บทที่ 8.1
[Namkang’s Part]
ปึงๆ!!
ทำไมประตูมันเปิดไม่ได้นะ>O<!!
“ไอ้เซฟ!! ได้ยินมั้ยเป็นอะไรปรือป่าว!! ไอ้เซฟ>O<!!”
ผมเกาะกระจกมนๆมองลอดเข้าไปภายในที่มืด ผมมองเห็นแค่มือมันที่โบกท่าอะไรของมันซะอย่าง อะไรของมึงฟ่ะ!! เป็นจราจรหรือไง-o-!
ครูดดดดด~
สะ...เสียงอะไร ผมกลืนน้ำลายลงคอเพราะจู่ๆมันก็รู้สึกคอแห้ง แผ่นหลังก็เย็นวาบๆ ผมค่อยๆหันหลังกลับไป รู้สึกเสียงมันจะอยู่ใกล้ๆ ด้านหลังผมเนี่ยแหละ
แว้ง~
ใบมีดเฉียบคมตวัดออกจากกำแพง ผมยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ สายตาจับจ้องไปที่ร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมสีดำสนิท มันเอียงคอเล็กน้อยพร้อมเอามีดปาดที่ปากกว้างๆสีดำของหน้ากากฆาตกรโรคจิต ผมขยับตัวถอยติดประตูก่อนจะเขยิบตัวหนีไปตามผนัง
“กร๊าซซซซซซซซซ!!!”
“ว้ากกกกกกก>O<!!!”
ผมวิ่งหนีเลี้ยวมุมตึกไป แต่พื้นตึกมันลื่นเลยทำให้คนที่หน้าตาเหนือปลวกขึ้นมาแค่ 2 ขั้นอย่างผมต้องเอาหน้าไปวัดพื้นเพื่อหาเส้นตรงข้ามมุมฉากของสามเหลี่ยมพีทากอรัส ว้ากกกก!! มันใช่เรื่องเดียวกันมั้ยเนี่ย>O<!!
ตุ้บ!
“อ๊ะ! เจ็บง่ะ...T^T”
ผมบ่นกับตัวเองแต่ดันมีเสียงหัวเราะหึๆขานรับผมเฉยเลย ม่ายยยยT^T ผมกลัวอย่าเพิ่งมาน้าTOT!!
ครูดดดดด~
ไอ้คนที่ใส่หน้ากากผีขูดมีดมาตามกำแพงอย่างใจเย็น กว่าจะมาถึงผมก็คงจะคมน่าดูเลย ผมจับรองเท้ายกขึ้นก่อนจะใช้มือดันพื้นเพื่อพยุงตัวลุกอีกที รองเท้าบู้ทนี่มันลำบากสุดๆเลย เดินก็ลำบากวิ่งก็ลำบากแล้ววิ่งทีเสียงดังลั่นตึกเลย เพราะฟิลเตอร์น่าแหละให้ผมใส่อะไรก็ไม่รู้ น่าอายที่สุด>///<
แว้ง~
ว้ากกก!! มันเลิกขูดกำแพงแล้ว เดี๋ยวๆๆ ยังลุกไม่ขึ้นเลยTOT
“คะ..คือ ผะ..ผมว่า อย่าเพิ่งงงง>O<!!!”
ไอ้ผีชุดทำเดินดุ่มเข้ามาหาผม ผมรีบร้องห้ามไว้ แขนผมก็ชูเป็นกากาบาท อย่าเพิ่งใจเย็นนนน>O<!!
“ฟันไม่เข้าหรอก..><”
“หึ”
“คะ..คือ หมายถึง เอ่อ...ไปลับมีดมาใหม่ก่อนดีกว่านะ มะ...มันแทงไม่เข้าหรอกเชื่อสิ ไปเดินลับข้างกำแพงตั้งแต่ตรงโน่นมาใหม่นะ ดะ...เดี๋ยวผมจะนั่งรอตรงนี้TOT”
มันชะงัก หรือจะเชื่อที่ผมพูดหว่า ถ้าเป็นงั้นก็ดีสิ
“R.I.P”
อะไร ยิ่งฉลาดภาษาอังกฤษด้วยเต็ม100ได้10 T^T
“อย่า!! ว้ากกกกก!! ไม่นะๆๆๆ>O<!!”
ผมหลับตีปี๋กรีดร้องดังลั่น ไอ้ผีบ้านั่นมันเงื้อมีดจะจ้วงผมแล้ว ม่ายยยยย
“ว้ากกกกๆ ฮือๆๆ ไม่เอานะ ง่าTOT”
มือเย็นเฉียบคว้าข้อมือผมไว้แน่น ผมยิ่งดิ้นสะบัดข้อมือสุดตัว อย่าจับกูๆๆ อย่า>O<!!!
เพี๊ยะ!
อ่า....ผมเปิดตาข้างนึงมองไอ้ผีชุดทำที่ติดสตั้นไป มึงติดสตั้นเดี๋ยวกูรัวไม่ยั้งนะเว้ย-o-!
พรึ่บ
มือใหญ่ถอดผ้าคลุมออก มันโยนมาคลุมตัวผมแล้วก็
วืด~
ฮะ...เฮ้ย!! แบกขึ้นหลังแบบนี้จะพาไปไหน ง่า ช่วยด้วยผมโดนผีลักพาตัว แงTOT
ตุ้บ!
มันปล่อยผมลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล.......กว่านี้หน่อยได้มั้ยละT^T
“ฮือๆ เจ็บนะ แง~ ง่า~ งื้อ~ เจ็บอ่ะๆเจ็บบบบบบTOT”
เจ็บหลังจังเลย TOT
“หนวกหู!! เงียบปากดิ๊!!”
...-.-….
เสียงโคตรคุ้นเลย ผมหยุดแหกปากค่อยๆระลึกชาติว่าเสียงใคร เฟียสหรอ? แกล้งกันได้นะหัวใจจะวายไอ้บ้านี่!! ผมรีบตะกุยผ้าออกจะได้ด่าได้เต็มปากเต็มคำ (คนเขียน : กล้ากับเฟียสหรอน้ำ~)
พรึ่บ!
…ทะ..ทำไมเฟียสหน้าขาววอก... -_-
...ตาก็ห้อยย้อยลงมาก… –o-
...ปากก็ยาวลงมายันคอ... = O =
“ว้ากกกกกกกก!! แว้กกกกกก!! T[]T!!”
ผี!! นี่มันผีง่า ไม่ใช่เฟียสซะหน่อย แงงงงงงงงงงงงTOT
“เฮ้ย! หุบปากได้แล้วร้องเก่งชิบหาย-*-”
เสียงเข้มกรนด่า มือใหญ่กระตุกหน้ากากหลอนประสาทออกเผยให้เห็นใบหน้าจริงที่ซ่อนอยู่ภายใน คิ้วหนาขมวดพันกันยุ่ง คนใหญ่ดูร้อนรนเมื่อเห็นผมออกอาการประสาทหลอนจัด ก็ช่วยไม่ได้คนมันกลัวผีนี่นา ฮืออออออTOT
“เลิกร้องได้แล้ว!!”
“ฮือ...แงงงงงงงงง”
ดุทำไมอ่าTOT
“โว้ย!!! ร้องมากเดี๋ยวกินตับซะหรอก!!”
“ไม่เอา แงงงงงงงงงงTOT”
จะพาเค้าไปกินตับหรอ ไม่เอานะยังไม่พร้อม ม่ายยยยยยยย>O<
กริ่งๆ~
อมยิ้มสีสันสดใสในห่อพลาสติกห้อยกระดิ่งอันเล็กๆ ยื่นมาตรงหน้าผม ผมเปิดเปลือกตาเปียกชื้นมองใบหน้านิ่งสนิทตรงหน้า
“....อย่าร้องนะ....”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกผม มือใหญ่วางลงขยี้หัวผมเบาๆเหมือนผู้ใหญ่กำลังปลอบเด็ก ผมพยักหน้าหงึกๆ เชื่อฟังแต่โดยดีแล้วเจ้าของใบหน้าเรียบเฉยก็ละมือออกไปจากผม
“กินของแบบนี้เดี๋ยวก็ฟันหลอหมด เอามานี่-o-!”
นายปีศาจ! ผมมองจิกใบหน้าหล่อ มือใหญ่ยื่นมากำอมยิ้มของผมไว้พร้อมจะแย่งจากผม มันแย่งเลยละ
“ไม่! อย่ามาแย่งนะ-o-!”
ผมบอก ดวงตาสีเพลิงฉายแววหงุดหงิดที่ผมมีท่าทีต่อต้าน นายน่ะทำให้ฉันร้องไห้แล้วยังจะมาแย่งขนมไปอีกนะ ใจร้ายที่สุด>O<!!
“อยากตายหรือไง!!”
“ไม่><”
“งั้นก็เอามานี่!!”
“ไม่ให้คิระให้ฉันนะ>O<!!”
“เอามา!!”
ไม่ให้!! ผมจ้องตาแข่งกับปีศาจจอมเผด็จการ ถือผมจะแรงน้อยสู้มันไม่ได้แต่อย่าคิดว่าผมกัดไม่เป็นนะ ฮึ่มมมมมมมม-..-*
งับ!
“อ๊ะ! แสบนักนะ!!”
ไม่ยอมหรอกไอ้ปีศาจเอ้ย-*-!!
ฟิ้ว~
ผมมองตามอมยิ้มอันใหญ่ที่ลอยละลิ่วข้ามไปอยู่หลังดูเก็บซีดีขนาดใหญ่
...ม่ายยยยยยยยT^T…
“ฮึก...แงงงงงงงงงงงงงงงTOT”
“เฮ้ย! อย่าร้องดิOoO!!”
ไม่กูจะร้อง มึงอ่ะเมื่อกี้กูอยู่ของกูเงียบๆก็มาแหย่ให้กูร้อง ฮือๆ T^T
“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่น่าอย่าร้องสิวะ!!”
“ไม่เอา! จะเอาอันนั้น ฮืออออออ T^T”
“อย่าเอาแต่ใจนักได้มั้ย!!”
“ว่าหรอ…”
“ปะ...-_-”
“ว้ากกกกกก แงงงงงงงงTOT!!”
“จะร้องไห้หรือจะแหกปากเอาซักอย่างเหอะ-_-”
2 in 1 ไง กูสามารถน่าอย่ามาห้ามกู โกรธแล้วนะ-*-++
กริ่งๆ ~
คิระส่ายอมยิ้มในมือไปมา ผมโยกหัวตามทิศทางของอมยิ้มอย่างอัตโนมัติ สีมันน่ากินมากเลย น่ากินกว่าอันเมื่อกี้อีก คิระนี่ใจดีจังเลยนะ><
“มึงนี่ก็เอามาล่อจัง! เอามานี่ดิ๊-*-!”
เฟียสดึงอมยิ้มสีหวานมาไว้ในมือ
....บรรยากาศมันต่างกันมาก....
ตอนอยู่ในมือคิระให้ความรู้สึกเหมือนเจ้านายเอาอาหารมาล่อแมว แต่พอมาอยู่ในมือไอ้ปีศาจนี่มันเหมือน......เสือล่อกวางไปกินตับ-o-…
“เอ้า! มาเอานี่!!” เฟียสบอก
ผมส่ายหน้าไปมา ใบหน้าหล่อกลับสู่โหมดฆาตกรโรคจิตอีกครั้งมันแสยะยิ้มเล็กน้อยพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม นิ้วยาวเริ่มคืบคลานรุกรานด้วยการแหกปากผม อย่าบอกนะว่าจะจับแหกแล้วแทง(อมยิ้มนะๆ)เข้ามา โหดร้ายยย><
“ทำเป็นกลัวไปได้ชิ! เอาไป!”
มันยัดเข้าปากผมก่อนจะถอยตัวกลับไป
“ขอบใจนะ” ผมบอก
“เรื่องแค่...”
“หมายถึงคิระ-o-”
“อยากตายนักใช่มั้ย!!!”
“ละ..ล้อเล่นน่า กะ..ก็ขอบใจทั้ง 2 คนแหละ>O<”
โวยวายชะมัดไอ้บ้านี่
“..ว่าจะให้เซฟน่ะ”
คิระเอ่ยเบาๆ อ่า....รู้สึกผิดหน่อยแหะT^T
“ไม่เป็นไรหรอก แค่คนรับมีความสุขก็พอ”
คนดีชิบหายเลย ทำไมต่างกับเพื่อนนายนักนะ นอกจากจะพูดมากแล้วยังเสียงดังด้วย-3- ใครก็ไม่รู้?
“..อะ..เอ่อ คิระขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย-////-”
คือ...ไม่ได้จะเสือกนะ แต่ก็อยากรู้>< แล้วทำไมเฟียสถึงจ้องผมเขม็งเลยละ อะ...จ้องมากแล้ว..แล้ว >////<
“อะไร” คิระถาม
“นะ...นายชอบเซฟใช่มั้ยO///O”
นิ่ง....ช่วยเปลี่ยนสีหน้าสักนิดเถอะ ดูไม่ออกเลย ใส่หน้ากากอยู่หรือป่าวเนี่ยทำไมเห็นกี่ทีๆก็หน้าเนี่ยอ่ะ-o-!
“....ชอบ”
“แล้วทำไมไม่บอกมันล่ะ>O<!!”
“แค่ขอโทษก็พอ”
“แล้วความหมายของ PETล่ะ ไหนบอกว่าจะบอกมันไง!”
“อืม บอก”
บอก....นี่ตั้งใจจะบอกแค่นี้จริงๆดิ ผมมองดวงตาสีเข้ม มันทอดมองไปที่จอภาพจากกล้องวงจรปิด มันช่างดูว่าเปล่าสิ้นหวัง นี่นายกำลังคิดอะไรอยู่
“..นี่ ไม่คิดจะบอกมันหรอว่านาย...” ผมถาม
“...ฉันไม่อยากให้เซฟลำบากใจไปมากกว่านี้”
“ชอบแล้วไม่บอกแล้วอีกฝ่ายจะรู้มั้ย นายชอบเพื่อนฉันจริงหรือป่าวเนี่ย!” พูดเรื่องเพื่อนแล้วขึ้นๆ
“แต่เพื่อนนายไม่ได้ชอบฉัน”
กรอดดดด อยากจะยกเท้าขึ้นมาตะกุยหน้ายกไม่ถึงขอใช้มือละกัน โง่ทั้งคู่แนะนำให้ซื้อหญ้ามาปลูกหน้าบ้าน เช้าก็ถอนกินทีละต้นๆ.... ถ้านายไม่พูดไอ้เซฟมันก็ไม่รู้หรอก ก็หน้าตายแบบนี้ใครจะไปดูออกละ
เพื่อนฉันน่ะชอบนายมากนะ ความรักมันยากขนาดนั้นเลยหรือไงนะ หรือเพราะ...ไม่กล้า เหมือนอย่างผมที่ไม่กล้าจะบอกออกไป.....ยุคนอื่นได้แต่ทำเองมันยาก เพราะงั้นฉันจะยุนาย
“เซฟน่ะชอบนายนะ! ฉันเป็นเพื่อนมันฉันรู้ดี ถ้านายปล่อยโอกาสนี้ไปละก็นายอาจจะไม่ได้เจอเซฟอีกก็ได้ นายทำเพื่อนฉันเสียใจมามากแล้วเพราะงั้น....นายต้องรับผิดชอบโดยการทำให้เพื่อนฉันยิ้มให้ได้!!”
เหนื่อยยยย เวลาพูดยาวๆแบบจริงจังมันเหนื่อยเหลือเกิน นี่นายเข้าใจฉันมั้ย เข้าใจหน่อยเถอะฉันบอกนายไปหมดแล้วนะ โอกาสสุดท้ายจริงๆ...เซฟมันไม่อยากจะเจ็บปวด มันพยายามจะหนีจากนายยิ่งตอนนี้มันไม่มีพันธะใดๆแล้ว มันอาจจะหนีไปไกลกว่าที่คิด
“..ขอบใจนะ ฉันจะขอรับผิดชอบทั้งหมด...”
ริมฝีปากได้รูปตอบรับ ผมจ้องลึกลงไปในดวงตาของเขา ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อกี้ ฉันเชื่อมั่นในตัวนายนะ ฉันก็ไม่อยากให้เซฟมันเศร้าอีกแล้ว ฉันอยากให้มันยิ้มอีกครั้ง
“ต้องอย่างนี้สิ^^”
ร่างสูงโปร่งวิ่งออกนอกประตูไปอย่างว่องไว เหมือนไฟจะติดแล้วสินะ สู้ๆนะ><
กึกๆ
จะ..เจ็บหัว ผมแหงนหน้ามองมารตัวร้ายทีโยกเขากวางบนหัวผมอยู่
“อุส่าห์ให้การ์ดไปแล้วแท้ๆยังโดนแต่งตัวประหลาดๆอีก” ปีศาจตาแดงบอก
“เพราะการ์ดของนายน่ะแหละ” ผมบอก
“เหอะ แต่งตัวตลกชะมัดเลย หึๆ”
“อย่ามาหัวเราะนะ...-///-” อายอ่ะ
“เป็นกวางต้องจมูกแดงด้วย”
“จะบ้าหรอ อื้อออ....อ่อยอะ>.<”
มือใหญ่บีบจมูกผมแน่น ผมสะบัดหน้าดิ้นให้หลุดแต่มันบีบซะเจ็บเลย ผมอ้าปากหาออกซิเจนเข้ากระแสเลือดแต่เจ้าปีศาจนี่ก็เอามือปิดปากผมอีก จะฆ่ากันหรือไงเนี่ย
“อื้อออออออออ อ่อยยยยยยยย”
“อ่อยอะไรจะให้ฉันโชว์ขาอ่อนให้ดูหรือไง”
“อ่อยยยยยยยยย”
ทำเป็นหัวเราะนะไอ้บ้า หายใจไม่ออกเฟ้ย น้ำหูน้ำตาผมเริ่มออกมาอีกระลอก หายใจไม่ออก
“ร้องไห้อีกละ!! แกล้งนิดหน่อยเอง!!”
นิดบ้านมึงสิ-_-+ มือใหญ่คลายออกจากจมูกและปากผม ผมยกมือจับจมูกที่แสบแปล๊บเบาๆ แดงสมใจเลยมั้ยล่ะ หึ!
“ฟืดดดดด~” คัดจมูกเลยT^T
“เงยหน้าดูดิ๊”
มือใหญ่เชยใบหน้าผมขึ้นดูจมูกแดงเถือกของผม ผมจ้องมองดวงตาสีแดงนิ่งไม่รู้เมื่อไหร่ที่เขาเลิกสำรวจจมูกแล้วหันมาสบตาผมแทน แต่ที่รู้ๆใบหน้าของปีศาจตัวร้ายนั่นเริ่มเข้ามาใกล้ผมทุกทีๆ ดวงตาสีแปลกหรี่ลงพร้อมกับเอียงใบหน้า ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยได้แต่ก้มหน้าหลบดวงตาคู่นั้น คะ...คือมัน ค่อนข้างจะ... จะว่าไงดี หัวใจผมมันเต้นตึกตักๆ เสียงดังมากเลย
จึ้ก!
“โอ้ย!! ไอ้กวางบ้าเขาแกมันจิ้มตาฉัน!!!”
ผมเงยหน้าขึ้น เขาก็แทงไปที่ใบหน้าหล่ออีกรอบ คะ...คือ เอ้า...เขาผิดหรอ-o-
“ขะ...ขอโทษ”
“หมดอารมณ์!!”
เฟียสชักสีหน้าพลางเบือนหน้าไปอีกทาง เฮ้ย! งอนหรอ ไม่น่ารักซักนิดเลย>///<
“ฟะ..เฟียส คือ...”
ร่างสูงไม่ฟังผมเขารีบจ้ำเท้าออกไปนอกห้องทันที
เอ๋.... ผมผิดอะไรอ่ะ กะ...ก็เห็นอยู่ว่ามีเขาอยู่บนหัว ก็...ถ้าเอียงมุมให้ได้องศามันก็..จะ...จูบกันได้นะ-///- ว้ากกกกกก ไม่สิ แบบนี้ดีแล้วเรื่องอะไรจะให้จูบรอบสองกันเล่า>///<
+++คนเขียนเกรียนๆ+++
การบ้าน อ๊ากกกสาบานว่าจะสอบครูจะให้หนูมาทำมายยยT^T
หวังว่าจะสมใจคนอ่านนะคะ คราวนี้ถึงพาร์ทของน้องน้ำบ้างแล้ว เราจะไปเจาะลึกกานนนน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณที่เม้นให้กำลังใจด้วย
อั๊ย~
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
