ตอนพิเศษ วันวาเลนไทน์ #พาสเทมไฟ
วันแห่งความรักที่กำลังจะใกล้เข้ามา ผมหวนนึกวันสำคัญนี้ของปีที่แล้วที่มีความสุข ยังจำรอยยิ้ม กลิ่นหอมๆของดอกไม้ หรือแม้ช็อคโกเล็ตในโหลของที่ไฟชอบได้เลย แต่พอคิดถึงตอนนี้ในสมองกลับว่างเปล่า ผมไม่รู้จะซื้ออะไรสักอย่าง ไม่มีของที่อยากจะซื้อให้ แม้วันก่อนคนบางคนบอกว่า อยากจะได้นาฬิกาก็เถอะ แต่นาฬิกาอีกแล้วเหรอ แค่ที่มีก็เยอะจนใส่ไม่หมดอยู่แล้ว
“ ซื้ออะไรดีวะ " ผมบ่นกับตัวเองตอนที่ไล่หน้าเฟสของตัวเองไปเรื่อย ก่อนจะหยุดชะงักอยู่ที่ข้อความของไอ้ไฟที่มันไม่ได้โพสต์แต่เป็นเพื่อนที่แท็กภาพมันเข้ามา ไม่มีอะไรมากมาย แค่มันโดนกอดแน่นกับผู้ชายที่ผมไม่รู้จัก ในใจความข้อความที่เขียนว่า ' เมียรักไม่เจอกันนาน คิดถึงไอ้สัดนี่สุดๆเลย ' “ ใครวะ "
ผมถามตัวเองแบบนั้น ก่อนกดเข้าดูประวัติทางเฟสบุ๊คมันเรียนโรงเเรียนเดียวกันกับไอ้ไฟแต่ตอนนี้เรียนมหาลัยอยู่ที่อังกฤษ กดสายโทรศัพท์ออกไปหาไอ้ไฟหลังจากที่ดูภาพที่มันโพสก่อนหน้านี้แค่สิบนาทีเท่านั้น
“ ฮัลโหล ว่าไง "
“ อยู่ไหน "
“ อยู่กับเพื่อน " เสียงของมันสดใส " เพื่อนกูเพิ่งมาจากอังกฤษ "
“ เหรอ " ผมโล่งใจที่มันไม่ได้โกหก " แล้วจะกลับกี่โมง "
“ ดึก แค่นี้นะ " ตัดสายลงไปทันที ผมยกยิ้มกับตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนยาวบนโซฟาของตัวเอง จนเผลอหลับ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูที่ดังอยู่หน้าห้อง ลืมตาขึ้นตอนที่มองไปรอบๆก็พบว่าห้องทั้งห้องมีแต่ความมืด มองดูนาฬิกาที่บอกเวลาสี่ทุ่ม " นี่กูหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอวะ "
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ผมลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปดูตาแมวก็พบคนเมาคนนึง หน้าตาคุ้นตากับชายอีกคนที่กำลังแบกมันไว้ ด้วยการกอดที่แนบชิด
“ สวัสดีครับ "
“ สวัสดี " ผมพูดเสียงเรียบๆ ไอ้ไฟที่กำลังเมาก็ดึงตัวเองเข้ามาหาผม
“ เทม มีคนจะแนะนำให้รู้จัก " มันว่า นิ้วอ่อนแรงชี้ไปที่เพื่อนตัวเอง " นี่ไอ้สาม เพื่อนสนิทกูเองเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ ส่วนมึง ไอ้สามนี่ไง เทม "
“ ขอโทษที่ทำให้มันเมาขนาดนี้นะครับพี่ "
“ ช่างมันเถอะ " ผมบอกปัด อีกคนยิ้มก่อนจะยื่นมือมาขยี้หัวไอ้ไฟ
“ ไว้เจอกันเว้ย "
“ อื้ม "
“ กลับก่อนครับ " ก้มหน้าลากัน ไอ้สามเพื่อนมันก็เดินหันหลังจากไป อยู่ๆก็รู้สึกไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้เแปลกๆ อาจเพราะท่าทางที่ดูไม่มีอะไรแต่ก็แฝงไปด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ หน้าตาหล่อที่ดูนิ่งๆนั่น ถึงจะยิ้ม แต่ก็ยังทำให้รู้สึกระแวง
กลายเป็นคนที่ระแวงผู้ชายแปลกหน้าที่เข้าใกล้มัน ทุกคนไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“ เทม เข้าห้องกัน " ไฟดึงตัวเองออกไปข้างหน้า ผมที่เดินประคองมันมานั่งบนโซฟาอีกคนก็ล้มตัวลงนอนยาว
" แดกมาเยอะขนาดไหนทำไมถึง เมาขนาดนี้วะ "
“ ร้อน " มันปัดเสื้อตัวเองเหมือนกำลังรำคาญ แก้มขาวเจือสีแดงนิดหน่อยเพราะความเมา ผมยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูบิดน้ำหมาดๆมาเช็ดให้
