**********************
***************(ต่อ)
แค่เปิดประตูห้อง S701 ผมก็ได้พบกับ...
“พี่กริช...”
“ณิช...”
เราเรียกชื่อ ตาสบตาเนิ่นนานคล้ายเพิ่งพบเห็นกันเป็นครั้งแรก ก้าวเข้าใกล้ตามแรงดึงดูดซึ่งกันและกันไม่รู้ตัว
“เอ่อ...ผมบุกรุกห้องพี่ แล้วก็ขโมยบะหมี่” เด็กอึกอักบอกก่อน
“ณิช!” ตวัดกอดรุนแรง ร่างเล็กตกใจวูบทว่ายินยอมไม่ขัดขืน
ได้ตัวคืนเสียที กอดแน่นไปกลัวน้องหายใจไม่ออกแต่ก็ทำ เป็นน้องกอดตอบผม จูบที่หน้าผาก เปลือกตา พวงแก้ม แผ่วบ้างหนักบ้างเบาบ้างเป็นจอมโจรฉวยโอกาส เรียกรอยยิ้มจากเด็กน้อยออกมาจนได้
ไม่มีคำถาม
ไม่ต้องการคำตอบ...คนที่รักอยู่ที่นี่แล้ว
“พี่...”/”ณิช คือ...”
เราเอ่ยพร้อมเพรียงกันอีกขณะอยู่ในอ้อมแขนของแต่ละคน ใครเริ่มก่อนดี ผมจุดยิ้มมุมปากพยักหน้าเล็กน้อย เปิดทางตัวเล็กช่างจ้อ
“ผมเจอพี่ดาน่าเมื่อวันก่อนโน้น แล้วทำตัวงี่เง่าไปหน่อย”
“ดาน่า ที่นี่?”
“ครับ เย็นวันที่บอสไปเอารถ นึกว่าแฟน ไม่ถามดีๆ ดันหนีไปอยู่กับเพื่อนเฉย รู้สึกตัวเองแย่จัง” งอแงบ่นตัวเอง แก้มพองน่ากินมาก ไม่บอกพี่ก็รู้หมดแล้วครับยอดรัก
“ฟอดดดดด...อย่างนี้ต้องลงโทษ ทำให้พี่เป็นบ้า”
“หือ พี่นะบ้า?” หน้าแดงแต่เงยหน้าถามตาแป๋ว จัดการหอมทั่วใบหน้าอีกชุดใหญ่
นึกแล้วเชียว ทำไมจู่ๆ ถึงเก็บของไปอยู่กับเพื่อนชื่อกล้วย ผมรีบกลับมาแต่ดันเจอพี่สาวตาขวางยืนรออยู่ในห้อง รายงานว่าเมื่อครู่ฉันแกล้งน้องที่แกแอบปาปารัสซี่แล้วเรียบร้อย นางมารร้ายมาก
‘ชื่อดิวใช่ไหม ข่าวว่าคบกับผู้ชายชื่อเอ็กซ์ ฉันเลยใส่ซะ กะให้เลือกไม่ใครก็ใคร พี่เชียร์แกนะกริชน้องรัก แต่ตอนนี้หายหัวไปไหนก็ไม่รู้’
‘อะไรนะ ชื่อดิวที่ไหนกันดาน่า น้องชื่อณิช!’ ผมโวยโลกแตก เข้าใจผิดแล้วยังจุ้นไม่เข้าเรื่อง ดิวก็มีคนของดิวเกี่ยวอะไรกับวาณิชของผม พี่เอ็กซ์รู้จักกันดี จีบดิวก็ผมสนับสนุนเป็นสปายให้
ฉุนพี่สาวแต่ทำอะไรไม่ได้ ออกตามหาถึงเห็นนั่งพลอดรักกันในหอ กะไว้ไม่ผิดว่าเพื่อนรักคิดจะหักเหลี่ยมโหดแต่น้องไม่เคยรู้ตัว เจอซบกันอย่างนั้นไอ้กริชบ้าไปเลย
---
“พี่ก็ทำตัวแย่เหมือนกัน มัวแต่โกรธตัวเอง ถอดใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
“ไม่สำคัญแล้ว” จูบหน้าผากหนักๆ สวมกอดแน่นๆ ตอกย้ำ กดศีรษะน้องฟังเสียงกลองในอก หัวใจเด็กน้อยน่าจะเต้นแรงไม่ยิ่งหย่อนไปกว่า
ต่างฝ่ายต่างเงียบหลังจากได้ระบายความอัดอั้นให้รับรู้ บดเบียดเข้าหาอีกคนราวจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
“เพิ่งรู้ว่าพี่รถชนเมื่อวานนี้เอง ขอโทษนะครับ” อู้อี้ซ่อนกับอกผม
“ไม่ได้เป็นอะไร ช่างมันเถอะ ณิชอย่าหนีพี่อย่างนี้อีกนะ มีอะไรก็ถาม อย่าเก็บไปคิดมากคนเดียว” คาดโทษที่หูเบาหันหลังง่ายดายเกินไป
“ไม่แล้วครับ ทีหลังมีอะไรผมจะถามพี่ก่อน”
“ดีมาก”
“หึหึ” กำลังจะได้ที่ก็มีมารผจญ
‘...โครกกกกก...ครากกกกกก’
“อ๋อย พยาธิประท้วง”
“555 ญาติเยอะงั้นกินก่อน หิว” ยอมปล่อยมือเพราะน้องเขินตัวโยน
“ทุกทีล่ะ หิวๆๆ”
เด็กน้อยหัวเราะผม คำแรกที่เอ่ยในห้องนี้คือ ‘หิว’ นั่นเอง
---
-----
ไม่ถึงชั่วโมงถัดมาค่อยเคาะประตูเข้าห้องนอนเล็ก วางสัมภาระที่ได้มาจากหอนั้นไว้ให้บนโต๊ะ น้องเพิ่งเสร็จจากบ้วนปากแปรงฟันเตรียมจะเข้านอนพอดี
“หนังสือผม พี่เจอน้ำกับเชียงมาเหรอครับ สองคนนั้นว่าจะเอามาให้อยู่พอดี แปลกมาก กล้วยล็อกห้องแต่เพื่อนมีของๆ ผมเฉย สงสัยอยู่ว่าพวกมันแฮ้ปเลคเชอร์ไปตอนไหน กระเป๋าเสื้อผ้าอีก เอาไปทำไมไม่รู้”
“อือฮึ” ไม่อยากมากความ รับสมอ้างดีกว่า กลิ่นแชมพูผสมแป้งเด็กหอมสะอาดลอยแตะจมูก “ง่วงยัง ไปนอนห้องพี่นะ”
“หือ? ทุกทีผมนอนห้องนี้นี่นา ไหนว่าพี่ใช้คอมดึกไง” ดวงตาใสแจ๋วช้อนมอง แก้มใสล่อนัยน์ตา กูจะกลอกกลิ้งหลอกล่อท่าไหนดีวะ
“มีอะไรจะให้” จูงมือพาเหาะข้ามอาณาเขตทันที
เปิดประตูห้องนอนใหญ่ เด็กชะงักมองทะลุถึงระเบียง กล้องส่องทางไกลตั้งเด่นอยู่ตรงนั้นที่เดิมไม่เปลี่ยน
“ผมคิดว่าพี่จะชอบดิว...จากกล้องนั่น” ท้ายเสียงอ่อน
“ดิวไหน? อ๋อ อยากดูมั้ย” ปัญหาคาใจติ่งสุดท้าย ดึงมือออกไปยืนระเบียง เชื้อเชิญแกมบังคับให้มองตามค่าที่ตั้งไว้
อธิบายว่าดิวอยู่ห้อง E401 แปลนอาคารวางห้องพัก 1,2,3,4 ทวนเข็มนาฬิกา ห้อง S701 อยู่ที่เข็มชี้ 10.30 น. ฉะนั้นห้องที่อยู่เยื้องซ้ายมือของเราคือ E703 และ E704 ส่องอย่างไรก็ไม่มีทางทะลุถึงห้องดิวเด็ดขาด
ที่ตั้งค่าเลนส์ซูมไว้คือที่นี่ต่างหาก...
“เอ๊ะ! หลังครัวนี่นา ผมเตรียมของสดตรงนั้นบ่อยมาก ปอกมันฝรั่งก็ที่นั่นทุกที” เด็กตื่นเต้นรู้ความจริง
“หึหึ” ใช่แล้วคนเก่ง มีรูปถ่ายหลายใบ ใช้เลนส์ซูมหนักอีกต่างหาก
“พี่ตามดูผมมานานแล้วเหรอครับ”
“อือฮึ” กอดเอวพาเข้าห้อง อยู่นานไม่ได้อาจมีคิวสอยคาระเบียง
ประคองให้นั่งลงบนเตียงกว้าง หยิบกล่องของสะสมที่เตรียมไว้ออกมา ไม่อยากละสายตาจากใบหน้าร้อนผ่าว ตัวเล็กสุกเขินอายทั้งตัว แก้มแดงแล้วแดงอีก
“แพงไปไหม ผมคงต้องหาที่เก็บดีๆ บ้างแล้วซิ”
“ทองเค พี่ชอบ” ไม่สน กดล็อคสร้อยข้อเท้าสีทองอ่อนห้อยตุ้งติ้งปลาโลมาสองตัวคู่กัน ซื้อที่อังกฤษหลายปีแล้วเพิ่งได้ใช้
“พี่ใส่ให้ตลอด เช้ามานึกว่าความฝัน เปลี่ยนเส้นใหม่ไปเรื่อย”
“ของณิช...” เชยคางให้สบตา ห้ามถอดออกคือด้ายสีแดงที่ข้อเท้าซ้าย น้องทำตามคำสั่งไม่บิดพลิ้วผมถึงได้ใจอักโข
“ผมเกรงใจ”
“งั้นผูกให้พี่ด้วย” ยื่นด้ายแดงอีกเส้น พาดขายาวบนเตียงยื่นเท้าซ้ายให้น้องผูกให้ผมบ้าง แฟนกันชัดแจ้งไม่ต้องป่าวประกาศ
“เรียบร้อย แน่นไปหรือเปล่าครับ”
“ดี” ปมโตเป็นก้อนใหญ่สุดๆ กรรไกรหรือมีดตัดทิ้งสถานเดียว
“แน่นแบบนี้ก็ดี แกะไม่ได้เหมือนผม 555” เด็กภูมิใจในผลงานมาก
“รางวัล...ฟอด” หอมแก้มชมพูใสให้สุกปลั่งยิ่งขึ้น
“ระ...รางวัลอะไรครับ ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่กริช”
“งั้น แทนคำขอบคุณ ณิชให้พี่...นะ” ดึงเข้าหว่างขาโชว์ความตื่นตัว
“หะ...ให้อะไรครับ พี่กริชจะเอาอะไร” ท่าทีตื่นเต้น
“พี่ขอ...” น้องเงียบ ริมฝีปากปากนุ่มเม้มช้าๆ เวลาคิดหนักตัดสินใจไม่ได้ ก่อนค่อยๆ คลายออกเป็นสีแดงฉ่ำเชอรี่
ผมไม่รอ ก้มจุมพิต สอดลิ้นเข้าไปเบาๆ ขออนุญาตในที แตะไรฟัน เกี่ยวเรียวลิ้นอีกฝ่าย สอดเคล้าดูดดุนความหวานในโพรงปาก
“อา...” ถอดจูบออก เด็กปวกเปียกอ่อนแรงจนต้องประคอง หอบฮั่กสูดลมหายใจหนักท่าทางจะไม่เคยถูกจูบจังๆ (ทุกครั้งโดนลักหลับ 555)
“ช้าๆ หายใจเข้า ดีมากคนเก่ง” แกะกระดุมเสื้อนอน ดึงกางเกงลงต่ำถึงร่องสะโพก สอดมือลูบก้นมนปลุกปั่น
“พะ...พี่กริชเดี๋ยว ณิชยังไม่พร้อม” ลูกแกะรู้ชัดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“พี่พร้อม” หมาป่าแย้งติดตลก
“พี่กริชขโมยณิช” น้องดุหากคล้องแขนรอบคอไม่ผลักไสผม
“ณิชก็ขโมยพี่เหมือนกัน”
“ณิชขโมยไหน ไม่เคย ไม่มีหรอก” เถียงคอเป็นเอ็น ก้อนเนื้อหน้าอกเต้นเร็วจนผมรู้สึกได้
“ตรงนี้...ณิชขโมยหัวใจพี่” อาศัยจังหวะกะพริบตาปริบๆ งงงวย ผมดันร่างนอนลงบนเตียง พรมจูบปาก แก้ม ใบหู ลำคอ สร้างรอยที่แอ่งชีพจร
“อื๊อ...” น้องสยิว ดึงกางเกงนอนลงพ้นส่วนหวงแหน ยกเรียวขาขึ้นคร่อมเอวผม จูเนียร์ส่วนล่างดุงสู้มือ
คงเสียวจนเริ่มเกิดอารมณ์คล้อยตาม จัดการเหวี่ยงเสื้อเกะกะทิ้งจนเหลือร่างเปล่าเปลือย
“อืม...” ชอบสุดๆ จูบไล้หัวไหล่ก่อนเลื่อนลงเชยชมทั่วร่างบาง ดูดเม้มเม็ดยอดแข็งเป็นไต วกขึ้นจุมพิตริมฝีปากดูดดื่มอีกครั้ง คราวนี้เด็กขึ้นสีชมพูทั้งตัว น่ากินอย่างที่สุด
กำจัดเสื้อผ้าตัวเองออกเชื่องช้า สวมเกราะเตรียมพร้อม เด็กนอนตาปรือแอบมองผมอยู่ ยั่วยวนชะมัด เก็บกลั้นอารมณ์ดิบเถื่อนยากเต็มที
“พี่กริช อย่า ตรงนั้น...อา” น้องครางเบาหวิว ปลายนิ้วจิกหัวไหล่สั่นระริก อีกข้างดึงทึ้งเส้นผมไม่ให้ผมตะโบมลิ้นดูดกินส่วนสำคัญ
“หึหึ ก็ได้ครับ” ละปากตามคำสั่ง เคลื่อนตัวขึ้นมางับเม็ดทับทิม พร้อมๆ ข้างล่างลงมือสาวชักให้สุดที่รักถึงเส้นชัยก่อน
“อะ...พี่กริช ณิชจะ...ไม่นะ...” น้องเด้งรับรสมือ ปลายเท้าจิกเกร็ง วาดรอยนิ้วใส่ต้นแขนผมเป็นทาง
“ออกมาณิช ปล่อยออกมานะครับ”
“อ๊า...” ปล่อยพุ่งเลอะอุ้งมือ ผมจูบหน้าผาก ดวงตา พวงแก้มรับขวัญ สอดหมอนรองใต้สะโพก จับเรียวขาพาดเอว เป้าหมายที่ต้องการอยู่ในตำแหน่งที่ต้องการ ลูกแกะจะถูกบูชายัญของจริง
ร่างเล็กยังไม่คลายอาการหอบหายใจจากชั้นสวรรค์ก็ถูกป้ายเจลติดนิ้วของผมต่อทันที
“พี่! อึ่ก...” สะดุ้งร้องเสียงดัง กรีดนิ้วบนแผ่นหลังแสบจี๊ด
“ชู่...นิดเดียวครับ ณิชไม่เกร็งนะ” กระซิบกล่อม วนนิ้วเพิ่มสองสาม
“พี่กริช ไม่เอา...ตรงนั้น...อา....” น้องส่ายศีรษะน้ำตาคลอสั่นสะท้านแค่ครู่เดียวก่อนเปลี่ยนเป็นครางหวาน เด้งเอวร่อนเข้าหา เยี่ยม ตรงนี้นี่เอง
“พี่ขอ...” บอกอีกครั้งขณะจดจ่อแทงความร้อนรุ่ม สัมผัสเนื้ออ่อนนุ่มข้างในรุ่มร้อนคับเปรี๊ยะแทบปริแตก รสชาติคำแรกอร่อยล้ำเกินบรรยาย
“เจ็บ...” น้ำตาไหลพรากแค่ส่วนหัว
“ณิชของพี่...ณิช” เว้าวอนเรียกขานนุ่มนวล แยกขาอ้ากว้างคลายอาการเกร็งแน่น เสือกสะโพกดันลึกสุดลิ่มในครั้งเดียว คนใต้ร่างแหงนหงายกรีดร้อง
“อ๊า! พี่กริช” รอยเล็บเพิ่มวาบบนแผ่นหลังนับไม่ถ้วน
กลั้นลมหายใจหยุดร่างให้อีกฝ่ายพร้อมรับความกระสัน รอส่วนอ่อนนุ่มภายในตอบรับเพศรส กล้ามเนื้อวงแหวนเต้นระริกรัดความใหญ่โตของผม เสียวมากทนไม่ไหวถึงเริ่มต้นขยับโยก
เสียงพั่บๆ หนั่นเนื้อผสมขาเตียงกระทบพื้นดังกึกๆ เร่าร้อนสุดทานทน สาวชักให้เพียงเล็กน้อยก่อนน้องหวีดร้องดังก้อง ของเหลวพุ่งเลอะหน้าท้องเราทั้งคู่ เร่งกดย้ำตามติดเพียงไม่กี่ครั้งก่อนแสงสว่างวาบกระทบม่านตา หัวสมองขาวโพลนขณะปลดปล่อยทุกหยาดหยดในตัวคนรัก
---
ร่างกายเบาหวิว ณ จุดสุดของสองเรา
ทุกอย่างล่องลอยในสุขสม
ความรู้สึกล้ำลึกเกินเฝ้าฝันและรอคอย...มากมายยิ่งนัก
“...พี่รักณิช...” จูบขมับชื้นเหงื่อน้อง
“...รักพี่...ณิชก็รักพี่” น้องกอดตอบผม ได้ยินเสียงพึมพำข้างหูขณะเราอยู่ในกันและกันอย่างอิ่มเอม
***********************
edit: เย็นวันพุธ แก้คำผิดแล้ว ขอบคุณ tuckky ^^
edit: 20/8/2013 ช่วยแก้คำผิดโดย i1_to*pp ขอบคุณมาก
แฮ้ป, บิดพลิ้ว, หวีด
อ้างถึง:
----เหยี่ยว เคยพูดถึงจาก ลมเหนือที่รัก
จากตอน 2 พบเจอ...เหยี่ยว p.2
ผมชื่อเหยี่ยว...เหยี่ยวขาว อาทิตย์ชิงดวง
นักศึกษาวิศวะโยธา ภาคอินเตอร์ มหาวิทยาลัย K มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร
Time+Age :
ขณะนั้นเหยี่ยวอยู่ ปี 2 (กำลังจะสอบไล่) พบตัวเป็นๆ กับกริชซึ่งอยู่ปี 3 กำลังจะเรียนจบเช่นกัน
หัวข้อ: Re: Stolen Heart :รักนิดๆ จบ (P.25) 24/12/2014 (อ่าน 231020 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก