บทที่ 15
[Namkang’s part]
วันนี้เป็นวันที่ 3 แล้วที่ผมร้องไห้ แค่วันนี้พอ ถ้าขืนร้องอีกผมคงน้ำหมดตัวแน่ๆ ผมเลื่อนบานประตูกระจกออก เดินไปมองวิวทิวทรรศน์ที่ชานระเบียงห้อง ท้องฟ้าสีครามทอดยาวโอบล้อมภูเขาเขียวขจี ผมกระชับผ้าคลุมไหล่เข้าแนบตัว หมอกขาวๆเริ่มทำผมหนาวซะแล้ว ผมทอดสายตามองไร่องุ่นสลับทุ่งหญ้ากว้างก่อนจะสูดลมหายใจเอาไอเย็นของลมหนาวเข้าจมูก ที่นี่บรรยากาศเย็นสบาย เช้านี้ก็ไม่มีฝนตกด้วยดีชะมัด
“น้ำ! ป้ายกข้าวมาให้แล้วนะลูก”
ถาดข้าวถูกวางลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ
“ป้าครับ น้ำบอกแล้วไงเดี๋ยวน้ำลงไปกินที่ครัวเอง^^;” ผมบอก
“ช่วงนี้คนงานอยู่ในครัวเยอะ เดี๋ยวมันมายุ่งวุ่นวายกับหลานป้า” ป้าบอก
“แค่ให้ผมมาค้างนี่ผมก็เกรงใจจะแย่แล้ว นี่ยกข้าวมาให้ผมกินอีก><”
“ไม่เป็นไรๆ นานๆจะมาซักที ป้าล่ะคิดถึงไว้มาบ่อยๆนะป้าไปดูงานข้างล่างก่อนนะ^^”
“ขอบคุณนะครับ”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณ ป้ารับไหว้ผมก่อนจะปลีกตัวออกจากห้องไป ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่กรุงเทพฯ ถ้าขืนอยู่คงโดน “หมอนั่น” ตามรังควาน ผมต้องการที่สงบๆ เพื่อพักใจ ผมเพิ่งเคยมีความรักเรื่องทำใจสำหรับผมมันสาหัสอยู่เหมือนกัน ผมวางมือถือไว้บ้าน ขอพ่อมาค้างที่บ้านป้าที่ต่างจังหวัด ผมทำทุกทางเพื่อที่จะหนีเขาคนนั้น
“เฮ้อ~ ตาบวมอีกแล้ว อย่างกับคางคกเลย-3-”
ตาผมมันโต แล้วก็ปูดจนน่าเกลียดเลย
ดึ๋ง~
แชทตัวเปิดเกมส์เด้งขึ้น ผมเดินไปที่หน้าโน้ตบุ๊คเพื่อดูข้อความที่มีคนส่งมา อ่อ ไม่ใช่คนนั้นหรอกนะ ในแชทเกมส์นี่มีแต่เพื่อนผม
Silver Line : ไงวะมึง เลิกร้องไห้ยัง
ไอ้เซฟครับ โห้โลกแตกหว่ะมันตื่น 6 โมง เป็นไปได้ไงปิดเทอมแบบนี้อ่ะนะ><
NamT^T : ร้องพอล่ะ มึงตื่นเร็วหว่ะ
Silver Line : กูยังไม่ได้นอน เมื่อคืนตีหรี่อยู่-o-
NamT^T : หน้าอย่ามึงอ่ะนะตีหรี่
Silver Line : กูหมายถึงเกมเว้ย! ไปตีเขามา><
NamT^T : เครื่องกูร้อนล่ะ เมื่อคืนเสียบปลั๊กค้างไว้ เดี๋ยวคืนนี้ค่อยคุย
Silver Line : ...มึงไม่ได้เอามือถือไปใช่มั้ย เฟสมึงก็ไม่ได้เปิดใช่มั้ย..
NamT^T : เออ
Silver Line : มึงรู้มั้ยมันมาถล่มเฟสกู>O<!! ถามว่ามึงอยู่ไหน!
NamT^T : แล้วมึงบอกมันไปป่ะ!
Silver Line : กูบอกอยู่นครศรีธรรมราช ที่ไร่องุ่น-o-
NamT^T : นครศรีธรรมราชมันมีไร่องุ่นด้วยหรอวะ-.-
Silver Line : อ้าว! มึงไม่ได้อยู่นครศรีธรรมราชหรอวะ-o-
NamT^T : กูอยู่นครราชศรีมา ปากช่อง -.-
Silver Line : ชิบหายบอกมันไปผิด แม่งจะมาฆ่ากูถึงบ้านมั้ยเนี่ย-o-!!
NamT^T : ไปบอกมันหาพี่มึงหรอ-*-
Silver Line : มึง....เมื่อวานมันบอกจะเอาลูกแมวกูไปปล่อย กูก็เลย...
NamT^T : มึงรักแมวมากกว่ากูหรอ>O<!!
Silver Line : ปล่อยลงบ่อกบ! กูแทบร้องดีนะที่กูบอกทันไม่งั้น...เจอร์รี่ลูกพ่อ ฮึก..ฮืออออ ไอ้หงอกแม่งโหดร้ายยยยยยยTOT
NamT^T : แค่กบเอง-.-
Silver Line : มึงรู้มั้ยเจอร์รี่กูๆไม่เคยให้อุ้งเท้านุ่มๆของมันแตะดินเลยนะเว้ย จิ้งจกก็ไม่ให้แดก แมลงสาบกูก็ไม่ให้จับ ต้นไม้กูยังไม่ให้ปีนเลยกลัวตกลงมาตายTOT
NamT^T : เลี้ยงแมวซะเสียชาติเกิดเลยนะมึง-*- ช่างแม่งหาให้ตายก็หาไม่เจอหรอก กูไปกินข้าวล่ะ
หาเจอก็เก่งไปล่ะ ปากช่องมีไร่องุ่นเพียบ ของที่นี่เป็นกึ่งรีสอร์ทก็เลยมีบ้านพักให้ ราคาก็ไม่แพงด้วยไอ้คุณหนูอย่างมันคงไปแต่ไร่แพงๆ ก็คุณหนูนี่เนอะ เหอะๆ อยากจะอยู่ต่อซะหน่อยอย่างเพิ่งหาเจอล่ะ!
“น้ำลงมาแล้วหรอลูก”
ป้าทักผม ผมเอียงคอพยักหน้ายิ้มให้
“มีอะไรหรือป่าวครับ” ผมถาม
“คืองี้นะ พอดีมีคนเข้ามาพักเมื่อเที่ยงป้ายังไม่ได้ถามเรื่องอาหารเลยว่าเขาทานมาหรือยัง”
เอ่อ... จะให้ไปถามว่าทานอะไรมาหรือยัง เช้านี้จะรับอะไรดีครับสินะ
“น้ำช่วยไปถามเขาหน่อยนะ บ้านหลังที่ 8 น่ะลูก”
“อ่ะครับ เดี๋ยวน้ำจัดการให้”
“ช่วยดูแลแขกหน่อยนะ ช่วงนี้ป้ายุ่งๆ^^;”
“ได้ครับ^^”
ผมเดินออกมาจากบ้านหรือจะเรียกว่าตึกใหญ่ดีล่ะ เดินออกมาหน่อยก็เจอโซนขายของแล้ว ผมลัดเลาะไปตามทางเดินลาดดิน ไล่นับเลขที่บ้านแต่ล่ะหลัง บ้านที่ 1- 10 นี่รู้สึกจะ V.I.P จะได้ห้องบรรยากาศ วิวสวยๆ
ก๊อกๆ
“จากทางไร่นะครับ ไม่ทราบว่ารับอาหารมื้อเที่ยงหรือยังครับ ถ้าต้องการอะไรสั่งผมมาได้เลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ”
พูดยาวไปมั้ย ข้างในจะได้ยินหรือป่าว แต่ผมพูดดังแล้วนะ><
แอ๊ด~
“สวัสดีครับ^^”
ผมพูดทักทาย บานประตูไม้เคลือบเปิดออกช้าๆ ร่างสูงโปร่งยืนยกแขมค้ำบานประตูมองหน้าผม ดวงตาสีแปลกจ้องมองผมเหมือนเราเคยมีเรื่องบาดหมางมาก่อน มันมองอย่างกับจะกระซวกไส้ผม ผมก้าวเท้าถอยหลังอย่างหวาดๆ
“เข้ามา..” เสียงเรียบเย็นพูด
“ดะ...เดี๋ยวจะเรียกคนอื่นมาดูแลแทนแล้วกัน”
ผมบอกก่อนจะหันหลังหลบ
พรืด~
มือใหญ่ดึงผมเข้าไปข้างใน เท้าผมกระแทกกับประตูธรณีต่างระดับเลยเสียหลักล้มลงนอนบนพื้น ร่างสูงใหญ่ขึ้นคร่อมล็อกแขนผมยึดไว้เหนือศีรษะ มือหยาบสอดเข้ามาใต้เสื้อยืดตัวบางของผม มันรวดเร็วและรุนแรงเหมือนมันไปอดอยากที่ไหนมา จะปล้ำกันหน้าบ้านทั้งที่ประตูยังไม่ปิดเนื่ยนะ!!
“หยุดนะเฟียส!!”
ผมยกเท้าถีบเข้ากลางท้อง ร่างใหญ่กระเด็นหงายนอนแอ้งแม้ง
...ทะ..ทำไม ปกติถีบแทบตายมันแทบไม่หลุด...
ผมค่อยๆเขยิบตัวออกมาดูคนตัวใหญ่ที่นอนหลับตาสนิทอยู่บนพื้น หรือผมจะทำมันหัวฟาดพื้นตาย!! ผมคลานเข่าเข้าไปใกล้ๆมัน เอามือแตะหน้าผากเย็นๆ ริมฝีปากคู่นั้นดูซีดๆไร้สี หรือจะเป็นลมวะ
หมับ!
“ปล่อยนะ!!”
มือใหญ่คว้าข้อมือผมไว้ ใบหน้าหล่อปรือตามองผมอย่างเหนื่อยๆ
“..เป็นห่วงหรือไง”
“ป่าว! ก็แค่ ถ้ามีคนมาตายต่อหน้าฉันก็โดยตำรวจสอบสวนก่อนสิ-*-” ผมโต้
“หึ! นั่นสิคงไม่ห่วงฉันหรอก ปล่อยให้ฉันโดนตำรวจลากไปแบบนั้น...มันน่า!!”
หมับ!
มือใหญ่กระชากคอเสื้อดึงตัวผมเข้าไปใกล้ นะ...นี่มันจะต่อยหน้าผมหรือป่าวเนี่ย
“น่ะ...นายจะทำอะ..โอ๊ย!”
เขี้ยวคมฟังลงบนไหล่ผม มันออกแรงกัดลงลึก ผมทุบมือ จิกหัวมันออกแต่ไอ้หมาบ้านี่ก็ยังกัดไหล่ผม แขนใหญ่รั้งตัวผมเข้าไปแนบแผงอก
“..จะ..เจ็บนะเว้ย!”
ไม่ใช่กัดเล่นๆแล้วนี่มันกัดแบบไม่ปราณีเลย ไหล่เปียกชื้นของผมมันเริ่มแสบๆ น้ำตาผมก็พาลซึมออกตาหางตา มันโกรธที่ผมเรียกตำรวจให้จับมันหรอ มันมีสิทธิอะไรมาโกรธผมล่ะ!! ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายโกรธมันน่ะ!!
“ฮา....หึ! แค่นี้ยังน้อยไป!”
มันถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะเหยียดยิ้มให้ผม ผมยกมือแตะไหล่ตัวเอง มันเจ็บจี๊ดๆ ผมเลื่อนคอเสื้อเปิดดูรอยฟันที่มันฝากไว้ มันแดงเป็นเลือดๆจ้ำจนน่ากลัว มีเลือดซึมออกมาจากแผลนิดหน่อยด้วย
“เลวที่สุด!!”
ผมเงื้อหมัดใส่หน้ามัน แต่ก็เหมือนทุกๆครั้ง มันรับได้เสมอ เจ็บใจนัก!!
“ทำโทษ! ที่ให้ฉันไปนอนห้องขัง!!”
“นายไม่มีสิทธิ ก็นายทำตัวนายเอง!!”
“ก็..ก็แกไม่ฟังฉันก่อนนี่!!”
“อ่อ ฉันผิดหรอ...แล้วจะมาที่นี่ทำไมไม่ทราบ!”
“ก็มาหาแกไง!”
“เจอหน้าแล้วก็กลับไปได้แล้ว!! ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว!”
“โธ่เว้ย!! ฟังกันก่อนได้มั้ย!!”
ร่างสูงขยุ่มหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“แล้วนายเคยฟังอะไรฉันบ้าง! โทษฉันตลอด!”
คนอย่างเฟียสน่ะ! ชิ! คิดว่าตัวเองเป็นใจกลางของจักรวาลหรือไงห๊ะ!! ถูกทุกเรื่องเลยใช่มั้ย แล้วมานี่ไม่ได้มาง้อก็ไสหัวกลับไปซะ!!
“ฉันเสียใจกับนายมามากพอแล้วเลิกยุ่งกันซะที!!”
ผมโวยวาย น้ำตาผมมันกลั้นไม่อยู่แล้ว ผม...ผมน้อยใจ ทั้งที่เขาควรจะสำนึกผิดมาขอโทษผม แต่กลับมาโกรธผมเพราะเรื่องแค่นั้น มาเพื่อต่อว่า มาทำร้ายกันหรือไง!
“อย่าร้องนะ!”
“ยุ่งอะไรด้วยเล่า...ฮือๆ...นายไม่เคย..สนใจความรู้สึกฉันซักนิด...”
“ถ้าไม่สนใจฉันจะถ่อมาที่นี่ทำซากอะไรล่ะ!”
“ฮือๆ”
ผมยกมือซ่อนใบหน้านองน้ำตา สุดท้ายก็ร้องไห้อีกแล้ว ผมร้องจนเบื่อแล้วนะ น้ำจะท่วมไร่อยู่แล้วด้วย!
“..นี่..มาร้องไห้ต่อหน้าแขกแบบนี้ได้ยังไง” มันดุผม
ยังไง? อ่อ กูคงเมาออกซิเจนไม่ก็รู้สึกซึ้งที่ไฮโดรเจนรวมตัวกับออกซิเจนได้น้ำมั้ง...
“โอ๊ยยยย!! กูจะทำยังไงให้มึงหยุดร้องดีเนี่ย!!”
“..ไปให้พ้น”
“ไล่!?! คนพักหรอ?”
“ฮือๆ”
“เออๆ! ออกไปข้างนอกก็ได้ แล้วกลับมาก็เงียบซะด้วยล่ะเข้าใจมั้ย!!”
ไม่เข้าใจเว้ย!! ผมล่ะอยากเป็นคนขวางโลกอย่างมันบ้างจริงๆ เสียงกระแทกเท้าตึงตังๆเดินออกจากบ้านไป มันปิดประตูไม้เสียงดังซะจนผมสะดุ้งเฮือก นี่....ผมบ้า หรือผมเมายาคุมถึงได้ไปชอบคนหยาบคายแบบมัน....
แอ๊ด~
บานประตูถูกเปิด ใบหน้าหล่อชะโงกหัวเข้ามา ผมคว้ารีโมตปาออกไปใส่หน้ามัน แต่มันหลบได้อีก มึง!! มึงยิ่งหลบกูยิ่งแค้นนะ!!
“เสนอหน้าเข้ามาทำไม!!”
“อย่ารุนแรงนักสิวะ! น้ำที่เรียบร้อยๆของฉันหายไปไหนวะเนี่ย!!”
“ตายไปแล้ว!!”
ตอนกูดีๆมึงก็ไม่ชอบ พอก็ร้ายก็มาว่ากู!
“พรุ่งนี้...ฉันอยากไปเที่ยวน้ำตกกับนาย...”
“ถามความเห็นฉันหรือไง!”
“ก็แค่ในฐานะคนนำเที่ยวกับคนเที่ยว...ตกลงมั้ย ฉัน...ไม่ให้พาไปฟรีหรอกไม่ต้องห่วง”
“...แค่ในฐานะคนนำเที่ยวกับคนเที่ยว”
นี่มึงลดระดับความสัมพันธ์กูขนาดนี้เลยหรือไง...
“ได้!! แค่ในฐานะคนนำเที่ยวกับคนเที่ยว!!”
ดี!! จะได้หาแฟนใหม่ซะที! จะได้หาขอเสียของไอ้ผู้ชาย...นี่มาถมความรู้สึกดีๆให้มันจมลงไป เลิกเศร้าได้แล้ว น้ำ...แกต้องตื่นเป็นคนใหม่ ใช้การเที่ยวครั้งนี้ตัดสัมพันธ์ให้ขาดไปเลย!!
++++คนเขียน++++
ดูปฏิทิน...พรุ่งนี้วันที่ 28
เปิดเร็วไปแล้วววว ครูขา(ซ้ายและขวา//ดักมุก)หนูยังไม่พร้อมมมม
(โทษทีนะคะน้อยไปหน่อย ก่อนเปิดต้องเตรียมโน่นนี่
เมื่อวานเขาเปลี่ยนสายไฟในหมู่บ้าน 9-15น.
หลัง 15น. เปิดคอม ไฟโดนตัด.....นี่ข้าน้อยเป็นญาติกับไบอันหรือ
)
หัวข้อ: Pet’ Chain พันธะนาการหัวใจนายจอมโหด (จบแล้วย้ายได้เลยค่ะ) (อ่าน 293802 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก