หัวข้อ: SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง

[Cupcake]

ดูๆไป ไม่น่าจะเป็น พี่ว๊ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่งเลยนะ
เพราะดูเหมือนคนที่ร้าย จะเป็นนายปีหนึ่งเสียมากกว่า กวน(จิตกวน)ใจพี่ว๊ากได้ทุกวัน 555

[aoihimeko]

ตอนก่อนๆก็ว่าอาทิตย์น่ารักแล้ว

แต่พอมาตอนนี้แล้วอาทิตย์น่ารักโคตรๆอ่ะ

อ้าาาาาาา  ขอกอดหน่อยนะ


ปล.ก้องก็พยายามอย่ากวนเขามากนักเลย

[cheyp]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
คนมีความรักนี่มันดีจริงจร๊งงงงงงงงงง

[nemesis]

อาทิแอบน่ารักตลอดดด

[Vavaviz]

กรี๊ดดดดด

ตอนนี้เฮดว๊าก'น่ารักและใจดี'เวอร์~~~
หลงรักจริงจัง *^* คึคึ

ก้องภพเร่งทำคะแนนเร็วๆนะ -.,-

[CarToonMiZa]

นายก้องนับวันจะกล้าขึ้นเยอะนะเรา

[||toxic-love||]

อ๋อยยยยยย ฟินนน
> <

[Gongy B.Du]

โฮะๆ ก้องภพเริ่มออกอาการหึงซะแล้ว
แหม ก็พี่อาทิตย์ทั้ง "น่ารัก" แล้วก็ "ใจดี" ขนาดนั้นนี่นา 
(//รอพี่อาทิตย์เวอร์ชั่นตัดผมโกนหนวดต่อไป -.,-)

[Arancia]

หุหุหุ อยากเก็บเอาไว้คนเกียวสินะ 0062

ชอบๆๆๆ รออ่านต่อค่า

[kaporzung]

โอ้ยยยยยย สารภาพรักกันซะที ลุ้นจะแย่แล้ว อิอิ

[Fujoshi]

พี่อาทิตย์ น่ารักเกินไปแล้วนะ

[punchnaja]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

รอคุณพรี่เวอร์ชั่นโกนหนวดนะเคอะ

[หมูน้อย]

คุณก้องไม่ต้องห่วงไม่มีใครรู้หรอก นอกจาก........คนอ่าน อะนะ 55++
 

[m_pop91]

พี่อาทิตย์แอบใจดีด้วย

[babanabekuya]

ขอบคุณคับ ม๊วฟฟฟๆ ฟินๆ

[lovenadd]

มารอ ไออุ่นคร้าบบบบบบบ   

[jing_sng]

ไม่ได้อ่านซะหลายตอน
ชีวิตวัยเรียนนี่ดีจังเลยน้า
ยกเว้นเรื่องสอบ นรกจริงๆ

[analogue]

แฮ่ พี่ก้องภพน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก >.<

[jubujubu]

เรื่องนี้สนุกมากเลย ชอบๆ

[lovejinjunno]

คิดถึงพี่อาทิตย์กับน้องก้องแล้วอ่าาาาาา
มาต่อเร็วๆนะคะ

[oaw_eang]

รออ่านด้วยความกระวนกระวาย

[IaminLove]

เพิ่งรู้ตัวว่าพลาดตอนล่าสุดไป!!! ฮ่าๆๆๆ
อ่านแล้วกรี๊ดน้องก้องมาก แบบหวงพี่อาทิตย์อ่ะ อาการนี้เรียกว่าหวงค่ะน้อง เชื่อพี่ ~~~ 5555
พี่อาทิตย์เองก็แอบใจดีนะเนี่ย จริงๆ ก็ห่วงก้องภพสินะ อยากให้น้องสอบผ่าน อยากให้น้องเรียนที่นี่ต่อไปสินะ ไม่อยากห่างกันสินะ

เริ่มเพ้อไปเรื่อยๆ ละ
อยากบอกว่ารอตอนต่อไปอยู่นะคะ >.<

[why yyy]

พี่ไออุ่นใจดีจุงเบย!!   

