมเดินเข้ามาใกล้ มือมันจับไหล่ผม " ทำไมต้องพี่เฟย์อีกแล้วว่ะ ทำไมชีวิตของมึงต้องมีเค้าตลอดด้วย ตั้งแต่ตอนเรียนนี่ยังจะติดตามมาถึงตอนทำงานอีกเหรอว่ะ ทำไมว่ะ เค้าชอบมึงมากเลยเหรอว่ะ ถึงคอยทำอะไรๆ ติดตามมึงไปตลอดแบบนี้  "

“ กูบอกแล้ว ระหว่างกูกับเฟย์คือเพื่อนจริงๆ กูไม่ได้คิดอะไร  แล้วอีกอย่าง มันมาสมัครงานที่นี่เพราะว่า ไอ้เต๋อเห็นว่ามันกำลังหางานทำอยู่ แล้วตำแหน่งมันก็ว่าง มึงไม่ต้องคิดมากหรอก "

“ มึงจะมาห้ามกูไม่ให้คิดได้ไงว่ะในเมื่อกูคิด " ผมดันมือที่จับไหล่ของผมออก " ทำไมว่ะ ทำไมถึงต้องมีคนที่ดีขนาดนั้นอยู่ใกล้ๆตลอด คนที่เค้าสวย การศึกษาดี มีฐานะ คนที่เค้าเหมาะสมกับมึงขนาดนั้น ทำไมมึงต้องมีเค้าอยู่ใกล้ด้วยตลอด ด้วยว่ะ "

“ ไอ้หยุ่น.”

“ แล้วพอเทียบกับกูแล้ว กูมีเหี้ยอะไรดีบ้างว่ะ กูเป็นแค่เด็กโง่ๆคนนึงที่มึงเจอบนบีทีเอส แถมยังเป็นผู้ชาย คนที่มึงต้องคอยช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา คนที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไร คนที่ต้องมีมึงอยู่ใกล้ๆแบบกู  แล้วกูมีอะไรดีว่ะมึง กูแม่งไม่มีอะไรเลย " ผมก้มหน้าลงต่ำ ลำคอมันแห้งไปหมดจนแทบจะพูดอกมาไม่ได้อีกแล้ว ขาที่เดินเข้ามาใกล้ของฮิม ผมถอยห่างออกไป มือมันคว้าจับมือของผมไว้ ก้มหน้าลงมามองผม

“ มึงคือคนที่กูรัก นั่นคือ ข้อดีของมึง " เงยหน้ามองมันที่ถอนหายใจออกมา " ถึงกูจะห้ามความคิดของมึงไม่ได้ แต่สี่ปีที่ผ่านมา ถ้ากูคิดว่าเฟย์ดีแบบที่มึงคิด ถ้าความใกล้ชิดมันทำให้กูรักเฟย์ได้ แล้วละก็กูคงทิ้งมึงไปนานแล้วละ ไม่ต้องมารอจนถึงวันนี้หรอก แล้วแบบนี้มึงจะคิดมากทำไม "

“ กูงี่เง่า " นั่นคือความคิดของผมในตอนนั้น ก็อย่างที่ฮิมมันพูด มันก็จริงอย่างที่มันบอก  ถ้ามันเห็นพี่เฟย์ดีกว่า มันคงเลิกกับผมนานแล้ว

“ กูขอโทษ กูผิดเอง ที่ไม่บอกมึงเรื่องเฟย์ แต่เพราะกูไม่อยากให้มึงคิดมาก เวลามึงกังวล มึงจะทำงานไม่ค่อยได้ นอนก็ไม่หลับ งานไม่เสร็จ  แล้วอีกอย่างวันนี้ที่กูไป กูไม่ได้ไปกับมันสองคนไอ้เต๋อก็ไปแต่ที่มันต้องขับมารับกูก่อน ก็เพราะคอนโดกูมันถึงก่อน " มันจ้องหน้าผมที่ตอนนี้หลบตามันไปแล้ว

“ แล้วทำไมมึงกลับเร็วว่ะ ไหนบอกกลับพรุ่งนี้  "

“ งานเคลียร์เสร็จก่อนกำหนด เลยรีบกลับ " มันดึงตัวผมที่มันจับอยู่เข้ามากอด " สีหน้ามึงตอนกูไป ดูไม่ค่อยดีเลย กูไม่ค่อยอยากอยู่ เลยรีบทำงาน  "

