SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 3 : ปฏิบัติตามคำสั่งของพี่ว้ากอย่างเคร่งครัด “บอกชื่อกับรหัสคุณมา!”
“พะ...แพรไพลิน รหัส 0744 ค่ะ”
คนถูกตวาดสะดุ้ง แต่ก็ยังพยายามตอบกลับเสียงสั่น ๆ ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำคลอระเรื่อ ดูแล้วช่างน่าสงสารและบอบบางทะนุถนอมไปพร้อม ๆ กัน
..แหม...แล้วแบบนี้จะไม่ให้คนจิตใจดีแบบพี่อาทิตย์ เผลอหวั่นไหวไปกับน้ำตาของผู้หญิงสวย ๆ ได้ยังไง เขาจึงเปลี่ยนไปถามเสียงผ่อนลง กระนั้นก็ยังไม่คลายสีหน้าขรึมตามคอนเซปต์ของเฮดว้าก
“แล้วคุณต้องการความช่วยเหลืออะไรจากผม”
“...คือ....นะ...หนูอยากให้พี่ช่วยเซ็นชื่อลงในสมุดให้หนูทีค่ะ”
น้องแพรไพลินยื่นสมุดเล่มเล็ก ๆ ที่เปิดหน้าเตรียมมาให้ ซึ่งภายในบรรจุลายเซ็นพร้อมรหัสของบรรดารุ่นพี่วิศวกรรมศาสตร์มากมาย ตามที่น้องปีหนึ่งได้รับคำสั่งให้ ‘ตามล่าลายเซ็น’ ของพี่ ๆ ให้ครบ 1000 ชื่อ อันนับเป็นหนึ่งกิจกรรมภาคบังคับของคณะที่จะขาดไปไม่ได้
และแน่นอนว่า นายอาทิตย์ เป็นนักศึกษาคณะวิศวะกรรมศาสตร์ ภาควิชาอุตสาหการระดับชั้นปีที่ 3 ย่อมจะหนีไม่พ้นการโดนขอลายเซ็นเป็นเกียรติประวัติแก่สมุดน้อง ๆ อยู่แล้ว ยิ่งวันนี้เขาใส่เสื้อช็อปโชว์หราบ่งบอกเต็มยศ เดินมากินข้าวในโรงอาหาร ก็ยิ่งต้องตกเป็นเป้าหมายของพวกเฟรชชี่หน้าใสเข้าไปอีก
ปกติมักไม่ค่อยมีน้องมาขอลายเซ็นจากเขาหรอก เพราะแค่เขานั่งรวมอยู่กับกลุ่มเพื่อนก็มองดูเหมือนเด็กช่างกลหลุดเพิ่งหลุดออกมาจากคุกบางขวางมาด ๆ แต่วันนี้ดันมีน้องใจกล้าเดินเข้ามาของถึงถิ่นถ้ำเสือโดยไม่กลัวตาย แถมยังเป็นสาวน้อยน่ารัก ผิวขาว ตัวเล็ก ตรงสเป็คพี่อาทิตย์ สมควรแก่การได้รับความเมตตาเป็นกรณีพิเศษ เขาจึงตัดสินใจหยิบสมุดกับปากกาจากน้องปีหนึ่ง ทว่าก็ยังไม่ลืมที่จะยื่นเงื่อนไข
“แต่ก่อนที่ผมจะเซ็นให้คุณ คุณต้องทำอะไรสักอยากให้ผมก่อน”
...อย่าคิดว่าการขอลายเซ็นจากพวกพี่วิศวะจะหวานหมูนะครับ มันก็ต้องมีเล่นตัวนิดหน่อยให้พองาม และเป็นการสอนน้องด้วยว่าไม่มีอะไรที่ได้มาง่าย ๆ อยากจะได้ลายเซ็นระดับเฮดว้ากที่เป็นแรร์ไอเท็ม ก็ต้องใช้ความพยายามกันหน่อย ซึ่งไอ้เงื่อนไขแลกเปลี่ยนก็มีตั้งแต่คิกขุอาโนเนะไปจนถึงระดับฮาร์ดคอร์ จึงไม่แปลกที่น้องแพรไพลินจะเริ่มหน้าซีด ถามปากคอสั่น
“ทะ...ทำอะไรคะ”
สาวน้อยออกอาการหวาดกลัวชัดเจนเหมือนจะถูกเขาล่วงไปฆาตกรรมหมกป่า
...โธ่...น้องครับพี่อาทิตย์ไม่ได้จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนั้น เขาเป็นคนดีมีเมตตาเอื้อเฟื้อแก่เด็กและสตรีสวย ๆ สำหรับน้องแพรไพลินเข้าข่ายได้รับสิทธิ ดังนั้น สิ่งที่จะให้แลกเปลี่ยนกับลายเซ็นของเขา มันก็แค่...
“คุณต้องตะโกนบอกรักพี่อาทิตย์สุดหล่อดัง ๆ สามครั้งครับ”
จบคำสั่ง เพื่อนเขาที่นั่งอยู่ในโต๊ะโห่แซวเสียงลั่น ตรงข้ามกับน้องแพรไพลินซึ่งเปลี่ยนสีหน้าหวาดกลัวเป็นนิ่งอึ้งไปเรียบร้อย
...อะไรครับ มองเขาทำไม สั่งบอกรักนี่ถือว่าเป็นข้อแลกเปลี่ยนสถานเบาสุดแล้วนะ อุตส่าห์ยกเว้นให้น้องคนสวยเป็นกรณีพิเศษ ยังจะมาทำหน้างงอีก เดี๋ยวก็เปลี่ยนคำสั่งเป็นให้หอมแก้มเขาซะเลยนี่!
“เร็วครับคุณ ผมจะได้กินข้าวต่อ อย่าให้ผมโมโหหิว”
เสียงเร่งแฝงคำขู่เป็นตัวกระตุ้นชั้นดี เรียกสติให้คนถูกสั่งสะดุ้ง นายอาทิตย์สังเกตเห็นท่าทางอึกอักลังเลของน้อง เพราะอย่าลืมว่าเวลานี้พวกเขานั่งอยู่ในโรงอาหารตอนเที่ยง ซึ่งมีนักศึกษามากมายจากหลายคณะนั่งกันจนเต็มเป็นพันคน การจะส่งเสียงตะโกนอะไรออกมาย่อมต้องเป็นจุดเด่นแน่ ๆ แต่พอดวงตากลมสวยสบดวงตาดุ ๆ ของเขาซึ่งจ้องอย่างรอคอยคล้ายกดดัน เจ้าตัวก็จำต้องปฏิบัติตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ ด้วยการตะโกนบอกรักเสียงหวาน...
“พี่อาทิตย์สุดหล่อ หนูชอบพี่ค่ะ! พี่อาทิตย์สุดหล่อ หนูชอบพี่ค่ะ! พี่อาทิตย์สุดหล่อ หนูชอบพี่ค่ะ!”
“ฮิ้วววววววว!!”
เพื่อนทั้งโต๊ะโห่แซวเป็นซาวน์เอฟเฟคประกอบให้กับเฮดว้ากสุดโหด ซึ่งอยากจะฉีกยิ้มกว้างด้วยความภาคภูมิใจที่มีสาวหน้าใสมาบอกรัก แต่ก็ต้องตีมาดขรึมไว้ เก็กหน้านิ่ง เอ่ยคำตอบกลับแบบสุภาพบุรุษ
“ขอบคุณครับน้องที่มาบอกชอบพี่ งั้นเพื่อเห็นแก่ความรักของน้อง พี่จะขอเบอร์น้องไว้โทรหาแล้วกันนะครับ”
เหมือนจะดูดี แต่ความจริงแล้วเป็นการปิดท้ายขอเบอร์น้องอย่างเนียน ๆ
...แหม...แจ๋ม ๆ แบบนี้ปล่อยไปก็โง่แล้วครับ ไม่ทำความรู้จักเดี๋ยวเสียดายตาย อีกอย่างน้องเขาตั้งใจมาบอกรักเสียงดังขนาดนี้ หนุ่มฮอตอย่างพี่อาทิตย์ก็เลยต้องให้โอกาสน้องซะหน่อย
และแน่นอนว่าน้องแพรไพลินที่ตกอยู่ในสภาพถูกมัดมือชกดื้อ ๆ ก็ต้องทำตาม เขาเลยได้เบอร์โทรของน้องมาครอบครอง ก่อนจะคืนสมุดพร้อมลายเซ็นอย่างบรรจง โดยไม่ลืมจะขยิบตาปิดท้ายแบบหล่อ ๆ ทำเอาน้องคนสวยแอบเขินหน้าแดงแปร๊ด รีบพาเพื่อนสาวที่มาด้วยกันเดินลิ่วกลับไปทันที ปล่อยให้เฮดว้ากโดนคนในโต๊ะพูดรุมแซว
“ไอ้อาทิตย์แม่งร้ายนะมึง จีบจนได้เบอร์น้องมาด้วย”
“เอ้า ก็แน่อยู่แล้วฝีมือขั้นเทพระดับกู”
คนม่อสาวพูดโชว์พาวแบบไม่คิดจะถ่อมตัวเลยสักนิด ..ก็มันเป็นความสามารถพิเศษเฉพาะตัว ของอย่างนี้เลียนแบบกันไม่ได้หรอกครับ
“แล้วมึงไม่สนใจจีบน้องคนนู้นด้วยเหรอวะ”
เพื่อนในกลุ่มชี้ไปยังที่นั่งด้านหลังทำให้คนฟังหูผึง รีบหันขวับไปมองเผื่อมีน้องคนไหนโดน ๆ อีก แล้วก็เจอเลย ...โดนเต็ม ๆ
...ไม่ใช่ใจโดนใจนะครับ ...โดนตีน!
เพราะคนที่กำลังเดินนำมาพร้อมกับเด็กเฟรชชี่กลุ่มใหญ่ คือคนเดียวกับศัตรูคู่อาฆาตซึ่งบังอาจปีนเกลียวหักหน้าเขาถึงสองครั้งสองครา จนเป็นที่ล้อเลียนสนุกปากของบรรดาเพื่อน ๆ ว้าก กระทั่งเขาต้องเก็บเป็นความแค้นฝังลึกถึงทรวงใน หมายมั่นว่าสักวันต้องชำระหนี้คืนให้ได้จากคนคนนี้...
...ไอ้เด็กนรก!!
“รหัส 0062 ก้องภพ!!”
คนถูกตะโกนเรียกชื่อหยุดชะงัก หันมาหาทิศทางของเสียงก่อนจะพบกับกลุ่มพี่ว้ากกลุ่มใหญ่จึงรีบยกมือไหว้อย่างนอบน้อมตามธรรมเนียม โดยเฉพาะกับคนที่มีตำแหน่งเฮดว้ากซึ่งนั่งจ้องเขาเขม็งอย่างเอาเรื่อง พลางเอ่ยถามสั้น ๆ
“คุณมีลายเซ็นของผมรึยัง”
“ยังไม่มีครับ”
“เอาสมุดของคุณมาให้ผมดูหน่อยสิ”
“ครับ”
ก้องภพทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เปิดกระเป๋าเป้ หยิบสมุดล่าลายเซ็นของตัวเองขึ้นมาส่งให้เฮดว้ากซึ่งรับไปเปิดอ่านผ่าน ๆ
...โอ้โห...ได้ลายเซ็นมาเยอะไม่เบาเหมือนกันนี่ แค่นับคร่าว ๆ ก็เกือบห้าหกร้อยคนแล้ว ...เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมบางลายเซ็นมันแปลก ๆ วะ มีรหัสกับชื่อ แล้วก็ตัวเลขสิบหลักต่อท้าย ...เฮ้ย! นี่มันเบอร์โทรนี่หว่า แล้วไม่ได้มีแค่เบอร์เดียว มีอีกเพียบ ไหนจะข้อความที่เขียนแทรกข้างๆ อีก
‘พี่โสดนะคะ เหงาเมื่อไรโทรหาได้ 24 ชม. จุ๊บ ๆ’
โอยยย....กูรู้แล้วครับว่ามึงหล่อ มึงหน้าตาดี หญิงเลยมาเสนอให้ง่าย ๆ ผิดกับเขาที่กว่าจะขอเบอร์มาได้สักคนต้องใช้ลูกล่อลูกชน แถมหญิงยังไม่ค่อยจะเต็มใจให้ด้วย
แหม...ไอ้พ่อพระเอกเกาหลี กูเห็นแล้วแม่งหมั้นไส้โว้ยยย!!
นายอาทิตย์แทบอยากจะขยำฉีกกระดาษลายเซ็นทิ้งทั้งเล่ม แต่ก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้ เพราะตอนนี้อยู่ในที่สาธารณะต่อหน้าจำนวนคนมหาศาล การรักษามาดเป็นสิ่งสำคัญ ดังนั้น เขาจึงค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจปรับท่าทีให้เย็นลง หัวสมองคิดประมวนแผนการบางอย่าง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ
“คุณได้ลายเซ็นมาเยอะเหมือนกันนี่ งั้นคุณทำอะไรให้ผมสักอย่างได้มั้ย”
“ได้ครับ”
“คุณเห็นโต๊ะว่าง ๆ หน้าร้านข้าวหมูแดงตรงนั้นมั้ย”
เขาชี้ไปที่โต๊ะว่างซึ่งอยู่ถัดจากเขาไปประมาณห้าโต๊ะ เกือบกึ่ง ๆ อยู่ตรงกลางโรงอาหารพอดี ซึ่งคนมองตามก็พยักหน้า
“เห็นครับ”
“คุณขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ตรงนั้นแล้วตะโกนดัง ๆ สามครั้งตามคำพูดนี้...”
ประโยคถูกหยุดค้างในอากาศ อาทิตย์เหยียดยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย เอ่ยถ้อยคำพิฆาต...
“...ผมชอบให้ผู้ชายอัดถั่วผมครับ...”
จบคำ เขาสังเกตเห็นคนฟังมีสีหน้านิ่งอึ้งไม่ผิดจากที่น้องคนสวยถูกเขาสั่งให้บอกรัก แต่ท่าทางของก้องภพอาจจะดูแย่กว่านั้น เพราะคำที่ต้องพูดมันคือการหยามศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายแท้ ๆ หากแค่นี้มันยังคงไม่เพียงพอสำหรับคนอย่างอาทิตย์ เขาจึงเหยียบย่ำกระทืบศักดิ์ศรีซ้ำเข้าไปอีก
“เดี๋ยวยังไม่หมด พอคุณตะโกนเสร็จ คุณต้องเดินลงมาถามผู้ชายอีกสิบคนดัง ๆ ว่าสนใจอัดถั่วคุณมั้ย แล้วผมถึงจะคืนสมุดเล่มนี้ให้คุณ”
คนสั่งโบกสมุดลายเซ็นไปมาคล้ายตัวประกัน มีอีกฝ่ายมองตามโดยไม่ปริปากพูดอะไร อาทิตย์รู้ดีว่าในใจตอนนี้ของไอ้คนตรงหน้ามันคงหงุดหงิดจนแทบจะระเบิด แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ เพราะนี่คือคำสั่งของพี่ว้าก ถือเป็นสิทธิขาด ต้องปฏิบัติตามโดยมีข้อแม้ใด ๆ กระนั้นคนถูกสั่งก็ยังยืนนิ่งไม่ขยับ จนเขาต้องพูดเร่ง
“เงียบทำไม ไปทำตามที่ผมสั่งสิ หรือว่าคุณไม่กล้า...”
ประกายตายิ้มเยาะมองสบไปที่ดวงตาคมของคู่สนทนาอย่างท้าทาย และฉับพลันนั้นก็คล้ายก้องภพจะตัดสินใจได้ จึงเดินตรงดิ่งแน่วแน่ไปยังโต๊ะว่างหน้าร้านขายข้าวหมูแดง ก่อนจะเหยียบขึ้นไปบนที่นั่ง แล้วตะโกนออกมาดังสะท้อนไปทั่วโรงอาหาร
“ผมชอบให้ผู้ชายอัดถั่วผมครับ! ผมชอบให้ผู้ชายอัดถั่วผมครับ! ผมชอบให้ผู้ชายอัดถั่วผมครับ!”
ทุกสายตาหันมามองร่างที่ยืนประจานตัวเองอย่างตื่นตะลึง และยิ่งอึ้งเข้าไปอีกเมื่อพูดจบ หนุ่มหล่อหน้าตาดีกลับเดินลงมาถามหาผู้ชายที่ต่อแถวซื้อข้าวกินแถวนั้น
“คุณสนใจอัดถั่วผมมั้ยครับ!”
...คนถูกถามช็อค ...คนฟังทั้งโรงอาหารช็อค
...ยกเว้นเพียงแค่คนเดียวที่กลั้นขำอย่างสะใจสุด ๆ
...หึหึ เป็นไงล่ะไอ้เด็กนรก อยากเนื้อหอมดีนัก เขาก็เลยให้มันประกาศออกไปเลยว่าชอบประตูหลัง พวกผู้หญิงคนอื่นจะได้รู้ว่าหล่อ ๆ อย่างมันกินไม่ได้ เพราะดันเป็นเกย์ แถมไม่ใช่เกย์ธรรมดา ยังเป็นฝ่ายรับที่ชอบโดนตุ๋ยตูดอีกด้วย
เขาจำได้ที่มันเคยท้าว่าจะจับเขาทำเมีย แล้วก็ยังใช้มุกเสี่ยว ๆ แกล้งกวนตีนเขา คราวนี้มาโดนเองซะบ้างจะได้เข้าใจ ว่าไอ้ความรู้สึกอับอายที่ต้องโดนประจานกลางผู้คนมันเป็นยังไง
...สมน้ำหน้า ไอ้ก้องภพ!
อาทิตย์มองคนพูดชวนให้คนอื่นอัดถั่วตัวเองจนครบสิบคน แล้วเดินตรงกลับมาหาเขา โดยยังมีคนในโรงอาหารมองตาบ้างประปรายอย่างเป็นจุดสนใจ
“เสร็จแล้วครับ”
“เออ เสียงดังใช้ได้ เอาสมุดคุณคืนไป”
พูดพลางโยนสมุดส่งให้อีกฝ่าย ก่อนจะลุกขึ้นพร้อมพรรคพวกเดินเอาจานไปเก็บเพื่อเตรียมไปเรียนภาคบ่ายต่อ หากยังไม่ทันได้ออกจากโรงอาหาร คนที่เพิ่งได้สมุดคืนกลับรีบวิ่งมาตามรั้งไว้
“เดี๋ยวครับ พี่ยังไม่ได้เซ็นชื่อให้ผมเลยครับ”
ก้องภพยื่นสมุดไปให้คนที่คิดว่าลืม ทว่าอาทิตย์กลับไม่รับ เพียงแค่เลิกคิ้วขึ้น ถามสั้น ๆ แต่เป็นคำถามที่บาดลึกลงไปในใจคนฟัง
“แล้วผมบอกคุณตอนไหนว่าผมจะช่วยเซ็นสมุดให้”
...คำสั่งที่ก้องภพเพิ่งทำเสร็จว่าเจ็บแล้ว
...แต่เมื่อฟังประโยคนี้มันกลับเจ็บยิ่งกว่า
เพราะเจ้าตัวเพิ่งคิดทบทวนได้ว่า ไม่มีคำไหนที่พี่เฮดว้ากคนนี้ตกลงจะเซ็นลายเซ็นให้เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ทั้งหมดที่เขาทำล้วนยอมรับเองตามคำสั่ง ซึ่งกลายเป็นหลุมพรางที่เขาเผลอเดินไปตามเกมของคนวางไว้โดยไม่ทันรู้ตัว
“อ่ะ...แต่มีอย่างหนึ่งที่ผมพอจะช่วยคุณได้นะ”
คำแสดงความมีน้ำใจจากอาทิตย์ทำให้ก้องภพต้องเงยหน้ามอง ก่อนเผลอตกใจเมื่ออีกฝ่ายเอื้อมมือมากระชากเนคไทนักศึกษาให้เข้ามาใกล้ กระซิบถ้อยคำที่ได้ยินเพียงสองคน หากดังสะท้อนในใจ...
“...ผมจะช่วยอัดถั่วให้คุณไง...”
เนคไทถูกปล่อยลง พร้อมรอยยิ้มกว้างสะใจแบบไม่ปิดบังของเฮดว้าก แล้วจึงเดินหันหลังออกจากโรงอาหารพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะอย่างผู้ได้ชัยชนะ ทิ้งให้คนแพ้ยืนนิ่งตามลำพังอยู่อย่างนั้น โดยไม่สนใจอีกต่อไป
ศึกชิงเกียร์นัดที่สอง ระหว่าง ‘พี่ว้าก’ กับ ‘ปีหนึ่ง’
เสมอกัน 1 – 1 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
มีคนถามว่าไม่นับคะแนนศึกชิงเกียร์จากตอนแรกด้วยเหรอ
อันนั้นเป็นการเริ่มท้าชิงเฉย ๆ ค่ะ มาไฟว์กันตัวต่อตัวก็ตอนที่สอง
และตอนนี้ก็กลายเป็นว่าคะแนนตีตื้นมาเสมอกันแล้ว ด้วยฝีมือของพี่ว้ากที่ร้ายสมชื่อเรื่อง
...เอ้า! ใครแม่ยกใคร อย่าลืมช่วยส่งเสียงเชียร์ให้กำลังใจกันหน่อย
แล้วมาลุ้นกันว่าใครจะแพ้ ใครจะชนะ ในศึกนี้นะคะ 
BitterSweet
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