“ เช็ดตัวหน่อย " ปลดกระเสื้อนักศึกษาที่มันใส่ ผมขมวดคิ้วตอนที่ยิ่งปลดลงมากว้างเท่าไหร่ ก็ยิ่งเห็นรอยแดงจางๆที่ต้นคอของมันชัดขึ้น " นี่มัน อะไรกันวะ "
คำถามกับสิ่งที่เห็นทำให้หัวใจของผมเต้นแรง มันไม่มีคำตอบ คนที่ตอบได้กำลังเมาไม่ได้สติ ยื่นมือไปถูรอยนั่นของมันแรงๆ ไอ้ไฟก็พลิกตัวหนี
“ อื้อ เจ็บ "
กริ๊ง เสียงเตือนของโพสต์เฟสบุ๊คดังขึ้น ผมดึงมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงของมัน ตอนที่โทรศัพท์เสียงเตือนเริ่มดังขึ้นหลายๆครั้ง ไม่มีอะไรมาก แค่มันโดนเพื่อนตัวเอง แท็กภาพมาให้ พร้อมกับคอมเม้นท์ต่างๆมากมายจากเพื่อนเคยร่วมสถาบัน มือผมกดเลื่อนปลดล๊อค หน้าจอที่เด้งขึ้นมาโชว์ภาพของการกอดจูบที่จัดอยู่ในตารางสี่เหลี่ยมของกรอบเดียว และแน่นอนว่า ภาพนั้นที่ผมเห็น ก็คือ ภาพของไอ้ไฟ กับเพื่อนใหม่ของมัน
“ หายหัวไปไหนกันทั้งสองตัวเลยวะ นี่ไอ้สาม ส่งไอ้ไฟถึงบ้านยัง " คอมเม้นท์ที่กำลังเด้งขึ้นมาผมไล่อ่าน “ เค้าปี้กันอยู่ ไม่มีเวลามาตอบเม้นท์หรอก " กดปลดล๊อคทันที ผมกำมือของมันแน่นก่อนจะปาทิ้งลงพื้นจนมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“ รู้แล้วละ จะซื้ออะไรให้วาเลนไทน์ " ผมว่าแบบนั้นด้วยเสียงเรียบๆ ตอนที่ก้มหน้าลงมองมันที่กำลังหลับ ผมจัดแจงถอดเสื้อผ้าที่มันสวมจนเปลือยเปล่า และในวินาทีต่อมาผมก็จัดการกับเรือนร่างนั้น อย่างตะกละตะกรามด้วยความโมโห
จะไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว จะไม่เหมือนครั้งนั้นอีก ครั้งที่ไว้ใจ วางใจ นิ่งไม่พูดอะไรจนสุดท้ายก็เกือบเสียมันไป แบบนั้นมันจะไม่มีอีกแล้ว
“ อื้ม " เสียงของคนที่กำลังตื่น ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นมอง ไปรอบๆ แล้วจะมาหยุดมองอยู่ที่ผม ที่กำลังสูบบุหรี่มองมันที่ค่อยๆลุกจากเตียง ไฟสะบัดหัวสองสามครั้ง " เทม "
“ ว่าไง " ผมถาม มันที่นิ่งไปก้มลงมองตัวเองที่ตอนนี้ใส่แค่บ๊อกเชอร์ตัวเดียว
“ นี่มึง เงี่ยนขนาดนี้เลยเหรอวะ " ถอดหายใจออกมามันทำหน้าหงุดหงิด แต่ผมที่ยังนิ่งก็ทำให้มัน ตั้งคำถาม " เป็นอะไร นี่เอากูแล้วนั่งทำเท่ห์เหรอ "
“ เมื่อคืนมึงไปทำอะไรมา "
“ เมื่อคืน ก็ไปเมากับเพื่อนสมัยม.ปลายมา ไอ้สามมาส่งกูใช่มั้ย กูจำได้ คล้ายๆ ว่ามัน "
“ ใช่มันมาส่ง " ผมบอก " แต่เมื่อคืนไปทำอะไรมา "
“ ก็บอกแล้วว่าไปเมามา ถามมากจัง " ว่าออกมาแบบนั้น ไฟที่เหมือนนึกอะไรได้ มันมองซ้ายมองขวา " มือถือกูละ "
“ อยู่นั่น " ชี้ไปที่พื้น มันที่ตาโตขึ้นมาทำท่าจะลุกแต่ก็ไม่ไหว ไฟนั่งลงที่เดิม ก่อนหมอนที่มันหนุนจะถูกโยนมาใส่ผม
“ ไอ้สัด ทำไมมันอยู่ในสภาพนั้น มึงโยนมือถือกูทำไมวะ "
“ ก็บอกมาสิ ว่าเมื่อคืนไปทำอะไรกับเพื่อนมึงกันแน่ " ผมหันไปถาม " ไปกินเหล้า หรือ ไปนัวเนียกัน " ไอ้ไฟเงียบลงมาจ้องหน้าผมแต่นั่นก็ไม่ใช่สายตาที่มันชอบทำ สายตาที่บอกว่าผมกำลังเดาถูก " เพื่อนมึงแท็กภาพมาให้กูหมดแล้วล่ะ คราวนี้มึงจะเล่าได้ยัง ว่าไปทำอะไรมากันแน่ "
สายตาของมันที่กำลังมองมัน ไฟดึงตัวเองเข้ามานั่งใกล้ผมมากขึ้น มือที่กำลังเอื้อมมือจับแขนของผม " เทม คือกูไปกินเหล้าปกติ แต่ว่ามีเกมส์ให้เล่น เหมือนเกมส์แบบเดินหมากทั่วไป แต่ว่า มันก็มีแบบ บางอันถ้าไปหยุดตรงนั้น ให้จูบกัน ให้หอมหัน แต่มึง พวกมันก็เพื่อนกูทั้งนั้น ผู้ชายทั้งหมด "
“ กูไม่ใช่ผู้ชายเหรอ " พอถามออกไปแบบนั้นมันก็เงียบไป " มึงลืมไปแล้วเหรอ ว่ามึงมีแฟนเป็นผู้ชาย กี่ครั้งกี่หนแล้ววะ ที่มึงทำแบบนี้ ไปเที่ยวกับเพื่อน ทำตัวสนิทสนมเกินเพื่อนกับพวกมัน "
“ แต่กูมันก็ผู้ชายนะเว้ย กูก็ต้องมีสังคมของกู ต้องกอดคอถ่ายรูปกับเพื่อน มันก็ต้องมีกันบ้าง มึงจะหึงอะไรนักหน้า มันไร้สาระ มึงไม่ไว้ใจกูเหรอวะ "
“ เออ ใช่ กูไม่ใจ ตั้งแต่เรื่องไอ้เซฟก็ไม่เคยไว้ใจมึงได้อีกเลย แต่กูไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผลขนาดนั้น ถ้ากอดคอกันกูก็ไม่ว่าหรอก แต่จูบปาก หอมแก้ม ดูดคอมึงมา โทษนะ กูคิดว่า มึงกับมันเป็นเพื่อนกันไม่ได้จริงๆวะ " ขาที่กำลังลุกขึ้นจากโซฟา ไฟจับมือผมไว้
“ เทม " นิ่งค้างอยู่แบบนั้น แต่เหมือนคนที่เรียกไว้ก็ไม่รู้จะพูดอะไร ผมหันไปมองหน้ามันที่กำลังกัดปาก " อย่าไปไหนนะ กู ... รับผิดชอบเรื่องมือถือของกูก่อนเลย "
" ไม่ต้องห่วงหรอก ซื้อให้อยู่แล้ว " สะบัดมือของมันออก ผมเดินเข้าไปในห้องแล้วก็หันไปกลับมามองมันอีก รู้ครับว่าการหนีปัญหามันยิ่งทำให้แย่ โดยเฉพาะความรู้สึกของอีกฝ่ายแต่ผมก็ไม่ได้ใจดีนักหรอก ถ้ายังต้องคิดถึงเรื่องอดีตพวกนั้นอยู่ ตอนนี้ก็ยังไม่อยากจะคุย
ช่วงเที่ยงวัน เราสองคนออกมากินข้าวข้างนอกทั้งๆที่ไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ ผมขับรถพามันมาที่ห้างเพราะคิดว่าจะซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้มันพอดี เราแวะกินข้าวกันที่ร้านอาหาร ภายในร้านเงียบเชียบเพราะเป็นวันธรรมดา ผมมองไปโดยรอบก็พบว่าบรรยากาศที่ห้างกำลังเปลี่ยนไป มีการจัดเตรียมงานช่วงวาเลนไทน์แล้ว
“ ถ้ามึงพากูออกมาแล้วไม่คุยจะพาออกมาทำไมวะ " ผมเงยหน้าขึ้นมองมัน อาหารจานเดียวที่เราสั่งกินแยกกันคงทำให้มันรู้สึกแปลกๆถึงบรรยากาศ
“ พามาซื้อมือถือ "
“ อื้ม " พยักหน้าเข้าก่อนจะก้มลงกินข้าว ทั้งๆที่อยากจะชวนคุยแต่ผมเองก็รู้ ไฟ ไม่เคยทำอะไรแบบนั้น มันง้อใครเป็นที่ไหน ทุกครั้งที่โกรธกันถ้าผมงอนมัน มันก็มักจะทำตัวเอาแต่ใจจนพลิกมาเป็นฝ่ายโกรธผมทุกที แต่คิดว่าครั้งนี้มันคงทำแบบนั้นไม่ได้อีก " งั้นถ้าซื้อแล้วก็รีบพากูกลับเลยนะ "
“ จะกลับไปที่ไหนละ บ้าน หรือว่า คอนโด "
“ บ้าน " มันพูดออกมาเสียงเบาๆ ผมพยักหน้า เรานั่งกินข้าวด้วยกันเงียบๆ อย่างไม่มีใครพูดอะไร ผมเรียกเช็คบิลเราเดินออกจากร้านอาหาร ก่อนจะเดินเข้าไปซื้อมือถือเครื่องใหม่ให้มัน
โทรศัพท์เครื่องใหม่ถูกใส่ซิมอันเดิม มันถอนหายใจออกมาตอนที่มองของในมือของตัวเอง " เสียดายรูปชะมัด " มันเหลือบมามองผมสายตาไม่พอใจที่ส่งมาให้ " โมโหอะไรนักหนา ถึงต้องทำแบบนั้น "
“ เข้าเฟสบุ๊คมึงดูสิ "
“ เฟสเหรอ " ผมพยักหน้า ไอ้ไฟก็ก้มลงกดมือถือของตัวเองแล้วก็นิ่งไป ผมยืนนิ่งมองดูภาพที่มันกำลังยืนดู ก็คือภาพเดิมที่ดูเมืื่อคืนนั่นเหละครับ แต่แถมด้วยคอมเม้นท์ยาวเป็นพัน พร้อมทั้งคนนอกที่เข้ามาสูบไปแล้ว แถมก็ไปเขียนลงโซเชี่ยลต่างๆว่ามันเป็นแฟนกัน " คือเทม "
“ ทำไม เพื่อนมึงสินะ ที่อยากจะบอกนะ "
“ ทำไงดี มีคนแชร์ไปเยอะเลย มีคนไลค์เยอะด้วย "
“ ถามเพื่อนมึงสิ " ผมว่า มันที่ถอนหายใจออกมาก็เงยหน้ามองผม " เพื่อนมึง น่าจะให้คำตอบได้นะ "
“ นี่มันไม่ใช่เวลามาย้อนนะเว้ย กูถามเพื่อต้องการคำตอบ อยากให้มึงช่วยคิด "
“ เวลาทำทำไม ไม่คิด "
“ ก็ตอนนั้น "
“ ก็ตอนนั้น มันไม่มีสติ งั้นถามหน่อย ตอนที่นั่งกินเหล้า ไม่ได้คิดถึงกูเลยเหรอ มึงไม่ได้คิดเลยเหรอ ว่า ถ้ากูไปเห็น กูจะรู้สึกยังไง กูจะเป็นยังไง ทุกวันนี้คือมันเป็นกูคนเดียวเหรอ ที่รักมึง "
“ คือ "
“ ทุกครั้ง ไม่ว่ากูจะทำอะไร ไม่ใช่เพราะว่ากูมีสติทุกครั้งหรอกนะ แต่เพราะกูคิดมึงทุกครั้งตังหาก กูคิดตลอด ว่ามึงจะรู้สึกยังไง คิดตลอดว่าจะไม่ทำให้มึงเสียใจ แล้วมึงล่ะ คิดอะไรแบบนี้บ้างมั้ย ไม่มีสติ สนุกจนเพลิน หรือจริงๆ ไม่คิดอะไรแบบนั้นเหมือนที่กูคิด " ผมยิ้มให้มัน ตอนที่ยื่นมือออกไปลูบหัวมัน ผมเสียใจแม้กระทั้งตอนที่มองหน้า หัวใจที่กำลังถูกบีบรัดจนแน่น โกรธที่มันไม่รู้จักระวังตัวเอง ไฟกัดปากของตัวเองแน่น น้ำตาของมันคลอหน่วยตาไปหมด ผมถอนหายใจ " โทรไปบอกให้เพื่อนมึงลบภาพนั่นซะสิ ก็แค่นั้นเอง เรื่องแบบนี้ไม่นานมันก็หายไป มึงไม่ต้องกลัวว่าเค้าจะคิดว่ามึงกับเพื่อนเป็นแฟนกันหรอก ใน ig มึงก็ใช่ว่าจะไม่มีภาพกูอยู่ อีกอย่างใน ig กู ก็มีแต่ภาพของมึง "
“ อื้ม " พยักหน้ารับแบบนั้น ผมที่เดินออกจากร้านไม่ได้รอไฟที่เดินตามหลังมาเลย ก่อนมือนึงจะยื่นมาจับที่ชายเสื้อข้างหลัง " รอด้วยสิ จะโกรธก็ได้ จะงอนก็ไม่เป็นไร แต่อย่าทิ้งให้กูเดินอยู่คนเดียว มันรู้สึกเหมือน มึงกำลังจะทิ้งกูไปแล้ว "
เอื้อมมือตัวเองไปจับมือมันแล้วเดินออกไปด้วยกัน ภายในห้างที่มีคนมองเราเยอะแยะ ไฟยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาออก มันรอสายอยู่สักพักผมได้ยินเสียงอีกฝั่งนึงรับสาย
“ มึง ลบรูปนั่นเลยนะสัด "
“ ทำไมวะ " เสียงสงสัยถามมาก่อนจะหัวเราะ " น่ารักจะตายคนแชร์เยอะแยะ "
“ กูไม่ชอบ " มันพูดสั้นๆสไตส์มัน " ไม่อยากมีปัญหากับเทม ลบซะ "
“ อะไรวะ แฟนมึงหึงเรื่องแค่นี้เอง ก็เพื่อนกันหมด "
“ แต่คนอื่นเค้าไม่ได้คิดแบบนั้น มึงคิดว่าคนที่มาเม้นท์ แล้วก็แชร์ไป เค้าจะรู้รึเปล่า มึงลบเถอะ กูขอ "
“ อื้ม ก็ได้ กูจะลบให้ "
“ ขอบใจ " มันวางสาย ก่อนจะหันมามองผม มือที่บีบมือของผมแน่น " สั่งให้ลบให้แล้ว "
“ อื้ม " พยักหน้ารับแต่เหมือนคนข้างๆยังไม่สบายใจ มันก้มหน้าลง
“ ดีกันได้ยัง " ผมเผลอยิ้มออก ตอนที่ได้ฟังคำนั้น มันเป็นแบบนี้ทุกที ใจอ่อนกับมันได้ทุกครั้งเพียงแค่ฟังคำพูดไม่กี่คำ
“ กลับบ้านกันเถอะ "
“ พรุ่งนี้... วาเลนไทน์แล้วนะ "
“ ก็ให้ของขวัญไปแล้วไง " ชี้ไปที่โทรศัพท์เครื่องที่มันถือ ไอ้ไฟขมวดคิ้ว
“ ไม่นับ อันนี้มึงทำของกูพัง มึงต้องชดใช้มันก็ถูกแล้ว "
“ ถ้ากูทำบ้าง มึงไม่หยุดแค่โยนโทรศัพท์หรอก คงหยิบมีดมาแทงกูด้วยซ้ำ " ผมว่า
“ แล้วต่างอะไรที่มึงเอากูจนยับแล้วตื่นเช้าไม่ได้ " ทุกอย่างเงียบ ผมถอนหายใจออกมาตอนที่จะเดินหันหลังหนี ก็ไม่ลืมจับมือมันเดินมาด้วย " จะไปส่งกูที่บ้านจริงๆเหรอ "
“ อื้ม "
“ พรุ่งนี้วาเลนไทน์นะ "
“ ก็แล้วไงละ " ผมถามกลับ
“ ก็วาเลนไทน์ มึงกับกูต้องอยู่ด้วยกัน "
“ ก็ยังไม่ใช่วันนี้ "
“ ขี้งอน " มันว่า ผมก็หันไป
“ ถามหน่อย มึงรู้สึกผิดกับเรื่องนี้มั้ย "
“ รู้สึก " ตอบเสียงเรียบๆ " แต่ไม่รู้จะทำยังไง ก็มันเกิดขึ้นแล้ว "
เดินจูงมือมันออกจากห้าง ผมขับรถไปเรื่อยๆ ถนนที่เรากำลังมุ่งกลับมามัน ไอ้ไฟที่เอาแต่มองไปนอกหน้าต่าง มันรู้ว่าผมโกรธแต่แค่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้จะง้อยังไง
“ เทม "
“ อะไร " หันไปถามมันที่หันมามองหน้า
“ กูจะกลับไปเอาของที่คอนโดก่อน "
“ เอาอะไร ที่บ้านไม่มีเลยเหรอ "
“ อื้ม " มันพยักหน้า " จะเอานาฬิกาเรือนที่มึงซื้อให้วันเกิด จะใส่พรุ่งนี้ "
“ ใส่เรือนอื่นไปก่อนไม่ได้เหรอ เรือนที่ใส่อยู่นี่กูก็ซื้อให้ "
“ จะกลับไปกินขนมด้วย เดี๋ยวเสีย "
“ ไม่เป็นไรหรอก มันก็แค่ไม่กี่บาท "
“ นอนไม่หลับ ไม่ใส่เสื้อนอนตัวที่อยู่ที่คอนโด กูจะกลับไปเอา "
“ ใส่ตัวใหม่ไป นอนไปสักพักพอง่วงมันก็หลับ " พอเถียงไปแบบนั้น คนที่ไม่มีข้ออ้างอะไรก็เริ่มหงุดหงิด
“ กูไม่อยากกลับบ้านเว้ย ได้ยินยัง กูไม่อยากกลับบ้านเว้ย จะไปนอนคอนโด "
“ ก็ไม่บอกตั้งแต่แรก " ผมว่า มันก็ถอนหายใจออกมา ไฟพูดเสียงเบา
“ ก็ปกติมึงรู้ "
ขับรถกลับมาที่คอนโด ทางเดินหน้าชั้นตอนที่เดินออกจากลิฟต์มีใครบางคนมาคอยเราอยู่ที่หน้าห้อง ไฟชะงักลงทันทีตอนที่มันเห็น เปลี่ยนจากที่เดินข้างๆ มายืนหลับอยู่ด้านหลัง ตอนที่จะหันไปถามว่าเป็นอะไร คนที่ยืนรอก็หันมาทักเราก่อน
“ เฮ้ย! ไอ้ไฟ " เข้าใจแล้วว่าทำไม มันต้องทำแบบนั้น คนที่มายืนรอไม่ใช่ใครที่ไหน ก็แค่เพื่อนมันคนที่มาส่งเมื่อวาน คนที่อยู่ในรูป คนที่ทำให้ผมต้องหงุดหงิด
“ เออ หวัดดี ว่าไงมึง " มันทักกลับ เพื่อนมันคนที่ชื่อ สามก็เดินมาใกล้
“ กูจะมาชวนมึงไปเที่ยวแล้วก็ไปดริ้งสักหน่อย "
“ วันนี้ไม่ว่างว่ะ " บอกแบบนั้น มันที่เหลือบมองผม ไอ้สามก็ยิ้ม
“ อ้อ ลืมไปเลย สวัสดีครับ ผมชื่อสามเป็นเพื่อนไอ้ไฟ เมื่อวานแนะนำตัวแบบรีบๆไปหน่อย ขอโทษครับ "
“ ไม่เป็นไร "
“ ขอชวนไอ้ไฟออกไปหาอะไรกินหน่อยนะครับ เดี๋ยวดึกๆจะพามาส่ง "
“ ก็พาไปสิ " ผมว่าแค่นั้น ตอนที่ก้าวเท้าเดินนำออกมา มือก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากุญแจที่กำลังจะหยิบออกมา เสียงของไอ้ไฟก็ตอบรับ
“ งั้นกูไปก็ได้ งอนให้พอใจเลยแล้วกัน "
“ อะไรกันวะ " เพื่อนมันถามตอนที่ผมหันกลับมาดูก็พบว่า ไอ้สามยื่นมือขึ้นกอดไหล่ไอ้ไฟเสียแล้ว " แต่ก็ไปกันเถอะ กูหิวไส้จะขาดแล้ว เมื่อวานกลับไปก็นอนเลย "
“ อื้ม " เสียงตอบรับนั้น ดังขึ้นมาพร้อมกับฝีเท้าที่เหมือนกำลังจะเดินออกไป ใช่ ผมกำลังโกรธ หงุดหงิด แล้วสมองก็กำลังเอาแต่นึกถึงเรื่องเมื่อคืน ใช่ เมื่อคืนกูไม่เห็น กูไม่รู้ และแม้มันก็ผ่านไปแล้ว แต่ตอนนี้มันกำลังจะเกิด เมื่อคืนมันอาจจะโชคดีที่โดนมาแค่นั้น แต่ถ้าคืนนี้มันไม่โชคดีอย่างงั้น..