“ โทษที " ผมไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงงี่เง่า ไม่รู้ทำไมถึงชอบคิดมากเรื่องของพี่เฟย์ ไม่รู้ทำไมพอเป็นเค้าแล้ว ผมกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักเหตุผลอะไรเลย ไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไร  ไม่มีเหตุผลเป็นคนที่คิดตามแต่ใจตัวเอง

“ ไม่เป็นไร กูเข้าใจ อีกอย่างกูก็คงทำงานแค่ปีเดียว รอมึงเรียนจบแล้วไปเรียนต่ออเมริกาด้วยกัน " มันพูดออกมาพร้อมอ้อมกอดที่กอดผมเอาไว้แน่น เหมือนที่ผมเองก็กอดมันเอาไว้แน่นเหมือนกัน ทั้งๆที่ในใจก็พยายามคิดหาเหตุผลสักข้อที่ทำให้ต้องเป็นแบบนั้น
 
" กูรักมึง " บางที.. นั่นอาจจะเป็นเหตุผลเดียวที่ผมมี

..........................
คิดถึงฮิมหยุ่น กันบ้างมั๊ย รู้สึกเทมไฟถี่เหลือเกินในช่วงที่ผ่านมา
แต่ยกให้เค้าหน่อยเพราะ ตอนแรกของเค้าไม่ค่อยมี นะจ้ะ
มาถึงฮิมหยุ่นที่ก็เป็นหนึ่งในตอนพิเศษ อีกหนึ่งตอน
เมื่อไหร่หนังสือจะเสร็จ ? คำถามนี้อยู่ในหัวทุกคน หนมเลยจะบอกว่า
“ แบบร่างหน้าปกเสร็จแล้วคร่าทั้งสามปกเลย ตอนนี้รอลงสีแล้วปกจริงออกมาก่อน แล้วถึงจะเปิดจองได้ “
หวังว่าทุกคนคงยังไม่ลืมนะเค่อะ TT อย่าเพิ่งลืมนิยายเรื่องนี้นะเค่อะ

ด้วยรัก
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์กันนะคร่าาาาา 
นิยายยังไม่ได้พิมก็ลงตอนพิเศษมันต่อไป เอิ้กกกก
ฝากแท็ก #BTSสถานีรัก ด้วยนะคะ

[MK]

กำลังรอเลย

เราเป็นหยุ่นเราก็คงจะคิดมากเหมือนกันอ่ะ  จะแยกจากกันไม่ได้เลยใช่ไหม ฮิมกับเฟย์เนี่ย   

ตอนนี้มีไฟด้วยจึ๋งนึง  ไฟน่ารักอ่ะ ซื้อเนคไทให้พ่อ(ทูลหัว)    คิดถึงพี่เทมจังเลยยยยยยย 

[boonpa]

ดีนะที่รีบเคลียร์กันให้เข้าใจก่อนจะเป็นมาม่ามหาสมุทร

[cross]

ฮิมหยุ่นมาแล้ววววว
คิดถึงน้องหยุ่น
หยุ่นไม่ต้องเอาตัวเองไปเทียบกะใครนะเพราะหยุ่นก็มีดีไม่ต่างจากคนอื่น แต่บางทีถ้าเราเป็นหยุ่นเราก็คงเป็นแบบนี้ คนที่เคยชอบแฟนตัวเอง วนเวียนใกล้ตัวตลอดๆยังไงมันก็ต้องมีบ้างที่แอบคิดแอบหวั่นไหว ส่วนฮิมถ้าเหตุผลที่ไม่บอกหยุ่นเพราะไม่อยากให้คิดมาก แต่ฮิมน่ารู้จักหยุ่นที่สุด ไม่ช้าก็เร็วหยุ่นต้องรู้สู้บอกไปแต่ต้นให้หยุ่นได้มีเวลาคิดหาเหตุผลให้ตัวหยุ่นเองดีกว่า หยุ่นไม่ใช่คนโง่ แต่หยุ่นเป็นหยุ่นในแบบนี้ น่ารักในแบบของหยุ่น

[Bejae]

อย่าให้ถึงขั้นมาม่ามหาสมุทรเลย
แค่นี้พอกระสัยๆพอแล้วววววว
พี่ฮิมรู้เรื่องที่หยุ่นจะสอบชิงทุนไปญี่ปุ่นยังละเนี้ย

[nutty]

สรุปไปเรียนประเทศไหนอ่ะ
สู้ๆอย่าคิดมากนะหยุ่นนะ

[IsDeer]

ต้องเลือกระหว่างอเมริกากับญี่ปุ่น 

[ice_spok]

มาตลอดยัยเฟย์

สู้ ๆ หยุ่นนน้อยย

[stickyyrice]

ก็เข้าใจน้องหยุ่นนะ
เเต่ฮิมก็ดี มีอะไรก็เคลียร์
ถึงหยุ่นจะงี่เง่า เเต่ฮิมก็เเก้ไขตรงจุด
หยุ่นรู้ว่าตัวเองเป็นไงก็คิดเเค่ตรงนั้นที่เดียว
ไม่จุกจิก



ต่อไปเทมไฟ
นะจ้ะตัวเอง

จะมีอีกไหมอ่าาาา

[nuttzier]

คือ  ..............   คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงง
น้ำตาจะไหล  อิอิ 


 

[Yunatsu]

โอ้ยยยยมาซะหน่วงเชียววว
ขอหวานๆแบบเทมไฟบ้างมะได้หราาาา

[lazat.mchub]

ชอบพี่ฮิม ชอบ ชอบมาก กลับมาอ่านก็ยังตกหลุมรักพี่ฮิมอีก
ในชีวิตจริงจะเจอคนที่มีเหตุผลแบบนี้ไหมหนอ 

[EunSung87]

รอจร่ะรอ

[B52]

เห็นชื่อตอนนึกว่าจะมีเรื่องเศร้าเรื่องทะเลาะอะไรกันอีกหนอ เจอฉากต้มมาม่า กลายมาเป็นมาม่ามหาสมุทรของแท้หงายเงิบเลย 5555
เรื่องเรียนจะมีประเด็นให้เกิดเรื่องมาม่ามาอีกหรือเปล่าเนี่ย

[mild-dy]

หยุ่นขี้หึง แถมยังคิดมากอีก
พี่ฮิมต้องดูแลดีดีนะคะ

[Infinity 888]

หยุ่นเอ๊ยยยย เด็กน้อย ต้องรู้จักภูมิใจในตัวเองนะ
เราก็มีดีของเรา อย่าคิดว่าเราด้อยกว่าใครเลย
ถ้าเค้าจะรักเราต้องรักที่เราเป็นเรา ถ้าไม่ใช่ก็จงปล่อยคนนั้นไปเถิด
อย่าได้แคร์ เสียสุขภาพจิตเปล่าๆ
ดีที่พี่ฮิมเป็นคนที่ใส่ใจหยุ่นนะ รักเฮียก็ตรงนี้
แต่บางครั้งเฮียก็ปากหนักไปนะ  นักเขียน รอหนังสือนะคะ  ฮิมหยุ่น

[gneuhp]

น่ารักจัง มีปัญหาไรกันก็เคลียร์กันไปเลย เรื่องจะได้ไม่บานปลายเนอะ

[Min*Jee]

ตลอดดดดด พี่เฟยตลอดดดดดด ใครก็ได้มาเป็นคู่พี่แกที หยุ่นจะได้สบายใจ   
คิดถึงคู่นี้มากๆเลย

[KuMaY]

หยุ่นเอ๊ย!!
ตัวเองน่ารักขนาดนี้ ยังจะบอกตัวเองไม่มีข้อดีอีกหรอ
แค่นี้คนก็หลงกันทั้งบ้านทั้งเมืองแล้ว

ฮิมดูแลหยุ่นดีดีนะ แล้วมีไรก็ต้องบอกหยุ่น อย่าให้หยุ่นต้องคิดมาก

[PoPuAr]

หาคู่ให้พี่เฟย์เถอะ จะได้จบปัญหานี้ 5555555

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือนกี่ปี  น้องหยุ่นก็ยังคงขี้หึงคงเส้นคงวา

ฮาไฟ  ซื้อเนคไทให้พ่อ พ่อคุณทูนหัวล่ะไม่ว่า อิอิ

[KilGharRah]

เข้าใจที่หยุ่นงี่เง่านะ คือมันก็อดเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้ไง
แต่ยังไงก็ต้องเชื่อใจพี่ฮิมนะ 

[@rnon]

 

[phai]

 

[pogpax]

แวะมาอ่านตอนพิเศษ