ผม กับเฮียปั้น นั่งกระซวกมาม่ากันอยู่สักพัก มาม่าก็หมด... มาม่าหมด แต่คนยังไม่อิ่มว่ะครับ ผมเดินไปเปิดตู้ เย็นแล้วกอกนมขวดลิตรใส่ปากอย่างหิวโหย... ผมตัวเล็กกว่าไอ้เฮียยังไม่อิ่ม แล้วไอ้เฮียมันจะอิ่มไหมครับ
“อะ”ผมส่งนมที่เหลืออยู่อีกค่อนขวดไปให้คนที่กำลังนอนดูทีวีอย่างสบายใจอยู่บนเตียงผม
เฮีย ปั้นรับขวดนมเมจิรสสตรอเบอร์รี่ไป ก่อนจะกระดกไปดูทีวีไปอย่างสบายใจเฉิบ... ผมมองดูริมฝีปากของไอ้เฮียที่จรดลงขอบขวดอย่างช่างใจ... นี่มันเท่ากับจูบกันทางอ้อมเลยเปล่าวะ
แต่จะคิดมากไปไย ในเมื่อจูบกันทางตรง กูก็ลองมาแล้ว ฮ่าๆๆๆ...แลเหมือนกูจะภูมิใจ
“มึงก็กินบ้างดิ”ผมเดินเก้ๆกังๆหมายมั่นจะไปรับขวดนมมาจากไอ้เฮีย... นี่ถ้าผมดื่มต่อจากไอ้เฮีย มันก็เท่ากับมันจูบผมคืนเลยนะนั่น
“เฮ้ย!!”
ผมร้องลั่น เมื่อจู่ๆตัวเองที่กำลังคิดเรื่องไร้สาระอย่างเพลินๆ เกิดสะดุดขาตัวเองอย่างหน้าโง่
แต่โชคดีนะครับผมสะดุดล้มมาบนเตียง ไม่เช่นนั้นล่ะก็มีหวังได้เลือดอาบกันรอบ3รอบ4รอบ5แน่...
“บลู โอเคไหมวะ”ผมก้มมองแหล่งกำเนิดเสียงที่อยู่ใต้ตัวผมอย่างตกใจ
ขอ สรุปสภาพนิดนึงนะครับ ณ.ขณะนี้ผมกำลังนอนราบทาบตัวกันอย่างสนิทแนบชิดกับไอ้เฮียอยู่บนเตียง เรียกได้ว่าเป้าชนเป้า หัวนมแทบชนหัวนมเลยก็ว่าได้...คุณพระ! ฉากยอดฮิตละครไทย
นมในขวดที่ไอ้เฮียถืออยู่นั้นไม่หก(โชคดีมาก) แต่โชคร้ายหน่มหน๊มผมเนี่ยสิห๊กกกกกกกกก... ไอ้เฮีย มึงดึงคอเสื้อกูไม เสื้อขาดเลยแม่ง!!!(ตัวละ70แน่ะ)
ผม ก้มมองนมตัวเอง(ที่แบนราบแห้งแก็ก)สลับกับหน้าไอ้เฮียที่ตามองหน้าอกผมแล้ว หน้าก็ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ... ขอร้อง อย่ามาคิดอุกะศัล เพราะถึงกูจะหัวนมชมพู แต่กูก็ไม่ได้เย้ายวนใจเหมือนอาโออินะเว้ย
แต่ถึงผมจะโวยวายในใจอย่างไร... แต่ร่างกายผมมันดูเหมือนจะหยุดทำงานไปซะงั้น ทำไมอะไรๆมันดูแนบชิดติดกันจนน่าหวั่นใจขนาดนี้วะ
ตึก ตึก ตึก!
เสียงหัวใจมันเต้นรัวและดังสุดฤทธิ์... กูเป็นอ่ะหยังวะครับเนี่ย
แต่ ในขณะที่ผมยังคงพิศวงสงสัยว่าตัวผมนั้นมันเป็นอะไรอยู่ มือไอ้เฮียอีกข้างที่ยังว่าง(ไม่ได้ถือขวดนม)ก็กดท้ายทอยผมให้ลงมา จนตอนนี้ปากผมกับไอ้เฮียอยู่ชิดกันแล้ว นี่มันจูบผมหรอครับ จูบผมหรอ! จูบผมหรออออ... โอ้วว พระพุทธเจ้า กูจะเป็นลม
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เป็นลมดังสมใจอยาก ไอ้เฮียที่วางขวดนมไว้ข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก็พลิกตัวขึ้นค่อมผม... อุแม่เจ้า สังขารร่างกูตอนนี้ยังไม่พร้อมมีกิจกรรมเข้าจังหวะนะครับ
เฮ้ยๆ มึงล้วงเข้าไปใต้เสื้อกูทำไม เฮ้ย! ลิ้นมึงก็เอาออกไปสิวะ จะสอดเข้ามาในปากกูทำซากอะไร...ว่าแต่ มึงจะทำอะไรกูว๊าาาาา
แต่ถึงความคิดผมจะแอบขัดขืนอยู่ลึกก็เหอะ แต่อิร่างกายผมนี่มันไม่เคยทำตามความคิดเลย สงสัยจะง่อยแดกแล้วล่ะมั้งครับ นอนแข็งทื่อเชียว... ขัดขืนสิโว้ยยย
Rrrrrrr
ผมมองไอโฟนที่แผดเสียงเป็นทำนองมาริมบาทำนองยอดฮิตของไอโฟน เสียงดังลั่นสนั่นห้องจนขอบกำแพงนั้นเริ่มร้าว(เว่อไป) เรียกให้ไอ้เฮียถอนจูบออก ก่อนจะหันไปมองไอโฟนเจ้ากรรมที่กำลังดิ้นกระแด่วๆอยู่บนโต๊ะกินข้าวอย่างหัว เสีย(มั้ง)
ไอ้เฮียผละออกจากตัวผมไปรับโทรศัพท์ที่มีสายเข้า ผมไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไรบ้าง แต่ขอบอกว่าไอ้เฮียดูหน้าเครียดแล้วก็หงุดหงิดโคตรๆ... สงสัยเจ้าหนี้โทรทวงตังค์(อิเขียด:อาปั้นเขาไม่ใช่มึงนะ)(อิบลู:-*-)
“อยู่หอไอ้บลู... จะคุยไหม... พูดไม่รู้เรื่องว่ะ”แล้วไอ้เฮียมันก็หันมามองผม “บลูมึงคุยดิ”ผมรับโทรศัพท์มาอย่างงงๆ... ไรแว๊ เจริญจริงๆ ผัวเมียตีกันแต่ให้กู(ซึ่งอาจเป็นชู้)เคลียร์
“ครับ”ผมกรอกเสียงเรียบ
/”อยู่กับบลูจริงๆหรอ”/อยู่จริงๆครับ อยู่กันสองต่อสองด้วย
“ครับ”ผม เหล่ตามองไอ้เฮียที่ยังคงตีหน้านิ่งเรียบเฉย... คือมึงไม่รู้สึกอะไรเลยหรอครับ กูกับมึงเพิ่งจูบกันไปสดๆร้อนๆเลยนะโว้ยยยย(แล้วกูจะโวยวายเรียกร้องอะไร)
/”อืม ถ้าอยู่กับบลูเราก็วางใจ... นึกว่าไปกับสาวที่ไหน”/อยากบอกว่าอยู่กับกูนี่น่ากังวลกว่าอยู่กับสาวที่ไหนอีกครับ
“ครับ”นี่กูพูดอย่างอื่นบ้างไม่ได้หรอวะ
/”งั้นแค่นี้ล่ะบลู ฝันดีค่ะ”/ปลายสายพูดเสียงร่าเริง
“เฮ้ย หลิน ไม่คุยกะเฮียปั้นหรอ”แต่สงสัยเสียงผมจะส่งไปไม่ถึง
ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ฟังกูเลยอิห่า
ผมหันไปมองไอ้เฮียที่ตีหน้าเหี้ย(ไม่ได้ตกม.ม้าคึกคักแต่อย่างใด)ยิ้มกรุ่มกริ่มใส่ผม... อะไรของมึง “ต่อจากเมื่อกี้เลยไหม”ต่ออาร้ายยยย
“เหอะๆๆๆๆ”ผมส่งเสียงหัวเราะในลำคอที่ฟังๆดูแล้วโคตรจะเสียจริตไปให้ไอ้เฮีย “ต่อบ้าต่อบออะไร”ผมยันตัวลุกขึ้นยืน
“ก็ต่อจากจูบไง”ต่อจากจูบหรอ... ต่อจากจูบคือไรครับ บลูไม่ยู๊เยื่อง...ถุย “เฮ้ย! กูจะอาบน้ำว่ะ มึงหาเสื้อผ้ามาทีดิ”
“ในตู้อ่ะเฮีย หาๆเอา”ผมชี้มือชี้ไม้ไปทางตู้เสื้อผ้า โดยไม่ยอมหันหน้าไปสบตาไอ้เฮีย... กูเขินอะไรของกูวะ
“ไซส์กูกะไซส์มึงมันใกล้เคียงกันมากเลยนะ... มึงไปขอยืมของไอ้คิงมาให้ทีดิ๊”แล้วมึงไปเองไม่ได้หรอครับ... กูเป็นมอมมี่อยู่นะครับ ใช้กูทำไม
“เฮียไปเองดิ”ผมที่ยังไม่กล้าสู้หน้าไอ้เฮียบอกปัดไป
“มึงขอให้กูอยู่ มึงก็ต้องบริการกูดิ”แหม... นี่ถ้ามึงขอให้กูบริการปนแปรอด้วยร่างกาย กูต้องยอมงั้นสิ
“’งั้นเฮียกลับไปปะ…โอ้ย”ทัน ที่ผมพูดจบก็มีวัตถุปริศนาที่คับคล้ายคับคลาว่าจะเป็นหนังสือการ์ตูนรีบอร์น เล่ม23ที่มีสึนะกับอัศวินมายาอยู่หน้าปก ก็ลอยมากระทบกบาลอย่างไม่ปรานี
“กูไม่กลับ... เดี๋ยวกูมา”แล้วมันก็เปิดประตูเดินสะบัดตูดออกไปเลย... เออไปเลย อย่ากลับมานะมึง(คุณเขียด:แหมอิบลู พอเขาจะกลับมึงก็บังคับให้อยู่ พอเขาจะอยู่ก็เสือกไล่ให้กลับ มึงจะเอาอะไรกะปั้นกูนักหนาฮ่ะ)(บลู:เจ้เก็บกดอะไรครับ... ที่กูเป็นงี้ มึงก็เขียนเองไม่ใช่เร๊อะ)
ผมลากสังขารของตัวเองไปที่ตู้เสื้อผ้า รื้อชุดนอน บ๊อกเซอร์ กางเกงใน เสื้อกล้ามและผ้าเช็ดตัวออกมาจากก้นหีบ ปกติผมใส่บ๊อกเซอร์โนลิงนอนนะครับ แต่แบบวันนี้ไอ้เฮียอยู่ด้วยต้องปลอดภัยไว้ก่อน... ขืนใส่น้อยๆ มันก็จะอันตรายต่อตูดเกินไป
ผมเข้ามาในห้องน้ำ ก็จัดแจงเปลื้องผ้าออกและเช็ดตัว นี่เมื่อไหร่แผลกูจะหายวะ ทรมานเหี้ยๆ ถ้ารู้ว่าลำบากขนาดนี้ กูไม่บ้าไปทารุณกรรมตัวเองหรอก... เจ็บน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เป็นมอมมี่นี่ กูรับไม่ได้
เช็ดตัวเสร็จ ผมก็สวมลิง ตามด้วยบ๊อกเซอร์และกางเกงนอนขายาว ก่อนจะคว้าเสื้อกล้ามมาใส่และสวมทับด้วยเสื้อนอนที่เข้าชุดกับกางเกง... อึดอัดสุดตีน
ก๊อก ก๊อก
ผมหันไปมองที่ประตูห้องน้ำ
“มึงตายยัง”ขอโทษครับ ที่กูยังไม่ตาย
“ยังว่ะเฮีย”ผมตอบเสียงห้วนแล้วก็กระชากประตูที่จะพังแหล่ไม่พังแหล่ออกอย่างเบามือ
“ถ้ายังไม่ตาย ก็อย่าอืดอาด กูจะอาบน้ำ”ไอ้ เฮียที่ยืนรอโดยในมือถือบ๊อกเซอร์ลายสตอเบอรี่สีหวานอยู่ในมือเหวี่ยงตัวผม ที่ยังเยื้องย่างต้วมเตี้ยมให้ออกมาจากห้องน้ำ แล้วก็รีบแทรกตัวควายๆของมันเข้าไปทันที
“ถ้าจะขี้ ขอบอกว่าห้องน้ำห้องผมไม่เก็บเสียงนะครับ”และนอกจากไม่เก็บ แม่งยังก้องอีกตางหาก
ไม่มีเสียงใดๆออกมาจากห้องน้ำนอกจากเสียงฝักบัวที่เปิดไว้แรงมาก แรงจนผมแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงน้ำกระทบพื้น... สงสัยจะขี้จริงๆ
ผมเหลือบมองโน๊ตบุ๊คที่นอนง่อยอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างช่างใจ ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่น่าเชื่อถือเท่าปู่เกิลอีกแล้วว่ะ(ถึงแม้ว่าจะภาษาอัง กิดให้กูประหลาดไปบ้างก็เหอะ)
ผมเปิดเครื่องแล้วคอนเน็กอินเทอร์เน็ต รอสักพักปู่เกิลก็พร้อมใช้งาน ผมพิมพ์อาการทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับผมลงไป... ปู่เกิลช่วยลูกด้วย
หัวใจเต้นแรง แน่นอก เหนื่อยง่าย มือสั่น
ผมกดค้นหา ไม่นานทุกอย่างที่ผมต้องการก็โผล่ขึ้นมา
ผม ไล่ๆดู อะไรเนี่ย นอนไม่หลับเพราะสามีชอบกลับบ้านดึก ไม่ตรงประเด็น ไม่เอา แล้วนี่ไรอีก ถามคนมีอาการตกใจง่าย กูตกใจไม่ง่ายนะ นั้นไม่เอา... แต่เฮ้ย! โรคหัวใจเต้นผิดปกติ มัจจุราชเงียบที่ทุกคนมองผ่าน...ไม่นะหนูยังไม่อยากต๊ายยยยยย
แต่ไม่น่าจะใช่ เพราะไอ้อาการที่เกิดนี่เป็นเฉพาะตอนเจอไอ้เฮียเท่านั้นนี่หว่า... งั้นหาใหม่
ใจเต้นแรง
ผม พิมพ์ลงไปแค่นั้น... โรคหัวใจเต้นแรงกูรูมีคำตอบ...ทำไมเจอเขาแล้วใจเต้นแรง...เป็นไงคะอาการใจ เต้นแรง...ทำไมนะเจอหน้าเขาใจเต้นแรง...สาเหตุของอาการใจเต้นแรง
เลือก อันไหนดีวะ ทำไมเจอเขาแล้วใจเต้นแรงก่อนเลยดีกว่า ดูตรงประเด็น ผมคลิกเข้าไปอ่านๆดู ก็สรุปได้ว่า อาการโคตรเหมือนกูเลย ผมดูเรปที่มาตอบก็สรุปได้ว่า.... คุณชอบเขาแล้วล่ะครับ
อ๋อ กูชอบมันนี่เอง ฮ่าๆๆๆ ไอ้เราก็กลัวจะเป็นโรคหัวใจแทบตาย...แต่เอ๊ะ กูชอบมันหรอ
ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด(สมองอิบลูหยุดทำงาน)
เวรแล้วไงตัวกู!!
ผมรีบปิดทุกอย่างด้วยหัวใจที่เต้นระทึกยิ่งกว่าตอนแอบดูหนังโป๊ครั้งแรกเสียอีก.... นี่กูชอบไอ้เฮียจริงๆหรอวะ แม่ง นรกชัดๆ
แต่ เอ๊ะ กูอาจไม่ได้ชอบไอ้เฮีย กูอาจเป็นโรคหัวใจและกำลังจะตาย... ตกลงกูเป็นอะไร เป็นอาร้ายยยกันแน่....เอาล่ะผมต้องตั้งสติ ตั้งสติ ถ้าให้ผมสรุปด้วยตนเองว่าผมนั้นเป็นส้นตีนอะไรกันแน่ ระหว่าง ชอบไอ้เฮียกับเป็นโรคหัวใจ และอาจจะกำลังใกล้ตาย
และแน่นอน ผมเลือกที่จะ....
เป็นโรคหัวใจ และตายไปแม่งเลยยยย!!!!
--------------------------
KICK 7.1 : ตื่นนิทราเสียเถิดน้องแก้ว กลับมาปุ๊บก็รีบมาอัพปั๊บเลยค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ
อุ๊ยน้องบลูอยู่กับปู้จาย2ต่อ2จะเกิดอะไรขึ้นนะ อุคริ
วันนี้มีเรื่องจะเล่าค่ะ
คือวันนี้เดินผ่านตึกบริหาร เจอชายหนุ่มสองคนกางร่มออกมาจากตึกค่ะ
ชายหนุ่มA(ตี๋ๆขาวๆเคะๆ แต่แลเถื่อน) ชายหนุ่มB (สังขารเมะค่ะแอบหล่อแต่กางร่มคิตตี้สีชมพู)
วิ้ววววววววว
เสียงเด็กบริหารหอนแซว ตอนแรกอิเขียดแอบคิดว่าแม่งแซวกูปะวะ ถลกขากางเกงเตรียมเตะปากแม่งล่ะ(เถื่อน)
แต่เบือนเหง้าหน้าไปมองที่2นาฬิกา
A : ออกไปห่างๆได้ไหม(เหวี่ยง+เขิน)
B : ตัวเองจะห่างไปไหนเนี่ย เค้าจะกางร่มให้ (แล้วก็เดินจูงมือกันออกไป)
อิเขียดก็ยืนยิ้มตาเยิ้มเหงือกบานเลยค่ะ เพื่อนต้องมาลากออกไป
เลิกส่องวิศวะดีก่า บริหารจรรโลงใจแง่ะ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก แอร๊ยยยยยยยย
เพ้อออออ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