“ เดี๋ยว " ผมหันกลับไปบอก ก่อนจะเดินเข้าไปดึงไอ้ไฟกลับมา " กูไม่ให้ไปละ "
“ อ้าว "
“ กลับไปซะ กูไม่ให้ไป "
“ เฮ้ย ไอ้ไฟ นี่แฟน หรือพ่อมึงกันแน่ " เพื่อนมันถามก่อนจะหัวเราะกลับมา " เด็กว่ะ กูเพื่อนมึงนะเว้ย นานๆจะกลับมาสักที อย่าสนใจเลย ไปกันเถอะ " สามยื่นมือมาจับมือไอ้ไฟ แขนที่กำลังจะถูกดึงไป
“ ปล่อย " ผมว่า สามหันมาจ้องหน้าผม " กูบอกให้ปล่อย "
“ ไม่ปล่อย " มันสวนกลับ " ไป ไอ้ไฟ "
“ กูบอกว่าให้ปล่อยไงเล่า " ผลักอกมันจนเซ ผมดึงไอ้ไฟเข้าห้อง ก่อนจะซัดหมัดหนักๆลงบนหน้าของมันจนมันล้ม " ก็อยากไม่ปล่อยตั้งแต่แรก "
" มึงกูจะฟ้องพ่อกู มึงไม่รู้เหรอว่ากูลูกใคร "
" เออ กูไม่รู้ แต่ที่กูรู้ คือพ่อกูใหญ่กว่าพ่อมึงแน่ "
ผมเดินเข้าห้องปิดประตูลงเสียงดัง ล็อคประตูเรียบร้อย เสียงเคาะของคนที่ไม่ได้ดั่งใจก็ดังลั่นไปหมด มันหงุดหงิดจนกระทั่งต้องเตะประตูอย่างแรง
“ ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้สัด "
“ เทม " เสียงเรียกที่ทำให้ผมหันไปกลับไปมอง ไฟดึงคอเสื้อของตัวเองลง มันเดินเข้ามาใกล้ " รอยนี่ใช่มั้ย ที่ทำให้มึงหงุดหงิดกู แล้วก็ขึ้นๆลงๆแบบนี้ "
“ มากกว่านี้อีก ยังมีภาพเหี้ยนั่น ยังมีสิ่งที่กูไม่รู้ จนสมองต้องเก็บเอามาคิด เอามากังวล " หยุดไม่ได้เลยแม้สักนาที น่าแปลกที่คนเรามักจินตนาการไปถึงสิ่งที่เลวร้ายกว่าเสมอที่จะคิดว่ามันเป็นเรื่องดีๆ ผมเองก็อยากจะคิดว่า มันอาจจะโดนยุงกัด มากกว่าจะมาคิดว่ามันโดนเพื่อนมันมอมเหล้าจนเมา ถูกจับถอดเสื้อแล้วจูบมา
“ งั้นก็ทำให้มากกว่า " ลำตัวขาวที่เดินเข้ามาใกล้มือยื่นมือขึ้นจับท้ายทอยของผม ก่อนจะลูบเบาๆ " ถ้ามึงไม่สบายใจ จะทำมากกว่านี้ก็ได้ "
ผมเงียบ ไม่ได้ตอบอะไรมันไปทำได้แค่กอดมันไว้ ตอนที่สูดลมหายใจเข้าไปจนเต็มปอดตอนที่จูบลงบนต้นคอของมัน จะรู้บ้างมั้ย ว่าทั้งรัก ทั้งหวงมากมายขนาดไหน รู้มั๊ยว่าเป็นคนที่ทำให้สายตาของผม จับจ้องอยู่ตลอดเวลา
“ พรุ่งนี้ซื้อของไว้ให้แล้ว ถ้ามึงยังโกรธกูอยู่ แล้วพรุ่งนี้กูจะเอาของไปให้ใคร "
“ นั่นเหตุผลที่ต้องง้อกูเหรอ "
“ จะว่าแบบนั้นก็ได้ " ไฟกอดผมไว้แน่น ผิวกายของมันแนบชิดกับผิวของผม “ ขอโทษ ขอโทษที่ไม่ได้คิดถึงใจของมึงเลย ขอโทษจริงๆว่ะ กูคิดน้อยไป คิดเข้าข้างตัวเองตลอด ขอโทษนะเทม กูทำให้มึงเสียใจอีกแล้ว ทั้งๆที่เคยเกือบจะเสียมึงไปแล้ว แต่มาตอนนี้ก็คิดน้อยจนไม่ระวังตัวอะไร จนมันเกิดขึ้นอีก กูขอโทษ ขอโทษนะมึง " น้ำตาที่ไหลลงอาบสองแก้มของมันกำลังซึมลงบนไหล่ของผม
“ กูชินแล้วละ " บอกออกไปแบบนั้น คนที่กอดผมไว้ก็ยิ่งกอดแน่น น้ำตาที่ไหลออกมาก็ยิ่งไหลเยอะขึ้นจนเปียกปอนไปทั้งไหล่ " แล้วเพราะถึงจะเสียใจ โกรธ หงุดหงิด แต่เพราะเป็นมึง สุดท้ายมันเลยต้องจบแบบนี้ตลอด "
ความรักของเรา คงไม่เท่ากัน ผมคิดแบบนี้ตลอดมา ถึงแม้ว่าไฟจะรักผม แต่ผมคิดว่าความรักที่ผมมีให้ไฟมันคงมากกว่า ในเรื่องของความรัก คนที่รักมากกว่า ย่อม เจ็บปวดมากกว่าอยู่แล้ว
“ ขอโทษ ขอโทษนะมึง แต่อย่าเพิ่งหมดความอดทนเลยนะ อย่าหมดความอดทนนะ " มือที่กำเสื้อของผมแน่น มันที่ดึงตัวเองมาจ้องหน้าผม ไฟที่กำลังจะพูดคำหวานๆ เพื่อง้อผม " ถ้ามึงหมดความอดทน .. กูจะต้อง คือ คือ ปีหน้ากูไม่รู้ว่าจะเอาของขวัญวาเลนไทน์ไปให้ใคร " ก้มหน้าลงทันทีตอนที่พูดจบมันถอนหายใจออกมาตอนที่เอาหัวตัวเองชนที่ไหล่ของผมอยู่หลายครั้ง คงขัดใจปากตัวเองอยู่
“ กูมีค่าแค่นั้นเองเหรอ "
“ มีมากกว่านั้น แต่กูไม่บอกหรอก " มันก้มลงซบผมอีกครั้ง " หายโกรธกูนะ ขอโทษที่ดื้อ ไม่ระวังตัว ขอโทษ หายโกรธกูนะเทม "
“ กูแค่อยากให้มึงระวังตัวมากกว่านี้ อยากให้มึงรักตัวเองมากกว่านี้ เอาเท่าที่กูรักมึงก็ได้ "
“ ขอโทษ หายโกรธกูเถอะนะ กูยอมรับผิดแล้ว "
“ พูดว่า พี่เทม น้องไฟ ขอโทษ คราวหลังน้องไฟจะไม่ทำอีกแล้ว น้องไฟจะไม่ทำแบบนี้อีก น้องไฟขอโทษนะพี่เทมนะ " ผมจ้องหน้ามัน ไอ้ไฟที่ยืนนิ่ง ทำหน้าหน้าไม่สบอารมณ์ทันที
“ ได้ที แล้วเอาใหญ่เลยนะมึง "
“ ก็ไม่รู้สิ " ปล่อยแขนออกจากตัวของมัน ผมเดินมานั่งที่โซฟา แต่จะตบเบาๆที่ตักตัวเอง " พร้อมเมื่อไหร่ก็มานั่งได้เลยนะ "
“ มึงเล่นงี้เลยเหรอสัด " พูดออกมาแบบนั้น หน้าแดงๆของมัน ทำให้ผมแอบนึกขึ้น มันคงกำลังจินตนาการถึงตัวเองตอนที่ทำอยู่แน่ๆ " Kเอ้ย ส้นตีน "
“ พร้อมแล้วก็มาได้เลย " นั่งมองหน้ามันที่ถอนหายใจออกมา ไอ้ไฟยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นสักพัก ก่อนจะถอนหายใจ มันเดินเข้ามาพร้อมกับคำสบถแบบไม่ชอบใจ
“ โธ่เว้ย แม่ง " นั่งลงบนตักของผม มันก้มหน้าลงนิดหน่อยแล้วเสียงเบาๆที่ทำให้ผมใจเต้น จะค่อยๆดังขึ้น " พี่เทมครับ น้องไฟขอโทษ "
“ แล้วไงอีก "
“ จบแล้วเว้ย " มันว่า
“ เมื่อกี้กูพูดตั้งยาว " ผมบอกมันที่หันหน้าไปทางอื่น หูขาวๆแดงจัดจนลามมาที่หน้า
“ ไม่อยากจะพูดแล้ว "
“ พูดไม่จบ ไม่นับ พูดช้า ต้องพูดใหม่ "
“ มึงแม่ง กูเกลียด ไอ้สัด " ท่าทางหงุดหงิดไม่พอใจของมันทำให้ผมยิ้ม แล้วก็ต้องยิ้มกว้างขึ้นไปอีก เพราะคนที่เอาแต่เขินกลับหันมากอดผมไว้แน่น " พี่เทมครับ น้องไฟขอโทษนะ คราวหลังน้องไฟจะคิดถึงพี่เทมให้มากกว่านี้ จะรอบครอบ จะไม่ทำให้พี่เทมเสียใจอีก กูขอโทษนะ "
ผมยิ้มกว้างออกมาตอนที่มันพูดประโยคนั้นจบลง สองมือที่กอดมันไว้ผมแซว " พูดไม่เหมือนที่กำหนด แสดงว่าพูดออกมาจากใจรึเปล่าน้า "
“ เงียบไปเลย ไม่ต้องพูดมากเลยนะสัด "
“ หึ "
“ ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ " กอดมันแน่นขึ้นเป็นคำตอบหลังจากประโยคนี้ คนเรามักเก่งทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องความรัก ที่คงต้องแพ้ให้มันตลอด
.......................................................
เช้าวันแห่งความรักที่ผมลืมตาตื่นนอนขึ้นมา ก็พบว่าคนข้างกายของผมไม่ได้นอนอยู่ข้างๆแล้ว ไฟไม่ได้อยู่ในห้อง ตอนที่เดินออกไปข้างนอก ยังไม่ทันได้สอดส่งสายตาหา เสียงนึงก็ดังขึ้นมาก่อน
“ เอาไป " ของบางอย่างถูกโยนมาให้ ผมรับไว้ ก่อนจะแบมือดูก็พบว่า มันเป็น ลูกอมฮาร์ทบีสหนึ่งเม็ด
“ อะไร "
“ ของขวัญวาเลนไทน์จากกูไง "
“ ไอ้นี่ นี่อะนะ " ลูกอมรูปหัวใจเม็ดเดียว " แค่เม็ดเดียว "
“ หัวใจใจมึงมีหลายดวงเหรอ " ไฟถาม
“ ก็เปล่า " ผมยิ้มออกมา ก็มีความหมายดีๆไปอีกแบบนึงเหมือนกันนะ ผมเดินเข้าไปหามันมือที่ดึงเอวมันมากอด แก้มจางสีแดงๆของมัน ผมอดแซวไม่ได้ " แต่ให้หัวใจกูเนี้ย ตอนแรกคิดว่ามึงให้มาแล้วซะอีกนะ "
“ ก็ให้ไปแล้ว แต่อยากให้อีก ถ้าไม่พอใจก็เอามา " มันที่ทำท่าจะคว้ากลับไป ผมหลบ
“ แค่นี้ต้องงอนด้วย "
“ แล้วของกูละ " มันถามกลับ แต่ตอนนี้กลับเป็นผมที่นิ่งเงียบ .. ชิบหายล่ะ กูลืมไปสนิทเลย เวรแล้ว " ว่าไง "
“ อยู่ในรถ " ผมบอกไปแบบนั้น ไอ้ไฟทำหน้านิ่ง
“ ยังไม่ได้ซื้อใช่มั้ย " ผมยิ้ม “ ไอ้เหี้ยยยย เทม มึงแม่งงงงงงงง "
“ ก็มัวแต่ทะเลาะกัน กูเลยลืม "
“ เอาของกูคืนมาเลย กูไม่ให้มึงแล้ว มึงไม่ให้กู "
“ เรื่องอะไร ไม่ให้คืนหรอก " ผมกำลูกอมของมันไว้แน่น " หัวใจให้แล้วใครเค้าขอคืนกันว่ะ "
“ งั้นก็ห้ามคืนกูเลยนะ เอาไปเลย "
“ ไม่คืนอยู่แล้วละครับผม " หน้าตาหงุดหงิดของมันที่ค่อยๆยิ้มออกมา ผมดึงไฟเข้ามากอด
“ วันนี้วาเลนไทน์แล้ว " ก้มหน้าลงไปใกล้ผมที่ตั้งใจจะก้มลงไปจูบ แต่ไอ้ไฟผลักหน้าไว้ " ไปแปรงฟันก่อนจะมาจูบกูเลย เหม็นน้ำลายบูด "
“ ไม่เอาอะ เสียงบรรยากาศหมด " บอกแค่นั้น ตอนที่ก้มลงจูบมันไอ้ไฟก็ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของผม ผละริมฝีปากออกมามันก็ร้องขึ้นเสียงดัง
“ ไอ้เชี้ยเอ้ย กูไม่รักมึงแล้ว เกลียด นิสัย " เช็ดปากตัวเองอย่างหงุดหงิด ผมเผลอยิ้มออกมา
“ แต่กูรักมึงนะ "
“ ไม่ต้องมาพูดเลย " พอพูดจาหวานๆหน่อยก็หลบตาไปทางอื่น
" ขอกอดหน่อยสิ " กางแขนออกกว้าง คนที่ยืนนิ่งๆ ก็ค่อยเดินเช้าไปเข้ามาหา ไฟกอดผม " รักมึงนะ ปีหน้าขอแก้ตัวเรื่องของวัญใหม่แล้วกัน "
“ นี่ มึงใช้มันเป็นข้ออ้างสำหรับปีหน้ารึเปล่า "
“ จำเป็นเหรอ " ผมถาม
“ คิดว่าไม่ " เพราะไม่ว่ายังไงก็เต็มใจจะอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว ทั้งปีนี้ ปีหน้า และ ตลอดไป
....................................................
แบบว่าคิดถึง เทมไฟในแบบนี้
แบบดราม่านิดหน่อย มีน้องไฟคนปากแข็ง
แล้วก็หวานนิดนึง
สวัสดีวันวาเลนไทน์นะคะ
หนมขอให้คนอ่านมีความสุขมากๆน๊า
ป.ล.ฮิมหยุ่นเดี๋ยวรอเทศกาลต่อไปนะคะ แต่งไม่ทันจริงๆ
หนังสือ #BTSสถานีรัก ทางเฮอร์มีสแจ้งว่ากำลังจะถูกจัดส่งแล้วนะคะ
ใครที่สั่งจองไปแล้ว รอกันได้เลย ส่วนใครที่พลาดไป ยังมีให้จองอีกเรื่อยๆ
สอบถามได้ที่ เฮอร์มีสเด้อ หรือหนมก็ได้คร่าาาา ในเฟสในทวิต ตอบหมดเลยคร่า
ฝากแท็ก #BTSสถานีรัก ในทวิตหรือเฟส ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า
หัวข้อ: BTS Next Station สถานีรักถัดไป {จบแล้ว/รวมเล่ม}{ตอนพิเศษวาเลนไทน์ - 14.2.58} #หน้า 91 (อ่าน 1199219 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก