----tuckky อรุณสวัสดิ์!!! ตอบเรื่องสั้นเรื่องยาวไว้ท้ายตอนที่ผ่านมาเมื่อกี้
-------------------------------------------
stolen heart
รักนิดๆ แต่รักนานๆ
12 เมาขี้ตา
11.00 น. วันเสาร์...สายวันต่อมา ผมกำลังมึนได้ที่ นั่งขาห้อยตาลอยอยู่บนเตียงสีเข้ม เซลล์สมองกำลังบู๊ทเครื่องเสียงดังติ๊ดๆ หัวปั่น ไหงตูมานอนห้องนี้ ด้านข้างซ้ายมือคือชุดโต๊ะทำงานตัวใหญ่ยาวตลอดแนวผนัง กองหนังสือบนชั้นแอ่นแต้
ที่แปลกคือในตู้กระจกสูงจรดฝ้าเพดานคือกล่องเกมแรร์ไอเท่มทั้งหลายอัดแน่นเอี๊ยด อีกฝั่งเป็นห้องน้ำส่วนตัวกับวอล์กอินตู้ไม้สีเข้ม เตะตาที่สุดคือตู้สีเขียวอ่อนติดมุมผนังใบเล็กซ่อนอยู่ท้ายสุด
เบนสายตาออกไปรับแสงที่ระเบียง ผ้าม่านไม่ได้ปิดเหมือนเช่นเคย มองเห็นกระถางต้นไทรอังกฤษทรงสวยตั้งอยู่โดดเด่น ที่สะดุดตาคือกล้องส่องทางไกลสีขาวครีมอันใหญ่ จำพวกกล้องดูดาวหรือกล้องเอาไว้ส่องดูนก ทิศทางการวางตั้งคล้ายๆ จะส่องห้องอาคารใกล้กัน
พี่ท่านเป็นพวกแอบจิต ตามสตอล์เกอร์ดูใครที่ตึกอีสต์วะ
ยังไม่ทันรื้อสติดีก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน...
“อ้าว ตื่นแล้ว”
ผมผงกศีรษะรับ อยากล้างหน้าบ้วนปากแปรงฟันเรียกความสดชื่น
‘ฟอดดดดดด...’
“...” เชรี่ย เข้าใจทันทีว่าสตั้น 10 วิเป็นเยี่ยงไร ไอ้พี่กริชหอมแก้มกู อ๊าซซซซซ!!! อยากตะโกนก้อง
“เป็นอะไรกลืนน้ำลายเอือกๆ หิวน้ำ?” ไม่ถามเปล่า เทน้ำใส่แก้วยื่นให้
‘อึกๆๆ’ ยกซดจนล้น เสื้อนอนเลอะตั้งแต่ปก หน้าอกยันหน้าท้อง
“เปียกใหญ่แล้ว ถอดเสื้อออกจะไม่สบาย”
“เย้ย! ไม่ต้องครับ ผมถอดเอง”
“นิ่งๆ กางเกงเปียกหมด กินยังไงให้คางรั่ว”
พูดไปมือใหญ่จัดการแกะกระดุมเร็วมาก ผมเงอะงะถูกกระทำชำเราคาเตียง เปลือยท่อนบนเสร็จรีบมุดซ่อนใต้ผ้าห่มหนีเป็นลิง
ทำไมบอสนัวเนียใกล้ชิดมากขนาดนี้ ทุกทีไม่เคย ผมนอนห้องโน้น ตกดึกยามวิกาลค้างคาวออกหากิน โจรกระจอกนามว่ากริชถึงจะย่องไปกกกอดวาณิชบนเตียงเล็ก ตื่นมาตอนเช้าคือต้องแงะตัวเองออกจากงูเหลือมรัดแน่น ส่วนใหญ่ยอมปล่อยโดยดีไม่ค่อยมีอิดออด
(ไม่อยากออกจากอ้อมกอดเหมือนกัน แต่เด็กเรียนฟู้ดเราต้องอดทน เศร้าT^T)
ไฉนเช้านี้จึงแตกต่าง ฟีรอโมนเพศชายปล่อยกลิ่นผิดพลาดหรือไร
“ทำไมผมมาอยู่นี่ได้ล่ะครับ”
“นี่ไหน? ก็ห้องเราไง” คำตอบนี่อีก ทุกทีเงียบเป็นเป่าสาก
“ผมหมายถึง ที่นี่ ตรงนี้ บนเตียง”
“ลองคิดดู” ปล่อยหาคำตอบเอง ทำเอางงงวยหนักเข้าไปใหญ่
‘ตุบ...’ ทิ้งตัวล้มฟุบกับที่นอน ณิชน้อยขอเวลาจัดเรียงเซลล์เมมเบรนใหม่ คำถามมากมายวิ่งวุ่นชนกันเปรี้ยงปร้าง
งั่มๆ อยากให้มีคราบคาวแห้งกรัง กลางหว่างขามีเลือดซึมเปื้อนผ้าปู เศษถุงใช้แล้ว ซากอารยธรรมแห่งความรักกระจัดกระจาย ฮู้! ไม่ใช่ล่ะ รีบห้ามไอเดียบรรเจิดของตัวเอง
“...มานอนนี่ได้ไง” พึมพำซุกอยู่กับหมอนเรียบเรียงเมมโมรี ฟูกนุ้มนุ่ม เตียงก็ย้ายหย่ายขอนอนเขลงเป็นบุญหน่อยเถอะ
“หึหึ” บอสขยับมานั่งเอนพิงหัวเตียง กางแขนดึงตัวผมเข้าใกล้ ชอบจัง ขอมุดเช็ดขี้ตากับต้นแขนมันซะเลย
“อื๊อ...จำไม่ได้...อะไรว้า” พึมพำไปหาวไป อยากงับปลายนิ้วเกลี่ยผิวแก้ม
“ตกลงคิดออกมั้ยว่าทำไมถึงมานอนที่นี่” คำถามปลายเปิดส่งให้ตอบ
“ถามผมเหรอ?”
“งั้นซิ” ก็นะ ในห้องมีมนุษย์พูดภาษาไทยแค่เราสอง
“ถ้าจากโรงหนัง...เรากลับรถพี่มังกร ส่วนพี่แฮงค์กับพี่เจนแว้นฮาเล่ย์มา” รื้อความทรงจำไกลมาก
“อือฮึ...” เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังชะมัด
กระดึ๊บไปเอาหัวซบอกกว้าง สูดดมกลิ่นสะอาดเต็มปอด ขออนุญาตกางขาก่ายเอาคืนบ้าง คนนี้แอบไปนอนเบียดเตียงเล็กดึงเสกผมเป็นหมอนข้างส่วนตัวมาเยอะแล้ว
อืม...ชอบให้เกาคางเหมือนที่พี่กริชเล่นกับเจ้าหินอ่อนชะมัด อุอุ
“ถึงห้องแล้วยังไงต่อ” เจ้าของห้องอ่อนโยน
“ถึงห้องก็กิน สั่งพิซซ่า ไก่ทอด มีต้มไข่ด้วย พี่มังกรอยากกิน อ้อ...พี่เอ๋ให้ผมทำสปาเก็ตตี้สองกระทะ...ขี้เมากับไวท์ซอส” กู้ข้อมูลเป็นฉากๆ
ทั้งคณะไม่ได้อยู่กินอะไรในห้างเนื่องจากคนที่บ้านบอสมารอรับรถปอร์เช่ไปเช็คที่ศูนย์ให้ จึงยกขบวนกลับมาคอนโดทันทีที่ดูหนังเสร็จ
เพราะวัยรุ่นกำลังเจริญเติบโต พวกเราหิวซกโทรสั่งพิซซ่า ไก่ทอดมากิน จะมีพิเศษคือพี่แฮงค์กับพี่เอ๋รีเควสสปาเก็ตตี้จากเชฟฝึกหัดเช่นผม ส่วนพี่มังกรโชว์การต้มไข่จงใจเยาะเย้ยคนกินไม่ได้ (ไข่เหลือเป็นแผง)
