SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง กฎของปีหนึ่งข้อที่ 23 : สารภาพความจริงกับพี่ว้าก ...กลับครับ นาทีนี้กลับอย่างเดียว
“พี่อาทิตย์ไม่ซื้ออะไรเพิ่มแล้วเหรอครับ”
คนถูกถามหันขวับกลับมามองคนเดินตามหลังที่ทำหน้างง ๆ ดูไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อน
...เห็นแล้วก็ยิ่งน่าหงุดหงิด ทั้ง ๆ ที่มันทำเอาเขาเป๋แทบไปไม่ถูกหลังออกจากร้านตัดผม เลยต้องรีบจ้ำมายืนรอรถเมล์อยู่หน้าห้าง เพื่อที่จะสงบสติอารมณ์ฟุ้งซ่านของตัวเอง
...ไม่รู้เป็นอะไร...โดนเจ๊แนนนี่ชมไปตั้งเยอะเขากลับเฉย ๆ แต่พอเจอสายตาของก้องภพเท่านั้น มันดันทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ แม้ว่ามันจะเป็นคำชมอ้อม ๆ จากผู้ชายเหมือนกัน แต่เขาดันเผลอปล่อยให้อีกฝ่ายเริ่มมีอิทธิพลต่อหัวใจตัวเองขึ้นเรื่อย ๆ ไหนจะไอ้เรื่องบรรยากาศท่าทางที่ดูเหมือนนัดเดทกันอีก ขืนอยู่ต่อไปก็มีแต่จะยิ่งแย่ ตอนนี้เขากับมันควรห่างกันไว้น่ะดีที่สุด
“ผมจะกลับหอแล้ว”
ในเมื่อธุระก็เสร็จหมดทุกอย่าง แล้วนี่ก็เกือบจะห้าโมงเย็นด้วย คงถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันไปสักที หากก้องภพกลับรีบเสนอตัวมายืนข้าง ๆ
“งั้นผมกลับด้วยครับ”
...ก็นั่นแหละครับ...ลงท้ายถึงจะหนียังไงก็ไม่พ้น เพราะทางกลับก็ต้องไปทางเดียวกัน
อาทิตย์จึงอดทนยืนรอรถเมล์ ก่อนจะขึ้นไปนั่งฝ่าการจราจรแสนติดขัดไปลงป้ายแถวหน้ามหาลัยตัวเอง แล้วถึงค่อยก้าวลงจากรถโดยไม่สนใจเอ่ยคำลากับคนที่มาด้วยกัน มุ่งหน้าตรงกลับหอซึ่งอยู่ในซอยไม่ได้ไกลมาก แต่ยิ่งเดินก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีใครบางคนติดหนึบเป็นเงาตามตัว จนต้องหันไปตวาดดุ
“คุณไม่ต้องเดินตามมาส่งผม! ผมกลับเองได้ ไม่ใช่ผู้หญิง!”
“เปล่าครับ ผมแค่เดินกลับหอ ผมอยู่หอชัยพฤกษ์ครับ”
คำตอบที่ได้ฟังทำเอาคนรู้ความจริงชะงัก ...หอชัยพฤกษ์ อ้าว...มันอยู่ใกล้ ๆ หอร่มฤดีของเขาเลยนี่หว่า มิหน่า...เขาถึงได้เจอมันที่ร้านขายข้าวแถวนี้บ่อย ๆ แล้วนี่มันก็ดันไม่บอกเขาตั้งแต่แรก ปล่อยให้เข้าใจผิดอยู่ได้ หรือจริงๆ มันคงไม่คิดจะบอก เพราะพอเขาเหลือบมอง กลับเห็นก้องภพอมยิ้มขำในความนึกไปเองของเขา ซ้ำยังถามย้อนด้วยน้ำเสียงยียวน
“ทำไมครับ หรือพี่อาทิตย์คิดว่าผมจะเดินไปส่ง”
“ไม่ใช่โว้ย!”
“แต่ถ้าพี่อาทิตย์อยากให้ผมเดินไปส่งเป็นเพื่อนถึงหอ ผมก็ยินดีนะครับ”
...นอกจากสายตาแล้ว ก็มีไอ้คำพูดคลุมเครือนี่แหละที่ยังเป็นปัญหา มันไม่เคยน้อยลง หากมีแต่จะเพิ่มมากขึ้นถึงความหมายที่แอบแฝง แต่ตอนนี้เขาไม่พร้อมจะเคลียร์อะไรทั้งนั้น เลยเลือกหยุดทุกอย่างเอาไว้ แล้วรีบหันหลังก้าวกลับหอของตัวเอง
...ถ้ามันอยากเดินมากนักก็ตามใจ เพราะมันคงไม่ตามมาจนถึงห้องหรอก พอเขาเข้าหอแล้วก็จะได้จบเรื่องบ้า ๆ ไปสักที!