[lovenadd]

ตามหา  ไออุ่น 

[BitterSweet]

SOTUS  :  พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง



 
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 18  :  ห้ามสร้างความกังวลให้พี่ว้าก
 



 
“น้องก้องกับน้องเอ็มอยู่สีส้มนะคะ รับป้ายชื่อเสร็จแล้วรอขึ้นรถเบอร์ 3 ได้เลยจ๊ะ”


 
ก้องภพยื่นมือรับป้ายชื่อจากพี่ฟางพร้อมเพื่อน ตรงจุดลงทะเบียนหน้าลานคณะวิศวะ ซึ่งเป็นที่นัดรวมพลน้องปีหนึ่งตั้งแต่ 6 โมงเช้า  แต่แค่ตี 5 ครึ่งก็มีคนมารอรวมตัวกันคึกคัก ส่วนหนึ่งเพราะเกรงในคำขู่ว่าถ้ามาไม่ทันรถล้อหมุนก็จะโดนทิ้งโดยไม่รอ หากอีกส่วนก็เพราะกำลังตื่นเต้นที่กำลังจะได้ไปทะเลในจังหวัดระยอง เป็นเวลา 2 วัน 1 คืน


 
โดยเฉพาะกับเด็กปีหนึ่งที่ไม่ต้องเสียสตางค์ไปสักบาท ด้วยงานนี้พวกพี่ออกค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้ฟรี ขอแค่หิ้วกระเป๋าเสื้อผ้ามาใบเดียวก็พร้อมไปได้เลย  แต่ลึก ๆ ใครก็รู้ว่า...ของฟรีย่อมไม่มีในโลกฉันใด การไปทะเลครั้งนี้ก็ไม่ธรรมดาฉันนั้น


 
...แน่นอนว่ามันไม่ใช่การไปเที่ยวเล่นเฮฮา แต่แฝงไปด้วยจุดประสงค์บางอย่าง



 
“พี่ฟางครับ รับน้องคราวนี้มันจะโหดมากมั้ยครับ”


 
ก้องภพได้ยินเอ็มลองถามหยั่งเชิงหวั่น ๆ

 
...นั่นแหละครับ...เป้าหมายสำคัญของการไปทะเลครั้งนี้  ขึ้นชื่อว่า ‘การรับน้องนอกสถานที่’  เกียรติศัพท์ร่ำลือกันทางหน้าหนังสือพิมพ์ก็ไม่ได้ช่วยเสริมภาพลักษณ์ในแง่ดีสักเท่าไร  เลยไม่แปลกที่พวกเฟรชชี่จะเผลอเกร็ง ไม่รู้ว่าจะโดนพวกพี่ ๆ จัดหนักอะไร ยิ่งกับพวกเขา...การไปครั้งนี้มีศึกเดิมพันศักดิ์ศรีคือการ ‘ชิงเกียร์รุ่น’ ด้วยแล้ว ก็ยิ่งสร้างความระแวงเข้าไปใหญ่   หากหนึ่งในรุ่นพี่จัดงานกลับรีบพูดปฏิเสธ พลางหยอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ


 
“แหม...ไม่โหดขนาดนั้นหรอกจ้า จริง ๆ พวกพี่ก็แค่อยากให้เรื่องไปเที่ยวหลังสอบเสร็จกลางภาคแค่นั้นแหละ พวกเราไม่ต้องไปเครียดมากก็ได้ ถือซะว่าไปเที่ยวพักผ่อนแล้วกันนะ”


 
พอฟังคำอธิบายของพี่ฟาง แล้วเหลียวมองรอบตัวก็คล้ายจะเป็นอย่างนั้น  บรรยากาศดูออกแนวสบาย ๆ เหมือนมาจัดมิตติ้งสัมมนา เช่นเดียวกับแผ่นป้ายที่ผูกหราไว้บังหน้าตรงรถบัสเป็นข้อความ ‘อุตสาหการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ณ จังหวัดระยอง'   ซึ่งน้อง ๆ ต่างก็รู้ดีว่ามันโคตรหลอกลวงกันสุด ๆ!



ถึงอย่างนั้นแม้ภาคจะไม่ได้บังคับให้นักศึกษาต้องไปทุกคน ทว่าส่วนใหญ่ก็ต่างพร้อมใจกันมา เพราะนับเป็นงานใหญ่ของภาควิชาอุตสาหการ เลยมีทั้งรุ่นพี่จากทุกชั้นปี รวมทั้งพี่ศิษย์เก่าที่จบไปแล้วตามมาสมทบ และยังมีอาจารย์บางท่านร่วมเดินทางไปคอยคุมด้วย


 
สรุปจำนวนคนได้เกือบ 300 คน ต้องใช้รถบัสถึง 5 คัน แบ่งกันขึ้นนั่งตามแต่ล่ะปี โดยมีพี่สันทนาการนั่งรวมกับน้องปีหนึ่งบางส่วน เพื่อทำหน้าที่นำเล่นกิจกรรม และยังมีรถยนต์ส่วนตัวของรุ่นพี่อีกสองคันขับตามไป เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้มีไว้ใช้ทันท่วงที
 

พอได้กำหนดเวลา ทั้งหมดจึงเริ่มต้นขบวนออกเดินทางมุ่งหน้าไปตามท้องถนนสู่เขตภาคตะวันออก แต่ก่อนจะไปถึงเป้าหมาย พวกเขาต้องแวะเข้าชมศูนย์การเรียนรู้สวนสมุนไพรระหว่างทางให้เข้ากับคอนเซปต์การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ซะหน่อย

 
เด็กภาควิชาอุตสาหการถูกจัดแบ่งออกเป็นกลุ่มสีตามป้ายชื่อ นั่งฟังวิทยากรบรรยายเรื่องสมุนไพรไปพอเป็นพิธี หลังจากนั้นจึงปล่อยฟรีให้น้อง ๆ ได้เดินชมนกชมไม้ตามสวนกันอย่างสบายใจ ส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นการเช็คอินถ่ายรูปแชร์กันลงโซเชียลสนุกสนาน บางคนถ่ายรูปตัวเองไม่พอ ยังลามเลยมาถ่ายรูปรวมกับคนอื่น และไม่น่าเชื่อว่ากลุ่มคนที่ฮอตสุด ๆ จะกลายเป็นกลุ่มเดียวกับคนที่น้องเคยหวาดกลัวมากที่สุด


 
“พี่อาทิตย์ค่า! ขอพวกหนูถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ”

 
“ได้เลยครับ”


 
เฮดว้ากอาทิตย์ยิ้มโปรยเสน่ห์ให้กับสาวน้อยที่มารุมขอถ่ายรูป  ...ไม่รู้เป็นเพราะความประทับใจในตัวรุ่นพี่ หรือติดใจกับการแต่งตัวของกลุ่มพี่ว้าก ที่สลัดมาดเข้มปรับลุคกันยกแก๊งค์ จากชุดประจำว้ากซึ่งปกติจะเป็นเสื้อยืดสีดำ คราวนี้กลับพร้อมใจกันใส่เสื้อเชิ้ตลายดอกสีสดใสทับเสื้อกล้ามด้านใน ท่อนล่างเป็นกางเกงขาสั้น คีบรองเท้าแตะสบาย ๆ แล้วยังมีพร๊อพเสริมเป็นหมวกสาน กับแว่นกันแดดเท่ห์ ๆ ให้อารมณ์เที่ยวริมชายทะเลกันสุด ๆ

 
ยังไม่นับรวมบรรยากาศรอบตัวของแก๊งค์พี่ว้ากที่หัวเราะกันเฮฮา ไม่ตีหน้าเครียดตายด้านเหมือนหุ่นยนต์ เลยทำให้น้อง ๆ รุมให้ความสนใจประหนึ่งดาราดัง ทิ้งให้เพื่อนผู้ชายในรุ่นคนอื่นกลายเป็นหมาหัวเน่า ต้องเผลอบ่นอย่างอิจฉา


         
 “เฮ้ย! พวกมึงดูพวกผู้หญิงดิ ก่อนหน้านี้กลัวพี่ว้ากจนหัวหด มาตอนนี้กรี๊ดกันจะเป็นจะตาย”

           
“เดี๋ยวก่อนเหอะ รอถึงทะเลกูจะถอดเสื้อโชว์ซิกแพคให้กรี๊ดบ้าง”
 
           
“โห ซิกแพคหรือวันแพควะ กูเห็นมึงมีแต่พุง เฮ้ย! ไอ้ก้องมึงก็เอาด้วยดิ ถอดเสื้อลงเล่นน้ำทะเลโชว์อวดสาวหน่อย”

 
           
ก้องภพที่นั่งเงียบฟังเพื่อนในกลุ่มสีส้มอยู่นาน พอถูกเอาชื่อเข้ามาเอี่ยวเลยต้องละสายตาจากแก๊งค์พี่ว้ากซึ่งแอ๊คถ่ายรูปอยู่ไม่ไกล ก่อนส่ายหัวปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเรียบ

 
           
“โทษที กูไม่ค่อยชอบเล่นทะเลเท่าไร”


           
เขาตอบไปตามความจริง เพราะ การไปทะเล กับ การเล่นน้ำทะเล มันคนละเรื่อง สำหรับเขาเลิกเล่นน้ำทะเลไปตั้งแต่อยู่ประถมแล้ว  เขาไม่ชอบให้ตัวเหนอะหนะและรสชาติเค็มจัดของมัน  เวลาไปเที่ยวทะเลทุกครั้ง เขาเลยได้แต่นั่งปล่อยใจอยู่ริมหาดเอาบรรยากาศกินลมชมวิวเฉย ๆ


 
“ทำไมวะ มาถึงทั้งทีก็ลงทะเลหน่อยดิ จะได้ช่วยกันดึงคะแนนกลับมาจากพวกพี่ว้ากด้วยไง”


 
แรงไซโคของเพื่อนในกลุ่มสีส้มตามมาอีกเป็นระลอก อย่างน้อยก้องภพก็มีศักดิ์เป็นถึงเดือนมหาลัย คงพอมีหวังเรียกคะแนนคืนมาจากสาว ๆ ได้บ้าง ภาคเขามีผู้หญิงน้อย ๆ อยู่ เดี๋ยวจะถูกรุ่นพี่แย่งไปซะหมด

 
           
“แล้วมึงคิดดูนะเว้ย ผู้หญิงเวลาลงน้ำทะเลเซ็กซี่จะตาย มึงจะปล่อยให้พวกพี่ว้ากฉกไปกินต่อหน้าต่อตาได้ยังไงวะ พอลงเล่นน้ำทะเลตัวถึงตัวด้วยนะ โอยย! มึงเอ้ยย! แม่งโคตรจะได้ฟีล”


           
คำยั่วยุชวนคิดลึกเรียกเสียงฮือฮาสนับสนุนจากทั้งกลุ่ม หากยังไม่ทันที่ก้องภพจะตอบว่าอะไร เสียงของใครบางคนด้านหลังกลับเป็นฝ่ายชิงย้อนถามขึ้นมา


 
“ดูเหมือนพวกคุณคงอยากเล่นทะเลกันมากใช่มั้ยครับ”


 
ทุกคนสะดุ้งเฮือกพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย  เมื่อหันไปมองเจ้าของใบหน้าเคร่งเครียด ตรงข้ามกับเสื้อเชิ้ตลายดอกสีฟ้าสดใส สัญลักษณ์ของแก๊งค์พี่ว้าก ทั้งยังเป็นคนมีตำแหน่งสูงสุดอีกด้วย


 
พวกเขาไม่รู้ว่าเฮดว้ากอาทิตย์มาตอนไหน แต่ที่แน่ ๆ คงนานพอให้ได้ยินคำนินทาในระยะเผาขน ซ้ำยังรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ


 
“ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมจัดให้ตามคำขอของพวกคุณเอง”


 
เป็นประโยคอาสาแบบมีน้ำใจ แต่พาให้คนฟังสยองขวัญเหมือนคนถูกแขวนป้ายเตรียมรอลงอาญา ก่อนเฮดว้ากจะหันหลังเดินออกไป ปล่อยให้กลุ่มผู้ชายในกลุ่มสีส้มกลืนน้ำลายเอื้อกก้มหน้ารับชะตากรรม

             
“เพราะมึงนั่นแหละ ปากแม่งพาซวยจริง ๆ”
 
             
เอ็มบ่นใส่เพื่อนในกลุ่มที่คงได้เล่นทะเลสมใจอยาก ก้องภพเองก็เผลอถอนหายใจอย่างเหนื่อหน่าย เพราะคงต้องโดนลงน้ำทะเล ทั้ง ๆ ที่ไม่ค่อยชอบ แต่แม้จะปล่อยความอึดอัดให้ลอยไปกับอากาศแล้ว บางสิ่งบางอย่างในใจยังคงถ่วงความรู้สึกจนน่าหงุดหงิด 


             
...จะเป็นด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่ค่อยเข้าใจ  ทว่าน่าแปลกที่เขาไม่สามารถจะจัดการอะไรกับมันได้เลย 



             
คนคิดมากพยายามสลัดหัวไล่ความฟุ้งซ่าน เดินกลับไปขึ้นรถบัสของตัวเอง เพื่อเริ่มต้นออกเดินทางต่อ  ขบวนภาควิชาอุตสาหการ ใช้เวลาบนท้องถนนอีกหลายชั่วโมง กระทั่งเที่ยงตรง รถบัสจึงมาจอดสนิทถึงจุดหมาย ตรงรีสอร์ทที่ตั้งอยู่อย่างสงบเงียบติดริมชายหาด

 

ก้องภพลงจากรถ ทยอยรับกระเป๋าสะพายมารวมกันกับเพื่อนคนอื่น  พลางกวาดตามองสำรวจพื้นที่โดยรอบรีสอร์ท ซึ่งแบ่งออกเป็นบ้างบังกะโลหลังเล็ก ๆ  มีทั้งลานกิจกรรม ห้องประชุม บรรยากาศร่มรื้นด้วยต้นไม้ ดงมะพร้าว  เสียงคลื่น และกลิ่นไอของทะเลจาง ๆ

 
พอลงรถจนครบ ปีหนึ่งทุกคนถูกสั่งให้มารวมตัวกันตรงลานกว้างของรีสอร์ท เพื่อชี้แจงกติกาและกฎต่าง ๆ ในการเข้าค่ายครั้งนี้ เพราะไม่ใช่ว่าการที่พวกเขาอยู่นอกมหาวิทยาลัยจะปล่อยปละละเลย หรือมีอิสระทำอะไรตามใจชอบ


 
...ตรงข้ามพวกพี่ต้องคุมเข้มกันมากกว่าเดิมหลายเท่า โดยเฉพาะเรื่องของความปลอดภัยของน้อง ๆ ซึ่งจะต้องให้ความสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง


 
หลังจากนั้นจึงเป็นการแจกกุญแจแบ่งบังกะโลกันนอนหลังละ 20 คน  นำสัมภาระของตัวเองไปเก็บ แล้วมากินข้าวเที่ยง เตรียมเรียกพลังงานให้เต็มที่สำหรับกิจกรรมช่วงบ่าย ซึ่งจะเข้าสู่โหมดรับน้องอย่างเต็มรูปแบบ โดยแบ่งน้องออกเป็น 8 กลุ่มตามสี เพื่อเวียนกันเข้าตามฐานต่าง ๆ


 
...แต่เอาเข้าจริง ๆ แต่ละฐานที่พวกพี่จัดก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด ส่วนใหญ่มักเป็นเกมพื้น ๆ อย่างการปิดตาล้วงไห ปะแป้งแต่งหน้า ไม่มีการบังคับให้น้องทำสัปดนอะไร  เน้นความสนุกเฮฮาเหมือนที่พี่ฟางเคยว่าไว้ 


 
ไม่เว้นแม้แต่ฐานที่อยู่ใกล้ทะเลมากที่สุด และเป็นฐานของพี่ว้ากเองก็ยังดูรื่นเริงบันเทิงใจ นำโดยเฮดว้ากอาทิตย์ท่าทางชิล ๆ นั่งตรงเก้าอี้ผ้าใบชายหาด ร้องเพลงคลอประกอบพี่น็อตเล่นกีตาร์  ก่อนหันมาเห็นบรรดาน้อง ๆ กลุ่มใหม่ เลยรีบลุกขึ้นมาเตรียมต้อนรับ


 
“น้องผู้หญิงขึ้นมานั่งหลบร่มบนนี้เลยครับ เดี๋ยวฟังพวกพี่เล่นเพลงไปพลาง ๆ ก่อนนะครับ”


 
เฮดว้ากอาทิตย์พูดเชื้อเชิญด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ให้น้องผู้หญิงแยกมุมไปนั่งหลบร้อน ซึ่งพวกสาว ๆ ก็ดูจะถูกอกถูกใจกันดีที่ไม่ต้องมายืนตากแดด แล้วจึงหันมาถามกลุ่มคนที่โดนหมายหัวไว้ตั้งแต่เช้า


 
“ส่วนพวกคุณอยากเล่นทะเลกันใช่มั้ย งั้นผมจะให้พวกคุณลงไปเล่นให้เต็มที่ ทุกคนถอดเสื้อ!!”


 
ถึงยังไงเฮดว้ากก็ยังเป็นเฮดว้ากอยู่วันยังค่ำ แม้ภาพลักษณ์จะดูเบาบางลงแค่ไหน แต่คำสั่งของเฮดว้ากถือเป็นสิทธิขาด พวกผู้ชายจึงต้องถอดเสื้อเชียร์ของคณะที่ใส่มาวันนี้ลงบนพื้นทราย โชว์หุ่นของตัวเอง ท่ามกลางเสียงกรีดร้องวี๊ดว๊ายของสาว ๆ รวมถึงรุ่นพี่บางส่วนที่มาแอบส่องน้องทำกิจกรรม


 
แล้วจึงตามมาด้วยคำสั่งที่โหดเยี่ยงการฝึกรด. ทั้งไล่ให้พวกเขาไปกอดคอลุกนั่งที่ทะเล  ต่อด้วยคลานขึ้นมาบนพื้นทราย โดนให้ทั้งหมอบ ทั้งกลิ้ง จนเนื้อตัวเต็มไปด้วยทรายคล้ายหมูคลุกแป้งเตรียมลงทอด แล้วก็ให้กลับไปนั่งแช่น้ำทะเลใหม่สลับกันไปมา

 
ส่วนพี่ว้ากพอสั่งเสร็จก็ไปนั่งร้องเพลงกับพวกผู้หญิง ปล่อยให้พวกเขานั่งลอยคอกับคลื่นทะเลโดยไม่สนใจ มองดูก็รู้ว่าพวกปีหนึ่งกำลังโดนแกล้ง และทุกคนก็คงคิดตรงกัน

 
           
 “แม่งตั้งใจไปม่อหญิงอยู่แล้วนี่หว่า แล้วมาสั่งลงโทษเราโชว์พาว สองมาตรฐานชัด ๆ!”


 
ก้องภพได้ยินเสียงเพื่อนบ่น ยิ่งเห็นคนไม่ทุกข์ร้อนบนชายหาดก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด นี่อาจเป็นสาเหตุของอะไรสักอย่างดลใจให้เขาลุกพรวดเดินขึ้นมา


 
“ขออนุญาตครับ!”


 
ทุกสายตาหันมองใครเจ้าของเสียง รวมทั้งเฮดว้ากอาทิตย์ที่หยุดคุยกับกลุ่มน้องผู้หญิง เขาไม่แปลกใจที่เห็นว่าเป็นฮีโร่เจ้าประจำคนเดิม แต่ที่มันแปลกผิดปกติคือท่าท่างคล้ายคนหมดความอดทนในอะไรสักอย่าง จนเขาต้องเดินลงไปถามเสียงเครียด


           
“มีอะไรเหรอครับคุณ”


           
“ผมว่ามันไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไรที่พี่ไปนั่งร้องเพลง แล้วให้พวกผมมาตากแดดแช่น้ำทะเลครับ”


 
อาทิตย์เบิกตากว้างให้กับคำแย้ง  ...ถึงไอ้ 0062 จะเคยเถียงเขามาบ้าง หากครั้งนี้มันแฝงไปด้วยความไม่พอใจในน้ำเสียงอย่างชัดเจน กระนั้นเขาก็ยังตีสีหน้าเคร่งพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด


 
“ถ้ากับเรื่องแค่นี้คุณยังอดทนทำไม่ได้ แล้วต่อไปคุณจะไปทำอะไรได้อีก!”


 
“ผมทำได้ทุกอย่างครับ! บางกิจกรรมของพี่ผมยอมรับว่ามันดี แต่กิจกรรมนี้ผมไม่เห็นว่ามันจะสร้างสรรค์ตรงไหน ผมเลยคิดว่ามันไม่ยุติธรรมต่อพวกผม!”


           
...เหมือนโดนไม้ตีแสกหน้า เมื่อฟังคำตอบที่คล้ายการเถียงไม่ยอมรับ จนสร้างความโกรธให้มีศักดิ์ศรีรุ่นพี่


 
“งั้นถ้าคุณทำได้ทุกอย่าง ผมจะสั่งให้คุณลงทะเลไปตรงนั้นคนเดียว ไปทำให้หัวคุณเย็นหน่อย เหตุผลแค่เนี่ยพอมั้ย!”
 

           
คำถามตวาดลั่นพาให้ทั้งหาดเงียบกริบ ทุกสายตามองมายังคนรับคำสั่งซึ่งยังคงยืนนิ่งเงียบ  ก่อนสุดท้ายจะเลือกหมุนตัวหันหลังยอมทำตามเหตุผลนั้น



           
ก้องภพเดินลึกลงไปในทะเล แต่ละย่างก้าวนั้นหนักอึ้ง ไม่ใช่แค่ร่างกาย หากเป็นที่หัวใจ...


 
เขาไม่รู้ว่าลึก ๆ ทำไมถึงกล้าเถียงพี่อาทิตย์ไปแบบนั้น มันไม่มีเหตุผลเลยสักนิด แค่ฟังคำบ่นของเพื่อนก็ดันเผลอมาคิดหงุดหงิดจนทนไม่ไหว ทั้งที่เขาเคยได้ยินคำบ่นโอดครวญแบบนี้เป็นประจำเวลาเพื่อนถูกลงโทษจากพี่ว้าก แต่คราวนี้เขากลับมีอารมณ์ร่วมมากกว่าที่เคยจนเผลอพูดออกไปโดยไม่ยั้งคิด


 
...และผลสุดท้ายก็เป็นเหมือนทุกที


 
เขาไปยั่วโมโหพี่อาทิตย์ให้โกรธ แล้วก็โดนสั่งลงโทษซ้ำไปซ้ำมา ใจจริงเขาอยากจะลองคุยกับพี่อาทิตย์ดี ๆ เหมือนที่เห็นพี่คุยหัวเราะกับคนอื่น แต่เขาไม่เคยที่จะได้โอกาสนั้นเลยสักครั้ง และจะโทษใครก็ไม่ได้ เพราะเขาดันเป็นตัวต้นเหตุก่อเรื่องเองทั้งนั้น


 
...แล้วแบบนี้พี่อาทิตย์จะเกลียดเขาบ้างรึเปล่า


 
 คำถามนั้นตรึงให้ก้องภพหยุดนิ่ง  เหม่อมองน้ำทะเลถูกซัดขึ้นมาเป็นระลอกคลื่นในความลึกระดับอก เขาว่ายน้ำเป็นอยู่บ้างเลยไม่ค่อยกังวลเท่าไร หรือบางที...เขาน่าจะทำให้หัวเย็นลงอย่างที่พี่อาทิตย์พูดไว้

 

เพียงแค่นึก ร่างกายก็ทำตาม ...ก้องภพตัดสินใจหลับตามุดดำน้ำลงไป ให้ความเย็นของทะเลดับความหงุดหงิดของตัวเอง ปล่อยลมหายใจขึ้นมาเป็นฟองอยู่นานจนเกือบจะหมด เขากำลังจะว่ายขึ้นมาเหนือน้ำอีกครั้ง แต่พลันอยู่ ๆ กลับรู้สึกถึงแรงกระชากดึงตัวให้ขึ้นมาอย่างรุนแรง พร้อมกับเสียงตะโกนเรียกชื่อดังลั่น
 


“ก้องภพ!  ทำใจดี ๆ ไว้ คุณอย่าเป็นอะไรนะ!!”


 
สิ่งแรกที่เขาเห็นหลังโผล่พ้นจากน้ำ คือแววตาหวาดกลัวของพี่อาทิตย์  ซึ่งเขาไม่รู้ว่าเจ้าตัวมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง เขากำลังจะอ้าปากถาม แต่ดันโดนมือล็อกลากร่างขึ้นฝั่ง เลยกลายเป็นว่าเขากลืนน้ำทะเลเข้าปากไปอึกใหญ่ หากอีกฝ่ายก็ยังคงไม่หยุดทั้งลากทั้งดึงเขาขึ้นมาจนถึงชายหาด ทำให้คนสำลักความเค็มจัดของน้ำทะเลไอออกมาจนตัวโยน นั่นยิ่งสร้างความตระหนกให้กับอาทิตย์ที่ช่วยประคองศีรษะเขาเอาไว้


 
“ก้องภพ!! คุณเป็นอะไรมั้ย! หายใจออกรึเปล่า ตะคริวกินขาเหรอ หรือโดนแมงกะพรุน พยาบาล!! พยาบาลอยู่ไหน เรียกหน่วยพยาบาลมาเร็ว ๆ เข้า!!”


 
ท้ายประโยคเจ้าตัวตะโกนเรียกหน่วยพยาบาลกันจ้าละหวั่น  หากเสียงเบา ๆ กลับทำให้คนสั่งชะงัก


 
“เออ...พี่ครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร”


 
คนพูดยันตัวลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าทางปกติ แต่อาทิตย์กลับยังคงเอ่ยเถียง



 
“ไม่ได้เป็นอะไรได้ยังไง ก็ผมเห็นคุณจมน้ำ!”


 
“ผมดำลงไปต่างหากครับ”


 
“ห่ะ! แล้วคุณจะดำลงไปทำไม!!”


 
“ก็พี่บอกว่าไปทำให้หัวเย็นหน่อยผมก็เลยดำลงไป”
 



 
...คำอธิบายส่งผลให้ทั้งหาดเงียบสนิท


 
 
อาทิตย์กระพริบตาปริบ เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ สรุปแล้วที่อุตส่าห์ลงไปช่วยมัน ก็หมายความว่าเขาทำตื่นตูมไปเองงั้นเหรอวะ มันก็ใช่ที่เขาบอกว่าให้มันลงไปทะเลให้หัวเย็น แต่ใครจะไปคิดว่ามันดันเสือกดำหายไปจริง ๆ ...มันบ้ารึเปล่าวะ! ...มันทำแบบนี้ได้ยังไง!!

               
...ความกังวลเริ่มเปลี่ยนเป็นความโกรธจนตัวสั่น เฮดว้ากกำหมัดแน่น ตวาดดังลั่น



 
“คุณจะบ้ารึไง!! ถ้าผมสั่งให้คุณไปตายคุณก็ต้องไปตายเหรอ คิดเองบ้างสิวะ!!”


 
ความรู้สึกหลากหลายปะปนมากับน้ำเสียงนั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือความโกรธจัดที่ก้องภพไม่เคยเห็นอาทิตย์เป็นมากขนาดนี้มาก่อน ทว่าเสียงโวยวายกลับถูกขัดด้วยกลุ่มพยาบาลของพี่ฟางซึ่งรีบวิ่งลงมาดู


 
“ไหนใครเป็นอะไร”


 
“ไม่ต้องแล้ว!! พอ เลิกฐาน!!”


 
อาทิตย์ออกคำสั่งยุติเรื่องทั้งหมด แทรกตัวผ่านกลุ่มคนมุงออกไปด้วยความโมโห  ทิ้งให้คนอื่น ๆ ยังยืนงง รวมทั้งก้องภพที่ยังนั่งกับพื้นชายหาด จนเอ็มต้องมาช่วยดึงมือให้เขายืนขึ้นพลางถามด้วยความห่วง


 
“เฮ้ย! มึงเป็นไงบ้างวะ โอเคมั้ย”


 
“อืม โอเค”


 
“มึงรู้เปล่า เมื่อกี๊กูตกใจแทบตายนึกว่ามึงจมน้ำ แม่งอยู่ ๆ  พี่อาทิตย์เขาพุ่งลงไปทะเลคนแรกเลย กูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามึงดำน้ำหายไป”


 
คำอธิบายเหตุการณ์ที่เขาพลาดไปทำให้ก้องภพนิ่งเงียบ


 

...ใช่  เขาไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง


 
...ไม่รู้ว่าพี่อาทิตย์กังวลกับเขามากขนาดไหน



 
แต่ที่แน่ใจ...อย่างน้อยเขาก็สัมผัสถึงมันได้ผ่านการกระทำ น้ำเสียง ...และแววตาคู่นั้น


 
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 

 
TBC

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้ยยยย!! เขิลอะ

[Fujoshi]

พี่อาทิตย์น่ารัก

ส่วนก้องภพรีบไปง้อพี่อาทิตย์เลยนะ

[warin]

พี่ว๊ากงอนซะแระ  หุหุ

[MZter]

  คนนึงหึง คนนึงห่วง (แสดงว่าอาทิตย์ไม่เคยปล่อยให้ก้องภพคราดสายตาเลยสินะ ช่างเป็นความเหมือนที่แตกต่าง)

[PapermintReal]

โอยยย เป็นเกลียวแข่งกับโปเต้ด้วยความเขิล