ตอนพิเศษ
วันเด็ก
...เฮ้ย!!...ตังค์...
“ชิบหายแล้วววววว!!!”
ผมโวยวายพลางแงะกระเป๋าตังค์ทุกซอกทุกมุม ทำไมมันมีแค่ยี่สิบบาทว้า!! จะว่าไปเมื่อวานก็เอาไปเลี้ยงแม็คฯ สาวที่เดทด้วยกัน พาไปดูหนัง ผมก็เพลินเลย กรรม พรุ่งนี้จะกินอะรายยยยย-o-;;;
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ผมกดมือถือหาเพื่อนคนแรกที่ผมนึกถึงผมรู้ว่ามันคงช่วยผมได้
(.....ติ๊ด.....)
“ไอ้เฟียสยืม...”
(โทรมาหาพ่อมึงหรอตีห้า!! แดกนมแล้วไปนอนต่อไป!!)
ตรู๊ดดดดดดด....
นอกจากไม่ให้แล้วยังด่าผมอีก ไม่เป็นไรผมมีเพื่อนอีก โทรใหม่ก็ได้ครับ
(..............)
“รับแล้วก็ช่วยพูดหน่อยได้มั้ยวะครับ-_-” ผมบ่น
(กำลังยุ่งอยู่) ไอ้คิระบอก
“คุยแปปเดียวๆ”
(อือ)
(...คะ..คิระ อะ..อ๊า)
...อะไร เสียงใครวะ-o-?...
(เงียบก่อนสิเซฟ)
(ฮ้า~ นะ..นายก็ เลิกขยับก่อนสิ..อือออออ)
ไม่ต้องมีคำบรรยาใดๆซักคำให้ลึกซึ้ง แค่ฟังก็รู้แล้วล่ะ ผมผิดเองที่โทรไปเวลานี้
“ขะ...ขอโทษที่รบกวน แค่นี้นะ-///-” ผมบอก
(มีเรื่องจะคุยไม่ใช่หรอ)
“ไม่ล่ะ ไม่มีแล้วขอให้สนุกนะ^^;”
ผมวางสายลง ไม่คิดว่าจะโทรไปเจออะไรแบบนี้เข้า ยันเช้าเลยหรอฟิตไปมั้ยวะครับ-_- เหลือคนเดียวละ ถ้ามันยังช่วยผมไม่ได้อีกผมคงต้องกินมาม่าคลุกน้ำปลาแล้วล่ะอาทิตย์นี้
(คร้าบบบบบบบบบ~ ฮ้าวววว)
“ฟิล...”
(อ้าวคุณมึงหรอเนี่ย โทษมาตอนนี้แสดงว่านาฬิกาบ้านคุณมึงตายสินะครับ)
“ขอยืมเงินหน่อยดิ ช็อตหว่ะ”
(คุณมึงพลาดแล้วววว ถ้าโทรมาเมื่อวานนะมึงได้ไปแล้วววว)
“อย่าบอกนะว่า...-_-”
(เอาไปเติมเกมหมดแล้วอ่า)
“เติมเข้าเกมแล้วมันกินได้หรอ-_-”
(กินด้ายยยยยยย)
“กินยังไง”
(อ้าว...กูก็คลิกเมาสซ้ายเลือกกินดิครับ)
“ครับ ขอให้อิ่มนะครับ-_-”
(เออๆ เดี๋ยวกูนอนต่อก่อนนะกูเพิ่งได้นอนตอนตี3เอง)
“แล้วทำไมไม่คลิกเมาส์ซ้ายแล้วเลือกนอนล่ะครับ”
(พี่มึงสิคร้าบบบบบบ ใช้สมองส่วนไหนคิด นอนในเกมมันจะหายง่วงได้ไง)
“เออๆ วางละ”
(คุณมึงควรจะวางตั้งนานแล้วครับ รบกวนคนจะนอน)
“เออๆ”
(แล้วก็.....แหกตาดูนาฬิกาก่อนโทรนะครับ ตรู๊ดๆๆๆๆ...)
“ไอ้....-*-”
ด่าไม่ทัน ผมโยนมือถือลงเตียงก่อนจะทิ้งตัวนอนลงไป ทำไมมันซวยแบบนี้นะวันนี้ ผมส่ายหัวไปมาไล่ความเครียดออกจากหัว เวลาเหลือเงินติดกระเป๋าแค่ยี่สิบบาทมันทำให้ผมหัวเสียมาก จะซื้ออะไรกินดี!!
