SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่งกฎของปีหนึ่งข้อที่ 16 : แสดงสปิริตต่อหน้าพี่ว้าก ...ขณะนี้เวลา 18.15 น.
พระอาทิตย์บนฟ้ากำลังค่อย ๆ อ่อนแสง แต่อีกหนึ่งอาทิตย์ยังคงยืนนิ่งอยู่บนแสตน เพื่อเป็นปราการด่านสุดท้าย ในการชิงธงรุ่นภาควิชาอุตสาหการ ของคณะวิศวกรรมศาสตร์
จากมุมสูงของเฮดว้ากในตอนนี้ เขาเห็นพวกปีหนึ่งนั่งประชุมอยู่ตรงที่ไกล ๆ ทั้งยังมีบรรดารุ่นพี่จากภาควิชาค่อย ๆ ทยอยกันมาดูศึกครั้งสำคัญจนเริ่มคึกคัก ตามข่าวลือที่ได้ยินมาว่ารับน้องปีนี้จัดหนัก จัดโหด
...แต่ให้พูดกันตามตรง ไอ้ศึกชิงรุ่นจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก
ที่แน่ ๆ คือ มันลำบากตอนเริ่มต้น เพราะถ้าเกิดเดากันไม่ออกว่าพี่ว้ากต้องการให้ทำอะไร พวกปีหนึ่งคงไม่สามารถไปต่อได้ถูกทาง ซ้ำยังไม่มีคำใบ้ชี้นำเลยสักนิด นอกจากผ้าห้าสีตามขั้นบันไดที่เป็นตัวแทนของแต่ละด่าน ซึ่งไอ้ผ้านั้นมันก็สามารถตีความออกมาได้ล้านแปด
อาทิตย์คิดว่าคนในสนามคงใช้เวลาไม่ต่ำกว่าครึ่งวันในการไขปริศนา หรือถ้าแย่กว่านั้นคงไม่มีทางเดาได้เลยว่าเป็นเรื่องอะไร หากความจริงยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดี พวกปีหนึ่งกลับทำลายสติแก้ออกมาจนถูกว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการให้หา คือ ‘SOTUS’
ไม่รู้ว่าโชคช่วย หรือ เขาประเมินความสามารถของปีหนึ่งต่ำเกินไป แผนการที่อุตส่าห์เค้นสมองคิดกันแทบตายเลยไม่เป็นผล ถึงอย่างนั้นจะไม่ให้พวกปีหนึ่งเอะใจสงสัยเลยก็คงจะแปลกไปหน่อย เพราะ SOTUS เป็นสิ่งที่พวกเขาย้ำเตือนความหมายตลอดการเข้าเชียร์
แต่นอกจากเหตุผลนั้นแล้ว สิ่งสำคัญที่เขาเลือก SOTUS มาใช้ในการตัดสิน ก็เพราะมันเหมาะที่สุดสำหรับการพิสูจน์ ‘ความเป็นรุ่น’ ของปีหนึ่ง
...อันที่จริงไม่ว่าจะปีไหน ๆ กิจกรรมที่พวกพี่เลือกให้น้องทำในทุกศึกชิงรุ่น ส่วนใหญ่จะไม่ได้แค่เน้นวัดกันในความสามัคคีของน้องอย่างเดียว หากยังต้องดูรวมไปถึงเรื่องความเคารพรุ่นพี่ การเข้าใจในบทบาทหน้าที่ของตัวเอง รวมทั้งการให้ความช่วยเหลือซึ่งกันและกันด้วย เพราะถึงแม้จะสิ้นสุดการรับน้องไปแล้ว ทว่ายังมีกิจกรรมอื่น ๆ ที่ต้องอาศัยความร่วมมือของเพื่อนในชั้นปีต่อไปอีก
การชิงรุ่นจึงมีจุดประสงค์แอบแฝงหลายอย่างที่อยากย้ำให้น้อง ๆ เข้าใจถึงระบบ ซึ่งการผ่านด่านเหล่านั้นก็ขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของพี่ว้ากผู้รับผิดชอบ ถ้าเห็นว่าน้องทำดีแล้วก็จะยอมให้ผ่านมาได้ จนพวกปีหนึ่งสามารถเก็บมาครบทั้งสี่ด่านอย่างไม่มีปัญหา
...แต่ด่านสุดท้าย ‘Spirit การมีน้ำใจ’ รับรองว่ามันไม่มีทางผ่านไปได้ง่ายดายขนาดนั้น
