ขอโทษครับ เมื่อวานไปดูเกม
ตากฝนอยู่ 3 ชั่วโมงเพื่อกระโดดดีใจอยู่ 3 ลูก โย้วววว
ผมหวัดกินเพิ่งตื่น อีกรายแฮ๊ปไข้ตายเรียบร้อย
^^สวัสดีวันภาษาไทยครับ
---------------------------------------
stolen heart
รักนิดๆ แต่รักนานๆ
16 ประกวด
ห้างสรรพสินค้าขนาดเมกะ ณ บริเวณรอบนอกกรุงเทพมหานคร ผมติดสอยห้อยตามมาเป็นเด็กรับใช้ของดาน่าและคุณแม่แก้วกุสุมาอย่างช่วยไม่ได้ เนื่องจากพี่แม่บ้านพบผมนอนตัวงอเป็นกุ้งที่แพนทรี่เล้าทช์ชั้นลอย จึงปลุกให้ลงไปนอนในห้องพักแขกชั้นล่าง
ตื่นเช้ามาพบคุณแม่ถามไถ่ ผมก็เรียนตามตรงว่าลูกชายของท่านเล่นเกมเสียงดังจึงยังไม่ได้ประสบพบพักตร์แต่อย่างใดๆ (ขณะนั้นเจ้าแห่งเกมกำลังนอนอืด คาดว่าจะฟื้นคืนชีพราวบ่ายๆ ครับ)
ไปๆ มาๆ สุดท้ายคือเรายกขบวนมาห้างนี้ด้วยคุณแม่นัดเพื่อนชอปปิ้งทำสวยเพื่อเตรียมไปงานเลี้ยงวันเกิดลูกค้ารายใหญ่ใครสักคน ส่วนผมเนียนว่าจะหารถเมล์กลับหอฝั่งธนบุรี
กูไม่อยู่รอมึงแล้วไอ้พี่กริช เชิญเล่นเกมให้ตาบอดไปเลย ชิ้วๆ!!!
เดินรอบทางวงรีอันใหญ่ๆ เกือบจะครบทุกชั้น ยังหาโอกาสปลีกตัวไม่ได้เนื่องจากพี่ดาน่าคล้องแขนว่อนไปว่อนมา ที่กว่านั้นคือคลื่นแทรกอันน่าสะพรึงกลัว เรียกว่าสามารถดลบันดาลชีวิตวาณิชให้กลายเป็นหนังคนละม้วนกันเลยทีเดียว...พี่อ้อแอ้
“ต๊าย! น้องแก้ว หนูดาน่า พี่หยาดด้วย ไม่ได้ข่าวเลยนะฮ้า” กะเทยกล้ามล่ำ ปากชมพูอมมุกปัดมาสคาร่าเด้งหิ้วกระเป๋าหลุยส์ใบเท่าบ้านกรี๊ดกร๊าดในร้านเสริมสวย
“อ้าวพี่อ้อแอ้ สวัสดีค่ะ ทำไมมาเจอที่นี่ได้ล่ะคะ” คุณแม่แก้วทักตอบ
“นี่ร้านรุ่นน้องพี่เอง พาเด็กมาแปลงโฉม นี่หนูดาน่าใช่ไหมลูก ดูซิลูกสาวใครโตไวแท้ หุ่นเอ็กซ์เซ็กส์เริดนะตัวเธอ มามะให้กะเทยกอดที แอร๊ย!”
“ป้า เอ๊ย! พี่อ้อแอ้สวัสดีค่ะ” พี่ดาน่ากับป้ากล้ามโตโผผินเข้าจูจุ๊บแตะแก้มซ้ายแตะแก้มขวาท่าทางกระแดะได้ใจ
จากนั้นก็รายการอัพเดตข่าวสาร กลับมาจากลอนดอนเมื่อไหร่ บอกมาทำรีพอร์ตขอจบก็ถูกชวนไปถ่ายแบบ ดาน่าก็หยอกกลับแรงได้ใจ ไม่สวมชุดว่ายน้ำหนูไม่ถ่ายนะ ชีสามารถมาก
“แล้วนี่ใครกันจ๊ะ อย่าบอกนะว่าน้องกริชสุดหล่อ พี่อ้อแอ้ไม่เชื่อเด็ดขาด”
“สวัสดีครับ” ผมเพิ่งได้ใช้เสียง
“นี่หนูณิช รุ่นน้องเจ้ากริชน่ะ” ป้าหยาดภูมิใจนำเสนอขณะผมยกมือไหว้
“ลูกสาว เอ๊ย ลูกชายอีกคนค่ะ” คุณแม่ทำผมเหงื่อซึม
“น้องหนูเอง น่ารักมั้ยคะ” ดาน่าเล่นด้วย
"อร๊ายยยยยยยยย" ลั่นร้าน จีบนิ้วจับแก้มเค้าด้วย
“แหะๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ทำอย่างไรได้นอกจากส่งยิ้มเบิกบานหฤทัยไปตามน้ำ
ไม่มั่นใจตั้งแต่ก้าวออกจากบ้านแล้ว อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอภินันทนาการจากพี่ดาน่า เสื้อยืดขาวแขนสั้นคอวีสกรีนตุ๊กตาบลายธ์เต็มพุง เดฟสีดำกรีดขาดปะรุ่ยทั้งขา งามมาก (T^T) ดาน่าพับแขนขึ้นให้พร้อมบอกกางเกงหิ้วมาจากอังกฤษ 'ราคาเกือบหมื่นเชียวนะ' ผมยังไม่เชื่อถึงบัดนี้
วาณิชดูไม่จืดแต่คุณแม่กับพี่ดาน่ายิ้มปลื้ม เจอป้าหยาดขอถ่ายรูปเต็มมือถือ นิสัยเหมือนลูกสาวชื่อเยลลี่ไม่มีผิด แอบดีใจที่สาววายรุ่นเล็กติดเรียนมาไม่ได้ ณิชน้อยโล่งคอหอยสุดๆ
“นี่มันเสื้อลิมิเต็ดเอดิชั่นที่พี่อ้อแอ้ส่งไปให้หนูครั้งก่อนใช่ไหมจ๊ะคุณลูก”
“ใช่ค่ะ ไม่ใช่ไซส์ดาน่าเลยให้น้องใส่ เก๋กู้ดไหมคะคุณพี่” พี่ดาน่าจับหมุนตัว ย้ำว่าหนังคนละม้วน T-T
“ต๊าย! เริดค้า เออจริงซิ น้องๆ หนูๆ จ๋า อย่าว่างั้นงี้เลยนะ จะให้พี่กราบก็ยอม ขอหนูณิชส่งประกวดทีเถอะนะฮ้า!” โอ้แม่ สายตาทุกคู่หันขวับมาหาข้าพเจ้าโดยพลัน
“...(0-0)...” อะหยังครับ กลืนน้ำลายเฮือกท่าจะงานเข้า
“ประกวดอะไรกันคะคุณพี่?” แม่แก้ว
“ประกวดอะไรคะคุณน้อง?” ป้าหยาด
“ใช่ที่กำลังจัดงานตรงฮอลกลางนั่นหรือเปล่าคะ” พี่ดาน่า
“ใช่แล้วจ้า แบรนด์ SiS ที่หนูดาน่าเคยเป็นแบบให้พี่เมื่อซัมเมอร์โน้น วันนี้เขามียังส์โมเดลสตาร์เสิร์ช ออฟไทยแลนด์ของเราเอง” พี่อ้อแอ้ลากเอสคำว่า ' YOUNG' โดยไม่จำเป็น
“อ๋อ เสื้อผ้าที่ดาน่าไปถ่ายแบบกับดารานักร้องเกาหลี เราเคยติดไปขอลายเซ็นในสตูดิโอกับเยลลี่นั่นไง แก้วจำได้ไหม” ป้าหยาดรื้อฟื้นกับคุณแม่
“ปีนี้เขาจัดเป็นครั้งที่ 3 แล้ว พี่ส่งแต่เด็กผู้หญิง เด็กผู้ชายโดนฉกไปเมื่ออาทิตย์ก่อน ยังไม่ได้แคนเซิลชื่อออกดันย้ายค่ายซะแล้ว เรื่องมันเศร้าแต่เดี๊ยนยอมไม่ได้ฮ่ะ น้องแก้วต้องช่วยพี่นะฮ้า” ป้ากะเทยชักจะเอาของร้อนมาใกล้ผมเต็มที อย่านะเฟ้ยตูมีพระ!!!
“ผมขอเข้าห้องน้ำ แล้ว..ลาเลยนะครับ” ยกมือไหว้รอบวงกะชิ่ง
“ห้องน้ำในร้านมี ถ้าจะหนีล่ะก็...พี่เอาเธอตายแน่ณิช” ดาน่าดึงคอ
“555 ดาน่าของป้าโหดได้ใจมากจ้า” ป้าหยาดกับคุณแม่ขำขัน
“เง้อ...” วาณิชจ๋อยเหลือสองนิ้ว
---
-----
ไม่ถึงสองชั่วโมงต่อมาผมก็อยู่ในซุ้มหลังเวที สวมเสื้อผ้าแอคเซ็ทเซอรี่แบรนด์ประกวดครบเซ็ทเตรียมขึ้นเดินแบบ
“อกยืด ลูกกะตามองตรงไม่หลุกหลิก อมยิ้มมุมปากนิดๆ ไม่ต้องเห็นฟัน...ดีมาก เดินอย่างที่ซ้อม พี่รู้ว่าหนูทำได้นะฮ้า แอร้ย!” พี่กะเทยตีตูดทีนึง
“ป้าซื้อให้หนู มีเสื้อนักศึกษาใหม่ด้วยอย่าลืมเอากลับล่ะ” ป้าหยาดพร้อมถุงชอปปิ้งสินบน เป็นพวงครับขอบอก สงสัยแอบหยิบถุงชุดนักศึกษาไปเทียบไซส์ขณะปล่อยผมถูกสับโขกในร้านบิวตี้นั่นเป็นแน่ ผมใช้ชุดครัวเป็นหลักครับป้า โฮ (T-T)
“ชนะพี่ให้หมาตัวนึง แถมพาเจ้าดำมาอยู่บ้านเราด้วยก็ได้”
“จริงนะ!?” นี่เองที่ผมหันขวับ
“จริงซิ ว่างก็ไปเอามา หรือประกวดเสร็จไปเลือกตัวใหม่ก่อนเลยก็ได้ 2 หมื่น ถ้าเกินณิชจ่ายเอง”
“พี่ดาน่างกว่ะ”
“555” หัวเราะขำแต่จับปกเสื้อให้เฉย
เริ่มจับทางพี่สาวขาโหดได้แล้ว จริงๆ ใจดีแต่ช่างแกล้งเป็นที่หนึ่ง
เหตุที่ไม่หนีกลับตั้งแต่ตื่นนอนเพราะสุนัขครับ ย้ำว่าหมาจริงๆ โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ 3 ตัว โดเบอร์แมน 1 ตัวหยอกกันอยู่ข้างห้องที่ผมนอน (เปิดกระจกออกมาเจอสระว่ายน้ำก็พบพวกนี้นอนเกะกะเป็นก้อนใหญ่น่าฟัด) ชุดนักศึกษาเปื้อนจนต้องใส่ชุดตุ๊กตาบลายธ์ก็เพราะพวกมัน
ครั้งก่อนก็แมวเจ้าหินอ่อน ครั้งนี้ก็หมา เรื่องนี้สัตว์หน้าขนเป็นเหตุแท้ๆ
“หันมาหน่อยซิ เส้นผมชี้หมดแล้ว ทำผมเปิดหน้าอย่างนี้ ลูกแม่รูปหล่อเป็นคนละคนเชียว” คุณผู้หญิง
ผมอบอุ่นกับมือแม่จัดแต่งเส้นผม แววตานุ่มละมุนติดตรึงจนไม่อยากกลับ
“ทำแบบมันจะดีเหรอครับ” เด็กอายุแค่กี่ปี ปะทะความบังเอิญให้ตื่นเต้นมือเย็นใกล้สติแตก
“ณิชไม่ต้องคิดมาก โอกาสมีมาเราก็แค่คว้ามันไว้ ดูอย่างแม่ซิ แรกๆ ไม่ชอบที่กริชเป็น แต่ตอนนี้ ฮิๆ โลกเปลี่ยนไปเลย...มันอยู่ที่เราเลือกจะมองนะคะ”
“ครับ...”
“สนุกกับมันก็พอ ไม่ต้องกลัว”
“ขอกอดหน่อยได้มั้ยครับ”
“มานี่มะ โอ๋ๆ ลูกแม่ขี้อ้อนจังเลย”
คุณแม่แก้วหัวเราะพลางลูบหลังไปมา ผมกัดปากกลั้นซุกซ่อนความรู้สึกเอ่อท้นภายใน คนบ้านนี้ก็ให้ความสนิทสนมมากเหลือเกิน มาดว่าถ้าไม่ได้พี่กริชก็เอาแม่พี่กริชนี่ล่ะวะ
---
และไม่น่าเชื่อ...วาณิชชนะเลิศรางวัลที่หนึ่ง
ขอเล่าพอสังเขปดังนี้ เดินแบบ 50 คน (ชาย 25 หญิง 25) จากนั้นคัดเหลือ 10 ก่อนเปลี่ยนชุดใหม่อีกครั้ง ช่วงนั้นคุณผู้หญิงทั้งสามและพี่อ้อแอ้ลุ้นเชียร์เสียงดังมาก
และช่วงยืน 10 คนสุดท้าย (ชาย 5 หญิง 5) พิธีกรดันมีสัมภาษณ์พิเศษ ถามคำถามห่าเหวอะไรไม่รู้ ประวัติแบรนด์นี้เป็นมายังไง มีร้านกี่ประเทศทั่วโลก เมืองไทยเป็นสาขาที่เท่าไหร่ รู้จักหรือชอบคอลเลคชั่นไหนเป็นพิเศษบ้าง ผู้ประกวดก่อนหน้าทุกคนตอบฉะฉานได้รับเสียงปรบมือกึกก้อง วาณิชขาสั่นเหงื่อแตกพลั่ก
“และแล้วก็มาถึงน้องวาณิช ทองชมพูนุท ผู้ประกวดคนสุดท้าย...”
“ขออนุญาตครับ พี่ไม่ต้องถามได้มั้ย ผมตื่นเต้นจนเบลอแล้ว”
(“555”)
(“วิดวิ้ว”)
(“กรี๊ดดดดด”)
“555 ตกลงจะไม่ให้พี่ถามหรือครับ น้องจะไม่ได้คะแนนในส่วนนี้นะ”
“ครับ ไม่ต้องถามครับ ผมกลัวคำตอบ”
(“55555”)
คราวนี้ฝูงชนหัวเราะเชียร์กันลั่นเวิ้ง คนชอปปิ้งเพลิดเพลินแถวนั้นยังหยุดชะงักหันมาไทยมุงสนใจด้วย สวยกว่าเก่าอีกณิชเอ๊ย สู้ให้ถามแล้วตอบไม่รู้ยังดีกว่าอีก ‘พลาดแท้เหลา’ ด่าตัวเองในใจ
อายมากอยากลงจากเวทีเต็มแก่ พี่อ้อแอ้ไม่บอกก่อน ตะล่อมว่าปีนี้คนสมัครเยอะดูแค่เดินแบบอย่างเดียว เชื่อกะเทยแมวมองได้ที่ไหน หรือซักซ้อมแต่ผมไม่เมมใส่รูหูก็ไม่รู้ เห็นคนสวยๆ หล่อๆ มากขนาดนี้ยังไงตูก็ตกรอบชัวร์
“งั้นขอถามเองเลยนะคะ ไม่ทราบว่าถ้าน้องได้รางวัลชนะเลิศ จะพร้อมถ่ายแบบให้เราวันไหนเอ่ย?” ป้าไฮโซที่โต๊ะกรรมการขอไมค์พูดเสียเอง
“เอาล่ะซิ ไม่ยอมให้พี่ถามแต่น้องต้องตอบท่านกรรมการเองแล้วล่ะ”
“ถ้าได้ชุดนี้ฟรีก็ทันทีเลยครับ” แค่ไม่ต้องใส่ลายบลายธ์หวานแหววกลับวิทยาลัยก็โอวะ
“555 หมดคำถามค่ะ” ป้าหน้าผ่องเครื่องมุกล้นคอท่านนั้นชอบใจ ทราบภายหลังว่าเป็นหนึ่งในประธานกรรมการบริหารมาเอง
---
-----
ผมไม่ได้ย้อนกลับเข้าบ้านพี่กริชด้วยคุยนานกับกองประกวด อำนวยการสร้างโดย 3+1 สาว ป้าหยาด คุณแม่ พี่ดาน่าและพี่อ้อแอ้สวมรอยเป็นผู้จัดการส่วนตัว (อย่างมึนๆ) สติหลุดไม่เข้าร่างจนรถมาหยุดหน้าคอนโดตึกเซาท์ไม่รู้ตัว
“ขึ้นไปได้แล้ว พี่อ้อแอ้จะโทรหาพรุ่งนี้นะ อย่าลืม”
“ครับ” รับกุญแจพวงเดิมมาถือ พี่ดาน่ากับคุณแม่มาส่งผมก่อนจะแยกไปงานเลี้ยงโรงแรมริมแม่น้ำเจ้าพระยาใกล้ๆ นี่เอง
“ไม่เปลี่ยนใจไปด้วยกันเหรอ กลับด้วยกันพรุ่งนี้วันอาทิตย์จะได้ไปดูหมาไง”
“ผมต้องฝากเลี้ยงไว้บ้านพี่อยู่ดี ติดไว้ก่อนดีกว่าครับ”
“รีบไปเอาล่ะ พี่กลับอังกฤษเป็นโมฆะไม่รู้ด้วย”
“คร้าบผม!” พี่ดาน่าชักจะน่ากลัวมากขึ้นทุกที ดักทางได้หมด แย่ว่ะ
“แม่อยากเอาณิชกลับบ้านด้วยแต่นอนนี่ก็ดี เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” คุณแม่ในชุดราตรีสวยกล่าวลา อ้างจะกลับมาอ่านหนังสือสอบถึงยอม
“ขอบคุณครับ ขอขโมยกอดคุณแม่อีกที อึ๊บ!” ผมโน้มเข้าในรถ ซุกหัวกลิ้งกับอกคุณผู้หญิง
“555"
“โอ๊ยตายแล้ว ณิชจะขโมยแม่ ไม่ยอมด้วย!” พี่ดาน่าโวยวาย ทึ้งแขนคุณแก้วไว้ยกใหญ่
“หอมๆๆๆ กำไรเห็นๆ” ผมยักคิ้วให้ แม่ตีเราทั้งคู่เพียะๆ
“พอเลยทั้งสองคน แม่น่วมหมดแล้ว ณิชพักผ่อนให้สบายนะจ๊ะ”
“ครับ...สวัสดีครับ” ยกมือไหว้ก่อนบ๊ายบายยิ้มกว้าง
---
ไขประตูเปิดเข้าไปข้างในช้าๆ ห้องมืดไม่มีร่องรอยการใช้ใดๆ แสดงว่าบอสยังอยู่บ้านที่เพิ่งจากมา จะสนใจใคร่รู้ว่าผมไปหาถึงที่หรือเปล่า
นึกขอบคุณสวรรค์ที่ตัวเองได้พบโชคกับคนแปลกหน้า...สงสัยทำบุญมาดี
‘ฟ้าสร้างเราให้เกิดมาพบกับความยากลำบาก ไม่ใช่ความผิดของเรา แต่ถ้าเราจะตายอย่างยากลำบากต่างหากที่เป็นความผิดของเราจริงๆ’
ชักจะชอบความสุขที่มาพร้อมกับความโชคดีแล้วซิ
พาตัวเองเข้าไปในห้องนอนใหญ่ ไขกุญแจเปิดตู้สีเขียวอ่อนใบนั้น นั่งมองรูปถ่ายเคลิบเคลิ้ม
...รูปผมหิ้วถังน้ำเย็นสองมือจนตัวเอียงข้างสนามบาส
...รูปผมนั่งมองเกมบนสแตนด์เชียร์วันเดียวกันนั้น
...รูปผมเชิ้ตขาวผูกไทด์ปกติกำลังชูเสื้อเชฟนักศึกษาภาคฟู้ด
...รูปผมสวมถุงมือ ลากถุงของใส่รถเข็น ทางผ่านข้างสนามบาส
...รูปผมกอดอกคุยกับไอ้น้ำ มุมเบิร์ดมองลงมาจากระเบียงชั้นสอง ใต้ห้องสภาชัวร์ และอีก ฯลฯ เต็มผนังตู้
แวบๆ ว่าเคยเห็นสกรีนหน้าจอโน้ตบุคเป็นรูปผมด้วยหรือเปล่า...นาทีนี้ชัวร์เลยว่าใช่ คนบ้าเก็บซ่อนความลับไว้ไม่ยอมบอก
“...แอบมองเราอยู่เหมือนกันนะเนี่ย...” ระบายยิ้มชื่นพึมพำกับตัวเอง
---
-----
20.00 น. สองทุ่มตรงนาฬิกาดังเตือนขณะท้องร้องโครกคราก ปิดตู้ก่อนเดินเข้าครัวหาอะไรกิน พบโทรศัพท์มือถือของผมนอนแอ้งแม้งแบตหมดอยู่บนไมโครเวฟ จัดการเสียบสายชาร์จกดเปิดรับโลกกว้าง สายบอสเป็นร้อย (ช่วงบ่ายขณะไปรับรถกลับ) พี่มังกรกับพี่แฮงค์บ้าง
พี่มังกรข้อความบอก ‘จะไปฮ่องกงกับครอบครัววันนี้ เอาอะไรไหม โทร 02-xxx ด้วย กริชรถชน’ ขณะนั้นคือค่ำวันอังคารที่ผมไปอยู่กับกล้วย
พี่แฮงค์สั่งให้เตรียมยาทากันยุงไว้ จะไปปลูกป่าชายเลนกับพี่เจนเช้าวันพุธ และบอกให้ติดต่อเบอร์บ้าน 02-xxx เช่นกัน ระบุกริชรถชนแต่ไม่เป็นไร
มิน่าถึงไม่มีข่าวถึงผม บอสรถชนเย็นวันอังคาร พี่พวกนี้หนีเที่ยวแต่ยังส่งข่าวบอก
ที่เหลือคือมิสคอลจากเชียง น้ำ แล้วก็กล้วย...เพื่อนคือคนที่ผมอยากคุยด้วยตอนนี้ เวลานี้
“ไงณิช”
“กูกวนมึงหรือเปล่ากล้วย ยังอยู่บ้านที่กรุงเทพเหรอ”
“คุยได้ ว่าง โสดแต่เหมือนเพิ่งจะอกหักว่ะ” เสียงปลายสายทำผมยิ้มออก
“555 กวนล่ะ กินข้าวบ้านเป็นไง อร่อยไหม”
นึกภาพครอบครัวล้อมโต๊ะอาหาร ช้อนส้อมกระทบคละเคล้าเสียงพูดคุยหัวเราะ สิ่งที่ผมไม่เคยสัมผัส อยู่กับพ่อแม่บุญธรรมไม่เคยทานข้าวพร้อมกันสักครั้ง คนค้าขายต้องแบ่งเวรกันเฝ้าหน้าร้านไม่ขาด
มองบะหมี่ถ้วยแล้วถอนใจ กล้วยโชคดีที่เติบโตมากับครอบครัวอบอุ่นพร้อมหน้า
“นี่อยู่ไหนณิช ทำไมไม่กลับมา เอ๊ย! กลับถึงหอเราหรือยัง”
“แถววิทยาลัยเรานี่ล่ะ ห้องพี่กริช” ไม่อยากโกหก
“ฟู่...” ได้ยินเสียงถอนหายใจดังจนถึงฝั่งนี้
“กล้วย กูยังไม่ได้คุยกับพี่แกเป็นชิ้นเป็นอันเลย บางทีกูอาจจะคิดไปเองฝ่ายเดียวก็ได้” พูดสิ่งที่ค้างคาอยู่ข้างใน
“...” ปลายสายเงียบ
“กลัวเหมือนกันว่ะ” ผมเผื่อใจไว้ล่วงหน้า
“มันจะผ่านไปณิช...แต่มึงจะจำได้ไม่มีวันลืม” กล้วยปลอบโยน
“อืม...” ผมตื้นตัน
“บอกเขาหน่อยว่ามึงมีใจให้ก็พอ ที่เหลือก็ช่างแม่ง”
“แปลกนะกล้วย กูคิดถึงมึง อยากคุยกับมึงได้ 555”
“เพราะกูก็กำลังคิดถึงมึงด้วยไงณิช (คู!ๆ)” เสียงนกร้องแทรกเข้ามาในสาย ผมแวบทันทีว่าเพื่อนกลับมาที่นี่แล้ว นกพิราบระเบียงห้องนั้นชัดๆ
“เฮ้! อย่าบอกนะว่ามึงกลับมาหอแล้ว ไหนว่าอยู่บ้านถึงวันมะรืน จันทร์เช้ามาเรียนเลยไง”
“ปะ...เปล่า นกมาทำรังชายคาบ้านกูเอง” กล้วยรนในน้ำเสียง
“แล้วไป”
“ณิช สอบเสร็จอาทิตย์หน้าโน้นกูจะไปที่โน่นเลย ไม่อยู่รอจบเทอมนี้นะ” กล้วยช็อกโลก
“อะไรนะ! ก็อีก 10-15 วันนี้น่ะซิ?” ผมกดมือถือแนบหูไม่เชื่อข่าวล่า
“ณิช ใจเย็นๆ กูเลือกจะไปเอง ไหนๆ ก็ไหนๆ ไม่อยากเสียเวลา”
“โอ๋ย เดือนหน้างาน ม.L คุณนิธิเป็นเฮดกรุ๊ปเชียวนะ” เผลออ้อนเพื่อนดังเคย
“ไม่มีกูแค่คนเดียวเขาทำกันได้ จะคิดมากทำไมกัน”
กล้วยเล่าคร่าวๆ ว่าอาที่มาจากเรือสำราญรับจ๊อบที่ปารีสพอดีจึงจะพาหลานชายไปเตรียมความพร้อมทีเดียวจะได้ไม่เสียเที่ยว
“กูอยากให้มึงอยู่นี่ หรือไม่อยากวะ เออไปก็ดี จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเก็บภาษา ดีเหมือนกัน” ผมโลเล
“มึงก็เป็นซะอย่างนี้ เหมือนจะเอาแต่ท้ายสุดก็ยอมปล่อยมือง่ายๆ ยอมให้ไอ้ซุปโฉบคะแนนไปกินทั้งที่ตัวเองเลคเชอร์หลังขดหลังแข็ง คราวที่แล้วก็ให้ใครไม่รู้ได้สเตชั่นของหวานทั้งที่ใครๆ ก็ยอมรับว่ามึงเหมาะสุด จารย์เชฟพูดมึงก็ไม่ฟัง”
“อ๋อย ยังจำได้อีกเหรอ” ผมแป้วโดนเพื่อนด่า ขุดเรื่องเก่านิสัยขี้แพ้ช่วงใกล้จุดพีคมาแฉ
“กูรู้มากกว่าตัวมึงเองซะอีกณิช”
“จ้า ครับ ขอรับกระผม ไม่รักมึงก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว”
“นี่ก็อีก อย่าเที่ยวพูดบ่อยนัก คำว่ารักก็หัดเก็บไว้กับคนๆ เดียวให้มันศักดิ์สิทธิ์บ้าง!”
“มึงดุกูอ่ะกล้วย...ฮือออออ” ผมอยากงอนมันจริงๆ นะ
“ณิช...มึงโตแล้ว เข้มแข็งหน่อย อยู่ที่นี่ก็ดูแลไอ้เชียงกับไอ้น้ำแทนกูด้วย อย่าให้มันเป๋ อีกไม่กี่ปีจะได้กลับมาลุยทำร้านด้วยกัน” กล้วยผู้จุดประกายความหวังเสมอ
“มันต่างหากที่เป็นผู้ปกครองกู ชอบบังคับทั้งคู่” ผมลืมเรื่องชนะการประกวดโมเดลจนสิ้น เพื่อนจะจากไปในอีกไม่กี่วัน นี่ต่างหากที่สำคัญ
“กูรักมึงนะณิช ถ้าพูดหรือทำอะไรขาดๆ เกินๆ ไปบ้างก็อย่าโกรธนะ”
“ไม่โกรธหรอก เพราะกูรู้ว่ามึงรักกูไง”
"ใช่...กูรักมึง จำไว้ให้ดี"
"กูก็รักมึงเหมือนกันกล้วย" ครั้งนี้ผมตั้งใจพูดจริงๆ
“รักแบบเพื่อนที่ดีที่สุดใช่มั้ย”
“จะมีใครรู้ใจเท่าคุณนิธิคนนี้บ้างมั้ยคร้าบ 555”
กล้วยอบอุ่น ใครอยู่ใกล้จะต้องหลงรักได้ไม่ยาก ผมหวังว่าเพื่อนจะพบคนที่ดี คนที่ใช่สำหรับมันจริงๆ
“บอกไว้เพราะกูคงยุ่งๆ เตรียมเอกสาร อาจไม่เจอกันเหมือนทุกที เรียนแยกเซคอีกต่างหาก โอเคนะ” กล้วยยังห่วงใยเพื่อนฝูงอยู่เสมอ
“กูรู้น่า ปุบปับโกอินเตอร์ทั้งทีไม่ต้องห่วงหรอก จะให้ทำอะไรก็บอก ช่วยเต็มที่ แต่กล้วย...”
“หือ?”
“ดีใจด้วยที่ตัดสินใจจะไปจริงๆ เสียที” โล่งอกแทน
“อืม...”
เพื่อนส่งท้ายว่าเจอกันวันจันทร์ ไม่ต้องไปหอเพราะเผลอเอากรวยปิดลูกบิดมาครอบซึ่งผมไม่มีกุญแจดอกนั้น ต้องรอกล้วยกลับมาสถานเดียว แต่น้ำกับเชียงจะเอาหนังสือมาคืนให้ผมพรุ่งนี้แทนเพราะกล้วยเตือนพวกมันไว้ก่อนแล้ว
รู้สึกทะแม่งสงสัยแต่เออออไม่คิดมาก ไม่คิดเฉลียวใจเลยว่ากล้วยเด็ดขาดเลือกเส้นทางจากไปเพื่อจะเก็บมิตรภาพของเราไว้...ตลอดกาล
“ฟฟฟฟฟฟฟี้”
ไอเดือดพวยพุ่งปลุกให้หันไปสนใจ จะเทน้ำเดือดทว่าประตูก็เปิดผลัวะเสียก่อน
“...” ผมชะงักค้างกับใครคนนั้น
************************
edit : 19/8/2013 ช่วยแก้คำผิดโดย i1_to*pp ขอบคุณมาก
ชอปปิ้ง, บลายธ์
หัวข้อ: Re: Stolen Heart :รักนิดๆ จบ (P.25) 24/12/2014 (อ่าน 231748 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก