SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 2 : ต้องตอบคำถามพี่ว้ากให้ได้ทุกข้อ
“ใครให้พวกคุณเงยหน้าขึ้นมา หมอบลงไปให้หมด!!”
อย่าเข้าใจผิด...นี่ไม่ใช่การฝึกทหารแต่อย่างใด เพราะมันคือคำสั่งจากความหวังดีของเฮดว้ากปีสามชื่ออาทิตย์ ที่อยากจะให้ร่างกายน้อง ๆ ได้รับวิตามิน D จากแดดตอนเที่ยง
...ถูกต้องครับ ...แดดตอนเที่ยงตรง กลางสนามฟุตบอล ส่องจนหน้าแทบไหม้ เหงื่อนี่ชื้นท่วมเต็มหลัง แต่เขาก็ยังคงรักษาท่าทางนิ่งประหนึ่งว่าผิวหนังสังเคราะห์แสงจนชิน ไม่ออกอาการสะทกสะท้าน เพื่อข่มขวัญน้อง ๆ ที่ก้มลงไปนอนคว่ำอยู่กับพื้นหญ้าเลอะดิน เพราะถูกลงโทษด้วยสาเหตุเพียงประการเดียว
“พวกผมนัดพวกคุณกี่โมงครับ”
เสียงอ้อมแอ้มของน้อง ๆ พึมพำตอบกลับหึ่ง ๆ เหมือนผึ้ง จนเฮดว้ากต้องเปลี่ยนเป็นเร่งเสียงตะโกนจนดังลั่นทั่วสนาม
“พูดให้มันชัด ๆ พวกผมนัดคุณกี่โมง!!”
“เที่ยงครับ/ค่ะ”
...เออ...ก็แค่เนี่ย! ถามดี ๆ ไม่ชอบต้องให้ตวาดจนเจ็บคอ สนามก็กว้างไม่ใช่แคบ ๆ เหมือนอยู่ในห้องประชุมเชียร์เสียงจะได้ก้อง
น้องไม่รู้รึไงครับว่าพี่ว้ากทุกคนต้องกลับไปซดน้ำผึ้งผสมมะนาว จนมะนาวแทบขายหมดตลาดอยู่แล้ว แต่ทั้งหมดก็ต้องอดทนไว้ เพราะอยากแสดงสปิริตโดยไม่ต้องใช้ไมค์หรือโทรโข่งให้น้องเห็น ยิ่งกับเขาที่เป็นเฮดว้ากแล้ว เลยต้องรับบทพูดมากเป็นพิเศษ
อาทิตย์จึงกระแอมไอเพื่อคลายเส้นเสียงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยประโยคคำถามใส่อีกครั้ง
“แล้วคุณรู้มั้ยครับว่าตอนนี้มันกี่โมง”
มีคำงึมงำจากน้อง ๆ ตอบกลับมาไม่เป็นภาษาอีกครั้ง จนคนฟังชักหงุดหงิด ต้องรีบเบรกด้วยไม่อยากจะตะเบ็งเสียงใส่ให้เจ็บคอ
“พอ! ไม่ต้องตอบ! ผมจะบอกให้เอง ตอนนี้เวลา สิบสองนาฬิกา สิบแปดนาที ห้าสิบเจ็ดวินาที พวกคุณมาสาย ปล่อยให้พวกผมต้องยืนรอ ผมอยากรู้ว่านี่มันใช่หน้าที่ของพวกผมเหรอครับ ความรับผิดชอบมีกันบ้างมั้ย หรือพวกคุณไม่ได้เอามันติดตัวมาหาผมด้วย!!”
อาทิตย์กวาดสายตามองน้อง ๆ ซึ่งนอนก้มหน้านิ่งไม่กระดิก เงียบกริบกันไปหมด หลังได้ยินคำด่าประชดร่ายยาว แต่อยากจะบอกว่าที่พูดไปมันแค่นำร่องเบาะ ๆ เพราะของจริงกำลังจะมาชุดใหญ่
“ไม่เป็นไร นี่ถือเป็นครั้งแรก ผมจะให้โอกาสพวกคุณใหม่อีกครั้ง”
คำตัดสินเหมือนรอดโทษประหารชีวิต ทำเอาน้องที่หมอบอยู่หลายคนเผลอถอนหายใจอย่างโล่งอก หากยังปล่อยไม่เต็มปอด เสียงจากเฮดว้ากกลับดังขัดจังหวะ
“แต่....ผมจะสุ่มเรียกให้เพื่อนของคุณมาตอบคำถาม และถ้าเพื่อนคุณตอบไม่ได้ พวกคุณต้องโดนทำโทษทั้งหมด!”
แสงไฟของน้องเฟรชชี่ดับวูบลงทันควัน ความรู้สึกคล้ายคนถูกตบหัวแล้วลูบหลังแล้วถีบซ้ำเข้าให้อีกรอบ
...เอาแค่ช่วยกันตอบทั้งรุ่นยังทำให้พี่ว้ากหงุดหงิดไม่พอใจขนาดนี้แล้ว นี่ยังต้องมาฝากความหวังไว้ที่คน ๆ เดียวอีก มันจะไม่ยิ่งพากันตกนรกกันหมดเลยรึไงวะ
...ที่สำคัญ คนถูกสุ่มเรียกต้องถือว่าซวยสุด ๆ เพราะจะต้องแบกภาระชีวิตของทุกคนในรุ่น ถ้าเกิดตอบคำถามจากพี่ว้ากไม่ได้ขึ้นมา นอกจากคนนั้นจะถูกลงโทษแล้ว คงได้รับการสาปแช่งถึงโคตรเหง้าบรรพบุรุษในหลุม
ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องพวกนี้นายอาทิตย์รู้ดีอยู่แล้ว ถึงตั้งกฎกติกาเอาไว้ และเหยื่อที่เขาเลือกจะถีบลงไปกลางวงให้โดนประณามหยามเหยียดก็มีเพียงแค่คนเดียว
“รหัส 0062 ยืนขึ้น ก้าวออกมาข้างหน้า!!”
เจ้าของชื่อลุกขึ้นก้าวออกมาตามคำสั่ง แม้เพื่อน ๆ อยากจะส่งสายตาให้กำลังใจ แต่ติดตรงที่ต้องก้มหมอบกันอยู่จึงไม่สามารถทำอะไรได้ ตรงข้ามกับมุมมองของเฮดว้ากซึ่งสังเกตเห็นสีหน้าของไอ้เด็กอวดดีอย่างชัดเจนว่ามันเคร่งเครียดกว่าปกติ
หึหึ...สิบปีชำระแค้นยังไม่สาย แต่นี่เพิ่งผ่านมาแค่หนึ่งวัน คนอย่างอาทิตย์ย่อมไม่มีทางลืมว่าเมื่อวานเขาถูกไอ้เด็กนรกมันปีนเกลียวหยามศักดิ์ศรีไปยังไงบ้าง
อยากพาพวกเพื่อนไปนัดกันรุมกระทืบสั่งสอนในที่ลับตาคนเหมือนกัน แต่มันก็ดูไร้อารยธรรมเกินไป เขาเลยต้องเปลี่ยนมาเลือกสถานที่ใหม่ ให้มีพยานเห็นกันชัด ๆ เป็นร้อย ไม่จำเป็นต้องมีการทำร้ายร่างกายใด ๆ บอกแล้วครับว่าเรารับน้องกันอย่างผู้ดีมีการศึกษา ด้วยการใช้วิธีเลือดเย็นกว่า มันถึงจะสะใจสมราคาแค้นของเขา
นายอาทิตย์นึกกระหยิ่มยิ้มหย่องภูมิใจให้กับแผนการเชือดน้องสุดเพอร์เฟคของตัวเอง เขากวาดสายตามองก้องภพ รหัส 0062 ที่หยุดอยู่ยืนนิ่งเบื้องหน้าเพื่อรอฟังคำถาม ซึ่งเขาเตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยแล้ว จึงเอ่ยประโยคชี้ชะตาออกไปด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“ที่ผมถามคุณไปเมื่อวานว่ารุ่นคุณมีทั้งหมดกี่คน คุณจำได้มั้ย!”
“จำได้ครับ คณะวิศวกรรรมศาสตร์รุ่นปี 56 มีนักศึกษาทั้งหมด 1178 คน เฉพาะภาควิชาอุตสาหการมีทั้งหมด 216 คนครับ”
เสียงตอบรัวเร็วฉะฉานทำเอาคนถามถึงกับอึ้ง นึกว่ามันจะไม่รู้ที่ไหนได้ดันไปศึกษาล่วงหน้ามาแล้ว อันที่จริงเขาก็จำไม่ได้หรอกว่านักศึกษาปีหนึ่งของทั้งคณะวิศวะมีกี่คน แต่รายชื่อของนักศึกษาปีหนึ่งภาควิชาอุตสาหการที่เขาไปเช็คมามี 216 คนเป๊ะ แสดงว่าไอ้คนพูดไม่ได้มั่วนิ่มแน่ ๆ
...โห...เคี้ยวยากไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะไอ้น้อง สงสัยเขาคงประเมินฝีมือมันต่ำเกินไป แต่อย่าคิดว่าโดนแค่นี้แล้วเขาจะยอมแพ้ เพราะเขามีแผนสำรองไว้เรียบร้อยแล้ว
“ดี! แต่นี่ไม่ใช่คำถามของผม ผมแค่อยากเตือนความจำคุณ ...คราวนี้ คุณลองมองไปรอบ ๆ แล้วช่วยนับดัง ๆ ให้ผมได้ยินสิว่าเพื่อนของคุณมากันกี่คน”
คนถูกสั่งหันไปตะโกนนับเพื่อนซึ่งก้มลงหมอบตามแถวไปเรื่อย ๆ โดยมีพี่ว้ากยืนรอฟังอย่างใจเย็น ทั้งที่มองแว๊บเดียวก็รู้แล้วว่ายังไงก็ไม่ครบ แต่ที่ต้องให้นับเลข เพราะมันจะยิ่งสร้างบรรยากาศกดดันให้ตึงเครียดมากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อเสียงนับหยุดลงตรงคนสุดท้าย ซึ่งเป็นตัวเลขที่น่าใจหาย
“เพื่อนของผมมาทั้งหมด 162 คนครับ”
“สรุปแล้วรุ่นของคุณขาดไปกี่คน”
“54 คน ครับ”
คำนวณบวกลบอย่างรวดเร็วสมเป็นเด็กวิศวะ อาทิตย์พยักหน้าเข้าใจ แล้วเปลี่ยนไปเอ่ยเข้าประเด็นสำคัญที่เคยค้างไว้
“ถ้าอย่างนั้น นี่คือคำถามที่ผมจะถามคุณ และคุณก็ต้องตอบให้ได้”
เขามองสบดวงตาของรุ่นน้องที่จ้องตอบกลับมาไม่หวาดหวั่น ก่อนจะเหยียดยิ้มเหี้ยม แล้วพูดประโยคลงดาบที่ทำเอาคนฟังทุกคนแทบหยุดหายใจ
“...ผมอยากรู้ว่าเพื่อนของคุณที่ไม่มาทั้ง 54 คน พวกเขาหายไปไหน?"
“...................”
....ไม่มีคำตอบ
...ใช่...เพราะต่อให้อัจฉริยะฉลาดล้ำเลิศเท่าไอสไตน์ ก็ไม่มีทางรู้ได้อยู่แล้วว่าคนที่ไม่มาร่วมเข้าประชุมเชียร์ไปอยู่ที่ไหนทั้งหมด
จริง ๆ ภาควิชาอุตสาหการของเขาไม่ได้บังคับให้น้องทุกคนต้องเข้าว้ากหรอกครับ แต่ถ้าคุณไม่เข้าความซวยก็จะมาตกอยู่ที่บรรดาเพื่อน ๆ ของคุณโดยอัตโนมัติ ซึ่งมันก็เหมือนเป็นการบังคับกลาย ๆ ว่าต้องเข้าร่วมอยู่ดีถ้าไม่อยากเห็นเพื่อนของคุณถูกทำโทษ
ด้วยเหตุนี้ จุดประสงค์ของเขาจึงล้วนปูทางไปสู่การลงโทษทั้งสิ้น ยกเว้นแต่เขาเลือกเหยื่อมาเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้มันน่าสนุกมากขึ้น และเพื่อเป็นการฉีกหน้าของไอ้เด็กเปรตที่บังอาจมาทำเปรี้ยวใส่เขาเมื่อวาน ซึ่งตอนนี้มันปิดปากเงียบสนิทใบ้แดกไปเรียบร้อย
...หึ หึ เป็นไงล่ะมึง เล่นกับใครไม่เล่น เสือกมาลองดีกับกูก่อน รู้จักเฮดว้ากอย่างกูน้อยไปหน่อยซะแล้ว คราวนี้มึงก็เตรียมโดนพวกเพื่อนมึงโห่ใส่ เพราะเป็นต้นเหตุให้โดนทำโทษทั้งหมดได้เลย
นายอาทิตย์แอบลอบยิ้มอย่างคนกุมชัยชนะ หากยังไม่สาแก่ใจมากพอ เขาจึงหันไปหาบรรดาน้อง ๆ ที่นอนหมอบอยู่ พลางพูดด้วยน้ำเสียงสั่งประจาน
“เงยหน้าขึ้นมา! พวกคุณเงยหน้าขึ้นมามองดูเพื่อนของพวกคุณที่ไม่มีคำตอบให้ผม เพราะฉะนั้น ผมจะลงโทษพวกคุณทุกคนด้วยการ...”
“พวกเขาไม่ได้หายไปไหนครับ”
คำแทรกดังขัดโดยไม่ทันจบประโยค จนอาทิตย์ต้องรีบหันกลับไปหาที่มาของเสียง ก่อนเลิกคิ้วถามย้ำชัด ๆ อย่างไม่แน่ใจ
“ไหนคุณพูดใหม่อีกทีสิ”
“พวกเพื่อนผมทั้ง 54 คนเขาไม่ได้หายไปไหนครับ”
ข้อความยืนยันตรงข้ามกับความจริงทำเอาคนฟังเบิกตากว้างด้วยไม่อยากเชื่อว่าอีกฝ่ายจะกล้าพูด
...วอนแล้วมึง ก็ว่าจะให้จบสวย ๆ แล้วนะ แต่ปากหมา ๆ แบบนี้ถ้าไม่โดนดีสักทีคงไม่รู้สำนึกใช่มั้ย
....ได้...อยากลองของอีก เดี๋ยวมึงเจอกู...
“คุณแหกตาดูสิว่าพวกเพื่อนคุณอยู่ครบมั้ย!! แล้วเสือกบอกว่าไม่ได้หายไปได้ยังไงวะ!!”
คนโมโหตะคอกใส่พลางชี้มือกวาดไปยังน้องที่นอนหมอบอยู่กับพื้นสนามร้อน ๆ หากคู่สนทนากลับมีคำอธิบายยืนยัน และเป็นคำยืนยันที่ต้องนิ่งฟังด้วยความตะลึง
“พวกเขาไม่ได้หายไปไหนจริง ๆ ครับ เพราะพวกเขาอยู่ในใจของพวกผม ถึงตัวจะไม่อยู่ แต่พวกเขาส่งใจมาให้แทนครับ”
...ห่ะ? มันพูดบ้าอะไร ‘ไม่ได้หายไปไหน เพราะส่งใจมาให้แทน’
ถุย! โคตรน้ำเน่า!! นี่มึงเลียนแบบละครมากเกินไปรึเปล่าวะ นึกว่าตัวเป็นพระเอกเกาหลี ปกป้องไม่ให้เพื่อนถูกทำโทษรึไง แต่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังแถชัด ๆ
“อ้อ พวกเพื่อนคุณมีน้ำใจกันดีนะ ถ้าอย่างนั้นไอ้ใจที่ส่งมาให้ คงมากพอที่พวกคุณทุกคนจะวิ่งรอบสนาม 54 รอบเท่ากับจำนวนคนที่ขาดไปใช่มั้ย!”
“ไม่ใช่ครับ พวกเพื่อนส่งใจมาที่ผมคนเดียวครับ”
“แล้วพวกเขาจะส่งใจมาที่คุณคนเดียวทำไมไม่ทราบ!!”
“เพราะจะได้เอาไว้ใช้แทนหัวใจของผมที่มอบให้พี่ไปหมดแล้วไงครับ!”
“........................”
...ใบ้แดกกันทั้งสนาม
บรรยากาศมาคุเปลี่ยนเป็นกลิ่นอายสีชมพูปนม่วงรำไร เมื่อพี่เฮดว้ากโดนน้องปีหนึ่งจีบกันซึ่ง ๆ หน้า แถมเป็นประโยคโคตรเสี่ยวฟังแล้วชวนอ้วก แต่ตอนนี้นายอาทิตย์ไม่ได้กำลังคลื่นไส้ แต่กำลังโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ตวาดเรียกชื่ออีกฝ่ายดังลั่น
“ก้องภพ!!”
“ครับผม”
“ไปวิ่งรอบสนาม 54 รอบ ปฏิบัติ!!"
“ครับ”
คนถูกสั่งรับคำอย่างง่ายดาย ก่อนเริ่มออกวิ่งไปตามสนามฟุตบอลไซต์ใหญ่ ด้วยอุณหภูมิแดดร้อนเปรี้ยง ๆ ท่ามกลางสายตาเห็นใจของเฟรชชี่คนอื่นที่เผลอมองตามเพื่อนตัวเอง ซึ่งกล้าปกป้องพวกพ้อง
“ไม่ต้องหันไปมอง!! พวกคุณทุกคนก็ต้องถูกลงโทษ ลุกนั่ง 54 ครั้ง ตะโกนดัง ๆ ด้วย ถ้าไม่พร้อมกันให้เริ่มต้นใหม่จนกว่าจะพร้อม ปฏิบัติ!!”
นายอาทิตย์ตะคอกคำสั่งใส่ แล้วเดินหันหลังกลับไปประจำตำแหน่ง โดยไม่สนสายตาของน้อง ๆ ที่มองเขาอย่างอาฆาตแค้น ตรงข้ามกับประกายตาแสดงความชื่นชมต่อตัวก้องภพ ซึ่งเปล่งรัศมีออกมาผิดแผนของเขาที่อยากจะประณามไอ้เด็กอวดดีให้จมดิน เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ตัวเขากลับเป็นฝ่ายถูกน้องปีหนึ่งเกลียดแทนซะเอง
....เอาคืนไม่ได้ แถมโดนมันเล่นงานกลับด้วย กูเจ็บใจโว้ยยยย!!
....อย่าให้ถึงทีกูบ้างแล้วกัน แม่งฝากไว้ก่อนเถอะ ...ไอ้ก้องภพ!!
...ประเดิมศึกชิงเกียร์ครั้งนี้ พี่ว้ากพ่ายแพ้ปีหนึ่งไป 0 - 1
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