...จะว่าไป...
ผมหยิบปฏิทินหัวนอนขึ้นมาอ่านแผ่นกระดาษสีเหลืองที่ติดอยู่
/ถ้าวันเด็กว่างก็มาช่วยพี่ทำงานด้วยละ มีค่าขนมให้ด้วย
เคลลี่/
....ค่าขนม...
....ค่าขนม = ฿...
....ค่าขนม = ฿_฿
ผมลุกพรวดไปอาบน้ำทันที ในที่สุดพระเจ้าก็ชี้ทางสว่างให้ผมแล้ว!! ขอบคุณพระเจ้า!!
“หล่อจังเลยนะแกเนี่ย^^”
“หรอครับ”
เคลลี่ยิ้มหวานให้ผม ไม่ใช่พี่สาวผมหรอกนะยัยเนี่ยผมไม่อยากจะนับญาติกับปีศาจร้ายแบบนี้ แล้วหน้าหล่อๆของผมทำไมมันถึงกลายเป็น...!!
“ทำไมพี่แต่งหน้าผมแบบนี่อ่ะ-o-!”
ตอนนี้สภาพผมเหมือนตัวตลกในคณะละครสัตว์เลย หน้าเคลือบแป้งหนา6ชั้นเอาไว้กันแดด ปากของผมถูกทาลิปสีแดงยาวลากไปเกือบถึงใบหู ต้องใส่วิกหัวฟูๆแล้วยังต้องใส่ชุดประหลาดๆ7สีอีก ทำร้ายกันเกินไปหรือเปล่า-_-
“ถ้าฉันให้แกแต่งหล่อแกก็จะป้อสาวไม่เป็นอันทำงานสิ!!”
“ผมก็เลือกนะ ในงานคงมีแต่พวกป้าๆน่ะแหละ”
“พูดป้าแล้วแกทำไมต้องหันมาหาฉัน-*-”
“พี่เดินผ่านกระจกหลายบานแล้วไม่สังเกตเลยหรอว่า...”
ผลั๊วะ!!
นิตยสารเล่มหนาฟาดลงบนหัวผม
“เจ็บ-*-” ผมโอด
“หัวแกไม่ใช่หัวฉัน-*-”
“จะฟ้องพ่อ”
“เชิญขี่ม้าสามศอกไปฟ้องพ่อเลยยะ^^”
“ไม่ต้องขี่ม้าหรอกโทรไปก็ได้ฟ้องละ^^”
ผมล้วงมือถือออกมากดหาเบอร์พ่อ
ปึก!
“เฮ้ย!!”
ยัยปีศาจแกล้งพุ่งกระแทกตัวผมจนมือถือหล่นลงพื้น ผมรีบก้มหยิบแต่กลับมีรองเท้าส้นสูงเหยียบทับมันไว้ซะก่อน
แกร๊ก!
“ตายแล้ว~ เผลอเหยียบจนได้^^”
“ยกขาขึ้น!!” ผมขึ้นเสียง
“ก็ได้ๆ”
ยัยปีศาจยกขาขึ้นก่อนจะกระแทกส้นสูงลงมาอีก
“เคล!!”
“ฉันก็ยกให้แล้วไงแกไม่ดึงออกไปเองนะ ใจคอจะให้ฉันยืนขาเดียวหรอ เมื่อยนะ><”
“แค่หน้าจอแตกไม่เป็นไรหรอ หึ^^”
“หรอจ๊ะ แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ^^”
หมับ!
ฟิ้วววววววว~
ผมมองตามมือถือที่ลอยออกไปจากมือยัยปีศาจ มันล่วงลงไปสู่บ่อน้ำกลางสวนสาธารณะที่อยู่ไกลออกไปจากตึกที่ผมอยู่ แต่ยัยนี่เป็นมือขว้างเบสบอลมันก็เลย...
“ตั้งใจทำงานเข้านะจ๊ะ อย่าเอาเวลาทำงานไปโทรหาแด๊ดดี้นะจ๊ะที่รัก^^”
ยัยปีศาจเดินหน้าระรื่นออกไป ผมไม่น่ามาทำงานกับยัยนี่เลย ทำไมถึงซวยแบบนี้ -_-;;;
ผมยืนมองเด็กๆที่กำลังเดินจูงมือมากับพ่อแม่ บางคนก็เดินผ่านผมไปบางคนก็หยุดดูอย่างสงสัย วันนี้ผมต้องทำตัวเป็นเหมือนหุ่น งานไม่ยากแต่ร้อนชิบหาย ได้แค่ห้าร้อยเองด้วย-o-
“ปะป๊า~ นั่นตัวอะไรอ่ะ*o*”
เสียงเล็กๆเอ่ยถามแล้วชี้นิ้วมายังผม
“รูปปั้นล่ะมั้ง^^”
ผู้ชายท่าทางใจดีตอบ
“แล้วมะม๊าคิดว่าตัวอะไรฮับO.o”
เด็กน้อยแก้มป่องหันไปหาร่างสูงโปร่งอีกคน
“เอ่อ.....-o-”
ทำไมหน้ามันคุ้นๆหว่า ผมมองใบหน้าขาวใสกับสีผมน้ำตาลเหลือบทองที่เป็นเอกลักษณ์ ไอ้แนวการแต่งตัวเหมือนคนอยู่ขั้วโลกในประเทศไทยคงมีคนเดียว
...ไอ้ฟิล...
“รูปปั้นล่ะมั้ง^^” ไอ้ฟิลตอบ
“หรอ แต่ปังว่ามันเป็นคนนะ-o-”
มัน...-.- ไอ้ฟิลก้มลงบ่นพรึมพรำสลับกับมองหน้าผม มึงอย่านึกได้เลยว่าเป็นกู กูอายครับ-///-
“อื้มมมมมม -..-”
เด็กน้อยแก้มป่องเดินเข้ามาใกล้ผม จะว่าไปสีผมเหมือนฟิลเลยนะ ดูคล้ายๆไอ้ฟิลตอนเด็กๆด้วย ตาโตๆ แก้มป่องๆ แถมยังชอบใส่เอี๊ยมเหมือนกันเปี๊ยบ
จึ๋งๆ
นิ้วเล็กๆจิ้มต้นขาผม เล่นเอาผมสะดุ้งเปลี่ยนท่า
“ปะป๊า มะม๊า ขยับได้ด้วยล่ะ*o*”
เด็กนั่นชอบใจหันไปบอกพ่อกับ...แม่ เออ เด็กมันเรียกไอ้ฟิลว่า มะม๊า คุ้นๆหว่ะ
จึ๋งๆ
เด็กนั่นจิ้มอีก แต่ผมทำนิ่ง เมื่อกี้กำลังคิดอะไรเพลินๆเลยตกใจ ตอนนี้ไม่ละ
“ทำไมไม่ขยับอ่า ขยับจิ ขยับบบบ ขยับจิ >O<”
พี่เป็นหุ่นจะให้ขยับได้ไงวะครับ! ใบหน้าน่ารักยื่นเข้ามาใกล้ตัวผม แต่น้องมันเตี้ยหน้ามันก็เลยอยู่ระดับเดียวกับเป้าผม คุณพ่อคุณแม่ครับลูกคุณกำลังทำอานาจารผมด้วยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์นะครับ กรุณาเอาหน้าลูกคุณออกไปห่างๆน้องชายผมด้วย-////-
“พอได้แล้วนะปัง” ผู้ชายใส่แว่นเข้ามาดึงมือเล็กๆออก
“เมื่อกี้มันขยับแล้วทำไมมันไม่ขยับแล้วอ่า-o-” เด็กนั่นถาม
“เขาเป็นหุ่นนี่ครับ^^” ไอ้ฟิลตอบ
“ไปดูตรงอื่นกันดีกว่านะ ไปเร็วครับ^^”
“ก็ได้ฮับ^^”
พูดจบผู้ชายตัวสูงก็เดินนำไป ไอ้ฟิลก็กางแผนที่เดินตามส่วนเจ้าเด็กนี่...ทำไมยังไม่ไปอีกวะ-_-
“หลอกป๊ากับม๊านิสัยไม่ดี-*-!!”
หลอกอะไร?
หมับ!
“นี่แน่ะ>O<!”
มือเล็กๆตะบบเข้ากลางหว่างขาผม มันบีบกล่องดวงใจผมของจนผมทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น
“โอ๊ย!! นี่แก!!” ไอ้เด็กเปรต
“แบร่ >U<”
เจ้าตัวเล็กแลบลิ้นสีแดงออกมาพร้อมหัวเราะเยาะผมที่นั่งกุมเป้าตัวเอง กตัญญู รู้หน้าที่ เป็นเด็กดี มีวินัย สร้างไทยให้มั่นคง แต่แม่งสลายความมั่นคงกูซะแล้ว เจ็บชิบบบบ!!
ผมนั่งพักกินข้าวกลางวัน ผมเจออะไรซวยๆมาเยอะแล้วผมอยากกลับบ้านไปนอนละ ตากแดดจนเพลีย
“รูปปั้นกินข้าวได้ยังไงอ่า-o-”
ผมชะงักช้อนคาปาก เสียงคุ้นๆ ผมหันไปมองเจ้าตัวเล็กข้างๆที่ยืนมองหน้าผม ตาโตๆเอี๊ยมสีฟ้านี่มัน
...ไอ้เด็กคนเมื่อเช้านี่หว่า-o-!!...
ผมเลือกเงียบกินข้าวต่อ ต้องออกไปทำงานอีก
“ปังกำลังถามอยู่น้า-*-” เจ้าเด็กนั่นทำหน้ามุ่ย
“ก็เป็นคนนี่” ผมตอบ
“จริงๆด้วย!! ว่าแล้วเชียวหลอกป๊ากับม๊าทำไม>O<!”
“แล้วเธอน่ะเข้ามาได้ยังไงนี่มันห้องสตาฟนะ-_-”
“ตอบปังมาก่อนจิ>O<”
“จะกินข้าว”
“งื้อออออ><”
เจ้าเด็กนั่นกำหมัด อาการแบบนี้มันคืออากการของเด็กโดนขัดใจใช่มั้ยเนี่ย
“มันเป็นงาน” ผมตอบแล้วเคี้ยวข้าวต่อ
“งานหลอกคนอื่นหรอ? นักต้มไข่หรอ-o-?”
“อือ ใบละ 10 บาท จะเอาแบบสุกๆหรือตานีละ-_-”
“เอาแบบสุกๆปังไม่ชอบดิบๆ-o-”
“รอรับหน้าเคาเตอร์ตรงนี้เลยครับ”
ผมบอกพลางผายมือให้เดินไปหน้าโต๊ะแต่งหน้า แล้วมันก็เดินไปจริงๆ เล่นตามน้ำซะด้วย น่ารักวุ้ย!
ขอกินข้าวต่อแล้วกัน
“งื้อออออ~ อะไรของพี่เนี่ย-o-”
มันหันมาหาผมอีกรอบ ชิ! น่าจะยืนซัก10นาที มากวนเวลาผมกินข้าวอีกละ-_-
“ห้องนี่เด็กเข้ามาไม่ได้นะ” ผมบอก
“แต่พี่กระต่ายบอกว่าถ้าจะถ่ายรูปกับพี่กระต่ายให้เข้ามาถ่ายที่ห้องนี้O.o”
หือ อะไรหว่า?
“งั้นก็รอไปแล้วกัน ไปละ^^”
ผมบอกก่อนจะหยิบข้าวกล่องเดินออกไปทิ้งข้างนอก ผมมองคนใส่ชุดกระต่ายตัวใหญ่ที่เดินสวนกัน เจ้านั่นโบกมือให้ผม ผมก็โบกมือตอบไป เจ้าเด็กนั่นไปรอถ่ายรูปกับกระต่ายจริงๆด้วย
ปุ๊บ!
ผมทิ้งกล่องอาหารลงในถังขยะ
“แกกกกก.... ทำไมหน้าเยิ้มแบบนี้>O<!!” เคลตะโกน
“ก็อยู่กลางแดดเปรี้ยงขนาดนั้นไม่ให้เหงื่อไหลได้ไง-o-” ผมบอก
“แล้วทำไมแกไม่แต่งหน้า!”
“แต่งเป็นที่ไหน-_-”
“ไม่รู้แหละ ไปแต่งหน้าใหม่เดี๋ยวนี้!”
“โอเค แต่งเป็นซอมบี้แล้วกันนะ”
“...-_-+++”
“โจ็กเกอร์ก็ได้-o-”
แล้วไม่มีเครื่องสำอางแบบกันไหลเยิ้มไรงี้หรอวะ ผมเดินกลับไปที่ห้องแต่งตัวอีกรอบ
แอ๊ด~
“อ่ะO-O”
ผมยืนมองร่างผู้ชายตัวยักษ์หน้าเหี้ยมที่กำลังจับขาเด็กตัวน้อยแหกออก ดวงตากลมโตฉายแววงุนงงเมื่อเห็นผมโผล่หัวเข้ามา
“คือ..เรากำลังเล่นกันอยู่น่ะ ฮ่าๆ” ไอ้หน้าเหี้ยมที่ผมจำได้ว่ามันแต่งเป็นกระต่ายบอก
“อื้อ~ คุณกระต่ายฮับไม่ชวนพี่เขาเล่นด้วยหยอออ น่าสนุกออกนะฮับ^^”
เจ้าเด็กนี่... จะโดนล่วงละเมิดทางเพศอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีกหรอ
“ถ้าไม่มีอะไรก็ช่วยออกไปได้มั้ย” ไอ้หน้าเหียกพูด
“มี! พอดีฉันอยากจะตันหน้าใครบางคนที่กล้าหลอกเด็กไร้เดียงสามาทำอะไรไม่สมควร^^”
“พะ...พูดอะไรอย่างงั้น^^;;”
“แจ้งตำรวจซะดีมั้ยนะ^^”
ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เออ ลืมมือถือผมกำลังพักร้อนอยู่-_- มันมองท่าทีของผม มันคงจะรู้ว่าผมไม่มีมือถือมันเลยขยับมุมปากยิ้มกริ่ม
...ช่วยไม่ได้...
ผมเหลือบตามองเก้าอี้เล็กน้อย
“จะโทรหาตำรวจหรอ ไหนละมือถือ”
“มือถือหรอก็-o-…”
ผมจับเก้าอี้ยกสูงขึ้นเหนือหัวก่อนจะทุ่มทับหัวไอ้หน้าปลาดุก
ตึง!
ร่างสูงใหญ่ล้มลงไป ผมรีบเข้าไปอุ้มเจ้าเด็กร้ายยยเดียงสานั่นวิ่งออกจากห้องโดยไม่ลืมว่าต้องหันไปล็อกกุญแจหน้าห้องซะก่อน อยู่ไปก่อนแล้วกันนะ หึๆ
“คนนิสัยไม่ดี><”
มือเล็กๆทุบไหล่ผม เฮ้ย! นี่ช่วยนะเนี่ยทำไมทำแบบนี้วะ
“เจ็บ” ผมบ่น
“ไปทำคุณกระต่ายทำไม งื้อๆ>O<”
“ถ้าไม่เลิกทุบจะโยนบ่อแล้วนะ-*-”
ผมบอกแล้วหยุดขาอยู่ตรงสะพานข้ามฝั่ง ข้างล่างมันเป็นคู่น้ำเล็กๆ แต่ก็คงขู่มันได้ล่ะนะ
“หึ”
ริมฝีปากสีแดงสดเบะออก ดวงตากลมโตจ้องหน้าผม ผมลอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นน้ำใสๆไหลมาเอ่อคลออยู่ข้างตา
“แงงงงงงงงงง!!! น่ากลัวจังเลยยยย!! ฮือๆปะป๊า! มะม๊าช่วยปังด้วยยย ฮือออTOT”
ร้องเฉยเลย!!
“อย่าร้องสิๆOoO;;”
“ฮือออออ น่าเกลียดดดด ปังกลัวววว นิสัยไม่ดีTOT”
น้องมันชี้มาที่หน้าผม อา...ช่วยไม่ได้มันร้อนนี่ครับ
“เงียบก่อนได้มั้ย”
“แงงงงงงงงงงง”
ร้องอยู่ได้ ผมวางเจ้าตัวน้อยลงพื้น อยากร้องก็ร้องไปเดี๋ยวไปเอาไมค์มาให้ ผมก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าทิ้งเจ้าเด็กนั่นไว้
ตึกๆ
เสียงเท้าดังเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมหันกลับไปหวังจะเยาะเย้ยเจ้าเด็กนั่นแต่ร่างเล็กๆก็พุ่งเข้ามากอดขาผมไว้แน่น
“อย่าทิ้งปังไปน้า!! ฮือออออ”
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเด็กตัวเล็กๆทำเอาผมใจอ่อนฮวบนั่งคุกเข่าปาดน้ำตาให้เจ้าตัวน้อย ใบหน้าน่ารักแดงเทือกไปหมด ผมค่อยๆจับเจ้าร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอดปลอบ
“เมื่อกี้บอกว่ากลัวไม่ใช่หรอ” ถามบอก
“ฮืออออออ”
“ไม่ร้องนะๆ เดี๋ยวพี่จะพาไปหาไอ้ฟิลนะ”
“ระ..รู้จักม๊าด้วยหรอฮะ”
ใบหน้าเล็กเงยขึ้นถาม
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวพาไปแล้วกัน แต่พี่ขอไปล้างหน้าก่อนแล้วกัน”
“จริงๆนะ จะพาปังไปหามะม๊าจริงๆนะT^T”
“ครับ^^”
“พี่ชายใจดีจัง^^”
ผมปาดน้ำตาปริ่มๆออกอีกรอบ ตอนไม่ร้องไห้น่ารักกว่าตั้งเยอะนะ ผมเดินจูงมือเล็กๆไปที่ลานน้ำพุในสวนจัดแสดงเป็นสวน จะล้างหน้าครับเริ่มร้อนละ ผมดึงวิกผมออกก่อนจะวักน้ำขึ้นมาล้างน้ำล้างตาตัวเอง สีติดมือเลยครับเครื่องสำอางเนี่ย ผมจุ่มหน้าลงไปแล้วสะบัดหน้าขึ้นมาเป็นการล้างหัวไปในตัว
“ว้าว....”
ผมเอามือลูบน้ำออกจากหน้าก่อนจะเหลือบมองเจ้าตัวน้อยที่จ้องมองผมอย่างตะลึง หรือผมยังล้างหน้าไม่หมด
“มีอะไรหรอ” ผมถาม
“งื้อออ~ (>-< )( >-<)(>-< )”
“ฮะๆ แล้วทำไมต้องก้มหน้าด้วยเล่า^^”
“กะ...ก็ไม่อยากมอง-////-”
“มาล้างหน้าก่อนมา”
“ห๊ะO////O”
ผมจับหน้าเล็กๆไว้ มืออีกข้างก็วักน้ำขึ้นมาลูบหน้าแดงๆ เจ้าตัวน้อยหลับตาไว้ข้างนึงอีกตาก็ลืมไว้หยีๆ น้ำมันคงเย็น ผมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแต่ใบหน้าใสก็ถอยห่าง ไม่นิ่งอีกแล้วนะเจ้าเด็กนี่
“อยู่เฉยๆสิ อย่าหันหน้าหลบด้วย” ผมบอก
“ไม่เอาอ่ะ! พอแล้วววว>///<”
“ดื้อจริง!”
ผมจับล็อกหน้ากลับมา ดวงตาใสมองทะลุเข้ามาในดวงตาผมเหมือนกระแสไฟประหลาดวิ่งแล่นเข้ามาข้างในตัวผม มันทำให้ผมหยุดกึก ชาไปทั่วทั้งร่าง ผมเลื่อนตาต่ำลงมองริมฝีปากอิ่มที่เผยอออกเห็นฟันสีขาวเล็กๆด้านใน เฮ้ยยยย!! เหมือนเข้าซีนพรากผู้เยาว์><!! คุกนะมึงไอ้คาร์ล อย่าเชียวนะเว้ย!!
“ทะ..ทำไมตามีสองสีอ่า-////-”
“ห๊ะ!”
สงสัยคอนแทคเลนส์เลื่อน ผมชะโงกหน้ามองเงาตัวเองในน้ำพุ เลื่อนจริงๆด้วยต้องขยับให้เข้าที่หน่อยแล้ว
ชึบๆ
มือเล็กกระตุกแขนเสื้อยาวรุ่มรามของผม ผมตั้งท่าค้างก่อนจะเอียงคอมองเจ้าตัวเล็ก
“ปังชอบสีฟ้า...สีฟ้าสวยกว่าสีดำอีก”
“หมายถึงสีตาของพี่น่ะหรอ”
เจ้าตัวเล็กไม่ตอบแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากแขนเสื้อผม ผมใช้มืออีกข้างเอาคอนแทคเลนส์ออกมาแล้วทิ้งลงน้ำพุ ที่ผมต้องใส่คอนแทคเลนส์ก็เพราะว่าเวลาออกแดดครูพละชอบคิดว่าผมเป็นต้อกระจก-*- เหมือนตรงไหนผมก็ไม่เข้าใจ
“แบบนี้โอเคแล้วใช่มั้ย^^” ผมยื่นหน้าลงไปถาม
เจ้าตัวเล็กพยักหน้า เหลือบมองผมเล็กน้อยก่อนจะซ่อนดวงตาลงไปใต้แพขนตาหนา
“น้ำพุนี่ต้องเป็นน้ำพุวิเศษแน่เลย><”
“หือ?”
“ก็เปลี่ยนให้สัตว์ประหลาดกลายเป็นเจ้าชายได้O///O”
สะ...สัตว์ประหลาดเลยหรอ ผมหรอ-_-;;
“ไม่ต้องพึ่งจูจุ๊บของเบลเลยด้วย^^”
สัตว์ประหลาดที่ว่านั่นเขาเรียกอสูรหรือเปล่า โฉมงามกับเจ้าชายอสูรน่ะ
“เบลน่ะพี่ไม่มีหรอก สนใจมาเป็นปังของพี่มั้ยล่ะ...”
ผมเชยคางเล็กๆขึ้นสบดวงตาใกล้ๆ ดวงตาใสส่งสายตาเชิญชวนให้ตัวผมดำดิ่งลงไป ผมกำลังจะตกหลุมพรางของเจ้าของดวงตาใสนั่นแล้ว ผมเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆ ร่างเล็กๆสั่นเทามือผมที่จับปลายคางรับรู้ได้ถึงชีพจรที่ดีดตัวรัวก่อนที่ร่างกายผมจะทำอะไรตามอำเภอใจได้สำเร็จสติผมก็บอกให้ผมรีบหยุดการกระทำนั้นซะก่อน
“หลับตารออะไรจ๊ะ^^” ผมแกล้งถาม
“เปล่าซะหน่อย>////<”
เหอะๆ เกือบแหย่เท้าเข้าไปในคุกแล้วมั้ยกู-o-;;
“ปังงงงงงง!!”
เสียงคุ้นเคยเรียกชื่อเจ้าเด็กน้อย ผมมองไปทางไอ้ฟิลที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามาอย่างเหนื่อยหอบ
“มะม๊าOoO!!”
เจ้าตัวน้อยวิ่งโร่เข้าไปกอดไอ้ฟิล ฟิลลูบหัวน้อยๆอย่างเป็นห่วง เหมือนจะนึกได้ละ เด็กนี่ผมเคยเจอเป็นเด็กที่คิดว่าไอ้ฟิลเป็นแม่นี่เอง
“ปังหายไปไหนมาป๊าตามหาแทบแย่!!”
ผู้ชายใส่แว่นรีบเข้ามาดูเจ้าเด็กน้อยด้วยสีหน้าเป็นห่วง เป็นครอบครัวที่น่ารักดีนะผมว่า หมดหน้าที่ผมแล้วไปดีกว่า ก่อนที่ไอ้ฟิลจะเห็นผมแต่งตัวตลก
“คาร์ลปะวะ!”
น่านนนนน!! เป็นจังหวัดที่อยู่ในภาคเหนือ
“เสือกรู้อีก” ผมบ่น
“มาทำอะไรที่นี่วะ” มันถาม
“ก็รับจ๊อบหาเงินก็แค่นั้นแหละ อย่าเอาไปบอกใครนะเว้ย”
“ฮ่าๆ”
มันมองชุดผมแล้วก็ขำ ขอบใจมากไอ้เพื่อนปลวก-_-
“ขอบใจที่ช่วยดูแลลูกผมให้นะครับ” ผู้ชายใส่แว่นท่าทางสุภาพบอก
“ไม่เป็นไรครับ^^” ผมตอบ
“เพื่อนฟิลใช่มั้ยครับ”
“ครับ”
“เพื่อเป็นการขอบคุณ ช่วยมาที่ร้านด้วยนะครับผมอยากจะตอบแทนคุณซักหน่อย”
ผู้ชายคนนั้นยื่นนามบัตรมาให้ผม ร้านนี้เคยผ่านอยู่แต่ไม่ได้เข้าไป ผมไม่ค่อยชอบกินขนมเท่าไหร่
“ขอบคุณครับ แล้วผมจะแวะไปนะครับ ผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ” ผมบอก
ไม่ปฏิเสธของฟรี ตอนนี้อะไรดีขอเก็บไว้ก่อน ผมโบกมือแล้วหันหลังเดินกลับไปทางเดิม ผมต้องไปกระทืบไอ้กระต่ายนั่นก่อน
“พี่ชายยยยยยย!!”
พะ...พี่ชาย-///- เรียกแบบนี้แล้วมันจั๊กจี๋ยังไงก็ไม่รู้
“มีอะไรหรอ”
ผมย่อตัวลงหันหน้าเข้าหาเจ้าตัวน้อย
“คะ...คะ..คือ ปังจะมาขอโทษฮับ>///<” เสียงเล็กพูดติดๆขัดๆ
“เรื่องอะไรหรอ” ผมถาม
“เรื่อง...ที่ปังจับXXXของพี่ แล้วก็บีบXXXของพี่ซะจน....พี่ยืนไม่ไหว>////<”
เอ่อ-_-;;; ไอ้ฟิลขมวดคิ้วจ้องหน้าผมเหมือนตำรวจมองคนร้าย เฮ้ย! กูไม่ได้อะไรกับลูกมึงนะ
“ระ..เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องพูดแล้วนะ^^;;” ผม
“งั้นแปลว่า...ปังจับXXXของพี่อีกได้หรอครับ*///*” น้อง
“-_-++” ไอ้ฟิล
อะไรกันวะเนี่ย
“ไม่ได้ครับๆ><” ผมบอก
“พี่..โกรธปังหรอฮับ ต้องแก้แค้นถึงจะหายโกรธใช่มั้ยฮับ เหมือนในหนังจีน”
“ห๊ะ!”
“ดีมาดีกลับ ร้ายมาร้ายตอบ!”
“นั่นมันหนังไทย-_-”
“งั้นพี่ก็จับของปังคืนนะครับจะได้หายกัน ตะ...แต่ถ้าจับXXXของปัง ปังกลัวเจ็บ เพราะงั้นพี่ชาย..”
ใบหน้าน่ารักเงยหน้าสบตาผม มือเล็กๆเลิกเสื้อยืดสีขาวขึ้นจนพ้นนมเม็ดเล็กๆ สีชมพู
“..จับอันนี้ของปังแทนได้มั้ยฮับ...”
กูโดนดาเมจ!! ผมเงยหน้าเชิดขึ้น เลือดในร่างกายผมมันร้อนจนมันจะระบายออกทางจมูก เฮ้ย! ทำไมแค่เด็กโชว์นมถึงทำให้ผมจะกระอักเลือดได้
“อายยยยย เชี่ยยยยย คาร์ลลล มึงงงงง ตายยยยย!!!!”
ไอ้ฟิลลากเสียง ผมตกใจรีบกลับตัววิ่งหนียมทูตที่ถือท่อประปาวิ่งไล่ผม มึงไปเอามาตอนไหนว้า>O<!!
“ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะเว้ย>O<!!!”
“ตายซะเถอะมึงงงงงง!!”
“อย่า>O<!!”
อันตรายเกิดได้ทุกวัน....แม้แต่วันเด็ก
...ผมเนี่ยแหละกล่าวเอาไว้.....
ลงชื่อ คาร์ล
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อารมณ์แบบอยากแต่ง อันนี้เป็นอีกคู่นึงที่กะจะแต่งตอนใกล้ๆจบเรื่อง
แต่มันตรงกับวันเด็กพอดีเลยเอาซะหน่อย555
สุขสันต์วันเด็กค่ะ
หัวข้อ: Pet’ Chain พันธะนาการหัวใจนายจอมโหด (จบแล้วย้ายได้เลยค่ะ) (อ่าน 293745 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก