10.2
“คืนนี้ที่เดิมใจปะ?”
คาร์ลพูดพลางยกมือเตรียมให้ผมแทครับคำเชิญของมัน ช่วงนี้ผมกลับบ้านดึกบ่อยจนพ่อด่าแล้วนะเนี่ย ไอ้คาร์ลเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นว่าผมยืนนิ่ง สรุปต้องไปสินะ ผมแตะฝ่ามือตอบรับมันไป
แป๊ะ!
“อ๊า>O<!!!”
เสียงเล็กๆตะโกนลั่น ผมก้มลงมองเด็กแก้มยุ้ยที่ขมวดคิ้วยุ่งชี้นิ้วมายังผม เท้าเล็กๆวิ่งมาหยุดใกล้ๆผมก่อนจะดึงตัวผมออกมาห่างๆคาร์ล
“มะม๊านอกใจปะป๊าหรอ>O<!!”
เอ๋! ผมยืนทำหน้างง ใบหน้าเล็กๆสะบัดเมินเพื่อนผมอย่างหมั่นไส้ เกือบลืมไปเลยว่าน้องเขาคิดว่าผมเป็นแม่-_-;
“มึงเป็นสาวดุ้นหรอวะ ฮ่าๆ^^” ไอ้คาร์ลหัวเราะ
“สาวบ้านมึงสิ-*-” ผมพูดลอดไรฟัน
น้องปังจ้องหน้าไอ้คาร์ลเขม็งส่งเสียงขู่ในลำคอ ส่วนได้เพื่อนผมก็ยอมที่ไหนไปเล่นจ้องตากับเด็กอีก
“..กลับบ้านปัง”
ร่างสูงโปร่งในชุดลำลองเสื้อเชิ้ตสีเทาเดินมาดึงแขนเล็กๆออกจากแขนผม ผมมองดวงตาสีดำที่ไม่สบตาผม ไม่สิไม่มองหน้าผมแม้แต่นิดเดียว รู้สึกไม่ดีเลยแหะ
“ป๊า~ แต่ม๊าเค้า-o-”
“ถ้ายังไม่จบเรื่องนี้อีกป๊าจะไม่คุยด้วยแล้วนะครับ”
เสียงตัดบทกล่าวเรียบง่าย ผมมองคนตัวเล็กที่ยืนตัวสั่นเม้มปากแน่นเหมือนจะร้องไห้
“ขอโทษด้วยนะครับที่ปังมารบกวนคุณอีกแล้ว”
พ่อปังผงกหัวขอโทษผมใบหน้าอ่อนวัยแย้มแห้งๆ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อยนะ
“ไปก่อนนะ นัดสาวไว้^^”
ไอ้คาร์ลบอกพลางเหล่ตามองใบหน้ายับยู่ยี่ของน้องปัง เหมือนจะเกิดศึกภายในราชสำนักเสียแล้ว แล้วทิ้งคนขาเจ็บอย่างผมไว้ T^T
“ป๊า~ ขาม๊าเลือดออก” น้องปังบอก
ผมรีบก้มดูเข่าตัวเองที่โดนขวดแก้วเสียบไปเมื่อวาน เลือดงี้เลอะกางเกงผมเลย กรรมสงสัยได้ซื้อใหม่
“แผลฉีกหรอครับ”
ใบหน้าใต้กรอบแว่นฉายแววกังวล เขาย่อตัวลงดูขาผม มือใหญ่สัมผัสเบาๆเกรงว่าผมจะเจ็บ
“นี่ซนทั้งวันเลยหรือไงครับ” เขาถามผม
“ป่าวนะครับ ผมก็แค่เดินกับวิ่งเอง-o-”
“วิ่งทั้งที่ขาเจ็บเนี่ยนะครับ”
“ก็ช่วยไม่ได้ไม่วิ่งก็ตายสิครับ-o-”
คิดว่าคู่อริเจอกันแล้วมันเดินแบบสโลว์โมชั่นใส่กันหรอ ขานี่ของสำคัญเลยนะเนี่ย
“ป๊าอุ้มม๊ากลับบ้านเถอะT^T” น้องปังบอก
“ไม่ต้องหรอกน่าเรื่องแค่นี้เองจิ๊บๆ^^” ผมบอก
“ปังเจ็บแทนมะม๊าอ่าT^T”
“ไม่เอาน่าจะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้สิ”
“งั้นปังร้องเลยก็ได้TOT”
ไม่คิดว่าเด็กจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากแบบนี้นะ-o-;
“ถ้าไม่รังเกรียจไปนั่งพักที่ร้านก่อนมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะพาไปส่งบ้าน”
พ่อปังถามผม เกรงใจนะเนี่ย
“ไม่เป็นไรครับ” ผมบอก
“อย่าดื้อสิมะม๊า ป๊าอุ้มเลย>3<!”
“ขี่หลังสิครับ” พ่อปังบอก
“ไม่ดีกว่าครับอย่าเลยเดี๋ยวเสื้อเปอะ^^;”
“ม๊า>O<!!”
ร่างสูงโปร่งย่อตัวหันหลังเตรียมพร้อมให้ผมขึ้น นอกจากพ่อแล้วผมไม่เคยขี่หลังใครเลยนะเนี่ย ถึงผมจะพูดว่าไม่ขึ้นเขาก็ไม่ยอมลุกด้วย บังคับกันชัดๆ>///<
“ระ...รบกวนด้วย..นะครับ-////-” ผมบอก
“เรื่องแค่นี้ไม่เรียกว่ารบกวนหรอกนะ”
ใบหน้าคมเอียงคอยิ้มบางๆให้ผม ผมก้มหน้างุดซุกไหล่กว้างอย่าไม่รู้ตัว ทะ...ทำไมรู้สึกแปลกๆ มันเขินๆยังไงก็ไม่รู้ บอกแล้วว่าผมแพ้คนใส่แว่น เวลาอยู่ใกล้ๆแล้วทำตัวไม่ถูก ยิ่งถูกเอาขึ้นหลังแบบนี้เขาจะรู้สึกมั้ยว่าผมหัวใจเต้นแรงอยู่
“ฮึบ!”
“หวาOoO!!”
ไม่ทันที่ผมจะเกาะดีเขาก็ลุกขึ้น มือผมเลยคว้าคอเสื้อเขามั่วเลย
“ฮะๆ ไม่เคยขี่หลังเพื่อนหรือไง” เขาหัวเราะ
“ก็ไม่ได้ขี่มานานแล้วตั้งแต่เด็กๆโน่น อย่าหัวเราะสิครับ-///-”
ผมเอามือโอบคอคนตัวสูงไว้กันหงาย ความอบอุ่นจากแผ่นหลังกว้างทำให้ผมรู้สึกโล่งหัวอย่างบอกไม่ถูก ผมซุกหน้าแนบแผ่นหลังใหญ่ตรงหน้า กลับบ้านไปวันนี้ผมไปขอพ่อขี่หลังดีกว่า ผมสงสัยจังว่าทำไมผู้ชายที่อ่อนโยน อบอุ่นแบบนี้ถึงถูกทิ้งได้ลงคอ หรือภรรยาเขาจะตายไปแล้วจริงๆนะ
“ม๊าทำหน้าฟินมากเลย>.<~”
“ปะ..ป่าวซะหน่อย” ผมรีบโต้กลับ
อย่าพูดให้อายได้มั้ย ไม่รู้จะเอาหน้าไปแอบตรงไหนแล้วเนี่ย-///-
“ป๊า~ ปังขี่หลังม๊าได้มั้ยอ่ะ จะขึ้นอ่ะป๊าอย่าเพิ่งไปเซ่-o-”
“ขึ้นมาอีกคนป๊าก็หลังหักสิ”
จะบอกว่าแค่ผมคนเดียวก็หักจะหักแล้วใช่มั้ยล่ะ ก็บอกแล้วว่าจะไม่ขึ้นดันให้ขึ้นเองนี่-3-
“คุณ...ปล่อยผมลงก็ได้นะครับ” ผมบอก
“แปลกๆเนอะเรียกคุณ เรียกผมว่าพายุดีกว่านะ”
“อ่ะ...คุณพายุ”
“ไม่ต้องเติมคุณสิ จะเรียกลุงก็ได้นะ”
โห้ ก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะครับ ดูแล้วน่าจะซัก 25 นะไม่ถึงขั้นลุงหรอก
“พะ..พี่พายุ-///-”
“อั๊ย~ มะม๊าหน้าแดงด้วย แค่เรียกชื่อป๊าเองน้า~”
ชงเหลือเกินนะน้อง -o-;
“ชื่ออะไรล่ะเราน่ะ” พี่พายุถาม
“ฟิลเตอร์ครับ” ผมบอก
“ชื่อเท่ดีนะ ^^”
อย่ายิ้มบ่อยสิครับผมแพ้คนใส่แว่น
“พายุ~ ฟิลเตอร์~ เข้าก๊านนน เข้ากันเน้อออ^O^”
มันเข้าตรงไหนไม่ทราบ จะชวนพี่ไปขุดทองกับพ่อน้องหรอเนี่ย ไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นนะ ไม่อยากรวยทางลัดด้วย
“ม๊าฮะ! ป๊าฮะ! ไม่รู้ทำไมปังหยุดยิ้มไม่ได้เลย ปังจะหน้าบานมั้ยฮะ^O^”
“ไม่ยิ้มก็บานอยู่แล้วนี่”
“ป๊าอ้า>O<~”
น่ารักจังนะครอบครัวนี้ เหมือนผมจะหยุดยิ้มไม่ได้เหมือนกันแหะ ถ้าเป็นไปได้ในอนาคตผมก็อยากมีภรรยาและลูกที่น่ารักแบบนี้บ้างนะ แต่ภรรยาของผมจะตัวอุ่นแบบนี้มั้ยนะ จะมีกลิ่นขนมปังน่ากินแบบนี้ด้วยหรือป่าวนะ
..หนัก..
ทำไมมันหนักๆ ผีอำหรอ ให้ตายเหอะไม้กางเขนช่วยอะไรไม่ได้เลยหรอ
“ป๊า!! ม๊าตื่นแล้ว!!”
ผมเบิกเปลือกตามองใบหน้าน่ารักที่จ้องผมระยะใกล้ ริมฝีปากเล็กคลี่ยิ้มหวานก่อนจะก้มลงหอมแก้มผมเบาๆ อะ...ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย ผมมองห้องวอลเปเปอร์ลายเป็ดเหลืองในห้อง แม้แต่ผ้าห่มผมก็เป็ดเหลือง ไม่ใช่ห้องผมแล้วล่ะ
“ตื่นแล้วหรอ กินขนมปังก่อนสิ”
ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาหาผม เขานั่งลงข้างเตียง
“ขะ..ขอโทษนะครับ ผมเผลอหลับไป>///<”
น่าอายชะมัดเลย หลับไปได้ยังไงก็เนี่ย ตั้งแต่เมื่อไหร่กานนนนน>O<
“มะม๊าน้ำลายเยิ้มเต็มหลังป๊าเลยแหละ-o-”
บัดซบที่สุด!! มีอะไรน่าอายกว่านี้อีกมั้ยT^T
“ขะ..ขอโทษนะครับ>///<”
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอก ตอนแรกก็ตกใจนะว่าทำไมตัวฟิลมันยวบๆ หลับนี่เอง^^”
“เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยครับ แหะๆ^^;”
“เหมือนจะมีไข้นะ หรือป่าว”
“เอ๊ะ!”
หน้าผากเรียบจรดหน้าผากผม ผมเบิกตากว้างตกใจ ดวงตาสีเข้มสบตาผมเล็กน้อยก่อนจะผลุบต่ำลงพร้อมกับถอยตัวออกไปจากผม
ตะ..ตกใจหมดเลยO///O
“ม๊าไปอาบน้ำกันเถอะ^O^”
เด็กตัวน้อยเดินออกมาจากห้องน้ำ มือเล็กๆกวักเรียกผมให้เข้าไปอาบน้ำด้วย
“ไปอาบน้ำแล้วมาทำแผลนะ เมื่อกี้พ่อฟิลโทรมาเลยบอกไปว่าเป็นลมอยู่ที่ร้าน อีกเดี๋ยวคงมารับ”
“แต่ผมไม่มีเสื้อ”
“เอาของพี่ใส่ไปก่อนไง^^”
พี่พายุ-///- พี่อย่ายิ้มสิครับ~
“ม๊า~ มาอาบน้ำเร็ว><” น้องปังเร่ง
“อะ..อาบด้วยกันหรอ-o-!!”
“ปังอยากอาบกับม๊านี่...ไม่ได้หรอฮะT^T”
น่าสงสารเกินไปแล้ว ตะ..แต่อาบน้ำกับ เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไหนๆก็ไหนๆแล้วน้องเขาจะได้รู้ไปเลยด้วยว่าผมเป็นตัวผู้-.-
“ป๊าจะให้พี่เขาไปอาบอีกห้อง”
“ไม่เป็นไรครับ อาบนี่ก็ได้^^”
“เย้^O^”
ผมลุกจากเตียงแต่ลุกเร็วไปหน่อยเลือดตามมาไม่ทัน ภาพซ่าเลย @-@
วืด~
หมับ!
หัวผมกระแทกไหปลาร้าคนตัวใหญ่ดังกึก ผมเงยหน้ามองใบหน้าตกใจที่อยู่ไม่ไกล มือใหญ่ที่กุมสะโพกผมไม่ให้ล้มวางนิ่งอยู่กับที่ไม่ยอมขยับ รู้สึกเหมือนผมกับเขาจะหยุดกึกนับเลขกันอยู่ในใจ ผมกระพริบตาปริบๆเรียกสติตัวเอง
“ปะ..เป็นไรหรือป่าว”
เขาพูดพร้อมปล่อยตัวผมออก
“ไม่ครับ อือ..ขอบคุณนะครับ”
ผมบอกแล้วยิ้มเก้อๆ ส่วนเขาก็ยกมือลูบท้ายทอยตัวเองเบาๆ
..แล้วเราจะยืนกันตรงนี้อีกนานมั้ย...
“เดี๋ยวไปหยิบผ้าขนหนูให้นะ^^” พี่พายุบอก
“คะ..ครับ”
ผมเดินเบี่ยงไปทางซ้ายแต่ก็ปะเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่เดินมาทางนี้เหมือนกัน ผมหยุดยิ้มเล็กน้อยพลางผายมือให้เขาเดินเขาก็นิ่งให้ผมเดินซะงั้น งั้นเดินแล้วนะ
กึก
ผมหัวโหม่งกับแผงอกกว้างอีกรอบ ใจตรงกันจริงๆ
“ฮะๆ เอาแบบนี้แล้วกันนะ^^”
มืออุ่นจับไหล่ผมพลางหมุนตัวผมไปอีกข้างนึง ผมยิ้มบางๆฮาตัวเองครับ แต่ก็ผ่านมาได้ล่ะนะ
“มะม๊า~ ปะป๊า~ จีบกันอยู่นั่นแหละ คิกๆ^^”
ผมดันหัวเจ้าตัวเล็กเข้าห้องน้ำโดยไว เดี๋ยวมันแซวอะไรอีก ร่างเล็กหัวเราะสนุกสนาน ปังเดินเอาผ้าขนหนูไปแขวนที่ราวเตี้ยๆข้างกำแพงก่อนจะหมุนตัวกลับมาหาผมพร้อมชูแขนขึ้น
“ม๊าอาบน้ำให้ปังหน่อยสิ^^”
“ครับๆ”
ผมหยิบหัวคลุมหัวมาใส่ให้เจ้าตัวเล็กแล้วหันมาเปิดฝักบัวอาบน้ำให้ เด็กๆนี่ตัวเล็กจังเลยนะ ผมขยี้สบู่ฟอกร่างเล็กที่กระโดดไปมา กลัวจริงๆว่าน้องเขาจะล้มหัวแตก แต่เด็กนี่น้า ผมใช้เวลาพอสมควรกว่าจะอาบน้ำให้ปังเสร็จ ดีนะที่เป็นเด็กไม่ดื้อมาก
“ปะป๊า~ ปังอาบเสร็จแย้ววว”
“ครับ~”
ผมห่มผ้าขนหนูห่อร่างเล็กไว้ เจ้าตัวเล็กก้าวเท้าออกไปข้างนอกห้องน้ำ คนตัวสูงนอกประตูรีบอุ้มลูกไปให้พ้นหน้าห้องน้ำ คราวนี้ผมคงต้องอาบน้ำแล้วสินะ ผมถอดเสื้อผ้าแขวนไว้ที่ราวก่อนเดินมาอยู่ท่ามกลางฝักบัว อาบน้ำบ้านคนอื่นก็รู้สึกแปลกๆไม่น้อยแหะ-///-
ปัง
“เสื้ออยู่….”
ผมมองร่างสูงโปร่งที่เปิดประตูพรวดเข้ามา ดวงตาเข้มเบิกกว้างเล็กน้อย ผมรีบยกมือปิดท่อนล่างเอาไว้ ขะ...เข้ามาทำไม-////-
“..ข้างนอกนะ-///-”
ใบหน้าหล่อหันหลบออกไปพร้อมกับเสียงประตูปิดลง ผมทรุดตัวนั่งกับพื้น ไอ้โดนผู้ชายเห็นตอนเปลือยมันไม่น่าอายเท่าไหร่ แต่มันอายตรงที่เขาดันหน้าแดงเหมือนผมด้วยนี่สิ ผมก้มหน้าซุกผ่ามือหวังว่าน้ำเย็นๆจะช่วยให้หน้าผมเย็นขึ้นบ้างนะ ทะ..ทำไมช่วงนี้ถึงเจอแต่เรื่องน่าอายนะ
“เสร็จแล้วอย่าเดินมากล่ะเดี๋ยวแผลอักเสบต้องตัดขาทิ้งนะ^^”
อย่ามาหลอกกันเลยน่า ยังไงผมก็เชื่อคนใส่แว่นอยู่แล้ว
“ขอบคุณนะครับ^^”
ผมบอกพลางขยับขาดู มันตึงๆยังไงก็ไม่รู้พอพันแผลแล้วอ่ะ ผมลอบมองใบหน้าหล่อที่ตั้งใจกับการเก็บของอยู่ เหมือนเขาจะรู้ว่าผมมองเขาก็หันมายิ้มให้ผมอีกรอบ
“มองอะไร มีอะไรหรือป่าว^^"
“ป่าวครับ>///<”
“ฮ่าๆ จ้องแบบนั้นมันน่าอายนะ”
“ขอโทษครับๆ”
จริงๆแล้วผมก็อยากถาม เกี่ยวกับเรื่องของภรรยาพี่นะ แต่มันดูเป็นการเสือกโดยใช่เหตุ ถึงแม้ผมจะโดนลากไปเอี่ยวนิดนึงก็เถอะ
“พี่จะพยายามไม่ให้ปังไปรบกวนนะ”
“คือ ผมน่ะไม่ได้รำคาญหรอกนะ ไม่ต้องเกรงใจผมหรอก ตอนเด็กๆผมก็อยากมีน้องชายอยู่แล้วด้วย”
“งั้นหรอ งั้นก็...ถ้าว่างก็แวะมาที่ร้านได้นะ”
“มาอยู่แล้วล่ะครับ^^”
“ไม่รู้จะทำยังไงให้ปังเลิกคิกว่าฟิลเป็นมะม๊าของเขา”
“...ผมเหมือนภรรยาพี่พายุหรอครับ...”
มือหนาทิ้งขวดยาลงบนพื้น เขารีบก้มลงเก็บแต่ผมน่ะเห็นพิรุธคุณพี่แล้วล่ะครับ
“..ฟิล เหมือนมาก.... แต่อย่าไปคิดมากเลยนะคนบนโลกนี้ก็หน้าตาคล้ายๆกันหมดแหละ^^”
จะบ้าหรือไง เรียนพันธุกรรมมายังไงเนี่ย ป่านนี้เมนเดลคงนั่งร้องไห้ตายรอบสอง
“นั่นสินะครับ^^”
ผมก็ตอบได้แต่อะไรโง่ๆแบบนั้น ผมมองลึกลงไปในแววตาคู่สวย ทำไมช่างดูหดหู่แบบนั้น กังวลเรื่องนี้มากเลยหรือไง ก็พาปังไปพบแม่ซะก็สิ้นเรื่องถ้าแม่ยังมีชีวิตอยู่ หรือถ้าตายไปแล้วก็พาไปเยี่ยมหลุมศพซะสิ ทำไมถึงปิดกั้นลูกตัวเองไม่ให้พบแม่ล่ะ....แปลกชะมัด
ผมนั่งลูบท้องรอคอยอาหารที่สั่งไปสามชาติเศษได้ เพราะอย่างนี้ถึงไม่อยากออกมาร้านอาหารไง หิวๆมาแล้วต้องมารออีก ฆ่ากันชัดๆ
“คิระมึงไปเร่งแม่ครัวดิ!!”
ไอ้เฟียสบอก หน้ามันบ่งบอกมากว่าอยากอาหารเต็มที่
“ใจเย็นน่าของอร่อยต้องรอ(นาน)หน่อย^^” ผมบอกทั้งที่ก็หิวเหมือนกัน
“คราวหลังโทรมาสั่งล่วงหน้า ทำเสร็จค่อยขับรถมา!!” เฟียสบ่น
“ไป! ไปหาอะไรทำฆ่าเวลากันดีกว่า^^”
คาร์ลบอกพลางชี้นิ้วขึ้นข้างบน ร้านนี้เป็นกึ่งร้านอาหารกึ่งบาร์และผับ โซนข้างนอกเป็นที่นั่งทานอาหาร ข้างในเป็นบาร์ ข้างบนเป็นผับ
“ขึ้นได้หรอวะ!!” เฟียสถาม
“มากับใครให้มันรู้บ้าง คิระมึงไปป่าว” คาร์ลหันไปถามคนหน้าตาย
“..ไม่ล่ะ รำคาญ..”
“ไปสอยดาวมึงไม่ไปหรอ!!”
“วันนี้เห็นดาวมหาลัยมาสองคนด้วยแหละ”
“...ไม่อยากทำให้เซฟเสียใจ...”
ผมเห็นไอ้สองตัวร้ายประจำกลุ่มชะงักตัวกึก โดนสินะ โดยเฉพาะไอ้เฟียสเนี่ย^^
“ถ้าน้องกวางรู้เขาต้องร้องไห้แน่ๆเลย ฮืฮๆ” ผมแกล้งล้อ
“มึงก็อย่าบอกดิ-_-;;” ไอ้เฟียสวน
“คุณมึงนี่เลวมากเลยนะ ไม่คิดถึงหัวอกน้ำบ้างเลยหรอวะครับ”
“หัวอกอ่ะกูคิดอยู่ทุกวันแหละ!!”
เอ่อ มึงคิดอะไรอยู่กันแน่-o-
“ไปเข้าห้องน้ำแปปนะ ฝากโต๊ะด้วย”
ผมบอกพวกมัน กินน้ำเปล่าจนกระเพาะปัสสาวะรั่วแล้วครับ ผมลุกออกจากที่นั่งเดินอ้อมไปหลังร้านเพื่อเข้าห้องน้ำ แสงไฟรำไรที่ส่องอยู่ใกล้ต้นไม้ดัดต้นใหญ่ทำให้ผมเห็นแผ่นหลังของใครบางคน ผมว่ามันคุ้นๆนะ ใช่พี่พายุหรือป่าว ผมเดินตามแผ่นหลังกว้างที่เลี้ยวไปยังลานจอดรถ ผมว่าใช่แน่ๆเลยไปชวนเขามากินข้าวด้วยกันดีกว่ามั้ง ผมเดินลัดเลาะตามเขาไป
ตึกๆ
ผมเลี้ยวโค้งที่มุมตึกอีกรอบ แต่ที่ผมเจอกลับมีแต่ความว่างเปล่า พี่พายุหายไปไหนแล้ว
“...แอบตามมาแบบนี้ต้องการอะไร...”
สัมผัสมือเย็นที่ลากเข้ามาใต้เสื้อผม เสียงกระซิบข้างหูเบาๆพาเอาขนผมลูกซู่ น้ำเสียงคล้ายคลึงแต่จังหวะการพูดแปลกไป ไม่ใช่พี่พายุหรอกหรอ
“โทษนะครับผม อ๊ะ!”
มือใหญ่ดึงผมผลักเข้ากำแพง ปลายนิ้วเรียวยาวลากลงข้างแก้มผมเรื่อยมาจนถึงไห้ปลาร้าที่โผล่พ้นเสื้อ ผมมองใบหน้าหล่อที่ดูยังไงก็ใช่พี่พายุ ผิดตรงที่ดวงตาสีนิลที่ปราศจากเลนส์ใสบดบัง ทรงผมที่เสยขึ้นลวกๆ เผยให้เห็นโครงหน้าที่แสดงความหล่อชัดเจน เสื้อเชิ้ตปลดถึงแผงอกทับด้วยเสื้อสูทสีเข้ม ด้วยไม่เหมือนที่พี่เขาใส่เมื่อตอนเย็นเท่าไหร่ มันคนละแนวกันเลย
“พะ..พี่พายุ..เล่นอะไรครับเนี่ย”
ผมบอกพลางหัวเราะเบาๆ คนตรงหน้ากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเชยคางผมขึ้น
“พายุงั้นหรอ? หึๆ”
เสียงแหบพร่าถาม มือใหญ่รวบเอวผมเข้าไปแนบชิดกับลำตัว แรงบีบรัดทำให้ผมรู้สึกอึดอัด ผมดันแผงอกกว้างออก ถึงจะเหมือนพี่พายุแต่ บรรยากาศรอบๆตัวเขามันไม่เหมือนพี่พายุที่ดูอ่อนโยนนั่น
“คุณ...”
ผมขยับตัวหนีมือหนาที่รุกล้ำอธิปไตยใต้ร่มผ้าผม ผมดันมือซุกซนออกจากใต้เสื้อผมแต่กลับกลายเป็นว่าเขาหันไปล้วงข้างล่างแทน
“อะ...อย่านะครับ”
มันเป็นใครวะ!! แฝดพี่พายุหรอ
“เดินตามฉันต้อยๆไม่ได้ต้องการแบบนี้หรอกหรอ...”
“บ้า! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะครับ”
ผมเงื้อหมัดต่อย มือใหญ่ดันรับหมัดผมได้ ใบหน้าหล่อยิ้มแยกเขี้ยวก่อนดึงมือผมไว้เหนือหัว ชิบหายแล้วไง มือนี่ก็โดนจับ อีกมือก็กันเขตน่านน้ำอยู่
“แกเป็นใคร..” ผมเค้นเสียงถาม
“อยากรู้ชื่อฉันหรอ”
“ถามไว้จะได้แจ้งตำรวจถูก!!”
“...งั้นไม่บอกหรอก”
ปลายจมูกโด่งซุกลงข้างคอผม ผมรีบหนีบคอมันก็แลบลิ้นออกมาเลียข้างคอผม ขะ..ขนลุกเลย ทำอะไรของมึงวะ!!
“อะ...ไอ้บ้า โรคจิตแม่งเอ้ย!!”
ผมผลักหัวมันออก มันก็จับแขมผมบิดไปข้างหลัง
“ปล่อยนะเว้ย อ๊ากกก!!”
หัวเข่าแหลมกดลงมาบนแผลผม มึงงงง กูเจ็บนะครับเนี่ย!!
“หึๆ”
ริมฝีปากเย็นชืดทาบลงข้างคอผม มันเม้มเนื้อผมเสียงดังจนผมเจ็บเนื้อไปหมด ลิ้นเปียกชื้นเลียซ้ำที่เดินสลับกับดูดกลืนเนื้อผมเข้าไปในปาก ลิ้นลื่นๆลากเลียคอผมไปมา มันไล้จมูกไปตามข้างใบหูผมก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในหูผม ผมยืนกัดปากแน่นเบี่ยงหน้าหลบเต็มที่ แต่ร่างกายผมมันเริ่มรู้สึก.... โถ่เว้ย!! แน่จริงอย่ากดแผลกูดิวะ!!
“ไอ้ฟิล!! มึงอยู่แถวนี้ป่าว”
เสียงคาร์ล!!
“กูอยู่! อุ๊บ!!”
มือใหญ่ปิดปากผมแน่นไม่ให้ผมส่งเสียงออกไป เวรกรรม..
“..ช่วยไม่ได้นะ ไว้เจอกันใหม่แล้วกัน..”
ริมฝีปากได้รูปทาบลงบนฝ่ามือ ดวงตาสีเข้มเงยขึ้นสบตาผมที่เบิกกว้าง ใบหน้าหล่อขยับยิ้มมุมปากน่าหมั่นไส้ก่อนที่มันจะ
ตุ้บ!
มือใหญ่ปล่อยตัวผมออก ผมทรุดลงนั่งกุมท้องตัวเองที่จุกแน่น ผมกัดปากจ้องร่างสูงที่ยิ้มอย่างพอใจ มันโบกมือแล้วเดินหนีผมไปดื้อๆ ไอ้เวรเอ๊ย!! แม่งงง ด่าไม่ออกเลยครับ ฮึ่มมม
“ไอ้ฟิลมึงเป็นไรวะ!!”
ไอ้คาร์ลวิ่งเข้ามาหาผมที่นั่งตัวงออยู่กับพื้น
ไอ้โรคจิตนั่น!! เจอกันใหม่งั้นหรอ!! ไม่ถงไม่ถามความเห็นกูซักคำ!!
“ใครอยากจะไปเจอมึงงงงงงงงง!!!!”
“อ้าว กูถามมึงดีๆ…-_-”
“ไม่ได้หมายถึงมึง กูขอโทษครับๆ-/\-”
++++++++++++++++++++
เขียนหลายคุ่แล้วมันจะจบยาก
โอ้วไม่น้าาา ทำสารบัญแล้วจ้า จริงๆควรแต่งแล้วลงตั้งแต่เมื่อวาน
แต่เมื่อวานไปข้างนอกกลับมาช้าเลยไม่ได้แต่ง จะพยายามบังคับ
ให้ตัวเองแต่งนิยายเร็วๆอัพถี่ๆนะคะ สาธุ555
หัวข้อ: Pet’ Chain พันธะนาการหัวใจนายจอมโหด (จบแล้วย้ายได้เลยค่ะ) (อ่าน 293785 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก