หัวข้อ: Pet’ Chain พันธะนาการหัวใจนายจอมโหด (จบแล้วย้ายได้เลยค่ะ)

[Plengaay]

รอนานหน่อยนะพี่คาร์ล5555
กว่าปังจะ 16 พี่คาร์ลจะอายุเท่าไหร่เนี่ย

[Poseidon]

พี่คาร์ลรอจนเหี่ยวแน่ๆ
16 แล้วก็ยอมเป็นภรรยาไปเลยหนูปัง คริๆ

[mystery Y]

รอต่อไปนะคาร์ล~

[enzang2660]

ตอนที่ 22.1

   “เราสูงขึ้น 3 เซนล่ะ”
   ไอ้น้ำยิ้มร่า  ผมกระดกโกโก้ปั่นเข้าปากแล้วขยับยิ้มเล็กน้อยก่อนจะบอกมันกลับไปว่า
   “กู 4!”
   “ไม่จริงน่า>O<!”
   ผมหัวเราะหึๆ ฟิลกับคาร์ลก็หัวเราะแห้งๆ  เฮ้ย! หมายความว่าไงห๊ะ>O<!!
   “พวกนายสูงขึ้นเท่าไหร่!” ผมถามสองคนที่นั่งตรงข้าม
   “ตอนนี้188ละ^^” คาร์ลยิ้มอย่างภูมิใจ
   แต่สิ่งที่ผมคิดก็คือ..เปรตชัดๆ  กินอะไรเป็นอาหารกันน่ะห๊ะ>O<!!
   “ฟิลล่ะO.o” ไอ้น้ำถาม
   “อีกนิดก็จะ180แล้วแท้ๆ  ตอนนี้178เอง^^;”
   “เอง.../เอง...”
   ผมกับไอ้น้ำพรึมพรำเบาๆ  พวกนี้สูงเอาๆ  ทำไมผมกับไอ้น้ำถึงได้ต่ำเตี้ยเรี่ยดินแบบนี้  ม.6ปีสุดท้ายแล้วแท้ๆ  เมื่อไหร่จะสูงโผล่พ้น170ซะทีT^T
   “ทั้งที่เรากินนมก่อนวัดตั้งหนึ่งอาทิตย์แท้ๆT^T”
   “กินนมอาทิตย์เดียวก่อนวัดมึงจะเอาสูงเท่าไหน 180หรอ-o-”
   “กินจนท้องเสียเลยนะ  กะว่าจะสูงขึ้นอีกซัก5เซนก็ยังดีT^T”
   ไอ้น้ำบ่นแล้วตักไอเค้กไอติมเข้าปาก
   “จริงๆเรื่องสูงมากสูงน้อยไม่ได้เกี่ยวกับการกินนมอย่างเดียวนะ^^” ฟิลบอก
   “ต้องออกกำลังกายด้วย” คาร์ลเสริม
   “ใช่  แต่ออกกำลังกายหนักๆร่างกายก็ไม่สูงนะ อย่างพวกนักมวยไง^^”
   ..ออกกำลังกายหนักๆ...
   ผมอ่ะนะ  ก็วิ่งนิดหน่อยนะในคาบพละอ่ะ  แต่นอกเวลาเรียนก็ไม่ได้วิ่งหนา... -.-
   “ออกกำลังกายหนักๆ...หรือว่าO///O”
   ไอ้น้ำหน้าแดงแปร๊ด  มันหันมามองผมหน่อยๆแล้วก้มหน้ามุดถ้วยไอติม  อะไรวะงง!
   “ก็ไม่ได้วิ่งหรือเล่นอะไรหนักๆซะหน่อยนะ  อาหารก็กินครบ5หมู่ นมก็กินอ่ะ-3-” ผมบ่น
   “เซฟอาจจะเล่นกีฬาในร่มมากไปก็ได้นะ^^” คาร์ลบอก
   “บาสหรอ? ฉันไม่ได้เล่นบาสนะO.o”
   “..ร่มผ้า”
   กร๊าดดดดดดดดด>////<  ร่มผ้า  อย่าบอกนะว่าที่ไอ้น้ำหน้าแดงเมื่อครู่เพราะ!!  หึ่มมม! ไอ้ปลาตายแกทำให้ฉันต่ำเตี่ยเรี่ยดินแบบนี้แกต้องรับผิดชอบ!
   “คุยอะไรอยู่หรอ”
   ผู้ชายผิวคล้ำหน่อยๆเดินมาเสิร์ฟน้ำปั่นอีกแก้วให้ฟิล  ใบหน้าเขาดูคมเข้มไม่เรียวเป็นรูปไข่มาก  ออกจะมีสันนูนตรงกล้ามออกมาเล็กน้อย  แต่รอยยิ้มนี่ดูเซ็กซี่น่าหลงใหลมากๆเลย  รู้สึกว่าพอผู้ชายคนนี้มาทำงานเป็นคนเสิร์ฟที่นี่ลูกค้าจะเพิ่มขึ้นเยอะจนต้องต่อโต๊ะออกไปนอกร้าน  คงเพราะหน้าเหมือนเจ้าของร้านด้วยล่ะมั้ง  ได้ข่าวว่าเป็นแฝดกันนะ
   “นี่ๆ ผมสูง 178แล้วนะ” ฟิลบอก
   “อย่าสูงไม่มากกว่านี้ล่ะ” พี่ผู้ชายคนนั้นบอก
   “ผมยังสูงได้อีกน่า ดีไม่ดีอาจจะเลยพี่ก็ได้นะ^^”
   “หรอ? งั้นต้องให้เล่นกีฬาหนักๆแล้วล่ะมั้ง”
   พี่หน้าหล่อขยับยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เล่นเอาฟิลหน้าแดงกร่ำไปเลย  หน้าแดงทำไม-o-?
   “ไปทำงานเลยไป>///<”
   “หึ”
   แล้วพี่หน้าหล่อก็เดินไปเสิร์ฟโต๊ะอื่นต่อ  คาร์ลเหลือบมองฟิลเล็กน้อยแล้วเขาก็พูดลอยๆออกมา  ไอ้ที่เขาพูดนั่นดูจะจี้จุดฟิลเข้าจังๆถึงกับทำให้สำลักน้ำเลย
   “ชีวิตแสนสุขขีมีปั๋วทีสองคน~”
   
   ปั้ก!

   ฟิลฟาดมือลงไปกลางหลังคาร์ลเสียงดังลั่น
   “เงียบไปเลยนะครับคุณมึง!”
   “ฟิตร่างกายไว้เลยนะมึง  กูว่ามึงต้องรับศึกหนักเร็วๆนี้แน่ๆถ้าเสือกสูงขึ้นมาถึง180ล่ะก็ ฮ่าๆ”
   “คุณมึงอยากตายก่อนมีเมียสินะครับ  เดี๋ยวจัดให้^^+”
   “พอ! หลังกูหักพอดี”
   คาร์ลยกมือยันข้อมือของฟิลไว้ไม่ให้โดนตบอีก

   ปึง!

   “เค้กครับ!”
   ถาดสีเงินกระแทกลงบนโต๊ะจนผมสะดุ้ง  ผมมองเด็กผู้ชายผิวขาวหน้าตาคล้ายๆกับฟิล  ผมนี่สีเดียวกันเลยสีน้ำตาลทองๆ  ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปที่มือใหญ่ๆของคาร์ลที่จับข้อมือฟิลอยู่
   “น้องปังมาเสิร์ฟเองเลยหรอครับ เก่งจังเลยไม่หนักหรอ^^” ฟิลถาม
   “ม๊าอย่าปล่อยให้ผู้ชายมาแตะอั๋งสิครับ-3-”
   “อะไร เพื่อนกันๆ”
   คาร์ลบอกแล้วคว้าคอฟิลมากอดไว้  เจ้าหนูน้อยที่ใส่ชุดประถมสีน้ำเงินขมวดคิ้วยกถาดขึ้นมาแล้วร่ายออกมายาวๆว่า
   “คิดเงินเลยนะครับ! เค้กดาร์กช็อกโกแลตหนึ่งรายการ! กาแฟเย็นหนึ่งรายการ! วัฟเฟิลสองชิ้น! รวมเป็นเงิน 1,200 บาทครับ! จ่ายเงินที่เคาเตอร์นะครับ!”
   พูดจบเจ้าหนูก็ยกเค้กช็อกโกแลตที่ว่าเดินหันหลังกลับไป
   “เดี๋ยวดิ! ยังไม่ได้กินเลย! พันสองเลยเรอะไม่เยอะไปหน่อยหรือไง!” คาร์ลกระโดดตามเจ้าหนูออกไป
   “ภาษีมูลค่าเพิ่มครับ!” เจ้าหนูตอบกลับ
   “เพิ่มบ้าอะไรเยอะขนาดนั้น แล้วพี่ก็ไม่ได้สั่งวัฟเฟิลซะหน่อย!”
   “ปังสั่งเองแหละ!”
   “สั่งเองจ่ายเองสิลูกเจ้าของร้านไม่ใช่หรือไง!”
   “คุณลูกค้าต้องการวัฟเฟิลเพิ่มอีกชึ้นหรอครับ  สรุปรากาย1,300บาทถ้วนครับ!”
   “น้องปัง!”
   ผมหัวเราะหน่อยๆ  คาร์ลคงจะโดนแกล้งซะแล้วล่ะนะ ฮ่าๆ
   “เอ่อ น้องคนนั้นลูกลับๆของฟิลหรอO.o”
   ไอ้น้ำถามสิ่งที่ผมก็อยากจะรู้เหมือนกัน
   “ไม่ใช่หรอกครับ  ลูกผมกับพี่สาวฟิลน่ะครับ^^”
   ผู้ชายใส่แว่นสวมเชิ้ตสีขาวสะอาด  ผูกทับด้วยผ้าสามเหลี่ยมสีแดงเดินเข้ามา  คนนี้ไงเจ้าของร้านที่เป็นฝาแฝดกับผู้ชายคนเมื่อกี้
   “ลืมเติมวิปครีมน่ะ”
   “ผมก็ว่าทำไมน้ำมันน้อยๆ-3-”
   พี่ผู้ชายใส่แว่นยิ้มแล้วบีบวิปครีมฟูฟ่องสีขาวใส่แก้วให้ฟิล  อ่า...เติมให้ผมบ้างได้เปล่าอ่ะT^T
   “คุณลูกค้ารับวิปครีมเพิ่มมั้ยครับ^^” เหมือนรู้เลยว่าผมคิดอะไร!
   “อะ...เอ่อ ต้องเพิ่มเงินมั้ยครับ^^;” พอดีวงเงินจำกัด
   “ฟรีครับ^^”
   “ขอบคุณครับT^T” ใจดีจัง
   “แต่ขอเก็บกับฟิลนะ^.<”
   พี่เขายกมือจุ๊ปากแล้วขยิบตาข้างเดียวให้ฟิล  โฮกกกก เท่โคตรเลยครับ! แล้วทำไมพี่แฝดคู่นี้ถึงทำให้ฟิลเขินหน้าแดงอีกแล้ว  หรือจะเป็น “ปั๋วสองคน” อะไรที่คาร์ลว่า   
   “แบบนี้มันฟรีตรงไหนกันครับ-///-” ฟิลบ่น
   “งั้นถือว่าเป็นค่าบริการเดินมาเติมวิปครีมแล้วกันนะ^^”
   แล้วพี่แกก็เดินกลับไปที่เคาเตอร์ตามเดิม
   “แฟนฟิลหรอ*o*”
   ไอ้น้ำทำไมมึงต้องถามในเรื่องที่กูอยากรู้ด้วย-.-
   “ก็...ก็..ทำนองนั้นมั้ง^///^”
   “แล้วคนที่ไม่แว่นเมื่อกี้ล่ะO.o”
   “ก็แฟนไง^///^”
   “แล้วคนใส่แว่นเมื่อกี้ล่ะO.o”
   “ก็แฟนไง^///^”
   “สองคนเลยหรอOoO!”
   “อืม-///-”
   “อิจฉาจัง-3-”
   ดูมันบ่น  ถ้าไอ้หงอกมันมาได้ยินคงเอามันตายแน่ๆ
   “มึงรีเพลย์ดิ๊ กูจะอัดวีดีโอ” ผมบอก
   “สามคำนะ”
   หา? เออๆ ผมพยักหน้าแล้วกดมือถือบันทึก
   “มึง-มัน-เลว”
   อ้าวด่ากูเฉยเลย-*-  เหอะๆ  บันทึกไว้แล้ว!
   “คลิปนี้จะถึงไอ้หงอกภายในห้านาทีนี้!”
   “เฮ้ย! ไอ้เซฟฟฟฟTOT”
   ความทุกข์ของเพื่อคือความสุขของเรา  ฮ้า~ ได้แกล้งไอ้น้ำแล้วผมรู้สึกมีความสุขจัง  ผมมองแถบส่งข้อมูลที่หายลงไป  แกล้งไม่ลงกลัวมันโดนลงโทษหนักหว่ะ! รักเพื่อนนะเนี่ย
   “กูส่งคลิปที่มึงทำCPRกับหุ่นให้คิระเรียบร้อยแล้ว!”
   “ไอ้สังข์!”
   ทำไมเพื่อนผมมันร้ายกาจแบบนี้วะ! มันต้องได้รับเชื้อมาจากไอ้หงอกแน่ๆเลย  โธ่.... เวรละกู ไอ้หุ่มตัวเป็นหมื่นนั่นก็เสือกเหมือนคนซะด้วย  แต่คิระคงไม่โง่ขนาดดูไม่ออกหรอกมั้ง^^

   ครืดดดด~

   อ่ะ! คิระโทรมา
   “ฮัลโหล”
   (.....มาที่บ้านเดี๋ยวนี้..)
   ฮืออออT^T ไอ้โง่  นี่มึงไม่ได้เรียนCPRหรือไงวะเนี่ย  ผมกลืนน้ำลายพยายามข่มใจไม่กลัวเสียงยมทูตในสาย
   “จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
   (เดี๋ยวนี้)
   “ครับ”
   ผมวางสายแล้วหันไปมองเพื่อนสุดร้ากกกกกกกกก
   “หึๆ”
   จากนั้นผมก็กดส่งวีดีโอสามคำให้กับเพื่อนแฟนผมด้วย

   ครืดๆ~

   “อะ! เฟียสOoO”
   เอาล่ะจงไปร่วมชะตากรรมกับกูซะ  ผมตบบ่ามันเบาๆพร้อมกับยิ้มอย่างจริงใจสุดๆ
   “สู้ๆนะมึง^^”





++++++++++++++++++++++++++++++++
ออเดิร์ฟนะคะ555+  จะเป็นยังไงต้องรอต่อวันที่ 27 นะ
บอกอีกรอบนะคะว่าลงวันเว้นวันนะ><


หลังที่ได้อ่านเพชรพระอุมา
 [ระวังสปอย!!!! ตัวหนังสือสีขาวอาจมีสปอยนะคะ><]


ฟินนนนน ผู้กองกะแงซายมากค่ะ อ๊ายยย เพิ่งอ่านต้นๆเองนะคะ
มันมีตอนที่แงซายเข้ามาขอร่วมคาราวานเดินทางเข้าป่า
แล้วมาเจอกับผู้กอง(ปัจจุบันเป็นพราน) แงซาย(กองโจรกระเหรี่ยง)
เคยไปถล่มค่ายตชด.ผู้กองมาค่ะ  แต่มีเตือนผู้กองก่อนนะว่าค่ายแตกแน่ๆ
(แตกจริงๆด้วย ฮว๊ากกก><)
แงซายก็บอกวันนั้นที่ค่ายแตกมี3คนรอดออกมา หนึ่งในนั้นก็ผู้กอง
แงซายก็บอกเหตุผลที่ปล่อยให้ผูกองรอดออกมาว่า...

/หยิบหมอนค่ะทุกคน>//////</

"บางทีจะเป็นเพราะผมชอบท่านเป็นการส่วนตัวก็ได้"

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด>////<

จบสปอยค่ะ555+
ปล.ลงทุนไปยืมพี่สาวมาเลยนะเนี่ย เพชรพระอุมาเยี่ยมมากกก>///<

[aiyuki]

คุกๆๆๆ คาร์ล นายพรากผู้เยาว์นะเนี่ย 55555เกิด ปังโตมาจับนายคาร์ลกดนี่คงฮาาา รอตอนต่อไปค่า

[poppycake]

ตอนนี้น่ารักอ่าาา รวมทุกคู่ แบ๊วๆ
ยกเว้น ตอนสุดท้ายอ่ะนะ สงสัยจะมี 2-3 คนที่ซวย 555555+

ปล. คู่รพินทร์ กะ แงซาย เราก้อแอบจิ้นคร้าา >///< ติดตรงที่ มีดารินเปนนางเอกนา -_-

[mystery Y]

แต่ละคน...

[HISY]

เพื่อนคู่นี้เขาทันกันจริงๆ

[aiyuki]

เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดจริงๆ คู่นี้ อ่านแล้วขำ 55555 น้องปังยิ่งโตยิ่งน่ารัก น่าฟัดจริงๆ
ปล. เราก็อ่านเพชรพระอุมาเหมือนกันค่ะ อ่านหลายรอบทีเดียว พูดได้คำเดียวว่า นี่คือนิยายวายในตำนานจริงๆ อิอิ มันฟินมากกก ยิ่งตอนพระ-นาย บอกรักกัน จิกหมอนขาดเลยค่าา ^_^

[Poseidon]

จะสงวารน่ำดีมั้ยนะ 55555
ไปแกล้เซฟก่อนดีนัก

[enzang2660]

22.2

   ผมเดินออกจากร้านไปตามถนนพร้อมไอ้น้ำ  ต้องแวะไปหาไอ้ปลาตายอีก  ผมจะไม่เรียกมันว่าปลาตายแล้วเพราะมันควายชัดๆ  ไม่สิ! ควายยังฉลาดกว่ามันอีก

   ปึก!

   พอเลี้ยวหัวมุมถนนร่างผมก็ถูกใครบางคนชนเข้าซะก่อน  ผู้ชายเนคไทสีแดงไม่มีดาวที่ปก  เด็กม.4หรอ  เจ้านั่นรีบลุกพรวดจากพื้น  มันยืนมองหน้าผมชั่วครู่แล้วจับไหล่ผมเขย่า
   “พี่ๆๆ! พี่ช่วยผมด้วย”
   “ช่วยๆๆ อะไรๆๆ”
   แม่ง! มึงเลิกเขย่ากูก่อนได้มั้ยวะวันนี้กูเรียนมาเยอะความรู้กูบินหายไปหมดแล้ว!
   “ใจเย็นๆนะ มีอะไรหรือเปล่า”
   ไอ้น้ำถาม  เออ กูว่ามึงบอกให้มันเลิกเขย่ากูก่อนได้มั้ย>O<!
   “ไอ้พวกโฮม่ามันไล่กระทืบผม!”
   โรงเรียนคิระน่ะหรอ  เดี๋ยวๆ มันมีกฎว่าห้ามทำร้ายนักเรียนปกตินี่นา  แต่จับไปเป็นPetได้  หรือไอ้เด็กนี่มันไปก่อเรื่องอะไรมา  ดูท่า...จะไม่มั้ง
   ใส่เสื้อติดกระดุมตั้งแต่ปกยันเม็ดสุดท้าย  กางเกงเอวสูง  ใส่แว่นวงกลมใหญ่ๆ ผมเรียบแปล้เคลือบแว็กซ์อย่างดี  วิ่งหนีขนาดนี้ผมยังไม่มีกระดกซักเส้น!
   “ใช้แว็กซ์ยี่ห้อไรวะ-o-” กูสงสัยจัง บอกมาเดี๋ยวกูไปซื้อมั่ง!
   “พี่ช่วยผมก่อนได้มั้ยล่ะ!”
   “น้องไปแอบบนต้นไม้นะ  เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
   เหยดดดดดด เพื่อนกูน้ำใจงามโคตรๆ  ส่งแม่งลงประกวดนางดุ้นไทยดีมั้ยเนี่ย  ไอ้แว่นรีบหนีขึ้นไปบนต้นไม้  ตอนนี้ก็เหลือแค่เราสองคนอยู่รับหน้าไอ้พวกจิ๊กโก๋โฮม่า  เยี่ยมมาก
   “มึงมีคัตเตอร์มั้ย” ผมถามมัน
   “ไม่มีอ่ะ” ไอ้น้ำตอบ
   “ไม้บรรทัดเหล็ก?”
   “ไม่มี อ่อ  แต่มีไม่โปรเท็คเตอร์นะO.o”
   “พ่องงงงงงงง! มึงจะเอาไม่โปรไปบวกกับไม้หน้าสามหรอ>O<!!”
   “พวกมันไม่ทำอะไรเราหรอกน่า><”
   “ไม่ทำเชี่ยไรล่ะ! มึงดูไอ้แว่นดิ๊! เลือดอาบหน้าขนาดนั้นอ่ะ!”
   “ทำไงดีล่ะ! มันต้องกระทือเราแทนน้องแว่นแน่เลยTOT”
   “ทำไงล่ะ!”
   “ให้น้องมันลงมา! ให้พวกนั้นมันกระทืบต่อไง!”
   “มันคงจะลงมาหรอกนะ  ปีนขึ้นไปช่วยแจ็คฆ่ายักษ์แล้วนั่น!”
   ผมกับไอ้น้ำเงยมองบนยอดไม้  นับถือในอดีนาลีนของแม่งมาก  ผมสงสัยว่าขาลงมันจะลงยังไงวะปีนขึ้นไปสูงขนาดนั้นน่ะ!
   “เฮ้ย!!”
   เฮือก! ผมกับไอ้น้ำสะดุ้งเฮือก  เสียงตะโกนทักทายอย่างสุภาพนี้ดังมาจากผู้ใดกัน  หรือจะเป็นเหล่าชายผู้ถืออาวุธทั้งเจ็ด  บางทีอาจจะต้องการสโนว์ไวท์เพิ่ม...มั้ย^^;
   “ฟอเทียนี่หว่า! จัดแม่งเลย!”
   “เดี๋ยว!”
   ผมชายตัวสูงไม่สวมเนคไท  เดินแทรกตัวมายืนประจันหน้ากับผม  เออ...ทำไมต้องกู  ไอ้น้ำไม่ได้หรอT^T
   “แกเป็นสัตว์เลี้ยงของใคร”
   ดวงตาสีเขียวเข้มหรี่จ้องผมเขม็ง  คำพูดมึงนี่ช่างมีสัมมาคาราวะกับรุ่นพี่เสียจริง  ไอ้เด็กม.4นี่  ผมจะจำหน้ามันแล้วเอาไปฟ้องคิระ!
   “เวสป้า! กูว่าไม่ต้องไปสนมันหรอกรีบๆไปหาไอ้แว่นนั่น ไม่ก็กระทืบเด็กนี่แทนแก้เครียดดีกว่า!”
   เด็กพร่องมันเนยสิฟ่ะ!!
   “คะ..คือ พวกพี่อยู่ม.6นะ”
ไอ้น้ำบอกเสียงอู้อี้แล้วมาหลบข้างหลังผม  นอกจากมึงจะทิ้งให้กูเผชิญหน้ากับไอ้มืดตาเขียวนี่มึงยังทิ้งให้กูเป็นเกราะกำบังมึงด้วยนะ  ซึ้งชิบT^T คิดในแง่ดีบางทีมันอาจช่วยระวังหลังให้ผมก็ได้...
“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง”
ผมเม้มปากแน่น  ไม่ด้วยอยากจะกลัวนะ แต่หน้ามันดุเหมือนพวกอาหรับ  หรือมันจะหลุดมาจากทะเลทรายกัน  ผิวสีเข้มแต่ไม่ถึงกับดำมือแบบนิคโกร  ตาสีเขียวมรกต  หางจิกโค้งเหมือนดวงตาเหยี่ยว  เส้นผมสีดำสนิทถูกหั่นจนสั้นดูทะมัดทะแมงเข้ากับบุคลิคเถื่อนๆดี
เออ! ไอ้เด็กนี่ชื่อเวสป้าสินะ  จะได้จำไปบอกคิระ  มึงโดนแน่>O<!
“....ป้า”
ผมเรียกชื่อมัน  ดวงตาเหยี่ยวเบิกกว้างขึ้นพร้อมกับแผดเสียงดังก้องออกมาทำเอาผมกับไอ้น้ำสะดุ้ง
“แกเรียกใครว่าป้าวะ!!”
หา?
“ฉันก็เรียกนายว่าเวสป้าไง!” ผมแย้ง
“อย่ามาแก้ตัว!”
มันยกมือจับคอผมแล้วกดกระแทกกับต้นไม้
“โอ้ย!”
ไอ้เชี่ยน้ำกูนึกว่ามึงจะระวังหลังให้กู!! ไอ้สังข์!
“ใครเป็นเจ้านายแก!”
มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม  มึง! จมูกมึงจะแสกหน้ากูอยู่แล้วนะ!
“ไม่ตอบใช่มั้ย!”
ผมดึงข้อมือผมขึ้นมาก่อนจะออกแรงบีบแรงๆ
“เจ็บนะเว้ย!!”
ผมพลิกข้อมือข้างที่ผมสวมกำไลที่คิระให้ขึ้นมาดู  มันแค่นเสียงหัวเราะในคอ  ปล่อยมือจากแขนแล้วเลื่อนมาจับที่ใบหน้าผมแทน
“ทำอะไรวะ! ขยะแขยง!”
ผมบอกพลางเบือนหน้าหลบจากมือของมัน
“หึ”
ริมฝีปากชื้นฝังแนบไปที่คำคอผม  ผมตกใจยกมือผลักมันออก  มันใช้มือของมันแหวกหัวกับคอผมออกด้วยแรงมหาศาลจนผมรู้สึกเส้นประสาทที่คอชาไปเลย   เสียงดูดเนื้อดังขึ้นรัวๆ  มันขบเนื้อผมเล่นอย่างมันส์เมาเลยทีเดียว  พอหน่ำใจก็ปิดฉากด้วยการเลียจากข้างคอขึ้นมายังใบหูของผม  กัดติ่งหูเบาๆพร้อมกระซิบเสียงพร่า   “ฉันรู้ว่าแกเป็นอะไรกับไอ้รุ่นพี่หน้าตายนั่น”
ผมผลักมันออกแรง ๆ ซึ่งมันก็ยอมถอยออกไปยืนห่างจากผมแต่โดยดี
“ถ้าคนนี้ยังไม่มีเจ้าของ ฉันก็ขอรับไปล่ะนะ”
มันเบี่ยงสายตาไปหาไอ้น้ำที่ยืนหวาดๆอยู่
“อย่ายุ่งกับเพื่อนฉัน!!” ผมร้อง
“หึ ระวังเจ้านายทำโทษเอาล่ะ” มันพูดยียวน
“กึด! ไอ้เวร!”
“ปากดีจริงๆ  ชักชอบแล้วสิ”
มันเดินเข้ามาใกล้ผมอีกรอบพร้อมยกมือยันข้างต้นไม้  ก้มหน้าลงมาใกล้ผม
“ฉันจะใช้นายเป็นเครื่องมือบีบไอ้คิระ!”
มันยิ้มกวนประสาท  หันหลังกลับไปหาพรรคพวกที่ยืนรออยู่แล้วมันก็หันกลับมาโบกมือให้ผมเล็กน้อยและทิ้งท้ายว่า
“ไว้เจอกันใหม่!”
ผมยกมือขยีๆน้ำลายเปียกๆที่คอกับหูแรงๆ  บ้าเอ้ย! ไอ้เรื่องทำCPRยังพอเคลียร์ได้แต่ไอ้เรื่องนี้จะเคลียร์กับคิระยังไงวะ! 
“ไอ้เซฟมึงขยี้ทำไม!”
ไอ้น้ำร้องอย่างตกใจแล้วรีบเข้ามาดึงมือผม
“มันแดงเถือกเลยนะมึง”
“ชิบหาย...”
ลืมเลยว่าห้ามขยี้  แต่ผมไม่อยากให้ร่างกายผมต้องแปดเปื้อนรอยของใครนอกจากคิระ
“ตกใจแทบแย่..นึกว่าจะโดนจับทำPetซะแล้ว” ไอ้น้ำบ่นเสียงอ่อย
“ไม่แน่หรอก  แต่มันมีปัญหาอะไรกับคิระวะ”
“หือ?”
“...ไม่มีอะไร”
จะใช้ฉันเป็นเครื่องมือบีบคิระหรอ เหอะ! คิดหรอว่าฉันจะยอมง่ายๆน่ะ!



“ก่อเรื่องอีกแล้วววว”
ชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มสุดเท่ห์วันนี้กลับทำหน้าเคร่งเครียด  เขาบ่นลากเสียงยาวอย่างเบื่อหน่ายกับข่าวที่นักเรียนลาดตะเวนแจ้งมา
“จะเอาไงกับมันดี  ตอนนี้มันลามไปถึงโรงเรียนฝั่งตะวันตกแล้วนะเว้ย”
หนุ่มลูกครึ่งบอกต่อแล้วลูบไฝใต้ตาเม็ดเล็กไปมา  หลายวันมานี้เขาต้องนอนดึกจนหน้าหล่อๆเริ่มโทรมเพราะต้องคอยดูแลไม่ให้ “เจ้าพวกนี้” ออกไปก่อเรื่องตอนกลางคืน
“คาร์ล เมื่อวานมึงบอกพวกมันออกไปตีกับพวกที่ไม่ใช่นักเรียนใช่มั้ย!”
ดวงตาสีแดงเข้มเพ่งมองไปยังหนุ่มลูกครึ่งอีกรอบ
“อืม มันไปตีกับพวกเด็กเล่นยาในตรอกหนู”
“หวังว่าคงไม่ได้ไปรับยามาขายหรอกนะ เหอะ!”
“ก็ไม่รู้สินะ~”
ถึงคาร์ลจะทำเสียงตลกๆแต่คิระผู้มีใบหน้าเรียบเฉยก็ไม่สะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้น
“กร่างไปทั่วเลย เฮ้อ~ แต่คนตามเคลียร์เนี่ยรุ่นพี่อย่างพวกกูทั้งน้านนนน”
คาร์ลบ่นแล้วเอนเก้าอี้ไปข้างหลัง
“ก็มันจงใจทำให้พวกเราเดือดร้อนเพื่อให้เรายอมทำตามที่มันขอน่ะสิ” หนุ่มหน้าสวยเสริมขึ้น
“ยกเลิกไปดีมั้ย ระบบรุ่นพี่รุ่นน้องเนี่ย~”
คาร์ลขยับยิ้มบางๆ  ระบบรุ่นพี่รุ่นน้องที่สือทอดกันมาในโรงเรียนกำลังถูกสั่นคลอนด้วยเด็กม.4รุ่นใหม่ที่ไม่เห็นด้วยกับการที่รุ่นน้องต่องสยบต่อรุ่นพี่  รุ่นน้องต้องทำตามคำสั่งรุ่นพี่อย่างเคร่งคัดและรุ่นน้องม.4ไม่มีสิทธิ์ได้รับตำแหน่งใดๆในแก๊ง
สำหรับรุ่นพี่  กฎข้อสำคัญคือ ปกครองรุ่นน้องนั่นรวมทั้งการจัดการเคลียร์ปัญหาต่างๆที่รุ่นน้องทำไว้ตั้งแต่ประกาศสงครามยันหามรุ่นน้องส่งโรงพยาบาล  รุ่นพี่ต้องดูแลและปกป้องรุ่นน้องด้วยความเท่าเทียมกัน
“กูก็เหนื่อย! แม่งเอ้ย! ขยันสร้างปัญหาจริงๆ! แล้วไอ้พวกสภานักเรียนกับครูแม่งจัดการกันเองไม่เป็นหรือไงวะ!” จอมฉุนเฉียวทุบโต๊ะปัง
“สภานักเรียนจะไม่ยุ่งกับกิจการในแก๊งค์  คุณเพื่อนไม่รู้หรอครับ” หนุ่มหน้าหวานบอก
“รู้เว้ย! แต่ไอ้เด็กพวกนั้นกูไม่นับมันเป็นคนของแก๊งค์!”
“ถึงจะบอกว่าไม่นับ  แต่เด็กทุกคนที่เรียนที่นี่ก็เป็นคนของแก๊งค์ตั้งแต่วันแรกที่เรียนแล้วนะ”
“ต้องบีบไม่มันลาออกใช่มั้ย!!”
“ถ้าทำแบบนั้นปีนี้โรงเรียนเราคงไม่มีม.4เลยซักคน  แถมปีนี้ม.4เป็นรายได้หลักของโรงเรียน  เพราะรับเยอะที่สุดด้วย  พวกครูคงไม่ยอมให้บีบมันออกหรอก”
“ถึงให้พวกกูมานั่งเช็ดล้างสิ่งที่แม่งทำแล้วก็เปิดตูดหนีสินะ...เวรเอ้ย!”
เพื่อนตัวใหญ่ระบายความโมโหโดยการเตะเก้าอี้ข้าง ๆ  คาร์ลกับฟิลเตอร์ถอนหายใจแต่ไม่คิดห้าม  ใครจะไปห้ามหมีควายบ้าพลังที่กำลังคลุ้มคลั่งได้กัน..
“คิระคิดว่าควระทำยังไงกันดีล่ะ”
ฟิลเตอร์ถามเสียงจริงจัง  เจ้าของชื่อขยับตัวเล็กน้อยก่อนหันไปสบตาเพื่อน
“ต้องรักษากฎ”
คำตอบสั้นๆที่ทำเอาหมีบ้าเริ่มอาละวาดอีกรอบ
“ไอ้สาดดดดด  กูเหนื่อย!! กูเบื่อ!! กูจะไปฆ่าแม่งให้หมดเลย!!”
“ใจเย็นๆก่อนสิ!” ฟิลเตอร์กระโดดคว้าตัวเพื่อนบ้าพลังเอาไว้
“เอางั้นหรอ  ช่วยไม่ได้นะถ้าเป็นคำสั่งของหัวหน้าแก๊งค์~”
  คาร์ลพูดเสียงกวน ๆ จงใจยั่วโมโหคิระ
“ตั้งแต่วันนี้ หยุดลาดตะเวน ฉันจะปล่อยให้มันก่อเรื่องให้ถึงที่สุดก่อน...”
ทุกคนแทบตกใจช็อกตายเมื่อได้ยินคำพูดยาวๆ ออกจากปากของคนที่เงียบที่สุด
“ก็ดีฉันจะได้พักบ้าง  ค่อยตามเก็บงานที่หลังแล้วกัน”
คาร์ลขยับยิ้มมุมปากแล้วโบกมือลาการประชุม
“คิดอะไรรู้นะคิระ  แบบนี้ไม่เหนื่อยกว่าเดิมหรอ”
คิ้วเรียวยาวขมวดแต่ไม่ได้ทำให้ใบหน้าสวยขี้เหร่แต่อย่างใด
“ช่างมันเถอะ! มันคงมีเหตุผลของมัน!” หมีร้ายตอบ
“ไม่เหมือนเฟียสเลยนะ ฮ่าๆ”
“.................”
“ไม่-เคย-มี-เหตุ-ผล-เลย”
“อยากตายใช่มั้ยมึง!”
“ฮ่าๆ”
คิระนั่งเงียบในระหว่างที่อีกสองคนกำลังก่อสงครามย่อมๆภายในห้อง  การตัดสินใจครั้งนี้ถือเป็นการดัดหลังเด็กเคยตัวทั้งหลาย 

................ปิดการประชุม................






++++++++++++++++++++++++
ปิดไม่ทันสิ้นเดือนแหงๆเลย  ไม่เป็นไรๆ><

อยากรวมเล่มนิยาย Sulfur Love จังเลย
ไม่ได้ขายนะ หมายถึงอยากพิมพ์เป็นเล่มเก็บ
แต่พิมพ์เล่มเดียวต้นทุนสูง ฮือออออ
ต้องปรินเอง เย็บเอง รวมเองแบบทำมือแล้วล่ะT^T

[Inwoสูs]

คิระ นายวางแผนอะไรไว้อีกกก

[mystery Y]

มีเรื่องเพิ่มมาอีกสงสัยจะไม่จบง่ายๆนะเนี่ย

[tuek]

เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆมีหลายคู่ด้วย
ชอบทุกคนเลย
+1 เป็ดนะค่ะ

[Poseidon]

งานเข้าเลยหนูเซฟ

[enzang2660]

22.3


ปลาทูน่า แคร็กเกอร์ เอ่อ... แคร็กเกอร์นี่แมวมันจะกินหรือเปล่านะ  ผมเดินแกว่งเท้าเข้าไปในเซนต์โฮม่า  ไม่ต้องเกรงอะไรมากหรอก  พวกนั้นไม่มีใครกล้ากระโดดเฉาะหน้าผมแน่นอน  เพราะอะไรน่ะหรอ  เพราะผมมีของดีห้อยคอไว้ไง
“ปลอกคอนี่ศักดิ์สิทธิ์จริงๆเลยนะ^^;”
ผมลูบคลำปลอกหนังลื่นๆที่ลำคอตัวเอง  ให้ตายสิ  คราวที่แล้วเกือบซวยโดนคิระ.... เอ่อ นั่นแหละ-///- แต่พออธิบายได้  เรื่องที่คอแดงๆก็บอกว่ายุงกัด  ถึงมันจะทำหน้าไม่เชื่อก็เถอะ  ผมก็ใช้วิธี “อ้อน” เพื่อให้มันเบนเข็มไปสนใจอย่างอื่นแทน
“เหมี้ยวๆ”
ผมเรียกเจ้าเหมียวน้อยในกล่องไม้  เจ้าลูกแมวตัวสีขาวกรูกันออกมาร้องทักทายผมสามสี่ตัว  ตอนแรกมันอยู่ในกล่องใส่ทีวีผมเลยให้คิระเอาไปเลี้ยงบ้านแต่คิระกลับบอกว่า
“ฮารุคุมบ้าน”
มันก็จริงตามนั้นแหละ  อย่าว่าแต่แมวเลย  หน้าผมมันยังไม่ปลื้มเลยแต่ผมชอบขนฟูๆของมันนะ><
“เอ้า! อย่าแย่งกันนะ”
ผมปูกระดาษเอสี่สองแผ่นต่อกัน  เปิดกระป๋องปลาทูน่า  ใช้นิ้วเขี่ยๆให้เนื้อมันกระจาย  เจ้าลูกแมวขนฟูเดินเข้ามาดมๆเล็กน้อย  มันค่อยๆเอาลิ้นออกมาชิมรส  พอตัวแรกกินตัวที่เหลือก็กินตามและเกิดสงครามในที่สุด
“ไม่เอาน่า! แกอ่ะมานี่”
ผมอุ้มเจ้าแมวสามสีหนึ่งในนั้นเขยิบไปกินอีกฝั่ง  สีพวกมันเริ่มชัดขึ้นแล้วนะเนี่ย  ตัวก็ใหญ่ขึ้นมากเลย
“มิน่าว่าแมวหายไปไหน”
ร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนไร้ระเบียบยืนพิงต้นไม้  ดวงตามรกตหรี่มองผมก่อนจะเดินเข้ามาหิ้วหนังคอด้านหลังของลูกแมวที่กำลังกินทูน่าอยู่
“ว่าจะเอาไปโยนให้หมาที่บ้านฟัดเล่นซะหน่อยเชียว”
“นี่! บอกมันลงเดี๋ยวนี้นะเว้ย!”
ผมลุกขึ้นชี้หน้ามันแล้วเอื้อมมือไปคว้าตัวลูกแมว  แต่มันดึงหลบ
“เอามา!!” ผมได้แต่พูด  ผมกลัวมันเหวี่ยงลูกแมวแบบเมื่อกี้อีก
“ของนายหรอ”
“เอาคืนมา!”
“จุ๊ๆ ดุจังนะ”
“พ่อมึงเป็นจิ้งจกหรอ!”
ขึ้นแล้วนะเว้ย  แมวมันเริ่มดิ้นร้องแง๊วๆแล้วด้วย!!
“ปากดีจริงๆนะ  ตรงอื่นดีด้วยหรือเปล่า”
“เอาคืนมา!!!”
“คืนดีมั้ยนะ?”
กวนสนเท้าจริงๆเลยนะไอ้มืดเนี่ย!!
“เอาคืนมาเดี๋ยวนี้!!”
“ถ้าไม่คืนแล้วจะทำไม...จะเอาเล็บตะกุยหน้าฉันหรอ”
ไม่เล็บหรอก ตีนเลยดีกว่า 

พลั่ก!

ผมถีบเข้าไปกลางเป้ามันจัง ๆ มันงอตัวเผลอปล่อยลูกแมวลงมา  โชคดีที่แมวมีทักษะการหล่นที่ดีมันพลิกตัวกระโดดลงพื้นอย่างสวยงามแล้วรีบวิ่งเข้าไปในกล่องไม้
“กล้ามากนะ! อยากโดนจับถ่วงบ่อน้ำมันใช่มั้ย!”มันตวาดถาม
ตีงูต้องตีให้หลังหัก! ผมหยิบก้อนหินแต่งสวนก้อนใหญ่ขึ้นมาเงื้อขึ้นจะปาใส่มัน  แค่ขู่น่ะแหละ 
“จะทำอะไรของแก!!” มันร้อง
“รีบไปเดี๋ยวนี้เลยนะ! ไม่งั้นกูปามึงหัวแตกแน่ไอ้ป้า!”
“เรียกใครป้าวะ! ไอ้เตี้ย!”
“ไอ้เวร!”
เส้นประสาทผมลั่นดังกึก  ผมโยนก้อนหินใส่ขามัน  มันร้องโอดโอยด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“แก!”
ผมผงะถอยหลังเมื่อมันลุกขึ้นมาทางผม  แรงโน้มถ่วงได้ฉุดมันลงไปนั่งคุกเข่าสี่ขาที่พื้น  ดวงตาสีเขียวเข้มจ้องมองผมอย่างเดือดโมโห  สักพักเสียงโว้ยวายกับเสียงรองเท้าก็เคลื่อนเข้ามาใกล้
“เซฟเป็นไรหรือเปล่า!”
คิระถามผม  ผมรีบจับน้องแมวยัดใส่กล่องแล้วย้ายไปยืนข้างคิระที่หายใจเหนื่อยหอบ
“คิระ! ไอ้ดำนี่มันจะทำร้ายแมว!” ผมรีบบอก
“ขี้ฟ้องซะจริง!”
ไอ้ป้าบ่นเสียงดังพร้อมจิ๊ปากเบ้หน้าใส่ผม  หึ่ยยยยย!
“น้องเป็นไรหรือเปล่าครับ  ขา...”
“ช่างแม่งเหอะ! ไอ้เด็กเวรนี่น่ะไม่ต้องไปสนมันหรอก”
ฟิลโดนไอ้หงอกขัด  ตาแดงๆของไอ้หงอกจ้องไอ้เด็กป้านี่ราวกับจะเข้าไปฉีกทึ้งร่างมันให้กระจุยกระจาย  หรือสองคนนี้มันจะมีเรื่องกันมาก่อน!
“ขอพี่ดูหน่อยนะ”
ฟิลรีบเข้าไปดูขาของไอ้มืด  แต่ไอ้มืดนั่นกลับปัดมือฟิลออก
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! เจ้าสามัญชน!”
ฟิลหน้าเหวอไปเล็กน้อย  ไอ้หงอกที่ยืนเป็นกระทิงดุเห็นแบบนั้นเลยสวนกลับไป
“งั้นมึงบินกลับไปรักษาที่บ้านมึงเลยนะ! อย่าให้เห็นว่าเดินเข้าโรงบาลไทยนะมึง!”
   “ชักรำคาญล่ะปล่อยมันเถอะ ให้มันนอนให้ยุงแดกไปจบ!”คาร์ลพูดบ้าง
   ว่าแต่คาร์ลมาอยู่ตรงนี้ตอนไหนกันเนี่ย  เจ้าเด็กเวสป้ายืนขึ้นทุลักทุเล  ผมสังเกตได้เลยว่าขาข้างขวามันผิดปกติ
   “แกต้องรับผิดชอบ!”
   ไอ้มืดหันมาทางผม  ผมกระแซะตัวเบียดไปทางคิระหวังหาที่พึ่งพิง
   “ค่ารักษาฉันจะออกเอง” คิระบอก
   “อย่ายุ่ง! ไม่ใช่เรื่องของแกซะหน่อย!” มันบอก
   “ทำไมไม่ต่อยปากมันเลยเล่า!” ผมแอบยุคิระเบาๆ
   “เรื่องของPETคือเรื่องของเจ้านาย”
   “เหอะ!”
   มันทำเสียงขึ้นจมูก  กอดอกทำท่าทียะโส  โอ้ยยยยย! หมั่นไส้  ไอ้หงอกทำไมไม่ซัดมันซะทีวะ>O<!
   “แค่สัตว์เลี้ยงจริงๆหรอ”
   คิระขมวดคิ้ว  เจ้ามืดทำสายตาเจ้าเล่ห์เหมือนงูไม่มีผิดเลย
   “ไม่ใช่แค่สัตว์เลี้ยงจริงๆด้วย หึๆ”
   “แล้วมันหนักส่วนไหนไม่ทราบ!!”
   ผมตะโกน  คือคิระจะเป็นแฟนกับกูแล้วมันผิดอะไร! เราคบกับมาจะสองปีแล้วด้วย!!
   “งั้นก็ให้สัตว์เลี้ยงของแกรับผิดชอบกับสิ่งที่มันทำด้วยแล้วกันนะ”
   คิระมองหน้าผมเล็กน้อย  มันต้องด่าผมในใจแน่ๆเลย  กูก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำมันบาดเจ็บให้มันมีข้ออ้างมาว้ากๆใส่มึงหรอกนะ  แต่ไอ้เด็กนี่ไม่มีสัมมาคารวะเอาซะเลยนะ!
   “รับผิดชอบยังไง” คิระถาม
   เจ้างูเขียวขยับยิ้มโชว์เขี้ยวหรา  ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลยแหะ
   “มันต้องมารับใช้ฉัน!”
   ว่าแล้วเชียว!
   “ไม่ได้!”
   “อ๊ะอ้าว จะปฏิเสธความรับผิดชอบหรอ  เอ~ ฉันควรให้ท่านพ่อถอนหุ้นผอ.ในโครงการบ่อน้ำมันของเราดีมั้ยนะ ฉันชักอยากกลับไปบ้านเกิดแล้วด้วยสิ  ให้พ่อหยุดให้เงินโครงการสร้างอาคารเรียนใหม่ด้วยดีกว่า  เอาเงินไปเลี้ยงเสือยังดีกว่ากันเยอะ  คุณหัวหน้าแก๊งค์ใหญ่”
   ฟิลรีบเดินมาประชิดคิระแล้วกระซิบกระซาบ  แต่ผมได้ยินเพราะอยู่ใกล้
   “เอายังไงดี  ผอ.ต้องเล่นเราแน่เลย”
   “ยังไงก็ไม่ได้”
   “คิระเอางั้นเลยหรอ  ก็ได้  แต่เราอาจโดนพักการเรียนยกแก๊งค์เลยนะ”
   “ฉันไม่สน”
   “เฮ้อ~ ผอ.โรงเรียนเรานี่เห็นแก่ตัวจังเลย”
   ไอ้มืดนั่นมันมีอิทธิพลขนาดนี้เลยหรอ มิน่าคิระกับคนอื่นๆถึงไม่เข้าไปกระทืบมันซะที  ถ้าที่ฟิลบอกเรื่องอาจโดนพักการเรียน  ผอ.โรงเรียนนี้เห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว!   ปีนี้ปีสุดท้าย  คิระเวลาเรียนก็น้อยด้วยถ้าโดนพักการเรียนมีหวังซ้ำชั้นแน่!
   “ฉันจะรับใช้แกก็ได้!!”
   ผมโพ่งปากออกไป  คิระหน้านิ่วบีบต้นแขนผมแน่นอ้าปากจะพูดแต่ผมก็ยกมือปิดปากเขาไว้
   “แต่แค่ช่วงที่นายขาเจ็บเท่านั้น เข้าใจมั้ย”
   “เหอะ แกมีสิทธิอะไรมาตั้งกฎเกณฑ์เองไม่ทราบ”
   “บ่อน้ำๆ ถ้าฉันปรี๊ดขึ้นมาอีกจะเอามีดฟันขาแกก็คงไม่เป็นไรสินะ”
   “แกรู้มั้ยฉันเป็นใคร!”
   “ไอ้งูเขียว! ฉันชักจะยั๊วะอีกแล้วนะ คิระฝากแมวหน่อย”
   ผมยัดกล่องใส่ลูกแมวให้คิระแล้วก้มลงไปหยิบก้อนหินขึ้นมาอีกรอบ
   “สมองคงเสื่อมฉันจะช่วยเตือนความจำให้ดีมั้ย”
   “หยุดเลยนะ!!”
   “จะรับเงื่อนไขมั้ยล่ะ”
   “ทำไมฉันต้องรับ!”
   “ฉันเคยสงสัยว่าการทำให้คนเป็นหมันได้มันมีกี่วีธี...”
   ผมพูดเนิบๆแล้วมองไปที่หว่างขาของมัน  เหอะๆ ละเอียดไม่เหลือซากแน่ๆเลยนะจะบอกให้
   “ตกลงๆ”
   “เดี๋ยว! อีกข้อหนึ่ง”
   “อะไรของแกอีก!”
   “ฉันแตะตัวแกได้  แต่แกแตะฉันไม่ได้ เข้าใจ๋~”
   มันขมวดคิ้ว  ผมก็เลยลดก้อนหินในมือลงไป  มันหนักแหะปล่อยทิ้งแม่งเลยดีมั้ย
   “เออๆ”
   จบสิ้นกันเสียที
   “เออ อีกข้อ”
   “............”
   ข้อนี้สำคัญพอสมควรเลย
   “ฉันจะรับใช้แกแค่หลังเลิกเรียนเท่านั้น  ถ้ายอมรับฉันจะโยนหินเข้าดงหญ้าแต่ถ้าปฏิเสธฉันจะโยน.....”
   ไม่ต้องอธิบายความมากมันรับยกมือขึ้นมาปิดหว่างขาตัวเองอย่ารวดเร็ว  ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย  คราวนี้จบจริงแล้วล่ะนะ


   “ทำบ้าอะไร”
   คิระจ้องผมเขม็ง  ผมยืนตัวลีบเป็นข้าวเกรียบอยู่มุมห้อง
   “ก็...ฉันกลัวนายโดนพักการเรียน” ผมบอกมัน
   “ช่างมันเถอะ”
   ช่างมันหรอ! บ้าไปแล้ว  แล้วที่เรามาติวหนังสือกันที่บ้านเพื่อไปสอบมหาลัยกันล่ะ! จะปล่อยให้ไอ้เด็กเวรนั่นมาทำให้มันพังหรอ

   แปะ

   ฝ่ามืออุ่นทาบลงบนหัวผม  ผมชำเลืองมองใบหน้าเรียบเฉยดวงแววตาน้อยใจ
   “เราจะเข้าม.เดียวกันไม่ใช่หรอคิระ”
   “อืม”
   “สัญญานะ”
   ผมชูนิ้วก้อยไปตรงหน้ามัน  มันส่ายหัวเบาๆไม่ยอมยื่นนิ้วมาเกี่ยวกับผม
   “ไอ้ปลาตาย!”
   “เด็กไป”
   มันตอบกลับมา  อะไรเล่านายเป็นคนสอนฉันเองแท้ๆนะ  ใบหน้าผมถูกเชยขึ้นรับสัมผัสแผ่วเบาแต่อบอุ่น  ผมเลื่อนมือไปขยุ้มแขนเสื้อรั้งร่างสูงใหญ่ให้กดจูบลงมาให้หนักกว่านี้อีก 
   หลายวันมานี้มีทั้งงาน มีทั้งติว  ผมหัวจะระเบิดอยู่แล้ว!
   “คิระ...”
   ผมเรียกคิระเสียงเบา  โอ้ยยย ไอ้ปลาตาย  ถ้าฉันไม่บอกแกคงไม่รู้สินะว่าฉันน่ะ...
   อดทนมาหลายวันแล้วนะเว้ย!
   ผมซบหัวลงกับอกแข็งปัง  ขยี้หลังมันแรงๆ  หมั่นเขี้ยวชะมัด  ทำซะทีสิวะ
   “อ้อนอะไรเนี่ย”
   เพิ่งจะรู้สึกนะไอ้บ้า!
   “...ทำซะทีสิ”
   มันเขินนะเว้ย  ผมบุ้ยปากเอาหน้าไถเสื้อมัน
   “ก็ได้”
   ผมยิ้มบางๆอย่างเขินอายแล้วเขย่งเท้าจุ๊บปลายคางคิระ  อ่า  สูงได้แค่นี้เองอ่า
   “คิระ ฉันอยากสูงเหมือนนาย” ผมบอก
   “จะสูงไปทำไมล่ะ”
   ผมย่นคิ้วสานปลาตะเพียน  ไอ้สูง! แกสูงก็พูดได้สิ หึ่ย!
   เหมือนมันจะรู้ว่าผมน่ะกำลังอารมณ์บูดมันเลยก้มลงมากระซิบต่อ
   “ส่วนสูงไม่มีผมต่อแนวราบซะหน่อย”
   ผมอยากจะถามออกไปว่าจริงหรอ? แต่ตาบ้านั่นก็สอนผมด้วยภาคปฏิบัติทันที  นี่แกจะรีบไปไหนเนี่ย!
ช่วยไม่ได้นะผมก็ฟิตร่างกายมาเรียบร้อยแล้ว  สองสามยกคงไม่เป็นไรหรอก
   ....คิดว่าผมจะบรรยายให้ฟังหรอ...
   ผมไม่บอกหรอกว่าแฟนผมนี่เร่าร้อนขนาดไหน แบร่~






++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ประเด็นคือพ่อแม่อยู่บ้าน....
ทำไมผู้ใหญ่ต้องสนใจเวลาเราเล่นคอมด้วยนะ
ยืนจ้องข้างหลังนี่  รู้สึกกดดันแปลกๆจนไม่กล้าคลิกเมาส์เลยT^T

[HISY]

ตอนนี้เซฟเป็นขาใหญ่สุดอ่ะ

[mystery Y]

ไอ้งูเขียวนี่มันเอาแต่ใจจริงๆ!!

[MIIN_PD]

ไหนว่าอัพวันเว้นวันไง ฮืออออออออออออออ  รอรอรอ

[enzang2660]

ตอนที่ 23.1

สรุปว่าที่ไอ้หงอกไม่ชอบไอ้มืดนั่นเพราะมันก่อความวุ่นวายโดนการไปมีเรื่องกับโรงเรียนเขตอื่น  ให้พวกรุ่นพี่ไปตามเคลียร์คดีแทน  ทั้งหมดที่ไอ้งูเขียวนั่นทำก็เพราะ
...ต้องการยกเลิกระบบรุ่นพี่รุ่นน้อง...
   แล้วทำไมไม่กระทืบมัน?
   คิระบอกมันเป็นกฎ  ถ้าจะสู้กับพวกเดียวกันเองทำได้แค่กรณีเดียวคือ ชิง PET
   “พอแล้วม้างงงง ใส่ไรไปเยอะแยะ-o-”
   ผมบ่นไอ้ปลาตาย  มันเอาอะไรไม่รู้ยัดใส่กระเป๋าผมเต็มไปหมด
   “เอาไว้ป้องกันตัว”
   มันตอบกลับมาสั้นๆ  แหม่ แค่พางูไปเลื้อยเล่นมันจะอันตรายอะไรล่ะ  แล้วพ่อปลาตายของผมก็ถ่อมาแต่เช้าประตูบ้านผมยังไม่เปิดเลยด้วยซ้ำ  มาถึงก็ไม่พูดไม่จาบุกเข้าห้องมาเฉยเลย
   “แค่หนังสือเรียนก็หนักแล้วไอ้บ้า! มึงใส่อะไรลงไปเนี่ย>O<!”
   ผมยั้งครีบไอ้ปลาตายไว้  มุดมือลงไปดึงของที่มันใส่ขึ้นมาดู
   ..เอิ่ม....
   สเปรย์พริกไทย  ที่ช็อตไฟฟ้า  สนับมือ  ประแจสารพัดประโยชน์+มีดสั้นในตัว  ทินเนอร์ ไฟแช็ก
   “จะให้เผานั่งยางมันหรอ-o-” ดูของที่มันใส่มา
   “ถ้าทำได้ล่ะก็...”
   ผมกระพริบตาปริบๆ  เอาจริงดิ ทำไมมันทำหน้านิ่งวะเฮ้ย!!
   “จะให้ฆ่ามันเลยหรอOoO!”
   “เผื่อฉุกเฉิน”
   “คิดว่าฉันจะราดใส่มันได้หรอ  ราดใส่ตัวเองง่ายกว่า-_-”
   มันปรือเปลือกตาลงเล็กน้อย  อาการอย่างงี้มันต้องกำลังบ่นในใจว่า “กรรม” แน่ๆ  จากประสบการณ์ผมอ่านท่าทีมันออก
   “เอาปังตอใส่ไปดีกว่ามั้ง”
   “ใส่อย่างอื่นให้แล้ว”
   -o-!!
   ผมรีบค้นในกระเป๋าทันที   ผมสัมผัสโดนโลหะบางอย่าง  รูปทรงเป็นตัวแอล  มีรูด้วย

   พรึ่บ!

   “ปืนOoO!!”
   ผมร้องเสียงหลง  ไอ้ที่อยู่ในมือผมมันคือปืนสั้นครับท่าน! มือผมสั่นหงึกๆเป็นจังหวะสามช่า  มันจะลั่นมั้ยวะ! ไม่เคยถือปืนด้วย!
   “ปืนปลอม”
   “ไอ้บ้า! นี่มันอันตรายนะเว้ย>O<!!”
   “ไม่อันตราย”
   “เอาคืนไปเลย>O<!”
   ผมโยนปืนใส่ตักมัน
   “เดี๋ยวมันลั่น”
   มันทำหน้าตื่นเล็กน้อย (เล็กน้อยนี่คือทุกส่วนนิ่งหมดแต่คิ้วย่นลงมา 1 มิลลิเมตร)
   “ของจริงป่ะเนี่ย>O<!” เดี๋ยวมาลั่นในบ้านนะเว้ย!
   “ปลอม”
   “แล้วตกใจหาเตี่ยมึงหรอ>O<!”
   มันหยิบปืนปลอมขึ้นมาลูบๆคลำๆก่อนจะหันมาสบตาผม
   “หยิบมาผิด”
   หา-o-…
   “ปืนจริง”
   “หา!!!”
   ผมกระโดดไปแอบหลังเก้าอี้  อันนั้นปืน...ปืนจริงๆ  ไอ้นี่มันยากูซ่าชัดๆ!!
   “เก็บให้ดีเลยนะ! เดี๋ยวมาดังเปรี้ยงป้าง”
   มันยกปืนเล็งมาทางผม  ผมเบิกตากว้างจะหลบก็หลบไปมันแล้ว  นิ้วมันเนี่ยวไกแล้ว
   “ไอ้คิระ! มึงจะฆ่ากูหรอห๊ะ! ว้ากกกกกกกก”

   แกะ!

   “ไม่มีลูก”
   ตกใจหมด! ผมโงหัวขึ้นมาจากเก้าอี้หลบภัยแล้วมองไปทางมัน  เริ่มคิดได้ว่า มึงรักกูจริงหรอเปล่า-_-
   “แล้วทำไมต้องทำหน้าผิดหวังด้วยฟะ>O<!”
   มันจะยิงผมจริงๆใช่มั้ยเนี่ย  ไอ้ปลานี่เลี้ยงไม่เชื่องเลย!!
   “ช่วยไม่ได้”
   มันเก็บปืนลงกระเป๋าลึกลับไป  ผมแอบเห็นลูกอะไรเขียวๆขรุขระๆด้วย  น่ะ...นี่มึงเอาอาวุธสงครามเข้ามาในบ้านกูหรอเนี่ย-o-;;
   “จะสายแล้วไม่ไปโรงเรียนหรือไง  โฮม่าไกลจากบ้านฉันมากนะจะบอกให้!” ผมบอก
   “ถ้ามีอะไรให้โทรหาฉัน” คิระพูดเสียงเรียบ
   “รู้แล้วน่า  จะรายงานวิต่อวิเลย เอ้า!”
   “ไม่ต้องหรอก ติดเครื่องดักฟังไว้แล้ว”
   ไอ้.....-o-!
   “ติดไว้ตรงไหน!”
   “ไม่บอก”
   “คิระ>O<!!”
   มันยกมืออุดหูเบือนหน้าหนี  ดูมันเซ่>O<!! เดี๋ยวนี้หัดกวนตีนแล้วนะ!
   “ไปแล้ว!”
   ผมหยิบกระเป๋าเหวี่ยงขึ้นบ่า
   “เดี๋ยว”
   ตัวผมโดนฉุดลงไปนั่งบนตัก  ไอ้ปลาตัวยักษ์วางคางเกยตื้นบนไหล่ผมพลางเอียงหน้ากระซิบข้างหูผม  ไอ้ปลานี่นัวเนียแต่เช้าเลยนะ>////<
   “ปืนไม่มีลูก”
   “ก็ช่างปืนมันสิ! ไอ้กระเป๋านั่นน่ะ ถือดีๆเลยนะ เดี๋ยวระเบิด”
   บ้านกูไม่ได้รวยแบบมึงนะ  ถล่มเล่นก็มีปัญญาสร้างใหม่ได้อ่ะ!
   “ทำลูกก่อนสิ”
   มันกระชับแขนรั้งตัวผมเข้าไปเบียดชิดพลางส่ายจมูกโด่งๆไล้แก้มผมเบาๆ
   “คิระ...”
   นี่ต้องรีบไปโรงเรียนนะ  อื้มมมม บากะ-///-
   ผมสบตาเรียวรีสีเข้ม  แรงดึงดูดที่วนเวียนใส่ร่างกายดึงผมเข้าไปไกล  ผมจับมือใหญ่ไว้หลับตาปล่อยให้คนตรงหน้าฉกฉวยริมฝีปากอย่างว่าง่าย  ลมหายใจร้อนๆปะทะริมข้างแก้ม  เรียกเอาเลือดลมผมเดินไปทั่วร่าง  เครื่องเริ่มร้อนแล้วสิ
   “เซฟ! เดี๋ยวไปสายนะ.....ลูก-o-”
   ผมมองไปยังประตูที่เปิดอ้า  ผมบังเกิดเกล้าของผมก็เปิดปากอ้าไม่ต่างกับประตู
   -o-       <<<<  พ่อ
   OoO   <<<<  ผม
   -_-      <<<<  คิระ

   ปัง!

   ปิดประตูเฉยเลยOoO!!
   “พ่อ!”
   ชิบหายล่ะ!  ผมลุกจากเตียงจะวิ่งตามไปแต่คิระก็ดึงผมไว้
   “ฉันรับผิดชอบเอง”
   คิระเดินอาดๆออกไปจากห้อง  ผมรีบตามลงไป  ป่านนี้พ่อจะช็อกขนาดไหนแล้วเนี่ย  ปัดโธ่! ไม่น่าเลย  เพราะไอ้คิระคนเดียวเลย
   “คุณพ่อครับ”
   เฮ้ย!! เรียกพ่อเลยหรอ  พ่อผมทำหน้าเหวอหนักกว่าเดิม
   “เอ่อ.... ” พ่อผมอ้ำอึ้ง
   ผมเลยสะกิดแขนคิระ
   “เดี๋ยวเคลียร์เองน่า  นายไปเหอะ”
   “ฉันต้องรับผิดชอบ”
   มันเข้าโหมดจริงจังแล้ว!! ผมถอยออกมานิด ๆ ถ้าเข้าโหมดนี้แล้วต้องเคลียร์ให้จบไม่งั้นไม่ออกง่ายๆแน่นอน  แต่คือกูกำลังจะไปเรียนสาย....
   “คุณพ่อครับ!”
   “คะ..ครับ”
   พ่อผมสะดุ้งตัวสั่น  เฮ้ยนี่มึงจะคุยหรือจะแดกพ่อกูเนี่ย-o-;;
   “ผมทำเซฟท้องครับ!”
   -o-       <<<<  พ่อ
   OoO   <<<<  ผม
   อะ...อะไรของมึงO/////O
   “ดังนั้น  ผมจะขอรับผิดชอบโดยการทำหน้าที่สามีให้ดีที่สุดครับ!”
   ผมวิ่งเข้าไปประคองพ่อที่ทำท่าจะเป็นลม  ส่วนคิระก็ก้มโค้งตัวแบบจริงจังขั้นสุดยอด
   “ไอ้บ้า! ทำบ้าอะไรของแกวะ>O<!”
   “อย่าตะโกนสิลูก มันจะไม่ดีกับเด็กในท้อง”
   ...-o-….
   พ่อครับ  เราอยู่ด้วยกันมากี่ปี  พ่อไม่เคยเห็นปิกกาจู้ผมเลยหรอ
   “ผมเป็นผู้ชายนะพ่อ>O<!”
   “...ลืม”
   ...-_-….
   รู้สึก.... เอาเถอะผมจะปลอบใจตัวเองด้วยเพลงท่อนนี้แล้วกัน “ชีวิตแค่โดนทำร้าย”T^T
   “เอาเป็นว่าค่อยมาคุยกันทีหลังเถอะนะ  ตอนนี้ไปเรียนก่อน”
   “ไม่ได้ครับ”
   ไอ้ปลาตาย มึงงงงง-o-! จะให้พ่อกูหัวใจวายเลยหรือไง!

   ปัง!

   บานประตูถูกเปิดออก  ผู้ชายใส่สูทสีดำตัวใหญ่โค้งทางคิระเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา
   “นายน้อยครับ  เรากำลังจะไปโรงเรียนสายแล้วนะครับ  ถ้าไปสายอาจถูกพักการเรียนได้นะครับนายน้อย”
   คิระปลายตามองไปทางลูกน้องที่บังอาจเสียมารยาทเข้ามา
   “ฉันไม่ไปจนกว่าจะคุยจบ”
   โคตรดื้อเลยยยยย>O<!
   ผมมองไปทางลูกน้องคนนั้น  เข้าออกไป  แล้วกลับเข้ามาอีกรอบพร้อมกับผู้ชายชุดดำประมา4คน  พวกมันเดินเข้ามาล้มหลังพ่อผมไว้  ผมเงยหน้ามองรอยบากบนหน้า  คงจะผ่านศึกมาอย่างโชกโชนนะ-o-;;
   “ขอโทษที่ลูกน้องผมเสียมารยาทครับ  คิดซะว่าพวกนี้ไม่มีตัวตนแล้วกันนะครับ”
   ไททัน 5 ตัว  มึงบอกให้กูทำเป็นไม่เห็นงั้นเรอะ-o-!
   “คุยกันต่อเถอะครับ”
   พ่อผมกลืนน้ำลายเอื้อกๆ  คงรับรู้ได้ถึงพลังงานกดดันที่แผ่ออกมาจากรอบห้อง
   “ผมขออนุญาตคบกับเซฟนะครับ....คุณพ่อ”
   มันพูดทิ้งท้ายด้วยเสียงเย็น ๆ พร้อมเปล่งออร่าสีดำทะมึนออกมา  นี่มึงกดดันพ่อกูเรอะ-o-!
   “เออ...คือ..”
   “ผมไม่บังคับคุณพ่อนะครับ”
   ...แต่ถ้าไม่ทำตามผมก็จะถล่มบ้านนี้ด้วยอาวุธในกระเป๋า...
   รู้สึกเหมือนประโยคเต็มๆมันคืออันนี้นะ-o-;;
   “คิระ! อย่ามากดดันพ่อฉันสิ!”
   “ไม่ได้กดดัน”
   มันพูดเสียงจริงจัง...อืม  ไม่กดดัน -_-
   “นายน้อยครับเราควรไปโรงเรียนกันได้แล้วนะครับ”
   ไททันพูดเสียงหนักๆกระแทกลงบนหัวพ่อผม  นี่กลัวนายพี่ไปสายขนาดนั้นเลยหรอครับนั่นT^T
   “ตกลงหรือไม่ตกลงครับ”
   เหออออ ตายแล้วหูผมเป็นอะไร  ทำไมผมได้ยินเป็น “ตกลงหรือตก.....ลง”
   “เออ... พ่อไม่กีดกันหรอกนะถ้าเซฟจะคบใคร  แต่ถ้าถึงขั้นแต่งงาน..ระ..เรามาคุยกันอีกทีนะ^^;”
   ผมสังเกตว่าคิระเริ่มเทอร์มออฟโหมดจริงจังแล้ว  พอใจแล้วสินะมึง-o-;
   “แล้วผมจะมาใหม่นะครับ”
   คิระยกมือไหว้แบบไทย ๆ แล้วพาลูกน้องเดินออกไปรอข้างนอก
      “เซฟ...”
      พ่อจับแขนผมแล้วกระซิบเสียงสั่นๆ
      “ถะ...ถ้าแฟนลูกจะมาบ้าน..บะ...บอกพ่อก่อนนะ”
      “ทำไมหรอ?”
      พ่อผมเม้มปากเล็กน้อยเหมือนมันยากที่จะพูด  พ่อยกมือปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาเป็นน้ำตก
   ก่อนจะตอบผมกลับมาว่า
      “...พ่อจะได้หนีทัน”
      ...คิระ  มึงทำให้พ่อกูประทับใจถึงขั้นไม่อยากเจอมึงอีกเลย...
      Well…Well   






++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อวานทำไมไม่อัพ คือ....งอนอ่าา 
พรุ่งนี้อัพให้ต่อเลยล่ะกันนะคะ(2/07/57)

ที่โรงเรียนมัธยมมีพี่รหัสน้องรหัส(ปีแรก)  เราจบแล้วก็เป็นพี่ให้ม.6
ครูบอกน้องจะเริ่มโทรวันนี้ โทรมาทีดึกเลย ได้น้องสองคนผู้ชายทั้งคู่
คิกๆ เหมาะเจาะจริงๆ หน้าตาแบ่งสายอย่างชัดเจน
 
ทำใจไม่จิ้นค่ะ สงสารน้อง จริงๆน้องเกรียนเกินไป555+(แต่พี่ก็เกรียน555+)
สรุปเกรียนยกสาย พี่ปล่อยมุกน้องช่วยตบ เยี่ยมมม

[aiyuki]

Well well เหอๆๆ คิระ นายคงไม่รู้สินะ ว่า คนธรรมดา กลัว ไททันอ่าา 5555

[poppycake]

ถึงขั้นต้องหนีกันเรยที่เดียว พ่อเซฟ
อย่างฮา!!  555+
แต่เซฟนี่สุดยอดนะ ต่อลองกับไอ้งูเขียวได้ดี(โหด)มาก~~~~~~

[Inwoสูs]

คิระ นายจะขอลูกเค้าหรือจะ ฆ่าพ่อเค้า แหมมม เข้มเกิ๊น  พ่อตากลัวแล้วแนะ

[MIIN_PD]

  ขอสองเลยได้ไหม อัพทีละตอนอารมณ์มันค้างงงงงงงงงงงง

[EoBen]

ตามทันแล้วจ้าาา เยอะมากกกก หลายคู่มากกก
 
จุใจเลย ^^


ขอบคุณนะค่ะ

[enzang2660]

23.2

      “เซฟ มึงเอาไปจ่ายเงินให้กูหน่อยสิ..”
      ไอ้น้ำทำหน้าเขินๆ  มันก้มตัวหยิบห่อผ้าอนามัยสีชมพูที่ระบุข้างซองว่า วันมามาก
      “เอาไปทำไร-o-” ผมถาม
      “กะ...ก็-///-”
      มันยืนบิดซ้ายบิดขวาจนแห้งแล้วค่อยตอบผม
      “บางทีก็รีบๆ  ไม่ได้ทำความสะอาด...พะ..พอใส่กางเกงมันก็..-///-”
      “แล้วทำไมไม่ทำความสะอาดก่อนวะ!”
      “กะ...ก็มันO////O”
      “อะไร”
      “นอกสถานที่ไม่มีห้องน้ำนี่นา-o-////”
      มึงไปทำกันตรงไหนฟะ  ป่าละเมาะหรือไง -_-;
      “มึงนี่นะ! ปฎิเสธแม่งไปดิ><”
      “หือ... มึงคิดว่ากูยอมหรอ-_-”
      “อ้าว”
      “มันขืนใจกู>O<!”
   เยี่ยม...  กูยินดีด้วยตอนนี้ทุกคนในเซเว่นรู้จักมึงกันถ้วนหน้าแล้ว  ผมตบบ่ามันเบาๆแล้วบอกด้วยเสียงเนิบๆว่า
   “เมื่อกี้กูเห็นพ่อมึงเดินไปกดกาแฟด้วย”
   “OoO;;;;”
   ซีดครับ  หน้ามันขาวซีดเสียยิ่งกว่ากระดาษ
   “กูล้อเล่น^^”
   “ไอ้เชี่ย>O<!”
   มันฟาดงวงกลางหลังผมดังอั่ก! เชี่ย! กระดูกกูเลื่อนหมด
   “ซื้อเองเลยกูไปล่ะ  เสียเวลา!”
   ผมเดินเชิดหน้าออกไปจากร้านมันก็รีบวิ่งตามผมออกมา
   “มึงอ่า เล่นไรไม่รู้เรื่องT^T”
   “เออ ๆ โทษล่ะกัน  แล้วนี่มึงจะไปหาไอ้หงอกป่ะเนี่ย”
   “เฟียสหรอO.o”
   “เออสิคร้าบบบบ”
   “เฟียสนัดไว้ร้านก๋วยเตี๋ยวแถมๆโรงเรียนอนุบาลอ่ะ-o-”
   “คนละทางเลย แล้วมึงตามกูมาทำไมเนี่ย-_-”
   “เอ๊ะ! คนละทางหรอOoO”
   ชิบหาย  ผมควรปล่อยให้มันเดินคนเดียวหรือเปล่าเนี่ย
   “จะไปถึงร้านมั้ยเนี่ยมึงเนี่ย-_-”
   “ถึงสิ><”
   “ไปถึงร้านแล้วขากลับมึงต้องนั่งรถสายอะไรกลับบ้าน”
   “สายอะไร? เอ๊ะO.o?”
   ผมควักมือถือกดเลื่อนหาเบอร์ไอ้หงอกแล้วกดโทรออก  ไอ้น้ำเห็นก็รีบแย่งมือถือผมไป
   “ไม่ต้องโทรหรอก สายปอ.7ไง>O<”
   
   ผลั๊วะ!

   ผมโบกกบาลมันทีหนึ่งแรงๆ
   “ปอ.7โพ่ง! นั่งไปหาพ่อมึงที่หัวลำโพงหรือไง-o-!”
   “เอ้า! แล้วนั่งสายอะไรอ่ะ><~”
   ผมส่ายหน้าหน่ายๆดึงมือถือกลับมาแล้วกรอกเสียงลงไป
   “มารับแฟนมึงด้วย-o-!”
   (น้ำเป็นอะไร!)
   ปลายสายถามเสียงตกใจ
   “โบทอกซ์เข้าสู่กระแสเลือดและกำลังจะกลายเป็นตัวแดกหญ้าในอีกไม่ช้า”
   “ง่า~ กูไม่ใช่ควายน้าT^T”
   (น้ำไม่ใช่ควายนะเว้ย! ทำไมแกเปรียบเทียบน้ำกับสัตว์ที่มีมันสมองแบบนั้น!)
   “นี่เฟียสช่วยเราอยู่หรือเปล่าเนี่ยT^T”
   ขำได้มั้ย  โอ้ย! สงสารมันหว่ะขำเงียบๆในใจแล้วกัน ฮ่าๆ
   “ให้มันรออยู่ที่เซเว่นกลางซอยเนี่ย  มารับแล้วส่งมันกลับบ้านด้วย”
   (เข้าใจแล้วเดี๋ยวจะรีบไป! ล่ามน้ำไว้ก่อนเดี๋ยวหลุดไปเพ่นพ่าน)
   “เฟียสสสสสสTOT”
   ผมวางสายหันกลับมามองเพื่อนผู้ปราดเปรื่องข้างๆ
   “เดี๋ยวกูหาเชือกมาล่ามมึงก่อนเดี๋ยวหาย”
   “ไอ้เชี่ย! พอเลยกูอยู่ของกูคนเดียวได้T^T”
   “โอ๋ๆอย่างอนเดี๋ยวซื้อฟางให้กิน”
   “บ้านมึงสิTOT”
   “ไม่ชอบหรอ?  งั้นหญ้าสดแล้วกันนะ^^”
   “มึงเลิกตอกย้ำความอินโนเซนต์ของกูทีเถอะT^T”
   อินโนเซนต์ แหม่... อ่ะพอๆไม่แกล้งมันแล้วสงสารหว่ะ ฮ่าๆ
   “กูไปล่ะ”
   “บายๆขอให้โดนช้างเหยียบตาย^^”
   ให้เชี่ยน้ำ-*-
   “ดูปากน้องเซฟนะครับ^^”
   ผมเอียงคอชี้นิ้วไปที่ปากตัวเอง
   “พ่อ-มุง-สิ”
   “เชี่ย-*-”
   ผมเดินลัลล้า  วันนี้มีความสุขได้ด่าคน  ไอ้น้ำเดี๋ยวนี้ก็กลัวสะโอ้ยไม่เบา  ผมมองไปยังม้านั่งใต้ต้นไม้ริมถนน  ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนกำลังรอผมอยู่  ใบหน้าคมเข้มแบบตะวันออกกลางแลดูบึงตึ้งน่าเกรงกลัว  พลันดวงตาสีมรกตหันมาสบผมริมฝีปากหยักลึกก็โพร่งออกมาทันที
   “จะมาช้าไปไหนเจ้าทาส!”
   “ทาสพี่แกสิ-*-”
   ผมด่ามันออกอากาศแล้วเดินเลียบๆไปกระแทกเท้าใส่ผ้าพันแผลมัน
   “โอ๊ย!!”
   “อุ๊ยตาย! มองไม่เห็นเลยเหยียบเฉียวไปหน่อย^^”
   “จงใจใช่มั้ย-*-”
   “เปล๊า~ เจตนาล้วนๆ”
   “แก!”
   “เอ้า จะวันนี้จะไปไหน!”
   ผมถามมันแล้วไล้ตามองดูสภาพของมัน
   “ขาก็ไม่ดีเจือกอยากเที่ยวอีกนะ ไม่เจียมสังขารเลยนะ-*-”
   “เพราะใครกันเล่า!”
   “แกน่ะแหละไม่ต้องโทษใคร! จะไปก็รีบไปชักช้าอยู่นั่นแหละ!”
   ผมยืนกอดอก  มันกระฟัดกระเฟียดค่อยๆพยุงตัวจากม้านั่งขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล
   “ไม่มีไม้หรือไง-o-”
   “ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นซะหน่อย!”
   ข้อเท้าขนาดพันแล้วยังนูนยังกับลูกมะกูดเลยตาตุ่มมันน่ะ 
   “ล้มฉันไม่ช่วยนะ  กระทืบซ้ำนะจะบอกให้”
   “ไม่คิดจะรับผิดชอบเลยหรือไงแก”
   “เออ  จะคิดซะว่าแบกควายไปไถนาล่ะกัน”
   “-_-?”
   หน้ามันดูอึนมาก  ไม่เข้าใจหรือไงว่าด่ามันอยู่
   “ควายใช้ไถนาหรอ  นานี่คืออะไรหรอ”
   กรรม  เป็นอันว่าคำด่าเซทนี้ผมจะยกลงกรุแล้วกัน
   “นาก็พื้นที่ปลูกข้าว  ต้องใช้ควายลากคันไถทำให้ดินซุยๆแล้วค่อยหว่านเมล็ดข้าวไง”
   “อ่อ คันไถคืออะไรหรอ”
   “ก็คือคันไถไง”
   “หือ? มันเป็นยังไงหรอ”
   “Googleเลย”
   “พิมพ์ยังไง”
   กูหาให้ก็ได้!!  ผมเอามือถือมาเปิด ๆ ให้มันดู  มันทำหน้าตื่นตะลึงราวกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์
   “สุดยอดไปเลย  ฉันจะให้พ่อซื้อ!”
   .....จ้า-_- 
   “ไปได้แล้ว”
   มันขยับตัวเดินลากขาตามผม  สรุปใครเป็นคนเกริ่นว่าจะไปเดินเล่นวะเนี่ย  เดินตามเฉยเลย
ผมแอบมองท่าทางสุขุมที่ดูเป็นผู้ใหญ่ของเขา  ออร่ารอบๆตัวเขาบ่งบอกถึงความเป็นผู้นำอย่างชัดเจน  ไม่แปลกที่จะมีพวกนักเรียนรุ่นเดียวกันเป็นลูกน้อง  แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมถึงอยากจะล้มระบบรุ่นพี่รุ่นน้อง
   “นี่ๆ”
   มันตวัดตามองผม
   “ทำไมนายถึงอยากให้ยกเลิกระบบพี่น้องล่ะ”
   “เจ้านายฝากมาหรอ”
   “เปล่า อยากรู้”
   มันนิ่งไปครู่หนึ่ง  คงกำลังกลั่นกรองคำตอบในหัวก่อนจะพูดออกมา
   “ยุคสิทธิเท่าเทียม  ฉันไม่คิดว่าการอยู่ใต้การปกครองของคนอื่นเป็นเรื่องที่พึงปฏิบัติ”
   “แล้วที่นายทำกับพวกเพื่อนนาย  ทำตัวเหมือนเป็นหัวหน้านั่นเท่าเทียม?”
   “ฉันไม่เคยบอกว่าฉันเป็นหัวหน้า  ไม่ได้ให้พวกนั้นทำตามที่ฉันสั่งซะหน่อย  พวกนั้นยินดีทำ  แต่ถ้ามีข้อโต้แย้งฉันก็ยินดีรับฟัง”
   “คิระก็รับฟังเหมือนกันทำไมนายไม่ลองไปพูดดีๆกับเขาล่ะ”
   มันเชิดใส่ผม  เออ ดีนะมึง
   “ฉันไม่เห็นว่าระบบรุ่นพี่รุ่นน้องดูแย่ตรงไหน”
   “ทุกตรง!”
   “ยังไง!”
   “เอาเปรียบรุ่นน้อง  วุ่นวายน่ารำคาญ  ชีวิตใครชีวิตมันทำไมต้องจำกัดให้ทำตามกฎที่พวกมันตั้งไว้ล่ะ”
   “บางทีนายอาจจะไม่รู้ว่าระบบนี้มันสำคัญกับนาย”
   ผมมองหน้ามันนิ่ง  มันเคยรู้บ้างหรือเปล่าว่าไอ้ที่ว่าเอาน่ารำคาญก็คือพวกที่ชอบสร้างปัญหาให้คนอื่น  ตอนแรกผมก็ไม่สงสัยหรอกนะว่าทำไมคิระถึงชอบทำหน้าเครียดและถอนหายใจเวลาพูดถึงรุ่นน้อง  แต่ตอนนี้ผมเริ่มสงสัยแล้วล่ะ  ไอ้คนที่แหกกฎไปทำร้ายชาวบ้านนี่แหละตัวน่ารำคาญ!
   “ฉันไม่รู้นะว่าทำไมนายถึงไม่โดนพวกอริกระทืบตาย  ทั้งที่นายน่าจะโดน”
   “พูดงี้หมายความว่าไง!!”
   “แล้วนายไปตีกับใครมาบ้างล่ะ”
   “ก็ไอ้พวกโรงเรียนฝั่งตะวันตก”
   ไอ้โหดพวกนั้นน่ะหรอ!!  เคยลงข่าวเชียวนะเรื่องตีอริจนปางตาย  และไปตายที่โรงพยาบาลจริงๆ  แต่พวกเยาวชนกฎหมายเลยทำอะไรไม่ได้มาก
   “ข้ามไปตีถึงโน่นเชียว! นี่บ้าหรือเปล่าไปสร้างศัตรูน่ากลัวแบบนั้น!”
   “กลัวหรือไง เจ้านายแกมันอ่อนหัดเก่งแต่ในถิ่นตัวเอง!”
   “โรงเรียนฝั่งตะวันตกกับตะวันออกเขาไม่ล้ำเขตกัน! และนายกำลังทำให้คนอื่นเดือดร้อน!”
   “เดือดร้อน? คนอื่นเกี่ยวอะไร?”
   “เวลาเอาคืนมันไม่สนหรอกนะว่าใครเป็นใคร  ถ้าโรงเรียนเดียวกับศัตรูก็ฝากเอาคืนได้หมด!”
   “ฉันไม่เห็นจะมีใครเป็นอะไร  เพื่อนฉันก็ยังอยู่ดีทุกคน  ในโรงเรียนก็ไม่เห็นมีอะไรซะหน่อยทำเป็นรู้ดี!”
   ทำไมล่ะ?  ไม่มีอะไรเลยหรอนึกว่าฝั่งนั้นจะมาเอาคืนซะอีกน่าแปลกจัง
   “สงสัยจะกลัวเลยไม่กล้าเอาคืนล่ะมั้ง! อ่อน!”
   ไอ้หมอนี่ผมก็ยังไม่เห็นฝีมือมันหรอกว่าจะเก่งขนาดไหน  แต่มันเก่งถึงขั้นทำให้ฝั่งตะวักตกกลัวเลยหรอ  แบบนี้คิระไม่ลำบากแย่หรอกหรอเนี่ย
   “ไม่เจอกันซะนานเลยนะมึง”
   เสียงลั่นกระดูกสลับกับเสียงหวดไม้เบสบอลไปมา  ผมยืนนิ่งมองผู้ชายตัวใหญ่ 5-6 คนที่ยืนขวางทางอยู่  มือผมควานจับสายกระเป๋าเป้ไว้แน่น  ลางสังหรณ์บางอย่างเตือนให้ผมรู้ว่าไอ้พวกนี้คงไม่ได้แวะมาทักทายเราเฉยๆแล้วกลับบ้านไปกินนมแม่แน่นอน
   “โอ๊ะโอ่~ มีเพทกะเขาด้วยหรอเนี่ย”
   นิ้วสกปรกลูบลงข้างใต้คางผม  ผมรู้สึกคลื่นไส้จนต้องปัดมันออก
   “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” ผมบอกเสียงเรียบ
   “ปากเก่งเหมือนเจ้านายเลยนะ หึๆ”
   ผมเหลือบมองไอ้คนที่มันพูดถึง  จริง! ไอ้งูเขียวนี่ปากเก่งใช้ได้เลย
   “ไหนๆก็เจอแล้วเรามาเคลียร์บัญชีเก่ากันหน่อยดีกว่า  ว่าแต่ไอ้ลูกกระจอกแกหายไปไหนหมดวะทิ้งไอ้ง่อยอย่างแกไว้คนเดียว จะดีหรอ~”
   “ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกก็มีเพทคอยเก็บศพให้อยู่แล้ว”
   “แต่เพทมันก็ท่าทางใช้ได้นะ  ดูน่ารักไม่หยอก  หรือว่าจะเคยมาแล้วกันนะ”
   ไอ้เวรพวกนั้นพูดคุยกัน  นึกว่าจะรอด  ทำไมรู้สึกว่าผมก็โดนเล็งวะ!
   “จะรุมคนเจ็บแบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะ!” ผมบอก
   “จะให้กูรุมมึงมั้ยล่ะ! แต่กูไม่กระทืบมึงหรอกนะ....จะทำอย่างอื่น”
   เชี่ยจริงๆ  ทำไมกูต้องโดนจ้องด้วยสายตาลามกแบบนั้นด้วย  ขยะแขยงขนลุกไปหมดแล้ว!
   “จะเคลียร์ก็เคลียร์กับฉันคนเดียว! คนอื่นไม่เกี่ยว!”
   เวสป้าเดินเข้ามาบังตัวผมไว้  ผมมองมันอย่างกังวลใจ  มันจะไหวหรอขาก็เจ็บแบบนี้
   “ทำเป็นเก่งนะมึง!”

   พลั่ก!

   เวสป้าถูกต่อยล้มพุ่งลงบนต้นไม้พุ่มตัด  ผมตกใจ  พอประคองสติได้ก็รีบวิ่งเข้าไปประคองแต่แขนผมก็ถูกกระชากปลิว
   “ปล่อยนะ!”
   ผมดิ้นสลัดแขน  แต่ไอ้นักเรียนฝั่งตะวันตกก็ไม่เลิก  มันแลบลิ้นเลียปากจ้องหน้าผมประหนึ่งว่าตัวผมกำลังจะเป็นอาหารจานเด็ดที่มันจะลิ้มชิมรส
   “ไม่เคยลองผู้ชายหว่ะ  แต่น้องน่ากินจังเลยหว่ะ ฮ่าๆ”
   น้องพ่อมึงสิแหกตาดูดาวกูซิ!  ผมด่ามันแน่ไม่ถ้าติดว่ามันอาจจะหักแขนผมน่ะ!
   “เล่นอยู่ได้”
   ผู้ชายสวมเสื้อกล้ามทับด้วยเสื้อเชิ้ตแขนพับ  ผมสั้นเกรียนติดหัวท่าทางดูมีอำนาจเดินอาดๆเข้ามา  ให้ผมทายคงจะต้องมีตำแหน่งสูงกว่าไอ้พวกนี้  เพราะแค่พูดเสียงเรียบๆคนอื่นยังพากันหยุดหมดเลย
   “ฉันบอกให้เอาตัวมันไปเฉยๆไม่ได้ให้จัดการมันตรงนี้” ผู้ชายผมเกรียนพูดต่อ
   “ก็มันทำเป็นเก่งก็เลยทนไม่ไหวซัดมันไปที!”
   
   พลั่ก!

   หมัดหนักๆถูกเหวี่ยงใส่คนที่ต่อยเวสป้า  ไอ้ตัวใหญ่นั่นกระเด็นลงไปนอนกองที่พื้น  ผมมองหน้าคนหัวเกรียนอย่างเหวอๆ  นี่มันซัดพวกเดียวกันทำไมล่ะเนี่ย!
   “ฉันสั่งแค่ไหนก็ทำแค่นั้น”
   ดวงตาเรียวรีสีเหลืองอำพันเหลือบมองมายังผม  ผมสะดุ้งตัวถอยหลังเอาไอ้ยักษ์ข้างหน้าเป็นี่กำบัง  ในเมื่อมึงฉุดกูมามึงต้องรับผิดชอบกูด้วย  หัวหน้ามึงเดินมาหากูแล้ว>O<!
   “นั่น?”
   มันจ้องผม  ไอ้ยักษที่จับแขนผมก็พยายามดึงผมออกมายืนรับลม  ผมก็หมุนๆไปอยู่หลังไอ้ยักษ์  นี่หมุนจะครบ 180 องศาแล้วนะพอเถอะ!

   หมับ!

   วืด~

   หัวหน้าใหญ่ดึงแขนผมวืดเดียวผมก็ออกมาอะโลฮ่าอยู่เบื้องหน้ามัน  ผมควรกล่าวทักทายมันมั้ย  ไอ้ยักษ์นั่นมันทำนอกเหนือคำสั่งหรือเปล่าวะ  ละ...แล้วผมจะโดนแบบคนเมื่อกี้มั้ยเนี่ยOoO!!
   “จะต่อยฉันหรอOoO!”
   อย่า! ขอร้องไม่อยากจัดฟันมันแพง
   “นายทำเกินคำสั่ง”
   ชิบหาย... มันมองไปทางไอ้ยักษ์ที่ฉุดผมเสร็จก็มาจบประโยคที่หน้าผม  อย่าต่อยกูนะ><
   มันล้วงมือเข้าไปในกางเกง เหมือนจะหยิบอะไรออกมา  ผมถอยเท้าออกมาห่างๆ  มีดหรือเปล่า  ถ้ามีดเผื่อจะดิ้นหนีทัน

   พรึ่บ!

   อมยิ้ม?
   ผมกระพริบตาปริบๆ  หน้าตาน่ากลัวชิบหายแต่พกอมยิ้ม  โลกนี้มันอะไรกันเนี่ย! แถมรสสตอว์เบอร์รี่ด้วยนะOoO!
   หรือมันจะเป็นอาวุธชนิดหนึ่ง! มันเอาจะเอาอมยิ้มแทงตาผมก็ได้!
   “รับไปสิ”
   คะ...ใครจะกล้ารับ ผมส่ายหัวดิกๆ  มันส่งสายตาพิฆาตประมาณว่า “รับอมยิ้มหรือรับโลงดีคะ~”  ขอส่คะเพื่อลดความน่ากลัวระดับบอสหน่อยเหอะ-o-;;
   “จิม ฉันโทรเรียกฝั่งโน่นให้เรียบร้อยแล้วนะ”
   “อือ”
   ผู้ชายคนนี้ชื่อจิมหรอ
   “รับซักที” เขาหันมาพูดกับผมต่อ
   “คะ...คือไม่เอาได้..มะ”
   ผมทำหน้าเคร่ง  เออ  ขืนกูเรื่องมากๆกว่านี้มันคงตบหัวหลุด  ผมเลยจำใจรับอมยิ้มไปอย่างฝืนๆ
   “บอกมันด้วยว่าเพทมันอยู่กับฉันแล้ว”
   เอ๊ะ! เพทมัน?  มันนี่หมายถึงคิระหรอ!
   “นี่นายโทรเรียกคิระหรอ!!” ผมโพร่งถามออกไปอย่างตกใจ
   มันกระตุกยิ้มเหยียดยาวที่มุมปากก่อนจะตอบผม
   “ใช่  รอดูมันตายต่อหน้าได้เลย  ถือว่าเป็นโชว์เด็ดๆที่ใช้แลกกับลูกอมนั่นแล้วกัน”
   “เอาคืนไป!”
   ผมยื่นคืนให้มัน  มันส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดต่อ
   “ไม่รับคืน  เอาล่ะเสียเวลามามากแล้วไปกันได้แล้ว”
   มันปล่อยแขนผม  ลูกน้องข้างๆก็เข้ามายืนซ้อนข้างหลัง  ผลักให้ผมเดินตามเจ้าหัวหน้านั่นไป
   “ครั้งนี้ฉันจะคิดบัญชีทั้งแกและรุ่นพี่แกให้สาสมเลย”
   หมอนั่นพูดกับเวสป้าที่โดนหิ้วปีก  ผมชักใจคอไม่ดีแล้ว  คิระไปหาเรื่องเจ้าพวกนี้ด้วยเหรอเนี่ย! บ้าจริง! ทั้งที่ไม่ให้รุ่นน้องไปหาเรื่องใคร  ตัวเองกลับทำซะเองหรอเนี่ย! ไอ้คิระบ้า!   



++++++++++++++++++++++++++++
น้องมายืนจ้องข้างหลังตอนลงนิยาย คือมันเข้ามาเฉยเลย
จ้องให้มันเดินออกไปเองก็ไม่ไป

[HISY]

เตรียมบู๊แหลกกก

[Poseidon]

งานเข้าเลยเซฟ 5555
รอให้คิระมาช่วย จะเป็นไงย้างเนี่ย

[enzang2660]

23.3
รถยนต์สีดำจอดเทียบปิดตรอกแคบเป็นเชิงเตือนให้ผู้ผ่านไปมารู้ว่าไม่ควรย่างกายเข้ามาในตรอกแห่งนี้  รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สองคันจอดต่อท้ายรถคันหน้า  ร่างของผู้ชายสูงโปร่งเริ่มทยอยลงมาจากรถ  ด้านซ้ายเป็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยามปกติดูสุภาพเรียบร้อยและยิ้มแย้มแจ่มใสแต่ตอนนี้กลับดูเงียบขรึม  ถัดมาเป็นหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงใบหน้าแผงแววขี้เล่นกำลังเกาะไหล่ผู้ชายหน้าดุดันเจ้าของนัยน์ตาสีเลือด 
   “นั่งรอดูตรงนี้เงียบๆเข้าใจมั้ย”
   ผู้ชายร่างยักษ์จุ๊ปากเหลือบตามองร่างสูงที่เดินอาดๆเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัวคนจำนวนนับยี่สิบร่วมที่ยืนล้อมอยู่รอบกำแพง
   ดวงตาโฉบเฉียวมีประกายลุกโชน  มองตรงมายังผู้ชายตัวใหญ่ผู้กำลังยกมือลูบเส้นผมเตี้ยเกรียนแนบหัว  จิมขยับปากทักหัวหน้าแก็งค์โรงเรียนสีทมิฬด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
   “ไม่ได้เจอกันนานนะ”
   อีกฝ่ายไม่ตอบเพียงแต่คงสีหน้าเรียบเฉยเป็นเอกลักษณ์  หนุ่มผมสกินเฮดยักไหล่เล็กน้อยเขาไม่ได้คาดหวังจะได้ยินเสียงตอบกลับจากอีกฝ่ายอยู่แล้ว
   “เซฟอยู่ไหน”  คิระถามเสียงหนักแน่น 
   “ถามหาสัตว์เลี้ยงก่อนเลยหรอ โน่น! นั่งกินอมยิ้มอยู่”
   มือสำรองของจิมเบนหน้าไปทางผู้ชายร่างเล็กที่ถืออมยิ้ม  ดวงตาสีเข้มตกลงเล็กน้อย  ในสถานการณ์แบบนี้คนที่มีอารมณ์มานั่งกินอมยิ้มได้คงมีแค่PETของเขาล่ะมั้งที่ทำได้
   “คิระ!!”
   เซฟพุ่งตัวจะไปหาคิระ  ผู้ชายสองคนที่ยืนกำกับด้านข้างรีบตะบบดึงไหล่เล็กตรึงไว้กับที่
   เหมือนจะลืมใครไปอีกคน  เจ้าของเส้นผมสีแปลกเบี่ยงสายตาออกจากรุ่นน้องแดนทะเลทราย  เขาหันไปคุยกับเพื่อนผู้ควบตำแหน่งหัวหน้าด้วยเสียงไม่พอใจ
   “กูไม่ช่วยมันได้มั้ย!”
   คิระปลายตามองเพื่อนตัวเอง
   “การช่วยรุ่นน้องเป็นหน้าที่ของรุ่นพี่”
   “มันเคยนับเราเป็นรุ่นพี่?”
   เด็กหนุ่มผู้ถูกกล่าวถึงนิ่วหน้าแสดงอาการไม่พอใจเช่นกัน
   “วันนี้หวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ  ผมเบื่อที่จะต้องข้ามมาเหยียบถิ่นคนอื่นแล้ว” ฟิลเตอร์เอ่ยขึ้น
   “เหอะ! กลัวจะโดนกระทืบตายหรือไง” ฝั่งตะวันตกเย้ยหยัน
   “ก็กะเอาให้ตายนะ  พอไม่ตายมันก็กัดไม่ปล่อยแบบนี้~”
คาร์ลทำเสียงล้อเลียนจนอีกฝ่ายเริ่มเคาะกำแพงปลุกระดมกำลัง  ฝ่ายโฮม่าที่มาสบทบเดินแทรกตัวมายืนเป็นแบ็คกด้านหลังข่มกำลังฝ่ายตรงข้ามบ้าง
“นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย  ฉันจะขอคิดบัญชีเรื่องที่พวกนายทำและเรื่องที่รุ่นน้องนายทำ” จิมประกาศ
“ตกลง” คิระตอบกลับ
“เรื่องนี้พวกแกไม่เกี่ยว! อย่ามายุ่งได้มั้ย!”
เวสป้าตะโกนเสียงดัง  หัวหน้าฝั่งตะวันตกเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“นี่แกไม่รู้กฎโรงเรียนแกเลยหรือไง”
เวสป้าทำหน้างงเช่นเดียวกับเซฟที่เบิกตางงๆ  มองรุ่นพี่รุ่นน้องโรงเรียนขาวดำไปมา
“รุ่นพี่ต้องรับผิดชอบเรื่องที่รุ่นน้องก่อไว้  ไม่ว่ารุ่นน้องม.4จะไปตีกับโรงเรียนไหน  ถ้าต้องการชำระแค้นคืนต้องท้ารบกับรุ่นพี่เท่านั้น” ฟิลเตอร์อธิบายด้วยน้ำเสียงเหมือนอัดอั้นมานาน
  “และตอนนี้เราก็กำลังทำเหมือนทุกๆครั้ง  คืนการตามชดใช้หนี้แทนแก” คาร์ลเสริม
ดวงตาสีอ่อนของฟิลเตอร์ฉายแววหดหู่และเหนื่อยล้า  ไม่ต่างกับคาร์ล  คิระหันไปสบตาเพื่อนเป็นเชิงบอกว่าอย่าทำหน้าอย่างนั้นเลย  เพราะยังไงเรื่องเหล่านี้...
“มันเป็นหน้าที่ของรุ่นพี่”
เฟียสพูดเสียงเรียบนิ่ง  รุ่นน้องตัวดีเสหน้าหลบสายตาที่มองมา  ทุกๆครั้งที่เขาออกไปก่อเรื่องสิ่งที่เขาหวังคือให้พวกโรงเรียนอื่นมาแก้แค้นคืน  ทุกๆครั้งที่ได้รับชัยชนะนั่นหมายถึงเพื่อนร่วมทางจะเชื่อมั่นในตัวเขามากยิ่งขึ้น  หลงระเริงว่าพวกอริเกรงกลัว  เป้าหมายที่จะล้มระบบรุ่นพี่รุ่นน้องคงบรรลุในไม่ช้า   ในเมื่อพวกเขาแข็งแกร่งขนาดนี้
..แต่ทั้งหมดกลับไม่ใช่...
“ห้ามใช้อาวุธ  ฉันอยากวัดฝีมือ”
ฝั่งตะวันตกปลดอาวุธ  สัญญาณมือสับลงเป็นธงประกาศการโจมตี
ฝุ่นละอองสีเทาจากพื้นถนนพวยพุงขึ้นในอากาศ  มันเป็นตัวแทนของควันคุกกรุ่นแห่งสงครามลูกผู้ชาย  เสียงหมัดกระทบเนื้อลั่นดังฟังดูน่ากลัวตักสลับกับเสียงกระดูกลั่น   ร่างของใครบางคนถูกหมัดเหวี่ยงใส่จนล้มระเนระนาด   เสียงคำรามร้องด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสดังระงมราวกับที่นี่เป็นโรงฆ่าสัตว์ก็ไม่ปาน
หัวหน้าสองฝ่าย  อสูรกายแห่งเขตตะวันตกและซามูไรเยือกแข็งผลัดกันออกมาหมัดสู้กันอย่างสูสี  ฝ่ายฉายาอสูรเหวี่ยงหมัดซัดเข้าใบหน้าเรียบเย็นหากแต่พละกำลังอย่างเดียวคงไม่พอสำหรับซามูไรที่คล่องแคล่วว่องไวในการหลบหลีก
“คิระ!! ”
ร่างเล็กร้องตะหนกเมื่อชายคนรักถูกซัดเข้าที่กลางท้องจนตัวงอ  ถึงแม้คิระจะสามารถสวนกลับไปได้แต่ก็ไม่ได้ทำให้เซฟเบาใจขึ้นเลย
“เพราะนายคนเดียว!! ทำให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนแบบนี้!!  นายจงใจที่จะให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้วใช่มั้ย!!” 
เสียงตำหนิด่าทอพรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากบาง  ใบหน้าใสแดงเข้มโกรธจัดจนเส้นเลือดปูนโปนออกมา   หนุ่มอาหรับเม้มปากแน่นกล่าวสวนกลับไปยังผู้ดูแลบ้าง
“ฉันไม่ได้อยากให้มันมารับผิดชอบซะหน่อย!!”
“เพราะพวกเขาเป็นพี่ยังไงล่ะ!! เขาถึงรับผิดชอบทำหน้าที่รุ่นพี่! ถึงแม้นายจะไม่เคยเคารพเขาเลยก็ตาม!!  นายเอาแต่อยากจะล้มระบบนี้!!  ตอนแรกฉันไม่เขาใจนายหรอก! แต่ตอนนี้ล้มไปซะก็ดีคิระจะได้ไม่ต้องมารับผิดชอบแทนรุ่นน้องเลวๆแบบนาย!!”
ราวกับถูกหมัดชกจนหน้าชา  เวสป้านิ่งเงียบกัดปากแน่น
“จิมแย่แล้ว!”
ยักษ์ใหญ่ล้มลงกระแทกกำแพง  ชายหนุ่มเยือกเย็นเง้อหมัดซ้ำจังหวะเดียวกับที่เสียงจากปลายกระปอกปืนลั่นออกไป

ปัง!

ร่างสูงโปร่งทรุดหวบยกมือกุ้มข้างท้องตัวเอง  เลือดสีแดงข้นไหลทะลักออกมาราวกับน้ำพุ  ท่ามกลางความตกตะลึงร่างเล็กที่ถูกตรึงให้นั่งอยู่อ้าปากกรีดร้องไม่เป็นภาษา  หยาดน้ำตาไหลพรากลงสองข้างแก้ม  ร้องตะโกนเรียกชื่อชายคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง
“คิระ!! คิระ!!”
ร่างเล็กดิ้นสะบัดล้มลุกคลุกคลานเข้าไปในวงล้ม
“ยิงทำไมวะ!!”  จิมร้องกร้าวหน้าลุกเป็นไฟ
“ตำรวจมารีบหนีเร็ว!!”
กองหลังร้องตะโกนบอก  นักเรียนชายวิ่งหนีกันชุลมุน  เฟียสกับเข้าพุ่งเข้ามาดึงปีกคิระหิ้วขึ้นไปบนรถยนต์ที่จอดไว้เพื่อปิดตรอก  ร่างเล็กรีบวิ่งตามขึ้นรถไปอย่างร้อนรน
“ทำใจดีๆไว้นะ!” ฟิลเตอร์ร้องหลังจากขึ้นประจำตำแหน่งคนขับ
“มึงขับทะลุไปเลย! เดี๋ยวกูล่อตำรวจเอง! ไอ้เด็กเวรมึงมากับกู!”
เฟียสสั่งฟิลเตอร์เสร็จก็หันไปลากคอเด็กหนุ่มจากทะเลทรายขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คันใหญ่   คาร์ลเปิดประตูเบาะข้างคนขับพร้อมโบกมือให้ออกรถ   รถคนหรูพุ่งทะยานฝ่าป้ายโฆษณาออกสู่ถนน  เซฟจับร่างโงนเงนไว้ด้วยความเป็นห่วง  รถคันนี้ดูขับอันตรายเหลือเกิน
“ไปไหนดีล่ะ!” ฟิลเตอร์ถามเสียงดังทั้งยังเหยียบคันเร่งมิด
“ไปบ้าน” คิระตอบเสียงเรียบ 
   “คิระ! จะบ้าหรอนายควรไปโรงบาล!”
   เซฟร้องเสียงหลงน้ำตานองหน้า 
   “ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนไง” คาร์ลบอก
   “จะบ้าหรือไง! คิระบาดเจ็บ! ยังให้ไปเปลี่ยนเสื้ออีกงั้นหรอ!!” คนตัวเล็กแผดเสียง
   “เสื้อมันเปื้อน” คิระเอ่ยอีกรอบ
   “คิระ!!”
   คนตัวเล็กปล่อยโฮหนัก  ดวงตาฝ้ามองเลือดสีแดงที่ไหลเต็มมือตัวเอง  คิระกำลังคิดอะไร  จะแกล้งพูดตลกให้เขาหายเครียดหรืออย่างไรกัน!
   “เลิกสำออยสาดดด นี่มาไกลล่ะ!” คาร์ลเอ่ยเสียงกวน
   ฟิลเตอร์กับเซฟถึงกลับตีหน้างงแทบไม่ทัน  ชายหนุ่มผู้ถูกแขวะว่าสำออยเลื่อนมือลงไปใต้เสื้อปลดถุงพลาสติกบรรจุเลือดออกมา
   “รีบไปบ้าน ฉันเวียนหัว” คิระเอ่ย ใบหน้าเขาซีดลง
   “กูบอกให้เอาน้ำแดง เฟียสแม่งเสือกเอาเลือดสัตว์!” คาร์ลส่ายหัว
   ฟิลเตอร์รีบเบรกรถกะทันหันเล่นเอาคนเบาะหลังแทบกระโจนไปนั่งเบาะหน้า
   “นี่เลือดปลอมหรอ! ไม่ได้โดนยิงจริงๆหรอกหรอ!” ฟิลเตอร์หันหลังมาถาม
   “คิระ! นี่นายทำบ้าอะไร! ฉันเป็นห่วงนายนะไอ้บ้า!!”
   ร่างเล็กเดือดดาลชกหมัดเข้าไปที่ใบหน้าหล่อเต็ม ๆ เซฟเม้มปากแน่น  อารามตกใจที่เห็นคิระถูกยิงทำเอาเขาเกือบช็อกตาย   หัวใจเหมือนถูกบดเป็นเสี่ยง ๆ ตอนนี้เรื่องที่เป็นห่วงสุดชีวิตกลับกลายเป็นเรื่องละครไปแล้ว
   “เดี๋ยวเซฟ!” คิระร้องเมื่อเจ้าตัวเล็กทำท่าจะลงจากรถ
   “ไอ้บ้า!”
   เซฟง้างหมัดจะต่อยคิระอีกรอบ  เขาลดมือลงเป็นกระโจนเข้าสวมกอดร่างสูงไว้
   “ถ้านายเป็นอะไรไป! ฮือๆ ฉันคงทนไม่ได้”
   คิระลูบผมคนตัวเล็กที่ร้องไห้ฟูมฟายด้วยความสำนึกผิด  ใจจริงเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เซฟตกใจเพียงแต่หากบอกแผนการไปใครสองคนในนี้คงกระโตกกระตากเล่นละครได้ไม่เนียน
   “ไอ้เชี่ย! ทำไมมึงไม่บอกกูก่อนวะ! กูเป็นห่วงนะเว้ย!”
   คำหยาบที่หลุดออกมาจากหนุ่มที่สุภาพที่สุดทำเอาคิระและคาร์ลสะดุ้ง  หากฟิลเตอร์ไม่เหลืออดจริงๆต่อให้ด่าพ่อล่อแม่ฟิลเตอร์ก็จะไหลดพูดคำหยาบออกมาเด็ดขาด
   “ขอโทษ” คิระพูดเสียงเบา
   “น่าๆ อย่าไปด่ามันเลยนะ” คาร์ลชูมือท่าห้ามทัพ
   “มึงด้วย! หลอกกู” ฟิลเตอร์ตะโกน
   “เออๆ กูผิดมาด่ากูเลยด่าให้พอ! มาเดี๋ยวกูเล่าให้หมดเลย!”
   คาร์ลเริ่มบรรยายฉากละครที่ถูกจัดขึ้น  ตั้งแต่ให้โรงเรียนฝั่งตะวันตกไปพาตัวเซฟและเวสป้ามา  แกล้งพูดกรอกหูซ้ำ ๆ ว่ารุ่นพี่ยอมเสียสละและรักรุ่นน้องมากขนาดไหน  ปิดท้ายด้วยการให้คิระถูกยิงเพื่อตอกย้ำให้รุ่นน้องหัวรั้นรู้สึกผิด
   “จิมกับเฟียสเป็นเพื่อนตอนเรียนประถมที่อเมริกา  โรงเรียนเราก็เป็นพันธมิตรกับเขตตะวันตกจะร่วมมือกันแกตาคงไม่แปลก” คาร์ลเอ่ยยิ้มๆ
   “แล้วเรื่องที่พวกนั้นจะแก้แค้นล่ะ! ที่เวสป้าไปก่อเรื่องไว้..” ฟิลเตอร์เอ่ยถาม
   “เออ อันนั้นก็จริงเลยอนุโลมให้ฉากตะลุมบอลต่อยจริงไง  มือขวาจิมหมัดหนักชิบ! แทนที่จะไปจับคู่กับไอ้เฟียสดันมาจับกับกู!  ซวยชิบ!”
   “แค่นี้เองหรอ”
   ชายหนุ่มขี้เล่นชูนิ้วชี้ส่ายไปมาเป็นเชิงบอกว่า ยังไม่หมดเพียงเท่านี้
   “สุดท้ายก็แผนเกลี้ยกล่อม  ไม่รู้จะรอดมั้ยนะ”
คาร์ลถอนหายใจ  คนในรถก็พอจะรู้ว่าแผนช่วงสุดท้ายใครเป็นผู้ดำเนินการต่อ



รถมอไซค์คนใหญ่จอดลงริมท่าเรือ  เวสป้าก้าวเท้าลงจากมอเตอร์ไซค์ยืนรอคนขับรถลงมาด้วยอีกคน   ดวงตาสีเขียวสดเหลือบมองใบหน้าเคร่งเครียด  เขารู้ตัวว่ารุ่นพี่ผู้นี้ไม่ชอบขี้หน้าเขาสักเท่าไหร่
“จะไม่ขอบคุณแล้วเดินกลับบ้านไปเลยก็ได้นะ” เฟียสเอ่ยดัก
เวสป้านิ่วหน้าเล็กน้อยจ้องมองไปยังผู้ชายที่ยืนกินลมชมวิวแม่น้ำ
“ทำไมต้องมาช่วยฉัน” หนุ่มรุ่นน้องเอ่ย
“ฉันไม่ได้ช่วยแก”
เด็กหนุ่มก้มหน้าเหมือนรู้คำตอบล่วงหน้า
“แต่ถ้าพูดในฐานะรุ่นพี่ ฉันจะบอกว่าฉันมาช่วยเพราะแกเป็นรุ่นน้องฉัน”
“ฉันไม่ได้นับแกเป็นรุ่นพี่! ทำไมแก..!”
“เพราะฉันนับไง! ทั้งคิระ ฟิล คาร์ลและทุกคน!  ตั้งแต่วันแรกที่พวกแกก้าวข้ามประตูเข้ามาในโรงเรียนพวกแกคือรุ่นน้องคนสำคัญของฉัน! คนสำคัญที่ฉันจะปกป้องไม่ยอมให้ใครมาทำร้าย! นั่นเป็นสิ่งที่พวกพี่ๆทำต่อกันมา  เมื่อถึงตาฉัน! ฉันก็อยากทำให้ดีที่สุด!”
“ฉันไม่ได้อยากให้แกมารับผิดชอบแทนฉันเข้าใจมั้ย! ถึงมันจะเป็นกฎแกก็น่าจะบอกฉัน!”
“เพราะเป็นกฎที่จะให้รุ่นน้องรู้ไม่ได้  มันเหมือนดาบสองคม  อยู่ที่พวกแกจะเลือกว่าจะหันคมออกหรือจะหันคมเข้าหารุ่นพี่”
ร่างสูงย่างก้าวออกไปที่ริมแม่น้ำ  ทอดมองไปยังพื้นน้ำที่สะท้อนแสงไฟสีเหลืองทองอร่าม 
“แกคงรู้ใช่มั้ยว่าแกหันคมดาบของแกไปทางไหน”
เด็กหนุ่มก้มหน้า  ความรู้สึกผิดรอบด้านกำลังถาโถมเข้ามากดตัวเขาให้จมไปกับท้องน้ำ
“รุ่นน้องเนี่ย... เป็นภาระมากสินะ”
หนุ่มรุ่นน้องถามทำให้ใบหน้าคมสันกระตุกเหยียดมุมปาก
“ใช่..”
“หึ! แกก็คิดแบบนั้นนี่!”
“แต่ก็ละทิ้งไม่ได้”
“กำลังปั่นหัวฉันอยู่ใช่มั้ย! แกจะสื่ออะไรกันแน่!”
“แกไม่มีวันเข้าใจหรอก  เพราะแกยังไม่ได้เป็นรุ่นพี่”
ร่างสูงหันหน้ากลับมาประจันกับหนุ่มรุ่นน้องชาวทะเลทราย  มือหนายกขึ้นวางเบาๆบนไหล่กว้างก่อนจะเอ่ยพูดต่อ
“สายสัมพันธ์ของรุ่นพี่รุ่นน้องในโฮม่าไม่ใช่แค่คำว่ารุ่น  แต่เราทุกคนเปรียบเสมือนเป็นพี่น้องกัน  ในเวลาที่สู้ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลข้างหลังเพราะทุกคนรู้ว่า...ข้างหลังพวกเขามีพี่น้องคอยคุ้มครองเราอยู่  พี่น้องที่พร้อม...จะตายไปด้วยกัน
แกรู้มั้ย  ตั้งแต่แกเริ่มก่อเรื่องหาเรื่องตีกับคนอื่นไปทั่ว  พวกฉันนั่งปวดหัวกันมากแค่ไหน  ต้องเดินตรวจตราทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ  บางวันก็ต้องเดินตั้งแต่หลังเลิกเรียนยันตีสามเพราะแม่งเสือกนัดตีกันตอนตีหนึ่ง  ตีกันหาพ่อหาแม่แม่งหรือไง!  ยังไม่พอผอ.กับสภานักเรียนที่ไม่ทำห่าอะไรเลยก็โยนเรื่องของมึงมาให้พวกกูประหนึ่งโยนขี้ไว้แล้วจากไปไม่มาตาม  กูบอกตรงๆว่ากูโคตรเหนื่อย  กูระอา  กูบอกคิระว่าพอเถอะ! แต่มันไม่ยอมและเอาแต่ย้ำคำเดิม..”
เสียงทุ้มเว้นระยะก่อนจะกลั่นคำออกมาจากก้นบึ้ง
“...มันเป็นหน้าที่...  แต่มึงรู้มั้ยในคำว่าหน้าที่ๆมันว่าคืออะไร”
ดวงตาสีเขียวส่ายระริกเล็กน้อย  ไม่มีคำใดๆหลุดออกมาจากปากเขา
“หน้าที่ของพี่ไง  กูก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าทำไมต้องไปกังวลอะไรนักหนา  ให้แม่งยกเลิกไปกูก็จะได้ไม่เหนื่อยด้วย!  แต่กูก็เสือกมาร่วมทำหน้าที่พี่ซะได้ เหอะๆ
คงเพราะกูอยากเห็นน้องของกูที่ผ่านประตูโรงเรียนเข้ามาวันนั้นได้ก้าวขึ้นมาอยู่จุดเดียวกับกูวันนี้  และให้น้องของกูได้ทำหน้าที่เป็นพี่...เป็นพี่...และเป็นพี่ ต่อไป
กูจะไม่ยอมให้มึงมาทำทำคำว่าพี่น้องหายไปเด็ดขาด! ต่อให้พวกมึงจะทำให้กูปวดหัวขนาดไหน!”
เฟียสพูดเสียงจริงจัง  เวสป้าอ้าปากค้างชั่วครู่ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆ ให้ตายสิ  เกือบซึ้งแล้วนะเนี่ย”
“นี่มึง!”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าไอ้การเป็นรุ่นพี่มันสนุกขนาดไหน  มันทำให้รู้สึกแบบนั้นจริงๆหรอ”
“หึ”
ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มแค่นเสียงในลำคอเล็กน้อย
“ก้าวขึ้นมาอยู่จุดเดียวกับฉันให้ได้สิ  แล้วแกจะรู้”
เด็กหนุ่มขยับยิ้มยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย
...มันจะรู้สึกภูมิใจขนาดนั้นเลยหรอ...
มันทั้งดูเหนื่อย  และยากลำบาก  รอยฟอกช้ำบนใบหน้า  รอยแตกของเลือดที่หางตาและแผลเก่าที่ยังไม่หายดีปรากฏชัดบนใบหน้าคมสัน
..ถึงเป็นแบบนี้  ก็ยังไม่ยอมแพ้อีกงั้นหรอ...
“ถ้าฉันไม่รู้สึกแบบนั้นแบบที่แกว่า  ฉันจะต่อยแก”
“ให้ล้างหน้ารอเลยก็ได้ หึ!”
รอยยิ้มบางๆฉาบลงบนใบหน้าบึ้งตึงเมื่อครู่  เป็นใบหน้าที่ดูดีกว่าเมื่อครู่ขึ้นมากเลยทีเดียว
...ทำไมถึงยิ้มออกมาแบบนั้น...
...การได้เป็นพี่มันมีความสุขขนาดนั้นเลยหรอ...
“ฉันจะลองเข้าใจมันดูหน่อยแล้วกัน”
..การเป็นน้องเนี่ย...






+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อารมณ์ลูกผู้ชายพุ่งพร่านมาก555+  วันหยุดไม่ค่อยได้อัพเลยอ่า
ไม่โน่นไปนี่  พอบอกอัพวันเว้นวันคนก็งงๆ อืมมมมมม
เอางี้แล้วกันนะคะ

UP! จันทร์-ศุกร์ เว้นวันหยุดและวันหยุดราชการ

ถ้ามีอะไรแทรกก็อาจไม่ได้อัพนะคะ บางอย่างก็กระทันหัน
แต่ถ้าอันไหนมีในตารางล่วงหน้าจะแจ้งบอกว่าไม่อัพอะไรงี้ๆนะคะ
 

[HISY]

เข้าใจกันซะทีน้ารุ่นพี่รุ่นน้อง