บทที่ 16
mu part
เช้าวันศุกร์...อากาศสดใสมาก......
แดดจ้า....ลมโชยๆ
ผมยืนอยู่ด้านโรงงานมองคนงานเดินเข้าไปแสกนเนิ้ว
.
.
.
เช้าผ่านไป.....ผมมีนัดสัมภาษณ์เจ้าหน้าที่แล็ปสองสามคนก่อนจะส่งต่อให้หัวหน้าแล็ปสัมภาษณ์ต่อ
นาฬิกาปาเข้าไปจวนเที่ยงแล้ว.....รถของคนคนนั้นยังไม่มา
เมื่อวันก่อนเขาโทรมาก่อนผมจะเข้านอน
"นอนหรือยัง....."
"ยัง...."
"ทำงานทั้งวันเหนื่อยมั๊ยมุ....."
"เหนื่อยครับ"
"....อืม....ดูแลตัวเองบ้างนะ"
.
.
.
คนอะไร.....โทรมาพูดแค่นี้เอง.....
.
.
.
ตอนบ่ายผมถึงรู้ความจริงว่า.....เขาไปอินเดีย
.
.
.
เขาไม่พูดเรื่องนี้กับผมสักคำ......
จงใจ?
หรือลืม?
.
.
.
เอ๊ะ...นี่ผมไม่มีค่าขนาดให้จำเลยเหรอ?
.
.
.
ผมพยามทำงานต่อไป.....ไม่สนใจเรื่องของเขาอีก
ตอนเย็นที่เดินกลับบ้าน......
มันเงียบมาก....
ทั้งที่มีคนมากๆมุ่งหน้าเดินกลับบ้านเหมือนกันแท้ๆ
แต่กว่าผมจะรู้ตัวผมก็มาอยู่ที่หน้าบ้านเขา
"เอ้า....คุณมุ....มาค่ะ...เข้ามาข้างในก่อนเร็ว"
.
.
.
นมจิตรีบมาจูงมือผมเข้าบ้าน
"แหม....คิดว่าวันนี้ต้องกินข้าวคนเดียวซะแล้ว"
"อ่อ....ครับ"
"ดีจังเลยค่ะ....คุณรักษ์ไม่อยูแต่ก็ยังแวะมาหา....." ผมไม่ทันได้พูดอะไรนมจิตก็ชวนทานข้าว.....
พอทานเสร็จฝนก็เทลงมา.....
"นอนนี่เถอะค่ะ....อย่าทิ้งให้นมอยู่คนเดียวเลย.....นมแก่แล้ว"
จนปัญญา....เถียงยังไงก็แพ้ครับ
"นอนห้องคุณรักษ์เลยค่ะ.....เดี๋ยวนมจะเตรียมของให้"....
.
.
.
หลายๆครั้งที่มานอนในห้องนี้.....
ผมกลับไม่เคยใส่ใจรายละเอียดอะไรเลย
ห้องโทนสีน้ำตาลครีมและเทา
มันอบอุ่นและเย็นชาในเวลาเดียวกัน
เฟอร์นิเจอร์แบบบิวด์อินทั้งหมด แม้แต่เตียงนอนก็เลื่อนเก็บในผนังได้.....มีโซฟาตัวยาวกับสเตอริโอแบบฟูลออฟชั่น
มีโต๊ะทำงาน
มีผนังที่เต็มไปด้วนรูป
ทั้งรูปครอบครัว......
รูปคุณแมน
รูปนมจิต
รูปคุณรักษ์
และมันบังเอิญหรือไร ....ตรงกลางที่มีรูปรายล้อมอยู่....จนถ้ามองผ่านไปอาจไม่ทันสังเกตุ
รูปของผม.....ตอนที่เล่นกันเจ้ายิ้มแย้ม......เป็นรูปเดียว.....
.
.
.
หากแต่ถ้าเลื่อนสายตาไปที่ตรงหัวนอนมีรูปของเขากับคุณรักษ์อีกใบหนึ่ง
รูปผมที่กำลังหลับและคุณรักษ์ยิ้มให้กล้อง....
.
.
.
.
อะไรกัน.....ขี้โกง
มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
.
.
.
ผม.......
.
.
.
ใครๆอาจไม่เชื่อว่าเวลาทั้งหมดของผมนอกจากจะทำงานให้หมดวันไปแล้ว.....
ผมยังต้องผจญกับชมพู่ด้วย
.
.
.
"พี่มุ.....ยืนนิ่งอีกละ.....เมื่อวานนะ....ชมพู่คุยไลน์กับคุณรักษ์....โห....คนอะไรทำงานหนักจนเป็นไข้เลยอ่ะ"
"........แล้วไง" ผมพยายามทำเป็นไม่สนใจ
"เล่าให้ฟัง......ไม่สนจริงดิ่พี่"
"ชมพู่.....ทำงานเลย"
"ก็ได้....."แล้วชมพู่ก็ทำงานต่อ.....
"กลับบ้านๆๆๆๆ....เค้าจะกินเนื้อย่างกับเฮีย"
"อ้วน....." ผมแอบแหย่ชมพู่
"ชมพู่จะอ้วนอย่างมีความสุขและมีคนรัก.....แน่นอน ชมพู่จะไม่ปากแข็งด้วย"
".......เกี่ยวอะไร"
"บอกเฉยๆ.....ว่าปากแข็งไปก็เท่านั้น....เวลารู้สึกรักต้องรีบบอก"
"..........."
"ว่าแต่ป่านนี้คนป่วยจะเป็นยังไงมั้งเนี่ย...."
.
.
.
ผมอยากกัดลิ้นตาย.....สุดท้ายเลยเดินเข้าไปทำเนียนๆ
"คุณแมนยังไม่กลับบ้านอีกเหรอครับ"
"อื้อ.....รอเมล์อารักษ์ก่อน....จะส่งสเปคเครื่องมาให้"
"เหรอครับ...."
ผมนั่งลงที่โซฟารับแขก
"เห็นว่าทางโน้นเรื่องมากพอตัวเลย....งานก็หนัก.....เวลากินข้าวยังพูดเรื่องงาน"
"............"ผมนึกภาพตาม......
"แล้วนี่ไปเจออาหารเป็นพิษ....พาลไข้กิน....."
"แล้วเป็นไงมั้งครับ"
"ก็ป่วยตามระเบียบ.....เข้าไปนอนให้หมอจิ้มน้ำเกลือมาเมื่อคืนก่อน"
"ถึงขนาดเข้าโรงพยาบาลเลยเหรอครับ"
"................ตื่นเต้นอะไรมุ....."
ผมชะงักค้างไปนิด
...
"ก็เห็นคุณรักษ์.....ปกติแข็งแรงจะตาย"
"นั่นแหละ....ฌวลาเครียดแล้วอะไรมาสะกิดนิดหน่อยก็ได้เรื่องแล้ว....."
"อ่อ.....ครับ"
.
.
.
จะบอกกับหัวใจยังไงวะ......
.
.
.
ว่าอย่าเป็นห่วง.....
ก็มันเป็นห่วงมากขนาดนี้นี่หว่า......
"แต่เห็นว่าอาจจะเลื่อนวันกลับออกไป......"
"ห๊ะ.........."ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าแบบไหน
"เออ.....ตกใจอะไรเนี่ย....."
"เปล่าครับเปล่า...."ผมส่ายหน้า
"คืนนี้เห็นว่าเขาจะพาไปเอ็นเตอร์เทน....เพราะทำงานหนักมากมาหลายวัน"เห็นคนพูดยิ้มเจ้าเล่ห์
"..................." ผมมองหน้าเขา.......เจ้านายผมเลยเฉลย
"สาวๆที่อินเดีย.....สวยมากกกกกกกก......เคยไปครั้งนึง....."
"แล้ว......."ผมพยายามไม่คิดมาก.....แต่ยิ่งฟังที่เขาพูดยิ่งนึกภาพตาม
.
.
.
"คราวที่แล้วอารักษ์จัดหนักเลยหล่ะ"
.
.
.
ภาพคุณรักษือยู่กับสาวๆใส่ส่าหรีสีสันสวยงาม.....หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส
กำลังมีความสุขกับสาวๆที่ร่ายรำ รายล้อม.....
.
.
.
"เชิญตามสบายเลย"
"อะไรเหรอมุ......เชิญอะไรตามสบาย...."
"เอ่อ.......เชิญคุณแมนตามสบายเลยครับ.......ผมขอตัว"
สาบานว่าไม่ได้คิดอะไรมากเลย
ไม่ได้โมโหสักติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
.
.
.
มุธาไม่มีทางรู้ว่าเมื่อตัวเองเดินออกจากห้อง.....เจ้าของห้องถึงกับทิ้งตัวพิงเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ปล่อยก๊ากเต็มที่
"ไอ้มุเอ้ย....." แมนส่ายหัวแล้วกดโทรศํพท์
"ชมพู่.....แผนสองด้วยนะ" เสียงอีกฝั่งหัวเราะคิกคักมาตามสาย
"โอเคค่ะท่าน......"
.......................................................................................
มุเอ้ย.....ชีวิตก็ยังงี้ละ.....ฮ่าๆ
มันต้องมีคนบิ้ว......เอิ๊กๆ......
ช่วงนี้รังแกมุไปก่อนนะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและติชมค่ะ
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