แต่พี่มังกรใช้เครื่องต้มไข่ไม่เป็น ผลคือได้ไข่ครึ่งสุกครึ่งดิบให้พี่เอ๋เอาลงกระทะทำไข่คน เราสองคนใช้หัวเตาข้างกัน ยืนคู่เสวนานั่นนี่ตามประสาคนชอบทำอาหาร
“แล้ว?” บอสเจ้าของเตียงส่งเสียงเรียกสติ
“แล้วอะไรอีกน้อ” ผมคิดไม่ออก ซุยหน้าถูไถหัวนมพี่ไปพลางๆ
พวกเราเฮฮาปาร์ตี้เล็กๆ ดูคอนเสิร์ตนักร้องหรือวงดนตรีอะไรสักอย่างไม่ได้ดูหนัง คุยเล่นเรื่องนั้นเรื่องนี้ นึกไม่ออกว่ามีเหตุการณ์ไหนอีก
“แล้วก็...เมา”
“หะ!?” มาล่ะตัวดับสุริยคราส
“แฮงค์มีไวน์ขาว ว้อดก้า สาเก แล้วก็เหล้าบ๊วย เหล้าเชอรี่จากญี่ปุ่น”
“โอ๊ะ!” ผมคิดออกทันใด ภาพแฟลชแบคลอยมาแวบๆ ว่าพี่แฮงค์หายไปห้องตัวเองชั่วครู่ก่อนหอบลังลงมา มีขวดสวยๆ อยู่ 10 หรือ 12 ขวด
นั่นเอง...น้ำอมฤตลบความทรงจำของวาณิช
“555” เกลียดเสียงหัวเราะตอนนี้จัง
“โอยยยยย...” ผมโอดโอยปลายนิ้วกดขมับเพิ่งรู้สึกตัวว่าเมาค้าง
“555 ณิชไม่มาวคร้าบ ณิชไม่เมา” ล้อเลียนอีกนะ
“ผมเห็นพี่เจนอ้วก พี่เอ๋กับพี่มังกร เอ่อ...” ดูดปากกันจ้วบจ้าบแต่ไม่กล้าพูด
เกินจิ้นครับอย่าให้เล่า พี่มังกรเอาพี่เอ๋นั่งกลางหว่างขาบนโซฟาตัวเดียวกัน จะกินอะไรก็ใช้พี่เอ๋ป้อนถึงปาก ‘เอ๋ป้อนเค้าหน่อย’ อยู่นั่น
ในหัวค้างเสียงพี่เอ๋ดุพี่มังกรว่าชอบทำรุ่มร่ามโชว์สื่อทว่าไม่ยอมลุกหนีไปไหน
มีพี่เจนกับพี่แฮงค์นอนเขลงอยู่เดย์เบดตัวเดียวกันอีก พี่เจนดุพี่แฮงค์ ‘จะเบียดกูไปไหนไอ้ควาย!’
พี่แฮงค์ร้อง ‘โอ๊ย!’ ถูกพี่เจนถีบตะครุบกบ ลุกขึ้นได้แล้วก็จัดการจับพี่เจนไถนาก่อนนอนทับไว้ทั้งตัว มือเท้าพี่เจนดิ้นแด่วๆ จากร่างพี่แฮงค์เป็นสี่ทิศ พอเห็นภาพลางๆ ล่ะ
มองทางซ้าย...พี่มังกรป้อนสปาเก็ตตี้ให้พี่เอ๋แบบปากชนปาก
แลทางขวา...พี่แฮงค์เลียเกลือจากง่ามนิ้วพี่เจน
บอสหัวเราะขำขณะพี่ๆ ทุกคนชนแก้วตรงหน้าผมดัง ‘เปรี๊ยะ!’ เต็มสองหูสองตาระบบเซ็นเซอร์ราวด์ 3D
หนุ่มแว่นเจ้าของรอยยิ้มเท่ชวนละลายตระกองกอดเอว คลอเคลียดึงนั่งตักไม่ปล่อย จุ๊บอุ่นๆ ที่หน้าผาก พวงแก้ม รู้สึกคล้ายตัวผมเองเป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปหาเสียเอง
ว้ากกกกกกกกกก (>///<) ตัดภาพด่วน!!!
---
----
“คิดออกแล้วซิ?”
“ไม่ๆๆ” ผมส่ายหน้าปฏิเสธอย่างแรงไม่อยากรีเพลย์เทป
“แฮงค์แบกเจนขึ้นไปนอนห้องมัน ส่วนมังกรกับพี่เอ๋นอนนี่ ณิชเลยต้องเข้ามานอนห้องนี้”
“อ๋อ...” ผมบางอ้อ เห็นภาพกระป๋องเบียร์กับแก้วไวน์วางคู่กัน คอแข็งแค่ไหนก็เมาเละ พี่เจนรับคำท้าพี่แฮงค์ได้ยังไงไม่ทราบ เห็นอีกทีคือพี่คนเก่งหัวห้อย เส้นผมสยายกลางหลังพี่แฮงค์ ขณะทางนี้...พี่มังกรลากเอวพี่เอ๋เข้าห้องนอนเล็ก บอกจะดูวิดีโอสารคดีชีวิตสัตว์โลกเป็นการส่วนตัว
นี่เองที่พยายามดีลิทไฟล์ในหัว เสียงพี่เอ๋กับพี่มังกรบรรเลง...(จุดๆๆ) ในห้องของผม เปิดโวลุ่มกลบอย่างไรก็เอาไม่อยู่
คู่ฮันนีมูนไม่ไปนอนห้องพี่แฮงค์เพราะเป็นแบบสตูอิโอไทป์ ทุกอย่างรวมกันเบ็ดเสร็จไม่กั้นเหมือนที่นี่
“สองคนนั้นเพิ่งกลับไป” พี่กริชเฉลย
“พี่เอ๋กับเฮียมังกร?” ผมถามกลับ
“อือฮึ...” ไม่อือฮึเปล่า ดึงเข้าไปเอาปากจุ๊บหน้าผากเหม่ง โอ้! จ๊อด
ผมเห็นท่าไม่ดีจะผละหนีแต่เจ้าของเตียงตัวจริงกลับเฉยๆ ฉวยรีโมตมากดเปิดทีวีท้ายเตียงซะงั้น จะทำยังไงได้นอกจากอยู่นิ่งๆ ตามองจอภาพไปเรื่อย
หยุดที่การ์ตูนเพนกวินจากมาดากัสก้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงกับม้าตุ๊กตาสีชมพู ไพรเวทน้อยกำลังฝันหวาน ‘จับตัวได้แล้ว เจ้าโพนี่น้อยของฉัน’ แล้วก็กระโดดล่องลอยเด้งดึ๋งๆ ในทุ่งดอกไม้ด้วยกัน
“ณิชได้พี่แล้ว ห้ามทิ้งกันนะ”
หะ!? ภูเขาไฟฟูจิระเบิดตรงหน้า สกิปเปอร์หัวหน้าเพนกวินเท้าสะเอวเรียกในจอ ‘พลทหารไพรเวท ตื่นเดี๋ยวนี้!’
“พี่กริชว่าอะไรนะ!?” ผมกดปิดฉึบ การ์ตูนไม่สำคัญแล้ววินาทีนี้
“ฟู่...” บอสเป่าปากท่าทางเครียดจัด
“ผมรอฟังอยู่” อะไรคือได้พี่แล้ว หมายความว่าอย่างไร คิดว่าไม่ใครก็ใครต้องหูน้ำหนวกเพี้ยนสักคน
“ห้ามทิ้งพี่ด้วย” แล้วก็ยิ้มหวาน โน้มหอมแก้มผมเบาๆ อีกที
“...” รีโมตหล่นตุบไม่รู้ตัว
ตาย..ตายแน่ๆ วาณิชเอ๋ย ชีวีถึงฆาตเสียแล้วงานนี้ เมาเหล้ากับบรรดายอดชายนายปริ๊นซ์แค่คืนเดียว กูเสือกมีเมียเป็นตัวเป็นตน ตัวสูงเป็นเปรตอีกต่างหาก
ใจเต้นแรงจนทะลุอก เส้นประสาทวิ่งวนหาคำตอบ อะไร ที่ไหน อย่างไร??? ทว่าผมกลับโล่งปนสุขสบายไปหมด ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
พี่กริชเจ้าชายน้ำแข็งที่ไมีใครเข้าถึง
พี่กริชผู้แสนเย็นชาไม่มีใครกล้าอยู่ใกล้ (ยกเว้นเพื่อน 2 คนนั้น)
พี่กริชผู้ไกลเกินเอื้อม ณ สุดฟากฟ้า...เป็นของผม
ผมเป็นเจ้าของหรือนี่...ไม่น่าเชื่อ
แอบเนียนกระถดตัวหนีไปล้วงจูเนียร์น้อยของตัวเอง ไม่เจ็บไม่ปวด มีบ้างอาการบวมเป่งเล็กน้อยไม่ถึงถลอก อาการถูกชักหากแต่ร่างกายเบาสบายคล้ายเพิ่งปลดปล่อยมาหมาดๆ
เอาละเหวย หวยออกที่วาณิช ผมนิ่งอึ้งเหงื่อแตกซิก
ไซส์มาตรฐานชายไทยค่อนไปทางมินิมอล แล้วกูสามารถจับกดร่างกำยำกล้ามสวยเช่นบอสกริชได้เยี่ยงไร ไซด์เฮดล็อก สวิงแบทเทิล...นึกท่ามวยปล้ำไม่ถูก
โอเค วัดสัดส่วนร่างกายแล้วเรายังไม่ได้ตัวใหญ่เป็นชายฉกรรจ์แบบผู้ใหญ่โตเต็มวัย แต่ผมกับพี่กริชก็เปรียบมวยคนละรุ่นนะครับ
ช่างเถอะ เซ็กส์ไม่มีปัญหาในแนวราบ แต่ขอถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“หมายถึง ผมกับพี่...?” ชี้มือสลับไปมาบนเตียงคิงส์ไซส์สถานที่เกิดเหตุ
“อือฮึ!” ตูเกลียดคำนี้
“เมื่อคืนนี้?” ถามเวลา
“อืม...” เกลียดเสียงครางอร่อยนี่อีก
มายก๊อดดดดดดด!!! ความฝันว่าเสียน้ำเป็นความจริง
“อา...” ผมหงายหลังนอนผึ่งกางเต็มเตียง สองมือมีเท่าไหร่ยกปิดหน้าหมด
“555” คุณภรรยาหัวเราะชอบใจ พลิกมานอนคร่อมร่างผม ก้มหอมจูบนัวเนียหัว หู คอ ทั่วใบหน้าไม่หยุดหย่อน
“พี่กริช! หยูดดดดด หยุดๆๆ เอาจริงดิ?”
“ก็จริงน่ะซิ”
“พี่เป็นของผมแล้วจริงนะ!?”
“จะให้พิสูจน์อีกกี่รอบ ได้เลยครับผม”
“โย่วววว! เชื่อแล้วคร้าบ” รีบหยุดมือยุ่มย่ามจะล้วงคองูเห่าไว้ทัน
คุณต้องเห็น...บอสกริชเวลาไม่สวมแว่นเหมือนมีองค์ลง กลายเป็นหมาป่าจอมหื่นน่ากลัวมากๆ ไม่ใช่หมาหยอกไก่ เป็นหมาแยกเขี้ยวเตรียมงับจริงๆ ฟันขาวคมแหลมเฟี้ยวเจ้าเล่ห์สุดๆ
ไหนๆ ก็ไหนๆ ได้ภริยารวย สามีย่อมสบายไปแปดอย่าง
“จับอีกล่ะ เจ็บอยู่เหรอ พี่ว่าจะไม่ทำแรงแล้วนะ”
“ไม่มีอะไรแค่...ช่างเถอะ ผมจะเลี้ยงดูพี่กริชยังไงดี”
“หือ!? 555” เสียงหัวร่อดังก้องกังวาน
“นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะครับพี่” ผมท้วง
จากประสบการณ์ที่ผ่านมา สามีสมควรปกป้องดูแลภรรยา ไม่อย่างนั้นก็แมงดาดีๆ นี่เอง แล้วไอ้คนนี้ก็เงินทองเยอะเหลือเกิน เล่นหุ้นออนไลน์หาตังค์ใช้เองอีกต่างหาก วาณิชผู้มีรายได้น้อยกลุ้มใจจัดก็คราวนี้
“ณิชจะหาเลี้ยงพี่?”
“ครับ” ชัวร์ซิ หน้าที่หลักของหัวหน้าครอบครัวคือหาเงินเข้าบ้าน
“ถ้าพี่บอกว่าของๆ พี่ก็คือของๆ ณิช ยกเว้นที่ได้มาจากทางอื่น เช่น มรดกหรืออะไรก็ว่าไป อันนั้นถือเป็นข้อยกเว้น อย่างนี้แล้วณิชจะยอมพี่มั้ยเอ่ย” ยิ้มกริ่มมาดนักธุรกิจพันล้านเจรจาวกวนเป็นวัวพันหลักให้มึนคิดตามไม่ทัน
“ก็ครับ?” กำลังงงๆ เรียบเรียงข้อมูล
“ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่พี่ต้องรู้เรื่องณิชทุกเรื่อง...ได้หมดไม่มีข้อแม้ ส่วนณิชดูแลแค่ข้าวในจานให้พี่กินก็พอ โอเค?”
“ครับ...โอเค” ถ้าแค่นี้เชฟสามารถ
ผมยิ้มโล่งอก ลำดับหน้าที่ไม่เปลี่ยนเพียงแต่แหม่งๆ ว่าใช่อย่างที่ต้องการหรือเปล่า นี่หน้าที่สามีแน่ใช่ไหม เอาน่าหยวนๆ ค่อยดูๆ กันไป
จะมีก็อาการเกร็งจากนกเขาขันคูจากร่างที่คร่อมผมอยู่ บอสไม่หื่นไปหน่อยเหรอ ถือปืนไม่ยอมลงเสียที ขาอ่อนด้านในชักจะเสียดสีมากขึ้นจนออกร้อน ชักสงสัยว่าใครแทงใคร เมื่อคืนผมอยู่บนหรือล่างกันแน่
“พะ...พี่กริชมีเกมเยอะจัง” พยายามเลี่ยงประเด็น เหลือบเห็นวัตถุสิ่งของในห้องเป็นตัวช่วย
“เอาไว้แก้เครียด เคลียร์ไอเท่มขายออนไลน์”
“อ่าฮะ” ไม่ค่อยรู้เรื่องทว่าหมาป่ายอมละไปนอนตะแคงก็โอเค
“มีตัวนึงเซียนมากชื่อ Wizard Jazz เล่นเก่งระดับท็อปคอยกัดพี่ทุกที ความแตกตอนมันแฮกข้อมูลกระดานซื้อขาย เจอแฮกคืนซะ 555 ตอนนี้กลายเป็นเพื่อนพวกเดียวกันเฉย” สดใสเล่าสนุกสนานในเรื่องผมเข้าไม่ถึง
“อ้อ” ได้แต่เออออตามน้ำ เพื่อนพ่อมดออนไลน์ เพิ่มอีกอย่างที่รู้ บอสเป็นแฮกเกอร์ตัวร้าย ว้าว!!!
---
เราปล่อยเดดแอร์กลางอากาศ...ตาสบตาเงียบงัน ปลายนิ้วเกลี่ยแนวเส้นแนวคางผมไปมา ยังคงให้ณิชน้อยนอนอ่อยตามเดิมไม่เปลี่ยน สบายจนอยากหลับอีกหลายๆ ตื่น
“เรียนจบแล้วณิชมีโครงการจะทำอะไร” จู่ๆ ก็เปลี่ยนเรื่อง
“หือ จบที่นี่ปีหน้าน่ะเหรอครับ?”
“อือฮึ” แววตาวาววับ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากน่าจูบยกยิ้ม อยากอยู่ชิดใกล้อย่างนี้ไปนานๆ
“ก็คงทำงาน สมัครแผนก F/B ฝึกทำอาหารในโรงแรมซักแห่ง เก็บเงินซักก้อนเรียนเชฟ เจ๋งหน่อยค่อยเปิดร้านอาหาร” บอกแผนการณ์ เจาะจงเลือก FOOD AND BEVERAGE แผนกอาหารและเครื่องดื่ม แผนการสร้างอนาคตไม่ใกล้ไม่ไกล
“กอร์งเดงเบลอ?” พี่กริชเอ่ยถามถึงที่เรียนในฝัน
“ความหวังเลยล่ะ แต่ค่าเรียนแพงพอๆ กับนินจาพี่เจนเลยมั้ง เก็บตังค์ได้หรือเปล่าไม่รู้ ว่าจะลองซักตั้ง”
ผมเทใจให้สถาบันสอนศิลปะการทำอาหารแห่งนั้นตั้งแต่เริ่มเรียนสายอาชีพที่นี่แล้ว พี่อุปถัมภ์ก่อนหน้าทั้ง 3 คนก่อนหน้าก็จบจากที่นี่ ขณะนี้เป็นเชฟอยู่ที่ต่างประเทศ คนรองๆ ก็ทำงานโรงแรมในหรือนอกประเทศไม่แน่ใจ
ถูกต้องแล้วครับ กระผมนายวาณิชไม่ได้นามสกุล ‘ทองชมพูนุท’ คนเดียว เด็กจากบ้านอุปถัมภ์คนแรกสุดเป็นพี่ผู้ชาย คนต่อมาคือพี่ผู้หญิง 2 คน ผมเป็นคนที่ 4
เมื่อโตขึ้นมาถึงพอรู้...แม่ (หรือตาพี่เจนในขณะนี้) มีเอี่ยวกับสถานรับเลี้ยง ทว่าจะใส่ใจทำไมในเมื่อวินๆ ทุกฝ่าย คุณแม่อธิการมั่นใจว่าสามารถปล่อยเด็กออกมาสู่โลกกว้างเพราะมีคนรับช่วงต่อ แม่บุญธรรมเก็บยี่ปั๊วซาปั๊วบ้างพอเป็นกระสัย ส่วนเด็กรุ่นใหญ่อย่างพวกเรามีที่ซุกหัวนอนและมีนามสกุลตามทะเบียนบ้าน
ผมจึงไม่ติดยึดเท่าใดนักเมื่อแม่บุญธรรมจะย้ายกลับพัทยา ขณะนี้ก็เพิ่งได้ข่าวว่ารับเด็กรุ่นน้องมาเพิ่มอีก 2 คนชายหญิง...ชีวิตต้องสู้ดั่งคำสวรรค์บอก ‘เจ้าจงช่วยตัวเองลูกรัก’
“ณิช...พี่ว่าจะแก๊ปเยียร์ปีหน้า หรืออาจเรียนเอาอนุปีเดียวที่ ม.K”
“หือ พี่กริชไม่ไปเรียนต่อเมืองนอก?” ผมก็เป็นแฟนคลับสามปริ๊นซ์แบบลับๆ นะครับอย่าลืม อีกไม่กี่เดือนพี่พวกนี้จะเรียนจบ ข่าวกอสซิปเซเลปคนดังของวิทยาลัยเราต้องกระหึ่มเข้าหูอยู่บ้างไม่มากก็น้อย
“แฮงค์มันเอาด้วย มังกรก็อยู่ บ้านมันไม่อยากให้ไปไกลๆ เท่าไหร่”
“ยังไง?” ผมถาม
ถึงได้ทราบ หลักสูตรการศึกษาของประเทศไทยแอดวานซ์ขั้นเทพ บางสาขาวิชาเช่นพวกเราสามารถลงครอสแบบด่วนพิเศษปีเดียวจบ ไม่ต้องเรียนแบบเดิมคือ ปวส. 2 ปีรับอนุปริญญาก่อนจะต่อยอดระดับมหาวิทยาลัยก็ได้ (กรุณาใช้วิจารณญาณในการรับชม Stolen Heart สามารถ)
ทั้งสามคนจึงเลือกวิธีนี้...ม.K มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังของกรุงเทพมหานครเป็นเป้าหมายอันดับหนึ่ง
เริ่มจากพี่แฮงค์ผู้เสนอไอเดียคนแรก ลูกคนเล็กของบ้านกลับลำไม่ไปนอก อ้างว่าที่บ้านเหลือแค่พ่อ แม่และตัวเอง 3 ชีวิต ส่วนพี่ชายพี่สาวหัวสมองไหลทำงานหรือเรียนต่างประเทศหมด ปู่ย่าตายายโอ๋หลานชายคนนี้นี้มากเพราะเป็นตัวฮาคอยข่มขู่ขอตังค์ (หาเรื่องมาให้ดุอยู่เรื่อย)
ผมมาทราบภายหลังว่าพี่เจนลังเลจะทำงานหรือเรียนต่อโดยทุนเรียนฟรี (ชื่อทุนอาทิตย์กรุ๊ป โดยการขู่กรรโชกทรัพย์จากพี่แฮงค์ให้พี่มังกรอ้อนพ่อไปขอเจ้านายตัวเองอีกทอด) ฟังว่าพี่แฮงค์คิดแผน ABC เยอะมาก
A) ถ้าพี่เจนเลือกทำงาน พี่แฮงค์ก็จะเรียนรอพลางตะล่อมให้พี่เจนไปนอกด้วยกัน
B) แต่ถ้าพี่เจนเลือกจะเรียนพี่แฮงค์ก็แฮ้ปเรียน ม.K ต่อได้ทันที เรียกว่าข้าวใหม่ปลามันช่างแรงกล้า
พี่มังกรตัวดีสุด สาเหตุหลักไม่ใช่ที่บ้านสนับสนุนให้เรียนแอด ไมซ์และอีเวนจ์ คณะบริหารการจัดการโรงแรมตามรอยเท้าพ่อผู้เป็นผู้จัดการใหญ่ของโฮเทลหรอก แต่ผมว่ามาจากพี่เอ๋ช่วยงานวิจัยของอาจารย์สตาฟ เก็บสแปร์รอเรียนเรสซิเดนส์เป็นแพทย์ประจำบ้านมากกว่า...ไม่ต้องบอกก็รู้ เรียนจบ 1 ปีอาจบินปร๋อไปนอกด้วยกันชัวร์
พี่มังกรนี่เองที่บังคับเพื่อน 'มึงต้องเรียนกับพวกกู เราสามคนต้องก้าวไปด้วยกัน' สัญญาลูกผู้ชายค่อด
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ คุณชายมังกรกัณฐ์กลายเป็นผู้เล่นทรงคุณค่าอย่างมากในสายตาผม (ขอมอบรางวัล MVP ปรบมือ เฮ้!)
---
และคนสุดท้าย เจ้าชายกฤษดาภินิหาร...กริช
“พี่เป็นเว็บมาสเตอร์เกมออนไลน์กับเว็บหุ้นอยู่ 2-3 เว็บไซต์ ได้ค่าโฆษณามากพอตัว สมาชิกก็เยอะพอดู ว่าจะดีลเล่อร์เกมลิขสิทธิ์มาขาย ปีหน้านี่แหละวัดดวง จากนั้นค่อยเรียนต่อ”
“แล้วที่บ้านไม่ว่าอะไรเหรอครับ"
"ก็ว่าอยากให้เรียนรวดเดียวจะได้ไม่ขี้เกียจ แต่พี่แล้วแต่ณิช"
"...” วาณิชลืมเลือนทุกอย่าง อุ้งมือประคองพวงแก้มอบอุ่นเหลือเกิน
“ณิชว่าไง พี่จะรอณิชเรียนจบ ถ้าณิชอยู่ที่นี่พี่จะเรียน ม.K ต่อ แต่ถ้าอยากไปนอก ทะด้า! ขอเสนอกอร์งเดงเบลอที่ไหนก็ได้ในโลกครับ เสี่ยส่งเอง” อาเสี่ยตบอก
“555” ผมหัวเราะออก คิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าบอสทำเพื่อผม
"ให้พี่อยู่ด้วยคน...ได้ไหมครับ?”
“...” กะพริบตาเร็วๆ ห้ามไม่ให้น้ำตาไหล ยิ้มค้างเติ่งหุบไม่ลง
เป็นครั้งแรกที่ถูกถามถึงแพลนในอนาคต
ไม่บังคับ ไม่สัญญาทว่าทำให้เห็นจะแจ้ง
เราจะก้าวไปด้วยกัน...นี่ต่างหากที่ประทับตรึงใจ
กี่คนต่อกี่คนที่ผ่านมาล้วนให้คำสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่มีวันทอดทิ้งผม ไม่มีวันไม่ต้องการผม สุดท้ายก็ล้วนแต่จากไปด้วยเหตุผลห่าเหวอะไรไม่รู้ คุณแม่อธิการ มาเซอร์ พ่อแม่บุญธรรม กระทั่งกล้วยเพื่อนสนิท
ทว่าผู้ชายคนนี้ราวนั่งในใจ...ล่วงรู้ก้นบึ้งถึงความหวาดกลัวของผม
“ณิช...”
“ครับ”
“อยู่ที่นี่กับพี่ได้ไหม”
“ครับ...”
“เลี้ยงแมวนะ เอาแบบเจ้าหินอ่อนก็ได้”
“จะได้กลับมาห้องนี้ทุกวันเหรอ”
“ใช่...กลับมาทุกวัน ห้องของณิช...ห้องของเรา”
“...” ผมห้ามน้ำตาไม่อยู่ วันนี้ที่รอคอย คำที่รอคอย
โอบรอบลำคอขณะอีกฝ่ายโน้มลงมาหา อีก 2 เซนติเมตรจะได้จูบปากก็
‘โครกกกกกกก! ครากกกกกกก!’ เสียงไม่ได้รับเชิญ
“อ๋อย...” ไม่น่าเลยเรา สุดแสนเสียดาย
“555 เด็กน้อยหิวข้าว” พี่กริชหัวเราะ เปลี่ยนไปหอมแก้มอย่างมันเขี้ยวฟอดใหญ่ๆ แทน
“ไม่ใช่ณิช ไม่ได้หิวซะหน่อย!”
“เนี่ยนะไม่หิว ขอฟังหน่อย ญาติกี่ตัว” เลื่อนลงไปนอนแนบพุงผม
“555 จั๊กกะจี้” วาณิชดิ้นพล่านเส้นผมบนหัวคนเกเรทิ่มแทง
“งั่มๆๆ กินพุงเด็ก งั่มๆๆ”
“555 พี่กริช! หยูดดดด หยุดๆๆ” โดนตะโบมเต็มท้อง ก้มงับลิ้นปี่ซ้ำๆ ให้ผมดิ้นหนีตัวงอ ผ้าปูยู่ยี่ไปหมด
จนเหนื่อย...
“ลุก พี่มีอะไรจะเซอร์ไพรส์” มือใหญ่ฉุดลุกขึ้นจากเตียง แบกขึ้นบ่าพาออกไปที่โต๊ะทานข้าว
โอ้ว้าว!!! ไข่เจียวนุ่มเหลืองรอผมอยู่
ขอโทษ...(^0^) วันนั้นทั้งวันผมกลั้นยิ้มบนใบหน้าไม่ได้จริงๆ
**********************************************
edit: เช้าพฤหัส
----nokkie ช่วยแก้คำผิด ขอบคุณมาก
edit : 15/8/2013 i1_to*pp ช่วยแก้คำผิด ขอบคุณมาก
นุ่ม, แฮ้ป, มันเขี้ยว
หัวข้อ: Re: Stolen Heart :รักนิดๆ จบ (P.25) 24/12/2014 (อ่าน 231024 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก