sukaz แกล้ง sukaz อีกดีกว่า อุอุ โอ๋ๆ โทษโจกี้โน่น มันตัดตอนให้เท่านี้^^
--------------------------
stolen heart
รักนิดๆ แต่รักนานๆ
15 ตาม...(ถึงบ้าน)
คฤหาสถ์ของคุณแก้วกุสุมา แม่ของบอสกริช...กำแพงสูงใหญ่ที่ผมต้องเผชิญ เปลี่ยนใจหันหลังกลับยังทันอยู่ไหม
"ฟู่..." ได้แต่เป่าปากขณะรถเชฟโรเลตสีแดงเลี้ยวเข้าบ้านสไตล์โมเดิร์นหรูท่ามกลางสวนสวย ณ หมู่บ้านคนมีอันจะกินย่านชานเมืองกรุงเทพมหานคร
"มาไกลขนาดนี้เปลี่ยนใจคงทันหรอก ว่ามั้ยจ๊ะ" หญิงสาวคนขับหันมาเยาะเย้ยขณะจอดรถ สงสัยนางจะรับจ๊อบเป็นเทพธิดาพยากรณ์
"ได้เหรอครับคุณดาน่า" ผมหนักอึ้งแต่ปากเก่ง อยากกลับนาทีนี้เลยจริงๆ บอกตรงๆ แค่รั้วบ้านยังข่มเด็กดอยให้ห่างไกลราวฟ้ากับเหว ใกล้สี่ทุ่มอีกต่างหาก รถเมล์หมดหรือยังก็ไม่รู้ แถวนี้มีรถรับจ้างหรือมอเตอร์ไซค์หรือเปล่าไม่ทันสังเกต
"ถ้าจะกลับก็เดินออกไปเองนะ กว่าจะถึงถนนใหญ่ก็ซัก 2 หรือ 3 กิโลได้ โชคดีละกัน" พูดดักเหมือนรู้ แล้วชีก็สะบัดบ๊อบเข้าบ้านปล่อยผมไว้กับคนรับใช้ น่าจะเป็นคนขับรถกับแม่บ้านยืนรออยู่ข้างๆ กดดันให้วาณิชน้อยย้ายนิวาสสถานออกจากตัวรถเป็นการด่วน
ทำอย่างได้นอกจากเดินเซื่องๆ ตามการนำของแม่บ้านไปรอที่ห้องรับแขก
"ประเดี๋ยวคุณผู้หญิงจะลงมาค่ะ พี่ชื่อโนรีนะคะ มีอะไรเรียกก็บอกได้เลยค่ะไม่ต้องเกรงใจ"
ขนาดคุณคนใช้ยังไฮโซ คุณพี่ยิ้มหวานจ๋อยเอียงอายเล็กน้อยก่อนปล่อยผมไว้กับชุดโซฟาสีครีมสวย ไม่กล้านั่งจึงได้แต่ยืนเอาหัวโขกตู้โชว์อยู่กึงๆ
---
-----
ขอเล่าย้อนว่าทำไมถึงแปลงร่างเป็นตุ๊กตาหน้ารถของแม่นางดาน่าได้...เริ่มจากลิฟต์เปิดแล้วชะนีก็ก้าวฉับๆ ออกมา
"เธอ! ณิช!" ดาน่าคนงามนั่นเอง
"..." ผมตกใจแต่ตีหน้าหยกแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้
"ไปอยู่ไหนมา ตามหากันเจอหรือเปล่า" ดาน่าออกร้อนรนเล็กๆ ใครไปตาม แต่เอาวะ ไม่ผจญมารบารมีไม่เกิด ไม่เปิดศึกกลางสงครามก็ไม่สร้างวีรบุรุษ
"ผมมาเอาของๆ ผมคืนครับ"
"อะไร"
"ผมมาหาเจ้าของห้องนี้ เขาขโมยของๆ ผมไป"
"กริชน่ะเหรอ" ดาน่างงงวยหนักเข้าไปอีก
"ตรงนี้...พี่กริชขโมยหัวใจของผมไป" กุมอกซ้ายตำแหน่งก้อนเนื้อเต้นตุบตามบทลิเก
เอาวะ!!! ตัดสินใจสู้ไม่ถอย จะโดนชะนีแทงยับเพราะแย่งแฟนชาวบ้านดับอนาถเป็นผีเฝ้าลิฟต์อยู่ตรงนี้ก็ยอม
"..." ดาน่าอ้าปากค้าง ทายว่าคงจะกำลังหาทางต่อว่าผมอย่างสุดฤทธิ์ ทว่านางกลับหันควับมือปิดปาก เหมือนจะกลั้นยิ้มเสียด้วย
"เอ่อ..." กลายว่าวาณิชแป้วเสียเอง ถ้าตวาดแว้ดด่าทอเป็นนางร้ายยังดูง่ายกว่านี้ แต่นี่ใช้วิธีเงียบสงบสยบความเคลื่อนไหวจนกระดากอายไปเอง
'ดาน่าคงเป็นตัวจริงๆ นั่นล่ะ เราแพ้แล้ว กลับไปเลียแผลใจตัวเองดีกว่า' คิดท้อถอยกับตัวเอง
"ยืนบื้ออยู่ทำไม เข้ามาซิ" ดาน่าเหมือนสนุกอักโขยังไงไม่ทราบ
"..." ผมขาแข็งขยับไม่ได้ กุญแจพวงนั้นอยู่ในมือของหญิงสาว
รู้สึกไม่บังควรกับการเป็นมือที่สามระหว่างระหว่างกริชและดาน่า นี่ตูกำลังคิดแย่งผู้ชายอยู่นะเออ
"มาดูอะไรนี่ แล้วถ้าคิดจะทำร้ายกริชอีกล่ะก็...ฉันเอาเธอตายแน่ณิช"
"...(0-0)..." ว่าอะไรนะ???
ดาน่าเรียกชื่อผมถูกต้องพร้อมดึงมือเข้าไปข้างในนั่นไม่เท่าไหร่ แต่ตู้ใบเล็กติดผนังท้ายสุด สีเขียวอ่อนโดดเด่นจากชุดบิวอินด์สีเข้มในห้องนอนใหญ่นี่ต่างหากที่เบิกเนตรของจริง
ช่างน่าตายเหลือเกินวาณิชเอ๋ย เจ้าของห้องมอบกุญแจใส่มือตั้งแต่แรกเริ่มที่เราเจอกัน หากทว่าผมเองกลับไม่เคยคิดจะเดินเข้ามาไขออก...---
ล้วงกระเป๋ากางเกงลูบคลำลูกกุญแจสีทองดอกเล็กๆ อย่างเผลอไผล รอยยิ้มจุดที่ริมฝีปากห้ามไม่ได้...รู้แล้วว่าบอสกริชซ่อนความลับอะไรไว้
"หนูใช่ไหมที่อยู่กับกริชที่คอนโด"
"คะ...ครับ สวัสดีครับ" ชะอุ้ย ตกใจหมด
รีบยกมือไหว้คุณผู้หญิงวัยกลางคนปรากฏตัว ครั้งนี้ไม่ได้แต่งตัวเต็มยศสำหรับไปงานเลี้ยง แลดูยังสาวและสวยกว่าอายุที่คำนวณไว้มาก ถ้าแต่งคอสเพลย์สามารถกระชากวัยเรียกพี่สาวได้สบาย
"ฉันเป็นแม่ของกริช และฉันอยากคุยกับหนูตั้งนานแล้ว ไม่มีโอกาสซะที"
"ครับ..." ผมแทบหมดแรง อุปสรรคยิ่งใหญ่ไม่อยากเผชิญ
"นั่งลง อยากรู้ว่าทำไมหนูถึงไปอยู่ห้องกริชลูกชายฉันได้ ชื่อณิชใช่ไหมจ๊ะ?" ท้ายเสียงอ่อนโยน
"ครับ ณิชครับ"
แล้วผมก็นั่งลง เล่าย้อนพอสังเขปตั้งแต่ยืนเคว้งคว้างกลางคอร์ทชุดคอนโดนั้น สาดน้ำแดงก่อนตกบันไดพลอยโจนเป็นเด็กรับใช้คอยทำกับข้าวให้กิน
"สรุปกริชให้งานณิช ก็เลยได้อยู่ห้องนั่นด้วยกัน" คุณผู้หญิงตบมือแปะๆ ขณะเวลาใกล้จะ 5 ทุ่ม เอ๊ะ! กริยาแปลกๆ
"ครับ ทำกับข้าว ทำห้องบ้าง แต่แรกสุดเกิดจากให้ผมเลี้ยงแมวของน้องพี่แฮงค์ครับ"
"อ้อ" คุณแก้วกุสุมาพยักหน้าเข้าใจ มือปิดกลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้ม แววตาวิบวับนั่นอีก
ถึงนาทีนี้ผมอยากกลับเต็มทน ง่วงปนเบลอหัวหมุนไปหมด
"ฉันไม่รู้ว่าควรจะณิชพบกริชดีไหม เขาเคยเจออะไรแย่ๆ ตามประสาปั๊ปปี้เลิฟตอนอยู่ที่โน่น แล้วมันก็..." คุณแก้วกุสุมาเบนสายตาไม่พูดต่อ น่าจะหมายถึงความหลังจากลอนดอน เรื่องที่ผมไม่เคยรู้
"คุณแม่ไม่บอกล่ะคะว่ากริชไปโดนเด็กพริตตี้บอยหลอกจะเอาเงิน เอาของจากกริชสารพัด แล้วก็หนีไป ทิ้งให้กริชเป็นโรคซึมเศร้าอยู่ตั้งเดือน" ดาน่าโผล่เข้ามาไขข้อข้องใจ
"อะไรนะครับ?" ไหนบอกว่าเคยกับกะเทยช่วงพบกับพี่แฮงค์กับพี่มังกรใหม่ๆ ไม่ใช่ที่เมืองไทยดอกหรือ มีกิ๊กที่อังกฤษก่อนหน้าด้วย
"แม่พากริชกลับอยู่ที่นี่ ตอนแรกก็กลุ้มใจอยู่ แต่แค่ไปเรียนไม่กี่วันน้องชายฉันก็เปลี่ยนเป็นคนละคน" ดาน่าลั้ลลาเล็กๆ แต่ยังเชิดตามสไตล์
"กริชขยันไปเรียนทุกวัน หาคอนโดอยู่เองแล้วก็เล่นกีฬาเป็นชิ้นเป็นอัน เขากลับเป็นผู้เป็นคน มีชีวิตชีวาอย่างไม่น่าเชื่อ" คุณแก้วอมยิ้มพร้อมๆ กับพิศมองผมอย่างจริงจัง
"..." ได้แต่กำกุญแจดอกนั้นแน่น อึงอลอยู่ข้างใน ใจอยากลุกกระโดดโลดเต้น จะเพราะรูปถ่ายผมในตู้ใบนั้นหรือเปล่า อีกประการคือดาน่าระบุชัดว่าบอสคือน้องชาย สองคนนี้เป็นพี่น้องกัน ฟ้าผ่าแล้ววาณิชเอ๊ย!!!
"ณิชน่ะ...ทำให้กริช..." คุณแก้วยิ้มสวย เอื้อมมาจับข้อมือผม
"..." เงิบครับ ณิชน้อยหงายเงิบ
"คุณแม่อย่าเพิ่ง...เอาเป็นว่า ถ้าเธอทำให้น้องชายฉันยอมกินยากับไปเรียนได้ตามเดิม ฉันจะไม่เอาผิดเธอก็ได้" ดาน่าตัดบทยื่นโนติส มุมปากเยาะยิ้มพิมพ์เดียวกับบอสเปี๊ยบ พวกเจ้าเล่ห์ขี้แกล้ง
"อ่า..." ผมมองสลับสองคน ตูข้าไปทำอะไรกับยอดชายนายกริชของครอบครัวคุณครับ เขาต่างหากที่หายหัวไม่ดูดำดูดีวาณิช
"ดาน่าล่ะก็ น้องเขินเลยเห็นไหม" คุณแก้วยิ้มกว้างให้ผมอะ (0-0) แถมลูบหลังหยอกเอินอีกต่างหาก
"ตกลงจะว่ายังไง" ดาน่ายังแข็งโป๊ก
"คุณแม่ก็อยากรู้ ณิชจะว่ายังไงจ๊ะ" คุณแม่รูปประโยคหวานจ๋อย
แล่วๆๆ รู้สึกคดีพลิกยังไงไม่รู้ ทั้งคู่กะพริบขนตาพึ่บพั่บชะโงกหน้าต้องการคำตอบ
"ผะ...ผมมาหาพี่กริชครับ...อยากเจอก่อน" สมองสั่งการให้พูดได้เท่านั้น แววตาคล้าย 3 สาววาย เยลลี่ ส้ม เปิ้ลไม่มีผิด
"งั้นก็...คืนนี้พอเท่านี้ก่อน ให้น้องนอนนี่ ดาน่าจัดการที" คุณแม่ยิ้มพรายก่อนบอกลูกสาว
"ได้ค่ะ ตามมาซิ แล้วก็นี่โทรศัพท์ของคุณแม่คะ ป้าหยาดโทรมาเม้าท์"
"ตายล่ะ แล้วก็เพิ่งบอกแม่ จริงๆ เลยดาน่าเนี่ย"
ผมตาค้างอีกรอบ เช้ดเข้! โทรศัพท์บ้านชนิดไร้สาย นึกหวั่นใจว่านิยายชีวิตรักของกระผมอาจออนแอร์กลางอากาศ
---
-----
ทางเดินหน้าห้องชั้นสอง...คุณเธอนำทัวร์โดยมีผมก้าวตามอย่างห่างๆ กลัวฮายีน่ากัด
"กริชเป็นลูกโทน พี่ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆ ของกริชหรอก เป็นลูกพี่ลูกน้องของญาติอีกที"
"หือ?" จู่ๆ ก็เท้าความอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"ทั้งพ่อกับแม่เจออุบัติเหตุถูกรถชนตายตั้งแต่พี่ 3 ขวบ นั่งไปด้วยกันแต่กลับรอดมาทำไมคนเดียวก็ไม่รู้" แทนตัวเองว่าพี่ เล่าเรื่องราวเสียงเศร้าสร้อย
"เหรอครับ" ผมอ่อนลงไม่รู้ตัว
"คุณแม่รับพี่เข้าบ้านหลังกริชเกิดได้เดือนนึง จากนั้นพ่อใหม่แม่ใหม่ของพี่ แม่แก้วน่ะ...พวกเขาหย่ากันตอนกริช 3 ขวบ เราโดนเลขสามทำพิษ" ดาน่าหัวเราะขำในลำคอ
"..." ผมรับฟังเงียบๆ มิน่าดาน่าถึงมีเค้าหน้าออกแขกไม่เหมือนคุณแก้วกุสุมาที่หน้าหวานแบบไทยๆ
"ผมก็เป็นลูกกำพร้า แย่กว่าคุณดาน่าซะอีก" ผม
"เราสืบรู้เรื่องของเธอดีกว่าที่เธอคิดไว้ซะอีกนะณิช" พี่ดาน่าเหล่ด้วยหางตา
"อ้อ ครับ" หนาววูบทุกรูขุมขนกันเลยทีเดียว
ก็ว่าอยู่ รูปถ่ายเกือบทุกช่วงในชีวิตของผมถ่ายทอดไม่มีพลาด ไล่ตั้งแต่แรกเข้าเรียนจนถึงปัจจุบัน คุณบอสกริชปาปารัซซี่ตามเก็บทุกช็อต ลูกชายโรคจิตขนาดนั้น คาดว่าพี่สาวกับมารดาคงได้รับเชื้อมาบ้างไม่มากก็น้อย
ใช่แล้วครับ ตู้เล็กๆ ใบนั้นเก็บสมบัติการสตอล์กเกอร์ผมโดยอำนวยการสร้างโดยบอสปากแข็ง ตีมึนไขสือทำเป็นไม่อยากรู้จักกับผมเลยให้ตาย!!!
...มิน่าถึงรู้นิสัยเล็กๆ น้อยๆ ของผม
...ให้ข้าวของเครื่องใช้ถูกใจ
...รู้ลึกถึงขนาดเมนูลับที่ผมชอบ
เราเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยตลอดเวลา ณ คอนโดนั้น
บ้าชะมัด...ไอ้พี่กริชคนบ้า
---
"นี่ห้องโฮมเธียร์เตอร์ นั่นห้องกริช อยู่ท้ายสุดไม่มีใครได้ยินหรอก"
"ขอบคุณครับ แล้วจะให้ผมนอนห้องไหน" เกิน 5 ทุ่มแล้ว ง่วงงุนขาเป๋จะทรงตัวไม่อยู่
"คิดเอาเองซิ อ้อ ห้องนี้ดูเหมือนจะล็อกนะ"
('กริ๊ก!')
เชรี่ย มือขาวๆ ยื่นไปเปิดออกแล้วกดล็อกห้องโฮมเธียร์เตอร์ต่อหน้าต่อตา เหลือบานไม้สักทองตรงหน้าให้เลือกข้อเดียวโด่เด่
"คุณดาน่าคร้าบ!" วาณิชเหลืออด คุณเธอจะชอบแกล้งไปถึงไหน
"พี่เป็นพี่กริชสามปี เรียกพี่ดาน่าซิ"
โอ๋ย ฮิตเล่อร์จอมบังคับตะเภาเดียวกันทั้งบ้าน
"ครับพี่ดาน่า ผมเข้าไปได้ยัง"
กูง่วง ...
กูหิว ...
และกูใกล้จะวีนแตกอยากบีบคอสาวสวยเป๊ะแต่เก๊กเว่อร์เหลือเกินว้อย!!!
('ก๊อกๆๆ')
"กริช! นอนยัง มียานอนหลับมาให้" โย่! แล้วชีก็เคาะเรียกอย่างกระตือรือร้น
("...") ไม่ต้องทายก็รู้ว่าได้ความเงียบคือคำตอบ
"พี่รู้ว่าเธอยังไม่นอน มียาดีนะ ไม่สนหน่อยเหรอ"
"..." เอือก! เสียงผมกลืนน้ำลายลงคอ
("ไม่เอา")
"ตามใจ! นอนไม่หลับไม่รู้ด้วยล่ะ"
("จะไปไหนก็ไป")
'ให้ตายเถอะโรบิ้น!' ผมนึกสบถขณะยืนกำมือนิ่ง
"...ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะคนสวย" หญิงสาวกระซิบ มอบยิ้มสยองส่งท้ายก่อนนวยนาดจากไป
ผวาพี่ดาน่าโหมดนี้สุดๆ ขอซีนนางมารจุดเยือกแข็งคนเดิมคืนมายังสะดวกใจกว่าเยอะ
'เอือก...' กลืนน้ำลายก๊อกสอง จอมยุทธเป่าปากเรียกพลังลมปราณประมาณ 10 นาทีก่อนทำใจกล้าเปิดเข้าไป
(ตูมมมมมม! ตามมม! ปังๆๆๆๆๆๆ) เกมในจอดุเดือดเลือดพล่าน
ผมงับประตูเบาๆ รอสายตาปรับการมองเห็น ห้องมืด มีดวงโคมโต๊ะคอมพิวเตอร์กับหัวเตียงเท่านั้นที่เปิดไฟส่องสว่าง
เจ้าของห้องนั่งหันหลังให้ ไม่สนใจดูแขกผู้มาเยือนแม้แต่น้อย ยังเล่นงเกมเฟี้ยวฟ้าวยิงกันโป้งป้างดังสนั่น