อาทิตย์รีบเร่งฝีเท้าไปยังเป้าหมายที่อยู่ไม่ไกล ทว่ายังไม่ทันได้โล่งใจตามที่คิด เสียงพร้อมร่างท่วมของป้าดูแลหอกลับรีบพุ่งสวนมาทันทีที่เห็นเขาเหยียบก้าวแรกตรงบันไดด้านหน้า
“หนูอาทิตย์! โอยย! หนูกลับมาพอดีเลยป้ากำลังจะโทรหา”
“มีอะไรเหรอครับป้าพร”
เขารีบถามป้าดูแลหออายุเกือบห้าสิบ ...จริง ๆ ป้าแกเป็นคนใจดีและดูแลคนในหอพักซึ่งส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาเหมือนลูกเหมือนหลาน แต่ตอนนี้ป้าพรกลับมีท่าทางตื่นตกใจ พลางรีบละล่ำละลักอธิบาย
“ก็มีคนมาแจ้งป้าว่า มีน้ำนองอยู่เต็มพื้นตรงทางเดินชั้น 6 แล้วมันไหลออกมาจากห้อง 618 ห้องของหนูอาทิตย์นั่นแหละ หนูรีบขึ้นไปดูเลยเถอะจ๊ะ ป้ากลัวว่าท่อประปาจะแตกแล้วท่วมห้องไปแล้ว”
“อะไรนะครับ! ท่อประปาแตก!!”
อาทิตย์เบิกตากว้าง ร้องตะโกนเสียงหลง รีบพุ่งตัวขึ้นลิฟต์กดเลข 6 พอสัญญาณบอกถึงชั้น ไม่ต้องรอให้ประตูเลื่อนลิฟต์เปิดจนสุด เขาก็รีบแทรกผ่านวิ่งมาดูหน้าห้อง แล้วใจก็แทบร่วงหล่นหายไปอยู่ตาตุ่ม เมื่อพบว่าทางเดินบริเวณนั้นมีน้ำนองอยู่ ซึ่งมันไหลออกมาจากห้องของเขาเองจริง ๆ
เจ้าของห้องรีบควานหากุญแจในกระเป๋า ก่อนไขปลดล็อคแม่กุญแจที่คล้องกันอยู่ของห้อง ทันทีที่เปิดบานประตูออก น้ำจากด้านในก็ไหลเอ่อออกมาจนท่วมถึงข้อเท้า สภาพพื้นทั่วทุกตารางนิ้วเจิ่งนองเปียกไปด้วยน้ำ และยังคงไม่หยุดเพิ่มปริมาณโดยสาเหตุมาจากหลังบานประตูห้องน้ำที่อยู่ด้านในสุดของห้องติดริมระเบียง
อาทิตย์รีบลุยฝ่าเข้าไปหาต้นตอ ซึ่งพบได้ไม่ยากเพราะน้ำกำลังพุ่งทะลักจากท่อสายน้ำดีที่เชื่อมตรงอ่างล้าง ซึ่งหลุดแตกออกมาจนทำให้น้ำไหลไม่หยุด เขาเลยรีบหมุนปิดวาวล์น้ำที่ต่อท่อประปาพีวีซี แล้วถึงค่อยมาสำรวจบริเวณที่พัง แต่สภาพนั้นก็ดูสาหัสจนกว่าจะแก้ มีทางเดียวคือต้องเปลี่ยนอะไหล่ใหม่หมด
“ป้าพรครับ รบกวนช่วยตามช่างให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ”
อาทิตย์เอ่ยบอกคนดูแลหอที่ขึ้นตามมาด้วยน้ำเสียงซีเรียส หากคู่สนทนากลับทำสีหน้าลำบากใจ
“ป้าตามแล้วจ๊ะ แต่ช่างเขาไม่ว่าง แล้วนี่มันก็เย็นมากแล้ว ร้านขายอุปกรณ์ประปาก็ปิดกันไปหมด ป้าว่ารอพรุ่งนี้เช้า แล้วเดี๋ยวป้าจะตามช่างมาซ่อมให้อีกที คืนนี้ยังไงหนูนอนห้องเพื่อนไปก่อนแล้วกันนะจ๊ะ”
ท้ายประโยคป้าพรพยักเพยิดไปที่ใครบางคนซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง อาทิตย์ถึงเพิ่งสังเกตว่าไอ้ก้องภพมันตามเขามาถึงห้องจริง ๆ ด้วย แต่อาจคงเพราะได้ยินเรื่องที่ป้าพรแจ้งเขา เจ้าตัวจึงขึ้นมาที่ห้องเผื่อจะช่วยอะไรได้ เพราะก้องภพเองก็เอ่ยอาสาด้วยท่าทางเป็นกังวล
“นั่นสิครับ พี่อาทิตย์มานอนห้องผมก่อนก็ได้ครับ อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง พรุ่งนี้พี่จะได้มาดูห้องแต่เช้า”
อาทิตย์พยักหน้า ตอนนี้ใครเสนออะไรมาเขาก็รับหมด บอกตรง ๆ ว่าเขาไม่มีแรงจะคิดเพิ่มทั้งนั้น เพราะยิ่งกวาดตามองสภาพห้องก็ยิ่งเครียด
...ปกติก็ไม่ค่อยได้จัดให้มันเป็นระเบียบอยู่แล้ว แต่พอมีน้ำท่วมนองอยู่เต็มห้องก็ยิ่งเละบรรลัยคูณสอง ข้าวของบางส่วนเปียกพังไปโดยไม่ต้องเสียเวลาขน
มีทั้งหนังสือนอนจมอยู่กับน้ำ ซึ่งเขาวางกองบนพื้นข้างเตียง ไม่ว่าจะเป็นชีทแบบเรียน การ์ตูนที่เขาเช่ามาอ่านจากร้าน หนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุด ไหนจะสายชาร์ตแบตโทรศัพท์กับโน้ตบุ๊คที่เขาเสียบคาปลั๊กพวง ดีว่าเขาไม่ได้เสียบต่อกับปล๊กไฟเอาไว้เลยไม่ทำให้มันช็อตไฟไหม้ห้องอีกกรณี รวมทั้งพัดลมตั้งพื้น กระเป๋าเป๋ รองเท้า ตะกร้าผ้าที่เขาเก็บผ้าซึ่งเพิ่งตากเสร็จเมื่อเช้าแต่ยังไม่ได้รีด และสารพัดข้าวของอีกมากมายที่โดนน้ำเล่นงาน
เขาจึงค่อย ๆ ทยอยไล่เก็บของอื่น ๆ ขึ้นบนโต๊ะให้พ้นน้ำ แล้วจึงใช้ไม้ถูพื้นดันน้ำให้ระบายลงท่อจากในห้องน้ำ และระเบียงหลังห้อง รวมถึงตรงทางเดินของชั้น ซึ่งเขาก็ต้องไปขอโทษขอโพยห้องข้าง ๆ แต่ส่วนใหญ่ก็เข้าใจดีว่ามันเป็นเพราะอุบัติเหตุ และไม่ได้สร้างความเสียหายเดือดร้อนอะไรมาก นอกจากเสียจากห้องเขาที่ต้องลงมือขัดถูบิ๊กคลีนนิ่งใหม่ โดยมีก้องภพคอยช่วยเป็นลูกมือเก็บกวาด
“พี่อาทิตย์ครับ ตะกร้าผ้านี่จะทำยังไงดีครับ ให้ผมลงไปซักใหม่เลยมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก ผ้านั้นผมเพิ่งซักมา เดี๋ยวตัวที่เปียกเอาไปตากให้แห้ง แล้วค่อยซักใหม่อีกที”
“งั้นผมรีดผ้าส่วนที่ไม่เปียกให้นะครับ”
จบคำ เจ้าตัวก็หยิบจับเตารีดกับแท่นวางอย่างคุ้นชิน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ก้องภพมารีดผ้าในห้องเขา ซึ่งเขาก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีก
หากอาทิตย์ก็ต้องปล่อยเลยตามเลย เก็บเอาเก็บผ้าที่เปียกสามสี่ตัวไปแขวนราวตากผ้าตรงระเบียง แล้วถึงค่อยเดินเข้ามาจัดการกับกองหนังสือชุ่มน้ำที่ผึ่งเอาไว้ ยิ่งเห็นสภาพของมันแล้ว ก็ยิ่งอยากจะยกมือกุมขมับ
...ไอ้ชีทเรียนขอซีรอกซ์จากเพื่อนใหม่ก็ได้ หนังสือการ์ตูนที่เปียกก็อาจต้องคุยขอซื้อกับทางร้าน แต่หนังสือที่ยืมมาทำรายงานจากห้องสมุดเนี่ยสิ มีหวังเขาได้โดนบรรณารักษ์ด่าซ้ำแถมโดนค่าปรับอานแน่ ๆ แต่จะโทษใครได้ ก็ตัวเขาเองไม่ใช่เหรอ ที่ดันเอาหนังสือมากองไว้กับพื้น ๆ ข้าง ๆ เตียง เพราะบนโต๊ะเต็มไปด้วยข้าวของระเกะระกะจนไม่มีพื้นที่ว่างเหลือ สรุปคือ ความไม่เรียบร้อยของเขาสร้างปัญหาให้เหมือนที่เคยถูกแม่บ่นใส่เปี๊ยบ
...และที่สำคัญ เขายังต้องมาเสียทรัพย์เพิ่มตอนใกล้สิ้นเดือนด้วย!
อาทิตย์ถอนหายใจยาวปลงตกให้กับชะตากรรมแสนบัดซบของตัวเอง กำลังเตรียมใจว่าพรุ่งนี้จะเข้าไปคุยกับทางห้องสมุดเพื่อต่อรอง หากก้องภพที่เพิ่งรีดผ้าเสร็จและกำลังเก็บเข้าตู้กลับเสนอแนะวิธีการ
“ผมเคยได้ยินมาว่า ถ้าเอาหนังสือที่เปียกน้ำไปแช่ในตู้เย็น มันจะช่วยทำให้กลับมาเหมือนเดิม แล้วหน้าหนังสือก็จะไม่พองย่นด้วยนะครับ”
“จริงเหรอ”
คนเห็นแสงความหวังเรืองรองรีบย้ำถาม ซึ่งก้องภพก็พยักหน้ารับ แต่พอเขาหันไปเปิดตู้เย็น แสงสว่างก็ดับวูบ
...ลืมไปว่าตู้เย็นของตัวเองมันเล็กนิดเดียว แค่วางขวดน้ำก็จะเต็มแล้ว แถมเขายังแช่ขนมของกินเอาไว้ซะเพียบ แล้วแบบนี้จะยัดหนังสือเล่มโต ๆ เข้าไปอีกได้ยังไง
“พี่อาทิตย์เอาหนังสือมาแช่ไว้ที่ตู้เย็นห้องผมก่อนก็ได้ครับ ไหน ๆ ก็ต้องไปนอนค้างห้องผมอยู่แล้ว หรือพี่อาทิตย์จะไปเลยมั้ยครับ ผมจะได้ช่วยขนของ”
ประโยคแนะนำดังมาอีกเป็นครั้งที่สอง และมันช่วยทำให้อาทิตย์นึกขึ้นได้ว่าไปตกปากรับความช่วยเหลือจากอีกคนหนึ่งไว้อย่างนั้น มาตอนนี้เกิดเกรงใจก็ดูเหมือนจะสายไป จะให้ปฏิเสธแล้วโทรไปขอร้องเพื่อนคนอื่นก็คงยุ่งยาก เพราะเมื่อวานไอ้น็อตมันเพิ่งจะโพสลงในเฟซบุ๊คว่ากลับบ้านไปแล้วด้วย ส่วนไอ้เปรมหอมันก็อยู่คนละทิศกับเขาเลย
สุดท้าย อาทิตย์จึงต้องจำใจยอมยัดเสื้อผ้าใส่ลงในกระเป๋าลวก ๆ แบ็คแพ็คไปค้างคืนที่หอใกล้ ๆ โดยมีก้องภพช่วยถือสมุดที่เปียกน้ำเดินนำ ขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น 6 ตรงสู่ห้อง 608 แล้วไขบานประตูเปิดให้แขกผู้มาเยือน
แม้ขนาดของห้องจะไม่ต่างกันมาก แต่สภาพการจัดวางนั้นแตกต่างลิบลับดั่งฟ้ากับเหว ข้าวของทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยเข้าที่ดูสะอาดตา บ่งบอกลักษณะนิสัยเจ้าของห้อง ซึ่งกำลังเดินไปเปิดแอร์พลางหันมาพูดกับคนที่ยังยืนนิ่งอยู่
“พี่อาทิตย์ใช้ตามสบายเลยนะครับ เดี๋ยวผมลงไปข้างล่างแป๊บหนึ่ง”
ก้องภพพูดทิ้งท้ายไว้แบบนั้น แล้วรีบปิดประตูเดินหายไป ปล่อยให้แขกยังคงงง ๆ กับห้องใหม่
แต่ไหน ๆ เจ้าของก็บอกว่าให้ใช้ได้ เขาเลยหันมาจัดการกับหนังสือที่เปียกน้ำของตัวเอง กวาดตาสำรวจหาตู้เย็นเพื่อเอาหนังสือไปแช่ตามทฤษฏีที่ได้ยินมา ก่อนพบว่ามันมีขนาดค่อนข้างใหญ่กว่าตู้เย็นของเขามาก แต่พอเปิดออกสิ่งที่อยู่ภายในกลับมีแค่ขวดใส่น้ำอยู่สามขวด ที่เหลือก็เป็นพื้นที่โล่ง ๆ ไม่มีอะไรเลย เหมือนเสียบปลั๊กไว้ให้เปลืองค่าไฟเล่น ๆ เท่านั้น
อาทิตย์เพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า สไตล์การใช้ชีวิตของเขากับก้องภพมันค่อนข้างแตกต่างกัน แต่พอยิ่งรู้จักกันมากขึ้น เขาก็ยิ่งได้เห็นมุมใหม่ ๆ ที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน
...และน่าแปลก ทุกครั้งเมื่อเขาพยายามขยับออกห่าง แต่พอมองดูดี ๆ แล้ว เขาพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ไกลจากก้องภพเลย ตรงข้ามกลับเป็นฝ่ายขยับไปใกล้ก้องภพมากขึ้นเรื่อย ๆ
อาทิตย์พยายามสลัดไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ที่ตอนนี้เขาไม่อยากเก็บมากังวลให้พ้นออกจากสมอง แล้วรีบนำหนังสือใส่ตู้เย็นจนเรียบร้อย และไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตู ก่อนจะเข้าใจสาเหตุว่าทำไมอีกคนถึงหายไป
“ผมซื้อมาฝากครับพี่อาทิตย์”
ก้องภพชูถุงใส่ข้าวกล่องร้อน ๆ ส่งกลิ่นหอมฉุย ยั่วกระเพาะของคนมองซึ่งเพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองหิวมากแค่ไหน เพราะนับตั้งแต่ก๋วยเตี๋ยวตอนเที่ยง ผ่านมาจนจะสองทุ่มแล้ว เขายังไม่ได้กินอะไรเพิ่มเลย
“ผมไม่รู้ว่าพี่อาทิตย์ชอบกินอะไร ผมก็เลยสั่งแบบที่ผมชอบมาให้”
ก้องภพส่งกล่องข้าวมาให้เขารับไปเปิด แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นเมนูโปรดของคนซื้อเป็นไข่เจียววางโปะอยู่บนข้าวสวยง่าย ๆ
“นี่คุณซื้อข้าวไข่เจียวหมูสับมาเนี่ยนะ อุตส่าห์ลงไปสั่งกับข้าวเขาทั้งที สั่งอะไรที่มันยุ่งยากหน่อยก็ได้มั้ง ไข่เจียวหมูสับทำกินเองไม่เป็นเหรอวะ”
“ก็ผมทำเองไม่อร่อยเหมือนเขานี่ครับ ทอดทีไรไหม้ทุกที”
“ห่ะ! โตป่านนี้แล้วเนี่ยนะยังทอดไข่ไหม้อีก แม่งเป็นคุณชายหลงยุคมาเหรอวะ หึหึ!”
อาทิตย์หัวเราะขำในลำคอ บางทีเขาอาจจะรู้แล้วว่าทำไมตู้เย็นมันถึงโล่งนัก ก็เพราะเจ้าของดันทำกับข้าวไม่เป็นเลยทั้งที่โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว กระนั้นคนถูกแซวกลับไม่ปริปากบ่น แต่หยิบบางสิ่งที่ซื้อติดมือมาด้วยยื่นให้
“แต่อันนี้ผมรู้ครับว่าพี่ชอบ”
…แก้วนมเย็นชมพูจากร้านเจ้าประจำที่อาทิตย์มักไปซื้อบ่อย ๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อน...เขาคงคิดว่า ก้องภพซื้อนมเย็นมาเพื่อตั้งใจหาเรื่องแกล้งแหย่เขาเล่น แต่มาตอนนี้เขากลับไม่คิดแบบนั้น เพราะสิ่งที่เขาสัมผัสได้ทุกครั้ง มันคือความใส่ใจที่ก้องภพคอยมีให้เขาเสมอ
แม้กระทั่งวันนี้...ไม่รู้เมื่อไรที่ความเครียดเรื่องน้ำท่วมห้องของเขาหายไป พอได้อีกคนมาช่วยคิดช่วยกันแก้ปัญหา ก็คล้ายความหนักอึ้งนั้นจะเบาบางลง จนทำให้เขาสามารถกลับมาหัวเราะขำได้กับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้อีกครั้ง
“ขอบใจ”
อาทิตย์พึมพำเบา ๆ พลางรับแก้วนมเย็นมาไว้ แล้วเริ่มตักข้าวไข่เจียวเข้าปากกินแก้หิว ส่วนก้องภพเดินไปเปิดทีวีดูละครหลังข่าวเรื่อย ๆ แล้วมานั่งลงกินข้าง ๆ เขาบ้าง
แม้จะมีเพียงเสียงจากโทรทัศน์ โดยไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างกัน ทว่าไม่รู้สาเหตุอะไร อาทิตย์กลับเกร็งขึ้นมาแปลก ๆ จนต้องเร่งมือตักข้าวด้วยความเร็วเกินปกติ กระทั่งกินเสร็จก่อนก้องภพ เขารวบกล่องข้าวและแก้วนมเย็นใส่ถุง หันไปถามเจ้าของห้อง
“ถังขยะคุณอยู่ไหนเหรอ”
“อยู่ตรงระเบียงครับ”
อาทิตย์จึงลุกขึ้นไปเลื่อนประตูกระจกหลังผ้าม่านออกเพื่อทิ้งกล่องข้าว
...ท้องฟ้าภายนอกมืดแล้ว หากก็ได้แสงสว่างจากแสงไฟหอฝั่งตรงข้ามเข้าช่วย ซึ่งก็คงเป็นหอร่มฤดีของเขาที่อยู่ใกล้กัน แต่เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าระยะห่างของตึกไม่ได้ยากกว่าการมองเห็นเท่าไร เพราะพอเพ่งดูดี ๆ เขาก็ยังคงเห็นผ้าที่ตากไว้อยู่ตรงระเบียงหออีกฝั่งชัดเจน
...เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ ...ทำไมไอ้ผ้านั่นมันคุ้น ๆ วะ ...มันเหมือนกับผ้าที่เขาเพิ่งหยิบมาตากใหม่เมื่อเย็นนี้ แล้วข้าวของทุก ๆ อย่างที่วางอยู่ก็คล้ายกันกับห้องของเขา
...จริงด้วย ...ทำไมเขาถึงไม่เอะใจเลยว่าห้องก้องภพอยู่ชั้น 6 เหมือนกัน
“ก้องภพ คุณรู้ใช่มั้ยว่าห้องผมอยู่ไหน”
อาทิตย์หมุนตัวหันมาถามคนที่อยู่ในห้อง ซึ่งเลิกคิ้วตอบงง ๆ ขณะลุกขึ้นเตรียมปิดฝากล่องข้าวหลังกินเสร็จ
“อ้าว ก็ต้องรู้สิครับ ก็ผมเพิ่งไปห้องพี่อาทิตย์เมื่อเย็นนี้ไงครับ”
“ไม่ใช่! คุณรู้มาก่อนหน้านั้นแล้วใช่มั้ยว่าระเบียงห้องเราอยู่ตรงข้ามกัน”
มือที่กำลังเก็บกล่องข้าวชะงัก ก้องภพเงยหน้าสบมองไปยังคนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
...คนที่เพิ่งรู้ถึงความลับที่เขาเก็บไว้มานาน
ทั้งที่จะโกหกไปก็ได้ว่าเขาไม่เคยรู้มาก่อน แต่ความลับไม่มีในโลก ต่อให้ช้าหรือเร็วความจริงก็ยังเป็นความจริงวันยังค่ำ ก้องภพจึงพยักหน้ายอมรับสั้น ๆ
“ครับ”
“นานแค่ไหน”
“ตั้งแต่เปิดเทอมสองอาทิตย์แรกครับ”
“รู้ได้ยังไง”
“ผมเห็นตอนพี่อาทิตย์มาตากผ้าที่ระเบียง แล้วก็เห็นตอนอื่น ๆ ด้วยครับ”
อาทิตย์รู้สึกถึงคลื่นอารมณ์โกรธที่เริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ หลังฟังคำตอบ
...เกือบสามเดือน นับตั้งแต่เขายังเป็นเฮดว้าก นี่เขาเผลอให้มันเห็นอะไรไปตั้งมากมายเท่าไร แล้วมันรู้ไปเยอะแค่ไหน หรือมันจงใจจะให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว
“ทำไมคุณถึงไม่บอกผม”
“ผมไม่อยากให้พี่รู้ครับ”
“แล้วทำไมถึงไม่อยากให้ผมรู้! อ้อ...คุณจะได้เอาเรื่องนี้ไปล้อผมเล่นลับหลังกับเพื่อนคุณใช่มั้ย!”
“ไม่ใช่ครับ ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนะครับ”
“แล้วมันเพราะอะไรวะ!”
“เพราะผมไม่อยากให้ใครเข้าใกล้พี่มากกว่าผมครับ!”
...สิ้นเสียง ...ทุกอย่างเงียบสนิท...
อารมณ์โกรธของอาทิตย์เปลี่ยนเป็นความนิ่งอึ้ง ซึ่งก้องภพเองก็ชะงักไปด้วยเหมือนคล้ายกับเผลอหลุดปาก หากสิ่งที่พูดออกไปแล้วนั้นไม่สามารถเรียกคืนกลับมาได้ และคล้ายกับเป็นการตอกย้ำถึงความหมายที่ยังค้างคาอยู่ในใจ โดยเฉพาะกับคำถามที่อาทิตย์อยากจะถามมาตลอด
...หลายครั้งที่เขาเคยเลือกทำเป็นไม่สนใจ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่า ถ้าไม่คิดจะเคลียร์กันตรง ๆ ก็มีแต่จะสร้างความสับสนในความสัมพันธ์ให้มากขึ้น
อาทิตย์สูดลมหายใจลึก พยายามเรียบเรียงคำพูดทุกคำถึงสิ่งที่อยู่ข้างใน
“ก้องภพ ผมถามคุณตรง ๆ นะ ที่ผ่านมาทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำให้ผม...”
“...คุณคิดอะไรกับผมรึเปล่า”
...แค่เพียงประโยคเดียวที่ร่วงหล่นกระทบลงกลางใจ เสมือนกับการผลักกำแพงที่กั้นขวางพวกเขาไว้ให้พังลง
บรรยากาศรอบตัวคล้ายถูกบีบอัดให้หนักอึ้ง ในนาทีที่เงียบงันนั้น ไม่มีเสียงตอบกลับใด ๆ ต่างคนต่างจ้องมองในดวงตาของกันและกัน เพื่อค้นหาความจริงที่ซ่อนอยู่เหมือนวัดใจ
...แต่แล้วก้องภพก็เป็นฝ่ายขยับ ถอนสายตาออกมา แล้วพึมพำย้อนถามเสียงเบา
“พี่อาทิตย์หมายความว่ายังไงครับ”
…ไม่ใช่คำตอบ แต่เป็นการเลี่ยง
ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายตัดสินใจเริ่มต้นก่อน แต่ก้องภพกลับเลือกจะหยุดทุกอย่าง โดยทิ้งความครุมเครือนี้ไว้อีกครั้ง
“ช่างเถอะ ผมจะไปอาบน้ำแล้ว”
ในเมื่อเปล่าประโยชน์จะคุยต่อกันตอนนี้ อาทิตย์จึงเป็นฝ่ายตัดบท เดินผละจากระเบียงไปค้นกระเป๋าเป๋หยิบเสื้อผ้า แล้วตรงดิ่งเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้ก้องภพยังคงยืนอยู่ที่เดิม
...ที่เดิมที่เขาเพิ่งทำลายโอกาสของตัวเองลงไป
ก้องภพถอนหายใจ เดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบมาโบโรมินต์พร้อมไฟแช็ก เปิดประตูบานเลื่อนออกไปจุดบุหรี่สูบนอกระเบียงห้อง ปล่อยให้ความอึดอัดระบายจางหายไปกับควัน
...เขารู้แล้วว่า หลายครั้งพี่อาทิตย์เริ่มระแคะระคายกับสิ่งที่เขาทำให้ เพราะแม้จะพยายามปิดบังยังไง ทั้งสายตาและคำพูดที่เขาเผลอแสดงอาการออกไป ก็ยิ่งชัดเจนว่าพี่อาทิตย์เป็นคนพิเศษ และมันอาจไปสร้างความอึดอัดใจให้กับพี่อาทิตย์ จนสุดท้ายก็ต้องตัดสินใจถามออกมา แต่เขากลับเลือกที่จะหยุดทุกอย่างเอาไว้
ใช่...ในฐานะลูกผู้ชาย มันอาจจะดูน่าสมเพชและขี้ขลาด เขาอาจจะผิดที่เขาไม่กล้าจะก้าวไปข้างหน้า เขาอาจจะผิดที่ไม่พร้อมจะฟังคำปฏิเสธจากใคร
…แต่เขาผิดด้วยเหรอ ที่เขากลัวจะสูญเสีย สิ่งที่สำคัญกับเขามากที่สุดไป
เสียงเปิดประตูห้องน้ำบ่งบอกว่าอีกคนอาบน้ำเสร็จแล้ว ก้องภพเลื่อนประตูกระจกออก เขาไม่รู้ว่าตอนนี้พี่อาทิตย์จะรู้สึกยังไง แต่ให้เดาคงโกรธเขาแน่ ๆ เพราะอีกฝ่ายทำท่านิ่งเฉยไม่สนใจเขา หากอยู่ ๆ เจ้าตัวก็ชะงักหันหลับมาถาม
“คุณสูบบุหรี่เหรอ”
“ครับ”
เขาพยักหน้า พี่อาทิตย์คงจะได้กลิ่นจากตัวเขา เขาเตรียมล้วงกระเป๋าหยิบซองบุหรี่ เพราะนึกว่าอีกฝ่ายคงจะขอไปสูบบ้าง หากคำขอกลับเป็นคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“เลิกซะ สงสารพ่อแม่บ้าง เขาส่งตังค์มาให้คุณเรียน ไม่ได้ส่งมาให้เผาปอดตัวเองเล่น”
...พี่อาทิตย์ก็ยังเป็นพี่อาทิตย์คนเดิม ไม่เคยโกรธเขาจริงจัง แต่ยังคงใจดี และรักษาท่าทีทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ครับ ผมจะเลิกสูบ”
ก้องภพรับปาก พลางขย้ำบุหรี่ที่เหลือเกือบครึ่งซองทิ้งลงถังขยะ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ หวังจะใช้น้ำดับความฟุ้งซ่านบ้าบอของตัวเอง และพยายามระงับความสับสนที่ยังคงตกตะกอนภายในใจ
ทว่าแม้จะใช้เวลาเกือบสิบห้านาทีขังตัวเองอยู่ในนั้น แต่ก็ไม่ค่อยได้ผลเท่าไร สุดท้ายเขาจึงต้องเปิดประตูออกมา เห็นว่าพี่อาทิตย์ในเสื้อยืดกางเกงบอลกำลังนั่งอยู่บนเตียงกดรีโมททีวีเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ เหมือนไร้จุดหมาย กระทั่งในที่สุดก็ดับหน้าจอคล้ายไม่มีอะไรจะดู จนเขาต้องเอ่ยถาม
“พี่อาทิตย์จะนอนเลยรึเปล่าครับ”
“อืม”
โชคดีที่เตียงเขากว้างพอจะนอนสองคนได้สบายๆ อยู่แล้ว และห้องเขาก็มีหมอนสำรองวางบนเตียงอยู่หลายใบ พี่อาทิตย์จึงล้มตัวนอนหันหลังยึดฝากฝั่งซ้ายไป ส่วนเขาเดินไปปิดไฟให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด แล้วค่อยก้าวขึ้นเตียงนอนตัวเองบ้าง ท่ามกลางบรรยากาศเงียบเชียบจนชวนอึดอัด
...น่าแปลกที่ระยะห่างเพียงเอื้อมมือแค่นี้ แต่ในความรู้สึกมันกลับไกลแสนไกล
แต่ละนาทีผ่านพ้นชั่วโมงยาวนานจนไม่รู้เป็นเวลาอะไร หากก้องภพกลับไม่สามารถข่มตาหลับได้ลง เขาเหลือบมองแผ่นหลังที่ยังคงนอนอยู่ข้าง ๆ แล้วเผลอกระซิบถามเสียงแผ่ว
“พี่อาทิตย์ครับ พี่อาทิตย์หลับแล้วเหรอครับ”
ไม่มีอาการใด ๆ ตอบสนอง นอกจากลมหายที่ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ พี่อาทิตย์คงหลับไปนานแล้ว เหลือแค่เขาที่ยังคงคิดมากอยู่เพียงลำพัง เขาเปลี่ยนไปเงยหน้ามองเพดาน ก่อนเริ่มต้นพูดถึงสิ่งที่ยังคงค้างคาอยู่ในใจ
“ที่พี่ถาม ผมไม่รู้มันหมายความว่ายังไง แต่ถ้าพี่หมายความแบบเดียวกับผม...”
ก้องภพละสายตาจากเพดาน เลื่อนกลับมามองคนข้างตัว รวบรวมทุกความหมายในคำคำนั้น...
“...ผมคิดครับ ...คิดมาตั้งนานแล้ว”
...เสียงพูดนั้นแผ่วเบา หากมันคือความรู้สึกอันเอ่อล้นที่ก้องภพปิดซ่อนไว้ โดยไม่กล้าบอกต่อหน้าของคนบางคน แม้รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินก็ตาม แต่ยังดีที่เขาได้ระบายความอึดอัดใจบ้าง เขาจึงพลิกตัวหันหลังไปอีกฝั่ง พยายามข่มตานอนให้หลับลง
...ตรงข้ามกับอาทิตย์ ซึ่งขยับลืมตาขึ้นในความมืด
อาทิตย์ไม่ได้หลับเลยสักนิด และได้ยินทุกถ้อยคำพูดนั้น ...ถ้อยคำที่เป็นคำตอบที่เขาต้องการรู้ เพียงแต่เขากลับเป็นฝ่ายไม่กล้าพูด จึงต้องแสร้งทำเหมือนว่าหลับไปแล้ว หากเขารู้...ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่ได้ผล...
....นั่นก็เพราะในคืนนี้ เขาไม่สามารถควบคุมหัวใจตัวเองให้หลับลงได้อีกเลย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ป.ล. มาชวนคุยกัน รบกวนเสนอแนะเรื่องการพิมพ์โดจินได้ที่นี่เลยค่ะ 
http://writer.dek-d.com/-bittersweet-/story/viewlongc.php?id=974010&chapter=26
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