โดยเฉพาะการมีคนตัดสินชี้ขาดเป็นเฮดว้ากสุดโหดมาตรฐานสูงอย่างเขา แถมที่สำคัญมันยังเป็นหัวข้อยากสุด ๆ ในการแสดงออกเป็นรูปธรรมให้เห็น ซ้ำเวลาเองก็เหลือน้อยลงมาทุกที เลยทำให้พวกเฟรชชี่ต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด หากก็ยังรวมตัวปรึกษากันหาหนทางแบบไม่ยอมแพ้ กระทั้งในที่สุด...ทุกคนจึงเริ่มขยับลุกขึ้นเหมือนหาข้อสรุปกันได้
อาทิตย์เห็นน้อง ๆ พาขบวนมาหยุดอยู่ตรงกลางสนามจัดแถวตอนเรียงเป็นระเบียบ เขาไม่รู้หรอกว่าพวกปีหนึ่งคิดจะทำอะไร แต่ตัวต้นเหตุคงไม่พ้นใครคนหนึ่ง คนที่ดึงสายตาเขาให้มองออกไปนอกแถว ขณะที่เจ้าตัวกำลังเดินตรงดิ่งมายังแสตนอย่างแน่วแน่ ก้าวขึ้นมาบนบันไดทีละขั้น จนถึงชั้นถัดไปจากเขา แล้วหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น
...เขากำลังเผชิญหน้ากับ 0062 ก้องภพ
“คุณมีธุระอะไร!”
“ผมเป็นตัวแทนของปีหนึ่งจะมาขอเชิญพี่ลงไปข้างล่างครับ”
คำพูดตรง ๆ ชัดเจนทำให้อาทิตย์นิ่งอึ้ง ไม่อยากเชื่อว่าปีหนึ่งจะกล้าขอให้ลงไปหน้าตาเฉย ทีด่านอื่นเห็นพยายามกันจนหมดแรง แต่มาถึงด่านของเขากลับไม่คิดจะพิสูจน์อะไรเลย มันนึกเหรอว่าเขาจะยอมหลีกทางให้ไปเอาธงรุ่นง่าย ๆ แบบนี้มันดูถูกศักดิ์ศรีเฮดว้ากกันชัด ๆ
ความไม่พอใจของคนเฝ้าด่านสุดท้ายเริ่มคุกกรุ่น แต่เขาก็พยายามข่มอารมณ์ รักษาสีหน้าให้เด็ดขาดไว้ ก่อนเอ่ยย้อนกลับไปอย่างถือตัว
“ทำไมผมจะต้องลงไปด้วยไม่ทราบ!”
“เพราะพวกผมจะแสดงสปิริตให้พี่ยอมรับครับ”
ประโยคอธิบายของก้องภพทำให้อาทิตย์เริ่มเข้าใจขึ้นมาหน่อย สงสัยพวกปีหนึ่งคงคิดจะทำอะไรสักอย่างถึงต้องให้เขาต้องเดินลงไปดู แต่แน่นอนว่าเขาย่อมไม่มีทางเดินลงไปง่าย ๆ อยู่แล้ว ที่สำคัญ พวกปีหนึ่งดันทำพลาดอย่างใหญ่หลวง ที่ส่งตัวแทนเจรจามาเป็นคนที่มีปัญหากับเขามากที่สุด
...ก็ดูเอาเถอะ...จะคุยกันทีไรก็ไม่เคยพูดกันดี ๆ เลยสักครั้ง แค่ยกตัวอย่างจากคราวสุดท้ายก็คงพอเดาได้ วันที่เขาไปเลี้ยงสายรหัส แล้วเพิ่งมารู้ความจริงว่าคนคนนี้อยากเรียนเศรษฐศาสตร์ไม่ใช่วิศวะ งั้นที่ผ่านมามันจะพยายามเข้าร่วมกิจกรรมของคณะไปเพื่ออะไร ถ้าคิดจะซิ่วกันจริง การชิงรุ่นพวกนี้ก็คงไม่มีประโยชน์เลยสักนิด เพราะเป็นการพิสูจน์ศักดิ์ศรีที่เบาโหวง
แต่ก้องภพกลับยังคงยืนยันอย่างมั่นใจว่าจะต้องได้ธง ด้วยท่าทางและสายตาไม่ได้ผิดเพี้ยนไปจากวันนี้ เลยยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้กับคนในฐานะเฮดว้าก จนต้องเผลอพูดเยาะ
“แสดงสปิริตของพวกคุณน่ะเหรอ? หึ! ลองถามตัวคุณเองก่อนเถอะว่ามีสปิริตมั้ย ผมเคยบอกแล้วไงว่าถ้ามันไม่ได้มาจากใจจริง ๆ ของคุณ คุณก็ไม่สมควรจะได้รุ่นจากภาควิชานี้!”
เป็นคำว่ากระทบเจ็บแสบเหมือนอย่างเคย แต่ก้องภพไม่ได้มีท่าแปลกใจอะไรคล้ายรู้อยู่ก่อนแล้ว
...รู้ว่าพี่อาทิตย์ยังโกรธเขาอยู่ ตั้งแต่เรื่องคืนนั้น หากเขาก็ยังเสี่ยงเสนอตัวเป็นคนเจรจาเอง เพราะในใจเขายังมีเรื่องค้างคาหลายอย่าง และเขาก็รู้ด้วยว่า การใช้ไม้แข็งคงไม่ได้ผลกับคนหัวดื้อคนนี้ ถ้าขืนเขายังดึงดันต่อไป ก็อาจกลายเป็นการใส่อารมณ์ทั้งสองฝ่ายจนจบลงที่ความโมโหเหมือนเดิม เขาแค่อยากจะเคลียร์ความเข้าใจ และอยากจะอธิบายทุกสิ่งในมุมมองของเขาเท่านั้น
“...พี่อาทิตย์ครับ”
น้ำเสียงเรียกนั้นอ่อนลงจนทำให้เจ้าของชื่อชะงัก เผลอมองคนด้านล่างซึ่งมีท่าทีผ่อนลง ก่อนเอ่ยอธิบายเหตุผล
“...ผมยอมรับครับว่าผมไม่ตั้งใจมาเรียนวิศวะ แต่ผมเองก็ไม่เคยเสียใจเลยนะครับที่มาอยู่ในคณะนี้ ผมภูมิใจที่ได้มาเรียน ได้เจอเพื่อน เจอรุ่นพี่ดี ๆ ...ถ้าพี่อาทิตย์คิดว่าผมไม่มีใจรักวิศวะ พี่คิดผิดแล้วนะครับ ...ผมอยากเป็นนักศึกษาของคณะวิศวะจากใจจริง ๆ เพื่อน ๆ ผมเองก็ด้วย ไม่อย่างนั้นพวกเราคงไม่พยายามมาจนถึงตอนนี้เพื่อให้พี่ยอมรับพวกเราหรอกครับ ถ้าพี่อยากรู้ว่าผมพูดจริงมั้ย ก็ช่วยลงไปในสนามกับผมเถอะ...นะครับ”
ถ้อยคำยาวเหยียดไม่ได้ขึงขังเช่นคราวแรก ทว่ากลับเต็มไปด้วยการวอนขอความเห็นใจ
...ไอ้น้ำเสียงแบบนี้อาทิตย์เคยฟังมาก่อน เมื่อครั้งอีกฝ่ายบังคับให้เขากินยา และมันน่าแปลกที่พอได้ยินทีไร มันกลับมีอิทธิพลดึงให้อารมณ์ของเขาสงบลง ทั้งยังปิดปากและสมองจนไม่อาจสรรหาคำอะไรมาต่อกรด้วยได้
อาทิตย์นิ่งเงียบ เหลือบมองไปยังแถวของเฟรชชี่ในสนามซึ่งรอคอยเขาด้วยท่าทีมีความหวัง อันที่จริงเขาจะเล่นตัวประวิงไว้ก็ได้ เพราะเหลือแค่เกือบครึ่งชั่วโมงก็จะครบกำหนดเวลาแล้ว แต่เขาชักอยากรู้ว่าปีหนึ่งจะหาวิธีอะไรมาแสดงสปิริตให้เขาเห็น ทั้งสิทธิที่จะให้ผ่านหรือไม่ผ่านก็ขึ้นอยู่กับเขาด้วย
“ก็ได้ผมจะลงไป”
เฮดว้ากตัดสินใจรับคำสั้น ๆ เขาเห็นก้องภพยิ้มอย่างโล่งใจ แล้วถอยออกห่างให้เขาเดินก้าวลงจากแสตน มาหยุดยืนอยู่หน้าแถวของบรรดาปีหนึ่งตรงกลางสนาม พลางตะโกนถามท้าทาย
“ไหน! พวกคุณจะแสดงสปิริตยังไงให้ผมเห็น!”
ก้องภพเดินกลับมายืนเบื้องหน้าแถวอีกครั้ง และเป็นผู้ตอบคำถามนั้น ด้วยน้ำเสียงดังและจริงจัง
“สปิริตของพวกเราทุกคนในวันนี้ เกิดขึ้นได้เพราะมาจากสปิริตของพี่ว้ากครับ ถ้าไม่ได้พี่ทุกคนแสดงให้พวกเราเห็น พวกเราก็คงไม่มีมันวันนี้ ดังนั้น พวกเราจะขอตอบแทนสปิริตของพี่จากใจของพวกเราครับ! ปีหนึ่ง จัดแถว!!”
สิ้นเสียงสั่ง คนในสนามต่างวิ่งมาล้อมวงเป็นวงกลมรอบเฮดว้ากเอาไว้ จำนวนคนเกือบสองร้อยคนทำให้เกิดกลายเป็นวงค่อนข้างใหญ่ เมื่อมีอาทิตย์ยืนอยู่ตรงกลางเพียงคนเดียวด้วยท่าทีสับสน
...หมายความยังไง พวกปีหนึ่งกำลังทำอะไร แล้วที่พูดว่า ...สปิริตของปีหนึ่งเกิดจากสปิริตของพี่ว้าก และต้องการตอบแทนจากใจ มันคืออะไรกัน...
หากความสงสัยไม่ต้องรอนาน เพราะมันถูกตอบด้วยเสียงแทรกสั่งจากก้องภพที่เป็นส่วนหนึ่งในวงล้อม
“ปีหนึ่ง พร้อมแสดงสปิริต ปฏิบัติ!!”
....และนาทีนั้นเอง อาทิตย์ก็ได้รู้ ‘สปิริต’ ของปีหนึ่งถูกแสดงด้วย...
...คำคำหนึ่ง...
“ขอบคุณพี่อาทิตย์ที่สอนพวกเราครับ!”
“ขอบคุณครับพี่อาทิตย์!!”
“ขอบคุณค่ะ!!”
“ขอบคุณครับพี่!!”
“ขอบคุณจริง ๆ ครับ!!”
...เสียงทุกเสียงดังไล่ไปทีละคนตามวงล้อม แต่ไม่ว่าจะเป็นใครพูดต่างก็มี ‘คำขอบคุณ’ อยู่ในนั้น เป็นคำขอบคุณที่ต้องการสื่อตรงไปยังเฮดว้าก
...คนที่คอยกระตุ้นให้พวกเด็กที่มาจากต่างที่ให้กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน
...คนที่เสียสละเวลายอมฝึกซ้อมทำกิจกรรมประชุมเชียร์
...คนที่วิ่งอยู่กลางสายฝน 54 รอบเพื่อแสดงความรับผิดชอบต่อคำพูด
....คนที่มีสปิริตมากกว่าใคร ๆ และเป็นคนสอนให้ปีหนึ่งรู้จักตัวอักษรตัวสุดท้ายของ ‘SOTUS’
คำว่า ‘Spirit’ ไม่ใช่หมายความแค่ว่าการมีน้ำใจเพียงอย่างเดียว แต่มันยังรวมไปถึง ‘การให้ใจ’ ผ่านการกระทำที่พวกเขาสัมผัสได้เสมอมา และนี่คือสิ่งที่ปีหนึ่งพอจะตอบแทนด้วยการมอบ ‘ใจ’ ให้คืนกลับไปด้วยเช่นกัน
เสียงขอบคุณจึงกลายเป็นข้อพิสูจน์แทนทุกสิ่งจากรุ่นน้องสู่รุ่นพี่ จวบจนกระทั่งดังวนครบ ก้องภพจึงออกคำสั่งอีกครั้งเป็นคำสั่งสุดท้าย
“ปีหนึ่ง บูมขอบคุณเฮดว้าก ปฏิบัติ!!”
ทุกคนในวงยกมือกอดคอก้มหน้าลงร้องบูม แม้จะผ่านการทำกิจกรรมอื่นจนแทบไม่เหลือแรงแล้ว แต่ก็พยายามส่งเสียงร้องจนสุดเสียง เพื่อให้เกียรติกับเฮดว้าก ท่ามกลางสายตาของพี่ปีอื่นซึ่งยืนดูน้องปีหนึ่งรับรุ่นด้วยความทึ่ง ไม่อยากเชื่อว่าน้องจะกล้าบูมเฮดว้ากโดยไม่กลัว นับเป็นปรากฏการณ์ที่ไม่เคยพบมาก่อน ทว่าก็ยังอดชื่นชมในความพร้อมใจของน้อง ๆ ไม่ได้ เพราะภาพของคนเป็นร้อยกำลังบูมพี่เพียงคนเดียว
...มันคือภาพที่ทรงพลังและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ
หากสิ่งเหล่านั้นตรงข้ามกับท่าทีของเฮดว้ากอาทิตย์ เพราะหลังจบบูมเจ้าตัวยังคงยืนนิ่ง กำหมัดแน่น ร่างกายสั่นคล้ายกำลังโกรธอย่างถึงที่สุด แล้วตะโกนด้วยน้ำเสียงโมโหดังลั่น
“พวกคุณคิดเหรอว่าทำแบบนี้แล้วผมจะให้ผ่าน!! เสียใจด้วย! เพราะผมไม่ให้!!”
จบคำ อาทิตย์ก็รีบก้าวเดินผ่ากลางออกจากวงล้อม ตวาดดุคนซึ่งยืนขวางทางให้หลบออกไปให้หมด แล้วหายไปยังด้านหลังแสตนโดยที่ใครก็รั้งไม่ทัน ปล่อยให้เหล่าปีหนึ่งยืนใจเสียอย่างงง ๆ ในคำตัดสินด่านสุดท้ายของเฮดว้าก
...ไม่ให้ผ่าน
ก้องภพรู้สึกถึงหัวใจตัวเองที่หล่นวูบ เขาเป็นคนต้นคิดแผนการนี้ขึ้นมา เพราะได้ยินคำพูดจากเอ็มเรื่องวิ่งรอบสนาม ทำให้เขานึกถึงตอนที่พี่อาทิตย์วิ่งกลางฝนแล้วไม่ยอมให้เขาช่วย นั่นคือตอนที่เขารับรู้ถึงสปิริตที่มากกว่าใครของเฮดว้าก เขาเลยนำเสนอไอเดียนี้ให้กับเพื่อน ๆ ด้วยความหวังว่าเฮดว้ากจะเข้าใจในความรู้สึกของพวกเขา
แต่สุดท้ายทุกอย่างกลับล้มเหลว ไม่เพียงแค่พี่อาทิตย์จะไม่ให้ผ่าน ยังโกรธเขาหนักขึ้นไปอีก ซ้ำความซวยยังตกไปที่รุ่นของเขาด้วย ก้องภพพูดขอโทษทุกคนด้วยความรู้สึกผิด หลายคนให้กำลังใจเขาว่าไม่เป็นไร เพราะเรื่องนี้เป็นการลงมติความเห็นของเพื่อนทุกคน ที่เหลือคงต้องหาแผนการใหม่ต่อไป
หากพอก้มมองนาฬิกาแล้วก็ต้องใจหายวาบ เพราะเข็มสั้นชี้ไปยังเลข 7 ตรงกับที่พี่ว้ากน็อตกลับเดินก้าวมายังบนแสตนออกคำสั่งเสียงดัง
“ปีหนึ่งจัดแถว!! เร็ว! หมดเวลาของพวกคุณแล้ว!!”
พวกปีหนึ่งจึงต้องจำใจทำตาม วิ่งมาจัดแถวตอนเป็นระเบียบอีกครั้ง หลายคนยังคงเงยหน้ามองธงด้วยสายตาอาวรณ์
...อีกแค่นิดเดียวก็จะเอื้อมคว้าได้อยู่แล้ว ทั้ง ๆ ที่พวกเขาพยายามกันมาตลอดวัน แต่มันกลับไม่มีความหมายอะไรเลย
“ใครให้พวกคุณเงยหน้าขึ้นมามองธง! คุณไม่มีสิทธิมองมันแล้ว!! ก้มหน้าลงไปให้หมดเดี๋ยวนี้!!”
ยิ่งฟังเสียงตอกย้ำก็ยิ่งเจ็บ แต่ก็ต้องปฏิบัติอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทุกคนก้มหน้าลงด้วยความผิดหวัง บางคนสะอื้นร้องไห้เบา ๆ อย่างกลั้นไม่อยู่ พระอาทิตย์ตกไปนานแล้ว ตอนนี้ทั่วสนามเหลือเพียงความมืด ไม่มีแสงสปอร์ตไลท์ใด ๆ เป็นสัญญาณสิ้นสุดการรับรุ่น บรรยากาศเงียบสนิทเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ
แต่แล้วกลับมีเสียงแผ่วหวานดังแทรกขึ้นมาตามลม...
“โอ... โอ๊โอละเน้อ ....เออ เอ่อ เออ ...น้องเอย....”
ทุกสายตาเงยขึ้นมองด้านหน้า แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นต้นเสียงเป็นพี่ ๆ สันทนาการเดินถือพานบายศรี พร้อมกับเทียนเล็ก ๆ ในมือ นำพวกพี่ชั้นปีคนอื่น ๆ เกือบร้อยกว่าคน ซึ่งมาดูน้องชิงรุ่นตั้งแต่แรก ส่งเทียนจุดต่อกันจนเกิดเป็นแสงสว่างไล่ความมืดล้อมวงน้องเอาไว้ ตามด้วยเสียงเพลงที่ค่อย ๆ ดังพร้อมกัน…
“โอ้...เจ้าน้องเอ๋ย พี่นี้ขอชื่นเชยจะมิเลยแรมไกล
จะรักเจ้าดั่งดวงใจ มิคลายหน่ายนา
...ลา ล้า ลา ลัล ล้า ลา ล้า ลา ลา ล้า ละ ลา
พี่จะรับขวัญเจ้า เอามาเข้าเป็นขวัญจิต จะรักดั่งชีวิตใจคิดกรุณา
...ลา ล้า ลา ลัล ล้า ลา ล้า ลา ลา ล้า ละ ลา
ขอจงหายโศก พ้นภัยหายโรค ให้มีโชคนะน้องยา
จะเอาด้ายยาว ขาวบริสุทธิ์ …ลา ล้า ลา ลัล ล้า ลา
พันมัดผูกไว้ที่ข้อมือของเจ้า ...ลา ล้า ลา ลัล ล้า ลา
เหมือนดังใจพี่ผูกพันเจ้าไว้ ไม่หน่ายหนี
...เออ เอ้อ เออ เออ เอย
…ใจผูกพัน”
เนื้อเพลงท่อนสุดท้ายจบลง ปีหนึ่งหลายคนยังมีท่าทีมึนงงสับสน แต่อีกหลายคนก็เริ่มเข้าใจในความหมายบางอย่าง ทว่าต่างก็ยังนิ่งเงียบด้วยไม่รู้ต้องทำยังไง กระทั่งพี่ว้ากน็อตต้องส่งเสียงสั่ง
“ปีหนึ่ง! ผมขอตัวแทนหนึ่งคนครับ!!”
เป็น ‘ทิว’ ที่โดนดันออกไปให้เป็นตัวแทนเหมือนเคย เจ้าตัวก้าวไปยังแสตนด้วยท่าทางกล้า ๆ กลัวๆ เพราะเกิดพี่ว้ากปฏิเสธอีกคงได้หน้าแตกซ้ำ กระนั้นพี่ว้ากน็อตก็ยังคงยืนขวางอยู่บนแสตนขั้นแรกไม่ไปไหน มองตัวแทนของปีหนึ่งนิ่งราวกับวัดใจ สุดท้ายจึงกล่าวคำที่ปีหนึ่งทุกคนรอคอย
“เชิญขึ้นไปรับธงรุ่นของพวกคุณด้วยครับ!!”
ประโยคอนุญาตดังพร้อมเสียงเฮลั่นจากในสนามด้วยความดีใจ ทุกสายตามองคนเดินขึ้นไปรับธงบนบันไดชั้นสูงสุด ...วินาทีที่เพื่อนหยิบธงรุ่นขึ้นไปโบก คือการประกาศชัยชนะอันยิ่งใหญ่ และเป็นการยืนยันว่า พวกเขาเป็นนักศึกษารุ่นใหม่ของภาควิชาอุตสาหการ คณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างแท้จริง
จากนั้นจึงเริ่มต้นพิธีการสำคัญที่ใช้รับน้องจากพวกพี่ ๆ คือ พิธีบายศรีสู่ขวัญผูกข้อมือต้อนรับสมาชิกใหม่ให้เป็นครอบครัวเดียวกัน
ด้ายสีขาวถูกส่งต่อให้พี่ทุกชั้นปีผูกข้อมือน้องซึ่งมารอต่อแถว โดยเฉพาะกับพวกบรรดาพี่ว้ากที่ดูจะได้รับความนิยมเป็นพิเศษ เพราะต่างถอดหน้ากากความโหดออกไปแล้ว เลยทำให้บรรยากาศรอบตัวเบาบางลงจนเข้าหาได้ง่าย ยกเว้นคนเพียงแค่คนเดียวที่ยังไม่เห็นแม้เงามารวมในการผูกข้อมือบายศรีนี้
ก้องภพพยายามมองหาพี่อาทิตย์จากกลุ่มของพี่ว้ากด้วยความกังวล ตั้งแต่เดินออกไปเขาก็ไม่เห็นอีกฝ่ายเลย ไม่รู้มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า เพราะพี่อาทิตย์พูดว่าไม่ให้ผ่าน แต่พอตอนหลังพี่น็อตกลับมาบอกให้รับธงรุ่นได้ เขาเลยไม่แน่ใจว่าพวกพี่ไปตกลงกันยังไง
...ทว่าส่วนหนึ่ง เขาไปทำให้พี่อาทิตย์โกรธ ความผิดนี้ยังไงเขาก็อยากจะขอโทษพี่อาทิตย์ให้ได้
ก้องภพจึงไม่ได้ร่วมต่อแถวผูกข้อมือกับใคร แต่เดินเลี่ยงออกมานอกสนาม เพื่อตามหาคนบางคน แต่บังเอิญสวนกับพี่ฟางที่เรียกรั้งเอาไว้
“อ้าว น้องก้องภพ มาเดี๋ยวพี่ผูกข้อมือให้”
เขาเลยยื่นมือขวาไปให้พี่ฟาง แทนมือข้างซ้ายที่ใส่นาฬิกาไว้ ฟังพี่ฟางอวยพรรับขวัญพลางบรรจงผูกด้ายสีขาวบนข้อมือ
“ขอให้น้องก้องใช้เวลาสี่ปีนี้ให้คุ้มค่า ให้ได้เจอแต่เรื่องดี ๆ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องรัก นะจ๊ะ”
“ขอบคุณครับ”
ก้องภพยกมือไหว้ด้วยความขอบคุณจากใจจริง ก็เพราะมีรุ่นพี่ดี ๆ แบบนี้ เลยทำให้เขายังคงดีใจที่ได้เรียนคณะวิศวะ ไม่ผิดจากคำพูดที่เคยยืนยันกับใครบางคน ทว่าตอนนี้คนที่จะให้เขาพิสูจน์กลับไม่อยู่เสียอย่างนั้น เขาเลยตัดสินใจลองถามคู่สนทนา
“เออ พี่ฟางเห็นพี่อาทิตย์มั้ยครับ”
“อ้อ อาทิตย์เหรอ คงอยู่ด้านหลังแสตนนั่นแหละจ๊ะ”
พี่ฟางตอบกลับมาด้วยสีหน้าแปลก ๆ เหมือนจะกลั้นขำนิด ๆ พลางปิดท้ายด้วยการยื่นด้ายมาให้เขาเส้นหนึ่ง
“อ่ะ ไหน ๆ แล้วให้อาทิตย์ผูกข้อมือให้เราด้วยสิ”
พี่ฟางยิ้มแล้วแยกตัวไปทางสนาม เหลือแค่เขาที่ถือด้ายไว้แล้วเดินอ้อมไปยังด้านหลังแสตนซึ่งค้อนข้างมืด มีเพียงแสงไฟส่องถึงราง ๆ กระนั้นเขาก็ยังเห็นเงาของคนคุ้นตาของคนคนหนึ่งยืนหันหลังให้
“พี่อาทิตย์ครับ”
คนถูกเรียกสะดุ้งตกใจรีบหันกลับมามอง และก้องภพก็ต้องชะงักเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย สภาพนั้นไม่มีเค้าความโกรธให้เห็น ตรงข้ามมันกลับปรากฏร่องรอยบวมช้ำจากตาแดง ๆ จนเขาต้องถามอย่างเป็นห่วง
“พี่เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“เปล่า! ไม่เป็นอะไร มันร้อนผมเลยไปล้างหน้ามา ทำไม! คุณมีปัญหารึไง!”
อาทิตย์รีบเปลี่ยนมาตีสีหน้าขึง ปฏิเสธรวดเร็วด้วยแบบคนร้อนตัว ท่าทีนั้นทำให้ก้องภพเริ่มจับทางบางอย่างได้ หากก็ยังคงเลือกตอบอย่างอื่น
“ไม่มีครับ”
“ถ้าไม่มีก็กลับไปที่สนามสิ กำลังบายศรีอยู่ไม่ใช่เหรอ คุณออกมากลางคันได้ยังไง!”
เฮดว้ากเอ่ยปากไล่อย่างหงุดหงิด เตรียมเดินไปทางสนาม ทว่ากลับถูกเสียงรั้งเอาไว้
“เดี๋ยวครับพี่อาทิตย์ พี่ช่วยผูกข้อมือให้ผมได้มั้ยครับ”
ก้องภพชูด้ายสีขาวให้คนมองที่ยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปเอาด้ายมาจากไหน แต่ในฐานะรุ่นพี่ก็จำต้องยอมหยิบไปผูกตามธรรมเนียม
อาทิตย์รอให้คนตรงหน้ายื่นมือขวาที่มีด้ายผูกไว้ก่อนแล้ว แต่อยู่ ๆ ไอ้เด็กปีหนึ่งกลับเปลี่ยนใจ
“ผมว่าข้างนี้ดีกว่าครับ”
คนลังเลเปลี่ยนถอดนาฬิกามือซ้ายออก ปล่อยให้รุ่นพี่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะสบถด่า
“เรื่องมาก!”
กระนั้นอาทิตย์ก็ยังหยิบด้านมาผูกลงตรงข้อมือด้านซ้ายของก้องภพ พลางพูดสั่ง
“ดูแลธงรุ่นแทนผมด้วย”
แม้ประโยคพูดจะสั้น หากความหมายของมันกลับมีค่ามากกว่านั้น เพราะมันคือการยอมรับให้เขาเป็นส่วนหนึ่งของคณะวิศวะ เป็นรุ่นน้องภาควิชาโดยสมบูรณ์
“ผมจะดูแลจากใจเลยครับ”
ก้องภพเอ่ยยืนยันไปพร้อมรอยยิ้ม สร้างความหมั่นไส้ให้กับคนฟังตงิด ๆ จนต้องเร่งมัดด้ายลวก ๆ
“เอ้า เสร็จแล้ว”
“ขอบคุณครับพี่อาทิตย์”
“เออ”
เฮดว้ากตอบรับห้วน ๆ คราวนี้จะได้ไปสักที ทว่าเพียงแค่ขยับก็ดันถูกเรียกไว้
“เดี๋ยวครับ...”
“อะไรอีกวะ!”
อาทิตย์ตวาดถามเริ่มชักโมโหที่โดนรั้งเป็นครั้งที่สอง เจ้าตัวหันกลับมามองก้องภพ ซึ่งปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าแบบคนรู้ทัน ก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้คนฟังต้องเบิกตากว้าง
“ถ้าจะร้องไห้อีกบอกผมนะครับ อย่าไปแอบร้อง เดี๋ยวผมช่วยเช็ดน้ำตาให้”
“ก้องภพ!!”
เจ้าของชื่อได้ยินเสียงสบถด่าตามมาด้านหลัง แต่ไม่ทันแล้ว เพราะเขาเป็นฝ่ายชิงเดินหนีออกมาทางสนามทันที
คราวนี้พี่อาทิตย์โกรธเขาแน่ ๆ แต่ไม่รู้ทำไมเขาก็ยังจงใจทำอีกฝ่ายโมโห และน่าแปลกที่มันไม่ได้มีความค้างคาใจเหมือนครั้งล่าสุดที่พวกเขาสองคนทะเลาะใส่กัน
...อาจเป็นเพราะเขารู้ว่า 'ใจ' ของเขาส่งถึง 'ใจ' ของใครคนนั้นแล้ว
...เพิ่มอีกก้าวหนึ่ง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ป.ล. มีแถมท้ายตอนพิเศษอีกแล้วค่ะ
....ใครสงสัยว่าพี่อาทิตย์ทำไมไม่ให้ผ่าน? ...พี่อาทิตย์หายไปไหนหลังการบูมน้องเสร็จ?
...หาคำตอบได้ที่นี่ค่ะ 
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.368495063279853.1073741838.311710885624938&type=3
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