สำรวจมองอีกฝ่ายเรื่อยๆ พี่ดาน่าหลอกตูนี่หว่า ไหนว่าบาดเจ็บโคม่าจะตายวันตายพรุ่ง
'กริชรถชน ฉันมาหาเอกสารเผื่อไว้ทำใบมรณะบัตรเอาไว้เรียกประกัน' ดาน่าคางอยู่บนเพดานขณะเล่าข่าวร้ายให้ผมฟัง
'ที่ไหน เมื่อไหร่ครับ พี่กริชอยู่โรงบาลไหน!?' ผมตกใจ ลืมรูปถ่ายปาปารัซซี่ในตู้ตรงหน้าทันที
'เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เย็นวันที่ฉันเจอเธอที่นี่ ปิคอัพชนตรงปากซอยถัดไปโน่น กริชเลี้ยวออกมาพอดี'
'...' วาณิชนิ่งงัน ซอยหอกล้วย จิ๊กซอว์เหตุการณ์ปะติดปะต่อ หรือบอสจะออกตามหาผม
'อาการแย่มาก ไม่ออกจากห้องเลย แย่จัง'
'อะไรนะครับ! โคม่ายังไม่ออกจากห้องไอซียู?' ผมใกล้บ้าคิดเองเออเอง
ทำไมพี่แฮงค์ พี่มังกรหรือพวกพี่แก๊งสภานักศึกษายังลั้ลลาเล่นบาสเกตบอล ขับรถโฉบที่นั่นที่นี่สบายใจ เพื่อนตัวเองปางตายขนาดนั้น อย่างน้อยน่าจะส่งข่าวบอกกันบ้าง...ใจดำชะมัด
'ฉันกลับล่ะ เธอจะอยู่ที่นี่ก็ตามสบาย ได้กุญแจไว้แล้วนี่' ดาน่าจะไปเหมือนกัน
'คุณจะไปหาพี่กริชหรือเปล่า ผมไปด้วยได้มั้ย'
'มีใครห้ามหรือเปล่าล่ะ มาซิเร็วๆ'
นั่นคือย้อนความก่อนผมจะนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถยนต์สีแดงแจ๊ดมาถึงที่นี่---
----
คนถูกรถชนบาดเจ็บจนไม่ได้ไปเรียนมาเกือบทั้งสัปดาห์ (ตั้งแต่เย็นวันอังคาร เวลานี้คือค่ำวันศุกร์) เท่าที่เห็นคือข้อมือซ้ายใส่เฝือกอ่อนแต่จับจอยโยกเล่นเกมส์กระหน่ำ
'ดูจะไม่ได้รับอันตรายหรือบาดเจ็บร้ายแรงนี่หว่า แต่ก็ดีแล้ว' เพิ่งบางอ้อที่พูดว่าไม่ได้ออกจากห้อง ถูกพี่สาวบอสต้มเสียเปื่อย
ถอนหายใจขณะสูดลมหายใจเข้า เสียงดนตรีในเกมดังลั่นตีรวนเซลล์สมอง รู้สึกเกะกะไม่เป็นที่ต้องการจึงตัดสินใจออกมาข้างนอก หวังใจอยากให้บอสนึกสงสัย ลุกตามออกมาเจอหน้ากันบ้างแต่ก็ไม่
...เพิ่งรู้ว่าคิดถึงใจแทบขาด ทว่ากลัวจะเข้าใกล้อีกฝ่าย
...เพิ่งรู้ว่ารัก ทว่าไม่อยากถูกมองด้วยสายตาไร้เยื่อใย
...ผมอยากขึ้นเงินอยู่นะครับพี่ลม แต่ขอตั้งหลักอีกนิดก่อนเท่านั้นเอง
---
ลากขาเงื่องหงอยมานั่งชุดเก้าอี้เคาน์เตอร์บาร์บริเวณชั้นลอยเหนือห้องลิฟวิ่งที่ผมเพิ่งคุยกับคุณแก้วกุสุมากับดาน่าเมื่อครู่
"กริชยังไม่รู้ นี่เพิ่งให้ดาน่าพาขึ้นไป/.../ ตัวจริงน่ารักมากพี่หยาดต้องเห็น แก้วแทบกรี๊ดเลยล่ะ หลานชายพี่ไปหาน้องเจอได้ยังไงก็ไม่รู้"
(0-0) ผมย่อตัววูบอาศัยความมืดแอบฟังคุณแก้วคุยโทรศัพท์อยู่ข้างล่าง
"ฮิๆ พรุ่งนี้มาเหรอ เยลลี่จะโดดเรียนพิเศษมาด้วย โอ๋ย ข่าวไวจริงๆ แม่คนนี้ ซื้อเค้กมาจัดปาร์ตี้น้ำชากัน หรือเราไปเจอกันที่ห้างดี แก้วไปเอาชุดด้วย/........./ เอาอย่างนั้นดีกว่านะ/........./ เอาน่า พี่หยาดเคยเห็นแต่รูปใช่หรือเปล่า เจอตัวจริงประเดี๋ยวได้รู้เองล่ะค่ะ"
(="=) อย่าบอกนะว่าที่พูดถึงคือไอ้กระผมนายวาณิชคนนี้
"ไม่รู้ซิพี่หยาด ตอนกริชเป็นบ้าเพราะเด็กผู้ชาย แก้วสภาพแย่มากกว่าลูกอีก ไหนๆ ก็ไหนๆ อยู่กับมันซะเลย/.../ โทษพี่หยาดกับหนูเยลลี่นั่นแหละสะกดจิตให้แก้วเข้าวงการวาย ฮิๆ"
(TT-TT) ล้มตึงครับ คุณแม่พลิกวิกฤตเป็นโอกาส แบ่งปันความวายให้พี่ดาน่าด้วยหรือเปล่าไม่รู้ ผมอึงอล ทุกอย่างประดังประเดเกินรับไหว
...กล้วยเลือกจะจากไป
...คนแปลกหน้าที่เพิ่งได้รู้จักร้องเพลงให้กำลังใจพร้อมยุส่งให้ผมเดินต่อ
...รับรู้ความจริง ดาน่าคือพี่สาวของบอส คุณแม่แก้วกุสุมาเป็นสาววาย และทั้งบ้านรู้เรื่องผมกับพี่กริชหมดแล้ว
หินหนักอึ้งถูกขว้างทิ้งราวแอทลาสโยนลูกโลกออกจากบ่า
เอนตัวลง หนังตาปิดช้าๆ ...แล้วผมก็นอนหลับอยู่ตรงนั้นเอง
************************
edit : 12/8/2013 ช่วยแก้คำผิดโดย tuckky ขอบคุณมาก
กระตือรือร้น
edit : 18/8/2013 ช่วยแก้คำผิดโดย i1_to*pp ขอบคุณมาก
นิวาศ, ปั๊ปปี้, อย่าเพิ่ง, เงื่องหงอย
หัวข้อ: Re: Stolen Heart :รักนิดๆ จบ (P.25) 24/12/2014 (อ่าน 231020 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก