หัวข้อ: SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง

[superr]

ตอนนี้หน่วงมากกกกกกกก

[punchnaja]

ต้องเสียไปถึงรู้ว่าอะไรสำคัญ เนอะ^^

[minminmin]

อาทิตย์เอ้ย รีบๆรู้ใจตัวเองซักที

นอกจากน้องก้องจะทรมานแล้ว คนอ่านยังทรมานด้วย

[pkjoe]

โอ๊ย....ทรมานยิ่งกว่าอาทิยต์กับก้องภพซะอีก

[na-au]

เห็นมีแต่คนสงสารกันจัง

แต่...คนแก่ "ไม่สงสาร" หรอกนะ

ก็แต่ละคน ดันทำตัวเองให้เป็นอย่างนี้เอง

  "ช่วยไม่ได้ สมน้ำหน้า" 

 

[manami_01]

T^T

เศร้าสุด ๆ เจ็บจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจเลย

น้ำตาคลอเบ้าแบบว่าจะร้องแล้ว เศร้าไปกับคนทั้งคู่ที่ดันไม่รู้ใจตัวเอง พอมารู้ตัวก็สายไปแล้ว 

[V]

บรรยากาศอึมครึมแท้

พอๆกะฝนที่ตกตอนนี้เลยยย

เฮ้อออ พี่อาทิตย์อ่ะ 

[Gokusan]

ไงล่ะ เป็นไงล่ะ
โดนเมินเข้าหน่อย น้ำตาตกเลยเชียว
นั่นแหละ จะได้รู้ใจเขาใจเราเป็นยังไง
ทำตัวเองแท้ๆ...แม้จะสับสน แต่ก็เริ่มชัด

หายตาพร่าเมื่อไหร่ก็ไปตามน้องแล้วกันนะ พี่อาทิตย์ - -"

[NOO~KUNG]

พี่อาทิตย์รู้ใจตัวเองยัง.....

[KIMKUNG]

มาม่าๆๆ

[why yyy]

ร้องไห้ตามพี่อาทิตย์แล้วเนี่ย!!  เคลียร์กันให้เข้าใจเหอะ!!

[sukie_moo]

ร้องซะแล้วไออุ่น เป็นงี้แล้วจะืทำไง

[hpsky]

สงสารทั้งพี่อาทิตย์ สงสารน้องก้อง
พี่อาทิตย์ เมื่อไรจะรู้ใจตัวเองซักทีค๊าา 

[omuya]

  อยากหวานนนนแล้ว ช่วงนี้หน่วง น้ำตาคลอตามแล้วเนี้ย 

[MunashiiSora]

เปิดใจยอมรับทุกอย่างซะ แล้วทุกอย่างจะดีเอง 

[CarToonMiZa]

ดีน้าไปเติมของหวาน
จากอีกเรื่องมาก่อนแล้ว
ไม่งั้นแย่แน่เพราะตอนนี้
มันหน่วงเหลือเกิ๊น

[ciewtyy]

พี่อาทิตย์ เศร้าเลยอะ

[NASS.NET]

ไงล่ะพี่ว๊าก....น้ำตาร่วงเลย แล้วจะเอาไงต่อดีล่ะ????

[i c u]

   มันอึดอัดอ่ะ   มาต่อเร็วๆนะคะ  เด่วคนอ่านทนไม่ไหว

[fongbeer37]

น้ำตาคลอเลยอ่ะ ไออุ่น รู้ใจตัวเองได้แล้ววว TT

[sittikorn]

 

[cheyp]

ทิ้งท้ายด้วยน้ำตาพี่อาทิตย์แบบนี้มันค้างสุดๆเลยค่ะ
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ

[iammoonoi]

 

มาต่อเร็วๆ เถอะน้า...ไม่งั้นจะร้องไห้ตามที่อาทิตย์แล้วววว

[เกเร]

เฮ้อ สงสารก็สงสาร อยากสมน้ำหน้าก็อยาก ทำตัวเองแท้ๆ อาทิตย์เอ้ย เป็นไงละน้ำเย็นผสมน้ำตา อร่อยไหม 
รู้ใจตัวเองไว้ๆละกัน ก่อนที่จะเชียร์คนอื่นให้หนูก้องภพ เค้า ฮ่าๆ

[BitterSweet]

SOTUS  :  พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
 

 
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 26  :  ให้พี่ว้ากเป็นคนตัดสินใจ
 



...อาทิตย์มองสภาพตัวเองในกระจก
 


กางเกงแสล็กสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว มองเผิน ๆ เหมือนเขากำลังแต่งตัวไปเรียนธรรมดา ยกเว้นก็แต่เนคไทสีแดงเส้นเล็กที่ผูกอยู่ เลยดูมีอะไรแตกต่างพิเศษขึ้นมาบ้าง เพื่อให้เข้ากับคอนเซปต์ในการ์ดเชิญซึ่งระบุเป็นธีมงาน ‘สีแดง’
 

เขากำลังจะไปงานแต่งเฮียตั้มกับเจ๊ฝน  งานน่ายินดีที่เขาควรจะทำตัวให้ปลื้มปิติไปด้วย เพราะทั้งสองเป็นรุ่นพี่ที่เขาเคารพ และคอยดูแลเขามาตลอดเวลาที่เรียนอยู่ในมหาลัย
 

แต่จากภาพสะท้อนซึ่งเขามองดูตัวเองแล้ว สีหน้าสุดโทรมของเขาบ่งบอกชัดว่า มันไม่ได้อยู่ในอารมณ์เหมาะกับงานรื่นเริงเลยสักนิด
 

...ก็ไอ้เขาเพิ่งสอบควิซเสร็จมาหมาด ๆ เมื่อวันศุกร์ ส่วนวันเสาร์ก็มัววุ่นวายหาเสื้อผ้าไปงาน เพราะในตู้เขาไม่มีอะไรที่เป็นสีแดงเลยสักนิด สุดท้ายก็ได้มาแค่เนคไทด์เส้นเดียว  แต่อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรให้ใส่ ที่เหลือเลยต้องอาศัยการเซ็ตผมพยายามให้ออกมาดูดี กลบเกลื่อนรอยขอบตาคล้ำ ๆ และร่างกายอันเหนื่อยล้า จากปัญหามากมายซึ่งเข้ามารุมเร้าจนปวดหัว
 


...โดยเฉพาะกับปัญหาใหญ่สุด ไม่ใช่แค่ทำเอาสมองอึมครึม หากหัวใจยังหนักอึ้งเหมือนมีอะไรมาถ่วงใจเขาไว้
 
 

TRRRRRRR!!
 


เสียงโทรศัพท์ดังฝ่าความเงียบ จนคนเผลอเหม่อสะดุ้ง เขารีบหยิบมันขึ้นมากดดูหน้าจอแล้วกดรับ ก่อนตามมาด้วยเสียงไอ้น็อตที่โทรเร่ง
 


“เสร็จยังวะ กูรอมึงอยู่ข้างใต้หอมึงแล้วนะ”
 

“เออ เดี๋ยวกูลงไป”
 


อาทิตย์ตอบกลับสั้น ๆ ก่อนจะวางสายลง พลางถอนหายใจระบายความเหน็ดเหนื่อย
 

...เอาเถอะ...ยังไงวันนี้ก็เป็นวันมงคล เขาจะต้องไม่ทำตัวน่าหดหู่ เพื่อเป็นเกียรติกับพี่ที่เขาเคารพรักทั้งสองคน
 


คนเตรียมตัวเลยคว้าสูทลำลองสีเข้มมาใส่ปิดท้าย เช็คสภาพตัวเองให้เรียบร้อย ไม่ลืมหยิบของขวัญอวยพรสำคัญไปด้วย แล้วถึงค่อยล็อกห้อง เดินลงมาใต้หอซึ่งมีแคมเมอรี่สีดำของไอ้น็อตรอจอดอยู่ ซึ่งเจ้าตัวก็ยังอุตส่าห์เลื่อนกระจกรถให้เพื่อนข้างในได้เอ่ยปากแซว
 

“กว่าจะเสด็จลงมาได้นะไอ้คุณชายอาทิตย์ แต่งหล่อซะกูนึกว่าดาราเกาหลีที่ไหนหลุดมา”
 

“กูอ่ะเกาหลี ส่วนมึงอ่ะเกาเหลาว่ะไอ้เปรม ใส่เสื้อคอจีนสีแดงเหมือนอาเจ๊กขายเกาเหลาเลย แม่งคิดได้ไงวะ”
 

เขาตอกกลับคนปากหมาซึ่งนั่งรออยู่ในรถ พร้อมบรรดาเพื่อนแก๊งค์พี่ว้ากคนอื่น ๆ เพราะทุกคนก็ล้วนโดนเฮียตั้มฝึกกันมาทั้งนั้น  ส่วนไอ้เปรมถึงจะอยู่คนละภาควิชา แต่ก็สนิทสนมกับพวกเพื่อนเขาและเฮียตั้มจากการไปก๊งเหล้ากินด้วยกันบ่อย ๆ แถมมันยังได้รับภารกิจให้ไปช่วยถ่ายรูปในงานแต่งด้วย เลยต้องสรรหาเสื้อสีแดงให้เข้าคอนเซปต์  ซึ่งมันก็บ่นอุบอิบพยายามแก้ตัว
 

“ก็กูหาเสื้อไม่ทันโว้ย! ตัวนี้มันควันหลงจากตอนตรุษจีน”
 

คนฟังเลิกคิ้ว มองหน้าคมเข้มออกสไตล์ใต้ของไอ้เปรม ที่เขาไม่คิดว่ามันจะมีเชื้อจีนหลุดรอดมาจากดีเอ็นเอส่วนไหน กำลังคันปากจะโต้กลับ แต่ดันถูกคนนั่งหลังพวงมาลัยพูดแทรก
 

“ตกลงมึงจะยืนคุยกันอีกนานมั้ยวะ ไอ้อาทิตย์ขึ้นมาสักทีดิ เดี๋ยวก็สายหรอก”
 

ไอ้น็อตเป็นฝ่ายยุติบทสนทนาเอง ทำให้คนถูกเตือนนึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่เวลาจะมาเถียงกัน เพราะยังต้องเดินทางต่อไปไกลอีกพอสมควร เขาเลยรีบเดินไปเปิดประตูยังฝั่งที่นั่งข้างคนขับซึ่งเว้นว่างเอาไว้ ก่อนรถจะเคลื่อนตัวไปบนถนน ฝ่าการจราจรในช่วงเย็น
 


...และเพียงไม่นาน รถก็มาจอดสนิทในโรงแรมระดับหรู ใกล้กับสะพานพระราม 8 ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา ตอนเวลาพระอาทิตย์เพิ่งตกดินพอดี
 

บรรยากาศถูกเนรมิตให้สวยด้วยดอกกุหลาบสีแดงเป็นธีมหลัก ให้สมกับเป็นสีมงคล และสมกับเป็นงานแต่งของคนเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ เพราะพอมองแขกที่มาในงานแล้วก็เห็นแต่คนคุ้นหน้าคุ้นตา ส่วนใหญ่จะเป็นพวกพี่ ๆ ที่เรียนจบกันไป ทั้งยังมีน้อง  ๆ จากหลายปีมาร่วมด้วย จนแทบจะกลายเป็นงานเลี้ยงรุ่นแทน
 

           
หากบ่าวสาวก็ยังคงยืนยิ้มต้อนรับอยู่หน้าซุ้มทางเข้างาน อาทิตย์เลยตรงเดินเข้าไปหา พลางยกมือไหว้
 

“เฮียตั้ม เจ๊ฝนครับ ยินดีด้วยนะครับ”
 

เจ้าบ่าวในสูทขาวผูกหูกระต่างแดงที่วันนี้ดูโก้กว่าทุกที ส่วนเจ้าสาวซึ่งปกติก็เป็นคนสวยจัดอยู่แล้ว ยิ่งมีรัศมีจับงดงามจนชวนตะลึง หากถึงกระนั้นทั้งสองก็ยังเป็นเฮียตัมกับเจ๊ฝนของน้อง ๆ เหมือนเดิม เพราะพอเจ้าบ่าวหันมาเห็นว่าคนทักเป็นใคร ก็ยิ้มกว้างรีบกวักมือเรียกเสียงดัง
 

“เฮ้ย! ไออุ่น มาเลย ๆ พวกมึงด้วย มาถ่ายรูปกับกูหน่อย”
 

พวกเขาบรรดาแก๊งค์พี่ว้ากเลยตรงเข้าไปเป็นดาราหน้ากล้อง ยืนแอ๊คให้ไอ้เปรมกดชัดเตอร์เปลี่ยนซะหลายท่า จนกระทั่งได้ยินเสียงแขกคนอื่นดังแทรก
 


“พี่ตั้ม พี่ฝนค่ะ สวัสดีค่ะ”
 
           
 “ว๊ายย!! สายรหัสฉันมาแล้ว”
 
           
เจ้าสาวส่งเสียงดีใจ รีบละออกจากซุ้ม เดินตรงไปหารุ่นน้องของตัวเอง นำมาโดยเปิ้ลกับนุ่มนุ่นสองสาวในชุดเดรสตัวสวย ก่อนจะตามมาด้วยพี่ภาคย์ปีสี่ ทัชปีสาม ปิดท้ายด้วยเด็กปีหนึ่งซึ่งเดินตามมาด้านหลัง ทั้งน้องหลิน รวมถึงก้องภพ ซึ่งแต่งตัวด้วยสูทดำสวมทับเชิ้ตแดงเข้ากับธีมงาม  ตัดด้วยสีเนคไทด์ดำผูกให้สุภาพ แม้ลักษณะภาพรวมจะคล้ายอาทิตย์หรือใครอีกหลายคนในงาน ทว่ามันกลับดูลงตัวโดดเด่นสมตำแหน่งเจ้าของเดือนมหาลัย จนสาว ๆ ในงานต้องเหลียวมอง ไม่เว้นแม้แต่เจ้าสาวที่ปลื้มออกนอกหน้า รีบชวนน้อง ๆ ที่เพิ่งมาถึงให้ยืนหน้าซุ้ม 
 

“น้องก้องภพ มาถ่ายรูปกับพี่ฝนก่อนเร็ว ...ตั้มหลบไปห่าง ๆ ก่อนได้มั้ย  เดี๋ยวฝนจะถ่ายกับสายรหัสของฝน”
 
           
กลายเป็นเจ้าบ่าวถูกไล่ที่เป็นหมาหัวเน่าเสียแทน ต้องไปยืนหลบข้าง ๆ มองไอ้หนุ่มรุ่นน้องถ่ายกับเจ้าสาวของตัวเอง ท่ามกลางเสียงโห่แซวของแก๊งค์พี่ว้ากอย่างสนุกสาน ซึ่งเปรมก็จัดการรัวชัตเตอร์ไปหลายรูป แล้วรูปสุดท้ายจึงเรียกเจ้าบ่าวกลับมาถ่ายคู่กัน ก่อนพี่ตั้มจะนึกขึ้นได้

           
“เออ ยังไม่มีรูปรวมสายโคกันเลยนี่หว่า ...มา ๆ สายรหัส 0062 กับ 0206 เข้ามาเลย จะได้ถ่ายรูปรวมกัน”
 
           
พี่ตั้มกวักมือเรียกสายรหัสของตัวเองให้มายืนตรงซุ้มดอกไม้รวมกับสายรหัส 0062  อาทิตย์เลยต้องเดินเข้าไปร่วมด้วย แต่ด้วยปริมาณคนเกือบสิบคน ทำให้ช่างภาพต้องพยายามบีบให้แคบลงในเฟรม
 
           
“ทุกคนขยับเข้าไปชิด ๆ กันหน่อยครับ”
 
           
อาทิตย์ก้าวเท้าเขยิบขึ้นหน้าอีกก้าว ก่อนเขาจะรู้สึกถึงกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากทางด้านซ้าย จนต้องเผลอหันไปมอง แล้วก็แทบจะนิ่งงันไปทันใด เมื่อพบว่าคนที่อยู่ใกล้เขานั้นเป็นใคร ซึ่งคนคนนั้นก็คล้ายเพิ่งจะรู้สึกตัวในตำแหน่งยืนของตัวเอง ดวงตาของก้องภพชะงักไปชั่วครู่ แล้วจึงเบนหลบมองตรงไปด้านหน้าด้วยความเฉยชา ทันทีที่ได้ยินเสียงคนถือกล้องสั่ง
           
           
 “พร้อมแล้วยิ้มกว้าง ๆ นะครับ ...สาม..สอง..หนึ่ง..”
 

อาทิตย์พยายามยิ้มให้กับกล้อง หากเขาไม่รู้ว่าทำไม ยิ้มของเขาดูออกแรงฝืนแปลก ๆ แม้จะถูกถ่ายกี่รูปต่อกี่รูป ก็มีเพียงแค่ใบหน้าที่ร่วมยินดี ทว่าในใจมันช่างตรงกันข้าม เพราะความรู้สึกเดิม ๆ ที่พยายามจะลืม มันเริ่มหวนกลับขึ้นมาใหม่
 



...ความรู้สึกห่างไกล แม้ใครอีกคนจะยืนอยู่ข้างกายกัน
 




“โอเค เรียบร้อยแล้วครับ”
 

สัญญาณสิ้นสุดลง พร้อมการขยับตัวถอยห่างของคนยืน หากเพียงแค่กลิ่นน้ำหอมที่จางลง และแผ่นหลังซึ่งหมุนตัวเตรียมก้าวออกไป มันกลับสร้างทั้งความว่างเปล่า และความเปลี่ยวเหงาถาโถมในใจ
 


...มากมายเกินจะทนไหว
 




“ก้องภพ”
 
           
กว่าจะรู้ตัวอีกที อาทิตย์ก็เผลอเอื้อมมือไปดึงเสื้อสูทของคนด้านหน้ารั้งเอาไว้ หากพอนึกขึ้นได้ก็ต้องรีบปล่อย แต่เหมือนจะสายไป เมื่อคนถูกเรียกหันกลับมามองอย่างแปลกใจ พลางขานรับ
         
           
 “ครับ”
 

คนไม่ทันเตรียมตัวกำลังเผชิญหน้ากับก้องภพที่กำลังรอฟัง เขาเลยต้องพยายามหาเรื่องถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
 

“เออ...คือ...คุณสบายดีมั้ย”
 

เป็นการเลือกคำถามที่โคตรจะงี่เง่าสำหรับอาทิตย์ แต่ในนาทีนั้นเขานึกอะไรไม่ออกว่าจะเริ่มต้นคุยกันแบบไหน หากคนฟังก็พยักหน้าตอบกลับมาสั้น ๆ
 

“ครับ”
 

“เหรอ...เออ...แล้ว...คือ...งานวันนี้สวยดีเนอะ คุณว่ามั้ย”
 

“ครับ”
 

“แต่เออ...แบบ...ธีมงานสีแดงหาเสื้อยากเนอะ ผมเลยหามาได้แค่ไทด์เอง ฮ่ะฮ่ะ”
 

น้ำเสียงหัวเราะแห้ง ๆ สุดแสนจะเฝื่อน และท่าทีไม่เป็นธรรมชาติของเขาคงทำให้คู่สนทนาซึ่งมองอยู่นานจับทางได้ จนเผลอถอนหายใจเบา ๆ
 

“พี่อาทิตย์ครับ ผมรู้ว่ามันคงลำบากใจ แต่ถ้าพี่กำลังฝืนอยู่ ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ครับ”
 

ประโยคที่ถูกเอ่ย เรียกให้อาทิตย์ต้องเงยหน้าสบดวงตาของก้องภพ ซึ่งมองตรงมาโดยไม่หลบเช่นทุกครั้ง และทำให้เขาเพิ่งจะได้เห็นแววตาคู่นั้นชัดเจนเป็นครั้งแรก
 

....มันไม่ใช่แววตาที่เฉยชา หากมันซ่อน ทั้งความอ่อนล้า ความน้อยใจ และความปวดร้าวลึกเอาไว้ข้างใน เช่นเดียวกับน้ำเสียงพึมพำเหตุผลเหมือนจะกระซิบ ทว่าช่างดังสะท้อนในความรู้สึก
 


“เพราะยิ่งพี่ทำแบบนี้ มันจะยิ่งเหมือนพี่ให้ความหวังผม”
 

           
ถ้อยคำทิ้งไว้เพียงเท่านั้น ก่อนอีกฝ่ายจะหมุนตัวหันหลังเดินจากไป โดยไม่มีคำรั้งใด ๆ จากปากของอาทิตย์
 
           
...ไม่ใช่ไม่อยากจะรั้ง แต่เขาไม่มีเหตุผลพอที่จะรั้ง ก็เพราะเขาเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า เขาไม่ได้เป็นคนเดียวที่รู้สึก หากก้องภพเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
 


...ต่างทั้งอึดอัดทรมานและเจ็บร้าว ...ในความไม่ชัดเจนระหว่างกัน
 
 



“เฮ้ย! อาทิตย์มายืนทำไรตรงนี้วะ เข้าไปนั่งข้างในได้แล้ว”
 

เสียงไอ้น็อตเดินมาตามคนเหม่อให้เข้าไปข้างในห้องจัดงาน ก้องภพหายไปแล้ว เหลือแค่เขาซึ่งเดินตามเพื่อนไปเงียบ ๆ นั่งลงตรงโต๊ะจีนที่จัดไว้สำหรับกลุ่มเขาบริเวณไม่ไกลจากเวที โดยมีอาหารต่าง ๆ ทยอยมาเสิร์ฟเป็นออเดิร์ฟ และเพียงไม่นานพิธีการจริงก็เริ่มต้น
 

วิดีโอพรีเซนต์เปิดตัวคู่บ่าวสาวถูกฉายขึ้นเรียกความหวาน ตามมาด้วยเจ้าบ่าวและเจ้าสาวตัวจริงเดินจากหน้าประตูขึ้นมาบนเวที แล้วถึงค่อยเป็นพิธีคล้องพวงมาลัยจากเจ้าภาพและพ่อแม่ เพื่อเป็นการอวยพรให้ได้มีชีวิตคู่ที่ยืนยาว ก่อนพิธีกรจะทำการสัมภาษณ์พูดคุยถึงความเป็นมาของบ่าวสาว
 

“ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมาก่อนใช่มั้ยคะ แล้วไปตกหลุมรักกันได้ยังไงคะเนี่ย”
 

“ตอนนั้นผมเป็นเฮดว้ากครับ ส่วนฝนเป็นเฮดฝ่ายพยาบาล ผมว้ากน้องหนักเลยมีน้องเป็นลมเยอะ ฝนก็คอยดุผมตลอดว่าอย่าแกล้งน้องแรง ๆ พยาบาลจะดูแลกันไม่ทัน แล้วถ้ามันหนักกว่านี้ฝนจะเอาไปฟ้องอธิการบดี คิดดูสิครับ...สมัครใจมาเป็นหน่วยพยาบาลเอง แต่จะเอาความลับทางราชการไปขาย ผมก็ไม่ยอม เลยทะเลาะกันไปมา”
 

เรื่องจากปากของเฮียตั้มนี้ มีพยานยืนยันหลายฝ่าย ยิ่งกับรุ่นของอาทิตย์ที่เป็นเด็กปีหนึ่งสมัยเฮียตั้มเป็นพี่ว้ากแล้ว ก็ยิ่งจำฝังใจว่าโดนรับน้องหนักกันจริง ๆ แต่ไอ้ที่เป็นลมไม่สบายบ่อย ๆ มีทั้งจริงทั้งแกล้ง เพราะจะได้เนียนพัก แถมยังถือโอกาสไปให้พี่ฝนพยาบาลคนสวยช่วยดูแล
 

“แต่ก็นั่นแหละครับ สุดท้ายไม่รู้ทำอีท่าไหน พอรู้ตัวอีกทีก็ขาดกันไม่ได้ไปแล้วล่ะครับ”
 

ประโยคปิดท้ายมาพร้อมกับการกุมมือกระชับของเจ้าบ่าวต่อเจ้าสาว เรียกความซาบซึ้งให้โอบล้อมระหว่างคนทั้งสอง ที่วันนี้ดำเนินความสัมพันธ์จากเพื่อน กลายเป็นคนรัก และสุดท้ายเป็นคู่ชีวิต
 


...มันช่างแตกต่างในความสัมพันธ์ของอาทิตย์และก้องภพ
 


อาทิตย์มองภาพบนเวทีด้วยความสะท้อนใจ
 
เขาเป็นเฮดว้ากปีสาม ก้องภพเป็นเด็กปีหนึ่ง ทั้งยังเป็นผู้ชายเหมือนกัน  แม้อยากจะเริ่มกลับไปคุยกันเหมือนเก่า ด้วยความสัมพันธ์แบบรุ่นพี่รุ่นน้อง  หากบางสิ่งมันดำเนินไปจนยากจะถอยหลังกลับ
 


...บางทีตอนนี้มันอาจจะสายเกินไปแล้ว
 




“ขอเชิญทุกคน ร่วมกันชนแก้วอวยพรเป็นเกียรติแก่เจ้าบ่าวเจ้าสาวด้วยค่ะ!”
 

เสียงพิธีกรขัดจังหวะความคิดอันชวนหนักอึ้ง อาทิตย์จึงพยายามละความอึดอัด ปรับอารมณ์ของตัวเองให้ดึงความสนใจไปยังงานแต่ง เตรียมลุกขึ้นยกแก้วอวยพร แล้วก็เผลอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองก็มีของขวัญอวยพรจะให้เฮียตั้มเหมือนกัน เลยตั้งใจไว้ว่า หลังจบงานเขาค่อยเอาไปให้
 


ซึ่งกว่าบรรยากาศงานแต่งอันเต็มไปด้วยความชื่นมื่นและความสุขของเจ้าบ่าวเจ้าสาว จะสิ้นสุดก็ได้เวลาเกือบสามทุ่ม
 
แขกส่วนใหญ่เริ่มทยอยกันกลับไปบ้างแล้ว เหลือแค่กลุ่มเด็กวิศวะบางส่วนที่เตรียมตัวจะลา เลยเดินออกไปนอกซุ้มหาคู่บ่าวสาวที่ยืนส่งแขกอยู่ แต่กลับเห็นเจ้าสาวคนสวยยืนอยู่เพียงลำพังโดยไร้เงาของเจ้าบ่าว จนอาทิตย์ต้องถามถึง
 


“เจ๊ฝน เฮียตั้มไปไหนแล้วล่ะครับ”
 

“อ้อ ไปเข้าห้องน้ำน่ะ”
 


โชคดีที่ห้องน้ำอยู่ไม่ไกลจากบริเวณหน้าห้องจัดงานมากนัก เขาเลยเดินเข้าไปหา และบังเอิญเจอคนตามตัวกำลังล้างมือเสร็จพอดี ซึ่งพออีกฝ่ายเห็นเขาก็หันมาทัก
 

“อ้าว ไออุ่น”
 

“เฮียครับ ผมมีของจะให้เฮีย”
 

อาทิตย์พูดพลางยื่นซองชมพูส่งให้  ซึ่งคู่สนทนาก็มองงง ๆ ด้วยนึกว่าเป็นซองช่วยงาน แต่ก็ยังรับไปเปิด ทว่าข้างในนั้น ไม่มีอะไรอื่นนอกจากการ์ดใบสวยบรรจุคำอวยพรและคำขอบคุณที่คอยดูแล หากทุกประโยคล้วนเขียนมาจากใจ และคนอ่านก็สัมผัสมันได้ดี
 

“ขอบใจว่ะ แต่ไม่อยากเชื่อว่าอย่างมึงจะให้การ์ด”
 

เจ้าบ่าวไม่วายพูดแซว เพราะมันดูกุ๊กกิ๊กไม่เข้ากับบุคลิกของน้องรหัสที่ตัวเองเคยรู้จักแม้แต่น้อย และอาทิตย์เองก็ยอมรับออกมาง่ายๆ
 

“ผมไม่รู้จะเลือกอะไรเป็นของขวัญ แต่มีคนบอกว่าถ้าให้เป็นการ์ดมันดูโรแมนติกดี”
 

“ห่ะ! โรแมนติก สาวที่ไหนบอกมาวะ เดี๋ยวนี้แอบมีกิ๊กเหรอ พัฒนานะมึง”
 

“ไม่หรอกเฮีย คือ...ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่า ตกลงระหว่างผมกับเขามันเป็นยังไง”
 


ท้ายประโยคถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงหม่นลง จนคนฟังเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าคนตรงข้ามเหมือนมีปัญหาหนักใจอะไรบางอย่าง แต่ยังไม่ทันจะซัก คู่สนทนากลับเป็นฝ่ายชิงพูดก่อน
 

“เฮีย ผมถามไรเฮียหน่อย เวลาเฮียอยู่กับเจ๊ฝน เฮียมีความสุขมั้ย”
 

“เอ้า ก็ต้องมีสิวะ! มึงจะถามทำไม”
 

“ก็ผมเคยได้ยินว่าเวลาที่เราอยู่กับคนที่ใช่ เราจะรู้สบายใจ มีความสุข แต่ถ้าเราอยู่กับใครแล้วเราอึดอัด ทรมาน แสดงว่าเขาเป็นคนที่ไม่ใช่ของเรา ถูกมั้ยเฮีย”
 

ตรรกะที่ได้ยิน ทำเอาคนฟังเริ่มเข้าใจในอะไรบางอย่างได้  ตั้มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงโทนซีเรียสจริงจัง ตั้งท่าเหมือนตอนสอนฝึกรุ่นน้องให้เป็นเฮดว้าก ผิดก็แต่ครั้งนี้เขากำลังสอนประสบการณ์ชีวิต
 

“ไออุ่น..มึงฟังกูดีๆ  นะ เวลากูอยู่กับฝนไม่ใช่ว่ากูจะมีความสุขอย่างเดียว กูทะเลาะกับฝนบ่อยจะตายไป เชื่อมั้ย...เมื่อเช้ากูยังทะเลาะกับเขาเรื่องเค้กงานแต่งเลย  ตอนกูคบกับฝนกูผ่านมันมาหมดแล้ว ไอ้อารมณ์หงุดหงิด โมโห ดีใจ เสียใจ  แล้วกูก็รู้ว่าต่อไปหลังจากนี้ก็ต้องเจออีก  แต่กูก็ยังเลือกจะอยู่กับเขา  มึงรู้มั้ยเพราะอะไร..”
 

อาทิตย์ส่ายหน้าแทนคำตอบ เฮียตั้มยิ้มบาง ก่อนเอ่ยคำเฉลยที่ร่วงหล่นลงในหัวใจของคนฟัง
 



“...เพราะกูไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน ฝนคือคนเดียวที่ทำให้กูเป็นในแบบที่กูไม่เคยเป็น”
 



คนที่ทำให้เป็นในสิ่งที่ไม่เคยได้เป็น
 

...คนที่ทำให้รู้สึกดีที่มาคอยดูแลกัน

...คนที่ทำให้เขารู้สึกอุ่นใจเวลาอยู่ข้าง ๆ

....คนที่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดยามเฉยชา

...คนที่ทำให้เข้าต้องเสียน้ำตาเมื่อคิดจะว่าสูญเสียกันไป
 


 สำหรับเขา คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว...
 


...ก้องภพคือคนคนนั้น
 
 


ทว่าแม้จะได้ฟังเหตุผล แต่เขาก็ยังมีบางอย่างที่ยังค้างคาใจ จนต้องถามออกไปอย่างสับสน
 


“แต่...เฮียจะแน่ใจได้ยังไงครับ ถ้าเกิดต่อไปความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขามันไม่เหมือนเดิมจะทำยังไง”
 

“แล้วตอนนี้ความสัมพันธ์ของมึงกับเขามันเหมือนเดิมเหรอวะ”
 


คำตอกกลับทำเอาอาทิตย์ปิดปากเงียบสนิท
 

...ก็เพราะรู้ว่ามันไม่เหมือน ยิ่งสิ่งที่แสดงให้เห็นระหว่างกันในวันนี้ของเขากับก้องภพ มันก็แน่ชัดแล้วว่า แม้เขาจะพยายามกลับไปเริ่มต้นมากแค่ไหน แต่ความสัมพันธ์ของเขาสองคนไม่มีทางหวนกลับคืนมาในบรรยากาศเหมือนวันเก่า ๆ ได้อีก  ซึ่งก็ตรงกับที่เฮียตั้มพูดอธิบาย
 


“คนเรานะเว้ยไออุ่น...พอมันเกิดความรู้สึกบางอย่างแล้วมันยากนะที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม มีทางเดียวคือต้องอาศัยเวลา แต่มึงจะยอมให้เวลาผ่านไปโดยที่มึงไม่ได้ทำอะไรเลย หรือมึงจะยอมเอาเวลาตรงนั้นมาทำในสิ่งที่ใจมึงอยากทำกันวะ มึงไปทบทวนดูดี ๆ แล้วกัน....เดี๋ยวกูต้องไปส่งแขกแล้ว โชคดีนะเว้ย”
 


คนพูดให้กำลังใจตบบ่ารุ่นน้องปิดท้าย ก่อนตั้งท่าจะเดินออกไปจากห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันก้าวเท้าไปไหนก็ถูกเรียกไว้
 

“เดี๋ยวครับเฮีย”
 

“วะ! อะไรอีก”
 

เจ้าบ่าวหันมาหาอย่างชักจะเริ่มหงุดหงิดในอาการขี้สงสัยของรุ่นน้อง เพราะตัวเองก็กำลังรีบ แต่ก็ยังอุตส่าห์หยุดยืนฟังคำถามเป็นครั้งที่สาม
 

“แล้วตกลงที่ผมรู้สึกกับเขามันคืออะไรครับ”
 

“มาถามกู กูจะไปรู้เร๊อะ!  มึงคิดเอาเองสิวะ  แต่อย่าใช้สมอง ใช้ใจมึงคิด แต่ถ้ามึงนึกอะไรไม่ออกแล้วก็ช่างแม่ง อยากจะทำอะไรก็ทำไปเหอะ! ...มึงเป็นถึงเฮดว้ากนะ กล้า ๆ หน่อยดิวะ อย่าให้เสียชื่อ!”
 

ถ้อยคำย้ำเตือนสถานะของตัวเองฝากไว้ให้เฮดว้าก ก่อนเจ้าบ่าวจะเดินออกไปจากห้องน้ำ เหลือแค่เพียงอาทิตย์กับความเงียบ
 


...ความเงียบ ...ที่เขาได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองดังก้อง
 



อาทิตย์กำหมัดแน่น แล้วรีบผลุนผลันตัวเองออกมาจากห้องน้ำ ตรงมาหาเพื่อนซึ่งยืนรวมกลุ่มกันอยู่ โดยมีไอ้เปรมที่เห็นเป็นคนแรกตะโกนเรียก


“เฮ้ย! อาทิตย์ไปไหนมาวะ จะกลับกันแล้วนะ รอมึงคนเดียวเนี่ย”
 

“พวกเด็กปีหนึ่งอยู่ไหน”
 

“เด็กปีหนึ่งอะไรวะ?”
 

เปรมขมวดคิ้วงงกับคำถามและท่าทางรีบร้อนของเพื่อน แต่น็อตซึ่งยืนอยู่ข้างๆ กลับเป็นฝ่ายตอบแทนเหมือนเดาได้ว่าหมายถึงใคร
 

“ถ้าก้องภพ เพิ่งออกไปเมื่อกี๊ คงรอรถอยู่หน้าโรงแรมมั้ง”
 

“เออ ขอบใจ”
 

อาทิตย์พูดสั้น ๆ พลางตั้งท่าเตรียมจะวิ่งไปตามทิศทางนั้น จนเปรมที่ยังจับต้นชนปลายไม่ได้ในสถานการณ์ต้องถามซ้ำอีกรอบ
 

“อ้าว...แล้วตกลงจะกลับกันป่ะเนี่ย”
 
           
“มึงกลับไปก่อนเลย เดี๋ยวกูกลับเอง!”
 

คนเร่งฝีเท้าตะโกนตอบตามหลัง ปล่อยเพื่อนเอาไว้โดยไม่สนใจ เพราะสิ่งที่เขาต้องทำเพียงอย่างเดียวคือ การวิ่ง.... วิ่งเพื่อให้ทัน....
 


ด้วยนับจากนาทีนี้… เขาตัดสินใจแล้ว...
 
 


...เขาจะเลือกทำตามหัวใจของตัวเอง
 
 



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 

TBC
 
 

[toshika]

*****จิ้ม*****

ตัดสินใจได้สักทีนะคะพี่ไออุ่นว่าควรทำยังไงกับหัวใจตัวเองสักที

รีบตามน้องก้องไปให้ทันนะ อยากอ่านช็อตหวานๆของคู่นี้บ้างล่ะ

 

[อยากกินไข่พะโล้ โปะ]

ตอนหน้าถามไม่หวานก็มาม่าชามใหญ่ ชิปร้าาาาาา 

[nuwi]

กรี้ด พี่ไออุ่นตัดสินใจได้แล้วสินะ

อ่านตอนนี้ แล้วค้าง รีบๆมาต่อไว้ๆนะคะ


 

[Palmpalm]

อาทิตย์วิ่งสู้รัก

ฟัดก้องภพ  อิอิ

[leknoey]

เชียร์ให้พี่อาทิตย์วิ่งไปให้ทันก้องภพ 
นี่คงจะเป็นการวิ่งที่เร็วที่สุดของพี่อาทิตย์เค้าแน่เลย 
แต่ขาคงไม่เร็วเท่าใจ เพราะตอนนี้ ใจของพี่อาทิตย์ไปถึงก้องภพแล้ว ฮิ้วววว   
ดีใจด้วยนะก้องภพ สิ่งที่นายพยายามสื่อไป ตอนนี้ มันไปถึงใจพี่อาทิตย์แล้ววว