stolen heart
รักนิดๆ แต่รักนานๆ
5 เจนยุทธxศาสตรา (และทองชมพูนุท)
ณิชครับ วู้ๆๆๆ ขอเสียงให้กับหนุ่มหล่อหน้าใสที่สุดในสามโลกคนนี้หน่อย เพราะเรากำลังจะรับศึกหนักกันล่ะ
เวลา 9.00 น. ผมก็พาตัวเองกลับมาที่คอนโดตึกเซาท์ชั้น 7 แหล่งพำนักที่ค่อนข้างจะถาวรแล้วในขณะนี้ ส่วนแม่กับเพื่อนแม่ถอนกำลังกลับพัทยาถิ่นเก่า ข้าน้อยก็จะได้ลั้ลลากับชีวิตโสดเต็มขั้น แค่คิดก็...ยาฮู้!
‘ฟู่’ รวบรวมลมปราณจะขยับขาเคาะประตู สองแขนไม่ว่างเพราะข้าวของเต็มหอบ
(ผลั้วะ!)/ “โอ๊ะ!” บรู๊ซลีผวาหลบทันใด บานไม้เกือบฟาดหน้าจอมยุทธ
“ไอ้เหี้ย! ปล่อยยยยยยกู๊!”
“ไม่ กลับเข้าไปในห้อง!”
“ม้ายยยยยยยยย!”
"เข้าไปเดี๋ยวเน้!"
"ไม่ๆๆๆๆ ไอ้สัตว์ ปล่อยยยยย"
ผมตะลึงพี่แฮงค์กับผู้ชายอีกคนกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงหน้าห้อง
“อ้าว ณิช ช่วยพี่หน่อยซิวะ!” พี่แฮงค์หันมาเห็นพอดี อุตส่าห์แอบหลังบานประตูมิดแล้วเชียว
“ตามสบายพี่ ผมมือไม่ว่าง” ชูหลักฐาน
“เหี้ยเอ้ย!” พี่แฮงค์สบถ
“สาดดดดดด ปล่อย!” พี่ผมยาวถูกล็อกคอลากกลับเข้าไปข้างในจนได้ ล่ำขนาดพี่แฮงค์ปล่อยให้รอดก็แย่ล่ะ
“กริช! เปิดประตูห้องเล็ก กูจะขังแมว”
“กูมือไม่ว่าง” บอสยืนเช็ดแว่นชิลทำเอาพี่แฮงค์พ่นสัตว์เลื้อยคลานอีกตัว
"เหี้ยกริช!"
“ไอ้ชั่ว! กูไม่ใช่แมว ปล่อยเดี๋ยวนี้!” พี่รูปหล่อผมยาวโหยหวน
“มึงทำ Forty-Eight กูพังแล้วคิดจะหนีเหรอ” พี่แฮงค์เข้าเรื่อง
“นรก! นินจากูเละยังไม่คิดบัญชีเลยนะเว้ย” พี่ผมยาวจังก้าตอบโต้
“แค่แฮนด์เบี้ยว!”
“แฮนด์บ้านพ่อง ยับทั้งคันขนาดนั้นซื้อใหม่ให้กูเลยสัด!”
“แม่ง! แล้วกระจกข้างกูล่ะ ราคานินจามึงทั้งคันจะพอใช้คืนมั้ย”
“นั่นก็แต่งเต็มเหมือนกัน ตะกวดอย่างมึงต่างหากที่ต้องใช้แทนกู”
“บ้าเอ๊ย...กู-ไม่-ใช่-ตะกวด!” พี่แฮงค์ลูบหน้าตัวเองสะกดกลั้นไม่อยากต่อยปากคน
“งั้นก็ตัวเหี้ย!” สองคนนี้ชักจะลากลงไปกินบนขอนไม้เปียกกันมากขึ้นทุกที
“วู้! หยุดๆๆ พูดจาดีๆ หน่อยพี่ ภาษาไทยดีๆ มีไม่ใช้ จะมาตัวเงินตัวทองอะไรแถวนี้ หลีก!” ผมโยนของตูมตามลงบนโต๊ะดินเนอร์กลางห้อง เยาวชนที่ดีไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง
('โครมมมมมม! ตูมมมมมม!')
“เบาๆ ซิวะ.../ ไอ้นี่เป็นใครวะ...” ทั้งคู่หันซ้ายมาอุทานเบาๆ ใส่วาณิช
“555”
“หัวเราะหาพ่องเหรอกริช!/ พ่องมึงตาย!” หันขวาคอดังกร๊อบใส่เจ้าชายเย็นชา
“หึหึ มีอะไรกินบ้าง...หิว” เจ้าของห้องเสยผมเปียกเดินผ่ากลางเป็นโมเสสแหวกทะเลตรงมาหาผม บอสกริชไม่กลัวตายหน่อยหรือขอรับ ตัวสูงใหญ่กล้ามล่ำจะโรมรันกันอยู่นะ
“หมูทอด คอหมูย่าง ปลาดุก แล้วก็ข้าวเหนียวไก่ย่างส้มตำ อ้อ ไข่เค็มนี่ผมกินเอง” เชฟณิชกระจายถุงเสบียง
“อือฮึ...” หมาป่าครางรับในลำคอ ไม่หล่อเท่สักนาทีได้ไหม เพื่อนตัวเองจะตีกันตายคาห้องยังไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"แม่กับเพื่อนเปลี่ยนใจมาส่งผมหน้าวิทยาลัย ซื้อเบเกอรี่โรงแรมสาธิตเพิ่งแยกไปครับ"
"อืม..."
รับฟังคำบอกเล่าความคืบหน้าของผมง่ายดาย เพราะคนนี้ข้อความไปหาผมตั้งแต่ 6 โมงเช้า บอกจะไปรับที่บ้านไม่ต้องมาเอง โชคดีที่เพื่อนแม่อยากกินของหวาน ทาร์ตไข่ร้านเบเกอรี่ที่โรงแรมสาธิตของวิทยาลัยเรา จึงขับรถมาส่งหน้าสถาบันแทน สบายแฮ
----
“พักกินข้าวก่อนมั้ยครับ กับข้าวบาน” วาณิชสวมใจกล้าแผนกต้อนรับเชิญชวนแขกผู้มีเกียรติ
“ไม่! กูไม่กิน ไปล่ะ” พี่ผมยาวสะบัดบ๊อบ
“จะรีบไปไหน” พี่แฮงค์ไม่ปล่อยคู่กรณี
“ฮื่ย!”/ ‘กริ๊งงงงงง!’
จังหวะพี่ผมยาวเดินผ่าน พี่แฮงค์คว้าคอเสื้อรุนแรงจนวัตถุสีทองหล่นใส่ถ้วยสะอาดตรงหน้าผมพอดี จี้ทองเหลืองเขียนเป็นเส้นตัวอักษร ‘ทองชมพูนุท’
“ปล่อยซิวะ กูจะกลับบ้าน!”
“ยังเคลียร์ไม่จบ”
“ไม่สน กูจะจบ!” พี่คนนั้นเชิดหน้า
“กูบอกว่า...เรา-ยัง-ไม่-จบ!” พี่แฮงค์เข้ม สืบเท้ารุกเอาไหล่ชน เปรียบมวยคนละรุ่นชัดๆ
“ขอแทรกนิดนึง พี่มีญาติชื่อสุวรรณ ทองชมพูนุทหรือเปล่าครับ?” ประโยคผ่าหมากจากปากผมพลิกผันสถานการณ์
“หะ?” พี่ผมยาว
“หา?” พี่แฮงค์
“หือ?” หมีกริซซี่เจ้าของห้องงับไก่ย่างคาปาก
-----
-------
ในห้องครัว เจ้าหินอ่อนตาปรือ นอนแกว่งหางสบายใจอยู่ในมือของพี่ ‘เจน-เจนยุทธ’ ญาติใหม่เอี่ยมผู้เพิ่งควานหากันจนเจอของผม
“เมี้ยว...รรรรรอออออ” เจ้าหินอ่อนครางพอใจให้เกาคอ
“เอาเชียวเจ้าเหมียว ทีงี้ครางเชียวนะ ชอบล่ะซิ” ผม
“หึหึ แมวมันชอบให้เกาคาง สีสวยมากนะเจ้า อูย...ซี้ด...เบาไอ้น้อง!” พี่เจนโอด
“ช้ำจนม่วง ตรงนี้ถลอก เอียงคอหน่อยครับ” ติดปลาสเตอร์ยาที่หางคิ้วให้ก่อนสำรวจเนื้อตัว คิดในใจ ไปฟัดกับหมาที่ไหนมา
“ตกลงจะให้พี่เรียกเราว่าอะไร ลุงป้าน้าอา” จู่ๆ พี่เจนก็ถามสาแหรก
“ถ้านับตามสายพันธุ์ ผมเป็นญาติทางยาย แม่บุญธรรมผมถือว่าเป็นตาพี่ ศักดิ์ผมเทียบเท่ารุ่นพ่อกับแม่ เรียกน้าละกันง่ายดี”
“น้าเหรอ?”
“ก็นับตามอายุ ผมอายุน้อยกว่าแม่พี่นี่ครับ ลูกพี่ลูกน้องฝ่ายหญิงเรียกน้าน่ะถูกต้องแล้ว”
“ขอเรียกน้องเถอะ 555 ไม่คิดเลยนะเนี่ย บังเอิญจริงๆ”
“ผมก็ไม่คิด แม่เพิ่งแยกไปเมื่อตะกี้นี้เอง ไม่คิดว่าจะมีหลานชายตัวเป็นๆ ซะได้” วาณิชสดชื่น
“โอเคหลานก็หลาน มีน้ารูปหล่อน่ารักอย่างนี้หยวนๆ วู้! เราเป็นพี่น้องกัน ไม่น่าเชื่อนะ ถึงจะไม่ได้สืบสายเลือดเดียวกันก็เถอะ” พี่เจนครึ้มใจ
“อยู่แล้ว พ่อหลานชายรูปหล่อของน้าณิช”
“555”
เราหัวเราะสดชื่นทิ้งสองคนอยู่โต๊ะทานข้าวข้างนอก สอบถามวงศ์วานนามสกุลถึงได้ทราบว่าตา (แม่ผม) กับยาย (ยายของพี่เจน) เป็นญาติกัน ขณะนี้ครอบครัวพี่เจนแยกไปใช้นามสกุลตามพ่อ แต่มีจี้นามสกุลเก่าของยายทำไว้ให้หลานชายเป็นที่ระลึก
'ทองชมพูนุท' โชคชะตาบังเอิญทำให้เรามาพบกัน
จะผิดปกติก็ตรงญาติที่เพิ่งรู้จักของผมถึงมาทะเลาะกับพี่จอมดีเดือดที่นี่ได้
“ว่าแต่ พี่เจนรู้จักพี่แฮงค์ได้ยังไง?”
“ซวย”
“อ้อ...ซวย หา! ซวย?” หมายความว่าเยี่ยงไร
“ไม่มีอะไร อุบัติเหตุนิดหน่อยเลยตามมาเคลียร์”
แววตาหลุกหลิกบวกน้ำเสียงอ้อมแอ้มผิดธรรมดาจนผมสงสัยหนักข้อ ขนาดหินอ่อนยังรู้ว่าผิดปกติ เงยจ้องหน้าตาแป๋วร้องเหมียวๆ ถามอยู่นั่น เท่าที่บอกคือเรียนปี 3 ช่างโยธาโรงเรียนอาชีวะชานเมืองกรุงเทพมหานคร ผ่ามาทำไมถึงย่านธนบุรีฝั่งนี้
(ประมาณพี่เจนอยู่สวนหลวงมีนบุรี พวกผมอยู่ประชาอุทิศ ขออนุญาตยกตัวอย่างเพื่อเห็นภาพง่ายๆ)
“ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว พี่แฮงค์มีตังค์ ค่าเสียหายแค่นั้น พูดดีๆ คงตกลงกันได้หรอก” ผมตัดบทรอมชอม ไม่ได้เข้าข้างเซเลปคนดังประจำแคมปัส ทว่าเท่าที่สัมผัสก็ดูก็มีความคิดอ่านเป็นผู้ใหญ่มากระดับหนึ่ง ไม่เช่นนั้นคงไม่ได้รับเลือกเป็นประธานนักศึกษา
“เหอะ! ดีแต่ใช้เงินฟาดหัวคนอื่น ถ้ารู้ว่าเมื่อคืนมันจะให้พี่ เอ่อ...”
“จะให้พี่อะไร?” ผมวูบ ลืมไปว่าพี่แฮงค์เป็นไบ ฉิบหาย รอยที่คอกับลาดไหล่ “ทำไมมีรอยดูดกับรอยกัดด้วย! ไอ้พี่แฮงค์ทำอะไรพี่เจน?”
“เย้ย!” พี่เจนรีบปัดเส้นผมยาวมาบัง ดึงปกเสื้อขึ้นปิดพัลวัล
“พี่เจน...?”
“มันไม่ได้ทำอะไร มอไซค์ชนกันเมื่อคืน คุยไม่จบเลยพามาถึงนี่ แต่เมื่อเช้าเพื่อนมันมาเคาะจะใช้ห้อง เลยลงมาคุยกันต่อห้องนี้แค่นั้นเอง”
“อ้อ...แค่คุยกัน”
พยายามเข้าใจคอนเวอร์เซชั่นแบบมีคิสมาร์กกับรอยฟันเต็มคอ เรื่องร้ายๆ จากกอสซิปลอยมาเต็มหัว วาณิชคงต้องพิจารณาแก๊งปริ๊นซ์พวกนี้ใหม่เสียแล้ว
หันไปเหล่มองสองคน หนุ่มแว่นนิ่งขรึมจ้องผมตาไม่กะพริบ ส่วนพี่แฮงค์คล้ายจะสะดุ้งหน่อยๆ แหล่งข่าวต้องเจาะประเด็นไม่ใช่สองคนนั่น หนุ่มผมยาวตรงหน้าคนนี้ต่างหาก
-----
“ตกลงพี่กับพี่แฮงค์มีเรื่องอะไรกันแน่"
"เปล๊า ไม่มีอะไรจริงๆ" เสียงสูงเชียว
"เอางี้ ถึงผมจะเป็นแค่เด็กกำพร้ามาอาศัยนามสกุลบ้านญาติพี่ แต่ผมก็ทองชมพูนุทตามยายพี่เหมือนกัน พี่เจนจะไม่เห็นแก่พี่น้องเชียวหรือ”
“พูดอะไรเนี่ย มันไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกน่า” พี่เจนอึกอัก
“ผมเป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการ อย่าว่าแต่ชื่อนามสกุลจริง หน้าตาพ่อแม่แท้ๆ ยังไม่เคยเห็น แต่ตาพี่รับอุปการะผม”
“นั่นน่ะ...”
“ตามหลักเด็กต้องออกจากบ้านอายุครบ 16 ส่วนใหญ่ก็ไปเป็นเด็กขาย ติดยา ติดคุกก็เยอะแต่ตาพี่อีกนั่นแหละที่ช่วยผม ให้นามสกุล ให้ที่อยู่ที่กิน ผมไม่ใช่เด็กอ่อนต่อโลกอย่างที่พี่คิดหรอกนะ”
“...” พี่เจนเงียบ
“ผมรู้ไม่ใช่ไม่รู้ ทวดพวกพี่ตัดขาดไม่นับญาติลูกชายที่เป็นกะเทย แต่อย่างน้อยท่านก็คงอยากรู้ว่าหลานชายห่างๆ คนนี้เป็นยังไงบ้าง ผมไม่ได้อยากเสือกรู้เองหรอก ขอโทษด้วย...นี่ของพี่ครับ” รุกฆาต ยัดจี้สร้อยใส่อุ้งมือคนเจ็บ
“เดี๋ยวก่อนณิช!”
“...” รายการเจาะใจได้ผลเสมอ รู้จักวิธีลอบหว่านล้อมชักแม่น้ำทั้งห้าของพวกเราน้อยไปเสียแล้ว อุอุ
“คือ...ที่บ้านมีปัญหานิดหน่อย พี่สาวถูกรถชนเป็นอัมพาตท่อนล่าง ถูกให้ออกจากงานเมื่อเดือนที่แล้ว แม่ก็เพิ่งล้มป่วย บ้านยุ่งไปหมด พี่เลยว่า...จะส่งยา”
“หา!?” นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลยนะนั่น
“ยังไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ไอ้น้องที่ไปด้วยมันจะพาไปหาลูกพี่แต่ไอ้ควายทุยนั่นเสือกเข้ามากวนตั้งแต่จอดรถซะก่อน” พี่เจนหน้าม่อยสารภาพ
“เชรี่ย...” ผมขยี้หัว ทำไมเคราะห์ซ้ำกรรมซัดใส่โคตรเหง้าศักราชคนนามสกุลนี้หมดวะ ตูก็ด้วยนี่หว่า นายวาณิช ทองชมพูนุท น่าจะเลือกเป็นลูกมาเซอร์ซะก็ดี นามสกุลฝรั่งค่อยดูเท่สมใบหน้าและไม่ราหูอมจันทร์เช่นนี้
-----
สอบถามรายละเอียดถึงทราบว่าพี่ ‘จุ๊บแจง’ พี่สาวควรได้รับการผ่าตัดโดยด่วนจึงเร่งให้ตัดสินใจลงมือก่อการ
“เดี๋ยวนะ บ้านพี่ทำขนมส่งเหรอ?” ผมวิเคราะห์ข้อมูลเชิงลึก
“ใช่ มีคนมารับถึงบ้าน เค้กกุฎีจีนน่ะรู้จักมั้ย”
“รู้จัก ถ้าไม่ต้องขายหน้าร้านเองแบบนี้ก็หวานซิ”
“ยังไง?” พี่เจนหูผึ่ง
“เรายืมเงินก้อนเพื่อผ่าตัดพี่จุ๊บแจงก่อน จากนั้นผมกับเพื่อนค่อยไปช่วยพี่ทำขนม จะให้ทำตอนนี้เลยก็ได้ คนขาดพอดีไม่ใช่เหรอ” กระหยิ่มแผนการณ์แยบยล
นางฟ้าคาบาเร่ต์เพื่อนพ้องเราเยอะแยะ ผมตกเบิกค่าครองชีพจากมูลนิธิบ้านเด็กอุปถัมภ์ ส่วนพี่เจนในอนาคตค่อยขยับขยายรับจ๊อบเขียนแบบ ช่วยทำขนมส่ง ขยันทำงานทยอยใช้หนี้ยังไงก็หมดแน่นอน
“มันตั้ง 2 แสนเชียวนะ ใครเขาจะให้ยืม”
“แม่ เอ้ย! ตาพี่ไง ป้าๆ นางฟ้าคาบาเร่ต์เพื่อนแกอีก เอาน่า ยังไงพี่จุ๊บแจงก็ถือว่าเป็นหลานคนนึง ผมว่าถ้าเราเช็คดูดีๆ พี่สาวพี่น่าจะใช้สิทธิประกันสังคมกับประกันชีวิต อาจจะไม่ต้องจ่ายมากขนาดนั้นก็ได้”
“เออว่ะ พี่ก็ลืมคิด มีป้าคนรู้จักทำงานประกันสังคม รีบไปถามดีกว่า” พี่เจนผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด
“งั้นกินข้าวก่อน ตาพี่ทอดหมูเองเมื่อเช้า กินเสร็จพาผมไปบ้านจะได้เริ่มงาน แต่ยังไม่ต้องบอกแม่พี่หรอกว่าผมเป็นใคร ขี้เกียจตอบคำถาม” มองนาฬิกา 9.45 น. ฤกษ์ดี
“เยี่ยม โอเค 555” พี่เจนกับผมเทคมือ
-----
-------
ฟ้าเปิดทางสว่าง แต่จะมีพี่แฮงค์หน้าบูด เคาะกระจกรัวก๊อกๆ จ้องเจ้าหินอ่อนบนตักพี่เจนเขม็ง
“จะรำลึกชาติกำเนิดกันอีกนานมั้ย ข้าวสวยกูล่ะ!” พี่แฮงค์ตะโกนข้ามมา
“เพิ่งดีดเองพี่” ผมมองหม้อหุงข้าวไฟฟ้า เรื่องมากไม่อยากกินข้าวเหนียวทั้งที่เมนูอีสานล้นโต๊ะ
“ตักเลยเร็วๆ หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวอยู่แล้วโว้ย!”
“ทีงี้ล่ะหิว แต่เอ๊ะ! ตะกวดกินข้าวเป็นด้วยเหรอ” พี่เจนปากดี
“กูชื่อแฮงค์-ศาสตรา ไม่ใช่ตะกวด แล้วเอาแมวบ้านั่นออกไปไกลๆ”
“ไม่ แมวมันชอบกู เนาะหินอ่อนลูกพ่อ จุบุๆ” พี่เจนอุ้มเจ้าหินอ่อนติดมือออกไปนอกครัว ถ้ารู้ว่าแมวเหมียวเป็นไส้ศึกฝ่ายพี่แฮงค์คงจับหักคอจิ้มน้ำพริกตั้งแต่แรกเห็น
“เหี้ยแล้วไง...” พี่แฮงค์ถอยพรึ่บตั้งท่าจะหนี ไม่ใช่กลัวพี่เจนแน่ผมว่า
"ห้องกูไม่มียาแก้แพ้ ไปคลินิกสถานเดียว" บอสเคี้ยวตุ้ยว่าเรื่อยๆ พระเอกแต่วันนี้รับบทเอ็กซ์ตร้าไปพลางๆ
“เอามันมานี่ เจ้าหินอ่อนไปอยู่ในครัวก่อน พี่เจนนั่งลง พี่แฮงค์ห้ามปากเสียอีกไม่งั้นโดน” ผมวางจานข้าว แย่งแมวจากหลานตัวเองไปเก็บ
“เป็นไงล่ะไอ้เหี้ย” ศาสตราเยาะเย้ยเจนยุทธ
“ชิ!” เจนยุทธไม่สบอารมณ์ศาสตรา
“กินข้าวทุกคน! เมนูอีสานไม่ต้องการสัตว์เลื้อยคลาน ตายเกลื่อนกี่ตัวแล้ว เหี้ยๆๆๆๆ ตลอด โดยเฉพาะพี่แฮงค์ มีตัวเงินตัวทองอีกคำผมโยนเจ้าเหมียวใส่แน่”
“คร้าบบบบบบ...” พี่แฮงค์เอี้ยมเฟี้ยมเรียบร้อย
“บระเจ้าจ๊อด ได้ข่าวว่าคุณยุทธนากลัวแมวเหรอครับ ไม่น่าเชื่อ ก๊าก 555” พี่เจนหัวเราะลั่น
“ศาสตราโว้ย ไม่ใช่ยุทธนา! ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” พี่ไบซันเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“Open war...” ตัวกินไก่ย่างพึมพำสบายใจผิดมาดเจ้าชายน้ำแข็ง
รอยยิ้มกริ่มติดใบหน้าหล่อ ชิลอย่างนี้สงสัยวันนี้น้ำจะท่วมโลก () ผมนั่งลงร่วมโต๊ะลอบยิ้มขำ
**********************************************
[/url]
[/url]
***เครดิตรูปจาก ulmitmtedมอเตอร์ไบค์ดอทคอม และ autoyimดอทคอม
--------------
edit : 9/8/2013 ช่วยแก้คำผิดโดย i1_to*pp ขอบคุณมาก
ผลั้วะ , เนาะ, ตัวเงินตัวทอง (ต.เต่าเกินมาตัวนึง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
